Ν'αντισταθούμε;

Ποιοι ρε; :)
Μετά από σχετική πρό(σ)κληση του zaphod -αν και δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φίλος της ποιήσεως, παρόλο που είμαι ποίημα ολόκληρος ο άτιμος- ας συνεισφέρω κι εγώ το λιθαράκι μου (τι λιθαράκι δηλαδή, βράχος ολόκληρος είναι).

Θα ξεκινήσω με το μουσικόν του όλου εγχειρήματος (ως ρελάνς στο Orgasmatron του zaphod!):
Helloween- Ride the Sky (αν και κάλλιστα θα μπορούσα να επαναπαραθέσω αυτό, αλλά δεν είμεθα διά βαριά φιλοσοφία επί της παρούσης)
(πρόκειται αναμφισβήτητα για ύμνο εις την Ελευθερίαν και με αντιπροσωπεύει αφάνταστα)

Much too long I've been a prisoner here
The hour has come to break out
Shackled and chained almost goin' insane
It's better to live on the run
Set me free, set me free

Send me a sign, wanna leave it all behind
I'll be leaving the hands of doom
Rearrange the master plan, take the future in my hands
To be free and not trapped anymore

Ride the sky, Ride the sky
Give me wings to fly, Ride the sky

I have to think for myself and then act
In conformity of my own thoughts
No one should tell me what's wrong and what's right
Why don't you leave me alone
Set me free, set me free

Ride the sky, Ride the sky
Give me wings to fly, Ride the sky

Από την πραγματική ποίηση, θα παραθέσω την αρχή του ανυπέρβλητου Ερωτόκριτου, ποίημα που μιλάει για τα πάντα (κυριολεκτικά) και είναι από τα αγαπημένα μου:

    Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν,
          και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν·
     και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν,
          μα στο Kαλό κ' εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν·
     και των Αρμάτω' οι ταραχές, όχθρητες, και τα βάρη,           
          του Έρωτος οι μπόρεσες και τση Φιλιάς η χάρη·
     αυτάνα μ' εκινήσασι τη σήμερον ημέραν,
          ν' αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέραν
     σ' μιά Κόρη κ' έναν Άγουρο, που μπερδευτήκα' ομάδι
          σε μιά Φιλιάν αμάλαγη, με δίχως ασκημάδι.          
     Κι όποιος του Πόθου εδούλεψε εις-ε καιρόν κιανένα,
          ας έρθει για ν' αφουκραστεί ό,τ' είν' εδώ γραμμένα·
     να πάρει ξόμπλι κι [α]ρμηνειά, βαθιά να θεμελιώνει
          πάντα σ' αμάλαγη Φιλιάν, οπού να μην κομπώνει.
     Γιατί όποιος δίχως πιβουλιά του Πόθου του ξετρέχει,          
          εις μιάν αρχή [α' βασανιστεί], καλό το τέλος έχει.
     Αφουκραστείτε, το λοιπόν, κι ας πιάνει οπού'χει γνώση,
          για να κατέχει κι αλλουνού απόκριση να δώσει.
      Στους περαζόμενους καιρούς, που οι Έλληνες ορίζαν,
          κι οπού δεν είχε η Πίστη τως θεμελιωμένη ρίζαν,          
     τότες μιά Aγάπη μπιστική στον Kόσμο εφανερώθη,
          κ' εγράφτη μέσα στην καρδιά, κι ουδεποτέ τση ελιώθη.
     Kαι με Kαιρό σε δυό κορμιά ο Πόθος είχε μείνει,
          και κάμωμα πολλά ακριβόν έτοιους καιρούς εγίνη.

Επίσης, επειδή δίχως χιούμορ (έστω κι αποτυχημένο ρε αδελφέ) δεν κάνουμε τίποτε, θα κλείσω με ένα τετράστιχο που ανέκυψε κατά τη διάρκεια οινοσυνάξεως μετά του Mad Putcher:

Δε φοβάμαι τα βαμπίρ
τι είν'αυτή η μελανιά
φέρτε μου ένα κομπρεσέρ
για τον άπιστο φονιά

(κατά την προσπάθειά μας ν'αποδείξουμε ότι ο Καρβέλλας στην πραγματικότητα γράφει μαλακίες).

Και εις ανώτερα! :)
Α, κι από πρόσκληση, ε, δε νομίζω να χρειάζεται, όποιος επιθυμεί ελευθέρας είναι το μαγαζί εξ όσων κατάλαβα! :)

ΥΓ. Και φυσικά η ποίηση, εδώ...