Τα Απόκρυφα Σουβλακείμενα

Στη συνέχεια του προηγούμενου αποκαλυπτικού κειμένου μου, θα παραθέσω κάποιες αναλύσεις επί των αποσπασμάτων, αι οποίαι υποδεικνύουν ωσαύτως του λόγου το σουβλαληθές και όπως αυταί αναλύονται εις το Ιερόν μου Βιβλίον, Τα Απόκρυφα Σουβλακείμενα και το οποίο μπορείτε να προμηθευτείτε εις όλα τα μεγάλα σουβλιβλιοπωλεία της χώρος (αττική σύνταξις).

Ηράκλειτος (απόσπ.1): τοῦ δὲ λόγου τοῦδ᾽ σουβλακἐόντος ἀεὶ ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον· γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε ἀπείροισιν τζατζἐοίκασι, πειρώμενοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιούτων, ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων κρομμυὅκως ἔχει· τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες σουβλάκι ποιοῦσιν, ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται.

Ανάλυσις:
Κατ' αρχήν είναι εντυπωσιακό το ότι ο μέγας φιλόσοφος, Ηράκλειτος, επιδιώκει να θέσει ευθύς εξαρχής τη μεγάλη σημασία του σουβλακιού, γι'αυτό και το αναφέρει μαζί με τον λόγο (τοῦ δὲ λόγου τοῦδ᾽ σουβλακἐόντος). Σημαντικό δε, και το ότι θεωρεί αεί ασύνετους όσους δεν ακούν τον λόγο του σουβλακιού (ἀεὶ ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον). Ακολουθεί ένα από τα σημαντικότερα σημεία στο απόσπασμα, στο οποίο ο Ηράκλειτος μαρτυρεί ότι στη δημιουργία των πάντων έχει τον πρώτο λόγο το τζατζίκι και μάλιστα σε άπειρες ποσότητες (γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε ἀπείροισιν τζατζἐοίκασι). Στη συνέχεια τονίζει ότι για να γίνουν όλα αυτά τα θεϊκά έργα πρέπει το πιτόγυρο να φράζει από το πολύ κρεμμύδι το οποίο ενέχει θεϊκή υπόστασι από τις πρώτες στιγμές της δημιουργίας (πειρώμενοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιούτων, ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων κρομμυὅκως ἔχει). Δεν αποτελεί έκπληξι το γεγονός ότι επιπλήττει εκ των προτέρων όσους δε γνωρίζουν πως να φτιάξουν το σουβλάκι και καλεί άπαντες να συμμορφωθούν πάραυτα (τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες σουβλάκι ποιοῦσιν, ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται).

Ησίοδος (Θεογονία): Ἦ τοι μὲν πρώτιστα Χάος γένετ᾽, αὐτὰρ ἔπειτα σουβλακεών᾽ εὐρύστερνος, πάντων ἕδος ἀσφαλὲς αἰεὶ [ἀθανάτων, οἳ ἔχουσι κάρη τζατζικέντος Ὀλύμπου, Τάρταρά τ᾽ ἠερόεντα μυχῷ χθονὸς εὐρυοδείης,] ἠδ᾽ Σούβλακος, ὃς κάλλιστος ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσι, λυσιμελής, πάντων δὲ θεῶν πάντων τ᾽ ἀνθρώπων δάμναται ἐν στήθεσσι νόον καὶ ἐπίφρονα παραγγελίαν. Ἐκ Χάεος δ᾽ Ἔρεβός τε μέλαινά τε Κρόμμυς ἐγένοντο· Τομμάτος δ᾽ αὖτ᾽ Αἰθήρ τε καὶ απ''όλα ἐξεγένοντο, οὓς τέκε κυσαμένη Ἐρέβει φιλότητι μαγείρισσα. Γαῖα δέ τοι πρῶτον μὲν ἐγείνατο ἶσον ἑ᾽ αὐτῇ Οὐρανὸν ἀστερόενθ᾽, ἵνα μιν περὶ πάντα καλύπτοι, με λαδόκολλα μακάρεσσι θεοῖς ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί.

Ανάλυσις:
Στους 2 πρώτους στίχους (Ἦ τοι μὲν πρώτιστα Χάος γένετ᾽, αὐτὰρ ἔπειτα
σουβλακεών᾽ εὐρύστερνος, πάντων ἕδος ἀσφαλὲς αἰεὶ) ο Ησίοδος μας παραδίδει ότι το σουβλάκι ήρθε αμέσως μετά το Χάος, είναι δηλαδή αυτό που έθεσε την Τάξι στο αρχικό πρωτογεννές Σύμπαν για του προσδόσει ασφάλεια. Εντύπωσι δε, προκαλλεί το γεγονός ότι το αποκαλεί ευρύστερνο, υποδηλώνοντας ότι επρόκειτο για ένα σουβλάκι μεγαλειώδες ως προς την έκτασι (ευρύ), δείχνοντάς μας την θεϊκή του υπόστασι. Εν συνεχεία μας παραθέτει πως επρόκειτο για το σουβλάκι των αθανάτων, γι'αυτό και εγκατεστήθη ευθύς αμέσως εις τον Όλυμπον στέλνοντας στα Τάρταρα όσους δεν το ετίμησαν ως τα πατρώα έθιμα επέβαλλαν ([ἀθανάτων, οἳ ἔχουσι κάρη τζατζικέντος Ὀλύμπου,
Τάρταρά τ᾽ ἠερόεντα μυχῷ χθονὸς εὐρυοδείης,]). Συγκίνησι και δέος προκαλλούν οι επόμενοι 2 στίχοι (ἠδ᾽ Σούβλακος, ὃς κάλλιστος ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσι,
λυσιμελής, πάντων δὲ θεῶν πάντων τ᾽ ἀνθρώπων) σύμφωνα με τους οποίους πληροφορούμεθα πως επρόκειτο (εκείνο το Πρώτο Αρχέγονο Σουβλάκι) για ένα Σουβλάκι κάλλιστο, το οποίο τιμούσαν όλοι οι αθάνατοι θεοί, καθώς και οι άνθρωποι. Ιδιαίτερη βάσι πρέπει να δώσουμε εις το επόμενο τετράστιχον (δάμναται ἐν στήθεσσι νόον καὶ ἐπίφρονα παραγγελίαν.
Ἐκ Χάεος δ᾽ Ἔρεβός τε μέλαινά τε Κρόμμυς ἐγένοντο·
Τομμάτος δ᾽ αὖτ᾽ Αἰθήρ τε καὶ απ''όλα ἐξεγένοντο,
οὓς τέκε κυσαμένη Ἐρέβει φιλότητι μαγείρισσα.) από το οποίο προκύπτει πως μόνο οι νοήμονες και φρόνημοι (εις τα μυαλά) άνθρωποι προέβαιναν εις παραγγελίαν. Πιθανώς ο Ησίοδος εγνώριζε πως οι παραγγελίες ήταν τόσες πολλές, που στη συνέχεια από το Χάος και το μαύρο Έρεβος προέκυψε το Κρεμμύδι, ως ιδανικό συμπλήρωμα στα πιτόγυρα, ενώ η Ντομάτα ανέκυψε ταυτόχρονα με τον ζωδόχο Αιθέρα και όλ'αυτά έφτιαξαν το πιτόγυρο απ'όλα. Εντύπωσι προκαλλεί η απουσία αναφοράς εις το θεϊκόν τζατζίκιον: Γλωσσολόγοι, κειμενογράφοι και μηχανικοί αυτοκινήτων έχουν καταλήξει εις το συμπέρασμα ότι αναφέρετο εις τους στίχους 3-4 οι οποίοι μας έχουν παραδοθεί φθαρμένοι, συμπέρασμαν πολλάκις λογικόν διότι δεν δύναται ο μέγας Ησίοδος να ομιλεί δι'απ'όλαν άνευ τζατζικίου (τζατζικέως εις την δωρικήν διάλεκτον). Τέλος, το παρόν τετράστιχο κλείνει με τα εύσημα στην φίλτατη μαγείρισσα που παρασκευάζει τα σουβλάκια. Υπέρτατο είναι και το κλείσιμο του αποσπάσματος (Οὐρανὸν ἀστερόενθ᾽, ἵνα μιν περὶ πάντα καλύπτοι,
με λαδόκολλα μακάρεσσι θεοῖς ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί) σύμφωνα με το οποίο το τύλιγμα του σουβλακιού με λαδόκολλα απεδείχθη από τα αρχαία χρόνια σωτήριο προκειμένου οι πρόγονοι ημών να μπορούσαν να θαυμάζουν καλύτερα τον ουρανό με τ'άστρα που κάλυπτε με ασφάλεια σαν πέπλο τους μακάριους θεούς.

Επίσης, ως ιερόν βόνους θα παραθέσουμε και μίαν ανάλυσι εις την διαχρονικοτέραν ηρακλείτειο ρήσι "πάντα σουβλακερεί, πάντα χωρεί και ουδέν μένει".
Ο μέγιστος των Ελλήνων φιλοσόφων είχε συλλάβει εξ'αρχής τη μεγίστη σημασία του σουβλάκεως (αττική σύνταξις) διά τα ανθρώπινα. Αν και ακόμη και σήμερα αι απόψαις (δωρική σύνταξις) διίστανται για το κατά πόσον η λέξις σουβλακερεί αναφέρεται εις τα τότε σουβλατζίδικα (σουβλακερεί, όπως λέμε ελληνιστί γκαλερί κλπ) προτρέποντας άπαντες όπως συχνάζουν εις αυτά (χώροι σοφίας και συλλογισμού γαρ), ή αν πρόκεται για υποτακτική ενεστώτος του συνηρρημένου ανωμάλου ρήματος σουβλακερέω-σουβλακερώ, όπου σε μια τέτοια περίπτωση η πρώτη φράση λαμβάνει το νόημα πως τα πάντα είναι σαν σουβλάκι. Το δεύτερο σκέλος της ρήσης (πάντα χωρεί) δε σηκώνει ανακρίβειες και παρερμηνείες φυσικά, αφού είναι προφανές πως μας πληροφορεί ότι όσα σουβλάκια και να φας πάντα υπάρχει χώρος και για ένα ακόμη. Το τρίτο σκέλος της ρήσεως είναι το πλέον συγκλονιστικόν, αφού μαρτυρεί πως όσα σουβλάκια και να καταφθάσουν δεν μένει ποτέ κανένα, καταναλώνονται όλα.
Η εν λόγω ηρακλείτειος ρήση θεωρείται -και δικαίως!- εκ των σημαντικοτέρων που συνέλαβε ποτέ ανθρώπινος νους και αυτό διότι άνοιξε τον δρόμο, τα μάτια μα και τα στομάχια προς την δόξαν, την ευσέβειαν και βεβαίως, βεβαίως την αποθέωσι.

Προτού κλείσω αυτό το κείμενον, θα επιθυμούσα όπως παραθέσω δύο ιερότατα προφητικά βίδεα, εις το πρώτο εκ των οποίων αποκαλύπτεται η ιερότις και η σημασία του μέγα Σουβλακέα, στο δε δεύτερο ο μυστικός προφήτης Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Νίντζα διαβλέπει τον επικείμενο ερχομό του. Το ντοκουμέντον είναι αδιαμφισβήτητον...

Για την ιστορία και μόνο, ας παραθέσω και το αποπισιώφυλλο του βιβλίου.