Επιμύθιο σε μια κατάμαυρη χρονιά που φεύγει...

Για να πω ότι θα γράψω στο (προ πολλού ανενεργό) βλόγι μου, προφανώς και υπάρχει σοβαρός λόγος.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά με κάποιες λεπτομέρειες που μετά βεβαιότητος δεν ενδιαφέρουν κανένα και που (για όσους με θυμούνται, ναι, δεν έχω αλλάξει) θα τις πω anyway. 

Όταν ξεκίνησα (ως παλαιός κι επί σειρά ετών φορουμίστας) την οδύσσεια στη βλογόσφαιρα, υπήρχε ήδη ένας οργανωμένος μικρόκοσμος με τα καλά του και τα κακά του. Όταν άρχισα να παρακολουθώ αρχικά πως λειτουργεί η βλογόσφαιρα ήταν η εποχή των γεγονότων με τη συγκλονιστική ιστορία της Αμαλίας καθώς και τα του funEl (για όσους παλαιούς θυμούνται): τελικά (συμπτωματικά) εισήλθα με κάθε επισημότητα που αρμόζει σε ένα θεό αμέσως μετά από αυτά. Εντελώς τυχαία, το πρώτο βλόγι που συνάντησα στο διάβα μου για καλή μου τύχη, ήταν εκεινο του Μαύρου Γάτου. Ένα βλόγι (παιδιά σόρρυ, αλλά η αργκό του βλογ δεν λησμονείται όσα χρόνια κι αν περάσουν) με εξαιρετική γραφή, κυριως όμως πολύ καλούς συνδέσμους.

Μέσα από τα αυτούς τους συνδέσμους βγήκα πολυ ενδιαφέροντα βλόγια, όπως το Άει Σιχτίρ για παράδειγμα.

Και μέσα από αυτό, βρήκα τον polsemannen.

Ο polse, ούτως ειπείν ο αγαπημένος μου βλόγερε όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλούσα όλα τα χρόνια, δυστυχώς εδώ και μερικούς μήνες δεν είναι στη ζωή. Μας άφησε μετά από πολλούς μήνες σε κώμα και άνιση μάχη με τον covid. 

Πάντα θαύμαζα αυτό το παλικάρι για την ευγένεια και το διαυγές πνεύμα του. Παντα γούσταρα τις διαδικτυακές κουβεντούλες που πιάναμε οι οποίες σε μεγάλο βαθμό βασίζονταν στην παρεμφερή φιλοσοφία που είχαμε σε πολλά ζητήματα, ένα εκ των οποίων και τα χάλια του νεοΈΛ-ληνα, τα οποία σήκωναν πολύ δούλεμα (κάτι που ήταν η ειδικότητά μας).

Μέσα από αυτή την οπτική γωνία και πάντα για το χαβαλέ και το δούλεμα, διοργανώσαμε πολλά "χάπενινγκς" στα χρόνια των παχιών αγελάδων. Βασικά δεν μας ενδιέφερε καν αν θα δημιουργούσαμε ρεύμα, εμείς το χαβαλέ μας κάναμε σχολιάζοντας βιτριολικά τα πάντα. Και πραγματικά, μέσα από τη μαυρίλα της καθημερινότητας, περνάγαμε ωραία στο μικρόκοσμο που είχαμε φτιάξει (μαζί και με κάποια άλλα παιδιά της βλογόσφαιρας).

Κολοφών όλων αυτών των "ενεργειών" ήταν τα Καζανακοτούμπεια (τα οποία είχαν προκύψει πάνω σε σχολιασμό/διάλογο σε κάποιο θέμα). Για την ιστορία να πω ότι πάρα πολλά χρόνια μετά, είδα ακριβώς ο ίδιος "διαδικτυακός αχτιβυζμός" να επιχειρείται να φανεί σαν χαβαλές στο φεηστσιμβούκιον. Άλλος αχτιβυζμός ήταν η ώρα της μίζας (που ομολογουμένως δεν είχε το σουξέ των Καζανακοτουμπείων, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Παρεμπιμπτόντως, αμφότεραι αι αφίσαι ήσαν δημιουργήματα του polse). 

Επίσης μην ξεχνάμε το βραβείο της χρυσής μουντζας, το οποίο εξ όσων έχω την εντύπωση πρέπει να είναι το πρώτο που καθιέρωθηκε εις το ελληνικόν διαδίκτυον και μάλιστα με τον τιμητικό τίτλο "Η Πατρίς ευγνωμονούσα" (και για το οποίο σόρρυ που θα χάσετε τέτοιο ιστορικό τεκμήριο, αλλά δε βρίσκω το λινκ. Κάπου έχω τη φώτο όμως, που θα πάει...). Ο (αν υπάρχει) αναγνώστης αυτού του βλογίου θα αναρωτηθεί φυσικά "Μα καλά ρε Άδη, πνευματικά δικαιώματα ψάχνεις;". 
Φυσικά και όχι: όμως θέλω να καταδείξω πως ο καλοπροαίρετος κι επιτυχημένος χαβαλές κάποιες φορές μένει και η συνδρομή του polse ήταν καίρια σε αυτό το κομμάτι.

Την ίδια στιγμή, τρελό σουξέ έκαναν οι παραδοσιακοί ετήσιοι Καζαμίες του (τιμής ένεκεν ο τελευταίος, του 2021) καθώς και άλλες πικάντικες ιστορίες (πχ του Βατραχοκλή του Τηγανόλαδου), όπου το καυστικό χιούμορ έδινε κι έπαιρνε. 

Κάπου στο ενδιάμεσο έμαθα κάτι που με στεναχώρησε πολύ, αλλά ταυτόχρονα με έκανε να θαυμάσω το σθένος και το πνεύμα αυτού του παιδιού ακόμα περισσότερο. Ο polse ταλαιπωρείτο επί σειρά ετών από πολύ σοβαρή ρευματοειδή αρθρίτιδα, η οποία τον είχε καθηλώσει από παλιά σε αναπηρικό καροτσάκι. Η πρώτη φορά που έμαθα αυτό το νέο (από το παράξενο δαιμόνιο -το βλόγι μάλλον έχει πέσει) αισθάνθηκα απέραντη θλίψη: αν αυτό το τόσο απελευθερωμένο, καλοσυνάτο και δυνατό πνεύμα ήταν έτσι όντας σε ένα καροτσάκι, πως θα ήταν δίχως αυτό; Μου φαινόταν αδιανόητο. Η ζωή δεν είναι δίκαιη γαμώτο. Οκ, το ξέρουμε αυτό, αλλά κάποιες φορές πραγματικά σε τσακίζει.

Με τον καιρό, δυστυχώς, η βλογόσφαιρα ξεφούσκωσε και για τους δυο μας (όπως και γενικότερα για τη διαδικτυακή "σειρά" μας, έστω και για διαφορετικούς λόγους. Όμως ποτέ δεν χαθήκαμε εντελώς: υπήρχε πάντα το φεητσιμβούκιον που τα λέγαμε ενίοτε, πολλές φορές συζητώντας και για τα παλιά καλά χρόνια του χαβαλέ. 

Δυστυχώς με τον polse δεν βρεθήκαμε ποτέ από κοντά, αν και το είχαμε συζητήσει. Με σκοτώνει η σκέψη, αλλά η υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου να βρισκόμασταν όταν θα γυρνούσα από μια πολυετή υποχρέωση που με είχε μακριά από την Αθήνα (και που στα τελειώματα συνέπεσε με την τρέλα του κορωνοϊού μετά των απαγορεύσεων), δεν μπόρεσε να τηρηθεί. Μου είχε πει που έμενε, είχα το τηλέφωνο, αλλά απλά δεν το κανονίσαμε ποτέ.

Έτσι απλά...

Θα σας εκμυστηρευθώ κάτι, που μέχρι πρότινος δεν θα πίστευα ούτε εγώ (άρα δεν θα κακοχαρακτηρισω κανέναν, αν δεν): κάπου προς τα τέλη Μαϊου, ένα βράδυ μέσα στον ύπνο μου τον είδα να με φωνάζει "Άδουλα" (έτσι με αποκαλούσε). Ταράχτηκα πάρα πολύ που ξύπνησα κάθιδρος. Και τώρα που το γράφω, ανατριχιάζω διότι ήταν τόσο αληθινό (και ανησυχητικό συνάμα). 

Το επόμενο πρωί του έστειλα μήνυμα στο φεηστσιμβούκιον να δω αν ήταν καλά. Το μήνυμα δεν το διάβασε ποτέ. Άρχισα να ανησυχώ. Αν πω ότι δεν πήγε στον κορωνοϊό το μυαλό μου θα έλεγα ψέματα: ούτως ή άλλως ήδη από τα ξεκινήματά του στο 20 μου είχε πει ότι τον απασχολούσε το θέμα (συναρτήσει με την αρθρίτιδα). Με τον καιρό η ανησυχία μεγάλωσε και κάποια στιγμή, κάπου στο καλοκαίρι, έμαθα το ασχημο: είχε ήδη πέσει σε κώμα (από τον Απρίλιο). 

Όσον αφορά το όνειρο μην με ρωτάτε, δεν έχω απάντηση, ήθελα όμως απλά να το καταγράψω. Και δεν είμαι άνθρωπος που πιστευει στα όνειρα, για να σας προλάβω σε τυχόν κακεντρεχή σχόλια (σιγά μην σχολιάσει ψυχή δηλαδή, αλλά λέμε τώρα).

Για πολύ καιρό πολλοί διαδικτυακοί φίλοι κατέβαλαν προσπάθεια να μάθουν νέα του. Κάποια στιγμή κάποιοι κατάφεραν να επικοινωνήσουν με την οικογένεια, όπου τα νέα δεν ήταν καθόλου καλά. Οφείλω να ομολογήσω ότι, δυστυχώς, το ενδιαφέρον μας ενόχλησε και την οικογένειά του, στις αναμφίβολα δύσκολες ώρες που πέρναγε. 

Μέχρι την 29 Ιουλίου 2021 οπότε και τα νέα μαύρισαν: ο polse, αυτό το απίστευτα φωτεινό πνεύμα, αυτό το αδιανόητα καλόκαρδο κι αιώνιο παιδί, δεν ήταν πια μαζί μας: είχε γίνει ένα με το Σύμπαν. Η ηλικία του, αν θυμάμαι καλά, 53 ετών.

Μαχαιριά που πόνεσε πολύ. Πάρα πολύ.

Προσπάθησα πολλές φορές να γράψω κάτι αμέσως μετά το θάνατό του. Τη μια φορά έσβηνα το κείμενο, άλλες καθόμουν σα χαζός να κοιτάζω την οθόνη σαν ένα μεγάλο κενό. Κάποιες άλλες, απλά έβαζα τα κλάματα. Δεν ήθελα να γράψω κάτι απλά τιμής ένεκεν, αλλά κάτι για έναν καλό φίλο, έστω και διαδικτυακό. Δεν τα κατάφερα. Κάποιες φορές, απλά το απέφυγα κιόλας.

Δεν θα κρύψω ότι πιέστηκα πολύ να γράψω αυτές τις αράδες, αυτά τα λόγια αγάπης και θύμησης γι'αυτό το παιδί, που με τόση εγκαρδιότητα μοιράστηκε την καλοσύνη του μαζί μας. Το έκανα, ωστόσο, όχι μόνο επειδή το αισθανόμουν ηθική υποχρέωση να γράψω κάτι εις μνήμην αυτού του καλού φίλου, αλλά κι επειδή, υπό άλλες συνθήκες, σε ένα άλλο σύμπαν, ο polse σε λίγες μέρες από σήμερα, την 1η Ιανουαρίου, θα είχε γενέθλια. Και πλέον δεν μπορώ να του ευχηθώ χρόνια πολλά και υγεία, όπως έκανα κάθε χρόνο.

Θα προσθέσω μια τελευταία παράγραφο πιάνοντας το αγαπημένο μας θέμα (δηλαδή τη χαζομάρα του νεοΈΛ-ληνα), κυρίως για να ελαφρύνω λίγο το κείμενο διότι με έχει πιάσει ένα σφίξιμο. Όπως είπα ο polse έφυγε από κορωνοϊό διότι έπρεπε να είναι ανεμβολίαστος (ανήκε στις κατηγορίες ασθενών που ο εμβολιασμός εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους). Αν και πρόσεχε, προφανώς κόλλησε από κάποιον άλλον. Ζούμε σε μια χώρα που ο καθένας έχει την ψευδαίσθηση πως, επειδή έχει πρόσβαση σε μια σύνδεση συν ένα πληκτρολόγιο, μπορεί να γράφει ό,τι παπαριά του κατέβει στο νου: μεταξύ άλλων και να αμφισβητεί ιατρικές μελέτες, στατιστικές και δεδομένα (όπως περί του εμβολιασμού) ή να θεωρεί εαυτόν ισότιμο με έναν επιστήμονα. Αν δούμε τη συνολική ιστορία του εμβλιασμού (από το 18ο αι.) θα διαπιστώσουμε ότι είχαμε κι άλλες φορές αντιδράσεις από τον κόσμο (το πόπολο που έγραφε κι ο polse περιπαιχτικά κάποιες φορές). Όμως άλλο πράγμα ο 19ος αιώνας κι άλλο ο 21ος, όπου θεωρητικά θα έπρεπε να έχουμε υψηλότερο επίπεδο μόρφωσης (οκ λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, μιας και γελάει και η... επίπεδη γη μαζί μας). Αλλά ρε διάολε, αναλογιστείτε ότι την ανωριμότητα κάποιων δεν υπάρχει καμία συνταγματική πρόνοια ή άλλη νομική κάλυψη για να την πληρώνουν άνθρωποι που δεν φταίνε, άνθρωποι που μπορεί να ήθελαν να ζήσουν αλλά κάποιος άλλος τους στέρησε αυτό το δικαίωμα. Μην παίζετε με τις ζωές των άλλων.  Δεν είναι δικαίωμα να σκοτώνετε κόσμο με την άγνοιά σας ή τις απόψεις σας, όσοι (για δικούς σας λόγους) δεν θέλετε να προσέχετε. Εμβολιαστείτε γαμώτο.

Κι όσον αφορά τις στιγμές, να τις επιδιώκετε ρε. Δεν έρχονται μόνες τους. Όπως έτσι απλά με τον polse δεν βρεθήκαμε ποτέ, έτσι το ίδιο απλά θα μπορούσαμε να έχουμε βρεθεί. Οι στιγμές δεν γυρνάνε πίσω...

Αντίο φιλαράκο. Αντίο.

Τη φωτογραφία τη δανείστηκα από το φεηστσιμβουκικό προφίλ του Δράκου.

Ας μιλήσουμε λίγο και για ρουφιάνους...

Ναι, αυτό είναι ένα ποστ που χρωστάω (στην Ιστορία) από πέρσι, απλά εχω ξενερώσει τόσο πολύ που δεν έγραφα (και να'ταν μόνο αυτό).

Βασικά, όμως, χρειαζόμαστε έναν ορισμό: άραγε τι είναι ο ρουφιάνος;
Όποιος ήταν αρκούντως βιτσιόζος ώστε να παρακολουθεί αυτό το εξόχως μερακλήδικο βλόγι, θα έχει αναμφίβολα διαπιστώσει πως περί των ρουφιάνων υπάρχουν πλήθος από ατάκες τε και μπηχτές. Ίσως η συνηθέστερη όλων, μια αλήθεια που ενοχλεί πολλούς: ότι σε τούτη τη χώρα δεν έχουμε βγάλει μόνο Καραϊσκάκηδες και Λεωνίδες, αλλά έχουμε βγάλει και πάρα πολλούς Εφιάλτες.
Παρεμπιμπτόντως, περί του Εφιάλτη είχα διαβάσει κάποτε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση (κάπου), ότι η πράξη του ήταν τόσο σιχαμερή σε όλους τους αρχαίους, που έκαναν το όνομά του ουσιαστικό και το προσέδωσαν στα κακά όνειρα, αφενός για να μείνει το όνομά του εις τον αιώνα τον άπαντα ως συνώνυμο της πράξης του, αφετέρου για να είναι εσαεί ταυτισμένο με το κακό. Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά είναι μια όμορφη εκδοχή και την παραθέτω.

Πάμε στα δικά μας τώρα.
Ανέκαθεν είχαν μια εξαιρετική σχέση με τους ρουφιάνους ή μάλλον αν θέλουμε να ακριβολογούμε, αυτοί επιχειρούσαν να έχουν διαρκώς σχέση με'μένα. Δεν αναφέρομαι μόνο στην πραγματική ζωή, αλλά (δυστυχώς) και στην διαδικτυακή.
Διόλου τυχαίον άλλωστε, αν αναλογιστούμε ότι ένα άλλο θέμα που ανέκαθεν με απασχόλησε ήταν αυτό της νεοΕλληνικής κουραδομαγκιάς, που όταν βρισκεται πίσω από ένα πληκτρολόγιο, το γατάκι γίνεται τίγρης τε και λέων συνάμα. Ναι, ομιλώ διά τον ίδιον που όξω, μόλις (αν) βγει από το σπίτι, γίνεται καρπαζοεισπράκτορας μεγαλύτερος του Τζανετάκου με αποτέλεσμα να επιστρέφει στην θαλπωρή της οικιακής παντόφλας και καταπίεσης.

Κάτι τέτοια κομπλεξικά αποβράσματα τε και αποφάγια, τα γνωστά υποπροϊόντα του ανθρωπίνου είδους που πάντοτε έτσι ονομάτιζα, ούτως ειπείν οι μαλάκες με άποψη, είναι που ανέκαθεν μου την έπεφταν σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μου.

Ας πάμε λοιπόν σε μια ιστορική αναδρομή (στην οποίαν πιστέψτε με, δεν θα μνημονεύσω κανένα από τα αναρίθμητα μικροπεριστατικά).
Ο υπ'αριθμόν ένα ρουφιάνος που γνώρισα στη (διαδικτυακή) ζωή μου, ήταν ένας πάρα πολύ ονομαστός ρουφιάνος του ελληνικού διαδικτύου. Επαγγελματίας αριστερός, ο μόνος με την σωστή άποψη και γνώση των πάντων. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει γίνει πιο δεξιός κι από τον Άδωνι, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, όπου όμως πάντα ισχυρίζεται ότι αριστερός είναι. Από μιαν άποψη του χρωστάω το πολύτιμον, ότι μου άνοιξε τα μάτια τι σόι μαλάκες και θρασύδειλοι κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Από μιαν άλλη όμως, ο τύπος ήταν τόσο απελπιστικά μαλάκας, που δεν του χρωστάω τίποτα. Παρουσία πολλών, έδειξε κατ' επανάληψη το ποιόν του, και όσο δεν ενέδιδα (γονάτιζα) στις ρουφιανιές του, ολοένα και κλιμάκωνε ο αρχικάριας. Και τι δεν μου έκανε: μέχρι που με έψαχνε να με βρίσκει, λες και του είχα κάνει κάτι (αν και γι'αυτόν, το να λες τη γνώμη σου ισοδυναμούσε με το να του έκανες).
Ο τύπος με ταλαιπώρησε περί τα 6 ολόκληρα χρόνια (ήμουν πάντως χαλκέντερος ο δικός σας). Το πως γλίτωσε τις ζωντανές φάπες, δεν πρόκειται για θαύμα, αλλά για τους καλούς μου (κανονικούς - real life) φίλους που έφτασαν σε σημείο να με κρατάνε (κυριολεκτικά) μην πάω να του σπάσω τα μούτρα γι'αυτά που μου είχε κάνει.

Εν συνεχεία, μπαίνουμε στην εποχή της βλογόσφαιρας.
Το πρώτο ρουφιάνεμα το έφαγα, όχι επ'αφορμή όσων έγραφα σε τούτο το βλόγιο, αλλά για όσα έγραφα στο....Hellenic Metal! Ξέρω, ξέρω, όσοι κατάλαβαν σίγουρα θα κουφάθηκαν. Πως είναι δυνατόν ένα βλόγι που έχει να κάνει όχι απλώς με τη μουσική (γενικά) αλλά με την ελληνική metal σκηνή, να αποτελεί λόγος για ρουφιάνεμα; Και όμως: στα μάτια του Έλληνος τριμάλακα τε και ρουφιάνου, αποτελεί, και γι'αυτόν τον λόγο δεν είναι τυχαίο ότι μόλις από τις πρώτες κιόλας μέρες του το Hellenic Metal έπεσε και κλειδώθηκε. Ο λόγος;
Εκείνον τον καιρό (ή μάλλον από αρκετά πιο πριν για να είμαστε σωστοί), υπήρχε ένα άλλο βλόγι, με παρόμοιο όνομα και ίδιο στόχο: την ελληνική σκηνή. Η διαφορά ανάμεσα στα δύο βλόγια ήταν ότι ο ένας (ο άλλος) ενδιαφερόταν απλώς να ανεβάσει πλήρεις δουλειές συγκροτημάτων, ενώ ο άλλος (εγώ) ενδιαφερόνταν απλώς να διαφημίσει τη δουλειά των άλλων. Ακριβώς επειδή ο τύπος αυτός δεν έδειχνε κανέναν σεβασμό για τα ελληνικά συγκροτήματα και τις δουλειές τους, υπήρχαν κάποια που του διαμαρτύρονταν και όταν ο τύπος έδειχνε ότι δεν ίδρωνε το αφτί του, του έριχναν το blog με report. Τελείως συμπτωματικά, το Hellenic Metal εμφανίστηκε σχεδόν μετά από ένα τέτοιο report (από μια έρευνα που είχα κάνει είχα συμπεράνει ότι πρέπει να ήταν το δεύτερο). Ο τύπος, λοιπόν, θεώρησε (διότι ήταν τόσο ΕΝΤΕΛΩΣ μάλαξ) ότι το report του το είχα κάνει εγώ και αποφάσισε να μου ανταποδώσει τη χάρη. Η ακόμα μεγαλύτερη πλάκα όμως ήταν, ότι μου έστειλε και μέηλ, όπου με ρώταγε δήθεν με ενδιαφέρον για το βλόγι μου δίνοντάς μου συγχαρητήρια. Εντελώς γατάκι ο θεός σας, δεν ψιλιάστηκε κάτι, μέχρι που μου άνοιξε τα μάτια ο παλαιόθεν συμμαχητής Kevin και όταν το έψαξα, είδα ότι είχε δίκιο. Τελικώς το σώσαμε το Hellenic Metal.

Πάμε τώρα, στην εποχή του φεητσιμβούκιου.
Βασικά ο λογαριασμός του Άδη έγινε τελείως για πλάκα, για να τρολλάρω τον καλό φιλαράκο Humma Kavula των σιχτιριασμένων. Τελικώς από λογαριασμό... one night stand, αποφάσισα να τον καθιερώσω για να τον συνδυάσω με το βλόγι, ώστε να γίνεται τζέρτζελο (γιου νόου, κουβεντούλα επί σοβαρών θεμάτων με κόσμο που υπό άλλες συνθήκες δεν θα συναντούσα ποτέ μου, κι έτσι).
Ως Hades λοιπόν, το πρώτο report το έφαγα περί το 2011 (προεκλογικώς). Από που; Από το περιβάλλον γνωστού νεοφιλελέ τοτέμ, αποτυχημένου πολιτευτή (το οποίο του είχε στοιχίσει κιόλας διότι είχε βέβαιη την εκλογή του αλλά η κακούργα κενωνία, το άδικο κατεστημένο μπουχουχου κλαψ λυγμ κλπ, κλπ), ο οποίος δεν είχε εκτιμήσει ιδιαίτερα τα πολλά σετ από ρόμπες που του είχα απλόχερα χαρίσει. Δεν θα πω ότι ασχολήθηκε προσωπικά με'μένα,. εξάλλου είμαι βέβαιος ότι η διαγραφή και ban που έφαγα στον λογαριασμό ήταν εντελώς συμπτωματικά, όμως λογικά το report ήρθε από το περιβάλλον του και όχι από τον ίδιον. Κάπου εκεί έφαγα και την πρώτη μεγάλη ήττα, αφού κατάφερα να ξεκλειδώσω τον λογαριασμό μόλις κατά τύχη και στο παρά τσακ, αφού μου έβγαζε ως ορο να αναγνωρίσω από τις μάπες καμιά δεκαριά φίλους, όταν είχα ως φίλους τον κάθε τυχάρπαστο.

Το δεύτερο report το έφαγα κανάν χρόνο και κάτι ψιλά, μετά, περί το 13. Είχε αρχίσει να γίνεται της μόδας η φασιστική νοοτροπία ότι αν δεν συμφωνείς με'μας είσαι φασίστας δίχως κανείς να εξετάζει τι είναι αυτό με το οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε ή ποιοι οι όροι και οι συνθήκες. Εντελώς αβίαστα, άρχισαν να σκάνε από το πουθενά όροι όπως σαρδελοφοβία, μπαταριοφοβία, τυροπιτοφοβία κλπ. Νομίζω ότι με πιάσατε και καταλαβαίνετε από τίνος επαγγελματία ανθρωπιστή το περιβάλλον ήρθε και αυτό το ρουφιάνεμα.
Πλέον όμως, επειδη είχα μάθει το μάθημά μου, οι φίλοι μου ήταν πολύ λιγότεροι (αλλά και πάλι, όχι αρκούντως λίγοι) και κατάφερα να ξεκλειδώσω αρκετά γρηγορότερα τον λογαριασμό.

Το τρίτο (και ως τώρα) τελευταίο, πλην μοιραίο, report, το έφαγα λίγες μέρες πριν το Πάσχα του 16, πέρσι δηλαδή. Δύο από τα πρόσφατα θέματα για τα οποία πλακωνόμουν διαδικτυακά ήταν το προσφυγικό και η αχρηστερά που μας κυβερνά. Εντελώς συμπτωματικά, την ίδιαν μέρα έγινα μαλλιά κουβάρια σε δύο ονομαστούς τοίχους: ο πρώτος τοίχος ανήκει σε πασίγνωστο δογματικό μπετόβλακα με ιδιαίτερα άκαμπτη άποψη για τα πάντα, ο δε δεύτερος σε πασίγνωστο ανθρωπιστή μάγειρα της διαδικτυακής απόψεως. Στον μεν πρώτο τοίχο έγινα μαλλιά κουβάρια με θαυμάστρια του μπετόβλακα, στον δε δεύτερο απευθείας με τον ιδιοκτήτη, για τον οποίον ειρήσθω εν παρόδω να σχολιάσω ότι σε γενικές γραμμές δεν συνδιαλέγεται με τους... φτωχοί πιστοί. Με'μένα, προφανώς κάποιο χοντρό τσίγκλισμα υπήρξε (ειδικότης μου) και αποφάσισε να κάνει μιαν εξαίρεση.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν, ο κύριος λογαριασμός του Hades ήταν σίγησε μια για πάντα. Αν και μάλλον είναι προφανές, παρά ταύτα για λόγους δικαιοσύνης δεν θα πω 100% ποιος εκ των δύο μου την έκανε. Πάντως, υπήρχαν και άλλες αποχρώσες ενδείξεις που δεν έχει νόημα να αναφέρω.

Το ρουφιάνεμα που έφαγα, λοιπόν, ήταν τόσο βαρβάτο που δεν μπόρεσα να ανανήψω τον λογαριασμό με την καμία. Επί μήνες προσπαθούσα, αλλά φευ. Μέχρι και παλαιά ταυτότητα ανέβασα μπας και, αλλά τζίφος. Πάντα ήθελε και κάτι άλλο, μέχρι που τελικώς το πήρα απόφαση και τον άφησα να πάει στο καλό.
Δεν το κρύβω ότι είχα σκάσει, όχι που έχασα τον λογαριασμό (όποτε ήθελα έφτιαχνα άλλον εδώ που τα λέμε) αλλά που έχασα κυρίως τα μηνύματα, αρκετά εκ των οποίων πολύτιμα. Το χειρότερο όμως που έχασα ήταν τα κέφια μου.

Όσοι με ξέρουν από παλιά, γνωρίζουν ότι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που γουστάρω μέχρι υπέρτατης κάβλας να κάνω, είναι να γράφω. Τρελαίνομαι. Ουδόλως με απασχολεί αν θα διαβάσει έστω και ένας αυτά που γράφω. Αυτός ήταν ο γνώμων γύρω από τον οποίον κινήθηκα όλα τα χρόνια που σερνόμουν στο ίντερνετ (και δεν μιλάω μόνο για εποχές βλογόσφαιρας, αλλά και πολύ πιο πριν). Και ειλικρινώς, δεν πίστευα ποτέ ότι υπήρχε κάτι που να με σταματήσει από το να γράφω.
Οκ, από μιαν άποψη δεν το έχω κάνει, όμως το έχω κάνει εκεί που πραγματικά το γούσταρα και το απολάμβανα: στο βλόγι μου.
Διότι ξενέρωσα από τη ζωή μου.

Ξενέρωσα που έβλεπα όλα αυτά τα κωλοπαίδια της παντόφλας και της φάπας, που αρκετά εξ αυτών έχω γνωρίσει έξω στο παρελθόν και είχαμε κακάκια και δράματα και πάμπολλες συγγνώμες ρε και μετάννοιες, να επιδίδονται στο μοναδικό όπλο που τους έκανε να νοιώθουν πραγματικά δυνατοί: τη φίμωση όλων εκείνων με τους οποίους διαφωνούν. Όλων εκείνων που έβλεπαν ότι δεν έχουν ούτε ένα ουσιαστικό επιχείρημα που να μπορεί να σταθεί σε έναν αξιοπρεπή διάλογο, και που πάντα κατέληγαν στην εύκολη λύση ότι το επιχείρημα που μας ζορίζει πρέπει να διαγράφεται μαζί μ'εκείνον που το εξεστόμησε. Κάπως έτσι, λοιπόν, σχεδόν σταμάτησα να γράφω μέχρι και στο βλόγι, από την ξενέρα.
Κάποια στιγμή φυσικά το ξανάκανα το προφίλ, νέο και παρθένο, μόνο και μόνο για να ξαναβρώ κάποια συγκεκριμένα άτομα που δεν είχα άλλη δυνατότητα να βρω, αλλά και πάλι, η ξενέρα δεν φεύγει.

Εντελώς προληπτικά, εννοείται ότι έκανα με το καλημέρα ban κάποιους συγκεκριμένους λογαριασμούς, όχι για άλλον λόγο αλλά επειδή δεν ήθελα ούτε ζωγραφιστούς να τους βλέπω. Ένας εκ των οποίων ήταν και του αρχιρουφιάνου, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω ήταν κι αυτός με nickname, αλλά η βασική μας διαφορά ήταν ότι αυτός ήταν επαγγελματίας αριστερός και επαγγελματίας ανθρωπιστής. Δεν θα εκπλαγώ αν αύριο μεθαύριο μάθω ότι είναι και σε καμιά θέση τύπου Καρανίκα, ή εργάζεται αφιλοκερδώς με μισθό κανά τάλαρο τον μήνα σε καμιά ΜΚΟ περί τους πρόσφυγες (όπως όλοι οι εθελοντές που σέβονται τον εαυτόν τους), και ότι όταν αποφασίσει ότι δεν έχει άλλο κέφι να ξοδέψει, τον λίγο χρόνο που του απομένει τον σπαταλάει μοστράροντας αριστεροσύνη στο φεητσιμβούκιο. Το μόνο σίγουρο που ξέρω πάντως είναι ότι είναι αλληλέγγυος (ουάου, τι έκπληξη!).

Εν τέλει τι έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια;
Τώρα βέβαια θα μου πείτε, μα καλά ρε Άδη, ξενέρωσες από κάποιους μαλάκες του διαδικτύου;
Απάντηση: κατ' αρχήν δεν είναι κάποιοι, είναι αμέτρητοι (ή όπως έχω εγκαινιάσει στο διαδίκτυο, δεν ζουν ανάμεσά μας, εμείς ζούμε ανάμεσά τους).
Κατά δεύτερον, δεν είναι μόνο οι ρουφιάνοι του διαδικτύου, είναι και αυτοί της πραγματικής ζωής. Όσοι με ξέρουν από κοντά, και σας διαβεβαιώ ότι παρά την αιτιολογημένη κρυψήνοιά μου, είναι αρκετοί αυτοί που με έχουν γνωρίσει real life, ξέρουν πολύ καλά πως ό,τι βλέπετε στο βλόγι, υπάρχει και στην πραγματική ζωή. Ο ίδιο (σχεδόν παιδικός) αυθορμητισμός, ο ίδιος ρεαλισμός, οι ίδιες ζοχάδες με τους μαλάκες, οι ίδιες ανησυχίες (φιλοσοφικές και πολιτικές). Κυρίως όμως, το ίδιο σαρκαστικό ύφος, οι ίδιες μπηχτές και ατάκες και ακόμη χειρότερα, το ίδιο χιούμορε που είναι τόσο καυστικό που μπορείτε να ξεβουλώσετε μέχρι και το σηφώνι του υπονόμου σας.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι όπως μάζευα ρουφιάνους στην διαδικτυακή ζωή μου, έτσι ακριβώς μαζεύω και στην πραγματική. Αν μέσα σε όλα αυτά βάλετε και το γεγονός πόσο πολύ έχουν δυσκολέψει τα πράγματα κυρίως λόγω τις κρίσης, συν τις διάφορες τεράστιες αλλαγές που έχουν γίνει με την πάροδο των χρόνων και με έχουν ζορίσει (διότι κάναμε και οικογένεια ντε), καταλαβαίνετε ότι η ξενέρα με τους ρουφιάνους είναι απολύτως δικαιολογημένη.

Όλα αυτά τα χρόνια με έχουν αποκαλέσει διάφορα. Για την ακρίβεια, με έχουν κατατάξει σε όλα τα πολιτικά φάσματα: με έχουν πει pasok (μπρρρρρρρρ), καραμανλικό, χρυσαυγήτη (ειδικώς), φασίστα (γενικώς), τροτσκιστή (ειδικώς), κουμμουνιστή (γενικώς), συριζαίο, φιλελεύθερο και άλλα πολλά. Ανάλογα με τα προσωπικά του συμπλέγματα ο καθείς, προσπαθούσε πάντα να μου προσάπτει και την αντίστοιχη ταμπέλα (διότι ο νεοΈλλην πεθαίνει να κολλάει ταμπέλες μιας και τον ενδιαφέρει να ξέρει τι είναι αυτός με τον οποίον μιλάει και όχι να ακούει τι στο διάολο λέει).
Προσωπικά όμως, όλα αυτά τα θεωρώ μεγάλη επιτυχία και δικαίωση διότι αποδεικνύουν ότι την έλεγα εξίσου σε όλους εντελώς επιτυχημένα και δίχως κανένα ίχνος διακρίσεων.

Όπως και να΄χει, το βλόγι αυτό δεν κλείνει. Ποτέ δεν πρόκειται να κλείσει.
Ισως να περνάει μια φάση, όπως οι γκόμεναι, δεν το ξέρω. Σίγουρα πάντως θα είναι εδώ εις τον αιώνα τον άπαντα διότι, δίχως να θέλω να περιαυτολογήσω, κρύβει πάρα πολλή σοφία μέσα του. Προσωπική σοφία, ίσως δυσνόητη στους πολλούς, αλλά τέτοια είναι.
Δεν το κρύβω όμως ότι πολύ πρόσφατα διάβασα κάτι που με άγγιξε: ένας άλλος συμμαχητής από παλιά, ο αγαπημένος μου βλόγερε polse, ανακοίνωσε ότι ουσιαστικά κουράστηκε από το βλόγι του, απλά ούτε αυτός το κλείνει και θα γράφει οποτε του καπνίσει.
Πως να κλείσεις ένα βλόγι, ρε αναθεματισμένε διάολε; Μετά από όλα αυτά που έχουμε γράψει όλα τα χρόνια; Μετά από την διοργάνωση της Ώρας της Μίζας και των θρυλικών Καζανακοτούμπειων;
Δεν το κρύβω ότι συγκινήθηκα και περισσότερο αυτό αποτέλεσε την αφορμή για τούτο το (μετά από καιρό) σενδόνι, διότι καθόμουν και αναλογιζόμουν πως μπορεί να τα φέρει η ταναπού η τύχη: από εντελώς διαφορετικές διευθύνσεις, να υπάρξει μια παρόμοια αποφαση σε δύο πραγματικά πολύ ωραία βλόγια. Και στα παπάρια μου ποιος συμφωνεί και ποιος όχι (να είχατε καλύτερο γούστο άλλωστε).

Το σίγουρο είναι ότι είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, εδώ θα είμαστε.
Σε πείσμα κάθε ξεφτιλισμένου ρουφιάνου, στον οποίον ξεχωριστά αφιερώνω το παρακάτω τραγουδάκι:

Λιαντίνης

Τι μπορεί να πει κανείς για τον Λιαντίνη;
Κατά την ταπεινή μου άποψη πρόκειται για τον μεγαλύτερο σύγχρονο Έλληνα φιλόσοφο.
Άνθρωπος που εξέπεμπε σε άλλα μήκη κύματος. Πνεύμα από τα ελάχιστα.
Δεν είναι τυχαίο ότι την Νέκυια (που θεωρώ μάλλον το καλύτερό μου κείμενο) από τον Λιαντίνη την ενεπνεύσθην (εξάλλου έχει και ομώνυμο κεφάλαιο).

Όποιος έχει διαβάσει την Γκέμμα και τα Ελληνικά, ξέρει πολύ καλά τι εννοώ.
Τιμής ένεκεν.

Εγώ και ο Mad Putcher

Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για την μακραίωνη σχέση μου με τον Mad Putcher σε τούτον τον μάταιο κόσμο. Τόμους ολόκληρους. Από το πόσες φορές με έχει στήσει στο παρελθόν; (ομιλούμε για τα πλέον επικά στησίματα, που κυριολεκτικώς δεν τα χωράει ο ανθρώπινος νους. Κάποια μέρα πρέπει να σας μιλήσω γι'αυτά) έως το πως γνωριστήκαμε και τι μαλακίες κάναμε όλα τα χρόνια (21 ολόκληρα είναι, μην τα ματιάσω). Από το ότι έχουμε γυρίσει σε αμέτρητες συναυλίες έως το ότι τον έχω κάνει και κουμπάρο, τρομάρα μου; Το εννοώ, τόμους ολόκληρους, ιστορίες ατελείωτες...
Όμως, ο σκοπός της ανάρτησης είναι άλλος.

Το ότι ο γιός μου γεννήθηκε την ημέρα των γενεθλίων του Mad Putcher, μία μέρα προτού η Περσεφόνη πάρει τον μήνα της, άντε πες ότι ήταν σύμπτωση.
Το ότι η γυναίκα του Mad Putcher γέννησε το γιο τους μία μέρα πριν πάρει τον μήνα της, ανήμερα των δικών μου γενεθλίων, ε, και αυτό σύμπτωση είναι;

Ποια σύμπτωση;
Αφού όπως έχουμε πει, συμπτώσεις δεν υπάρχουν στο Σύμπαν του Γίγνεσθαι.

Μελαγχολία...

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο παμμέγιστος Μάνος Χατζιδάκις.

 Δεν εκπλήσσομαι που δεν τον θυμηθήκαμε... Ελάχιστα τα σχόλια που άκουσα και διάβασα ακόμη και στην (αυτοπροσδιοριζόμενη ως) ψαγμένη διαδικτυόσφαιρα. Προφανώς έχουμε σοβαρότερα πράγματα ν'ασχοληθούμε από το να θυμόμαστε κάποιον Μάνο Χατζιδάκι. Για παράδειγμα, επί τη ευκαιρία της μικρής Μαρίας άξαφνα θυμηθήκαμε ότι υπάρχουν παιδιά που απαγάγονται. Οκ, με την πάροδο των τριών ημερών θα ξεχαστεί και αυτό το θαύμα όπως έγινε και με όλα τα υπόλοιπα.

Εγώ πάντως με θυμάμαι κυριολεκτικά εκστασιασμένο στην ηλικία των 11 ετών, από τα μεγάλα ταλέντα του Ωδείου που πήγαινα για να μάθω κιθάρα και μάλιστα και με μια συμμετοχή σε συναυλία στο Βεάκειο στο ενεργητικό μου, να έχω αγγαρέψει την μάνα μου να οργώσει όλον τον Πειραιά να μου βρει μια εύκολη για την ηλικία μου συλλογή με παρτιτούρες Χατζιδάκι, τον οποίον έπαιζα καθαρά ακουστικά από μια κασσέτα του Κώστα Γρηγορέα που είχα (το "Τετράδιο").
Τελικώς επειδή εύκολη συλλογή του Χατζιδάκι για την ηλικία μου δεν υπήρχε, μου είχαν συστήσει να περιμένω μερικά χρόνια...

Βασικά, μεγάλωσα με Χατζιδάκι. Η Λιλιπούπολη ήταν από τις πρώτες μου κασσέτες που όχι απλά άκουγα, αλλά που είχα λιώσει σχεδόν κυριολεκτικά. Αυτή και τα στρουμφάκια. Α, και ο Έλβις στον οποίον είχα μια τεράστια αδυναμία και όλα αυτά σε ηλικία που μετά βίας είχα αρθρώσει κάποιες βασικές λεξούλες. Γινόταν χαμός στο σπίτι όταν έπαιζε Έλβις, Λιλιπούπολη και Στρουμφάκια. Αλλά ας μην ξεφεύγουμε.

Υποθέτω ότι η οργή που με έστρεψε στο metal ήταν κάπου μέσα μου ούτως ή άλλως (εξάλλου έχετε διαπιστώσει ότι δεν έφυγε και ποτέ) και απλώς βρήκε πρόσφορο έδαφος να εκδηλωθεί σε όλο της το μεγαλείο. Την μελαγχολία που ενίοτε με πιάνει όμως καθώς βλέπω διάφορα πράγματα γύρω μου αναμφίβολα την πήρα από τον Χατζιδάκι, μιας και υπήρχε πάντα, σε όλα τα τραγούδια του, απλώς είχε διάφορες μορφές: από πιο χαρούμενη έως όσο πιο... μελαγχολική μπορούσε να γίνει. Σε φάσεις που είμαι χαρούμενος συνήθως σκέφτομαι κάποιο τραγούδι από το metal. Το ίδιο και όταν παίρνω ανάποδες, ή όταν με έχει πάρει από κάτω κλπ. Γενικά όχι απλά είμαι ταυτισμένος με το metal αλλά τολμώ να πω ότι είμαι το metal (ξέρω ότι αυτό ελάχιστα θα γίνει κατανοητό αλλά ας το αφήσουμε εκεί). Όταν όμως βρέχει όπου είτε αντί να κάτσω στο σπίτι θα βγω έξω να καθαρθώ ακριβώς όπως μόνο το υγρό στοιχείο μπορεί να κάνει, είτε θα κάτσω ακόμη και με τις ώρες στο παράθυρο να παρατηρήσω την μυσταγωγία της κάθε σταγόνας, εκείνον τον απόκρυφο χορό πάνω στο τζάμι και όπου αλλού, έχω διαπιστώσει ότι πάντοτε μου ερχόταν κάποια αγαπημένη μελωδία του Χατζιδάκι στο μυαλό. Συνήθως υποσυνείδητα, σχεδόν αυτόματα. Μέσα μου, ο Χατζιδάκις είναι ταυτισμένος με την μελαγχολία αλλά μόνο όταν πρέπει και με τις δόσεις που πρέπει, διότι ο Χατζιδάκις ήταν ανέκαθεν μια πηγή ανεξάντλητης δύναμης.

Θυμάμαι ότι κάπου εκεί στα 11 μου, το θεωρούσα αυτονόητο να κάτσω και να "ξεπατικώσω" Χατζιδάκι. Ο δάσκαλός μου -όταν του το είπαν οι γονείς μου- συνειδητοποίησε ότι ήμουν για μεγάλα πράγματα. Κατάφερε μόλις σε 5 μήνες να με κάνει να μισήσω την κλασική κιθάρα, να μην την ξανακουμπήσω στα χέρια μου και να μην ξανανοίξω παρτιτούρα έκτοτε. Ήταν, βλέπετε, από το Ωδείο των Αθηνών και παραέπαιρνε στα σοβαρά αυτό που έκανε. Κάπου εκεί θυμάμαι ότι έθαψα και τον Χατζιδάκι μέσα μου, διότι θεωρούσα αδιανόητο απλώς το να ακούω Χατζιδάκι. Ήταν σχεδόν υποτιμητικό. Στον Χατζιδάκι αν δεν συμμετέχεις δεν έχει νόημα ακόμα και να τον αναφέρεις. Και όταν λέω συμμετοχή δεν αναφέρομαι απαραίτητα σε μουσικό όργανο. Η συμμετοχή στον Χατζιδάκι είναι σκέτη μυσταγωγία, διαθέτει κάτι το (σχεδόν) ιερατικό... Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί, αλλά ο Χατζιδάκις ανέκαθεν με παρέπεμπε στην μαγεία του Πάνα, μου έφερνε το Σύμπαν στα μάτια και μου το άπλωνε μέσα στο μυαλό μου. Κάθε δάκρυ που έβγαινε από τη μουσική του ήταν και ένα διαμάντι της διάνοιάς του.

Ήδη λείπει εδώ και 19 χρόνια αλλά πάντα θα είναι παρών και ιδίως αυτή η μελαγχολία του που σου σκίζει τα σωθηκά, ιδίως τον τελευταίο καιρό που παρατηρώ δίπλα μου όλα αυτά που γίνονται.
Το μόνο δυστύχημα είναι ότι δεν έχει αντικατασταθεί και ούτε πρόκειται φυσικά. Ίσως να παραήταν μεγάλο μέγεθος για την κουλτούρα μας, ίσως γι'αυτό υπάρχει μία ασταμάτητη προσπάθεια να μειωθεί από διαφόρους πουθενάδες, διότι "πρέπει" να τον φέρουμε στο δικό μας το επίπεδο για να νοιώθουμε πιο άνετα απέναντί του (όπως άλλωστε κάνουμε με κάθε άξιο στον οποίον σπεύδουμε να φορέσουμε μια ταμπέλα ανάλογα με τα γούστα μας).

Για την ιστορία, αν δεν με απατά η μνήμη μου, η πρώτη (και πεισματική) απόπειρα να διασκευάσω Χατζιδάκι ήταν στην Μπαλάντα του Ουρί.


Ο εφιάλτης της Περσεφόνης


Όταν έρχονται τα σύννεφα


Δεν είμαστε Ζουλού


Κεμάλ


Παίδες

Παίδες, 

πριν 15 χρόνια με μιαν άλλη μουσική, σας είχα πει πως θα ξαγρυπνώ έξω απ'τα σπίτια σας για να μαζεύω τα όνειρά σας. 

Τώρα κουράστηκα.

Εσείς είτε ονειρεύεστε, είτε όχι, μπορείτε και ζείτε χωρίς εμένα. 

Δεν ανήκω ούτε στη ζωή σας ούτε στα όνειρά σας. 

Ακόμη κουράστηκα να πλέκω μουσικές απ' την επιθυμία των σωμάτων σας.

Προτιμώ να φύγω μακριά σας για πάντα. 

Ίσως συναντηθώ με μερικούς σοφούς που δεν τους ένοιωσα όταν κι εγώ ήμουν νέος.

Γεια σας παίδες, γεια σας...

Για τον Στρατάρχη

Επειδή υπάρχουμε κι εμείς που και τον θυμόμαστε ακόμη και τον τιμούμε.
Επί τη ευκαιρία της σημερινής επετείου της εθνεγερσίας (αν και λογικά ο Άδωνις θα είχε αρκετές ενστάσεις αν ζούσε τότε. Να φεύγαμε από το γρόσσι έτσι αβίαστα; Και τι θα έλεγαν οι Τούρκοι ας πούμε; κλπ).

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι τραβηγμένες από εμένα από τον ναό του Αγίου Δημητρίου στην Σαλαμίνα, όπου και είναι θαμμένος ο Στρατάρχης.

Την βιογραφία του Στρατάρχη έτσι όπως την κατέγραψε ο Δημήτριος Αινιάν μπορείτε να βρείτε εδώ.



Ηλίθιε, ξύπνα.

Τέλος εποχής...

Σημασία δεν έχουν οι λεπτομέρειες, αλλά το να φεύγεις μετά από 23 χρόνια από περιοχή που επί της ουσίας μεγάλωσες και που ήταν μάλλον μια χαρά σε σχέση με τις υπόλοιπες, ε, δεν είναι και ό,τι  καλύτερο εδώ που τα λέμε.

 Έχω την αίσθηση όμως ότι θα επανέλθω. Όχι τίποτε άλλο αλλά το ενδιάμεσο είναι βέβαιο ότι δεν θα αντέχεται!

Ανακοίνωση εφησυχασμού

Αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη.

Πριν λίγες μέρες (πριν 3 για την ακρίβεια) το ιστολόγιον αυτό (ελληνιστί μπλόγκ, χαριτολογώντας βλόγι) έκλεισε 5 χρόνια μάταιης περιφοράς στον ψεύτικο διαδικτυακό κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να γράψω κάτι την ημέρα των γενν-αθλίων του, οπότε επέλεξα να κρατήσω 2-3 λόγια για την σημερινή ημέρα που όπως θα έλεγε κι ο Φέυνμαν λίαν συμπτωματικώς είναι Σάββατο 14 Ιουλίου (η οποία ως πασίγνωστον είναι μια μέρα που φοβούνται όλοι οι δεισιδαίμονες ανά την Υφήλιο. Διότι όλοι μας ξέρουμε τι έχει συμβεί κατά το παρελθόν το Σάββατο 14 Ιουλίου, ε; Δεν ξέρουμε; Ε; ). Τώρα θα μου πείτε, γιατί στα 5 χρόνια και όχι στα 10 ή τα 7 ή τα 9; Μα είναι προφενές! Το 5 είναι το ήμισυ του 10, το οποίο 10 είναι σημαντικός αριθμός: 10 ήταν οι εντολές! 10+2 ήταν οι μήνες! 10-6 είναι οι εποχές! Οπότε 10 διά 2 μας κάνει 5! Ήταν προφανές ότι επροορίζετο για τα 5 χρόνια! Και μην σας πω τι θεωρούσε για το 5 ο Πυθαγόρας! Κάπως έτσι άλλωστε δεν προκύπτουν όλες οι αριθμοσοφίες της καθημερινότητός μας; Καλά, αφήστε κάτω τα ξυραφάκια, σταματάω...

Το ατυχές πενταετίας και βάλε περιστατικό για όλες και όλους σας είχε να κάνει με το ότι δεν άντεχα άλλο στα φόρα όπου έπεφτα συνεχώς πάνω σε πλήθος από φουρναραίους που πάσχιζε να μου τα κάνει τσουρέκια, ενώ εγώ ταυτόχρονα πάσχιζα να τους αποφεύγω. Όχι, το No Prayer for the Dying δεν είναι καλός δίσκος μου έλεγαν. Μα εμένα μου αρέσει, τους απαντούσα. Πως τολμάς και σου αρέσει;, μου ανταπαντούσαν...
Γιατί δεν είναι καλοί οι Cirith Ungol; ρώταγα. Επειδή δεν μου αρέσουν, μου έλεγαν. Και ό,τι δεν σου αρέσει δεν είναι καλό δηλαδή;, ρώταγα. Φυσικά, γι'αυτό δεν μου αρέσει, η πληρωμένη απάντηση. Πως να συνεννοηθείς μετά; Αδύνατον. Ιδίως όταν συνειδητοποιούσα ότι έπρεπε κάθε φορά να είμαι εγώ αυτό που θα έβαζε νερό στο κρασί του για να διατηρηθεί το καλό κλίμα... Παπάρια μάντολες!
Δεν θα σας πω από πόσα φόρα έχω περάσει διότι πραγματικά είναι αμέτρητα. Έχω περάσει από πολλών ειδών και με διάφορα nicks. Το Hades όμως είναι το πιο διαχρονικό και πολυχρησιμοποιημένο μου που έχει και ένα τεράστιο φιλοσοφικό υπόβραθρο. Μέσα απ'όλα αυτά όμως θα σταθώ σε ένα metal φορουμάκι που θυμάμαι και που είχα αναγκασθεί με τον παλαιόθεν συμμαχητή Kevin να συζητάμε μέσα σε ένα συγκεκριμένο thread μιας εντελώς άσχετης κατηγορίας. Νομίζω ήταν η κατηγορία "Ερωτήσεις" όπου οι ενδιαφερόμενοι έθεταν ένα ερώτημα με την ελπίδα να λάβουν απάντηση. Εκεί είχα ανοίξει κάποια στιγμή ένα θέμα αν έχει ακούσει κανένας ποτέ το Heavy Metal (is the Law) σε κανονική εκτέλεση. Ε, από κάτω -μιας και ουδείς ήξερε την απάντηση- τα λέγαμε σχεδόν κάθε μέρα με τον Kev για ο,τιδήποτε, μέχρι που τελικώς μας την έπεσαν μέχρι κι εκεί τα διάφορα τρολ και μας έσπασαν τα νεύρα. Στην συνέχεια αφού την πουλέψαμαν (αττική σύνταξις) πήγαμε και κάναμε ένα δικό μας. Τα τρολ μας βρήκαν κι εκεί. Μετά το δαλύσαμε το μαγαζί διότι πραγματικά δεν πήγαινε άλλο. Πάνω-κάτω η πορεία μου όμως στα φόρα ήταν διαχρονικά αυτή. Κόντρες, μανούρες, τσακωμοί, φυγή. Πολύ απλά δεν τα βρίσκαμε με αρκετούς που νόμιζαν πολλά για τους εαυτούς τους και επειδή εγώ δεν ήμουν διατεθιμένος κάθε τόσο να τους τρώω στη μάπα αλλά μήτε να πίνω και πολύ νερομένο το κρασί μου καθ'όσον είχε αλλοιωμένη γεύση, συνήθως την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Κάπως έτσι λοιπόν κατέληξα στα μπλογκ. Θυμάμαι μια σχετική παραίνεση από κάποιον (δεν έχει σημασία ποιος είναι) είχα ήδη από το 2005 (αν δεν με απατά η μνήμη μου) όταν σε ένα συγκεκριμένο (και πολύ εξειδικευμένο φόρουμ) που προ πολλού δεν υπάρχει έγραφα ακριβώς έτσι, ως μπλόγκερ δηλαδή. Δίχως να περιμένω απάντηση, δίχως να με νοιάζει αν θα διαβάσει και ποιος (όπου μαντέψτε, κι εκεί μου την έπεφταν διάφοροι άσχετοι). Θα μου πείτε βέβαια, και γιατί στην έπεφταν εσένα ρε Άδη; Μήπως ήταν ιδέα σου; Μήπως τους μαζεύεις;
Ναι, τους μαζεύω και είναι πραγματικά απλό το γιατί και εκπλήσσομαι που τότε δεν το είχα καταλάβει. Εγώ έγραφα πολύ επειδή απλώς μου άρεσε να γράφω (όπως έχετε έντρομοι διαπιστώσει και εδώ μέσα). Άλλοι όμως έμπαιναν -και δεν λέω όλοι- για να συνάψουν κοινωνικές σχέσεις, για να γνωρίσουν κόσμο, που εμένα δεν με ενδιέφερε καν (και γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο έχω γνωρίσει και από κοντά πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους από το ίντερνετ, ακριβώς επειδή δεν με ενδιέφερε ποτέ, δεν υπήρχε συμφέρον). Όταν έβλεπαν ότι εγώ δεν ανταποκρινόμουν σε κάτι τέτοιο το εξελάμβαναν ως προσωπική προσβολή και πέρναγαν στην αντεπίθεση. Και φυσικά μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε εκείνους που θεωρούσαν ότι είναι μεγάλες μορφές του παγκοσμίου στερεώματος -συνήθως άνευ αντικειμένου βέβαια, το οποίο απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι- και οι οποίοι συνήθως πάθαιναν κάποιου είδους αλλεργία στις εμπεριστατωμένες απόψεις των άλλων. Βέβαια όπως είπα, υπήρχαν και άλλοι που δεν ήσαν διατεθημένοι να βάλουν και ιδιαίτερα πολύ νερό στο κρασί τους, όπως μάλλον κι εγώ άλλωστε με αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε, συχνά και δίχως να υπήρχε λόγος και με υπαιτιότητα αμφοτέρων. Η ουσία όμως ήταν η ίδια κι εγώ ήμουν στο επίκεντρο: έντονοι πόνοι στην ευαίσθητη περιοχή των γεννητικών οργάνων.
Βέβαια τέτοιου είδους σκηνικά έχω βιώσει και εδώ μέσα. Τι να πρωτοθυμηθώ ας πούμε; Τον άλλον που μου είχε βγει μετά από Up the Hammers όπου έλεγα το προφανές ότι οι Ereb Altor δεν μου άρεσαν και με εγκαλούσε ότι ήμουν άσχετος και δεν ήξερα την προσφορά του εν λόγω συγκροτήματος στο metal; (η οποία παρεμπιπτόντως δεν υπάρχει. Ίσως γι'αυτό μπήκε κάποια στιγμή και έσβησε από μόνος του τα σχόλιά του κιόλας, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι μιλάω με τον τοίχο, όπου εδώ που τα λέμε με τοίχο μιλούσα).
Να θυμηθώ τον παράλλον που είχα βρεθεί για να του δώκω κάτι βιβλία που μαζεύονταν για παιδιά και με είχε φάει μετά να πάμε για καφέ;
Να θυμηθώ μήπως τον παρακείνον που μετά από σενδόνι που ήθελε ώρες να διαβάσεις κιόλας (πόσω δε μάλλον να γράψεις) μπήκε και μου απάντησε μονολεκτικώς "λες μαλακίες μεγάλε";
Και πόσα άλλα τέτοια ωραία;! Πραγματικά ωραία! Το εννοώ! Η βλακεία των άλλων πάντοτε δίνει χρώμα στη ζωή σου. Ναι οκ, σου ανεβάζει και την πίεση βέβαια συχνά-πυκνά, όμως δίνει χρώμα συνήθως. Πραγματικά, έχετε διερωτηθεί τι θα κάναμε δίχως τους βλάκες; Και μόνο ότι θα περνάγαμε απείρως καλύτερα δείχνει πόσο πολύ μας επηρεάζουν και πόσο δικαίως πρέπει να ασχολούμεθα μαζί τους δίχως το παραμικρό έλεος. Εγώ σήμερα μπορεί να έχω ζοχάδες, μπορεί να μου την έχει βιδώσει, μπορεί να μ'έχει πάρει από κάτω. Ο βλάκας όμως και αύριο βλάκας θα είναι. Εμένα θα μου περάσει, εκείνου ποτέ.

Αυτά τα 5 χρόνια έχω γνωρίσει είτε διαδικτυακώς είτε διά ζώσης πάρα πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους και πραγματικά χαίρομαι γι'αυτό. Ξέρουν ποιοι είναι οπότε δεν θα μπω στον κόπο να τους αναφέρω, αφού μεταξύ άλλων αυτό θα παρεξηγηθεί και από τους βλάκες. Επίσης όπως εναργώς άφησα να εννοηθεί έχω γνωρίσει βέβαια και πάρα πολλούς βλάκες, από αυτούς που κατέχουν τα πάντα, που όλα τα σφάζουν-όλα τα μαχαιρώνουν κλπ, κλπ. Ναι, αναφέρομαι στην μνημειώδη κατηγορία που συμπεριλαμβάνουν τους μαλάκες με άποψη, που είναι και οι χειρότεροι μαλάκες που μπορούν να σου τύχουν. Αυτοί μάλλον δεν ξέρουν ποιοι είναι οπότε ας μην τους χαλάσουμε την μακαριότητα και τους αναφέρουμε. Εξάλλου όπως έχω ξαναπεί, ο βλάκας δεν μπορεί να ξέρει ότι είναι βλάκας διότι αν το ήξερε δεν θα ήταν βλάκας, άρα μην του χαλάσουμε τη μαγιά. Όπως και να'χει, δεδομένου ότι προτίθεμαι να σας σπάω για πολύ καιρό ακόμη τα παπάρια (ακόμη και σε όσους/όσες δεν έχετε) εξ ου και η δήλωση καθησυχασμού του θέματος, το βέβαιο είναι ότι θα γνωρίσω και άλλους πολλούς και από τις δύο κατηγορίες. Ιδίως από τη δεύτερη, αφενός διότι σε αυτήν έχω μίαν έφεση ίδιαν με του μυρμηγκοφάγου να βρίσκει μυρμήγκια -άγνωστο το γιατί, αφετέρου επειδή άνθρωποι της πρώτης κατηγορίας σπανίζουν και δεν τους πετυχαίνεις πολύ εύκολα.

Όπως και να'χει, θα συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο. Με πολύ χιούμορ, ιδίως από το καυστικό με το οποίο συχνά-πυκνά μπορείτε να καθαρίσετε και την τουαλέτα σας, με πολύ πολιτικό σχολιασμό καθ'όσον όπως είχε πει και ο Αριστοτέλης ο άνθρωπος είναι ένα φύσει πολιτικό ον (ζώον έπρεπε να πει βέβαια), με πολύ metal μιας και είναι το alter ego μου και φυσικά με πολύ μπινελίκι το οποίο υποδηλώνει άνθρωπο που ως θεός που είναι ασχολείται με πολλά πράγματα με πάθος. Θα συνεχίσουμε με Ηλία Μπαζίνα, με Ηράκλειτο, με Ολυμπιακό, με υπεράσπιση των εθνικών θεμάτων, με φιλοσοφία και φυσικά με τη βλακεία που δέρνει τον νεοΈλληνα μέσα από ένα τεράστιο σύνολο με άσβεστες ανησυχίες.
Ως νέα Ιλιάδα ετούτο εδώ το βλόγι έρχεται μέσα από λεκτικές αιματοχυσίες να μην κρύψει κανένα από τα ελαττώματα του ιδιοκτητη του. Ο διοκτήτης του είναι τα ελαττώματά του και τα πάθη του, γι'αυτό ακριβώς και είναι τόσο τέλειος. Έτσι κατάφερε να γίνει θεός, όταν συνειδητοποίησε πόσο μεγαλειώδες είναι να είναι άνθρωπος και αυτό είναι που προσπαθεί να σας μεταδώσει. Μόνο που για να το επιτύχεις αυτό χρειάζεται αφενός ασταμάτητο κόπο και αφετέρου πολλή διαλλεκτική και σωκρατική άγνοια. Ο Σωκράτης όταν έλεγε ότι ένα ήξερε ότι δεν ήξερε τίποτε προφανώς δεν εννοούσε ότι τίποτε δεν ήξερε αλλα΄ότι όσα κι αν ήξερε πάντα θα υπάρχουν απείρως περισσότερα που δεν ξέρει, με αποτέλεσμα εκείνα που ξέρει να είναι πάντοτε αμελητέα ως αριθμός. Η κατ' εμέ πλέον μνημειώδης ρήση του ήταν για την πραγματεία του μεγίστου των Ελλήνων, Ηρακλείτου, πως όσα κατάλαβε ήταν σημαντικά, αλλά εξίσου σημαντικά ήταν και όσα δεν κατάλαβε. Η γνώση μας σε κάποια πράγματα δεν μας αποκαλύπτει και το σύνολο του κόσμου μας μπροστά στα μάτια μας. Μας αποκαλύπτει απλώς το τμήμα της ιστορίας που έχουμε την έμφυτη δυνατότητα να δούμε. Και πάντοτε υπό αυτό το πρίσμα βλέπουμε τα πράγματα εδώ μέσα.

Ναι, ξέρω ότι πολλές φορές χρησιμοποιώ υπερβολές στον γραπτό μου λόγο. Στην πραγματικότητα πλην ελαχίστων περιπτώσεων ο γραπτός λόγος μου είναι κυριολεκτικά προφορικός. Αυτή είναι η χρήση των λέξεων που μου αρέσει να κάνω, συχνά ακόμη και στα σοβαρότερα των σενδονιών μου, ως θα έχετε παρατηρήσει. Επίσης, ξέρω ότι το αρκετά καυστικό στυλ μου είναι εύκολα παρεξηγήσημο μιας και αρκετές φορές είναι στοχευμένα και τεχνηέντως προκλητικό. Το γνωρίζω και αυτό, αλλά δεν θέλω να το αλλάξω. Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τι εστί χιούμορε, μάλλον ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που θα απαιτούσαν την εξορία ακόμη και του Αριστοφάνη από την αρχαία Αθήνα θεωρώντας ότι έτσι προσφέρουν έργο μεγάλο τε κι εκλεκτό. Τι να κάνουμε όμως; Παρόλο που γνωρίζω ότι κάποιες φορές μπορεί να παρεξηγηθούν τα λεγόμενά μου κυρίως λόγω του καυστικού ύφους μου, δεν προτίθεμαι να αλλάξω το ύφος μου. Προτιμώ να ξεφορτωθώ εκείνον που δεν έχει έστω το μυαλό να με ρωτήσει τι ακριβώς εννοούσα, παρά να αλλάξω το ύφος μου, το οποίο εδώ που τα λέμε πρέπει να το ψιλογουστάρετε κιόλας. Σας έχω κόψει τι παλιομαζόχες είστε, ειδάλλως δεν θα ήσασταν εδώ μέσα, ως πιστές αναγνώστριες, πιστοί αναγνώστες. Εξάλλου αυτή κυρίως είναι και η έννοια του μπλογκ: πετάς στα σκουπίδια αυτούς που οφείλουν να βρίσκονται στα σκουπίδια. Μόνο έτσι διατηρείς την ηρεμία σου (όπου όπως έχετε καταλάβει όλοι, είμαι της ηρεμίας εγώ...).

Τέλος πάντων, καλά να είμαστε και θα έχουμε πολλά ακόμη να πούμε. Χρρρρρρρρ... χρρρρρρρρρρ.... χχχχχχχχχχχχχχχχχρρρρρρρρρρ,,, φφφφτου μην το ματιάσω δηλαδή.
Όσες και όσοι τρέφατε κάποια ενδόμυχη ελπίδα να το σταματήσουμε ένδοξα κάπου εδώ γύρω, ποντάρατε πάλι σε κουτσό άλογο. Θα τονε πιείτε πάραυτα με όλες τις ευλογίες μου!
Ο Κάτω Κόσμος είναι ανεξάντλητος κυρίες και κύριοι. Δεν είναι τυχαίο που ένεκα του πλούτου του τον ονόμαζαν και Πλούτωνα.

Χαίρετε.

Σούπερ αφιερωμένο....

Σε κάθε ξεφτιλισμένο γαμώσπιτο αυτής της χώρας, όπως τον πορδηπουργό της χώρας Γεώργιο Β' Παπανδρέου Γ' τον Δωσίλογο.
Όπως τον Υπουργό Οικονομικών και αντιπρόεδρο Α' Μπένυ τον κατά Τράγκαν πολιτικό αερόσακο.
Όπως τον Αντιπρόεδρο Β' με τα προβλήματα μεταβολισμού καθώς και αποπληρωμής της εκτάκτου εισφοράς κατά του ιδίου τα λεγόμενα.
Όπως τον πρώην Υπουργό Οικονομικών Λουδοβίκο Ιζ' τον Παπακωνσταντίνου.
Όπως στο δίδυμο του Υπουργείου Φωτοτυπίας Διαμαντοπούλου-Χριστοφιλοπούλου.

Όπως, όπως, όπως....
Δεν έχει τελειωμό αυτή η λίστα με τους δωσίλογους...

"Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω
και αν αργήσω δώστους κι αυτό
είναι τ'αρχίδια μου τα δυό"

Διότι εμείς οι Πειραιώτες δεν ξεχνάμε τους τοπικούς μας ήρωες, όπως ο Στρατάρχης Γεώργιος Καραϊσκάκης...

Να ετοιμαζόμαστε σιγά, σιγά, τα σημεία των καιρών λένε πολλά...

Περί Αθεϊας

Ουπς... τι είπα πάλι, ε; :)
Λοιπόν, το παρόν σενδόνι θα ασχοληθεί με την ύπαρξη ή μη του θείου όντος όχι όμως έτσι όπως περιμένουν οι περισσότεροι και φυσικά εκ των πραγμάτων δεν θα μπορέσει να καταλήξει σε κανένα απολύτως συμπέρασμα!
Μμμμ... θα αναρωτιέστε γιατί αποκάλυψα το συμπερασμα ενώ θα μπορούσα να το αφήσω να έχει μεγαλύτερο σασπένς. Μα ο λόγος είναι απλός: πρώτον, επειδή το συμπέρασμα δεν έχει καμία απολύτως αξία, δεύτερον επειδή όσοι με ξέρετε (έστω και λίγο) θα έχετε καταλάβει ότι μέχρι το τελικό συμπέρασμα συνήθως μεσολαβούν έως και δεκάδες άλλα, και τρίτον και σημαντικότερον, διότι το ζουμί δεν βρίσκεται στο τελικό συμπέρασμα αλλά σε όλα τα ενδιάμεσα (μην πω σε όλα τα υπόλοιπα)!
Για να μην υπάρξει δε απορία περί του τίτλου, γιατί δηλαδή περί αθεϊας και όχι περί θεού ή κάτι αντίστοιχο, η απάντηση είναι απλή: διότι ως τίτλος είναι πολύ πιο σκανδαλιστικός και ενδιαφέρων.
Επίσης, μάλλον είναι περιττό να αναφέρω ότι η.. .διαδρομή που θα ακολουθηθεί δεν θα είναι και η πιο...φυσιολογική (αλλά προφανώς έχω τους λόγους μου)... :)

Άρξασθε λοιπόν.
Κατ' αρχήν, πρέπει να αναφέρω δύο σημαντικότατα "πορίσματα":
α) Οι πεποιθήσεις μου (όποιες κι αν είναι) ορίζουν ότι η ύπαρξη θεού ή όχι είναι θέμα αμιγώς φιλοσοφικό.
β) Δεν είμαι άθεος, γεγονός όμως που δεν με εντάσσει και κάπου.

Ασχολούμαι με το διαδίκτυο (αρκετά) εδώ και μια δεκαετία γεμάτη. Όλο αυτό το διάστημα έχω γνωρίσει (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κόσμο και κοσμάκη. Κάποια στιγμή με απασχόλησε το γεγονός, πως είναι δυνατόν να έχω μια έμφυτη ροπή κουβέντας και παρέας με συγκεκριμένα άτομα (και τούμπαλιν κάποιοι άλλοι μαζί μου) και όχι με κάποιους άλλους. Δεν έχουν τόση σημασία τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα, κάποια γεγονότα όμως έχουν ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, ενώ ασχολούμαι πάρα πολύ με την αρχαιοελληνική φιλοσοφία, ήταν διαχρονικά αδύνατο να συζητήσω με αυτούς που πολύ μετέπειτα χαρακτήρισα ως αρχαιόπληκτους (μιλάω για "παιδάκια" τα οποία είχαν την εντύπωση ότι κατέχουν την αρχαιοελληνική φιλοσοφία επειδή έγραφαν "μα το Δία" σε διαδικτυακά φόρα, ή δήλωναν συμμετοχή σε υποθέμενα σύγχρονα αρχαία (;;;) μυστήρια, ή διάβαζαν τα... "γνωστά" βιβλία). Μέσα σ'όλα, λοιπόν, πάντοτε έπιανα ωραίες κουβέντες και με αθέους. Ή μάλλον, κάποιες κουβέντες ήταν ωραίες επειδή κάποια άτομα ήταν ανοικτόμυαλα άρα μπορούσες να συζητήσεις άνετα μαζί τους και δεν υπήρχε η "αγωνία" να καταλήξει κάπου η συζήτηση.

Όλα αυτά τα χρόνια, λοιπόν, έχω γνωρίσει μεταξύ άλλων αθέους οι οποίοι ήταν διαβασμένοι και μετριοπαθείς, άλλους που ήταν μεν διαβασμένοι αλλά ήταν από πιο... ένθερμοι έως και απόλυτοι και φυσικά άλλους που δεν ήξεραν την τύφλα τους και ήταν απόλυτοι μέχρι εκεί που δεν πήγαινε (sic). Περιττό να αναφέρω ότι με τους τρίτους όχι μόνο δεν μπόρεσα να συζητήσω ποτέ, αλλά τους αποφεύγω και επιμελώς. Με τους δεύτερους είμαι συχνά επιφυλακτικός και που και που μπορώ να αλλάξω καμιά κουβέντα (πάντοτε αναλόγως με την περίπτωση). Με τους πρώτους όμως δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα και ευκαιρίας δοθείσης επιδιώκω τον διάλογο. Μάλιστα κάποιοι εξ αυτών των (φ)ίλων ενίοτε με είχαν βοηθήσει στο να εξάγω χρήσιμα συμπεράσματα σε κάποιες περιπτώσεις κι αυτό επειδή ο διάλογος με έναν σωστό συνομιλητή αποτελεί το καλύτερο βιβλίο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πλατωνικοί διάλογοι είναι τα πλέον μελετημένα φιλοσοφικά κείμενα, ούτε το γεγονός ότι ο μέγιστος Επίκουρος διαλαλούσε ότι σε μια φιλοσοφική κουβέντα κερδισμένος είναι ο χαμένος επειδή έμαθε κάτι που δεν ήξερε. Αλλά ας μην ξεφεύγουμε.

Η αποδοχή ή όχι της ύπαρξης θεού (άρα και η αθεϊα κατ' επέκτασιν) είναι ως γνωστόν ένα θέμα που κάνει τζιζ στην... ανοικτόμυαλη χώρα μας, καθ'όσον το θέμα της... εθνικής μας υπερηφάνειας, ήτοι της ελληνορθοδοξίας, αποτελεί το μεγαλύτερο ταμπού που υπάρχει και που σχεδόν απαγορεύεται να αγγίξεις (κάτι που αν πράξεις ισοδυναμεί σχεδόν με εθνοπροδοσία). Με δεδομένο αυτό λοιπόν και σε συνδυασμό με το ότι δεν ξέρουμε να κάνουμε διάλογο κατά βάση, αφού ο ένας είθισται να προσπαθεί ν'αλλάξει τις απόψεις του άλλου, συχνά-πυκνά το θέμα ξεφεύγει και παρεξηγείται. Σε κάποιες (αρκετές τέτοιες) περιπτώσεις λοιπόν αναγκάζεσαι να αποχωρήσεις ησύχως προκειμένου να διαφυλάξεις την ψυχική σου ηρεμία καθώς και ν'αποφύγεις την αύξηση της πιέσεώς σου, γεγονός όμως που (ακόμη κι όταν το διασαφηνίσεις) εκλαμβάνεται από την αντίθετη πλευρά ως νίκη επιχειρημάτων. Όλα αυτά λοιπόν οδηγούν σε έναν φαύλο κύκλο αντιπαραθέσεων για ένα θέμα που πέραν του φιλοσοφικού του ενδιαφέροντος είναι κυριολεκτικά ανούσιο.

Λίγο πιο πάνω τόνισα μια λέξη, η οποία πιθανώς να πέρασε απαρατήρητη ακόμη και τονισμένη. Είναι η λέξη "αποδοχή". Διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον που συνήθως διαφεύγει: ο θεός, είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει, είναι κάτι που ποτέ δεν έχει δει κανείς, άρα κανείς δεν είναι σε θέση να επιβεβαιώσει ή να απορρίψει την ύπαρξή του κ.ο.κ. Και όμως, εδώ υπεισέρχεται ο πρώτος παράγων σχιζοφρένειας, ένα από τα σημαντικότερα "επιχειρήματα" σε τέτοιες συζητήσεις να είναι και το αμίμητο "εσύ είσαι υποχρεωμένος να αποδείξεις ότι (δεν) υπάρχει" κλπ. Μα πως είναι δυνατόν να αποδειχθεί ότι κάτι υπάρχει ή δεν υπάρχει όταν πρόκειται αυστηρά για προϊόν σκέψης; Εδώ δεν μιλάμε για μαθηματικά όπου μπορείς να απεικονίσεις ένα τρίγωνο προκειμένου να αποδείξεις ένα θεώρημα. Είναι απλώς όμως: άνθρωποι που γνωρίζουν ότι έχουν ένα σχετικό λέγειν/γράφειν, πετάνε το μπαλάκι στο αντίπαλο τεραίν προκειμένου να αποφύγουν αυτοί το αγγούρι μιας τέτοιας "αποδείξεως". Αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι αν κάποιος ήταν τόσο σίγουρος για τους ισχυρισμούς του, δεν θα έριχνε σε άλλους το μπαλάκι της αποδείξεως ή μη.

Για να το... μπλέξουμε λίγο ακόμη, θα φέρω ένα παράδειγμα για να γίνει πιο κατανοητό αυτό που εννοώ. Υποθέτω ότι είναι πολύς κόσμος που γνωρίζει τον Ντόκινς, ο οποίος είναι αναμφίβολα ένας σοβαρότατος επιστήμονας. Το θέμα είναι ότι όταν ξεκινάει να ασχολείται με την σταυροφορία του να αποδείξει ότι θεός δεν υπάρχει, συνήθως καταλήγω με πόνους στο στομάχι από τα πολλά γέλια (ντάξει, όντως λέει και πολύ σοβαρά και ενδιαφέροντα πράγματα, δε λέω, ως επίσης δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι έχω δει τα άπαντά τα, αλλά σε κάποιες φάσεις πια...). Θυμάμαι μια φορά τον έβλεπα να συνομιλεί με κάποιον (δεν θυμάμαι αν επρόκειτο για ιερέα ή απλό πιστό) και να τον ρωτάει πόσα χέρια ή πόδια είχαν ξαναφυτρώσει ως αποτέλεσμα των προσευχών, για να λαμβάνει την αρκετά τρακαρισμένη απάντηση "κανένα". Προσέξτε να δείτε το τεράστιο σφάλμα τέτοιων συλλογισμών: ξεκινώντας με την αποδοχή ότι ο θεός είναι ανθρωπόμορφος καθώς και ότι ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα (δηλαδή όπως περιγράφει η Βίβλος εν ολίγοις) φτάνει στον αρκετά εύκολο να καταρριφθεί ισχυρισμό ότι οι προσευχές δεν εισακούονται με αποτέλεσμα αυτό να μην οδηγεί σε νέα χέρια και πόδια να φυτρώνουν σε ανθρώπους που τα έχουν χάσει, και ως εκ τούτου να αποδεικνύεται εύκολα ότι τελικά θεός δεν υπάρχει.
Πρώτη ένσταση: τότε τι έχει να πει για το γνωστό φαινόμενο αυθυποβολής (υπάρχουν πολύ γνωστά πειράματα) σύμφωνα με το οποίο ασθενείς με καρκίνο παρουσίασαν έστω και πρόσκαιρη βελτίωση και μόνο από την πληροφορία ότι βρέθηκε ένα νέο φάρμακο που ενδεχομένως να καταπολεμάει την ασθένεια (και που το φάρμακο μπορεί να ήταν απλή ασπιρίνη), πράγμα που έχει αποδείξει ότι η ανθρώπινη ψυχολογία μπορεί να φέρει τούμπα ακόμη και ανίατες ασθένειες. Είναι το γνωστό φαινόμενο placebo που λέει κι ο φίλτατος zaphod. Μια τέτοια ιστορία όμως στα χέρια ενός θρησκόληπτου μπορεί να αποτελέσει... πυρηνική βόμβα ακριβώς με τα ίδια επιχειρήματα τύπου Ντόκινς.
Δεύτερη ένσταση και απείρως σημαντικότερη: αν υποθέσουμε ότι ο θεός υπάρχει και μάλιστα είναι χταπόδι, τότε όχι μόνο αποδεικνύεται ότι υπάρχει, αλλά και ότι μας έστειλε λίαν προσφάτως τον υιό του για δεύτερη φορά. Μην βιάζεστε να γελάσετε: κατ' αρχήν τα χταπόδια μπορούν να ξαναβγάζουν πλοκάμια (όπως και αρκετές σαύρες βγάζουν μέλη). Κι επίσης, έτσι πλέον μπορεί να εξηγηθεί ως θεία έμπνευση η ικανότητα του γνωστού μεζέ, Πάουλ, που πέτυχε όλα τα αποτελέσματα της Γερμανίας κατά το πρόσφατο μουντιάλ. Όπως εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε, ένας τέτοιος ισχυρισμός είναι εξαιρετικά γελοίος, παρομοίως γελοίος όμως είναι και ο ισχυρισμός περί του αντιθέτου, ότι πχ θεός υπάρχει ή δεν υπάρχει επειδή δεν φυτρώνουν χέρια και πόδια σε ανθρώπους.

Η ουσία είναι μία και την ανέφερα ήδη: αυτό το θέμα είναι παντελώς ανούσιο, δεν μας επηρεάζει ούτε κατά το ελάχιστο και έχει μόνο φιλοσοφικό ενδιαφέρον, καθάρα διαλεκτικά και ως ανταλλαγή επιχειρημάτων.

Ας επιχειρήσουμε μια εν μέρει ιστορική αναδρομή σχετικά με το πως προέκυψε ο θεός στην ανθρωπότητα, και επειδή ιστορική αναδρομή για κάτι που δεν έχει δει κανείς δεν μπορεί να γίνει, ήρθε η ώρα να πιάσουμε τις θρησκείες!
Κατ' αρχήν η ύπαρξη θεού προϋποθέτει ανθρώπινη νοημοσύνη. Πρέπει, δηλαδή, να έχεις τη δυνατότητα να σκεφτείς με τρόπο που σκέφτονται οι άνθρωποι για να θέσεις το ερώτημα αν υπάρχει κάτι παραπάνω, κάτι ανώτερο ή όχι.
Φυσικά, δεδομένου ότι ο φόβος και η ανασφάλεια είναι δύο από τα κυρίαρχα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, δεν προξενεί απορίες το γεγονός ότι πράγματα που παλιά ήταν αδύνατο να εξηγηθούν λογικά, αυτόματα τοποθετούνταν στην σφαίρα του μεταφυσικού. Παραδείγματα: σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί κλπ, όλα έρχονταν από τους θεούς. Επίσης, παρόλο που αποδεδειγμένα ο άνθρωπος δεν είναι το μόνο ον που νοιώθει και που έχει συναισθήματα, τόσο η αγάπη για ζωή (και μάλιστα για καλή ζωή) όσο και το ενδεχόμενο αίσθημα αδικίας (το γνωστό "δεν πρόλαβα να κάνω αυτά που ήθελα") δημιουργούσαν ένα μεγάλο κενό ως προς τις επιθυμίες του ανθρώπου. Μ'αυτά και μ'αυτά λοιπόν και ανεξάρτητα με τις οργανωμένες θρησκείες για τις οποίες θα μιλήσουμε παρακάτω, κάποτε ο άνθρωπος θεώρησε ότι η ύπαρξη θεού ή θεών του επιλύει κάποια σημαντικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Κάπου εδώ όμως το θέμα αρχίζει να μπλέκεται επικίνδυνα αλλά έχουμε ώρα ακόμη για κάτι τέτοιο. Το σημαντικό είναι ότι πρέπει να κάνουμε έναν πολύ σημαντικό διαχωρισμό: η ανθρώπινη ανάγκη για ύπαρξη θεού προκειμένου να εναποθέτει τις όποιες ανασφάλειές του δεν έχει την παραμικρή σχέση με το αν ο θεός αληθινά υπάρχει ή όχι. Είναι δύο πράγματα τελείως διαφορετικά και σε αρκετά σημεία άσχετα μεταξύ τους.

Θα αφήσω ένα μεγάλο χρονικό κενό, και θα πάω στα χρόνια των οργανωμένων θρησκειών, οι οποίες το μόνο που κάνουν είναι να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποια θα προσφέρει τον καλύτερο παράδεισο και την πιο συμφέρουσα καθοδήγηση προς αυτόν. Το προαναφερθέν συμφέρον συνήθως έχει δύο σημαντικούς παράγοντες: ο πρώτος είναι να φέρνει λεφτά στο δόγμα και δεύτερος να προσφέρει ελπίδα στους πιστοί. Αν αυτοί οι δυο όροι τηρούνται και μάλιστα δίχως να χρειάζεται να κάνεις και πολλά πράγματα, τότε το δόγμα θεωρείται επιτυχημένο. Ποιο είναι λοιπόν το μέσον για να επιτευχθούν όλα αυτά; Μα φυσικά ο θεός! Ο θεός που σου μοιάζει, ο θεός που ενδιαφέρεται για τα προβλήματά σου, ο θεός που δεν θα αφήσει την αδικία ατιμώρητη, ο θεός που όλα τα βλέπει και θα σε ανταμοίψει κλπ. Όλα αυτά όμως ξεκινούν από τις ίδιες ακριβώς προϋποθέσεις: ότι κάποιες συγκεκριμένες "αξίες" γίνονται αποδεκτές, γεγονός όχι παράλογο αν δούμε την πορεία και εξέλιξη των οργανωμένων θρησκειών με την πάροδο των αιώνων. Πιο συγκεκριμένα, από τα αρχαιότατα χρόνια η θρησκεία ήταν προνόμιο "λίγων και καλών" (δείτε πχ τους πολιτισμούς της λατινικής αμερικής, της μεσοποταμίας, τους αιγυπτίους κ.α.). Επίσης, οι θεοί εξουσίαζαν τα πάντα, ζύγιζαν τις ψυχές, απένειμαν δικαιοσύνη κλπ. Προπάντων όμως, μεριμνούσαν για την μετά θάνατο ζωή, το πιο σημαντικό όλων δηλαδή!
Το πρόβλημα (και ήταν μεγάλο) ήταν ότι κάποια στιγμή εμφανίσθηκαν με την κοσμοθεωρία τους εκείνοι οι σιχαμεροί αρχαίοι Έλληνες οι οποίοι χάλασαν την πιάτσα. Οι θεοί τους δεν ήρθαν από το διάστημα, όπως των λαών της Μεσοποταμίας, ούτε ήταν ζωόμορφοι όπως των Αιγυπτίων. Οι θεοί τους ήταν άνθρωποι! Ή μάλλον πιο σωστά, υστερούσαν των ανθρώπων σε κάτι, που θα δούλε λίγο παρακάτω. Πιο συγκεκριμένα, οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων ήταν καλαίσθητοι ακριβώς επειδή οι αρχαίοι Έλληνες ήθελαν να τους βλέπουν και να τους χαμογελούν και όχι να τους φοβούνται. Επίσης, είχαν πληθώρα προτερημάτων και μειονεκτημάτων όπως και ο κάθε αυτόνομος χαρακτήρας. Και φυσικά, συμμετείχαν στις καθημερινές δράσεις αδιάκοπα ως έχοντες προσωπικό ενδιαφέρον. Με λίγα λόγια, οι αρχαίοι Έλληνες δεν έβλεπαν τους θεούς ως κάτι το απόκοσμο αλλά ως καθαρά εγκώσμιους. Δεν είναι τυχαίο ότι τους τοποθετούσαν στον Όλυμπο κι όχι στο υπερπέραν. Κι όσον αφορά το θέμα της ζωής μετά, αυτό από τότε αποτελούσε προϊόν φιλοσοφικών συζητήσεων, τουτέστιν ήταν κάτι που συζητούσαν ανά τις επιθυμίες του ο καθείς, δίχως όμως να ξέρουν αν υπάρχει και αν όχι. Θα μου πείτε φυσικά ότι υπήρχε και το Βασίλειό μου, ο Κάτω Κόσμος! Πάρα πολύ σωστά, εδώ όμως υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση: ο Κάτω Κόσμος και το Βασίλειο του υποφαινόμενου γενικότερα δεν ήταν το μετά έτσι όπως το έχουμε συνηθίσει να αναφέρεται θεολογικώς, αλλά η συνέχεια του τώρα. Δεν ξέρω αν μπορείτε να καταλάβετε την ανεπαίσθητη διαφορά. Όταν έγινε ο διαχωρισμός ανάμεσα στα τρία αδέλφια, ο μεν Δίας πήρε τον κόσμος, ο δε Ποσειδώνας τη θάλασσα, ενώ ο Άδης έλαβε τον Κάτω Κόσμο, ο οποίος από όλους εθεωρείτο ο σημαντικότερος, διότι από εκεί προέρχονταν τα πάντα και εκεί κατέληγαν. Διόλου τυχαίο ότι ο Άδης αναφερόταν και ως Ζευς Έτερος. Το σημαντικό ήταν όμως ότι Ο Κάτω Κόσμος εθεωρείτο η (ας πούμε) άλλη πλευρά του κύκλου (εδώ μάλλον θα πρέπει να διαβάσετε και την εσχατολογική ιστορία του Ηρώς από το τελευταίο βιβλίο της Πολιτείας του Πλάτωνα για να το κατανοήσετε καλύτερα). Αν αρχίσουμε να σκαλίζουμε τους μύθους και τις ιστορίες θα διαπιστώσουμε ακόμη περισσότερες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Το αναφέρω αυτό διότι εύλογα θα εκφραστούν αρκετές ενστάσεις περί της ζωής μετά στην αρχαία Ελλάδα. Νομίζω όλοι έχουν έστω ακουστά την Νέκυια, τη ραψωδία λ' της Οδύσσειας δηλαδή. Ως επίσης αρκετοί θα έχουν ακουστά τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, ή την περίπτωση που ο Άδης διαμαρτυρήθηκε εντόνως στον Δία ότι του κλέβουν τους υπηκόους. Επίσης, πολλοί θα ξέρουν ότι ο Κάτω Κόσμος ήταν άρτια οργανωμένος (χα, αυτό μας έλειπε!) με Δικαστές (Μίνωα-Ραδάμαθυ-Αιακό). Όλα αυτά, θα ρωτήσετε, καθώς και τα Τάρταρα ή τα Ηλύσια Πεδία δεν αποτελούν παράδειγμα ότι η μετά θάνατον ζωή υπήρχε για τους αρχαίους Έλληνες;
Επί της ουσίας απάντηση δεν υπάρχει αλλά αν υπήρχε πιο πολύ προς το όχι θα έκλινε. Τα Ηλύσια Πεδία ήταν το τμήμα του Άδη που πήγαιναν οι ήρωες και οι ημίθεοι. Τα δε Τάρταρα το μέρος που πήγαιναν εκείνοι που είχαν διαπράξει σοβαρή ασέβεια εις βάρος των θεών (σημειωτέον ότι η άρνηση της ύπαρξης θεών δεν θεωρείτο ασέβεια διότι ενέπιπτε στην σφαίρα της φιλοσοφίας και αυτό). Κι όσον αφορά τους διαφόρους μύθους που πραγματεύονταν την κατάβαση (και άνοδο) στον Άδη, "μνημονεύονταν" ακριβώς επειδή ανήκαν εκτός πραγματικότητος! Εν ολίγοις, αν δεν παρουσίαζαν κάτι το πραγματικά ενδιαφέρον ή αξιοπερίεργο, δεν θα μνημονεύονταν καν!
Γενικά, αν μελετήσουμε εις βάθος τους αρχαιοελληνικούς μύθους και ιδίως κάποια συγκεκριμένα αρχαιοελληνικά κείμενα θα διαπιστώσουμε ότι από τότε υπήρχαν έντονοι διάλογοι σχετικά με το αν η μετά θάνατο ζωή για τον "κοινούς" ανθρώπους υπήρχε ή όχι! Και ακριβώς έτσι και τότε υπήρχαν προβληματισμοί και δεισιδαιμονίες (διαφορετικές από τις σύγχρονες φυσικά) και πάει λέγοντας.
Θα μου πείτε, που κολλάνε όλα με το αν υπάρχει θεός ή όχι;
Με το αν υπάρχει ή όχι δεν κολλάνε πουθενά. Για την αποδοχή ή μη που επιλέγει ο καθείς όμως, είναι από τα σημαντικότερα στοιχεία που πρέπει να εξετάσει κανείς, διότι μόνο έτσι μπορεί να γίνει αντιληπτό το τι συμβαίνει με τις οργανωμένες θρησκείες και δόγματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα εδώ και αιώνες και οι οποίες είναι αυτές που προκαλούν την απέχθεια στον περισσότερο κόσμο που ασχολείται με τέτοια θέματα.
Αλήθεια, έχετε διερωτηθεί ποτέ γιατί οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων ήταν έτσι όπως ήταν και όχι όπως ήταν οι θεοί των περισσοτέρων άλλων λαών; Προφανώς οι λόγοι ήταν πολλοί και οι περισσότεροι εξαυτών είχαν να κάνουν με το ότι οι Έλληνες είχαν ελεύθερη σκέψη που δε γνώριζε όρια. Όσο κι αν ακουστεί οξύμωρο όμως, ένας από τους λόγους ήταν και για να μπορούν να έχουν ελεύθερη σκέψη δίχως όρια. Κοινώς, ήξεραν ότι αν οι θεοί τους ήταν πιο αυστηροί αυτό θα τους δέσμευε σε όλους τους τομείς της καθημερινότητάς τους. Έτσι λοιπόν, οι άνωθεν δεσμεύσεις που υπήρχαν ήταν ηθικής φύσεως που περισσότερο άπτονταν σε θέματα κοινής λογικής και καθημερινής πραγματικότητας. Κατά τα λοιπά, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν τεράστια ευχέρεια κινήσεων σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στα πνευματικά.

Ας επιστρέψουμε σιγά, σιγά στο αρχικό μας θέμα λοιπόν.
Είμαι βέβαιος ότι αν σήμερα ο θεός (ή οι θεοί) ήταν στα αρχαιοελληνικά πρότυπα, το ζήτημα ύπαρξης ή μη θα μας απασχολούσε από ελάχιστα έως καθόλου. Αντιθέτως, επειδή ο θεός πλασάρεται ως αυτό που θέλουν οι οργανωμένες θρησκείες και δόγματα που κατά κύριο λόγο προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας, ξεκινούν και οι όποιες (αρκετές) αντιδράσεις.
Και ερωτώ εγώ τώρα: δεδομένου ότι όπως είπαμε αρχικά, τον θεό δεν τον έχει δει ποτέ κανείς, ποιος μπορεί να μου αποδείξει ότι ο θεός είναι το σύνολο των δυνάμεων της Φύσεως, από τις οποίες (την οποίαν) έχουν προκύψει τα πάντα; Ή ότι ο θεός δεν είναι το Σύμπαν; Γιατί πρέπει σώνει και καλά ο θεός -αν υπάρχει- να ομοιάζει με άνθρωπο; Ή γιατί να μην είναι ένας ρωμαλέος νεαρός αλλά ένας γέροντας με άσπρα μαλλιά και γεννειάδα; Ως επίσης γιατί να μην είναι ο Μεγάλος Λαγός που λέει κι ένα φιλαράκι μου, ο Mad Putcher, ή γιατί να μην είναι ο Μέγας Σουβλακέας όπως εναργώς και με πλήθος στοιχείων έχει αποδείξει η ιεραρχία του; Έχετε καταλάβει ότι η όλη ιστορία με τον θεό ξεκινάει με την σιωπηρή αποδοχή ότι ο θεός είναι έτσι και όχι αλλιώς, η οποία αποδοχή είναι εσφαλμένη και τεχνηέντως δημιουργηθείσα;

Τουλάχιστον στο παρελθόν όλή αυτή η (παρα)φιλολογία ξεκινούσε, ως είπαμε, από τις ανθρώπινες ανασφάλειες κι επιθυμίες για κάτι καλύτερο. Πλέον εμπλέκεται και η τεράστια θρησκευτική δεισιδαιμονία που έχει διαποτιστεί έτσι ή αλλιώς στην καθημερινότητα όλων μας.
Ορμώμενοι λοιπόν από όλα αυτά τα γεγονότα που εκ νέου προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας, ο καθείς χτίζει τη δική του κοσμοθεωρία, χτυπώντας εκεί που θεωρεί ότι βρίσκεται το πρόβλημα. Και κάπως έτσι φτάνουμε στις ατέρμονες συζητήσεις περί του αν ο θεός υπάρχει ή όχι.
Ερώτηση: αν υποθέσουμε ότι θεός υπάρχει, αλλάζει κάτι σε'μένα πρακτικά; Όχι.
Αν τώρα υποθέσω ότι δεν υπάρχει, αλλάζει κάτι σε'μένα πρακτικά; Πάλι όχι.
Συνεπώς προς τι η όλη συζήτηση αναφορικά με κάτι που δεν με επηρεάζει;
Αύριο ίσως βρέξει, ανεξάρτητα αν υπάρχει θεός ή όχι. Αν όμως το δικό μου σπίτι πλημμυρίσει δεν θα ευθύνεται ο θεός που μ'έχει στην μπούκα αλλά το παράθυρο που ξέχασα ανοικτό επί ώρες ενόσω έλειπα.
Δεν έχει νόημα λοιπόν να κάθομαι να το συζητάω ώρες επί ωρών για άλλον λόγο πέραν του φιλοσοφικού του πράγματος.

Ως έχω ξαναπεί, ο διάλογος είναι από τα καλύτερα πράγματα που μπορούν να υπάρξουν ανάμεσα σε ανθρώπους. Ο στρεβλωμένος διάλογος όμως, όχι. Διάλογο δεν μπορείς να κάνεις όταν ο άλλος είναι αποδεδειγμένα στόκος, αποδεδειγμένα απόλυτος (ή ξερόλας) καθώς επίσης κι αν "καθοδηγείται" από εσφαλμένα εφαλτήρια. Και ένα τέτοιο είναι αυτό που (όχι κακοπροαίρετα) αρκετοί την πατάνε και που ο θεός είναι το πρόβλημα ακριβώς επειδή δεν γουστάρω τις θρησκείες, οπότε αποδεικνύω ότι δεν υπάρχει θεός άρα δεν ασχολούμαι με τις θρησκείες. Τακτική ανώφελη.
Οι περισσότεροι -έχω διαπιστώσει στην πράξη- αποφεύγουν ν'ασχοληθούν με τις θρησκείες διότι αυτές διαθέτουν ζηλωτές οι οποίοι δεν το'χουν σε τίποτε να μπουν μέσα και να σου ζαλίζουν τον έρωτα επί 24ώρου βάσεως, 7 μέρες την εβδομάδα και στις 4 εποχές (χαρακτηριστικό παράδειγμα, εδώ. Που να αντέξει ο άνθρωπος μετά;). Ο θεός όμως, ακόμη κι αν υπάρχει, δεν πρόκειται ποτέ να έρθει να σου απαντήσει κατ' ιδίαν (αυτά άλλωστε μόνο επί Βίβλου γίνονταν, μετά κατά πως φαίνεται έχασε το ενδιαφέρον του... :) ). Φυσικά και στην δεύτερη περίπτωση όλο και κάποιος ζηλωτής θα εμφανισθεί για να εκφράσει τον αντίθετο λόγο, αυτοί όμως είναι αποδεδειγμένα πολύ λιγότεροι από αυτούς που θα εμφανίζονταν αν χτύπαγες απευθείας την θρησκεία τους. Πέραν τούτου, η αποδοχή της ύπαρξης θεού ή όχι μπορεί πολύ εύκολα να εκληφθεί ακόμη κι απ'αυτούς ως προσωπική υπόθεση του καθενός, ενώ η εναντίωση με κάποιο δόγμα από κήρυξη πολέμου έως καταπάτηση του Συντάγματος που προβλέπει κλπ, κλπ (τα ξέρετε τώρα, μην τα γράφω κι εδώ μέσα). Έτσι λοιπόν δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος αντιπαραθέσεων που δεν οδηγούν πουθενά, πέραν της όξυνσης αλλά και του μίσους.
Διότι το μίσος δεν το έχω εντοπίσει μόνο στους οπαδούς της θρησκείας της αγάπης (και δεν μιλάω για όλους φυσικά), αλλά και σε αρκετούς από τους απέναντι, οι οποίοι στους ισχυρισμούς τους βγάζουν πηγαίο μίσος, δείγμα ότι κάτι δεν πάει καλά. Και το σημαντικότερο που δεν πηγαίνει καλά είναι ότι συγχέουν ένα φιλοσοφικό ζήτημα με κάτι το χειροπιαστό, ακριβώς επειδή οι θρησκείες επιχειρούν να τα φέρνουν όλα σε καθημερινό χειροπιαστό επίπεδο.

Καταλήγουμε κατ' αρχήν λοιπόν στο ότι αν οι εκπρόσωποι των θρησκειών είναι καταπιεστές και δυνάστες, δεν ευθύνεται ούτε καν η ίδια τους η θρησκεία γι'αυτό, πόσω δε μάλλον ο θεός, όπως κατ' αντιστοιχίαν δεν είναι η Δημοκρατία κάτι κακό μόνο και μόνο επειδή έχουμε καραγκιόζηδες πολιτικούς. Πέραν των επι γής αυτοδιορισμένων εκπροσώπων όμως, οι καθεαυτές θρησκείες δεν είναι τίποτε άλλο από μαγαζιά, στα οποία κανείς δεν σε υποχρεώνει να μπεις και να ψωνίσεις. Αν γουστάρεις το προϊόν μπαίνεις, αν δεν γουστάρεις πας σε άλλο μαγαζί που πουλάει άλλα προϊόντα. Κι ένα τέτοιο μαγαζί είναι και η αθεϊα! Ναι, αρκετά διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα, αλλά μαγαζί.

Και προσωπικά όπως δεν προτιμώ και τα μαγαζιά των οργανωμένων θρησκειών, έτσι δεν προτιμώ και το μαγαζί της αθεϊας και θα σας αναπτύξω τους λόγους με έναν αν μη τι άλλο περίεργο τρόπο (σώωωωπα...). Μπορεί να παραξενευτείτε, αλλά αν μπείτε στο βαθύτερο νόημα θα καταλάβετε πως βλέπω εγώ τον θεό.
Μπορείτε να φανταστείτε τον Φάουστ του Γκαίτε, αν δεν υπήρχε θεός; Δεν θα μπορούσε να είχε γραφτεί, διότι άνευ ύπαρξης θεού δεν θα υπήρχε καν ο Μεφιστοφελής, οπότε δίχως και αυτόν οι επιθυμίες του Φάουστ δεν θα μπορούσαν να είχαν πραγματοποιηθεί.
Παρομοίως, ακόμη κι αν είχαν γραφτεί, θα ήταν τελείως διαφορετικά και σίγουρα με πολύ λιγότερο ενδιαφέρον Έργα όπως η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, όπως η Θεία Κωμωδία του Δάντη, ή ακόμη και ο πλατωνικός Τίμαιος. Δίχως θεό δεν θέλω καν να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να μην είχε γράψει τίποτε ο παμμέγιστος Ηράκλειτος, ή ακόμη κι ο γίγαντας Επίκουρος, ο οποίος μόνο άθεος δεν ήταν παρά τα όσα έχουν επικρατήσει τεχνηέντως έως τις μέρες μας. Δίχως την ύπαρξη του θεού/των θεών δεν θα υπήρχε τόση έμπνευση, ακόμη και τόσος ρομαντισμός! Η ύπαρξη του θεού, αυτό το τόσο εσωτερικό ζήτημα, έφτασε μέχρι και τον Αϊνστάιν να απαντάει ενοχλημένος ότι "ο θεός δεν παίζει ζάρια". Γιατί, λοιπόν, να διακινδυνεύσω να χάσω τόσα και τόσα εξαιρετικά κείμενα ή βιβλία προκειμένου να θυσιάσω κάτι που ούτως ή άλλως δεν με επηρεάζει σε τίποτε;
Διαβάζοντας πληθώρα επιστημονικών βιβλίων, όπως το Χρονικό του Χρόνου, το Μεγάλο Σχέδιο (πρόσφατα), την Κόμη της Βερενίκης, τους Μυστικούς Αριθμούς, ανακαλύπτω πράγματα τόσο όμορφα όσο και το να σηκώσω το κεφάλι το βράδυ να κοιτάξω τον έναστρο ουρανό. Γιατί λοιπόν να σκεφτώ ότι όλα αυτά έγιναν τελείως τυχαία, όταν πχ στις αρχικές συνθήκες δημιουργίας του Σύμπαντος επί πολλά δευτερόλεπτα οι πιθανότητες "επιβίωσης" του Σύμπαντος ήταν κατά του, αλλά τελικώς δεν κατέρρευσε και εξελίχθηκε σε αυτό το μεγαλείο που υπάρχει σήμερα και του οποίου μέρος είμαστε; Το να σκεφτώ ότι τίποτε δεν συνέβη στην τύχη δεν σημαίνει ότι αποδέχομαι την ύπαρξη ανώτερου νου ή την ανάμιξη ξένου δακτύλου (κυριολεκτικώς).
Ακριβώς όπως δεν θα κάνω το κακό επειδή φοβάμαι την μετά θάνατο τιμωρία αλλά επειδή ξέρω ότι είναι κακό και δεν πρέπει να το κάνω. Τον διπλανό σου οφείλεις να τον σέβεσαι ως οντότητα επειδή το αξίζει και όχι επειδή στο απαγορεύει ένας φόβος, ένα τσουκάλι, τρία κιλά θειάφι και ένα τσούρμο δαίμονες με δαγκάνες και τρίαινες.

Στο διά ταύτα λοιπόν. Βασικά είμαι αρκετά χαρούμενος που αρκετοί εκ των αθέων που έχω γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια ήταν μετριοπαθή άτομα (κάποιοι εξαυτών βρίσκονται και στην στήλη με τα βλογολίνκς). Άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να συζητήσεις σε επίπεδο φιλοσοφίας και που δεν θα κάνουν σα να τους πάτησες τον κάλο μόλις θίξεις ένα θέμα. Άνθρωποι οι οποίοι ακόμη κι αν διαφωνούν, καταλαβαίνουν ότι αντίθετες απόψεις μπορούν να υπάρχουν και να είμαστε πάλι όλοι ικανοποιημένοι ή ακόμη καλύτερα, να μάθουμε όλοι κι από κάτι νέο. Οι άνθρωποι αυτοί είναι που έχουν κάνει τις επιλογές τους, ενσυνείδητα, μετά από ώριμη σκέψη και διαλλογισμό και αυτό είναι απολύτως σεβαστό.
Όμως, όπως υπήρξε και κόσμος που έκαιγε ζωντανά άλλους ένεκα διαφορετικότητος, έτσι υπάρχει και κόσμος που βγάζει μίσος και απέχθεια προς ό,τι αντίθετο, και πλέον δεν μιλάω μόνο για αθέους μιας και αυτό πιάνει πολλές κατευθύνσεις.

Που καταλήγουμε λοιπόν; Μα σε πολλά ενδιαφέροντα.
Πρώτον, στο ότι ο θεός είτε υπάρχει, είτε όχι, δεν έχει καμία σημασία.
Δεύτερον, στο ότι μπορούμε να είμαστε σωστοί άνθρωποι δίχως να έχουμε τον φόβο της οποιασδήποτε τιμωρίας. Το καλό το κάνεις επειδή γνωρίζεις ότι είναι καλό κι όχι επειδή φοβάσαι τον μπαμπούλα.
Τρίτον, στο ότι ακόμη κι αν ο θεός υπάρχει σίγουρα δεν έχει την παραμικρή σχέση με τους επί γης αυθέντες και ειδήμονες.
Τέταρτον, στο ότι είναι λίαν χαζό να σπαταλάται πολύτιμη φαιά ουσία για να αποδειχθεί αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κάτι που ποτέ κανείς δεν έχει δει.
Πέμπτον, στο ότι πολλές φορές η εσωτερική ανάγκη κάποιων να ξεφύγουν από κάτι συγκεκριμένο τους οδηγεί στην χρήση των ίδιων μεθόδων με αυτές που επικρίνουν.
Έκτον, στο ότι όλα τα θέματα -ακόμη και η ύπαρξη θεού- μπορούν να θεαθούν τελείως διαφορετικά υπό αμιγώς φιλοσοφικό πρίσμα, γεγονός εξαιρετικής σημασίας μιας και η φιλοσοφία μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, εν αντιθέσει με την θρησκεία.
Και έβδομον, ότι όλα όσα διαβάσατε μέχρι αυτό το σημείο (αν καταφέρατε να φτάσετε) ήταν κυριολεκτικά ανούσια.

Μόνο μην με ρωτήσετε γιατί κάθησα και τα έγραψα. :)
Χαίρετε.

Νέκυια

Περίεργος τίτλος, ε;
Μα τι γράφεις ρε Άδη μέσα στο Πάσχα; Έλεος πια...
Μην βιάζεστε αγαπητές κι αγαπητοί, δεν είμαι τόσο αιρετικός όσο νομίζετε. Είμαι πολύ περισσότερο, ως νυν θεός και πρώην συνάμα, αφήστε που στην Νέκυια έχω και την τιμητική μου... :)

Η Νέκυια είναι η Ραψωδία λ της Οδύσσειας, ίσως του τελειότερου και συγκλονιστικότερου κειμένου που έχει γραφτεί ποτέ από καταβολής της ανθρωπότητας. Μέσες-άκρες, την γνωρίζετε την ιστορία: ο Οδυσσέας λαμβάνει την "εντολή" από την Κίρκη να κατέβει στα μέρη μου, τον Άδη, για να λάβει χρησμό από τον μάντη Τειρεσία προκειμένου να μάθει από που πρέπει να περάσει για να γυρίσει στην Ιθάκη.
Το θέμα είναι ότι η Νέκυια πιθανώς να μπορεί να μας δώσει άλλες πληροφορίες που δεν μας πάει το μυαλό. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ούτε το δικό μου πήγαινε, μέχρι που πριν από αρκετούς μήνες διάβασα (και συνδύασα) κάποια πράγματα στο ομώνυμο κεφάλαιο του βιβλίου Γκέμμα του Δ. Λιαντίνη (τον οποίον σας συνιστώ ανεπιφύλακτα).

Το θέμα είναι ότι περί του Κάτω Κόσμου επικρατεί ένας μύθος: ο κόσμος νομίζει ότι όποιος πάει εκεί δεν ξαναγυρνάει ποτέ, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει, και μάλιστα, δεν περιμέναμε την Οδύσσεια για να το διαπιστώσουμε. Στον Κάτω Κόσμο πήγε και γύρισε και ο Ορφέας, και ο Αινείας, και ο Δάντης, εκτός από τον Οδυσσέα. Λογικά πήγαν κι άλλοι. Ααα, μην το ξεχάσω: ένας που πήγε και γύρισε ήταν και ο Χριστός. Ας μην προτρέχουμε όμως.

Όταν ο Οδυσσέας ανακοίνωσε στους συντρόφους του ότι έπρεπε να πάνε στον Άδη, αυτοί απελπίστηκαν:

Αὐτὰ εἶπα, καὶ στὰ λόγια μου ραγίστηκε ἡ καρδιά τους·
καὶ κάθισαν καὶ κλαίγανε, μαδώντας τὰ μαλλιά τους,
μὰ τί ὄφελος τοὺς ἔφερνε τὸ τόσο μοιρολόγι;
Σὰν ἤρθαμε στ' ἀκρόγιαλο καὶ στὸ γοργὸ καράβι,
βαριοθλιμμένοι, καὶ πικρὰ χύνοντας δάκρυα ἀκόμα
(κ 565-569)

Το πρώτο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι ενώ ο Οδυσσέας απορεί, τι όφελος θα έφερνε το τόσο μοιρολόι, η αντίδραση των συντρόφων του δεν ήταν διαφορετική από τη δική του ευθύς ως άκουσε την Κίρκη να του εξηγεί τα καθέκαστα:

Αὐτὰ σὰν εἶπε, ἐμένανε ραγίστηκε ἡ καρδιά μου·
καὶ στὸ κλινάρι κάθισα καὶ τό 'ριξα στὸ κλάμα,
καὶ μήτε ζωὴ μήτε ἥλιου φῶς δὲν ἤθελε ἡ ψυχή μου,
Μὰ σὰ χαμοκυλίστηκα καὶ χόρτασα τὸ κλάμα,
πάλε τῆς ξαναμίλησα καὶ ρώτηξά την κι εἶπα·
(κ 495-499)

Αν και το χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει είναι ελάχιστο, ο Οδυσσέας παρουσιάζεται πιο συνειδητοποιημένος, γεγονός που μας ωθεί στο συμπέρασμα ότι ήδη είχε σκεφτεί και επεξεργαστεί πως η λύση που του προσέφερε η Κίρκη ήταν η μοναδική που υπήρχε προκειμένου να καταφέρει να επιστρέψει στην Ιθάκη.
Στην Ιθάκη, η οποία φυσικά δεν είναι ένα απλό νησί. Η Ιθάκη είναι ένας προορισμός. Είναι η τελείωση. Η ολοκλήρωση. Αλλά ας μην το παραβαρύνω.

Ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο έρχεται από την Θεία Κωμωδία, όπου ο Δάντης μόλις βρίσκεται έξω από την πύλη της Κολάσεως όπου και διαβάζει την τρομακτική επιγραφή, ξεσπάει σε κλάμματα παρόλες τις παραινέσεις του Βιργιλίου:

Εδώ πρέπο ν'αφήσεις κάθε φόβο
εδώ κάθε ατολμιά πρέπο να σβήσει!
Φτάσαμε πια στον τόπο που έλεγά σου,
τα πλήθη όπου θα δεις τα πονεμένα,
που το αγαθό του λογικού 'χουν χάσει.
Κι ως πίθωσε στο χέρι μου το χέρι,
με πρόσχαρη θωριά που γκάρδιωσέ με,
στη μυστικά με μπάζει εντός την πλάση.
Εδώ σκουξιές και στεναγμοί και θρήνοι
στον άναστρον αγέρα αχοχλούσαν
που απ'την αρχή τα κλάματα με πήραν...
(Γ 14-24)

Παρατηρούμε λοιπόν ότι η απελπισία και το δράμα είναι βασικό "συστατικό" εν όψει της αντάμωσης με τα "παραπέρα".

Στην Γκέμμα ο Λιαντίνης λέει μεταξύ άλλων και το εξής συγκλονιστικό: "Ο Ιησούς δεν επέθανε την Παρασκευή στον λόφο του Γολγοθά, αλλά την Τετάρτη στο Όρος των Ελαιών..."
Και πράγματι:

(34) Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου· μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε.
35 καὶ προελθὼν μικρὸν ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ προσηύχετο ἵνα εἰ δυνατόν ἐστι, παρέλθῃ ἀπ' αὐτοῦ ἡ ὥρα,
36 καὶ ἔλεγεν· Ἀββᾶ ὁ πατήρ, πάντα δυνατά σοι, παρένεγκε τὸ ποτήριον ἀπ' ἐμοῦ τοῦτο· ἀλλ' οὐ τί ἐγὼ θέλω, ἀλλ' εἴ τι σύ
(Μάρκος)

Αν αναλογιστούμε λοιπόν την Νέκυια και τον Οδυσσέα θα διαπιστώσουμε ότι κάτι τέτοιο είναι αληθές. Σε αυτό το σημείο να σημειώσω κάτι προς αποφυγή παρεξηγήσεων, επειδή όλο και κάποιος θα τα εκλάβει αυτά ως ότι κυνηγάω... "ιστορικούς" παραλληλισμούς όπως είχα κάνει για παράδειγμα στις Βάκχες. Ουδεμία σχέση. Αυτό που κάνω είναι να σκαλίζω πολύ βαθύτερα και από τλείως διαφορετική οπτική γωνία, αλλά υπομονή ως το τέλος...
Αυτό που βλέπουμε λοιπόν είναι ο Ιησούς να είναι σχεδόν συντετριμμένος από την επερχόμενη μοίρα.
Ένα σημαντικό κοινό σημείο είναι και το ότι σε όλες τις περιπτώσεις, το μέλλον είναι γνωστό ως προς το τι θα φέρει. Και η αντίδραση είναι πάντοτε δραματική.
Επίσης, υπάρχει και κάτι άλλο ιδιαιτέρως σημαντικό: τόσο στην Οδύσσεια όσο και στο Όρος των Ελαιών, η κατάβαση στον Άδη ξεκινάει από τον Κόσμο του Γίγνεσθαι. Στην περίπτωση του Δάντη υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις, επί της ουσίας όμως δεν αλλάζει τίποτε, αφού ο Δάντης από "πάνω" έχει ξεκινήσει και όταν πάει "κάτω" με λίγο διαφορετική διαδρομή, τα βρίσκει επί της ουσίας ως μια τραγική διαστρέβλωση του "πάνω". Και πάλι όμως, ο πραγματικός κόσμος αποτελεί την πύλη.
Τι πύλη;
Της Κάθαρσης.

Όπως ο Δάντης βλέπει τις ψυχές όλων των ανθρώπων, αρχικά στην Κόλαση κι εν συνεχεία στο Καθαρτήρι και τον Παράδεισο, έτσι κι ο Οδυσσέας μόλις προσφέρει τα σφαχτά βλέπει να έρχονται διάφοροι νεκροί οι οποίοι επιθυμούσαν να πιουν. Όπως ο Δάντης είδε και κάποιους γνωστούς του, έτσι συνέβη και με τον Οδυσσέα. Η σημαντική λεπτομέρεια εδώ είναι ότι ο Ιησούς πέρασε στον Άδη προς όφελος όλων των ανθρώπων. Βλέπουμε λοιπόν ότι η όλη διαδικασία δεν έχει τόνο προσωπικό, αφού αφορά τους πάντες (μεταξύ άλλων κι εμάς που -μην ξεχνιώμαστε- διαβάζουμε τέτοια κείμενα), άσχετα αν το κόστος και ο κόπος είναι αυστηρά προσωπικότατα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Οδυσσέας σταδιακά καταρρέει όταν βλέπει φίλιούς του ανθρώπους, με αποκορύφωμα την ασύλληπτα τραγική σκηνή με την μάνα του, της οποίας τον θάνατο αγνοούσε. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τον Δάντη ο οποίος στο πλευρό του Βιργιλίου έβρισκε τα αποθέματα ψυχικής δύναμης για ν'ανταπεξέλθει αλλά καταρρέει μόλις αντικρύζει την Βεατρίκη. Ο Ιησούς δε, παρόλο που ήδη βίωνε την κορύφωση του δράματος, έσπευσε να αναθέση την επιμέλεια της μητέρας του στον αγαπημένο του μαθητή, Ιωάννη. Όπως όμως ο Ιησούς βίωσε όλο το μαρτύριο, έτσι έπραξε κι ο Οδυσσέας, ο οποίος δεν διαννοήθηκε ν'αφήσει την μάνα του να πιει αίμα, διότι προείχε η Κάθαρση, που μόνο μέσω του Τειρεσία μπορούσε να ξεκινήσει. Αυτό που πρακτικά ο Οδυσσέας δεν είχε καταλάβει έως τότε ήταν ότι η Κάθαρσή του είχε ήδη ξεκινήσει από την στιγμή που συνειδητοποίησε την εντολή της Κίρκης, όπως αντίστοιχα του Δάντη από την στιγμή που αποφάσισε να κατέβει, όπως αντίστοιχα του Χριστού όταν πήγε στο Όρος των Ελαιών. Κάναμε ήδη πολλούς παραλληλισμούς και θα χαθεί ο τελικός σκοπός...

Όταν γεύτηκε το αίμα ο Τειρεσίας εξιστόρησε τα μελλούμενα στον Οδυσσέα, και ο δρόμος δεν ήταν εύκολος. Ο Οδυσσέας έλαβε την επίγνωση ότι οι σύντροφοί του θα πέθαιναν, ότι θα έχανε το πλοίο του, ότι θα έβρισκε το παλάτι του ρημαγμένο. Το συγκλονιστικό εδώ είναι ότι ενώ ο Τειρεσίας διαβεβαίωσε τον Οδυσσέα ότι όποιος νεκρός περάσει δίχως να πιει αίμα φεύγει οριστικά, η μάνα του Οδυσσέα -ίσως αναγνωρίζοντας το αίμα της- πέρασε αλλά δεν απομακρύνθηκε. Και ήπιε. Τα λόγια της αν και πιο καθησυχαστικά, ουσιαστικά επιβάρυναν περαιτέρω την σκέψη του Οδυσσέα, ο οποίος τελικώς αν και έμαθε αυτά που ρώτησε:

Αὐτά εἰπε, κι ἐγὼ τό 'θελα κι ἀνάδευα στὸ νοῦ μου
νὰ τὴν ἀδράξω τὴν ψυχὴ τῆς πεθαμένης μάνας.
Τρεῖς φορὲς χύθηκα μὲ ὁρμὴ ν' ἀδράξω την ποθώντας,
καὶ τρεῖς φορὲς μὲ ξέφυγε σὰν ὄνειρο, σὰν ἴσκιος·
καὶ μὲς στὰ σπλάχνα μου ἔκανε πιὸ κοφτερὸ τὸν πόνο,
(λ 204-208)

Εξίσου συγκλονιστική είναι η αντάμωση με τον Αχιλλέα:

Κι αὐτὸς μοῦ ἀπολογήθηκε· “Περίλαμπρε Ὀδυσσέα,
τὸ θάνατο μὴ μοῦ ζητᾶς μὲ λόγια νὰ γλυκάνης.
Κάλλιο στὴ γῆς νὰ βρίσκομουν, κι ἂς δούλευα σὲ ἀνθρώπου
μικροῦ, μὲ δίχως βιὸς πολύ, παρὰ στὸν Ἅδη νὰ εἶμαι,
καὶ βασιλέας νὰ λέγουμαι τῶν πεθαμένων ὅλων.
(λ 487-491)

Νομίζω ότι η αντάμωση με τον Αχιλλέα έχει ένα τεράστιο συμβολισμό. Μέχρι την αντάμωση με τον Αχιλλέα, ο Οδυσσέας ψυχολογικά χειροτέρευε. Μετά την αντάμωση με τον Αχιλλέα, ξεκινάει η επάνοδος.
Ο Αχιλλέας είναι ο πρώτος που διαμαρτύρεται όχι επειδή πέθανε, αλλά επειδή δεν ζει, υπενθυμίζοντας στον Οδυσσέα ότι το καλό βρίσκεται "πάνω" και ο δρόμος του για να το επιτύχει είναι μακρύς και δύσκολος (θυμηθείτε τους δρόμους της Αρετής και της Κακίας που ήταν υποχρεωμένος να επιλέξει ο Ηρακλής). Ο Χριστός αντίστοιχα, ξεκινάει την λύτρωσή του ενόσω βρίσκεται ακόμα στον σταυρό. Μην φεύγουμε όμως από τον Οδυσσέα. Έχοντας ήδη ξεκινήσει τον δρόμο της Κάθαρσης, μετανοιώνει μόλις αντικρύζει τον Αίαντα, σε σημείο που να παραδεχθεί:

Μακάρι νὰ μὴν κέρδιζα, τότες, τέτοιο βραβεῖο,
τὶ ἐκεῖνα τ' ἄρματα ἔχωσαν στὴ γῆς τέτοιο λεβέντη,
τὸν Αἴαντα, ποὺ σ' ὀμορφιὰ καὶ σ' ἔργα ξεπερνοῦσε
τοὺς ἄλλους Δαναούς, ἐξὸν τὸ δοξαστὸ Ἀχιλλέα.
Σ' ἐκεῖνον τότες δυὸ γλυκὰ γύρισα κι εἶπα λόγια·
“Αἴαντα, τοῦ μεγάλου γιὲ τοῦ Τελαμώνα, ἀλήθεια,
μήτε νεκρὸς δὲ μοῦ ἔμελλες τὸ χόλιασμα ν' ἀφήσης
γιὰ τ' ἄρματα ποὺ κέρδισα, τ' ἀναθεματισμένα ;
Γιὰ τὸ κακὸ τῶν Ἀργιτῶν οἱ θεοὶ τὰ κάμαν ὅλα,
καὶ τέτοιον πύργο χάσαμε· κι ὅλοι θρηνοῦμε τώρα
οἱ Δαναοὶ κι ἐσένανε μὲ τοῦ Πηλέα τὸ γόνο·
μὰ ἄλλος δὲν εἶναι ἀφορμὴ παρὰ ὁ Δίας μονάχος,
ποὺ φοβερὰ τῶ Δαναῶν τ' ἀρματωμένα ἀσκέρια
ὀχτρεύτηκε, καὶ σοῦ ὅρισε τὴ μοῖρα τοῦ θανάτου.
Μὰ ἔλα, ἀφέντη, κι ἄκουσε τὰ λόγια ποὺ σοῦ κρένω,
καὶ δάμασε τὴ μάνητα τῆς ἡρωϊκιᾶς ψυχῆς σου.”
Εἶπα, κι αὐτὸς ἀπάντηση δὲ μοῦ 'δωκε, μόν' πῆγε
Ἔρεβος μὲ τὶς ψυχὲς τῶν ἄλλων πεθαμένων.
Καὶ πάλε ἴσως θὰ μίλειε μου, κι ἂς ἦταν χολωμένος
(λ 548-565)

Στο πλαίσιο της Κάθαρσης, ακόμη κι αν διέκρινε ότι ο Αίαντας ήταν χολωμένος με τον Οδυσσέα, ο τελευταίος τόλμησε να ζητήσει συγγνώμη με τον τρόπο του και να ενδιαφερθεί για τον παλιό συμμαχητή και σύντροφο. Ακόμη κι όταν είδε τον Αίαντα ν'απομακρύνεται αμίλητος δεν έδειχνε να μετανοιώνει για την κίνηση μεταμέλειάς του, τουναντίον άφησε λίγη ελπίδα ότι θα μπορούσε μελλοντικά να είναι διαφορετικά.
Στην συνέχεια, μετά την αναγνώριση του σφάλματος, διακρίνει κι άλλους νεκρούς, μεταξύ άλλων τον Μίνωα που ήταν ένας από τους Κριτές του Κάτω Κόσμου, εδώ λοιπόν υπεισέρχεται ο παράγοντας της Κρίσης και η Δικαιοσύνη. Παραδίπλα, αυτοί που είχαν υποστεί την δυσμενή κρίση για τα σφάλματα που διέπραξαν και ουδέποτε μετάνοιωσαν, και που ήταν καταδικασμένοι να υπομένουν την τιμωρία τους. Και φυσικά διόλου τυχαίο ή συμπτωματικό το γεγονός ότι ο τελευταίος που αντίκρυσε ο Οδυσσέας και ο οποίος του μίλησε από μόνος του ήταν ο Ηρακλής, ο οποίος "καὶ μόνο φάντασμα ἦταν" (λ 601) που εξιστορεί στην συνέχεια ότι όλα όσα έκανε (του άθλους) κατά την ζωή του ήταν ανούσια, μιας και "ἤμουν δοῦλος σὲ ἄνθρωπο πολὺ κατώτερό μου" (λ 621).
Το εντυπωσιακό στην αντάμωση με τον Ηρακλή είναι ότι ο Οδυσσέας περιέργως απλώς ακούει. Δεν ανταποκρίνεται. Και παρόλο που δείχνει τη θέληση να κάτσει να δει κι άλλους ήρωες, τελικώς επικρατεί ο φόβος, κι επιστρέφει στα εγκόσμια.

Όπως έγραψα και στην αρχή, η Οδύσσεια είναι μακράν το πλέον συγκλονιστικό και ουσιαστικό κείμενο που έχει γραφτεί ποτέ. Γεμάτο συμβολισμούς και διδάγματα, πολύ πιο καθαρό από την παρόρμηση της Ιλιάδος, διαπνέεται πολύ περισσότερο από κανόνες ηθικής και μεταμέλειας. Στην Οδύσσεια ο ήρωας διαπράττει το ένα λάθος μετά το άλλο. Αργά ή γρήγορα όμως το συνειδητοποιεί και λαμβάνει τις σωστές αποφάσεις. Μέχρι που έρχεται η στιγμή που με εντολή θεού πρέπει επιτέλους να ξεκινήσει η Κάθαρση. Και πλέον, δεν μιλάμε για απλή αναγνώριση σφάλματος και διόρθωσή του με το σωστό. Πλέον μιλάμε για συνολικό στοχασμό.

Οι νεκροί βοήθησαν τον Οδυσσέα να συνειδητοποιήσει τι πρέπει να κάνει. Η επίγνωση του μέλλοντος ήταν το κερασάκι στην τούρτα, ήταν το αντίστοιχο του δρόμου της Αρετής και του δρόμου της Κακίας. Ο Ηρακλής ήξερε τι περιείχε ο κάθε δρόμος και επέλεξε τον δύσκολο. Ο Οδυσσέας που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε επιστρέψει στο ζεστό κρεβάτι της Κίρκης, επέλεξε να συνεχίσει το ταξίδι του προς την Ιθάκη, να ξαναδεί τον γιό του και τη γυναίκα του, τον πατέρα του και το παλάτι του, τον τόπο του.

Η Ιθάκη δεν είναι μέρος επί της ουσίας. Είναι κάτι τελείως υπερβατικό. Είναι πολλά περισσότερα από ένα απλό μέρος. Στην Ιθάκη βρίσκεται ο τελικός σκοπός κι ο δρόμος είναι δύσκολος. Η επιλογή όμως πρέπει να είναι ενσυνείδητη, διότι η Κάθαρση δεν μπορεί να έρθει ούτε με ημίμετρα, ούτε με υπεκφυγές. Και κυρίως, ούτε με προσπάθειες άλλων.

Στην Νέκυια υπάρχει μια συγκλονιστική εικόνα, η οποία όμως βρίσκεται στο παρασκήνιο και συνήθως διαφεύγει: οι νεκροί λαμβάνουν ό,τι έπραξαν. Δεν υπάρχει σωτηρία, έτσι όπως έχει (χριστιανικώς) επικρατήσει και νομίζω ότι εκεί βρίσκεται όλη η ουσία, διότι ο χριστιανισμός έκανε ένα τεράστιο σφάλμα... Ποιο είναι αυτό;

Νομίζω ότι σας έχω μπλέξει αρκετά. Προφανώς δεν είναι αρκετά σαφές τι ακριβώς πραγματεύομαι με αυτό εδώ το σεντόνι. Την Οδύσσεια; Ή την Ανάσταση του Χριστού; δεδομένου μάλιστα ότι δεν επιχειρώ κανέναν χειροπιαστό παραλληλισμό ανάμεσα στις δύο ιστορίες, τότε που το πάω και που ακριβώς κολλάει ο Δάντης; Η πραγματικότητα είναι ότι -όσο κι αν ξενίσει- ασχολούμαι αμιγώς με την Οδύσσεια.
Στην Οδύσσεια η κάθοδος στον Άδη γίνεται εκτός από πνευματικά και σωματικά. Στην Θεία Κωμωδία αν και ο Δάντης παρουσιάζεται να έχει κατέβει σωματικά, επί της ουσίας τα βιώνει όλα πνευματικά (τουλάχιστον εκεί έχω καταλήξει εγώ). Ο Χριστός όμως δεν τα βιώνει ούτε σωματικά, ούτε πνευματικά. Πως τα βιώνει; Μα... υπερβατικά. Εκτός αυτού του κόσμου. Κι εδώ ακριβώς είναι το λάθος.
Το Θείο Δράμα δικαίως έχει αποκληθεί δράμα, διότι είναι. Δικαίως οδηγεί στην Ανάσταση, διότι εκεί ακριβώς είναι το νόημα. Δικαίως μεσολαβεί η κάθαρση, διότι αυτός είναι ο τρόπος. Η Ανάσταση όμως δεν είναι σωματική. Κι επειδή έτσι επεκράτησε να είναι, το πράγμα μπλέχτηκε. Γι'αυτόν τον λόγο και εκατομμύρια κόσμος έχει αποθέσει όλες τις ελπίδες του σκάποιον τρίτον, με αποτέλεσμα αυτός ο κόσμος να πηγαίνει κατά διαόλου. Ο Οδυσσέας έχει το ταξίδι της επιστροφής, ο Δάντης τα λόγια και της αναμνήσεις που του φέρνει η Βεατρίκη, ο Χριστός το κουβάλημα του σταυρού και τελικώς την σταύρωση.
Η κάθαρση είναι αυστηρά προσωπική, το ίδιο και η ανάσταση του πνεύματος. Παρόλο που μετά την Ανάσταση του Χριστού έλαβε χώρα η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ούτε καν αυτό δεν στάθηκε ικανό να καταδείξει την όλη αντίφαση: αν η ανάσταση ήταν σωματική, τότε προς τι η επιφοίτηση; Τουναντίον, αν η ανάσταση ήταν πνευματική, η επιφοίτηση ήταν το φυσικό συνεπακόλουθο. Κι εδώ υπεισέρχεται εκ νέου η Οδύσσεια.

Ο Οδυσσέας κατέβηκε στον Άδη ψυχή τε και σώματι. θα προσέθετα, και κυρίως πνεύματι. Ο Οδυσσέας δεν κουβέντιασε απλώς με τους νεκρούς. Δεν έμαθε απλώς το μέλλον. Στην πραγματικότητα έμαθε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει. Συνειδητοποίησε ότι σημασία έχει το τώρα, η ζωή που έχεις και όχι το μετά, το οποίο μόνο με υπέρβαση (και πιθανώς κατόπιν θεϊκής εντολής) μπορείς να μάθεις αλλά ακόμη κι αυτό κατ' εξαίρεσιν. Κατανόησε ότι μετά δεν μπορεί ν'αλλάξει κάτι, πολλά όμως μπορούν ν'αλλάξουν τώρα. Κατάλαβε ότι στο κρεβάτι της Κίρκης θα απολάμβανε εσαεί την ηδονή, δεν θα ξανάβλεπε ποτέ όμως τον τόπο του και τους δικούς του ανθρώπους. Εν ολίγοις το ταξίδι που είχε ξεκινήσει δεν θα είχε απλώς άδοξο τέλος αλλά στην πραγματικότητα δεν θα τελείωνε καν. Και παρόλο που ήξερε ότι το ταξίδι αυτό μόνο για τον ίδιον θα είχε αίσιο τέλος -έστω και μετά κόπων και βασάνων- επέλεξε να "πιει το ποτήτιο τούτο" γνωρίζωντας ότι θ'αφήσει πίσω τους συντρόφους του, οι οποίοι δεν τόλμησαν να τον ακολουθήσουν στην δική του Κάθοδο προκειμένου να καθαρθούν και τελικώς να επιστρέψουν κι αυτοί.

Η τελευταία φράση του Σωκράτους στην συγκλονιστική του απολογία ήταν "και τώρα ώρα να πηγαίνουμε, εσείς για να ζήσετε, εγώ για να πεθάνω. Όμως ποιος πάει στο καλύτερο, ο θεός μόνο το ξέρει" (ἀλλὰ γὰρ ἤδη ὥρα ἀπιέναι, ἐμοὶ μὲν ἀποθανουμένῳ, ὑμῖν δὲ βιωσομένοις· ὁπότεροι δὲ ἡμῶν ἔρχονται ἐπὶ ἄμεινον πρᾶγμα, ἄδηλον παντὶ πλὴν ἢ τῷ θεῷ). Ο Σωκράτης είχε πράξει τα δέοντα προκειμένου να καθαρθεί. Για την ακρίβεια, όλη του τη ζωή τα έπραττε, γι'αυτό και είχε τη δυνατότητα ν'ακούει το δαιμόνιο μέσα του. Ο Οδυσσέας συνειδητοποίησε μόλις άκουσε τον Αχιλλέα τι ακριβώς συνέβαινε στον Άδη, προχωρόντας ίσως ένα βήμα παραπέρα από τον Σωκράτη. Ο Δάντης συνειδητοποίησε μόλις τον άφησε ο Βιργίλιος πως τελικώς η Κόλαση ήταν τα εύκολα και ότι το Καθαρτήρι που ενσυνείδητα επέλεξε να περάσει ήταν το δύσκολο. Το ερώτημα λοιπόν είναι ένα: γιατί ο Οδυσσέας απλώς άκουσε τον Ηρακλή; Η απάντηση τελικώς είναι εύκολη: διότι δεν ήξερε τι να του απαντήσει. Ο σύντομος μονόλογος του Ηρακλή είναι συγκλονιστικός. Ενώ βρισκόταν με τους θεούς, ήξερε κι ο ίδιος ότι δεν είναι τίποτε άλλο από ένα φάντασμα. Ενώ ήξερε ότι έκανε την σωστή επιλογή με τον δρόμο της Αρετής, κατάλαβε πολύ αργά ότι σκλαβώθηκε από μόνος του σε έναν κατώτερο άνθρωπο. Έπρεπε να πεθάνει για συνειδητοποιήσει τα λάθη του. Ο λόγος του Ηρακλή προς τον Οδυσσέα δρα σχεδόν αποκαλυπτικά. Όλα αυτά που ο Οδυσσέας είχε μπροστά στα μάτια του, ήταν κυριολεκτικά αόρατα, κι αυτό από εσφαλμένες επιλογές και λάθος κρίσεις. Για να επανέλθουν λοιπόν στον σωστό δρόμο χρειάζονταν δραστικά μέτρα, τα οποία έπρεπε πρώτα να σκεφτεί. Γι'αυτό και δεν είχε κάτι να πει στον Ηρακλή.

Διότι ως είπαμε, η Κάθαρση και η Ολοκλήρωση είναι αυτηρά προσωπικές υποθέσεις. Δεν είναι δυνατόν να αφεθούν σε κανέναν μεσάζωντα, σε κανέναν τρίτο. Κι εδώ είναι που δυστυχώς ο χριστιανισμός τα έκανε μούσκεμα, παρόλο που τα ίδια του τα κείμενα ως κάθοδο εις Άδου περιγράφουν την όλη ιεροτελεστία. Και η πλάκα είναι ότι ενώ υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα κείμενα (αν και διόλου πρωτότυπα) στις χριστιανικές γραφές, η ερμηνεία τους είναι αυτή που ουσιαστικά τα καθιστά απωθητικά. Όπως και να'χει πάντως, προσωπικά την Οδύσσεια δεν την αλλάζω με τίποτε. Κάθε φορά που τη διαβάζω άλλωστε, είναι πολλά αυτά που συνειδητοποιώ ότι δεν είχα προσέξει όλες τις προηγούμενες φορές.

Καλό Πάσχα να'χετε και προπάντων, καλή Ανάσταση... :)