Τρομερό κι επίκαιρο χιούμορ...

Από τον αγαπημένο μου Ιωάννου.

Με τρομακτική έμφαση στην λεπτομέρεια... Ιδίως αυτή η επιορκωμοσία... :Ρ

Η Ιφιγένεια της Αγίας Παρασκευής

Αναδημοσιεύω από το ιστολόγιο του Σαραντάκου ένα καταληκτικό κείμενο σχετικά με την ΕΡΤ (με ημερομηνία 12 Ιουνίου). Απλό και λιτό, όπου όπως και όλα του εν λόγω συγγραφέα, ανεξάρτητα αν συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί τους, τα βρίσκεις τουλάχιστον συναρπαστικά. Τηρώ μέχρι και τον ίδιον τίτλο.

Καθώς γράφονται οι γραμμές αυτές, έχουν αρχίσει να πέφτουν ο ένας μετά τον άλλον οι πομποί της ΕΡΤ και να χάνεται το σήμα σε μεγάλες περιοχές της χώρας (στη Λέρο, λέει ο δήμαρχος, τώρα πια πιάνουν μόνο τούρκικα κανάλια) ύστερα από την πρωτοφανή και πιθανότατα παράνομη απόφαση της κυβέρνησης, ή μάλλον του μεγαλύτερου τμήματος της κυβέρνησης, να κλείσει μέσα σε μια νύχτα η δημόσια τηλεόραση, η ΕΡΤ. Την ίδια στιγμή, απρόσμενα μεγάλο πλήθος κόσμου έχει κατακλύσει το προαύλιο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή σε ένδειξη συμπαράστασης στη μελλοθάνατη δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Η σπουδή του Υπουργείου Οικονομικών να διακόψει τη λειτουργία της ΕΡΤ πριν ακόμα κυρωθεί από τη Βουλή η πράξη νομοθετικού περιεχομένου, και ενώ δεν είναι καθόλου βέβαιη η ψήφισή της από τη Βουλή, δεν είναι παρά μία ακόμα πραξικοπηματική ενέργεια στην αλυσίδα των αυθαιρεσιών, μια ενέργεια που επιδιώκει προφανώς να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα. Όμως, και η ίδια η διαδικασία της πράξης νομοθετικού περιεχομένου αποτελεί συνταγματική εκτροπή. Όπως έχουμε ξαναγράψει, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου προβλέπονται από το Σύνταγμα σε πολύ συγκεκριμένες και εντελώς εξαιρετικές περιπτώσεις, και συγκεκριμένα (άρθρο 44, παρ. 1 του Συντάγματος) “σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικώς επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης”. Προσέξτε με πόσα ασυνήθιστα επίθετα θωρακίζει ο συνταγματικός νομοθέτης την περίσταση: η ανάγκη δεν πρέπει να είναι απλώς επείγουσα αλλά εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη. Ολοφάνερα, η ανάγκη για εξορθολογισμό και εξυγίανση της ΕΡΤ και των λοιπών ΔΕΚΟ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί επείγουσα εφόσον υπάρχει εδώ και χρόνια, αλλά κυρίως δεν μπορεί να θεωρηθεί “απρόβλεπτη”, όσο κι αν τεντώσουμε τα όρια της λογικής. Εξίσου ολοφάνερα, η κατάργηση της ΕΡΤ με πράξη νομοθετικού περιεχομένου είναι συνταγματικός βιασμός.

Θα μου πείτε, δεν είναι ο πρώτος. Πράγματι, η σημερινή κυβέρνηση έχει αναγάγει τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, από έκτακτο μέσο αντιμετώπισης απρόβλεπτων καταστάσεων, σε συνήθη τρόπο νομοθέτησης. Μια φίλη νομικός που έχει μέθοδο και υπομονή μέτρησε ότι η χτεσινή ήταν η 19η (!!) τέτοια πράξη. Και δεν θα είναι ο τελευταίος, αν τουλάχιστον ευοδωθεί το σημερινό κυβερνητικό πείραμα, διότι η πράξη νομοθετικού περιεχομένου δεν αφορά ειδικώς την ΕΡΤ Α.Ε. αλλά κάθε δημόσιο οργανισμό. Όπως έκλεισε μέσα σε μια νύχτα η ΕΡΤ, χωρίς συζήτηση, χωρίς γενική συνέλευση των μετόχων (έστω κι αν ο μέτοχος είναι ένας, το κράτος), χωρίς ορισμό εκκαθαριστή, η ίδια τύχη περιμένει και άλλους δημόσιους φορείς -αν περάσει το αποψινό.

Επιπλέον, η συγκεκριμένη πράξη νομοθετικού περιεχομένου με την οποία καταργείται η ΕΡΤ είναι διπλά προβληματική, διότι δεν υπογράφεται από όλα τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου και, όπως όλα δείχνουν, δεν έχει την επιδοκιμασία ή έστω την ανοχή των άλλων δύο κυβερνητικών εταίρων. Για να κάνουμε μια όχι αταίριαστη πιστεύω κοινοβουλευτική μεταφορά, η πράξη που καταργεί την ΕΡΤ δεν έχει τη δεδηλωμένη, αφού, ακόμα κι αν την ψηφίσει το σύνολο των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας και της Χρυσής Αυγής δεν συγκεντρώνει την έγκριση 150 βουλευτών. Και αυτή η έλλειψη δεδηλωμένης υποστήριξης καθιστά ακόμα περισσότερο πραξικοπηματική την αιφνιδιαστική, βίαιη διακοπή της λειτουργίας της.

Η οποία, τώρα που γράφω, έχει πλέον ολοκληρωθεί. Στα σχόλια που έγιναν στο προηγούμενο άρθρο του ιστολογίου ή σε κοινωνικά μέσα οι αλλεπάλληλες ανακοινώσεις των φίλων όπως “κόπηκε το σήμα στον πομπό του Αιγίου”, “κόπηκε το ρεύμα στην ΕΤ3″, “εκπέμπουμε ακόμα από την ΕΤ1, αλλά δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα”, αναπόφευκτα έφεραν σε πολλών το νου, έστω κι αν δεν το είχαν ζήσει οι ίδιοι, τη θρυλική τελευταία εκπομπή της Ελληνικής Ραδιοφωνίας όταν έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα το 1941. Οπότε, η ΕΡΤ έχει πάψει πια να λειτουργεί, και η διακοπή αυτή θα κρατήσει πιθανώς επί πολλούς μήνες αν ευοδωθούν τα κυβερνητικά σχέδια, αφήνοντας όχι αμελητέα τμήματα του ελληνικού χώρου χωρίς τηλεόραση, αφού τα μόνα κανάλια που πιάνουν είναι τα τούρκικα (τα οποία, σε αντίθεση με τα δικά μας ιδιωτικά, δεν βάζουν υποτίτλους στα σίριαλ που προβάλλουν).

Να πούμε εδώ παρεμπιπτόντως ότι σε ένα νον πέιπερ, που κυκλοφορεί από κυβερνητικούς κύκλους, τονίζεται ότι η απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ έχει παρθεί εδώ και καιρό, “Όμως, περιμέναμε να ολοκληρωθούν οι υποχρεώσεις της ΕΡΤ ως προς την μετάδοση των θεμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων, για να μην διακινδυνευτεί η ομαλή διεξαγωγή τους”. Καταρχάς, αυτή η ομολογία, αν είναι ειλικρινής, διαψεύδει το σκεπτικό για “εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη” που υποτίθεται ότι επέβαλε την πράξη νομοθετικού περιεχομένου -μια απόφαση που έχει ληφθεί από καιρό δεν είναι ούτε απρόβλεπτη ούτε εξαιρετικά επείγουσα! Δεύτερον, οι πανελλαδικές εξετάσεις δεν έχουν ολοκληρωθεί ή τουλάχιστον δεν έχουν ολοκληρωθεί για όλους. Τα ειδικά μαθήματα, στα οποία συμμετέχουν δεκάδες χιλιάδες υποψήφιοι, ολοκληρώνονται, αν δεν κάνω λάθος, την Παρασκευή, και ακολουθούν οι επαναληπτικές εξετάσεις. Δεν κινδυνεύει τάχα η ομαλή διεξαγωγή τους με το κλείσιμο της ΕΡΤ;

Νομίζω ότι έδειξα για ποιο λόγο θεωρώ αντισυνταγματική τη διαδικασία που ακολουθήθηκε για την κατάργηση της ΕΡΤ. Ίσως κάποιοι συμφωνούν με την ουσία της απόφασης, δηλαδή με το κλείσιμο της ΕΡΤ αλλά η πικρή πείρα δεκαετιών έχει δείξει ότι συνήθως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αντίθετα η χρήση παράνομων μέσων ακυρώνει ακόμα και τους σωστούς σκοπούς. Στη σχοινοτενή δήλωσή του, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος υποστήριξε ότι η ΕΡΤ “είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση μοναδικής αδιαφάνειας και απίστευτης σπατάλης”. Εδώ έχει κάποιο δίκιο, και φαντάζομαι ότι η δήλωσή του πρέπει να εκληφθεί ως αυτοκριτική, διότι μόνο υπό καθεστώς αδιαφάνειας και απίστευτης ευνοιοκρατίας θα έφτανε στη θέση του διευθυντή ενημέρωσης ο κ. Αιμίλιος Λιάτσος, περισσότερο γνωστός από την προϋπηρεσία του σε ρεπορτάζ παραλίας. Κατά τα άλλα, αναρωτιέμαι ποιον συμβολισμό κρύβει το γεγονός ότι η θανατική καταδίκη της δημόσιας τηλεόρασης ανακοινώθηκε από τον άνθρωπο που έχει συνδέσει το όνομά του με μερικές, αν όχι από τις χειρότερες, πάντως από τις πιο φαιδρές στιγμές της ιδιωτικής τηλεόρασης. Όμως, για την όποια αδιαφάνεια και σπατάλη στην ΕΡΤ ασφαλώς η πολιτική ηγεσία όχι απλώς δεν είναι άμοιρη ευθυνών, αλλά έχει και την πρωταρχική ευθύνη. Στο κάτω-κάτω, δεν τελούσε υπό καθεστώς…. αυτοδιαχείρισης η ΕΡΤ ως τώρα· κάτω από ασφυκτικό κρατικό έλεγχο βρισκόταν!

Και δεν αρνείται κανείς την ανάγκη για εξυγίανση και εξορθολογισμό της λειτουργίας της ΕΡΤ -και όχι μόνο της ΕΡΤ, αν σκεφτούμε ότι υπάρχει ένα ακόμα μέσο ενημέρωσης, με πολύ μικρότερη ακροαματικότητα από τα κανάλια της ΕΡΤ, το οποίο διατηρείται περιέργως στο απυρόβλητο, το κανάλι της Βουλής. Εξυγίανση όμως, όχι κατάργηση και κυρίως όχι με διαδικασίες που κατάφωρα παραβιάζουν τη συνταγματική νομιμότητα και που υποβάλλουν έντονα την ιδέα ότι ο μόνος λόγος που επισπεύστηκε η κατάργηση είναι για να παρουσιαστούν μερικές χιλιάδες κεφ… ονοματεπώνυμα απολυμένων του δημόσιου τομέα στους εκπροσώπους των δανειστών μας.

Και βέβαια, η απόφαση αυτή πάρθηκε από μια κυβέρνηση που δεν είναι μονοκομματική, αλλά κυβέρνηση συνεργασίας και, όπως όλα δείχνουν, πάρθηκε παρά και ενάντια στις απόψεις των άλλων δύο κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Τα δυο αυτά κόμματα εξέφρασαν, σε υψηλούς τόνους την έντονη αντίθεσή τους με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου, αλλά οι αντιρρήσεις αυτές, όσο μένουν στα λόγια είναι κενές περιεχομένου. Να θυμίσω ότι με βάση το Σύνταγμα η πράξη νομοθετικού περιεχομένου μπορεί να κάνει έως και σαράντα μέρες για να υποβληθεί στη Βουλή, και τρεις μήνες ώσπου να κυρωθεί, διάστημα στο οποίο θεωρητικά η κυβέρνηση θα μπορεί να την εφαρμόζει επί δικαίους και αδίκους, όχι μόνο στην ΕΡΤ αλλά σε κάθε δημόσιο οργανισμό.

Επομένως, η αντίθεση των δύο πολιτικών αρχηγών δεν μπορεί να εκφραστεί μόνο όταν έρθει η ώρα της ψήφισης της Πράξης στη Βουλή. Πρέπει να δηλωθεί τώρα έμπρακτα, και αυτό ένα μόνο πράγμα μπορεί να σημαίνει: να άρουν τα δυο κόμματα την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση. Θα μου πείτε: αξίζει να ρίξεις την κυβέρνηση για την ΕΡΤ;  Το ερώτημα αυτό μπορεί κανείς να το θέτει διαρκώς (για το ασφαλιστικό; για το αντιρατσιστικό; για τις επιστρατεύσεις; ) αν όμως εξετάσει το σωρευτικό αποτέλεσμα όλων αυτών των μέτρων θα τρομάξει. Κι έπειτα, όπως δείξαμε, η συγκεκριμένη πράξη ν.π. δεν αφορά μόνο την ΕΡΤ αλλά δεκάδες δημόσιους οργανισμούς. Και άλλωστε, τίποτε δεν μας λέει ότι δεν θα υπαναχωρήσει η ΝΔ.

Κι έπειτα, αν δεν εναντιωθούν ούτε τώρα τα δυο κόμματα, πότε θα το κάνουν; Η κατάσταση μού θύμισε ένα παλιό ανέκδοτο. Στους μεγάλους βομβαρδισμούς του Λονδίνου, μια γερμανική βόμβα είχε ισοπεδώσει ένα σπίτι. Τα συνεργεία της πυροσβεστικής που έψαχναν στα χαλάσματα, ανακάλυψαν μια γριούλα στην κρεβατοκάμαρά της σε κατάσταση σοκ. Όταν είδαν ότι δεν έχει τραυματιστεί, έψαξαν να βρουν κάτι να τη συνεφέρουν, και ανοίγοντας το ντουλάπι του μπουφέ έβγαλαν ένα μπουκάλι παλιό κονιάκ και έβαλαν ένα ποτηράκι να της το δώσουν. — Μη, μη! ψέλλισε αδύναμα η γριά. Αυτό το φυλάω για μια ώρα ανάγκης!

Όμως για τα δυο κόμματα, η ώρα της ανάγκης είναι τώρα. Η κρίση με την ΕΡΤ τους δίνει και μια μεγάλη ευκαιρία, να αποδείξουν ότι έχουν λόγο ύπαρξης. Αν θέλουν να συνεχισουν να υπάρχουν ως αυτοτελείς πολιτικοί οργανισμοί, πρέπει να το δείξουν τώρα.

Ένα βίαιο κείμενο.

Ίσως το καλύτερο άρθρο του Στάθη εδώ και πολλά χρόνια. Αναδημοσιεύω από την στήλη του στον eniko.

Αυτό που θα διαβάσετε σήμερα είναι ένα βίαιο κείμενο που παροτρύνει σε μίσος. Εν πρώτοις, μίσος κατά του φασισμού.
Πόσα εγκλήματα θα έπρεπε να έχουν κάνει οι ναζί στην Ελλάδα, πόσα Καλάβρυτα και Δίστομα θα έπρεπε να έχουν πυρπολήσει, για να μην ξεπουλάει σήμερα η υποτελής ελληνική κυβέρνηση το Σκοπευτήριο της Καισαριανής;
Εφιστώ σήμερα την προσοχή σε όσους με διαβάσετε, ότι πρόκειται για ένα βίαιο κείμενο που παρακινεί σε μίσος κατά του ρατσισμού.
Πόσο κτήνος μπορεί να ’ναι ένας εκλεγμένος με την ψήφο μας βουλευτής της Δημοκρατίας, για να προπηλακίζει, να βρίζει, να δέρνει και να διαπομπεύει έναν άνθρωπο, όπως έκανε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής κ. Παναγιώταρος εναντίον ενός βιοπαλαιστή, Σκοπιανού φορτηγατζή. Πόσο γομάρι και τζάμπα μάγκας μπορεί να ’ναι ο παλιάνθρωπος που κόλλαγε στο μέτωπο του φορτηγατζή το ψευδεπίγραφο «Μ» ενός ψευδώνυμου κράτους, λες κι έφταιγε ο βιοπαλαιστής για τη διεθνή ίντριγκα που παίζεται γύρω απ’ το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων.
Δεν έχει παιδιά αυτός ο φορτηγατζής; δεν έχει ψυχή; δεν έχει αξιοπρέπεια; Μπορεί όσο βρίσκεται σε ελληνικό έδαφος να πέφτει θύμα του κάθε πίθηκα τραμπούκου,
που έχει αναλάβει αυτόκλητος να μάθει την Ιστορία τα δικά του ανορθόγραφα γράμματα;
Αλλά έτσι είναι οι δειλοί, όπως το είδος του κ. Παναγιώταρου, κορδώνονται, κορδακίζονται και κορυβαντιούν μπροστά στους ανυπεράσπιστους, αλλά τρέμουν σαν σκουλήκια μπροστά στους Δυνατούς, τους φύρερ αυτού του κόσμου, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τη συμμορία της Μέρκελ και τα λοιπά αγλαΐσματα ενός συστήματος που έχει
κάνει τη δυστυχία των ανθρώπων απότοκο και συνέπεια της λειτουργίας του. Οταν δεν είναι αυτοσκοπός.

Το κείμενο αυτό, σας το προείπα αλλά και πάλι σας προειδοποιώ, είναι βίαιο, προτρέπει, παροτρύνει και παρακινεί σε ένα νηφάλιο μίσος, ψύχραιμο και καλά οργανωμένο εναντίον του γεγονότος
ότι οι τράπεζες αυξάνουν τα κέρδη τους, αλλά τα νοσοκομεία κλείνουν.
Εναντίον της πολύ καθωσπρέπει κι ευγενικά διατυπωμένης άποψης Προβόπουλου ότι καλό θα είναι να ψάξουμε για καμιά ιδιωτική ασφάλιση, διότι τις κρατικές συντάξεις (με τα δικά μας λεφτά) τις φάγανε.
Τις έφαγε ο κ. Σημίτης, όταν έσπρωξε τα Ταμεία να παίξουν στο χρηματιστήριο (για να τους λέει ύστερα «ας προσέχατε»), όταν τους φάγανε τα αποθεματικά με τα δομημένα ομόλογα, κι όταν τα αποτελείωσε, τώρα, με το κούρεμα ο κ. Βενιζέλος.
Νιώθω λοιπόν στο πετσί σας (μας) τη βία της άνεσης Προβόπουλου, όταν σας προτείνει απ’ τα λίγα ευρώ που (δεν) σας μένουν να πληρώσετε μια ιδιωτική εταιρεία για να σας ασφαλίσει (ώσπου να φαλίρει) - και μετά πάλι ξεκρέμαστος εσείς,
όπως αρμόζει σε κάθε «τεμπέλη» και «διεφθαρμένο».
Οι Ελληνες δούλεψαν παρά πολλά χρόνια (πολύ περισσότερες ώρες κάθε μέρα από τους Γερμανούς) και τα κόπια τους λεηλατήθηκαν απ’ τους μιζαδόρους, τα λαμόγια και τους διαπλεκόμενους,
από ένα κράτος στα χέρια τους, πελατειακό, ληστρικό, θερμοκήπιο για κρατικοδίαιτους, που τώρα πλέον το κατάντησαν υποτελές και πάμφτωχο.
Δεν γίνεται λοιπόν όλοι αυτοί να εξακολουθούν να μας κάνουν χρηστομάθεια, να μας ζητούν θυσίες (για να φάνε κι άλλο), να διαμορφώνουν μια χώρα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, να ’χουν στείλει 2.000.000 ψυχές στην ανεργία κι ύστερα
να μας ζητούν να αυτοπαραμυθιαζόμαστε ότι πάμε καλύτερα, ότι το success story θα έχει κάποτε, σε τρία τέρμινα ή του Αγίου Ραγιά, χάπυ εντ!
Δεν πάει να λέει ο ΟΟΣΑ ότι η ύφεση συνεχίζεται και βαθαίνει. Οχι, λέει ο κ. Στουρνάρας. Ο Σημιτάνθρωπος που κάποτε νόθευε τους αριθμούς με «δημιουργική λογιστική» και τώρα δεν τους «πιστεύει», αν δεν είναι της δικής του αριθμητικής. Του ένα συν ένα ίσον τα πουλάω όλα ένα τάληρο.
Κι αυτό, το τάληρο, το δίνω για να αποπληρωθεί «το μεγαλύτερο δάνειο που έχει εκδοθεί απ’ την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας». Τις ίδιες μπούρδες με την ίδια αυταρέσκεια έλεγε κι ο Γιωργάκης, όταν μιλούσε κι αυτός για το «μεγαλύτερο δάνειο όλων των εποχών».
Δάνειο είναι όμως και θα το πληρώνουν τα μεγαλύτερα κορόιδα «όλων των εποχών», εμείς! Μάλιστα στον αιώνα τον άπαντα. Και θα το πληρώνουν
εκείνοι που ούτε τους μισθούς του κ. Στουρνάρα ή του κ. Προβόπουλου λαμβάνουν, ούτε παίρνουν μπόνους για το πιστωτικό σύστημα που έχουν επιβάλει, ούτε για το φορολογικό όργιο που έχουν
επινοήσει, όπως ο απίθανος αυτός Θεοχάρης που θα φορολογήσει όσους αγρούς τρέφουν, χέρσοι, κουνάβια.
Ναι, πρόκειται για ένα βίαιο κείμενο εναντίον του μείγματος των πονηρών τε και ηλίθιων που μας έχουν φλομώσει στο ψέμα. Και
στο κλέψιμο.
Μας έκλεψαν τους μισθούς, μας έκλεψαν τις συντάξεις, μας έκλεψαν τη δουλειά, την αξιοπρέπεια, κυνηγάνε να βουτήξουν τα σπίτια μας, έχουν μαραζώσει τη νεολαία, έχουν ατιμάσει τους γέροντες, σπρώξανε κόσμο στην αυτοκτονία
κι όμως έχουν το θράσος, αυτοί και τα τσιράκια τους από τα ΜΜΕ, να μας τρομοκρατούν με το χειρότερο, να επισείουν πάνω απ’ το κεφάλι μας τη σπάθη του Δαμοκλή, να μας συκοφαντούν τον έναν στον άλλον, να μας διαιρούν
και να μας τρώνε τη χαρά της ζωής. Για φράγκα. Απέναντι σε όλους αυτούς
το κείμενο αυτό διατρέχεται από ένα κρύο μίσος - κι ας έρθει το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη, όταν γίνει νόμος, να με συλλάβει. Διότι αυτό προβλέπει
αυτό το έκτρωμα: Εναν Υπουργό-Φάτσιο, που θα μπορεί να αποφασίζει ποιας σκέψης Ιαβέρης θα γίνει, ποιο κόμμα θα μπορεί αίφνης να βγάλει εκτός νόμου και πώς θα πρέπει να κατευνάζεται η οργή του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου, ας πούμε, όχι όταν οι Ισραηλινοί σφάζουν κοσμάκη στην Παλαιστίνη, αλλά όταν ένας οποιοσδήποτε ανεγκέφαλος πιστεύει ότι το Ολοκαύτωμα ήταν ένας συνωστισμός
μπροστά στα κρεματόρια.

Αυτό το κείμενο είναι ένα βίαιο κείμενο εναντίον εκείνων που έσπασαν τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, με τη Χρυσή Αυγή να βρίσκει τώρα δουλειά μόνο σε Ελληνες, αλλά με μισθό Πακιστανού, με τις ΜΚΟ να ενοικιάζουν σε αφεντικά εργάτες με μισθούς μαθητευόμενων, με το κράτος να παράγει σταζιέρ (αίφνης θυμήθηκαν τις... κοινωφελείς εργασίες) και μετανάστες.
Παραβρώμισε το πράγμα. Με φορολογούν οι προστάτες των φοροφυγάδων. Μου έκαναν το Σύνταγμα κουρέλι. Μου φόρτωσαν στον σβέρκο τον κ. Ράιχενμπαχ. Τις ασφαλιστικές μου εισφορές τις έφαγε η Μπούντεσμπανκ. Με βρίζουν κάθε μέρα ότι τους μοιάζω. Πέταξαν δυο-τρεις γενιές Ελλήνων στον Καιάδα. Εχουν γεμίσει θλίψη όλους τους ανθρώπους γύρω μου.

Πλην όμως, αυτή θα ήταν η αναπόφευκτη κατάληξη του μονοκομματικού δικομματισμού που ταλάνισε επί δεκαετίες τη χώρα. Ουδεμία διαφορά (απλώς διαφορετικές αναφορές προς τα δεξιά και τα αριστερά) είχαν η Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ. Ωσάν κυβέρνηση Σημίτη κυβέρνησε η κυβέρνηση Καραμανλή κι έκαναν την Ελλάδα, όπως επίσης οι κυβερνήσεις Ανδρέα και Μητσοτάκη, το ράκος που είναι σήμερα.
Τόσο ράκος, που είναι αναγκασμένοι να το κυβερνούν μαζί πλέον - και πάντα εν ονόματι άλλων. Των Επικυρίαρχων. Τι σημαίνει αυτό για τον λαό - το ξέρει πλέον ο ίδιος πάρα πολύ καλά. Ως πότε θα συμβαίνει, είναι δική του υπόθεση να αποφασίσει.
Πάντως, όλοι οι πολίτες, γυναίκες και άνδρες, όλοι, ανεξαρτήτως των επιλογών μας, ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει. Ολοι, κατά βάθος, γνωρίζουμε...

Fat Bastard Pangalos

Το ερωτεύτηκα αυτό το άρθρο του Greg Palast μόλις το είδα.
Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσον ο Πάγκαλος θα κινηθεί νομικά κατά του, δείχνοντας τις δημοκρατικές του ευαισθησίες και εκτός Ελλάδος, αλλά αν μη τι άλλο θα με ενδιέφερε να δω την επιχειρηματολογία του. Έτσι για να γουστάρουμε.

Θα έβαζα μερικούς τονισμούς αλλά επέλεξα να μην αλλάξω τίποτε από το αυθεντικό κείμενο.
Επίσης σκέφτηκα να έκανα μερικά σχόλια, αλλά τι θα είχα να προσθέσω άραγε; Ο άνθρωπος τα είπε όλα. Η Νέμεσις ήρθε από το εξωτερικό.

It wasn't too difficult picking out the Fat Bastard in the crowd of Russian models, craven moochers and media mavens. Besides, Fat Bastard and I were both desperate for coffee and heading for the same empty urn.

(We'd both signed on for Kazakhstan's annual Eurasia Media Forum, a kind of Burning Man festival for Eastern oilgarchs and their media camp followers.)
Now, it is my policy never to mention an interlocutor's weight, nor question the legitimacy of their birth, given my own vulnerabilities. (A would-be groupie told me, "You could do a few sit-ups, you know." Yes, I know.)
But this particular Fat Bastard is asking for it. I had tried to put the belly of this beast out of my thoughts, but I still had a New York Times story folded in my pocket that begins:
ATHENS – As an elementary school principal, Leonidas Nikas is used to seeing children play, laugh and dream about the future. But recently he has seen something altogether different, something he thought was impossible in Greece: children picking through school trash cans for food; needy youngsters asking playmates for leftovers; and an 11-year-old boy, Pantelis Petrakis, bent over with hunger pains.
Fat Bastard – or Theodoros Pangalos, thinks the little Greek kiddies should stop belly-aching. Pangalos, as you can see from the photo below, is not bent over with hunger pains. In fact, he looks more likely to be bent over with labour pains, but in truth he probably just can't bend over at all.
Pangalos is best known for blaming the working people of Greece for the horror and the hunger among the ruins of what was once Greece's economy. However, it is, of course, not his fault; until last year, and through the core of the crisis, he was just Greece's Deputy Prime Minister – why should he be held accountable for anything?
Minister Pangalos is much loved by Europe's banking chieftains, by vulture speculators and by Prussian President Angela Merkel because they've got themselves a gigantic Greek who will mouth their mantra: that his nation's sudden collapse can be blamed squarely on olive-pit-spitting, lazy-ass Greeks who won't work more than three hours a week, then retire while they're still teenagers to swill state-subsidised ouzo.
Pangalos leads the Fifth Column of Greeks calling to accept Germany's terms of economic surrender: austerity, meaning cuts in food allowances, in pensions, in jobs. As of this week, more than one in four Greeks (27 percent) are out of work.
While we hunted for caffeine, Fat Bastard told me that anyone who complains about the austerity diktat, "Is a fascist or a communist or a conspiracy theorist." He didn't tell me which of these three categories the 11-year-old kids complaining of hunger pains fell into.
Just for the record, those Greeks who can get a job, work 619 more hours per year (see table) than the average German (and way, way more than Britons or Americans as well).

But in the world according to Pangalos, Merkel and poobahs of the media, Greece went to hell in a handbag because the entire nation suddenly turned into work-shirking grifters.
But there's another explanation for wrack and ruin: Greece is a crime scene. And its working people are not the perpetrators of the crime, they are the victims – scammed, defrauded, their national industries looted and their treasury drained by financial flim-flam.
In 2001, Greece dropped the drachma for the euro. The drachma was good enough for Aristotle and very good for tourism, Greece's main industry. But when sun-and-fun was re-priced in euros, tourists swam across the Adriatic for kofte meatballs priced in dirt-cheap Turkish lira. Pre-euro tourist visits to Greece outnumbered those to Turkey by millions; but by last year, it was the just the opposite, with two-thirds of tourists tanning in Turkey.
With its Treasury bleeding hard currency, the government of Minister Pangalos' PASOK joined together with the opposition in a complex international currency kiting operation to conceal the losses from the public and, most importantly, from the European Central Bank.
Why the cover-up of the deficit? The answer is that the euro is more than a currency: it is a straitjacket, a set of constricting rules that, for example, prohibit any euro nation from running a deficit of more than 3 percent of GDP.
That's impossible in a recession – not to mention plain insane – as it requires cutting public spending when spending is needed most. The USA, China, Brazil, India – the nations that pulled the world from depression's brink – all ran deficits way over the nutty 3 percent cap. I asked finance wiz Nomi Prins to calculate America's debt-to-GDP ratio using euro rules, and she estimates that Obama's deficits are now way down from recession's peak – to 10.2 percent of GDP.
Greece, fearing expulsion from the euro loony bin, turned to Goldman Sachs. For a mere $400 million in fees, plus golden sacks of ill-gotten trading gain, the investment bank was willing to cook the nation's books via a complex set of derivatives transactions. [For the particulars of the derivatives con, see How Goldman Sacked Greece.]
Since the con was busted open in 2009, the Greek public has had to pay cheated bondholders a premium to insure against default of the nation's debts. The credit default insurance costs an average of $14,000 (£9,218) per family per year.
When I was a racketeering investigator working with the US Justice Department, in the days when we pretended America still had justice, we would have called the derivatives trick a "fraud on the market". We'd handcuff the perpetrators, lock 'em up, or, at the least, make them cough up their purloined profits.
So, should Goldman pay up? Not according to Pangalos, because – in the worldview of our rulers – the victims of the scam are as guilty as the victimisers. Pangalos even put it into a famous (or infamous) motto: mazi-ta-fagame. That's Greek for "We all ate it together".
But the visible evidence suggests Pangalos, not Pantelis – the kid doubled over with stomach pain – ate all the pies.
The mass privatisation of public property at wiener schnitzel prices has German speculators dipping in their spoons as well, though the Federation of German industry is complaining about Greece's own "princes" gobbling up the assets.
I was going to invite Minister Pangalos to lunch to test his theories, but he left in a pachydermic huff when I asked him about Geir Haarde. Haarde, the former Prime Minister of Iceland, was found guilty of concealing his knowledge of the trickery used by Iceland's banks before they melted that nation's finances.
I asked Fat Bastard, "Do you think you should be in prison for" similar conduct in the Greek government?
Maybe that's why Minister Pangalos didn't want to go to lunch with me.

Είμαι μόνο οι επιλογές μου

Αντιγράφω από το βλόγι της eskarina ένα εξαιρετικό κείμενο με πλήθος στοχασμών που πολύ μου άρεσε. Καιρό είχα να αντιγράψω κάτι. Στο τέλος παραθέτω και την συμπλήρωσή μου στα σχόλια.

Το ποιοί είμαστε φαίνεται από την καθημερινότητα μας, από τη στάση που κρατάμε στις καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε, από τα όρια που θέτουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας και στις επιθυμίες μας. Όσα πιστεύουμε ως σωστά, είτε είναι κανόνες συμπεριφοράς, είτε είναι ιδεολογία, δοκιμάζονται και αποδεικνύονται κάθε μέρα, κυρίως και πρώτα σε εμάς και σε δεύτερη φάση στους γύρω μας. Είναι μάλλον απίθανο να πιστεύουμε και να υποστηρίζουμε ανυπόκριτα και με ειλικρίνεια κάτι που δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε με τις πράξεις μας σε καθημερινή βάση. Άλλωστε, οι ιδέες, οι αντιλήψεις και τα πιστεύω μας δεν είναι τα καλά ρούχα της Κυριακής, που τα φοράμε για τις ανάγκες μιας συζήτησης και μετά τα βγάζουμε και τα τακτοποιούμε πάλι στη ντουλάπα.

Καλώς ή κακώς, πολλές από τις καθημερινές επιλογές μας είναι περισσότερο αυθόρμητες, παρά προϊόν σκέψεις και αυτό είναι η αιτία που δεν μπορούμε να κρύψουμε τις πραγματικές πεποιθήσεις μας, τον ηθικό μας κώδικα και τη κατανόηση που έχουμε για τα πράγματα και τις καταστάσεις γύρω μας. 

Το τι ο καθένας μας πιστεύει και ορίζει ως σημαντικό είναι - ή θα έπρεπε να είναι - η πιο προσωπική επιλογή μας. Ενσυνείδητη ή ασυνείδητη, δείχνει πάντα τις προτεραιότητες μας και τη θέση που έχουμε πάρει απέναντι σε συγκεκριμένη κατάσταση. Αν κάποιος είχε την υπομονή και τη διάθεση να παρατηρήσει τη συμπεριφορά μας, αργά ή γρήγορα θα ήταν σε θέση να προσδιορίσει με σχετική ακρίβεια τι θεωρούμε σημαντικό, τι επιλογές έχουμε κάνει, τι στάση κρατάμε απέναντι στη ζωή.

Οι επιλογές μας είναι αυτές που τελικά προσδιορίζουν, καθορίζουν και διαμορφώνουν την κοσμοθεωρία μας και όχι το αντίστροφο. Μπορεί σε μια συζήτηση να διακηρύττουμε με πάθος την προσήλωση μας στην α' ή β' άποψη, επιλογή, αξία, αλλά τελικά είναι οι καθημερινές πράξεις μας που θα αποδείξουν ή θα καταρρίψουν τα λεγόμενα μας. Μπορεί να είμαστε σε θέση να υποστηρίζουμε με περίπλοκα επιχειρήματα και νοητικές κατασκευές την α' ή β' ιδεολογία, αλλά τελικά είναι η συμπεριφορά μας στην καθημερινότητα μας που θα αποδείξει την αφοσίωση μας σε αυτά που υποστηρίζουμε ότι θεωρούμε σωστά και σημαντικά.

Είναι γενικά παραδεκτή η θέση ότι όλοι είμαστε προϊόντα του περιβάλλοντος μας και των επιρροών που έχουμε δεχθεί. Προσωπικά, πιστεύω ότι από ένα σημείο και μετά θα πρέπει να αναλαμβάνουμε το ρόλο του συνδιαμορφωτή, διότι είναι μεν αληθές ότι το περιβάλλον μας μάς καθορίζει σε μεγάλο βαθμό, αλλά κάποια στιγμή - υποτίθεται - αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας και αυτή η ευθύνη είναι κατ' αρχήν η συνειδητοποίηση του τι και γιατί πιστεύουμε, αποδεχόμαστε, υποστηρίζουμε, και η εν συνεχεία τυχόν αλλαγή όσων θεωρούμε πια λανθασμένα. Σε κάθε περίπτωση όμως είμαστε οι επιλογές μας, για όποιο λόγο κι αν τις κάνουμε. Εάν δεν αλλάξουμε τις επιλογές μας είναι μάλλον δύσκολο να άλλάξουμε τις αντιλήψεις μας, διότι δεν είναι εφικτό αυτά τα δύο να βρίσκονται σε αντίθεση, τουλάχιστον όχι για πολύ. Αργά ή γρήγορα, το ένα θα επηρεάσει το άλλο και εν τέλει θα το διαμορφώσει.

Δεν θεωρώ όμως απίθανο ένας άνθρωπος να μεταμεληθεί ή να μεταστραφεί ως προς τις ιδέες του ή τις επιλογές του, λόγω αλλαγής αντιλήψεων. Θεωρώ όμως απίθανο, ή έστω δύσκολο, αυτή η μεταστροφή να αφορά βασικές, δομικές, ή κύριες αντιλήψεις του. Σίγουρα δε, η μεταμέλεια ή η μεταστροφή του θα μένουν να αποδειχθούν από τις επιλογές που θα κάνει στη συνέχεια.

Μετά από σειρά λαθών, έμαθα ότι είναι επίσης σημαντικό, όταν παρατηρούμε τις επιλογές μας και κατ' επέκταση τις ιδέες και τις αντιλήψεις μας, να μάθουμε στον εαυτό μας να βλέπει αυτό που πραγματικά υπάρχει και εάν υπάρχει, να είμαστε ειλικρινείς για τα αίτια που μας ώθησαν στη μια ή στην άλλη επιλογή, διότι κατά βάθος πάντα τείνουμε, όπως είναι άλλωστε αναμενόμενο, να βρίσκουμε δικαιολογίες για όσα κάναμε και μας φαίνονται λάθος. Κι αν είναι δικαιολογημένο να προσπαθούμε να υπεραπιστούμε τον εαυτό μας απέναντι στην κριτική του, δεν είναι δικαιολογημένο να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε τις ίδιες δικαιολογίες για να συνεχίσουμε να κάνουμε όσα ήδη έχουμε εκτιμήσει ως λανθασμένα. Μπορούμε να μας συγχωρούμε για τα λάθη μας, αντιλαμβανόμενοι τους λόγους που έγιναν, αλλά δεν μπορούμε να μην μας αλλάξουμε, ώστε να μην κάνουμε πια τα ίδια λάθη.

(Δεν ξέρω πως κατέληξα με αυτό το κείμενο και για την ακρίβεια δεν ξέρω καν γιατί το έγραψα. Επίσης, αναρωτιέμαι συχνά γιατί τον τελευταίο καιρό όλο με κάτι τέτοια θέματα καταπιάνομαι. Αφηρημένα και αφαιρετικά. Αλλάζω προτεραιότητες; Με αλλάζουν οι καταστάσεις; Ίσως και τα δύο.)

Ούτε εγώ ξέρω πως καταλήγεις σε τέτοια κείμενα τον τελευταίο καιρό, αλλά δεν θα το χαρακτήριζα καθόλου κακό. Τουναντίον, θα έλεγα. Θα συμφωνήσω απόλυτα απλά θα ήθελα να προσθέσω κάτι σε ένα σημείο διότι το θεωρώ σημαντικό: εκεί που λες ότι κάποιος μπορεί να λέει το άλφα ή το βήτα αλλά τελικώς να κάνει το αντίθετο. Μα κι αυτό είναι μια ενσυνείδητη επιλογή και είναι από τις σημαντικότερες που κάνουμε ως νεοΈλληνες! ΚΑι είναι φιλοσοφημένη επιλογή, είναι η επιλογή του εθνικού μας ήρωα, του Καραγκιόζη, που προσπαθεί να είναι κουτοπόνηρος νομίζοντας ότι τους ξεγελάει όλους, ενώ στην πραγματικότητα απλώς οι άλλοι δεν γουστάρουν ν'ασχοληθούν μαζί του. Διότι το να λες κάτι διαφορετικό απ'αυτό που κάνεις άντε να γίνει μία φορά κατά λάθος. Άντε και δεύτερη να σου πω εγώ αν και το δις εξαμαρτείν κλπ, κλπ. Ε, μετά την τρίτη φορά όμως δεν είναι λάθος. Και στην κοινωνία μας είναι το πλέον συνηθισμένο φαινόμενο. Και ξέρεις γιατί; Διότι πάντα προσπαθούμε να παρουσιάσουμε κάτι διαφορετικό απ'αυτό που είμαστε. Διότι θεωρούμε ότι είναι πιο εύκολο (και όντως είναι) το να παρουσιάσουμε κάτι διαφορετικό από το να διορθώσουμε τα κακώς κείμενά μας. Στους παραέξω μπορούμε να περάσουμε ότι φόλα τραβάει η ψυχή μας, αρκεί να έχουμε λίγη πειθώ. Τον εαυτό μας όμως είναι αδύνατον να τον κοροϊδέψουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι ο θεός των Δελφών δύο πράγματα ζήταγε: το πρώτο ήταν καμία υπερβολή και το δεύτερο να ξέρεις τον εαυτό σου. Διότι είναι τα πιο δύσκολα ακριβώς επειδή είναι τα πιο απλά, τα πιο αυτονόητα. Μόνο αν πληρούσες τις προϋποθέσεις είχες το δικαίωμα να πας στον χώρο του θεού.

Διαπραγμάτευση της χρεωκοπίας

Του Δείμου. Μου άρεσε πολύ, ανεξαρτήτως συμφωνίας ή διαφωνίας είναι εξαιρετικά δομημένο και ως εκ τούτου το αναδημοσιεύω αυτούσιο.


Σαν τέτοια μέρα κάθε τρεις μήνες πια την τελευταία δεκαετία, γινόμαστε μέρος του φιλοθεάμονος κοινού εμπρός από μία καλά ενορχηστρωμένη κουστωδία προπαγανδιστών και πολιτικών. Μονόδρομοι εμφανίζονται εμπρός μας, απαγορευτικές απαιτήσεις, διασώστες πολιτικοί…

Χωρίς να έχω κατασταλάξει, ας θέσω μερικές σκέψεις (μάλλον περισσότερο είναι ένα μικρό απάνθισμα σχολίων σε φιλικά ιστολόγια).

Οι μισθοί ήδη έπεσαν ήδη 25-30% (3 στους 14 μισθούς του δημοσίου και 25% στον ιδιωτικό τομέα). Θα κόψουν κι άλλο τους μισθούς, λένε (άλλο 20-30%). Ήδη οι 14 μισθοί σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, σε ονομαστικό επίπεδο, έγιναν περίπου 11. Ο τιμάριθμος τρέχει με +10%. Και αυτά χωρίς να προσθέσουμε χαράτσια, μειώσεις δαπανών σε παιδεία και υγεία (περίπου 20-30% επί του μηνιαίου μισθού). Άθροισμα; 75%-100%.

Αν αυτό δεν είναι χρεωκοπία, τότε τι χειρότερο να περιμένουμε; Όχι, μας λένε οι χειραγωγοί της κοινής γνώμης. Η χρεοκοπία δεν ήρθε ακόμα. Αυτό που βιώνουμε ονομάζεται απλά εσωτερική υποτίμηση (sic) επειδή η Ελλάδα δεν έχει δικό της νόμισμα προκειμένου να το υποτιμήσει. Γιατί αν βγει από το ευρώ (ένας μονόδρομος εμπρός μας) θα χρεοκοπήσει άναρχα (δηλαδή φοβούνται την άναρχη χρεοκοπία όχι τη συντεταγμένη στην οποία στοχεύουν).

Τείνω προς τη μονομερή διαγραφή του χρέους και προς ένα νέο ξεκίνημα (κάπου μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ). Είμαι φιλοευρωπαϊστής, αλλά όχι στην Ευρώπη που έδινε δανεικά ενώ γνώριζε πώς σπαταλούνται τούτα (μίζες, τρελά εξοπλιστικά προγράμματα, αδιαφανείς επιχορηγήσεις σε ΜΚΟ, συνδικάτα κλπ) και δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει, για να εμποδίσει την κατασπατάληση των πόρων. Και τούτο βεβαίως με μοναδικό στόχο να ενισχύσουν οι Βρυξέλες και οι ευρωπαίοι ηγέτες τις τράπεζές που δανειοδοτούσαν τη χώρα και τις εθνικές τους βιομηχανίες και υπερεθνικούς κολοσσούς(βέβαια και σήμερα το ίδιο κάνει).

Και τι γίνεται με το μονόδρομο της παραμονής στο ευρώ;

Η έξοδος από το ευρώ μπορεί να αναθερμάνει τη μηχανή της οικονομίας μέσα από την πραγματική υποτίμηση του νομίσματος. Σήμερα βιώνουμε την εσωτερική υποτίμηση και χωρίς να έχουμε καμία πολιτική ελευθερία να αντιτάξουμε μια δική μας πρόταση ανάπτυξης, αλλά λειτουργούμε ως γνήσια ανδράποδα. Η υποτίμηση και το εθνικό νόμισμα θα μπορέσει να λειτουργήσει ως ανεξάρτητος μοχλός. Εξάλλου, μέσα στο ευρώ όντες, δεν μπορούμε να δανειστούμε από άλλες χώρες (πχ Ρωσία, Κίνα, Ιαπωνία, Βενεζουέλα κλπ) αντιτάσσοντας μία άλλη πρόταση δανεισμού. Βλέπετε άλλο δανεισμός κι άλλο τρόικα. Ένας ανεξάρτητος δανεισμός επιτρέπει -και το έχουν ανάγκη ως αντίπραξη ορισμένες χώρες- να κινηθείς πιο ελεύθερα χωρίς τις πιέσεις άλλων.

Αν επιστρέψουμε, όμως, στη δραχμή, λένε, θα κλείσουν οι τράπεζες και δε θα έχουμε χρήματα (ή θα κάνουμε αναλήψεις σε μικροποσά με πλαφόν), το κράτος δε θα πληρώνει. Είμαστε βέβαιοι; Εγκαταλείποντας το επιχείρημα της προηγούμενης παραγράφου για ελεύθερη δανειοδότηση, ας δούμε τον εσχατολογικό τούτο συλλογισμό. Ποια χρήματα; Πόσα χρήματα έχουν οι μεσοαστοί και τα κατώτερα στρώματα σε καταθέσεις; Τι θα χάσουν; Ούτως ή άλλως οι τράπεζες δε δανειοδοτούν μεσαίες επιχειρήσεις με στόχο το κλείσιμό τους. Χρήματα δεν έχουμε, δάνεια δεν μπορούμε να πάρουμε ούτε να αποπληρώσουμε. Ποιος κίνδυνος υπάρχει; Να αποκλειστούμε από τις αγορές για μελλοντικά δάνεια;
Όπως υπογραμμίζει ο Βαρουφάκης οι Έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα συγκριτικά με τους Ευρωπαίους. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν το συγκριτικό πλεονέκτημα του άνω των 150 δις πραγματικών καταθέσεων! Δεν είμαστε, λοιπόν, κατά μέσο όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι.Έπειτα, τα χρέη του δημοσίου βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους. Έτσι δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται αναπόφευκτη, το κόστος της στάσης πληρωμών δε θα το υποστούμε μόνοι μας.

Στο κάτω κάτω ας κάνουμε δημοψήφισμα: θέλουμε ή όχι τη νέα δανειακή σύμβαση; Ας αποφασίσει ο λαός άμεσα χωρίς τερτίπια. Ούτε οι εκλογές είναι λύση. Δημοψήφισμα, τι πιο δημοκρατικό; Και αν στο κάτω κάτω θέσουν πάλι ζήτημα ευρώ ή δραχμή, ας γίνει διπλό δημοψήφισμα. Ας αποφασίσει ο λαός άμεσα, κι ας πάρουν όλοι θέση. Η λογική των μονοδρόμων, δεν είναι λογική ούτε αριστερή ούτε ρεαλιστική. Είναι λογική υποταγής. προτιμώ ένα δύσκολο, αλλά δικό μου, ανεξάρτητο δρόμο ελευθερίας, όπου θα διασφαλίζω τα δικά μου συμφέροντα, παρά ένα χαραγμένο δρόμο στις ανάγκες άλλων που θα περπατώ ως ανδράποδο.

Τα σημερινά δάνεια δεν είναι φτηνότερα από απευθείας αγορές ομολόγων από κράτη όπως η Ρωσία ή η Κίνα. Μέχρι σήμερα το έλλειμμα τριπλασιάστηκε λόγω του μνημονιακών κλπ δανείων. Όπως σημειώνει και ο Π. Κρούγκμαν αναζητείται ένα σενάριο με το οποίο η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε θανατηφόρα επίπεδα λιτότητας, μόνο για να πληρώσει τους ξένους πιστωτές της, χωρίς όμως να φαίνεται κανένα πραγματικό φως στην άκρη του τούνελ!

Δεν προτείνω άμεσα την οικονομική ανάπτυξη, αλλά την κοινωνική (και στο στο βιβλίο μου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση στην κοινωνική ανάπτυξη στοχεύω). Η θολή έννοια της ανάπτυξης, που ο καθένας τη μεταφράζει όπως επιθυμεί, είναι εντέχνως γενικευμένη ώστε να την εννοεί έκαστος ως επιθυμεί και φυσικά να αποπροσανατολίζεται. Δεν αποζητώ, λοιπόν, την οικονομική ανάπτυξη των υπερεθνικών κι εγχώριων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων και αγορών, αλλά την κοινωνική ανάπτυξη του λαού μας. Οι αγορές, άλλωστε, δε νοιάζονται για την κοινωνία, ούτε η τρόικα.

Από την άλλη, έχω σχηματίσει την αντίληψη ότι η πολιτική των δύο Ευρωπαίων ηγετών (Μεροκοζύ) δεν ήταν επιπόλαιη ούτε απλά λανθασμένη όπως πολλά παπαγαλάκια αναμεταδίδουν. Φυσικά δεν ήταν και ατελέσφορη. Αντίθετα, ήταν μία συνειδητή επιλογή προκειμένου αρχικά να γίνει η εσωτερική υποτίμηση ώστε η Ελλάδα να καταστεί τμήμα του νοτιοευρωπαϊκού εργασιακού παραδείσου για τις επενδύσεις υπερεθνικών επιχειρήσεων. Γνώριζαν ότι τα μέτρα τους δε θα έλυναν το πρόβλημα, αλλά ήθελαν να επιβάλλουν νεοφιλελεύθερα/νεοσυντηρητικά μέτρα ώστε μαζί με την υποτίμηση να καταστεί η Ελλάδα "ανταγωνιστική" (δηλαδή με φτηνή εργατική δύναμη και διάλυση της μεσαίας επιχειρηματικότητας και του κράτους). Το κούρεμα και τα υπόλοιπα ούτως ή άλλως θα έρχονταν, απλά το καθυστέρησαν. Το ότι φοβούνται τη χρεοκοπία της Ελλάδας, τη μονομερή διαγραφή χρεών και την έξοδο από την ευρωζώνη το γνωρίζουμε, όπως και τα αίτια (αν θέλετε δείτε και την οπτική του David Paul της Huffington Post).

Ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τις χρηματαγορές είναι μία κινδυνολογική, μία θρησκευτικού δογματισμού εσχατολογία μια και δε θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της, οι παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι) θα σχηματίσουν ουρά για να μας δανείσουν! Μειωμένο το χρέος αποτελεί εξαιρετική ευκαιρία για επένδυση. Η δημοκρατία δεν έχει πρόβλημα όταν εντοπίζει επικερδείς επενδύσεις να μειώσει φαινομενικά τα κέρδη της προκειμένου να τα δεκαπλασιάσει στο μέλλον και ελέγχει αγορές.

Αγαπητοί μου φίλοι, χάσαμε την οικονομική μας επιφάνεια, χάσαμε τον εαυτό μας, τη δουλειά μας, την αισιοδοξία μας. Αλλά δεν χάσαμε την αξιοπρέπειά μας ακόμα. Ας μη μοιρολατρούμε. Ας παλέψουμε τουλάχιστον για αυτήν...

Η έξοδος από το ευρώ δεν είναι δικό μου φόβος. Είναι ο τρόμος των αγορών, είναι ο δείμος της δημοκρατίας. Θα χάσουν οι τράπεζες, οι μεγαλοκαταθέτες, η οικονομική ελίτ. Σίγουρα δε χάσουν τα κατώτερα στρώματα, μα πρακτικά ούτε και οι μεσοαστοί. Αντίθετα, θα είμαστε ελεύθεροι να ορίσουμε τη δική μας εθνική πολιτική.

Το σαριέγκι

(πρόκειται για ένα πολύ γουστόζικο κειμενάκι που 'χα πετύχει στο gazzetta προ καιρού. Έτσι για να το ελαφρύνουμε λίγο διότι σε λίγο θα βαρύνει πολύ...)

Το σαριέγκι ήρθε στο 2007 από την χώρα των Βάσκων στον Παναθηναϊκό.
Το σαριέγκι είναι ένα συμπαθητικό έντομο που του αρέσει να ζει μέσα στην άμυνα του Παναθηναϊκού. Στα σωθικά της.
Το σαριέγκι στρίβει δύσκολα, δεν πηδάει ψηλά και είναι γνωστό για την αγάπη του στην γκέλα. Είναι σκληροτράχηλο, αντέχει σε μπουνιές, κλωτσιές και τάκλινγκ και δεν φαίνεται να επηρρεάζεται από το περιβάλλον.
Το σαριέγκι γνώρισε στην χώρα μας το τριφύλι και δεν χορταίνει να το καταστρέφει. Αγαπημένη του κίνηση είναι το τσαφ. Μόλις το τριφύλι φουντώσει, αναπτυχθεί το σαριέγκι πετάγεται από το πουθενά και κάνει το αγαπημένο του τσαφ.
Το σαριέγκι αντιπαθεί τα γρήγορα σεντερφορ, τις κάθετες μπαλιές και τις ξυράφι σέντρες. Μόλις βρεθεί αντιμέτωπο με κάποιο από τα παραπάνω τρία, μασουλάει το τριφύλι.
Για άγνωστους λόγους το σαριέγκι δεν είναι δυνατόν να καταπολεμηθεί από αυτούς που αγαπούν το τριφύλι, ενώ αντιθέτως αντιμετωπίζεται με χαρακτηριστική ευκολία από όσους αντιπαθούν το συμπαθές φυτό.
Το σαριέγκι παρέα με ένα άλλο έντομο, το βύντρα είναι καταστροφικά για το τριφύλι. Όταν αυτά τα δυο συνυπάρξουν σε χώρο καλυμμένο από γκαζόν με μια μπάλα που αναπηδά πάνω του, κυνηγούν το τριφύλι κι όχι την μπάλα.
Οι ειδικοί στην καλλιέργεια του φυτού υποστηρίζουν ότι το σαριέγκι και το βύντρα κάνουν καλό στην ανάπτυξη του τριφυλιού, μόνο αμα βρεθούν στον πάγκο ή ακόμα καλύτερα στην εξέδρα, όπου είναι εντελώς ακίνδυνα.
Καλά πληροφορημένες βασκικές πηγές επιμένουν ότι κάθε καλοκαίρι το σαριέγκι πήγαίνει στην πατρίδα του και επιστρέφει ακόμα καλύτερο στα τσαφ, για να συναγωνισθεί το βύντρα, που έχει μεγαλύτερη ροπή στις γκάφες.
Τελευταίο μεγαλειώδες (για σεμινάριο) τσαφ (τσαφ-ασίστ σε αντίπαλο) το σαριέγκι το’κανε στην Θεσσαλονίκη την περασμένη Κυριακή. Το βύντρα βέβαια απάντησε με 2 συνεχόμενες γκάφες.
Οι απανταχού πράσινοι εντομολόγοιι σηκώνουν τα χέρια ψηλά.

Για το χθεσινό διάγγελμα της Ντροπής και του Αίσχους...

Αντιγράφω πλήρως από το βλόγι του φίλου Γιώργου Κεντρωτή αυτούσιο το κείμενό του για το χθεσινό διάγγελμα του πορδηπουργού της χώρας, διότι ειλικρινά με εκφράζει 101%...

ΑΙΣΧΡΑ ΨΕΥΔΗ ΚΑΙ ΑΡΛΟΥΜΠΟΛΟΓΙΑ ΠΡΩΤΑΚΟΥΣΤΗ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΒΑΘΜΟ

Τα κοκκινισμένα δεν τα είπε: Όλα τα άλλα είναι δικά του.

****************************

Αθήνα, 27 Οκτωβρίου 2011

ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Ελληνίδες και Έλληνες (ΣΩΠΑ, ΑΡΧΙΣΕΣ ΠΑΛΙ ΤΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ),
Η συμφωνία που μόλις πετύχαμε ανοίγει νέες προοπτικές για την χώρα μας. (ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΔΟΥΛΕίΑΣ) Μας δίνει την δυνατότητα να καθορίσουμε το δικό μας μέλλον (ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΓΚΑΟΥΛΑΪΤΕΡ).
Η προσπάθεια του Ελληνικού λαού αποδίδει.
Βήμα - βήμα μάς έφερε στο χθεσινό βράδυ, στις χθεσινές αποφάσεις.
Τα αποτελέσματα δεν ήρθαν τυχαία (ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΙ ΠΑΛΑΙΨΑΜΕ ΩΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΛΥ).
Η δική μας συλλογική προσπάθεια είναι που μας έδωσε τα πιο σπουδαία όπλα για την διαπραγμάτευση.
Όχι απλώς για το χρέος μας ή για τη χρηματοδότησή μας, αλλά για το ίδιο το μέλλον μας.
Η χθεσινή απόφαση μας δίνει χρόνο, μας απομακρύνει από την ανασφάλεια.
Μας δίνει την ευκαιρία να χαράξουμε και να ακολουθήσουμε τον δικό μας δρόμο (ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΤΟΝ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΑ ΜΕΡΚΕΛΟΕΙΔΗ).
Και θέλω να διαβεβαιώσω - αυτή η απόφαση σε καμία περίπτωση δεν θα δημιουργεί πρόβλημα για το τραπεζικό σύστημα ή για τις συντάξεις. Το αντίθετο (ΟΥΦ, ΑΝΑΣΑΝΑΜΕ...).
Δημιουργεί νέες δυνατότητες από την ανάπτυξη, την ρευστότητα στην πραγματική οικονομία, μέχρι την στήριξη στην κοινωνική πρόνοια και την εξυγίανση στο τραπεζικό σύστημα (ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ Η ΕΥΤΥΧΙΑ!).
Μας δίνει και το κουράγιο για να προχωρήσουμε μπροστά, με καλύτερες προϋποθέσεις (ΓΙΑ ΤΟΥΣ "ΑΛΛΟΥΣ"). Διαπραγματευτήκαμε και καταφέραμε να διαγράψουμε ένα πολύ σημαντικό μέρος του χρέους μας.
Δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ έφυγαν από τις πλάτες του Ελληνικού λαού. Οι τράπεζες, αντί για τους πολίτες, θα πληρώσουν αυτό το κόστος (ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΥΑΓΗ ΚΑΙ ΑΚΡΩΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ). Είναι όμως μια πιο δίκαιη κατανομή των βαρών του χρέους μας.
Πετύχαμε επιπλέον να καλύψουμε τις δανειακές ανάγκες της χώρας μας για τα επόμενα χρόνια.
Και μάλιστα με πολύ ευνοϊκούς όρους (ΓΙΑ ΤΟΥΣ "ΑΛΛΟΥΣ" ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ, ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ).
Το αποτέλεσμα της χθεσινής διαπραγμάτευσης είναι μεγάλης σημασίας για την πατρίδα μας.
Έχοντας ελαφρύνει τον Ελληνικό λαό από τα βάρη του παρελθόντος θέλουμε του χρόνου να είναι η πρώτη χρονιά που δεν προστίθενται νέα χρέη στις πλάτες του.
Και αυτό θα το καταφέρουμε.
Οι χθεσινές αποφάσεις σηματοδοτούν επίσης, κάτι εξίσου σημαντικό.
Ότι όταν δουλεύουμε μαζί, όταν δείχνουμε την επιμονή μας, την αφοσίωσή μας, όταν τολμάμε να κάνουμε δύσκολα βήματα, τελικά κατακτάμε τους στόχους μας (ΤΟΝ ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ).
Μάχη που δεν δίνεται είναι μάχη που χάνεται.
Σηματοδοτεί και κάτι άλλο, ότι οι εταίροι μας στην ΕΕ, αναγνωρίζουν αυτές τις προσπάθειες. Θέλουν την επιτυχία, και όχι την αποτυχία της Ελλάδας.
Βάζουν και αυτοί πλάτη (ΘΑ ΚΑΤΣΙΑΣΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ! ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ).
Τώρα που εξασφαλίζουμε τη βιωσιμότητα του χρέους μας για πολλά χρόνια ακόμα (ΜΕ ΧΡΥΣΑ ΚΟΥΤΑΛΙΑ ΘΑ ΤΡΩΝΕ ΟΙ "ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ" ΜΑΣ...), μπορούμε να αφιερωθούμε σε αυτά που έχουμε ακόμη περισσότερο ανάγκη και στο μέλλον θα αποφέρουν και τα πραγματικά οφέλη για τη ζωή μας και για τη ζωή των παιδιών μας.
Αλλά κυρίως, θα χρειαστεί να δουλέψουμε μαζί (ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑ).
Σ’ αυτή τη διαδρομή να είμαστε όλοι μαζί.
Εμείς θα φτιάξουμε την Ελλάδα και κανένας άλλος για εμάς (ΗΔΗ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ ΚΙΟΛΑΣ). Μην περιμένουμε ούτε μάγους ούτε από μηχανής Θεούς να έρθουν να κάνουν την δουλειά.
Για όσους ανησυχούν, θέλω να τους καθησυχάσω (ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ ΗΣΗΧΑΣΑ).
Τίποτα μα τίποτα σε αυτήν την συμφωνία δεν θυσιάζει την δυνατότητά μας να πάρουμε τις δικές μας αποφάσεις (ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΤΙΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΟΙ "ΑΛΛΟΙ").
Αντίθετα, ανοίγει τον δρόμο να φύγουμε από εξαρτήσεις (ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΕ ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΥΣ).
Στα δικά μας χέρια είναι το μέλλον μας.
Εμείς καθορίζουμε τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε (ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙ ΤΟ ΔΝΤ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΟΙ ΤΟΥ).
Και εμείς έχουμε την ευθύνη του.
Το να έχουμε βέβαια τεχνογνωσία, στήριξη, καλές πρακτικές και συμβουλές ειδικών στην χώρα μας μόνο καλό μπορεί να μας προσφέρει (ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΕΡΑΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ).
Όλοι ξέρουμε ότι ο τόπος μας έχει απεριόριστες δυνατότητες. Για όλους.
Αρκεί αυτές να τις αξιοποιήσουμε.
Να μην θάβονται κάτω από το βάρος ενός κράτους που έπαψε εδώ και χρόνια να λειτουργεί.
Ένα κράτος που καταπίεσε κάθε παραγωγική δύναμη που έχουμε στη διάθεσή μας.
Που δεν ήξερε ή δεν ήθελε να γνωρίζει πώς να εισπράττει, πώς να ξοδεύει, πώς να επενδύει για το κοινό συμφέρον και όχι για το ιδιοτελές συμφέρον.
Ένα κράτος που μέχρι πρόσφατα δεν ήξερε καν πόσους υπαλλήλους έχει και πού υπηρετούν.
Σπάταλο και αδιαφανές.
Από εμάς, την εκάστοτε εξουσία, ξεκίνησε το πρόβλημα (ΑΧΟΥ, ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ!). Και εμείς σήμερα είμαστε αυτοί που κάνουμε τα πρώτα μεγάλα βήματα (ΗΣΥΧΑΣΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΣ ΣΤΙΓΜΗΝ ΕΙΧΑ ΤΑΡΑΧΤΕΙ ΜΗΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΣΩΣΟΥΝ ΟΙ ΒΕΝΙΖΕΛΟΛΟΒΕΡΔΟΡΑΓΚΟΥΣΟΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΕΣ).
Αλλά θα χρειαστεί η συμμετοχή όλων. Ο καθένας να κάνει την δική του μικρή επανάσταση (ΜΙΚΡΗ ΔΟΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, ΟΧΙ ΣΠΑΤΑΛΕΣ!) για μια διαφορετική και πιο δίκαιη Ελλάδα (ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ "ΑΛΛΛΟΙ").
Σε βάθος χρόνου θα φτιάξουμε ένα κράτος αποτελεσματικό και δίκαιο, πολιτεία ευνομίας, που θα απελευθερώνει την ανάπτυξη, την γνώση, τον πολιτισμό και που δεν τα καταπιέζει (ΟΠΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ! ΟΠΑ ΚΑΙ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ!).
Ένα κράτος που γνωρίζει τον ρόλο του και τον υπηρετεί πιστά.
Που υπηρετεί πιστά τον πολίτη.
Μέχρι εκεί όμως έχουμε δρόμο.
Η δουλειά πρέπει να συνεχιστεί εντατικά (ΓΙΑΤΙ Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΩΝΑΖΕΙ).
Μέρα-μέρα να αλλάξουμε όσα μας προσβάλλουν. (ΛΕΙΠΕΙ ΕΝΑ ΛΑΜΒΔΑ... - χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι, τό ξέρω).
Δεν θα γίνουν όλα από την μια μέρα στην άλλη και δεν έχει νόημα να αναμασάμε την ίδια κριτική.
Στο χέρι μας είναι ν’ αλλάξουμε όσα είναι άδικα και όσα μας πληγώνουν και να επενδύσουμε σε ό,τι κάνει αυτόν τον τόπο ξεχωριστό.
Η κρίση μας δίνει την ευκαιρία, και αυτή η συμφωνία μάς δίνει τον χρόνο, να επιλέξουμε τι είναι εκείνα που έχουν αξία για μας τους Έλληνες (ΑΣΕ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗ ΣΟΥ ΠΩ, ΔΕΝ ΣΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ).
Τι είναι αυτά που θέλουμε να κρατήσουμε και τι είναι αυτά που θέλουμε να αλλάξουμε χωρίς τον βραχνά ενός χρέους που θα καθήλωνε τη δική μας γενιά, τα παιδιά μας και τους απογόνους των παιδιών μας.
Να κάνουμε μαζί τις μεγάλες αλλαγές που όλοι θέλουμε (ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΜΕ ΚΑΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΗ ΦΡΑΟΥ ΑΝΓΚΕΛΑ). Τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα, στην οικονομία, στο αναπτυξιακό μας πρότυπο για μια ποιοτική, περιφερειακή και πράσινη ανάπτυξη.
Ήδη πολλές από αυτές έχουν γίνει πράξη. (ΧΑΡΑΤΣΙΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ)
Όπως για παράδειγμα στο ασφαλιστικό, στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση (ΤΗΝ ΔΙΕΛΥΣΑ), στην απελευθέρωση των επαγγελμάτων.
Αλλαγές, που θα αποδώσουν στο εγγύς μέλλον, θα κάνουν τη χώρα μας πιο δυνατή, πιο δίκαιη.
Θα δώσουν στον κάθε πολίτη την ευκαιρία να αξιοποιήσει τη δημιουργικότητά του και σε όλους μας μαζί τα μεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας (ΚΟΙΝΩΣ ΤΟ ΞΕΚΩΛΙΑΣΜΑ - ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΘΙΟ).
Συνεχίζουμε, έχουμε ακόμα πολύ δουλειά (Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ, ΠΟΥ 'ΛΕΓΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΨΥΧΗ).
Αφού κερδίσαμε αυτή τη μάχη (ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΚΑΙ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΣΕ ΕΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ Ο ΓΑΠ), δεν μπορώ παρά να είμαι αισιόδοξος ότι μπορούμε να πετύχουμε και τον επόμενο στόχο: να δημιουργήσουμε μαζί την παραγωγική Ελλάδα της δικαιοσύνης και της δημιουργίας (ΑΙ, ΡΕ ΒΟΥΡΔΟΥΛΑΣ...).
Πλέον έχουμε στα χέρια μας τη δυνατότητα να χτίσουμε ένα καλύτερο κράτος και σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα από σήμερα να έχουμε δημιουργήσει μία εντελώς, μα εντελώς, διαφορετική Ελλάδα.
Τώρα, έχουμε δουλειά και ευθύνη για να κάνουμε πράξη τις χθεσινές αποφάσεις.
Έχουμε δουλειά και ευθύνη για να στραφούμε πια κυρίως στην δημιουργική Ελλάδα.
Σας ευχαριστώ (ΚΙ ΕΜΕΙΣ, ΜΑΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΣ).

Μπαζίνας...

Κανονικά ο Λιάκος θέλει μια ξεχωριστή σελίδα και να ανεβάζεις τα κείμενά του κάθε μέρα. Διαβάστε προσεχτικά έστω του τελευταίου διημέρου (χθες και προχθές). Με πολλή προσοχή...
Κι ό,τι καταλάβει ο καθείς.




Κάποια στιγμή πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσουμε και για το μέχρι τούδε ένα και μοναδικό βιβλίο του Μπαζίνα.

SOS για την μικρή Ηλιάνα.

Αντιγράφω από ζαφεώδα και ποστάρω εδώ, δεδομένου ότι κάποιος μαλάκας (και δεν αναφέρομαι στον Shades) διέγραψε τον Οίκο Συνουσίας.


Από

http://www.ionionfm.gr/display.greek.news.php?artid=39119

SOS, για την μικρή Ηλιάνα.

Όταν γεννιέται ένα μωρό όλοι κάνουμε μια ευχή …να είναι υγιές. Το τετράμηνο μωράκι χρειάζεται να μεταφερθεί επειγόντως στο Λονδίνο για μεταμόσχευση ήπατος. Η μικρή Ηλιάνα πριν δυο μήνες εισήχθη στο νοσοκομείο Παίδων, όπου μετά από σειρά εξετάσεων διαγνώστηκε ατρησία χοληφόρων (Biliary Atresia1) και υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση με την μέθοδο Kasai2 θα πρέπει παρόλα αυτά να υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος. Στις 8 Αυγούστου πρέπει να προκαταβληθούν 40.000 ευρώ στο νοσοκομείο για να γίνει η εισαγωγή. Οι γονείς που εργάζονται στην Ζάκυνθο, ζητούν ενίσχυση για να σωθεί το βρέφος.

Τραπεζικοί λογαριασμοί:

Alpha Bank 152-002101-070535
IBAN: GR13 0140 1520 1520 0210 1070 535
ΚΩΣΤΗΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ - ΠΟΥΛΗ ΙΑΚΩΒΙΑ

Τους γονείς της μικρής τους γνωρίζω προσωπικά, αν και εχω καιρό να τους δω, εξ' ου και η σχετική καθυστέρηση μιας και το όλο ζήτημα το πληροφορήθηκα από κοινό γνωστό μόλις χτες. Το όλο θέμα δεν είναι καθόλου μούφα.

Παρακαλώ βοηθείστε όσοι μπορείτε. Έμαθα πως η εγχείρηση κοστίζει 400. 000 ευρώ και το ταμείο δικαιολογεί το 90% (!;!).

Απ΄οσο γνωρίζω τα χρήματα από το ταμείο θα καταβληθούν τελικά, αλλά παραμένει ένα ποσό της τάξεως των 40 000 ευρώ + τα έξοδα διαμονής για όσο διάστημα χρειαστεί για τον ένα από τους δύο γονείς. Περισσότερα εδώ

Update

Υπάρχει και λογαριασμός στην Εθνική Τράπεζα:

246/602136-04

ΙΒΑΝ: GR63 0110 2460 0000 2466 0213 604

Δεν είναι όλοι ίδιοι, δεν είναι όλοι "Μέρκελ"

Αναδημοσιεύω από το Ερυθρόλευκο Μετερίζι και διαβάστε με ιδιαίτερη (και πάρα πολλή) προσοχή.

Άρθρο του πρώην καγκελλάριου της Ο.Δ. της Γερμανίας στην εφημερίδα Die Zeit:

ΧΕΛΜΟΥΤ ΣΜΙΤ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ

Τελευταία είχε δοθεί ιδιαίτερα μεγάλη σημασία σε μικροδιαφωνίες μεταξύ Παρισίων και Βερολίνου. Έτσι διέφυγε της προσοχής, ότι οι διαφορές απόψεων μεταξύ της γερμανίδας καγκελαρίου και του γάλλου προέδρου για την βοήθεια προς την Ελλάδα, αγγίζουν μόνο μια δευτερεύουσα πλευρά του προβλήματος.
Το θέμα, αν στο σχέδιο για τη διάσωση θα συμπεριληφθούν και ιδιώτες πιστωτές κάτοχοι κρατικών ομολόγων είναι δευτερεύον. Διότι σε κάθε περίπτωση θα χρειαστούν τα χρήματα των φορολογούμενων: τόσο όταν οι άλλες χώρες βοηθήσουν την Ελλάδα όσο και στην περίπτωση , που πραγματικά οι ιδιώτες πιστωτές επωμιστούν πραγματικά ένα μέρος του χρέους. Διότι πραγματικά αυτοί οι πιστωτές είναι Γαλλικές, Γερμανικές ή άλλες τράπεζες. Αν αυτά τα πιστωτικά ιδρύματα θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες, διότι θα πρέπει να διαγράψουν δημόσιο χρέος και τότε θα έρθει και πάλι θέμα κρατικών εγγυήσεων προς τις τράπεζες που στα σωστά Γερμανικά, τελικά το βάρος πέφτει στους ώμους των φορολογούμενων.
Πολύ πιο σημαντικό είναι να γνωρίζει κανείς ότι η Ελλάδα πρέπει να τύχει άμεσης βοήθειας. Αυτό ισχύει επίσης για την εξαιρετική περίπτωση που η ελληνική κυβέρνηση δηλώσει προς τους αλλοδαπούς πιστωτές της στάση πληρωμών. Ακόμη και τότε – και ειδικά τότε – θα είναι αποφασιστικής σημασίας η Ευρώπη να επανακινήσει την ελληνική οικονομία. Και δεν υπονοώ ακριβώς ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, όπως αυτό που πριν μισό αιώνα συνέβαλε καθοριστικά στην ανοικοδόμηση συνολικά της δυτικής Ευρώπης. Η αφετηρία σήμερα είναι διαφορετική: το είδος και ο τρόπος που οι κυβερνήσεις χειρίστηκαν το πρόβλημα χρέος της Ελλάδας από το 2009, οδήγησε την ελληνική οικονομία επιπρόσθετα σε μία βαριά αποπληθωριστική
ύφεση. Κατάσταση την οποίαν αποδίδει η έννοια κατάθλιψη. Σε κάθε περίπτωση η βαθιά ανησυχία του ελληνικού πληθυσμού σήμερα θα πρέπει να προβληματίσει όλες τις πλευρές.
Εδώ θα πρέπει να προσέξουμε: έχουμε μία κρίση χρέους μεμονωμένων μικρών χωρών της ευρωζώνης, καμία κρίση του ευρωπαϊκού νομίσματος. Ακόμη και η χρεοκοπία μιας μεμονωμένης, μικρής χώρας μέλους θα είχε μόνο μία προσωρινή ψυχολογική επίδραση. Όταν κανείς συγκρίνει τα πρώτα 10 χρόνια του Ευρώ με τα τελευταία 10 χρόνια του γερμανικού μάρκου, τότε το Ευρώ τόσο στο εσωτερικό αλλά επίσης και στο εξωτερικό πλεονεκτεί. Ο ρυθμός πληθωρισμού στη ζώνη του Ευρώ ήταν χαμηλότερος, η ισοτιμία του Ευρώ ήταν σταθερή. Αυτή η σταθερότητα του Ευρώ θα πρέπει να διατηρηθεί. Γι αυτό το Ευρώ σήμερα έχει γίνει το δεύτερο σημαντικότερο νόμισμα αποθεματοποίησης του κόσμου. Πιστεύω δε, ότι σε περίπου 20 χρόνια θα έχουμε τρία παγκόσμια νομίσματα: το αμερικανικό δολάριο, το ευρώ και το κινέζικο renminbi. Που σημαίνει, ότι δεν πρόκειται για το νόμισμα αλλά πρόκειται για την Ευρώπη!
Ήπια αναδιάρθρωση – σκληρή αναδιάρθρωση
Αναδιάρθρωση δια της επιμήκυνσης πληρωμών στα πλαίσια μιας ήπιας αναδιάρθρωσης θα παρέτειναν τους χρόνους αποπληρωμής για ελληνικά κρατικά ομόλογα και του πακέτου των 110 δις ευρώ του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Θα μπορούσαν επίσης να μειωθούν ακόμη τα επιτόκια για τη βοήθεια. Έτσι η Ελλάδα θα είχε περισσότερο χρόνο να ρυθμίσει τον προϋπολογισμό της. Επίσης δυνατές θα μπορούσαν να είναι και άλλες συναλλαγές όπως η ανταλλαγή κρατικών ομολόγων με ασφαλή ομόλογα με κούρεμα. Κατά πόσον αυτό αφορά στους ιδιώτες πιστωτές, δεν έχει γίνει σαφές. Μία τέτοια αναδιάρθρωση θα ήταν περισσότερο ανεκτή από μία σκληρή αναδιάρθρωση. Αλλά τα συσσωρευμένα επί χρόνια δημόσια χρέη θα πρέπει μεμιάς να καλυφθούν με εγγυήσεις, που σε τελευταία ανάλυση θα αναλάβουν οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν πρέπει να ξεχάσουν ποτέ: από το 1950 μέχρι το 2050 το ευρωπαϊκό ποσοστό (συμπεριλαμβανόμενης μαζί και της Ρωσίας) στο διεθνές εισόδημα της ανθρωπότητας (παγκόσμιο ακαθάριστο εισόδημα) θα πέσει από 30% σε κάτω από 10%. Άλλωστε είμαστε η μοναδική ήπειρος, της οποία ο πληθυσμός όχι μόνο γερνάει αλλά επίσης μειώνεται. Στο τέλος αυτού του αιώνα, εμείς οι Ευρωπαίοι θα αποτελούμε μόνο 5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Γι αυτό πρέπει τα έθνη και οι χώρες της Ευρώπης να είναι αλληλέγγυοι.
Γι΄ αυτό η Ελλάδα χρειάζεται – ακόμη και στην ακραία περίπτωση μιας χρεοκοπίας! – ένα πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας μακράς πνοής. Το πρόγραμμα πρέπει να είναι προσανατολισμένο σε κατευθυντήριες ιδέες, όπως απασχόληση, παραγωγικότητα και λαϊκό εισόδημα. Θα πρέπει να ανοιχτεί στο έλληνες πολίτες μια προοπτική ευημερίας που θα πρέπει να προκύψει από συγκεκριμένα σχέδια. Για παράδειγμα την ενσωμάτωση της Ελλάδας σε μια στροφή στον τομέα της ενέργειας, έτσι ώστε να μπορεί να εξάγεται ηλιακή ενέργεια από την Αθήνα προς Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη. Όπως σχέδια για έργα υποδομών, βοήθεια από εταιρίες απασχόλησης, οι οποίες να απορροφήσουν ένα μέρος του τεράστιου ποσοστού της ανεργίας νέων. Ταυτόχρονα για δημοσιονομικούς λόγους επιβάλλεται η πώληση αεροδρομίων, λιμένων και άλλων άλλης δημόσιας περιουσίας.
Όταν η Ε.Ε. θελήσει πραγματικά να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, τότε θα απαιτηθεί βέβαια ένας θεματοφύλακας διαχειριστής, ο οποίος θα πρέπει να συνδυάζει οικονομικές γνώσεις, πολιτική και διοικητική εμπειρία. Το να βρεθεί τέτοιος και να συμφωνήσει κανείς πάνω στις ικανότητές του είναι δύσκολο, αλλά απαραίτητο. Κανένας στην Αθήνα δεν είναι επιλέξιμος ( επίσης ούτε μεταξύ των πολιτικών ή τραπεζιτών στη Γερμανία, βλέπω κάποιον κατάλληλο γι΄ υτά τα καθήκοντα). ΄Ισως θα ήταν μια πρόκληση για τον ο Jean-Claude Trichet.
Δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε, ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να χρειαστεί για την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία. Επειδή όμως αυτές οι τρεις χώρες μαζί αποτελούν μόνο το 5% με 6% της κοινής αγοράς της Ε.Ε. ή διότι – διαφορετικά από ότι το 1990 με την DDR – δεν είναι αναγκαία η αλλαγή κανενός συστήματος, έτσι σε μια τέτοια περίπτωση δεν πρόκειται για υπέρογκο μέγεθος. Θα είχαμε τη δυνατότητα – αυτό όμως που μας λείπει είναι η θέληση και η αποφασιστικότητα.
Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν για τους ευρωπαίους δύο επιτακτικοί λόγοι να βοηθήσουν την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας. Και αυτό διότι τα θεσμικά επίπεδα της Ε.Ε. και των κρατών μελών με υπαιτιότητά τους δεν εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους. Επίσης τα εποπτικά όργανα των τραπεζών κοιμόντουσαν, όταν τραπεζικά ινστιτούτα όπως π.χ.η Τράπεζα Υποθηκών Hypo Rean Estate, που με επιπόλαιο τρόπο είχε αγοράσει ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία , κάτω από προϋποθέσεις είναι αδύνατον να τα διαχειριστεί. Η Κομισιόν στις Βρυξέλλες κοιμόταν, οι υπουργοί Οικονομικών ήταν κοιμισμένοι – επιτρέπεται τώρα αυτοί να επιρρίπτουν την ευθύνη στους φτωχούς της Αθήνας;
Ο δεύτερος λόγος είναι ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα: Όταν η Ε.Ε. επιτρέπει , να πτωχεύσει μια χώρα μέλος της τότε δημιουργείται ένα πολιτικό και ψυχολογικό προηγούμενο, το οποίο στο μέλλον, το οποίο θα μπορούσε στο μέλλον να θέσει σε κίνδυνο την Ε.Ε. ως σύνολο.
Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας από το 1981, η χώρα ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής , όταν το 1991/92 ελήφθη η απόφαση στο Μάαστριχ για ένα ενιαίο νόμισμα. Εντωμεταξύ η Ε.Ε. υπερδιπλασίασε τα μέλη της. Απέτυχε δυστυχώς, με τη ματιά στη διεύρυνση της οικογένειας, να επαναδιαμορφώσει τους παλιούς κανόνες της ομοφωνίας. Η κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εθνικών κρατών, δεν έχει όπως και πριν διευκρινιστεί. Αυτό το βλέπει κανείς και με τον δευτερεύοντα που έχει αναγνωριστεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το βλέπει κανείς στην ακατανόητη σύνθεση της ευρωπαϊκής Επιτροπής με τα 27 μέλη.
Το βλέπει κανείς επίσης στο Σύμφωνο της Λισσαβόνας, του οποίου τις περίπλοκες διατάξεις, ακόμη και έμπειροι δικηγόροι δυσκολεύονται να κατανοήσουν.
Τα τελευταία δύο χρόνια τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα έχουν ντε φάκτο αποδειχτεί ως αναποτελεσματικά. Αποτελεσματική ήταν μόνο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, διότι δεν είχαν ανάμειξη ούτε οι χώρες μέλη, ούτε οι κυβερνήσεις και είναι η ΕΚΤ που κάλυψε το κενό. Αυτή είναι που συγκέντρωσε μαζικά από την αγορά, με δικό της κόστος ελληνικά κρατικά ομόλογα. Φυσικά και πρέπει η ΕΚΤ κάποια στιγμή να προβεί σε διαγραφή μέρους αυτού του λεγόμενου πιστωτικού χαρτοφυλακίου.
Ένας πολιτικός όμως, που επικρίνει σήμερα αυτή τη δέσμευση της τράπεζας, θα κάνει καλά να κοιτάει την καμπούρα του. Διότι εκείνος δεν έχει κάνει τίποτα.
Αυτές τις βδομάδες βιώνουμε τον κίνδυνο της απειλής πτώχευσης της Ελλάδας. Βιώνουμε επίσης μια σοβαρή κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώπιον αυτής της κατάστασης επί βδομάδες παρακολουθούμε διαμάχες λόγω διαφοράς ισχύος, εγωισμού, ματαιοδοξίας για ασήμαντες λεπτομέρειες αλλά τώρα μόνο ζημιά προκαλούν – επίσης ακόμη και όταν Βερολίνο και Παρίσι δείχνουν να συμφωνούν και πάλι.
Ελλάδα- Οικονομική Κρίση – Ευρώ – Ευρώπη
Ποιο είναι το θεμελιώδες συμφέρον της Γερμανίας; Η ενσωμάτωση της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σημαντικότερη από την ενσωμάτωση των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων στο ΝΑΤΟ.
Κανένα άλλος έθνος στην Ευρώπη με όπως δείχνει η ιστορία του 20ου αιώνα δεν έχει την ανάγκη να μην είναι απομονωμένο, και να μην αυτοαπομονώνεται. Κανένα άλλο έθνος δεν έχει περισσότερους γείτονες από μας, στο κέντρο των οποίων ζούμε.
Καμία χώρα στην Ευρώπη δεν έχει να χάσει περισσότερα από τη Γερμανία, την ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης.
Αυτές τις ημέρες όπου γίνεται λόγος για δισεκατομμύρια, θα πρέπει επίσης να παίξει ένα ρόλο και η δυόμισι χιλιάδων χρόνων ιστορία. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα της Δημοκρατίας – και της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού! Ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού βασίζεται στα έργα μεγάλων Ελλήνων. Χωρίς Όμηρο, χωρίς Σοφοκλή, τι θα είμαστε εμείς; Χωρίς Σωκράτη, Πλάτωνα, χωρίς Αριστοτέλη: Ή χωρίς Περικλή; Μπορεί μερικοί των σημερινών κορυφαίων στην Αθήνα να είναι διεφθαρμένοι, αλλά οι πρόγονοί τους και η ιστορία τους αξίζουν το σεβασμό.
Όποιος κάποτε έχει βιώσει το Ναό του Ποσειδώνα στο ακρωτήριο Σούνιο ή την Ακρόπολη, δεν θα το ξεχάσει ποτέ.»

Μπαζίνας...

Τι πράγμα είναι αυτό με τον Ηλία Μπαζίνα, πραγματικά ώρες, ώρες είναι να χάνεις τα λόγια σου. Ο άνθρωπος αυτός δεν δίνει απλώς ρεσιτάλ αλλά παραδίδει μαθήματα ήθους και σκέψης. Και δεν είναι μόνο το περιεχόμενο αλλά και η επιμέρους φρασεολογία που χρησιμοποιεί και που τσακίζει κόκκαλα ώρες, ώρες...
Παραθέτω τα κείμενά του των τριών τελευταίων ημερών τα οποία σας συνιστώ να διαβάσετε με προσοχή.

Και για περίπτωση που αναρωτιέστε γιατί των τριών τελευταίων ημερών, η απάντηση είναι απλή: διότι δεν γίνεται όλων των ημερών...

31-1-2011

1-2-2011

2-2-2011

Εκπληκτικός...