Μια μυστηρια πλην ανησυχητική ανάρτηση του Νικόλα των Convixion στο φεηστσιμβούκιο χτύπησε συναγερμούς. Εντός λίγων λεπτών μας είχε εκμυστηρευτεί το άσχημο μαντάτο: ο Πολωνός δεν ήταν πια ανάμεσά μας...
Σοκ, ρε διάολε...
Ο Αλέκος ήταν ίσως η χαρακτηριστικότερη φιγούρα όλων των συναυλιών. Πάντα στην πρώτη γραμμή, σχεδόν πάντα σε όλες, πάντα με την αγριοφωνάρα του ανάμεσα στα τραγούδια να πετάει ατάκες και να λυνόμαστε στα γέλια.
Δυστυχώς δεν θα τον ξανακούσουμε, ούτε θα τον ξαναδούμε.
Θυμάμαι τότε στου Γρηγόρη που ήμασταν σε διπλανά ραφάκια και κοιτάζαμε δίσκους, εγώ στο Ε κι εκείνος στο Α. Μόλις εμφανίστηκε ο δεύτερος των EXE και τον βούτηξα λαίμαργα, κόντεψε να πέσει πάνω μου: "Αυτόν τον έψαχνα, ευχαριστώ"
"Ρε ουρτ από 'δώ, αγοράστηκε και δεν πωλείται" του ανταπάντησα έχοντάς τον σχεδόν στην πλάτη μου σκαρφαλωμένο. Αυθόρμητος και αυθεντικός ο Αλέκος, όπως πολλά άλλα παιδιά στον χώρο μας.
Τον θυμάμαι στις συναυλίες με το μπουκαλάκι νερό (εναμισάλιτρο). "Καλά ρε, δεν έχει νερό στο μαγαζί;" τον ρώταγα. "Ούζο είναι ρε μαλάκα" μου έλεγε...! Ανέρωτο έτσι; Γι'αυτό φαινόταν σα νερό.
Σε κάθε συναυλία τα λέγαμε με τον Αλέκο. Άλλωστε λίγο, άλλωστε περισσότερο, για πολλά θέματα. Μπορεί να ακουστεί τετριμμένο σε κάποιους αλλά τις συναυλίες μας γνωρίζεις πολύ αξιόλογα άτομα και χαίρομαι που ξέρω αρκετά τέτοια.
Ανέκαθεν ήμουν πεπεισμένος ότι άκουγε όλα τα φάσματα του μέταλ απλώς και μόνο επειδή ήταν μέταλ. Για τον ίδιον λόγο ερχόταν σχεδόν σε όλες τις συναυλίες κιόλας. Εξάλλου κάποια στιγμή μου είχε εκμυστηρευτεί ότι "πλέον μόνο στο hardcore βρίσκω αυτά που θέλω" και ναι, καλά το καταλάβατε, γούσταρε το τζέρτζελο με τα mosh pit, τα σχεδόν αιματηρά stage dive και το απίστευτο ξυλίκι στις πρώτες γραμμές.
Δυστυχώς όμως ο Αλέκος δεν θα ξαναβρεθεί στην πρώτη γραμμή. Τουλάχιστον όχι διά ζώσης.
42 χρονών γαμώτο και τον πρόδωσε η καρδιά του.
Δεν θα πω να είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Βαρύ πρέπει να είναι, όσο και το μέταλ που άκουγε.
Μιας και βρισκόμαστε σε άγιες μέρες, είπα κι εγώ να ανεβάσω ένα κειμενάκι στο πνεύμα των ημερώνε να'ούμ, μεταξύ άλλων και για να μου φύγουν και τα νεύρα τε και οι ζοχάδες για το ρουφιάνεμα που έφαγα στον λογαριασμό μου στο φεηστσιμβούκιον επειδή δεν άρεσαν κάποια πράγματα που έγραφα, με αποτέλεσμα ο εν λόγω λογαριασμός να βρίσκεται κάπου στο υπερπέραν αυτήν την στιγμή (αλλά σε ξέρω πούστη, διότι είσαι και εντελώς μαλάκας μεταξύ άλλων... Διότι το πρόβλημα εντελώς μαλάκα δεν είναι να ξανακάνω άλλον λογαριασμό, που μπορώ πανεύκολα, αλλά το αν μην χάσω πχ τα μηνύματα που έχω. Διότι κατά τα λοιπά τους διαδικτυακούς φίλους τους ξαναβρίσκω, αλλά είπαμε, είσαι τόσο εντελώς μαλάκας...). Τέλος πάντων, όχι τώρα αυτά...
Όταν ανέβηκα εις τα Αθήνας για να παραστώ στο φίλτατον και πολυαναμενόμενον Up the Hammers, με περίμενε ένα εξ-αιρετικό δώρο, το οποίο λίγες ημέρες πριν είχε παραλάβει ο Mad Putcher από τα Entasis Studios του γνωστού και μη εξαιρεταίου... Καππαδόκη, Νίκου Παπακώστα των Convixion (οι οποίοι παρεμπιπτόντως αύριο 27/04/16 στα 15 χρόνια της Eat Metal θα κυκλοφορήσουν επισήμως και τον νέο τους δίσκο -ο οποίος γαμεί, λίαν επιεικώς- στο απίστευτο επετειακό live με τους Iron Cross το οποίο και χάνω, τον σταυρό μου μέσα.... Αλλά μην αρχίσω πάλι...). Το δώρο αυτό βρισκόταν μέσα σε μια σακούλα. Η σακούλα είχε παραδοθεί από ένα εκλεκτό κάθαρμα ως απεδείχθη (για το οποίο ειρήσθω εν παρόδω να πω ότι όταν κάποια στιγμή που μίλησα μαζί του τηλεφωνικώς, νόμιζα ότι μίλαγα σε μια παραλλαγή του εαυτού μου). Από το εν λόγω κάθαρμα είχα αγοράσει το "δώρο". Τώρα θα μου πείτε, το αγόρασες εσύ και ήταν δώρο; Βεβαίως! Κάποιες φορές αόμη και το παράδοξο μπορεί να γίνει πραγματικότητα!
Τέλος πάντων, για να μην πλατειάζω, το δώρο αυτό ήταν αισθησιακά κλεισμένο σε μια σακούλα από κατάστημα αισθησιακών εσωρούχων.
Τι άλλο να πεις μετά... Κι εκεί που το μυαλό σου σε έχει βάλει να ταξιδεύεις σε μεθυστικές αόρατες τροχιές από θεσπέσια οσμή τζατζικιού την στιγμή που περιμένεις να βγάλεις από μέσα τις ζαρτιέρες των ονείρων σου που πάντοτε περίμενες, ξάφνου ανοίγεις και βγαίνει.... ΑΥΤΟ:
Chainsaw, Hill of Crosses, σε δίσκο και cd...
Δεν ξέρω αν θυμάστε μια συνέντευξή τους που είχα αναδημοσιεύσει πριν από αρκετό καιρό. Ε, λοιπόν από τότε τους έψαχνα επισταμένα. Και για να σας πω την αλήθεια, παρόλο που και τον δίσκο τους είχα βρει για κατέβασμα, αλλά και κάποια ελάχιστα τραγούδια στο γιουτούμπι, είχα βάλει τον εαυτό μου σε τέτοια φάση να γουστάρω που δεν ήθελα να ακούσω τίποτε απ'αυτούς, μέχρι να τους βρω. Ήθελα λίγο το συναίσθημα των παλιών εποχών ρε διάολε! Το κυνήγι, την προσμονή, την κάβλα του αγνώστου! Κάποια στιγμή λοιπόν πέτυχα τον Witchkiller σε μια συναυλία (δεν θυμάμαι που, ειλικρινά). Ο Witchy έκανε τα κονέ και με έφερε σε επαφή με τον Decapitator (το κάθαρμα που λέγαμε), μέσω του οποίου έκανα και την αγορά. Το πρόβλημα (που μου τα έκανε χειρότερα) ήταν το άλλο όμως: όπως πρόσφατα σας έγραφα στο περί προσφυγικού σενδόνι, ήδη είχα μπει σε φάση απομάκρυνσης από τα εγχώρια, με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να επιστρατεύσω τον Mad Putcher να παραλάβει το υλικό, το οποίο ο φίλτατος Decapitator είχε μεριμνήσει να αφήσει σχεδόν άμεσα στο "Αρχηγείον". Το πρόβλημα ήταν όμως ότι την σακούλα αυτήν την είχαν... πάρει όλοι, πλην εμού που ήμουν και ο νόμιμος ιδιοκτήτης! Και περίμενα, και περίμενα, και περίμενα μήνες ολόκληρους... μέχρι που την πήρα στα χέρια μου! Και έμεινα μαλάκας!
Όταν έγραφα για την δισκάρα των Sacral Rage κάπου είχα σημειώσει όιτ ετούτο το βλόγι κανονικά δεν είναι για κριτικές, αλλά ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν τέτοιος που δεν γινόταν να κάνω κριτική. Λογικά σε κάποιον καιρό θα κάνω κριτική και για την απίστευτη δισκάρα των Convixion. Στο ενδιάμεσο, μου έκατσε κι αυτό εδώ... Και ξανασκέφτομαι ότι αν και από χρόνο δεν έχω ούτε για τίναγμα (ξέρετε τίνος), μάλλον πρέπει να επανενεργοποιήσω το Hellenic Metal... Ας φύγουμε όμως από τις ενδότερες σκέψεις μου κι ας επιστρέψουμε...
Ακούγοντας αυτό το μεγαλούργημα έμεινα με ανοικτό το στόμα. Θα το χαρακτήριζα... υπερthrash... Άνευ υπερβολών. Μιλάμε για ξύλο, όχι αστεία. Το ακόμη πιο ωραίο είναι ότι με κάθε άκουσμα στο οποίο εμβάθαινα όλο και περισσότερο, ο δίσκος αυτός μου άφηνε και μια παραπάνω γεύση, πάντοτε πέριξ του παλαιού, ρομαντικού thrash των μέσων της δεκαετίας του 80, τότε που το καραχυμαδιό ήταν καλό και σε έκανε να προσμένεις το επόμενο ξύλο με ανυπομονησία. Ακριβώς γι'αυτόν τον λόγο ένα από τα πρώτα πράγματα που μου πέρασαν από το μυαλό ήταν και το ότι "γι'αυτό το πράγμα πρέπει να γράψω κάτι"...
Αλλά τι;
Αρχικώς σκέφτηκα να γράψω κάτι για τα τραγούδια. Το τάδε είναι πιο γαμάτο, ενώ το έτσι πιο τεχνικό. Πίπες! Ο δίσκος δεν σου βγάζει κάτι τέτοιο. Ο δίσκος είναι σχεδόν βιασμός: από το εξώφυλλο και την τιτανοτεράστια φωτογραφία του συγκροτήματος, μέχρι το σημειωματάκι, το αμιγώς αντιχριστιανικό ύφος (είπαμε, το κείμενο είναι στο πνεύμα των ημερών!) και τις τρομερές ταχύτητες των κομματιών. Άρα τι να κάτσω να γράψω εγώ, όταν τα λέει όλα μόνος του; Το μόνο που θα γράψω είναι ότι καλό είναι να τον ακούσετε οπωσδήποτε, ιδίως οι λάτρεις του είδους! Και πάντα δυνατά, πάντα με τους στίχους ανοικτούς για να πολλαπλασιάζεται η απόλαυση, ει δυνατόν και με ένα σουβλάκι στο χέρι.
Η συγκεκριμένη φώτο δεν είναι του συγκροτήματος, αλλά ο κύριος στο μέσον, είναι. Μα ειλικρινά, ποιος θα ποζάριζε με τόσο δέος και σεβασμό έχοντας σουβλάκι στο χέρι;!
Προσωπικά πλέον δεν περιμένω μόνο τον επόμενο δίσκο της μπάντας, αλλά και το επίσημο ραφτό του συγκροτήματος, το οποίο αν όλα πάνε καλά θα έχει μια έκπληξη πάνω του, την οποίαν από την στιγμή που μου την εμπιστεύθηκε ο εμπνευστής, δεν μπορώ να την αποκαλύψω, αλλά σας εγγυώμαι ότι αν τα καταφέρουν να την κάνουν, θα σπάσει τα ταμεία! Από 'κει κι έπειτα, όπως του είπα και από το τηλέφωνο, περιμένω πως και πως να έρθει η ωρα που θα τσουγκρίσουμε τα σουβλάκια μας κι από κοντά!
Thrash ρε φίλε.
Έτσι απλά.
ΥΓ. Ένα Bonus για το feeling...
Συγγνώμη δηλαδή, αλλά αν εγώ κυκλοφορούσα με το απαυτό έξω δεν θα με μάζευαν; Τι αλητείες είναι τούτες; Είναι δηλαδή δυνατόν εκεί που περπατάς να έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα τέτοιο θέαμα;
(αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Metal Invader)
Νομίζω ότι πρόκειται για την επικότερη συνέντευξη που έχω διαβάσει ποτέ μου, στα πάντα. Μέχρι και στην φωτογραφία, ο θεός (αριστερά) με το τριβείο είναι όλα τα λεφτά. Δεν υπάρχουν οι άνθρωποι (α, ρε Witchy, είσαι εγγύηση αγόρι μου!)
Με κόκκινο χρώμα οι επισημάνσεις μου.
Και μία απορία: μα ποιος διάολος ακύει Bulldozer;;;
Chainsaw. Το μουσικό φαινόμενο που μας έκανε να ξαναβάλουμε στις αγκάλες μας και να πασπατέψουμε τον Εωσφόρο. Η μπάντα που έκανε μικρά κοριτσάκια να τσιρίζουν και ώριμες γυναίκες να στάζουν. Οι άνθρωποι που ξεπαστρεύουν φλώρους σε στενά με σουβλακοκάλαμα. Είπαμε να τους κάνουμε μια συνέντευξη. Μιλήσαμε με τον Decapitator. Και καλά κάναμε.
Κατ’ αρχάς, καλησπέρα και καλή βραδιά… Ευχαριστώ που κάνατε λίγο χώρο στο καρνέ σας και με ζουλήξατε ανάμεσα στο «Παραγγελία σουβλακίων από την Χαροκόπου» και «Αγορά σιδηρολοστών για σκηνικά στα στενά». Σε τι φάση σας πετυχαίνω;
Καλησπέρα και ευχαριστούμε για την φιλοξενία και το ενδιαφέρον. Αυτή την εποχή έχουμε επισκεφτεί ένα μοναστήρι γνωστό για την κουζίνα του ,τα ιαματικά λουτρά του και τα άγρια πάρτι που διοργανώνει μέρα και νύχτα . Παράλληλα σχεδόν έχουμε τελειώσει με το γράψιμο του επόμενου δίσκου και αν όλα πάνε καλά κάπου Οκτώβρη – Νοέμβρη θα μπούμε στο στούντιο για να το ηχογραφήσουμε.
Οι Chainsaw γεννήθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1997 και κυκλοφόρησαν δύο rehearsal tapes το 1998. Μετά ξαφνικά, πάγωσαν όλα. Επανήλθαν δριμύτεροι τον Δεκέμβρη του 2013. Για ποιο λόγο μεσολάβησαν τόσα χρόνια μέχρι να αναγεννηθούν οι Chainsaw;
Τα πρώτα χρόνια που διαλύθηκε η μπάντα ήταν δύσκολο να βρεθούν μέλη που να θέλουν να παίξουν πάνω σ αυτό το είδος και έτσι ψόφησε η όλη φάση . Η ιδέα έπεσε από ένα φίλο όταν άκουσε τις τότε κασέτες και πρότεινε να ηχογραφηθούν και να βγουν παραέξω τα τραγούδια .Έτσι μετά το demo που ηχογραφήθηκε το 2013 πήγαμε σαν συγκρότημα πλέον για τον δίσκο.
Εκτός από εσένα, Decapitator, που είσαι ο μόνος σταθερός εξ αρχής, πλέον αναπόσπαστα κομμάτια της μπάντας είναι ο Witchkiller, ο γητευτής, και ο Nuctemeron, που έχουμε χάσει τη μπάλα με τις χιλιάδες μπάντες στις οποίες παίζει. Πώς καταλήξατε σε αυτή τη σύνθεση; Ποια ήταν η διαδικασία μύησης;
Ο πρώτος επιλέχτηκε μετά από αλλεπάλληλα τηλέφωνα σε γραμμές πρόβλεψης ζωδίων, γιατί έπρεπε να βρεθεί ο αστρικά κατάλληλος ενώ ο δεύτερος εμφανίστηκε σε ντοκιμαντέρ που αφορούσε μια ξεχασμένη φυλή ιθαγενών που αγνοούσε τον πολιτισμό και ειδικά τα πλήκτρα.
Οι συνθέσεις του δίσκου είναι προϊόν συλλογικής τελετής με το τωρινό lineup ή ήταν κομμάτια που προϋπήρχαν, απλώς τα ηχογραφήσατε μαζί;
Τα τραγούδια προϋπήρχαν σαν συνθέσεις αλλά έφαγαν τέτοια κλωτσιά στο κώλο στις ηχογραφήσεις, που σίγουρα πήραν άλλο χαρακτήρα και έδωσαν ένα πολύ πιο δυνατό αποτέλεσμα .
Το εξώφυλλο του “Hill of Crosses” είναι απόκοσμα σκανδαλώδες. Διαόλια, σφαγές και έντερα ιδανικά για κανιβαλιστικό κοκορέτσι στέκουν διάσπαρτα. Ποιος το φιλοτέχνησε;
Κάποιος ανώνυμος του 18ου αιώνα .Επίσης μας άρεσε ότι παραπέμπει λίγο σαν φιλοσοφία στο πρώτο Inferno και είναι μακριά απ τα καρτουνοειδή εξώφυλλα που βάζουν οι πιο πολλές μπάντες του είδους σήμερα .
Το “Hill Of Crosses” κυκλοφόρησε σε μορφή CD μέσω του Chainsaw Distro και σε κοχονάτο βινύλιο μέσω Hell’s Fire. Γιατί χωρίστηκαν κατ’ αυτόν τον τρόπο οι κυκλοφορίες;
Οι πρώτες εταιρίες που είχαμε βρει και έδειξαν ενδιαφέρον είτε δεν μας συνέφεραν είτε ήθελαν κάτι παλαβά τύπου να αλλάξει το όνομα ,το λογότυπο και ο τρόπος που ζευγαρώνουν οι πιγκουίνοι . Όταν μιλήσαμε με την Hellsfire τα βρήκαμε αμέσως, γιατί θέλαμε τα ιδία πράγματα και πραγματικά είναι τιμή μας που κυκλοφόρησε ο δίσκος από αυτή την εταιρία . Ε, μιας και δεν βγάζει CD , το κυκλοφορήσαμε μαζί με την Chainsaw Distro και λύθηκε το πρόβλημα .
Bulldozer: Μια μπάντα κεφάλαιο για εσάς και για πολλούς από εμάς, δικαιολογημένα άλλωστε. Επιλέξατε να κάνετε ένα cover στο “Whiskey Time”. Αρχικά, γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο κομμάτι και κατά δεύτερον ποια η αντίδραση του ΑC Wild όταν ήρθατε σε επαφή;
Είχαμε κάποιες διασκευές στα υπ όψιν πριν τις ηχογραφήσεις και καταλήξαμε να κάνουμε το «Whiskey Time» και το «Warchild» απ το demo των Running Wild. H πρώτη είναι που κόλλησε στο κλίμα του δίσκου περισσότερο και επιλέχτηκε αυτή. Όταν ήρθαμε σε επαφή με τους Bulldozer και τους στείλαμε την διασκευή μας απάντησαν αμέσως ότι τους άρεσε πολύ και ότι είναι τιμή τους να μπει στον δίσκο. Όταν ακούς τέτοια πράγματα απ τους ανθρώπους που έχεις είδωλα εδώ και 20 χρόνια, δεν θες τίποτα άλλο.
Φαγητάρες, πιώματα, μανιακοί δολοφόνοι, γυναίκες. Να φανταστώ πως οι στίχοι είναι βγαλμένοι μέσα από την καθημερινότητα. Παρεμπιπτόντως ποιος τους γράφει;
Εγώ γράφω τους στίχους και αναφέρονται σε καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο μέσος αστός , ο γείτονας ,ο οδηγός που σκαλίζει την μύτη του στο φανάρι , ο μεροκαματιάρης . Παράλληλα αγγίζουν ευαίσθητες πτυχές της κοινωνίας και είναι γεμάτοι τρυφερότητα και συμπόνια για την πονεμένη και αδικημένη ζωή των κληρικών .
Στα thanks του δίσκου, πρώτος πρώτος είναι ο φίλος όλων και poser-killer Σατανάς. Ποια η σχέση σας μαζί του; Είναι ο κρυφός ήρωας του παρασκηνίου που έδωσε ώθηση στον δίσκο;
Ναι, δεν νομίζω ότι ο δίσκος βγήκε με τη βοήθεια του χριστού !
Θα σας χορτάσουμε σε κανένα λάιβ – τελετή ευχαριστιών προς τον Εξαποδώ – στο άμεσο μέλλον ή είστε ιδιαίτερα απασχολημένοι ως ηγεσία του Metal Police;
Θα ήταν ιδανικό ένα λαιβ όπου θα καίγονταν δίσκοι κλασσικής μουσικής , μάνικες θα εκτόξευαν τζατζίκι στο κοινό και θα επιτρεπόταν η είσοδος μόνο σε μεθυσμένους . Επειδή κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να οργανωθεί σωστά το θέμα λαιβ στο άμεσο μέλλον είναι χλωμό. Όσο για το θέμα ηγεσίας νομίζω ότι άνηκε και θα ανήκει πάντα στους Gehennah. Εμείς μπορούμε μόνο να τους κοιτάμε με δέος και απεριόριστο σεβασμό .
Αρνίσια ή κατσικίσια παϊδάκια;
Σαν να ρωτάς «Bomber» η «Overkill». Δεν θα μπορέσω να διαλέξω ποτέ.
Κλείνεις όπως θέλεις, λέγοντας ότι θες, άμα λάχει εξαπέλυσε και κατσαβιδιαστικό μανιφέστο.
Το progressive , οι θρησκείες και οι διαιτολόγοι είναι οι πληγές της ανθρωπότητας . Θα μας βρουν απέναντι τους .
Το λεπόν, ως γνωστόν (λέμε τώρα) αποφεύγω τις κριτικές δίσκων σε τούτο το ταπεινό βλόγι (εκτός φυσικά αν μιλάμε για Maiden οπότε αλλάζει το πράγμα, ή για αγαπημένα συγκροτήματα και δίσκους που εκεί πλεόν ομιλούμε για αφιερώματα κι ουχί κριτικές). Αν το καλοσκεφτείτε, το γεγονός αυτό είναι απολύτως λογικό αν αναλογιστούμε πόσες κυκλοφορίες υπάρχουν και με ενδιαφέρουν πάραυτα: εν ολίγοις θα έπρεπε να έχω ένα βλόγι που θα ήταν σκέτο κριτικές, όπερ αδιανόητον (μην πω και εντελώς ανόητον). Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα... παγόβουνο που είμαστε υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε διότι πέραν του κομματιού που φαίνεται υπάρχει κι αυτό που δεν φαίνεται. Για πάμε λοιπόν...
(εξέρχεται της θήκης του χρυσούν φτυάρι. Όχι για τους Sacral Rage, θα καταλάβετε γιατί.)
Κατ' αρχήν, πρέπει να προειδοποιήσω όποιον μπορώ και περνάει από το χέρι μου, ώστε να μην πράξει το ίδιο λάθος που διέπραξα κι εγώ ακούγοντας αυτόν τον δίσκο: ιδίως πριν το πρώτο άκουσμα είναι επιβλεβλημένη η αγορά πολλών εσωρούχων, διότι μόλις ο δίσκος τελειώσει αυτά μετά βεβαιότητος θα έχουν εξαφανιστεί από το σπίτι. Εγώ την πάτησα αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη: δεν είχα προμηθευτεί αυτά που έπρεπε με αποτέλεσμα το ίδιο βράδυ να μην υπάρχει σώβρακο στο σπίτι να φορέσω. Μου τα είχαν πάρει όλα.
Ήταν περίπου ένας χρόνος πριν όταν είδα (στους Jag Panzer) για πρώτη φορά τους Sacral Rage ζωντανά και είχα εντυπωσιαστεί. Λίγους μήνες πιο πριν είχα ακούσει για πρώτη φορά και το ΕΡ τους (για την ακρίβεια λίγο αργότερα απ'όταν κυκλοφόρησε), το οποίο μου είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις στο σύνολό του, σε σημείο να με κάνει να αποφασίσω να τους παρακολουθήσω σχετικά στενά ως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση. Εξάλλου κάποια στιγμή είδα και το καταπληκτικό βίδεον κλιπ του Master of a Darker Light το οποίο μεταξύ άλλων το γούσταρα και για τις καταπληκτικές αλλαγές του τολμώ να πω ότι σχεδόν τους ερωτεύτηκα, μιας και ήταν εξ αρχής προφανές ότι δεν επρόκειτο απλώς για παικταράδες αλλά για γκρουπάρα συνολικά. Κάπως έτσι τέλος πάντων, μείναμε για αρκετό καιρό στην αναμονή για τον δίσκο τους: έστω και με μικρογεύσεις, αφού το Panic in Urals είχε ήδη κυκλοφορήσει ως δείγμα κάποια στιγμή και η πρώτη εντύπωση που μου είχε αφήσει ήταν λίαν επιεικώς θετικότατη: ξέρετε πως πάει, σάλια να τρέχουν από την πείνα και την ανυπομονησία που πάντοτε συνοδεύει εκείνο το περίεργο συναίσθημα ότι επίκειται δισκάρα.
Πριν κυριολεκτικά ελάχιστο καιρό, λοιπόν, η δισκάρα βγήκε. Και το εννοώ με όλη τη σημασία της λέξεως: δισκάρα, κάτι που αποδεικνύεται μεταξύ άλλων και από το γεγονός ότι παρά το μικρό διάστημα που έχει μεσολαβήσει από την κυκλοφορία της, η πρώτη χιλιάδα έχει σχεδόν εξαντληθεί!
Αν πω ότι σχεδόν μου έπεσε το σαγώνι ακούγοντάς τους, δεν θα λέω ψέματα. Βασικά το πρώτο που σου τρυπάει τ'αφτιά είναι η ασύλληπτη τεχνική της μπάντας. Για να φανταστείτε τι εννοώ (και όσοι με ξέρουν θα δώσουν μεγάλη βαρύτητα σε αυτό) σε πολλά σημεία ίσως ν'αγγίζει μέχρι και το progressive και εν προκειμένω δεν το θεωρώ καν ενοχλητικό (μιας και ως γνωστόν εγώ με το progressive βγάζω καντήλες και παθαίνω αναφυλαξία ακόμη κι εξ αποστάσεως). Πιο συγκεκριμένα, από τις περίπου 50φεύγα φορές που άκουσα (σερί) τον δίσκο (δεν πρόκειται για υπεροβλή το νούμερο) όλες τις φορές μου έφερε στο μυαλό αναρίθμητα περάσματα από το Never Neverland (που θεωρώ έναν όχι μόνο ασύλληπτο δίσκο αλλά και εν πολλοίς progressive κιόλας, αφού ο Waters μάλλον είχε μαζεμένες όλες τις εμπνεύσεις της ζωής του), σε σημείο να αναρωτιέμαι ποιος απ'όλους από την μπάντα μεγάλωσε με αφίσα αυτού του δίσκου στο δωμάτιό του (τελικώς την απάντηση την έλαβα κατ' ιδίαν αλλά δεν σας τη λέω, για να έχετε αγωνία). Αν και σε μεγάλο βαθμό θεωρώ αρκούντως χαζό όταν ακούμε κάτι να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας θυμίζει (αφού όλοι έχουν τις επιρροές τους), εν προκειμένω ο υψηλότατος βαθμός δυσκολίας που έχουν βάλει τα παιδιά στους εαυτούς τους νομίζω ότι επιβάλει αυτήν την εξαίρεση.
Βέβαια, σε αυτό το σημείο πρέπει να ανοίξω μια παρένθεση ώστε να κάνω και μια απαραίτητη διευκρίνιση που μάλλον θα κάνει αρκετούς από το αρκούντως ψαγμένο κοινό της χώρας να ανατριχιάσουν από την αηδία. (Ως γνωστόν) Μία από τις επιρροές της μπάντας είναι και οι Watchtower. Οκ, τους αναγνωρίζουμε αυτό το ολίσθημα και το παραβλέπουμε ως μικρής σημασίας. Εντάξει, εντάξει, κάντε τα εγκεφαλικά να περιμένουν λίγο (διότι σας ετοιμάζω και έμφραγμα μαζί) ώστε να το αναλύσω λιγουλάκι: το ότι οι Watchtower (όπως και πλήθος άλων progressive μπαντών) αποτελούνται από υπερπαικταράδες που ο καθένας τους ξέρει από 145 καντάρια μουσική όταν ο μέσος όρος για έναν καλό μουσικό είναι τα 30 καντάρια, δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από το ότι οι συγκεκριμένοι μουσικοί είναι απλώς καταπληκτικοί. Όπως, όμως, υπάρχουν και καθηγητές που ξέρουν άριστα το αντικείμενό τους αλλά δεν έχουν καλή μεταδοτικότητα στους μαθητές τους, κάπως έτσι και οι Watchtower ναι μεν παίρνουν πολύ παραπάνω από άριστα σε ατομικό επίπεδο, αλλά πολύ κάτω από τη βάση ως σύνολο. Διότι αυτό το τελευταίο μάλλον το έχουμε ξεχάσει: παίρνωντας έναν δίσκο ακούς το σύνολο, την μπάντα. Ακόμη κι αν θαυμάσεις τις τεχνικές του ντράμερ ή το απίστευτο χέρι του κιθαρίστα, κανείς τους δεν μπορεί να καπελώσει το σύνολο στην τελική. Οι Watchtower είναι η κλασική περίπτωση των τύπων που ξεκίνησαν για να πάνε να φάνε μοσχαρίσιες μπριζόλες σε αμερικάνικο στεϊκάδικο, και κατέληξαν να παίζουν play station μέσα σε γήπεδο ποδοσφαίρου, δηλαδή αλλού γι'αλλού. Να το πω αλλιώς; Το πιλοφόρι στον ώμο και γρήγορα στον τρίτο όροφο της οικοδομής για τα τούβλα και διάλειμμα για τοστ στις 12. Και μην αλλάξετε θέση στις σακούλες σκουπιδιών στο ενδιάμεσο γιατί μπορεί να το κάνετε λάθος.
Θέλω να πω ότι είναι άλλο πράγμα να μιλάμε για τις ικανότητές τους ως μεμονωμένους μουσικούς και άλλο για το σύνολο και τη συνεργασία τους η οποία μας χάρισε μερικά (ευτυχώς λίγα) κουραστικά αποτελέσματα (και γι'αυτό δεν έκαναν ποτέ καριέρα κιόλας). Από αυτήν την οπτική γωνία, λοιπόν, θεωρώ πάρα πολύ άδικο αυτό που διαβάζω από αρκετό κόσμο, να επιχειρεί μια άτυπη σύγκριση ανάμεσα στους Sacral Rage και τους Watchtower. Το ότι κάποιοι εκ των πρώτων έχουν ως επιρροή (και) τους δεύτερους (ήτοι όχι μόνο αυτούς), δεν σημαίνει ότι σώνει και καλά τους μοιάζουν ή ότι υπάρχει ανάγκη συγκρίσεως.
Για να το πούμε πολύ χύμα, βασικά μια τέτοια σύγκριση αδικεί εκ των πραγμάτων τους Sacral Rage διότι αν και είναι σημαντικά ανώτεροι από τους Watchtower ως σύνολο, θα υστερούν μέχρι τον αιώνα τον άπαντα στους δύο παράγοντες που για το ελληνικό κοινό έχουν σημασία: την εθνικότητα και τον μύθο που τους ακολουθεί. Οι Watchtower θα είναι πάντοτε Αμερικάνοι και θα φέρουν πάντοτε την ταμπέλα της γκρουπάρας, άσχετα αν είναι ικανοί να κάψουν μέχρι και το γάλα με τα κορν φλέικς ως άλλος (επίσης Αμερικάνος) Όμηρος Σίμπσον. Κλείνω την παρένθεση και μπορείτε να καλέσετε ελεύθερα το 166 να σας παραλάβει.
Κάτι άλλο που με έχει κουράσει πολύ και που μου δίνεται η ευκαιρία επ'αφορμή των Sacral Rage να το θίξω είναι αυτή η μάστιγα με τις ταμπέλες, διότι εδώ συμβαίνει κάτι πολύ σημαντικό (που είχα θίξει και με τους Convixion αν ενθυμείστε). Ψάχνουν όλοι να βρουν τι ακριβώς παίζουν. Μην είναι speed; Μην είναι thrash; Μην είναι τεχνικό αμερικανοτραφές υποσαχάρειο power με ψήγματα από progressive καυκάσιο thrashospeedoheavy και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο; Μην είναι ο σούπερμαν; Ή εν τέλει, μήπως είναι απλώς η μαλακία που μας δέρνει, ως κατάλοιπο της μάστιγας του μέταλ χάμστερ με την οποίαν γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές μεταλλάδων στη χώρα; Διότι όταν αναρωτιέσαι τι ακριβώς παίζουν οι Sacral Rage η απάντηση είναι εύκολη και είναι μόνο μία που δεν αφήνει περιθώρια ούτε για παρεξηγήσεις, ούτε για παρερμηνείες: παίζουν απλώς metal. Metal που το λες και που γεμίζει το στόμα σου ρε αδελφέ. Εδώ έχουμε να κάνουμε ίσως με έναν από τους καλύτερους (και πιθανώς και σημαντικότερους) δίσκους που έβγαλε ποτέ ελληνικό συγκρότημα και υπάρχει κόσμος που διερωτάται τι ακριβώς παίζει αυτή η υπερμπάντα; Δηλαδή αν παίζουν thrash θα σου αρέσουν περισσότερο, ενώ αν παίζουν speed θα σου αρέσουν λιγότερο;
Τα τελευταία χρόνια (και αυτό το είχαμε διαπιστώσει κατά βάσιν με το προσωπικό μου απωθημένο, τους τιτανοτεράστιους Convixion) παρατηρώ ότι έχουν αρχίσει να βγαίνουν και μπάντες που είτε παίζουν αυτό που γουστάρουν δίχως να ενδιαφέρονται για το ποιος θα πει τι, είτε δεν έχουν έναν σαφή μουσικό προσανατολισμό, παρά παίρνουν ό,τι καλό βρουν από όπου γουστάρουν να το πάρουν, δίχως να έχουν στο κεφάλι το μεταλχαμστέρειο άχθος του παρελθόντος (αρχικής εφευρέσεως του μυθικού Χαρούλη -ξέρετε ποιον Χαρούλη εννοώ, δεν τα ρωτάνε αυτά τα πράγματα) ότι υπάρχουν ταμπέλες αποδεκτές και ταμπέλες μη αποδεκτές. Νομίζω ότι ήγγικεν η ώρα αυτό το βάρος να καταρρεύσει οριστικά και συνειδητοποιήσουμε πως όταν το metal είναι αυτό που μας αρέσει και που μας γεμίζει, δεν έχει καμία σημασία η όποια κωλοταμπέλα. Κάπως έτσι είναι και οι Sacral Rage: απλά κόβουν κεφάλια και αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε.
Έλεγα πιο πάνω ότι τεχνικά έχουν θέσει πολύ ψηλά τον πήχυ. Αυτό είναι κάτι που υπάρχει σε όλα τα τραγούδια τους και αυτό είναι αρκετά εντυπωσιακό. Οκ, θα ομολογήσω ότι το Sanctum Asylum είναι το μοναδικό τραγούδι που δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα αλλά και πάλι το προσωπικό μου γούστο είναι υποδεέστερο του αποτελέσματος που μας έχουν προσφέρει. Το Never Neverland που μνημόνευσα πιο πάνω δεν το επέλεξα στην τύχη. Νομίζω ότι όντως θα μπορούσα να συγκρίνω το Illusion in Infinite Void ακόμη και με έναν δίσκο επιπέδου Never Neverland. Είναι τόσο μεγάλη δισκάρα, έχω φάει τόσο μεγάλη ήττα.
Θεωρώ ότι οι Sacral Rage δεν είναι απλώς αυτό που λέμε το the next big thing στην ελληνική σκηνή. Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο και για να το διαπιστώσουμε θα πρέπει απλώς να είμαστε υπομονετικοί. Αρκεί βέβαια να μην πάρουν τα μυαλά τους αέρα.
Και όπως είπα και στον Νικόλα, θα το γράψω κι εδώ: φίλε, οι Convixion απέκτησαν πολύ σοβαρό ανταγωνισμό μου φαίνεται.
Προκειμένου να γίνει κατανοητό τόσο όλο αυτό το ξέσπασμα που προηγήθηκε, όσο και ο περίεργος τίτλος της εν λόγω αναρτήσεως, επέλεξα έναν ολίγον τι διαφορετικό (και αρκετά συναισθηματικό) πρόλογο.
Όσοι με ξέρουν από κοντά γνωρίζουν την αγάπη που είχα ανέκαθεν για την ελληνική σκηνή. Κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω μέχρι κι ένα βλόγι για την σκηνή, το Hellenic Metal (επειδή έτσι γούσταρα ρε αδελφέ). Όταν, όμως, έσκασε μύτη ιδίως η κρίση που αναγκάστηκα εκ των πραγμάτων να παρακολουθώ πολύ στενότερα σε σχέση με το παρελθόν τα πολιτικά πράγματα, αναγκάστηκα να αφήσω το Hellenic Metal στην άκρη διότι οι απαιτήσεις που έχω από τον εαυτό μου γι'αυτό το βλόγι είναι αυστηρότατες. Προτίμησα, λοιπόν, να μην κάνω νέες αναρτήσεις από το να βγαίνει προχειροδουλειά.
Πριν λίγες μέρες έψαχνα κάτι σε μια κούτα με "παλιατζούρες" και έπεσα πάνω σε ένα παλιό τετράδιο, στο οποίο η πρώτη καταχώρηση έχει γίνει το φθινόπωρο του 1993. Τότε ήταν που αγόρασα με το χαρτζιλίκι μου τον πρώτο μου δίσκο (δεν μιλάω για κασσέτες αλλά για βινύλια) και είχα την λόξα να θέλω να καταγράφω τι αγόρασα, πόσο, και την ημερομηνία. Στο πίσω μέρος του τετραδίου λοιπόν είχα γράψει δύο πράγματα όπως τα βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία.
(άσχετη υποσημείωση: επισήμως το nwobhm λογίζεται ως το 81, αλλά εγώ πάντοτε έγραφα ως το 82 προκειμένου να συμπεριλαμβάνεται και η δισκάρα The Unexpected Guest)
Σχεδόν με πήραν τα ζουμιά. Greek Scene Exists...
Το έγραφα το 1993 σχεδόν με παράπονο για μια σκηνή που πέθαινε, δίχως υποστήριξη από πουθενά και ιδίως από τον εγχώριο μεταλλικό τύπο (και δεν αναφέρομαι στους φανζινάδες, οκ;). Ακόμη και ο συνομήλικός μου Γρηγόρης είναι αρκετά μεταγενέστερος (τον οποίον Γρηγόρη θεώρώ από τους ελάχιστους πραγματικούς υποστηρικτές της σκηνής και τον οποίον θεωρώ από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στη χώρα μας στον χώρο της αγαπημένης μας μουσικής, ίσως λίγο παρακάτω από τον Ανδρέα Βενέρη που μάλλον είναι η σημαντικότερη προσωπικότητα γενικώς στο μέταλ στην Ελλάδα αλλά μην ξεφεύγουμε, αυτά είναι για άλλη συζήτηση). Αναλογιζόμενος πόσες γκρουπάρες έχουν βυθιστεί αύτανδρες, πόσες πισώπλατες μαχαιριές έχουν πέσει αλλά και πόσο δούλεμα ταυτόχρονα, πόσος κόπος έχει πάει χαμένος αλλά και που έχουν φτάσει σήμερα τα ελληνικά συγκροτήματα, δεν είναι και πολύ εύκολο να μην συγκινηθείς, ιδίως αν σκεφτείς ακόμη και σήμερα πόσες αδικίες μπορούν να αντιμετωπίζουν πολλά πανάξια συγκροτήματα. Και ξάφνου πέφτεις πάνω σε κυκλοφορίες όπως αυτή των Sacral Rage και συνειδητοποιείς ότι ακόμη κι έτσι δεν πήγαν όλα στον βρόντο και στην συνέχεια φέρνεις στο μυαλό σου ονόματα του παρόντος που κρατούν με κόπο, ιδρώτα και αίμα, πολύ ψηλά την σημαία της χώρας, συκγροτώντας πιθανώς την καλύτερη underground σκηνή της Ευρώπης: Airged L'Amh, Dexter Ward, Steamroller Assault, Verdict Denied, Released Anger, Convixion, Illusory, Sacral Rage, Wrathblade, Valor, Heathendom, Dark Nightmare, Black Sword Thunder Attack, InnerWish και πόσα άλλα ακόμα!
Κάτι τελευταίο: όταν νοιώθετε ότι θέλετε να πείτε μια καλή κουβέντα σε μια ελληνική μπάντα, μην διστάσετε να την πείτε. Όλες οι μπάντες το εκτιμούν βαθύτατα και τους δίνει κουράγιο να συνεχίσουν. κατανοώ ότι όλοι μας με τα ξένα συγκροτήματα μεγαλώσαμε, αλλά το ρημάδι ας κρατήσουμε και μια καλή κουβέντα για να πούμε και σε όποια δικά μας συγκροτήματα θεωρούμε ότι αξίζουν.
Και για να κλείσω με το επίκεντρο του σμερινού μας σενδονιού, τους Sacral Rage: Μπράβο παιδιά. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο.
Περιμένουμε εναγωνίως την συνέχεια.
Κι ευχαριστώ για την συγκίνηση πανάθεμά σας.
Έτσι δηλαδή για να μην ξεχνάμε ποιος είναι κυβέρνηση σε τούτο το ιστολόγιο.
(μην μου πείτε ότι σκέφτονται διαφορετικά οι άχρηστοι που μας κυβερνούν...)
Ποιος ο λόγος της αναδρομικότητας;
Της πλάκας, σαν το κυβερνητικό έργο δηλαδή.
Απλώς για να μην φύγει άποστος ο Ιούνιος (πςςςςςςςςς.... κεγαμό τις λέξεις εφηύρα ο άτιμος! α-ποστ, δίχως ποστ δηλαδή... πςςςςςςςςςςςςςςς).
Η αλήθεια είναι ότι αρκετές φορές προσπάθησα να γράψω αλλά κατέστη αδύνατο. Ο μικρός Άδης έχει αποδειχθεί μεγαλύτερο διαόλι απ'όσο ακόμη κι εγώ θα περίμενα.
Θα σας το αποδείξω με ένα κείμενο από την προσωπική μου συλλογή των παρεμβάσεων του μικρού (ήτοι από παλαιότερη προσπάθεια να γράψω κάτι και δεν με άφησε): γγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγγ ββδσ«β»δνσΒ«ΔΗΝΣΒ«ΔΗΝΣΒΔΗΣ«ΔΗΣΒΒ«ΔΗΣΓΦγγγ ΦΒΔΣΣΣΣΣΣ ωωωωωωωωωωωωωωωωωω ..............................ψωβνχψ?</χνψ'/χνσ//................................ (μεσολάβηση ενός restart, δύο παγωμάτων του συστήματος και τριών συμβάντων που ούτε μπορώ να περιγράψω, ούτε ξέρω με τι συνδυασμό πλήκτρων βγαίνουν) ωψ........ψψψψψψψψψψψψψψψψψχζψωχψωζχψζσββδζφσβδνφασα
Πάνω κάτω το πιάσατε.
Φυσικά είναι σαφές ότι ο Άρχων του Κάτω Κόσμου δεν το βάζει κάτω με τίποτε.
Κάποια στιγμή, που θα πάει, θα βρω τη δυνατότητα να γράψω κάτι.
Κι όχι τίποτε άλλο αλλά έχω αφήσει τόσα πράγματα ασχολίαστα ρε γαμώτο, από τις ευρωεκλογές μέχρι και εκείνο το βλήμα των Τραμπάκουλα Τρικάλων συν το μουντιάλ και δεν συμμαζεύεται.
Τι να πεις.
Κάθε εμπόδιο σε καλό.
Τρία κομματάκια από την ντόπια σκηνή που μάλλον είναι και το μοναδικό πράγμα στη χώρα που πάει καλά. Από επερχόμενες δουλειές όλα και πάντα μόνο από υπεργκρουπάρες.
Convixion- Wings of Vengeance
Sacral Rage- Panic in Urals (Burning Skies)
Airged L'Amh- Norda Rhina
Σημειωτέον ότι ο μικρός όχι μόνο νανουριζόταν με το Warning των Queensryche από ημερών, αλλά πλέον διαθέτομεν και το πρώτο επίσημο βίδεον όπου κάνει headbanging υπό τους ήχους της καλυτέρας των μουσικών. Πόσο υπερήφανος είμαι που αυτό το παιδί δείχνει να μου μοιάζει σχεδόν στο 100%, μην πω ότι είναι και χειρότερος!
Μέχρι και Ο-λυ-μπια-κός λέει κουνόντας το χέρι!
Ώπα Άδη, κάτσε γιατί μας ξενέρωσες από τον τίτλο κιόλας. Δηλαδή σα να λέμε, τα αγαπημένα σου συγκροτήματα είναι οι Maiden, o King Diamond, οι Running Wild, οι πρώιμοι Slayer κλπ, κλπ, και οι Convixion; Πλάκα μας κάνεις βραδιάτικα; Εσύ έλεγες ότι είχες το χέρι σου, μήπως σε πείραξε στον εγκέφαλο;
Προφανώς κάτι τέτοιο μπορεί να αναρωτηθεί ο αμύητος ή ο κοινός αφελής ή ο απλός Έλλην οπαδός της metal μουσικής. Διότι το σωστό ερώτημα είναι άλλο: και γιατί όχι οι Convixion; Μήπως επειδή είναι ελληνικό συγκρότημα; Και η φέτα είναι ελληνική και την έχουμε στα τοπ, ομοίως και το σουβλάκι, ομοίως και χίλια δυο άλλα. Γιατί όχι και ένα metal συγκρότημα δηλαδή;
Ουδέποτε έκρυψα ότι με την ελληνική σκηνή είμαι σχεδόν ρακοσυλλέκτης: μου αρέσουν έως και demo που είχαν ηχογραφηθεί σε τετρακάναλα (βλ. πχ Blind Justice που πηδούν κώλους και οι οποίοι κάπου πήρε το μάτι μου ότι έχουν επανασυνδεθεί και τζαμάρουν σε μαγαζιά). Εδώ πέρα όμως δεν μιλάμε για τέτοιο πράγμα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό του metal, έχουμε να κάνουμε με τον λόγο που ακούμε metal, με την πώρωση, με τις πρωϊνές καύλες. Διότι -και κρατήστε το αυτό φίλες και φίλοι- έχουμε λησμονήσει όλοι μας τι ακριβώς είναι το metal και το metal είναι συναίσθημα που δεν βρίσκεται ούτε στις μεγάλες δισκογραφικές, ούτε στα ιλουστρασιόνενε περιοδικά. Πως να το κάνουμε δηλαδή; Ας αφήσουμε στην άκρη τις υπεργκρουπάρες που έχουμε βγάλει ως χώρα, όπως οι Airged L'Amh, Sarissa, InnerWish, Dexter Ward, Released Anger, Crush, Dark Nightmare, Steamroller Assault, Heathendom κλπ κλπ (από τα γνωστά), ή ακόμη και από τα πιο άγνωστα όπως Deceptor, Nemesis, Gladiators και όλα αυτά τα αναφέρω απλώς ενδεικτικά διότι ο κατάλογος με τις ελληνικές γκρουπάρες είναι τεράστιος). Και λέω να τα αφήσουμε διότι θα με πείτε και σωβινιστή στο τέλος. Εγώ άλλο είναι που δεν καταλαβαίνω. Γιατί πρέπει να σνομπάρουμε μια μπάντα επειδή είναι ελληνική; Στο σπίτι τους μας φιλοξενούν και μας χάλασε που είναι ασφουγγάριστο; Μουσική ακούμε ρε αδελφέ και για την μουσική θα τους κρίνουμε. Ναι οκ, ξέρω τι θα μου πείτε τώρα: μα είναι και το θέμα της παραγωγής που οι ελληνικές μπάντες δεν πολυφημίζονται. Είναι και η άρθρωση που γενικώς έχουμε πρόβλημα, είναι και ο στίχος που όπως και να το κάνουμε δεν το κατέχουμε το αγγλικό κλπ, κλπ. Μιλιούνια οι δικαιολογίες. Ξέρω, ξέρω: με τα μυαλά σας δίσκοι σαν το Show No Mercy θα είχαν ριφθεί εις το πυρ το εξώτερον μόνο και μόνο ένεκα μη καλής παραγωγής. Και μην μιλήσουμε για τους Iced Earth που οι δύο πρώτοι τραγουδιστές πιθανώς να συγκαταλέγονται στους χειροτερότερους, ή για συγκροτήματα τύπου Sortilege που δεν τραγούδαγαν καν αγγλικά και δεν ξέρω κι εγώ πόσα άλλα παραδείγματα μπορώ να βρω από γκρουπ που μας αρέσουν αποδεδειγμένα. Και αναρωτιέμαι, γιατί τόσο κόμπλεξ απέναντι στις κορυφαίες ελληνικές γκρουπάρες;
Ευτυχώς, παίδες, που δεν ήσασταν ενήλικες πριν από 35 χρόνια γιατί σήμερα θα τη βγάζαμε με Πάριο και Beyonce μου φαίνεται. Η μουσική, είναι μουσική, είναι συγκεκριμένα πράγματα. Μουσική σημαίνει σύνθεση, σημαίνει έμπνευση, σημαίνει εκτέλεση κλπ. Μουσική σημαίνει να δω τι ξυπνάει μέσα μου. Η παραγωγή από την άλλη είναι κάτι άλλο που ναι μεν σχετίζεται με τη μουσική, ναι μεν είναι βασικό αλλά δεν είναι η μουσική και αποδεδειγμένα μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτήν (δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν τη θέλουμε). Εν προκειμένω για τους Convixion βέβαια ούτε καν για την παραγωγή δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο αφού ο Νικόλας είναι και ηχολήπτης εκτός από μουσικάρα και έχει κάνει απίστευτη δουλειά.
Πως να το πω ρε γαμώτο... Οι Convixion είναι σαν το τραπέζι παραδοσιακής ταβέρνας που είναι δίπλα στο κύμα και πάνω έχει καλοτηγανισμένο τραγανό καλαμάρι με δύο πλοκάμια καλοψημένο ζουμερό χταπόδι συν μερικά κιλά ψιλή αθερίνα με ουζάκι και μπόλικο πάγο και την δροσιά της θαλασσινής αύρας να σε χαϊδεύει απαλά στο πρόσωπο την ώρα που παρακολουθείς πάνω από την ήρεμη θάλασσα τον ήλιο να δύει. Μιλάμε για την τελειότητα. Μιλάμε ότι τους ακούς και σου τρέχουν τα σάλια. Ποια γαλλική κουζίνα και μαλακίες; Ελλαδάρα και φέρτε και λίγη σκορδαλιά για να γουστάρουμε. Convixion κυρίες και κύριοι! Τοπ καταστάσεις!
Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω; Θυμάμαι με νοσταλγία τις καλές εποχές που είχα τη δυνατότητα να πηγαίνω συχνά στου Γρηγόρη. Μια από αυτές τις μέρες μπαίνοντας άκουσα κάτι το εξωκοσμικό, κάτι το εντελώς θεϊκό. Η μία και μοναδική μου κουβέντα ήταν (δίχως καν να έχω καλησπερίσει) "αυτό εγώ γιατί δεν το'χω;". Ο Γρηγόρης έσκασε στα γέλια και μου είπε "Πέρνα μέσα, θα σ'αρέσει πολύ αυτό" (κάτι μας είπες ρε Γρηγόρη!). Ήταν το Avenger (αν δεν με απατά η μνήμη μου), δίχως καν φωνητικά, το οποίο ο Νικόλας είχε βγάλει σε εντελώς promo έκδοση για να ελέγξει αν (ίσως, ενδεχομένως, πιθανώς) αρέσει στον κόσμο (καλός είσαι κι εσύ, μην σου πω καμιά κουβέντα... μπα σε καλό σου, μας ξελίγωσες στο γέλιο εκείνο το βράδυ με αυτό το αν αρέσει). Τελικώς (ίσως μετά και από τα διθυραμβικά μου σχόλια! :Ρ ) η μεγάλη απόφαση επάρθη και κυκλοφόρησε το τιτανοτεράστιο demo "Metal Drinking Conspiracy" με το οποίο σχεδόν έλιωσαν οι σπόνδυλοι του σβέρκου. Η συνέχεια σαφώς αναμενώμενη: το παρθενικό ομώνυμο cd με το οποίο δεν μας άφησαν τίποτε όρθιο στο σπίτι (ιδίως τζαμαρίες) καθώς και ένα ασύλληπτο εφτάρι που παρά το όλο προηγούμενο μεγαλείο θεωρώ ότι είναι μακράν η καλύτερη δουλειά τους κιόλας! Και πως να μην είναι; Μέχρι και χειροποίητο ringtone έχω κάνει στο κινητό το Black Magic Night (παρεμπιπτόντως να αναφέρω ότι το έτερο χειροποίητο ringtone είναι από Airged L'Amh. Έτσι, για την ιστορία).
Και κάποια στιγμή άρχισα να διερωτώμαι έως κι εγώ: τους έχεις δει live περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο (ελληνικό ή ξένο) συγκρότημα (πλέον έχω χάσει το μέτρημα, ειλικρινά το λέω), τους γουστάρεις όσο λίγα συγκροτήματα, έκανες μέχρι και επιχείρηση ολόκληρη για να προμηθευτείς το must της χρονιάς που αναμφιβόλως ήταν το ραφτό τους, μέχρι και δύο μπλούζες τους έχεις (όταν δύο δεν είχα ποτέ από κανένα άλλο συγκρότημα, πλην των Maiden), κάθε φορά που τους ακούς σε πιάνει το αυχενικό, ε, τι άλλο θες ρε διάολε για να καταλάβεις ότι αυτό το συγκρότημα είναι από τα αγαπημένα σου; Άλλα συγκροτήματα έχουν τον ανάποδο σταυρό, οι Convixion έχουν την ανάποδη flying V! Μιλάμε για εντελώς κεγαμό τις καταστάσεις! Κι όσον αφορά τη μουσική; Ε, τι να λέμε πια ρε παιδιά; Τα κομμάτια μιλάνε από μόνα τους κι έχω γραμμένους στην παπάρα μου όλους εκείνους τους περίεργους που πάντα κάτι τους χαλάει: τα φωνητικά που είναι λίγο πιο μπρουτάλ απ'όσο θα τα ήθελε, τη μουσική που θα την προτιμούσε λιγότερο γρήγορη, τον Μπακ που τους χαλάει το μουστάκι και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Ή μάλλον ξέρω! Κάποιους τους χαλάει το ότι οι Convixion είναι thrash. Την ίδιαν στιγμή κάποιους άλλους τους χαλάει το ότι δεν είναι thrash αν και το προσπαθούν. Κάποιους άλλους τους χαλάνε οι nwobhm επιρροές τους (αυτοί μάλλον έχουν μείνει στους Strikelight) κ.ο.κ. Βέβαια αν το συγκρότημα ήταν αμερικάνικο θα είχαμε διθυράμβους επί διθυράμβων, καθώς και δεκασέλιδα αφιερώματα συν πολυσέλιδες συνεντεύξεις κάθε 3 μήνες σε γνωστά (πλην άχρηστα) περιοδικά. Ντάξει, τι να κάνουμε; Θα συνεχίσουμε να σας ανεχόμαστε. Στο ενδιάμεσο η αλήθεια είναι μία: ότι οι Convixion είναι ένα συγκρότημα που δεν ανέχεται να μπει κάτω από καμία απολύτως ταμπέλα. Δεν είναι ούτε heavy, ούτε thrash, ούτε speed, ούτε τίποτε. Είναι απλώς METAL! Ξυπνάτε ρε επιτέλους! Οι Convixion είναι ένα πολυσυλλεκτικό συγκρότημα που απλώς παίζει ό,τι γουστάρει εκείνη την ώρα, ό,τι του βγαίνει! Είναι ένα συγκρότημα με πηγαίο αυθορμητισμό και αυτό είναι που το κάνει τόσο γαμάτο και πωρωτικό! Και το ότι δεν ανέχονται να μπουν κάτω από ταμπέλα φαίνεται από τις διασκευές που κάνουν στα live τους οι οποίες πιάνουν κυριολεκτικώς το μεγαλύτερο φάσμα του metal! Ενδεικτικό παράδειγμα η παμμέγιστη διασκευή στο I'm Alive των Cirith Ungol (που για να μην λέμε ό,τι θέλουμε, θέλει αρχίδια για να διασκευάσεις τους συγκεκριμένους) που μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί με μια ισοπεδωτική διασκευή του Violence and Force των Exciter! Διότι αυτό είναι METAL ρε! Ρίχτε πια τις ταμπέλες κάτω, ανοίχτε τα μάτια και κυρίως τ'αφτιά σας!
Διότι όταν καταφέρουμε να το κάνουμε όλοι τότε θα μπορούμε να λέμε ότι ναι ρε διάολε, ότι κάπου ανάμεσα στους Maiden και τους Priest, στους παλιούς Savatage και τους Heavy Load, στους Oz και τους Warlord, στους Metalucifer και τους Cirith Ungol, στους παλαιούς Slayer και τους Celtic Frost, ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα είναι και οι Έλληνες Convixion τους οποίους θεωρώ μάλλον ό,τι καλύτερο έχουμε βγάλει ποτέ, έστω και για τα δικά μου γούστα. Διότι είναι εκεί με το σπαθί τους, διότι πρέπει να τους δείξω ότι αυτό που κάνουν είναι καλό και πρέπει να το συνεχίσουν, διότι είναι κεγαμό τις μπάντες και όσο κι αν κοκκινίζει από σεμνότητα ο Νικόλας για τέτοια σχόλια, τους αξίζει να τα λαμβάνουν, διότι είναι γκρουπάρα και τους γουστάρω μέχρι τελικής πτώσεως.
Heavy Metal re mounia! Διότι για κάτι τέτοια παλικάρια ακούμε metal γαμώ τον σταυρό σας!
\m/ \m/
Ακολουθεί ένα ποτ-πουρί με τα πλέον αγαπημένα μου τραγούδια.
Διότι I am made of steel να'ούμ...
Drink Metal (το επικό βίδεον κλιπ!)
Made of Steel
I Come Alive
A Matter of Faith
Avenger
Black Magic Night (ΤΟ υπερέπος! Παρεμπιπτόντως προσέξτε πόσο τέλεια κολλάει με τα πλάνα από την παλιά σουηδική ταινία τρόμου με τίτλο Häxan για περίπτωση που την ψάχνετε)
I'm Alive (Cirith Ungol cover) (συνοδεύεται αυστηρά με πλήθος εκσπερματώσεων μέχρι αφυδατώσεως)
Violence and Force (Exciter cover)
Και φυσικά μην ξεχνάμε το πτυχιακό πόνημα του Νικόλα, Metal from Hellas το οποίο με έχει συγκινήσει αρκετές φορές και πάντοτε το ίδιο, όσες φορές κι αν το'χω δει.
Πλάκα, πλάκα, πρέπει να επανενεργοποιήσω το hellenic metal blog ρε διάολε...
Κι εκεί που αναρωτιέσαι γιατί πονάει ο αγκώνας στο καλό χέρι (κάπου θα τον χτύπησα), τσααααακ... επικονδυλίτιδα, ή αλλιώς "tennis elbow".
Μα κάτσε ρε γιατρέ, αφού δεν παίζω τέννις.
Ναι, τέννις δεν παίζεις, αλλά έχεις δει πως πίνουν οι τεννίστες ανάμεσα στα γκέημς για να ξεδιψάσουν; Ε, κάπως έτσι τον ήπιες κι εσύ.
Μιλάμε ότι όχι ν'ανοίξεις μπουκάλι δεν μπορείς, όχι να στίψεις λεμόνι, ούτε να ξυστείς πάνω από 5 λεπτά στο διαδίκτυο δεν μπορείς, πόσο μάλλον να γράψεις κιόλας. Δώσε μου να σηκώσω 20 κιλά, αλλά μην μου δώσεις ποντίκι να κλικάρω.
Οδηγίες: ξεκούραση (εδώ γελάνε).
Μάλλον λάθος, πολλή ξεκούραση (εδώ γελάνε περισσότερο).
Επίσης φυσιοθεραπείες (αχαχαχαχαχα! Α, καλό, ε;) συν κάτι άλλα ψιλολοϊδια.
Κοινώς, αν δεν περάσει μόνη της και μάλιστα σύντομα, την εκάτσαμαν.
Όχι, δυστυχώς δεν απουσίαζα σε διακοπές.
Είχα απλώς μια αδυναμία ακόμη και να ανοίξω τον υπολογιστή.
Κρίμα, γιατί είχα πολύ θάψιμο να ρίξω.
Πάντως η αλήθεια είναι ότι χρειάζομαι επειγόντως ξεκούραση.
Για την ώρα, μάλλον παραδόξως δείχνει να πηγαίνει καλύτερα. Αλλά δεν το κρύβω πως δεν πήγαινε το μυαλό μου ότι θα υπήρχε τραυματισμός που να χειροτερεύει από το ποντίκι του υπολογιστή...
Τώρα, γιατί τα γράφω αυτά; Μάλλον για να μην φύγει δίχως ανάρτηση ολόκληρος Αύγουστος.
Λίγο χιουμοριστικό μέταλ για να γουστάρουμε για το τέλος...
Όπου όπως λέει και ο θεός σε κάποιο σχόλιο από κάτω, οι στίχοι είναι...
ΗΜΟΣΙΟ - ΜΠΕΡΝΙ ΓΟΥΝΤΕΝ ΑΪΣΟΝΣ ΜΕΝΙΑΛ ΜΑΝ - ΙΝ ΔΕ ΚΑΤΛΣΑΤΟΟΥ ΝΟΤΟΡΙΟΥΣ
ΚΙ - ΑΝΜΠΛΕΣΕΝΤ ΑΙΖΟΛΕΪΤΕ ΟΠΕ ΣΙ ΓΟΥΙΤΣ ΛΟΡΝΤ ΧΙΜΣΕ ΝΟΝ ΣΕΡΒΙΑΑΑΑ !
ΑΑΑΑΑ! (ανάσα) ΑΑΑΑΑ! ΣΑΜΠΤΕΡΙΝΑΝ ΑΜΠΙΣΙΟΝ ΔΕ ΑΝΤΕΣΑΪΝ ΝΕΒΕ ΣΑΒΙ
ΝΑΚΕΦΛΕΚΕΣΚΕ ΑΝΤΕΡΣΤΕΪ ΔΕ ΜΑΝΚΑΪ ΑΛΙΣ ΚΙ ΟΥΝ ΣΙΦΤΙΜΑΪΤ ΤΕΚΕ ΜΕΪΚΓΙΟΥ
ΕΪΣΧΟΤ ΑΣΕΜΕΕΕΕΕ! ΝΟΝ ΣΕΡΒΙΑΑΑΑ ! ΑΑΑΑΑ! (ανάσα) ΑΑΑΑΑ! ΤΟΥ ΔΕ ΦΕΪΣ ΟΦ
ΕΪΣΕ ΕΙ ΚΑΙ ΒΟΥΤΣΕΪ ΧΙΣΒΟΪΣ ΕΤΕΛΕΤΑΙ ....
Ναι, το ξέρω, πάλι εκτός χρόνου έκατσα αλλά...
Τέλος πάντων, κάλλιο αργά παρά ποτέ...
Δεν μπορώ να πω ότι η μέρα ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Με έναν λαιμό χάλια και ψιλοπυρετό από το πιο πρόσφατο κρύωμα του Σαββάτου (η ρημάδα η πτώση της θερμοκρασίας με πέτυχε με κοντομάνικο βλέπετε), ήρθε κι έκατσε και η απίστευτη νεροποντή ακριβώς την ώρα που ξεκινούσα από το σπίτι και με έκανε κυριολεκτικώς σαν χειμερινό κολυμβητή, σε σημείο που γύρισα σπίτι και άλλαξα έως και παπούτσια μιλάμε. Τέλος πάντων, με τα χίλια ζόρια περίμενα λίγο να κοπάσει η βρόχα και ξαναξεκίνησα. Λίγο μετά τις 8 κι ενώ με είχε παραλάβει ο Mad Putcher φτάσαμε στο Κύτταρο όπου δυστυχώς είχαμε ήδη χάσει τους Wrathblade και με τους Valor ήδη να παίζουν. Βασικά αυτούς τους είδα για ικανοποιητικό χρόνο αλλά δεν μπόρεσα να δω το Perseus (δίχως να είμαι βέβαιος αν το έπαιξαν κιόλας). Ως έχω ξαναγράψει, οι Valor είναι εξαιρετικό συγκρότημα και μου αρέσουν αρκετά, έτσι με το που μπήκα μέσα γούσταρα κιόλας, πράγμα που έχει σημασία διότι η μιζέρια στον κόσμο ήταν διάχυτη.
Αν είναι δυνατόν ρε διάολε, πηγαίνεις σε metal συναυλία και αντί ο κόσμος να χτυπιέται, συζητάει για τα μέτρα. Άκουγες κατάρες πανταχόθεν. Απίστευτα πράγματα, σε μεγαλύτερη έκταση κι από τη μουρμούρα που υπήρχε στο Up the Hammers. Τέλος πάντων...
Κλασικά ωραίοι οι Valor ολοκλήρωσαν το σετ τους και αποχώρησαν.
Στην συνέχεια βγήκαν ως έκπληξη της βραδιάς οι Raging Storm οι οποίοι ναι μεν δεν έπαιξαν πολύ, αλλά τα έσπασαν με τα χίλια. Μάλιστα απ'ό,τι είπαν "μάλλον θα δωθεί και συνέχεια", αφήνωντας να εννοηθεί δηλαδή ότι θα ξαναγίνουν κανονική μπάντα με βλέψεις σε νέα κυκλοφορία κιόλας! Εντωμεταξύ δεν το συζητώ ότι ο φίλος ο Χρηστάρας ο Μόσιαλος με συγκίνησε τα μάλα -χαρακτηριστικό ότι δεν τον πέτυχα ούτε σε μια φωτογραφία να φαίνεται το πρόσωπο αφού χτυπιώταν όλη την ώρα. Γενικά ήταν εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη και ξαναλέω ότι τα έσπασαν με τα χίλια -για την φωνή ούτε λόγος, κρύσταλλο!. Μακάρι να έπαιζαν παραπάνω.
Litany για τη συνέχεια κι εδώ ομολογουμένως ζορίστηκα κάπως. Είναι που'ναι έτσι η όλη συγκυρία και δεν ήμουν σε φάση για doom παρόλο που τα παιδιά τα σπάνε και το ξέρουμε. Σόρρυ Νικόλα αλλά ήταν θέμα συγκυριών.
Συγκυρίες που με βοήθησαν περισσότερο στους Released Anger για την συνέχεια, οι οποίοι ανέκαθεν ήταν πωρωτικοί στις συναυλίες τους, πλέον όμως νομίζω ότι είναι μεγάλη μπάντα. Και το εννοώ. Τα παιδιά παίζουν τις κάλτσες τους με χαρακτηριστική ευκολία και με απόδοση που κάθε φορά που τους βλέπω είναι ολοένα και καλύτερη. Ειλικρινά, δεν τους θυμάμαι σε άσχημη μέρα ποτέ -και τους έχω δει αρκετές φορές- αλλά πλέον δεν μιλάμε απλώς για καλή μέρα αλλά για τρομερές εμφανίσεις. Μπράβο στα παιδιά, τα οποία αργά αλλά σταθερά δουλεύουν σοβαρά με κάθε τρόπο, χτίζουν και τη δισκογραφία τους και φτιάχνουν και όνομα. Νομίζω ότι μπορούν δικαίως να θεωρηθούν το καλύτερο (και ουσιαστικότερο) thrash metal συγκρότημα της χώρας.
Πολύ μεγάλη μπάντα και είναι ευχής έργον το ότι μπορεί με ευκολία να γίνει ακόμη καλύτερη.
Και για το τέλος, ε, τι άλλο; Convixion με τους οποίους έχω το γνωστό κόλλημα! Το ξύλο της αρκούδας κατά τα αναμενώμενα. Προσωπικά ούτε με πειράζουν τα όποια λάθη (άνθρωποι είμαστε, ή μάλλον είσαστε διότι εγώ θεός ειμί), δεν με ενοχλούν οι χαβαλέδες. Πραγματικά δε νομίζω να έχει ξαναπεράσει τέτοιο συγκρότημα από τη χώρα και τους θεωρώ από τα σημαντικότερα νέα συγκροτήματα που έχει αναδείξει η Ευρώπη την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον. Ναι μεν με στεναχώρησε το ότι δεν άκουσα το τρομερό Made of Steel αλλά έτσι όπως παίζουν αυτοί που δεν μένει κολυμπιθρόξυλο όρθιο στο τέλος-τέλος της βραδιάς δεν σε νοιάζει και ιδιαίτερα. Εξάλλου πλέον έχουν να παίζουν και τα δύο τρομερά κομμάτια του εφταριού που κόβουν κεφάλια οπότε προφανώς κάτι πρέπει να βγαίνει απ'έξω, δεν το συζητάμε -αν και προσωπικά δεν θα με χάλαγε και ιδιαίτερα να παίζουν κάθε φορά κανά μισάωρο παραπάνω! :)
Γενικά, τι να πεις και τι να πρωτοσχολιάσεις... Από το Drink Metal που για τις ανάγκες της ημέρας εβαπτίσθη Eat Metal; Από την σημειολογική διασκευή του I'm Alive των υπερθεών Cirith Ungol; Από, από από...; Χαμός μιλάμε!
Για να είμαι ειλικρινής εντυπωσιάστηκα από την παρουσία του κόσμου. Ντάξει, αντικειμενικά δεν ήμασταν πολλοί, να μαζεύτηκε καμιά 150ριά κόσμος να υποθέσω; Ήταν όμως και ο κωλόκαιρος, έτσι; Κι ο Γρηγόρης το ήξερε αν και δεν έχασε την αισιοδοξία του ότι θα έρχονταν κι άλλοι. Προσωπικά όμως για να μην λέω ψέματα πριν πάω περίμενα λιγότερο κόσμο. Το γιατί είναι μεγάλη και πολύ πικραμένη ιστορία.
Τον Γρηγόρη τον ξέρω πολλά χρόνια. Ήταν συμμαθητής του Mad Putcher βασικά. Πρώτη φορά είχαμε μιλήσει σχεδόν τυχαία τηλεφωνικά επειδή είχε τύχει να δει την λίστα μου (μυθικές εποχές όπου η λίστα ήταν χειρόγραφη και σχεδόν έργο ζωής) που είχα δώσει στον Mad Putcher και είχε κάποιες απορίες για κάποια underground γκρουπάκια. Πρέπει να ήταν 1994 τότε νομίζω. Βέβαια θυμάμαι είχε ξενερώσει λίγο διότι εγώ ήμουν περισσότερο του thrash ενώ ο Γρηγόρης του επικού και της heavy "βρωμιάς"! Όπως και να'χει, από κοντά τον πρωτογνώρισα μόλις είχε ανοίξει το μαγαζί, ένα μαγαζί που εν πολλοίς με κατέστρεψε οικονομικά επί σειρά ετών μιας κι αγόραζα τα κέρατά μου τα τράγια. Αυτά βέβαια στις καλές εποχές, διότι μετά άρχισαν να έρχονται και οι κακές και δεν αναφέρομαι στην τελευταία διετία αλλά πιο πριν.
Πάντα προσπαθούσα να πηγαίνω και κουτσά-στραβά το κατάφερνα. Είχα γνωρίσει και πολύ κόσμο στο μαγαζί που ήταν μεταξύ άλλων ένας τόπος συνάντησης της τοπικής underground κοινότητας της Αθήνας. Μπάντες έβλεπες, τρελαμένους έβλεπες, μέχρι και εκδρομείς από άλλες πόλεις έβλεπες. Και φυσικά ήταν και ο Μητσάρας εκεί πέρα, ο έτερος Καπαδόκης της Eat Metal με τον οποίον έπεφτε κλασικά πολύ γέλιο.
Το θέμα είναι ότι η φιλοσοφία του Γρηγόρη ήταν πάντα τέτοια που του γύρισε μπούμερανγκ και μάλιστα όχι με τον καλύτερο τρόπο. Στις καλές του τον πλησίαζε πλήθος συγκροτημάτων για να τους κανονίσει κανά support ή κανά άλλο λαϊβάκι, ακόμη και κανά cd αν υπήρχε η δυνατότητα. Ακόμη και τσαμπατζήδες έβλεπες διάφορους. Μετά άρχισε να γυρνάει το καλαμπούρι και έβλεπες κόσμο να εξαφανίζεται και τον Γρηγόρη να το παλεύει μόνο του.
Σας μιλάω για ένα παλικάρι μάλαμα που έχει δώσει και την ψυχή του για το metal, που προσπαθεί ασταμάτητα ακόμη και στις χειρότερές του. Όπως είπε και ο Μητσάρας από την σκηνή την Κυριακή, το τι έχει τραβήξει αυτό το παιδί μόνο ο κώλος του το ξέρει. Τι ν'αρχίσουμε να λέμε, πόσες φορές έχει μπει μέσα για συναυλίες, πόσες φορές έχει βάλει το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσει συγκροτήματα, πόσες φορές έχει φάει τα πουλήματα της αρκούδας ενώ δεν θα'πρεπε. Και μην αναφέρω και τις συχνές "γνωστές" απόψεις των πυροβολημένων με άποψη επί παντός επιστητού, έτσι;
Η ουσία είναι ότι αξίζει την υποστήριξη όλων μας. Ξέρω, οι εποχές είναι δύσκολες -και για'μένα ισχύει αυτό- αλλάκάποιοι άνθρωποι αξίζουν να τους υποστηρίζουμε διότι αυτοί ασταμάτητα κάνουν πολλά για εμάς ακόμη κι αν εμείς το αγνοούμε.
Τέλος πάντων, τι να λέμε τώρα...
Καλή συνέχεια σε όλους. Και Γκρέγκυ, όχι μόνο να τα χιλιάσεις ρε αλλά να προσέχεις και τους μαλάκες αδελφέ. Να'σαι πάντα καλά ρε και θα τα πούμε! \m/
Κι επειδή σε κάτι τέτοιες περιστάσεις πρέπει να βγάζουμε και το καλό σερβίτσιο... Metal from Hellas... Διότι θα συμφωνήσω με τον Γκρέγκυ ότι η Ελλάδα διαθέτει την καλύτερη underground σκηνή της Ευρώπης. Και πείτε μου ό,τι θέλετε επί τούτου...
Να δούμε λίγο και την μουσική των συγκροτημάτων... Wrathblade- Met in Hades
Valor- Into the Night
Raging Storm- Heavy Metal Faith Litany- Fly on Redemption's Wings
Released Anger- Selfish Bastard
Convixion, όλο το live των γεννεθλίων! (respect σε όποιον το βιδεοσκόπησε!)
Pt.I
Κατόπιν αλλιεύσεως του παλιολιθικόθεν φίλου apartu, η νέα επικών διαστάσεων και προδιαγραφών κυκλοφορία (μετά το μυθικό Kings of Feta, το soundrtack του υπερτεραστιότατου Πανίσχυρου Μεγιστάνα των Νίντζα αλλά και σωρεία από demos) από τους Έλληνες-alter ego των Manowar, Ανώριμους υπό τον τίτλο 17 Κατσαρίδες είναι γεγονός! Και μάλιστα ΚΑΙ με βίδεο-κλιπ...
είναι πάλι στην επικαιρότητα κι όπως έχουμε ξαναπεί το ζήτημα της ονομάσιας των Σκοπίων δείχνει να μπαίνει στην τελική του ευθεία, με τους γείτονές μας να συνεχίζουν αδιάλλακτοι την όλη συμπεριφορά τους (σ.σ. τελικά συνειδητοποίησα πρόσφατα πως το αεροδρόμιό τους το ονόμασαν Μ.Αλέξανδρος ακριβώς για αν το αποσύρουν, να φανεί ντε και καλά ως υποχώρηση εκ μέρους τους. Ελπίζω να μην κάνουμε τις ίδιες μαλακίες που'χαμε κάνει κάποτε με τη σημαία τους), ας ευθυμήσουμε και λίγο με τους στίχους δύο τραγουδιών: το πρώτο είναι από τους Έλληνες Sarissa, από τη Θεσσαλονίκη και λέγεται Makedonian Army, κυκλοφόρησε (πρώτη φορά) το 1987 στο Demo 87 (η δεύτερη ήταν στον πρώτο τους δίσκο) -η μουσική παραπλεύρως. Το δεύτερο είναι (φυσικά...) το Alexander the Great, των Αρχόντων του Σύμπαντος Iron Maiden από τον δίσκο τους Somewhere in Time (1986)... Σημειωτέον, αναφορικά με το Alexander the Great, το τραγούδι είναι κουτσουρεμένο (λείπουν κάποια λεπτά με σολαρίσματα), αλλά παραθέτω αυτήν την εκδοχή αντί κάποιας άλλης με το πλήρες τραγούδι, διότι αυτός που έχει φτιάξει αυτό το βίντρο κλιπ -το οποίο ΔΕΝ είναι των Maiden, μιας και το Alexander the Great δεν κυκλοφοόρησε ποτέ σε single- έχει κάνει πραγματικά εκπληκτική δουλειά.
Macedonian Army
No moonlight but shining night
Hearing hawls prepared to fight
The wind that blows reminds last wars
Our songs regain the secret force.
Being soldier fourteen years
Are you ready, death appears
Nightmare's smile, danger's joy
Heaven Hell, search and destroy.
Proud - on the land we are marching
Proud - through the Time
Star - on our shields is shining
Sirius - the star of Life.
No way out, through the years
Till the end and without tears
Our King is wolf, at night he hawls
Singing to us, immortal souls.
Proud - on the land we are marching
Proud - through the Time
Star - on our shields is shining
Sirius - the star of Life.
Alexander the Great
“My son ask for thyself another
Kingdom , for that which I leave
is too small for thee..." (King Philip of Macedon)
Near to the east In a part of ancient Greece In an ancient land called Macedonia
Was born a son
To Philip of Macedon
The legend his name was Alexander
At the age of nineteen
He became the Macedon king
And he swore to free all of Asia minor
By the Aegian Sea
In 334 B.C.
He utterly beat the armies of Persia
Alexander the Great
His name struck fear into hearts of men
Alexander the Great
Became a legend ` mongst mortal men
King Darius the third
Defeated fled Persia
The Scythians fell by the river Jaxartes
Then Egypt fell to the Macedon King as well
And he founded the city called Alexandria
By the Tigris river
He met King Darius again
And crushed him again in the battle of Arbela
Entering Babylon
And Susa , treasures he found
Took Persepolis the capital of Persia
Alexander the Great
His name struck fear into hearts of men
Alexander the Great
Became a God amongst mortal men
A Phrygian king had bound a chariot yoke
And Alexander cut the “Gordian Knot?
And legend said that who untied the knot
He would become the master of Asia
Helonism he spread far and wide
The Macedonian learned mind
Their culture was a western way of life
He paved the way for Christianity
Marching on , marching on
The battle weary marching side by side
Alexander’s army line by line
They wouldn’t follow him to India
Tired of combat , pain and the glory
Alexander the Great
His name struck fear into hearts of men
Alexander the Great
He died of fever in Babylon
Ελληνική metal σκηνή λοιπόν... Μια πολύ πονεμένη ιστορία. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως, επιχειρώντας μια σχετικά σύντομη ιστορική αναδρομή (σε τεύχη βέβαια), σταχυολογώντας απλώς κάποια συγκεκριμένα στοιχεία και για πολύ συγκεκριμένους λόγους (που θα γίνουν κατανοητοί με τον καιρό). Πριν μερικές μέρες παρέθεσα ένα κείμενο από μια ξένη ιστοσελίδα, της underground σκηνής του Τέξας των ΗΠΑ, το οποίο ως ουσία είναι άμεσα συνδεδεμένο -αλλά και απόλυτα περιγραφικό- με κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν και με τις προσπάθειες αυτής εδώ της μικρούλας χώρας στο διεθνές μεταλλικό στερέωμα. Το πως συνδέονται αυτά μεταξύ τους, θα γίνει κατανοητό εν ευθέτω χρόνω. Για την ώρα ας συνεχίσουμε.
Η ελληνική metal σκηνή δεν είναι κάτι σαν ένα παράσιτο που απλώς εμφανίσθηκε σαν υπερκαινοφανής την Χ δεδομένη χρονική στιγμή. Εδώ και σχεδόν 25 χρόνια -από τις αρχές τις δεκαετίας του 80- καταβάλλονται (ενίοτε και κυριολεκτικά) "αιματηρές" προσπάθειες για γίνει κάτι της προκοπής. Δεν θα πω φυσικά πως όλοι όσοι πέρασαν από το ελληνικό metal είχαν ως σκοπό να το αναδείξουν ή να το καθιερώσουν. Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Οι περισσότεροι μάλλον ή την "πλάκα" τους ήθελαν να κάνουν, ή να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους και να πουν πως κάποτε έφτιαξαν μια μπάντα, άλλοι όμως την είδαν κάποτε ότι μπορούν να κάνουν μέχρι και καριέρα ως μουσικοί. Η ουσία όμως δεν αλλάζει: όποιον σκοπό κι αν εξυπηρετούσε ο καθένας, τελικά έστω και δι’ απείρων προβλημάτων (αξεπέραστων πολλές φορές) δημιουργήθηκε και μεσουρανεί (τηρουμένων των αναλογιών πάντα) η ελληνική metal σκηνή. Ό,τι κι αν είναι αυτή εν τέλει...
Ως προς τα πρώτα χρόνια (αλλά εδώ που τα λέμε και ως προς τα μετέπειτα) κάποιοι παράγοντες δείχνουν να είναι πιο απλοί τη σήμερον ημέραν. Υπάρχουν πχ, περισσότερες εταιρίες που ασχολούνται με το underground (διότι εκεί βρίσκεται ακόμη η ελληνική σκηνή και ουδέποτε πρόκειται να διαφύγει, παρόλο που το σημερινό underground σε καμία περίπτωση δε μοιάζει έστω και κατά το ελάχιστο με αυτό που ονομάζαμε underground μέχρι και πριν από 10 (ίσως και 15) περίπου χρόνια), με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο εύκολο για ένα συγκρότημα να συνάψει κάποιο συμβόλαιο ή και να κυκλοφορήσει τη δουλειά του μόνο του. Παλαιότερα για να ηχογραφήσεις ακόμη και ένα demo έπρεπε υποχρεωτικά να καταφύγεις σε κάποιο studio, υπόθεση όχι ιδιαίτερα εύκολη, όπου και πάλι το αποτέλεσμα δεν ήταν εγγυημένο (ως προς την ποιότητα του ήχου). Εάν δεν υπήρχε "μαρούλι" μια κλασσική μέθοδος ήταν το κασσετοφωνάκι στο σπίτι (ουκ ολίγα τέτοια παραδείγματα υπάρχουν) με αποτέλεσμα άστα να πάνε καλύτερα... Απεναντίας, σήμερα μπορείς να βγάλεις εξαιρετικό αποτέλεσμα ακόμη και με έναν καλό ηλεκτρονικό υπολογιστή σπιτιού! Όπως και να ’χει το πράγμα, οι συνθήκες είναι σαφώς καλύτερες (για την ακρίβεια δεν υπάρχει καν σύγκριση). Και όμως: ενώ θα ήταν το απολύτως λογικό να βλέπουμε τα ελληνικά συγκροτήματα να πετάνε, σε μια εποχή μάλιστα που το metal παγκοσμίως μαστίζεται τόσο από την επιρροή της μουσικής βιομηχανίας (με τα όσα αυτή επιβάλλει), όσο και από την έλλειψη φαντασίας και τα αναμασήματα (χαρακτηριστικό παράδειγμα η λαίλαπα των διασκευών και των tributes), τελικά συμβαίνει το αντίθετο. Παράδοξο ίσως; Μάλλον όχι. Παλαιότερα όπου οι μεταλάδες και λιγότεροι ήταν, και λιγότερα μέσα διέθεταν (δεν υπήρχε διαδίκτυο πχ, τα περιοδικά ήσαν λιγότερα, τα fanzine ήταν μικρής "εμβελείας", έντονη "λογοκρισία" υπήρχε κλπ), αλλά και λιγότερα χρήματα είχαν, ήξεραν επί παραδείγματι τους Deceptor και συχνά-πυκνά άκουγες τέτοια ονόματα σε σχετικές συζητήσεις. Σήμερα η πιθανότητα να ακούσεις να αναφέρονται (πχ) οι Airged L’Amh είναι μάλλον λιγότερες κι από αχλαδιά να βγάλει μήλα. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Οι λόγοι είναι πολλοί και θλιβεροί. Ο κυριότερος; Ο Έλληνας μεταλάς απαξιοί να ασχοληθεί με τα ελληνικά συγκροτήματα ακριβώς επειδή δεν είναι ξένα. Λες και η ωραία ή καλή μουσική αναγνωρίζει χώρες και σύνορα... Βέβαια στο ερώτημα γιατί τότε τα ελληνικά συγκροτήματα είναι (για τα δεδομένα τόσο τα δικά τους όσο και του παγκόσμιου underground) δημοφιλή έως και ανάρπαστα κάποιες φορές στο εξωτερικό, οι διάφοροι μεταλαράδες κοιτούν σαν ροφοί με το στόμα ορθάνοιχτο... Άλλωστε είναι γνωστό ότι του Έλληνα αν του φέρεις ακόμη και σκατά και τους πεις πως είναι εισαγωγής θα πέσει με τα μούτρα πάνω, διότι... είναι εισαγωγής, πως να το κάνουμε.
Θα κάνω μια μικρή παύση και θα προχωρήσω στην ιστορία της ελληνικής σκηνής, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι (κυρίως αυτό, αν και αποδεδειγμένα οι νεώτεροι έχουν γεννηθεί γνωρίζοντας ήδη τα πάντα, ως εκ τούτου δεν ενδιαφέρονται ποτέ να μάθουν τίποτε) ότι εδώ, σε αυτή τη μικρή γωνίτσα του πλανήτη που λέγεται Ελλάδα, η metal σκηνή μόνο ανύπαρκτη ή ανάξια ενασχόλησης δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί. Δεδομένου ότι είναι αδύνατον να αναφέρω ονομαστικά όλα τα συγκροτήματα που έχουν βγάλει κάτι το (απλώς) ενδιαφέρον (πόσο δε μάλλον όλα έχουν κυκλοφορήσει έστω και μια «δουλειά»), και έχοντας φυσικά πάντοτε στα υπ’ όψιν πως όσο πιο μεγάλο είναι το «αφιέρωμα» τόσο λιγότεροι θα το διαβάσουν (ακριβώς επειδή μιλάει για ελληνικά συγκροτήματα και όχι λόγω βαρεμάρας), έχω αποφασίσει να αναφέρω αυτά που εγώ θεωρώ σημαντικότερα στοιχεία. Ξεκαθαρίζω (και πάλι) πως όσα συγκροτήματα δεν αναφέρω καθόλου ή αναφέρω με "περικοπές", τούτο δεν γίνεται για κανέναν άλλο λόγο από την προσπάθεια να κάνω το "αφιέρωμα" όσο το δυνατόν μικρότερο (δεδομένου ότι θα είναι μεγάλο).
Την ιστορία της ελληνικής σκηνής την έχω χωρίσει σε 4 μέρη. Τους λόγους θα τους διαπιστώσετε και μόνοι σας, αλλά συνοπτικά θα αναφέρω πως έχουν προκύψει με βάση την πορεία ή καμπή ακολούθησε η σκηνή: στην πρώτη περίοδο (82-87) έχουμε τα πρώτα μπουσουλητά του βρέφους, το οποίο κάνει κάποιες αρχικές προσπάθειες να σταθεί στα ποδαράκια του. Στη δεύτερη (88-91) έχουμε να κάνουμε με μια εποχή που βγαίνουν συγκροτήματα (σχεδόν κυριολεκτικά) με το κιλό (!) αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα: εν ολίγοις φως στο τούνελ δεν υπάρχει. Είναι η περίοδος που σφραγίζεται από σωρεία demo. Στην τρίτη περίοδο (92-98) έχουμε την έξαρση του death/black με όσα αυτή συνεπάγεται και στην τελευταία, από το 99 μέχρι σήμερα, έχουμε πλέον μια ελληνική σκηνή, ενήλικη, κυριολεκτική κούκλα! Μια κούκλα, που λίγοι της δίνουν σημασία όμως...
1982-1987
Θα μπορούσε να πει κανείς πως υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που θα είχαν κάποιες "προδιαγραφές" να θεωρηθούν πρωτοπόροι στην εμφάνιση του metal στην Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι πως ουσιαστικά κανένα από αυτά δεν ήταν metal. Εξάλλου ο όρος metal στις αρχές της δεκαετίας του 80 δεν ήταν και ιδιαίτερα διαδεδομένος, μερικοί εξακολουθούσαν να το βλέπουν ως μια άλλη μορφή της rock. Όπως και να'χει, με λίγη φαντασία ίσως, αλλά και δεδομένου ότι υπήρχαν κάποια «ύποπτα» στοιχεία στη μουσική τους, θα μπορούσαμε να βρούμε αρκετά, μιας και τα περισσότερα μάλλον κάπου μεταξύ rock και hard rock περιορίζονταν. Προσωπικά θεωρώ πως (ημι)επισήμως η όλη ιστορία μπορεί να ξεκινήσει με τους Θεσσαλονικείς Northwind και το δίσκο τους“Northcoming” που κυκλοφόρησε το 1982 (από την ΕΜΙ παρακαλώ!). Αυτά που γράφαμε πιο πάνω σίγουρα ισχύουν και για τους Northwind: πιο πολύ προς το (τότε) hard rock έτειναν, απλά θεωρώ πως η μουσική τους είχε κάποια άλλα στοιχεία που θα μπορούσαν υπό συνθήκες να θεωρηθούν πιο metal -με μια σύγχρονη παραγωγή δηλαδή-, σε σχέση με άλλα συγκροτήματα της εποχής. Το πρώτο, όμως, όντως metal συγκρότημα νομίζω πως ήταν οι Vice Human οι οποίοι 2 χρόνια μετά (1984) κυκλοφόρησαν το ομώνυμο άλμπουμ τους. Μάλιστα, παρόλο που το metal στην Ελλάδα εξακολουθούσε να βρίσκεται σε εμβρυακή μορφή, ένα χρόνο αργότερα τολμούν και κυκλοφορούν και δεύτερο δίσκο υπό τον τίτλο “Metal Attack”. Το 1985 όμως μας επιφυλάσσει μια έκπληξη (όπως εξελίχθηκε δηλαδή): το (κατ’ εμέ) σημαντικότερο ελληνικό συγκρότημα όλων των εποχών, οι Flames «σκάνε μύτη» με το αριστουργηματικό “Made in Hell” (κριτική μου για τον δίσκο, εδώ)! Η ιστορία των Flames βασικά έχει αρκετό γέλιο (για όσους την γνωρίζουν), όμως το συγκρότημα έκανε κάτι δύσκολο: εκείνη την εποχή (για να χαριτολογήσουμε και λίγο) κάθε μέρα προέκυπτε και ένα καινούριο ελληνικό συγκρότημα (αν και εδώ που τα λέμε το χαριτολόγημα μάλλον δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια!). Κοινό σημείο αναφοράς όλων αυτών των συγκροτημάτων ήταν το ότι όλα (μηδενός εξαιρουμένου) "είχαν στα σκαριά συμβόλαιο με γνωστή εταιρία και ήδη βρίσκονταν στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις του πρώτου τους δίσκου"! Ένα ακόμη κοινό σημείο αυτών των συγκροτημάτων ήταν ότι την ημέρα που έμπαιναν στο αεροπλάνο για να ηχογραφήσουν τον δίσκο στο εξωτερικό (sic), ήταν και η τελευταία φορά που ακούγαμε από δαύτους! Όταν λοιπόν πρωτοεμφανίσθηκαν οι Flames (με την -επαναλαμβάνω- πραγματικά ενδιαφέρουσα αν και αστεία κατ’ εμέ ιστορία πίσω τους!) όλοι είπαν "καλά, πάνε κι αυτοί". Άλλωστε κατά τις… παραδόσεις είχαν προαναγγείλει τον δίσκο τους, ηταν συγκρότημα από το εξωτερικόν, κλπ, κλπ! Και όμως, οι Flames είναι οι πρώτοι που το ’παν και το ‘καναν! Και σε μια εποχή που το metal στην Ελλάδα ήταν όχι απλώς υπανάπτυκτο αλλά μάλλον κάτι περισσότερο… Μέχρι σήμερα το Made in Hell εξακολουθεί να παραμένει ένας από τους καλύτερους ελληνικούς metal δίσκους όλων των εποχών, παρόλο που έχει μάλλον μια από τις χειρότερες προφορές αγγλικών που έχουν υπάρξει παγκοσμίως (είχαμε πάντοτε πρόβλημα σε αυτόν τον τομέα) αλλά και μια όχι ιδιαίτερα καλή παραγωγή (για να ακριβολογούμε την θεωρώ κάκιστη)! Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορούν το “Merciless Slaughter” αλλά δυστυχώς δεν είναι το ίδιο καλό με το ντεμπούτο τους -αν και σε καμία περίπτωση δεν είναι άσχημο. Το 1986 εμφανίζονται οι Vavel με τον ομώνυμο δίσκο τους, που θεωρείται αρκετά σημαντική κυκλοφορία. Φτάνουμε αισίως στο 1987 όπου οι Flames πρωτοπορούν και κυκλοφορούν ένα live EP υπό τον τίτλο “Live in the Slaughterhouse” (εδώ άλλοι δε μπορούσαν να βγάλουν κανονικό δίσκο και οι Flames έβγαλαν live! Για σκεφτείτε το λίγο…). Την ίδια χρονιά όμως έχουμε μερικές ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες: οι Spitfire βγάζουν το “First Attack”, οι Εξόριστοι τους “Δωριείς”, οι Crush το “Kingdom of the Kings” (το οποίο είναι αναμφισβήτητα από τις κορυφαίες δουλειές όλων των εποχών στην Ελλάδα. Κι εδώ να κάνω μια σημείωση: αυτός ο δίσκος έχει κυκλοφορήσει το 1993. Για κάποιον πολύ μυστηριώδη και σκοτεινό λόγο που δεν έχω ανακαλύψει ακόμη, πάντοτε λέω -διότι έτσι μου'χει κολλήσει- πως έχει βγει το 1987. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες!), οι Northwind επανέρχονται με το δεύτερο (καλύτερο και τελευταίο τους) “Mythology”, ενώ παράλληλα πρωτοεμφανίζεται και ένα από τα κορυφαία ελληνικά γκρουπ όλων των εποχών, οι Sarissa με το... διαπλανητικών διαστάσεων “Demo ‘87” (ή για να είμαι σωστός, οι φήμες λένε ότι αυτό εδώ είναι το δεύτερο demo των Sarissa, αλλά 20 χρόνια τώρα δεν έχω καταφέρει όχι μόνο να το βρω αυτό το demo αλλά ούτε καν να γνωρίσω κάποιον άνθρωπο που έστω να το'χει δει ποτέ του). Την ίδια χρονιά ο Nigel Foxxe αποχωρεί από τους Flames και δημιουργεί τους Thanatos Inc. Με τους οποίους κυκλοφορεί το εκπληκτικό “Life Ltd.”. Α, και φυσικά κάπου προς τα τέλη αυτής της πρώτης περιόδου εμφανίζεται μια από τις πλέον... μυθικές φιγούρες της ελληνικής σκηνής, ο Τσιμπινουδάκης! Νομίζω η πρώτη του εμφάνιση ήταν με τους Vaal! :)
Κάπου εδώ "τελειώνει" ιστορικά η πρώτη περίοδος της ελληνικής σκηνής, όχι όμως και η καθεαυτή ιστορία της.
Μερικά στοιχεία για να γίνουν κατανοητές οι συνθήκες υπό τις οποίες γεννήθηκε η ελληνική metal σκηνή: τότε υπήρχε ήδη μια μεγάλη rock σκηνή στην Ελλάδα: Λάκης με τα Ψιλά Ρεβέρ, Πουλικάκος, Παπακωνσταντίνου, Άσημος, Τουρνάς, Φατμέ κλπ, κλπ. Κινητικότητα υπήρχε και μάλιστα έτονη. Το rock γενικά ήταν πάντα στη μόδα αλλά ιδίως από τα μέσα της δεκαετίας του 70 μέχρι και μια δεκαριά χρόνια μετά (τουλάχιστον) αποτελούσε ήχο "πρώτης γραμμής". Σε παγκόσμιο επίπεδο, ονόματα όπως Deep Purple, Led Zeppelin, Jethro Tull πολύ απλά προκαλούσαν ρίγος, εκτός από τον συνωστισμό! Δεδομένου ότι -όπως είπα και στην αρχή- ο όρος metal ακόμη δεν ήταν ούτε καθιερωμένος, ούτε ευρέως αποδεκτός (χαρακτηριστικά να αναφέρω πως όταν οι Maiden πηγαν το 1978 demo τους στον Neal Kay (Heavy Metal Soundhouse) και του είπαν "είμαστε οι Iron Maiden, ένα heavy metal συγκρότημα", η απάντηση ήταν "οκ, θα το ακούσω, αλλά τι heavy metal μου λες, hard rock είσαστε όλοι"), τα πρώτα ελληνικά metal συγκροτήματα οι εταιρίες τα έβλεπαν ως rock κι όχι ως κάτι διαφορετικό. Αυτό εξηγεί πως όλα εκείνα τα συγκροτήματα (που αρκούσε ή να έχουν λίγη στοιχειώδη κινητικότητα, ή κάποιον γνωστό να βοηθήσει) έβρισκαν σχετικά εύκολα συμβόλαιο με κάποια μεγάλη εταιρία (EMI, FM κλπ). Βέβαια αυτό εξηγεί και το γιατί όλες οι τότε παραγωγές ήταν... "ελαφρολαϊκές": το Made in Hell πχ που αποτελείται από σχετικά σκληρές συνθέσεις, έχει παραγωγή σχεδόν rock, και το ίδιο ισχύει και για τους άλλους δίσκους που είχαν βγει τότε. Αυτό το γεγονός επηρέαζε πάρα πολύ το τελικό αποτέλεσμα.
Γενικά, αυτά που πρέπει να κρατήσουμε από αυτήν την πρώτη περίδο της ελληνικής metal σκηνής είναι τα εξής: πρώτον, το metal στην Ελλάδα ξεκινάει να λαμβάνει σάρκα και οστά, να ξεφεύγει δηλαδή από τη φάση του "ακούω" μόνο και να περνάει και στην φάση του "παίζω" κιόλας. Δεύτερον, τα ελληνικά metal συγκροτήματα τα έβλεπαν ως rock, κι έτσι δικαιολογούνται και οι rock παραγωγές των δίσκων τους, και το γεγονός ότι όποιο γκρουπ έβγαινε, με σχετική ευκολία έβρισκε δισκογραφική εταιρία να βγάλει δίσκο. Τρίτον, οι Flames είναι πραγματικά μια μοναδική περίπτωση στα χρονικά: άλλοι πάσχιζαν να βγάλουν έστω και την πρώτη τους δουλειά, και οι Flames όχι μόνο έβγαλαν τρεις (!), αλλά επειδή πλακώθηκαν στο ενδιάμεσο υπήρξε και η αποχώρηση του τραγουδιστή/κιθαρίστα Nigel Foxxe ο οποίος ακολούθησε σόλο καριέρα βγάζοντας και δίσκους. Αυτά τα παληκάρια πραγματικά δεν έπαιρναν χαμπάρι από τίποτε (σημειωτέον, έβγαλαν κι ένα... Greatest Hits... όταν λέμε ότι τα παληκάρια δεν καταλάβαιναν μία, το εννοούμε!). Και το θέτω έτσι, διότι η προσφορά των Flames στην ελληνική σκηνή ήταν πραγματικά τόσο μεγάλη ακριβώς γι'αυτόν τον λόγο. Αν οι Flames είχαν ακολουθήσει διαφορετική πορεία, πιθανώς το ελληνικό metal όχι μόνο να ήταν τελείως διαφορετικό σήμερα, αλλά να είχε εξαφανισθεί και τελείως κάποια στιγμή στο παρελθόν.
Λίγο πριν κλείσω το πρώτο μέρος, ένα παραλειπόμενο συν μια μπηχτή: το πρώτο, πριν από 3 ή 4 χρόνια συζήταγα περί ελληνικού metal με έναν γνωστό μου Άγγλο, ηλικίας 50φεύγα χρονών (μιλάμε ότι το παληκάρι ξεκίνησε ν'ακούει metal με τους... πιτσιρικάδες Bλack Sabbath κι έχει δει τα πάντα!). Η εικόνα που είχε για την Ελλάδα ήταν ότι "αρχαία, έχετε, ιστορία έχετε, εκπληκτικό φαγητό έχετε, αλλά metal δυστυχώς δεν έχετε, παρά μόνο στα τελευταία χρόνια". Του'στειλα λοιπόν ένα cd με παλαιό υλικό -από τα χρόνια έως το 90. Την ίδια μέρα που το έλαβε, το άκουσε όλο: όχι μόνο έπαθε πλάκα γενικώς, αλλά ειδικότερα για τους Flames η απάντησή του ήταν "these guys are geniouses". Μάλιστα πορώθηκε τόσο πολύ με την ελληνική σκηνή, που στα καπάκια κάνει και μια συνέντευξη για το e-zine -το πάλαι ποτέ Μetal Gospel- που έγραφε σε κάποιο νέο και καλό ελληνικό συγκρότημα. Το δεύτερο, όπως αρέσκομαι να λέω, SUPPORT UNDERGROUND. Κρατήστε την την κουβέντα, θα μας απασχολήσει...
Για την ώρα αυτά τα ολίγα. Θα υπάρξει (μεγάλη) συνέχεια.
