ΜΜΕ και μεγάλες αλήθειες...

Καλά το καταλάβατε, οι πραγματικά μεγάλες αλήθειες μπορούν να έρθουν μόνο από σειρές τύπου South Park.
Δυστυχώς Πρετεντέρηδες υπάρχουν σε όλον τον κόσμο.

Η ακόμη καλύτερη διευκρίνιση πάντως έρχεται από τα σχόλια:
We do not have any reports of fatality yet, but we belive that the death toll may be in the Hundreds of Millions. Beaverton has only a population of about 8.000 Tom, so this would be quite devastating.

Μερικά πολύ νόστιμα μεζεδάκια απ'αυτά που μου αρέσουν...

Σε ραδιοφωνική συνέντευξη της στην εκπομπή «Γιάφκα» του Σπύρου Χαριτάτου, η κ. Αρβελέρ αναφέρθηκε αρχικά στην οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, αφήνοντας παράλληλα μια αιχμή κατά του Θεόδωρου Πάγκαλου δηλώνοντας: «Δεν τα φάγαμε όλοι όπως είπε κάποιος, αλλά νομίζω ότι πραγματικά φταίμε όλοι ως μέλη μιας κοινωνίας».
Στη συνέχεια, η κ. Αρβελέρ μίλησε και για την αποπομπή του Στέλιου Σταυρίδη από το ΤΑΙΠΕΔ για την επίμαχη πτήση στο λίαρ τζετ του Δημήτρη Μελισσανίδη, σημειώνοντας: «Ηταν φίλος με αυτούς με τους οποίους έκανε τη σύμβαση;αν ήταν,είναι κακό. Ειναι βλάκας», ενώ ως έτερο παράδειγμα βλακείας χαρακτήρισε και τον υπουργό Αδωνι Γεωργιάδη δηλώνοντας πως « Υπουργώ σημαίνει υπηρετώ».

Πολύ με κάλυψε η εκλεκτή κυρία Αρβελέρ. Παραδείγματα βλακείας. Και δεν είναι τα μόνα αλλά σίγουρα λειτουργούν ως φάροι.
Και μιας και περί Αδ-όνειδος ο λόγος, μην ξεχνάμε ότι ο τηλεπλασιέ δεν απεδείχθη αγράμματος μόνο τότε με το πνεύμα, το επανέλαβε και πρόσφατα με τον... Δημοκίδη (βλ. την εξαιρετική ανάλυση του Σαραντάκου) και ενέμεινε και στην θέση του ως κλασικός αμαθής. Κοινώς, βλάκας, εμμονικός και αμαθής, άρα άριστος για Υπουργός.

Για την συνέχεια έχουμε τον τουήτι του ανθρώπου που παριστάνει τον Υπουργό Παηδίας:

Ο εμετός σε όλο του το μεγαλείο που απαιτεί μια γαρνιτούρα από Σίμο Κεδίκογλου που πλέον νομίζω ότι έχει ξεπεράσει σε μπούρδα και καθιστά εντελώς γατάκι και ερασιτέχνες κάτι παλαιούς κυβερνητικούς εκπροσώπους τύπου Αντώναρου ή ακόμη και Πεταλωτή. Τι εξεστόμισε, λοιπόν, ο μέγας αυτός άνθρωψ; Ότι "Κλειστά σχολεία δεν είναι πρόοδος, είναι σκοταδισμός. Δεν είναι αγώνας, είναι επιστροφή στο Μεσαίωνα". Ακριβώς! Να βιώσουμε λοιπόν, ω, Μιχαήλ Άγγελε της Βλακείας, τη δική μας Αναγέννηση! Ούτως ή άλλως ένεκα Βυζαντίου δεν τη ζήσαμε ποτέ, ήγγικεν λοιπόν η ώρα! Να ζήσουμε τον Φωταδισμό των σχολείων δίχως πετρέλαιο τον χειμώνα, δίχως βιβλία, με φωτοτυπίες, με χιλιάδες κενά σε όλη την Ελλάδα, με συγχωνεύσεις ένεκα δημοσιονομικής προσαρμογής! Αυτά είναι πρόοδος.
Δεν μπορεί, είναι η εποχή των ηλιθίων, δεν εξηγείται αλλιώς.

Κι όσον αφορά τον Παηδίας που τον ξεχάσαμε, ο άνθρωπος που κατήργησε σχεδόν όλες τις τεχνικές ειδικότητες και την επομένη (κυριολεκτικώς) ημέρα παρευρέθη στα εγκαίνια πασίγνωστου ΙΕΚ (λίαν συμπτωματικώς με ίδιες ειδικότητες) στον Πειραιά (που κατά διαβολική σύμπτωση είναι και η εκλογική του περιφέρεια), είναι κεγαμό τις συμπτώσεις και τίποτε άλλο. Καλή χρονιά λοιπόν με δασκάλους και καθηγητές καταρρακωμένους, με μισθούς πείνας και απαξιωμένους όσο δεν πάει.

Μόνο που, ηλίθιε, το Σχολείο δεν είναι τα ντουβάρια του. Είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές και είναι και τα παιδιά που πεινάνε και μπορεί να έχουν και γονείς που αυτοκτόνησαν από αυτά που ΕΣΥ έφαγες και που ΕΣΥ ψηφίζεις. Ντουβάρι, ε, ντουβάρι...

Και για το τέλος, μια ανατριχιαστική επιστολή που απλώς ξεγυμνώνει την Ανάπτυξη του στουρνάρη Σαμαρά. Δίχως περαιτέρω σχολιασμό από εμένα διότι δεν απαιτείται. Με την Ρεπούση άλλωστε θα ασχοληθούμε προσεχώς.

Είμαι 19 χρονών, φοιτητής & ανασφάλιστος εργαζόμενος σε 2 δουλειές που μου πίνουν το αίμα. Δεν παραπονιέμαι.

Στην Ελλάδα της κρίσης τους, το να έχω δύο δουλειές, έστω και αν μαζί αθροίζουν 750€ μηνιαίως με καθιστούν προνομιούχο. Από αυτές τις δουλειές εξάλλου έχει φαγητό η μητέρα μου και η 12χρονη αδερφή μου.

 

Δεν έχω και πολλές επιλογές. Όντας ανασφάλιστος είμαι και φοροφυγάς. Ναι ναι, αυτός που ψάχνει όλη μέρα η κυβέρνηση. Έχω εισοδήματα και δεν τα δηλώνω. (Γιάννη Στουρνάρα, ακούς;)

 

Δεν ήμουν πάντα φοροφυγάς όμως. Μόλις 1 χρόνο πριν ήμουν ένα χαμογελαστό παιδί με όρεξη και όνειρα. Προερχόμενος από οικογένεια της μεσαίας τάξης όπως μας αποκαλούσαν, είχα κάθε λόγο να πιστεύω πως έχω τη δυνατότητα να έχω μια ευτυχισμένη απλή ζωή. Ο πατέρας μου, ελεύθερος επαγγελματίας δεν ήταν ποτέ πολύ στο σπίτι. Δούλευε όλη μέρα για να μας προσφέρει το καλύτερο. Ποτέ δεν ήταν η ζωή τόσο εύκολη όσο θέλουν να την παρουσιάζουν.

 

Το κόστος ζωής ήταν πάντα υψηλότατο για τους απλούς ανθρώπους. Φροντιστήρια, αγγλικά, χαρτζιλίκι, ενοίκιο, φαγητό, ένδυση, λογαριασμοί, φόροι, δεν ήταν εύκολο να καλυφθούν. Ο πατέρας μου όμως δούλευε όλη ημέρα και τα κατάφερνε.

 

Στις αρχές του 2008 άρχισαν όμως τα πρώτα προβλήματα. Τα χρήματα δεν έφταναν. Ο πατέρας μου είχε δύο επιλογές. Είτε να στερήσει από το παιδί του βασικές παροχές για τη μόρφωση του και άλλα χρήματα από τον υπόλοιπο οικογενειακό προϋπολογισμό, είτε να το παλέψει μόνος του με δανεικά από τις τράπεζες. Επέλεξε να δανειστεί & να το παλέψει μόνος του.

 

Στα τέλη του 2012 τα χρέη του προς το δημόσιο & τις τράπεζες είχαν φτάσει κάπου στις 145.000€ . Η πίεση από τις εισπρακτικές εταιρείες & από την τηλεόραση μέσω των δημοσιογράφων-τρομοκρατών αφόρητη. Ο πατέρας μου ένα ωραίο μεσημέρι, βγήκε στην αυλή μας, κοίταξε τον ήλιο & αυτοπυροβολήθηκε με την κυνηγητική του καραμπίνα.

Η ζωή μας ανατράπηκε για πάντα. Δεν έπρεπε να το κάνει αυτό. Δεν έπρεπε να τους κάνει τη χάρη. Έπρεπε να αδιαφορήσει & να τους αφήσει να λένε ότι θέλουν.

 

Δεν χρεώνω την αδυναμία του πατέρα μου στον Σαμαρά. Ο πατέρας μου κρίνοντας εκ του αποτελέσματος ήταν αδύναμος. Όμως αν δεν κυνηγούσαμε το success story θα ήταν ακόμη μαζί μας. Αν το κράτος δεν κυνηγούσε τους απλούς πολίτες ο πατέρας μου θα ήταν μαζί μας…

 

Αν το κράτος έβαζε φυλακή όσους πολιτικούς & επιχειρηματίες έφαγαν δισεκατομμύρια δημοσίου χρήματος ο πατέρας μου θα ήταν μαζί μας…

 

Αν το κράτος έβαζε πάνω από όλα τους πολίτες του & μετά τους τοκογλύφους ο πατέρας μου θα ήταν μαζί μας…

 

Αν το κράτος ενδιαφερόταν για τη γενιά μου ο πατέρας μου θα ήταν μαζί μας & εγώ θα ήμουν ακόμη ένας νέος άνθρωπος με όνειρα & θα μπορούσα να χαμογελάσω.

 

Κύριε Σαμαρά ο πατέρας μου αυτοκτόνησε, για πoιο πλεόνασμα μιλάτε;

Ένα βίαιο κείμενο.

Ίσως το καλύτερο άρθρο του Στάθη εδώ και πολλά χρόνια. Αναδημοσιεύω από την στήλη του στον eniko.

Αυτό που θα διαβάσετε σήμερα είναι ένα βίαιο κείμενο που παροτρύνει σε μίσος. Εν πρώτοις, μίσος κατά του φασισμού.
Πόσα εγκλήματα θα έπρεπε να έχουν κάνει οι ναζί στην Ελλάδα, πόσα Καλάβρυτα και Δίστομα θα έπρεπε να έχουν πυρπολήσει, για να μην ξεπουλάει σήμερα η υποτελής ελληνική κυβέρνηση το Σκοπευτήριο της Καισαριανής;
Εφιστώ σήμερα την προσοχή σε όσους με διαβάσετε, ότι πρόκειται για ένα βίαιο κείμενο που παρακινεί σε μίσος κατά του ρατσισμού.
Πόσο κτήνος μπορεί να ’ναι ένας εκλεγμένος με την ψήφο μας βουλευτής της Δημοκρατίας, για να προπηλακίζει, να βρίζει, να δέρνει και να διαπομπεύει έναν άνθρωπο, όπως έκανε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής κ. Παναγιώταρος εναντίον ενός βιοπαλαιστή, Σκοπιανού φορτηγατζή. Πόσο γομάρι και τζάμπα μάγκας μπορεί να ’ναι ο παλιάνθρωπος που κόλλαγε στο μέτωπο του φορτηγατζή το ψευδεπίγραφο «Μ» ενός ψευδώνυμου κράτους, λες κι έφταιγε ο βιοπαλαιστής για τη διεθνή ίντριγκα που παίζεται γύρω απ’ το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων.
Δεν έχει παιδιά αυτός ο φορτηγατζής; δεν έχει ψυχή; δεν έχει αξιοπρέπεια; Μπορεί όσο βρίσκεται σε ελληνικό έδαφος να πέφτει θύμα του κάθε πίθηκα τραμπούκου,
που έχει αναλάβει αυτόκλητος να μάθει την Ιστορία τα δικά του ανορθόγραφα γράμματα;
Αλλά έτσι είναι οι δειλοί, όπως το είδος του κ. Παναγιώταρου, κορδώνονται, κορδακίζονται και κορυβαντιούν μπροστά στους ανυπεράσπιστους, αλλά τρέμουν σαν σκουλήκια μπροστά στους Δυνατούς, τους φύρερ αυτού του κόσμου, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τη συμμορία της Μέρκελ και τα λοιπά αγλαΐσματα ενός συστήματος που έχει
κάνει τη δυστυχία των ανθρώπων απότοκο και συνέπεια της λειτουργίας του. Οταν δεν είναι αυτοσκοπός.

Το κείμενο αυτό, σας το προείπα αλλά και πάλι σας προειδοποιώ, είναι βίαιο, προτρέπει, παροτρύνει και παρακινεί σε ένα νηφάλιο μίσος, ψύχραιμο και καλά οργανωμένο εναντίον του γεγονότος
ότι οι τράπεζες αυξάνουν τα κέρδη τους, αλλά τα νοσοκομεία κλείνουν.
Εναντίον της πολύ καθωσπρέπει κι ευγενικά διατυπωμένης άποψης Προβόπουλου ότι καλό θα είναι να ψάξουμε για καμιά ιδιωτική ασφάλιση, διότι τις κρατικές συντάξεις (με τα δικά μας λεφτά) τις φάγανε.
Τις έφαγε ο κ. Σημίτης, όταν έσπρωξε τα Ταμεία να παίξουν στο χρηματιστήριο (για να τους λέει ύστερα «ας προσέχατε»), όταν τους φάγανε τα αποθεματικά με τα δομημένα ομόλογα, κι όταν τα αποτελείωσε, τώρα, με το κούρεμα ο κ. Βενιζέλος.
Νιώθω λοιπόν στο πετσί σας (μας) τη βία της άνεσης Προβόπουλου, όταν σας προτείνει απ’ τα λίγα ευρώ που (δεν) σας μένουν να πληρώσετε μια ιδιωτική εταιρεία για να σας ασφαλίσει (ώσπου να φαλίρει) - και μετά πάλι ξεκρέμαστος εσείς,
όπως αρμόζει σε κάθε «τεμπέλη» και «διεφθαρμένο».
Οι Ελληνες δούλεψαν παρά πολλά χρόνια (πολύ περισσότερες ώρες κάθε μέρα από τους Γερμανούς) και τα κόπια τους λεηλατήθηκαν απ’ τους μιζαδόρους, τα λαμόγια και τους διαπλεκόμενους,
από ένα κράτος στα χέρια τους, πελατειακό, ληστρικό, θερμοκήπιο για κρατικοδίαιτους, που τώρα πλέον το κατάντησαν υποτελές και πάμφτωχο.
Δεν γίνεται λοιπόν όλοι αυτοί να εξακολουθούν να μας κάνουν χρηστομάθεια, να μας ζητούν θυσίες (για να φάνε κι άλλο), να διαμορφώνουν μια χώρα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, να ’χουν στείλει 2.000.000 ψυχές στην ανεργία κι ύστερα
να μας ζητούν να αυτοπαραμυθιαζόμαστε ότι πάμε καλύτερα, ότι το success story θα έχει κάποτε, σε τρία τέρμινα ή του Αγίου Ραγιά, χάπυ εντ!
Δεν πάει να λέει ο ΟΟΣΑ ότι η ύφεση συνεχίζεται και βαθαίνει. Οχι, λέει ο κ. Στουρνάρας. Ο Σημιτάνθρωπος που κάποτε νόθευε τους αριθμούς με «δημιουργική λογιστική» και τώρα δεν τους «πιστεύει», αν δεν είναι της δικής του αριθμητικής. Του ένα συν ένα ίσον τα πουλάω όλα ένα τάληρο.
Κι αυτό, το τάληρο, το δίνω για να αποπληρωθεί «το μεγαλύτερο δάνειο που έχει εκδοθεί απ’ την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας». Τις ίδιες μπούρδες με την ίδια αυταρέσκεια έλεγε κι ο Γιωργάκης, όταν μιλούσε κι αυτός για το «μεγαλύτερο δάνειο όλων των εποχών».
Δάνειο είναι όμως και θα το πληρώνουν τα μεγαλύτερα κορόιδα «όλων των εποχών», εμείς! Μάλιστα στον αιώνα τον άπαντα. Και θα το πληρώνουν
εκείνοι που ούτε τους μισθούς του κ. Στουρνάρα ή του κ. Προβόπουλου λαμβάνουν, ούτε παίρνουν μπόνους για το πιστωτικό σύστημα που έχουν επιβάλει, ούτε για το φορολογικό όργιο που έχουν
επινοήσει, όπως ο απίθανος αυτός Θεοχάρης που θα φορολογήσει όσους αγρούς τρέφουν, χέρσοι, κουνάβια.
Ναι, πρόκειται για ένα βίαιο κείμενο εναντίον του μείγματος των πονηρών τε και ηλίθιων που μας έχουν φλομώσει στο ψέμα. Και
στο κλέψιμο.
Μας έκλεψαν τους μισθούς, μας έκλεψαν τις συντάξεις, μας έκλεψαν τη δουλειά, την αξιοπρέπεια, κυνηγάνε να βουτήξουν τα σπίτια μας, έχουν μαραζώσει τη νεολαία, έχουν ατιμάσει τους γέροντες, σπρώξανε κόσμο στην αυτοκτονία
κι όμως έχουν το θράσος, αυτοί και τα τσιράκια τους από τα ΜΜΕ, να μας τρομοκρατούν με το χειρότερο, να επισείουν πάνω απ’ το κεφάλι μας τη σπάθη του Δαμοκλή, να μας συκοφαντούν τον έναν στον άλλον, να μας διαιρούν
και να μας τρώνε τη χαρά της ζωής. Για φράγκα. Απέναντι σε όλους αυτούς
το κείμενο αυτό διατρέχεται από ένα κρύο μίσος - κι ας έρθει το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη, όταν γίνει νόμος, να με συλλάβει. Διότι αυτό προβλέπει
αυτό το έκτρωμα: Εναν Υπουργό-Φάτσιο, που θα μπορεί να αποφασίζει ποιας σκέψης Ιαβέρης θα γίνει, ποιο κόμμα θα μπορεί αίφνης να βγάλει εκτός νόμου και πώς θα πρέπει να κατευνάζεται η οργή του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου, ας πούμε, όχι όταν οι Ισραηλινοί σφάζουν κοσμάκη στην Παλαιστίνη, αλλά όταν ένας οποιοσδήποτε ανεγκέφαλος πιστεύει ότι το Ολοκαύτωμα ήταν ένας συνωστισμός
μπροστά στα κρεματόρια.

Αυτό το κείμενο είναι ένα βίαιο κείμενο εναντίον εκείνων που έσπασαν τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, με τη Χρυσή Αυγή να βρίσκει τώρα δουλειά μόνο σε Ελληνες, αλλά με μισθό Πακιστανού, με τις ΜΚΟ να ενοικιάζουν σε αφεντικά εργάτες με μισθούς μαθητευόμενων, με το κράτος να παράγει σταζιέρ (αίφνης θυμήθηκαν τις... κοινωφελείς εργασίες) και μετανάστες.
Παραβρώμισε το πράγμα. Με φορολογούν οι προστάτες των φοροφυγάδων. Μου έκαναν το Σύνταγμα κουρέλι. Μου φόρτωσαν στον σβέρκο τον κ. Ράιχενμπαχ. Τις ασφαλιστικές μου εισφορές τις έφαγε η Μπούντεσμπανκ. Με βρίζουν κάθε μέρα ότι τους μοιάζω. Πέταξαν δυο-τρεις γενιές Ελλήνων στον Καιάδα. Εχουν γεμίσει θλίψη όλους τους ανθρώπους γύρω μου.

Πλην όμως, αυτή θα ήταν η αναπόφευκτη κατάληξη του μονοκομματικού δικομματισμού που ταλάνισε επί δεκαετίες τη χώρα. Ουδεμία διαφορά (απλώς διαφορετικές αναφορές προς τα δεξιά και τα αριστερά) είχαν η Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ. Ωσάν κυβέρνηση Σημίτη κυβέρνησε η κυβέρνηση Καραμανλή κι έκαναν την Ελλάδα, όπως επίσης οι κυβερνήσεις Ανδρέα και Μητσοτάκη, το ράκος που είναι σήμερα.
Τόσο ράκος, που είναι αναγκασμένοι να το κυβερνούν μαζί πλέον - και πάντα εν ονόματι άλλων. Των Επικυρίαρχων. Τι σημαίνει αυτό για τον λαό - το ξέρει πλέον ο ίδιος πάρα πολύ καλά. Ως πότε θα συμβαίνει, είναι δική του υπόθεση να αποφασίσει.
Πάντως, όλοι οι πολίτες, γυναίκες και άνδρες, όλοι, ανεξαρτήτως των επιλογών μας, ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει. Ολοι, κατά βάθος, γνωρίζουμε...

Fat Bastard Pangalos

Το ερωτεύτηκα αυτό το άρθρο του Greg Palast μόλις το είδα.
Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσον ο Πάγκαλος θα κινηθεί νομικά κατά του, δείχνοντας τις δημοκρατικές του ευαισθησίες και εκτός Ελλάδος, αλλά αν μη τι άλλο θα με ενδιέφερε να δω την επιχειρηματολογία του. Έτσι για να γουστάρουμε.

Θα έβαζα μερικούς τονισμούς αλλά επέλεξα να μην αλλάξω τίποτε από το αυθεντικό κείμενο.
Επίσης σκέφτηκα να έκανα μερικά σχόλια, αλλά τι θα είχα να προσθέσω άραγε; Ο άνθρωπος τα είπε όλα. Η Νέμεσις ήρθε από το εξωτερικό.

It wasn't too difficult picking out the Fat Bastard in the crowd of Russian models, craven moochers and media mavens. Besides, Fat Bastard and I were both desperate for coffee and heading for the same empty urn.

(We'd both signed on for Kazakhstan's annual Eurasia Media Forum, a kind of Burning Man festival for Eastern oilgarchs and their media camp followers.)
Now, it is my policy never to mention an interlocutor's weight, nor question the legitimacy of their birth, given my own vulnerabilities. (A would-be groupie told me, "You could do a few sit-ups, you know." Yes, I know.)
But this particular Fat Bastard is asking for it. I had tried to put the belly of this beast out of my thoughts, but I still had a New York Times story folded in my pocket that begins:
ATHENS – As an elementary school principal, Leonidas Nikas is used to seeing children play, laugh and dream about the future. But recently he has seen something altogether different, something he thought was impossible in Greece: children picking through school trash cans for food; needy youngsters asking playmates for leftovers; and an 11-year-old boy, Pantelis Petrakis, bent over with hunger pains.
Fat Bastard – or Theodoros Pangalos, thinks the little Greek kiddies should stop belly-aching. Pangalos, as you can see from the photo below, is not bent over with hunger pains. In fact, he looks more likely to be bent over with labour pains, but in truth he probably just can't bend over at all.
Pangalos is best known for blaming the working people of Greece for the horror and the hunger among the ruins of what was once Greece's economy. However, it is, of course, not his fault; until last year, and through the core of the crisis, he was just Greece's Deputy Prime Minister – why should he be held accountable for anything?
Minister Pangalos is much loved by Europe's banking chieftains, by vulture speculators and by Prussian President Angela Merkel because they've got themselves a gigantic Greek who will mouth their mantra: that his nation's sudden collapse can be blamed squarely on olive-pit-spitting, lazy-ass Greeks who won't work more than three hours a week, then retire while they're still teenagers to swill state-subsidised ouzo.
Pangalos leads the Fifth Column of Greeks calling to accept Germany's terms of economic surrender: austerity, meaning cuts in food allowances, in pensions, in jobs. As of this week, more than one in four Greeks (27 percent) are out of work.
While we hunted for caffeine, Fat Bastard told me that anyone who complains about the austerity diktat, "Is a fascist or a communist or a conspiracy theorist." He didn't tell me which of these three categories the 11-year-old kids complaining of hunger pains fell into.
Just for the record, those Greeks who can get a job, work 619 more hours per year (see table) than the average German (and way, way more than Britons or Americans as well).

But in the world according to Pangalos, Merkel and poobahs of the media, Greece went to hell in a handbag because the entire nation suddenly turned into work-shirking grifters.
But there's another explanation for wrack and ruin: Greece is a crime scene. And its working people are not the perpetrators of the crime, they are the victims – scammed, defrauded, their national industries looted and their treasury drained by financial flim-flam.
In 2001, Greece dropped the drachma for the euro. The drachma was good enough for Aristotle and very good for tourism, Greece's main industry. But when sun-and-fun was re-priced in euros, tourists swam across the Adriatic for kofte meatballs priced in dirt-cheap Turkish lira. Pre-euro tourist visits to Greece outnumbered those to Turkey by millions; but by last year, it was the just the opposite, with two-thirds of tourists tanning in Turkey.
With its Treasury bleeding hard currency, the government of Minister Pangalos' PASOK joined together with the opposition in a complex international currency kiting operation to conceal the losses from the public and, most importantly, from the European Central Bank.
Why the cover-up of the deficit? The answer is that the euro is more than a currency: it is a straitjacket, a set of constricting rules that, for example, prohibit any euro nation from running a deficit of more than 3 percent of GDP.
That's impossible in a recession – not to mention plain insane – as it requires cutting public spending when spending is needed most. The USA, China, Brazil, India – the nations that pulled the world from depression's brink – all ran deficits way over the nutty 3 percent cap. I asked finance wiz Nomi Prins to calculate America's debt-to-GDP ratio using euro rules, and she estimates that Obama's deficits are now way down from recession's peak – to 10.2 percent of GDP.
Greece, fearing expulsion from the euro loony bin, turned to Goldman Sachs. For a mere $400 million in fees, plus golden sacks of ill-gotten trading gain, the investment bank was willing to cook the nation's books via a complex set of derivatives transactions. [For the particulars of the derivatives con, see How Goldman Sacked Greece.]
Since the con was busted open in 2009, the Greek public has had to pay cheated bondholders a premium to insure against default of the nation's debts. The credit default insurance costs an average of $14,000 (£9,218) per family per year.
When I was a racketeering investigator working with the US Justice Department, in the days when we pretended America still had justice, we would have called the derivatives trick a "fraud on the market". We'd handcuff the perpetrators, lock 'em up, or, at the least, make them cough up their purloined profits.
So, should Goldman pay up? Not according to Pangalos, because – in the worldview of our rulers – the victims of the scam are as guilty as the victimisers. Pangalos even put it into a famous (or infamous) motto: mazi-ta-fagame. That's Greek for "We all ate it together".
But the visible evidence suggests Pangalos, not Pantelis – the kid doubled over with stomach pain – ate all the pies.
The mass privatisation of public property at wiener schnitzel prices has German speculators dipping in their spoons as well, though the Federation of German industry is complaining about Greece's own "princes" gobbling up the assets.
I was going to invite Minister Pangalos to lunch to test his theories, but he left in a pachydermic huff when I asked him about Geir Haarde. Haarde, the former Prime Minister of Iceland, was found guilty of concealing his knowledge of the trickery used by Iceland's banks before they melted that nation's finances.
I asked Fat Bastard, "Do you think you should be in prison for" similar conduct in the Greek government?
Maybe that's why Minister Pangalos didn't want to go to lunch with me.

Η ξεφτίλα των ήδη ξεφτιλισμένων

Αναδρομικόν πόστιον, ώς έχω πει.
Επειδή οι μεγάλες ρόμπες πρέπει να μένουν διαχρονικές. Πως ένας πιτσιρικάς ξεφτίλισε ακόμη περισσότερο τους ήδη ξεφτιλισμένους. Τα σκυμμένα τους κεφάλια ήταν όλα τα λεφτά.

Και ο βιασμός της Κοινής Λογικής συνεχίζεται πασχίζοντας.

Κι εκεί που κάθεσαι το κατά δύναμιν ήρεμος δηλαδή, τσουπ, πέφτεις πάνω σε προσφορά απόψεως που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της από τον γνωστό και μη εξαιρετέο όλα-τα-σφάζω-όλα-τα-μαχαιρώνω-εξίσου-Πάσχο (μην ρωτάτε ποιος είναι ο Πάσχος. Ένας είναι ο Πάσχος).

Τι κάνει σε γενικές γραμμές (κάθε φορά) ο Πάσχος; Κατ' αρχήν ξεκινάει πάντοτε με ένα κατά γενική ομολογίαν (του ιδίου) αποδεκτό συμπέρασμα το οποίο αναγάγει σε αξίωμα (ήτοι δεν απαιτείται απόδειξη και το δεχόμαστε ως έχει) όπως το ότι "για να μην έχει βρέξει επί τόσες μέρες συμπεραίνουμε ότι η φορολογία παραμένει σε χαμηλά επίπεδα και πρέπει να αυξηθεί προκειμένου να υπάρξει εξίσωση υποχρεώσεων με το κεφάλαιο" ή ότι "αφού έχουμε διαπιστώσει ότι στον Πειραιά υπάρχει θάλασσα τότε παντού πρέπει να υπάρχει θάλασσα, διότι αν δεν υπάρχει παντού, τότε που πηγαίνει όλη αυτή η θάλασσα;" κ.ο.κ. Όχι, μην γελάτε καθόλου εάν νομίζετε ότι πρόκειται απλώς για χιούμορ. Ολόκληρη εποχή την έχουμε βαφτίσει μεσαίωνα επειδή οι άνθρωποι σκέφτονταν με τον ολόιδιο σκοταδιστικό τρόπο, αλλά ας μην ξεφεύγουμε διότι είναι αδύνατον να εξηγήσουμε πως ο πάλαι ποτέ μεσαίωνας σήμερα ονομάζεται δημοσιογραφία.

Γενικά ο Πάσχος θέλει πάντοτε να βρίσκει ένα πρόβλημα. Αν πχ μπει σε τούτο το ταπεινό βλόγι (σκόρδο) είναι βέβαιον ότι το πρώτο (και ίσως και το μόνο) πράγμα που θα διαπίστωνε θα ήτο η "ανωνυμία" του ιδιοκτήτου. Το τι γράφει ο ιδιοκτήτης θα πέρναγε ενδεχομένωςσε ένατη μοίρα, ίσως και παρακάτω ή ακόμη καλύτερα και σε καθόλου μοίρα. Η ουσία είναι πως βρίσκοντας το πρόβλημα, ο Πάσχος συνήθως προσφέρει λύσεις και τελικώς δι'αυτών λαμβάνει και την θέση του εις το Ιστορικόν Γϊγνεσθαι της ανθρωπότητος. Πχ για την αντιμετώπιση του μείζωνος προβλήματος της ανωνυμίας στο ίντερνετ η λύση ίσως να είναι η παρακολούθηση των πάντων και η επιτακτική άρση της ανωνυμίας ενδεχομένως με αυστηρές ποινές κλπ. Ντάξει, οκ, ξέρω τι θα μου πείτε: ότι ο Πάσχος δεν είναι τόσο αντίθετος. Συμφωνώ. Ο Πάσχος συνήθως υιοθετεί με εξαιρετική λεπτότητα όλες τις απόψεις στο ίδιο κείμενο προκειμένου τελικώς και να έχει πέσει μέσα έχοντας γράψει σχετικά όταν έπρεπε αλλά και να μην τον βαραίνουν οι αντίθετες γνώμες (μερικά ενδεικτικά παραδείγματα και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ εδώ, εδώ κι εδώ). Τέλος πάντων, κάτι αντίστοιχο έκανε και με το "τρέχον" κείμενό του ο Πάσχος: Αν θέλει κάποιος να δει το μέλλον αυτής της χώρας δεν έχει παρά να κοιτάξει τις βάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ που βγαίνουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή.
Τελεσίδικο. Αξίωμα. Πανθομολογούμενη παραδοχή.
Ο Πάσχος απεφάνθη αμετακλήτως.
Όχι, όχι, το μέλλον της χώρας δεν φαίνεται από τους σαθρούς οικονομικούς δείκτες, δεν φαίνεται από την αυξανόμενη ανεργία και δυστυχία και ανέχεια, από τους σταθερά διεφθαρμένους πολιτικούς, δεν φαίνεται καν από τους αυξανόμενους ρυθμούς μετανάστευσης. Το μέλλον της χώρας φαίνεται αν κοιτάξει κάποιος αν κοιτάξει στις βάσεις που βγαίνουν πάνω-κάτω κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Άρα ένα πρώτο δικό μας συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι το μέλλον της χώρας μπορεί κάποιος να το δει μόνο μια φορά τον χρόνο.

Βέβαια δεδομένου ότι συμφωνώ (σκόρδο) με τον Πάσχο στο συγκεκριμένο θέμα μιας και όντως αυτό που επιχειρεί να αναλύσει είναι γεγονός, πχ όντως οι Σχολές της Αστυνομίας ή οι στρατιωτικές έχουν μεγάλη ζήτηση εδώ και χρόνια και ως εκ τούτου αντίστοιχες βάσεις, δεν μπορώ να κατανοήσω προς τι η σεμνότυφη μεγαλοπρέπεια του ετέρου αξιώματος ότι Εκεί υπάρχουν εκ πρώτης όψεως περίεργα πράγματα. Το πιάσατε έτσι; Εκ πρώτης όψεως, ούτως ειπείν, ο Πάσχος ήδη ξέρει τι υπάρχει στο παρασκήνιο αλλά θα σας τυραννήσει λίγο ακόμη μέχρι να μας αποκαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει, καθ'όσον εμείς -τα άβουλα πρόβατα που είναι αδιανόητο να έχουν κρίση και άποψη- αδυνατούμε να καταλάβουμε. Έρχεται λοιπόν το πρώτο μεγαλειώδες συμπέρασμα του Πάσχου (μιας και όπως προαναφέραμε, το αρχικό ήταν αξίωμα): Ακόμη και το 2008, την εποχή δηλαδή που χιλιάδες νέοι διαδήλωσαν κατά της αστυνομίας -και παρεμπιπτόντως κάηκε η Αθήνα- μετά τον φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Και είναι ίσως ιστορική ειρωνεία ότι πολλά από τα δεκαπεντάχρονα και δεκαεξάχρονα του «μεγάλου ξεσηκωμού», εκείνα που φώναζαν «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», τώρα συνωστίζονται στις εισόδους εισαγωγής στις αστυνομικές σχολές. Πού πήγε όλη αυτή η οργή; Πώς χάθηκε το μένος κατά της αστυνομίας συνολικά και κατά των αστυνομικών συλλήβδην;
Πρόκειται σαφώς για θρίαμβο της Διανόησης! Όσοι έχουν εισαχθεί σε σχολές αστυνομίας ή στρατού τα τελευταία χρόνια, είχαν αντιδράσει σφόδρα τον δεκέμβρη του 2008. Υποθέτω ότι είτε έχουν βρεθεί αποτυπώματα/ίχνη dna, είτε υπάρχουν φωτογραφικές ταυτοποιήσεις, διότι δεν δύναμαι να εξηγήσω διαφορετικά την πάσχειο δογματική βεβαιότητα. Ναι, αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη, αυτοί που σήμερα συνωστίζονται (sic) έξω από τις μπατσοσχολές ήταν οι διαδηλωτές (ή γιατί όχι και οι κουκουλοφόροι, να προσθέσω εγώ) του Δεκέμβρη του 2008.
Βέβαια, εδώ προκύπτει κι ένα μικρό προβληματάκι, διότι αν ανατρέξουμε στις απόψεις του ιδίου ανδρός λίγο μετά τα δεκεμβριανά του 08 θα διαπιστώσουμε ότι ούτε ο ίδιος είχε καταφέρει να εξάγει σαφή συμπεράσματα τότε αλλά τέλος πάντων μια πρώτη γεύση του είχε μείνει. Σύμφωνα με αυτήν τη γεύση λοιπόν Κάπως έτσι γίνεται προϊόντος του χρόνου και η ερμηνεία για τον Δεκέμβρη. Μεταφυσική. Διότι, αν το καλοσκεφτούμε, τι είναι ο Θεός; Πολύ θεωρία δίχως κανένα στοιχείο. Φυσικά μέσα από μία μεγαλειώδη ανάλυση τότε που είχε πιάσει κυριολεκτικά όλα τα δεδομένα, πέρναγε μεταξύ άλλων και από κάποια μικροσφάλματα των ευαγείς δημοσιογράφοι που βιάζουν (ενίοτε, να προσθέσω, όπως η πολύ που συντάσσεται με την θεωρία ας πούμε) τις λέξεις με αποτέλεσμα η νέα γενιά να μην ξερει τι κάνει και γιατί. Τώρα πως η ασάφεια εκείνων των ημερών μας προέκυψε σε ταυτοποίηση εκείνων που μπήκαν στις σχολές της αστυνομίας, θα σας γελάσω διότι προφανώς έχω χάσει επεισόδια.

Είναι αυτονόητο ότι η ανάλυση ή μάλλον η ευγενική προσφορά ετοίμων συμπερασμάτων διά να μην χρειαστεί να σκέφτεστε εσείς (το κάνουμε εμείς για εσάς) δεν σταματάει εδώ: Βεβαίως, για τους νέους υπάρχει μια δικαιολογία: παιδιά είναι, έτσι έμαθαν κι έτσι πιθήκιζαν τις συμπεριφορές των μεγαλύτερων. Το πρόβλημα πρέπει να εντοπιστεί στους γονείς τους. Υπάρχουν πολλοί κομπλεξικοί της Μεταπολίτευσης. Ανήκουν στη γενιά που δεν πρόκανε να ζήσει το Πολυτεχνείο κι αποφάσισε να φτιάχνει φθηνά υποκατάστατά του. Είναι οι κατά βάση πολιτικά αγράμματοι που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη δημοκρατία από τη δικτατορία· η γενιά που φτιάχνει εξεγέρσεις ακόμη και με λάθος ιστορικά συνθήματα, όπως το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Ηταν πολλοί οι γονείς και δάσκαλοι που έπαιρναν τα παιδιά τους από το χέρι για να τους μάθουν την «επανάσταση», να διαδηλώσουν έξω από τα αστυνομικά τμήματα· και αν έφευγε και καμιά πέτρα, «τι να κάνουμε; Παιδιά είναι». Σίγουρα τα δύο κοινωνικά υποσύνολα (εκείνων που παρότρυναν τα παιδιά τους να «παίξουν επανάσταση» κι εκείνων που τα παροτρύνουν να εξασφαλιστούν δηλώνοντας την προτίμησή τους στις αστυνομικές σχολές) δεν ταυτίζονται. Αλλά επειδή και τα δύο φαινόμενα εμφάνισαν μαζικότητα, κάπου τέμνονται, και η τομή πρέπει να είναι μεγάλη.

Εδώ αρχίζουμε να παθαίνουμε μερικές μικροκράμπες στον εγκέφαλο, μιας και η πρώτη λογική διασύνδεση των δεδομένων του κειμένου μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως τα παιδιά πηθικίζουν τις συμπεριφορές των μεγαλυτέρων άρα αφού προτιμούν τις σχολές αστυνομίας αυτό είναι προϊόν πιθηκισμού και αφού γινόταν και παλαιότερα οι μεγαλύτεροι έτρεφαν ανέκαθεν μια αγάπη προς την αστυνομίας. Επαγωγικά προς τα πίσω πηγαίνει αυτό, αλλά το χειρότερο είναι πως ως συμπέρασμα προκύπτει μέσα από μια σειρά σωστών επιχειρημάτων (πχ για τα ανιστόρητα συνθήματα, για τα φτηνά υποκατάστατα κλπ, κλπ). Πως όμως προκύπτει η δήθεν επανάσταση με τα τι να κάνουμε κλπ, που αναλύει ο Πάσχος; Είναι προφανές ότι το παράδοξο ενοχλεί και τον μεγάλο διανοητή (ούτως ειπείν, σοφό, εάν φυσικά μου το επιτρέπει ο ίδιος), αλλά παραταύτα κατάφερε να διαπιστώσει ένα μεγάλο σημείο τομής. Ας περάσουμε να το δούμε, μιας και η απάντηση είναι εντελώς προφανής: Η άνοδος των βάσεων στις αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές (όπως και παλαιότερα των Παιδαγωγικών) δείχνει ότι αναθρέφουμε μια ευνουχισμένη γενιά. Δεν μπορεί τόσοι νέοι άνθρωποι να ονειρεύονται να γίνουν αστυνομικοί ή στρατιωτικοί. Μην παρεξηγηθούμε: καλά είναι όλα τα επαγγέλματα, αλλά ο συνωστισμός σε αυτές τις σχολές δεν δείχνει μια ξαφνική παρόρμηση των νέων να ασχοληθούν με το αστυνομικό ή το στρατιωτικό έργο. Δεν είναι τα παιδιά που ανεβάζουν στο 17,5-18 τις βάσεις των συγκεκριμένων σχολών. Είναι οι γονείς τους που τα διαπαιδαγωγούν στη συντηρητική αντίληψη της εξασφάλισης, της έλλειψης ρίσκου, πρωτοβουλίας και δημιουργίας.
Το χειρότερο δε είναι ότι αυτή η γενιά, παρά την επίφαση επαναστατικότητας, αναπαράγει το σύνολο των πεποιθήσεων της προηγούμενης. Οχι μόνο σε ό,τι αφορά την επαγγελματική εξασφάλιση (διά του κράτους, φυσικά), αλλά συντηρεί ατόφια και τα συνθήματα των προηγούμενων. Πίσω από τον διάχυτο «επαναστατισμό» κρύβεται ο συντηρητισμός εκείνων που ήταν ριζοσπάστες πριν από είκοσι χρόνια και στο μεταξύ δεν άλλαξαν ούτε μία ιδέα.
- Παρατήρηση πρώτη: το σημείο τομής φυσικά απουσιάζει και είναι απολύτως λογικόν. Ομιλούμε διά τον άνθρωπον που θα εγκαλούσε ακόμη και την ημέρα επιχειρηματολογώντας κατά της εάν ήτο πεπεισμένος πως μοναχά με νύκτα θα υπήρχε ταχύτερη αποκρατικοποίηση της δημόσιας περιουσίας καθώς και απολύσεις στο δημόσιο. Αυτό σημαίνει πως αφού το σημείο τομής ανεφέρθη ότι υπάρχει, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να αναφερθεί και ποιο είναι αυτό. Λογικότατον.
- Παρατήρηση δεύτερη: Ιδού πως η χρήση σωστών επιχειρημάτων με εντελώς στρεβλό τρόπο μπορεί να οδηγήσει σε ένα ακόμη πιο θεόστραβο παράδειγμα. Καθήστε τώρα να αναλογιστείτε πόσες άλλες αναλύσεις (όχι μόνο του ιδίου φυσικά, μην είμαστε παράλογοι) έχετε πεισθεί ότι "έτσι είναι" και από πίσω υπήρχε κάποια αντίστοιχη πρακτική.

Αλλά για να επιστρέψουμε: ναι, η νέα γενιά, οι τέως έφηβοι και νυν πολίτες, τα "παιδιά" κάνουν απλώς τα τερτίπια των γονιών, αυτό είναι το θυμόσοφο συμπέρασμα του Πάσχου, που προφανώς εξηγεί τα πάντα.
Πιθανώς ο Πάσχος να κρίνει από αυτά που επιχειρεί ο ίδιος να κάνει στα δικά του παιδιά (αν έχει, δεν γνωρίζω) ή ακόμη χειρότερα, στους πολίτες όλης της χώρας με αυτά που γράφει, αφού εδώ πέρα μας λέει ευθέως ότι τα παιδιά δεν έχουν ιδίαν βούληση. Τον Πάσχο δεν τον απασχολεί  το ότι επί σειρά ετών υπήρχαν παιδιά που θεωρούσαν ότι το μέλλον τους είναι κάτι τόσο εύκολο που ακόμη και δηλώνοντας το ΤΕΙ Διασυμπαντικής Ιχθυοκλωστοϋφαντουργικής Αεροναυπηγικής των Άνω Σέκλανων θα μπορούσαν να κάνουν κάτι στη ζωή τους. Τόσον καιρό προφανώς οι επιλογές των γονιών ήταν καλύτερες, τώρα τελευταία θα σκάρτεψαν. Βέβαια, την ίδιαν στιγμή που οι συντηρητικοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στα "ασφαλή" 800 ευρώ μιας σχολής μπάτσων για παράδειγμα, αυξάνεται και η μετανάστευση κυρίως νέων (και πτυχιούχων) ανθρώπων προς το εξωτερικό, δείγμα ότι η άποψη της ελληνίδας μάνας τελικά δεν πρέπει να περνάει και σε τόσο μεγάλο βαθμό, διότι πως θ'αντέξει η μάνα να ξενιτευθεί το βλαστάρι της. Οπότε εδώ μάλλον έχουμε μια μικροαντίφαση, αφού οι βουλές των γονιών φτάνουν ως ένα σημείο μόνο, αλλά τέλος πάντων το σημείο αυτό είναι εκείνο που έχει προκρίνει ο Πάσχος μας. Όμως τα λογικά κενά -διότι αρκετό χιούμορ κάναμε έως τώρα- στον ειρμό (ο θεός να τον κάνω δηλαδή) του Πάσχου αν και αρχίζουν να γίνονται αβυσσαλέα, δεν δείχνουν να ενοχλούν τον Πάσχο. Είναι γνωστό πχ ότι οι Έλληνες έχουν γενικότερα υψηλό επίπεδο εκμάθησης ξένων γλωσσών (στα ελληνικά τα κάνουμε σκατά συνήθως. Είδες τι σου κάνει η πολύ θεωρία;) και λοιπών πτυχίων (πληροφορικής κλπ, κλπ). Την ίδιαν στιγμή γνωρίζουμε εδώ και χρόνια για πλήθος "παιδιών" που φοιτούν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού είτε για πτυχίο, είτε για κάποιο μεταπτυχιακό (θα θυμάται φυσικά ο Πάσχος όπου κατά σατανική σύμπτωση πάλι είχε λάβει θέση για το θέμα, πως αυτό ήταν ένα από τα κύρια επιχειρήματα υπέρ των εγχωρίων κολλεγίων προ μερικών ετών που είχε προκύψει το θέμα μεταξύ άλλων και με το άρθρο 16): Το γράφαμε και παλιά (Απογευματινή 2.12.2003): «Κανείς δεν ζήτησε να αναγνωριστούν όλα τα διπλώματα όλων των κολεγίων. Η τροπολογία προβλέπει το αυτονόητο. Σήμερα, αν, για παράδειγμα, το Χάρβαρντ συμβληθεί με ένα φορέα στην Ελλάδα και φτιάξει ένα πρόγραμμα σπουδών ώστε κάποιος έλληνας φοιτητής σπουδάζει κάποια χρόνια στην Ελλάδα και μετά πηγαίνει και παίρνει πτυχίο του από το αμερικανικό αυτό ίδρυμα, τότε αυτός ο πτυχιούχος του Χάρβαρντ, λογίζεται ως πτυχιούχος του Χάρβαρντ, απ' όλο τον κόσμο, από απ' όλες τις κυβερνήσεις της γης, απ' όλες τις επιχειρήσεις της υφηλίου εκτός από το αθάνατο ελληνικό δημόσιο!
 Άρα την ίδιαν στιγμή που ο Πάσχος έκανε αγώνα μέγιστο τε και ιερό να αναγνωρίζονται αρκετά από τα αμέτρητα πτυχία που προέρχονται είτε από ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού, είτε από διάφορες σχολές του εσωτερικού, ο ίδιος είναι που εγκαλεί τον Έλληνα γονιό ότι κάνει στο παιδί του πλύση εγκεφάλου τέτοια που τον κάνει  να έχει συντηρητική αντίληψη της εξασφάλισης, της έλλειψης ρίσκου, πρωτοβουλίας και δημιουργίας.  Είναι συντηρητική αντίληψη και έλλειψη ρίσκου το να έχεις ένα παιδί που μαθαίνει 2-4 ξένες γλώσσες (ή σε αρκετές περιπτώσεις και παραπάνω), που τρέχει σε πλήθος φροντιστηρίων (πολλάκις σε πανάκριβα ιδιαίτερα) για ένα καλύτερο πλασάρισμα στις πανελλαδικές, που μπορεί να πάει στο εξωτερικό με πανάκριβα δίδακτρα, που μπορεί να έχει και μερικά άλλα παράλληλα πτυχία σε υπολογιστές κλπ; Νομίζω ότι μόνο ο Πάσχος θα μπορούσε να ταιριάξει τόσο άψογα τόσο αντίθετες απόψεις. Και μέσα σε όλα έρχεται η βεβαιότητα του αυθέντη, αυτή του όλα τα σφάζων, όλα τα μαχαιρώνων να'ούμ.

Διότι σύμφωνα με την ει;ς άτοπον απαγωγήν, είναι αδιανόητο (μην πω και αποτρόπαιο δηλαδή) ένας έφηβος να βλέπει τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν οι ίδιοι του οι γονείς. Την καλώς εννούμενη "καραμέλα"  σύμφωνα με την οποίαν πλήθος γονιών λένε στα παιδιά τους "παιδάκι μου το ξέρω ότι κουράζεσαι αλλά επειδή τα πράγματα είναι δύσκολα είναι καλό να έχεις περισσότερα εφόδια απ'αυτά που είχα εγώ" ο Πάσχος δεν την έχει ακούσει ποτέ. Το ότι το ελληνικό κράτος (στο πρόσωπο του οποίο ο εχθρός κατά την πάσχειο λογική ονομάζεται μοναχά ελληνικό δημόσιο) ήταν ανέκαθεν στρεβλό (ή πιο σωστά, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια) και οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα είχαν πάντοτε ως άτυπο τιμοκατάλογο αλλά για ταβάνι τους μισθούς του δημοσίου, είναι κάτι που προφανώς διαφεύγει από τον Πάσχο, για τον οποίον μάλλον δεν υπήρξε ποτέ και η γενιά των 700 ευρώ, της μαύρης εργασίας κλπ, κλπ. Ένας νέος -κατά τον Πάσχο- προφανώς δεν βλέπει γύρω τους άλλους πάλαι ποτέ νέους που ακόμη μένουν με τους γονείς τους αν και τριανταφεύγα χρονώνε, και που αδυνατούν να κάνουν ακόμη και οικογένεια. Αυτά όλα αλλά και πολλά άλλα τα άβουλα παιδιά προφανώς δεν τα βλέπουν ποτέ, ως επίσης δεν βλέπουν και τις τρομολαγνικές ειδήσεις που οι συνάδελφοι του ιδίου εδώ και χρόνια πλάθουν με τρόπον τέτοιο ώστε τα πρόβατα να μένουν πάντοτε μέσα στο μαντρί. Και μετά του φταίνε οι επιλογές των παιδών του Πάσχου...

Άκου λοιπόν κάτι φίλε Πάσχο: δεν θα σου πω τι μου λένε πολλοί πιτσιρικάδες με τους οποίους μιλάω συχνά και υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Θα σου πω πως θυμάμαι ότι είχα αντιδράσει εγώ όταν ήταν να συμπληρώσω το μηχανογραφικό πριν από αρκετά χρόνια. Επί μήνες σκεφτόμουν το πρόβλημα της ανεργίας (ω, ναι Πάσχο, υπήρχε από τότε και ήταν και μεγάλο. Ξέρω...σε σόκαρα, ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη). Ενώ πχ είχα κλίση στα μαθηματικά και ήταν και το αγαπημένο μου μάθημα, αποφάσισα με βαρειά καρδιά να μην δηλώσω σχολές μαθηματικών για να μην μπλέξω με έναν κλάδο που υπήρχε υπερεπαγγελματισμός. Με αντίστοιχη λογική είχα αποκλείσει και αρκετές άλλες σχολές και ειδικότητες (ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο μου έχει στοιχίσει που τελικώς δεν έγινα Αστρονόμος). Αντίστοιχα, λόγω του ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα να σπουδάσω μακράν του σπιτιού μου, οι επιλογές μου είχαν περιοριστεί μόνο στο λεκανοπέδιο Αττικής (βλέπεις, είχα και μια μικρότερη αδελφή που θα ακολουθούσε για πανελλαδικές και δεν θεωρούσα σωστό να φάω εγώ για τις δικές μου σπουδές ό,τι κομπόδεμα είχε τη δυνατότητα να φτιάξουν με πολύ κόπο οι γονείς μου, που μέσα σε όλα είχαν να αντιμετωπίσουν από αντικειμενικά κριτήρια του Μητσοτάκη μέχρι τα απείρως χειρότερα του Παπανδρέου συν χίλια δυο άλλα). Αν μέσα σε όλα αυτά αφαιρέσεις και τις νουθεσίες των παντογνωστών (ωσάν του λόγου σου) που μου έλεγαν "εμένα ν'ακούς, τράβα γίνε θερμοπυρηνικός ταριχευτής αυγών, είναι το επάγγελμα του μέλλοντος", είχα αναγκαστεί να περιοριστώ μόνο στις εφικτές επιλογές και λέγοντας εφικτές να συμπεριλάβω εξ ανάγκης και επιλογές που δεν με ενθουσίαζαν και ιδιαίτερα (το θέτω κομψά). Έκτοτε, τα πράγματα βρίσκονται ανάμεσα στο "δεν έχουν αλλάξει και πολύ" και το "έχουν χειροτερεύσει απίστευτα" ως προς την συμπλήρωση του μηχανογραφικού. Βελτίωση όμως δεν υπάρχει χίλια τοις εκατό. Εσύ λοιπόν θεωρείς πως ένας γονιός μπορεί να κάνει το παιδί του ό,τι γουστάρει, τα πράγματα όμως δεν είναι και ακριβώς έτσι. Το παιδί βλέπει και κρίνει. Μπορεί το κριτήριό του ένεκα της απειρίας και της ηλικίας του να είναι εσφαλμένο πολλές φορές, ή άλλες να αναμειγνύεται κακώς με τον υπέρμετρο ενθουσιασμό, αλλά τουλάχιστον είναι ένα αυτόνομο κριτήριο που με την σωστή διαπαιδαγώγηση του "μαθαίνω από τα λάθη μου" μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο εφόδιο για το μέλλον κιόλας.

Αν και σε γενικές γραμμές έχω μεγάλη ανοχή ως προς τα επαγγέλματα (να σκεφτείς ότι θεωρώ επάγγελμα μέχρι και αυτό του δημοσιογράφου, για να καταλάβεις τι επίπεδο ανοχών έχω) η αλήθεια είναι ότι θα το πάθαινα το εγκεφαλικό αν ερχόταν μεθαύριο ο γιός μου και μου έλεγε "μπαμπά, θα γίνω μπάτσος", μιας και ως έχω ξαναπεί (αν και δεν ήταν δική μου ατάκα) "η ντροπή δεν είναι δουλειά". Σε καμία περίπτωση δεν θα το ήθελα. Επίσης για άλλους λόγους δεν θα ήθελα να γίνει και στρατιωτικός αν και αυτοί είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση φυσικά από τους μπάτσους και δεν πρέπει να συγχέονται με αυτούς. Κάποιες φορές όμως προσπαθώ να κάνω τον μάντη να σκεφτώ (από τώρα) τι να απαντήσω στον γιό μου μεθαύριο όταν θα μου πει ότι οι επιλογές του είναι:
α) η μετανάστευση
β) η μακρά ανεργία, η μαύρη εργασία και οι εξευτελιστικοί μισθοί
γ) ένας μικρός μισθός του δημοσίου

Και να σου πω κάτι ρε Πάσχο; Εγώ εν αντιθέσει με'σένα που έχεις ήδη αποκρυσταλλωμένη άποψη (ή μάλλον, όλες τις απόψεις για παν ενδεχόμενο) δεν έχω καταλήξει στα συμπεράσματά μου: την μετανάστευση πχ δεν την θεωρώ ό,τι καλύτερο διότι και στο εξωτερικό έχω ζήσει και η αδελφή μου έχει προ ετών μεταναστεύεσει. Την μακρά ανεργία, τις άλθιες συνιθήκες εργασίας και το επίπεδο των μισθών τα θεωρώ τριτοκοσμικές αθλιότητες, ενώ το δημόσιο δεν μπορώ να πω ότι μου γεμίζει και το μάτι για χίλιους δυο λόγους που δεν έχει νόημα να αναπτύξω. Σε σχέση όμως με τις έτερες ελληνικές πραγματικότητες, μήπως το δημόσιο, ω, ρε μάνγκα, είναι μονόδρομος; Μήπως όλοι εσείς που τάχα μιου κόπτεστε διά το καλόν της πατρίδος και αρθρογραφείτε μπουρδολογώντας επί σειρά ετών, στην πραγματικότητα προετοιμάζατε το έδαφος για να... ανέβουν οι βάσεις των σχολών της αστυνομίας τα τελευταία χρόνια; Όπου για να στο πω και αλλιώς, μήπως τον πιτσιρικά τον έχετε κάνει έστω γι'αυτά τα 800 ευρώ να παραβλέπει ακόμη και την απέχθειά του για τους μπάτσους; Θέλω να πω ότι συμφωνώ ότι αυτό το πράγμα με το ελληνικό δημόσιο έχει παραγίνει προ πολλών ετών και ξέρω πολύ καλά ότι το δημόσιο δεν είναι η λύση, αλλά το θέμα δεν είναι τι λύσεις θα ήθελα να έχω αλλά τι έχω στα χέρια μου πραγματικά. Ένας νέος λοιπόν που δεν θα ήθελε να εγκαταλείψει τη χώρα του δίχως να πολεμήσει για το μέλλον του, που βλέπει ότι οι διάφοροι Πάσχοι των ΜΜΕ γράφουν μόνο αηδίες, παριστάνουν ότι ξέρουν το καλό των νέων καλύτερα από τους ιδίους, τι επιλογές έχουν στις σχολές που μπορούν να επιλέξουν; Μήπως το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα σε αγαστή συνεργασία με το ίδιο το κράτος που εσείς όλοι φτιάξατε, τους ωθεί σε συγκεκριμένες επιλογές, αφαιρώντας τους όλες τις υπόλοιπες; Τι να το κάνω εγώ να υπάρχει το υπερκαταπληκτικό τμήμα της τάδε σχολής στην τάδε μακρινή πόλη, όταν ο πατέρας μου με την μάνα μου θα πρέπει ή να μην πληρώσουν την εφορία, ή να μην πληρώσουν το ΤΕΒΕ τους προκειμένου να με στείλουν να σπουδάσω εκεί; Έχεις πάρει γραμμή μεγάλε ότι αν και είμεθα Ευρωπαϊκή Ένωσις, οι δαπάνες σε χώρες της ΕΕ δεν δικαιολογούνται στην Ελλάδα; Πως λοιπόν θα πάω να σπουδάσω στο εξωτερικό όταν δεν θα υπάρχει ελάφρυνση στην Ελλάδα προκειμένου μετά να φτάσουμε στις ανησυχίες σου για το πως μπορεί να αναγνωρισθεί το πτυχίο του Χάρβαρντ στην Ελλάδα; Ε, Πάσχο μου; Τα σκέφτηκες αυτά; Ή μήπως νομίζεις ότι τα παιδιά είναι χαζά και δεν τα βλέπουν; Ένας από τους κυριότερους λόγους που τα παιδιά βγαίνουν σαν τα μούτρα μας είναι ότι βλέπουν υπερβολικά πολλά τέτοια πράγματα, με αποτέλεσμα να γίνεται χυλός το μυαλό τους. Αντί τα παιδιά να παίζουν με τους γονείς τους, βλέπουν γονείς σκυθρωπούς που χρωστούν στις τράπεζες, που βλέπουν μόνο αδιέξοδα. Και τα παιδιά μεγαλώνουν με το πρότυπο των αδιεξόδων. Όταν πλέον το μυαλό έχει σχηματιστεί, υπάρχει η επίγνωση ότι ο μόνος δρόμος που υπάρχει είναι τα αδιέξοδα. Ξέρεις τι σημαίνει αδιέξοδο, Πάσχο μου; Αδιέξοδο σημαίνει να παίρνεις 800 ευρώ τον μήνα και να πρέπει πρώτα να πληρώσεις λογαριασμούς και δόσεις προς τρίτους και μετά να δεις τι περισσεύει για να φας, ή για αν διαθέσεις στο παιδί σου. Αλλά υποθέτω ότι μία από τις ικανοποιητικές -για'σένα- λύσεις θα ήταν αντί για μπατσοσχολές να δηλώσουν κάποια σχολή δημοσιογραφίας από τις αμέτρητες που υπάρχουν, προκειμένου να πληρώνονται αδρότατα για να γράφουν μαλακίες και δη, με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Και μαλίστα συνήθως όσο μεγαλύτερες είναι οι μαλακίες, τόσο μεγαλύτερος έιναι και ο μισθός (διότι κατά τα λοιπά αναγνωρίζω ότι και στους δημοσιογράφους υπάρχει εκμετάλλευση και ασυδωσία. Ξέρουμε, ας πούμε, τι είχε συμβεί στον Φίλαθλο ο οποίος τελικώς πέρασε άδοξα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας).

Εν κατακλείδι Πάσχο μου, δεν θεωρώ σύμπτωση πλέον το ότι ο Κολοφών της συγγραφικής σου δεινότητας περιορίζεται στο βιβλίο Είπαν που κατά διαβολική σύμπτωση περιέχει γνώμες μόνο των άλλων. Δεν χρειαζόμαστε λοιπόν άλλη Πυθία, ούτε άλλα ήξεις αφίξεις και άντε βάλει το κόμμα όπου γουστάρεις. Καλά και άγια όσα λες, αλλά κάπου έχει γίνει ενοχλητικό αυτό το πράγμα με τον βιασμό ακόμη και της κοινής λογικής και την προκρούστειο μετατροπή της σε αυτό που γουστάρεις εσύ και ολόκληρο το συννάφι σου. Όχι φίλε μου, το ότι εσύ δεν θες να δεις αυτά που δεν σε βολεύουν δεν σημαίνει ότι η κοινωνία κινείται με τον τρόπο που εσύ γουστάρεις. Ανέκαθεν οι βάσεις όλων των σχολών προέκυπταν από την ζήτησή που αυτές έχουν, δεν είναι τωρινό το φαινόμενο και ούτε πέφτουμε από τα σύννεφα. Το ότι υπάρχει μια ευρύτερη στρέβλωση, αυτή δυστυχώς δεν περιορίζεται μόνο στην Παιδεία αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία, σε κάθε τομέα που υπάρχει: της πολιτικής, της Υγείας, της Εργασίας, του ελευθέρου χρόνου, του τραπεζικού συστήματος, της πραγματικής οικονομίας κλπ, κλπ, κλπ. Παντού υπάρχουν στρεβλώσεις που όλες αυτές είναι που οδηγούν τους νέους σε επιλογές τύπου σχολών αστυνομίας. Σε πρώτη φάση όμως προσπάθησε να ανακτήσεις επαφή με την πραγματικότητα. Και παρεμπιπτόντως μία μικρότερη "ευελιξία" των απόψεων για το ίδιο θέμα δεν θα ήταν κακή.

Το χειρότερο όλων ξέρεις ποιο είναι Πάσχο μου; Ότι φαίνεται πως είσαι άνθρωπος με όχι χαμηλό δείκτη ευφυίας. Πως τον χρησιμοποιείς αυτόν τον δείκτη; Γράφοντας ήξεις αφήξεις για να μανιπουλάρεις τις γνώμες και τις συνειδδήσεις των άλλων; Έλεος πια ρε Πάσχο. Όχι άλλες βαρύγδουπες αναλύσεις και από 'σένα και από όλους, δεν αντέχω άλλα πλυντήρια...

Ο Βαγγελάκης ξεβρακώνεται.

Όπως λέμε ο Καραγκιόζης Πολιτικός, ας πούμε...

Δεν ξέρω αν έτυχε να παρακολουθήσετε προ μιας βδομάδας (την Μ.Τετάρτη) την διαδικτυακή συνέντευξη του Βενιζέλου στον Χατζηνικολάου (εγχείρημα που εξελίσσεται σε τρομερά ενδιαφέρον, τουλάχιστον για τα γούστα μου). Βασικά ήθελα να την σχολιάσω άμεσα αλλά σεβάστηκα αφενός τις θρησκοληψίες των πιστοί, αφετέρου ότι επίκειτο γερή μασαμπούκα και θυσία εις τον Μέγα Σουβλακέα, κι έτσι θέλησα να αποφύγω δράματα με ξεράσματα οπότε είπα να αφήσω τον σχολιασμό για μετά τις αργίες που θα είχε ηρεμήσει κάπως το στομάχι μας.

Εδώ υπάρχουν κάποια προβληματάκια (σκόπελοι) που θέλω να αποφύγω, είναι η αλήθεια. Πρώτον, σχολιάζοντας τον Βενιζέλο θα είμαι υποχρεωμένος να σχολιάσω και τους υπόλοιπους αρχηγούς, όταν και αν βγουν (διότι ακόμη δεν έχει απαντήσει ο Αντωνάκης κιόλας) πράγμα για το οποίο δεν ψήνομαι ιδιαίτερα επί της παρούσης. Δεύτερον, έχουν ανακύψει άλλα θέματα με κυριότερο την (ωσανά!) προκήρυξη (ωσανά!) εκλογώνε (ωσανά!) για την 6η Μαϊου 2012, μια εκλογική αναμέτρηση που πανθομολογουμένως θα είναι μάλλον η πιο κρίσιμη στην σύγχρονή μας ιστορία ως χώρα, που όμως θα πούμε στην ώρα που τους πρέπει μιας κι έχω κατά νου μερικά σενδονάκια που εκτιμώ ότι θα εξελιχθούν με πολύ ενδιαφέρον, αλλά το καθένα στην ώρα του ξαναλέγω. Τρίτον, η μπουρδολογία και η παραφιλολογία που έχει πέσει είναι τεράστιες και εξαιρετικά οργανωμένες και καθίστανται εξαιρετικά επικίνδυνες κιόλας οπότε θα έπρεπε να εστιάζουμε ήδη σε αυτές, αλλά θα ασχοληθούμε εν ευθέτω χρόνω με τον προσήκοντα τρόπο. Και τέταρτον, το θέμα θεωρείται εν μέρει μπαγιάτικο, πράγμα σωστό, όμως ήταν τέτοιο το ξεβράκωμα (γενικώς και ειδικώς) που έπεσε που θεωρώ εγκληματικό να ξεχαστεί η συγκεκριμένη εκπομπή. Όπως και να'χει, επειδή ήδη έχει περάσει μία ολόκληρη βδομάδα από την συνέντευξη Βενιζέλου, θα επιχειρήσω να είμαι το κατά δύναμιν σύντομος.

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά λοιπόν, με πρώτο το ότι απεδείχθη στην πράξη ότι δεν υφίστατραι ρητορική δεινότητα Βενιζέλου. Στην πραγματικότητα η περιβόητη ρητορική του δεινότητα είναι σαν κάτι χημικές αντιδράσεις που απαιτούν υψηλές θερμοκρασίες και παρουσία καταλύτη ειδάλλως δεν μπορούν να γίνουν, κοινώς προαπαιτούνται Μπάμπηδες, Καψήδες και Πρετεντέρηδες ήτοι φίλια ΜΜΕ με εκπομπές που χαϊδολογούν και χαριετίζονται ευχαρίστως προκειμένου να τελειώσει ανώδυνα ο τηλεοπτικός (ραδιοφωνικός) χρόνος και να βγει το μεροκάματο. Ούτως ειπείν με δημοισιοκάφρους που δύνανται να χαρακτηρισθούν τομάρια υπό του λαουτζίκου, οι πολιτικοί ηγέτες από νάννοι της καθημερινότητας που στην πραγματικότητα είναι, μοιάζουν αξάφνως γίγαντες, ανεξίτηλοι, μέγιστοι, αήττητοι. Κάνουν ό,τι γουστάρουν. Μόλις όμως βρεθούν απέναντι στον κόσμο δίχως μπράβους, ασυλίες και νόμους περί ευθύνης υπουργών, αυτομάτως διασύρονται με χαρακτηριστιή ευκολία και η περιβόητη ρητορική δεινότητα πάει περίπατο. Πριν προχωρήσω να πω ότι παρακάτω θα κάνουμε μια συμπλήρωση στο περί δημοσιοκάφρων.

Κάτι άλλο που διαπιστώσαμε είναι ότι ο Βενιζέλος είναι τω όντι πανέξυπνος και οπορτουνιστής. Κυριολεκτικά ό,τι πρέπει για Έλλην πολιτικός. Εκμεταλλευόμενος άριστα την αδιαμφισβήτητη οργή των παρευρισκομένων πολιτών, πρέπει να είπε περί τις 80 φορές τις φράσεις κλισέ "να σας απαντήσω", "ακούστε με", "να επανέλθω στην ερώτηση", "μη βιάζεστε" κλπ. Φράσεις οι οποίες αφενός του έδιναν χρόνο να σκεφτεί όχι τι να πει αλλά πως θάλλάξει εντελώς θέμα και θα ξεφύγει από την ερώτηση. Ως προς τις ερωτήσεις όμως, φταίει ξεκάθαρα ο κόσμος που δεν είχε την στοιχειώδη υπομονή να θέσει το ερώτημα και να σφίξει τα δόντια περιμένοντας την απάντηση.

Διότι η θλιβερή αλήθεια είναι ότι στην εν λόγω εκπομπή παρουσιάστηκε η δυνατότητα να διασυρθεί εντελώς ο Βενιζέλος. Όμως οι συνεχείς διακοπές από πλευράς του κόσμου, καθώς και η παντελώς εσφαλμένη διαχείριση από πλευράς Χατζηνικολάου που άφηνε από ένα σημείο να γίνονται 10-10 οι ερωτήσεις, του έδιναν το δικαίωμα να μην απαντά σχεδόν σε όλες τις ερωτήσεις. Και δεν αναφέρομαι τόσο στην πρώτη ώρα της εκπομπής που πέρασε σχεδόν ανώδυνα (ειλικρινά το λέω ότι έφτασα στο σημείο να χασμουριέμαι) με τον Βαγγελάκη να μπουρδολογεί ακατάπαυστα με την ξύλινη γλώσσα που τον χαρακτηρίζει, με την οποίαν είναι ικανός να μιλάει για ώρες δίχως να λέει το παραμικρό, ποτέ. Μόλις όμως άρχισε να ζεσταίνεται ο κόσμος, εκεί χάθηκε η μπάλα. Κυριολεκτικά γύρισε σε τσόντα η εκπομπή. Μέρες που'τανε δηλαδή, έπεσε άγριο ξεβράκωμα. Και που να μην τον διέκοπταν συνέχεια κιόλας. Διότι -για να πιάσω ένα παράδειγμα- ρε ταρίφα αγόρι μου, σόρρυ δηλαδή αλλά μόνο εσύ θα μπορούσες να πεις "και μην μου απαντήσετε καν, δεν με ενδιαφέρει". Για να ρητορεύσεις σε πήγανε εκεί ρε αδελφέ; Για να αγορεύσεις; Ή για να κάνεις ερωτήσεις και να περιμένεις τις απαντήσεις;

Ποια ξύλινη γλώσσα θα σε βοηθήσει όταν ο άλλος σου λέει ότι έχω 30 ευρώ στην τσέπη για να τη βγάλω μέχρι το Πάσχα; Ποια ξύλινη γλώσσα θα σε βοηθήσει όταν σου λέει ο άλλος ότι μου κόβετε το μέλλον και για ποιον λόγο να μην φύγω στο εξωτερικό; Στην Βουλή, αυτό το άντρο της ανηθικότητας, της παρανομίας και της αντισυνταγματικότητας όπως το έχετε καταντήσει, μεταξύ σας καλά τα λέτε όλοι οι απατεώνες. Μια χαρά εξηγείτε πόσο άλλο πρέπει να υποφέρει ακόμα ο κοσμάκης για το καλό του. Μια χαρά τη βγάζετε την άκρη πίσω από τις ασυλίες σας, με παχυλούς μισθούς, ω, άρχοντες των ρουσφετιών και του έκλυτου βίου. Μήπως έχετε εργαστεί ποτέ; Οι περισσότεροι από εσάς ούτε δευτερόλεπτο. Κάποιοι ίσως ελάχιστα πάνω στις πλάτες του μπαμπά. Και κάποιοι λιγότεροι, ίσως ναι. Είναι τυχαίο ότι οι βουλευτές κατά κύριο λόγο απαρτίζονται από συγκεκριμένα επαγγέλματα (με κυριότερα αυτά του δικηγόρου, του δημοσιογράφου και του συνδικαλιστή); Όταν όμως βρίσκεσαι ανάμεσα σε κόσμο που ενδόμυχα φοβάσαι μην διαβεί τον Ρουβικώνα και σε κατασπαράξει ζωντανό, όπως του κάνεις εσύ όλες τις μέρες, όλα αυτά πάνε περίπατο.

Αφήσαμε πιο πάνω έναν ανοικτό αστερίσκο, περί δημοσιοκάφρων. Θα το συνδυάσουμε άριστα με τους πολιτικάντηδες εν προκειμένω. Παρατηρήσατε με πόση βεβαιότητα απήντησε ο κυρ-Ευάγγελος στο γιατί βάζει πρώην προέδρους στο ψηφοδέλτιο; (όπου βέβαια ο Παπακωνσταντίνου δεν είναι πρώην πρόεδρος του pasok, αλλά τη χρειάζεται και αυτός την βουλευτική ασυλία, μην σκάσει καμιά ξεκάρφωτη εξεταστική και εκτεθούμε...)
Την έφαγε τη σακούλα του από τον κόσμο ότι δεν γουστάρει τέτοιους και τι απάντησε; "Οκ, το κρατάω" (σιγά μην σου πέσει παιδί μου).
Την επομένη ημέρα άκουγα σε μια φάση την Κάτια Μακρή στον real όπου με τεράστια έκπληξη ανακοίνωνε από αέρα ότι εκπλήσσεται που τα θέματα που βγάζουν οι δημοσιογράφοι δεν ενδιαφέρουν τους πολίτες φέρνοντας ως παράδειγμα το τι θα γίνει με τον Ραγκούση). Σώπα βρε κούκλα μου! Το κατάλαβες επιτέλους; Μετά από τόσα χρόνια στην δημοσιογραφία, μετά από τόσο σκατό που έχεις φάει από εμάς την πλέμπα ούτως ειπείν τους απλούς πολίτες, μετά από τόσα καντήλια που έχουν πέσει, κατάλαβες ότι στην Ελλάδα και οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι είναι στην κοσμάρα τους; Μιλάμε ότι τέτοιο θαύμα έχει να γίνει από την εποχή που γράφτηκε η Παλαιά Διαθήκη. Γιατί σας λέμε δημοσιοκάφρους νομίζεις; Ε;

Γι'αυτόν τον λόγο (αλλά και άλλους πολλούς) έγραψα αρχικώς πως η εν λόγω εκπομπή ήταν εξαιρετικά μεγάλης σημασίας και εκτιμώ πως δεν πρέπει να ξεχαστεί έτσι εύκολα. Διότι προσέφερε άπειρο πλήθος συμπερασμάτων, ένα άλλο εκ των οποίων ότι οι πολίτες της χώρας μάλλον αγνοούν τι σημαίνει Δημοκρατία. Οχλοκρατία είναι το πολίτευμα που ξέρουν και είναι -νομίζω- αυτό που έχουμε γνωρίσει όλοι μας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο: ακούω στις 4 τα χαράματα μουσική στη διαπασών διότι "δημοκρατία έχουμε", καίω το δάσος να κάνω μεζονετίτσα διότι "δημοκρατία έχουμε", κλέβω το κράτος και δεν σου πέφτει λόγος μιας και δεν κλέβω εσένα διότι "δημοκρατία έχουμε" κ.ο.κ. Με την αυτήν λογική τον διέκοπταν συνέχεια εκτιμώ. Κι εγώ μεγάλε αν ήμουν εκεί μάλλον με δυσκολία θα συγκρατούσα τα νεύρα ου, σε καταλαβαίνω. Αλλά το ρημάδι, όταν παίρνεις το μικρόφωνο, πες τουλάχιστον μία ερώτηση και άστον να απαντήσει. Αφού βλέπεις ότι δεν μπορεί κιόλας, τι του δίνεις βούτυρο στο ψωμί του; Άστον να μιλήσει πια...

Ένα άλλο συμπέρασμα στο οποίο καταλήξαμε μάλλον αβίαστα θα έλεγα, είναι ότι το τρίτο πρόβλημα του περιβόητου δικομματισμού είναι σαφώς το τρίτο παραδοσιακό κόμμα των δύο όψεων του νομίσματος, ήτοι το ΚΚΕ, διότι όσο πρόβλημα αποτελεί η παραδοσιακή ψήφος στους δύο (πρώην ή νυν, θα ξέρουμε σε 3 βδομάδες) μεγάλων κομμάτων, άλλο τόσο μεγάλο πρόβλημα αποτελεί και η παραδοσιακή ψήφος εις το κόμμα της εργατιάς. Δεν είναι τυχαίο ότι την χοντρομπαρούφα της βραδιάς την πέταξε ο παραδοσιακός ψηφοφόρος του Κόμματος, που ήταν και ο μοναδικός που δεν είχε κάτι να ρωτήσει άλλωστε (αφού να μην ξεχνάμε ότι το Κόμμα γνωρίζει όλες τις απαντήσεις, ως εκ τούτου δεν απαιτείται να κάνει και ερωτήσεις). Πραγματικά η βλακεία είναι απάλευτη και ιδίως σε τούτη τη χώρα. Διότι το πρόβλημά μας είναι ακριβώς αυτοί οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι όλων των κομμάτων, ούτως ειπείν εκείνοι που ακόμη ψηφίζουν Κωνσταντίνο Καραμανλή ή Ανδρέα Παπανδρεου ή Ζαχαριάδη: ας τους πληροφορήσει κάποιος επιτέλους ότι και οι τρεις έχουν πεθάνει.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό συμπέρασμα το οποίο πρέπει πάσει θυσία να κρατήσουμε για τις εκλογές είναι ότι τόσο ο Βενιζέλος, όσο και το σιχαμερό του κόμμα δεν έχουν το παραμικρό πλάνο για την σωτηρία του τόπου, αντιθέτως με τα όσα ευαγγελίζονται. Το μοναδικό που τον ενδιαφέρει είναι η καρέκλα και θα κάνει τα πάντα για να την κρατήσει και τι εστί τα πάντα; Ό,τι λένε οι δανειστές. Αυτό είναι το πλάνο, που συμπτωματικώς ή όχι είναι το ίδιο ακριβώς πλάνο με του Σαμαρά. Αλλά μην μπούμε στο θέμα άλλου σενδονιού απ'αυτά που θα ακολουθήσουν και ας κρατήσουμε το ότι ο άνθρωπος αυτός απέδειξε στην πράξη ότι είναι απείρως μικρότερος από τους πολίτες της χώρας, ότι δεν μπορεί να τους κοιτάξει κατάματα, ότι δεν έχει τίποτε να τους προσφέρει και ότι δεν μπορεί να τους διασφαλίσει και το μέλλον. Και προσωπικά ακούω βερεσέ αυτά που λένε ότι του αξίζουν συγχαρητήρια που πήγε εκεί διότι άλλος αρχηγός δεν θα το αποδεχόταν κλπ. Παπάρια μάντολες. Για την ώρα αν εξαιρέσουμε τον Αντωνάκη του οποίου η απάντηση εκκρεμεί, όλοι οι υπόλοιποι έχουν αποδεχθεί την πρόσκληση (σύμφωνα με τα λεγόμενα του Χατζηνικολάου) και την οποίαν απάντηση όλοι έδωσαν αφού παρακολούθησαν το σταύρωμα του Βενιζέλου από τους μόλις 40 συμπολίτες μας (από τους οποίους δεν μίλησαν και όλοι κιόλας) Απλώς ο Βενιζέλος την πάτησε αλλού: νόμιζε ότι θα μαγέψει τον κόσμο ωσάν νέος αυλοπαίκτης στο αντίστοιχο παραμύθι. Ότι θα μιλάει λέγοντας μπούρδες του αέρα και ο κόσμος θα παρακολουθεί συνεπαρμένος. Ο κόσμος όμως είναι αγανακτισμένος, είναι οργισμένος, είναι εξαντλημένος, έχει φτάσει στα όρια του. Κι επίσης προφανώς δεν περίμενε ότι ο Χατζηνικολάου όντως θα τηρούσε αυτό που είχε αρχικώς δεσμευθεί, ότι η εκπομπή θα βασιζόταν σε ερωτήσεις του κόσμου δηλαδή. Και όπως δεν του έκατσε ούτε μία πολιτική επιλογή που έκανε και ξεπούλησε τη χώρα, έτσι δεν του έκατσε ούτε μία εκτίμηση περί την εκπομπή, γι'αυτό και παρακολουθήσαμε το ξεβράκωμα που παρακολουθήσαμε, και το οποίο θα μπορούσε -λίγο παραπάνω μυαλό να είχε ο κόσμος- να ήταν απείρως μεγαλύτερο. Κυριολεκτικά την περασμένη Τετάρτη θα μπορούσαμε να είχαμε ξεφορτωθεί οριστικά το κεφάλαιο Βενιζέλος. Αλλά αποδειχθήκαμε εκ νέου άφρονες και δεν το πράξαμε.

Στα πολύ θετικά σημεία νομίζω ότι κατατάσσεται και το ότι πολλοί πολιτικάντηδες του κώλου πρέπει να έχασαν το χρωματάκι τους με αυτά που είδαν από το μπλογκ του Χατζινικολάου. Όταν τον πίνει με το μπουρί της σόμπας ένας πολιτικός που φέρεται να έχει γλώσσα που τσακίζει κόκαλα, σκέψου τι έχουν να πάθουν όλοι οι άλλοι που είναι ρητορικώς υποδεέστεροι. Ω, ρε μάναμ! Και τα γιαούρτια μόλις ξεκίνησαν έτσι; Ή μήπως το θεωρείτε τυχαίο ότι ένας μετά τον άλλον το γυρνάνε σε προεκλογική εκστρατεία από το ίντερνετ; Που να τολμήσουν να βγούνε έξω τα καθάρματα;

Παρεμπιπτόντως, αναφορικά με την εκπομπή, δεν ξέρω για άλλους, αλλά ενώ την ρούφηξα ολόκληρη και τη βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, οφείλω να ομολογήσω ότι οι σχεδόν 3 ώρες με κούρασαν. Επίσης, καλό θα ήταν ο Χατζηνικολάου να κοντρολάρει λίγο (αρκετά) καλύτερα τον κόσμο ως προς αυτά τα δύο σημεία που προανέφερα, ήτοι ότι δεν έχουν νόημα οι μαζικές ερωτήσεις και αφετέρου να μην αφήνει να διακόπτουν ώστε να απαντάει και να μην υπεκφεύγει όλη την ώρα ο ομιλητής. Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι ως εγχείρημα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και πιθανώς ν'ανοίγει νέο δίαυλο επικοινωνίας στα ΜΜΕ, που -γιατί όχι; σάμπως περίμενε ποτέ κανείς ότι θα πέθαιναν κραταιές εφημερίδες;- ενδεχομένως να πλήξει και παραδοσιακά ΜΜΕ της τηλεόρασης.

Κατά τα λοιπα, μάλλον το πιο εύστοχο το διάβασα από την τουιτερική Ελληνοφρένεια: η εκπομπή θα έπρεπε να λέγεται κανονικά "ο Ε. Βενιζέλος ΔΕΝ απαντάει στους πολίτες". Α, και δεν ξέρω αν παρατηρήσατε πως διακυμάνθηκαν ποιοτικώς οι ερωτήσεις ανάλογα με την ηλικία και την έλειψη κομματικών φράσεων, ε; Ωραία πράγματα!
Θα γελάσουμε. Και ας γελάσουμε τώρα γιατί μετά τις 6 Μαϊου θα πέσει πολύ δάκρυ...

Περί Ελευθεροτυπίας

Μμμμ... και ναι, σε πρώτη φάση αναφέρομαι στην αν μη τι άλλο ιστορική εφημερίδα, την οποίαν διάβαζα επί 15 χρόνια -κυριολεκτικά από πιτσιρικάς- και όταν την έκοψα προ τριετίας ένοιωσα ότι ξεβρώμισε το σπίτι.
Ντάξει, θα ομολογήσω ότι έχω μάθει από άλλους ότι μόλις κατέρρευσε και ο μύθος του Γιωργάκη Παπανδρέου, η Ελευθεροτυπία το γύρισε το καλαμπούρι, το θέμα είναι όμως ότι μέχρι τότε ήταν της τακτικής "ΓΙΩΡΓΟ ΧΑΣΑΜΕ".
Ποιοι χάσατε ρε παλουκάρια;

Απλά μέσα από την Ελευθεροτυπία θα το επεκτείνω σε ολόκληρο το φάσμα των ΜΜΕ, διότι μπορεί να μην έχουμε την τότε Ελευθεροτυπία που έκανε τρελά παιχνίδια υποστηρίζοντας pasok, αλλά έχουμε mega, έχουμε ΣΚΑΪ, έχουμε το Έθνος με τις αριστουργηματικές δημοσκοπήσεις και πόσα άλλα. Θέλω να πω ότι πάντοτε κάποιος θα υπάρχει να μας κάνει τα νεύρα τσατάλια, είτε λέγεται Ελευθεροτυπία, είτε ΣΚΑΪ. Θυμάμαι τον Γ.ΚΑΡ ας πούμε (τον Καρελιά δηλαδή): από τον τρόπο που έγραφε κάτι επί νουδού καταλάβαινες αν αυτό που έλεγε ήταν καλό ή όχι. Πχ αν τον Καραμανλή σχεδόν τον ξεφτίλιζε τότε η επιλογή ήταν όντως κακή. Αν από την άλλη μεριά του τα έχωνε απλά με πάθος, τότε ήταν προφανές ότι ο Καραμανλής είχε κάνει καλή επιλογή. Το ίδιο βέβαια ίσχυε και για το υπόλοιπο πολιτικό τημ. Θυμάμαι ας πούμε ότι στην ενεργειακή συμφωνία με τους Ρώσους η Ελευθεροτυπία είχε αρκεστεί απλώς σε μερικά σκατά, δεν είχε προβεί σε περαιτέρω χωσίματα. Όμως αυτό το "ΓΙΩΡΓΟ ΧΑΣΑΜΕ" μου είχε κάτσει στον λαιμό. Ποιοι χάσατε, ξαναρωτάω; Διότι δεν θυμάμαι να βγήκε ποτέ η "Ε" να ζητήσει συγγνώμη για το α' πληθυντικό. Δηλαδή εγώ που τότε διάβαζα "Ε" είχα χάσει μαζί με εκείνους που όντως ένοιωθαν πως είχαν χάσει; Απλώς κάποια στιγμή αποφάσισε ν'αλλάξει τακτική σιωπηρά και με τον με τον καιρό να γίνει αντιληπτό.

Διότι η αλήθεια είναι ότι η πάλαι ποτέ σοβαρότατη εφημερίδα που είχε μέχρι και την αποκάλυψη του Σκανδάλου Κοσκωτά στο καρνέ της είχε πάψει προ ετών να υφίσταται. Κυριοκλεκτικώς περασμένα μεγαλεία.
Τι εννοώ; Εντελώς τυχαία θα ρωτήσω το εξής: ο Φυντανίδης γιατί απολύθηκε; Φέρνω ένα απλό παράδειγμα που το'χω απορία.

Το θέμα είναι ότι επικεντρωνόμαστε στην Ελευθεροτυπία και κακώς.
Διότι υπάρχουν και άλλα μέσα που κλείνουν, και άλλα μέσα που απολύουν, και άλλα μέσα που βλέπουν κατάματα το φάσμα της χρεωκοπίας.

Όπως αντίστοιχα υπάρχουν και μαγαζιά και νοικοκυριά και επιχειρήσεις, μόνο που εμείς έχουμε επικεντρωθεί γύρω από τα προβληματικά ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης να υπενθυμίσω) στα οποία εν πολλοίς οφείλεται και το σημερινό χάλι της χώρας και όλων μας.
Ποιοι ήταν αυτοί που έκαναν πλάτες και στραβά μάτια κατά το δοκούν; Τα ΜΜΕ.
Να το πούμε αλλιώς: ο λόγος που μέσα όπως το mega, o ΣΚΑΪ και το Έθνος βγάζουν μάτι είναι ότι έχουν μείνει λίγα με αποτέλεσμα να φαίνονται από μακρυά. Παλαιότερα τα φιλοκυβερνητικά μέσα ήταν απλώς περισσότερα.

Τι χασούρα να υπολογίσει κάποιος χάνοντας 2-3 χιλιάδες αναγνώστες ή τηλεθεατές όταν μπορεί ενδεχομένως έστω να επηρεάσει 15 χιλιάδες με όφελος απείρως μεγαλύτερο;
Τα μέτρα του Μνημονίου σάμπως διαφορετικά πέρασαν; Μέσω κατατρομοκράτησης πέρασαν. Με Πρετεντέρηδες και Μπάμπηδες, με Καψήδες και Μανδραβέληδες, με αναλύσεις επί αναλύσεων για το πόσο συνένοχοι είμαστε όλοι, για το πόσο φταίμε και για το πόσο καλό θα είναι να εξευμενίσουμε τους Γερμανοί πληρώνοντας. Από την αλήστου μνήμης συνάντηση Καραμανλή-Ερντογάν κατά την οποίαν υπήρχε και ψυχρό κλίμα ανάμεσα στους δύο πολιτικούς που είχε δημοσιευθεί σε Βήμα, Έθνος μα και Ελευθεροτυπία ναι μεν δεν έχει περάσει πολύς καιρός ούτε δεν υπήρχαν άλλα παραδείγματα παλαιότερα, ήταν όμως ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, για την βεβαιότητα των ελληνικών ΜΜΕ, των ΜΜΕ που κάνουν το άσπρο μαύρο με την ίδιαν ευκολία που η κυβέρνηση του Μεγάλου Αδελφού παραχάρασσε την ιστορία εν ριπεί οφθαλμού στο οργουελικό 1984. Ή μήπως θέλετε να πάμε και παλαιότερα;

Ακόμη θυμάμαι ας πούμε την επομένη της νίκης της νουδού το 2004 να γράφει κάποιος στα πολιτικά σχόλια "υπομονή, ακόμη 1460 μέρες έμειναν". Και ρωτάω, ήταν αυτό πολιτικό σχόλιο; Να το πω με λίγη περισσότερη διάθεση χαβαλέ: υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο Α.Φ. (Φουντής) είναι Ολυμπιακός; Ναι, οκ, το ξέρω, δηλώνει Ολυμπιακός θα μου πείτε και στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι. Μα αυτό ακριβώς θέλω να στηλιτεύσω κι εγώ, ότι αυτό το ό,τι δηλώσεις είσαι είναι μέρος της ευρύτερης νοοτροπίας που μας έριξε στα βράχια. Κάπως έτσι προέκυψε υπό Προφέτα και ζαφεώδος το α λα Σίμπσονς εικόνιδιο ότι δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι στο παρόν βλόγι. Μήπως θυμάστε τι πόλεμο είχαν φάει τα βλόγια από τους δημοσιογράφους; Μήπως θυμάστε πως είχαν μπουκάρει στην βλογόσφαιρα ανά ορδές λες και δεν είχαν βήμα να μιλήσουν; Που δεν το συζητάμε κιόλας πόσες δουλειές μπορεί να κάνει ταυτόχρονα ένας δημοσιογράφος, έτσι; Δηλαδή κι εδώ να μην έχεις βήμα, θα το βρεις παρακεί.

Εγώ, το ρημάδι, γράφω σε φόρα από το 2000 (δεν έχει σημασία να πω τι και πως), έχω στην πλάτη μου κάμποσους επικούς τσακωμούς (για τους οποίους αναγνωρίζω ότι από την πλευρά μου δεν δεχόμουν να βάλω νερό στο κρασί μου, όμως δεν ευθυνόμουν εγώ κιόλας:, περί το 2004-5 ξεκίνησα να γράφω σαν βλόγερε σε φόρουμ δηλαδή να γράφω δίχως να με ενδιαφέρει αν θα μπω σε διάλογο με κανέναν (μάλιστα τότε ένας από τους πρώτους των βλογιών με τον οποίον γράφαμε σε ίδιους χώρους και γινόμασταν και μαλλιά κουβάρια ασταμάτητα κιόλας -άλλες εποχές!-, μου είχε πετάξει να γίνω κι εγώ βλόγερε αλλά δεν είχα δώσει βάση μιας και δεν με ενδιέφερε) και τελικώς έφτασα σε σημείο να κλείσει και το άλλο φορουμάκι (βάλε και 2 προσπάθειες που είχα κάνει ένα φόρουμ με τον Kevin, ενέργεια που όμως παρεξηγήθηκε από πολλούς και το διαλύσαμε), ε, τελικώς δεν ήθελα να ξαναγράψω σε φόρουμ. Έλα όμως που μου άρεσε να γράφω, οπότε τι έκανα ένα βράδυ του Ιουλίου του 2007; Άνοιξα το βλόγι που σας τυραννάει έκτοτε. Γιατί το έκανα; Διότι έψαχνα για βήμα να μιλήσω. Οι δημοσιογράφοι λοιπόν γιατί μπήκαν στα βλόγια; Μα για να τα διαλύσουν, διότι κάποια εξαυτών έδειχναν να απειλούν την κυριαρχία του τύπου αφενός, αφετέρου επειδή από πολύ νωρίς άρχισαν να εμφανίζονται άνθρωποι αντίθετοι (λιγότερο ή περισσότερο) προς τα χάλια των ΜΜΕ και οι οποίοι έγραφαν -συχνά και με πολύ καλή πένα, για να το θέσω δημοσιογραφικά- τις απόψεις τους οι οποίες έκαναν ζημιά στα ΜΜΕ. Γιατί; Διότι έδειχναν ότι υπάρχει κόσμος που δεν μασάει, που δεν καταλαβαίνει από προπαγάνδα κι ακόμη χειρότερα έγραφε και τ'αντίθετα, έστω κι αν είναι λίγος. Μμμμ... μισό λεπτό όμως διότι υπάρχει και ένας τρίτος λόγος: μπήκαν στα βλόγια διότι στα παραδοσιακά τους ΜΜΕ δεν τους άφηναν να βγάζουν τις πραγματικές ειδήσεις, διότι έπρεπε να συνταχθούν με τη γραμμή του μέσου. Οπότε γι'αυτό και τα βλόγια ήταν μια εξαιρετική και κυρίως ανώνυμη λύση και επειδή ο σκοπός αγίαζε τα μέσα... κλπ, κλπ. Εν ολίγοις πάλι στα λόγια μου ερχόμαστε.

Τον Τύπο ιδίως δεν τον έχουν αποκαλέσει αδίκως τέταρτη εξουσία. Είναι θεματοφύλακας της εξουσίας ο Τύπος, ελέγχει. Βγάζει στη φόρα, κάνει ρόμπες, μα ταυτόχρονα προστατεύει. Στην Ελλάδα ιδίως ο τύπος και γενικότερα τα ΜΜΕ έγιναν κάποια στιγμή μέρος του συστήματος και κατέληξαν να είναι κατά εκείνων που ενημέρωναν. Μήπως γι'αυτό δεν είχε γίνει η μεγάλη σφαγή του "βασικού μετόχου" επί νουδού; Μήπως γι'αυτό δεν έχουμε θαυμάσει πρωτοσέλιδα και πρωτοσέλιδα, άρθρα και αφιερώματα, εκπομπές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές; Αλήθεια, θυμάστε (το'χα γράψει και παλαιότερα) έστω και μία χαμογελαστή φωτογραφία του Καραμανλή στην Ελευθεροτυπία; Δεν υπήρχε ούτε μία. Ξέρετε πως το είχα παρατηρήσει; Από το γεγονός ότι κάποια στιγμή παρατήρησα πως οι φωτογραφίες του Γιωργάκη ήταν όλες γεμάτες αυτοπεποίθηση, με χαμόγελα, με σθένος κλπ. Τότε παρατήρησα ότι του Καραμανλή ήταν όλες συνοφρυωμένες, προβληματισμένες κλπ. Κάπου εκεί είχα καταλάβει κάποια από τα παιχνίδια που παίζονται στα ΜΜΕ, όχι ότι δεν ήξερα αρκετά περισσότερα βέβαια.

Τι είπατε; Θέλετε να σχολιάσουμε εκείνες τις αριστουργηματικές δημοσκοπήσεις του Έθνους που μία μόλις ημέρα μετά την ανακοίνωση της κυβέρνησης Παπαδήμου έβγαζαν σχεδόν 80% δημοφιλία και αποδοχή; Και γιατί αυτό που το κάνουν οι λίγοι και να μην θυμηθούμε σχεδόν όλες τις προ εκλογών 2004 δημοσκοπήσεις που μόνο η Καθημερινή με τον ΣΚΑΪ είχαν αντιταχθεί και απεδείχθη ότι είχαν δίκιο; Μήπως έχουμε ξεχάσει τις ολοσέλιδες καταχωρήσεις στην Καθημερινή που απαιτούσε να ζητήσουν συγγνώμη για την λάσπη; Και είχαν δίκιο; Ε, από το τότε άκρο κι αυτοί πήγανε στο άλλο, όπως αντίστοιχα έχουν γίνει χίλιες δυο κωλοτούμπες από χίλιους δυο άλλους και πιο πριν και αργότερα. Ξεφεύγουμε όμως.

Τι έχουμε λοιπόν αυτήν τη στιγμή; Τουλάχιστον ένα ιστορικότατο ΜΜΕ που μάλλον κλείνει και για το οποίο γίνεται θόρυβος που δεν είχε γίνει πχ όταν σχεδόν έκλεινε ο Φίλαθλος, δίχως τον οποίον ζούμε εδώ και πάνω από 2 μήνες και ο οποίος Φίλαθλος για'μένα ήταν σχεδόν ζωτικής σημασίας. Δεν είναι το 2+ μήνες δίχως αθλητικές ειδήσεις, αυτές από παλαιότερα τις διαβάζω σχεδόν λάιβ σε χίλια δυο σάιτ. Εϊμαι όμως χωρίς Μπαζίνα, είμαι χωρίς Ντόπερμαν, είμαι χωρίς χίλια δυο αντίστοιχα που δεν βρίσκω σε καμία άλλη εφημερίδα. Διότι πχ ο Μπαζίνας μέσα στα σκατα που με περιτριγυρίζουν μου προσέφερε μία σχετική ηρεμία. Γιατί λοιπόν αυτή η κατηγοριοποίηση; Γιατί η οικογένεια ενός που εργαζόταν σε πιο γνωστό ΜΜΕ να έχει προτεραιότητα απέναντι στην οικογένεια ενός που δούλευε σε ένα λιγότερο γνωστό; Με τι κριτήρια η οικογένεια ή η αξιοπρέπεια του δεύτερου έχουν λιγότερη αξία ως προς την άλλη;

Ξέρετε τι έχω να πω; Με θλίβει διότι το να κλείνει ένα ΜΜΕ το θεωρώ πλήγμα προς τη Δημοκρατία, με στεναχωρεί διότι ξέρω ότι θα βρεθούν άνθρωποι άνεργοι, όμως μου είναι και παγερά αδιάφορο διότι (και) το συγκεκριμένο ΜΜΕ όπως έστρωσε κοιμήθηκε. Διότι ο λόγος που την πάτησε δεν ήταν μόνο ότι ξέφυγε από την πραγματική του αποστολή αλλά και ότι δεν μπόρεσε ποτέ ν'αντιληφθεί ότι οι παχιές αγελάδες δεν διαρκούν για πάντα: όταν τρως, τρως, τρως, ε, κάποια στιγμή το φαγητό εξαντλείται. Όσο λοιπόν το μέσον παρείχε στήριξη στο pasok (όπως αντίστοιχα έκαναν και άλλα προς οπουδήποτε θέλουν έτσι; ξαναλέω, η Ελευθεροτυπία είναι η αφορμή, όχι το επίκεντρο του κειμένου) τότε υπήρχαν προφανώς και ταμειακές διευκολύνσεις (πχ τραπεζικά δάνεια χωρίς πολλά-πολλά), τώρα όμως που η Ελευθεροτυπία θυμήθηκε τω όντι μετά από πολλά χρόνια ν'ασκήσει εκ νέου το σοβαρότατο λειτούργημα της δημοσιογραφίας, είδε από την πρώτη γραμμή πως είναι να σε πηδάνε ασάλιωτα.
Και μάλιστα ποιοι; Αυτοί που μέχρι πρότεινως είχες για θεούς, που τους κάλυπτες, που τους υποστήριζες, που τους έκανες τη ζωή ευκολότερη. Αυτοί ήρθαν και στον φόρεσαν.

Ποιο είναι, λοιπόν, το συμπέρασμα;
Ας πρόσεχε.
Για ένα ΜΜΕ πρέπει να ισχύουν οι ίδιοι νόμοι και κανόνες που ισχύουν για όλους τους Έλληνες. Όπως λοιπόν τα περισσότερα ΜΜΕ δούλεψαν πολύ προσεκτικά πριν 2 χρόνια και για εδραιωθεί ο Γιωργάκης αλλά και για να περάσει αυτά που ήθελε να περάσει, ε, τώρα ας τα λουστούν μαζί με τους υπολοίπους. Πολλοί από τους οποίους μπορεί εξαιτίας της στάσης του Τύπου ή και άλλων ΜΜΕ να είναι επί μακρώ άνεργοι, για να φέρω ένα παράδειγμα.

Εγώ απλά να υπενθυμίσω ότι ο κλάδος των δημοσιογράφων δεν είναι αδίκως από αυτούς που όποιος τον ακούει φέρνει στο μυαλό του αρνητικές παραστάσεις. Έστω τώρα, ας κάνουν την αυτοκριτική τους αυτοί που πρέπει... Και στεναχωριέμαι διότι υπάρχουν και πραγματικά σωστοί και φιλότιμοι δημοσιογράφοι που δεν θες να τους βάλεις στο ίδιο καζάνι με τους υπολοίπους, έλα όμως που έχουμε καεί τόσο πολύ στον χυλό που φυσάμε κάθε γιαούρτι που υπάρχει.

Φτάνουμε λοιπόν στο διά ταύτα: Ίσως σύντομα να πάψει να υπάρχει Ελευθεροτυπία και αυτό θα οφείλεται στο γεγονός ότι είχε πάψει προ ετών να υφίσταται ελευθεροτυπία. Και η δράση πάντοτε φέρνει αντίδραση. Το πιθανότερο λοιπόν είναι να μείνουμε μόνο με τα mega και τους ΣΚΑΪ κι αυτό επειδή κάποιοι (όχι λίγοι) θυμήθηκαν πάρα πολύ αργά να ξαναβγάλουν τη δημοσιογραφία από το συρτάρι που την είχαν καταχωνιάσει. Και Δημοκρατία δίχως ΜΜΕ ρέπει πολύ γρηγορότερα προς τον φασισμό.

Βέβαια θα μου πείτε, παπαδημοκρατία έχουμε. Σωστό κι αυτό.
Χαίρετε.

Μάλιστα... συνέβη και αυτό...

Ποιο;
Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Τις περασμένες μέρες συμφώνησα με μία δήλωση του Άδωνι, έδωσα εύσημα (εις το φεητσιμβούκιον) για την στάση του ΠΑΜΕ την ημέρα της απεργίας που πέθανε ένας ακόμη συμπολίτης μας (μου είναι αδιάφορα τα πιστεύω του), υπερασπίστηκα τον Τσίπρα για την λυσσαλέα χουντική επίθεση Βενιζέλου, μέχρι και την διακυβέρνηση Καραμανλή είπα ότι θα αναθεωρήσω μετά τις αποκαλύψεις που έχουν έρθει διά μέσου wikileaks που αποδεικνύουν ότι τα πάντα ήταν προσχεδιασμένα, μην σας πω ότι συμφώνησα μέχρι και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για άλλο ζήτημα.
Το ότι θα έφτανα σε σημείο όμως να συμφωνήσω και με τους βάζελους σε θέμα εντός γηπέδου, ε, αυτό όντως μόνο το pasok θα μπορούσε να το είχε κάνει. Αυτό και κανένα άλλο...

Την περασμένη Τετάρτη στο στάδιο Γ. Καραϊσκάκης ακούστηκαν κάποια πολύ επιτυχημένα συνθήματα από τους σύγγαυρους:
-βάλτε όλο το δάνειο στον κώλο
-έτσι γαμάνε αυτοί που σας χρωστάνε
Παρηγοριά στον άρρωστο θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. Όπως όμως έχω ξαναπεί και στο παρελθόν, το γήπεδο ναι μεν το θεωρώ δευτερεύον, αλλά το έχω ως το πιο σημαντικό απ'όλα τα δευτερεύοντα, μεταξύ άλλων επειδή δείχνει και τον παλμό της κοινωνίας σε πολλά θέματα.
Το γεγονός ότι ένα ολόκληρο γήπεδο ασχολήθηκε με τις πολιτικές καταστάσεις της τρέχουσας περιόδου, ήταν εξαιρετικά σημαντικό και δεν πέρασε απαρατήρητο, όπως επίσης δεν πέρασε απαρατήρητο (από τους Γερμανούς) το τεράστιο πανώ που έδειχνε έναν ιππότη να καρφώνει γερμανικό έδαφος: τους ενόχλησε (διάβασα) και σκέφτονται να το καταγγείλουν στην ΟΥΕΦΑ.


Η πρέπουσα απάντηση για την περίσταση είναι "στα παπάρια μας".

Το Σάββατο στην αναμέτρηση των βάζελων με τον Εργοτέλη κάποιοι ανήρτησαν ένα πανώ το οποίο προσωπικά μου άρεσε αρκετά κιόλας και που γενικά με βρήκε σύμφωνο. Ποια ήταν η συνέχεια; Διεκόπη ο αγώνας μέχρι να κατέβει το πανώ ενώ η αστυνομία ξεκίνησε μαραθώνιο για να βρει ποιος το ανέβασε και έφτασε σε σημείο να ψάχνει αυτοκίνητα μετά τη λήξη του αγώνα.
Για να βρει ένα πανώ.


Έχουμε λύσει όλα τα προβλήματά μας, στους δρόμους (που προφανώς είναι ασφαλείς) δεν κυκλοφορούν ούτε ναρκωτικά, ούτε τίποτε και σκέφτηκε το Υπουργείο ΠΡΟΠΟ να το ρίξει στα επικίνδυνα πανώ. Στην καρδιά του προβλήματος...
Παρένθεση: υποθέτω ότι όταν οι χουλιγκάνοι σφάζονται (κυριολεκτικά) μεταξύ τους ή όταν βρίζουν μάνες παικτών και διαιτητών δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό και ουδείς ασχολείται. Όταν όμως σηκώνεται ένα πανώ που δεν λέει τίποτε άλλο παρά τον παλμό της εποχής, θεωρείται υβριστικό, παρόλο που δεν διάβασα καμία απολύτως βρισιά.
Το παιχνίδι διακόπτεται.
Η αστυνομία κινητοποιείται.
Επικρατεί πανικός σε συγκεκριμένους κύκλους.
Προπάντων όμως, οι πολιτικοί ανησυχούν.
Και ανησυχούν πολύ.

Κάπου πήρε το μάτι μου (και λογικά ισχύει) ότι επιστρατεύτηκε μέχρι και ο ΣΚΑΪ για το ασύλληπτα σοβαρό θέμα του πανώ, χαρακτηρίζοντας μη καθώς πρέπει τέτοιες καταστάσεις. Εμ, βέβαια: αν σου ανοίξουν το κεφάλι είναι απλή βία, αν όμως κάποιος σηκώσει ένα πανώ με πολιτικό σύνθημα τότε δεν είναι καθώς πρέπει.

Κάπου πήρε το μάτι μου και ένα ωραίο πανώ από την Τούμπα (και η αλήθεια είναι ότι τα πακόκια δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουν κάτι τέτοιο). Εκεί κι αν πέφτει ιδρώτας... Τούμπα; Πως θα πας να τα βάλεις με ανθρώπους που έχουν το ουγκ για σύνθημα; Που έχουν τραγουδήσει στο παρελθόν (κλασικά ημίγυμνοι) "κρύο γαμιέται η μάνα σου";
(update: μας επιάσαμαν αδιάβαστους -ιδέτε εις τα σχόλια. Η παρακάτω φωτογραφία είναι από το Ηράκλειο)


Νομίζετε ότι τυχαία έχω χαρακτηρίσει ως τη μάχη των ονείρων μου από τη μία μεριά τα ΜΑΤ (και όποιον άλλο θέλετε, χαρίζω και 3 κολώνες) κι από την άλλη τα παόκια, λιμενεργάτες, οικοδόμους και σκουπιδιάρηδες; Κι εγώ θα είμαι στην άκρη με μπυράλ και πασατέμπο να απολαμβάνω, αν γίνει το πρέπον ντου, δε νομίζω η μάχη να διαρκέσει πάνω από 20-25 λεπτά. Μήπως θυμάστε τι είχε γίνει σε μια σχετικά παλαιά διαδήλωση σκουπιδιάρηδων που είχαν πετάξει στα ΜΑΤ σακούλες με... διαλεχτό πράμα; Ε; Θυμάστε; Αλλά τέλος πάντων, μην ξεφεύγουμε.

Την περασμένη Τετάρτη κάπου προς το κέντρο βρέθηκαν μία ομάδα κάφρων του Ολυμπιακού με μια ομάδα κάφρων του βάζελου. Αμφότερες ομάδες έμαθα ότι πήγαιναν στις κινητοποιήσεις για τις κινητοποιήσεις. Όταν όμως βρέθηκαν κοντά και τα ζώα των μεν αναγνώρισαν τα ζώα των δε, αποφάσισαν να το γλεντήσουν μεταξύ τους. Μιλάμε για τόσο ηλιθίους, όμως πλέον τέτοια φαινόμενα σύντομα θα είναι όχι ο κανόνας αλλά οι εξαιρέσεις.
Όπως και να'χει μετά τα γεγονότα του Σαββατοκύριακου και ιδίως μετά τις κρατικές αντιδράσεις πανικού, διακρίνω ότι είμαστε κοντά στο να τα βρούν και οι οπαδοί μεταξύ τους. Ειλικρινά το αισθάνομαι ότι είναι κοντά. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα βρούμε ιδεολογικά οι γαύροι με τους βάζελους. Όχι, αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Τις διαφορές μας θα τις έχουμε πάντοτε, όσο σημαντικές ή γελοίες κι αν είναι αυτές. Όμως είναι σημαντικό να ομονοήσουν οι οπαδοί.
Έστω και πρόσκαιρα ρε αδελφέ, για να αντιμετωπισθεί η λαίλαπα που καταστρέφει τα πάντα, ο κοινός εχθρός που είναι τεράστιος και εξαιρετικά επικίνδυνος διότι απαρτίζεται από αφελείς και προδότες.

Όσο καιρό οι οπαδοί σφάζονταν μεταξύ τους, όσο καιρό έδιναν ραντεβουδάκια και θρηνούσαμε (ως κοινωνία) θύματα, όσο καιρό ανατιναζόταν που και που κι από ένας σύνδεσμος, όλα ήταν καλά. Το κράτος δεν ανησυχούσε, η αστυνομία δεν έκανε τίποτε. Διαίρει και βασίλευε. Επικρατούσε ένας ιδιότυπος εμφύλιος πόλεμος, ένας από τους πολλούς που βιώνουμε εδώ και χρόνια στην καθημερινότητά μας και η αλήθεια είναι ότι η φαγωμάρα των οπαδών είναι μεγάλο μαξιλάρι ανακούφισης για τους κυβερνώντες. Τώρα όμως; Αν όλοι αυτοί τα βρουν, τι γίνεται; Μπορείς να φανταστείς ένα κοινό μέτωπο με τους μπαρουτοκαπνισμένους χουλιγκάνους κάθε ομάδας; Όπου παραπίσω, παραδίπλα, παραπέρα, κάπου εκεί τέλος πάντων θα υπάρχουν και χίλιοι δυο άλλοι άνθρωποι, απλοί οπαδοί έως και απλοί φίλαθλοι, οι οποίοι μέχρι πρότινως αντιδρούσαν μόνο όταν ο διαιτητής αδικούσε την ομάδα τους. Διότι ναι, αυτή είναι η κοινωνία μας: δεν βγαίνεις στον δρόμο αν είσαι άνεργος αλλά θα βγεις αν δεν πάρεις το πέναλτυ. Νεοελληνικά πράγματα...

Γι'αυτό και ενόχλησε πολύ το πανώ στον αγώνα του Ολυμπιακού με την Ντόρτμουντ. Οι Γερμανοί πιθανώς να νόμιζαν ότι έρχονται σε γερμανικό κρατίδιο και έπεσαν από τα σύννεφα.
Γι'αυτό και ενόχλησε πάρα πολύ το πανώ στις εξέδρες του ΟΑΚΑ, διότι μέχρι τώρα έφταιγε μόνο ο διαιτητής και οι απέναντι...
Γι'αυτό και ενόχλησαν/θα ενοχλήσουν και άλλα πανώ στο μέλλον.
Διότι πλέον απειλούνται τα σημαντικότερα κεκτημένα.
Τα κεκτημένα των πολιτικών. Τα κεκτημένα των λαμογιών. Τα κεκτημένα των βρικολάκων που μας έπιναν το αίμα και που στοχεύουν να πιουν ακόμη περισσότερο.
Δεν είναι τυχαίο ότι την περασμένη Πέμπτη οι υποτιθέμενοι γνωστοί-άγνωστοι κουκουλοφόροι μπαχαλάκηδες για πρώτη φορά πέταγαν μολότοφ και κομμάτια μάρμαρο σε απλούς πολίτες. Με τους μπάτσοι δεν τα έχουν αυτοί, υποτίθεται; Σαν πολλά πράγματα συμβαίνουν όλως τυχαίως τον τελευταίο καιρό, δεν συμφωνείτε;

Και μην ξεχάσετε κάτι: προχθές είχαμε ελέγχους για να βρεθεί ένα πανώ.
Αύριο θα ξαναέχουμε ελέγχους για πολιτικά φρονήματα, πάλι. Διότι αυτά τα πράγματα έχουν ξαναγίνει στην Ελλάδα.

Και κατά τα λοιπά πολύ μου αρέσει που υπάρχει ακόμη κόσμος που υποστηρίζει ότι δεν ζούμε σε χούντα. Πράγματι, το να ψάχνει η αστυνομία αυτοκίνητα όχι για ναρκωτικά αλλά για πανώ δεν παραπέμπει σε χούντα αλλά σε δημοκρατία.
Και μετά αναρωτιώμαστε γιατί αυτή η χώρα έπεσε σε ξέρα...
Καληνύχτα μας.

Όλοι μας και μόνοι τους.
Μαζί με τα λαμόγια τους.
Η ώρα φτάνει.



UPDATE: Αφού επικαλεστήκαμε τους παοκτζήδες θα ήταν άδικο να μην βάζαμε και καμιά φωτογραφία!


UPDATE II: Πολύ καλό το ακόλουθο απόσπασμα. Δώστε ιδιαίτερη βάση στην βλακεία της Μακρή: κοπέλα μου, αν κάνουν μια πορεία όλοι μαζί γαύροι, βάζελοι, αεκτζήδες, παόκια, αρειανοί, πανιώνιοι, ατρομηταίοι κλπ, κλπ, κλπ, θα καταλάβεις από τα γεγονότα γιατί δίνουν βάση σε κάτι τέτοια γεγονότα οι πολιτικοί.