Περί Μύθων V: Η παραχάραξη της Αλήθειας

...που είναι και ένα από τα πράγματα που με εξοργίζουν απίστευτα πολύ.
Ειλικρινώς, δεν μπορώ με τίποτε να χωνέψω αυτήν την πολυμάθεια εκείνων που πιστεύουν ότι η ημιμάθεια και η αμάθεια είναι περιοχές της Ημαθίας, και η οποία φτάνει σε επίπεδα απολύτου εξ Αποκαλύψεως αλήθεια (sic).

Πριν λίγο καιρό μας προέκυψε ένα ζήτημα με μια ταινία του σκηνοθέτη Γαβρά, για την οποίαν με ένα απλό ψάξιμο στον γούγλη θα βρείτε μερικές... χιλιάδες σεντονιών, διαλόγων, αναλύσεων κλπ. Η μεγάλη πλάκα είναι ότι αναλόγως τις προτιμήσεις της κάθε σελίδας θα βρείτε και μια τελείως διαφορετική εκδοχή της όλης υποθέσεως, σε σημείο τέτοιο που να πιστεύετε πως η συγκεκριμένη ιστορία έχει αμέτρητες αφανείς πλευρές. Το πρόβλημα είναι ότι όπως και σε κάθε νεοΕλληνική περίπτωση, έτσι κι εδώ βαράμε στον γάμο του Καραγκιόζη εκ νέου και κατ' επανάληψιν. Για παράδειγμα, αν μπείτε σε κάποια βαθειά θρησκευόμενη σελίδα θα καταλήξετε ότι ο Γαβράς είναι ο αντίχριστος της Αποκάλυψης του Ιωάννου, το θηρίο 666 που πρέπει να καταπολεμηθεί εν τη γεννέσει του. Αν μπείτε σε κάποια ακροδεξιά σελίδα, ή ακόμη και σε κάποια προελεύσεως ΕΛ εκ Σειρίου, θα διαπιστώσετε μεγάλη σύγχυση, αφού εδώ έχουμε την μία εθνική περηφάνεια (Ελληνισμός) να τα χώνει στην έτερη εθνική περιφάνεια (Ορφθοδοξία) και τούμπαλιν, με αποτέλεσμα τα καλά μας παλουκάρια να έχουν χάσει την μπάλα και να προσπαθούν να βγάλουν λάδι και τους δύο (αφού ως γνωστόν όποιος πειράξει αυτά τα δύο είναι από σκοτεινά κέντρα δυνάμεων, κατά προτίμηση εβραϊκά). Αν μπείτε σε κάποια απλώς αντιδραστική ή ακόμη και άθεη σελίδα, θα διαπιστώσετε ότι δίκιο έχει μόνο ο Γαβράς και πάει λέγοντας. Και τελικώς ελάχιστοι είναι εκείνοι που πραγματικά βλέπουν το πραγματικό πρόβλημα. Διότι το όλο θέμα που έχει προκύψει με την απόπειρα λογοκρισίας (η οποία αν επληροφορήθην ορθά, δεν πέρασε κιόλας) στην εν λόγω ταινία δεν ήταν κάτι διαφορετικό από τα γεγονότα του Μ εις την Ν του Ανδρουλάκη προ ετών, από την μοίρα του Γεωργίου Πλήθωνα προ αιώνων ή των συγγραμμάτων του Πορφύριου ακόμη παλαιότερα. Εν ολίγοις, εδώ και σχεδόν 18 αιώνες είμαστε μάρτυρες ακριβώς της ίδιας κακόγουστης ιστορίας κατά φρικτή επανάληψη. Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι το τι συνέβη με την ταινία του (κάθε) Γαβρά, είναι απείρως βαθύτερο και επιβάλεται να το εξετάσουμε προσεκτικά.

Κατ' αρχήν ας θυμηθούμε από που προέρχεται όλο αυτό το πανηγύρι: μας φυσικά από την εθνική μας περηφάνεια, την ελληνορθοδοξία (ή ελληνοχριστιανισμό, πείτε το όπως θέλετε). Δύο έννοιες φύσει αντίθετες, κυριολεκτικά εχθρικές μεταξύ τους, αφού ο μεν ελληνισμός προϋπέθετε σκέψη, καλώς εννοούμενη αμφιβολία και έρευνα, ο δε χριστιανισμός υποταγή, σκοταδισμό και όχι πολλές ερωτήσεις. Αν παρατηρήσουμε την εξέλιξη του χριστιανισμού με την πάροδο των αιώνων, θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους χαμαιλέοντες που έχουν περάσει ποτέ, υπό την έννοια ότι πάντοτε προσαρμοζόταν σε όλες τις συνθήκες. Ξεκινώντας δηλαδή από έναν άνθρωπο που ναι μεν τον δημιούργησε αλλά πρακτικά δεν τον ασπάσθηκε ποτέ, τον αποκαλούμενο και μέγα Κωνσταντίνο, ο οποίος πρακτικά απλώς εφηύρε τον χριστιανισμό προκειμένου να γίνει αυτοκράτορας μιας και δεν υπήρχε άλλη λύση. Σε όλες τις κόντρες ή αψιμαχίες που διαχρονικά ελάμβαναν χώρα, η εκκλησία ήταν ως διά μαγείας πάντοτε με τον νικητή και μάλιστα με αδιαμφισβήτητα τεκμήρια ότι ανέκαθεν ήταν έτσι. Σκεφτείτε για παράδειγμα από τον Καρλομάγνο έως τους Φράγκους (οπότε και συνέβη το αδιανόητο να μεταφερθεί η Αγία Έδρα στην Γαλλία) μέχρι τον Μωάμεθ Β', το 21, τον Βενιζέλο, το στέμμα, τη χούντα και πόσα άλλα. Μια ζωή η ίδια ιστορία, μια ζωή η ίδια επανάληψη. Όλοι μας πχ ξέρουμε για το κρυφό σχολειό, παρόλο που ως διά μαγείας δεν υπάρχει ούτε μία σχετική μαρτυρία επ'αυτού (βλέπετε θα μας έπεφτε ο κώλος να διαβάζαμε το ασύλληπτο αριστούργημα ονόματι Ανωνύμου Έλληνος Ελληνική Νομαρχία, τον Θούριο του Ρήγα, τον Επαναστατικό Λόγο του Αλεξάνδρου Υψηλάντη κλπ, για να δούμε τι έλεγαν οι τότε σύγχρονοι και όχι οι... σημερινοί σύγχρονοι). Αυτή είναι και η λεγόμενη παραχάραξη της ιστορίας. Πχ, όταν ο Πατριάρχης Γρηγόριος αφόρισε ολόκληρη την Επανάσταση με όλους τους εμπλεκόμενους με εκφράσεις εμετικότατες, μαθαίνουμε πλέον ότι το έκανε επίτηδες για να μπερδέψει τον Σουλτάνο και πάει λέγοντας. Το χειρότερο όμως είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν αυτές τις αηδίες.

Εν προκειμένω λοιπόν έχει προκύψει μια φαγωμάρα για το κατά πόσον οι χριστιανοί ήταν αυτοί που κατέστρεψαν τον Παρθενώνα ή όχι, όπου τελικώς η όλη συζήτηση καταλήγει σε διαφωνίες με συμπεράσματα ότι δεν τον καταστρέψαμε μόνο εμείς αλλά ήταν κι άλλοι, ή ότι μας πρόλαβαν εκείνοι κλπ, κλπ. Αηδίες εις το τετράγωνο.
Διότι σημασία δεν έχει τόσο το αν έβαλε το χεράκι του ο τάδε ή ο δείνα, αλλά ποια ήταν διαχρονικά η επίσημη τακτική και αντιμετώπιση. Και η μία και μοναδική αλήθεια είναι ότι ο ορθόδοξος χριστιανισμός διαχρονικά μισούσε τον ελληνισμό καθώς και ο,τιδήποτε τον θύμιζε. Απλό και ξάστερο, που βαστάει ακόμη μέχρι της μέρες μας (αρκεί μια αντικειμενική ματιά γύρω σας και θα πειστείτε). Ακόμη και σήμερα -για να καταλάβετε τι κοτόπουλα είμαστε ως λαός- κατά την επέτειο αναστήλωσεως των εικονών, την Κυριακή της Ορθοδοξίας δηλαδή, οι πιστοί που υπερηφανεύονται για την εθνική τους περηφάνεια, συμμετέχουν στην ψαλμωδία του επτάκις αναθεματισμού των Ελλήνων. Εάν ψάξουμε προσεκτικά όχι μόνο τις γραφές αλλά και τις διδασκαλίες των υποτιθέμενων αγίων της εκκλησίας μας θα διαπιστώσουμε πως βρίθουν ανθελληνικών αναφορων, δαιμονοποιήσεων και αφοριστικών διαθέσεων. Τα παραδείγματα είναι αναρρίθμητα κυριολεκτικώς. Η ίδια η ιστορία με γεγονότα που είναι αδύνατον να διαψευσθουν ή να αποκρυφθούν αποτελεί τον σημαντικότερο μάρτυρα υπεράσπισης του πολύπαθου ελληνισμού (ή κατηγορίας του χριστιανισμού, το βλέπετε όπως θέλετε), αλλά γι'αυτό θα αναφερθούμε λίγο παρακάτω. Για όσους θυμούνται, προ αρκετών ετών ο αείμνηστος Χριστόδουλος είχε παρακινήσει τους πιστοί από άμβωνος να μην δίνουν στα παιδιά τους ελληνικά ονόματα, παρά να προτιμούν τα χριστιανικά και το θέμα είχε περάσει ούτε καν στα ψιλά. Δηλαδή είναι καλό να βγάλεις το παιδί σου Ονούφριο αλλά αν το βγάλεις Λεύκιππο αυτομάτως θα σε φάει το πυρ το εξώτερον, σα να λέμε.

Ο ανθελληνισμός του Βυζαντίου ήταν διαχρονικός και πολυδιάστατος και δεν περιοριζόταν μόνο σε αυτοκρατορικό ή ηγετικά εκκλησιαστικό επίπεδο. Από ένα σημείο κι έπειτα, ήταν απλούστατο το να άγεις και να φέρεις τα πλήθη κατά το δοκούν. Από την υψηλοτάτου επιπέδου μόρφωση της αρχαίας Ελλάδας περάσαμε στο απελέκητο κούτσουρο της απόλυτης αμορφωσιάς. Και ως γνωστόν ένας αγράμματος άνθρωπος που τον γδέρνουν με κάθε τρόπο, από την στιγμή που έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες του στην καλύτερη ζωή του μετά, πιστεύει ότι του πουν και φυσικά αναλόγως πράττει. Ένα απλό παράδειγμα: οι Έλληνες που είχαν αγάλματα ήταν ειδωλολάτρες, οι χριστιανοί όμως που έχουν εικόνες δεν είναι. Πραγματικά να γελάς... Ο γότθος Αλάριχος ούτε που είχε σκεφτεί ποτέ να περάσει καμιά βόλτα από την Ελλάδα όσο ήταν παγανιστής. Μόλις όμως εβαπτίσθηκε με το δόγμα το ορθό και πήρε την ευλογία του μισανθρώπου χριστιανικού θεού (κατά τον οποίον αν κάνεις κάτι λάθος... πυρ εξώτερος, σκώληξ ο ακοίμητος κλπ, κλπ), μας θυμήθηκε κι εμάς και ήρθε και κατέστρεψε την μισή Ελλάδα. Την Υπατία οι περισσότεροι δεν είχαν κάν λόγο να γυρίσουν να την κοιτάξουν έστω, είχαν λόγο να την ξεκάνουν όμως οι υψηλά ιστάμενοι. Η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ήταν απλώς αδιάφορη για τους περισσότερους ανθρώπους που ήδη αντιμετώπιζαν πολλά βιοποριστικά προβλήματα. Αποτελούσε όμως έναν αξεπέραστο εχθρό για το σκοταδιστικό ιερατείο, και πάει λέγοντας.
Θα σας αναφέρω ένα σημαντικότατο παράδειγμα για να καταλάβετε το δούλεμα που πέφτει και το πόσο σημαντική ήταν η έλλειψη μόρφωσης την τότε εποχή. Το παράδειγμα θα σας φανεί άσχετο, αλλά μόνο άσχετο δεν είναι. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως είναι δυνατόν η ελιά να θεωρείται νηστίσημη, αλλά το λάδι να μην είναι; Τι έγινε, κολλήσατε; Για ξανασκεφτείτε το. Πως είναι δυνατόν ο καρπός της ελιάς να είναι νηστίσημο φαγητό, αλλά το λάδι που είναι μέσα στον καρπό να μην είναι και ως εκ τούτου στις μέρες νηστειών να απαγορεύεται; Η απάντηση είναι σοκαριστικά απλούστατη. Την τότε εποχή του Βυζαντίου όπου η καλοζωϊα ήταν προνόμιο μόνο ελαχίστων και κυρίως, πολύ συγκεκριμένων, έπρεπε να βρίσκονται δικαιολογίες για τα πάντα. Έτσι, ο φτωχός λαός που δεν είχε τη δυνατότητα να πηγαίνει τις ελιές σε ελαιοτριβεία επειδή η όλη διαδικασία ήταν πανάκριβη, αναγκαζόταν να αρκείται στον καρπό της ελιάς. Για να δικαιολογηθούν τα αδιαιολόγητα λοιπόν το πλέον προσφιλές άθλημα ήταν η παραχάραξη των γεγονότων. Το λάδι λοιπόν κατέστη απλώς μη νηστίσημο. Το ακριβό ξεχάστηκε. Κάπως έτσι έχουν προκύψει όλοι οι αντίστοιχοι σχετικοί μύθοι, όπως το περιβόητο πίστευε και μη ερεύνα όπου κάποιοι επιτήδειοι κάποια στιγμή "ανακάλυψαν" ένα κόμμα ανάμεσα στο μη και το ερεύνα (το οποίο κόμμα φυσικά ουδέποτε υπήρξε, διότι αν είχε υπάρξει τότε θα ήταν παντελώς άτοπο το μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι). Κάπως έτσι έχει προκύψει η ευλογία της Εθνεγερσίας από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, κάπως έτσι έχει προκύψει το Κρυφό Σχολειό, η αρμονική συμβίωση ελληνισμού και ορθοδοξίας και πάει λέγοντας. Εδώ που τα λέμε, κάπως έτσι έχει προκύψει και ο χριστιανισμός ο ίδιος, διότι πουθενά δεν πρόκειται να διαβάσετε επισήμως για τη ζωή του επίσης υιού του θεού Διονύσου, του οποίου η μητέρα ήταν παρθένα κλπ, κλπ, αλλά μην μπλέκουμε σε άλλα σεντόνια (κι ας έχουμε αναφερθεί σε αυτά στο παρελθόν). Είναι τα περί χαμαιλέοντα που έγραφα στην αρχή: όταν κάτι αλλάζει, απλά αλλάζουμε κι εμείς και διορθώνουμε όπου χρειάζεται την ιστορία (η επίσημη εκδοχή της οποίας μην ξεχνάμε πως γράφεται αυστηρά και μόνο από τους νικητές) και ω, του θαύματος, ήμασταν κι εμείς εκεί, με ρόλο πρωταγωνιστικό κιόλας. Μια ομορφιά... Όταν λοιπόν- για να επανέλθω- είσαι σε θέση να φάς τις φόλες περί νηστίσημης ελιάς, δεν θα φας και όλες τις υπόλοιπες φόλες; Καλό ερώτημα, με την απάντηση να έγκειται στα περί Ημαθίας που λέγαμε στην αρχή...

Δεδομένου ότι το συγκεκριμένο θέμα είναι απλά ανεξάντλητο, θα επιχειρήσω μιας σύντομη ανακεφαλαίωση: Χριστιανισμός κι Ελληνισμός, δύο έννοιες παντελώς ασύμβατες και απόλυτα αντίθετες. Δύο έννοιες που εκ φύσεως δεν είναι δυνατόν να συγκερασθούν. Αν ανακατέψεις το μαύρο με το άσπρο, ο κανόνας της φύσεως είναι ότι θα πάρεις γκρι. Ούτε μαύρο, ούτε άσπρο και φυσικά ούτε και τα δύο μαζί ταυτόχρονα. Ο χριστιανισμός χρησιμοποίησε όσα επιθυμούσε από τον ελληνισμό προκειμένου να εξαπλωθεί και να εδραιωθεί. Αυτά ήταν η γλώσσα και τα απομεινάρια των ναών (η Αγία Σοφία, το υποτιθέμενο καμάρι των ορθοδόξων, έχει χτιστεί από ερείπια γκρεμισμένων αρχαιοελληνικών ναών). Τρίτο δεν υπήρξε. Πέραν αυτών των δύο, ό,τιδήποτε άλλο ελληνικό ήταν καταδικαστέο και έπρεπε να εξαφανισθεί από προσώπου γης. Ακόμη και το όνομα Έλληνας είχε απαγορευθεί, αφού αρχικώς ταυτίστηκε με τους ειδωλολάτρες και εν συνεχεία με ο,τιδήποτε μιαρό. Δυστυχώς για τους χριστιανοί όμως, τα απομεινάρια του ελληνισμού, ακόμη κι αν ήταν αποκαϊδια απεδείχθησαν πολύ ισχυρότερα απ'όσο οι ίδιοι οι χριστιανοί υπέθεταν και τελικώς η παλιγεννεσία έλαβε χώρα. Μπορεί το προϊόν της παλιγεννεσίας να μας προέκυψε ολίγον τι εκτρωματικό βέβαια, πολλά από τα σημαντικότερα στοιχεία του ελληνισμού πάντως τα διαθέτει. Η ουσία όμως είναι ότι από την στιγμή που η εν λόγω χώρα ονομάζεται Ελλάδα (και όχι Αγία Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με υπηκόους Ρωμαίους ή πιο χαϊδευτικά Ρωμηούς) έπρεπε και η εκκλησία να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Ξαφνικά λοιπόν μας προέκυψε αρωγός της Εθνεγερσίας που είχε ακόμη και προπαρασκευαστικό έργο και πάει λέγοντας. Μια τέτοια εκκλησία λοιπόν δεν θα μπορούσε να αποδέχεται κατηγορίες όπως αυτή από την οποίαν έχει ξεκινήσει η όλη φαγωμάρα, ότι κάποιοι τράγοι (εκ του αμνός, μην παρεξηγούμαι) κατέστρεφαν αρχαία, όχι επειδή αυτό δεν συμβαδίζει με την πραγματική ιστορία αλλά επειδή δεν συμβαδίζει με την ιστορία που έχουμε διδαχθεί όλοι εμείς σαν καλά πρόβατα του ποιμνίου.

Τα πάμε καλά ως εδώ; Μμμ, πως είπατε; Όχι; Ναι, μου φαίνετε έχετε δίκιο. Διότι ναι μεν εγώ ξέρω ότι όλα αυτά έχουν απόλυτη ιστορική καταβολή, αλλά εσείς προφανώς θέλετε περισσότερα ιστορικά στοιχεία. Ωραία λοιπόν, πέραν των λινκ που υπάρχουν διάσπαρτα στο κείμενο και τα οποία σας συνιστώ ανεπιφύλακτα (αν έχετε γερό στομάχι) να ανοίξετε, θα παραθέσω παρακάτω όλα τα (για την ώρα) απαιτούμενα ιστορικά δεδομένα, τα οποία μπορείτε να διερευνήσετε περαιτέρω για την ορθότητά τους ή μη. Πάμε λοιπόν:
Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων
Β' Κωνσταντινουπόλεως: (Κανών Ζ) ...πάντας τοὺς ὑπ᾿ αὐτῶν θέλοντας προστίθεσθαι τῇ ὀρθοδοξίᾳ, ὡς Ἕλληνας δεχόμεθα· καὶ τὴν πρώτην ἡμέραν ποιοῦμεν αὐτοὺς Χριστιανούς, τὴν δὲ δευτέραν κατηχουμένους· εἶτα τῇ τρίτῃ ἐξορκίζομεν αὐτούς, μετὰ τοῦ ἐμφυσᾷν τρίτον εἰς τὸ πρόσωπον, καὶ εἰς τὰ ὦτα, καὶ οὕτω κατηχοῦμεν αὐτούς, καὶ ποιοῦμεν χρονίζειν εἰς τὴν ἐκκλησίαν, καὶ ἀκροᾶσθαι τῶν γραφῶν, καὶ τότε αὐτοὺς βαπτίζομεν.
(Κανών Η) Οἱ καταδύσει μιᾷ βαπτιζόμενοι Εὐνομιανοί, Σαβελλιανοί, καὶ Φρύγες, ὡς Ἕλληνες δεχέσθωσαν. Οὗτοι καὶ βαπτίζονται, καὶ χρίονται, ὅτι ὡς Ἕλληνες παραδέχονται· καὶ καιρὸν ἱκανὸν πρὸ τοῦ βαπτίσματος κατηχοῦνται, καὶ τῶν θείων γραφῶν ἀκροῶνται.
Γ' Εφέσου: (Κανών Ζ) Τοὺς δὲ τολμῶντας ἢ συντιθέναι πίστιν ἑτέραν, ἢ γοῦν προκομίζειν, ἢ προφέρειν τοῖς θέλουσιν ἐπιστρέφειν εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας, ἢ ἐξ ἑλληνισμοῦ, ἢ ἐξ ἰουδαϊσμοῦ, ἢ γοῦν ἐξ αἱρέσεως οἱασδηποτοῦν· τούτους, εἰ μὲν εἶεν ἐπίσκοποι, ἢ κληρικοί, ἀλλοτρίους εἶναι τοὺς ἐπισκόπους τῆς ἐπισκοπῆς, καὶ τοὺς κληρικοὺς τοῦ κλήρου· εἰ δὲ λαϊκοὶ εἶεν ἀναθεματίζεσθαι.
Δ' Χαλκηδώνος: (Κανών ΙΔ) Τοὺς δὲ ἤδη ἐκ τοιούτου γάμου παιδοποιήσαντας, εἰ μὲν ἔφθασαν βαπτίσαι τὰ ἐξ αὐτῶν τεχθέντα παρὰ τοῖς αἱρετικοῖς, προσάγειν αὐτὰ τῇ κοινωνίᾳ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας· μὴ βαπτίσαντας δέ, μὴ δύνασθαι ἔτι βαπτίζειν αὐτὰ παρὰ τοῖς αἱρετικοῖς, μήτε μὴν συνάπτειν πρὸς γάμον αἱρετικῷ, ἢ Ἰουδαίῳ, ἢ Ἕλληνι, εἰ μὴ ἄρα ἐπαγγέλλοιτο μετατίθεσθαι εἰς τὴν ὀρθόδοξον πίστιν τὸ συναπτόμενον πρόσωπον τῷ ὀρθοδόξῳ. Εἰ δέ τις τοῦτον τὸν ὅρον παραβαίη τῆς ἁγίας συνόδου, κανονικῷ ὑποκείσθω ἐπιτιμίῳ.
Πενθέκτη: (Κανών ΟΑ) Τοὺς διδασκομένους τοὺς πολιτικοὺς νόμους, μὴ δεῖν τοῖς Ἑλληνικοῖς ἔθεσι κεχρῆσθαι, μήτε μὴν ἐπὶ θεάτρων ἐνάγεσθαι, ἢ τὰς λεγομένας κυλίστρας ἐπιτελεῖν, ἢ παρὰ τὴν κοινὴν χρῆσιν στολὰς ἑαυτοῖς περιτιθέναι. Μήτε καθ᾿ ὂν καιρὸν τῶν μαθημάτων ἐνάρχονται, ἢ πρὸς τὸ τέλος αὐτῶν καταντῶσιν, ἤ, καθόλου φάναι, διὰ μέσου τῆς τοιαύτης παιδεύσεως, εἰ δέ τις ἀπὸ τοῦ νῦν τοῦτο πρᾶξαι τολμήσοι, ἀφοριζέσθω.
Ζ Νικαίας: (Κανών Θ) Πάντα τὰ μειρακιώδη ἀθύρματα, καὶ μανιώδη βακχεύματα, τὰ ψευδοσυγγράμματα, τὰ κατὰ τῶν σεπτῶν εἰκόνων γινόμενα δέον δοθῆναι τῷ ἐπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως, ἵνα ἀποτεθῶσι μετὰ τῶν λοιπῶν αἱρετικῶν βιβλίων. Εἰ δέ τις εὑρεθείη ταῦτα κρύπτων· εἰ μὲν ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος εἴη, καθαιρείσθω· εἰ δὲ λαϊκός, ἢ μοναχός, ἀφοριζέσθω.

Από μια σύντομη εγκυκλοπαιδική έρευνα για βυζαντινούς αυτοκράτορες και λοιπές συσχετιζόμενες προσωπικότητες προκύπτουν τα εξής ενδιαφέροντα ιδίως κατά τα "πρώτα" δύσκολα χρόνια (τα οποία και θα παρουσιάσω ανά πρόσωπα με χρονολογική σειρά):
Κωνστάντιος: ο πρώτος αυτοκράτορας που θέτει εκτός νόμου το "ελληνίζειν", την μαντική τέχνη, την λατρεία και φυσικά τη λειτουργία των ιερών. Θεσμοθετείται η ποινή του θανάτου για τους παραβάτες.
Θεοδόσιος Α': καταργεί την ανεξιθρησκεία και επιβάλει τον χριστιανισμό. Καταργεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στερεί τα πολιτικά δικαιώματα των μη χριστιανών και τους αφαιρεί το δικαίωμα του διδάσκειν και διδάσκεσθαι. Απαγορεύει τη λειτουργία φιλοσοφικών σχολών.
Επίσκοπος Αμβρόσιος: κατά παραγγελία (υποτίθεται) Θεοδοσίου ξεκινάει η καταστροφή όσο το δυνατόν περισσοτέρων ναών.
Πατριάρχης Θεόφιλος: καταστρέφει ολοσχερώς την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Στην Θεσσαλονίκη υπό τον εκχριστιανιθέντα γότθο Βοθέριχο γίνεται η πρώτη μεγάλη οργανωμένη σφαγή Ελλήνων (στον Ιππόδρομο).
Αρκάδιος: διατάσσει με νόμους τον διωγμό των Ελλήνων.
Αλάριχος: επί ημερών Αρκαδίου έρχεται στην Ελλάδα και καταστρέφει κατά κύριο λόγο Αττική και Πελοπόννησο.
Θεοδόσιος Β': Παραδίδει στην πυρά τα έργα του "επικίνδυνου" φιλοσόφου Πορφύριου.
Ιουστινιανός: Κλείνει τις σχολές της Αθήνας. Θεσπίζει νόμους κατά των Ελλήνων. Επί των ημερών του τίθεται "εκτός νόμου" για πρώτη φορά το όνομα Έλληνας και τα παράγωγά του. Ξεκινάει η μεγάλη καταστροφή ναών προκειμένου να χτισθεί η Αγία Σοφία.

Στοιχεία μπορούμε να βρούμε διάφορα σε πάμπολλα κείμενα της εποχής. Ένα από τα συγκλονιστικότερα ανήκει στον Λιβάνιο, είναι Υπέρ Ιερών και απευθύνεται στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο. Μεταξύ άλλων λοιπόν ο Λιβάνιος μαρτυρεί τα εξής ανατριχιαστικά:
"Σε πολλούς θα φανεί πολύ επικίνδυνο το ότι θα απευθυνθώ σε'σένα για να επιχειρηματολογήσω υπέρ των ναών και να υποστηρίξω ότι οι ναοί δεν πρέπει όπως συμβαίνει τώρα να καταστρέφονται" (2)
"...και είναι βέβαια οι λίγοι (σ.σ. ναοί) που απέμειναν από τους πάμπολλους" (5)
"Όμως εκείνα τα μαυροφορεμένα υποκείμενα που τρώνε περισσότερο κι από τους ελέφαντες και κατεβάζοντας αμέτρητα ποτήρια παρενοχλούν τους άλλους που συνοδεύουν το πιοτό τους με τραγούδια, αυτοί που συγκαλύπτουν τις επιδόσεις τους στο φαγωπότι με μια τεχνητή χλωμάδα του προσώπου, αυτοί, ενώ ο νόμος παραμένει σε ισχύ, ορμούν πάνω στους ναούς κρατώντας ξύλα και πέτρες και σίδερα και μερικές φορές χωρίς αυτά, με χέρια και πόδια. Ακολουθεί η εκ του ασφαλούς λεηλασία, το γκρέμισμα της στέγης, η κατεδάφιση των τοίχων, σπάσιμο των αγαλμάτων, αναποδογύρισμα των βωμών και οι ιερείς των ναών είναι υποχρεωμένοι να σωπαίνουν ή να πεθαίνουν. Κι αφού κατεδαφίσουν ένα ναό σπεύδουν στον δεύτερο και στον τρίτο και ύστερα στοιβάζουν τα τρόπαια πάνω σε τρόπαια, καταπατώντας το νόμο. (8) Τέτοιες πράξεις αποτολμούνται και μέσα σε πόλεις όμως κυρίως στην ύπαιθρο. Και είναι πολλοί αυτοί που κάθε φορά επιτίθενται. Και ύστερα από τα μύρια κακά που διαπράττουν τα σκορπισμένα πλήθη συγκεντρώνονται και ζητούν μεταξύ τους λογαριασμό των πράξεών τους και το'χουν σε ντροπή να μην έχουν διαπράξει τα μεγαλύτερα αδικήματα.." (9)
"Το ότι αποφεύγουν τα δικαστήρια είναι απόδειξη ότι οι άνθρωποι δεν έκαναν θυσίες. Σφάζοντάς τους έτσι χωρίς δίκη, ομολόγησαν ότι δεν είχαν επιβαρυντικά στοιχεία για το δικαστήριο" (20)
"Έχουν καταστραφεί τόσοι και τόσοι ναοί στην ύπαιθρο εξαιτίας της θρασύτητας και της παράνοιάς τους, της δίψας για το κέρδος και της έλλειψης αυτοσυγκράτησης" (21)
"...κι ωστόσο γκρεμίστηκαν όλοι, μικροί και μεγάλοι. Κι αυτοί που τους στερήθηκαν μοιάζουν τώρα με ανθρώπους που τους ρίξαν από το καράβι στη θάλασσα" (23)
"Αλλά το να μην υπάρχουν ιερά, ισχυρίζονται, είναι προς όφελος της χώρας και των ανθρώπων που την κατοικούν" (30)
(κι εδώ ανατριχιάστε ελεύθερα, από την απόγνωση του Λιβάνιου)
"Όπως και να'χει, είναι οικοδομήματα, ακόμη κι αν δεν χρησιμοποιούνται ως ναοί. Η φορολογία απαιτεί, νομίζω, φοροεισπράκτορες. Αφήστε λοιπόν τον ναό να υπάρχει ως χώτος συγκέντρωσης εισφορών και μην τον καταστρέφετε" (42)
"Γιατί πρέπει να καταστραφεί κάτι που είναι δυνατό ν'αλλάξει η χρήση του; Μα δεν είναι εξευτελιστικό για έναν στρατό να πολεμά να γκρεμίσει τα ίδια του τα τείχη και ο υπεύθυνος στρατηγός να τον διατάζει να στραφεί ενάντια σε πανύψηλα οικοδομήματα, που ανεγέρθησαν πριν από καιρό με μεγάλο ζήλο και που η αποπεράτωσή τους ήταν γιορτή για τους τότε βασιλιάδες;" (45)
(πηγή, Περί των Ελληνικών Ναών, εκδ.Θύραθεν)
Κι αναφορικά με τον Λιβάνιο, υπήρξε δάσκαλος τόσο του Μεγάλου Βασιλείου όσο και του Ιωάννη του Χρυσόστομου (ο οποίος πόσο χρυσόστομος ήταν, θα το δούμε κάποια άλλη στιγμή). Αυτά και με τον Λιβάνιο λοιπόν.
Θα ήθελα να πω 2-3 πράγματα και για τον Γεννάδιο Σχολάριο σε αυτό το σημείο, όμως αυτός είναι σεντόνι από μόνος του και δεν θέλω να το καταβαραθρώσω περαιτέρω το κείμενο, μιας και για το τέλος έχω αφήσει μερικά ακόμη λόγια χριστιανικής αγάπης, τα οποία κάλλιστα μπορείτε να συνδυάσετε με τους αφορισμούς των Ελλήνων (επιλεκτικά μερικά για να πάρετε μια γεύση, διότι αν τα βάλω όλα... καταλαβαίνετε):
Συναξαριστής:
Ιουλιανού, Κελσίου και Αντωνίου μαρτύρων, 8 Ιανουρίου: Παρασταθέντες δε όλοι οι πιστεύσαντες τω Χριστώ ενώπιον του ηγεμόνος, επροσευχήθησαν, και ω του θαύματος! έπεσον τα εν τω ναώ είδωλα και ετζακίσθησαν, και ο ναός εβυθίσθη μέσα εις την γην.
Πολυεύκτου μάρτυρος, 9 Ιανουαρίου: Και με το πολύ θάρρος και την μεγαλοψυχίαν του, εσύντριψε τα είδωλα τα παρά των Ελλήνων σεβόμενα.
Ταττιανής μάρτυρος, 12 Ιανουαρίου: εφέρθη έμπροσθεν του βασιλέως, και εμβαίνουσα μέσα εις τον ναόν των ειδώλων ομού με τον βασιλέα, εκρήμνισεν εις την γην διά προσευχής της τα είδωλα.
Ευγενίου, Ουαλλεριανού, Κανδίδου, Ακύλα Μαρτύρων, 21 Ιανουαρίου: Eίτα επήγε μαζί με τον Λυσίαν εις τον ναόν των ειδώλων, και προσευχηθείς, έκαμε να πέσουν όλα τα είδωλα, και να συντριφθούν ωσάν κονιορτός.
Βουκόλου Σμύρνης, 6 Φεβρουαρίου: εφώτιζε και αυτός τους εν τω σκότει της αγνωσίας ευρισκομένους Έλληνας, και διά μέσου του Aγίου Bαπτίσματος, εποίει αυτούς υιούς φωτός και ημέρας, ελευθερόνωντάς τους από τα ανήμερα θηρία, ήτοι από τους αγρίους και σκοτεινούς δαίμονας.
Και πάει λέγοντας. Κυριολεκτικά στους περισσότερους αγίους το βιογραφικό επιβάλλεται να γράφει κάποια σημαντική ενέργεια εις βάρος των Ελλήνων. Στο λινκ ψάχνετε όποιο όνομα σας ενδιαφέρει. Όπως καταλαβαίνετε, εις τις παλαιές εποχές τα πράγματα ήταν απλά: πήγαινε ένας μόνο άνθρωπος, προσευχόταν και γκρεμίζονταν ναοί, αγάλματα, έμπαιναν φωτιές κλπ. Σήμερα φαίνεται όμως πως το χριστιανικό ιερατείο έχει χάσει την πίστη του, διότι τέτοια πράγματα δεν βλέπω να συμβαίνουν.

Ας κάνουμε λοιπόν τώρα μια περιληπτική συγκεφαλαίωση (ελληνιστί, ρεζουμέ): μέσα στην ευρύτερη αμηχανία τους κάποιοι βρήκαν πρόσφορο έδαφος να "αποδείξουν για μιαν ακόμη φορά" ότι όσα λέγονται εις βάρος της ελληνικής εκκλησίας είναι ασύστολα ψεύδη, λασπολογίες, συκοφαντίες κλπ, κλπ. Είναι οι ίδιοι γνωστοί-άγνωστοι που κόβουν-ράβουν κείμενα με τρόπο τέτοιο που τελικώς να αλλάζει πλήρως το νόημά τους, οι ίδιοι που σπανίως διαβάζουν απευθείας τις πηγές και αρκούνται σε αναλύσεις τρίτων, οι οποίοι τρίτοι είναι άτομα εμπιστοσύνης τους. Στην συγκεκριμένη φαγωμάρα που έχει προκύψει ο περισσότερος κόσμος προσπαθεί να δει το δέντρο μεν, δεν ξέρει όμως σε ποιο δέντρο από ολόκληρο το δάσος να εστιάσει. Το αποτέλεσμα αυτού είναι να χάνονται τ'αβγά και τα πασχάλια, αφού δεν είναι ιδιαίτερα πολλοί εκείνου που θα διαβάσουν βιβλία για να μάθουν την πραγματική ιστορία αυτού του τόπου. Ως εκ τούτου, ο καθείς λέει ότι του κατεβάσει η κάρα του και άκρη δεν βγαίνει ποτέ. Διότι σε τελική ανάλυση σημασία δεν έχει ποιος έκανε την μικρότερη ή τη μεγαλύτερη ζημιά στον Παρθενώνα (την οποίαν παρεμπιπτόντως έκανε ο Μοροζίνι), αλλά ποια είναι η πραγματική ιστορία. Μαθημένοι λοιπόν οι γνωστοί-άγνωστοι από την ευρύτερη "πολυμαθησιακή" παραφροσύνη που επικρατεί και με δεδομένη την παντογνωσία που θεωρούν πως διαθέτουν, πιστεύουν ότι πάντοτε η αντίθετη άποψη είναι ντε φάκτο εσφαλμένη. Δεν πειράζει, συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Βέβαια το ερώτημα είναι γιατί να συμβαίνουν και στις χειρότερες, αλλά δεν είναι της παρούσης... Το συμπέρασμα είναι ένα, αρέσει-δεν αρέσει: ελληνισμός και χριστιανισμός πολύ απλά δεν συμβαδίζουν. Ποτέ δεν το έκαναν, ποτέ δεν θα το κάνουν. Όχι από στραβοκεφαλιά, αλλά από τις φύσεις τους. Και ως επέκταση αυτού, ο χριστιανισμός ανέκαθεν είχε στο κυνήγι τον ελληνισμό, ομοίως αρέσει-δεν αρέσει. Και όπως είδατε, δεν τα λέω εγώ. Οι ίδιοι τα λένε...

Και μην ξεχνάτε: στα αρχαία το πίστευε και μη ερεύνα γραφόταν "μη ερεύνα αλλά πίστευσον". Το "αλλά" κόμμα δεν χρειάζεται...

Άστοχα πράγματα και κινδυνώδη.

Οι έπαινοι για των Ελλήνων τα ιδεώδη.

(Καβάφης, Ιουλιανός εν Νικομηδεία)

Χαίρετε.

ΥΓ. Το παρόν σεντόνι είναι αφιερωμένο στον φίλο μου τον zaphod, τον οποίον είχα προειδοποιήσει προ μηνών για κάτι αλλά δεν με άκουσε (ξέρεις εσύ.. :):):) )