Αγαπητό μου ημερολόγιο.

Τρίτη μέρα με ΣΥΡΙΖΑ και αρχίζω να νοιώθω ότι συμβαίνουν περίεργα πράγματα.
Κατ' αρχήν, φοβάμαι βάσιμα για την υγεία μου.
Πιο συγκεκριμένα, νοιώθω ήδη σχεδόν από την πρώτη μέρα μία έντονη δυσφορία λίγο πιο κάτω από τη βουβωνική χώρα. Κυκλοφορώ μόνο με φόρμες. Τα ούμπαλά μου έχουν πρηστεί τόσο πολύ που πλέον είναι αδύνατον να φορέσω τζιν: δεν ανεβαίνει.
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη δυσφορία αλλά και το πρήξιμο έχουν ακολουθήσει την προγενέστερη δυσφορία και πρήξιμο της προεκλογικής περιόδου που είχε ακολουθήσει την προγενέστερη των προηγουμένων που μας έσωναν κ.ο.κ., αλλά δυστυχώς πλέον το πρόβλημα έχω συνειδητοποιήσει ότι είναι μεγαλύτερο.

Το πρόβλημα είναι ότι πλέον έχω αρχίσει να αμφιβάλλω μέχρι και για τον ίδιον μου τον εαυτό. Αυτό που εγώ βλέπω είναι απλώς μια νέα κυβέρνηση που ανεξάρτητα αν ποτέ δεν μου γέμιζε το μάτι, είναι αυτή που εξελέγη με δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν ξέρω αν κάνω καλά που δεν εκφράζω κι εγώ όπως πλήθος άλλοι τις δημοκρατικές μου ανησυχίες σπεύδοντας να τονίσω ότι δεν θα έπρεπε να βγουν αυτοί αλλά οι άλλοι, όπου βέβαια αν ρωτήσεις τους άλλους θα σου πουν ότι ούτε κι εσείς έπρεπε να βγείτε αλλά εμείς κλπ, κλπ.
Όπως και να'χει, σε αυτούς έκατσε η μπάλα και αυτούς είμαι υποχρεωμένος ως υπεύθυνος πολίτης να παρακολουθώ με στενό μαρκάρισμα και να σχολιάζω εξίσου καυστικά με τις προηγούμενες. Όμως έχω συνειδητοποιήσει ότι μάλλον είμαι μόνος στην χώρα ή έστω ο πυρηνικός όλεθρος που μεσολάβησε έχει αφήσει λίγους από εμάς σε μια έκταση τόσο μεγάλη που είναι δύσκολο να βρει ο ένας τον άλλον. Νοιώθω σαν τον Μελ Γκίμπσον στο Μαντ Μαξ...

Αυτό που ανέφερα μόλις, έχει μεγάλη σημασία διότι οι "μισοί" στη χώρα παρακαλάνε να καταστραφεί και να μην μείνει ρουθούνι όρθιο μόνο και μόνο για να βροντοφωνάξουν εκ των υστέρων ότι "σας τα λέγαμε εμείς", ενώ οι άλλοι "μισοί" ζουν σε μια ευτυχία τόσο όμοια με των ναρκωτικών ώστε σχεδόν να ισχυρίζονται ότι "ακόμη κι αν καταστραφούμε και δεν μείνει ρουθούνι όρθιο, σημασία θα έχει ότι συνέβε με τον Αλέξη μας". Ταυτόχρονα οι "μισοί" πανηγυρίζουν για το απολύτως αδιάφορο γεγονός ότι ο νέος πρωθυπουργός ορκίστηκε όπως γούσταραν, ενώ οι άλλοι "μισοί" κατακεραυνώνουν το αδιάφορο γεγονός ότι δεν ορκίστηκε όπως ανέμεναν. Το καλύτερο όμως ήρθε μόλις ανακοινώθηκε η κυβέρνηση, αγαπητό μου ημερολόγιο. Κανείς δεν κοιτάζει αν αυτοί που μπήκαν είναι ικανοί και άξιοι. Όλοι κοιτάζουν μόνο αν πληρούν τις προσωπικές προϋποθέσεις που θέτει ο καθένας με βάση τα γούστα του.
Δεν έχει πολλές γυναίκες, βροντοφώναξε η μία, λες και το να είσαι γυναίκα σκέτο σε καθιστά ταυτόχρονα ικανή.
Λογικό, απάντησε ο άλλος και πρόσθεσε, οι άντρες αντέχουν περισσότερο ξύλο στα όσα ακολουθήσουν, λες και το να είσαι άντρας είναι το στοιχείο που λείπει για να σε κάνει ικανό.
Ω, κοιτάχτε!, αναφώνησε κάποιος τρίτος. Έβαλε τον τάδε που είναι έτσι. Καταπληκτικό! Και τελικώς συνειδητοποίησα ότι σε τούτη τη χώρα το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι ένας τάδε που είσαι έτσι.Σπουδές και δεξιότητες είναι προαιρετικές.

Είχα μπουχτίσει. Αποφάσισα να παραγγείλω κάτι για να φάω. Κάλεσα τον αριθμό που με ενδιέφερε:
Οινομαγειρείοφ-ταχυφαγείοφ, τι θα θέλατε σύντροφε; ακούστηκε να λέει η στεντόρεια φωνή από την άλλη πλευρά.
Το ακουστικό μου έπεσε από το χέρι. Τρέμοντας το ξανάπιασα και το έκλεισα σχεδόν μηχανικά.
Το τελευταίο που ακούστηκε από την άλλη πλευρά ήταν μια αχνή φωνή να λέει σπασίμπα, σμιρνόφ, σπαρτάκ μόσκοβο...
Δεν είμαστε καλά, σκέφτηκα. Κοίτα να δεις που ο Λιακόπουλος είχε δίκιο...
Με έλουσε κρύος ιδρώτας όμως μετά συνήλθα.
Βοήθησε και ένα σφηνάκι τσίπουρο.

Τελικώς, συλλογίστηκα, σε τούτη τη χώρα δεν ενδιαφέρεται κανείς να δει αποτέλεσμα να έρχεται. Όλοι ενδιαφέρονται να συμβεί κάτι -το ο,τιδήποτε- αρκεί να γίνει με τους δικούς τους όρους. Έτσι όπως ο καθείς γουστάρει, βάσει του θλιβερού του μικρόκοσμου.
Μόλις τρεις μέρες κυβέρνηση, και οι μεν είναι πανηγυρίζουν για τη βέβαιη αλλαγή των πραγμάτων, οι δε είναι βέβαιοι για τον επικείμενο Αρμαγεδδώνα. Οι μεν πανηγυρίζουν ήδη, οι δε καταστροφολογούν  ακατάπαυστα. Κι αμφότεροι μας πρήζουν τους όρχεις ανηλεώς νομίζοντας ότι κάτι προσφέρουν στο παγκόσμιο Γίγνεσθαι.

Τελικώς, αγαπητό μου ημερολόγιο, κανείς δεν νοιάζεται γι'αυτή τη χώρα και πάνω απ'όλα δεν νοιαζονται εκείνοι που νοιάζονται περισσότερο απ'όλους τους άλλους.
Γι'αυτό λέω ότι στη χώρα τούτη δεν αξίζει να σωθεί.

Κάποτε ήξερα ότι υπήρχαν κάποιες Αξίες, κάποιες Σταθερές. Έβλεπες τι λέει κάποιος και μετά κοίταζες να δεις αν τηρεί αυτά που έλεγε. Κοινώς, περίμενες τις πράξεις του και δεν έμενες στα έπεα πτερόεντα. Κάπως έτσι τον έκρινες για τα έργα και τα λόγια του. Αμ, έπος, αμ, έργον που έλεγαν και οι άξιοι πρόγονοι ανάξιων απογόνων. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν προειδοποιούσες εγκαίρως όταν έβλεπες τα κακώς κείμενα, αλλά πλέον όλα έχουν γίνει τόσο πολύ αχταρμάς που δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.
Τώρα, δεν χρειάζονται τέτοιες αναχρονιστικές τακτικές. Όλοι ξέρουν, όλοι κατέχουν την μία και μοναδική και απόλυτη και αδιάψευστη αλήθεια. Το μόνο που αρκεί είναι να δηλώσεις μια ταμπέλα. Μπορεί να λες χοντροπαπάτζες, αλλά αν είσαι στην δική μας ταμπέλα τότε οι χοντροπαπάτζες σου είναι καλές και γίνεσαι ευρέως αποδεκτός. Αν όμως τις ίδιες ακριβώς χοντροπαπάτζες τις πει ο απέναντι, ουαί κι αλοίμονο και μαύρο φίδι που τον έφαγε τον εθνοπροδότη που θέλει να μας καταστρέψει.

Δυστυχώς σε τούτη την έρμη τη χώρα όλοι ξέρουν τα πάντα κι ως εκ τούτου ουδείς χρειάζεται να μάθει τίποτα. Ούτε καν από τα λάθη του δεν χρειάζεται να μάθει. Αν κι εδώ που τα λέμε, για να μάθεις από τα λάθη σου πρέπει να κάνεις λάθη, και όπως έχουμε ξαναπεί αγαπητό μου ημερολόγιο, ο Έλλην ποτέ δεν κάνει λάθος. Η χώρα τούτη έγινε εντελώς σώβρακο επειδή όλοι ήταν άξιοι και τα έκαναν όλα πάντα σωστά. Δεν άντεξε το βάρος τόσο μεγάλης αξιοσύνης και την έκταση τέτοιας αναντίλεκτης ικανότητας και γι'αυτό κατέρρευσε. Άρα; Πάλι στο ίδιο σημείο δεν είμαστε;

Έρμε Σωκράτη, αν σε είχε προειδοποιήσει η Πυθία θα είχες πιει νωρίτερα το κώνειο.
Καληνύχτα.