Μερικά πολιτικά σχόλια για τις επικείμενες εκλογές (μέρος τρίτον)

Ναι, το μαρτύριό σας τελειώνει!
Μετά από την τιτανομεγαλειώδη ανάλυση των δύο προηγούμενων σενδονιών (που εντελώς σεμνότυφα χαρακτήρησα ρεζουμέ) φτάνουμε, αισίως, στο τρίτο και τελευταίο μέρος της προεκλογικής σενδονιάδας, ήτοι στο τι θέλω εγώ να συμβεί.

Βέβαια, για να εξηγήσω κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα να αναπτύξω το σκεπτικό μου (ούτως ειπείν, πάλι τον ήπιατε). Ας ξεκινήσουμε μια ώρ'αρχύτερα λοιπόν...
Στις εκλογές έχουμε το κλασικό διακύβευμα των τελευταίων ετών, ήτοι το τι παίζει με τα οικονομικά της χώρας και κατ' επέκτασιν όλων μας. Όλα αυτά τα χρόνια έχω αναπτύξει με σαφήνεια όλες τις σχετικές θέσεις που συνθέτουν το πολιτικό μου προφίλ (και όχι μόνο αυτό). Για παράδειγμα:
- ναι, είμαι ευρωπαϊστής, όμως απεχθάνομαι το σύγχρονο ευρωπαϊκό μόρφωμα που θεωρώ ότι αποτελεί προπολεμικό κουκούλι το οποίο θρέφει τον φασισμό πανταχόθεν (κάτι που αποδεικνύεται από εκλογικά ποσοστά στις περισσότερες χώρες).
- ναι, γουστάρω το ευρώ, όμως απεχθάνομαι τον λόγο ύπαρξής του, που δεν είναι άλλος από το να εξυπηρετεί αμιγώς τα γερμανικά συμφέροντα κ;αι μόνο αυτά εις βάρος των περισσοτέρων χώρών της Ευρώπης. Κοινώς, δεν το θεωρώ πανάκεια.

Σε σχέση με αυτούς τους δύο όρους, λοιπόν, έχω εξηγήσει ότι από την στιγμή που δεν θέλω να φύγω από την Ευρώπη διότι θεωρώ ότι εκεί βρίσκεται ο προσανατολισμός μου, πρέπει να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου προκειμένου να εξωθήσω την συγκεκριμένη Ευρώπη να αλλάξει πρόσωπο και πιο συγκεκριμένα να γίνει μια Ευρώπη με ανθρωπιστικό χαρακτήρα, ακριβώς όπως την είχαν οραματιστεί και οι πολύ σοβαρότεροι ηγέτες του παρελθόντος (εν αντιθέσει με τους ηγέτες του κώλου που κυβερνούν σήμερα) αλλά και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες. Σαφώς και αναγνωρίζω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πάντοτε είχε οικονομικό χαρακτήρα και πάντοτε αποσκοπούσε πρώτιστα στην οικονομική συνεργασία και ανάπτυξη και αυτό δεν το θεωρώ καθόλου κακό, αρκεί να γίνεται σωστά. Όμως πλέον ο παράγοντας "άνθρωπος" έχει εξαλειφθεί από την Ευρώπη. Δεν είναι η Ευρώπη που θα θέλαμε και αυτό πρέπει ν'αλλάξει.
Ως προς το νόμισμα, έχω ξαναπεί παλιά την ιστορία με την γκομενάρα που κυκλοφορεί ένας καθημερινός απλός τύπος, η οποία όμως παραείναι απαιτητική για το βαλάντιό του. Το παλικάρι μας βγάζει κάθε μήνα το ποσόν Χ αλλά εκείνη επειδή έχει συνειδητοποιήσει πλήρως την τεράστια επιχείρηση που κουβαλάει πάνω της, τον ξεζουμίζει ασταμάτητα απαιτώντας κάθε μήνα τρεις τα διπλάσια απ'αυτά που βγάζει. Αυτός, λοιπόν, είτε επειδή πραγματικά τη γουστάρει, είτε επειδή είανι ψώνιο και θέλει να την κυκλοφορεί και να μένουν όλοι με ανοικτό το στόμα, έχει μπει σε αυτό το τρυπάκι αντί να κοιτάξει να την συνετίσει και να την προσγειώσει στην πραγματικότητα. Κάπως έτσι, τρώει όλο το εισόδημά του, τις οικονομίες του, έχει πουλήσει στο ebay κάποια προσωπικά αντικείμενα, έχει βάλει τους δικούς του να τον τσοντάρουν με χίλιες δυο δικαιολογίες και έχει καταλήξει και να πάρει έως και καταναλωτικό δάνειο από τράπεζα και όλα αυτά επειδή έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι η μόνη γαμάτη γκόμενα που υπάρχει, κάτι που δεν ααιρετίται ούτε από το γεγονός ότι παρόλο που η κατάσταση έχει γίνει αφόρητη, έχει αρχίσει (αργά πλέον) να αναρωτιέται μήπως κάτι δεν κάνει καλά. Μήπως τελικά η γκόμενα αυτή δεν είναι γι'αυτόν; Διότι δεν είναι ότι δεν την γουστάρει το παιδί, απλά δεν την αντέχει οικονομικά.
Κάπως έτσι είναι και το ευρώ. Το θέλουμε όλοι, σαφές αυτό, αλλά αν δεν το αντέχουμε τι νόημα έχει; Φυσικά αυτό δεν αποτελεί υπονοούμενο ότι είμαι υπέρ της εξόδου από το ευρώ (η οποία όπως αναπτύξαμε στο προηγούμενο είναι αρκούντως εκβιαστική κι επί της ουσίας αδύνατη για να είναι εφικτή), είμαι όμως υπέρ της απόψεως ότι με την στάση μας μπορούμε να πιέσουμε έως και αφόρητα να υπάρξει αλλαγή στην όλη ευρωπαϊκή πολιτική. Κάτι που καθιστά την πορεία του νομίσματος σε άμεση συνάρτηση με τον πρώτο όρο, δηλαδή της Ευρώπης του ανθρωπισμού.

Έχουμε τεκμηριώσει κατ' επανάληψη ότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα με άπειρα δομικά προβλήματα (τα οποία περιέργως ή μη δεν βλέπω διάθεση να διορθωθούν κιόλας). Αυτό αποδεικνύεται ασταμάτητα σε καθημερινή βάση και η μεγαλύτερη απόδειξη είναι ότι η ευρωζώνη δεν λέει να φύγει με τίποτε από την κρίση. Αν μη τι άλλο μετά από 6 χρόνια λιτότητας και... σωτηρίας που ο Γερμανός δερβέναγας έχει αποκαλέσει "επιτυχημένη πολιτική", θα έπρεπε τουλάχιστον να έχει σταθεροποιηθεί το πράγμα. Τουναντίον, διαβάζουμε συχνά πολύ μυστήρια πράγματα, όπως για παράδειγμα ότι η Ολλανδία έχει εκπονήσει σχέδιο επιστροφής στο φιορίνι εάν απαιτηθεί, ή ότι ακόμη και οι μεγάλες οικονομίες έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε ύφεση και να βλέπουν τους αριθμούς να χειροτερεύουν (κάτι που αποτελεί το πλέον εφιαλτικό σενάριο διότι η όλη ιστορία βασίζεται αποκλειστικά στην φούσκα της ευημερίας των αριθμών). Φυσικά εμείς διαβεβαιώνουμε για την ανάπτυξη μέσα σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον ύφεσης, αλλά ας μην ασχολούμαστε με μικρολεπτομέρειες. Άρα είναι προφανές ότι κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους με το πρόβλημα αντί να συνεχίσουμε να βαράμε το σαμάρι για ν'ακούσει ο γάιδαρος.

Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Πριν από τις διπλές εκλογές του 12 είχα κάνει μια ανάλυση (που πέραν της πλάκας τώρα, όποιος δεν την είχε διαβάσει έχει χάσει διότι άντε, ας μην πω ότι παίζει να έπεσα μέσα σε όλα, να πω ότι έπεσα μέσα στα περισσότερα) η οποία μέσες-άκρες διαπνέετο από την εξής φιλοσοφία: αν κουνιώμασταν μεμονωμένα ως κυβέρνηση, θα μας έτρωγαν λάχανο. Η ουσία ήταν το όλο οικοδόμημα να διαλυθεί (ή έστω να καταφέρει να βάλει μυαλό) από μόνο του δίχως να μας το φόρτωναν εμάς. Δυστυχώς, η θλιβερή κυβέρνηση δωσίλογων Σαμαρά, που ακολούθησε τις κυβερνήσεις δωσίλογων του Παπανδρέου και του Παπαδήμου ακριβώς επειδή κυβέρνησε περισσότερο και πέρασε με αμιγώς χουντικό τρόπο τεράστιο πλήθος "μεταρρυθμίσεων", αποτέλεσε και την ταφόπλακα των όποιων δυνατοτήτων είχαμε. Τότε, η Γερμανία δεν θα μπορούσε να κουνηθεί πολύ σε ένα συγκεκριμένο (αρνητικό για'κείνην) εκλογικό αποτέλεσμα. Πλέον όμως, έχουμε αποδείξει ως λαός ότι δεν είμαστε και πολύ κατά της όλης καταστάσεως. Κοινώς, αποδεχόμαστε ότι μαζί τα φάγαμε, ότι είμαστε διεφθαρμένοι, ότι έχουμε ένα βιωτικό επίπεδο πάνω από τις δυνατότητές μας, ότι πρέπει να τιμωρηθούμε κλπ, κλπ. Αν διαφωνούσαμε, θα ήμασταν κάθε μέρα στους δρόμους και φυσικά δεν θα επιβραβεύαμε τα μεγαλύτερα των καθαρμάτων με μια προνομιούχο θέση μακριά από την ανεργία. Πριν τις εκλογές του 12, είχαμε την ευκαιρία να απαιτήσουμε την ριζική αναδιαμόρφωση του ελληνικού πολιτικού συστήματος (αντί για το διαχρονικό άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς) και ταυτόχρονα να ρίξουμε στο ευρωοικοδόμημα μια κλωτσιά τόσο δυνατή, που να κατέρρεε μόνο του από τα ίδια του τα προβλήματα: μόνο έτσι η Γερμανία (και οι Αμερικάνοι και πολλοί άλλοι) θα έσπευδαν να σώσουν πραγματικά το ευρώ. Διότι θα καταστρέφονταν και οι ίδιες οι Οικονομίες τους. Και φυσικά η Γερμανία τότε δεν θα τολμούσε να εγείρει αξιώσεις για μεγαλύτερες παρεμβάσεις στα ελληνικά πράγματα, κυρίως επειδή θα ήταν υπερβολικά απασχολημένη να σώσει τα κεκτημένα της (που είναι και τα μόνα που την απασχολούν).

Πλέον, τα πράγματα είναι δύσκολα. Δεν ξέρω ποιος έχει πει την τεράστια φράση ότι αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα είχαν καταργηθεί, αλλά σημασία έχει ότι είναι όντως τεράστια φράση. Φυσικά θα μου πείτε ότι πρόκειται για γελοία υπερβολή. Ναι, όσο γελοία ήταν προ δεκαετίας και αυτά που ζούμε, με ανεργία στο 35%, με κόσμο να κάνει ουρές στα κοινωνικά παντοπωλεία και τα κοινωνικά ιατρεία, με τη μετανάστευση να πασχίζει να αγγίξει εκείνην των δεκαετιών 50-60, με πλήθος δικαιωμάτων να έχουν καταργηθεί κλπ. Αυτό είναι και το δόγμα του σοκ άλλωστε εδώ που τα λέμε, δεν είναι ότι δεν ήμασταν υποψιασμένοι. Με συνεχή τρομοκρατία, πλύση εγκεφάλου, καλλιέργεια ενοχικού συνδρόμου και ασταμάτητη προπαγάνδα, σε φτάνουν στο σημείο να δεχθείς ως φυσιολογικά και σωτήρια μέτρα τέτοια που υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες δεν θα τα δεχόσουν με τίποτα. Κι όσον αφορά τις εκλογές, όντως δεν αλλάζουν τίποτα διότι εμείς δεν τις θέλουμε να αλλάζουν κάτι. Επί της ουσίας δεν το απαιτήσαμε ποτέ ως πολίτες.

Αλήθεια, έχετε αναλογιστεί για ποιον λόγο πρέπει να μας ενδιαφέρει αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν τράπεζες; Για να παραλλάξω μια αμερικάνικη παροιμία που μιλάει για δικηγόρους, θα πω ότι οι τράπεζες εφευρέρθηκαν προκειμένου να τους παρέχουμε τη δυνατότητα να μας υπενθυμίζουν ότι κακώς υπάρχουν. Ή για να το πω αλλιώς, το περίεργο δεν είναι το γιατί δεν ζούμε δίχως τράπεζες, αλλά το γιατί θεωρούμε αυτονόητο ότι δεν μπορούμε καν να το φανταστούμε. Αν τα βάλουμε κάτω τα πραγματα, τα πάντα μπορούν να γίνουν σήμερα δίχως καν να απαιτείται η ύπαρξη τραπεζών. Ξέρω ότι και μόνο στο άκουσμα αυτού του ισχυρισμού, ιδίως οι φιλελέ αναγνώστες μου θα έχουν ανατριχιάσει, κάποια στιγμή όμως για να τελειώνουμε και με αυτήν την παντελώς γελοία οικονομική θεωρία, θα σας μιλήσω για το μεγαλείο της betfair που είναι το πρώτο (και πιθανώς μοναδικό) ανταλλακτήριο στοιχημάτων (διαδικτυακό), όπου τα πάντα τα κάνουν οι παίκτες μόνοι τους, δίχως καμία άλλη παρέμβαση, και που φυσικά στο πλαίσιο της ελεύθερης οικονομίας των φιλελέ και λοιπά πέη γαλάζια ωσάν το χρώμα των κυβερνώντων της νουδού, απαγορεύτηκε διά νόμου στν Ελλάδα. Όχι, για να μην λέμε ότι μόνο ο Ερντογάν κάνει τέτοια με το τουήτερ...

Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσω (ξανά) κάτι που έγραψα (και) πιο πάνω, ότι το μεγάλο διακύβευμα (καθ'όσον έχουμε ένα τωόντι διεφθαρμένο κράτος οθωμανικών προδιαγραφών) δεν είναι απλώς να γίνει μια πειστική μετάλλαξη του υπάρχοντος πολιτιού σκηνικού και να το εκλάβουμε ως ένα νέο κι ελπιδοφόρο σκηνικό, αλλά για να μπορούμε να αντιληφθούμε κάτι τέτοιο αυτό απαιτεί αυτογνωσία και ισχυρή κριτική ικανότητα (που σε τούτη τη χώρα λάμπουν διά της απουσίας τους και τα δύο). Για να καταλάβετε τι σημαίνει αυτό που προανέφερα, θα σας πω το εξής: η Ελιά δεν είναι ένα νέο κόμμα. Είναι απλώς το pasok δίχως χρέη (τα οποία θα έχουν φορτωθεί στον λαό). Αντίστοιχα, ο Γεώργιος Β' Παπανδρέου Γ' ο Δωσίλογος δεν είναι στο ΚΙΔΗΣΟ άλλος πολιτικός από εκείνον που ήταν κάποτε στο pasok κ.ο.κ. Και φυσικα΄το ίδιο ισχύει για όλα τα κόμματα και για όλους τους χώρους. Αυτό που έγραψα στο προηγούμενο σενδόνι, ότι η Μεταπολίτευση δημιούργησε τρία κόμματα εκτρώματα από τα οποία προέκυψαν και όλα τα υπόλοιπα, είναι ακριβές. Το σκηνικό αυτό, λοιπόν, θέλει ατομική βόμβα. Χρειάζεται να δημιουργηθούν νέοι πόλοι από ανθρώπους με κοινές ιδέες και οράματα, και όχι επειδή έχουν λόγο να βρίσκονται σε ένα συγκεκριμένο μαντρί. Όπως επίσης, οι πολίτες πρέπει να στέλνουν στα σπίτια τους τα διάφορα πολιτικά απόβλητα αντί να ψηφίζουν από συνήθειο, και βασικά να ψηφίζουν, καθ'όσον η αποχή ως έχουμε ξαναπεί και αποδείξει διαστρεβλώνει πλήρως κάθε εκλογικό αποτέλεσμα. Και εννοείται ότι όλα αυτά συνεπάγονται ότι σε μια χώρα πρέπει να ψηφίζονται οι άξιοι, επειδή πληρούν τις προδιαγραφές, και όχι επειδή έχουν το τάδε όνομα ή τους έσπρωξε το τάδε ρουσφέτι, όπως αποκλειστικά γίνεται σε τούτη τη χώρα. Όπως πολύ σοφά έχει πει ο φίλτατος κι αγαπημένος μου βλόγερε polse, ετούτη τη χώρα είχε την τραγωδία να έχει τρία ξένα κόμματα -το αγγλικόν, το γαλλικόν και το ρούσσικον- μόλις απελευθερώθηκε, ήτοι κανένα ελληνικό. Μήπως πρέπει να απαιτήσουμε να υπάρξει επιτέλους ένα ελληνικό κόμμα; Ένα κόμμα με φρέσκιες ιδέες που να ενδιαφέρεται για τον κόσμο μέσα από ένα υγιές ευρωπαϊκό περιβάλλον; Όχι ως ξενόφερτο, αλλά ως φιλοευρωπαϊκό, με αξίωση ισότιμης συμμετοχής και όχι με δουλοπρεπή υποτέλεια, όπως μας έχουν καταντήσει...

Να επιστρέψουμε, όμως, στις εκλογές.
Κάποια πράγματα είναι εντελώς απλά μαθηματικά, σχεδόν πρώτης δημοτικού θα έλεγα.
Ένα απ'αυτά το ανέφερα ήδη στο προηγούμενο σενδόνι. Αν η νουδού βγει πρώτη (που αν κρίνω κυρίως από τις δημοσιογραφικές αντιδράσεις των τελευταίων 2-3 ημερών με αποκορύφωμα την... έξοδο της προσεχούς Πέμπτης από το ευρώ, ως πληροφορηθήκαμε από το ευαγές τε κι ευπερδές συγκρότημα Αλαφούζου) αυτό θα σημαίνει (και δικαίως) απόλυτη επιβράβευση της έως τώρα πολιτκής και αυτό θα σημάνει ότι η πολιτική που θα ακολουθήσει θα είναι τουλάχιστον τρεις φορές χειρότερη. Για τους δε ηλίθιους και λοιπούς γελοίους που έχουν πειστεί από τις εξαγγελίες του Πιτσαδώρου_ ότι θα υπάρξουν ελαφρύνσεις κλπ, απλώς να τους υπενθυμίσω τι έλεγε στα Ζάππεια προ εκλογών του 12.
Είναι σαφές ότι ένα τέτοιο σενάριο δεν το επιθυμώ με την καμία. Το συγκεκριμένο κόμμα, ιδίως με την τρέχουμε υπερβολικά ακροδεξιοστρεφή δομή του το θεώρώ ένα από τα πιο επικίνδυνα που έχουν περάσει από τη χώρα, καθώς μεταξύ άλλων αποτελείται από πλήρως επικίνδυνους και άχρηστους πολιτικάντηδες (πλην βέβαια και κάποιων εξαιρέσεων).

Αυτή η παραδοχή μοιραία μας κάνει να αποδεχθούμε ότι από την εκλογική δυναμική των κομμάτων, μόνη λύση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο που το λέω αυτό, νοιώθω τη γλώσσα μου να καίει. Βεβαίως και θέλω αλλαγή αλλά σε καμία περίπτωση ως αλλαγή δεν εννοώ πχ τα Σκόπια να ονομάζονται Μακεδονία (και εκπλήσσομαι που ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί ψηφοφόροι, για να το θέσω έτσι με ένα σαφές υπονοούμενο, που αδυνατούν να κατανοήσουν για ποιον λόγο αυτό το θέμα είναι σοβαρό).
Στο προηγούμενο σενδόνι ανέπτυξα δύο βασικά ενδεχόμενα (λες και ήταν τίποτε βαθυστόχαστο): ή που θα βγει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ (το πιθανότερο), ή που θα βγει πρώτη η νουδού (το πιο απίθανο). Πλέον, με δεδομένο ότι ο Σαμαράς αποδεικνύει πόσο άχρηστος κι επικίνδυνος είναι αφού έχει στηρίξει ολόκληρη την προεκλογική του εκστρατεία στην κατατρομοκράτηση του κόσμου, δείχνοντας ότι καμία ελπίδα δεν υπάρχει, νομίζω ότι το δεύτερο σενάριο απομακρύνεται αισθητά. Άρα για'μένα πλέον το διακύβευμα είναι να μην βγει σε καμία περίπτωση αυτοδύναμος ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι εκεί φοβάμαι ότι θα πρέπει να αναμένουμε άλλα (σοβαρά) προβλήματα.
Οι περισσότεροι σκέφτονται ότι ότι σε μια τέτοια περιπτωση θα μπλέξουμε. Κι εγώ το έχω σκεφτεί, αλλά έχω δώσει και μια άλλη λύση πέραν της προφανούς, ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνος του (ιδίως αν δεν μπουν οι ΑΝΕΛ). Μην αποκλείετε να συμμαχήσει είτε το pasok, είτε το Ποτάμι για κυβέρνηση, όχι επειδή του ήρθε διάθεση για κωλοτούμπα (λες και δεν ξέρουμε ότι όντως είναι) αλλά για να ελέγχουν περισσότερο τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και πιθανώς να δημιουργήσουν μεγαλύτερη πολιτική αστάθεια που θα αναγκάζει να περνάνε τα συνήθη μέτρα ένεκα χρονικής στενότητος του τύπου λήγει το τάδε ομόλογο, τι θα κάνετε; Εξάλλου να υπενθυμίσω αυτό που εδώ και πάμπολλούς μήνες έχω γράψει και ξαναγράψει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει καλές προθέσεις, αλλά επί της ουσίας δεν βλέπω να κάνει κάτι. Χθες ας πούμε, μέχρι και τον Λαφαζάνη διάβαζα να λέει ότι δεν υπάρχει πρόθεση να φύγουμε από το ευρώ και ότι η επανάσταση μπορεί να περιμένει λιγουλάκι ακόμη, δήλωση που διάβασα να διαψεύστηκε κιόλας. Μάλλον έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν τι ακριβώς συνεπάγεται ο όρος "έξοδος από το ευρώ" και μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον που γεωπολιτικά γίνεται της υπερκαταπορνάρας (και με μια Τουρκία που κατά πως φαίνεται ετοιμάζεται και για "άλλες" καταστάσεις, αν με νοείτε) δείχνουν να το ξανασκέφτονται. Άρα όπως φαίνεται, ίσως τελικά σε οικονομικό επίπεδο να απομένει μόνο ένα στον ΣΥΡΙΖΑ ως κρυφό (φανερό) χαρτί, ήτοι το ότι κανείς δεν ξέρει τι μυαλά κουβαλάνε και κατά πόσον μπλοφάρουν ή όχι, και ο λόγος είναι απλός: από τη βλακεία πολιτικών ηγετών έχουν γίνει μέσα στους αιώνες τεράστιες γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Ποιος (τους) διασφαλίζει ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και τώρα; Εξου και οι φωνές από το εξωτερικό που πληθαίνουν όσο πλησιάζουμε στις εκλογές και που αν και μιλάνε για το ίδιο ακριβώς πράγμα, άλλες λένε να φύγουμε μόνοι μας (για να μην καταρρεύσει το ευρώ) και άλλες να γίνει ένας γενναίος συμβιβασμός (για να μην καταρρεύσει το ευρώ). Αυτό ακριβώς είναι και το μοναδικό σοβαρό και αξιόπιστο χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον ως προς το θέμα της οικονομικής διαπραγμάτευσης, ότι κανείς δεν έχει ξανακάτσει στο ίδιο τραπέζι μαζί του και ως εκ τούτου τον εκλαμβάνουν όλοι ως αχαρτογράφητα νερά. Σε αυτό το σημείο κι επειδή χρησιμοποίησα επίτηδες την συγκεκριμένη έκφραση που έχουν εισαγάγει εδώ και αρκετό καιτρό διάφορα παπαγαλάκια (ιδίως από τα εγχώρια), προκειμένου να καταδείξω την απύθμενη βλακεία τους σε συνδυασμό με το άπειρο θράσσος τους, θα ήθελα απλώς να θίξω ότι αν όλοι στο παρελθόν είχαν τα μυαλά τους, ο κόσμος ακόμη θα πίστευε ότι ζει σε μια επίπεδη σφαίρα και η Αμερική μάλλον δεν θα είχε ανακαλυφθεί. Λόγω αχαρτογράφητων υδάτων. Γελοιότητες.

Να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει και ένα ακόμη πολύ δυνατό χαρτί, αλλά αυτό ανήκει στην... "δευτερογενή αγορά". Εδώ νομίζω ότι θα σας κουφάνω όλους. Το χαρτί αυτό λέγεται Λαφαζάνης. Και θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ.
Όχι, ο Λαφαζάνης δεν ανέβηκε στα μάτια μου. Ίσα, ίσα το ν έχω στο ίδιο ακριβώς σημείο που ανέκαθεν τον είχα. Όμως, ακριβώς επειδή ο Λαφαζάνης είναι αυτός που είναι και έχει τα μυαλά που έχει, αποτελεί μάλλον την μοναδική μας ελπίδα να μάθουμε τι πραγματικά έχει συμφωνηθεί με τους δανειστές, εάν φυσικά τον στείλουμε εκεί μέσα. Που αν το καλοσκεφτούμε, από την στιγμή που εκπροσωπεί αρκετό κόσμο εντός του ΣΥΡΙΖΑ, λογικά όχι μόνο θα τον στείλουν εκεί μέσα αλλά θα το κάνουν και με καλό χαρτοφυλάκιο.
Υπάρχει κάτι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι: κάποιοι έχουμε διαβάσει τα κείμενα (μνημόνια κλπ. Δυστυχώς ανήκω σε αυτούς). Κάποιοι περισσότεροι ασχολούνται ίσως και σε καθημερινή βάση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Οι περισσότεροι σίγουρα έχουν επηρεαστεί από την όλη κατάσταση είτε έτσι, είτε αλλιώς. Επί της ουσίας ομως, δεν ξέρουμε τι ακριβώς συζητείται και τι έχει συμφωνηθεί.  Από ποιον, λοιπόν, μπορούμε να μάθουμε κάτι τέτοιο; Από τον Χατζηδάκη, τον Άδωνι και τον Χαρδούβελη, ή από τον Λαφαζάνη και όσους έχουν τα ίδια μυαλά; Νομίζω ότι η απάντηση είναι αυτονόητη.

Πάμε τώρα στα υπόλοιπα. Όπως είπα, δεν θέλω σε καμία περίπτωση αυτοδυναμία, παρόλο που θεωρώ ότι πρέπει να βροντοφωνάξουμε ότι είμαστε αντίθετοι με την πολιτική που ακολουθείται και κυρίως με τις γερμανικές επιταγές. Αυτά τα δύο αν και φαινομενικά αντιφάσκουν, πρακτικά μπορούν να συνδυαστούν αν αντι να δούμε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στρέψουμε την προσοχή μας στα ποσοστά των μνημονιακών δυνάμεων. Κατ' αρχήν για να μην υπάρει αυτοδυναμία, θα πρέπει να μιλάμε για πολυκομματική Βουλή σίγουρα, και προφανώς για μια σχετικά μικρή (ή έστω "υποφερτή") διαφορά με τη δεύτερη νουδού.  Βεβαίως, όπως έγραψα και στο δεύτερο σενδόνι, το να υπολογίσουμε είναι παντελώς αδύνατον από την στιγμή που εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από τα ποσοστά τόσο της αποχής, όσι και των κομμάτων που θα μείνουν εκτός Κυνοβουλίου. Άρα, για να μην το μπλέκουμε, κρατάμε ότι πρέπει να μπουν αρκετά κόμματα (όπου όπως είπα βλέπω εξακομματική, εκτός αν κάνουν την έκπληη και οι ΑΝΕΛ και γίνει με επτά).

Πάμε τώρα στα ποσοστά των υπολοίπων κομμάτων: θα γράψω κάτι που ξέρω ότι θα παρεξηγηθεί από αρκετόν κόσμο (διότι κάτι τέτοια ο κόσμος τα βλέπει με "γυαλιά" και δεν τα πιάνει. Απο μιαν άποψη θέλψ πολύ οι φασίστες της Χρυσής Αυγής να καταβαραθρωθούν και να μείνουν εκτός, αλλά από την άλλη θέλω και να βγουν τρίτο κόμμα, και τον λόγο τον έγραψα επίσης στο προηγούμενο σενδόνι. Να εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, σε καμία περίπτωση δεν θα ψηφίσω τους φασίστες και μην εκληφθεί έτσι, θέλω όμως οπωσδήποτε να δω πως θα συμπεριφερθεί όλο αυτό το δήθεν συνταγματικό τόξο, που αποτελείται από μερικούς εκ των κορυφαίων φασιστών όλων των εποχών, μπροστά στο ενδεχόμενο να πρέπει η Χρυσή Αυγή να πάρει ως τρίτο κόμμα την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης. Διότι εδώ πέρα, μπαίνουμε πλέον στη σφαίρα της φαντασίας και του παραδόξου, που μόνο στην Ελλάδα μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο: αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνηθεί έτσι απροκάλυπτα και ωμά να της δώσει την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης, θα πρόκειται κυριολεκτικά για πραξικόπημα αφού σφετερίζεσαι την εξουσια για να αποτρέψεις τον σχηματισμό κυβέρνησης. Αν, από την άλλη, της δώσει την εντολή και (υποθετικά) η ΧΑ σχηματίσει κυβέρνηση, τότε ως μια νέα δημοκρατία της Βαϊμάρης έχεις ανοίξει στον νέο Χίτλερ το δρόμο να κάνει πραξικόπημα καταργώντας το Σύνταγμα, όπως ρητά έχει δηλώσει. Αυτό το τονίζω διότι όταν λέω ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει αποτύχει πλήρως και πρέπει να καταρρεύσει, το εννοώ. Υποτίθεται ότι θεωρείται επιτακτική και η ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος. Ναι, συμφωνώ. Αλλά πως διάολο θα το αναθεωρήσεις; Διατηρώντας τα προβλήματα;

Τέλος, ως προς τα υπολοιπα κόμματα, δεν θα μνημονεύσω κάτι ως προς τα ποσοστά τους. Το μόνο που θα πω είναι ότι τα βλέπω γενικά χαμηλά, ένεκα της ασφυκτικής πόλωσης που έχουν πετύχει τα δύο πρώτα αλλά και της αποχής που βλέπω να χτυπάει πιο κόκκινα από ποτέ (και αν εξαιρέσουμε όσους έχουν μεταναστεύσει, δείχνει ότι σε τούτη τη χώρα δεν πρόκειται ν'αλλάξει ποτέ τίποτα).

Να το κλείνω σιγά, σιγά το πράγμα με το... χιούμορ των ημερών.
Ένα από τα σημεία που με κάνουν να γελάω πάρα πολύ τις τελευταίες μέρες, είναι ο πανικός ιδίως αρκετών εκ των φιλελέ γνωστών μου, οι οποίοι αν και είναι αναφανδόν υπέρ του να γίνουμε επιτέλους δυτικό κράτος, εντούτοις δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να δεχθούν ότι σε μια υγιή δημοκρατία μπορεί να βγει και μια κυβέρνηση που δεν γουστάρουν (και το γεγον΄ςο ότι δεν έχουμε υγιή δημοκρατία φυσικά δεν αποτελεί δικαιολογία για κάτι τέτοιο). Κοινώς, να αλλάξουμε αλλά μόνο με τους δικούς μας. Πράγματι, πολύ φιλελέ. Επιπέδου Τεχεράνης και Καμπούλ, ένα πράγμα.
Ένα άλλο σημείο που με κάνει να γελάω, είναι αυτός ο τρόμος ότι έρχεται η Αριστερά. Κατ' αρχήν δεν κατάλαβα ποτέ για ποιον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται Αριστερά. Επειδή έχει κάποιους αριστερούς; Οκ, και το pasok επί Ανδρέα είχε αριστερούς αλλά ούτε αριστερό ήταν, ούτε τίποτα. Ήταν απλώς με τα λεφτά, όπερ απεδείχθη με την πάροδο των ετών. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς ένα pasok 2.0 with virus κιόλας. Και όπως το ορίτζιναλ pasok δεν έκανε τίποτε απ'αυτά που έλεγε, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπω να υλοποιεί σήμερα το πρόγραμμά του, όχι επειδή δεν έχει την καλή πρόθεση να το κάνει, αλλά επειδή είναι πολιτικά ανέφικτο, εδώ που έχουν έρθει τα πράγματα.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να περάσει στην ιστορία ως μία πραγματικά καλή κυβέρνηση, θα πρέπει να πετάξει τις ιδεοληψίες και να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει γύρω του και όταν λέω γύρω του, εννοώ κατ' αρχήν από την ίδια τη χώρα πρώτα. Και πως μπορεί να το κάνει αυτό; Η φράση κλειδί είναι "να πετάξει τις ιδεοληψίες".
Πρέπει κύριε να φωνάξεις τους εφοπλιστές και να τους ρωτήσεις στα μούτρα, τι θέλετε για να φέρετε τα πλοία σας υπό ελληνική σημαία (που θα σημάνει νέες θέσεις εργασίας). Φοροελαφρύνσεις θέλετε; Καλώς, πάρτε τις.
Πρέπει να φωνάξεις όλες τις επιχειρήσεις και τις βιομηχανίες που έχουν φύγει στο εξωτερικό και να τις ρωτήσεις τι τους δίνουν οι χώρες στις οποίες πήγαν. Εγώ σου κάνω καλύτερη προσφορά και γύρνα. Απλά πράγματα.
Πρέπει να εξορθολογίσεις το δημόσιο, αλλά όχι με τον βλακώδη τρόπο που παπαγαλίζουν οι περισσότεροι. Το δημόσιο εξορθολογίζεται όταν είναι φιλικό προς τον πολίτη από όλες τις απόψεις. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι ΔΥ πρέπει (πχ) να μάθουν να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Δεν θες ή δεν μπορείς να μάθεις κύριε; Κανένα πρόβλημα, στον τομέα της καθαριότητας, ή ακόμη και στο σπίτι σου. Αυτό είναι επιχείρημα, και όχι το ότι οι Ολλανδοί με ίδιον πληθυσμό έχουν τους μισούς ΔΥ, διότι οι Ολλανδοί (και οι Γερμανοί και οι Βέλγοι κλπ) δεν έχουν το πλήθος των νησιών που έχουμε εμείς, ούτε την ίδια γεωγραφία γενικώς και ειδικώς. Και φυσικά εξορθολογισμός δεν σημαίνει συγχώνευση νοσοκομείων ή σχολείων, αλλά απόλυση υπαλλήλων της Βουλής και λοιπών βολεμένων που είναι παντελώς αχρείαστοι.
Παρομοίως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι διαχρονικά διεφθαρμένοι που αρνούνται να γίνουν 200 από 300 καθώς και να ελαττώσουν το εισόδημά τους (από τα 10 χιλιάρικα με πλήθος περαιτέρω παροχών) που ασταμάτητα νομοθετούν ή παρεμβαίονυν ρουσφετολογικά υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων, δεν είναι δυνατόν να εξορθολογίσουν τίποτα. Πρέπει να είναι διαχρονική μας απαίτηση να τους δούμε επιτέλους να δίνουν πρώτοι το καλό παράδειγμα.
Αντίστοιχα, πρέπει επιτέλους να αποτελέσει κοινή παραδοχή το γεγονός που ακόμη και οι πλέον άσχετοι με τα οικονομικά ή τις συναλλαγές γνωρίζουν από πρώτο χέρι: όταν το χρήμα δεν κυκλοφορεί, δεν δουλεύει τίποτα. Οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θέλουν μείωση, αλλά αύξηση. Και εννοείται ότι το ίδιο ισχύει και για τους ΔΥ. Ένας καθηγητής πως θα κάνει σωστό μάθημα αντί να έχει το μυαλό του να καλλιεργήσει στα παιδιά την ανάγκη για φροντιστήριο; Ένας υπάλληλος του ΥΠΟΙΚ πως θα κάνει τον οικονομικό έλεγχο σωστά αντί να θάψει στο κάτω συρτάρι τα χρέη του λαμόγιου; Ο δικαστής πως θα βγάλει την δίκαιη απόφαση αντί να μεροληπτήσει υπέρ εκείνου που έχει τα μέσα να επηρεάσει; Σε τούτη τη χώρα πολύ ανάλαφρα παίρνουμε κάποια πράγματα και γι'αυτό έχουμε γίνει εντελώς σώβρακο. Και όταν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα είναι πραγματικά ανθρώπινοι με συνθήκες εξίσου ανθρώπινες (πχ κανονικά ένσημα,πληρωμένες υπερωρίες κλπ), μόνο τότε οι πολίτες θα πάψουν να κυνηγούν το δημόσιο και θα πάψει αυτός ο φαύλος κύκλος.
Αν και βεβαίως, δεν θα πάψει έτσι μόνος του. Θέλει και ένα σοβαρό κράτος ως προς τους ελεγκτικούς του οργανισμούς, το οποίο προϋποθέτει συνταγματικές αλλαγές καθώς και αυστηροποίηση της σχετικής νομοθεσίας. Τα έχουμε ξαναπεί στα περί προτάσεων σενδόνια άλλωστε. Κάλυψες παρανομία; 3 χρόνια. Είσαι δημόσιος ελεγκτής; 9 χρόνια. Απλά πράγματα. Αυτές είναι οι αλλαγές, όχι οι ερασιτεχνισμοί και οι γελεοιότητες που ακούμε ακατάπαυστα και που παριστάνουν τάχα μου και πολιτικές θέσεις.

Όλα αυτά, όμως, θέλουν αλλαγή νοοτροπία πρώτ'απ'όλα από τους πολίτες. Και γι'αυτό δεν είμαι πολύ σίγουρος κατά πόσον έχουμε τα φόντα να το κάνουμε. Όλοι μας θέλουμε φορολογική δικαιοσύνη, αλλά η δικαιοσύνη δεν συνεπάγεται και ισότητα. Πρέπει επιτέλους να καταλάβυμε ότι αν αυτόν που έχει τη δυνατότητα να προσφέρει εργασία τον χτυπήσεις σαν χταπόδι, πολύ απλά θα πάει κάπου αλλού που δεν θα τον χτυπάνε σαν χταπόδι.
Όπως επίσης γιανα το πάω και από την ανάποδη, πόσοι σε τούτη την έρμη τη χώρα μπορούν πχ να καταλάβουν ότι κάτι κρατικό δεν είναι και κατ' ανάγκη κακό ακριβώς επειδή είναι κρατικό, αλλά επειδή οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν πάνω του ήταν κακές και πιθανώς δόλιες. Άρα η λύση δεν είναι το ξεπούλημα ή το κλείσιμο με χίλιες δυο δικαιολογίες, αλλά η τιμωρία των υπευθύνων και ο υπεύθυνος εξορθολογισμός. Δεν μπορεί ρε διάολε μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον που γίνεται το σώσε για την ενέργεια εσύ σαν κράτος να ελς ότι πρέπει να πουλήσυμε τη ΔΕΗ, δεν το καταλαβαίνεις; Κι από την άλλη δεν μπορείς να συνεχίσεις να έχεις τη ΓΕΝΟΠ ως ισότιμο συνομιλητή επειδή έτσι γούσταρε ο Ανδρέας κάποτε.
Παρομοίως ποτέ δεν κάθησε κανείς να υπολογίσει την τεράστια χασούρα του κράτους από την πώληση του ΟΠΑΠ, ή να διερωτηθεί πως είναι δυνατόν οι ξένοι (πχ Γερμανοί) να σπεύδουν να αγοράσουν τα υποτιθέμενα ελλειμματικά αεροδρόμια κ.ο.κ. Και όσο εμείς με τις επίσημες πολιτκές μας μειώνουμε το ΑΕΠ και καταβαραθρώνουμε τα έσοδα, αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε ολοένα και μεγαλύτερα ποσά.
Κι αντί να ρωτάμε "θέλετε να μην μπορέσουμε να έχουμε πολίτες σε ευημερία" ρωτάμε "θέλετε να μην πληρώσουμε το τάδε ομόλογο";

Πολύ αναρωτιέμαι αν μπορούν ν'αλλάξουν κάτι αυτές οι εκλογές.
Ίσως ναι.
Θα δείξει.
Όμως εμπιστεύομαι τον ελληνικό λαό. Γι'αυτό και δεν είμαι αισιόδοξος.

Εγώ από την πλευρά μου ένα τελευταίο θα σας πω. Όσο σε τούτη τη χώρα υπάρχουν δεξιοί κι αριστεροί, πράσινοι και παρδαλοί, ευρωπαϊστές και πιο ευρωπαϊστές, βόρειοι και νότιοι, καραμανλικοί και μητσοτακικοί  και πάει λέγοντας, σωτηρία δεν υπάρχει. Ζω και αναπνέω που στην χώρα αυτή θα εμφανιστούν ξανά οι Έλληνες. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε και δεν λέμε να το καταλάβουμε.
Χαίρετε και καλό βόλι.