Πριν από πάρα πολλά χρόνια υπήρξε ένας Έλληνας (ή πιο σωστά Ρωμηός) ονόματι Ρήγας. Ο άνθρωπος αυτός είχε οραματιστεί κάποια πράγματα, για την υλοποίηση των οποίων εργαζόταν με κάθε δυνατό μέσον της εποχής. Ως γνωστόν, ένα από αυτά ήταν και η αφύπνηση του Έθνους που εν συνεχεία μέσα από αγώνες και θυσίες θα σήμαινε και την εθνική ανεξαρτησία.
Η κατάληξη του Ρήγα ήταν γνωστή: κάποιος (γνωστός του) τον κάρφωσε στους (φιλοθωμανούς) Αυστριακούς οι οποίοι τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν. Αφού τον παρέδωσαν στους Τούρκους και έχοντας βασανιστεί για αρκετές μέρες, τελικώς τον στραγγάλισαν και πέταξαν το πτώμα του στον Δούναβη.
Είναι σαφές ότι κάποιος νεοφιλελές της εποχής (και όχι μόνο τέτοιος) θα του κουνούσε (μετά θάνατον) το δάκτυλο λέγοντας "προσπαθούσα εγκαίρως να σε προειδοποιήσω αλλά έκανες του κεφαλιού σου και να τα αποτελέσματα".
Ας αναλογιστούμε λίγο τι είδους προειδοποίηση θα μπορούσε να είναι αυτή: "τι πας να κάνεις Ρήγα; Είσαι με τα καλά σου; Δεν έχουμε υποδομές, δεν έχουμε δικό μας νόμισμα. Γιατί να φύγουμε από την τουρκική λίρα, ένα νόμισμα πανταχόθεν αναγνωρισμένο με το οποίο μπορούν να γίνονται όλες οι συναλλαγές; Στην αυλή του Σουλτάνου έχουμε παντού δικούς μας ανθρώπους να τον υπηρετούν άρα έχουμε σφαίρα επιρροής. Ο Σουλτάνος είναι ένας ηγεμών που όλοι τον υπολογίζουν και συν τοις άλλοις μας έχει παραχωρήσει και μερική αυτονομία. Έχουμε δικούς μας μπέηδες και κοτζαμπάσηδες, έχουμε μέχρι και δυνατότητα να ζούμε αρμονικά με τους Τούρκους, οι οποίοι είναι φίλοι μας (θα το εξηγήσει στους απογόνους μας κάποιος Τατσόπουλος κάποτε, Ρήγα, θα το δεις). Και τι μας ζητάνε σε αντάλλαγμα Ρήγα; Το ελάχιστο: να δουλεύουμε άνευ αντιλογίας γι'αυτούς. Να τους δίνουμε όσους φόρους μας ζητάνε. Να ελέγχουν αυτοί τα δικαστήρια και να είναι οι κύριοι της γης μας. Και να μην εξεγερθούμε ποτέ. Και σε όσα μας ζητάνε να τους λέμε ναι, ακόμη κι αν πρόκειται να τους δίνουμε τα παιδιά μας για να γίνουν γενίτσαροι. Δεν είναι δα και τόσο μεγάλο το τίμημα που σου ζητάνε προκειμένου να ζεις ως ένας ελεύθερος υποτελής και να έχεις το δικαίωμα να ολοκληρώνεις τον βίο σου δίχως να έχεις το παραμικρό να επιδείξεις. Μέχρι και παρατσούκλι μας έχουν κολλήσει -γκιαούρηδες μας λένε- προκειμένου να μας δείχνουν ότι μας αγαπούν περισσότερο από τα υπόλοιπα παιδιά τους. Κι εσύ τι πας να κάνεις Ρήγα; Να τους εκνευρίσεις; Να τους στρέψεις εναντίον μας; Θες να σπείρεις τον όλεθρο; Με τι λεφτά θα πάρουμε όπλα και στόλο; Με τι εμπειρία να αντιπαραταχθούμε στον έμπειρο και μπαρουτοκαπνισμένο οθωμανικό στρατό; Τι νόμισμα θα έχουμε μετά; Σκέψου καλά τι πας να κάνεις Ρήγα. Και σταμάτα επιτέλους να σκορπάς πλάνες στον κόσμο ότι δήθεν καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή κλπ διότι θα θεωρηθείς και ηθικός αυτουργός της καταστροφής που θα έρθει..."
Υποθέτω ότι οι περισσότεροι θα σκεφτείτε ότι πρόκειται για ένα κείμενο που αποτελεί αποκύημα της φαντασίας μου και όντως είναι, μόνο που επί της ουσίας πηγάζει από τα γεγονότα της εποχής όπως έχουν καταγραφεί σε πλήθος κειμένων δηλαδή αυτά που γράφω δεν είναι αβάσιμα.
Η αλήθεια είναι ότι και τότε οι Έλληνες είχαν διάφορα αντίστοιχα ερωτήματα να απαντήσουν προς τους ίδιους τους τους εαυτούς, και αντίστοιχα και ως προς την σημερινή εποχή υπάρχουν αξιοσημείωτες ομοιότητες: για παράδειγμα οι πολιτικοί τους ήταν υποτελείς σε άλλες δυνάμεις και εξυπηρετούσαν δευτερευόντως τα ελληνικά συμφέροντα. Μην ξεχνάμε ότι τρία κόμματα υπήρχαν όλα όλα και αυτά ήταν το αγγλικόν, το γαλλικόν και το ρούσσικον. Κανένα ελληνικόν δεν υπήρχε όπως εύστοχα έχει επισημάνει ο φίλος και συμμαχητής polse. Βέβαια η διαφορά με σήμερα είναι ότι τοτε τουλάχιστον είχαν την ευθιξία να το λένε φόρα παρτίδα, εν αντιθέσει με σήμερα που όλοι τους είναι πατριώτες, αλλά ας μην ξεφεύγουμε. Είναι σαφές ότι υπήρχε μεγάλη ανασφάλεια για το μέλλον αφού κανείς δεν ήξερε την έκβαση ενός τόσο μεγάλου αγώνα, ενώ την ίδιαν στιγμή υπήρχαν έως και νωπές πικρές μνήμες από αντίστοιχες αποτυχίες του παρελθόντος, γι'αυτό και υπήρχε και ατελείωτος φόβος που γιγαντωνόταν από την άγνοια αν αυτό το έθνος θα τύχαινε της στήριξης των Ευρωπαίων ή όχι. Διότι δεν είναι τυχαίο ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ονομαζόταν "ο Μεγάλος Ασθενής" και μόνο όταν οι Ευρωπαίοι διαπίστωσαν ότι μπορεί να τρωθεί, αποφάσισαν να βοηθήσουν την έρμη τούτη χώρα.
Μάλλον έχω δώσει μια εικόνα ότι πάω να παραλληλίσω την μάχη που ήδη εδώ και λίγες μέρες έχει ξεκινήσει (διότι όντως πρόκειται για μάχη) με τα γεγονότα του 1821 και την Εθνεγερσία, εμφανώς επηρεασμένος από τις θριαμβολογίες των ημερών. Λάθος και βιαστήκατε πολύ να κρίνετε.
Η αλήθεια είναι ότι το παρόν σενδονάκι ήθελα να το ξεκινήσω με μια σύντομη κριτική στο κυβερνητικό σχήμα, αλλά συνειδητοποίησα ότι απλώς θα έχανα την ώρα μου (κι εσείς τη δική σας) δίχως να υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος. Το μόνο που θα πω δίκην λακωνικού σχολίου είναι ότι κάποιους που έβαλε τους έχω σε εκτίμηση (πχ τον Βαρουφάκη ανέκαθεν τον γούσταρα και τον θεωρώ από τους ελάχιστους αξιόπιστους της σιχαμεροτέρας των επιστημών σε τούτη τη χώρα), ενώ κάποιους άλλους δεν γουστάρω ούτε τα ονόματά τους ν'ακούω (και επί της ουσίας δεν έχει νόημα να συζητήσουμε κάτι τέτοιο). Θα αναρωτιέστε φυσικά, πως διάολο κολλάει κάτι τέτοιο με την... (αν)ιστορική αναδρομή που επιχείρησα στο ξεκίνημα. Η απάντηση είναι πιο εύκολη απ'όσο νομίζετε.
Είμαστε σε μία κατάσταση όπου πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει επιστροφή, ή τουλάχιστον δεν υπάρχει επιστροφή σε κάποια από τις προγενέστερες καλές καταστάσεις που μπορεί να θυμόμαστε. Με δεδομένο ότι μάλλον έχει ξεκινήσει η τελική φάση του παιχνιδιού, στο τέλος του οποίου θα φανεί τι ακριβώς μέλλει γεννέσθαι με την αφεντιά μας, κάπου πρέπει να αναλογιστεί ο καθένας μας τι ακριβώς θέση επιθυμεί να λάβει στην Ιστορία. Για να το πράξει αυτό, πρέπει ο καθένας να σκεφτεί τι ακριβώς απαιτήσεις έχει από και για τον εαυτό του. Και για να το κάνει αυτό πρέπει να καταλάβει ότι για πρώτη φορά στη ζωή του πρέπει να δει τα πράγματα εντελώς ψύχραιμα αφήνωντας στην άκρη το τι θέλει ή ελπίζει να έρθει.
Το 1821 σαφώς και οι Έλληνες είχαν κάποια προνόμια, ουδείς το αμφισβητεί αυτό, και το αντάλλαγμα ήταν η υποταγή τους. Κάπως έτσι μας έχουν κάνει και σήμερα αν το καλοσκεφτείτε. Ακόμη και τα ανταλλάγματα που έχουμε δώσει είναι τα ίδια. Τότε οι Έλληνες είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε κάποια πράγματα, το βασικότερο εκ των οποίων ήταν να αναλογιστούν αν η Ελευθερία, η Αξιοπρέπεια , η Ανεξαρτησία κλπ, ήταν λέξεις (και κατ' επέκτασιν έννοιες) που γι'αυτούς ακόμα σήμαιναν κάτι. Είναι βέβαιο ότι και τότε φοβόντουσαν τον αφανισμό, ή είχαν ανασφάλειες για το τι πρόκειται να συμβεί. Κανείς δεν θέλει να πεθάνει, κανείς δεν θέλει να δει την Οικογένειά του να υποφέρει ή να ατιμάζεται, κανείς δεν θέλει να διακινδυνεύσει τα 2-3-5 κεκτημένα, όσο μικρά κι αν είναι αυτά, ακριβώς επειδή η άνθρωπος από τη φύση του ακόμη και το πιο μικρό το θεωρεί σημαντικό ως καλύτερο από το τίποτα. Το θέμα όμως είναι αν θεωρεί οτι αυτά που έχει είναι αυτά που του αξίζουν ούτως ειπείν αν το τίμημα είναι το ανάλογο για τα κεκτημένα του, καθώς και κατά πόσον υπό τις υπάρχουσες συνθήκες μπορεί να έχει τις Ελευθερίες του (που θεωρητικά εγγυάται ο σύγχρονος Δυτικός Κόσμος) και την Αξιοπρέπειά του, δίχως αυτό να σημαίνει ότι σε κάποιες περιπτώσεις κάποιες βασικές παραχωρήσεις δεν πρέπει να θεωρούνται αυτονόητες.
Καλώς ή κακώς εδώ και αρκετά χρόνια είμαστε βουτηγμένοι μέχρι τη μύτη μέσα σε έναν λάκκο με σκατά. Ουδείς λογικός άνθρωπος ισχυρίστηκε ότι ήμασταν κάποιο υποδειγματικό κράτος που τα έκανε όλα σωστά, αφενός όμως με τη νομισματική ενοποίηση (που ευτυχώς δεν συνοδεύτηκε αππο πολιτική ενοποίηση) και αφετέρου με την ολοένα αυξανόμενη ροή πληροφοριών κυρίως λόγω του διαδικτύου, ιδίως τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιήσαμε κάτι που ούτως ή άλλως είχαμε ως βασική υποψία όλα τα προηγούμενα χρόνια: ότι και οι ξένοι δεν πάνε πίσω. Μπορεί να είναι άλλου τύπου λαμόγια, αλλά κι αυτοί είναι λαμόγια. Η οδός που ακολουθούσαμε είναι προ πολλού (σχεδόν εξαρχής, για όποιον κόβει απλώς το μάτι του) σαφές ότι όχι μόνο δεν έβγαζε πουθενά μα τουναντίον επρόκειτο να χειροτερέψει την κατάσταση και ναι μεν, πλήθος από τους αναρρίθμητους βλάκες που αναπνέουν τον ίδιον αέρα με'μάς (και αρκετοί εκ των οποίων κατέχουν διάφορες προπαγανδιστικές θέσεις άποψης σε διάφορα ΜΜΕ, ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε) έβγαιναν και έλεγαν (αν θυμάστε) ατάκες ότι το πρόγραμμα έχει προβλέψει ύφεση για τα δύο πρώτα χρόνια αλλά μετά κλπ, κλπ,σλουρπο, σλουρπ, μπλα, μπλα, όμως πλέον κανείς δεν θυμάται τι λεγόταν τότε, διότι έχουν περάσει μόλις 5 γεμάτα χρόνια από το επίσημο ξεκίνημα της κρίσης αλλά στους περισσότερους μας μοιάζει με 5 δεκατίες, μόνο και μόνο από το πλήθος των γεγονότων και των εξελίξεων.
Κάπου ήταν προφανές ιδίως τους τελευταίους μήνες (και ιδίως μετά την επιβολή του δημευτικού ΕΝΦΙΑ) ότι το πράγμα πλέον δεν πήγαινε άλλο. Και δεν πήγαινε άλλο όχι επειδή είχαμε κάνει όλα αυτά που έπρεπε για να εξορθολογιστούμε ως κράτος και πλέον δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια, αλλά επειδή είχαμε ξεζουμίσει όλους αυτούς που δεν έπρεπε να ξεζουμίσουμε δίχως επί της ουσίας να ακουμπήσουμε το πελατειακό κράτος που μας έφτασε διαχρονικά σε αυτά τα χάλια. Το πρόβλημα -όπως έχω αναπτύξει κατ' επανάληψιν- έγκειται κατ' αρχήν και κατά βάσην στους φαύλους κι άχρηστους πολιτικούς, οι οποίοι ως έρμαια της πολιτικής τους ανικανότητας είχαν απλώς εναποθέσει την σωτηρία της χώρας στο γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα ήθελαν να χάσουν τα χρήματά τους. Μόνο που αυτό που δεν περίμεναν ακριβώς επειδή δεν είχαν καταλάβει σε τι είδους Ευρώπη βρισκόμαστε ήταν το ότι οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται μόνο να μην χάσουν τα χρήματά τους και δεν τους ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίον θα το επιτύχουν αυτό. Όταν, λοιπόν, ξεκινάς έναν οδικό χάρτη σωτηρίας μιας χώρας με μοναδικό γνώμωνα αυτόν, είναι δεδομένο ότι ευθύς εξαρχής θα παρεκκλίνεις της πορείας που έχεις στο μυαλό. Μία μοίρα να κάνεις λάθος στο αρχικό σημείο στον χάρτη και μετά από μερικά χιλιόμετρα ήδη έχεις παρεκλίνει πάρα πολλά χιλιόμετρα της αρχικής πορείας που είχες χαράξει. Είναι τόσο απλό.
Όπως έλεγα, λοιπόν, έχουμε φτάσει στο σημείο που έπρεπε να παρθούν (από εμάς ως λαός) κάποιες αποφάσεις. Όσοι παρακολουθούν στενά τις πολιτικές εξελίξεις (ούτως ειπείν έχουν αρκετά γερό στομάχι να παρακαλουθούν σε καθημερινή και πολύωρη βάση) είχαν καταλάβει το προφανές: η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είχε συμφωνήσει με την τρόικα διότι η τελευταία πολύ απλά ήθελε νέα αιματηρά μέτρα για να προχωρήσει στην εκταμίευση της τελευταίας δόσης του (συγκεκριμένου) μνημονίου (και προτού προβεί στην σύναψη νέου). Αυτό η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν μπορούσε να το αντέξει. Σ'εκείνο το σημείο ο Πιτσαδώρος_ έκανε ένα τρικ ότι τάχα μου βγαίνουμε από το μνημόνιο μπας και πάρει τον κόσμο με το μέρος του και όλοι είδαμε τι ακολούθησε. Άρα πλέον το μόνο χαρτί που του έμενε να παίξει ήταν αυτό της εκλογής του ΠτΔ, όπου ούτε αυτό του βγήκε και μοιραία πήγαμε σε εκλογές. Σε αυτό το σημείο να σημειώσω κάτι θεμελιωδώς βασικό: μην πέφτετε στη λούμπα ότι ο Σαμαράς έχασε έτσι αβίαστα τις εκλογές, διότι έχει αποδείξει ότι είναι ένας αδίστακτος πολιτικός δίχως ίχνος αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς μέσα του. Αυτό που έκανε ο Πιτσαδώρος_ ήταν να φέρει τα πράγματα σε τέτοιο σημείο όπου είτε θα έπαιρνε νωπή λαϊκή ετυμηγορία για να προχωρήσει στις "μεταρρυθμίσεις" (που θα είχαμε αίμα κι άμμο αν μετά από τέτοια μέτρα έβγαινε και πρώτος), είτε θα πέταγε την καυτή πατάτα από πάνω του με την ελπίδα ότι ο επόμενος (που νομοτελειακά θα ήταν ο Τσίπρας) θα πέσει γρήγορα (και ταυτόχρονα θα καεί και ως χαρτί) και έτσι ο ίδιος θα επανέλθει ως Μεσσίας για να συνεχίσει τα πράγματα απ'όπου τα είχε αφήσει προ Τσίπρα. Πρακτικά αυτό τι σημαίνει;
Σημαίνει ότι (όπως ήδη βλέπουμε) ο Τσίπρας δεν έχει καθόλου χρόνο για το παραμικρό. Πρέπει να πάει με την προετοιμασία που είχε κάνει έως τις εκλογές αναγκαστικά για μετωπική σύγκρουση. Εάν δεν πάει για μετωπική σύγκρουση, η μοναδική εναλλακτική λύση είναι αυτή που ακολουθούσαν όλοι οι προηγούμενοι.
Τις τελευταίες 5 μέρες όπως έγραφα και στο αμέσως προηγούμενο κείμενό μου διαβάζω είτε την απόλυτη καταστροφολογία των μεν (ήτοι των νεοφιλελέ και των συν αυτοίς), είτε τον απόλυτο ενθουσιασμό των δε. Δεν θα ασχοληθώ σε αυτό το σημείο με τους πρώτους, διότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να ασχολείσαι με παρθένες ζωντοχήρες που πλέον βρίσκονται προ πολλού σε φάση εμμηνόπαυσης και αναπολούν τα ωραία μαλαπέρδια των παίδαρων που κατά τα λοιπά ποτέ δεν πέρασαν ούτε απ'έξω. Με ενδιαφέρει όμως να ασχοληθώ με τους δεύτερους, διότι είναι η τάση που μπορεί να δημιουργήσει (ένεκα προσδοκιών και ελπίδας) σοβαρά προβλήματα ακριβώς επειδή είναι η τάση που εμποδίζει να δεις τα πράγματα ψύχραιμα.
Διαβάζω πολλά, τις τελευταίες μέρες, λοιπόν. Ότι ο Βαρουφάκης τους πήδηξε, τους έμπηξε, τους έδειξε και να δείτε τώρα ποιος την έχει πιο μεγάλη κλπ, κλπ. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Ο Βαρουφάκης έκανε απλώς το προφανές και λογικό συνάμα που θα έκανε ο οποιοσδήποτε σοβαρός οικονομολόγος που σέβεται τον εαυτό του (ανεξαρτήτως αξιώματος): βγήκε και είπε φόρα παρτίδα αυτό που ξέρουμε όλοι ότι το πρόγραμμα αυτό μετά από 5 χρόνια έχει αποδειχθεί ότι δεν βγάζει πουθενά, ότι χειροτερεύει τα πάντα, ότι διαλύει όλον τον κοινωνικό ιστό και ως εκ τούτου δεν χρήζει επισκευής παρά σηκώνει μονάχα αντικατάσταση με ένα άλλο πρόγραμμα. Απλά, κατανοητά, με απόλυτη σαφήνεια και με τρόπο που ουδέποτε έχουμε ξανακούσει να μιλάει ΥΠΟΙΚ σε τούτη τη χώρα. Είναι αυτονόητο ότι οι δανειστές κάτι τέτοιο δεν το επιθυμούν σε καμία περίπτωση και αυτό διότι από την Ελλάδα βγάζουν λεφτά με το τσουβάλι και μάλιστα με τις δικές μας ευλογίες. Όταν έχεις απέναντί σου δωσίλογους όπως οι προηγούμενοι που ευχαρίστως για λίγα (δικά του) ψίχουλα είναι πρόθυμοι να ξεπουλήσουν ολόκληρο το κράτος μαζί με τις ψυχές που το απαρτίζουν και ταυτόχρονα αυτοί να διατηρίσουν τις καρέκλες κι εσύ με τις ευλογίες τους να βγάζεις πακτωλό χρημάτων, ποιος είναι τόσο ασόβαρος που θα αρνηθεί μια τέτοια δυνατότητα μόνο και μόνο επειδή άλλαξε ο συνομιλητής; Κανείς, όπως κι έγινε δηλαδή.
Εδώ όμως είναι που αρχίζουν τα σοβαρά προβλήματα.
Έχουμε ξαναγράψει και στο παρελθόν ότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα με αποδεδειγμένα σοβαρότα δομικά προβλήματα. Προεκλογικά που το επανεξέτασα το θέμα, έκαναν έναν μάλλον όχι παράλογο συλλογισμό ότι μετά από τόσα χρόνια όλο και κάτι πρέπει να έχουν διορθώσει επί τούτου. Τελικώς από τις τελευταίες μέρες αρχίζει να αχνοφαίνεται ότι μάλλον δεν έχουν διορθώσει τίποτα μιας και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το απλό να βγάζουν λεφτά και τέλος.
Είναι προφανές ότι αρχίζουν πλέον να αποκτούν μορφή όλα τα βασικά διακυβεύματα των ημερών και τα οποία πρότιστα και στο μεγαλύτερό τους κομμάτι αφορούν τη Γερμανία:
α) ότι η χήνα με τα χρυσά αυγά ενδεχομένως να πάψει να βγάζει αυγά
β) ότι η τρομοκρατία και οι απειλές πιθανώς να μην πιάσουν
γ) ότι αν η Ευρώπη αναγκαστεί να εξωθήσει την χώρα στην καταστροφή θα έχει μια παγκόσμια κατακραυγή
και το πιθανώς το σημαντικότερο
δ) ότι παρά τις γερμανικές διαβεβαιώσεις ότι ουδεμία υπαναχώρηση θα γίνει και για κανέναν λόγο, αν τελικά κάτι τέτοιο γίνει πιθανώς να αποτελέσει πολύ κακό παράδειγμα για άλλες ενδιαφερόμενες χώρες σε συνδυασμό με την ευθεία αμφισβήτηση της Γερμανίας.
Για να το πούμε πιο απλά για να καταλάβετε πόσο "ενδιαφέρουσες εποχές" βιώνουμε (εάν γνωρίζετε για ποιον λόγο αυτό αποτελούσε κατάρα για τους Κινέζους), είμαστε σε ένα σταυροδρόμι που για την ώρα ο ένας δρόμος δείχνει να βγάζει στο τέλος του ευρώ, ο δεύτερος δρόμος στο τέλος της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη και ο τρίτος μάλλον διασπάται προς ώρας σε πολυάριθμα ενδεχόμενα (ένα εκ των οποίων είναι φυσικά και η έξοδός μας από το ευρώ, ένας άλλο η άτακτη υποχώρησή μας κλπ). Όπως καταλαβαίνετε το γεγονός ότι το χρέος μας (και όχι μόνο το δικό μας) πλέον δεν το έχουν τράπεζες (διότι είπαμε, το ευρώ έχει δομικά προβλήματα) αλλά οι Ευρωπαίοι πολίτες, τα παραπάνω ενδεχόμενα δημιουργούν ένα προπολεμικό κλίμα στο κέντρο του οποίου ήδη βρισκόμαστε από πλευράς προπαγάνδας (βλ. Bild, αξιολογήσεις Οίκων κλπ).
Στα πολύ θετικά που για τις πρώτες μέρες βλέπω είναι αναμφίβολα η στάση των περισσοτέρων διεθνών (σοβαρών) εντύπων, τα οποία δείχνουν να δικαιολογούν την ελληνική αντίδραση (παίρνοντας δειλά το μέρος μας). Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα έντυπα κάνουν το ίδιο. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αν όλα τα έντυπα μας έδιναν δίκιο θα ανησυχούσα πολύ περισσότερο. Εδώ, λοιπόν, υπεισέρχεται ένα θεμελιώδες ερώτημα: μήπως τους έπιασε κανάς ξαφνικός έρωτας με την Ελλάδα; Η απάντηση είναι απλή:
Όχι, αλλά τους έπιασε ένας ξαφνικός έρωτας με το δεύτερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, η ύπαρξη του οποίου από την ημέρα της εμφανίσεώς του έχει απλοποιήσει σε μεγάλο βαθμό διάφορες διαδικασίες (όπως πχ οι εμπορικές σχέσεις με τις ΗΠΑ κλπ) και το οποίο βλέπουν ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να καταρρεύσει και να πάρει στον πάτο την παγκόσμια οικονομία αύτανδρη. Μέχρι τώρα, λοιπόν, υπήρχε ένα πολιτικό υπηρετικό προσωπικό που του επέτρεπαν να διατηρεί την καρέκλα του μέσα από μια υποτιθέμενη αναγνώριση (θυμηθείτε το νόμπελ Ειρήνης, ή την φωτογραφία με το νεύμα "Αντώνης_, έλα δίπλα μου Μπούμπη") και ως αντάλλαγμα να κάνει ό,τι του λένε άρα η υπόθεση ήταν ελεγχόμενη. Πλέον και με τα έως τώρα δεδομένα (διότι αύριο μπορεί να ανακρούσουμε πρύμναν) το παιχνίδι έχει αρχίσει να γίνεται πολύ επικίνδυνο και να ξεφεύγει και αυτό επειδή η Γερμανία μπαίνει σε μια φάση πρωτοφανούς αμηχανίας στην οποίαν πιθανώς να μην έχει ξαναβρεθεί ποτέ.
Όταν βγαίνει και σου λέει ως κράτος με κάθε επισημότητα ότι δεν υπάρχει περίπτωση διαγραφής χρέους, αυτό κάτι δείχνει. Ισχυροποιείται δε από το γεγονός ότι το ίδιο σου διαμηνύουν οι Ευρωπαίοι κολαούζοι. Για την ώρα ο Τσίπρας (με τον Βαρουφάκη) έχουν υψώσει ανάστημα (όποιο κι αν είναι αυτό και λένε ότι δεν το δέχονται). Η Γερμανία δεν μπορεί λόγω οικονομικού μεγέθους και πολιτικής δύναμης να μπει σε μια τέτοια διαπραγμάτευση όταν επί σειρά ετών υποστηρίζει τα ακριβώς αντίθετα, πόσω δε μάλλον όταν έχει κάνει διπλή υποχώρηση μέσα σε δύο μέρες οπότε και ήρθαν δύο υψηλοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι για ναεπιπλήξουν διερευνήσουν το όλο ζήτημα που έχει ανακύψει. Αν, λοιπόν, κάτι τέτοιο συμβεί θα αποτελέσει μεγάλη ήττα ακόμη κι αν τελικά υπάρξει συμβιβασμός. Η περιπτωση, όμως, να μην υπάρξει συμβιβασμός είναι η ακόμα χειρότερη, διότι θα δείξει ότι η Γερμανία έχει αδυναμία να ελέγξει τις εξελίξεις και αυτό όχι μόνο θα σηκώσει ολάκερη θύελα, αλλά ενδεχομένως ν'ανοίξει και τις ορέξεις άλλων χωρών (βλ. Ισπανία, Ιταλία) οι οποίες όμως έσπευσαν να βγάλουν τις ουρίτσες τους απ'έξω μην τυχόν και φάνε καμιά γερμανική φάπα και ζαλιστούν.
Σε αυτό το σημείο (και αν υποθέσουμε ότι ο Τσίπρας έχει όντως τ'άντερα να το τραβήξει στα άκρα το θέμα) υπάρχει ένα κρυφό χαρτί που αν και επί της ουσίας ήταν ανέκαθεν ανοικτό, δεν το έχει υπολογίσει κανείς και μιλάω για τον Λαπαβίτσα. Για περίπτωση που το έχετε ξεχάσει, ο Λαπαβίτσας είναι θιασώτης της απόψεως ότι υπάρχει μόνο μία λύση για ανάκαμψη και αυτή είναι η έξοδος από το ευρώ. Μην απορήσετε αν ξαφνικά τον δείτε να έχει πιο ενεργό ρόλο στα των οικονομικών, διότι είναι προφανές ότι ο Βαρουφάκης μάλλον έχει πάρει την αποστολή της παραμονής στο ευρώ.
Όπως και να'χει, έχω γράψει και εμμένω στη θέση μου ότι ο Τσίπρας όσο καλές προθέσεις και να έχει, δεν ξέρω αν θα μπορέσει να αντέξει μέχρι τέλους και ως εκ τούτου δεν περιμένω να κάνει πολλά επί των οικονομικών, εκτός αν προκύψουν στρατηγικές συμμαχίες καθ'οδόν, και εννοείται ότι δεν αναφέρομαι στους Ρώσους αλλά στον αμερικανικό άξονα, ο οποίος παρατηρώ ότι δείχνει έντονο ενδιαφέρον για το θέμα (ξέχωρα ότι δεν γουστάρουν που οι Γερμανοί έχουν υψώσει ανάστημα, κάτι το οποίο αποτελεί και βασική παράβαση για τα αμερικανικά συμφέροντα). Σημειωτέον ότι κάποια θέματα που άπτονται επί των οικονομικών που όμως δεν είναι ζωτικά πιθανώς να τα επιτύχει (όπως πχ το να μην ξαναπατήσει η τρόικα το πόδι της). Αντίστοιχα είμαι βέβαιος ότι θα μπορέσει να κάνει και πολλά άλλα, όχι όμως αυτά που έχει εξαγγείλει και που έχουν οικονομικό αντίκρυσμα. Ήδη ας πούμε έχουμε ζωτικές (και θετικές) κωλοτούμπες για παράδειγμα στο θέμα του φράκτη στον Έβρο, για το πως θα "ανοίξει" η ΕΡΤ κλπ. Δεν είναι τυχαίο ότι και στο θέμα με τη Ρωσία και τις κυρώσεις που είχαν όλα τα δίκια μαζί τους, αναγκάστηκαν έως κι εκεί να ανασκευάσουν διότι ο τρόπος που εξέφρασαν τη διαμαρτυρία τους ήταν εντελώς εσφαλμένος, άσχετα αν επί της ουσίας πέρασε του Τσιπρα (και αυτό είναι στα υπέρ του).
Γενικά, αυτό που βλέπω είναι ότι όσα δίκια κι αν έχουμε και όσο λογικά πράγματα κι αν ζητάμε αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάρουμε και αυτά που ζητάμε. βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορόυμε και να προσπαθήσουμε, και αυτό το πιστώνεται ήδη η νέα κυβέρνηση και δεν το συζητώ.
Μπορεί να μετράει ούτε μια βδομάδα, αλλά τουλάχιστον έχει δώσει ένα πρώτο δείγμα γραφής ότι προτίθεται να κάνει κάτι διαφορετικό ξεφεύγοντας από την οδό της υποτέλειας. Εννοείται βέβαια ότι κάτι τέτοιο θα έχει και θύματα και θυσίες, σάμπως όμως δεν είχαμε θύματα και θυσίες με τον άλλον τρόπο; Άρα αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι στο σημείο που βρισκόμαστε είμαστε ούτως ή άλλως με την πλάτη στον τοίχο και σωτηρία για εμάς δεν υπάρχει παρά μόνο όπως είχε πει κάποτε ο Εκδόσης Αδόνειδος Γεωργιάδη, ότι όποιος δεν προσαρμοστεί πεθαίνει, με την συμπλήρωση τη δική μου ότι όσοι επιβιώσουν θα είναι υπόδουλοι για μια ζωή και μαζί και τα παιδιά τους και πάει λέγοντας. Άρα ο καθένας πρέπει να κάνει την επιλογή του, τι ακριβώς απαίτηση θέλει για τον εαυτό του. Μιας ώρας ελεύθερη ζωή, ή σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή; Πόσο επίκαιρο ερώτημα, ε;
Στην περίπτωση που κάποιος προτιμήσει τη δεύτερη επιλογή, τα πράγματα είναι σχετικά απλά και δεν χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης: θα συνεχιστεί το ίδιο αιματηρό πρόγραμμα λιτότητας μέχρι τελικής εξαφάνισης της χώρας κυριολεκτικά, αφού όποια χώρα δεν παράγει καταπίνεται από τις γειτονικές της.
Στην πρώτη περίπτωση όμως, η μετωπική σύγκρουση είναι μονόδρομος και προσωπικά αν και αναγνωρίζω το πλήθος από ρίσκα χαίρομαι που ο Τσίπρας έλαβε αυτήν την απόφαση.
Εδώ και 5 χρόνια είμαστε σε μία διαρκή και παγωμένη χρεωκοπία, Την στιγμή που λέγαμε χρεωκοπούμε, κάποιος πάτησε την παύση κι έκτοτε δεν ξαναπάτησε το play. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν είναι δυνατόν να ξεπουλάμε τα πάντα και να συρρικνώνονται από το ΑΕΠ μέχρι την Κοινωνία την ίδιαν προκειμένου να ισχύει το "δόγμα" ότι τα ελλείμματα του Νότου είναι τα πλεονάσματα του Βορρά, ο οποίος Βορράς δανείζει αενάως για να δημιουργεί μεγαλύτερα ελλείμματα στον Νότο και πάει λέγοντας.
θα σας πω κάτι που πέρασε στα πολύ ψηλά: πιο πάνω μνημόνευσα ότι στο θέμα της Ρωσίας είχε απόλυτο δίκιο. Έχετε αναλογιστεί γιατί; Η ΕΕ ήθελε να επιβάλει νέες κυρώσεις στη Ρωσία. Κάθε φορά που γίνεται αυτό, η Ρωσία παίρνει μέτρα κατά της ΕΕ, κόβωντας πρώτ'απ'όλα τις εισαγωγές από την ΕΕ. Εμάς λίγες πηγές εισοδήματος έχουν μείνει ως κράτος πλέον, και η ΕΕ με την πολιτική της τις συρρικνώνει. Θα έρθει μετά η τρόικα, λοιπόν, και θα μας πει ότι μειώθηκαν τα έσοδα άρα πάρτε μέτρα. Ε, δεν γίνεται ρε παιδιά. Αυτό το καλαμπούρι πρέπει να σταματήσει. Το αν θα καταφέρουμε να το σταματήσουμε όμως είναι μια άλλη ιστορία και εδώ υπεισέρχεται αυτό που έγραψα αρκετά πιο πάνω ότι καλά όσα λέει και κάνει ο Βαρουφάκης, αλλά μην τον παρουσιάζουμε και ως νέο Κολοκοτρώνη τον άνθρωπο. Ο Βαρουφάκης προσπαθεί να κάνει απλώς τη δουλειά του και αν θέλετε τη γνώμη μου τα πρώτα δείγματα γραφής του είναι ότι προσπαθεί να την κάνει αρκετά καλά.
Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και σήμερα έχουμε πολλά πλεονεκτήματα, παρά τις απίστευτες εθνοπροδοσίες που έχουν συντελεστεί με όλα τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα (πχ απεμπώληση εθνικής κυριαρχίας, αποδοχή αγγλικού δικαίου, υποθήκευση σύσσωμης της δημόσιας περιουσίας συμπεριλαμβανομένης και εθνικής κληρονομιάς αλλάκαι γης κλπ, κλπ). Προσωπικά είμαι της απόψεως (που μάλλον αυτό έχει και ο Τσίπρας στο πίσω μέρος του μυαλού του) ότι αν είναι να μας βυθίσουν, ας πάρουμε μαζί μας όσο το δυνατόν περισσότερους μπορούμε διότι το αξίζουν. Νομίζω ότι αυτή είναι και η τελευταία μας ελπίδα, αν δηλαδή κατανοήσουν ότι δεν μπλοφάρουμε, αν όχι να μας σώσουν, τουλάχιστον να μας αφήσουν να σωθούμε όπως ξέρουμε εμείς. Αξιοπρεπώς. Μέχρι τότε όμως το μόνο βέβαιο είναι ότι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε με την πιο απάνθρωπη και αδυσώπητη Ευρώπη από τη λήξη του Β' ΠΠ κι εντεύθεν, μια Ευρώπη που διόλου συμπτωματικώς θα έχει το πρόσωπο της ναζιστικής Γερμανίας, ακριβώς επειδή το όνειρο του Χίτλερ τελικώς έγινε πραγματικότητα: όλη η Ευρώπη είναι υποτεταγμένη υπό την γερμανική σκέπη και οι μπολσεβίκοι έχουν μείνει απ'έξω.
Ως έθνος τα έχουμε ξανακαταφέρει. Σαφώς και οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ μας.
Ένας εναντίον όλων; Χλωμό.
Αλλά το έχουμε ξανακάνει και περιέργως, έχουμε ξανακερδίσει.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η φούσκα είναι παγκόσμια και εδώ και χρόνια παίζονται και πολλά ενεργειακά παιχνίδια που θα φέρουν πολλές ανακατατάξεις σε γεωπολιτικό επίπεδο. Όλα αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία, μην το λησμονούμε. Δυστυχώς της φτωχής Ελλαδίτσας της έτυχε πάλι να είναι πρωτοπόρος στις εξελίξεις.
Και στον Β' ΠΠ που οι "λογικές" φωνές έλεγαν να συνθηκολογήσουμε, ο κατά τα λοιπά γερμανοτραφής Μεταξάς πιεσμένος από τον λαό πήγε ενάντια σε αυτό που πραγματικά ήθελε. Αγωνιστήκαμε και τότε ενάντια στις πιθανότητες και πληρώσαμε αναλογικα΄με τον πληθυσμό μας το βαρύτερο τίμημα στην Ευρώπη. Μέχρι τότε, οι συμμαχικές δυνάμεις δεν είχαν επιτύχει ούτε μία νίκη εις βάρος των Γερμανών ναζί και του Άξονα γενικότερα. Η πρώτη νίκη ήρθε από τον ελληνικό στρατό ενάντια σε κάθε λογική και κάθε πιθανότητα και ήταν μια νίκη που άλλαξε τη ροή όλου του πολέμου.
Μπορεί εμείς να μην κερδίσαμε τον πόλεμο, αλλά εξαιτίας μας κερδίθηκε ο πόλεμος.
Ίσως το ίδιο να συμβεί και τώρα.
Στους πολέμους είτε κερδίζεις, είτε χάνεις. Ισοπαλία δεν υπάρχει.
Περίέργως όμως αν και είμαστε από τα πλέον φιλοπόλεμα έθνη στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχουμε επιβιώσει αξιοσημείωτα πολύ. Αυτό ίσως να δείχνει κάτι.
Είναι σαφές ότι οι Ευρωπαίοι θα επιχειρήσουν να στραγγαλίσουν πολιτικά τον Τσίπρα. Ήδη διάβασα ότι ανακοινώθηκε επίσπευση του Eurogroup για την ερχόμενη βδομάδα. Είναι αυτονόητο ότιστο πλαίσιο των μοχλών πίεσης θα συνδράμουν και οι εγχώριοι γερμανοτσολιάδες και μάλιστα με περισσή χαρά. Είναι βέβαιο ότι ο Τσίπρας τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου θα ξεμείνει από συμμάχους και θα πρέπει να υπερσκελίσει και την αδιαμφισβήτητη απειρία του απέναντι σε αδίστακτες και σκληρές πολιτικές μετριότητες. Είναι αυτονόητο ότι θα κληθεί να λάβει σε απελπιστικά σύντομα χρονικά διαστήματα τις δυσκολότερες των αποφάσεων. Είναι δεδομένο ότι το προσεχές (άγνωστο πόσο) χρονικό διάστημα ενδέχεται να ζήσουμε μεγάλο εφιάλτη με τρομοκρατία μεγαλύτερη κι εντονότερη ακόμη κι απ'αυτήν της προεκλογικής περιόδου.
Αν και δεν ψήφισα τον Τσίπρα, θα τον στηρίξω όσο βλέπω ότι αγωνίζεται για το καλό του τόπου, όπως αντίστοιχα θα τον σταυρώσω ευκαιρίας δοθείσης, όπως κάνω πάντοτε με όλους. Και γιατί θα τον στηρίξω;
Διότι και τώρα πόλεμο έχουμε και μην το αμφισβητεί κανείς.
Ο πόλεμος δεν γίνεται μόνο με όπλα όπως εσφαλμένα νομίζει ο περισσότερος κόσμος. Μπορείς να διαλύσεις ένα κράτος δίχως να πέσει έστω μία σφαίρα και να είστε βέβαιοι ότι η... σύμμαχος Ευρώπη θα χρησιμοποιήσει πολλούς ανορθόδοξους τρόπους για να μας κάμψει και να περάσει το δικό της.
Τουλάχιστον ας αποφασίσουμε με τίνος το μέρος είμαστε.
Ήδη ας πούμε τα σκουλίκια παρακαλάνε να καταστραφούμε για να που ότι μας είχαν προειδοποιήσει.
Κάποια πράγματα σε τούτον τον τόπο δεν αλλάζουν ποτέ.
Είναι ο τόπος των μεγάλων γεγονότων αλλά και των μεγάλων προδοσιών.
Είναι ο τόπος των ηρώων αλλά και των ρουφιάνων.
Είναι ο τόπος με τους ξεφτιλισμένους πολιτικούς που ενίοτε βγάζει και πολιτικούς αρίστης πάστας.
Να γράψω και κάτι τελευταίο διότι σαν πολλή μαυρίλα δείχνει να έπεσε.
Όλο το τελευταίο σκέλος βασίζεται αποκλειστικά στην αποδεδειγμένη πολιτική μετριότητα των Ευρωπαίων από την οποίαν έχει πηγάσει πλήθος κακίστων επιλογών τα τελευταία χρόνια, καθώς και στην εκτίμηση ότι λογικά πιστεύουν πως η δική μας πλευρά είτε μπλοφάρει, είτε θα σπάσει προ του τέλους. Αν υπήρχε η σοφρωσύνη του παρελθόντος τα περισσότερα απ'αυτά δεν θα είχαν συμβεί ούτως ή άλλως και θα είχε βρεθεί μια έντιμη λύση προ πολλού δίχως να είχαμε φτάσει στην ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε, αλλά δυστυχώς η παλαιά σοφρωσύνη δεν υπάρχει. Οπότε ας είμαστε απλώς υποψιασμένοι και προετοιμασμένοι.
Ο καθείς εφ ω ετάχθη.
Είμαστε οι επιλογές μας.
Καμία μάχη δεν χάθηκε μέχρι να χαθεί και πάντα πρέπει να είμαστε με το σπαθί στο χέρι. Και κυρίως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι έχουμε πολύ και ανηφορικό δρόμο μέχρι να κερδίσουμε κάτι.
Αυτή είναι η κατάρα του να ζεις σε ενδιαφέρουσες εποχές.
Χαίρετε.
Η κατάληξη του Ρήγα ήταν γνωστή: κάποιος (γνωστός του) τον κάρφωσε στους (φιλοθωμανούς) Αυστριακούς οι οποίοι τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν. Αφού τον παρέδωσαν στους Τούρκους και έχοντας βασανιστεί για αρκετές μέρες, τελικώς τον στραγγάλισαν και πέταξαν το πτώμα του στον Δούναβη.
Είναι σαφές ότι κάποιος νεοφιλελές της εποχής (και όχι μόνο τέτοιος) θα του κουνούσε (μετά θάνατον) το δάκτυλο λέγοντας "προσπαθούσα εγκαίρως να σε προειδοποιήσω αλλά έκανες του κεφαλιού σου και να τα αποτελέσματα".
Ας αναλογιστούμε λίγο τι είδους προειδοποίηση θα μπορούσε να είναι αυτή: "τι πας να κάνεις Ρήγα; Είσαι με τα καλά σου; Δεν έχουμε υποδομές, δεν έχουμε δικό μας νόμισμα. Γιατί να φύγουμε από την τουρκική λίρα, ένα νόμισμα πανταχόθεν αναγνωρισμένο με το οποίο μπορούν να γίνονται όλες οι συναλλαγές; Στην αυλή του Σουλτάνου έχουμε παντού δικούς μας ανθρώπους να τον υπηρετούν άρα έχουμε σφαίρα επιρροής. Ο Σουλτάνος είναι ένας ηγεμών που όλοι τον υπολογίζουν και συν τοις άλλοις μας έχει παραχωρήσει και μερική αυτονομία. Έχουμε δικούς μας μπέηδες και κοτζαμπάσηδες, έχουμε μέχρι και δυνατότητα να ζούμε αρμονικά με τους Τούρκους, οι οποίοι είναι φίλοι μας (θα το εξηγήσει στους απογόνους μας κάποιος Τατσόπουλος κάποτε, Ρήγα, θα το δεις). Και τι μας ζητάνε σε αντάλλαγμα Ρήγα; Το ελάχιστο: να δουλεύουμε άνευ αντιλογίας γι'αυτούς. Να τους δίνουμε όσους φόρους μας ζητάνε. Να ελέγχουν αυτοί τα δικαστήρια και να είναι οι κύριοι της γης μας. Και να μην εξεγερθούμε ποτέ. Και σε όσα μας ζητάνε να τους λέμε ναι, ακόμη κι αν πρόκειται να τους δίνουμε τα παιδιά μας για να γίνουν γενίτσαροι. Δεν είναι δα και τόσο μεγάλο το τίμημα που σου ζητάνε προκειμένου να ζεις ως ένας ελεύθερος υποτελής και να έχεις το δικαίωμα να ολοκληρώνεις τον βίο σου δίχως να έχεις το παραμικρό να επιδείξεις. Μέχρι και παρατσούκλι μας έχουν κολλήσει -γκιαούρηδες μας λένε- προκειμένου να μας δείχνουν ότι μας αγαπούν περισσότερο από τα υπόλοιπα παιδιά τους. Κι εσύ τι πας να κάνεις Ρήγα; Να τους εκνευρίσεις; Να τους στρέψεις εναντίον μας; Θες να σπείρεις τον όλεθρο; Με τι λεφτά θα πάρουμε όπλα και στόλο; Με τι εμπειρία να αντιπαραταχθούμε στον έμπειρο και μπαρουτοκαπνισμένο οθωμανικό στρατό; Τι νόμισμα θα έχουμε μετά; Σκέψου καλά τι πας να κάνεις Ρήγα. Και σταμάτα επιτέλους να σκορπάς πλάνες στον κόσμο ότι δήθεν καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή κλπ διότι θα θεωρηθείς και ηθικός αυτουργός της καταστροφής που θα έρθει..."
Υποθέτω ότι οι περισσότεροι θα σκεφτείτε ότι πρόκειται για ένα κείμενο που αποτελεί αποκύημα της φαντασίας μου και όντως είναι, μόνο που επί της ουσίας πηγάζει από τα γεγονότα της εποχής όπως έχουν καταγραφεί σε πλήθος κειμένων δηλαδή αυτά που γράφω δεν είναι αβάσιμα.
Η αλήθεια είναι ότι και τότε οι Έλληνες είχαν διάφορα αντίστοιχα ερωτήματα να απαντήσουν προς τους ίδιους τους τους εαυτούς, και αντίστοιχα και ως προς την σημερινή εποχή υπάρχουν αξιοσημείωτες ομοιότητες: για παράδειγμα οι πολιτικοί τους ήταν υποτελείς σε άλλες δυνάμεις και εξυπηρετούσαν δευτερευόντως τα ελληνικά συμφέροντα. Μην ξεχνάμε ότι τρία κόμματα υπήρχαν όλα όλα και αυτά ήταν το αγγλικόν, το γαλλικόν και το ρούσσικον. Κανένα ελληνικόν δεν υπήρχε όπως εύστοχα έχει επισημάνει ο φίλος και συμμαχητής polse. Βέβαια η διαφορά με σήμερα είναι ότι τοτε τουλάχιστον είχαν την ευθιξία να το λένε φόρα παρτίδα, εν αντιθέσει με σήμερα που όλοι τους είναι πατριώτες, αλλά ας μην ξεφεύγουμε. Είναι σαφές ότι υπήρχε μεγάλη ανασφάλεια για το μέλλον αφού κανείς δεν ήξερε την έκβαση ενός τόσο μεγάλου αγώνα, ενώ την ίδιαν στιγμή υπήρχαν έως και νωπές πικρές μνήμες από αντίστοιχες αποτυχίες του παρελθόντος, γι'αυτό και υπήρχε και ατελείωτος φόβος που γιγαντωνόταν από την άγνοια αν αυτό το έθνος θα τύχαινε της στήριξης των Ευρωπαίων ή όχι. Διότι δεν είναι τυχαίο ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ονομαζόταν "ο Μεγάλος Ασθενής" και μόνο όταν οι Ευρωπαίοι διαπίστωσαν ότι μπορεί να τρωθεί, αποφάσισαν να βοηθήσουν την έρμη τούτη χώρα.
Μάλλον έχω δώσει μια εικόνα ότι πάω να παραλληλίσω την μάχη που ήδη εδώ και λίγες μέρες έχει ξεκινήσει (διότι όντως πρόκειται για μάχη) με τα γεγονότα του 1821 και την Εθνεγερσία, εμφανώς επηρεασμένος από τις θριαμβολογίες των ημερών. Λάθος και βιαστήκατε πολύ να κρίνετε.
Η αλήθεια είναι ότι το παρόν σενδονάκι ήθελα να το ξεκινήσω με μια σύντομη κριτική στο κυβερνητικό σχήμα, αλλά συνειδητοποίησα ότι απλώς θα έχανα την ώρα μου (κι εσείς τη δική σας) δίχως να υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος. Το μόνο που θα πω δίκην λακωνικού σχολίου είναι ότι κάποιους που έβαλε τους έχω σε εκτίμηση (πχ τον Βαρουφάκη ανέκαθεν τον γούσταρα και τον θεωρώ από τους ελάχιστους αξιόπιστους της σιχαμεροτέρας των επιστημών σε τούτη τη χώρα), ενώ κάποιους άλλους δεν γουστάρω ούτε τα ονόματά τους ν'ακούω (και επί της ουσίας δεν έχει νόημα να συζητήσουμε κάτι τέτοιο). Θα αναρωτιέστε φυσικά, πως διάολο κολλάει κάτι τέτοιο με την... (αν)ιστορική αναδρομή που επιχείρησα στο ξεκίνημα. Η απάντηση είναι πιο εύκολη απ'όσο νομίζετε.
Είμαστε σε μία κατάσταση όπου πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει επιστροφή, ή τουλάχιστον δεν υπάρχει επιστροφή σε κάποια από τις προγενέστερες καλές καταστάσεις που μπορεί να θυμόμαστε. Με δεδομένο ότι μάλλον έχει ξεκινήσει η τελική φάση του παιχνιδιού, στο τέλος του οποίου θα φανεί τι ακριβώς μέλλει γεννέσθαι με την αφεντιά μας, κάπου πρέπει να αναλογιστεί ο καθένας μας τι ακριβώς θέση επιθυμεί να λάβει στην Ιστορία. Για να το πράξει αυτό, πρέπει ο καθένας να σκεφτεί τι ακριβώς απαιτήσεις έχει από και για τον εαυτό του. Και για να το κάνει αυτό πρέπει να καταλάβει ότι για πρώτη φορά στη ζωή του πρέπει να δει τα πράγματα εντελώς ψύχραιμα αφήνωντας στην άκρη το τι θέλει ή ελπίζει να έρθει.
Το 1821 σαφώς και οι Έλληνες είχαν κάποια προνόμια, ουδείς το αμφισβητεί αυτό, και το αντάλλαγμα ήταν η υποταγή τους. Κάπως έτσι μας έχουν κάνει και σήμερα αν το καλοσκεφτείτε. Ακόμη και τα ανταλλάγματα που έχουμε δώσει είναι τα ίδια. Τότε οι Έλληνες είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε κάποια πράγματα, το βασικότερο εκ των οποίων ήταν να αναλογιστούν αν η Ελευθερία, η Αξιοπρέπεια , η Ανεξαρτησία κλπ, ήταν λέξεις (και κατ' επέκτασιν έννοιες) που γι'αυτούς ακόμα σήμαιναν κάτι. Είναι βέβαιο ότι και τότε φοβόντουσαν τον αφανισμό, ή είχαν ανασφάλειες για το τι πρόκειται να συμβεί. Κανείς δεν θέλει να πεθάνει, κανείς δεν θέλει να δει την Οικογένειά του να υποφέρει ή να ατιμάζεται, κανείς δεν θέλει να διακινδυνεύσει τα 2-3-5 κεκτημένα, όσο μικρά κι αν είναι αυτά, ακριβώς επειδή η άνθρωπος από τη φύση του ακόμη και το πιο μικρό το θεωρεί σημαντικό ως καλύτερο από το τίποτα. Το θέμα όμως είναι αν θεωρεί οτι αυτά που έχει είναι αυτά που του αξίζουν ούτως ειπείν αν το τίμημα είναι το ανάλογο για τα κεκτημένα του, καθώς και κατά πόσον υπό τις υπάρχουσες συνθήκες μπορεί να έχει τις Ελευθερίες του (που θεωρητικά εγγυάται ο σύγχρονος Δυτικός Κόσμος) και την Αξιοπρέπειά του, δίχως αυτό να σημαίνει ότι σε κάποιες περιπτώσεις κάποιες βασικές παραχωρήσεις δεν πρέπει να θεωρούνται αυτονόητες.
Καλώς ή κακώς εδώ και αρκετά χρόνια είμαστε βουτηγμένοι μέχρι τη μύτη μέσα σε έναν λάκκο με σκατά. Ουδείς λογικός άνθρωπος ισχυρίστηκε ότι ήμασταν κάποιο υποδειγματικό κράτος που τα έκανε όλα σωστά, αφενός όμως με τη νομισματική ενοποίηση (που ευτυχώς δεν συνοδεύτηκε αππο πολιτική ενοποίηση) και αφετέρου με την ολοένα αυξανόμενη ροή πληροφοριών κυρίως λόγω του διαδικτύου, ιδίως τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιήσαμε κάτι που ούτως ή άλλως είχαμε ως βασική υποψία όλα τα προηγούμενα χρόνια: ότι και οι ξένοι δεν πάνε πίσω. Μπορεί να είναι άλλου τύπου λαμόγια, αλλά κι αυτοί είναι λαμόγια. Η οδός που ακολουθούσαμε είναι προ πολλού (σχεδόν εξαρχής, για όποιον κόβει απλώς το μάτι του) σαφές ότι όχι μόνο δεν έβγαζε πουθενά μα τουναντίον επρόκειτο να χειροτερέψει την κατάσταση και ναι μεν, πλήθος από τους αναρρίθμητους βλάκες που αναπνέουν τον ίδιον αέρα με'μάς (και αρκετοί εκ των οποίων κατέχουν διάφορες προπαγανδιστικές θέσεις άποψης σε διάφορα ΜΜΕ, ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε) έβγαιναν και έλεγαν (αν θυμάστε) ατάκες ότι το πρόγραμμα έχει προβλέψει ύφεση για τα δύο πρώτα χρόνια αλλά μετά κλπ, κλπ,σλουρπο, σλουρπ, μπλα, μπλα, όμως πλέον κανείς δεν θυμάται τι λεγόταν τότε, διότι έχουν περάσει μόλις 5 γεμάτα χρόνια από το επίσημο ξεκίνημα της κρίσης αλλά στους περισσότερους μας μοιάζει με 5 δεκατίες, μόνο και μόνο από το πλήθος των γεγονότων και των εξελίξεων.
Κάπου ήταν προφανές ιδίως τους τελευταίους μήνες (και ιδίως μετά την επιβολή του δημευτικού ΕΝΦΙΑ) ότι το πράγμα πλέον δεν πήγαινε άλλο. Και δεν πήγαινε άλλο όχι επειδή είχαμε κάνει όλα αυτά που έπρεπε για να εξορθολογιστούμε ως κράτος και πλέον δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια, αλλά επειδή είχαμε ξεζουμίσει όλους αυτούς που δεν έπρεπε να ξεζουμίσουμε δίχως επί της ουσίας να ακουμπήσουμε το πελατειακό κράτος που μας έφτασε διαχρονικά σε αυτά τα χάλια. Το πρόβλημα -όπως έχω αναπτύξει κατ' επανάληψιν- έγκειται κατ' αρχήν και κατά βάσην στους φαύλους κι άχρηστους πολιτικούς, οι οποίοι ως έρμαια της πολιτικής τους ανικανότητας είχαν απλώς εναποθέσει την σωτηρία της χώρας στο γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα ήθελαν να χάσουν τα χρήματά τους. Μόνο που αυτό που δεν περίμεναν ακριβώς επειδή δεν είχαν καταλάβει σε τι είδους Ευρώπη βρισκόμαστε ήταν το ότι οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται μόνο να μην χάσουν τα χρήματά τους και δεν τους ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίον θα το επιτύχουν αυτό. Όταν, λοιπόν, ξεκινάς έναν οδικό χάρτη σωτηρίας μιας χώρας με μοναδικό γνώμωνα αυτόν, είναι δεδομένο ότι ευθύς εξαρχής θα παρεκκλίνεις της πορείας που έχεις στο μυαλό. Μία μοίρα να κάνεις λάθος στο αρχικό σημείο στον χάρτη και μετά από μερικά χιλιόμετρα ήδη έχεις παρεκλίνει πάρα πολλά χιλιόμετρα της αρχικής πορείας που είχες χαράξει. Είναι τόσο απλό.
Όπως έλεγα, λοιπόν, έχουμε φτάσει στο σημείο που έπρεπε να παρθούν (από εμάς ως λαός) κάποιες αποφάσεις. Όσοι παρακολουθούν στενά τις πολιτικές εξελίξεις (ούτως ειπείν έχουν αρκετά γερό στομάχι να παρακαλουθούν σε καθημερινή και πολύωρη βάση) είχαν καταλάβει το προφανές: η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είχε συμφωνήσει με την τρόικα διότι η τελευταία πολύ απλά ήθελε νέα αιματηρά μέτρα για να προχωρήσει στην εκταμίευση της τελευταίας δόσης του (συγκεκριμένου) μνημονίου (και προτού προβεί στην σύναψη νέου). Αυτό η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν μπορούσε να το αντέξει. Σ'εκείνο το σημείο ο Πιτσαδώρος_ έκανε ένα τρικ ότι τάχα μου βγαίνουμε από το μνημόνιο μπας και πάρει τον κόσμο με το μέρος του και όλοι είδαμε τι ακολούθησε. Άρα πλέον το μόνο χαρτί που του έμενε να παίξει ήταν αυτό της εκλογής του ΠτΔ, όπου ούτε αυτό του βγήκε και μοιραία πήγαμε σε εκλογές. Σε αυτό το σημείο να σημειώσω κάτι θεμελιωδώς βασικό: μην πέφτετε στη λούμπα ότι ο Σαμαράς έχασε έτσι αβίαστα τις εκλογές, διότι έχει αποδείξει ότι είναι ένας αδίστακτος πολιτικός δίχως ίχνος αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς μέσα του. Αυτό που έκανε ο Πιτσαδώρος_ ήταν να φέρει τα πράγματα σε τέτοιο σημείο όπου είτε θα έπαιρνε νωπή λαϊκή ετυμηγορία για να προχωρήσει στις "μεταρρυθμίσεις" (που θα είχαμε αίμα κι άμμο αν μετά από τέτοια μέτρα έβγαινε και πρώτος), είτε θα πέταγε την καυτή πατάτα από πάνω του με την ελπίδα ότι ο επόμενος (που νομοτελειακά θα ήταν ο Τσίπρας) θα πέσει γρήγορα (και ταυτόχρονα θα καεί και ως χαρτί) και έτσι ο ίδιος θα επανέλθει ως Μεσσίας για να συνεχίσει τα πράγματα απ'όπου τα είχε αφήσει προ Τσίπρα. Πρακτικά αυτό τι σημαίνει;
Σημαίνει ότι (όπως ήδη βλέπουμε) ο Τσίπρας δεν έχει καθόλου χρόνο για το παραμικρό. Πρέπει να πάει με την προετοιμασία που είχε κάνει έως τις εκλογές αναγκαστικά για μετωπική σύγκρουση. Εάν δεν πάει για μετωπική σύγκρουση, η μοναδική εναλλακτική λύση είναι αυτή που ακολουθούσαν όλοι οι προηγούμενοι.
Τις τελευταίες 5 μέρες όπως έγραφα και στο αμέσως προηγούμενο κείμενό μου διαβάζω είτε την απόλυτη καταστροφολογία των μεν (ήτοι των νεοφιλελέ και των συν αυτοίς), είτε τον απόλυτο ενθουσιασμό των δε. Δεν θα ασχοληθώ σε αυτό το σημείο με τους πρώτους, διότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να ασχολείσαι με παρθένες ζωντοχήρες που πλέον βρίσκονται προ πολλού σε φάση εμμηνόπαυσης και αναπολούν τα ωραία μαλαπέρδια των παίδαρων που κατά τα λοιπά ποτέ δεν πέρασαν ούτε απ'έξω. Με ενδιαφέρει όμως να ασχοληθώ με τους δεύτερους, διότι είναι η τάση που μπορεί να δημιουργήσει (ένεκα προσδοκιών και ελπίδας) σοβαρά προβλήματα ακριβώς επειδή είναι η τάση που εμποδίζει να δεις τα πράγματα ψύχραιμα.
Διαβάζω πολλά, τις τελευταίες μέρες, λοιπόν. Ότι ο Βαρουφάκης τους πήδηξε, τους έμπηξε, τους έδειξε και να δείτε τώρα ποιος την έχει πιο μεγάλη κλπ, κλπ. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Ο Βαρουφάκης έκανε απλώς το προφανές και λογικό συνάμα που θα έκανε ο οποιοσδήποτε σοβαρός οικονομολόγος που σέβεται τον εαυτό του (ανεξαρτήτως αξιώματος): βγήκε και είπε φόρα παρτίδα αυτό που ξέρουμε όλοι ότι το πρόγραμμα αυτό μετά από 5 χρόνια έχει αποδειχθεί ότι δεν βγάζει πουθενά, ότι χειροτερεύει τα πάντα, ότι διαλύει όλον τον κοινωνικό ιστό και ως εκ τούτου δεν χρήζει επισκευής παρά σηκώνει μονάχα αντικατάσταση με ένα άλλο πρόγραμμα. Απλά, κατανοητά, με απόλυτη σαφήνεια και με τρόπο που ουδέποτε έχουμε ξανακούσει να μιλάει ΥΠΟΙΚ σε τούτη τη χώρα. Είναι αυτονόητο ότι οι δανειστές κάτι τέτοιο δεν το επιθυμούν σε καμία περίπτωση και αυτό διότι από την Ελλάδα βγάζουν λεφτά με το τσουβάλι και μάλιστα με τις δικές μας ευλογίες. Όταν έχεις απέναντί σου δωσίλογους όπως οι προηγούμενοι που ευχαρίστως για λίγα (δικά του) ψίχουλα είναι πρόθυμοι να ξεπουλήσουν ολόκληρο το κράτος μαζί με τις ψυχές που το απαρτίζουν και ταυτόχρονα αυτοί να διατηρίσουν τις καρέκλες κι εσύ με τις ευλογίες τους να βγάζεις πακτωλό χρημάτων, ποιος είναι τόσο ασόβαρος που θα αρνηθεί μια τέτοια δυνατότητα μόνο και μόνο επειδή άλλαξε ο συνομιλητής; Κανείς, όπως κι έγινε δηλαδή.
Εδώ όμως είναι που αρχίζουν τα σοβαρά προβλήματα.
Έχουμε ξαναγράψει και στο παρελθόν ότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα με αποδεδειγμένα σοβαρότα δομικά προβλήματα. Προεκλογικά που το επανεξέτασα το θέμα, έκαναν έναν μάλλον όχι παράλογο συλλογισμό ότι μετά από τόσα χρόνια όλο και κάτι πρέπει να έχουν διορθώσει επί τούτου. Τελικώς από τις τελευταίες μέρες αρχίζει να αχνοφαίνεται ότι μάλλον δεν έχουν διορθώσει τίποτα μιας και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το απλό να βγάζουν λεφτά και τέλος.
Είναι προφανές ότι αρχίζουν πλέον να αποκτούν μορφή όλα τα βασικά διακυβεύματα των ημερών και τα οποία πρότιστα και στο μεγαλύτερό τους κομμάτι αφορούν τη Γερμανία:
α) ότι η χήνα με τα χρυσά αυγά ενδεχομένως να πάψει να βγάζει αυγά
β) ότι η τρομοκρατία και οι απειλές πιθανώς να μην πιάσουν
γ) ότι αν η Ευρώπη αναγκαστεί να εξωθήσει την χώρα στην καταστροφή θα έχει μια παγκόσμια κατακραυγή
και το πιθανώς το σημαντικότερο
δ) ότι παρά τις γερμανικές διαβεβαιώσεις ότι ουδεμία υπαναχώρηση θα γίνει και για κανέναν λόγο, αν τελικά κάτι τέτοιο γίνει πιθανώς να αποτελέσει πολύ κακό παράδειγμα για άλλες ενδιαφερόμενες χώρες σε συνδυασμό με την ευθεία αμφισβήτηση της Γερμανίας.
Για να το πούμε πιο απλά για να καταλάβετε πόσο "ενδιαφέρουσες εποχές" βιώνουμε (εάν γνωρίζετε για ποιον λόγο αυτό αποτελούσε κατάρα για τους Κινέζους), είμαστε σε ένα σταυροδρόμι που για την ώρα ο ένας δρόμος δείχνει να βγάζει στο τέλος του ευρώ, ο δεύτερος δρόμος στο τέλος της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη και ο τρίτος μάλλον διασπάται προς ώρας σε πολυάριθμα ενδεχόμενα (ένα εκ των οποίων είναι φυσικά και η έξοδός μας από το ευρώ, ένας άλλο η άτακτη υποχώρησή μας κλπ). Όπως καταλαβαίνετε το γεγονός ότι το χρέος μας (και όχι μόνο το δικό μας) πλέον δεν το έχουν τράπεζες (διότι είπαμε, το ευρώ έχει δομικά προβλήματα) αλλά οι Ευρωπαίοι πολίτες, τα παραπάνω ενδεχόμενα δημιουργούν ένα προπολεμικό κλίμα στο κέντρο του οποίου ήδη βρισκόμαστε από πλευράς προπαγάνδας (βλ. Bild, αξιολογήσεις Οίκων κλπ).
Στα πολύ θετικά που για τις πρώτες μέρες βλέπω είναι αναμφίβολα η στάση των περισσοτέρων διεθνών (σοβαρών) εντύπων, τα οποία δείχνουν να δικαιολογούν την ελληνική αντίδραση (παίρνοντας δειλά το μέρος μας). Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα έντυπα κάνουν το ίδιο. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αν όλα τα έντυπα μας έδιναν δίκιο θα ανησυχούσα πολύ περισσότερο. Εδώ, λοιπόν, υπεισέρχεται ένα θεμελιώδες ερώτημα: μήπως τους έπιασε κανάς ξαφνικός έρωτας με την Ελλάδα; Η απάντηση είναι απλή:
Όχι, αλλά τους έπιασε ένας ξαφνικός έρωτας με το δεύτερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, η ύπαρξη του οποίου από την ημέρα της εμφανίσεώς του έχει απλοποιήσει σε μεγάλο βαθμό διάφορες διαδικασίες (όπως πχ οι εμπορικές σχέσεις με τις ΗΠΑ κλπ) και το οποίο βλέπουν ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να καταρρεύσει και να πάρει στον πάτο την παγκόσμια οικονομία αύτανδρη. Μέχρι τώρα, λοιπόν, υπήρχε ένα πολιτικό υπηρετικό προσωπικό που του επέτρεπαν να διατηρεί την καρέκλα του μέσα από μια υποτιθέμενη αναγνώριση (θυμηθείτε το νόμπελ Ειρήνης, ή την φωτογραφία με το νεύμα "Αντώνης_, έλα δίπλα μου Μπούμπη") και ως αντάλλαγμα να κάνει ό,τι του λένε άρα η υπόθεση ήταν ελεγχόμενη. Πλέον και με τα έως τώρα δεδομένα (διότι αύριο μπορεί να ανακρούσουμε πρύμναν) το παιχνίδι έχει αρχίσει να γίνεται πολύ επικίνδυνο και να ξεφεύγει και αυτό επειδή η Γερμανία μπαίνει σε μια φάση πρωτοφανούς αμηχανίας στην οποίαν πιθανώς να μην έχει ξαναβρεθεί ποτέ.
Όταν βγαίνει και σου λέει ως κράτος με κάθε επισημότητα ότι δεν υπάρχει περίπτωση διαγραφής χρέους, αυτό κάτι δείχνει. Ισχυροποιείται δε από το γεγονός ότι το ίδιο σου διαμηνύουν οι Ευρωπαίοι κολαούζοι. Για την ώρα ο Τσίπρας (με τον Βαρουφάκη) έχουν υψώσει ανάστημα (όποιο κι αν είναι αυτό και λένε ότι δεν το δέχονται). Η Γερμανία δεν μπορεί λόγω οικονομικού μεγέθους και πολιτικής δύναμης να μπει σε μια τέτοια διαπραγμάτευση όταν επί σειρά ετών υποστηρίζει τα ακριβώς αντίθετα, πόσω δε μάλλον όταν έχει κάνει διπλή υποχώρηση μέσα σε δύο μέρες οπότε και ήρθαν δύο υψηλοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι για να
Σε αυτό το σημείο (και αν υποθέσουμε ότι ο Τσίπρας έχει όντως τ'άντερα να το τραβήξει στα άκρα το θέμα) υπάρχει ένα κρυφό χαρτί που αν και επί της ουσίας ήταν ανέκαθεν ανοικτό, δεν το έχει υπολογίσει κανείς και μιλάω για τον Λαπαβίτσα. Για περίπτωση που το έχετε ξεχάσει, ο Λαπαβίτσας είναι θιασώτης της απόψεως ότι υπάρχει μόνο μία λύση για ανάκαμψη και αυτή είναι η έξοδος από το ευρώ. Μην απορήσετε αν ξαφνικά τον δείτε να έχει πιο ενεργό ρόλο στα των οικονομικών, διότι είναι προφανές ότι ο Βαρουφάκης μάλλον έχει πάρει την αποστολή της παραμονής στο ευρώ.
Όπως και να'χει, έχω γράψει και εμμένω στη θέση μου ότι ο Τσίπρας όσο καλές προθέσεις και να έχει, δεν ξέρω αν θα μπορέσει να αντέξει μέχρι τέλους και ως εκ τούτου δεν περιμένω να κάνει πολλά επί των οικονομικών, εκτός αν προκύψουν στρατηγικές συμμαχίες καθ'οδόν, και εννοείται ότι δεν αναφέρομαι στους Ρώσους αλλά στον αμερικανικό άξονα, ο οποίος παρατηρώ ότι δείχνει έντονο ενδιαφέρον για το θέμα (ξέχωρα ότι δεν γουστάρουν που οι Γερμανοί έχουν υψώσει ανάστημα, κάτι το οποίο αποτελεί και βασική παράβαση για τα αμερικανικά συμφέροντα). Σημειωτέον ότι κάποια θέματα που άπτονται επί των οικονομικών που όμως δεν είναι ζωτικά πιθανώς να τα επιτύχει (όπως πχ το να μην ξαναπατήσει η τρόικα το πόδι της). Αντίστοιχα είμαι βέβαιος ότι θα μπορέσει να κάνει και πολλά άλλα, όχι όμως αυτά που έχει εξαγγείλει και που έχουν οικονομικό αντίκρυσμα. Ήδη ας πούμε έχουμε ζωτικές (και θετικές) κωλοτούμπες για παράδειγμα στο θέμα του φράκτη στον Έβρο, για το πως θα "ανοίξει" η ΕΡΤ κλπ. Δεν είναι τυχαίο ότι και στο θέμα με τη Ρωσία και τις κυρώσεις που είχαν όλα τα δίκια μαζί τους, αναγκάστηκαν έως κι εκεί να ανασκευάσουν διότι ο τρόπος που εξέφρασαν τη διαμαρτυρία τους ήταν εντελώς εσφαλμένος, άσχετα αν επί της ουσίας πέρασε του Τσιπρα (και αυτό είναι στα υπέρ του).
Γενικά, αυτό που βλέπω είναι ότι όσα δίκια κι αν έχουμε και όσο λογικά πράγματα κι αν ζητάμε αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάρουμε και αυτά που ζητάμε. βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορόυμε και να προσπαθήσουμε, και αυτό το πιστώνεται ήδη η νέα κυβέρνηση και δεν το συζητώ.
Μπορεί να μετράει ούτε μια βδομάδα, αλλά τουλάχιστον έχει δώσει ένα πρώτο δείγμα γραφής ότι προτίθεται να κάνει κάτι διαφορετικό ξεφεύγοντας από την οδό της υποτέλειας. Εννοείται βέβαια ότι κάτι τέτοιο θα έχει και θύματα και θυσίες, σάμπως όμως δεν είχαμε θύματα και θυσίες με τον άλλον τρόπο; Άρα αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι στο σημείο που βρισκόμαστε είμαστε ούτως ή άλλως με την πλάτη στον τοίχο και σωτηρία για εμάς δεν υπάρχει παρά μόνο όπως είχε πει κάποτε ο Εκδόσης Αδόνειδος Γεωργιάδη, ότι όποιος δεν προσαρμοστεί πεθαίνει, με την συμπλήρωση τη δική μου ότι όσοι επιβιώσουν θα είναι υπόδουλοι για μια ζωή και μαζί και τα παιδιά τους και πάει λέγοντας. Άρα ο καθένας πρέπει να κάνει την επιλογή του, τι ακριβώς απαίτηση θέλει για τον εαυτό του. Μιας ώρας ελεύθερη ζωή, ή σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή; Πόσο επίκαιρο ερώτημα, ε;
Στην περίπτωση που κάποιος προτιμήσει τη δεύτερη επιλογή, τα πράγματα είναι σχετικά απλά και δεν χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης: θα συνεχιστεί το ίδιο αιματηρό πρόγραμμα λιτότητας μέχρι τελικής εξαφάνισης της χώρας κυριολεκτικά, αφού όποια χώρα δεν παράγει καταπίνεται από τις γειτονικές της.
Στην πρώτη περίπτωση όμως, η μετωπική σύγκρουση είναι μονόδρομος και προσωπικά αν και αναγνωρίζω το πλήθος από ρίσκα χαίρομαι που ο Τσίπρας έλαβε αυτήν την απόφαση.
Εδώ και 5 χρόνια είμαστε σε μία διαρκή και παγωμένη χρεωκοπία, Την στιγμή που λέγαμε χρεωκοπούμε, κάποιος πάτησε την παύση κι έκτοτε δεν ξαναπάτησε το play. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν είναι δυνατόν να ξεπουλάμε τα πάντα και να συρρικνώνονται από το ΑΕΠ μέχρι την Κοινωνία την ίδιαν προκειμένου να ισχύει το "δόγμα" ότι τα ελλείμματα του Νότου είναι τα πλεονάσματα του Βορρά, ο οποίος Βορράς δανείζει αενάως για να δημιουργεί μεγαλύτερα ελλείμματα στον Νότο και πάει λέγοντας.
θα σας πω κάτι που πέρασε στα πολύ ψηλά: πιο πάνω μνημόνευσα ότι στο θέμα της Ρωσίας είχε απόλυτο δίκιο. Έχετε αναλογιστεί γιατί; Η ΕΕ ήθελε να επιβάλει νέες κυρώσεις στη Ρωσία. Κάθε φορά που γίνεται αυτό, η Ρωσία παίρνει μέτρα κατά της ΕΕ, κόβωντας πρώτ'απ'όλα τις εισαγωγές από την ΕΕ. Εμάς λίγες πηγές εισοδήματος έχουν μείνει ως κράτος πλέον, και η ΕΕ με την πολιτική της τις συρρικνώνει. Θα έρθει μετά η τρόικα, λοιπόν, και θα μας πει ότι μειώθηκαν τα έσοδα άρα πάρτε μέτρα. Ε, δεν γίνεται ρε παιδιά. Αυτό το καλαμπούρι πρέπει να σταματήσει. Το αν θα καταφέρουμε να το σταματήσουμε όμως είναι μια άλλη ιστορία και εδώ υπεισέρχεται αυτό που έγραψα αρκετά πιο πάνω ότι καλά όσα λέει και κάνει ο Βαρουφάκης, αλλά μην τον παρουσιάζουμε και ως νέο Κολοκοτρώνη τον άνθρωπο. Ο Βαρουφάκης προσπαθεί να κάνει απλώς τη δουλειά του και αν θέλετε τη γνώμη μου τα πρώτα δείγματα γραφής του είναι ότι προσπαθεί να την κάνει αρκετά καλά.
Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και σήμερα έχουμε πολλά πλεονεκτήματα, παρά τις απίστευτες εθνοπροδοσίες που έχουν συντελεστεί με όλα τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα (πχ απεμπώληση εθνικής κυριαρχίας, αποδοχή αγγλικού δικαίου, υποθήκευση σύσσωμης της δημόσιας περιουσίας συμπεριλαμβανομένης και εθνικής κληρονομιάς αλλάκαι γης κλπ, κλπ). Προσωπικά είμαι της απόψεως (που μάλλον αυτό έχει και ο Τσίπρας στο πίσω μέρος του μυαλού του) ότι αν είναι να μας βυθίσουν, ας πάρουμε μαζί μας όσο το δυνατόν περισσότερους μπορούμε διότι το αξίζουν. Νομίζω ότι αυτή είναι και η τελευταία μας ελπίδα, αν δηλαδή κατανοήσουν ότι δεν μπλοφάρουμε, αν όχι να μας σώσουν, τουλάχιστον να μας αφήσουν να σωθούμε όπως ξέρουμε εμείς. Αξιοπρεπώς. Μέχρι τότε όμως το μόνο βέβαιο είναι ότι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε με την πιο απάνθρωπη και αδυσώπητη Ευρώπη από τη λήξη του Β' ΠΠ κι εντεύθεν, μια Ευρώπη που διόλου συμπτωματικώς θα έχει το πρόσωπο της ναζιστικής Γερμανίας, ακριβώς επειδή το όνειρο του Χίτλερ τελικώς έγινε πραγματικότητα: όλη η Ευρώπη είναι υποτεταγμένη υπό την γερμανική σκέπη και οι μπολσεβίκοι έχουν μείνει απ'έξω.
Ως έθνος τα έχουμε ξανακαταφέρει. Σαφώς και οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ μας.
Ένας εναντίον όλων; Χλωμό.
Αλλά το έχουμε ξανακάνει και περιέργως, έχουμε ξανακερδίσει.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η φούσκα είναι παγκόσμια και εδώ και χρόνια παίζονται και πολλά ενεργειακά παιχνίδια που θα φέρουν πολλές ανακατατάξεις σε γεωπολιτικό επίπεδο. Όλα αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία, μην το λησμονούμε. Δυστυχώς της φτωχής Ελλαδίτσας της έτυχε πάλι να είναι πρωτοπόρος στις εξελίξεις.
Και στον Β' ΠΠ που οι "λογικές" φωνές έλεγαν να συνθηκολογήσουμε, ο κατά τα λοιπά γερμανοτραφής Μεταξάς πιεσμένος από τον λαό πήγε ενάντια σε αυτό που πραγματικά ήθελε. Αγωνιστήκαμε και τότε ενάντια στις πιθανότητες και πληρώσαμε αναλογικα΄με τον πληθυσμό μας το βαρύτερο τίμημα στην Ευρώπη. Μέχρι τότε, οι συμμαχικές δυνάμεις δεν είχαν επιτύχει ούτε μία νίκη εις βάρος των Γερμανών ναζί και του Άξονα γενικότερα. Η πρώτη νίκη ήρθε από τον ελληνικό στρατό ενάντια σε κάθε λογική και κάθε πιθανότητα και ήταν μια νίκη που άλλαξε τη ροή όλου του πολέμου.
Μπορεί εμείς να μην κερδίσαμε τον πόλεμο, αλλά εξαιτίας μας κερδίθηκε ο πόλεμος.
Ίσως το ίδιο να συμβεί και τώρα.
Στους πολέμους είτε κερδίζεις, είτε χάνεις. Ισοπαλία δεν υπάρχει.
Περίέργως όμως αν και είμαστε από τα πλέον φιλοπόλεμα έθνη στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχουμε επιβιώσει αξιοσημείωτα πολύ. Αυτό ίσως να δείχνει κάτι.
Είναι σαφές ότι οι Ευρωπαίοι θα επιχειρήσουν να στραγγαλίσουν πολιτικά τον Τσίπρα. Ήδη διάβασα ότι ανακοινώθηκε επίσπευση του Eurogroup για την ερχόμενη βδομάδα. Είναι αυτονόητο ότιστο πλαίσιο των μοχλών πίεσης θα συνδράμουν και οι εγχώριοι γερμανοτσολιάδες και μάλιστα με περισσή χαρά. Είναι βέβαιο ότι ο Τσίπρας τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου θα ξεμείνει από συμμάχους και θα πρέπει να υπερσκελίσει και την αδιαμφισβήτητη απειρία του απέναντι σε αδίστακτες και σκληρές πολιτικές μετριότητες. Είναι αυτονόητο ότι θα κληθεί να λάβει σε απελπιστικά σύντομα χρονικά διαστήματα τις δυσκολότερες των αποφάσεων. Είναι δεδομένο ότι το προσεχές (άγνωστο πόσο) χρονικό διάστημα ενδέχεται να ζήσουμε μεγάλο εφιάλτη με τρομοκρατία μεγαλύτερη κι εντονότερη ακόμη κι απ'αυτήν της προεκλογικής περιόδου.
Αν και δεν ψήφισα τον Τσίπρα, θα τον στηρίξω όσο βλέπω ότι αγωνίζεται για το καλό του τόπου, όπως αντίστοιχα θα τον σταυρώσω ευκαιρίας δοθείσης, όπως κάνω πάντοτε με όλους. Και γιατί θα τον στηρίξω;
Διότι και τώρα πόλεμο έχουμε και μην το αμφισβητεί κανείς.
Ο πόλεμος δεν γίνεται μόνο με όπλα όπως εσφαλμένα νομίζει ο περισσότερος κόσμος. Μπορείς να διαλύσεις ένα κράτος δίχως να πέσει έστω μία σφαίρα και να είστε βέβαιοι ότι η... σύμμαχος Ευρώπη θα χρησιμοποιήσει πολλούς ανορθόδοξους τρόπους για να μας κάμψει και να περάσει το δικό της.
Τουλάχιστον ας αποφασίσουμε με τίνος το μέρος είμαστε.
Ήδη ας πούμε τα σκουλίκια παρακαλάνε να καταστραφούμε για να που ότι μας είχαν προειδοποιήσει.
Κάποια πράγματα σε τούτον τον τόπο δεν αλλάζουν ποτέ.
Είναι ο τόπος των μεγάλων γεγονότων αλλά και των μεγάλων προδοσιών.
Είναι ο τόπος των ηρώων αλλά και των ρουφιάνων.
Είναι ο τόπος με τους ξεφτιλισμένους πολιτικούς που ενίοτε βγάζει και πολιτικούς αρίστης πάστας.
Να γράψω και κάτι τελευταίο διότι σαν πολλή μαυρίλα δείχνει να έπεσε.
Όλο το τελευταίο σκέλος βασίζεται αποκλειστικά στην αποδεδειγμένη πολιτική μετριότητα των Ευρωπαίων από την οποίαν έχει πηγάσει πλήθος κακίστων επιλογών τα τελευταία χρόνια, καθώς και στην εκτίμηση ότι λογικά πιστεύουν πως η δική μας πλευρά είτε μπλοφάρει, είτε θα σπάσει προ του τέλους. Αν υπήρχε η σοφρωσύνη του παρελθόντος τα περισσότερα απ'αυτά δεν θα είχαν συμβεί ούτως ή άλλως και θα είχε βρεθεί μια έντιμη λύση προ πολλού δίχως να είχαμε φτάσει στην ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε, αλλά δυστυχώς η παλαιά σοφρωσύνη δεν υπάρχει. Οπότε ας είμαστε απλώς υποψιασμένοι και προετοιμασμένοι.
Ο καθείς εφ ω ετάχθη.
Είμαστε οι επιλογές μας.
Καμία μάχη δεν χάθηκε μέχρι να χαθεί και πάντα πρέπει να είμαστε με το σπαθί στο χέρι. Και κυρίως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι έχουμε πολύ και ανηφορικό δρόμο μέχρι να κερδίσουμε κάτι.
Αυτή είναι η κατάρα του να ζεις σε ενδιαφέρουσες εποχές.
Χαίρετε.
