Με το καλό να μας βγει...

κι ελπίζω ο επόμενος να μην μπει έτσι όπως μπήκε ετούτος εδώ, αν και φοβάμαι τα χειρότερα εδώ που τα λέμε.

Όπως και να'χει, για τις μέρες των εορτών επιλέξτε κάποιο δώρο με συναίσθημα για τους οικείους σας, ωσάν αυτά των προτάσεων που ακολουθούν (ευγενική προσφορά του στυλιστικού τμήματος του παρόντος ιστολογίου)...

1) Κάποια συμπαθητική μπλούζα με παιδικούς χαρακτήρες

2) Εξαιρετικά καλαίσθητα δωδεκάποντα για το αίσθημα.

 3) Μάλλινο μπλουζάκι με απεικόνιση νορβηγικού τοπίου με χιονάνθρωπο.

4) Κάποιο βιβλίο ή εγκυκλοπαίδεια

5) Κηροπήγια με τον Άγιο Euronymous... 

6) Υλικό βασισμένο στον Πόλεμο των Άστρων

7) Κάποια καλαίσθητη κούπα (προσοχή, αν κάνετε τέτοιο δώρο σε βάζελους μπορεί προς στιγμή να χαρούν!)

8) Γραβάτα από ειδικό δέρμα...

9) Ένα εύχρηστο τσαντάκι...

10) Κάποιο αντικείμενο των Immortal.

  11) Διακοσμητικό για το σπίτι

12) Μπλουζάκι θρησκευτικού περιεχομένου σχετικό με τα Χριστούγεννα.

13) Κάλτσα για τον Άγιο Βασίλη (κυκλοφορούν και σε σετ όπως στην εικόνα)

14) Κάτι για καθημερινή χρήση.

Καλά να μας έρθει το νέο έτος.
Προσωπικά ευελπιστώ στα λιγότερο χειρότερα.
Με αυτούς που έχουμε μπλέξει δηλαδή δεν βλέπω άλλη διαφυγή.
Χρόνια πολλά με Υγεία και Αγάπη σε όλους!

Για τον Chuck Schuldiner, τιμής ένεκεν.

Πριν από λίγες ημέρες και συγκεκριμένα στις 13 του μηνός το metal θυμόταν μία θλιβερή επέτειο. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να γράψω εκείνη την ημέρα κάποια λόγια αλλά αποφάσισα λόγω της δραματικής επικαιρότητος να τα αφήσω για την επόμενη ευκαιρία, την οποίαν άρπαξα σήμερα.
Να ξεκαθαρίσω πριν προχωρήσω ότι το σενδονάκι αυτό αφορά τον κάθε μουσικόφιλο, ανεξαρτήτου προτιμήσεών του, και όχι μόνο τους οπαδούς της metal αυστηρά. Ελπίζω να καταφέρω να καταστήσω σαφείς τους λόγους στην συνέχεια.

Ωσάν πριν από δύο εβδομάδες και πριν δεκατρία χρόνια ακριβώς, λοιπόν, μας άφησε ο μέγιστος Chuck Schuldiner, σε ηλικία μόλις 34 ετών. Γεννηθείς 13 Μαϊου 1967, μας αποχαιρέτησε οριστικά από ετούτον τον κόσμο την 13η Δεκεμβρίου 2001.
Ο Chuck του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Charles Michael Schuldiner) ήταν μια τεράστια απώλεια για την παγκόσμια μουσική, όχι μόνο για το metal. Προσωπικά η μοναδική προσωπικότητα της ευρύτερης μουσικής με την οποίαν μπορώ να τον παραλληλίσω είναι ο Frank Zappa αν και όλα αυτά μάλλον φιλολογικά ζητήματα είναι πλέον, απλώς για την κουβέντα.

Να πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.
Το 1983 ο Chuck σε ηλικία μόλις 16 ετών ίδρυσε το συγκρότημα Mantas το οποίο έπαιζε μουσική στα τότε χνάρια της ακραίας τάσης του metal που είχε αρχίσει να ξεπηδάει σε διάφορα σημεία της Ευρώπης και ιδίως των ΗΠΑ. Το σχήμα αυτό κράτησε μόλις για λίγους μήνες το όνομά του και επί της ουσίας το μόνο που πρόλαβε να ηχογραφήσει ήταν ένα demo υπό τον τίτλο Death by Metal, το 1984. Βέβαια την σήμερον κυκλοφορούν και διάφορα rehearsal της εποχής, αλλά αυτά είναι μεταγενέστερα φρούτα. Ο Chuck έδειξε από μικρός όμως τι κουβαλούσε όχι μόνο μέσα στο κεφάλι του, αλλά και στην ψυχή του. Λίγα χρόνια πριν ο μεγαλύτερος αδελφός του είχε πεθάνει. Για ένα συναισθηματικό παιδί όπως ο Chuck αυτό ισοδυναμούσε με κατάρρευση όλου του κόσμου γύρω του. Αποφάσισε, λοιπόν (όπως λέει ο μύθος), να μετονομάσει τους Mantas σε Death εις μνήμην του αδελφού του, προκειμένου να μετατρέψει τον θ΄νατό του σε κάτι θετικό. Και αυτό το θετικό ήταν η μουσική.

Μετά από μια σειρά demo και μέσα από διάφορες πρόβες που διήρκεσαν περί τα τρία χρόνια, το συγκρότημα μπαινει στο στούντιο και ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο: Scream Bloody Gore, το 1987. Επρόκειτο για έναν δίσκο-κλωτσιά στα αχαμνά γενικότερα. Αν και ήδη ο κόσμος είχε αρχίσει να εξοικειώνεται με τις ακραίες εκφάνσεις του metal, τόσο μουσικά, όσο στιχουργικά αλλά και οπτικά (βλ. εξώφυλλα), η αλήθεια είναι ότι το SBG παραήταν ακραίο ακόμη και για τα έως τότε δεδομένα. Στο εξώφυλλο δέσποζαν μερικοί... πρώην καλόγεροι που προφανώς είχαν περάσει στην απέναντι πλευρά, και οι οποίοι έπιναν αίμα στα ποτήρια τους μέσα σε κάποια (προφανώς) εκκλησία. Οι τίτλοι των τραγουδιών αντιστοίχου περιεχομένοι: Evil Dead, Denial of Life, Zombie Ritual, Baptized in Blood κλπ, κλπ. Όσον αφορά τη μουσική, αυτή μάλλον πήγαινε τα πράγματα πολύ παρακάτω κι από το μυθικό 7 Churches των Possessed αλλά και από διάφορα άλλα παραδείγματα ακραίου ήχου που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα ολόκληρο είδος βαπτίστηκε death metal εξαιτίας των Death.

Αν, λοιπόν, ο πρώτος δίσκος ήταν πιο πολύ στο οργισμένο και αντιδραστικό κλίμα των εποχών που υπήρχε διάχυτο στο metal εκείνα τα χρόνια και το οποίο απαιτούσε ανάποδους σταυρούς, σκελετούς, αίματα, πεντάλφες και λοιπά "ιδεολογικά" εμβλήματα, η μεταστροφή δεν άργησε να έρθει, όχι τόσο στον ήχο αλλά σε όλα τα υπόλοιπα. Ο δεύτερος δίσκος που κυκλοφόρησε το 1988 υπό τον τίτλο Leprosy ήταν ακόμη μεγαλύτερο σοκ. Ναι μεν ηχητικά αποτελούσε την λογική συνέχεια του Scream Bloody Gore αλλά σε όλα τα υπόλοιπα ήταν σαν να επρόκειτο για διαφορετική μπάντα. Τα ακραίου περιεχομένου δείγματα είχαν απαλοιφθεί όλα και τη θέση τους είχαν αρχίσει να παίρνουν υπαρξιακά ζητήματα, όπως οι ανίατες ασθένειες, οι άνθρωποι που χάνουν την αξιοπρέπειά τους ένεκα αυτών, ο πόνος κλπ. Και η λέπρα που αποτελούσε ασθένεια-μάστιγμα σε παλαιότερες εποχές ήταν ένα ενδεικτικό παράδειγμα από το οποίο μπορούσε να καταπιαστεί. Ο εν λόγω δίσκος είναι ο πρώτος στον οποίον ο Chuck έθεσε ανοικτά (στους στίχους) και το θέμα του δικαιώματος των ανθρώπων να επιλέγουν να βάλουν ένα τέλος στον πόνο του, ερχόμενος έτσι σε πλήρη ρήξη με όλες τις πουριτανικές κοινωνίες που θεωρούσαν ως εντελώς ανήθικο το να συζητάς για τα δικαιώματα ενός ανθρώπου που υποφέρει, μόνο και μόνο επειδή το πέπλο μιας θρησκείας το απαγορεύει.

Το 1990 κυκλοφορεί το Spiritual Healing, ένας δίσκος που αν και μουσικά μάλλον δεν φτάνει τα υψηλά στάνταρ του προηγούμενου, εντούτοις από τεχνικής απόψεως μάλλον θέτει νέα όρια σε ολόκληρο το metal αφού αποδεικνύει ότι ακόμη και ο σκληρός ήχος μπορεί να είναι τεχνικός και προσεγμένος και όχι καφρίλα και χυμαδιό όπως αρκετοί μέχρι τότε έκαναν. Σε επίπεδο θεματολογίας, εξακολουθεί να ασχολείται με τα του Ανθρώπου αλλά αυτήν τη φορά το πάει κι εδώ πολύ παρακάτω, αφού πλέον δεν ασχολείται με τον άνθρωπο απευθείας, αλλά με την Κοινωνία και την αντιμετώπισή της που ωθεί τους ανθρώπους προ τετελεσμένων γεγονότων. Η ρήξη με την Κοινωνία είναι ευθύτατη.

Ο επόμενος δίσκος ονομάζεται Human και κυκλοφορεί το 1991. Εκτιμώ ότι ο τίτλος τα λέει όλα ως προς το περιεχόμενο. Πλέον όλοι έχουν καταλάβει δεν έχει κανένα νόημα να ασχολείσαι με τη μουσική του Chuck: αυτή θα είναι πάντοτε σε υψηλότατα στάνταρ, με την χαρακτηριστική του τεχνοτροπία που εκτοξεύει πέραν από τα προσωπικά γούστα του καθενός την ποιότητα, διατηρώντας πάντοτε έναν μελαγχολικό τόνο στις συνθέσεις του (τολμώ να πω, αντίστοιχο με αυτόν που πάντοτε έχει ο Χατζιδάκις, για να το κάνω κατανοητό). Όταν ασχολείσαι με τους Death το μόνο που σε απασχολεί πλέον είναι το πόσο βαθειά στην φιλοσοφία θα σε ρίξουν οι στίχοι του Chuck και η αλήθεια είναι ότι κάθε δίσκος σε έριχνε σε ολοένα και πιο βαθειά νερά σε σχέση με τον προηγούμενο. Μέσα από το πλήθος των αρίστων συνθέσεων και των αντιστοίχων στίχων, υπάρχουν πολλά που μπορείς να διακρίνεις για την αγωνία του για τον συνάνθρωπό του. Μάλλον η πιο συγκλονιστική στιγμή του δίσκου όμως είναι το Suicide Machine, στο οποίο πραγματεύεται ευθέως το δικαίωμα εκείνων που πονάνε να σταματήσουν τον πόνο. Θα σας παραθέσω ως χαρακτηριστικό δείγμα το ρηφραίν του κομματιού:

When it comes to living, no one seems to care
But when it comes to wanting out
Those with power, will be there
Prolong the pain
How long will it last?
Suicide machine
A request to die with dignity
Is that too much to ask?
Suicide machine

Προσέξτε καλά τον τρόπο με τον οποίον θέτει εντελώς ωμά πλην ρεαλιστικά το θέμα. Αυτοί που έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι σε θυμούνται μόνο όταν θέλουν να ζητήσουν. Όταν είναι να ζήσεις, για την ποιότητα ζωής σου δηλαδή, δεν ενδιαφέρεται κανείς. Θέτει ένα αίτημα, λοιπόν, δηλαδή ούτε καν απαίτηση για αξιοπρέπεια, για να σταματήσει ο πόνος. Και το θέτει με τόσο ανθρώπινο τόνο, με ένα απλό ερώτημα: είναι τόσο πολύ αυτό που ζητάω;
Απλά ο Chuck. Γράφω αυτές τις γραμμές και ανατριχιάζω, σας το λέω εν τιμή. Να σημειώσω δε, ότι εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει και το εξώφυλλο του δίσκου, το οποίο δείχνει τι πραγματικά είναι ο άνθρωπος: κόκαλα και σάρκα. Τα υπόλοιπα, το Είναι, το κάνει ο καθένας ξεχωριστά.

Στον επόμενο δίσκο που κυκλοφόρησε το 1993 υπό τον τίτλο Individual Thought Patterns. Προσέξτε τίτλο έτσι; Πρότυπα ατομικής σκέψης. Τι άλλο να σου πει ο άνθρωπος πια;;; Ο δίσκος αυτός ασχολείται με τη φιλοσοφία και την ελευθερία που έχεις μόνο στα λόγια για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και διά εσού να φτιάξεις έναν καλύτερο κόσμο (το οποίο τελικώς σχεδόν αξιωματικα΄αποδεικνύηεται απευκταίο από την Κοινωνία). Δεν ξέρω αν ο Chuck είχε διαβάσει Καζαντζάκη ή Πλάτωνα (εξάλλου στο Philosopher λέει ρητά μεταξύ άλλων You know so much about nothing at all) αλλά η ουσία είναι ότι πλέον ασχολείται οριστικά με ζητήματα πανανθρώπινα. Κάθε τραγούδι που ακούς καθώς διαβάζεις (και σκέπτεσαι) τους στίχους σε θέτει σε έντονους προβληματισμούς. Είναι αδύνατον απλώς να ακούσεις έναν δίσκο των Death. Είναι σα να τρως και να κόβεις τη γλώσσα σου για να μην νοιώθεις γεύση. Οι Death ήταν ανέκαθεν ένα συγκρότημα που πήγε κόντρα στον πνευματικό ακρωτηριασμό των προτύπων του 1984 (ή έστω του Θαυμαστού Νέου Κόσμου) και δεν δίσταζε να το αποδεικνύει με κάθε δίσκο.

Το 1995 κυκλοφορεί το Symbolic. Η φιλοσοφία που ανέκαθεν υπήρχε σε όλες τις δουλειές τους (έστω εξαιρουμένου του SBG) πλέον στρεφόταν εσωτερικά από πλευράς συμπεριφοράς. Αν θελήσουμε να δούμε τους δίσκους των Death ταυτόχρονα και μεμονωμένα αλλά και ως σύνολο θα διαπιστώσουμε το εξής καταπληκτικό: η δομή τους ακολουθεί κυριολεκτικώς τη δομή του πλατωνικού έργου, όπου όλοι οι δίσκοι είναι αλληλλένδετοι νοηματικά μεταξύ τους, υπό την έννοια ότι έχουν έναν κοινό στόχο τον οποίον προσπαθούν να επιτύχουν όχι τόσο μεμονωμένα αλλά ως σύνολο. Όμως μεμονωμένα προσπαθούν να βάλουν το λιθαράκι τους προκειμένου να σε ωθήσουν στην εξερεύνηση του Εαυτού σου. Για να καταλάβετε τι εννοώ, θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα από τους στίχους του Empty Words που θέτει στο επίκεντρο τα κενά λόγια και τον πόνο που αυτά μπορούν να προκαλέσουν:

Ashes and promises share a bond
Through the winds of change
Words are blown away
When visions that should be
Are tattooed in your mind
The power to let go
Is sometimes hard to find

The answer cannot be found
In the writing of others
Or the words of a trained mind
In a precious world of memories
We find ourselves confined

Claws so razor sharp
Ripping at the spirit

[Chorus]:
Promises, a potential to hurt
Is anything real?
When forever is to be until
Deep inside, in the world of empty words...
No escaping from those haunting
empty words...

Και φτάνουμε αισίως στο 1998 όπου και κυκλοφορεί ο (όπως απεδείχθη εκ των υστέρων) τελευταίος δίσκος των Death, ένα πραγματικό μεγαλούργημα υπό τον τίτλο The Sound of Perserverance. Ο δίσκος αυτός μάλλον κοιτάζει όλους τους υπολοίπους από ψηλά, υπό την έννοια ότι επιχειρεί έναν συγκερασμό του τύπου "για να δούμε τι έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα". Μουσικά πλέον τα πάντα έχουν απογειωθεί, νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε κάτι τέτοιο. Όσον αφορά τους στίχους, στο τέλος θα σας παραθέσω το εκ των αγαπημενων μου κομματιών τους A Moment of Clarity όπου και πιστεύω ότι θα καταλάβετε πολλά.

Σε αυτό το σημείο να σημειώσω κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ήδη από το 1996 ο Chuck είχε δημιουργήσει και ένα παράλληλο σχήμα με το όνομα Control Denied το οποίο αν και διατηρούσε τη γνώριμη τεχνοτροπία του, επί της ουσίας είχε μεγάλες διαφοροποιήσεις σε σχέση με τους Death. Το εν λόγω σχήμα ήταν πιο "ελαφρύ" μουσικά (παρόλο που ιδίως από το Individual Thought Patterns κι έπειτα νομίζω ότι οι Death μόνο death metal δεν μπορεί να πει κανείς ότι έπαιζαν δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν διατηρούσαν βαρύ ήχο). Κοινώς ήταν πιο heavy ως προς τον γνώριμο ήχο των Death. Η σημαντικότερη, όμως, διαφοροποίηση είχε να κάνει με τους στίχους, όπου ναι μεν δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που λέμε χαριτολογώντας ελαφρολαϊκοί, όμως προσπαθούσαν να βγουν έξω από τον βαρύ φιλοσοφικό κύκλο που είχαν ανοίξει οι Death και από τον οποίον ήταν αδύνατον να βγουν. Τo σχήμα αυτό κυκλοφόρησε μόλις έναν δίσκο υπό τον τίτλο The Fragile Art of Existense, μόλις λίγους μήνες πριν τον τελευταίο δίσκο των Death.

Κάπου σε αυτό το σημείο, όμως, το χέρι της Μοίρας αρχίζει και η συγγραφή του Επιλόγου του Βιβλίου της Ζωής αυτού του τεράστιου ανθρώπου και μουσικού. Το 1999 του γίνεται διάγνωση για καρκίνο στον εγκέφαλο. Τι τραγικό χτύπημα της μοίρας. Το παλικάρι αυτό που έγινε γνωστό μέσα από ένα συγκρότημα με το όνομα Θάνατος και που μόνο για τη Ζωή έγραφε πάντοτε, χτυπήθηκε με τον πιο ύπουλο τρόπο από την επάρρατη νόσο πάνω στο άνθος της ηλικίας του. Το τραγικότερο όμως δεν είναι αυτό, αλλά ότι παρόλο που μετά από σκληρό αγώνα η κατάστασή του είχε δείξει να καλυτερεύει, ο εξασθενημένος κι ευάλωτος οργανισμός του χτυπήθηκε από πνευμονία, η οποία ήταν και αυτή που τον τελείωσε.

Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να κάνω κάποια σχόλια επί της μουσικής.
Κατ' αρχήν ως προς τον παραλληλισμό με τον Frank Zappa που έκανα παραπάνω οφείλω μια διευκρίνιση πριν αρχίσουν τίποτε ενστάσεις. Όσοι γνωρίζουν ο Zappa δεν σε προσελάμβανε αν δεν ήξερες μερικούς τόνους μουσική, συν κάποια καντάρια παραπάνω, έτσι για τον "χαβαλέ" και ακόμη και τότε σε χτύπαγε σαν χταπόδι για να μάθεις ακόμη περισσότερη. Δεν είναι τυχαίο ότι με τον Zappa έχουν συνεργαστεί μερικούς εκ των κορυφαίων μουσικών παγκοσμίως στον τομέα της jazz και της rock. Αν και μικρογραφία από μουσικής απόψεως διότι είχε πολύ πιο σύντομη διαδρομή και απευθυνόταν σε πολύ μικρότερο κοινό, ο Chuck επί της ουσίας έπαιρνε (ιδίως μετά το Spiritual Healing) μόνο άτομα που ήξεραν αντίστοιχη μουσική τα οποία εκτοξεύονταν τεχνικά δίπλα του. Φυσικά μόνο αυτό δεν αρκεί. Είναι και οι μουσικές του ιδέες, είναι και η πολυπλοκότητα της τεχνοτροπίας που τον διέκρινε κ.ο.κ. όπου τέλος πάντων μπορεί να ακούγεται αδόκιμο ή οξύμωρο, αλλά όντως μου έρχεται ο Zappa αυθόρμητα ως παραλληλισμός, και ελπίζω να γίνει κατανοητό ότι αυτός δεν είναι μουσικός. Παρεμπιπτόντως νομίζω ότι ιδίως το "τημ" του Individual Thought Patterns είναι το πλέον αξεπέραστο. Και μόνο που συμμετέχει ο μέγιστος Andy LaRoque στις κιθάρες, δεν θες κι άλλο.

Παρακάτω θα παραθέσω κάποια δείγματα της μουσικής του. Είμαι βέβαιος ότι οι μη εξοικειωμένοι θα φρίξουν. Όπως ξεκαθάρισα και στην αρχή, η μουσική που έπαιζαν οι Death βρισκόταν στα ακραία εδάφη της metal, αυτό όμως δεν αναιρεί την αξία της μουσικής του συνολικά. Είναι σα να βγαίνει κάποιος και να ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να ακούσει Χατζιδάκι μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται εκτός προσωπικών του γούστων. Αυτό δεν συνεπάγεται ότι η μουσική του Χατζιδάκι είναι πιο κάτω από την κορυφή, κοινώς η ποιότητά της δεν κρίνεται από το αν και ποιος μπορεί να την ακούσει. Κάπως έτσι και όσο κι και αυτό ακούγεται αδόκιμο ισχύει και για την μουσική του Chuck Schuldiner. Το ερώτημα, δηλαδή, είναι αν μπορεί να γίνει κατανοητό το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου, τόσο συνθετικά όσο και ιδίως στιχουργικά. Και πιστέψτε με (ιδίως οι αμύητοι): αξίζει πολύ να κάνετε μια προσπάθεια διαβάζοντας τους στίχους του ταυτόχρονα.

Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την αποφράδα ημέρα της 13ης Δεκεμβρίου 2001 ο κόσμος (και όχι μόνο το μουσικό στερέωμα) έχασε κάτι πολύ περισσότερο από καλλιτέχνη. Έχασε έναν φιλόσοφο όχι μόνο στα λόγια και τις ανησυχίες αλλά και στις χορδές. Δυστυχώς οι περισσότεροι που ακούνε μουσική δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι εάν η μουσική δεν σου διεγείρει συναισθήματα επί της ουσίας είναι αποτυχημένη. Και η μουσική του Chuck ήταν ένα μεγαλείο διεγέρσεων.

Δυστυχώς εν αντιθέσει με τον κολλητό μου και συνάμα κουμπάρο Mad Putcher που τον είχε δει ζωντανά στην Πράγα κάποτε, εγώ δεν κατάφερα να τον δω ποτέ σε συναυλία. Σε κάθε περίπτωση όμως παραμένει μία από τις πλέον αγαπημένες μου προσωπικότητες, σε κάθε επίπεδο, η οποία μπορούσε μέσω της μουσικής του να με προβληματίζει σχεδόν όπως ένα καλό φιλοσοφικό βιβλίο. Και αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο.

Τιμής ένεκεν.

A Moment of Clarity (live)

I would describe it as an invisible darkness
Casting a shadow, a blinding black
Guarded by hope, my soul is kept from
The bloody claws
Look to beyond, what vision lets me see
Time after time, unneeded misery
Holding tight to my dreams
I own no price for you
I grip them tight and hope for sight

Open my eyes wide to see a moment of clarity
Confusion gone, it's in your hands
Your turn to ask why

Life is like a mystery
With many clues, but with few answers
To tell us what it is that we can do to look
For messages that keep us from the truth

Empty Words

Ashes and promises share a bond
Through the winds of change
Words are blown away
When visions that should be
Are tattooed in your mind
The power to let go
Is sometimes hard to find

The answer cannot be found
In the writing of others
Or the words of a trained mind
In a precious world of memories
We find ourselves confined

Claws so razor sharp
Ripping at the spirit

[Chorus]:
Promises a potential to hurt
Is anything real?
When forever is to be until
Deep inside, in the world of empty words...
No escaping from those haunting
empty words...


Do you ever feel it?
A craving that is so strong
To by thought rewind in order to find

Expectations that shined through the doubt
That soon would turn into the price
Of what a word will be worth
When tomorrow comes
To be and we are left
Standing on our own -
And seeing what is real...

The answer cannot be found
In the writing of others
Or the words of a trained mind
In a precious world of memories
We finds ourselves confined

Claws so razor sharp
Ripping at the spirit

[Chorus]
Promises a potential to hurt
Is anything real?
When forever is to be until
Deep inside, in the world of empty words...
No escaping from those haunting
empty words... 

Crystal Mountain (live)


Suicide Machine


The Philosopher


Expect the Unexpected


Leprosy


Περαιτέρω στιχοί μπορούν να βρεθούν εδώ.

Μία πολιτική άποψη ως προς την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας τους.

Διάβαζα τις προάλλες τις δηλώσεις του στουρνάρη πρώην ΥΠΟΙΚ της χώρας περί βεβαίας ελλείψεως ρευστότητος σε περίπτωση που η χώρα δεν εκλέξει ΠτΔ (τους). Μάλιστα πλήθος δημοσιοκάφρων έσπευσαν να χαιρετίσουν αυτήν την εξαιρετικά ειλικρινή δήλωση υπενθυμίζοντάς μας τις αμέτρητες πληγές του Φαραώ (άνω των δέκα) που θα έρθουν σε περίπτωση που η χώρα συρθεί σε εκλογές.
Σημειωτέον ότι η δήλωση του πρώην ΥΠΟΙΚ ήρθε σε συνέχεια πλήθους ωμών παρεμβάσεων από το εξωτερικόν και συγκεκριμένα την ευαγή Ευρωπαϊκή Ένωση (με αποκορύφωμα τον τρισάθλιο Γιουνκέρ) που καταστατικώς ναι μεν οφείλει να σέβεται τα δικαιώματα των χωρών κλπ, κλπ, που όμως όπως έχουμε ξαναναπτύξει σε αρκετές περιπτώσεις αποτελεί ένα μόρφωμα φασιστικώς μεταλλασσόμενο και η οποία ΕΕ εξωθεί τους πολίτες όλων των χωρών σε ακραίες εκφάνσεις όπως για παράδειγμα την ακροδεξιά, η οποία σημειώνει άλματα ποσοστών σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή: η δήλωση του πρώην ΥΠΟΙΚ είμαι βέβαιος ότι είναι πέρα για πέρα αληθινή. Για να πιστέψεις ότι δεν ισχύει πρέπει όντως να είσαι τόσο ηλίθιος που να θεωρείς ότι η χώρα σωζώταν τωόντι τα περασμένα χρόνια και ξαφνικά συνέβη κάτι απροσδόκητο μα και τεράστιο και μη ελέγξιμο αλλά και μείζον, που να έφερε τα πάνω κάτω. Αλλά μην ξεφεύγω...
Όντως, πιστεύω ότι σε περίπτωση εκλογών θα γίνει το σώσε. Η μόνη διαφορά ειναι ότι αναγνωρίζω πως και μέχρι τώρα το σώσε γίνεται, κοινώς το μόνο επουσιώδες ερώτημα είναι το πότε ακριβώς θα πάμε από τα σκατά στα απόσκατα. Βελτίωση δεν αναμένεται, η χώρα δεν σώζεται και τα έχουμε τεκμηριώσει κατ' επανάληψιν. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν κάποια άλλα ερωτήματα που πρέπει να τεθούν για να γίνει κατανοητό το τι ακριβώς συμβαίνει και το σημαντικότερο ερώτημα είναι το εξής: αυτό που είπε ο στουρηνάρης πρώην ΥΠΟΙΚ πότε ακριβώς συνέβη; Διότι μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος αυτός αυτοεκθειαζόταν για τα αποτελέσματα που έφερε, και παρομοίως άκουγε τα καλύτερα των σχολίων από τον Αντώνη_ τον Σαμαρά τον Πιτσαδώρο, γνωστό και ως Στραβοχυμένο, συν κάποιους άλλους Ευρωπαίους των οποίων τα χατήρια έκανε, Άρα κάτι πρέπει να υποθέσουμε εδώ ώστε να μην υπάρχει λογικό κενό. Και αυτό το κάτι είναι αν αυτά όλα που προφήτευσε συνέβησαν από τότε που απεχώρησε από τη θέση του γενικού δερβέναγα ήτοι τους τελευταίους μόλις έξι μήνες; Δηλαδή έξι χρόνια αμείωτης σωτηρίας και εξορθολογισμού του κράτους, έξι χρόνια αδιαμφισβήτητης ανάπτυξης, έξι χρόνια συστηματικής δουλειάς που "το grexit βγήκε από τα χείλη των αγορών" όπως μας έχει διαβεβαιώσει και ο πιο άχρηστος πρωθυπουργός του σύγχρονου ελληνικού κράτους (ίσως και όλων των κρατών τώρα που το σκέφτομαι), έξι χρόνια αναγνώρισης των προσπαθειών και λοιπά δακρύβρεχτα τε και κροκοδείλια, κατάφεραν να σβηστούν όλα μόνο και μόνο επειδή δεν στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ την εκλογή ΠτΔ; Όλα τα προηγούμενα χρόνια τα πράγματα έβαιναν ομαλώς και μόλις έφυγε το μικρό γιαννάκι πέσαμε στα βράχια; Εδώ κάτι δεν πάει καθόλου καλά (μέσα σε μια εικόνα που γενικώς δεν πήγαινε τίποτε καλά). Διότι πως διάολο είναι δυνατόν τέτοια παγκοσμίως αναγνωρίσημη δημοσιονομική σταθερότητα να καίγεται ωσάν απαλό χαρτί υγείας εν μία νυκτί;

Βεβαίως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Η χώρα όχι μόνο δεν έχει σωθεί αλλά στην πραγματικότητα έχει βυθιστεί ακόμη περισσότερο στον βούρκο, πλέον τελεσίδικα και άνευ επιστροφής. Η πραγματικότητα είναι ότι ελάχιστη διαφορά θα έχει το κάθε αποτέλεσμα είτε για την προεδρική εκλογή, είτε για τις εκλογές που θα γίνουν όποτε γίνουν. Τα έχω ξαναγράψει ότι τα πράγματα είναι τόσο πολύ δεμένα χειροπόδαρα που ο ΣΥΡΙΖΑ και να θέλει δεν θα μπορέσει να κάνει τίποτα. Άσε που δεν θα θελήσει να κάνει, όπως έχουν αποδείξει και οι ασταμάτητες κωλοτούμπες των τελευταίων εβδομάδων, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Η ουσία είναι αλλού: θα μας ξεσκίσουν είτε μείνουμε, είτε φύγουμε από το ευρώ, είτε έχουμε κυβέρνηση δωσίλογων, είτε μελλοντικών δωσίλογων κλπ. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Άκουγα προχθές τον (ισως γελοιότερο) βουλευτή σε όλα τα παγκόσμια Κυνοβούλια που ακούει στο όνομα Εκδόσης Αδόνειδος Γεωργιάδης να λέει το εξής απίστευτο (απευθυνόμενος στον αντιστοίχου iq αδελφό του Λεωνίδα): "Που θα ήθελες να είσαι πάμφτωχος; Στο Σουδάν ή στην Ελλάδα;".
Τα είπε όλα ο άνθρωπος. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον σκέφτεται το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό της χώρας αλλά και οι Ευρωπαίοι ετέροι μας (στα λόγια).
Εδώ και κάμποσους μήνες έχω αναλύσει πολλά πράγματα. Δεν λέω ότι έχω πέσει μέσα σε όλα αλλά στα περισσότερα έχω πέσει μέσα και μάλιστα με μάλλον αξιοπρόσεχτη ακρίβεια. Προφανώς και δεν έχω ούτε κάποια μαγική σφαίρα, ούτε κάποια εκ των έσω πληροφόρηση. Για την ακρίβεια, ούτε καν σοβαρότερο αισθητήριο από τον μέσο όρο δεν θεωρώ ότι έχω. Αυτό που έχω είναι ένα πράγμα: απουσία παρωπίδων. Κοινώς, βλέπω τα πράγματα ακριβώς ως έχουν ανεξάρτητα αν μου αρέσουν ή όχι και εν προκειμένω τα πράγματα έκαναν κρα από μακρυά. Από αυτά που έβλεπα, λοιπόν, είχα εξάγει κάποια συμπεράσματα, ένα εκ των οποίων ότι το τέλος της χώρας έχει έξοδο από το ευρώ (αντικειμενικά). Απλά και ξάστερα και βάλτε τις διαβεβαιώσεις σας εκεί που ξέρετε. Ο λόγος που η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ δεν ήταν επειδή όλοι είχαν εκτιμήσει τη στιβαρή της οικονομία, αλλά ακριβώς επειδή ήξεραν πόσο μαλάκες είμαστε ως λαός. Δεν είναι τυχαίο ότι ήμασταν πρώτοι σε πωλήσεις (αναλογικά με τον πληθυσμό) Καγιέν, άσχετα αν βάζαμε 5 ευρώ βενζίνη ίσα ίσα για να φτάσουμε ως το περίπτερο. Αν δεν έβαζαν την Ελλάδα στο ευρώ (και κατ' επέκταση τον εξίσου ηλίθιο ευρωπαϊκό Νότο) που θα γινονταν όλες οι εξαγωγές της τεράστιας βαρειάς βόρειας βιομηχανίας; Που θα πήγαιναν τα "μερσεντά" που είχα ακούσει κάποτε να αποκαλεί κάποιος; Θα εξήγαγε η Γερμανία στην Ολλανδία και τούμπαλιν και μετά όλοι μαζί στην Κίνα; Αστειότητες.

Βέβαια ο βλαξ θα σπεύσει να αντικρούσει θριαμβευτικά, με τον γνωστό ηλίθιο τόνο που πάντοτε έχει σε τέτοιες περιπτώσεις: Άδη, με το ευρώ έρχονται τουρίστες στη χώρα. Πολύ σωστό. Ως πασίγνωστον άλλωστε πιο πριν ιδίως από τουρίστες πεινάγαμε. Ακούγανε για δραχμές ας πούμε και έμεναν μακρυά. Όπως και τώρα για παράδειγμα που μόνο εντός ευρωζώνης πάνε διακοπές οι ευρωπαίοι πολίτες, όπου στην Ελλαδίτυσα έρχονται μόνο από χώρες μέλη της Ευρωζώνης: Κινέζοι, Άγγλοι, Αμερικάνοι και γενικά όλοι εκείνοι που έχουν ίδιο νόμισμα.
Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να θέσουμε ένα ακόμη ερώτημα: πόσοι από εσάς έχετε στο σπίτι σας ένα πολύ αγαπημένο ρούχο, αντικείμενο, παιχνίδι από παλιά κλπ, που όμως είναι απολύτως μη λειτουργικό και παντελώς άχρηστο; Κρατάτε πχ κάποια λιωμένη και χιλιοτρυπημένη μπλούζα; Κάποιο κομματιασμένο βάζο; Ένα παλιό περιοδικό που είναι εντελώς ρετάλι; Όσο συναισθηματικά δεμένος κι αν είσαι με αυτό, το πετάς διότι είναι άχρηστο. Όπως ακριβώς πετάς και μια λεμονόκουπα όταν την έχεις στίψει δηλαδή.

Κάπως έτσι είναι και η Ελλάδα. Όταν προ ετών αρκετοί εξ ημών (όχι κομματικοποιημένοι) γράφαμε ότι η ιστορία είναι φως φανάρι ότι έρχονται να μας πάρουν και τα σώβρακα και μετά να μας πετάξουν σε μια γωνία, μας αποκαλούσαν συνωμοσιολόγους και κάμποσα άλλα. Αυτήν την στιγμή που μιλάμε οι προφανώς κουτόφραγκοι Γερμανοί έχουν πάρει όλα σχεδόν τα αεροδρόμια (ελλειμματικά να υπενθυμήσω όπως μας έλεγαν), έχουν μπει για τα καλά στις τηλεπικοινωνίες (ελλειμματικές και αυτές), απολαμβάνοντας όλες τις προνομιακές εγκαταστάσεις και δυνατότητες του ΟΤΕ (να υπενθυμήσω ότι το ακριβώς αντίθετο επιθυμούν για την ακόμα ελληνική ΔΕΗ που κακώς έχει τέτοια προνόμια) κλπ, κλπ. Σχετικά πρόσφατα έκλεισε η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης και ξαφνικά άρχισε να μπαίνει δειλά-δειλά στην αγορά ζάχαρη από τη Γερμανία (μα τι έκπληξη). Έβλεπα τις προάλλες ένα γιαούρτι (δεν έχει σημασία τι μάρκα αλλά ήταν ελληνικότατο) το οποίο παρασκευαζόταν από γερμανικό γάλα. Δεν πίστευα στα μάτια μου αλλά εδώ που τα λέμε και να πίστευα δεν θα άλλαζε κάτι. Αυτό που βλέπω είναι απλώς να επιβεβαιώνονται αυτά που φοβόμουν.

Στο παρελθόν έτυχε να βρεθώ και να μείνω στη Γερμανία για λίγα χρόνια λόγω δουλειάς. Μεταξύ άλλων είχα διαπιστώσει και το εξής πολύ ενδιαφέρον (ως γόνος οικογένειας εμπόρων): τα μικρομάγαζα ήταν σχεδόν ανύπαρκτα και φυσικά δεν αναφέρομαι κάτι ψαροχώρια, έτσι; Το μέλλον ήταν ξεκάθαρο: στο εμπόριο έπρεπε να κλείσουν όλα τα μαγαζιά και να γίνουν είτε πολυκαταστήματα, είτε αλυσίδες από τις οποίες θα έπαιρνες το franchise. Νομίζω ότι το'χω γράψει και αρκετές φορές κιόλας. Αυτήν την στιγμή είμαστε σε αυτήν τη φάση μετάλλαξης που πιάνει ολόκληρη την κοινωνία και η οποία δυστυχώς θα διαρκέσει χρόνια. Λαμπρά μυαλά με σπουδές για τις οποίες πληρώσαμε εμείς φεύγουν για το εξωτερικό, το οποίο για τις χώρες αυτές είναι δώρα από τα ελάχιστα αφού καρπώνονται τα αποτελέσματα δίχως να έχουν δώσει δεκάρα τσακιστή και την ίδιαν στιγμή όσοι μένουν απλώς καταστρέφονται. Έτσι απλά. Ταυτόχρονα ο Έλλην πρέπει να μάθει το μάθημά του μέσα από την αυξανόμενα υψηλή ανεργία με όλα τα παρελκόμενα ώστε να είναι ευγνώμων όταν θα του δώσουν 200-300 ευρώ τον μηνα ως υποαπασχολούμενο και πιθανώς ανασφάλιστο ή "μαύρο", όπου κι αυτά τα χρήματα ακόμα χρωστούμενα θα είναι. Και μην τολμήσει να βγει κανείς πούστης να μου πει ότι τα περι 200-300 ευρώ είναι μύθος, διότι τα έχω στην οικογένειά μου ως ζωντανό παράδειγμα.
Επίσης κάτι ακόμα που είχα δει και μου είχε κάνει μεγαλη εντύπωση ήταν ότι οι Γερμανοί δεν επεδίωκαν την ιδιοκτησία. Προτιμούσαν το ενοίκιο και ο λόγος ήταν ότι το ιδιόκτητο σπίτι είχε τεράστια φορολογία σε σημείο παράλογο: θυμάμαι είχα πάει να νοικιάσω ένα σπίτι το οποίο όμως είχε ένα μείζον πρόβλημα: δεν διέθετε έπιπλα κουζίνας (εννοώ ντουλάπια κλπ). Ο ιδιοκτήτης είδε ότι ήθελα μεν αλλά ήμουν προβληματισμένος και με ρώτησε ευθέως το εξής: αν σου βάλω εγώ τα ντουλάπια θα μου δίνεις 550 μάρκα το μήνα αντί για 500 που ζητάω; Εννοείται ότι του απάντησα ναι. Πάνω στην κουβέντα επειδή με είχε εντυπωσιάσει η ερώτηση, επληροφορήθην ότι ένα ιδιόκτητο σπίτι φορολογείται πολύ περισσότερο αν έχει και δικά του ντουλάπια. Γι'αυτόν τον λόγο πολλοί Γερμανοί όταν αλλάζουν σπίτι παίρνουν και τα ντουλάπια τους μαζί να τα πάνε στο επόμενο σπίτι. Καλό,ε; Ειρήσθω εν παρόδω να μνημονεύσω ότι στη Γερμανία φορολογούνται και οι τηλεοράσεις: αν έχεις μία πληρώνεις λιγότερα από το αν έχεις δύο κλπ. Αυτό το βάζω στην κουβέντα για να γίνει κατανοητό ότι από ένα σημείο κι έπειτα ακόμη και ο πιο παράλογος φόρος γίνεται φυσιολογικός, όπως ακριβώς τον θεωρούσαν οι Γερμανοί. Όπως και να'χει, το δεδομένο εδώ είναι ότι τα σπίτια στη Γερμανία τα κατέχουν ως επι το πλείστω εταιρείες (που αρκετές είναι και τραπεζικές). Όπως δηλαδή πάει να γίνει κι εδώ. Απλά επειδή ο Έλληνας (και γενικά ο νότιος) ανέκαθεν είχε την επιθυμία να έχει το δικό του σπίτι, πρέπει να γίνει πολύ πιο βίαια.

Γενικά είναι πολλά τα παραδείγματα που θα μπορούσα να μνημονεύσω για να γίνει κατανοητό πλήρως το που πάει το πράγμα, αλλά δεν θα το κάνω διότι θεωρώ ότι αφενός είναι ανούσιο και αφετέρου διότι θεωρώ ότι ο καθένας πρέπει να είναι σε θέση να τα διακρίνει αυτά τα πράγματα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν η μετάλλαξη αυτή ολοκληρωθεί, που πηγαίνει κιόλας προς μια κατεύθυνση κυριολεκτικής σκλαβιάς, δεν θα υπάρχει και κανένας λόγος να παραμείνει ο επαίτης στην αίθουσα που πέφτει το φαγωπότι. Απλά πράγματα και απορώ προς τι το πλήθος άστοχων αναλύσεων.

Να ξεκαθαρίσω κάτι: καμία χώρα στην Ευρώπη -και είμαι απολύτως βέβαιος γι'αυτό που θα πω- δεν θέλει -ως σχέδιο- να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ. Αυτό που θέλουν είναι μια πιο κοντινή Κίνα, ούτως ειπείν μια χώρα παραγωγής με συνθήκες διαβίωσης και εργασίας όπως στην Κίνα που να κατασκευάζει και προωθεί τα προϊόντα των ευρωπαϊκών εταιρειών. Γιατί εμάς; Διότι απλούστατα έχουμε αποδείξει στην πράξη ότι είμαστε λαός δίχως αξιοπρέπεια, χαμερπής και δουλοπρεπής. Ό,τι πρέπει για τέτοιες καταστάσεις δηλαδή. Πρέπει όμως να υπάρχει και ο παραδειγματισμός προς τους άλλους, ότι το κακό παιδί δεν τιμωρείται απλώς, αλλά αποκεφαλίζεται. Η τιμωρία πρέπει να είναι παραδειγματική (όπου ειρήσθω εν παρόδω να πω ότι έχουμε και πλήθος ανοικτών εθνικών θεμάτων σε εξέλιξη, έτσι;). Συνεπώς αν με έναν σμπάρο έχουμε όχι δύο αλλά και περισσότερα τρυγώνια, το κέρδος θα είναι ανεκτίμητο, και γι'αυτό ακριβώς το τέλος του δρόμου για την Ελλάδα δείχνει έξοδο από το ευρώ.

Ήδη αν διαβάζετε τον ξένο τύπο έρχει αρχίσει να προετοιμάζεται το έδαφος, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο. Και όταν λέω να προετοιμάζεται, δεν αναφέρομαι στο "παιχνιδάκι" που γινόταν επί σειρά ετών για τους "τεμπέληδες Έλληνες που μας τρώνε τα λεφτά" κλπ, κλπ που σκοπό είχε να προετοιμάσει απλώς την κοινή γνώμη, Τώρα έχουμε αρχίσει να μπαίνουμε σε επίπεδο πολιτικών προετοιμασιών διά παν ενδεχόμενον προκειμένου η όποια "αντίδραση" να θεωρηθεί δικαιολογημένη και επιβεβλημένη προκειμένου να περιοριστεί η διεθνής κατακραυγή.


Δυστυχώς αν και ισχύει αυτό που λένε ότι καλύτερα να είχα σκατά στο στόμα μου από το να πω κάτι καλό για την συγκεκριμένη κυβέρνηση, πρέπει εντούτοις να σχολιάσω κάτι που βλέπω. Και αυτό το κάτι είναι ότι εν αντιθέσει με άλλες (πρόσφατες) εποχές όπου η επικοινωνιακή φόλα πήγαινε κι ερχόταν, πλέον τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά και κάποια από τα όσα ακούγονται δυστυχώς δείχνουν να έχουν βάση στην πραγματικότητα. Τώρα θα μου πείτε, από που τεκμαίρεται αυτό ρε Άδη; Απλό: κατ' αρχήν από τις ανερυθρίαστες κωλοτούμπες σημαντικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που δείχνουν ότι δεν θα τηρήσουν αυτά που υπόσχονται, καθώς και από ανθρώπους που πρόσκεινται σε αυτόν αλλά με πιο ελεύθερη σχέση (βλ. Λαπαβίτσας, Βαρουφάκης κλπ) και οι οποίοι όλοι λένε ότι αυτό το πρόγραμμα δεν βγαίνει.

Υπάρχει κάτι που είτε μας αρέσει, είτε όχι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε κατάματα: Καλώς ή κακώς, περίπτωση σαν της Ελλάδας δεν είχε ξαναγίνει στα παγκόσμια χρονικά (ήτοι με χρεωκοπία σε κοινό νόμισμα και με εντελώς παράταιρες πολιτικοοικονομικές συνθήκες). Απεδείχθη ότι οι "γιατροί" ήταν και κακοί και ερασιτέχνες και το "φάρμακο" μας έκανε ολοένα και χειρότερα. Όταν από ένα σημείο κι έπειτα δεν υπάρχει γυρισμός, κάνεις το μόνο που μπορείς να κάνεις για να μην σε κατηγορήσουν για γενοκτονία (διότι επί της ουσίας αυτό συμβαίνει στη χώρα, αν δείτε τους δείκτες της). Και ποιο είναι αυτό; Περικοπές για να ζεις αυτόνομα, όπως δηλαδή μας κάνουν ασταμάτητα.

Μόνο που αυτό δεν είναι ούτε ανάπτυξη, ούτε πλεόνασμα, ούτε τίποτα. Η ανάπτυξη θέλει επενδύσεις που κανείς δεν επενδύει διότι απλούστατα ξέρει ότι μπορεί να πάρει κοψοχρονιά και απλώς περιμένει. Και το πρωτογενές πλεόνασμα είναι αδύνατον να συνοδεύεται από τρύπα στον προϋπολογισμό που θέλει κι άλλα μέτρα. Αυτό είναι το λεγόμενο σπιράλ του θανάτου που λένε οι οικονομολόγοι και από το οποίο δεν υπάρχει έξοδος.

Δεν ξέρω πόσο εύθραυστο είναι το όλο σύστημα του ευρώ πλέον. Σίγουρα (και αφού δεν έχουν κάνει καμία αλλαγή) εξακολουθεί να έχει τα δομικά του προβλήματα και ως εκ τούτου να κινδυνεύει με κατάρρευση ανά πάσα στιγμή, αλλά σίγουρα ως προς εμάς δεν θα είναι και όπως ήταν προ ετών. Η αλήθεια είναι ότι τη μεγάλη ευκαιρία μας τη χάσαμε στις διπλές εκλογές του '12, εκεί όπου έπρεπε να θάβαμε τους πάντες και να κατέρρεαν τα πάντα. Μόνο έτσι θα γλιτώναμε. Πλέον κάτι τέτοιο δεν υφίσταται και οι επικείμενες εκλογές (όποτε γίνουν τέλος πάντων) μόνο ίδιες δεν θα είναι με τις διπλές προηγούμενες και ο λόγος είναι ακριβώς το προβληματικό νόμισμα σε συνδυασμό με την τιμωρητική διάθεση και τους δουλοπρεπείς και άχρηστους απόγονους του Τσολάκογλου που μας κυβερνούν.

Γι'αυτό βγαίνουν και ζητάνε οικεία πρόσωπα οι άλλοι, γι'αυτό και παρεμβαίνουν έτσι ωμά στα εσωτερικά της χώρας, γι'αυτό και μας βάζουν το μαχαίρι στον λαιμό έτσι ανερυθρίαστα. Διότι από την Ελλάδα βγάζουν λεφτά, μα πολλά λεφτά, είτε μέσω τόκων, είτε μέσω πωλήσεων, είτε μέσω υπεξαιρέσεων δημόσιας περιουσίας (και κυριολεκτώ ως προς τις υπεξαιρέσεις) και πάει λέγοντας. Ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ακριβώς τα ίδια, το μόνο σίγουρο είναι θα χαθεί πολύς χρόνος μέχρι να συνετιστεί πλήρως και ο χρόνος είναι χρήμα. Μην ξεχνάμε τα δύο βασικότερα πράγματα, για να μην τρέφουμε αυταπάτες: πρώτον, οι δανειστές έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι και δεύτερον, ο ισχυρός πάντα κάνει ό,τι γουστάρει. Αυτό όποιος δεν μπορεί να το χωνέψει, σοδίτσα. Κοινώς, δεν την γλιτώνουμε μάν-γκες μου.

Πάμε τώρα στην προεδρική εκλογή. Μια πολύ ωραία ανάλυση έχει κάνει ο φίλτατος zaph στο κατάστημά του και σας συνιστώ να την διαβάσετε. Σήμερα έγινε η πρώτη ψηφοφορία και βλέπω πολύ κόσμο να πανηγυρίζει. Εγώ απλώς παρακολουθώ τις εξελίξεις γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει καμία πρώτη ψηφοφορία. Υπάρχει απευθείας η τρίτη ψηφοφορία. Οι δύο πρώτες είναι απλώς τα τεχνάσματα για να μαζευτεί ο απαιτούμενος αριθμός βουλευτών. Προσωπικά τρέφω την πεποίθηση ότι τελικώς θα εκλεγεί ΠτΔ, όχι για άλλον λόγο αλλά διότι αρκετοί βολευτές από την τρέχουσα Βουλή δεν θα εκλεγούν ξανά άρα θα χάσουν όλα τα προνόμια (και που καιρός για κάρτα ανεργίας μέσα σε τόση ανάπτυξη;). Είναι δηλαδή καθαρά πρακτικό το θέμα και όλα τα υπόλοιπα τα ακούω βερεσέ. Επίσης να ξεκαθαρίσω κάτι ακόμα, αν και είναι πολύ νωρίς: ακόμη κι αν δεν εκλεγεί ΠτΔ και πάμε σε εκλογές, δεν το έχω και πολύ σίγουρο με τα δεδομένα που έχω στο μυαλό μου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί όντως να βγει πρώτος. Ξέρω, σας κούφανα, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο σενδόνι.

Αν θυμάστε ήδη εδώ και κάμποσους μήνες έχω γράψει ότι κάποια στιγμή θα τεθούν σοβαρά εκβιαστικά διλήμματα, τύπου μην γίνουμε Κύπρος κλπ. Μάλιστα είχα υποθέσει ότι δεν πρέπει να εκπλαγούμε αν για κανάν δυο μήνες δεν πληρωθούν και τίποτε μισθοί ή συντάξεις προκειμένου να συνετιστεί ο κόσμος και να ψηφίσει... με ελεύθερη βούληση. Όπως θα διαπιστώσατε από το ασύλληπτα εκφοβιστικό κλίμα των τελευταίων ημερών (όπου οι εκλογές παρουσιάζονται ως κάτι το πλήρως δαιμονοποιημένο) η προσπάθεια αυτή έχει τεθεί στο τραπέζι φόρα παρτίδα, με αποκορύφωμα το τσόκαρο που ακούει στο όνομα Βούλτεψη και που είπε στα μούτρα ότι μη εκλογή ΠτΔ (άρα εκλογές) ισοδυναμεί με πιστωτικό γεγονός, άρα με χρεωκοπία. Και μην μου πείτε για τις διευκρινίσεις κλπ, διότι τις ακούω βερεσέ. Αναλογιστείτε το εξής: αν όλο αυτό το κλίμα αισχρής πόλωσης καλλιεργείται για μια "απλή" εκλογή ΠτΔ, τι έχει να γίνει στις κανονικές εκλογές. Η άποψή μου είναι ότι ο λαός δεν πρόκειται να αντέξει το βάρος και για να διευκολυνθεί αυτή η κατάρρευση είναι πολύ πιθανό να βάλουν και το χεράκι τους οι Ευρωπαίοι. Εξάλλου θυμηθείτε πόσες δόσεις μας έχουν φάει επειδή "δεν τις είχαμε ανάγκη" (ήτοι επειδή δεν υπήρχε στα εν όψει ομόλογο για πληρωμή).

Κοινώς (και για να περάσουμε στο τέλος του δελτίου ειδήσεων και από το αθλητικό ρεπορτάζ), στους σημερινούς αγώνες στίβου ο Αντώνης_ ο Σαμαράς ο Πιτσαδώρος αγωνίστηκε μόνος του και κατάφερε να μείνει εκτός τελικών, αφού τερμάτισε πέμπτος. Ειδικότερα στους αγώνες σκοποβολής στοχεύοντας ευθεία πυροβόλησε προς τα πάνω και τραυμάτισε τα πόδια του κάτω. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο άνθρωπος είναι μεν άχρηστος και φαίνεται σε κάθε χειρισμό του, αλλά είναι πάντα ο άνθρωπός τους. Οπότε μην τον ξεγράφετε έτσι εύκολα. Αυτός που λέει σε όλα ναι (και που ακόμη δεν έχει εξασφαλίσει την επόμενή του δουλειά σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού, για να μην ξεχνιώμαστε) πετιέται στα σκουπίδια μόνο όταν επιτελέσει πλήρως το έργο του. Και ο Αντώνης_ ο Σαμαράς ο Πιτσαδώρος βροντοφωνάζει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί ότι έχει πολύ κόσμο ακόμη να στείλει στον άλλο κόσμο, έχει να κάνει πολύ κόσμο να πεινάσει, έχει κι άλλο απόθεμα αξιοπρέπειας να απεμπωλήσει (διότι του είχε αφήσει κάμποση η γιαγιά του), έχει μεγάλα κομμάτια της χώρας να ξεπουλήσει. Και οι Ευρωπαίοι επιθυμούν στασθερότητα. Ναι μεν βολιδοσκοπούν και τον Αλέξιο τον Β'΄τον Ανεπαρκή του pasok 2.0 (with virus) ώστε να είναι προετοιμασμένοι, αλλά αυτοί γενικά προετοιμάζονται για κάθε ενδεχόμενο. Και η αλήθεια είναι μία, ότι κανένα ενδεχόμενο δεν είναι καλό για εμάς.

Επειδή μακρυγόρησα, θα το κόψω εδώ, απότομα.
ΕΞάλλου δεν εξαντλείται το θέμα έτσι εύκολα. Ποιο είναι, όμως, το διά ταύτα;
Μα τι δεν κατάλαβες ρε μάστορα;
Δεν έχεις ακούσει αυτό που λένε ότι αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα τις είχαν καταργήσει; Όταν βασίζεσαι στον πιο ηλίθιο λαό που έχει υπάρξει από καταβολής της ανθρωπότητας, αυτό αποτελεί εγγύηση της κάθε επιτυχίας.

Χαίρετε.

Το βαθύτερο νόημα της περιπτώσεως του Ρωμανού

Έστω και με μία μικρή καθυστέρηση θα ήθελα να γράψω 2-3 πράγματα σχετικά με την υπόθεση του Ρωμανού, όχι τόσο επειδή το θέμα δεν έχει εξαντληθεί αλλά κυρίως επειδή έχει παραξεφύγει.

Νομίζω ότι το να χάνουμε και το δέντρο και το δάσος πλέον αποτελεί ίδιον της φυλής. Αν δεν την πετάξουμε τη μαλακία μας απλά δεν αντέχουμε. Να ξεκαθαρίσω κάτι: η όποια ιδεολογία του Ρωμανού με βρίσκει αδιάφορο, ενώ οι πρακτικές του σφόδρα αντίθετο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα καταδικάσω και την φυσική οντότητα λόγω των όποιων ιδεών του, πόσω δε μάλλον όταν επιβάλλεται να συνυπολογιστούν και οι αρκετές ιδιαιτερότητες της περιπτώσεως.

Και ποια είναι αυτή η περίπτωση; Μιλάμε για έναν πιτσιρικά που όντας ακόμα παιδί είδε έναν καλό του φίλο να πεθαίνει δίπλα του ακριβώς από σφαίρα μπάτσου, ήτοι από το Κράτος. Αυτό και τέλος.

Όποιος νομίζει ότι κάτι τέτοιο δεν αρκεί για να σου γυρίσει το μάτι ανάποδα και να το πάρεις αλλιώς, είναι κοινός βλαξ. Είναι εξίσου βλαξ όποιος νομίζει ότι ένα παιδί δεν είναι ικανό να σκεφτεί, να επεξεργαστεί και να συνειδητοποιήσει ότι αν ήταν αυτός μισό μέτρο πιο δεξιά ή πιο αριστερά ή αν η σφαίρα είχε... εξοστρακιστεί με μισό λεπτό της μοίρας λιγότερο θα μπορούσε να είναι αυτός ο νεκρός στο έδαφος και να μην ξαναδεί οικογένεια, φίλους μα και τη ζωή την ίδια. Αυτό που συνέβη πριν από 6 χρόνια εκείνον τον εξαιρετικά βίαιο Δεκέμβρη είχε να κάνει με ευθεία απειλή κατά της ζωής. Ήταν επιβίωση ή θάνατος για τον Ρωμανό, προτού προλάβει καν να το συνειδητοποιήσει ότι όντως έτσι συνέβη. Δεν είμαι και πολύ βέβαιος ως προς το πόσοι έχουν έρθει φάτσα κάρτα με τέτοιο δίλημμα, ιδίως από όσους τον καταδικάζουν (δίχως αυτό να σημαίνει ότι παίρνω το μέρος εκείνων που τον αποθεώνουν).

Δεν ξέρω ποιος δεν θέλει να το παραδεχθεί και κυρίως, γιατί, αλλά η μόνη αλήθεια είναι ότι έκτοτε του παιδιού αυτού του γύρισε το μάτι ανάποδα. Μεταξύ μας, όχι αδίκως. Το παιδί αυτό, λοιπόν, έκανε ό,τι έκανε, το έπιασαν, και αυτήν την στιγμή κουβαλάει στον σβέρκο τα αποτελέσματα των ίδιων του των επιλογών (και αυτό το λέω συνδυαστικά. Αν θέλετε να το κατανοήσετε εις βάθος ασχοληθείτε λίγο με το πως είναι στην φυλακή ο Μπρέιβικ που καθάρισε μερικές δεκάδες ανθρώπους και ο οποίος πρόσφατα διάβασα ότι σκέπτεται σοβαρά να ιδρύσει και κόμμα). Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, η οποία βασίζεται στην ουσιώδη τυφλότητα που πρέπει να έχει η Δικαιοσύνη (η οποία βέβαια ιδίως στην Ελλάδα αντί για τυφλή είναι κουφή, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο σενδόνι).

Η άλλη όψη του νομίσματος που είναι και η πιο ανησυχητική είναι η εξής: από τις αντιδράσεις του κόσμου (όχι όλου αλλά αρκετού) τον τελευταίο ένα μήνα συνειδητοποίησα δύο σοβαρά και φρικτά πράγματα συνάμα. Πρώτον, ότι το δικαίωμα για Εκπαίδευση πρέπει να το έχουν μόνο κάποιοι και δεύτερον, ότι στη χώρα ετούτη κανένα λάθος δεν συγχωρείται σε κανέναν (εκτός βέβαια αν είσαι πολιτικός, ή μιζάρεις τους πολιτικούς, ή έχεις φίλο ή συγγενή πολιτικό, ή αν έχις φάει πάρα πολλά από το κράτος ή έχεις για δικηγόρο τον Βορίδη ή τον Μπαλτάκο, ή τέλος πάντων για να μην μακρυγορούμε αν ανήκεις σε καμιά πεντακοσαριά ακόμη εξαιρέσεις). Και όταν λέω ότι δεν συγχωρείται κανένα λάθος εννοώ ότι δεν σου αναγνωρίζουν καν το δικαίωμα να κάνεις λάθη.

Στην αρχαία Αθήνα, την κοιτίδα της Δημοκρατίας, οι εχθροί της Δημοκρατίας όχι απλά δεν έπεφταν θύματα οποιουδήποτε είδους αλλά τουναντίον επιβραβεύονταν με αποζημίωση όταν επέκριναν ανοικτά την Πόλη, διότι οι Αθηναίοι θεωρούσαν ότι έτσι ανακάλυπταν τις αδυναμίες τους και τις διόρθωναν. Μόνο αν κάποιος (θεωρούσαν ότι) είχε αποκτήσει ισχύ να ανατρέψει το πολίτευμα αντιμετώπιζε τα δέοντα (οστρακισμός κλπ), αλλά και αυτά πάντα με τις προβλεπόμενες δημοκρατικές διαδικασίες (και δίχως αυτό να συνεπάγεται ότι οι πολλοί έχουν πάντοτε και δίκιο ή ότι οι αποφάσεις των πολλών ήταν πάντα οι σωστές. Συχνά, οι πολλοί απλώς βγάζουν μαζικά συσσωρευμένο φθόνο). Αυτά (και άλλα) όμως συνέβαιναν σε πολύ πιο ρομαντικές εποχές, δίχως να σημαίνει κιόλας ότι όλα τότε ήταν ρόδινα, είναι όμως άλλο πράγμα να μην ζεις στην τέλεια κοινωνία και άλλο πράγμα να ζεις σε μια κοινωνία που έχει γίνει εντελώς μπουρδέλο.
Για να μπορεί ένα σύγχρονο πολίτευμα να θεωρείται πραγματική Δημοκρατία υπάρχει ένα πλήθος από προϋποθέσεις. Μία από αυτές είναι και ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι (και ως Κράτος και ως πολίτης) στους εχθρούς σου και μια άλλη ο τρόπος που χρησιμοποιείς την ισχύ σου. Η Ελλάδα πανθομολογουμένως τα έχει κάνει σκατά παντού, σε κάθε τομέα και σε κάθε προϋπόθεση.

Μπορεί στην καθομιλουμένη να έχουμε συνηθίσει την λέξη "φυλακή" όμως αυτό στην πραγματικότητα είναι ένα μόνο κομμάτι του λεγόμενου σοφρωνιστικού συστήματος της χώρας. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι είδους σοφρωνισμό μπορεί να έχει μια χώρα που αρνείται σε έναν νέο να σπουδάσει ούτως ειπείν να μορφωθεί; Να σας το πω αλλιώς: όπως ανέπτυξα παραπάνω, θεωρώ ότι ο Ρωμανός έκανε ό,τι έκανε απλώς και μόνο επειδή του γύρισε το μάτι ανάποδα πριν από 6 χρόνια. Αν όντως όλη η εν γένει συμπεριφορά του είναι προϊόν οργής, αυτό μόνο με μόρφωση μπορεί να ανατραπεί. Μόνο αν καταλάβει ο ίδιος τι έκανε και τι θα έπρεπε να είχε κάνει μπορεί να βελτιωθεί η φύση αυτού του ανθρώπου. Πως όμως θα γίνει αυτό αν δεν μπορεί να σπουδάσει;

Μέσα στο πλήθος από ασυνάρτητες βλακείες που διάβασα το τελευταίο διάστημα πέτυχα και την κατηγορία "τι θα πεις αν κάνει απεργία και ο....; (βάλτε ένα όνομα της αρεσκείας σας)". Πιο συγκεκριμένα, διάβασα για τον Τσοχατζόπουλος, για τον Αλκέτ Ριζάι, για εμπόρους ναρκωτικών και πλήθος άλλων βαρυποινητών. Και αναρωτιέμαι: είναι όλοι αυτοί το ίδιο; Δηλαδή όποιος μπαίνει στη φυλακή είναι το ίδιο με τους άλλους που είναι μέσα; Ερώτηση: προς ώρας ο Ρωμανός βρίσκεται μέσα ως προφυλακισμένος για ληστεία τράπεζας. Οι δύο των ιδιωτικών εταιριών ενέργειας που τσέπωσαν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια όμως, γιατί δεν είναι μέσα; Επειδή είχαν ως μάρτυρα υπερασπίσεως τον Στουρνάρα και δικηγόρο τον Βορίδη, ή επειδή μόνο το κράτος λήστεψαν κι ουχί καμία τράπεζα; Αυτό το αναφέρω ως ένα απλό παράδειγμα για να γίνει κατανοητό αυτό που έγραψα πιο πριν.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να κρίνεται από εμάς μεμονωμένα κι όχι μέσα από κάποιο σύνολο. Ο Τσοχατζόπουλος ας πούμε πρέπει να κριθεί μεμονωμένα για τις πράξεις του και μόνο (μία από τις οποίες φυσικά είναι και το ότι έφτιαξε το κράτος που θαυμάζουμε, έτσι;). Είναι άδικο για τον οποιονήποτε να του φορτώνουμε πράγματα που έχουν κάνει και άλλοι, ακόμη κι αν αυτός είναι ο χειρότερος όλων. Και το ίδιο ισχύει και για τον Ρωμανό και αντίστοιχα αλλιώς θα αντιμετωπίσω την απεργία πείνας και τα αιτήματα του Ρωμανού και αλλιώς του οποιουδήποτε άλλου.

Φυσικά δεν περιμένω κάποια αλλαγή πλεύσης από αυτόν τον γελοιότατο λαό, ο οποίος διαχρονικά θεωρεί ότι είτε διδακτορικό πυρηνικής φυσικής έχεις, είτε κλήση της τροχαίας, έχεις απλώς ένα χαρτί στα χέρια σου. Καλώς ή κακώς όμως η Κοινωνία μας είναι σε τόσο οριακό επίπεδο που πλέον δεν μπορούμε να κάνουμε άλλες εκπτώσεις. Κάποτε είχαμε την αβάντα (χρονική τε και νευρική) να επιτρέπουμε στον κάθε γελοίο να αναπτύσει την κοσμοθεωρία του με την ελπίδα ότι κάποτε θα κατανοήσει (έστω και με τη βοήθεια των υγιώς σκεπτόμενων) ότι αυτό που λέει είναι μια κοινή μπαρούφα. Δυστυχώς όμως σε τούτη χώρα της φαιδράς πορτοκαλεάς, ο κάθε βλαξ όταν ένοιωθε ότι εκτίθετο απλώς σιωπούσε για κάποιο διάστημα μέχρι η περιπτωσή του να ξεχαστεί και αυτός να αποκτήσει τη δυνατότητα να μας ζαλίσει τον έρωτα σε κάποιο επόμενο θέμα της καθημερινότητας. Αυτό πλέον είναι ανέφικτο να συνεχίσει να υφίσταται, όμως εδώ έχουμε ένα αμιγώς ελληνικό παράδοξο: εξακολουθεί να υφίσταται με αυξανόμενους ρυθμούς. Αυτό είναι και το Αξίωμα της θεωρίας που προ ετών έχω εισαγάγει ότι δεν ζουν ανάμεσά μας (όπως λέει ο Λιάκουρας) αλλά εμείς ζούμε ανάμεσά τους. Παντού ηλίθιοι κι εμείς στη μέση χαμένοι στο πουθενά. Διότι, ναι, αν τα δούμε όλα ένα προς ένα η μοναδική αξιοπρεπής λύση που απομένει για να εξηγήσει την κατάπτωση και τα χάλια αυτής της χώρας είναι ότι κατοικείται ως επί τω πλείστω από ηλιθίους.

Πως αλλοιώς μπορείς να αποκαλέσεις κάποιον που για να λάβει θέση για τα δικαιώματα κάποιου άλλου πρώτα κοιτάζει αν ο άλλος προέρχεται από εύπορη οικογένεια; Όπως έγινε και στην περίπτωση του Ρωμανού για παράδειγμα. Δηλαδή αν ήταν από οικογένεια μεροκαματιάρηδων μπορεί να είχε δίκιο αλλά τώρα που είναι από πλούσια οικογένεια δεν το έχει; Τι σόι δίκιο είναι αυτό τότε;

Έγραφα στην αρχή ότι με αφήνει αδιάφορο η όποια ιδεολογία του, ενώ είμαι σφόδρα αντίθετος με τις πρακτικές του (και σε αυτό το σημείο χάριν του λόγου υιοθετώ και την άποψη αρκετών ότι είναι υπαίτιος και για τρομοκρατία ο Ρωμανός, άσχετα αν κάτι τέτοιο δεν υφίσταται προς ώρας τουλάχιστον). Ως προς το πρώτο σκέλος, νομίζω ότι όσοι με ξέρετε από τα κείμενά μου ξέρετε ότι είμαι και κατά της αναρχίας γενικότερα (ήταν και ο Πλάτων κατά άλλωστε). Ως προς το δεύτερο τώρα, είναι αυτονόητο ότι όλο και κάποιος βλαξ θα βγει να αντιτείνει ότι "αν όλοι σκέφτονταν σαν εσένα Άδη, δεν θα είχε γίνει ούτε η επνάσταση του 21". Κλασική απάντηση βλαμμένου υπ'αριθμόν 15. Γενικά έχω μια πρόσθετη ευαισθησία προς όλους εκείνους που διακδικούν τα δικαιώματά τους, όπου κι αν βρίσκονται κι ό,τι κι αν είναι. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δίνω δίκαιον και σε όλους αλλά δεν παριστάνω ότι δεν βλέπω κιόλας. Άλλοι μπορεί να έχουν όλο το δίκιο μαζί τους, άλλοι να μην έχουν καθόλου και άλλου να έχουν κάποιο δίκιο κ.ο.κ. Αυτό ισχύει από λαούς ολόκληρους μέχρι και μεμονωμένες περιπτώσεις ή συνδυασμένες κινήσεις. Θα σας αναφέρω μερικά παραδείγματα: υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις λαών που διεκδικούν την αυτονομία τους (πχ Βάσκοι, Βορειοϊρλανδοί κλπ). Η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι σε τέτοιες περιοπτώσεις η διπλωματία είναι ισχυρότερη από τα όπλα και αυτό διότι το όπλο πάντα θα δημιουργεί και εχθρούς, ενώ η διπλωματία σπανίως (σκεφτείτε τον Γκάντι για παράδειγμα, για να το καταλάβετε καλύτερα αυτό). Εννοείται ότι ένα χτύπημα τώρα κι ένα χτύπημα τότε δεν έχουν καμία σχέση με μια κανονική επανάσταση (του τύπου να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους να διεκδικήσει τις ζωές του ξανά) η οποία λογικά είναι διαρκής. Κοινώς, άλλο πράγμα η επανάσταση και άλλο η τρομοκρατική ενέργεια. Άρα αν υποθέσουμε ότι ο Ρωμανός όντως έχει ανάμειξη με τέτοιες ενέργειες, είμαι τελείως αντίθετος και θα προτιμούσα να ακολουθήσει μιαν άλλη οδό (ακόμη και ξέροντας τι κωλοκράτος θα είχε να αντιμετωπίσει). Σε κάθε περίπτωση όμως και ανεξάρτητα με το τι πραγματικά ισχύει, ποιος είμαι εγώ που θα του αρνηθώ θεμελιώδη δικαιώματα του σύγχρονου δυτικού (και υποτίθεται πολιτισμένου) κόσμου; Ποιος είμαι εγώ που θα τον κατηγορήσω για το θέμα της μόρφωσης; Και μάλιστα όταν ζούμε σε μιαν εποχή που τα θεμελιώδη δικαιώματα στη χώρα μας συρρικνώνονται με ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς, κάτι που παρατηρώ με ανησυχία δεν απασχολεί την πλειοψηφία;

Πόσο βλάκας μπορεί να είναι κάποιος για να μην καταλαβαίνει ότι αρνούμενος ένα βασικό δικαίωμα ενός άλλου ανθρώπου αυτομάτως ανοίγει εσαεί την πόρτα για την άρνηση (μέσω κάποιων άλλων) ενός δικού του δικαιώματος σε μελλοντικό χρόνο; Διότι μέσα σ'όλα έχουμε λησμονήσει ότι κάθε τόσο όλο και κάποιος άλλου είδους Ρωμανός σκάει, είτε θύμα της Υγείας, είτε θύμα της Παιδείας, είτε θύμα της βίας στα γήπεδα, είτε θύμα της φτώχειας και της ανέχειας κλπ. Αλλά εμείς εκεί, βράχοι, ακλόνητοι: κάθε φορά πέφτουμε από τα σύννεφα που βλέπουμε κάτι τέτοιο.

Τι σημασία έχει αν ο Ρωμανός είναι φυλακισμένος; Πότε έπαψαν οι φυλακισμένοι να λογίζονται άνθρωποι; Ακόμη και οι χειρότεροι εγκληματίες είναι άνθρωποι. Ακόμη και ο απόπατος των κοινωνιών πρέπει να λάβει την ευκαιρία της ενσωμάτωσης στην Κοινωνία. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλές δικαιολογίες για να ΄χουμε κάτι να λέμε και κάτι ν'ασχολούμαστε.
Ζούμε σε μια κοινωνία που μεγαλύτερος εχθρός θεωρείται ένας πιτσιρικάς που επί της ουσίας μπορεί να ήθελε κάτι να κάνει αλλά ποτέ δεν έκανε τίποτα, και όχι ένας μεγαλοπολιτικός τύπου Σαμαρά που έχει καταστρέψει μια ολόκληρη χώρα, που έχει υποδουλώσει τελεσίδικα έναν ολόκληρο λαό, που έχει καταστρέψει όλη τη βασική γραμμή παραγωγής, που έχει στείλει κόσμο είτε στην αυτοκτονία είτε στο εξωτερικό. Πως διάολο είναι δυνατόν αυτό; Τι διάολο πήγε λάθος με αυτήν τη χώρα και γίναμε τόσο σκατάδες; Είμαι απολύτως βέβαιος ότι ακόμη κι αν η περίπτωση του Ρωμανού είχε την ίδιαν κατάληξη με την περίπτωση του Μπόμπι Σαντς επί Θάτσερ, ο γελοίος λαός που κατοικεί ετούτη τη γωνιά θα αντιδρούσε με κάποιον εξίσου φαιδρό τρόπο και αόλα αυτά γιατί; Διότι έχει εθιστεί στη μιζέρια και την αχρηστία.

Διότι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό: όχι η στάση του κράτους, διότι αυτή είναι αναμενόμενη. Η στάση των πολιτών είναι το διαχρονικό πρόβλημα, η οποία πλέον τους κατατάσσει σε γνωστικό επίπεδο αμοιβάδας και αυτό το συμπέρασμα δεν εξάγεται μόνο από την περίπτωση του Ρωμανού αλλά από όλα όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας.
Μιλάμε για έναν λαό που έχει την βεβαιότητα ότι ένας Γκάντι μπορεί να βγει μόνο από τους άλλους. Ότι μόνο οι άλλοι μπορούν να τον ξελασπώσουν. Ότι μόνο στους άλλους μπορούν να τύχουν αυτά. Ότι μόνο οι άλλοι του φταίνε για όλα τα δεινά, λες και οι άλλοι είναι που ανοίγουν τις κερκόπορτες ή γενάνε τους ρουφιάνους. Μιλάμε για έναν λαό που έχει την επίγνωση ότι δεν περνάει τίποτε από τα χέρια του για να βελτιώσει την ζωή του. Πότε γίναμε τόσο άχρηστοι;
 
Δε νομίζω ότι υπάρχει επιστροφή. Φοβάμαι ότι η Ελπίς πέθανε πρώτη.
Χαίρετε.

Exodus, Bonded by Blood

Διαχρονικά το αγαπημένο μου thrash metal κομμάτι από έναν εκ των αγαπημένων μου δίσκων γενικά. Ξυπνάει όλων των ειδών τα συναισθήματα μαζί με τα όποιοα ψήγματα νεανικής καφρίλας έχουν απομείνει. Για την οργή δεν σχολιάζω κάτι, αυτή έχει πολλαπλασιαστεί...



Όλα αυτά εν όψει του νέου άλμπουμ των Convixion που ετοιμάζεται και που μετά βεβαιότητος θα είναι πιο αισθησιακό κι από τις πρωϊνές κάβλες!

Black magic rites on this black evil night
begin with the slice of the blade
Metal and blood come together as one
onlookers they gasp in dismay
Taste the sweet blood of one another
sharing without any greed
Bang you head as if up from the dead
intense metal is all that you need

Murder in the front row
crowd begins to bang
and there's blood upon the stage
bang you head against the stage
and metal takes its place
Bonded by blood

Metal takes hold death starts to unfold
it's loud like the worlds at an end
You're in a blood fury the metal won't stop
onlookers they bang at command
Cutting your palm and drinking your blood
the power that few others dare
You feed the need to go out and kill
the same need that your blood brother shares

Murder in the front row crowd begins to bang
and there's blood upon the stage
bang your head against the stage
and metal takes its price
Bonded by blood

Λίγα (πολιτικά) αθλητικά με νόημα...

Θα μου πείτε, εδώ γίνεται το σώσε κι εσύ ασχολείσαι με τα αθλητικά;

Ναι, ασχολούμαι με τα αθλητικά, αλλά πως ασχολούμαι με τα αθλητικά; Κατωκοσμικά.
Όπως και να'χει ο hades τζέη αρ ως γνήσιο τέκνο μου μου έχει κάψει τον υπολογιστή και για την ώρα αδυνατώ να τον αντικαταστήσω γεγονός που συνεπάγεται ότι δεν μπορώ να κάτσω να αραδιάσω τα σενδόνια που έχω στο κεφάλι μου ενώ ταυτόχρονα έχω διαπιστώσει ότι με τα αθλητικά διακυβεύονται αρκετά διαφορετικά πράγματα απ'όσα κάποιοι τεχνηέντως προσπαθούν να παρουσιάσουν.

Όσοι έχουν "πρόσβαση" στα γεγονότα της χούντας, ούτως ειπείν να έχουν κάποιον που να μπορεί να τους εξιστορήσει με ντοκουμέντα κάποια γεγονότα, θα γνωρίζουν καλά ότι και επί της τότε χούντας (όπως και επί της σημερινής) το ποδόσφαιρο προωθείτο συστηματικά, δήθεν ως έκφανση πολιτισμού κλπ. Παπάρια μάντολες. Το τι ξύλο έπεφτε σε κάτι ντέρμπυ ήταν άνευ προηγουμένου και περιέργως ενώ θα μπορούσε να εκληφθεί ως απόπειρα "στάσης", συνήθως δεν συνέβαινε τίποτα. Μάλλον επειδή (όπως και στην σημερινή χούντα) βοηθούσε στο να εκτονώνεται ο κόσμος κάπου αλλού πέραν της κυβερνήσεως. Κοινώς, έσκαγε η ασφαλιστική βαλβίδα μέσα στους αγωνιστικούς χώρους και οι από πάνω είχαν το κεφάλι τους ήσυχο. Πέραν τούτου φυσικά, κάθε τόσο μπορεί να υπήρχε και πάτημα για κανά μικρομέτρο εδώ κι εκεί, για καμιά προσαγωγούλα στα κεντρικά, για καμιά απαγόρευση τάχα μου δήθεν κλπ, κλπ, αλλά όλα αυτά ήταν στο πλαίσιο των αγώνων, αν με νοείτε. Δεν πα να χτυπιόταν ο άλλος ότι τον πήγαν μέσα ως αντιφρονούντα ή ως κουμμουνιστή ή ως ό,τι να'ναι αντίστοιχο; Όχι φίλε, για τα επεισόδια στη Θύρα 169 σε πάμε για εξακρίβωση του απαντούσαν.
Πρόσφατα έσκασε μύτη και μια αποκάλυψη (για όσους πέφτουν από τα σύννεφα βέβαια) ότι η χούντα είχε μεριμνήσει σχετικά με την εξασφάλιση του αποτελέσματος με τον Ερυθρό Αστέρα το 71. Πριν κάτι χρόνια είχαμε και την ίδιαν ομολογία από την κυρά-Χουντικού αν θυμάστε. βεβαίως δεν το λέω αυτό ούτε για να γίνω κόκκινο πανί από τους φίλους μου τους βάζελους (όσο κι αν κωλοχτυπιούνται ότι τα πράγματα δεν είχαν γίνει έτσι), ούτε φυσικά για να προβοκάρω ότι τάχα μου εμείς σας τα λέγαμε κλπ. Εξάλλου πλέον μου είναι παντελώς αδιάφορο. Το λέω αυτό προς επίρρωσιν του προηγούμενου που ανέφερα, ως προς την προώθηση του ποδοσφαίρου ως πάγια πολιτική τακτική. Και σημειωτέον ότι όταν λέμε για ποδόσφαιρο, δεν εννοούμε μόνο την μπάλα εντός τεσσάρων γραμμών αλλά και το ΠΡΟΠΟ και όλα τα συναφή, έτσι; Ιδίως το ΠΡΟΠΟ εδώ που τα λέμε είχε γνωρίσει τρελή άνθηση λόγω του τρελού σπρωξίματος που έτρωγε.

Βεβαίως, δεν είμαστε πλέον στην ίδιαν εποχή με τότε (ή με τότενες όπως λένε οι γραμματιζούμενοι), αλλά ακόμη και με βασικές διαφορές, η ουσία παραμένει η ίδια και αποσκοπεί στην δημιουργία φανατισμού του κόσμου, αντιπαλότητας, καλλιέργειας μίσους και έχθρας, υποβοηθώντας τον να ανακαλύψει ποιοι είναι οι "πραγματικοί" εχθροί.

Τις μέρες που διανύουμε έχουν συμβεί πράγματα και θάματα: μεταξύ άλλων βγήκαμε από το μνημόνιο με... αρκετόμηνη παράταση και βέβαιη οψιόν για νέο μνημόνιο, γιγαντώσαμε το πρωτογενές πλεόνασμα αλλά πάντοτε μαζί με την τρύπα στα έσοδα του προϋπολογισμού, ορθώσαμε ανάστημα για μη λήψη νέων μέτρων τα οποία θα λάβουμε υπερπολλαπλάσια, κλπ, κλπ. Την ίδιαν στιγμή να υπενθυμίσω απλώς ότι αρκετά από τα προηγουμένως ψηφισθέντα θα αρχίσουν να εφαρμόζονται από το 15 και μετά, έτσι; Παράλληλα, η μεγάλη ελπίς του Έθνους (όχι της εφημερίδος), ο Αλέξης ο Β' ο Ανεπαρκής (Α' ήταν ο Αλαβάνος, αν και τυπικά Αλέκος, όπως την έκανε δηλαδή) έχει αφενός να οργανώσει του περίπου 15 Σύριζες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (πράγμα που αποτελεί άθλο αν αναλογιστούμε ότι οι συνιστώσες είναι λιγότερες των δέκα), ενώ ταυτόχρονα πρέπει να οργανώσει και την μεγάλη κωλοτούμπα (την οποίαν φυσικά εδώ και πάρα πολύ καιρό έχουμε αναπτύξει και τεκμηριώσει αρκούντως αλλά στα παπαράκια σας και σιγά μην την θυμάστε). Ενδεικτικά να υπενθυμήσω ότι ο πρωτοκλασάτος βολευτής Μητρόπουλος πρόσφατα εδήλωσε ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑς δεν λάβει ισχυρά εντολή θα αναγκαστεί να εφαρμώσει μνημονιακές πολιτικές. Ολίγον παλαιότερα ο Δραγασάκης είχε κάνει λόγο για απόσυρση του χρέους ωσάν να αναφερόταν σε αγορά αυτοκινήτου και προφανώς δίχως να συμπληρώσει αν η εν λόγω απόσυρση θα συνοδευόταν από απόκτηση νέου χρέους με πιο συμφέροντες όρους. Και φυσικά (μέσα σε όλον τον ορυμαγδό) μην ξεχνάμε και την πρόσφατη τοποθέτηση Σταθάκη ότι θα μπορούσαν όλοι μαζί να ψηφίσουν για ΠτΔ (τους), αρκεί ο Αντώνιος_ ο Πιτσαδώρος ο Στραβοχυμένος, ο αθλιότερος και θλιβερότερος συνάμα πρωθυπουργός στην σύγχρονη ιστορία της χώρας, ο άνθρωπος που είχε ως σατανικό σχέδιο για να τους τη φέρουμε (στους δανειστές) το να πληρώσουμε τα πάντα και μετά να θέσουμε θέμα επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους, ο άνθρωπος που κατά τον φίλτατο polse είναι ο εφευρέτης της πίτσας με τα 4 τυριά που έχει γεύση 5 τυριών, αρκεί λοιπόν ο εν λόγω πολιτικός ανήρ να έδινε τον λόγο του ότι αμέσως μετά την εκλογή του ΠτΔ (τους) να κάνει εκλογές. Και το ερώτημα είναι το εξής: αν ο ΠτΔ (τους) ψηφιστεί, γιατί μετά να κάνουν εκλογές; Την ίδιαν στιγμή, μετά από 6 χρόνια απάνθρωπης πολιτικής, μέσα σε μια φασιστική Ευρώπη και αναπνέοντας τον ίδιον αέρα με ατελείωτο πλήθος ηλιθίων της διπλανής πόρτας τε και ιστολογίου οι οποίοι μασάνε κάθε είδους κουτόχορτο που πέφτει από τον αγρό μέσα από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης, με πλήθος μέτρων και αποφάσεων που έχουν εξαθλιώσει τους πάντες και τα πάντα, με τα καλύτερα και νεώτερα μυαλά να φεύγουν εντός αφήνωντας πίσω τους μια γερασμένη και παρηκμασμένη χώρα, στα πρόθυρα εδαφικών παραχωρήσεων και περαιτέρω οριστική απώλεια εθνικής κυριαρχίας (το παιχνίδι πλέον έχει ξεκινήσει για τα καλά, και προς Βορρά και προς Ανατολάς και φυσικά το αποτέλεσμα το φανταζόμαστε όλοι μας), κάποιοι έχουν βρει το πραγματικό όπιο του λαού: το ποδόσφαιρο.

Θα μου πείτε, δηλαδή ρε Άδη δεν ήταν πάντοτε όπιο του λαού η μπάλα; Ναι, ήταν, όμως δεν ήταν το μόνο. Πλέον δεν βλέπω να έχει μείνει κάτι άλλο και αναγκαστικά έχουν πέσει με τα μούτρα πάνω του. Ούτε με θρησκεία βλέπω να'χει κουράγιο να ασχοληθεί ο Έλληνας, ούτε με κόμματα όπως παλαιότερα που πλακωνόταν λες κι επρόκειτο για ζήτημα τιμής, ούτε με τιποτε άλλο. Μπάλα, κυρίες και κύριοι, μόνο μπάλα, για να πνίγονται οι στεναχώριες. Πως να πνιγεί όμως η ρημάδα όταν δεν σε αφήνει ο κόρακας; Αλλά μην ξεφεύγουμε...
Βεβαίως ξέρω τι θα με ρωτήσετε τώρα και το βρίσκω απολύτως λογικό, και μην με ρωτήσετε πως ξέρω τι θα ρωτήσετε, διότι αυτό είναι γελοίο ερώτημα. Μην ξεχνάτε ότι θεός ειμί άλλωστε εν αντιθέσει μ'εσάς τους κοινοί θνητοί που δεν ξέρετε που πάνε τα 4, και μάλλον γι'αυτό μας έχουν όλους στα 4 και μας εφαρμώζουν τα μνημόνια μετά χαράς στρατοπέδου συγκεντρώσεως. Ξεφύγαμε όμως: το ερώτημα που μετά βεβαιότητος θα θέτατε είναι το τι ενδιαφέρει εσένα που δεν ασχολείσαι, ή τη μάνα σου, ή τη γκόμενά σου που δεν ξέρει καν τι χρώμα φανέλλα έχει ο Ολυμπιακός κ.ο.κ.
Δυστυχώς η απάντηση είναι γελοιωδώς πανεύκολη: όσο δεν σε ενδιέφεραν οι τράπεζες που τα έτρωγαν με χρυσά κουτάλια αλλά σου φόρτωσαν τη σωτηρία τους παρουσιάζωντάς την ως δική σου, έτσι σου έχουν φορτώσει και την μπάλα, άσχετα αν δεν σε ενδιαφέρει ή όχι.

Αν αύριο μεθαύριο γίνουν (που θα γίνουν) χοντρά επεισόδια ανάμεσα στους οπαδούς των τάδε δύο μεγάλων ομάδων (ας πούμε, τους Ολυμπιακούς και τους αεκτζήδες) και πέσει το ξύλο της αρκούδας, τι θα πεις αν σε καλέσει η αστυνομία και σου ανακοινώσει ότι την έπεσαν με μαχαίρι στο παιδί σου, όχι επειδή συμμετείχε στα επεισόδια, αλλά επειδή έτυχε να περνάει από 'κει για να έρθει στο σπίτι, φορώντας ένα τζάκετ σε λάθος χρώμα; Μήπως θα πεις ότι το θέμα δεν σε αφορά; Αν αύριο-μεθαύριο απαγορευτεί η κυκλοφορία στους χ-ψ-ζ δρόμους ένεκα επεισοδείων όπου μπορεί να σου σπάσουν το μαγαζί, ή να σου κάψουν το αυτοκίνητο ή ακόμη και να μένεις εκεί και πνιγείς στα δακρυγόνα δίχως να μπορείς να μπεις ή να βγεις από το σπίτι σου, θα σε αφορά, ναι ή όχι; Αν αύριο-μεθαύριο η το κράτος δήθεν για να πατάξει την βία στα γήπεδα "αναγκαστεί" να προσλάβει κανά διχίλιαρο αστυνομικούς, το οποίο ένεκα των αντιδράσεων της τρόικας θα συνεπάγεται περαιτέρω μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, σε παροχές και δικαιώματα, εσύ τι θα πεις; Ότι δεν συμμετέχεις επειδή δεν σε αφορά το θέμα; Ξέρετε πόσοι που είχαν την ίδια βεβαιότητα κλαίνε με μαύριο δάκρυ (πχ) για το αυτοκίνητό τους που έγινε στάχτη ενώ το χρωστούσαν ακόμα δύο χρόνια στην τράπεζα;

Κατάλαβες τώρα χαζούλη(α) μου  για ποιον λόγο σε αφορά άμεσα κάθε γεγονός που γίνεται στην μπάλα; Διότι είμαστε τόσο βλάκες ως φάρα, που ακριβώς όπως μας πειθει ο κάθε Πρετεντέρης και Παπαδημητρίου για το ποιος φταίει φταίμε, έτσι μας πείθουν  και για το ότι ο πραγματικός εχθρός δεν είναι ο πολιτικός που παίρνει τις αποφάσεις ή ο ξεφτιλισμένος δημοσιογράφος που καλλιεργεί το έδαφος, αλλά ο οπαδός της άλλης ομάδας ή ο τάδε διαιτητής. Άκομα και η Αμφίπολη μας απογοήτευσε, εκτός αν έχει τον Αλέξανδρο θαμμένο από κάτω, σε κανά υπόγειο που δεν έχει βρεθεί ακόμη. Μόνο που η Αμφίπολη έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: δεν προκαλεί φόβο και μόνο ο φόβος φυλάει τα έρμα, ήτοι δίχως φόβο μην σου πω ότι μπορεί μέχρι και να βγει κόσμος στους δρόμους για να διαδηλώσει. Άρα, κακό, πολύ κακό μεγάλε, πάρα πολύ κακό... Συνεπώς εμείς πρέπει να ψάξουμε κάτι που να προκαλεί φόβο και ανασφάλεια και αν (ακόμα καλύτερα) από αυτόν τον φόβο η λύση ζητηθεί από το Κράτος, ας πούμε με αύξηση της αστυνόμευσης, ακόμη καλύτερα!

Στον Βενιαμίν Φραγκλίνο έχει αποδοθεί μια τεράστια ρήση: όποιος θυσιάζει την ελευθερία του χάριν της ασφάλειας, τότε δεν του αξίζει ούτε η ελευθερία ούτε η ασφάλεια. Κουβέντα με τεράστια βαρύτητα...

Εδώ και μήνες βρίσκεται σε εξέλιξη μια ολοένα αυξανόμενη προπαγάνδα που αφορά πλήθος θεμάτων αθλητικού ενδιαφέροντος. Η προπαγάνδα αυτή, έχει ξεκινήσει (ως προς το χοντρό της σκέλος) εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, τολμώ να πω σχεδόν από το 2003 που συμπτωματικά συμπίπτει και με τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής μας με το πολυχρονεμένο μας κωλονόμισμα. Βέβαια αυτό που λέω δεν σημαίνει ότι παλαιότερα δεν υπήρχαν θέματα βίας, αλλά ψάχνουμε να βρούμε το πότε ξεκίνησε η όξυνση.
Αυτό που πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό είναι ότι το κράτος ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να δώσει λύση στα προβλήματα που προκαλούνταν με αφορμή το ποδόσφαιρο: πάντα είχαμε ξύλο, σε αρκετές περιπτώσεις είχαμε και σοβαρούς τραυματισμούς, ενώ ουδέποτε είχαν λείψει και οι θάνατοι. Εικοσιένας νεκροί στην Θύρα 7 το 1981, Μπλιώνας στη Λάρισα από παοκτζήδες, Ξηροκώστας της ΑΕΚ ανάπηρος από τη μέση και κάτω στο Χαριλάου, Φιλόπουλος σε ραντεβού πριν από αγώνα βόλεϊ γυναικών, ανηλεές ξύλο σε αγώνες του Ολυμπιακού στη Νίκαια -δις-, στην Ξάνθη και σε χίλια δυο άλλα γήπεδα καθώς και ανάμεσα σε οπαδούς άλλων ομάδων σε ολόκληρη την επικράτεια, πρόσφατα ο Κατσούλης του Εθνικού στον Ηρόδοτο και ενδιάμεσα τόσοι άλλοι μέσα από αμέτρητα περιστατικά, πολλά εκ των οποίων ενδεχομένως να αποτελούν μέχρι και παγκόσμιες πρωτοτυπίες. Θυμηθείτε ας πούμε την περίπτωση που συνδεσμίτες του ΠΑΟΚ είχαν απαγάγει και κρατούσαν αιχμάλωτο για καμιά βδομάδα έναν οπαδό του Ηρακλή σε σύνδεσμό τους, ή μια άλλη τραγική περίπτωση όπου οπαδοί του Άρεως είχαν βάλει φωτιά να κάψουν ζωντανό ένα σκυλάκι μόνο και μόνο επειδή το χρώμα του ήταν άσπρο-μαύρο. Ο Αϊνστάιν είχε απόλυτο δίκιο για την ανθρώπινη βλακεία.

Ασχολήθηκε ποτέ το κράτος; Όχι. Μήπως δεν τα ήξερε; Φυσικά και τα ήξερε. Πάντα τα ξέρει αλλά δεν ενδιαφέρεται. Γιατί; Μα διότι αν δώσει λύση σε τέτοια θέματα κι εσύ σταματήσεις να φοβάσαι, μπορεί αύριο-μεθαύριο να στραφείς ενάντια στο Κράτος. Είναι απλούστατο. Το Κράτος δεν είναι κανάς ερασιτέχνης να βγάζει τα ματάκια του με τα ίδια του τα χέρια. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι από το 2003 κι έπειτα το παιχνίδι παραχόντρυνε και η πρώτη "ουσιαστική" απόφαση ήταν απαγόρευση μετακινήσεων των οπαδών, η οποία διατηρείται ακόμη και σήμερα (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) και η οποία υποδηλώνει με νόημα ότι οι οπαδοί έχουν να χωρίσουν τα πάντα μεταξύ τους. Μέσα σ'όλα τα λοιπά γεγονότα λοιπόν (ήτοι κάκιστες διαιτησίες, ευρύτερη καχυποψία κλπ, κλπ) έχει αρχίσει και μια συστηματική υποκίνηση έχθρας και μίσους με δήθεν δικαιολογημένες αφορμές. Ας πάρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: το γήπεδο της ΑΕΚ. Μία πραγματικά πικραμένη ιστορία που σφίγγει την καρδιά κάθε ποδοσφαιρόφιλου, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων. Ο τότε πρόεδρος της ΑΕΚ, Γρανίτσας, βλέποντας ότι το Νίκος Γκούμας ήταν ετοιμόρροπο έπαιξε ένα παιχνίδι, αν και η πιο σωστή λέξη ήταν τζόγαρε. Όλοι μας ξέραμε ότι το Καραϊσκάκης θα έμπαινε στον φάκελο των Ολυμπιακών Αγώνων για μερικές δεκάδες λόγους (εξάλλου εξαρχής ήταν μέσα άσχετα αν μπαινόβγαινε για άλλου είδους παιχνίδια). Οι μόνοι που προφανώς δεν το γνώριζαν ήταν οι αεκτζήδες, οι οποίοι βασίστηκαν σε μια προφορική διαβεβαίωση του Λαλιώτη (του ποιου;;;) ότι θα έμπαινε το γήπεδο στον φάκελο. Έτσι ο Γρανίτσας που έβλεπε ότι το γήπεδο δεν θα έμπαινε παρά τις διαβεβαιώσεις, τζόγαρε (ίσως όχι παράλογα εδώ που τα λέμε διότι το γήπεδο ήταν καταδικασμένο να γκρεμιστεί) στο να σπεύσει να το γκρεμίσει έχοντας ανακοινώσει την βέβαιη ανασκευή του γηπέδου προκειμένου όταν χαλάσει η ιστορία να στρέψει τους οπαδούς κατά των "υπευθύνων". Και όπως μπορεί να τζογάρεις και να κερδίσεις, έτσι μπορεί και να χάσεις. Και η ΑΕΚ έχασε. Φυσικά εμείς σαν γαύροι το τι βλακεία έχουμε ακούσει από τότε δε λέγεται, μέχρι και το ότι στο Ν.Γκούμας θα γινόταν ο τελικός των ΟΑ στο ποδόσφαιρο έχουμε ακούσει κλπ, και όλα αυτά για ένα γήπεδο και πάντα αυτός που φταίει είναι ο Ολυμπιακός, ο οποίος Ολυμπιακός ούτε καν με κρατικά λεφτά δεν το έκανε, αλλά τέλος πάντων, αδιάφορο πλέον. Μνημονεύω το θέμα του γηπέδου, όχι τόσο επειδή στο ίντερνετ μπορείς να βρεις τα πάντα, έως και το ότι το μέχρι τότε Στάδιο είχε δηλωθεί πλέον ως Γήπεδο ή ακόμη και όλες τις προσφορές που έκανε τότε ο Κόκκαλης, μία εκ των οποίων προέβλεπε και ανταλλαγή με το γήπεδο του Ρέντη το οποίο είχε και ταρτάν (αυτό το αναφέρω για τους... νοσταλγούς του Στίβου που από το 2004 μας έχουν προκύψει πολλοί), αλλά επειδή εσχάτως έχει ξανανακύψει θέμα με το γήπεδο της ΑΕΚ, για το οποίο φυσικά ποιος φταίει; Μα ο Ολυμπιακός που δεν θέλει η αεκάρα να κάνει το ναό της κλπ, κλπ, λες και όταν η αεκάρα είχε ναό, ο Ολυμπιακός είχε κάτι να φοβάται, αλλά τέλος πάντων. Ακόμη πιο πρόσφατα (κι ενώ ο Δημητράκης ο Τίγρης περιμένει πότε θα ανοίξει η κρατική κάνουλα μπας και μπουν οι αναθεματισμένες μπουλντόζες ν'αρχίσουν δουλειά) έγινε κάτι ακόμη χειρότερο όμως: ευθεία κόντρα Μαρινάκη και Μελισσανίδη για λόγους -ας πούμε- ποδοσφαιρικούς. Βεβαίως, η αλήθεια είναι ότι το ποδόσφαιρο για όλους αυτούς παραείναι κάτι μικρό για τόσο χαμό, αλλά παρέχει σπαθί και ασπίδα για ό,τι άλλες δουλίτσες θέλουν να κάνουν και το σπαθί κι ασπίδα χρειάζεται τίτλους για να τραφεί, και για όσους παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις, στον Πειραιά (τον οποίον προόριζαν για τον Μελισσανίδη αλλά τους έκανε μεγάλη χαλάστρα ο Μαρινάκης) έχει γίνει το σώσε εδώ και μήνες. Μέσα στις προσωπικές τους διαφορές και μπίζνες, λοιπόν, ο κόσμος τρώει το κουτόχορτο.

Εγώ θα σας πω το εξής, κυρίες και κύριοι: όπως ο Κόκκαλης έφυγε μέσα σε ένα βράδυ έχοντας οργανώσει άψογα την έξοδό του και αυτό επειδή είχε διαβλέψει ότι δεν υπάρσχει λόγος να παραμείνει άλλο (και ο οποίος Κόκκαλης το 93 σε συνέντευξή του είχε πει ότι τώρα έκρινα ότι ήρθε η στιγμή να μπω στον Ολυμπιακό, και όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν), το ίδιο ισχύει και για τον Μαρινάκη και για τον Μελισσανίδη, και για τον Σαββίδη, και για τον Γιαννάκη τον Τσίου και για τους πάντες. Όλα είναι μπίζνα και για να είμαστε σωστοί και δίκαιοι, καλά κάνουν και εκμεταλλεύονται τον κόσμο όπως τον εκμεταλλεύονται. Την δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι και πολύ καλά κάνουν. Άρα το ερώτημά μας δεν είναι το γιατί κάνουν αυτά που κάνουν οι πρόεδροι των ομάδων, αλλά το γιατί το Κράτος επιτρέπει αυτά τα πράγματα που μαθηματικά θα οδηγήσουν σε αιματοχυσίες, πιθανολογώ ανάλογες με την περίπτωση της Παιανίας προ ετών και ίσως και χειρότερες. Όποιος παρακολουθεί ιδίως το ίντερνετ και τα ραδιόφωνα πιάνει με τη μία ότι ο κόσμος βράζει και όταν λέω "ο κόσμος" εννοώ κυρίως από τους άλλους. Οι πρώτοι που βράζουν είναι φυσικά οι αεκτζήδες, για του ςοποίους για τα πάντα φταίνε οι Ολυμπιακοί. Το μόνο που δεν έχουμε ακούσει είναι ότι εμείς τους φορτώσαμε και τον Ψωμιάδη δηλαδή. Παράλληλα βράζουν οι παοκτζήδες, τους οποίους ο Ιβάν έχει διαβεβαιώσει ότι φέτος θα πάρουν τον πολυπόθητο τίτλο (άσχετα αν και ο ΠΑΟΚ του κώλου ομάδα έχει). Αυτό όμως σημαίνει ήδη ότι αν ο τίτλος χαθεί, θα φταίει ο Ολυμπιακός, άσχετα τι θα έχει μεσολαβήσει. Αντίστοιχα σκηνικά έχουμε και στον αιώνιο αντίπαλο, ο οποίος αντί να βλέπει τα χάλια του ψάχνει για ευθύνες του Ολυμπιακού. Ο οποίος Ολυμπιακός δεν είναι και εντελώς άμοιρος των ευθυνών του φυσικά, αλλά δεν φταίει και για όσα του καταλογίζουν, όμως δεν είναι της παρούσης αυτό διότι μιλάμε για τους οπαδούς αυτήν την στιγμή. Το γεγονός ότι οι οπαδοί του Ολυμπιακού είναι (ως καλοφαγωμένοι) σε μια στάση αναμονής (έως και άμυνας) δεν σημαίνει ότι θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια όταν θα έρθει εκείνη η ώρα. Έχουμε κάτι καλόπαιδα κι εμείς, να γλείφεις τα δάκτυλά σου...

Αν πάμε πίσω στις "αθλητικές" ειδήσεις των τελευταίων μηνών θα διαπιστώσουμε ένα μπαράζ επιθέσεων σε συνδέσμους, ιδίως του Ολυμπιακού. Το τελευταίο διάβασα ότι έγινε χθες στο Μοναστηράκι (δηλαδή κέντρο Αθήνας, έτσι;), ενώ το προηγούμενο αν θυμάμαι καλά ήταν πριν από περίπου 2 βδομάδες στην Πάτρα. Βεβαίως οι κάφροι του Ολυμπιακού ανταπαντούν συνήθως και ειλικρινά θεωρώ αδιάφορο το αν ανταπαντούν τυφλά ή μετά βεβαιότητος, διότι σημασία έχει η ενέργεια και όχι ο λόγος ή ο τρόπος. Ιδίως οι αεκτζήδες που αρκετοί εξ αυτών σχεδόν ανοικτά βγαίνουν και απειλούν για αιματοχυσίες και βιαιοπραγίες έχουν μάλλον μία εντύπωση ότι σαν βγουν στον δρόμο για ξύλο, όλοι οι υπόλοιποι θα κάνουν μία σειρά λες και περιμένουν σε εκδοτήρια θεάτρου και θα λένε "κύριε, εμένα με ξεχάσατε, ελάτε να μου ρίξετε μία". Όταν οι ημέτεροι κάφροι δουν τον αντίπαλο "στρατό" να οργανώνεται, είναι βέβαιο ότι θα βγάλουν έξω τον (μάλλον ήδη έτοιμο και μπαρουτοκαπνισμένο) δικό τους στρατό. Εμείς λοιπόν πρέπει να υποθέσουμε ότι όλα αυτά τα βλέπουμε εμείς μόνο αλλά όχι το Κράτος.

Να επιστρέψω λίγο στην απαγόρευση μετακίνησης οπαδών: θέστε στον εαυτό σας ένα ερώτημα. Πότε έπεφτε περισσότερο ξύλο και πότε είχαμε περισσότερα επεισόδια; Προ ή μετά απαγόρευσης; Είναι πασίγνωστο ότι αν θες να τελειώσεις κάτι, το νομιμοποιείς.

Περίπου όπως πριν από μερικά χρόνια στην περίπτωση της Παιανίας, όπου μερικές εκατοντάδες μηχανάκια είχαν ξεκινήσει από τον Πειραιά και με... άκρα μυστικότητα είχαν διασχίσει κυριολεκτικά όλη την Αττική μέχρι να φτάσουν στην Παιανία, προς την οποίαν είχαν κάνει αντίστοιχη μετακίνηση από την Αθήνα (εκεί παραδίπλα από τη ΓΑΔΑ ντε) οι σιχαμεροί αντίπαλοι και τελικώς έβγαλαν όλοι μαζί τα μάτια τους αφήνωντας πίσω έναν νεκρό. Και δεν θα μπω στην διαδικασία να κατηγοριοποιήσω, ότι αφού είχαν πάει σε ραντεβού, καλά να πάθουν, διότι εδώ πέρα είμαι πεπεισμένος ότι συμβαίνουν μεγαλύτερα πράγαμτα και μάλιστα, πράγματα μεγάλα που είναι αδύνατον το Κράτος να μην τα βλέπει. Ειδικότερα δε για την συγκεκριμένη σφαγή, το μόνο που έχω να πω (αν και η Δικαιοσύνη έχει αποφανθεί διαφορετικά) είναι ότι εμένα εκείνο το ραντεβού δεν μου μύριζε μόνο... αθλητισμό. Αλλά τι και πως, δεν μπορώ να ξέρω κι ούτε θέλω κιόλας.

Πριν λίγο καιρό, σε έναν αγώνα γ' εθνικής, ανάμεσα στον Εθνικό και τον Ηρόδοτο, στην έδρα του δευτέρου, έφαγαν εν ψυχρώ έναν άνθρωπο. Γιατί; Επειδή ήταν από τους από 'κει κι όχι από τους από'δώ. Βεβαίως και διαβάσαμε για δισχιλιοστή φορά για τον αποτροπιασμό και την αηδία των συνηθισμένων "υπόπτων" (πολιτικών, ΜΜΕ, φορέων, αρμοδίων, παρατρεχάμενων κλπ). Μάλιστα για να καταδειχθεί και η αποφασιστικότητα των Αρχών, η υπόθεση απεστάλλη στη Δικαιοσύνη! Αν μάθουμε δε, ότι έγινε και κάποια ΕΔΕ για το θέμα, θα είμαστε βέβαιοι και για το αποτέλεσμα της υπόθεσης. Αν το Κράτος ήθελε να δείξει ότι υπάρχει, πολύ απλά θα διέλυε τον Ηρόδοτο (κυριολεκτικά), θα έστελνε 2-3 υπευθύνους μέσα για καμιά 10ριά χρονάκια τουλάχιστον (και άνευ εξαγοράς) και θα έδειχνε ότι θέλει να παρέμβει. Φυσικά αντίστοιχα αν ήθελε να μπορούσε να διαλύσει και τους συνδέσμους, θα μπορούσε να τηρεί και τις νομοθεσίες που το ίδιο ψηφίζει κλπ, κλπ, αλλά όλα αυτά είναι κοινά όνειρα θερινής νυκτός.
Στην ιστορία με τον Μαρινάκη και τον Μελισσανίδη που ομολογουμένως ανταλλάχθηκαν βαρειές κατηγορίες εκατέροθεν, αν ήθελε να καθαρίσει τον χώρο θα είχε αποστείλει 5 εισαγγελείς να ψάχνουν ταυτόχρονα. Αντ'αυτού, απλώς αφήνει τους εν λόγω να σφάζονται, ενώ έχει να αιωρείται εδώ και αρκετά χρόνια και η υπόθεση με τα υποτιθέμενα στημένα παιχνίδια, όπου θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι στο τέλος και θυμηθείτε το ότι δεν θα φοράει τόσο πολλά ερυθρόλευκα όσο είναι σίγουρος ο κόσμος ότι θα φοράει. Κάπου πήρε το μάτι μου πρόσφατα ότι ο αθλητικός εισαγγελέας κάλεσε τους Αγγελοπουλαίους και τον Τράκη τον Γιαννακόπουλο (γνωστό και ως εφευρέτη της αλητείας, για να μην ξεχνιώμαστε) να σταματήσουν τις δημόσιες αντεγκλήσεις. Υποθέτω ότι με αυτήν την αποφασιστική παρέμβαση θα λυθεί και το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα του μπάσκετ. Πιθανώς αύριο-μεθαύριο κάτι αντίστοιχο να γίνει και με τον Μαρινάκη και τον Μελισσανίδη για το ποδόσφαιρο. Ταυτόχρονα, σιγά μην κάτσει κανείς λογικός άνθρωπος ν'ασχοληθεί πως διάολο ένα απλό βούλευμα (και τίποτε περισσότερο) έφτασε στα χέρια του Γιαννάκη του Τσίου και κάνει παιχνίδι ρίχνωντας λάδι στη φωτιά σε εβδομαδιαία βάση και πάει λέγοντας.

Εδώ πέρα δεν μιλάμε απλώς για γκαιμπελίστικες μεθόδους αλλά οι άνθρωποι το έχουν πάει ένα βήμα παραπέρα (μην πω περισσότερα): αφήνουν απλώς να αιωρείται κάτι, επιτρέπουν να πλακώνονται και κάποιοι άλλοι και η δουλίτσα γίνεται έτσι, ενώ επιβραβεύεται διά της εκκωφαντικής τους απουσίας. Όταν αυτό το πράγμα θα ξεσπάσει, και επειδή το επόμενο ραντεβού μπορεί να μην είναι στις ερημιές της Παιανίας αλλά σε κάποιο σοκάκι της γειτονιάς μας, ή σε κάποιο μαγαζί κλπ, είναι ασαφές το ποιος απο εμάς μπορεί να βρίσκεται εκεί πέρα. Επίσης, πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλα τα χρώματα πρέπει να απορριφθούν διότι πάντα κάποιο θα σκανδαλίζει κάποιον οπότε μάλλον θα πρέπει να περπατάμε και ξεβράκωτοι για να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας.
Είναι προφανές ότι η κατάσταση έχει παραξεφύγει όπως και στα πάντα σε αυτήν τη χώρα...

Οι οπαδοί δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε -όπως φυσικά καμία κοινωνική ομάδα δεν έχει να χωρίσει κάτι με κάποια άλλη- και κυρίως δεν πρέπει να υποκύπτουμε στη βία τρώγωντας το κουτόχορτο που μας πλασάρουν. Το ποδόσφαιρο, είχα γράψει κάποτε, ότι είναι το σημαντικότερο από τα δευτερεύοντα πράγματα. Εξακολουθώ να το πιστεύω. Εμπεριέχει ιδεολογίες, φανατισμό, πολιτισμό, έντονα συναισθήματα, τα πάντα. Δεν μπορείς όμως να το βάλεις στην ίδιαν κατηγορία με την Υγεία ας πούμε, ή την Μουσική, εξ ου και το "δευτερεύον". Τα δευτερεύοντα δεν σημαίνει ότι έχουν μικρή σημασία. Πολλές φορές τα δευτερεύοντα είνια αυτά που χρωματίζουν τη ζωή μας περισσότερο από τα πρωτεύοντα. Ίσως αν βρεθούμε καμιά μέρα με ανοιγμένο κεφάλι θα το κατανοήσουμε αυτό. Το ερώτημα είναι, τι κάνουμε μέχρι τότε ή μάλλον πιο σωστά, τι κάνουμε για να το αποφύγουμε. Είναι αυτονόητο ότι το Κράτος δεν πρότίθεται να κάνει κάτι. Δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά του κάτι τέτοιο και μην ξεχνάμε ότι αυτά τα συμφέροντα εξυπηρετούνται άριστα από το να σφαζόμαστε μεταξύ μας. Διαίρει και βασίλευε, η πιο αρχαία και αποδοτική τακτική. Δεν αλλάζουν αυτά τα πράγματα. Ξεδίνουμε, ξεσπάμε, βγάζουμε τη μιζέρια και τα απωθημένα μας, βρίσκουμε ενόχους για την κατάντια μας και όταν έρθει η ώρα να ασχοληθούμε με τους πραγματικούς υπαιτίους, εμείς έχουμε ξεχαρμανιάσει.
Ποιος σου φταίει περισσότερο; Αυτός που σε έχει άνεργο για 3 χρόνια, ή εκείνος που δεν σου έδωσε ένα πέναλτι; Μα φυσικά ο δεύτερος...

 Αυτά τα πράγματα -και πρέπει να το κατανοήσουμε όλοι αυτό- δεν συμβαίνουν τυχαία. Δεν είναι δυνατόν το Κράτος που με τον υπερκοριό μπορεί ν'ακούει τον οποιονδήποτε, ή που με τους φυτευτούς που έχει παντού έχει εισχωρήσει μέσα σε τρομοκρατικές ομάδες, αναρχικούς χώρους και δεν ξέρω κι εγώ που αλλού, αλλά περιέργως δεν ξέρει τι γίνεται μέσα στους συνδέσμους ή δεν μπορεί να μάθει τι οργανώνεται όταν βγαίνουν και το βροντοφωνάζουν μέρες πριν δεξιά κι αριστερά (διότι μην ξεχνάμε ότι είμεθα Ελληνάρες, έτσι; Αν δεν πούμε από πριν τι θα κάνουμε, τι νόημα έχει να το κάνουμε;). Η ιστορία βολεύει να γίνεται έτσι. Οι σοβαροί τραυματισμοί, το κλίμα τρομοκρατίας, ακόμη και οι νεκροί είναι λίπασμα στην γλάστρα του κυβερνητικού έργου διότι παρέχει το πάτημα για καταστολή.
Την ίδιαν στιγμή, συντηρείται το όλο κλιμα, όπου ανάλογα με τις εξελίξεις προσπαθούμε να το κάνουμε και χειρότερο κάθε φορά διότι ξέρουμε ότι θα τσιμπήσετε, ξέρουμε ότι σας πιέζουμε εκεί που πονάτε, στην ομάδα. Θα σου κόψω την σύνταξη, θα σου κόψω την ασφάλεια, την Υγεία, την Παιδεία, αλλά θα σε έχω στα γόνατά μου να παίζεις με το πέναλτυ του (κάθε) Σπάθα, πίσω από τον οποίον είναι ο κακός Ολυμπιακός και αφού οι οπαδοί του δεν αντιδρούν, είναι συνένοχοι, αποδέχονται την ατιμία κλπ, κλπ, κλπ.

Το θέμα του αθλητισμού είναι καθαρά πολιτικό. Αυτό δυστυχώς δεν το έχουμε καταλάβει.
Κι από θύματα, δεν μασάμε. Φέρτε μας κι άλλα.
Κι εμείς θύματα είμαστε άλλωστε.
Της ίδιας μας της βλακείας, την οποίαν στηρίζουμε σε ψεύτικες κι ανούσιες αφορμές κι αιτίες προκειμένου να φάμε τον διπλανό, να του βγάλουμε το μάτι, να ευχηθούμε να ψοφήσει και η δικιά του κατσίκα και πάνω απ'όλα επειδή είμαστε και φιλέσπλαχοι χριστιανοί, να χαρούμε όταν θα τον δούμε να υποφέρει.
Διότι ο Έλλην πάντοτε βρίσκει τον ένοχο, ο οποίος ένοχος είναι πάντα ο άλλος, ποτέ ο ίδιος.
Δεν υπάρχει σωτηρία γι'αυτήν τη χώρα αφού μετά από τόσα χρόνια ο λαός δεν μπορεί να πάρει μυρωδιά τι συμβαίνει. Και ίσως να μην της αξίζει η σωτηρία αφού έχει τόσο ηλίθιο λαό.

Κατά τα λοιπά εγώ ως ρομαντικός θεός που είμαι, θα εμείνω στην πάγια θέση μου: δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε, με κανέναν. Και μην σπεύσετε να με πείτε κουμμουνιστή, διότι δεν είμαι ούτε τέτοιος ούτε τίποτα.

Χαίρετε.

Ενωτικό διάγγελμα του πρωθυπουργού για την σημερινή επαίτειο.

(η ορθογραφία, σωστή)

Σύντομη περιγραφή του σκηνικού.
Ο πρωθυπουργός ανεβαίνει στο Βήμα. 
Τα καθεστωτικά ΜΜΕ διά των αντιπροσωπειών τους παίρνουν θέση προσοχής. 
Ο πρωθυπουργός λαμβάνει την γνωστή στραβοχυμένη χαρακτηριστική στάση ενώ από το βάθος μυρίζει ως δείγμα ανάπτυξης και σωτηρίας η γνωστή πίτσα με τα 4 τυριά που έχει γεύση πίτσας 5 τυριών.

Ανάκρουση Εθνικού Ύμνου Γερμανίας με ταυτόχρονη έπαρση της σημαίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έναρξη διαγγέλματος.

Ελληνίδες, Έλληνες.
Πολυχρονεμένη μας Καγκελάριε.
Σαν σήμερα πριν από πολλά χρόνια, η χώρα μας είπε μέσω του τότε κυβερνήτη της ένα μεγάλο ΟΧΙ στις εχθρικές δυνάμεις που την απειλούσαν.
Αυτό όπως όλοι μας γνωρίζουμε πλέον ήταν ένα ιστορικό λάθος. Οι Γερμανοί ήταν πάντοτε φίλοι μας και αυτό έχει αποδειχθεί στην πράξη με μία στενή φιλία δεκαετιών. Το ΟΧΙ που αμαύρωσε την εικόνα ενός ολόκληρου Έθνους το είπε για μικροκομματικά οφέλη ένας κοινός δικτάτορας που εμφανώς επρόσκειτο στην Αριστερά και ο οποίος δεν επιθυμούσε την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Σημερα διορθώνουμε εκείνο το λάθος.
Σήμερα όλοι μαζί διαγράφουμε τα θλιβερά απομεινάρια του παρελθόντος και βγαίνουμε από την κρίση πιο δυνατοί, με τους Γερμανούς όχι απέναντί μας αλλά στο πλάι μας, ή ακόμη και από πίσω μας. Το τονίζω αυτό το τελευταίο, διότι το αντίτιμο που πρέπει να πληρώσουμε είναι το ελάχιστο για να διατηρήσουμε τα κεκτημένα μας. Με την αξιοπρέπεια και την ελευθερία δεν τράφηκε κανείς, Ελληνίδες και Έλληνες. Με την αξιοπρέπεια και την ελευθερία ουδείς κατάφερε να πάει φαγητό στην οικογένειά του κι εξάλλου από την Ιστορία ξέρουμε καλά τι έπαθαν όλοι εκείνοι που προασπίστηκαν τέτοιες θλιβερές έννοιες, όπως ο Ρήγας για παράδειγμα.
Δεν χρειαζόμαστε, λοιπόν, αξιοπρέπειες και λοιπά φαντάσματα του παρελθόντος, αλλά ένα δυνατό νόμισμα που να μπορεί να στηρίξει τις τράπεζες και ταυτόχρονα να κάνουμε εμείς το κομμάτι μας με την στήριξη των ξένων. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε να προχωρήσουμε, εσείς να πληρώνετε κι εμείς να τα τρώμε, μισά-μισά δηλαδή. Οι ευθύνες και τα βάρη είναι πάντοτε μοιρασμένα, με αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης. Το ξέρουμε ότι πολλοί από εσάς είτε αυτοκτονείτε, είτε μένετε άστεγοι, είτε αναγκάζεστε να μεταναστεύσετε, είτε μένετε άνεργοι επί μακρώ, είτε βλεπετε να σας παίρνουν το σπίτι και την περιουσία, είτε βιώνετε κάθε λογής απάνθρωπη προσβολή, είτε παρακολουθείτε ανήμποροι τα παιδιά σας να καταστρέφονται, αλλά γι'αυτό είμαστε εμείς εδώ. Για νας χτυπήσουμε φιλικά την πλάτη δίνοντάς σας κουράγιο υπενθυμίζοντάς σας ότι συμβαίνουν αυτά, για να θρηνήσουμε για λογαριασμό σας, για να βεβαιώσουμε ότι οι θυσίες σας δεν θα πάνε χαμένες και θα ανοίξουν δρόμο για άλλες θυσιες. Με αίσθημα ευθύνης συμμετέχουμε στον πόνο σας, όχι σαν την ανεύθυνη αντιπολίτευση.

Ελληνίδες, Έλληνες, ο λαός αυτός έχει κάνει πολλά ιστορικά λάθη στο παρελθόν και ένα από αυτά ονομάζεται Εθνική Αντίσταση. Αυτά είναι μύθοι που δεν φέρουν κανένα αποτέλεσμα. Στον βιαστή και τον φονιά δεν πρέπει να αντιστέκεσαι διότι απλώς θα πονέσεις περισσότερο κι εξάλλου το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Δεν πρέπει να πιστεύετε μικροπρεπείς αήθειες ότι δήθεν τη μοίρα σας τη γράφετε εσείς και ότι έχετε τις τύχες σας στα χέρια σας. Αυτά δεν ισχύουν, ή μάλλον ποτέ δεν ίσχυαν. Εξάλλου τι μπορούν να κάνουν μερικά εκατομμύρια πολίτες απέναντι σε μερικές χιλιάδες; Τίποτα. Δεν έχει νόημα να αντιστρατεύεσαι την φυσική ροή των πραγμάτων που το μεγάλο ψάρι τρώει πάντα το μικρό. Πρέπει επιτέλους να αποδεχθούμε τον ρόλο μας, ότι είμαστε απλώς τροφή για τα μεγαλύτερα ψάρια και είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε όπως μας επιτρέπουν οι μεγάλοι να ζήσουμε, έστω κι αν τα ανταλλάγματα είναι βαρύτατα. Ποτέ δεν αναλογιστήκατε ότι θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Θυμηθείτε όσα μάθατε στην Ιστορία, προ Ρεπούση φυσικά: ανθρωποθυσίες στην Κρήτη στον Μινώταυρο, εκτελέσεις και απαγχωνισμοί, Εμφύλιος, Δικαίωμα πρώτης Νύχτας των Ευγενών, Υποδούλωση, Ακρίδες , Κατακλυσμός του Νώε, εξαφάνιση των Δεινοσαύρων κλπ, άρα δεν είμαστε στα χειρότερα που κάποιοι θέλουν κάποιοι να μας φέρουν.
Μία ιδέα είναι όλα, και η σημερινή εσφαλμένη επαίτειος αποδεικνύει του λόγου το αληθές θυμίζοντάς μας ότι μπορούμε να ζήσουμε και δίχως αχρείαστες μνήμες που αποτελούν ένα ακόμη βαρίδι κι εμπόδιο στον δρόμο μας προς το ένδοξο ευρωπαϊκό μέλλον.Ένα μέλλον που είναι συνυφασμένο με το ευρώ, το κοινό μας πολυχρονεμένο νόμισμα. Ένα νόμισμα του οποίου η απουσία θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου και θα έφερνε εκτός από τις πληγές του Φαραώ αναμφίβολα και πλήθος από άλλες κατάρες, μάστιγες και λοιπές τιμωρίες. Δεν είναι, όμως καιρός για περιπέτειες, και είμαι βέβαιος ότι το αναγνωρίζεται αυτό όπως αναγνωρίζετε και τις ιστορικές σας ευθύνες ως λαός.

Διάφοροι επιτήδιοι  προσπαθούν να σας πείσουν να επαναλάβετε τα ίδια λάθη ψηφίζοντας άλλους στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές γίνουν. Θέλουμε να υπενθυμίσουμε σε όλους ότι εμείς είμαστε η ήρεμη δύναμη που αποδέχονται ως ισότιμο συνομιλητή οι Τράπεζες, οι Αγορές, οι Δανειστές, οι Διαπλεκόμενοι, οι Νταβατζήδες του εγχώριου και διεθνούς στερεώματος. Δεν είναι δυνατόν να παραδώσετε τις τύχες της χώρας σε πολιτικούς ανώριμους, που τυχάρπαστοι όντες θέλουν απλώς να πειραματιστούν με τις τύχες σας, στερώντας μας το αναφαίρετο δικαίωμά μας να παίζουμε με τις τύχες σας. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε υπογράψει τα πάντα εις βάρος μας και θέλουμε να το γνωρίζετε αυτό. Έχουμε παραιτηθεί ακόμη και από θεμελιώδη διεθνή δικαιώματα και δεν υπάρχει κανένας λόγος να δημιουργήσουμε δυσθυμία ή στεναχώριες στους Δανειστές μας.
Δεν πρέπει, λοιπόν, να ξεχνάτε ότι οι επόμενοι απλώς δεν θα μπορέσουν να κάνουν τίποτα, άρα δεν έχετε κανέναν λόγο να τους ψηφίσετε, δήθεν τιμώντας μας με αυτό το άθλιο απομεινάρι κάποιας φιλολογικής αντιστάσεως απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό σαν κάποιος σύγχρονος Δον Κιχώτης. Μην επιβραβεύσετε τους άλλους διότι σας λένε ψέματα ότι μπορούν να κάνουν κάτι και το ξέρουμε διότι έχουμε μεριμνήσει εμείς ώστε να μην μπορούν να κάνουν τίποτα.

Είμαστε ένας λαός με μεγάλη παράδοση και γι'αυτό πρέπει τιμήσουμε και την τωρινή μας οικειοθελή παράδοση σε όλα όσα μας ζητάνε διότι οι άνθρωποι δεν θέλουν το κακό μας. Θέλουν απλώς τα λεφτά τους πίσω και για να τα λάβουν είναι σαφές ότι εμείς -δηλαδή εσείς για να μην δημιουργούνται εσφαλμένες εντυπωσεις- πρέπει να δουλεύουμε σκληρά για να το επιτύχουμε.
Συνεπώς δεν έχετε κανέναν απολύτως λόγο να μην ψηφίσετε εμάς που έχουμε την τεχνογνωσία να σας δολοφονούμε αργά, αργά και να καταστρέφουμε τα πάντα, διαιωνίζοντας την δική μας θέση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Δεν είναι δυνατόν η πολιτική ανωριμότητα της στιγμής που μπορεί να σας διακρίνει σε εκείνο το απολίθωμα που ονομάζεται εκλογές και που πρέπει να καταργθεί σύντομα, να μας στερήσει τα βουλευτικά μας προνόμια, την αυθαιρεσία που μας προστατεύει διά μέσου του Συντάγματος και των Νόμων, τα οικονομικά και υλικά προνόμια και τους παχυλούς μισθούς. Δεν είναι δυνατόν να επιλέξετε να πέσουμε όλοι μας σε μία Οδύσσεια, όταν τουλάχιστον κάποιοι μπορούν να τη γλιτώσουν και σε καμία περίπτωση δεν εννοούμε μόνο εμάς, εάν αυτό νομίσατε. Υπάρχουν και εφοπλιστές, και βιομήχανοι, και μεγαλοκατασκευαστές, και μεγαλοδημοσιογράφοι, και μεγαλοεκδότες, και συνδικαλιστές, και άπειροι διαπλεκόμενοι και πολλά κομμματόσκυλα αλλά και κομματικοί στρατοί που αξίζουν να επιβιώσουν, διαιωνίζοντας το δικό μας Έθνος, ένα Έθνος δωσίλογων και ρουφιάνων, το μέγιστο Έθνος που ανέδειξε τον Εφιάλτη δείχνοτας από την αρχαιότητα κιόλας μια εξευρωπαϊσμένη νοοτροπία προς ένα κοινό όραμα. Το Έθνος στο οποίο η μεγαλύτερη ευλογία που συνέβη ποτέ ήταν η Τουρκοκρατία.
Η μεγαλύτερη αλήθεια που πρέπει να ειπωθεί, λοιπόν, είναι ότι απλώς δεν υπάρχει επιλογή. Κι αν δεν το καταλάβετε, θα βγάλουμε την Αστυνομία, τους Χρυσαυγήτες και τους λοιπούς παρακρατικούς να σας το υπενθυμίσουν, όπως κάνουμε κάθε φορά. Οπότε που να τρέχετε σε δικαστήρια με ψευδομάρτυρες και ερμηνείες νόμων όπως μας βολεύει και λοιπές αντισυνταγματικές διατάξεις κι αποφάσεις. Απλώς απολαύστε τον βιασμό και φροντίστε να επιλέγετε κάθε φορά σωστά. Μην μας αναγκάσετε να κάνουμε και άλλα από αυτά που ξέρετε ότι μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να σας πείσουμε να κάνετε αυτό που ούτως ή άλλως θα κάνετε. Οι εποχές που μερικοί ρακένδυτοι κατσαπλιάδες κήρυτταν επαναστάσεις έχουν παρέλθει. Σήμερα η μοναδική επανάσταση που επιτρέπεται είναι ή αυτή του καναπέ, ή εκείνη της 21ης Απριλίου και είναι βασικό να κατανοήσουμε ότι έτσι πράττουν οι ευπεύθυνοι λαοί στις υπεύθυνες Δημοκρατίες. Δεν μπορεί ένα παγκόσμιο σύστημα, όσο σάπιο κι αν είναι, να διακινδυνεύει από τα όνειρα και τις ελπίδες ενός μικρού λαού.

Ελληνίδες, Έλληνες. Σήμερα καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στο διεφθαρμένο και ανούσιο παρελθόν που κόντεψε να εκμηδενίσει τη χώρα και στο ένδοξο μέλλον της ασφάλειας και της ευημερίας. Καλούμαστε να απορρίψουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος: Αντίσταση, Όχι, Αγώνες,  Ανεξαρτησία, Αξιοπρέπεια, Δημοκρατία, Ελευθερια, Δικαιοσύνη, Ισότητα, Νόμοι, Σύνταγμα, Ευνομούμενη Πολιτεία κλπ. Καλούμαστε να αναγνωρίσουμε ότι το παρελθόν αυτό ανήκει στα μουσεία τα οποία πρέπει να επισκέπτονται τα δισεκατομμύρια τουριστών που μας ξελασπώνουν κάθε χρόνο και στους οποίους πρέπει να νοιώθουμε ατελείωτη υποχρεώση αφού μεταξύ άλλων δημιουργούν και εκατομύρια θέσεις εργασίας. Καλούμαστε να αναγνωρίσουμε ότι μια ζωή με άλλο νόμισμα θα ήταν ανυπόφορη. Ο Έλληνας δεν επιτρέπεται και δεν του αξίζει να πεθαίνει με δραχμές. Μπορεί να αυτοκτονεί, να απαξιώνεται και να μένει άπορος με ευρώ ώστε να έχει αξία η θυσία του. Ποιος αντέχει τις ανυπόφορες τύψεις, τις Ερυνίες, να μην έχει μία σε δραχμές, όταν μπορεί να είναι ευτυχισμένος μη έχοντας μία σε ευρώ; Τι να το κάνεις το σπιτι και τα χρήματα (που δεν φέρνουν την ευτυχία άλλωστε) αν η χώρα δεν μπορεί να σταθεί στο διεθνές στερέωμα σαν ισότιμη εταίρα πάνω στο ευρωπαϊκό κρεβάτι; Μήπως έχουμε λησμονήσει την καταστροφή και την δυστυχία που υπήρχε στη χώρα προ ευρώ; Ούτε τουρίστες επισκέπτονταν τη χώρα, ούτε σπίτια χτίζονταν, ούτε θέσεις εργασίας υπήρχαν, ούτε προοπτική για ανάπτυξη υπήρχε. Κόσμος έτρωγε από του κάδους, δεν υπήρχε ασφάλιση ούτε εργασιακά δικαιώματα, ούτε δημοσια Υγεία ούτε τίποτε. Τώρα αυτά έχουν αλλάξει. Με το ευρώ είναι καλύτερα, το έλεγε και η διαφήμιση.

Χρεώνουμε τη χώρα με ασφάλεια, δημιουργούμε νέα διαφθορά και παρέχουμε νέες προοπτικές σε όποιον επιθυμεί να μην μπορεί να συμετάσχει πουθενά. Καταστρέφουμε τη νέα γενιά με μεθοδικότητα και ρημάζουμε κάθε δομή που υπάρχει ξεπουλώντας παράλληλα τα πάντα. Αντικαθιστούμε την παλαιά ανασφάλεια και απελπισία με νέα ανασφάλεια και απελπισία. Καταργούμε τις απαρχαιωμένες δομές που εριξαν το κράτος στα βράχια όπως τους φορείς ασφάλισης, την Κοινωνική Πρόνοια, το Κοινωνικό Κράτος κλπ. Οι πολίτες με υπευθυνότητα υποστηρίζουν τις ορέξεις των δανειστών και των αρπαχτικών και το ενθαρρύνουμε να συμβαίνει ως φυσική εξέλιξη. Δημιουργούμε ένα κράτος σύγχρονο και ευρωπαϊκό όπου όλα θα είναι ιδιωτικά. Χαρίζουμε τα υγιή τμήματα του Κράτους σε ιδιώτες ενθαρρύντας την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, δανειζόμαστε αλόγιστα και το ονομάζουμε εξυγίανση, ξεπουλάμε τη χώρα ή και την χαρίζουμε σε όσους μπορούμε να δανείσουμε και μετά να τα πληρώσετε εσείς για να αποδείξουν ότι ενδιαφέρονται για τη χώρα και τον Πλούτο της, αλλά προπάντων σας τρομοκρατούμε μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ για να μας υποστηρίζετε με δική σας ελεύθερη επιλογή, το οποίο είναι και το σημαντικότερο. Καμία αξία δεν θα είχαν όλα αυτά δίχως τη δική σας νομιμοποίηση. Και όλα αυτά είναι αποτελέσματα της εμπιστοσύνης που μας δείχνουν οι Δανειστές μας και ιδίως οι Γερμανοί, οι οποίοι αναγνώρισαν την ειλικρινή μας μεταμέλεια για τα λάθη του παρελθόντος, για τις ψευτομαγκιές της στιγμής. Μια μεταμέλεια που απεδείχθη στην πράξη και τους έπεισε ότι είμαστε ισότιμες εταίρες.

Πρέπει να αναλογιστούμε επι τη ευκαιρία της σημερινής επαιτειου ότι με τους Δανειστές έχουμε κοινούς στόχους: όλοι θέλουν τα χρήματα και την περιουσία σας και όλοι θέλουν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα, έτσι όλοι μαζί μαχόμαστε για τον κοινό σκοπό.

Ελληνίδες, Έλλληνες, πριν από πολλά χρόνια σε ένα έτος που δεν χρειάζεται να θυμόμαστε πλέον, ένας δικτάτορας είπε ένα μεγάλο και εσφαλμένο Όχι στους Γερμανούς, αμαυρωνοντας την εικόνα των δικτατόρων και στερόντας μας το δικαίωμα για μια πιο ξεκάθαρη υστεροφημία πλάι σε όλους τους ένδοξους δικτάτορες, οι οποίοι σε σχέση με'μάς έκαναν απλώς κάποια. Εμείς τα κάνουμε όλα. Δεν είναι καιρός για ανυπακοή και λοιπές αηδίες, ούτε για όνειρα κι ελπίδες. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα πρώτη και πρέπει να το κατανοήσουν όλοι αυτό διότι μόνο έτσι μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα ασφαλές μέλλον για το Σύστημα. Έτσι, σήμερα επιχειρούμε να καθιερώσουμε την ίδιαν ημέρα, ως αντίστοιχη αλλά νέα επαίτειο του μεγάλου ΝΑΙ. Σήμερα προσπαθούμε να αναλογιστούμε τις ιστορικές μας ευθύνες και να συνεχίσουμε στον δρόμο που εχουμε χαράξει, όλοι μαζί, χέρι-χέρι. Κι αν στην διαδρομή κάποιοι από εσάς δεν τα καταφέρουν πρέπει να γνωρίζουμε ότι μια ένδοξη διαδρομή έχει και τις παράπλευρες απώλειές της. Όπως έχουν πει πολύ σωστά και οι υπουργοί μας, όποιος δεν μπορεί να προσαρμοστεί πεθαίνει.

Χρόνια πολλά σε όλες και όλους.
Ζήτω το Ευρώ.
Ζήτω η Ευρωπαϊκή Ένωσις.
Ζήτω το ένδοξο 1984.
Ζωή σε λόγου μας.

Ακολουθεί έντονο χειροκρότημα από όλους τους παρευρισκόμενους.
Ο πρωθυπουργγός έντονα συγκκινημένος αποχωρεί διότι έχει να πάει τα καφεδάκια στον Σόιμπλε.