Έστω και με μία μικρή καθυστέρηση θα ήθελα να γράψω 2-3 πράγματα σχετικά με την υπόθεση του Ρωμανού, όχι τόσο επειδή το θέμα δεν έχει εξαντληθεί αλλά κυρίως επειδή έχει παραξεφύγει.
Νομίζω ότι το να χάνουμε και το δέντρο και το δάσος πλέον αποτελεί ίδιον της φυλής. Αν δεν την πετάξουμε τη μαλακία μας απλά δεν αντέχουμε. Να ξεκαθαρίσω κάτι: η όποια ιδεολογία του Ρωμανού με βρίσκει αδιάφορο, ενώ οι πρακτικές του σφόδρα αντίθετο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα καταδικάσω και την φυσική οντότητα λόγω των όποιων ιδεών του, πόσω δε μάλλον όταν επιβάλλεται να συνυπολογιστούν και οι αρκετές ιδιαιτερότητες της περιπτώσεως.
Και ποια είναι αυτή η περίπτωση; Μιλάμε για έναν πιτσιρικά που όντας ακόμα παιδί είδε έναν καλό του φίλο να πεθαίνει δίπλα του ακριβώς από σφαίρα μπάτσου, ήτοι από το Κράτος. Αυτό και τέλος.
Όποιος νομίζει ότι κάτι τέτοιο δεν αρκεί για να σου γυρίσει το μάτι ανάποδα και να το πάρεις αλλιώς, είναι κοινός βλαξ. Είναι εξίσου βλαξ όποιος νομίζει ότι ένα παιδί δεν είναι ικανό να σκεφτεί, να επεξεργαστεί και να συνειδητοποιήσει ότι αν ήταν αυτός μισό μέτρο πιο δεξιά ή πιο αριστερά ή αν η σφαίρα είχε... εξοστρακιστεί με μισό λεπτό της μοίρας λιγότερο θα μπορούσε να είναι αυτός ο νεκρός στο έδαφος και να μην ξαναδεί οικογένεια, φίλους μα και τη ζωή την ίδια. Αυτό που συνέβη πριν από 6 χρόνια εκείνον τον εξαιρετικά βίαιο Δεκέμβρη είχε να κάνει με ευθεία απειλή κατά της ζωής. Ήταν επιβίωση ή θάνατος για τον Ρωμανό, προτού προλάβει καν να το συνειδητοποιήσει ότι όντως έτσι συνέβη. Δεν είμαι και πολύ βέβαιος ως προς το πόσοι έχουν έρθει φάτσα κάρτα με τέτοιο δίλημμα, ιδίως από όσους τον καταδικάζουν (δίχως αυτό να σημαίνει ότι παίρνω το μέρος εκείνων που τον αποθεώνουν).
Δεν ξέρω ποιος δεν θέλει να το παραδεχθεί και κυρίως, γιατί, αλλά η μόνη αλήθεια είναι ότι έκτοτε του παιδιού αυτού του γύρισε το μάτι ανάποδα. Μεταξύ μας, όχι αδίκως. Το παιδί αυτό, λοιπόν, έκανε ό,τι έκανε, το έπιασαν, και αυτήν την στιγμή κουβαλάει στον σβέρκο τα αποτελέσματα των ίδιων του των επιλογών (και αυτό το λέω συνδυαστικά. Αν θέλετε να το κατανοήσετε εις βάθος ασχοληθείτε λίγο με το πως είναι στην φυλακή ο Μπρέιβικ που καθάρισε μερικές δεκάδες ανθρώπους και ο οποίος πρόσφατα διάβασα ότι σκέπτεται σοβαρά να ιδρύσει και κόμμα). Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, η οποία βασίζεται στην ουσιώδη τυφλότητα που πρέπει να έχει η Δικαιοσύνη (η οποία βέβαια ιδίως στην Ελλάδα αντί για τυφλή είναι κουφή, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο σενδόνι).
Η άλλη όψη του νομίσματος που είναι και η πιο ανησυχητική είναι η εξής: από τις αντιδράσεις του κόσμου (όχι όλου αλλά αρκετού) τον τελευταίο ένα μήνα συνειδητοποίησα δύο σοβαρά και φρικτά πράγματα συνάμα. Πρώτον, ότι το δικαίωμα για Εκπαίδευση πρέπει να το έχουν μόνο κάποιοι και δεύτερον, ότι στη χώρα ετούτη κανένα λάθος δεν συγχωρείται σε κανέναν (εκτός βέβαια αν είσαι πολιτικός, ή μιζάρεις τους πολιτικούς, ή έχεις φίλο ή συγγενή πολιτικό, ή αν έχις φάει πάρα πολλά από το κράτος ή έχεις για δικηγόρο τον Βορίδη ή τον Μπαλτάκο, ή τέλος πάντων για να μην μακρυγορούμε αν ανήκεις σε καμιά πεντακοσαριά ακόμη εξαιρέσεις). Και όταν λέω ότι δεν συγχωρείται κανένα λάθος εννοώ ότι δεν σου αναγνωρίζουν καν το δικαίωμα να κάνεις λάθη.
Στην αρχαία Αθήνα, την κοιτίδα της Δημοκρατίας, οι εχθροί της Δημοκρατίας όχι απλά δεν έπεφταν θύματα οποιουδήποτε είδους αλλά τουναντίον επιβραβεύονταν με αποζημίωση όταν επέκριναν ανοικτά την Πόλη, διότι οι Αθηναίοι θεωρούσαν ότι έτσι ανακάλυπταν τις αδυναμίες τους και τις διόρθωναν. Μόνο αν κάποιος (θεωρούσαν ότι) είχε αποκτήσει ισχύ να ανατρέψει το πολίτευμα αντιμετώπιζε τα δέοντα (οστρακισμός κλπ), αλλά και αυτά πάντα με τις προβλεπόμενες δημοκρατικές διαδικασίες (και δίχως αυτό να συνεπάγεται ότι οι πολλοί έχουν πάντοτε και δίκιο ή ότι οι αποφάσεις των πολλών ήταν πάντα οι σωστές. Συχνά, οι πολλοί απλώς βγάζουν μαζικά συσσωρευμένο φθόνο). Αυτά (και άλλα) όμως συνέβαιναν σε πολύ πιο ρομαντικές εποχές, δίχως να σημαίνει κιόλας ότι όλα τότε ήταν ρόδινα, είναι όμως άλλο πράγμα να μην ζεις στην τέλεια κοινωνία και άλλο πράγμα να ζεις σε μια κοινωνία που έχει γίνει εντελώς μπουρδέλο.
Για να μπορεί ένα σύγχρονο πολίτευμα να θεωρείται πραγματική Δημοκρατία υπάρχει ένα πλήθος από προϋποθέσεις. Μία από αυτές είναι και ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι (και ως Κράτος και ως πολίτης) στους εχθρούς σου και μια άλλη ο τρόπος που χρησιμοποιείς την ισχύ σου. Η Ελλάδα πανθομολογουμένως τα έχει κάνει σκατά παντού, σε κάθε τομέα και σε κάθε προϋπόθεση.
Μπορεί στην καθομιλουμένη να έχουμε συνηθίσει την λέξη "φυλακή" όμως αυτό στην πραγματικότητα είναι ένα μόνο κομμάτι του λεγόμενου σοφρωνιστικού συστήματος της χώρας. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι είδους σοφρωνισμό μπορεί να έχει μια χώρα που αρνείται σε έναν νέο να σπουδάσει ούτως ειπείν να μορφωθεί; Να σας το πω αλλιώς: όπως ανέπτυξα παραπάνω, θεωρώ ότι ο Ρωμανός έκανε ό,τι έκανε απλώς και μόνο επειδή του γύρισε το μάτι ανάποδα πριν από 6 χρόνια. Αν όντως όλη η εν γένει συμπεριφορά του είναι προϊόν οργής, αυτό μόνο με μόρφωση μπορεί να ανατραπεί. Μόνο αν καταλάβει ο ίδιος τι έκανε και τι θα έπρεπε να είχε κάνει μπορεί να βελτιωθεί η φύση αυτού του ανθρώπου. Πως όμως θα γίνει αυτό αν δεν μπορεί να σπουδάσει;
Μέσα στο πλήθος από ασυνάρτητες βλακείες που διάβασα το τελευταίο διάστημα πέτυχα και την κατηγορία "τι θα πεις αν κάνει απεργία και ο....; (βάλτε ένα όνομα της αρεσκείας σας)". Πιο συγκεκριμένα, διάβασα για τον Τσοχατζόπουλος, για τον Αλκέτ Ριζάι, για εμπόρους ναρκωτικών και πλήθος άλλων βαρυποινητών. Και αναρωτιέμαι: είναι όλοι αυτοί το ίδιο; Δηλαδή όποιος μπαίνει στη φυλακή είναι το ίδιο με τους άλλους που είναι μέσα; Ερώτηση: προς ώρας ο Ρωμανός βρίσκεται μέσα ως προφυλακισμένος για ληστεία τράπεζας. Οι δύο των ιδιωτικών εταιριών ενέργειας που τσέπωσαν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια όμως, γιατί δεν είναι μέσα; Επειδή είχαν ως μάρτυρα υπερασπίσεως τον Στουρνάρα και δικηγόρο τον Βορίδη, ή επειδή μόνο το κράτος λήστεψαν κι ουχί καμία τράπεζα; Αυτό το αναφέρω ως ένα απλό παράδειγμα για να γίνει κατανοητό αυτό που έγραψα πιο πριν.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να κρίνεται από εμάς μεμονωμένα κι όχι μέσα από κάποιο σύνολο. Ο Τσοχατζόπουλος ας πούμε πρέπει να κριθεί μεμονωμένα για τις πράξεις του και μόνο (μία από τις οποίες φυσικά είναι και το ότι έφτιαξε το κράτος που θαυμάζουμε, έτσι;). Είναι άδικο για τον οποιονήποτε να του φορτώνουμε πράγματα που έχουν κάνει και άλλοι, ακόμη κι αν αυτός είναι ο χειρότερος όλων. Και το ίδιο ισχύει και για τον Ρωμανό και αντίστοιχα αλλιώς θα αντιμετωπίσω την απεργία πείνας και τα αιτήματα του Ρωμανού και αλλιώς του οποιουδήποτε άλλου.
Φυσικά δεν περιμένω κάποια αλλαγή πλεύσης από αυτόν τον γελοιότατο λαό, ο οποίος διαχρονικά θεωρεί ότι είτε διδακτορικό πυρηνικής φυσικής έχεις, είτε κλήση της τροχαίας, έχεις απλώς ένα χαρτί στα χέρια σου. Καλώς ή κακώς όμως η Κοινωνία μας είναι σε τόσο οριακό επίπεδο που πλέον δεν μπορούμε να κάνουμε άλλες εκπτώσεις. Κάποτε είχαμε την αβάντα (χρονική τε και νευρική) να επιτρέπουμε στον κάθε γελοίο να αναπτύσει την κοσμοθεωρία του με την ελπίδα ότι κάποτε θα κατανοήσει (έστω και με τη βοήθεια των υγιώς σκεπτόμενων) ότι αυτό που λέει είναι μια κοινή μπαρούφα. Δυστυχώς όμως σε τούτη χώρα της φαιδράς πορτοκαλεάς, ο κάθε βλαξ όταν ένοιωθε ότι εκτίθετο απλώς σιωπούσε για κάποιο διάστημα μέχρι η περιπτωσή του να ξεχαστεί και αυτός να αποκτήσει τη δυνατότητα να μας ζαλίσει τον έρωτα σε κάποιο επόμενο θέμα της καθημερινότητας. Αυτό πλέον είναι ανέφικτο να συνεχίσει να υφίσταται, όμως εδώ έχουμε ένα αμιγώς ελληνικό παράδοξο: εξακολουθεί να υφίσταται με αυξανόμενους ρυθμούς. Αυτό είναι και το Αξίωμα της θεωρίας που προ ετών έχω εισαγάγει ότι δεν ζουν ανάμεσά μας (όπως λέει ο Λιάκουρας) αλλά εμείς ζούμε ανάμεσά τους. Παντού ηλίθιοι κι εμείς στη μέση χαμένοι στο πουθενά. Διότι, ναι, αν τα δούμε όλα ένα προς ένα η μοναδική αξιοπρεπής λύση που απομένει για να εξηγήσει την κατάπτωση και τα χάλια αυτής της χώρας είναι ότι κατοικείται ως επί τω πλείστω από ηλιθίους.
Πως αλλοιώς μπορείς να αποκαλέσεις κάποιον που για να λάβει θέση για τα δικαιώματα κάποιου άλλου πρώτα κοιτάζει αν ο άλλος προέρχεται από εύπορη οικογένεια; Όπως έγινε και στην περίπτωση του Ρωμανού για παράδειγμα. Δηλαδή αν ήταν από οικογένεια μεροκαματιάρηδων μπορεί να είχε δίκιο αλλά τώρα που είναι από πλούσια οικογένεια δεν το έχει; Τι σόι δίκιο είναι αυτό τότε;
Έγραφα στην αρχή ότι με αφήνει αδιάφορο η όποια ιδεολογία του, ενώ είμαι σφόδρα αντίθετος με τις πρακτικές του (και σε αυτό το σημείο χάριν του λόγου υιοθετώ και την άποψη αρκετών ότι είναι υπαίτιος και για τρομοκρατία ο Ρωμανός, άσχετα αν κάτι τέτοιο δεν υφίσταται προς ώρας τουλάχιστον). Ως προς το πρώτο σκέλος, νομίζω ότι όσοι με ξέρετε από τα κείμενά μου ξέρετε ότι είμαι και κατά της αναρχίας γενικότερα (ήταν και ο Πλάτων κατά άλλωστε). Ως προς το δεύτερο τώρα, είναι αυτονόητο ότι όλο και κάποιος βλαξ θα βγει να αντιτείνει ότι "αν όλοι σκέφτονταν σαν εσένα Άδη, δεν θα είχε γίνει ούτε η επνάσταση του 21". Κλασική απάντηση βλαμμένου υπ'αριθμόν 15. Γενικά έχω μια πρόσθετη ευαισθησία προς όλους εκείνους που διακδικούν τα δικαιώματά τους, όπου κι αν βρίσκονται κι ό,τι κι αν είναι. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δίνω δίκαιον και σε όλους αλλά δεν παριστάνω ότι δεν βλέπω κιόλας. Άλλοι μπορεί να έχουν όλο το δίκιο μαζί τους, άλλοι να μην έχουν καθόλου και άλλου να έχουν κάποιο δίκιο κ.ο.κ. Αυτό ισχύει από λαούς ολόκληρους μέχρι και μεμονωμένες περιπτώσεις ή συνδυασμένες κινήσεις. Θα σας αναφέρω μερικά παραδείγματα: υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις λαών που διεκδικούν την αυτονομία τους (πχ Βάσκοι, Βορειοϊρλανδοί κλπ). Η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι σε τέτοιες περιοπτώσεις η διπλωματία είναι ισχυρότερη από τα όπλα και αυτό διότι το όπλο πάντα θα δημιουργεί και εχθρούς, ενώ η διπλωματία σπανίως (σκεφτείτε τον Γκάντι για παράδειγμα, για να το καταλάβετε καλύτερα αυτό). Εννοείται ότι ένα χτύπημα τώρα κι ένα χτύπημα τότε δεν έχουν καμία σχέση με μια κανονική επανάσταση (του τύπου να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους να διεκδικήσει τις ζωές του ξανά) η οποία λογικά είναι διαρκής. Κοινώς, άλλο πράγμα η επανάσταση και άλλο η τρομοκρατική ενέργεια. Άρα αν υποθέσουμε ότι ο Ρωμανός όντως έχει ανάμειξη με τέτοιες ενέργειες, είμαι τελείως αντίθετος και θα προτιμούσα να ακολουθήσει μιαν άλλη οδό (ακόμη και ξέροντας τι κωλοκράτος θα είχε να αντιμετωπίσει). Σε κάθε περίπτωση όμως και ανεξάρτητα με το τι πραγματικά ισχύει, ποιος είμαι εγώ που θα του αρνηθώ θεμελιώδη δικαιώματα του σύγχρονου δυτικού (και υποτίθεται πολιτισμένου) κόσμου; Ποιος είμαι εγώ που θα τον κατηγορήσω για το θέμα της μόρφωσης; Και μάλιστα όταν ζούμε σε μιαν εποχή που τα θεμελιώδη δικαιώματα στη χώρα μας συρρικνώνονται με ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς, κάτι που παρατηρώ με ανησυχία δεν απασχολεί την πλειοψηφία;
Πόσο βλάκας μπορεί να είναι κάποιος για να μην καταλαβαίνει ότι αρνούμενος ένα βασικό δικαίωμα ενός άλλου ανθρώπου αυτομάτως ανοίγει εσαεί την πόρτα για την άρνηση (μέσω κάποιων άλλων) ενός δικού του δικαιώματος σε μελλοντικό χρόνο; Διότι μέσα σ'όλα έχουμε λησμονήσει ότι κάθε τόσο όλο και κάποιος άλλου είδους Ρωμανός σκάει, είτε θύμα της Υγείας, είτε θύμα της Παιδείας, είτε θύμα της βίας στα γήπεδα, είτε θύμα της φτώχειας και της ανέχειας κλπ. Αλλά εμείς εκεί, βράχοι, ακλόνητοι: κάθε φορά πέφτουμε από τα σύννεφα που βλέπουμε κάτι τέτοιο.
Τι σημασία έχει αν ο Ρωμανός είναι φυλακισμένος; Πότε έπαψαν οι φυλακισμένοι να λογίζονται άνθρωποι; Ακόμη και οι χειρότεροι εγκληματίες είναι άνθρωποι. Ακόμη και ο απόπατος των κοινωνιών πρέπει να λάβει την ευκαιρία της ενσωμάτωσης στην Κοινωνία. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλές δικαιολογίες για να ΄χουμε κάτι να λέμε και κάτι ν'ασχολούμαστε.
Ζούμε σε μια κοινωνία που μεγαλύτερος εχθρός θεωρείται ένας πιτσιρικάς που επί της ουσίας μπορεί να ήθελε κάτι να κάνει αλλά ποτέ δεν έκανε τίποτα, και όχι ένας μεγαλοπολιτικός τύπου Σαμαρά που έχει καταστρέψει μια ολόκληρη χώρα, που έχει υποδουλώσει τελεσίδικα έναν ολόκληρο λαό, που έχει καταστρέψει όλη τη βασική γραμμή παραγωγής, που έχει στείλει κόσμο είτε στην αυτοκτονία είτε στο εξωτερικό. Πως διάολο είναι δυνατόν αυτό; Τι διάολο πήγε λάθος με αυτήν τη χώρα και γίναμε τόσο σκατάδες; Είμαι απολύτως βέβαιος ότι ακόμη κι αν η περίπτωση του Ρωμανού είχε την ίδιαν κατάληξη με την περίπτωση του Μπόμπι Σαντς επί Θάτσερ, ο γελοίος λαός που κατοικεί ετούτη τη γωνιά θα αντιδρούσε με κάποιον εξίσου φαιδρό τρόπο και αόλα αυτά γιατί; Διότι έχει εθιστεί στη μιζέρια και την αχρηστία.
Διότι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό: όχι η στάση του κράτους, διότι αυτή είναι αναμενόμενη. Η στάση των πολιτών είναι το διαχρονικό πρόβλημα, η οποία πλέον τους κατατάσσει σε γνωστικό επίπεδο αμοιβάδας και αυτό το συμπέρασμα δεν εξάγεται μόνο από την περίπτωση του Ρωμανού αλλά από όλα όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας.
Μιλάμε για έναν λαό που έχει την βεβαιότητα ότι ένας Γκάντι μπορεί να βγει μόνο από τους άλλους. Ότι μόνο οι άλλοι μπορούν να τον ξελασπώσουν. Ότι μόνο στους άλλους μπορούν να τύχουν αυτά. Ότι μόνο οι άλλοι του φταίνε για όλα τα δεινά, λες και οι άλλοι είναι που ανοίγουν τις κερκόπορτες ή γενάνε τους ρουφιάνους. Μιλάμε για έναν λαό που έχει την επίγνωση ότι δεν περνάει τίποτε από τα χέρια του για να βελτιώσει την ζωή του. Πότε γίναμε τόσο άχρηστοι;
Δε νομίζω ότι υπάρχει επιστροφή. Φοβάμαι ότι η Ελπίς πέθανε πρώτη.
Χαίρετε.
Νομίζω ότι το να χάνουμε και το δέντρο και το δάσος πλέον αποτελεί ίδιον της φυλής. Αν δεν την πετάξουμε τη μαλακία μας απλά δεν αντέχουμε. Να ξεκαθαρίσω κάτι: η όποια ιδεολογία του Ρωμανού με βρίσκει αδιάφορο, ενώ οι πρακτικές του σφόδρα αντίθετο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα καταδικάσω και την φυσική οντότητα λόγω των όποιων ιδεών του, πόσω δε μάλλον όταν επιβάλλεται να συνυπολογιστούν και οι αρκετές ιδιαιτερότητες της περιπτώσεως.
Και ποια είναι αυτή η περίπτωση; Μιλάμε για έναν πιτσιρικά που όντας ακόμα παιδί είδε έναν καλό του φίλο να πεθαίνει δίπλα του ακριβώς από σφαίρα μπάτσου, ήτοι από το Κράτος. Αυτό και τέλος.
Όποιος νομίζει ότι κάτι τέτοιο δεν αρκεί για να σου γυρίσει το μάτι ανάποδα και να το πάρεις αλλιώς, είναι κοινός βλαξ. Είναι εξίσου βλαξ όποιος νομίζει ότι ένα παιδί δεν είναι ικανό να σκεφτεί, να επεξεργαστεί και να συνειδητοποιήσει ότι αν ήταν αυτός μισό μέτρο πιο δεξιά ή πιο αριστερά ή αν η σφαίρα είχε... εξοστρακιστεί με μισό λεπτό της μοίρας λιγότερο θα μπορούσε να είναι αυτός ο νεκρός στο έδαφος και να μην ξαναδεί οικογένεια, φίλους μα και τη ζωή την ίδια. Αυτό που συνέβη πριν από 6 χρόνια εκείνον τον εξαιρετικά βίαιο Δεκέμβρη είχε να κάνει με ευθεία απειλή κατά της ζωής. Ήταν επιβίωση ή θάνατος για τον Ρωμανό, προτού προλάβει καν να το συνειδητοποιήσει ότι όντως έτσι συνέβη. Δεν είμαι και πολύ βέβαιος ως προς το πόσοι έχουν έρθει φάτσα κάρτα με τέτοιο δίλημμα, ιδίως από όσους τον καταδικάζουν (δίχως αυτό να σημαίνει ότι παίρνω το μέρος εκείνων που τον αποθεώνουν).
Δεν ξέρω ποιος δεν θέλει να το παραδεχθεί και κυρίως, γιατί, αλλά η μόνη αλήθεια είναι ότι έκτοτε του παιδιού αυτού του γύρισε το μάτι ανάποδα. Μεταξύ μας, όχι αδίκως. Το παιδί αυτό, λοιπόν, έκανε ό,τι έκανε, το έπιασαν, και αυτήν την στιγμή κουβαλάει στον σβέρκο τα αποτελέσματα των ίδιων του των επιλογών (και αυτό το λέω συνδυαστικά. Αν θέλετε να το κατανοήσετε εις βάθος ασχοληθείτε λίγο με το πως είναι στην φυλακή ο Μπρέιβικ που καθάρισε μερικές δεκάδες ανθρώπους και ο οποίος πρόσφατα διάβασα ότι σκέπτεται σοβαρά να ιδρύσει και κόμμα). Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, η οποία βασίζεται στην ουσιώδη τυφλότητα που πρέπει να έχει η Δικαιοσύνη (η οποία βέβαια ιδίως στην Ελλάδα αντί για τυφλή είναι κουφή, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο σενδόνι).
Η άλλη όψη του νομίσματος που είναι και η πιο ανησυχητική είναι η εξής: από τις αντιδράσεις του κόσμου (όχι όλου αλλά αρκετού) τον τελευταίο ένα μήνα συνειδητοποίησα δύο σοβαρά και φρικτά πράγματα συνάμα. Πρώτον, ότι το δικαίωμα για Εκπαίδευση πρέπει να το έχουν μόνο κάποιοι και δεύτερον, ότι στη χώρα ετούτη κανένα λάθος δεν συγχωρείται σε κανέναν (εκτός βέβαια αν είσαι πολιτικός, ή μιζάρεις τους πολιτικούς, ή έχεις φίλο ή συγγενή πολιτικό, ή αν έχις φάει πάρα πολλά από το κράτος ή έχεις για δικηγόρο τον Βορίδη ή τον Μπαλτάκο, ή τέλος πάντων για να μην μακρυγορούμε αν ανήκεις σε καμιά πεντακοσαριά ακόμη εξαιρέσεις). Και όταν λέω ότι δεν συγχωρείται κανένα λάθος εννοώ ότι δεν σου αναγνωρίζουν καν το δικαίωμα να κάνεις λάθη.
Στην αρχαία Αθήνα, την κοιτίδα της Δημοκρατίας, οι εχθροί της Δημοκρατίας όχι απλά δεν έπεφταν θύματα οποιουδήποτε είδους αλλά τουναντίον επιβραβεύονταν με αποζημίωση όταν επέκριναν ανοικτά την Πόλη, διότι οι Αθηναίοι θεωρούσαν ότι έτσι ανακάλυπταν τις αδυναμίες τους και τις διόρθωναν. Μόνο αν κάποιος (θεωρούσαν ότι) είχε αποκτήσει ισχύ να ανατρέψει το πολίτευμα αντιμετώπιζε τα δέοντα (οστρακισμός κλπ), αλλά και αυτά πάντα με τις προβλεπόμενες δημοκρατικές διαδικασίες (και δίχως αυτό να συνεπάγεται ότι οι πολλοί έχουν πάντοτε και δίκιο ή ότι οι αποφάσεις των πολλών ήταν πάντα οι σωστές. Συχνά, οι πολλοί απλώς βγάζουν μαζικά συσσωρευμένο φθόνο). Αυτά (και άλλα) όμως συνέβαιναν σε πολύ πιο ρομαντικές εποχές, δίχως να σημαίνει κιόλας ότι όλα τότε ήταν ρόδινα, είναι όμως άλλο πράγμα να μην ζεις στην τέλεια κοινωνία και άλλο πράγμα να ζεις σε μια κοινωνία που έχει γίνει εντελώς μπουρδέλο.
Για να μπορεί ένα σύγχρονο πολίτευμα να θεωρείται πραγματική Δημοκρατία υπάρχει ένα πλήθος από προϋποθέσεις. Μία από αυτές είναι και ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι (και ως Κράτος και ως πολίτης) στους εχθρούς σου και μια άλλη ο τρόπος που χρησιμοποιείς την ισχύ σου. Η Ελλάδα πανθομολογουμένως τα έχει κάνει σκατά παντού, σε κάθε τομέα και σε κάθε προϋπόθεση.
Μπορεί στην καθομιλουμένη να έχουμε συνηθίσει την λέξη "φυλακή" όμως αυτό στην πραγματικότητα είναι ένα μόνο κομμάτι του λεγόμενου σοφρωνιστικού συστήματος της χώρας. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι είδους σοφρωνισμό μπορεί να έχει μια χώρα που αρνείται σε έναν νέο να σπουδάσει ούτως ειπείν να μορφωθεί; Να σας το πω αλλιώς: όπως ανέπτυξα παραπάνω, θεωρώ ότι ο Ρωμανός έκανε ό,τι έκανε απλώς και μόνο επειδή του γύρισε το μάτι ανάποδα πριν από 6 χρόνια. Αν όντως όλη η εν γένει συμπεριφορά του είναι προϊόν οργής, αυτό μόνο με μόρφωση μπορεί να ανατραπεί. Μόνο αν καταλάβει ο ίδιος τι έκανε και τι θα έπρεπε να είχε κάνει μπορεί να βελτιωθεί η φύση αυτού του ανθρώπου. Πως όμως θα γίνει αυτό αν δεν μπορεί να σπουδάσει;
Μέσα στο πλήθος από ασυνάρτητες βλακείες που διάβασα το τελευταίο διάστημα πέτυχα και την κατηγορία "τι θα πεις αν κάνει απεργία και ο....; (βάλτε ένα όνομα της αρεσκείας σας)". Πιο συγκεκριμένα, διάβασα για τον Τσοχατζόπουλος, για τον Αλκέτ Ριζάι, για εμπόρους ναρκωτικών και πλήθος άλλων βαρυποινητών. Και αναρωτιέμαι: είναι όλοι αυτοί το ίδιο; Δηλαδή όποιος μπαίνει στη φυλακή είναι το ίδιο με τους άλλους που είναι μέσα; Ερώτηση: προς ώρας ο Ρωμανός βρίσκεται μέσα ως προφυλακισμένος για ληστεία τράπεζας. Οι δύο των ιδιωτικών εταιριών ενέργειας που τσέπωσαν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια όμως, γιατί δεν είναι μέσα; Επειδή είχαν ως μάρτυρα υπερασπίσεως τον Στουρνάρα και δικηγόρο τον Βορίδη, ή επειδή μόνο το κράτος λήστεψαν κι ουχί καμία τράπεζα; Αυτό το αναφέρω ως ένα απλό παράδειγμα για να γίνει κατανοητό αυτό που έγραψα πιο πριν.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να κρίνεται από εμάς μεμονωμένα κι όχι μέσα από κάποιο σύνολο. Ο Τσοχατζόπουλος ας πούμε πρέπει να κριθεί μεμονωμένα για τις πράξεις του και μόνο (μία από τις οποίες φυσικά είναι και το ότι έφτιαξε το κράτος που θαυμάζουμε, έτσι;). Είναι άδικο για τον οποιονήποτε να του φορτώνουμε πράγματα που έχουν κάνει και άλλοι, ακόμη κι αν αυτός είναι ο χειρότερος όλων. Και το ίδιο ισχύει και για τον Ρωμανό και αντίστοιχα αλλιώς θα αντιμετωπίσω την απεργία πείνας και τα αιτήματα του Ρωμανού και αλλιώς του οποιουδήποτε άλλου.
Φυσικά δεν περιμένω κάποια αλλαγή πλεύσης από αυτόν τον γελοιότατο λαό, ο οποίος διαχρονικά θεωρεί ότι είτε διδακτορικό πυρηνικής φυσικής έχεις, είτε κλήση της τροχαίας, έχεις απλώς ένα χαρτί στα χέρια σου. Καλώς ή κακώς όμως η Κοινωνία μας είναι σε τόσο οριακό επίπεδο που πλέον δεν μπορούμε να κάνουμε άλλες εκπτώσεις. Κάποτε είχαμε την αβάντα (χρονική τε και νευρική) να επιτρέπουμε στον κάθε γελοίο να αναπτύσει την κοσμοθεωρία του με την ελπίδα ότι κάποτε θα κατανοήσει (έστω και με τη βοήθεια των υγιώς σκεπτόμενων) ότι αυτό που λέει είναι μια κοινή μπαρούφα. Δυστυχώς όμως σε τούτη χώρα της φαιδράς πορτοκαλεάς, ο κάθε βλαξ όταν ένοιωθε ότι εκτίθετο απλώς σιωπούσε για κάποιο διάστημα μέχρι η περιπτωσή του να ξεχαστεί και αυτός να αποκτήσει τη δυνατότητα να μας ζαλίσει τον έρωτα σε κάποιο επόμενο θέμα της καθημερινότητας. Αυτό πλέον είναι ανέφικτο να συνεχίσει να υφίσταται, όμως εδώ έχουμε ένα αμιγώς ελληνικό παράδοξο: εξακολουθεί να υφίσταται με αυξανόμενους ρυθμούς. Αυτό είναι και το Αξίωμα της θεωρίας που προ ετών έχω εισαγάγει ότι δεν ζουν ανάμεσά μας (όπως λέει ο Λιάκουρας) αλλά εμείς ζούμε ανάμεσά τους. Παντού ηλίθιοι κι εμείς στη μέση χαμένοι στο πουθενά. Διότι, ναι, αν τα δούμε όλα ένα προς ένα η μοναδική αξιοπρεπής λύση που απομένει για να εξηγήσει την κατάπτωση και τα χάλια αυτής της χώρας είναι ότι κατοικείται ως επί τω πλείστω από ηλιθίους.
Πως αλλοιώς μπορείς να αποκαλέσεις κάποιον που για να λάβει θέση για τα δικαιώματα κάποιου άλλου πρώτα κοιτάζει αν ο άλλος προέρχεται από εύπορη οικογένεια; Όπως έγινε και στην περίπτωση του Ρωμανού για παράδειγμα. Δηλαδή αν ήταν από οικογένεια μεροκαματιάρηδων μπορεί να είχε δίκιο αλλά τώρα που είναι από πλούσια οικογένεια δεν το έχει; Τι σόι δίκιο είναι αυτό τότε;
Έγραφα στην αρχή ότι με αφήνει αδιάφορο η όποια ιδεολογία του, ενώ είμαι σφόδρα αντίθετος με τις πρακτικές του (και σε αυτό το σημείο χάριν του λόγου υιοθετώ και την άποψη αρκετών ότι είναι υπαίτιος και για τρομοκρατία ο Ρωμανός, άσχετα αν κάτι τέτοιο δεν υφίσταται προς ώρας τουλάχιστον). Ως προς το πρώτο σκέλος, νομίζω ότι όσοι με ξέρετε από τα κείμενά μου ξέρετε ότι είμαι και κατά της αναρχίας γενικότερα (ήταν και ο Πλάτων κατά άλλωστε). Ως προς το δεύτερο τώρα, είναι αυτονόητο ότι όλο και κάποιος βλαξ θα βγει να αντιτείνει ότι "αν όλοι σκέφτονταν σαν εσένα Άδη, δεν θα είχε γίνει ούτε η επνάσταση του 21". Κλασική απάντηση βλαμμένου υπ'αριθμόν 15. Γενικά έχω μια πρόσθετη ευαισθησία προς όλους εκείνους που διακδικούν τα δικαιώματά τους, όπου κι αν βρίσκονται κι ό,τι κι αν είναι. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δίνω δίκαιον και σε όλους αλλά δεν παριστάνω ότι δεν βλέπω κιόλας. Άλλοι μπορεί να έχουν όλο το δίκιο μαζί τους, άλλοι να μην έχουν καθόλου και άλλου να έχουν κάποιο δίκιο κ.ο.κ. Αυτό ισχύει από λαούς ολόκληρους μέχρι και μεμονωμένες περιπτώσεις ή συνδυασμένες κινήσεις. Θα σας αναφέρω μερικά παραδείγματα: υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις λαών που διεκδικούν την αυτονομία τους (πχ Βάσκοι, Βορειοϊρλανδοί κλπ). Η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι σε τέτοιες περιοπτώσεις η διπλωματία είναι ισχυρότερη από τα όπλα και αυτό διότι το όπλο πάντα θα δημιουργεί και εχθρούς, ενώ η διπλωματία σπανίως (σκεφτείτε τον Γκάντι για παράδειγμα, για να το καταλάβετε καλύτερα αυτό). Εννοείται ότι ένα χτύπημα τώρα κι ένα χτύπημα τότε δεν έχουν καμία σχέση με μια κανονική επανάσταση (του τύπου να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους να διεκδικήσει τις ζωές του ξανά) η οποία λογικά είναι διαρκής. Κοινώς, άλλο πράγμα η επανάσταση και άλλο η τρομοκρατική ενέργεια. Άρα αν υποθέσουμε ότι ο Ρωμανός όντως έχει ανάμειξη με τέτοιες ενέργειες, είμαι τελείως αντίθετος και θα προτιμούσα να ακολουθήσει μιαν άλλη οδό (ακόμη και ξέροντας τι κωλοκράτος θα είχε να αντιμετωπίσει). Σε κάθε περίπτωση όμως και ανεξάρτητα με το τι πραγματικά ισχύει, ποιος είμαι εγώ που θα του αρνηθώ θεμελιώδη δικαιώματα του σύγχρονου δυτικού (και υποτίθεται πολιτισμένου) κόσμου; Ποιος είμαι εγώ που θα τον κατηγορήσω για το θέμα της μόρφωσης; Και μάλιστα όταν ζούμε σε μιαν εποχή που τα θεμελιώδη δικαιώματα στη χώρα μας συρρικνώνονται με ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς, κάτι που παρατηρώ με ανησυχία δεν απασχολεί την πλειοψηφία;
Πόσο βλάκας μπορεί να είναι κάποιος για να μην καταλαβαίνει ότι αρνούμενος ένα βασικό δικαίωμα ενός άλλου ανθρώπου αυτομάτως ανοίγει εσαεί την πόρτα για την άρνηση (μέσω κάποιων άλλων) ενός δικού του δικαιώματος σε μελλοντικό χρόνο; Διότι μέσα σ'όλα έχουμε λησμονήσει ότι κάθε τόσο όλο και κάποιος άλλου είδους Ρωμανός σκάει, είτε θύμα της Υγείας, είτε θύμα της Παιδείας, είτε θύμα της βίας στα γήπεδα, είτε θύμα της φτώχειας και της ανέχειας κλπ. Αλλά εμείς εκεί, βράχοι, ακλόνητοι: κάθε φορά πέφτουμε από τα σύννεφα που βλέπουμε κάτι τέτοιο.
Τι σημασία έχει αν ο Ρωμανός είναι φυλακισμένος; Πότε έπαψαν οι φυλακισμένοι να λογίζονται άνθρωποι; Ακόμη και οι χειρότεροι εγκληματίες είναι άνθρωποι. Ακόμη και ο απόπατος των κοινωνιών πρέπει να λάβει την ευκαιρία της ενσωμάτωσης στην Κοινωνία. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλές δικαιολογίες για να ΄χουμε κάτι να λέμε και κάτι ν'ασχολούμαστε.
Ζούμε σε μια κοινωνία που μεγαλύτερος εχθρός θεωρείται ένας πιτσιρικάς που επί της ουσίας μπορεί να ήθελε κάτι να κάνει αλλά ποτέ δεν έκανε τίποτα, και όχι ένας μεγαλοπολιτικός τύπου Σαμαρά που έχει καταστρέψει μια ολόκληρη χώρα, που έχει υποδουλώσει τελεσίδικα έναν ολόκληρο λαό, που έχει καταστρέψει όλη τη βασική γραμμή παραγωγής, που έχει στείλει κόσμο είτε στην αυτοκτονία είτε στο εξωτερικό. Πως διάολο είναι δυνατόν αυτό; Τι διάολο πήγε λάθος με αυτήν τη χώρα και γίναμε τόσο σκατάδες; Είμαι απολύτως βέβαιος ότι ακόμη κι αν η περίπτωση του Ρωμανού είχε την ίδιαν κατάληξη με την περίπτωση του Μπόμπι Σαντς επί Θάτσερ, ο γελοίος λαός που κατοικεί ετούτη τη γωνιά θα αντιδρούσε με κάποιον εξίσου φαιδρό τρόπο και αόλα αυτά γιατί; Διότι έχει εθιστεί στη μιζέρια και την αχρηστία.
Διότι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό: όχι η στάση του κράτους, διότι αυτή είναι αναμενόμενη. Η στάση των πολιτών είναι το διαχρονικό πρόβλημα, η οποία πλέον τους κατατάσσει σε γνωστικό επίπεδο αμοιβάδας και αυτό το συμπέρασμα δεν εξάγεται μόνο από την περίπτωση του Ρωμανού αλλά από όλα όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας.
Μιλάμε για έναν λαό που έχει την βεβαιότητα ότι ένας Γκάντι μπορεί να βγει μόνο από τους άλλους. Ότι μόνο οι άλλοι μπορούν να τον ξελασπώσουν. Ότι μόνο στους άλλους μπορούν να τύχουν αυτά. Ότι μόνο οι άλλοι του φταίνε για όλα τα δεινά, λες και οι άλλοι είναι που ανοίγουν τις κερκόπορτες ή γενάνε τους ρουφιάνους. Μιλάμε για έναν λαό που έχει την επίγνωση ότι δεν περνάει τίποτε από τα χέρια του για να βελτιώσει την ζωή του. Πότε γίναμε τόσο άχρηστοι;
Δε νομίζω ότι υπάρχει επιστροφή. Φοβάμαι ότι η Ελπίς πέθανε πρώτη.
Χαίρετε.
7 σχόλια:
Μερικές διορθώσεις/απαντήσεις
Μιλάμε για έναν πιτσιρικά που όντας ακόμα παιδί είδε έναν καλό του φίλο να πεθαίνει δίπλα του ακριβώς από σφαίρα μπάτσου, ήτοι από το Κράτος.
Όχι από το κράτος, από έναν αστυνομικό. Εκτός και αν είσαι και εσύ υπέρμαχος της συλλογικής ευθύνης, σκότωσε ένας φαλακρός, όλοι οι φαλακροί είναι δολοφόνοι.
Όποιος νομίζει ότι κάτι τέτοιο δεν αρκεί για να σου γυρίσει το μάτι ανάποδα και να το πάρεις αλλιώς, είναι κοινός βλαξ.
Ανήκω στους βλάκες Άδη. Πριν λίγο καιρό ένα κωλόπαιδο στη συμβολή Πανεπιστημίου και Πατησίων (έχει πράσινο για πεζούς και πορτοκαλί για αυτοκίνητα, που σημαίνει ότι τα αυτοκίνητα πρέπει να σταματάνε για τους πεζούς) πέρασε, με μεγάλη ταχύτητα, στην κυριολεξία 5 εκατοστά από δίπλα μου. Εκεί και αν είδα το θάνατο με τα μάτια μου. Με τη δική σου λογική θα έπρεπε να πάρω ένα λοστό και να σπάω όποιο αυτοκίνητο περνάει με πορτοκαλί, ενώ υπάρχουν πεζοί που περιμένουν.
Στην αρχαία Αθήνα, την κοιτίδα της Δημοκρατίας, οι εχθροί της Δημοκρατίας όχι απλά δεν έπεφταν θύματα οποιουδήποτε είδους αλλά τουναντίον επιβραβεύονταν με αποζημίωση όταν επέκριναν ανοικτά την Πόλη
Όχι οι εχθροί, οι επικριτές. Τους εχθρούς τους θανατώνανε με συνοπτικές διαδικασίες. Στη σημερινή προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, ακόμα και οι εχθροί της έχουν δικαιώματα.
Ερώτηση: προς ώρας ο Ρωμανός βρίσκεται μέσα ως προφυλακισμένος για ληστεία τράπεζας. Οι δύο των ιδιωτικών εταιριών ενέργειας που τσέπωσαν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια όμως, γιατί δεν είναι μέσα;
Και οι δύο (Ρωμανός και οι των ιδιωτικών εταιρειών ενέργειας) είναι αθώοι, μέχρι να αποδειχτούν ένοχοι. Ο μεν Ρωμανός βρίσεται προφυλακισμένος διότι είναι ύποπτος φυγής. Οι δε δύο των εταιριών ενέργειας είναι ελεύθεροι διότι δεν είναι ύποπτοι φυγής. Απλά τα πράγματα.
Εν κατακλείδι, ο Ρωμανός αυτή τη στιγμή είναι ο μεγαλύτερος κωλοτούμπας που έχει αναδείξει το πολιτικό σύστημα. Ο ίδιος, από τη μία, αγωνίζεται για να καταστρέψει αυτό το σάπιο σύστημα που ζούμε και από την άλλη θέλει να σπουδάσει σε αυτό ακριβώς το σάπιο σύστημα(!!!). Από τη μία το παίζει ανάρχας και άνομος και από την άλλη, για να σπουδάσει, επικαλείται ακριβώς αυτούς τους νόμους που θέλει να καταλύσει(!!!). Παράνοια...
Μμμμ... κάτσε γιατί το ξεκινάμε στραβά το πράγμα.
Υπέρ της συλλογικής ευθύνης δεν υπήρξα ποτέ, τουναντίον έχω κατ' επανάληψιν αναλύσει ότι καθένας πρέπει να κρίνεται ατομικά. ΌΜΩΣ...
Παντού υπάρχουν κατηγορίες με τον γενικό κανόνα. Παράδειγμα: οι πολιτικοί είναι ως επί τω πλείστω παρτάκηδες και διεφθαρμένοι, άσχετα αν υπάρχουν και καλοί πολιτικοί. Δεν λες ότι οι πολιτικοί είναι καλοί αλλά υπάρχουν και διεφθαρμένοι, διότι προφανώς αν ίσχυε αυτό δεν θα είχαμε να συζητάμε τίποτε για την κρίση σήμερα. Σωστά;
Κάπως έτσι λοιπόν υπάρχει και το Αξίωμα ότι οι αστυνομικοί είναι ως επί τω πλείστω καθάρματα και προσοχή για να μην παρεξηγούμαι: δεν αναφέρομαι σε προσωπική άποψη αλλά στις ίδιες τους τις πράξεις που θαυμάζουμε όλοι κάθε τόσο. Μην πιάσουμε τις εξαιρέσεις διότι έχω γνωρίσει ουκ ολίγες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αν πιάσεις και καταχωρήσεις όλες τις περιπτώσεις που εχουν συμβεί (πρόσφατα είχαμε φύτεμα μολότοφ σε ζωντανή μετάδοση σε σακίδιο συλληφθέντα, αν δεν το είδες) θα διαπιστώσεις ότι για τις καλές περιπτώσεις μιλάμε για τις εξαιρέσεις και όχι για τον κανόνα.
Αν τον Γρηγορόπουλο τον είχε πυροβολήσει παπάς, προφανώς και δεν θα κάναμε λόγο για κράτος. Το ίδιο κι αν τον είχε πυροβολήσει εφοριακός ή εκτελωνιστής. Όταν όμως μιλάμε για αστυνομία, δεν μιλάμε απλώς για κράτος αλλά για βαθύ κράτος κιόλας. Μην το αναλύσουμε ιδιαίτερα διότι νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε.
Ως προς παράδειγμα με το φανάρι που λες. Μην γίνεσαι ισοπεδωτικός διότι δεν σου ταιριάζει. Δεν μπορείς να βάζεις στο ίδιο καζάνι μία ανθρωποκτονία που είναι δολοφονία με ένα ατύχημα ή και δυστύχημα. Και το τονίζω αυτό υπενθυμίζοντάς σου ότι κατ' επανάληψιν έχω αναπαράξει κάτι που είχε πει ο Ηλίας Μπαζίνας, ότι ιδίως στην Ελλάδα οι περισσότεροι οδηγοί θα έπρεπε να δικαστούν για απόπειρα δολοφονίας εκ προθέσεως. Δεν είναι όλα τα παραδείγματα τα ίδια. Να στο πω απλά, με το αυτοκίνητο μπορεί να σε χτυπήσει κάποιος επειδή θέλησε μέχρι και να αποφύγει έναν άλλον πεζό και δεν σε είδε. Το όπλο που τράβηκε το άλλο το κάθαρμα όμως, τι ήθελε να αποφύγει;
Στην αρχαιότητα εχθρός ονομαζόταν εκείνος που ήθελε να ανατρέψει το πολίτευμα. Εσύ αναφέρεσαι σε εχθρό με τη σημερινή έννοια. Αυτοί που ονομάζεις επικριτές μιλούσαν ανοικτά για αλλαγή πολιτεύματος. Κατά τα λοιπά για θύμησέ μου ποιον είχαν σκοτώσει όπως λες, διότι ειλικρινά δενμ μπορώ να θυμηθώ ούτε έναν (πλην του Σωκράτη που ήταν μία περίπτωση μόνος του).
Πάμε στους άλλους δύο της ρεμούλας: σφάλλεις τα μέγιστα. Οι δύο που έκαναν τη λοβιτούρα με την ενέργεια δεν είναι ύποπτοι για τίποτα. Έχουν αθωωθεί και πως; Επειδή Καμίνης και Στουρνάρας είχαν κρίνει ότι ντάξει μωρέ, μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια γιούρο έχουν υπεξαιρεθεί, δεν υπάρχει λόγος να παραστούμε στο δικαστήριο. Με δικηγόρο αρχικώς τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της νουδού, Βορίδη και εν συνείχεία παράδοση σκυτάλης στον Μπαλτάκο, ακροδεξιό χέρι του Σαμαρά. Θες ναμ ξανασυζητήσουμε κάτι επί τούτου;
Τέλος, για το συμπέρασμα που αναφέρεις, δε νομίζω να είναι αυτό το θέμα. Αυτό που εξετάζουμε είναι την ποιότητα της δημοκρατίας που έχουμε και όχι αν κάνει κωλοτούμπες ένα πιτσιρικάς, που αν μη τι άλλο ζει και μεγαλώνει στη χώρα της κωλοτούμπας ούτως ή άλλως.
Μάλιστα. Δηλαδή αν τον Γρηγορόπουλο τον είχε πυροβολήσει πολιτικός θα έλεγες ότι η Βουλή σκοτώνει, επειδή ως επί τω πλείστω είναι παρτάκηδες; Ή αν τον είχε πυροβολήσει παππάς θα έλεγες ότι η Εκκλησία σκοτώνει, επειδή οι παππάδες, ως επί τω πλείστω κάνουν σιμωνίες και απατεωνιές;*
Όσο για το παράδειγμα με το φανάρι δεν είμαι καθόλου ισοπεδωτικός. Όταν παραβαίνεις τον ΚΟΚ πάνω σε διάβαση πεζών ξέρεις ότι μία πιθανότητα (μικρή βεβαίως, αλλά υπάρχει) είναι και ο θάνατος του πεζού. Όπως και όταν πυροβολείς, ξέρεις ότι μία πιθανότητα (μικρή βεβαίως, αλλά όπως είδαμε υπάρχει) είναι και ο θάνατος του θύματος. Γιατί τη μία περίπτωση τη θεωρείς ατύχημα και την άλλη όχι; Και στην ερώτησή σου τί ήθελε να αποφύγει το κάθαρμα που σκότωσε τον Γρηγορόπουλο θα μπορούσα να απαντήσω ότι πυροβόλησε για εκφοβισμό, με την ίδια λογική που λες κι εσύ ότι ο οδηγός θα μπορούσε να κάνει ελιγμό για να αποφύγει άλλον πεζό, κι έτσι με χτύπησε. Από δικαιολογίες μπορούμε να σκεφτούμε αρκετές.
Με ρωτάς εσύ ποιούς εχθρούς της Δημοκρατίας σκοτώσανε οι Αθηναίοι; Αυτά τα ξέρεις καλύτερα από εμένα. Καλλίστρατος, Σωκράτης, Καλλιμέδων, Δείναρχος, Φωκίων (να σου βάλω και τον Θηραμένη μέσα; -τεχνικώς δεν θεωρούνταν ακριβώς εχθρός της Δημοκρατίας-) καταδικάστηκαν σε θάνατο. Πρωταγόρας, Θουκυδίδης, Δημοσθένης και Θεμιστοκλής σε εξορία, Μιλτιάδης στη φυλακή κλπ. (Και αυτά τα ονόματα είναι λίγα από αυτά που μου ήλθαν στο μυαλό, αν το ψάξω θα βρω πολλά περισσότερα.) Προσοχή, δεν εξετάζω αν οι προαναφερθέντες ήταν όντως εχθροί της Δημοκρατίας, απλώς λέω ότι αυτοί που θεωρούνταν εχθροί της Δημοκρατίας είχαν άσχημο τέλος.
Όσο για τους δύο της ρεμούλας, αν έχουν αθωωθεί σημαίνει ακριβώς αυτό, ότι είναι αθώοι. Εκτός και αν αμφισβητείς τις αποφάσεις του δικαστηρίου· αν όμως το κάνεις αυτό τότε ο οιοσδήποτε μπορεί αν αμφισβητήσει οιεσδήποτε αποφάσεις βασισμένος και μόνο στις προσωπικές του πικρίες
και αντιπάθειες.
Υγ.* Στο αν είναι καθάρματα, ως επί τω πλείστω, οι αστυνομικοί, διαφωνώ, όπως διαφωνώ και για το φύτευμα μολότωφ που αναφέρεις (το είδα το βιντεάκι, δεν είναι φύτευμα). Αλλά ας μην μακρυγορήσουμε σε αυτό.
Κάτσε να τα πάρουμε ένα ένα διότι σα να μου φαίνεται ότι μπερδεύεις αρκετά πράγματα και κυρίως τα όσα γράφω.
Ήμουν ξεκάθαρος: όταν μιλάμε για κράτος, αυτό έχει κάποιες εκφάνσεις. Κάθε έκφανση έχει και τις αρμοδιότητές της. Ένας παπάς (αν τον δεχθούμε ένεκα μισθοδοσίας ως ΔΥ) σαφώς και μπορεί να θεωρηθεί ικανός για φόνο, ακριβώς όπως όλοι οι άνθρωποι. Επίσης μπορεί να έχει ακόμη και όπλο, ακριβώς όπως ο καθένας. Μόνο που ο παπάς εν αντιθέσει με τον αστυνομικό ΔΕΝ έχει το όπλο (που αποτελεί φονικό εργαλείο) ως εξάρτημα της εργασίας του. Ένας μπάτσος, λοιπόν, αν σε καθαρίσει, από την στιγμή που υποτίθεται ότι είναι επιφορτισμένος με την προστασία σου καθώς και την τήρηση των νόμων, τότε έχουμε κάθε λόγο να μιλάμε για τον τοποτηρητή του κράτους που έκανε την ακριβώς αντίθετη εργασία απ'αυτήν που ήταν προορισμένος να κάνει. Οκ; Το ξεκαθαρίσαμε αυτό; Από σιμωνιές δεν πέθανε κανείς. Από σφαίρες, αμέτρητοι.
Πάμε στα του ΚΟΚ. Εξακολουθείςνα συγχέεις ανόμοια πράγματα. Αν περάσεις κάτω από το σπίι μου και σου πετάξω μια γλάστρα και σε πετύχει στο κεφάλι θα μείνεις 100% στον τόπο. Αυτό τι σημαίνει; Ότι από την στιγμή που μπορώ να σε καθαρίσω έτσι, είναι ίδια περίπτωση με αυτήν του ΚΟΚ που αναφέρεις; Προφανώς όχι, αλλά μπορώ να σε σκοτώσω με μια γλάστρα. Θες να στο κάνω ακόμη πιο γελοίο; Αν περνάς με το μηχανάκι σου έξω από το σπίτι μου κι εκείνη την στιγμή σου πετάξω νερό από τη μάνικα, έτσι όπως θα πανικοβληθείς μπορεί να γλυστρίσεις και να σφηνωθείς κάτω από το επερχόμενο λεωφορείο του αντίθετου ρεύματος, ή να πέσεις και να περάσει από πάνω σου το ΙΧ που σε ακολουθεί; Εϊναι ίδιες περιπτώσεις με την παραβίαση του ΚΟΚ; Υποθέτω πως όχι.
Αν δεν είναι ίδιες περιπτώσεις (ένεκα αποτελέσματος) τότε πως είναι ίδια η περίπτωση του ΚΟΚ με αυτήν της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου;
Για την ρεμούλα με τις εταιρείες ενέργειας σου διαφεύφει μια βασι9κή λεπτομέρεια: το ΠΩΣ αθωώθηκαν και απ'ό,τι βλέπω δεν τα θυμάσαι καλά τα πράγματα. Δικηγόρος υπεράσπισης ήταν ο Βορίδης, ο οποίος μετά την καταγραυγή απεχώρησε και τους ανέλαβε ο... Μπαλτάκος. Αμφότεροι της κυβέρνησης. Πολιτική αγωγή ήταν ο Καμίνης (επίσης κυβερνητικής στήριξης) ο οποίος έκρινε ότι δεν υπήρχε λόγος να παραυρεθεί στο δικαστήριο την ημέρα της δίκης. Και γιατί το έκρινε αυτό; Διότι είχε πληροφορηθεί ότι ο ΥΠΟΙΚ Μικρό Γιαννάκι Στουρνάρα (δηλαδή της κυβέρνησης) δεν θα έστελνε μάρτυρα κατηγορίας, οπότε τι να πήγαινε να κάνει κι αυτός; Και τελικώς αθώα τα παλουκάρια μας. Μήπως θυμήθηκες τώρα λίγο τα γεγονότα; Οπότε ας προσπεράσουμε και την όποιαν αμφισβήτηση στις αποφάσεις των δικαστηρίων, διότι εν προκειμένω δεν υπήρξε δίκη για να υπάρξει και απόφαση.
Στα περί φυτέματος τώρα, δεν ξέρω τι ακριβώς είδες εσύ στο βίντεο που είδαμε όλοι και δεν σου φάνηκε για φύτεμα στοιχείων, τα οποία μάλιστα δεν γίνονται και για πρώτη φορά. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και ένα βιντεάκι με έναν ηλικιωμένο στα Εξάρχεια που ήθελε να πάει απλώς στο σπίτι του και έκανε όλους τους παρευρισκόμενους ΜΑΤατζήδες εκεί εντελώς ρόμπα. Δεν ξέρω αν πρόσεξες τη φράση "με χτύπησες".
https://www.youtube.com/watch?v=Kb5oEHQ30yw
Είναι η κλασική περίπτωση βλάβης σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου έχουν γίνει δίκες με υπερανθρώπους βγαμένους μέσα από τα κόμιξ της Μάρβελ που είχαν επιτεθεί και τουλουμιάσει μια διμοιρία και βάλε ο καθένας, πάντοτε με τις μαρτυρίες των... δαρμένων (και μόνο).
Για να κλείσουμε το συγκεκριμένο θέμα και για να σου υπενθυμίσω αυτό που έγραψα ότι υπάρχουν και οι καλές εξαιρέσεις, που όμως είναι εξαιρέσεις, θα σου πω το εξής: τα τελευταία χρόνια δύο σπίτια που είχα νοικιάσει όλως τυχαίως είχαν αστυνομικούς για ιδιοκτήτες. Ο πρώτος ήταν ματατζής. Πολύ καλό παιδί. Όταν είχαν σκάσει τα δεκεμβριανά επί Γρηγορόπουλου τα λέγαμε συχνά και μου έλεγε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Το σημαντικότερο που έλεγε πριν ακόμη γίνουν τα γεγονότα ήταν ότι δεν ήθελε άλλα πάρε-δώσε με τα ΜΑΤ και προσπαθούσε να τον πηγαίνουν σε γραφειά. Η δεύτερη περίπτωση όμως ήταν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Πολύ υψηλόβαθμος αξιωματικός, απόστρατος, τον καθάρισαν σαν αυγό εκ των έσω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εξής κουβέντα του: Φέρε μου όποιον εγκληματία θες να του φιλήσω τα χέρια. Άγιοι άνθρωποι όλοι τους. Συνάδελφο μην μου φέρεις ποτέ.
Αυτά τα δύο, εκτός όλων των άλων που σου είπα.
Και πάμε στο τελευταίο...
Μου φαίνεται ότι έχεις λίγο συγκεχυμένα τα πράγματα περί της ΑΘηναϊκής Δημοκρατίας (και να αντιπαρέλθω το ευγενικό σχόλιο ότι τα ξέρω καλύτερα όπως έγραψες. Τίποτα δεν ξέρω. Απλώς προσπαθώ να διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερα μπορώ, όσο το δυνατόν καλύτερα.)
Κατ΄αρχήν, η Αθηναϊκή Δημοκρατία θεωρείται ότι ξεκινάει με τον Κλεισθένη, άσχετα αν πάντοτε ξεκινάνε τις αναφορές από τον Σόλωνα ως αρχικό μεταρρυθμιστή. Τέλος πάντων, ανάλογα με τα γούστα του καθενός, άλλοι την ξεκινάνε από τον Σόλωνα στις αρχές του έκτου αιώνα, και άλλοι από τον Κλεισθένη στα τέλη του ιδίου αιώνα. Το τέλος της πάντως, είναι κοινό για όλους και τοποθετείται χρονικά με την λήξη του πελοποννησιακού πολέμου και την εγκαθίδρυση της τυραννίδας των τριάκοντα. Άρα η αθηναϊκή δημοκρατία εκτείνεται (παντοτε ανάλογα ανάλογα με τα γούστα μέτρησης του καθενός) από τον έναν και φτάνει τον σχεδόν ενάμιση αιώνα παρόλο που μιλάμε πάντοτε για το ίδιο χρονικό διάστημα. Πάμε καλά ως εδώ;
Ο λεγόμενος Χρυσός Αιώνας του Περικλή (που χρονικά ήταν μισός αιώνας) ήταν ο πέμπτος και επί της ουσίας ολοκληρώνεται σχεδόν τρεις δεκαετίες πριν την κατάλυση της Δημοκρατίας στην Αθήνα. Σημειωτέον ότι λογίζουμε τη διάρκεια δίχως καν να αφαιρούμε το διάστημα της τυραννίδος του Πεισιστράτου και των γιών του που μόνο αμελητέο δεν ήταν (υπολογίζεται περί τα 37 χρόνια: 20 για τον πατέρα και 17 για τους γιους). Αυτό απλώς το μνημονεύω για να δείξω ότι στην ουσία το διάστημα της Δημοκρατίας ήταν σημαντικά μικρότερο. Πέραν τούτου όμως πάντοτε πρέπει να αναγνωρίζουμε ότι ο Πεισίστρατος έκανε αρκετές μεταρρυθμίσεις που μπορούν να θεωρηθοπυν δημοκρατικές. Για ιστορικούς λόγους αυτό. Συνεχίζω όμως...
Έρχεσαι και μου αναφέρεις, λοιπόν, κάποια ονόματα, για να μου αποδείξεις ότι οι Αθηναίοι τους εχθρούς του πολιτεύματος τους σκότωναν. Θα σου απαντήσω ειλικρινά: αν αφαιρέσουμε τον Σωκράτη που σου εξήγησα ότι ήταν μια κατηγορία μόνος του και θα το εξηγήσω ακόμη περισσότερο παρακάτω, ήξερα μόνο τον Θηραμένη. Τους άλλους έπρεπε να τους ψάξω.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
-Καλλίστρατος. Έζησε και πέθανε τον τέταρτο αιώνα, μετά την αθηναϊκή δημοκρατία. Όντως καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε. Μία λεπτομέρεια που πιθανώς να παίζει ρόλο: ήταν υπέρ της συγκορύσεως με την Σπάρτη αλλά περιέργως δύο φορές ήταν στην "επιτροπή" σύναψης ειρήνης.
-Καλλιμέδων. Έζησε επίσης τον τέταρτο αιώνα, δηλαδή μετά από το διάστημα που ανέφερα. Καταδικάστηκε μεν σε θάνατο, αλλά δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι όντως εκτελέστηκε από την στιγμή που είχε φροντίσει να διαφύγει εκτός Αθηνών. Μία βασική λεπτομέρεια και γι'αυτόν: ήταν έργω φιλομακεδών σε εποχές εμπόλεμες για τους Αθηναίους.
-Δείναρχος. Έζησε τον τέταρτο αιώνα έως τον τρίτο οπότε και πέθανε δηλαδή και πάλι εκ των υστέρων. Επίσης λόγω και έργω φιλομακεδών σε εμπόλεμες εποχές, καταδικάστηκε μεν σε θάνατο αλλά ουδέποτε εκτελέστηκε. Να σημειώσω ότι αν και δεν ήταν Αθηναίος πολίτης έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στην Αθήνα όπου και ασκούσε συχνά εντονότατη πολιτική επιρροή.
-Φωκίων. Έζησε τον τέταρτο αιώνα (και αυτός). Όντως καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε, αλλά ΟΧΙ για τις πολιτικές του απόψεις, παρά για την στρατιωτική του ανεπάρκεια. Η εκτέλεσή του έλαβε χώρα σε ηλικία 84 ετών. να σημειώσουμε όμως ότι στην συνέχεια οι Αθηναίοι αναγνώρισαν το λάθος τους και σύμφωνα με μαρτυρίες του έστησαν και αδριάντα. Από την στιγμή όμως που δεν τον έφαγαν για πολιτικούς λόγους, δεν πιάνει ούτως ή άλλως. Εξάλλου το σχόλιό μου έκανε λόγο για τους εχθρούς της Δημοκρατίας και μόνο αυτούς.
-Θηραμένης. Εκ των τριάκοντα τυράννων. Εκτελέστηκε όχι επειδή ήταν ολιγαρχικός, αλλά ως ενεργό μέλος της πιο αποτρόπαιης τυραννίδος που είχε γνωρίσει η Αθήνα.
(συνεχίζω)
Οπότε για να κάνουμε μια πρώτη σούμα, από αυτούς που μου αναφέρεις ο μοναδικός που πρόλαβε την Αθηναϊκή Δημοκρατία, έστω και στην πτώση της ήταν ο εκ των τριάκοντα τυράννων Θηραμένης. Όλοι οι άλλοι ήταν μεταγενέστεροι, άρα δεν πιάνουν το διάστημα που σχολίασα Συνολικά οι τρεις ήταν που εκτελέστηκαν όπου πιθανώς κανείς εξ αυτών για πολιτικούς λόγους. Αν ήθελαν να τους φάνε, θα το είχαν κάνει προηγουμένως. Ο Καλλίστρατος πιθανώς να απεργαζόταν αποτυχία των προσπαθειών ειρήνης και τιμωρήθηκε γι'αυτό, ο Φωκίων εκτελέστηκε για λόγους στρατιωτικούς ενώ ο Θηραμένης ως τύραννος.
Πάμε τώρα σε όσους είχαν άλλη τύχη, όπως τη φυλακή ή την εξορία. Έχω γράψει πολλές φορές για τον οστρακισμό ιδίως και μάλιστα σου ανέφερα ότι η γνώμη των πολλών δεν είναι απαραίτητο να είναι πάντοτε σωστή. Και έτσι όμως, μόνο όταν θεωρούσαν ότι κάποιος είχε γίνει επικίνδυνος κινούνταν εναντίον του, όχι ανά άσα στιγμή. Είναι αποδεδειγμένο ότι οι Αθηναίοι σέβονταν την αντίθετη πολιτική άποψη γι'αυτό και ουδέποτε φίμωσαν κανέναν.
Να κάνω σε αυτό το σημείο μια ξεχωριστή μνεία στον Σωκράτη. Κατ' αρχήν μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον άνθρωπο που άλλαξε ολόκληρη την δυτική σκέψη, τη δυτική φιλοσοφία και τη δυτική ηθική. Όλα αυτά έγιναν όχι μόνο με τη φιλοσοφία του (η οποία σηκώνει πολλή κουβέντα μιας και είανι άγνωστο το τι ακριβώς λέει ο Πλάτων και τι ο Σωκράτης). Όλοι συμφωνούν στο ότι η Απολογία και ο Κρίτων είναι αυθεντική φιλοσοφία του Σωκράτη σε κάθε περίπτωση. Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Σωκράτης ήταν 70 χρονών όταν ήπιε το κώνειο, άρα αυτό σημαίνει ότι για τουλάχιστον 40 χρόνια συζήταγε φιλοσοφικά στην Αθήνα, άρα δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι τον κυνήγησαν για τις πολιτικές του απόψεις, κάτι που αποδεικνύεται και μετά τον θάνατό του όπου τον αποκατέστησαν πλήρως μετανιωμένοι για την πράξη τους. Φυσικά όλα αυτά δεν αναιρούν ότι τον Σωκράτη τελικώς όντως για πολιτικούς λόγους τον κατηγόρησαν, ήτοι ότι αρκετοί εκ των τριάκοντα ήταν μαθητές του, με πρώτο και καλύτερο τον χειρότερο και πιο αιμοσταγή όλων, τον Κριτία. Επειδή όμως δεν ήταν εφικτό να στοιχειοθετηθεί μια τέτοια κατηγορία, γι'αυτόν τον λόγο η καγτογορία ήταν ότι διήφθηρε τους νέους. Άρα ακόμη και στο κατηγορητήριο επισήμως τουλάχιστον η πολιτική κατηγορία απουσίαζε. Στα γράφω όλα αυτά για να κατανοήσεις ότι στην Αθήνα όντως δεν κυνηγούσαν την αντίθετη πολιτική άποψη. Τουναντίον η δημοκρατική Αθήνα φημιζόταν για την τεράστια ανοχή της.
Να πω και 2-3 κουβέντες για τα μετέπειτα χρόνια. Σαφώς και έγιναν αρκετές αποκαταστάσεις της Δημοκρατίας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλοι όμως αναγνωρίζουν ότι η αθηναϊκή δημοκρατία ουδέποτε ξαναϋπήρξε ίδια. Ακόμη και περίπτωση εξουσιοδοτημένων εκπροσώπων υπήρξε (ήτοι σχεδόν ολιγαρχία) που θεωρείται δημοκρατική περίοδος, αλλά γενικά όλοι συνομολογούν ότι ποιοτικά η δημοκρατία του 5ου αιώνα ουδέποτε επανήλθε. Γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο όταν γίνεται λόγος για την αθηναϊκή δημοκρατία όλοι αναφέρονται μόνο σ'εκείνον τον έναν αιώνα.
Και φυσικά μην μπερδεύουμε τα πράγματα: το ότι η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν μακράν το καλύτερο πολίτευμα που πέρασε, ίσως και από όλα τα Σύμπαντα, δεν σημαίνει ότι δεν είχε μειονεκτήματα. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Ελπίζω να το καλύψαμε το θέμα.
Δημοσίευση σχολίου