Συνεχίζοντας λοιπόν από το
πρώτο μέρος που ήταν το τρόμου και το
δεύτερο μέρος που ήταν η κωμωδία, φτάνουμε στο τρίτο μέρος που είναι η τραγωδία. Για την ακρίβεια έχει και δράμα, αλλά προτιμώ την τραγωδία,
παρόλο που δε βλέπω κάθαρση στο τέλος. Γιατί τραγωδία όμως; Ας τα πάρουμε με τη σειρά, λέγοντας κάποια πραγματάκια για τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, όπως αυτός δημοσιεύθηκε για τις επικείμενες εκλογές με το ΦΕΚ 57/2012 (για να μην αναφέρομαι σε ξεχωριστά ΦΕΚ).
Ως προς τον εκλογικό νόμο η αλήθεια είναι ότι είμαστε λίγο άδικοι όταν τον αποκαλούμε νόμο Παυλόπουλου (ΦΕΚ 11/2008). Ο Προκόπης στην πραγματικότητα έκανε μερικές "βελτιώσεις" τον εκτρωματικό νόμο Σκανδαλίδη (ο οποίος είχε αρχικώς πριμοδοτήσει το πρώτο κόμμα με 40 βουλευτές). Είναι κρίμα λοιπόν να λησμονούμε τον αρχικό ποιητή τον οποιος μεταξύ άλλων είδαμε πρόσφατα να ωρύεται περί του καλού του Έθνους (υποθέτω ότι εννοούσε μάλλον την εφημερίδα). Θα μου πείτε τώρα, τι σχέση έχει ο εκλογικός νόμος με την εκκρεμότητα που έχουμε αφήσει, το ότι δηλαδή ακόμη και τώρα δεν έχω αποφασίσει 100% τι ακριβώς να ψηφίσω; Έχει και παραέχει...
(παρακαλώ ό,τι λάθος δείτε στην ανάλυση του νόμου, διορθώστε το ελεύθερα)
Πιθανώς να θυμάστε από κάποια προηγούμενα πολιτικά κείμενά μου που λέγαμε κάποια πραγματάκια επί του τρέχοντος εκλογικού νόμου, από τον οποίον προκύπτουν τα εξής:
Πρώτον, τα άκυρα και τα λευκά πριμοδοτούν τα κόμματα που μπαίνουν στη Βουλή και επί της ουσίας ιδίως το πρώτο.
Δεύτερον, άπαξ και ψηφίσεις κόμμα που δεν θα μπει στη Βουλή, πριμοδοτείς τα κόμματα που μπαίνουν και επί της ουσίας πάλι το πρώτο.
Τρίτον, η αποχή όση κι αν είναι αλλάζει εντελώς τον εκλογικό χάρτη ως γνωστόν.
Έχουμε εδώ και καιρό που κάνουμε λόγο για λαϊκή οργή για τα όσα συμβαίνουν. Μας διοικεί ένα άθλιο τραπεζικό σύστημα το οποίο όσες περισσότερες μαλακίες κάνει, τόσο μεγαλύτερα μπόνους παίρνει. Μας έχει φορτωθεί στην πλάτη ότι αυτοί που τα έφαγαν μαζί (Πάγκαλοι κλπ) τα έκαναν σκατά και πρέπει εμείς να τους σώσουμε πάλι. Είδατε μήπως να πηγαίνουν οι βουλευτές στη δουλειά τους (ήτοι τη Βουλή) με λεωφορείο ή με τα πόδια; Όχι, διότι εξακολουθούν να έχουν κρατικό αμάξι. Είδατε μήπως να δηλώνουν λιγότερα στην εφορία; Όχι, διότι οι δήθεν περικοπές τους καλύφθηκαν από συμμετοχές σε επιτροπές. Είδατε να προβαίνουν σε αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών και να στέλνουν σε ειδικό Δικαστήριο τους πρωταιτίους της εθνικής καταστροφής; Όχι, διότι κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει, ξέχωρα ότι ήγγικεν πλέον η ώρα να φάνε όσα επιμελώς έκλεβαν τόσα χρόνια κλπ, κλπ.
Ας μπούμε λοιπόν για τα καλά στην τραγωδία.
ΕΣΥ, ο βλάκας του διπλανού ιστολογίου τε και πόρτας, που θεωρούσες ότι πράττεις πολιτικά απέχοντας,
ΕΣΥ λοιπόν είσαι αυτός που νόθευε τόσα χρόνια το εκλογικό αποτελεσμα, αυξάνοντας με την αποχή σου την ψήφο των λαμογιών. Ιδού λοιπόν η συμμετοχή σου στα χάλια της χώρας, ακόμη κι αν δεν φοροδιέφυγες ποτέ. Επέτρεψες στους άλλους να κάνουν πάρτυ κάτω από τη μύτη σου και όχι μόνο αυτό αλλά νόμιζες ότι ήσουν και επαναστάτης κι από πάνω. Είσαι
ΕΣΥ ο ίδιος που εξακολουθεί να ψηφίζει στο χωριό του στις δημοτικές εκλογές προκειμένου να μην χάσει την επαφή με τις ρίζες, που από την άλλη κατηγορείς τον δήμαρχο της πόλης που μένεις που δεν σου φτιάχνει δρόμους. Αφού δεν τον ψήφισες, γιατί τον κατηγορείς;
ΕΣΥ είσαι αυτός που διέδωσε σαν ιό ότι Δημοκρατία σημαίνει αποχή ως τάχα μου διαμαρτυρία, ενόσω τα κομματόσκυλα αλώνιζαν τα πάντα. Είσαι
ΕΣΥ ο ίδιος που προπαγάνδιζες μαλακοειδώς το
περίφημο πλέον μέηλ περί του 50,1% λευκών ψηφοδελτίων που δύναται να ακυρώσει τάχα μου όλο το εκλογικό αποτέλεσμα δίχως να το ψάξεις καν και παρά μόνο επειδή φαινόταν στα δικά ΣΟΥ αυτιά αληθοφανές, διότι απλούστατα είσαι τόσο άχρηστος πολίτης που είναι ανίκανος να πράξεις το παραμικρό. Δεν ήξερες καν ότι κυβέρνηση μπορεί να βγει ακόμη κι αν ψηφίσει μόνο ένας σε ολόκληρη τη χώρα.
ΕΣΥ λοιπόν, με την διαχρονικά ανώριμη τακτική σου νόθευες το εκλογικό αποτέλεσμα, γιγάντωνες την ισχύ της ψήφου των λαμογιών. Αν από 10 ψηφοφόρους οι 5 ψηφίζουν το κόμμα Α και οι 5 το κόμμα Β, τότε έχουμε ισοπαλία. Αν οι 5 του κόμματος Β αποφασίσουν να απέχουν, τότε σε σύνολο 6 εγκύρων το κόμμα Α ελαβε 5 ψήφους ήτοι 83,33%. Πανηγυρική εκλογή του κόμματος, ε,
ΒΛΑΚΑ; Κατάλαβες γιατί τόσο καιρό σε αποκαλώ βλάκα μέσα στα μούτρα σου; Διότι δεν μου άφησε άλλη επιλογή ποτέ, μου έδεσες τα χέρια, με έφερες ως εδώ... Κατάλαβες λοιπόν τι έκανε τόσα χρόνια η αποχή σου; Και το κωμικόν της συγκεκριμένης τραγωδίας είναι ότι
ενώ τόσα χρόνια η αποχή θεωρείτο κάτι σχεδόν μαστ για τις εκλογές, πλέον πολλοί από τους σταθερούς απέχοντες φοβούνται νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος. Είναι δηλαδή να τραβάς τις τρίχες και από τις μασχάλες σου ή να εισέρχεσαι γυμνός σε εκλογικό κέντρο του pasok και να περιμένεις να φύγεις απήδηχτος...
Αφού λοιπόν καλύψαμε το τρίτον που αποτελούσε και την είσοδο στην τραγωδία, πάμε στο πρώτο: λευκά και άκυρα. Σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο,
τα λευκά δεν προσμετρώνται στα έγκυρα, πράγμα το οποίο είναι εμφανώς νοθευτικό. Δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι κυκλοφορούν και τέτοιοι ανάμεσά μας: να σηκώνεσαι το πρωϊνό της Κυριακής, να ντύνεσαι, να πηγαίνεις στο εκλογικό τμήμα σου και να περιμένεις στωϊκά στην ουρά για να ρίξεις τελικά λευκό. Οκ, λογικό αλλά να μην μας κάνει εντύπωση, υπάρχουν και χειρότερα όπως κοπρολάγνοι, κτηνοβάτες, παιδεραστές κλπ. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι το λευκό δεν είναι έγκυρο. Κανονικά είναι εγκυρότατο, έλα όμως που το αντίθετο βολεύει στα μαγειρέματα. Πάμε λοιπόν τώρα στην κατανομή των εδρών όπου μιλάμε μάλλον για μεγαλούργημα, για σκέτο ποίημα. Μάλλον δεν έχει πάρει το μάτι σας πως προκύπτει αυτός ο αριθμός. Κανένα πρόβλημα, γι'αυτό είμαστε εδώ: Σύμφωνα με το άρθρο 99 του ιδίου νόμου πολλαπλασιάζουμε τον αριθμό των 250 εδρών (όλων δηλαδή πλην του μπόνους) με τον αριθμό των ψήφων που έλαβε το κόμμα στην περιοχή. Το γινόμενο το διαιρούμε με τον αριθμό των εγκύρων ψήφων όσων κομμάτων μπουν στην Βουλή. Το πιάσατε το παράθυρο;
Στο αριθμητή, οι 250 έδρες πολλαπλασιάζονται με τον αριθμό των ψήφων που έλαβε το κόμμα. Στο παρονομαστή του κλάσματος όμως δεν συμμετέχουν τα λευκά διότι καθορίστηκαν ως μη έγκυρα από τον νόμο και παρομοίως δεν συμμετέχουν και οι έγκυροι ψήφοι που αντιστοιχούν σε όσα κόμματα μείνουν εκτός Βουλής. Αν δηλαδή ψηφίζουν συνολικά 9 εκατομμύρια κόσμος και τα 3 εκατομμύρια ψηφίσουν λευκό ή κόμμα που μένει εκτός Βουλής τότε στον παρονομαστή πάει ο αριθμός 6 εκατομμύρια. Και τι θυμόμαστε από τα απλά μαθηματικά; Ότι όσο μικραίνει ο παρονομαστής ενός κλάσματος, τόσο μεγαλώνει το κλάσμα! Ε; Δεν το θυμόμαστε; Κι αφού μεγαλώνει το κλάσμα τι άλλο μεγαλώνει; Μα ο αριθμός των εδρών!
Βέβαια εδώ η κουβέντα μπορεί να μπλέξει διότι πρακτικά αυτό έχει νόημα ακριβώς επειδή υπάρχει και το σωστό όριο του 3% για να μπει ένα κόμμα στη Βουλή. Δεν θα μπορούσαν δηλαδή να μείνουν κενές έδρες θα μου πείτε. Σωστό, αλλά εδώ πέρα δεν μιλάμε για διαφορές 8-10-15 εδρών. Μιλάμε για περιπτώσεις όπου ακόμη και η μία έδρα μπορεί να κάνει τη διαφορά (το γιατί θα το καταλάβετε λίγο αργότερα, αν και το'χουμε ξαναπεί). Και αυτό γιατί; Διότι ο συγκεκριμένος νόμος ήταν εξαιρετικά "σοφός" για την περίπτωση λίγων κομμάτων, αποδεικνύεται όμως εξαιρετικά "προβληματικός" για την περίπτωση που μπαίνουν πολλά κόμματα, όπως πάει να γίνει τώρα. Και τι σημαίνει προβληματικός; Ότι αρχίζουν να αχνοφαίνονται παράθυρα τα οποία μέχρι πρότινως ενδεχομένως να μην είχε κατά νου ούτε καν ο ίδιος ο νομοθέτης. Και μην με ρωτήσετε ποια είναι αυτά διότι πραγματικά όσο περισσότερο διάβαζα τον εν λόγω νόμο, τόσο περισσότερο ένοιωθα να μου γίνεται χυλός το μυαλό. Σημειώσεις, παρασημειώσεις, παραδείγματα, αντιπαραδείγματα κλπ. Θα σας φέρω ένα παράδειγμα για να το καταλάβετε.
Στο αρχικό μου πλάνο για το παρόν σενδόνι ήθελα να φέρω και μερικά παραδείγματα με αριθμούς: ένα με το εκλογικό σώμα των εκλογών του 2009 και τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα για να φανεί πόσο αλλάζει ο χάρτης με 50 έδρες μπόνους αντί για 40. Ένα άλλο παράδειγμα με πιο "εκλογικευμένο" εκλογικό σώμα δηλαδή με πολύ μικρότερη αποχή και με κάτι που να τείνει περισσότερο στη "δική μου" απογραφή του 2011. Ένα τρίτο παράδειγμα ήταν με οκτακομματική Βουλή και ένα τέταρτο με εννεακομματική Βουλή. Ε, σας πληροφορώ ότι όλα αυτά τα παραδείγματα (που φυσικά είναι όλα διάτρητα για πολλούς λόγους) βγάζουν εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα, διότι σύμφωνα με τον νόμο ακόμη και το δεκαδικό του ποσοστού παίζει ρόλο στο ποιος θα πάρει τυχόν αδιάθετες έδρες. Και φυσικά μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και η Β' κατανομή, έτσι; Αν δεν με πιστεύετε κάντε το "πείραμα" από μόνοι σας κι αν δεν σαλτάρετε κερδίζετε βραβείον μέγα (αναμνηστικόν του δικομματισμού από κινέζικη πορσελάνη).
Μ'αυτά και μ'αυτά όμως βάλαμε και το δεύτερον μέσα στο παιχνίδι, διότι πρακτικά τι προκύπτει από το προαναφερθέν παράδειγμα; Ότι οι φετινές εκλογές θα κινηθούν πάνω στον νόμο του Χάους, ήτοι θα ακολουθήσουν πλήρως την λαϊκή βούληση, μόνο που ακόμη και οι απειροελάχιστες διαφοροποιήσεις μπορεί να αλλάξουν εντελώς τα αποτελέσματα. Ας δούμε μερικά ακόμη χαρακτηριστικά παραδείγματα: Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις (ούτως ειπείν αποδεχόμενοι τις δημοσκοπήσιες ως αληθείς για τις ανάγκες του σενδονιού), το ΛΑΟΣ, οι Οικολόγοι και η Δημοκρατική Συμμαχία είναι στο όριο του 3%. Θα παίζεται έως την τελευταία στιγμή το αν θα μπουν στη Βουλή. Αν αυτά τα τρία κόμματα τελικώς δεν μπουν, είναι προφανές από τα όσα είπαμε ότι οι ψήφοι που τους αντιστοιχούν δεν θα συνυπολογιστούν στο κλάσμα, άρα θα αυξηθεί ο αριθμός των εδρών των υπολοίπων. Από την άλλη μεριά, αν μπουν, θα πέσει τσεκούρι μέγα στις έδρες όλων και κυρίως των πρώτων που θέλουν και τις πολλές προκειμένου να κυβερνήσουν άνετα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με άλλα κόμματα που πιθανώς να έχουν μια όποια μικρή δυναμική, όπως η Δράση ή η Δημιουργία Ξανά ας πούμε, καταλαβαίνετε λοιπόν -αν το συνδυάσετε και με την αποχή και αυτά που είπαμε περί αυτής- πόσο εύθραυστο είναι το εκλογικό αποτέλεσμα σε αυτές τις εκλογές. Πόσο πολύ παίζουν ρόλο οι πάντες και τα πάντα, διότι πλέον δεν μιλάμε για εκλογές όπου σχεδόν όλα είναι ξεκάθαρα (δηλαδή ότι μπαίνουν πχ 5 κόμματα, ο πρώτος δείχνει να έχει μεγάλη διαφορά κλπ, όπως δηλαδή ήταν σχεδόν στις περισσότερες εκλογές στο παρελθόν). Πλέον δείχνει να υπάρχει μια αλλάγή και η αλλαγή σε συνδυασμό με τον άθλιο αυτό εκλογικό νόμο δημιουργεί ασαφές αποτέλεσμα.
Θα μου πείτε τώρα, ντάξει, οκ... δηλαδή εσύ θεωρείς ότι μπορεί να γίνει τόσο μεγάλη χοντράδα με την ψήφο σου και το ξεψαχνίζεις τόσο πολύ; Μήπως είσαι
ως συνήθως υπερβολικός; Αυτό το αφήνω στην κρίση του καθενός.
Η ψήφος μου μεμονωμένα μαζί με τις μεμονωμένες ψήφους εκατοντάδων ή και χιλίαδων άλλων συμπολιτών εάν πάνε αλόγιστα ξέρετε πως ονομάζονται;
Μεγάλο πρόβλημα. Και γιατί;
Διότι
ιδίως στις εκλογές αυτές ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. Ιδίως σε αυτές, ξαναλέω. Είμαι βέβαιος ότι έχετε θαυμάσει ένα ρεσιτάλ μπουρδολογίας πρώτιστα από τους δύο μεγάλους ανταγωνιστές, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο. Ο μεν πρώτος επιζητεί ακατάπαυστα την αυτοδυναμία, λες και είναι θέμα 1-2 ποσοστιαίων μονάδων, ο δε δεύτερος θεωρεί ότι είναι εφικτό να βγει πρώτο κόμμα όταν ενδέχεται να βγει έως και πέμπτο. Και γελάει ο κόσμος, μέχρι να κλάψει πικρά την επομένη των εκλογών βέβαια.
Διότι το μόνο βέβαιο είναι ότι
οι δύο τους θα συνεργαστούν μετά τις εκλογές, όσο κι το αποκλείει ιδίως ο Σαμαράς. Το θέμα είναι να βγάλουν 151 βουλευτές τουλάχιστον και οι δύο μαζί, οπότε τι κάνουν; Μπουρδολογούν ακατάσχετα
προκειμένου ο κόσμος να μην βλέπει τη φάκα παρά μόνο το τυράκι. Όταν λοιπόν μιλάμε ότι το θέμα κινείται σε οριακά επίπεδα πχ για 1-2-5 ίσως βουλευτές, τότε είναι προφανές πως τα επίπεδα λάθους είναι εξαιρετικά μικρά: ακόμη και η μία ψήφος παίζει ρόλο. Ακόμη και η μία αποχή μετράει, ακόμη και το ένα λευκό. Κινούμαστε σε οριακές γραμμές.
Από τα "πειράματα" που έκανα με τον εκλογικό νόμο για τις έδρες κατέληξα έστω και λίγο μπακάλικα ότι πέριξ των 151 είναι δύσκολο να βγάλουν. Μόνο ίσως αν το pasok καταβαραθρωθεί, για κάτι που δεν είμαι και πολύ βέβαιος. Τα δύο ενδεχόμενα που βλέπω ως πιο ορατά είναι ή να βγάλουν περί τους 140-145 και οι δύο μαζί, ή να βγάλουν περί τους 160 (πάντοτε με το μπόνους συνυπολογισμένο). Πιθανώς να υπάρχουν και εκλογικά αποτελέσματα που να δίνουν περί τους 151 αλλά προσωπικά δεν τα βρήκα. Οπότε είναι θεμελιώδες να εξασφαλίσουμε το κάτω των 150, ήτοι κάτω των 100, αφού είναι σχεδόν "κλειδωμένο" ότι η νουδού θα βγει πρώτο κόμμα άρα θα εξασφαλίσει και το μπόνους. Το μείζον ερώτημα, λοιπόν, είναι το ακριβές ποσοστό το οποίο εξασφαλίζει και στους δύο τους πολυπόθητους 151 (κι ας επιθυμεί ο Βενιζέλος πολιτική νομιμοποίηση με 50,1%. Παπαριές λέει ο άνθρωπος...). Έχουν ακουστεί πολλά ποσοστά. Τα περισσότερα περιστρέφονται γύρω από το 38%. Εμένα για κάποιον λόγο μου κάθεται στο όριο και το 35% (ίσως να κάνω κάποιο λάθος), ενώ μην αποκλείετε να είναι και κατά τι μικρότερο, ίσως ακόμη και 33%.
Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι το ποσοστό και των δύο μαζί βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τον αριθμό των κομμάτων που θα μπουν στη Βουλή αφενός, αφετέρου όσο λιγότερα είναι κόμματα τόσο πιο εύκολο είναι να βγάλουν μαζί υψηλό ποσοστό. Εδώ δηλαδή έχουμε το εξής παράδοξο: αν πέσουμε πχ με τα μούτρα σε κόμματα πολύ μικρά, αν μπουν θα τσεκουρέψουν τα ποσοστά των δύο, αλλά αν τελικώς δεν μπουν θα τους πριμοδοτήσουν τα μάλα! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Εν ολίγοις που σε ωθεί δηλαδή ο εν λόγω νόμος; Μα (αν δεν θες να ψηφίσεις τα δύο μεγάλα) να ψηφίσεις υποχρεωτικά κάποιο μικρό κόμμα από όσα μπαίνουν σίγουρα στη Βουλή. Δηλαδή με το υπάρχον στάτους όσων είναι ήδη μέσα, μόνο ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ, Αν.Ελ. από τους σίγουρους, αφού ΛΑΟΣ και ΔΗΣΥ δείχνουν να καρκινοβατούν εντός/εκτός. Γιατί όμως πρέπει να με εκφράζει υποχρεωτικά ένα από αυτά τα κόμματα; Απαγορεύεται να με εκφράζει κάποιο άλλο; Θέλω να πω (για να μην βιαστείτε να βγάλετε συμπέρασμα ότι εξέφρασα πολιτική θέση) ότι όπως πολύς κόσμος βρίσκεται ανάμεσα σε συμπλιγάδες των pasok και νουδού, έτσι υπάρχει και άλλος πολύς κόσμος που δίχως να το ξέρει (αυτό είναι το χειρότερο) βρίσκεται σε συμπλιγάδες του αν θα υποστηρίξει τους δύο μεγάλος διά της πλαγίας ή όχι, αναλόγως με το αν θα μπει στη Βουλή το κόμμα που θα επιλέξει.
Ελπίζω να καταλαβαίνετε για ποιον λόγο χαρακτήρισα αυτόν τον νόμο (Σκανδαλίδη/Παυλόπουλου) σκέτο ποίημα.
Ερχόμαστε λοιπόν σιγά, σιγά στους τελικούς προβληματισμούς, οπότε ας κάνουμε και μια μικρή ανακεφαλαίωση.
Ναι, είμαι υπέρ της Ευρώπης. Μου αρέσει η ιδέα μιας συνασπισμένης Ευρώπης στην οποίαν να συμμετέχουμε όχι μόνο έχοντας δικαιώματα όπως πολλοί θα ήθελαν αλλά να έχουμε και ρητές υποχρεώσεις ως οφείλουμε ως νομοταγείς πολίτες. Η Ευρώπη αυτή όμως θέλω να είναι υπέρ των πολιτών της, όχι υπέρ ενός σάπιου τραπεζικού κατεστημένου που καταδυναστεύει τα πάντα. Αν η δουλειά μου πέσει έξω, θα κλείσει και θα με κυνηγάνε οι τράπεζες μέχρι να αποπληρώσω τα χρέη μου. Αν μια τράπεζα πέσει έξω, δεν έχω καταλάβει γιατί πρέπει εγώ να ματώνω εσαεί για να την επανακρατικοποιήσω και μόλις αυτή εξυγιανθεί να ξαναπάει στα χέρια εκείνοων που την έριξαν έξω αρχικα. Όχι, μια τέτοια Ευρώπη δεν μου αρέσει, δεν με εκφράζει, δεν τη θέλω. Θέλω μια Ευρώπη που να είναι νέο λίκνο της Δημοκρατίας, που να αποθεώνει την Ισονομία και τη Δικαιοσύνη. Και σαφώς μια τέτοια Ευρώπη χρειάζεται εκτός από κοινή νομολογία και ένα κοινό νόμισμα. Το ότι θέλω όμως να βρίσκομαι σε μια τέτοια Ευρώπη, δεν σημαίνει ότι μπορώ να βρίσκομαι και σε οποιαδήποτε Ευρώπη. Ποτέ δεν ήμουν υπέρ της αποχώρησης από το ευρώ, αλλά ιδίως τους τελευταίους μήνες βλέπω ορατό το ενδεχόμενο πολύ απλά να μην μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος του συγκεκριμένου ευρώ. Ενός ευρώ με σοβαρότατα δομικά (συστημικά) προβλήματα, ενός ευρώ που
ήδη έχει ξεκινήσει να καταρρέει. Δεν κατηγορώ κανέναν Ευρωπαίο πολιτικό που σκέφτεται πατριωτικά και προσπαθεί να σώσει τη δική
του χώρα. Τους δικούς μου πολιτικούς κατηγορώ που για να διατηρήσουν τα δικά τους οφίτσια και πλεονεκτήματα, πήγαν εμένα -τον Έλληνα πολίτη- στο σφαγείο. Δεν είναι ηλίθιοι, είναι απλώς λαμόγια που κοιτάνε την πάρτη τους. Και το λαμόγιο δεν θα κοιτάξει ποτέ το δικό μου συμφέρον.
Εδώ και 2 χρόνια βρισκόμαστε σε μια διαρκή κατάσταση ομηρίας, σε διαρκή ημιεπίσημη χρεωκοπία σε παύση. Έχουμε χρεωκοπήσει μια φορά πριν 2 χρόνια τέτοιες μέρες οπότε και προσφύγαμε στο ΔΝΤ, μια φορά προ μεσοπρόθεσμου, μια φορά προ psi (αν ξέχασα καμία συμπαθάτε με). Και τις 3 φορές εξαγγέλθηκε ότι σωθήκαμε και ότι χρεωκοπήσαμε μερικώς για να μην χρεωκοπήσουμε ατάκτως. Το τέλος του δρόμου όμως έχει άτακτη χρεωκοπία για εμάς, αυτό είναι πλέον ορατό και σαφέστατο. Δεν είναι ότι θέλουν να μας δουν να πεθαίνουμε, είναι ότι
δεν θα μπορέσουν να μας σώσουν. Είμαστε ο ασθενής στα τελευταία του, ο οποίος πρέπει να υπογράψει έστω και ημιθανής για το που θα πάει η περιουσία -σε ποιους κληρονόμους- και να σφαχτούν όσο το δυνατόν λιγότερο μετά άνευ δικαστηρίων κλπ. Αυτό συμβαίνει με τα Μνημόνια που υπογράφουμε, απλώς διαμοιράζουμε ποιος θα πάρει τι.
Όποιος ξέρει να διαβάζει το αναγνωρίζει. Απεδείχθη ότι ήμασταν πολύ μεγάλο βάρος για όλους, οπότε άλλη λύση από την άτακτη χρεωκοπία δεν υπάρχει, γι'αυτό και κάποιοι πιο έντιμοι (ακόμα υπάρχουν και τέτοιοι) μας το λένε ευθέως.
Αυτό που κάποια στιγμή, λοιπόν, είδα ως λύση ή μάλλον ως το μη χείρον (μα σε καμία περίπτωση βέλτιστον) ήταν να φεύγαμε μόνοι μας όσο μπορούσαμε να τους κάνουμε ζημιά, ούτως ειπείν να τα κάνουμε όλα πουτάνα που λέει κι ο φίλςο polse. Όχι επειδή ήθελα να φύγουμε από το ευρώ, αλλά επειδή είναι η τελευταία μας ελπίδα μπας και κάνουν κάτι και για εμάς (δηλαδή ν'αλλάξει ολόκληρο το σύστημα του ευρώ). Κακά τα ψέματα, αν ξαναβγει Σαρκοζί και οι δύο μεγάλοι σε'μάς, δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε τα λεγόμενα ευρωομόλογα που πιθανώς να είναι μια λύση (ίσως και η μόνη λύση), διότι πολύ απλά θα έχουμε επιβραβεύσει την ήδη δοκιμασμένη λύση (οπότε γιατί ν'αλλάξει;).
Μόνο αν αλλάξει κάτι πολιτικά, λοιπόν, πιθανώς να δωθεί κάποια λύση.
Από το μνημόνιο δεν φεύγουμε που να κωλοχτυπιέστε. Δεν υπάρχει πολιτική δύναμη στην Ελλάδα που να αντέξει το
δυσβάσταχτο βάρος, ούτε καν το ΚΚΕ που ευαγγελίζεται τάχα μου έξοδο απ'όλα αλλά επειδή ξέρει ότι δεν το παίρνει να κάνει κιχ δήλωσε ότι θέλει να παραμείνει
στη σιγουριά της αντιπολίτευσης. Όποιος τολμήσει να πάει να κουνηθεί, την επομένη θα σκάσει κάποιο σοβαρό εθνικό θέμα (πχ της υφαλοκρυπίδας, λέω'γώ ένα παράδειγμα): αμέσως θα συμμορφωθούν άπαντες και θα έχουμε δηλώσεις τύπου "
ευχαριστώ την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών"). Δεδομένου όμως ότι έστω μια αλλαγή πολιτικής μπορεί να προκαλέσει χάος στις ήδη δοκιμαζόμενες ευρωπαϊκές οικονομίες (οι οποίες μόνο κατ' ευφημισμόν εξακολουθούν να είναι ισχυρές), μόνο έτσι μπορεί να βρεθεί πραγματική σωτηρία και για εμάς. Διότι κατά τα λοιπά μην περιμένετε κάποια δραματική αλλαγή:
αυτό που σκάει δεν είναι το ελληνικό σύστημα των γκρηκ στατίστικς αλλά ολόκληρος ο δυτικός κόσμος που δομήθηκε πάνω στη φιλοσοφία consumo ergo sum - καταναλώνω άρα υπάρχω (και συγγνώμη για τον βαρβαρισμό αλλά μου φάνηκε ωραίο, ακόμη κι αν δεν το έγραψα σωστά). Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες βρίσκονται εδώ και χρόνια σε καθεστώς σκληρής λιτότητας, η ανεργία αυξάνεται παντού, η ύφεση έχει κωλοκαθήσει για τα καλά. Ε, συγγνώμη αλλά δεν μπορεί η Ελλαδίτσα αν εκλέξει αντιμνημονιακή κυβέρνηση να πάει κόντρα σε όλο αυτό το ρέμα.
Είπαμε, είμεθα μαλάκες οι Έλληνες αλλά όχι και τόσο μαλάκες πια. Οπότε δεν είναι δυνατόν να έχω στα κριτήριά μου (ήτοι τις προσδοκίες μου) να αλλάξουν όλα κατά πως κάποιοι υπόσχονται. Κάποιες μικροαλλαγές που να είναι αισθητές μπορούν να γίνουν για αρχή και να αποτελέσουν ένα καλό νέο ξεκίνημα, αλλά θαύματα μην περιμένετε, αυτά συνέβαιναν κάποτε μόνο στην ευρύτερη περιοχή της Γαλιλαίας. Από την άλλη μεριά ως ανέπτυξα εναργώς, μου είναι αδιανόητο να συνεχίσω ως χώρα στην ίδιαν καταστρεπτική πολιτική του μνημονίου.
Όμως στην τελική μου επιλογή πρέπει να συμπεριλάβω και το ενδεχόμενο να μείνει εκτός Βουλής η ψήφος μου, εάν δεν επιλέξω κόμμα που μπαίνει σίγουρα. Και για το αν θα επιλέξω κόμμα που μπαίνει θα συμπεριλάβω και άλλα κριτήρια
του στυλ πόσο καλή έρευνα κάνουν τα κόμματα και χρηματοδοτήθηκαν ανάλογα γι'αυτά.
Η αλήθεια είναι ότι για κάποιο μεγάλο διάστημα είχα κατασταλλάξει να ψήφιζα κάποιον συγκεκριμένο -δεν έχει σημασία ποιον. Μου έκανα πολύ σοβαρά νερά.
Στην συνέχεια είπα, δεν πάει στο δίαολο, θα ψηφίσω τον τάδε (άλλο κόμμα). Μετά από λίγο καιρό έσκασε μύτη κάτι σοβαρό και γι'αυτόν.
Τώρα, είμαι ακόμη στους προβληματισμούς.
Εδώ και πολλά χρόνια ψηφίζω με τη λογική "
μη χείρον βέλτιστον". Είναι τόσο σάπιο και ανίκανο το πολιτικό μας σκηνικό που δεν είχα άλλη επιλογή. Ποτέ μου δεν κακομεταχειρίστηκα την ψήφο μου και πάντοτε έκανα κατόπιν ώριμης σκέψης αυτό που θεωρούσα σωστότερο. Τώρα όμως που είναι οι κρισιμότερες εκλογές στην σύγχρονη ιστορία μας, μου ανεβαίνει η πίεση και μόνο στην σκέψη να ξαναψηφίσω και πάλι με το ίδιο κριτήριο. Από την άλλη, σε κάποια θέματα έχω κόκκινες γραμμές και δεν κάνω πίσω (πχ σε κάποια εθνικά θέματα), οπότε με δεδομένο ότι δεν υπάρχει κόμμα που να με εκφράζει πλήρως, κάπου θα πρέπει κι εγώ να οπισθοχωρήσω κι εδώ γίνεται το μεγάλο παζάρι με τον εαυτό μου, γι'αυτό και δεν έχω κατασταλάξει ακόμη, παρόλο που
ξέρω λεπτομερώς ποιους δεν θα ψηφίσω, όπως τους φασίστες της Χρυσής Αυγής για παράδειγμα.
Όπως και να'χει, αν και είμαι βέβαιος ότι κάποιοι πολύ θα θέλατε να μάθετε τι θα ψηφίσω, δεν θα σας κάνω τη χάρη. Είναι πολύ σημαντικότερο το ότι σας εξήγησα πως ακριβώς θα σκεφτώ μέχρι την κάλπη. Εξάλλου γιατί να αποκαλύψω τις ακριβείς μου προτιμήσεις; Σάμπως η ψήφος δεν είναι μυστική; Άλλο αν ο Έλληνας νομίζει με το που μπαίνει στο παραβάν ότι τον βλέπουν όλοι και τελικώς ξαναρίχνει pasok και νουδού, ψήφος που μια ζωή δημιουργούσε και αμνησία, αφού γι'αυτό πάντοτε όλοι ψήφισαν άλλο αλλά μια ζωή οι δύο έβγαζαν περί το 75%.
Ευελπιστώ ότι αυτήν τη φορά όμως δεν θα συμβεί το ίδιο παρόλο που ξέρω ότι του μαλάκα του Έλληνα δεν του πάει να ψηφίσει κάτι άλλο: μόνο οι ίδιοι μαλάκες τον ικανοποιούν, θέλει τον ίδιο νταβατζή.
Το μόνο βέβαιο για'μένα είναι ότι
δεν θα απέχω,
δεν θα ψηφίσω λευκό,
δεν θα ψηφίσω όσους με καταστρέφουν.
Είμαι υπεύθυνος Έλληνας πολίτης και θα πράξω το καθήκον μου όπως εγώ θεωρώ σωστό.
Διότι η λογική ότι 6 ώρες ανασφάλιστη δουλειά τη βδομάδα και 100 ευρώ μισθός για όλους αντί για τίποτα σε όλους, δεν με καλύπτει.
Μην μασάτε τίποτε λοιπόν και μην ξεχνάτε ότι τα χάλια μας δεν είναι απλώς δημοσιονομικά. ΣΥμπεριλαμβάνουν και την παράμετρο ότι προ πολλού πάψαμε να είμαστε πολίτες, πάψαμε να ενδιαφερόμαστε για τα Κοινά, πάψαμε να συμμετέχουμε. Γι'αυτό και μας πήρε ο διάολος.
Η συμμετοχή μας ήταν διά της αποχής και της αδιαφορίας μας.
Καλό μήνα και καλό βόλι να'χουμε!
