Προεκλογικά (ξε)μπερδέματα, μέρος πρώτον... (ταινία τρόμου)

Ήγγικεν η ώρα λοιπόν, παρόλο που το είχα από καιρού στο πλάνο να γράψω για τις εκλογές της προσεχούς Κυριακής 6 Μαϊου 2012, που είναι πανθομολογουμένως οι κρισιμότερες στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Το γιατί νομίζω πως το καταλαβαίνουμε όλοι.

Φτιάχτε το καφεδάκι σας λοιπόν διότι θα ακολουθήσει σενδόνι, με κίνδυνο να με ξεχέσει ο Δείμος κιόλας... Τι να κάνω όμως, έλα που δεν μπορώ να το σπάσω σε πολλά κομμάτια (κυρίως ένεκα της καθυστέρησής μου να το γράψω). Πάμε λοιπόν...

Κατ' αρχήν, εδώ και πολλούς μήνες έχω γράψει διάφορα πράγματα τα οποία σε πολύ μεγάλο βαθμό βγήκαν. Δεν έχει να κάνει με κάποιες μυστηριώδεις ικανότητές μου να διαβλέπω το μέλλον φυσικά, ούτε αρέσκομαι να ευλογώ τα γένια μου (τα οποία διαθέτω κιόλας) διότι απλούστατα δεν είμαι παπάς, απλώς δεν άγομαι και φέρομαι από κανέναν πούστη εξ αυτών, με αποτέλεσμα να μην έχω παροπίδες και να βλέπω τα πράγματα εντελώς αποστασιοποιημένα. Με την ίδια λογική λοιπόν θα προσπαθήσω να προσεγγίσω κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν έμμεσα ή άμεσα με τις εκλογές, υπενθυμίζοντας και κάποια απ'αυτά που έχω κατά καιρούς γράψει.

Θα ξεκινήσω με μια ατάκα του φίλου και συμμαχητού zaphod από τις προηγούμενες εκλογές, την οποίαν είχα συγκρατήσει διότι μου άρεσε πολύ: οι εκλογές αυτές θα είναι εντελώς fast food. Fast για εμάς, food γι'αυτούς. Όπως έγινε και στις προηγούμενες δηλαδή, που μέχρι να ξεκινήσουν είχαν ήδη τελειώσει. Τώρα που μεσολάβησε και η μεγαλοβδομάδα κιόλας βοήθησε αρκετά στο να περάσει ζωτικής σημασίας χρόνος, ο οποίος αναλώνεται άνευ μεγαλόστομων περιοδειών και ανοικτών συγκεντρώσεων ένεκα του τεράστιου φόβου για την λαϊκή οργή η οποία δύναται να εξωτερικευθεί ακόμη και με ξύλο (μην κρυβόμαστε). Οπότε για πρώτη φορά βλέπουμε τη χρήση του ίντερνετ να έρχεται σε πρώτο πλάνο για την διακήρυξη των θέσεων των κομμάτων. Δεύτερα και μάλλον καταϊδρωμένα έρχονται τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης, τα οποία αγωνιούν για το τι μέλλει γεννέσθαι όσο δεν έχουν κάνει ποτέ άλλωτε. Ενδεικτικά να αναφέρω την μέγιστη πρεμούρα του ΜΕΓΚΑ να κάνει το ντημπέητ (ούτως ειπείν ντηπντέτοιο ως αρέσκομαι να λέγω), που ιδίως μετά την συντριβή Βενιζέλου στην διαδικτυακή εκπομπή του Χατζηνικολάου κατέστη σχεδόν άμεση προτεραιότητα προκειμένου να κάνουν ένα άγευστο και άοσμο αλλά με τεχνητή ένταση ντηπντέτοιο οι δύο μεγάλοι (;) πολιτικοί αρχηδοί σε ένα περιβάλλον εντελώς ελεγχόμενο, αποστειρωμένο και πλήρως χειραγωγημένο, προκειμένου να βγουν ισχυρότεροι και πιο μεστοί στα μάτια του κόσμου έχοντας διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Ο Αντώνης_ όμως κατά πως φαίνεται αποφεύγει ωσάν ο διάολος το λιβάνι κάθε τέτοιου είδους τηλεοπτική "αναμέτρηση" για λόγους που θα αναπτύξουμε παρακάτω και ακόμα κι αν είναι και εντελώς στημένη.

Την ίδιαν στιγμή οι παρεμβάσεις των Ευρωπαίων και λοιπών δανειστών έχουν γίνει σχεδόν ασφυκτικές, ακριβώς όπως είχαμε πει. Προ λίγων ημερών είχαμε και τον υπέρτατο εκβιασμό που περιμέναμε: αν δεν ψηφίσετε pasok ή νουδού τότε το πρόγραμμα δεν μπορεί να ισχύσει. Τι σημαίνει αυτό; Μα φυσικά ότι πάμε σε άτακτη χρεωκοπία. Εδώ όμως υπάρχει το εξής θέμα: σε άτακτη χρεωκοπία θα πάμε ούτως ή άλλως, ήδη εδώ και καιρό βγαίνουν ολοένα και περισσότεροι ειδικοί επί του θέματος και το λένε, άσε που το δείχνουν και τα καθημερινά δεδομένα. Το μόνο ερώτημα είναι το πότε ακριβώς θα γίνει (ήτοι πότε ακριβώς θα είναι εντελώς προετοιμασμένοι οι δανειστές και θα μας έχουν πάρει και το τελευταίο σώβρακο) και επίσης σε τίνος τα χέρια θα σκάσει η βόμβα. Έχουμε ξαναπεί εδώ και μήνες ότι το τέλος του δρόμου για εμάς είναι ούτως ή άλλως έξω από το ευρώ, μας το λένε σχεδόν κατάμουτρα σε συνεχή βάση και εδώ υπάρχει μια βασική παρανόηση: αυτοί που μας λένε ότι θα βγούμε από το ευρώ είναι οι ειλικρινείς απέναντί μας, αυτοί που μας λυπούνται. Αυτοί που θέλουν να μας εκβιάσουν λένε ότι αν δεν κάνουμε αυτά κι εκείνα, θα χρεωκοπήσουμε με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Εμείς όμως τους μπερδεύουμε πάντοτε. Τέλος πάντων, συνεχίζω. Οι πολιτικοί μας που έχουν διακριθεί σταθερά για την πλήρη και απόλυτη ανικανότητά τους και που έχουν πέσει έξω στα πάντα, σε όλες τις προβλέψεις και σε όλες τις υποθέσεις τους, είναι αυτοί που εξακολουθούν να βλέπουν οράματα και που θεωρούν πως το μεγάλο στοίχημα της Ελλάδας είναι να σωθεί και μετά το psi μπορεί να το καταφέρει.

Πίπες.

Πλέον είναι σαφές ότι ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει με τους ρυθμούς αύξησης της ανεργίας, κλεισίματος καταστημάτων, αύξησης του καθημερινού κόστους ζωής κλπ, κλπ. Το όλο εγχείρημα λοιπόν προϋποθέτει για την επιτυχία του ανάπτυξη, την οποίαν όμως αποκλείει δογματικά με τους αιματηρούς όρους του (μία ακόμη καταπληκτική πρωτοτυπία). Παράλληλα -όσες φόλες κι αν λέει ο Βενιζέλος- τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους έχει ακολουθήσει ένα νέο ακόμη μεγαλύτερο δάνειο. Την ίδιαν στιγμή η απεμπώληση ακόμη και θεμελιωδών κυριαρχικών δικαιωμάτων αλλά και περιουσίας είναι σχεδόν τελεσίδικη και παρόλο που νομικός δεν είμαι, απ'όσα διαβάζω από τα σχετικά νομικά κείμενα καταλαβαίνω ότι για να έρθει τούμπα το πράγμα μπορεί να θέλει και πάρα πολλά χρόνια να το κυνηγάμε στα δικαστήρια. Είναι τέτοιες οι δεσμεύσεις που έχουμε αποδειχθεί ενυπογράφως με την σφραγίδα του κράτους. Άντε να τις ανατρέψεις αυτές λοιπόν.

Βεβαίως υπάρχει και η δυνατότητα της μη αναγνώρισης του χρέους, της μονομερούς διαγραφής του κλπ, κλπ, θα μου πείτε. Πολύ σωστό. Που είναι η  φυσικά η οδός της πλήρους διεθνούς απομόνωσης και αυτό διότι οι πολιτικοί μας "ευφυώς" μερίμνησαν να μετατρέψουν το εθνικό χρέος από ιδιωτικό σε διακρατικό. Πλέον λοιπόν αν δεν αναγνωρίσεις το χρέος σου ή αν το διαγράψεις μονομερώς δεν έχεις να κάνεις με ιδιώτες πιστωτές αλλά με τη διεθνή κοινότητα, με τους πολιτικούς μας εταίρους τους οποίους έχουμε ανάγκη σε πλήθος άλλων ζητημάτων (πχ στο Σκοπιανό ή το Κυπριακό, ή ακόμη χειρότερα στην υφαλοκρηπίδας, λέω'γώ τώρα. Τι θα ψηφίσει άραγε ο Γερμανός για το σκοπιανό αν του έχεις διαγράψει μονομερώς την οφειλή σου απέναντί του; Κοινώς το θέμα δεν είναι τόσο απλό όσο ακούτε να το παρουσιάζουν.). Οπότε νομίζω πως μάλλον επιστρέφουμε στη νομική λύση μιας και τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ ακόμη να διακρίνω κάποια άλλη.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν έχουμε την όλη προεκλογική μπουρδολογία των πολιτικών κομμάτων, η οποία έχει διαγράψη έναν άξονα/κόκκινη γραμμή: από τη μία μεριά στέκονται τα μνημονιακά κόμματα που αυτοπαρουσιάζονται ως τάχα μου ευρωπαΪκά και που θέλουν την σωτηρία της χώρας (αν ήταν έτσι η σωτηρία, τύφλα να'χει ο θάνατος να'ούμ), και από την άλλη πλευρά τα αντιμνημονιακά που παρουσιάζονται από τα μνημονιακά κόμματα ως αντιευρωπαϊκά (άλλου παπά ευαγγέλιο αυτό, άσχετο φυσικά). Τι σημαίνει αυτό; Πως εντελώς μαλακοειδώς έχει τεθεί ένα ψευδές διακύβευμα, ένα ψευτοδίλημμα, για τις εκλογές που είναι το Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο, το οποίο όμως θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε σταδιακά ότι είναι εντελώς βλακώδες και ως εκ τούτου δεν ισχύει διότι πολύ απλά αποκρύπτει πολλές άλλες παραμέτρους. Η ουσία είναι πως επί της ουσίας ούτε ένα κόμμα δεν έχει το παραμικρό να προτείνει. Τα μεν μνημονιακά κόμματα έχουν πλέον παραδόσει την εξουσία στους δανειστές και απλώς ελπίζουν ότι επειδή οι δανειστές δεν θέλουν να χάσουν τα λεφτά τους θα κάνουν τα πάντα για να σωθεί η χώρα, άρα προσπαθούν να χτίσουν πάνω σε αυτήν προσδοκία προκειμένου να την παρουσιάσουν ως δική τους επιτυχία. Στην πραγματικότητα όμως ουδένα μνημονιακό κόμμα έχει κάτι να προτείνει: η όλη πολιτική περιορίζεται στο Μνημόνιο ή Χάος.
Από την άλλη πλευρά τα αντιμνημονιακά κόμματα όντας σίγουρα πως δεν πρόκειται να κληθούν να κυβερνήσουν (ή ακόμη κι αν κληθούν, δεν θα τα καταφέρουν) δεν έχουν επί της ουσίας να προτείνουν το παραμικρό, απλώς αναλώνονται στην βεβαιότητά τους ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει (το οποίο παραδέχθηκε αν παρατηρήσατε έστω και ψυθηριστά μέχρι και ο Τσίπρας στην εκπομπή της Στάη προ αρκετών ημερών, ότι μόνο με παύση πληρωμών μπορούμε ν'αλλάξουμε πολιτική και ότι στην πραγματικότητα ευρωπαϊκή προοπτική άνευ Μνημονίου δεν υφίσταται).
Τι σημαίνουν αυτά; Πως από τη μία μεριά έχουμε μία πολιτική που μας πηγαίνει σταθερά στον θάνατο, ο οποίος είναι βασανιστικός και σαδιστικός και από την άλλη μεριά έχουμε μία πολιτική που φέρνει τον θάνατο λίγο πιο γρήγορα, δίχως όμως ιδιαίτερη διαφορά αφού μετά θα μας θανατώσουν αργά και σαδιστικά για να μάθουμε να κάνουμε μαλακίες.
Παράλληλα, όλοι μας έχουμε ακούσει την ακατάσχετη μπουρδολογία ότι τουλάχιστον στην πρώτη περίπτωση ενδέχεται μέχρι να πεθάνουμε να έχει βρεθεί το φάρμακο και τελικώς να σωθούμε. Στην πραγματικότητα το φάρμακο ήδη υπάρχει και θα το αποκαλύψουμε παρακάτω, δεν είναι όμως αυτό που παρουσιάζεται. Η μπούρδα αυτή δεν ισχύει διότι απλούστατα την ανίατη ασθένεια μας την έδωσαν αυτοί, εμείς την αποδεχθήκαμε μοιρολατρικά και ήδη έχει περάσει πολύς καιρός όπου πλέον δεν υπάρχει πισωγύρισμα, όταν βλέπουμε στην πράξη ότι οι όροι γίνονται καθημερινά ολοένα και σκληρότεροι. Άρα σωτηρία δεν υπάρχει. Είναι απλώς τα ευχόλογα που λένε στον ασθενή που είναι στα τελευταία του και το διαισθάνεται, ότι οι γιατροί είπαν πόσο καλύτερα πηγαίνει κλπ. Μέχρι που θα αφήσει την τελευταία του πνοή και θα ηρεμήσουν όλοι (και εννοείται ότι μετά θα του φάνε και την όποιαν περιουσία μπορεί να έχει, μικρή ή μεγάλη. τρομερή σύμπτωση,ε; ). Άρα τι έχουμε, για να το επαναφέρουμε στην περίπτωσή μας το πράγμα; Έξοδος από το ευρώ όταν θα βολεύει τους άλλους. Ήδη μας το λένε. Κάποιοι δε, το έλεγαν εξαρχής κιόλας αλλά εμείς δεν θέλαμε να τους πιστέψουμε. Για να είμαι ειλικρινής αρχικώς ούτε εγώ δεν ήθελα να τους πιστέψω, μόνο που επί πολύ καιρό αδυνατούσα να κατανοήσω ότι το ευρώ έχει θεμελιώδη δομικά προβλήματα και πλέον τρίζει ολόκληρο.

Τον τελευταίο καιρό δεν είναι πλέον απλώς η Ελλαδίτσα που σφαδάζει. Έχουν αγριέψει πολύ και στην Ισπανία και στην Ιταλία τα πράγματα. Στην Ολλανδία θα διαβάσατε ότι παραιτήθηκε η κυβέρνηση λόγω των τεραστίων αντιδράσεων στα μέτρα λιτότητας. Στη Γαλλία διάβαζα ότι για πρώτη φορά από το 1958 ο νυν πρόεδρος έχασε τον πρώτο γύρο των εκλογών. Στην Πορτογαλλία επίσης τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά κ.ο.κ. Την ίδια στιγμή η Γερμανία της οποίας ο κυβερνητικός συνασπισμός κλιδωνίζεται εδώ και πολύ καιρό, η Μέρκελ ενδέχεται να είναι η μόνη (άντε μαζί με τον Σόιμπλε) που εμμένει στην διατήρηση του σχεδόν αιματηρού συμφώνου σταθερότητας. Γιατί; Επειδή δεν θέλει σε καμία περίπτωση να κόψει νέο ευρώ: υπάρχει η πιο εύκολη λύση της μείωσης μισθών και συντάξεων προκειμένου το ευρώ να είναι ανταγωνιστικό στις εξαγωγές, βλέπετε. Αυτό τι σημαίνει; Ότι ο πραγματικός ασθενής δεν είναι η Ελλάδα όπως τεχνηέντως μας έχουν κάνει οι διάφοροι Πάγκαλοι να πιστέψουμε. Η Ελλάδα είναι η παράπλευρη απώλεια. Ο πραγματικός ασθενής είναι το ίδιο το ευρωπαϊκό νόμισμα το οποίο δημιουργήθηκε σε εντελώς εσφαλμένες βάσεις.

Να σας το πω ως εξής για να γίνει εντελώς κατανοητό: φέρνουμε έναν βόρειο αρχιτέκτονα να μας χτίσει ιγκλού, τα οποία είναι εξαιρετικές κατασκευές. Μόνο που στην πορεία απεδείχθη ότι δεν αντέχουν στις υψηλές θερμοκρασίες του νότου και λιώνουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο αρχιτέκτονας δεν είναι καλός, ούτε ότι τα ιγκλού δεν είναι εξαιρετικές κατασκευές για εκεί που πρέπει. Αυτό σημαίνει ότι έγινε μια κατασκευήμε λάθος τρόπο σε λάθος μέρος. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με το ευρώ και πλέον είναι εμφανές και οι πρώτοι που κλήθηκαν να την πληρώσουν είναι ο φασαριώζος ευρωπαϊκός νότος. Απλά πράγματα.
Έρχονται λοιπόν όλα αυτά στην περίπτωσή μας και μας διευκολύνουν να δούμε σφαιρικότερα το όλο πρόβλημα: ο ελληνικός λαός αφαιμάζεται (όπως και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί αλλά ακόμη όχι στο δικό μας επίπεδο) προκειμένου να μείνει το ευρώ ζωντανό. Για να μείνει ζωντανό το ευρώ πρέπει να μείνει ζωντανή η ατμομηχανή, δηλαδή η Γερμανία. Καθήστε, λοιπόν, τώρα και αναλογιστείτε κάποια άρθρα που είχατε διαβάσει στο όχι πολύ μακρυνό παρελθόν, ότι μέσα σε τέτοια κρίση και η Γερμανία παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά ύφεση, ότι δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο, ότι έχει αυξήσει την παραγωγή της κλπ, κλπ. Αυτά όλα συμβαίνουν διότι εκεί πάνε όλα τα λεφτά, και της Ελλάδας και άλλων χωρών. Και ο Γερμανός πολίτης που επίσης έχει υποστεί βαρύτατες φορολογίες και έχει κάνει αντίστοιχες θυσίες τρώει το παραμύθι ότι αυτός συντηρεί την Ελλάδα, όταν στην πραγματικότητα η Ελλάδα συντηρεί τη χώρα του. Ο Γερμανός πολίτης απλώς μεταγγίζει αίμα απευθείας στο ευρώ, προκειμένου να μην καταρρεύσει. Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, η Ελλάδα να σωθεί με ένα νόμισμα που καταρρέει (και πλέον με την υπάρχουσα κατάσταση είναι ορατό ότι η ζωή του ευρώ είναι θέμα χρόνου -δεν ξέρω πόσου φυσικά, διότι εδώ παίζονται και πολλά παιχνίδια κιόλας), σε ένα σύστημα ασαφές και ασταθές, το οποίο είναι πάρα πολύ άρρωστο αφού εμείς στηρίζουμε τη Γερμανία για να μας στηρίξει αυτή. Ε, δεν γίνεται ρε παιδιά, αυτό το πράγμα είναι τερατούργημα...

Τι έχουμε συνεπώς; Έχουμε ένα διακύβευμα περί δύο βασικών (θεμελιωδών) απόψεων: μνημόνιο και αντιμνημόνιο. Κανείς όμως δε λέει ότι η μοναδική περίπτωση να μην πεθάνουμε εμείς είναι η οριστική κατάρρευση του ευρώ, κάτι που φυσικά δεν θέλουν ούτε οι τράπεζες, ούτε οι επιχειρήσεις, ούτε οι πολιτικοί, ούτε κυρίως οι λεγόμενες αγορές. Κακά τα ψέματα: τεχνηέντως έχει περάσει η άποψη ότι το πραγματικά μεγάλο γεγονός της 6ης Μαϊου δεν είναι οι εκλογές της Ελλάδος αλλά ο δεύτερος γύρος των γαλλικών εκλογών. Σφάλμα μέγα και εξαιρετικώς πούστικο: και οι δικές μας εκλογές μπορούν ακόμη και τώρα να φέρουν παγκόσμιο χάος, αν και αυτό δεν θα είναι ίδιο με το χάος που θα φέρναμε προ έτους, ας πούμε, αν φεύγαμε οικειοθελώς από το ευρώ πριν τα ξεπουλήσουμε όλα με το psi. Προς τι η υποβάθμιση λοιπόν, αν και την ίδια στιγμή όλοι κάνουν λόγο για την κρισιμότερη εκλογική αναμέτρηση στην ιστορία της χώρας; Μα για να πάει πιο μπλαζέ ο κόσμος μπας και ψηφίσει "πατροπαράδοτα", δηλαδή ιδίως τους δύο σταθερούς καταστροφείς της χώρας, τη νουδού και το pasok. Καταλάβατε τη λογική, πιστεύω: έλα μωρέ, αφού δεν παίζει και τόσο ρόλο, τι να την κάνεις (πχ) την ψήφο διαμαρτυρίας...
Οπότε εκτός από την όλη μπουρδολογία περί μνημονίου και αντιμνημονίου υπάρχει και ο άξονας που απεύχονται κυριολεκτικώς όλοι (οι άλλοι): της κατάρρρευσης του ευρώ. Μία κατάρρευση που ούτως ή άλλως θα έρθει και από μόνη της, πλην κυριολεκτικώς συγκλονιστικού απροόπτου, αλλά υπάρχει και το ενδεχόμενο να επισπευθεί. Πως να επισπευθεί; Μα φυσικά από την ψήφο στις εθνικές εκλογές της 6ης Μαϊου. Αν η ψήφος είναι αντιμνημονιακή, ίσως να μην είναι απαραίτητο να σηματοδοτηθεί στάση πληρωμών όπως ευαγγελίζονται πολλοί. Το πιθανότερο είναι ότι είμαστε χειροπόδαρα δεμένοι με τέτοιο τρόπου που είναι αδύνατον να φύγουμε ακόμη και με ΚΚΕ στην κυβέρνηση (λέμε τώρα). Μην τρώτε το κουτόχορτο ότι θα πιάσουμε εξαπήνης τους... κουτόφραγκους Ευρωπαίους και τους λοιπούς δανειστές. Πότε στην ιστορία τους πιάσαμε τον κώλο ρε για να το κάνουμε τώρα; Αυτό που εγώ θέλω να δω είναι το με ποιον τρόπο έχουν δέσει τον γάιδαρό τους και κυρίως σε τι βαθμό, διότι κατά τα λοιπά μόνο να το μαντεύω μπορώ. Αν όμως δημιουργηθεί η πολιτική αστάθεια που βλέπω να έρχεται (για πολύ καιρό κιόλας και ανεξαρτήτωςποιος θα βγει τελικά), ένα αντιμνημονιακό αποτέλεσμα σε συνδυασμό με το αντιμνημονιακό αποτέλεσμα της Γαλλίας και το καζάνι που βράζει σε άλλες χώρες, όλο αυτό θα σπρώξει το ευρώ σε εντελώς διαφορετικούς δρόμους. Οπότε ή που θα πρεπει να διαλυθεί οριστικά, ή που να αλλάξει δομικά (όπου βέβαια προ της οριστικής κατάρρευσης μπορεί να συμβεί και το δεύτερο). Διότι πρακτικά μόνο αν τους φέρουμε αντιμέτωπους με το υπέρτατο δίλημμα, αν θέρλουν να έχουν και αυτοί ευρώ μπορεί ν΄αλλάξει κάτι για εμάς.

Όλα αυτά, λοιπόν πρέπει να συσκωτισθούν. Οπότε τι έχουμε προεκλογικά;
Πρώτον, ο Σαμαράς επιζητά μανιωδώς αυτοδυναμία. Σε αντίθετη περίπτωση έχει προαναγγείλει ασταμάτητες εκλογικές αναμετρήσεις. Έχει λησμονήσει όιτι πιθανότερο είναι να ρίξει κι άλλο τα ποσοστά του έτσι, παρά να τ'ανεβάσει.
Δεύτερον, ο Βενιζέλος μέσα από ψευδείς συγγνώμες και λοιπά κροκοδείλια δάκρυα έχει προαναγγείλει πως είναι εφικτό να βγει το pasok πρώτο κόμμα. Πρόσφατα μας απέδειξε πόσο μαλάκες εξακολουθεί να μας έχει και είπε ότι δεν θα βάλει άλλους φόρους. Λογικόν: αφού δεν θα είναι αυτός πρωθυπουργός, πως να τους βάλει; Αυτός απλά θα τους ψηφίσει.
Τρίτον, έχει αποκλειστεί πλήρως η συνεργασία από πλευράς Σαμαρά, ενώ ο Βενιζέλος ομολογεί ότι δεν υπάρχει άλλη λύση.
Εσχάτως δε, ο τάχα μου συνταγματολόγος που κατά τα λοιπά έχει κάνει το Σύνταγμα κυριολεκτικά σαν τα μούτρα του, Βενιζέλος βγήκε και έκανε πολύ πρόσφατα λόγο μέχρι και για πολιτική νομιμοποίηση του 50,1%.

Την ώρα, λοιπόν, που ο κόσμος γελάει με όλα αυτά τα προεκλογικά τερτίπια των δύο, περνάει εντελώς στο φλου το πραγματικό διακύβευμα, ότι δηλαδή οι δύο τους είναι οι εκλεκτοί των δανειστών και θα συνεργαστούν πάραυτα. Αυτό που θέλουν λοιπόν είναι να έχουν τουλάχιστον το ποσοστό που θα τους παρέχει 151  βουλευτές, οι οποίοι 151 ουσιαστικά είναι 101 αφού υπάρχει και η πριμοδότηση του νόμου Παυλόπουλου. Πόσο είναι αυτό το ποσοστό; Πιθανώς περί το 35%, μπορεί και λίγο παρακάτω. παραπάνω μάλλον δύσκολο το βλέπω πάντως. Και μόλις κάτσουν οι πολυπόθητοι 151 βουλευτές (που μάλλον θα είναι και λίγοι παραπάνω), θα αρχίσει το πολύ χοντρό σεξ με πρωταγωνίστρια τον ελληνικό λαό...


Η συνέχεια μάλλον αύριο...