Αγαπημένα μου συγκροτήματα: Warlord

Βασικά, τι να πρωτοπείς και τι να πρωτογράψεις για τους Warlord του φοβερού και τρομερού Bill Tsamis (εξ Αμερικής, Ελληνικής ρίζας και με επαφές με την πατρίδα ο κύριος: μέγιστη μορφή, μιλάμε). Θα το πάω στο ρομαντικό...

Κατ' αρχήν δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην ήξερε ως όνομα τους Warlord, οι οποίοι με τους μόλις... δύο μισούς δίσκους συν τη μία συλλογή σε βίντεο και τη μία κανονική σε εκείνες τις μυθικές εποχές που η λαίλαπα του διαδικτύου δεν τα είχε σαρώσει ακόμη όλα (ήτοι να βρίσκονται όλα με ένα απλό κλικ), αν μη τι άλλο σου δημιουργούσαν μια εύλογη απορία: πως είναι δυνατόν ένα συγκρότημα με τόσα λίγα τραγούδια να έχει τόσο μυθικό όνομα. Και ακριβώς επειδή οι Warlord ήταν σπάνιοι ακόμη και σε tape trading αναγκαζόσουν να βασίζεσαι στη φαντασία σου, τι -δηλαδή- μπορεί να είναι αυτό το συγκρότημα ενός Έλληνα από την Αμερική, για το οποίο μόνο σε περιοδικά όπως το μέταλ χάμστερ μπορούσες να διαβάζεις. Κάποια στιγμή θυμάμαι περί το 90 είχα ακούσει ένα τραγούδι τους (που είναι και το αγαπημένο μου) στην εκπομπή Metal City του Λιάκου του Παπαδόπουλου (φίλος τότε ο Ηλίας, μετά χαθήκαμε), και πιο συγκεκριμένα το Mrs Victoria από το οποίο είχα μείνει άναυδος. Και μόνο με αυτό το τραγούδι το να βρω Warlord είχε καταστεί σχεδόν... ζήτημα τιμής. Με τον καιρό είχα καταφέρει να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου θυμάμαι με το Aliens, το Lucifer's Hammer, το Lost and Lonely Days και πιθανώς και το Penny for a Poor Man νομίζω, αλλά και πάλι δεν είχα βρει τίποτε εκτός από κάποιες πληροφορίες από περιοδικά και φάνζιν, μέχρι που μέσω του μυθικού tape trading κατάφερα και τους βρήκα μετά από 2-3 χρόνια. Ένα από τα πρώτα μου μελήματα ήταν να αντιγράψω εκείνη την απίστευτη κασσέτα που είχε όλα τους τα κομμάτια, διότι είχα εξαρχής κατανοήσει ότι επίκειτο λιώσιμο (κυριολεκτικό) και ειλικρινά ένοιωθα... χαρούμενος που είχα καταφέρει να τους βρω. Είχα την αίσθηση πως ήταν κάπως σαν την εξεύρεση του αγίου δισκοπότηρου -ήταν εντελώς άλλες οι εποχές άλλωστε και δεν το κρύβω ότι μου λείπουν πάρα πολύ! Κάποια στιγμή, μετά από κάποιον καιρό (για την ακρίβεια το 94 ήταν) έτυχε να πέσω πάνω (κυριολεκτικά) στο βινύλιο του Deliver Us στο μυθικό μαγαζί των μεταχειρισμένων του Happening. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έξαψή μου, είχα ιδρώσει. Ένοιωθα πως είχα στα χέρια μου ένα θησαυρό. Μόλις είδα την τιμή, κόντεψα να πέσω κι εγώ κάτω. Αν θυμάμαι καλά έκανε 15.000 δραχμές, ποσό τεράστιο τότε, αλλά κλασικό για τέτοια τεμάχια. Οι συλλέκτες τόσο ζήταγαν και για το ευθεντικό Nightcomers για παράδειγμα, 12 ζήταγαν θυμάμαι για το αυθεντικό See You in Hell κλπ. Εννοείται ότι το ποσόν για έναν πιτσιρικά που μάζευε δραχμή-δραχμή το χαρτζιλίκι του ήταν απαγορευτικό. Έτσι, και με δεδομένο ότι αφενός το ίντερνετ ήταν μια εντελώς άγνωστη έννοια, αφετέρου δεν είχε αρχίσει ακόμη η αρχική λαίλαπα των επανακυκλοφοριών των πάντων σε cd, συμβιβάστηκα με την ιδέα πως ίσως να μην τους έχω ποτέ αυθεντικούς. Άλλες εποχές, ρομαντικές, απείρως ωραιότερες... Τότε που το να αποκτήσεις κάτι δεν είχε απόσταση ενός κλικ, τότε που ένοιωθες ανυπομονησία για κάτι. Και ήταν τότε που η μουσική πραγματικά έβγαινε από μέσα. Το θεωρείτε τυχαίο ότι τέτοιες γκρουπάρες όπως οι Warlord, οι Cirith Ungol, οι Manilla Road, οι Heavy Load κλπ μόνο τότε έβγαιναν και μάλιστα ασταμάτητα;



Όπως και να'χει, τα χρόνια έχουν περάσει και οι Warlord παραμένουν ένα συγκρότημα που και μόνο η αναφορά του ονόματός του σε κάνει ν'ανατριχιάζεις, σου φέρνει ρίγη συγκίνησης. Σκέφτεσαι τις συνθέσεις του Tsamis και συλλογίζεσαι πως η τελειότητα των ανθρωπίνων δημιουργημάτων τελικώς δεν έχει όρια. Επική μουσική, με μελωδίες που σου χαράζουν τ'αφτιά για να μην τις ξεχάσεις, στίχους σφυριές που μένουν καρφωμένοι στο μυαλό. Όλα αυτά βασισμένα κυρίως στις εμνεύσεις και την εκτελεστική δεινότητα ενός ανθρώπου που είχε την στήριξη ενός από τους καλύτερους ντράμερ που έχουν περάσει κατά την άποψή μου από το μουσικό στερέωμα, του Mark Zonder: και μόνο την εισαγωγή στο Aliens ν'ακούσετε, δεν θέλετε άλλο από δαύτον.

Αναφορικά με τη δισκογραφία τους, όπως προανέφερα ήταν αρκετά μυστήρια: ένα ΕΡ, το "Deliver Us", έναν πλήρη δίσκο που όμως τα μισά τραγούδια είναι από το ΕΡ, το "...And the Cannons of Destruction have Begun..." το οποίο προηγουμένως είχε βγει και σε βίντεο ως συναυλία ντε και καλά, καθώς επίσης και τη συλλογή "Thy Kingdom Come". To 2002 επανασυνδέθηκαν και κυκλοφόρησαν με τον τραγουδιστή των Hammerfall (που κανείς δεν είδε ποτέ με καλό μάτι) έναν δίσκο που ναι μεν είναι αρκετά καλός αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να τον τοποθετήσεις στην συνείδησή σου πλάι στην αρχική εποποιία. Σημειωτέον ότι ο δίσκος αυτός έχει κυρίως πρώιμο υλικό των Warlord από demo τους ή από την Lordian Guard era, αλλά επανηχογραφημένο φυσικά. Πάντως να μην σαςλέω ψέματα, επειδή με τους Warlord είμαι πάντοτε προκατειλημένος, ο δίσκος αυτός μου αρέσει πολύ! Και παρομοίως περιμένω με τρομερή αγωνία και τη νέα δουλειά του φοβερού Bill, η οποία βρίσκεται ακόμα στα σκαριά! Είναι Warlord ρε γαμώτο, πως να το κάνουμε... Δεν πιάνεται αυτός ο άνθρωπος, πραγματικά, σε ό,τι κι αν κάνει, είτε αυτό είναι επίσημο, είτε είναι σε demo, είτε σε άλλο σχήμα όπως με τους Lordian Guard που ακολούθησαν μετά τη διάλυση των Warlord τη δεκαετία του 80 σε πάντοτε επικό ύφος.

Θα κλείσω λέγοντας κάτι που κλασικά θα εκλάβετε ως υπερβολή απ'αυτές που πάντοτε αρέσκομαι να γράφω σε τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά κρατήστε το και κάποια στιγμή ίσως επανεκτιμήσετε: αν η ανθρωπότητα είχε και άλλα γκρουπ σαν τους Warlord θα ήταν πολύ πιο ευτυχισμένη...

ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ, γι'αυτήν την γκρουπάρα.

Deliver Us


Mrs Victoria


Lucifer's Hammer (από το βίντεο του Cannons)


Black Mass


Aliens (από το βίντεο του Cannons)


Achilles Revenge (από το Rising)


Winds of Thor (από τους Lordian Guard, ηχογραφημένο και στο Rising)


City Walls of Troy (από το δεύτερό τους demo)


ΥΓ. Απ'όσο γνωρίζω ο Bill περνάει κάποιο λούκι με την υγεία του εδώ και κάποιον καιρό. Του εύχομαι ολόψυχα περαστικά και είθε να ξαναείναι σύντομα μαζί μας με τον τρόπο που μας έχιε σημαδέψει όλους.