Σελίδες

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Up the Hammers VI

Το διήμερο που όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία λοιπόν (ντάξει, όλοι τρόπος του λέγειν) έφτασε και μας προσέφερε σημαντικές στιγμές και εμπειρίες. Πιστό στην ποιότητα που μας έχει συνηθίσει, μας πήρε και τα σώβρακα, λίαν επιεικώς. Για πάμε σιγά, σιγά διότι έχουμε πάρα πολλά να πούμε...

11/3/11
Wishdoom
Εξαιρετικοί και ομολογουμένως το φεστιβάλ ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Το demo τους μου άρεσε αρκετά και ουσιαστικά το μόνο ερώτημα που είχα ήταν το πως θα ανταποκριθούν σε ένα τέτοιο φεστιβάλ και ομολογουμένως τα πήγαν εξαιρετικά. Όλα τα τραγούδια που έπαιξαν ήταν στο γνωστό "περίεργο" (με την καλή έννοια) στυλ τους (μιας και αναμειγνύουν πολλά στοιχεία και από επικά ακούσματα και από doom και από πιο power στιγμές). Ήταν πολύ δυνατοί και για να πω την αλήθεια εξεπλάγην από την άνεσή τους κιόλας μιας και τους ανέμενα πιο τρακαρισμένους. Εξαιρετικοί και νομίζω μόνο θετικά σχόλια πρέπει να συγκέντρωσαν, αφού όπως πρόσεξα ήταν αρκετοί εκείνοι που έσπευσαν να αγοράσουν και τον παρθενικό τους δίσκο που την Παρασκευή πρώτη μέρα κυκλοφόρησε.

Skullfist
Εκπληκτικοί οι Καναδοί (με ακόμη πιο εκπληκτική ντράμερ!). Ντάξει, μουσικά δεν μας ήταν άγνωστοι και πάνω κάτω είχαμε ακουστά και το ότι τα σπάνε αγρίως, οπότε από αυτής της απόψεως δεν εκπλαγήκαμε ιδιαιτέρως. Η εμφάνισή τους ήταν καταπληκτική, με τον κιθαρίστα να αποτελεί μάλλον μια από τις μορφές του φεστιβάλ, τόσο από πλευράς εμφανίσεως όσο και δυνατοτήτων. Επίσης τα έσπασε και η πανέμορφη ντράμερ (αυτό κι αν ήταν έκπληξη!). Γενικά, συγκρότημα γεμάτο ζωντάνια που έδωσε τον καλύτερό του εαυτό και γι'αυτό και αποθεώθηκε δεόντως από τον κόσμο από κάτω.


Power Crue
Ντάξει, τους Power Crue δεν περιμέναμε να τους μάθουμε τώρα, ούτε φυσικά να διαπιστώσουμε ότι πρόκειται τω όντι για ένα τρομερό συγκρότημα. Θα έλεγα μάλιστα ότι πρόκειται για μια από τις σταθερές αξίες της εγχώριας σκηνής, πράγμα που απέδειξαν και με την εμφάνισή τους. Πάρα πολύ καλή σκηνική παρουσία (τι σου κάνει η εμπειρία), κινήθηκαν με χαρακτηριστική άνεση και κατ' εμέ μας ψιλοδιέλυσαν. Ιδίως στο Torture που αποτελεί μάλλον και το υπεράσμα της μπάντας έγινε το έλα να δεις από κάτω. 'Αξιοι και μπράβο τους.

Sorcerer
Εδώ, μάλλον πρέπει να είχα χτυπήσει κανά 25άρι πίεση από την ανυπομονησία. Ναι μεν το doom δεν μου αρέσει ιδιαιτέρως, αλλά για τους Sorcerer όχι μόνο κάνω μια εξαίρεση αλλά αποτελούν και ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα κιόλας. Δεδομένου ότι οι εμφανίσεις τους την τελευταία... 20ετία είναι μετρημένες μάλλον στα δάκτυλα του ενός χεριού, η αλήθεια είναι ότι είχα έναν σχετικό προβληματισμό, αλλά εδώ που τα λέμε και μόνο που θα τους έβλεπα ζωντανά μπροστά μου ήταν από μόνο του μια εμπειρία ζωής (κυριολεκτώ). Και ευτυχώς και για'μένα και μάλλον και για όλους αν πρόσεξα καλά από τον χαμό και την αποθέωση που ακολούθησε, οι όποιες επιφυλάξεις που είχαμε εξαφανίσθηκαν με τα πρώτα δευτερόλεπτα. Το τι έγινε δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια και ως εκ τούτου δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο ότι αποθεώθηκαν περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα ολόκληρο το σιήμερο! Νομίζω ότι μας κάλυψαν πλήρως τόσο με την εκπληκτική τους εμφάνιση, όσο και με το play list. Αν και ψυχροί Σουηδοί ήταν πολύ πιο θερμοί ακόμη και από το αναμενώμενο, πολύ κοντά στο κοινό και όσο πέρναγε η ώρα αντί να πέφτουν (όπως πχ σε κάποια φάση είπε για τη φωνή του και ο Anders), αυτοί ανέβαιναν. Κυριολεκτικά εμπειρία ζωής... Και περιττό να πω ότι πλέον είχα αρχίσει να παραδίδω πνεύμα (αυτές τις μαλακίες κάνω κάθε φορά, έλα όμως που δεν γίνεται να κρατηθώ μπροστά στο μεγαλείο). Διότι όσον αφορά τα προσωπικά μου γούστα όπως είχα ξεκαθαρίσει, θα ήμουν ικανοποιημένος και μόνο αν είχαν παίξει το Born with Fear και το The Battle, πράγμα που έκαναν βεβαίως, βεβαίως. Μεγαλείο...

Sacred Steel
Ένα ακόμη συγκρότημα που περίμενα πως και πως να δω οι τρομεροί Γερμανοί, οι οποίοι μάλιστα κατά μια άποψη κέρδισαν τις εντυπώσεις για πολλούς λόγους, αλλά σε αυτό θα αναφερθώ παρακάτω. Εκπληκτική εμφάνιση, συνδύασε επαγγελματισμό και πώρωση. Βγήκαν και τα έσπασαν όλα, κυριολεκτικά μας διέλυσαν. Μάλιστα σε κάποιο σημείο οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν τόσο ισοπεδωτικοί που μου θύμησαν σε αρκετά μεγάλο βαθμό την απίστευτη απόδοση των Piledriver πριν από 5 χρόνια (η οποία μάλλον εξακολουθεί να παραμένει μνημειώδης). Βέβαια μην λέω ψέμματα, θα προτιμούσα ένα λίγο παραλλαγμένο play list μιας και άφησαν στην απ'όξω μερικά από τα αγαπημένα μου τραγούδια, η εμφάνισή τους όμως ήταν τέτοια που δεν μπορώ να πω ότι με άφησαν παραπονεμένο. Εκπληκτικοί.

Solstice
Εδώ ομολογουμένως είχα έναν ψιλοπροβληματισμό. Οι Solstice είναι γενικά ένα περίεργο συγκρότημα με ένα μάλλον εξεζητημένο επικό feeling που διαπνέει το καράdoom στυλ τους, το οποίο ανάλογα με το φεγγάρι που βρίσκομαι άλλοτε βρίσκω ενδιαφέρον κι άλλοτε βαρύ κι ασήκωτο. Χθες μάλλον ήμουν σε καλό φεγγάρι κι έτσι θεωρώ ότι με κούρασαν υπέρ του δέοντος. Ναι μεν θα συμφωνήσω ότι στάθηκαν εξαιρετικά από σκηνικής απόψεως, προφανώς απέδωσαν καλά και τα τραγούδια τους υποθέτω (όπου ένα άλλο πρόβλημα που έχουν είναι ότι δεν έχουν και πάρα πολλά οπότε οι επιλογή ανάμεσα σε 8λεπτα και 10λεπτα είναι σχεδόν... εφιαλτική), όμως δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησαν. Για την ακρίβεια θα ξαναπώ ότι με κούρασαν. Τουλάχιστον πάλι καλά που έπαιξαν το Cromlech που είναι το αγαπημένο μου από αυτούς και αποτέλεσε όαση στην έρημο.

Jaguar
Και φτάνουμε αισίως στους headliners της πρώτης ημέρας, τους τρομερούς Άγγλους, οι οποίοι μας αποζημίωσαν μάλλον και με το παραπάνω. Αναμφίβολα παρά τα χρονάκια τους και τα γκρίζα τους μαλλιά (ντάξει, όχι όλοι!), όλοι ήταν σε καταπληκτική βραδιά και σε απίστευτα κέφια. Εξάλλου γνωρίζαμε ότι τα σπάνε αγρίως οπότε δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο και μάλλον πέσαμε πλήρως μέσα στις "προβλέψεις" μας. Και ειλικρινά νομίζω ότι ικανοποίησαν τους πάντες, ιδίως με το μυθικό Axe Crazy κατά το οποίο η σκηνή παίζει να έπαθε και μια... μικροκαθήζηση από τον κόσμο που είχε ανέβει πάνω! Γενικά θα χαρακτήριζα την εμφάνιση των Jaguar σχεδόν... εορταστική! Άσε που έπιασαν το Power Games και του άλλαξαν τα φώτα και μαζί και τα δικά μας! Το μόνο πράγμα που με ξενέρωσε ήταν με κάτι... ραπάδικες αντιδράσεις του τραγουδιστή (τύπου jump-jump) και κάτι τέτοια, αλλά σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αφού έπαιξαν όπως έπαιξαν συνήθως λες "δεν πάει στο διάολο"...
Γενικά η πρώτη μέρα ήταν ονειρική. Δεν θα είναι υπερβολή αν πω ότι έφυγα σχεδόν σερνόμενος από την κούραση.

12/3/11
Hürlement
Ημέρα δεύτερη και έχοντας ψηλά τον πήχυ από την πρώτη μπήκαν πρώτοι οι φοβεροί και τρομεροί Γάλλοι που μας έλιωσαν και κυριολεκτικώ. Από τις μεγάλες αποκαλύψεις του διημέρου -μην πω η μεγαλύτερη, μιας και δεν είχα προλάβει ν΄ασχοληθώ ποτέ μαζί τους. Βέβαια από την άλλη προέρχονται από τη Γαλλία που έχει μια σκηνή που εκτιμώ και εμπιστεύομαι αφάνταστα, οπότε και δίχως να τους ξέρω είχα την πεποίθηση ότι θα ήταν τουλάχιστον καλοί. Απίστευτη σκηνική παρουσία, οδοστρωτήρες κανονικοί με εκπληκτική σκηνική παρουσία μας άλλαξαν τα φώτα ανάποδα. Εκπληκτική και πολύ άνετη και η επαφή με τον κόσμο, μέχρι και... μαθήματα γαλλικών έκαναν προκειμένου να συμμετάσχουμε στο (μονολεκτικό) ρηφραίν του Mercenaire, με τον τραγουδιστή να "ομολογεί" ότι μετά τα φροντιστήρια πλέον τα γαλλικά μας ήταν άψογα! Τρομερά παληκάρια! Κυριολεκτικά έσπευσα στον φίλο μας (μετά από τόσα χρόνια) τον Γάλλο να εξασφαλίσω σε βινύλιο τον ένα και μοναδικό δίσκο που έχουν βγάλει! Και γαμώ τα άτομα, πολύ τους γούσταρα!

Emerald
Εδώ εγώ έπαθα ένα σοκ. Κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους προσπαθούσα να καταλάβω γιατί γιατί δεν έχει τύχει ν'ασχοληθώ με δαύτους εδώ και τόσα χρόνια που τους ξέρω. Για να'μει απόλυτα ειλικρινής και δίχως να'μαι σίγουρος έχω την εντύπωση ότι κάτι είχα ακούσει από τον προ δωδεκαετίας πρώτο τους δίσκο και έκτοτε δεν ξανασχολήθηκα. Και το μετάνοιωσα διότι τα παλικάρια ήταν εκπληκτικά! Του έδωσαν και κατάλαβε μιλάμε και από κάτω γουστάραμε τρελά. Εκπληκτική εμφάνιση, πολύ ζεστή για τους Ελβετούς και προσωπικά με κέρδισαν.

Procession
Και κάπου εδώ ξεκινάνε τα προβλήματααααααα.... Doom και άγιος ο θεός για ένα είδος του μέταλ που πλην συγκεκριμένων εξαιρέσεων δεν με τραβάει ιδιαίτερα, καθ'όσον πολύ αργό και ενίοτε (συχνά-πυκνά) εξαιρετικά καταθλιπτικό (και για τα γούστα μου ακόμη συχνότερα, βαρετό). Δεν θα διαφωνήσω ότι οι doomάδες το καταχάρηκαν και φάνηκε από τις αντιδράσεις τους. Αλλά πολύ αργό ρε αδελφέ, υπερβολικά αργό αυτό το πράγμα. Αντί να με πιάσει πονοκέφαλος από το headbanging με έπιασε από τη... βραδύτητα. Κάπου εκεί ξεκίνησα ν'ανεβαίνω πάνω για να πάρω λίγο αέρα. Ντάξει γούστα είναι αυτά και όσο κι αν γούσταραν οι σχετικοί με το είδος, για 'μένα ξεκίναγε ένα πολύ δύσκολο τρίωρο...

Martyr
Τους Ολλανδούς ήθελα να τους δω οπωσδήποτε, μιας και έχουν γράψει (στους μόλις 2 δίσκους τους) μερικά εξαιρετικά άσματα και δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα, μιας και άκουσα κάποια τραγούδια που με ψοφάνε, ενώ από πλευράς σκηνικής παρουσίας τα τυπάκια ήταν ασύλληπτα και ιδίως ο... νερομανής τραγουδιστής! Όλα αυτά όμως είχαν ένα αρνητικό το οποίο με ξενέρωσε ως ένα (σεβαστό) βαθμό: έπαιξαν υπερβολικά πολλά νέα τραγούδια τους (ή 4 ή 5 αν δεν με απατά η μνήμη μου) τα οποία δεν με ενθουσίασαν καθόλου (άντε πλην ενός που βρήκα ψιλοσυμπαθητικό) και γενικά θα προτιμούσα να άκουγα περισσότερα από τα παλιά τους. Βέβαια από την άλλη θα μου πεις ακούσαμε τα Black Sun, Darkness at Time's Edge, Unknown Forces και Speed of Samurai που είναι υπερκομματάρες. Ντάξει, καλά ήταν αλλά θα μπορούσαν και καλύτερα, μιας απ'ό,τι διαπίστωσα και άλλα φιλαράκια είχαν το ίδιο παράπονο με το play list.

Dawn of Winter
Πάμε τώρα στο δεύτερο... πρόβλημα της ημέρας, την γερμανική doom metal μπάντα που αποτελεί project του τραγουδιστή των Sacred Steel. Βέβαια θα ομολογήσω ότι παρόλο που δεν μου άρεσαν καθόλου μουσικά, είδα να κάνουν μια εξαιρετική εμφάνιση. Πως γίνονται αυτά τα δύο θα μου πείτε; Θα σας το πω ως εξής: όταν ξεκίνησαν με έναν απελπιστικά αργό ρυθμό στα ντραμς γυρνάω και λέω με τον Mad Putcher "λυπούμεθα που ξεκινάμε με κάτι τόσο γρήγορο, αλλά θα επανέλθουμε με κάτι πιο αργό σύντομα". Ήταν φως φανάρι που θα κυμαινόταν η εμφάνιση δηλαδή. Για να το συνδυάσω με την "λεπτομέρεια" που χρωστάω από την εμφάνιση των Sacred Steel όμως, θα πω ότι η παρουσία του G. Mutz (ο τραγουδιστής) σε αυτό το φεστιβάλ ήταν ένα διαμάντι από μόνη της. Ο άνθρωπος αυτός στα μάτια μου φάνηκε εξαιρετικά ταπεινός και μετριοπαθής, καθώς και αληθινός και παρόλο που δεν τον ήξεραν καν, ούτε τον είχα ξαναδεί, ανέβηκε πάρα πολύ στην εκτίμησή μου. Είπε πολλά και την πρώτη μέρα αλλά και την δεύτερη. Με τους Sacred Steel για παράδειγμα ζήτησε συγγνώμη που στο warm up έπαιξαν χάλια μιας και όπως είπε ήταν μεθυσμένοι και η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε συνηθισμένοι από συγκροτήματα να ζητάνε συγγνώμη για κακές εμφανίσεις (και προσοχή, δεν μιλάμε για την πρώτη μέρα αλλά για ένα warm up έτσι;). Κοινώς ένοιωσαν άσχημα για όσον κόσμο πήγε να τους δει και ενδεχομένως να απογοητεύθηκε. Όσον αφορά τη δεύτερη μέρα, είπε κάτι σχετικά με το αργό ύφος της μπάντας (με το οποίο συμφωνώ): ότι το doom είναι πολύ προσωπική υπόθεση και ότι για να το επιλέξεις προφανώς κάτι τέτοιο προσωπικό πρέπει να έχεις και μέσα σου, εννοώντας φυσικά ότι μέσω του doom βγάζεις την όποια μελαγχολία σου προς τα έξω (και βασικά γι'αυτό δεν μπορώ το doom. Προτιμώ τα νταπαντούπα τύπου power και speed για να εκτονώνομαι). Μάλιστα αμέσως μετά προσέθεσε ότι "you may laugh αλλά έτσι είναι τα πράγματα". Επίτηδες έβαλα το μισό στα αγγλικά, διότι δεν μπόρεσα να καταλάβω αν εννοούσε ότι "μπορεί να γελάς" απευθυνόμενος σε κάποιο ζώο που όντως μπορεί να γέλασε σε κάτι τέτοιο ή "μπορεί να γελάσεις" γενικώς. Γενικά είπε κι άλλα πράγματα και όπως είπα και μόνο αυτά στάθηκαν ικανά να τον ανεβάσουν πολύ στα μάτια μου, παρόλο που από μουσικής απόψεως, έψαχνα τους συγγενείς του... μακαρίτη για να τους συλλυπηθώ.

While Heaven Wept
Το τρίτο και μάλλον μεγαλύτερο πρόβλημα της βραδιάς. Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι από τους ειδήμονες του είδους αποθεώθηκαν και για την παρουσία τους αλλά και για τα τραγούδια που επέλεξαν, πράγμα που προφανώς κάτι λέει. Εγώ όμως αυτό που έχω να πω είναι ότι τελικά έπρεπε να φάω κι άλλα σουβλάκια, κοινώς κατέβηκα κάτω πολύ νωρίς. Θα προσπεράσω το γεγονός ότι η κιθάρα ακουγόταν κυριολεκτικά σαν μπουζούκι (ιδίως στο σχεδόν κωμικό σολάρισμα του προτελευταίου τραγουδιού όπου νόμιζα ότι σόλαρε ο Ζαμπέτας ή ο Χιώτης). Επίσης θα προσπεράσω το γεγονός ότι σε κάποιες φάσεις ήταν πιο αργοί κι από το ρηπλέυ. Εκεί που θα σταθώ είναι ότι λίγο το παραγαμήσαμε με την ψυχανάλυση. Τι με ενδιαφέρει ρε παιδιά να κάθομαι ν'ακούω για τον ούτε που ξέρω ποιος ήταν και από που και που συμμετείχε στο λάιβ της μπάντας επειδή εσχάτως αντιμετωπίζει κάποια σοβαρά προβλήματα και έπρεπε να είναι μαζί μας διότι το ζήτησε. Δηλαδή συγγνώμη αλλά αν τους στείλω ένα μέηλ και τους πω ότι έχω κι εγώ τα ψυχολογικά μου και θέλω να συμμετάσχω στο επόμενο λάιβ τους θα μου πουν οκ, έλα; Ντάξει, δηλαδή, είπαμε. Το χειρότερο ήταν ότι ο εφιάλτης δεν έδειχνε να τελειώνει με τίποτε, παρόλο που κάποια στιγμή ευτυχώς τελείωσε. Ευτυχώς.

Ostrogoth
Και πάμε στους Ostrogoth που ήταν και οι headliners tης δεύτερης μέρας, οι οποίοι μας ισοπέδωσαν πλήρως και δίχως το παραμικρό έλεος. Το τι έγινε σε όλη τη συναυλία δεν περιγράφεται εύκολα νομίζω. Ρε δεν πα να έχουν περάσει τα χρόνια, άμα το έχεις μέσα σου το ρημάδι του δίνεις και καταλαβαίνει. Ήδη από τους Martyr είχα αρχίσει να ξεμένω και από δυνάμεις και ιδίως από φωνή παρά τις εξαιρετικά φιλότιμες προσπάθειες "οικονομίας" που είχα καταβάλει. Παραταύτα όμως, όταν ήρθε η μεγάλη στιγμή ο λαιμός ήταν σχεδόν κλειστός. Απλώς σε κάποιες φάσεις και ιδίως στο ασύλληπτο Full Moon's Eyes στο οποίο πιθανώς να είχαμε μερικές μετατοπίσεις στις κολώνες του μαγαζιού. Και δεν είναι τυχαίο ότι ήταν τόσο μεγάλη η καύλα της εμφάνισης, που ενώ ήδη είχαν τελειώσει και είχαν κλείσει τα μηχανήματα ανέβηκε ο Μάνος στην σκηνή και κυριολεκτικά τους ξαναφόρεσε τα όργανα ενώ τόσο αυτός όσο και οι υπόλοιποι από κάτω απαιτούσαμε να ξαναπαίξουν για δεύτερη φορά το Full Moon's Eyes, όπως και έκαναν, απλά για να επιβεβαιώσουμε ότι θα γυρνάγαμε στο σπίτι δίχως το παραμικρό ίχνος δύναμης μέσα μας. Ειλικρινά δεν έχω να πω κάτι παραπάνω για τους φοβερούς και τρομερούς Βέλγους πέραν του ότι μας εκτέλεσαν στα 5 μέτρα. Απίστευτοι...

Tribute to Dio
Για το τέλος υπήρχε μια ελληνική all star (τρόπον τινά) μπάντα που θα έπαιζε διασκευές του Dio από όλη την σταδιοδρομία του. Η αλήθεια είναι ότι εξεπλάγην που είδα πόσος κόσμος έμεινε κάτω για να δει το σόου μιας και περίμενα οι περισσότεροι να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Και οφείλω να ομολογήσω ότι παρά την κούραση ήταν πάρα πολύ ωραία. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να κάτσω ως το τέλος αλλά από το μεγαλύτερο (νομίζω) κομμάτι της εμφάνισης που είδα οφείλω να ομολογήσω ότι γούσταρα αρκετά. Και πιστεύω ότι σαν κίνηση και μόνο ήταν εξαιρετική, μιας αποτέλεσε τον ενδεικνύμενο φόρο τιμής στον μεγάλο "κοντό" Ronnie James Dio που προ μηνών μας άφησε οριστικά δίχως την απίστευτη φωνή του.

Σε γενικές γραμμές τώρα, νομίζω ότι το φεστιβάλ ήταν επιτυχημένο. Και μιλάω από μουσικής απόψεως φυσικά. Ναι μεν εγώ ξενέρωσα τα μάλα με τις doomies του διημέρου (πλην Sorcerer φυσικά, οι οποίοι για να λέμε και όλη την αλήθεια δεν είναι έτσι σκέτο doom και πιθανώς γι'αυτό να μ'αρέσουν τόσο πολύ), αλλά σέβομαι το γεγονός ότι δεκάδες άλλοι την καταβρήκαν. Βέβαια πέταξα μια μπηχτή του Μάνου κάποια στιγμή και μου είπε ότι το κατάλαβε κι ο ίδιος, ότι δηλαδή παραείχε πολύ doom αυτό το φεστιβάλ. Πάντως σε γενικές γραμμές νομίζω ότι το πρόσημο ήταν και φέτος θετικό. Μια χαρά γουστάραμε.

Πάμε τώρα στα παραλειπόμεναααααααααα..... Κι εδώ είμαστε, διότι έχω να βγάλω μεγάλο φτυάρι.
Όπως είπα πιο πάνω, το φεστιβάλ ήταν επιτυχημένο. Μουσικά.
Διότι από πλευράς προσελεύσεως μάλλον αποτέλεσε ιστορική ξεφτίλα. Την πρώτη μέρα είχαμε λίγο πάνω από 300 άτομα (για την ακρίβεια, 320). Την δεύτερη μέρα αν σταθήκαμε τυχεροί, μπορεί να ξεπέρασε και τα 350. Η λεπτομέρεια εδώ είναι ότι καμιά 150ριά ήταν ξένοι, από πολλές και διάφορες χώρες, αρκετοί εκ των οποίων πλέον είναι κλασικές φάτσες και νομίζω δικαίως μπορούν να θεωρηθούν της οικογενείας (όπως πχ ο τρομερός Γάλλος με τον Γερμαναρά που έχουν έρθει και στα 6 φεστιβάλ). Από τους υπολοίπους ίσως παραπάνω από 70-80 άτομα να ήρθαν από όλες τις γωνιές της Ελλάδας. Και οι υπόλοιποι -αρκετοί εκ των οποίων ήμασταν οι γνωστοί, εμείς κι εμείς δηλαδή- ήταν από την Αθήνα. Κοινώς, ένα ολόκληρο λεκανοπέδιο της Αττικής με τα 5 εκατομμύριά του έλαμψε βροντερά διά της απουσίας του. Και η ξεφτίλα είναι τεράστια από οποιανδήποτε πλευρά κι αν την δεις. Ακόμη κι αν την δεις από την πλευρά της οικονομικής κρίσης.
Φιλαράκι μου -αδελφικός φίλος και συμμαχητής παλαιόθεν- ο Γιώργαρος ήρθε μαζί με τη γυναίκα του τη Μαρία από το Ηράκλειο. Οι δουλειές δεν πάνε καλά και τα πράγματα είναι πολύ ζορισμένα, αυτά συζητάγαμε και έξω και σε διαλείμματα, όμως ήρθε. Μια φορά τον χρόνο είναι το γαμημένο το φεστιβάλ και το κόστος του είναι 4 ευρώ ανά συγκρότημα, 4 κωλοευρώ. Τόσο πάει η διαίρεση των 60 ευρώ για τις δύο μέρες για τα 15 συγκροτήματα που είδαμε. Τέσσερα γαμημένα ευρώ, με σύνολο 60 ευρώ. Ένα ποσόν που μπορείς να κάτσεις να μαζέψεις σέντι-σέντι από μήνες πριν. Και όμως, σε μια πόλη 5 εκατομμυρίων αν εξαιρέσουμε την "οικογένεια", οι νέες φάτσες ήταν ελάχιστες. Απελπιστικά ελάχιστες. Είμαι πολύ περίεργος να δω πχ πόσο κόσμο θα έχουν οι Maiden το καλοκαίρι που θα έρθουν, όπου το φτηνό εισιτήριο λογικά θα κάνει μίνιμουμ μια εξηνταρού (δηλαδή όσο τα εισιτήρια 2 ημερών για το UTH) -για το ακριβό δεν το συζητάμε φυσικά. Οι οποίοι Maiden είναι ως γνωστόν το πολυαγαπημένο μου συγκρότημα και το οποίο αν και θα ήθελα να βλέπω και κάθε μήνα ει δυνατόν, έχω αποφασίσει να μην πάω να δω, αφενός λόγω ακριβού εισιτηρίου, αφετέρου ένεκα αποστάσεως.
Ναι, οκ, δεν θα διαφωνήσω ότι φέτος από το UTH έλειπε το συγκρότημα-κράχτης, τύπου Omen, Manilla Road, Titan Force κλπ. Όποιος θεωρεί ότι συγκροτήματα τύπου Jaguar και Ostrogoth που παίζουν όχι για τα λεφτά αλλά για τον κόσμο και γι'αυτό τα δίνουν όλα -και κυριολεκτικώ- τους χαλάνε, ντάξει, I rest my case που λένε και οι Άγγλοι. Λες και τα βλέπεις κάθε μέρα τέτοια συγκροτήματα και κυρίως με τέτοιες επιδόσεις. Τι να πω δηλαδή, πραγματικά μένω άναυδος από τα χάλια του αθηναϊκού κοινού. Προφανώς από όλη την υπόλοιπη Ελλάδα που ήρθε τόσος κόσμος ούτε οικονομικά προβλήματα αντιμετωπίζει, ούτε λοιπά ζόρια έχει. Μόνο εδώ στην Αθήνα έχει προβλήματα ο κόσμος. Ξεφτίλα από τις λίγες...

Κάτι άλλο που πλέον έχει αρχίσει να με ενοχλεί ιδιαίτερα είναι και το εξής: όταν παίζει ένα συγκρότημα ρε διάολε, ακόμη κι αν δεν μας αρέσει, δεν θα μας πέσει ο κώλος να ακούσουμε 2-3 κομμάτια του και να ρίξουμε μια φωνή και ένα χειροκρότημα. Κι εμένα πχ που σχεδόν σιχάθηκα τη ζωή μου με τα doom σχήματα, τα χειροκρότησα, έριξα και κάποια σφυρίγματα επιδοκιμασίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα γούσταρα κι ούτε πρόκειται να τα γουστάρω ποτέ προφανώς. Όταν όμως ένα συγκρότημα έρχεται από του διαόλου τον πατέρα για να παίξει σε αυτήν την κωλοχώρα, αποζημίωσέ το έστω με τον τρόπο σου. Δεν σου λέω να ψωνίσεις κάτι από κάθε συγκρότημα, αυτό ούτε εγώ μπορώ να το κάνω. Και ιδίως για φέτος έτσι όπως είναι τα πράγματα στη χώρα θα σε δικαιολογήσω κι αν δεν ψωνίσεις καθόλου, ούτε καν ένα ραφτό, μέχρι και σ'αυτό πάσο θα πάω. Αλλά το ρημάδι δώσε στο συγκρότημα να καταλάβει ότι δεν αποφάσισε λάθος για να έρθει σε αυτήν τη γωνιά του πλανήτη. Δείξε του ότι άξιζε τον κόπο, κι ας μην σου άρεσε. Έτσι θα του φύγει το άγχος, έτσι θα αποδώσει καλύτερα, έτσι θα συνειδητοποιήσει ότι αυτό που προσπαθεί τόσα χρόνια δεν πάει στράφι. Όλα αυτά τα συγκροτήματα ξέρουν ότι δεν θα γίνουν ποτέ Maiden και Metallica, είτε σε δημοφιλία, είτε σε λογαριασμούς στην τράπεζα. Για τον κόσμο παίζουν κι επειδή το γουστάρουν πραγματικά αυτό που κάνουν. Πόσο καραγκιόζης πρέπει να'σαι λοιπόν για να τους γυρνάς συνέχεια την πλάτη; Κρίμα για τα συγκροτήματα δηλαδή... Πραγματικά...

Σε πρώτη φάση αυτά. Τα πιο καλά του διημέρου ήταν κατ' εμέ αναμφίβολα οι Sorcerer (ίσως μακράν), οι Hürlement και οι Skullfist (με την αυτήν σειρά) σε ένα διήμερο αν μη τι άλλο εξαιρετικό. Αν θυμηθώ κάτι άλλο -μιας και το κεφάλι μου ακόμη κουδουνίζει από το ασταμάτητο βουητό στ'αφτιά, δείγμα το κέρατό μου μέσα ότι πλέον αρχίζουν να πιάνουν τα χρόνια- θα επανέλθω με update. Και που περνάνε όπως σε όλους όμως, εμείς θα μείνουμε εκεί, στην πρώτη γραμμή του "καθήκοντος", να χτυπιώμαστε όπως άλλωτε, να νοιώθουμε το μέταλ στο πετσί μας, να το βλέπουμε έτσι όπως είναι, μια γιορτή που θέλει την συμμετοχή όλων μας. Και συμμετοχή όχι υποχρεωτική αλλά οικειοθελή.

Οι υπόλοιποι (ειδήμονες, μεταλλοπατέρες κλπ, κλπ) απλώς άντε γαμηθείτε, μην επαναλμβανόμεθα. Τα είχαμε πει και στο Μetal from Hellas άλλωστε. \m/

11 σχόλια:

Panos Konstantinidis είπε...

Εν τάξει οι Sorcerer γαμήσανε, έγινε πανικός (μόνο στο καινούργιο κομμάτι που παίξανε ο κόσμος ήτανε ήρεμος), και αυτά που λέγανε για νέο δίσκο μετά από είκοσι χρόνια πολύ θετικό. Εμένα πάντως μου αρέσανε και οι Solstice, για να είμαι ειλικρινής για τους Sorcerer και τους Solstice πήγα κυρίως.

Τους Hürlement δυστυχώς δεν τους πρόλαβα (έφτασα από Martyr και μετά), είχαμε τη μηνιαία συνάντηση με το jug και έφτασα αργά. Τόσο καλοί ήτανε όντως; Αν είναι να τους ψάξω.

Εμένα πάντως το μοναδικό μου παράπονο από τη συναυλία ήτανε η καπνίλα... Πολύ καπνίλα ρε γμτ, και ας καθόμουνα κοντά στην πόρτα για να έρχεται καθαρός αέρας, δεν μπορούσα να ανασάνω σε κάποια στιγμή. Οταν πήγα σπίτι μου βρωμούσα ολόκληρος. Έχω γεράσει μου φαίνεται και αρχίζει να με ενοχλεί πολύ.

Υγ. Πάντως παρατήρησα ότι οι συναυλιόφατσες είναι λίγο πολύ οι ίδιες, τουλάχιστον στις heavy metal συναυλίες. Και νομίζω ότι είδα και τον γερμαναρά πάλι που είχε φάει το πέσιμο στο περυσινό UTH.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καλοπερνάμε βλέπω.

(σσ έλα μια βόλτα να δεις τις εκτιμήσεις μου για την αγαπημένη σου σειρά) :)

Hades είπε...

@Πάνο
να σου πω την αλήθεια, το καινούριο των Sorcerer το γούσταρα με τρέλα, πολύ κομματάρα! Θα περιμένω ούτως ή άλλως πως και πως τη δουλειά τους απλά τώρα θα έχω και κίνητρο!
Οι Γάλλοι, άσε τι να σου λέω, κρίμα που τους έχασες. Τα διέλυσαν!
Για την καπνίλα τι να σου πω; Εδώ ενοχλούσε εμένα που είμαι και καπνιστής. Φαντάσου δηλαδή. Πάλι καλά που άνοιξαν καλά τον εξαερισμό στους Ostrogoth και συνήλθαμε λίγο.

Όσον αφορά τις συναυλιόφατσες μιας και το έθιξες, την πρώτη μέρα νομίζω σε είδα (μιας και σε γύρεψα για να τα λέγαμε λίγο). Αλλά όταν ήρθα στο τέλος κάποιου σετ (νομίζω Sorcerer) ήσουν άφαντος. Μετά δυσκόλεψε το πράμα.
Πάντως όντως οι ίδιοι και οι ίδιοι είμαστε. Μέχρι και για τους ξένους το ίδιο ισχύει. Άσε, απελπισία ρε γαμώτο.
Για τον Γερμανό καλά το θυμάσαι! Ούτε που το τόλμησε φέτος! Μα ολόκληρο γαϊδούρι, 150 κιλά μου ήθελε και stage dive και να τον πάνε σε όλη την αρένα. Σταδιάλα... :)
Φέτος η απίστευτη Γερμανίδα με το κολάν έφαγε μια καλή, τα επιθεώρησε καλά τα πλακάκια, λεπτομερώς... :):):)
Είχε κάτι σκηνικά πάντως, σε κάτι φάσεις δεν μου έμεινε άντερο.

@Δείμο
Το προσπαθούμε όσο γίνεται Δείμε! Είναι αρρώστια το μέταλ!
Το είδα το κείμενό σου αλλά θέλω να του ρίξω άλλη μια πιο καλή ματιά μιας και νομίζω ότι εντόπισα ένα σημείο που διαφωνώ αρκετά. Αλλά δε νομίζω να προλαβαίνω να το σχολιάζω σήμερα...

Panos Konstantinidis είπε...

Στους Sorcerer είχα μετακινηθεί στην πρώτη κολώνα, δίπλα από τον τύπο που τραβούσε βίντεο, ήμουνα όρθιος για να βλέπω καλύτερα. Μετά ξαναπήγα στο κλασσικό σημείο (δίπλα από την πόρτα αριστερά). Στο διάλειμμα καθόμουνα στο παγκάκι της κολώνας για ξεκούραση. Φορούσα καφέ κοτλέ παντελόνι και καφέ ζακέτα. Εσύ που ήσουνα; Φορούσες καμιά μεταλλική μπλούζα;

Hades είπε...

Πλάκα κάνεις! Εγώ στους Sorcerer ήμουν σχεδόν μπροστά σου, μπροστά από τον Mats (τον... βαβυλώνιο) φαντάσου! Φορούσα το μπουφάν από πάνω οπότε ίσως να μην πρόσεξες τη μπλούζα (Blaspheme την πρώτη, Slauter Xstroyes τη δεύτερη). Το μπουφάν είχε το Somewhere in Time στην πλάτη. Αυτό πιθανώς να το είδες.
Νομίζω ότι σε είδα δίπλα στην πόρτα πάντως, τώρα που το λες.

Panos Konstantinidis είπε...

Είδα κάποιον που φορούσε Somewhere in time ραφτό στο μπουφάν, που να ξέρω ότι ήσουνα εσύ. Την άλλη φορά πρέπει να το κανονίσουμε από πριν.

Hades είπε...

Ναι, δίκιο έχεις. Μαλακία, έπρεπε να το'χαμε κανονίσει πιο πριν. Στερνή μου γνώση όμως...

N.W.O.O.F.G.M. είπε...

Μιας και εγώ δεν είμαι του κινήματος της Heavy Metal Αλητείας, αλλά αυτού της Heavy Metal Εσωστρέφειας, μπορώ να πω ότι δεν με χάλασε καθόλου ο αυξημένος αριθμός Doom Metal συγκροτημάτων στο φετινό UtH. Δυστυχώς, κατάφερα να πάω μόνο το Σάββατο (ας είναι καλά η εξαντλητική εργασία μου, για την απουσία της Παρασκευής), και έχω να δηλώσω τα παρακάτω για τα όσα συνέβησαν:

-Hürlement: Τους έχασα. Κρίμα, καθότι όλοι λένε ότι τα έσπασαν

-Emerald: Καλύτεροι από ότι περίμενα, ο τραγουδιστής έμοιαζε με τον Justin Bieber! Κάποιοι από το κοινό δεν αναγνώρισαν την διασκευή στο τέλος!

-Procession: Άξιοι. Πρέπει να τους τσεκάρω περισσότερο άμεσα.

-Martyr: Τρελοκομείο ο τραγουδιστής! Κάπου με κούρασαν, προς το τέλος.

-Dawn of Winter: Πιάνω κάγκελο, και τους απολαμβάνω. Υπέροχοι.

-While Heaven Wept: Κατώτεροι από ότι τους περίμενα, αλλά και πάλι τους απόλαυσα. Α, και το παλικάρι στη σκηνή, ήταν ο Λεωνίδας Χατζημιχάλης (Fatal Morgana), ο παρά λίγο τραγουδιστής στους στο Vast Oceans Lachrymose, τον πιο πρόσφατο δίσκο τους.

-Ostrogoth: Μετά από 3 τραγούδια, είπα να πάρω κανένα 20-λέπτο καθαρό αέρα. Άξια τα γερόντια, αν και λίγο με κούρασαν.

-Tribute to Dio: Εξαιρετική μπάντα διασκευών, με τον πρώην καλόγερο να τα δίνει όλα, όπως και ο κιθαρίστας. Κρίμα που εξαιτίας του προχωρημένου της ώρας, ο χώρος μετρούσε αρκετές απώλειες.

Σχετικά με τα παραλειπόμενα:

Τα συγκροτήματα που εμφανίζονται στο UtH, είναι από αυτά που «δεν τα ξέρει η μάνα τους», underground του χθες και του σήμερα. Λίγοι τα ακούνε, και ακόμα πιο λίγοι έχουν όρεξη να πάνε να τα δούνε κιόλας. Και αυτό επειδή η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού βαριέται να ψαχτεί πέρα από τα γνωστά ονόματα. Κακώς, κατά την γνώμη μου. Επίσης, δεν είναι απίθανο να υπάρχουν και περιπτώσεις από άτομα που απαιτούν να γουστάρουν λίγο-πολύ όλα τα συγκροτήματα που εμφανίζονται, προκειμένου να τα σκάσουν.

Προσωπικά, δεν είμαι και πολύ συναυλιακός τύπος, αλλά τα τελευταία 2 χρόνια, από τις 4 συναυλίες που πήγα, οι 2 ήταν UtH. Μου αρέσει το όλο κλίμα περνάω καλά, και σκοπεύω να στηρίζω εκδήλωση, για όσο ακόμα μπορώ.

Hades είπε...

Κοίτα κάτι, δεν θα το έλεγα ότι τα συγκροτήματα που παίζουν δεν τα ξέρει ούτε η μάνα τους διότι σηκώνει πολύ μεγάλη κουβέντα αυτό. Πρακτικά δηλαδή αν δεις προσεκτικά το μέταλ διαπιστώνεις εύκολα ότι ανέκαθεν είχε underground χαρακτήρα. Συγκροτήματα τύπου Maiden, Metallica, Priest κλπ δηλαδή είναι οι εξαιρέσεις, όχι ο κανόνας. Οπότε συγκροτήματα όπως οι Οmen, Manilla Road, Titan Force κλπ δεν είναι άγνωστα με την κλασική έννοια. Του πρώτου UTH (δεν ξέρω αν είχες έρθει), ναι, εκεί θα συμφωνήσω. Headliners οι Metal Inquisitor για παράδειγμα, όντως ποιος τους ήξερε τότε πλην συγκεκριμένων; Το θέμα είναι να έχει ο καθένας κέφι να ανακαλύψει κάτι καινούριο αντί να περιμένει από το χάμστερ να του τα ανακαλύψει (μπρρρρρρρρρρ) όπως πρακτικά κι εσύ λες.
Όσον αφορά το δεύτερο που λες, δυστυχώς αυτά τα άτομα που έχουν την εντύπωση ότι πρέπει να τα γουστάρουν όλα, όχι μόνο υπάρχουν αλλά πίστεψέ με είναι και πολλά κιόλας. Κλασική γενιά του χάμστερ και αυτοί.

Επίσης χαίρομαι πάρα πολύ για την ευρύτερη νοοτροπία σου (παρά το γεγονός ότι με έπιασε ένα σφύξιμο από το περί doom σχόλιο, μην στο κρύβω... :):):) ) την οποίαν θεωρώ σωστή (αν δηλαδή σε ενδιαφέρει η άποψή μου).
Προσωπικά για να σου δώσω να καταλάβεις, ακόμη και όλα τα συγκροτήματα doom να ήταν τη δεύτερη μέρα, πάλι θα πήγαινα. Είναι θέμα αρχής.

N.W.O.O.F.G.M. είπε...

Το "δεν τα ξέρει η μάνα τους¨ είναι ένας ακραίος χαρακτηρισμός, έχεις δίκιο. Οπότε ας το αλλάξω σε "συγκροτήματα παλαιάς κοπής, περιορισμένου ακροατηρίου". Κάπως καλύτερα! Επίσης, αυτά τα συγκροτήματα, ακόμα και αν είναι κράχτες (Manilla Road και Titan Force π.χ.), έχουν μικρή (αν όχι ελάχιστη) απήχηση σε νεότερους ακροατές, οι οποίοι θα προτιμήσουν πιο μοντέρνα ακούσματα, κάτι που το βρίσκω εντελώς λογικό. Το UtH απευθύνεται στους συνομηλίκους μου κυρίως - ναι, είμαι 30-άρης και ξεροκέφαλος!

Επίσης αυτοί που ψάχνονται, είναι πάντα οι λίγοι, όσοι έχουν μεράκι και πνεύμα εξερεύνησης.

Όσο για το Doom Metal σχόλιο, μην φοβάσαι! Δεν έχω κολλήματα στα Heavy Metal ακούσματα μου, ακούω από όλα, δίχως αυτό να σημαίνει ότι τα δέχομαι όλα άβουλα. Απλώς έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα αργόσυρτα και υπέρβαρα.

Όσο για τις απόψεις των άλλων, θετικές ή αρνητικές, με ενδιαφέρουν.

Η απορία που έχω για το UtH, είναι το πως κατορθώνει και στέκεται οικονομικά. Πολύ στριμόκωλα τα βλέπω τα πράγματα...

Hades είπε...

Α, και η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου ευρώ...
Όντως είναι πολύ στριμόκωλα, ιδίως αν σκεφτείς ότι με τις παραδοσιακές αναποδιές (βλέπε χοντρές γκαντεμιές) που συνέβαιναν τα περασμένα χρόνια υπήρχαν και φορές που ο Μάνος έμπαινε μέσα και πάλευε όλη την επόμενη χρονιά με αλχημείες (πχ να πουλάει μπλουζάκια από τα περασμένα φεστιβάλ) να μειώσει τη χασούρα.
Η αλήθεια είναι ότι η όλη προσπάθεια να μην μπει μέσα είναι συνδυαστική. Πχ αν θυμάσαι πέρσυ έπαιξαν οι Dexter Ward. Δυο φορές έχουν παίξει οι Battleroar κλπ. Γενικά απαραίτητος όρος για τα συγκροτήματα είναι να μην ζητάνε επιπλέον χρήματα (αφού ο Μάνος τους πληρώνει αεροπορικά έξοδα και ξενοδοχείο). Αυτό φυσικά σημαίνει ότι αν ένα συγκρότημα βγάλει το κάτιτις αυτό θα είναι από κανά cd ή κανά μπλουζάκι (γι'αυτό και αν πρόσεξες το ανέφερε ο Γρηγόρης κάποια στιγμή πριν τους Ostrogoth). Με τα ελληνικά συγκροτήματα (που προφανώς έχουν από καθόλου έως ελάχιστα έξοδα μετακίνησης κλπ) μειώνεται αρκετά το κόστος. Παρομοίως, από κοντινές χώρες τα έξοδα είναι μικρότερα κλπ. Γι'αυτό πχ από Αμερική, Καναδά κλπ βλέπεις λιγότερα συγκροτήματα συνήθως. Τέλος πάντων, πάνω σε αυτό το πνεύμα πάει η ιστορία (μιας και το εισιτήριο πρέπει να είναι φτηνό) και δίπλα σε αυτό έρχονται και οι πωλήσεις προϊόντων του φεστιβάλ (δηλαδή μπλούζες, από φέτος αν όλα πάνε καλά θα έχουμε και dvd! Καιρός ήταν το ρημάδι, καιρός ήταν!). Γι'αυτό με βλέπεις κάθε χρόνο που γκαρίζω για τον κόσμο που και δεν εμφανίζεται και δεν αγοράζει τίποτε. Κι εγώ είμαι γενικώς και ειδικώς στριμωγμένος αλλά επειδή είναι μεγάλο αποκούμπι αυτό το φεστιβάλ πάντα θα πάρω το μπλουζάκι (φέτος πήρα μέχρι και ραφτό!). Είναι καθαρά θέμα δεοντολογίας δηλαδή, δεν είνια δυνατόν να κάνουν τόσα για όλους μας και να μην κάνουμε έστω το ελάχιστο να πάρουμε ένα μπλουζάκι το ρημάδι.
Δεν ξέρω αν σε κάλυψα...

Στα υπόλοιπα τώρα, βασικά να σου πω την αλήθεια αυτό το θέμα μπορούμε να το συζητάμε για μήνες ολόκληρους και να μην τελειώνει. Αυτό το περί 30ρηδων το αποδέχομαι ως γεγονός, έχω διαπιστώσει ότι δεν ισχύει όμως. Έχω δει με τα μάτια μου πιτσιρικάδες να έρχονται, να χτυπιούνται, να καραγουστάρουν και να μην ξαναπατάνε. Το γιατί είναι η μεγάλη ιστορία. Οπότε είναι θέμα νοοτροπίας. Τώρα θα μου πεις, πως γίνεται ένας μικρός να έχει ήδη κατασταλλαγμένη νοοτροπία... Ε, δεν θέλει και πολλή σκέψη αυτό νομίζω... ;)
Πάντως η αλήθεια είναι ότι αν δεν σκάσει νέο αίμα τα πράγματα θα ζορίσουν. Ξέρω κόσμο της "οικογένειας" (των γνωστών φατσών δηλαδή) που έχει αρχίσει να ζορίζεται άσχημα ένεκα των εποχών. Και μιλάμε για ανθρώπους οικογενειάρχες κλπ, που έχουν υποχρεώσεις δηλαδή και που έρχονται ακόμη. Και δυστυχώς συνειδητοποιώ κάθε φορά ολοένα και περισσότερο ότι στην Ελλάδα τα πράγματα ως προς το νέο αίμα δεν βαδίζουν στον καλό δρόμο. Αν δηλαδή κάτι δεν το εξυμνήσει το χάμστερ αυτομάτως θεωρείται για τον πούτσο. Απαράδεκτο...

Όσον αφορά τα κολλήματα του καθενός, αυτά είναι σεβαστά. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα άλλωστε. Συνήθως πρόβλημα έχω όταν προσπαθούν κάποιοι να μου επιβάλλουν τα δικά τους κολλήματα λες κι εγώ δεν έχω το δικαίωμα να έχω τα δικά μου. Δες για παράδειγμα στα σχόλια του UTH IV σχετικά με τα doom σχήματα να βάλεις τα γέλια. Κι εξάλλου, το μέταλ είναι βαρύ από μόνο του. Στα γραμμάρια θα κολλήσουμε; :):):)