Ανασκολόπηση 2010

Τι να πρωτοσκεφτείς και τι να πρωτογράψεις για το έτος που φεύγει. Το μόνο βέβαιο είναι πως πρόκειται για το έτος που άλλαξε πλήρως την πορεία μας μέσα στην Ιστορία. Αν και η άποψή μου είναι πως την άλλαξε προς το πολύ χειρότερο, το τι ακριβώς συνέβη φέτος μάλλον θα το διαπιστώσουμε αρκετά χρόνια μετά.
Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως εμείς να μην είμαστε καν εδώ γύρω ως έθνος και κράτος για να το διαπιστώσουμε και τελικώς να το διαπιστώσουν άλλοι αντ'ημών. Θα δείξει...

Η ουσία είναι πως όσα κι αν συνέβησαν μέσα στο 2010, μακράν το πρώτο γεγονός ήταν η έλευση του ΔΝΤ με τα όσα αυτή συνεδεύτηκε καθώς και τα όσα αυτή συνεπάγεται.

Και τι ακριβώς συνέβη με το ΔΝΤ; Κατ' αρχήν με το πέρασμα των μηνών φάνηκε ξεκάθαρα ότι όντως επρόκειτο για μια πουλημένη ιστορία, απολύτως προσχεδιασμένη. Δεν ξέρω αν πήρε τ'αφτί σας το τελευταίο επεισόδιο της σαπουνόπερας: το πρακτορείο bloomberg μήνυσε, λέει, την ΕΚΤ για το ότι δεν έχει δώσει στην δημοσιότητα τα στοιχεία των swap που αφορούν την Ελλάδα και λοιπές φαιδρότητες. Είναι σα να μηνύει ο Χ ελληνικός τηλεοπτικός σταθμός το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο επειδή δεν συνέβαλε όσο έπρεπε στην βοήθεια της Αϊτής για την αντιμετώπιση των καταστροφών που της έλαχαν. Παντελώς άσχετο δηλαδή. Η ουσία είναι ότι αν δούμε πόσες φωνές οικονομολόγων υπήρξαν ότι ΔΝΤ θα σήμαινε καταστροφή για τη χώρα, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα δανεισμού που είχαμε αρχικώς αλλά περιέργως δεν επιλέξαμε, σε συνδυασμό με το ποιόν του μνημονίου που υπογράψαμε και που έχουμε υποθηκεύσει ολάκερη τη χώρα, σε συνδυασμό με το ότι οι μοναδικοί που για την ώρα την έχουν πληρώσει χοντρά είναι οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και το εμπόριο, ενώ οι νέοι έχουν κυριολεκτικά καταστραφεί, νομίζω ότι δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνειών. Τα συμφωνηθέντα είναι συμφωνηθέντα και πλέον είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα από όλες τις πάντες. Διόλου τυχαίο το γεγονός ότι ενώ ήδη έχουμε προ μηνών πτωχεύσει, πριν λίγο καιρό προετοιμαζόταν το κλίμα για... χρεωκοπία (εκπληκτικό: μετά την πτώχευση έρχεται η χρεωκοπία. Μα δεν το ξέρατε;), ενώ έχοντας δει ότι το πρώτο καρότο δεν έπιασε ήδη κάνουν λόγο για πολύ δύσκολο πρώτο τρίμηνο του νέου έτους που μάλλον θα ακολουθηθεί από φαλιμέντο περί τον Απρίλιο (ξανά μανά τα ίδια δηλαδή). Σημειωτέον ότι είναι εδώ και μήνες γνωστό ότι το ΔΝΤ θα είναι ο κυβερνήτης του τόπου έως το 2020 (το ανακοίνωσαν οι ίδιοι άλλωστε αν και οι δικοί μας το απέφευγαν επιμελώς), το οποίο για περίπτωση που δεν έχετε πάρει χαμπάρι ανακοινώθηκε προ επικείμενης αναδιάρθρωσης του χρέους. Εν ολίγοις, μετά την αναδιάρθρωση θα ακολουθήσει νέα επιμήκυνση παραμονής των νταβατζήδων μας κλπ, κλπ. Επίσης, όσο περνάει ο καιρός ολοένα και περισσότερο ακούγεται η δυνατότητα νέων δανείων και πάει λέγοντας. Κοινώς, για να διασφαλίσεις ότι ο υποτελής σου δεν θα σηκώσει ποτέ κεφάλι, τον πήζεις στο δάνειο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη εγγύηση ότι δεν θα συνέλθει ποτέ των ποτών.

Φυσικά, την ίδια στιγμή που τα προβατάκια τρώνε το χορταράκι ότι "αρχίζει να φαίνεται φως στο τούνελ" και ότι "η χώρα πάει καλά" ακούμε ότι το 2011 θα είναι το χειρότερο έτος (μέχρι το 12 φυσικά που θα προκύψει και αυτό με τη σειρά του χειρότερο κ.ο.κ.) ο κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει καν ότι τα μέτρα που έχουν ληφθεί είναι περί το 50% (ίσως και λιγότερα) από όσα προβλέπεται να ληφθούν (κοινώς φανταστείτε τι πέος έχει να πέσει ακόμα). Και φυσικά μην ξεχνάμε την εικόνα που έχει σχεδιάσει στον καμβά η τρόϊκα με την Ευρώπη και τους ευαγείς πολιτικάντηδές μας: η φορολογία αν πέσει θα πέσει μετά από καιρό, μέχρι τότε όμως θα έχει αντισταθμιστεί από τους εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς και κάπως έτσι θα έρθουν οι ξένες ορδές επενδυτών στην χώρα οι οποίες θα φέρουν την πολυπόθητη ανάκαμψη, και την οποίαν χώρα δεν θα πάρουν μιας και ήδη έχουν ήδη πάρει. Απλώς θα έρθουν να εγκατασταθούν στο κτήμα τους. Απλό και ξάστερο.

Μιας και ανέφερα τα μέτρα, είχαμε και τις επί μηνών αντιδράσεις προς αυτά. Απεργίες και κόντρα απεργίες και πάει λέγοντας. Φυσικά η κάθε συντεχνία κοίταζε μοναχά την πάρτη της και τίποτε άλλο. Ομόνοια και ομοψυχία ούτε γι'αστείο, και μετά αναρωτιώμαστε γιατί μας πηδάνε πατόκορφα οι πολιτικοί. Και μην ξεχνάμε τους συνδικαλιστές, οι οποίοι έπρεπε να μπει Δεκέμβρης για να δείξουν τι πραγματικά πρεσβεύουν: πρώτα ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για τα εργασιακά και την επομένη έκαναν απεργία (που ήταν προγραμματισμένη, όπως προγραμματισμένη ήταν και η ψήφιση του νομοσχεδίου βεβαίως, βεβαίως). Κατά τα λοιπά, οι συνδικαλιστές ενδιαφέρονται για τους εργαζομένους. Σαφές: γι'αυτό και τα πράγματα πάνε... από το καλό στο καλύτερο για τους τελευταίους. Μάλλον δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε ένα λεκανοπέδιο 5 εκατομμυρίων ψυχών στην τελευταία γενική απεργία συμμετείχαν καμιά 80ριά χιλιάδες και η απεργία παρουσιάσθηκε ως μεγαλειώδης. Η ουσία είναι ότι οι απεργίες έτσι όπως γίνονταν όχι μόνο δεν έφεραν κανένα απολύτως αποτέλεσμα (πλην των άμεσα ενδιαφερομένων) αλλά συνέβαλαν τα μάλα προς την ταλαιπωρία του κοσμάκη.

Στο ίδιο μοτίβο και τα μέσα μαζικής εξημέρωσης: επί μήνες τρώγαμε την προπαγάνδα ότι το μνημόνιο είναι για το καλό μας και λοιπά δακρύβρεχτα. Δεν υπάρχει ακόμη και τσοπάνος που να μην έμαθε τι είναι τα spreads. Παλιά μάθαινε τι είναι τα μπλουτσίπς, τώρα έχουμε τα σπρεντς. Βέβαια, ανάλογα τι υποστήριζε το κάθε μέσο είχε και την αντίστοιχη θέση, όπως και να το κάνουμε, το έτος 2010 όμως δεν ήταν μόνο το έτος του Μνημονίου, ούτε μόνο το έτος των Απεργιών, ήταν και το έτος της αναίσχυντης Προπαγάνδας. Και πάλι όμως ούτε αυτό στάθηκε αρκετό για να σιχαθεί ο κόσμος τα μουμουέ. Είναι πραγματικά απίστευτο.

Όπως και να'χει, ήδη ξεκίνησε κόσμος να καταστρέφεται: τα αλόγιστα δάνεια του παρελθόντος ήδη ξεκίνησαν να πέφτουν ως βροχή (καταιγίδα) από δαμόκλειες σπάθες πετσοκόβοντας τα κεφάλια του κόσμου, ο οποίος είδε τον μισθό του να συρρικνώνεται με το κόστος ζωής παράλληλα να αυξάνεται. Είδε τα όνειρά του να συντρίβονται, αν και εν πολλοίς φταίει και ο ίδιος, είτε από τις χαζές κινήσεις του παρελθόντος, είτε από τις πολιτικές του επιλογές επί σειρά ετών. Διότι κακά τα ψέματα, το ΔΝΤ δεν ήρθε ως καινοφανής αστήρ στην χώρα, υπήρχε μια εικοσιφευγαετής διεργασία (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού και όχι μόνο, όπου δύο δεξιά κόμματα συναγωνίζονταν το ένα το άλλο για το ποιο είναι το χειρότερο, υπό το άγρυπνο βλέμμα της πιο άχρηστης αριστεράς παγκοσμίως. Και προφανώς επειδή δεν έφταναν μόνο αυτά, μας προέκυψε εκτός από Δημοκρατική Αριστερά και Δημοκρατική Συμμαχία, υπό τις... "απειλές" του Δημαρά ότι θα κάνει κι αυτός δικό του κόμμα. Μήπως να κάναμε κι εμείς ένα κόμμα; Είναι της μόδας εσχάτως απ'ό,τι φαίνεται... Διότι όπως καταλάβατε, το 2010 είναι και το έτος που έπεσαν μαζικά πολλές μάσκες: το πρόβλημα δεν είναι οι διεφθαρμένοι αλλά και άχρηστοι πολιτικοί, αλλά τα διεφθαρμένα και άχρηστα κόμματα. Αλλάζεις κόμμα και αυτομάτως από βάρος στην κοινωνία γίνεσαι υποψήφιος σωτήρας του τόπου. Βέβαια ως έχουμε ξαναπεί κατ' επανάληψη, με τα μυαλά που έχουμε ως κοινωνία έχουμε και τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Ακριβώς αυτούς που πρέπει.

Φυσικά είχαμε και το ξύλο στον Χατζηδάκη. Αυτό κι αν ήταν μεγάλο γεγονός. Μεγάλο υπό την έννοια ότι κάτι μου λέει πως μόλις ξεκινήσαμε. Έχει να πέσει κι άλλο ξύλο μελλοντικά. Και όπως δεν ήταν έκπληξη η ιστορία με τον Χατζηδάκη έτσι δεν θα είναι έκπληξη και ό,τι άλλο συμβεί μελλοντικά. Φως φανάρι ήταν η δουλειά ότι προς τα εκεί πηγαίναμε. Είχαμε ήδη τσαμπουκάδες, προπηλακισμούς, χωσίματα προς διαφόρους (Καραμανλή, Σιούφα, Πάγκαλο, Κακλαμάνη κλπ), απλώς τώρα περάσαμε από το πιο θεωρητικό στο πιο χειροπιαστό. Ότι ο κόσμος βράζει είναι γνωστό. Το ερώτημα είναι και το ποιος βράζει και γιατί. Διότι μεταξύ άλλων βράζουν ακόμη και τα κομματόσκυλα επειδή έκλεισε η τάπα στο βάζο με το μέλι. Είμαστε εκπληκτικός λαός, δεν το συζητάμε. Φυσικά με ξυλοδαρμούς απλώς καταβαρραθρώνουμε ακόμη περισσότερο το ήδη βοθροειδές κοινωνικό μας επίπεδο. Καλώς ή κακώς, οι πολιτικοί που μας έφεραν σε αυτά τα χάλια θα είναι κι εκείνοι που θα πρέπει να μας βγάλουν έξω απ'αυτά (ω, ποία κατάντια και ξεφτίλα), ο ξυλοδαρμός Χατζηδάκη όμως έκρυβε και ένα πολύ βαθύτερο νόημα: είναι τρομακτικό να σκεφτούμε ότι από τούδε θα υπάρχουν οργανωμένες ομάδες που θα ξυλοκοπούν όποιον γουστάρουν κατά το δοκούν. Ναι, ξέρω τι θα μου πείτε, ότι ήδη υπάρχουν τέτοιες (παράδειγμα τα όσα συμβαίνουν εδώ και καιρό στον Άγιο Παντελεήμονα). Μια φυσιολογική κοινωνία όμως τέτοιες ομάδες θα έπρεπε να τις απομονώνει και όχι να βγάζει κι άλλες ως ανταπάντηση. Πολύ φοβάμαι ότι βρισκόμαστε στο δεύτερο σημείο., εξέλιξη αν μη τι άλλο αρνητική και ανησυχητικότατη. Η ουσία είναι ότι ένας ακόμη ασκός του Αιόλου άνοιξε, με τη διαφορά ότι έχει περιεχόμενο από το Κουτί της Πανδώρας.

Όπου τμήμα του ιδίου κουτιού ήταν και ο τομέας της Υγείας, όπου διαπιστώσαμε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο ότι η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Λογικόν: στην Ελλάδα σημασία έχει να φοροδιαφεύγεις και να πληρώνεις με μια περαιωσούλα άλλωστε, κι αν ανήκεις σε'κείνους που πλερώνουν και κανονικά, ακόμη καλύτερα. Εν ολίγοις, υποχρεώσεις έχεις, δικαιώματα όχι. Για την ακρίβεια δεν έχεις ούτε τα δικαιώματα για τα οποία πλήρωνες επί σειρά ετών κιόλας. Η απορία μου όμως γιατί να συνδυάζεται ακόμη και η αξιοπρέπεια με το χρήμα στην Ελλάδα δεν φαίνεται να έχει και ιδιαίτερο νόημα.

Όπως και να'χει, το 2010 ήταν η χρονιά που τελικώς λεφτά δεν υπάρχουν. Είναι η χρονιά που ο Γιωργάκης επέλεξε το ηλιόλουστο Καστελόριζο υπό συνθήκες ρούχλας να μας πείσει ότι το να σοδομισθούμε επ'αόριστον θα μας κάνει καλό. Η πλάκα όμως είναι ότι το ΔΝΤ -όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε- ήταν ο μπαμπούλας που χρειαζόμασταν για να αντιμετωπίσουμε τις διαχρονικές μας παθογένειες, όπως τους μεγαλοκαρχαρίες προμηθευτές, το πελατειακό κράτος, το υπεργιγαντωμένο δημόσιο κλπ, και αυτό για ποιον λόγο; Μα φυσικά ως ομολογία της διαχρονικής μας αχρηστίας. Είναι η χρονιά όπου και πάλι η εκκλησιαστική περιουσία έμεινε στο απυρόβλητο. Είναι η χρονιά που γιγαντώθηκε όχι μόνο η ανεργία αλλά και η ανέχεια. Η χρονιά όπου απεδείχθη ότι μπορεί να μην χρειαζόμαστε καθηγητές και γιατρούς αλλά χρειαζόμαστε υπαλλήλους της Βουλής (ένας εκ των οποίων είναι και ο πρώην Ευρωβουλευτής και δημοσιογράφος και πιθανώς νυν άπορος Μανώλης Μαυρομάτης. Μεταξύ άλλων φυσικά, διότι είναι κι άλλοι πολλοί). Είναι χρονιά που βγήκε η απόφαση για την υπόθεση Γρηγορόπουλου και κάναμε για τα αυτονόητα λες και κερδίσαμε τον πρώτο λαχνό στο λαχείο (να υποθέσω ότι οι αστυνομικές αυθαιρεσίες σταμάτησαν έκτοτε, ε;). Είναι η χρονιά που όλως τυχαίως επανεμφανίσθηκε η τρομοκρατία. Είναι η χρονιά όπου στο πλαίσιο κάποιας υποτιθέμενης απεργίας κάψαμε ζωντανούς 4 ανθρώπους νομίζοντας ότι έτσι χτυπούσαμε τον καπιταλισμό και το χειρότερο δεν ήταν ότι από κάτω οι Ούννοι, τα Ζώα φώναζαν "καλά να πάθετε" αλλά ότι το ξεχάσαμε τελείως ως συμβάν. Ήταν η χρονιά όπου είδαμε ακόμη να σέρνονται παραγραφές για να προφυλάσσουν τους πολιτικούς μας, και ταυτόχρονα να γίνονται εξεταστικές με γελοιοδέστατα αποτελέσματα απλά και μόνο για τα μάτια του κόσμου και για πολιτικά παιχνίδια. Είδαμε αυτή τη χρονιά να ασχολείται ο κόσμος με το dvd της Τζούλιας αντί για τα πραγματικά του προβλήματα, δείγμα της ευρύτερης ανωριμότητας που επικρατεί. Για την ακρίβεια δεν ασχολήθηκε καν με τον δύσμοιρο συνάνθρωπό μας που έψαχνε λίγη ζεστασιά μέσα σε κάδο απορριμάτων με αποτέλεσμα να τον καταπιεί μια σκουπιδιάρα. Είδαμε βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος (pasok) να αποδοκιμάζουν τις κυβερνητικές πολιτικές που οι ίδιοι είχαν ψηφίσει και τελικώς να τις ξαναψηφίζουν για να μην χαλάσουν την κυβερνητική μανέστρα. Είδαμε μέσα στο λίκνο της Δημοκρατίας άλλους βουλευτές (όλων των κομμάτων) να απειλούνται μη τυχόν τολμήσουν να ψηφίσουν διαφορετικά από την κομματική γραμμή. Είδαμε την χώρα να (διαβεβαιώνεται ότι) πηγαίνει καλύτερα και ως διά μαγείας τα σπρεντς να συνεχίζουν να εκτινάσσονται. Είδαμε να παίζονται παιχνίδια στην πλάτη αυτής της φουκαριάρας της χώρας από τους πάντες, Ευρωπαίους και μη. Και μέσα σε όλα (που πέρασε στα μουλωχτά), είδαμε να υπάρχει πρόοδος στα εθνικά μας θέματα: ο σκοπιανός ΥΠΕΞ άφησε να εννοηθεί ότι πάμε για διπλή ονομασία (τουτέστιν Μακεδονία παγκοσμίως και κάτι άλλο στις διμερείς μας σχέσεις), οι δε Τούρκοι έχουν περιχαρείς δηλώσει ότι η συνεργασία στο Αιγαίο έχει ήδη ξεκινήσει και πιθανώς σε αυτό το πλαίσιο να έρχονται κάθε τρεις και λίγο έως το Σούνιο για να επιθεωρήσουν τη θάλασσά τους έχοντας ξεκόψει ότι συνεκμετάλλευση κάτω από το 50-50 δεν υπάρχει, πλην ίσως του 40-60 υπέρ τους (μην ξεχνάμε ότι εδώ και λίγα χρόνια κυκλοφορεί και η... επίσημη σημαία της Θράκης έτσι;). Και όλα αυτά όταν εξαιτίας των Τούρκων (;) δεν κάνουμε ούτε καν στο Ιόνιο έρευνες για να εκμεταλλευθούμε τον φυσικό μας πλούτο, όποιος και όσος κι αν είναι αυτός. Και φυσικά μην ξεχνάμε ότι αναφερόμαστε στο έτος που ξανάνοιξαν οι πύλες της μετανάστευσης προς άλλες χώρες ως νέα δεκαετία του 40 και του 50... Το 2010 είναι η χρονιά που μεταξύ άλλων στιγματίστηκε από πολιτική ανευθυνότητα με επικίνδυνα παιχνίδια εκλογών (τα οποία ήδη έχουν αρχίσει να επανεμφανίζονται για το 11). Είναι η χρονιά που σκότωσε ανεπιστρεπτί τους μισθούς, τα όρια ηλικίας, τις παροχές, τα πάντα... Πλην βουλευτικών πλεονεκτημάτων φυσικά... Όπως κάποτε έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, πλην Λακεδαιμονίων (αν και οι Λακεδαιμόνιοι είναι περισσότεροι απ'όσους φανταζόμαστε)...

Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω κι άλλα πολλά. Έγιναν υπερβολικά πολλά πράγματα μέσα στο έτος που ξεψυχάει άλλωστε. Νομίζω όμως ότι τα πλέον σημαντικότερα ήταν πάνω-κάτω αυτά. Δεν ξέρω αν ξέχασα κάποιο, πιθανώς να το έπραξα. Ακόμη κι αυτά που ανέφερα όμως, που κατ' εμέ ήταν τα σημαντικότερα μιας και είναι αδύνατο να τα κατονομάσω όλα, είναι απολύτως ενδεικτικά της πορείας που έχουμε λάβει. Μιας πορείας φαλιρισμένης, με χαλασμένο πηδάλιο και μηχανή που χάνει λάδια κι έχει κάψει φλάντζα εν μέσω τρικυμίας. Οι κυβερνήτες του πλοίου δεν έχουν διακριθεί για τις ιδιαίτερες ικανότητές τους -μάλλον το ακριβώς αντίθετο ισχύει, εξίσου απαράδεκτοι όμως έχουν αποδειχθεί και οι μούτσοι τουτέστιν ο λαός. Ένας λαός διαχρονικά παρτάκιας και ανώριμος (και δεν αναφέρομαι για τις όποιες τω όντι πάμπολλες εξαιρέσεις), που αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβει τις ιστορικές του ευθύνες. Ευθύνες που διαχρονικά ελάμβαναν οι πρόγονοί του, οι οποίοι ακόμη και λαμόγια να ήταν, δεν ήταν τόσο πολύ λαμόγια τέλος πάντων.

Ταύτα και μένω. Η ανασκολόπηση του έτους τελείωσε.
Η δική μας είναι ακόμη στην αρχή.
Εύχομαι να καταφέρουμε σε πρώτη φάση να γίνουμε άνθρωποι. Μετά, ίσως να καταφέρουμε να γίνουμε και καλύτεροι...

Για να μην κλείσουμε όμως με τρόπο που μπορεί να θεωρηθεί μαυρίλα (εξάλλου μόνο γεγονότα παρουσίασα), ας πάρουμε και μια νότα αισιοδοξίας...

Titan Force- Chase your Dreams