Τελικά δεν σώνεται η κατάσταση

σε αυτόν τον τόπο.
Χθες παρακολουθούσα μέχρι αργά τις λεκτικές σφαγές περί των αποτελεσμάτων των Ευρωεκλογών, των μηνυμάτων του ελληνικού λαού κλπ, κλπ. Και δεν το κρύβω ότι ο προβληματισμός μου μεγάλωνε ατάκα με την ατάκα (μιας και σωστές κουβέντες ακούστηκαν ελάχιστες). Διότι τελικά το αποτέλεσμα των έξιτ πολ (my ass) έδωσε τροφή όχι για κάτι άλλο παρά για το ποιος έχασε τα λιγότερα. Και εξηγούμαι (προσοχή, ακολουθεί σοβαρή πολιτική ανάλυση)...

Τα χθεσινά αποτελέσματα περιείχαν όντως σοβαρά συμπεράσματα, δεν είδα όμως και κανέναν να θέλει να τα προσεγγίσει σοβαρά. Και ποια ήταν αυτά;
Πρώτον, ο πολύ μεγάλος νικητής των Ευρωεκλογών ήταν η νουδού.
Δεύτερον, οι μεγάλοι καταποντισμένοι ήταν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τρίτον, οι πραγματικά κερδισμένοι ήταν το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ.
Τέταρτον, πρώτο κόμμα βγήκε η αποχή και μάλιστα με ποσοστό αυτοδυναμίας.
Ας τα πάρουμε όμως ένα, ένα...

Η νουδού έχει στο καρνέ της το Βατοπέδι και τη Ζήμενς, δύο σκάνδαλα που ασχέτως αν ξεκίνησαν από το ΠΑΣΟΚ προ πολλών ετών πρακτικά πιστώνονται βαρύτατα στην κυβέρνηση ένεκα των ηλιθίων χειρισμών (και των ακόμη χειρότερων δικαιολογιών) με κερασάκι στην τούρτα να αποτελεί το κλείσιμο της Βουλής για να παραγραφούν τα αδικήματα (κάνοντας χρήση ενός νόμου του ΠΑΣΟΚ βέβαια). Παράλληλα, η νουδού πιστώνεται τη σωρεία φόρων που δίκην λαιμητόμου έχουν επιβληθεί, ασχέτως αν το ΔΝΤ και η Κομισιόν έχουν πει πως ήδη ως λαός φορογούμαστε αρκετά και θα πρέπει να μειωθούν τα κρατικά έξοδα (δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη οδηγία συμπεριλαμβάνει και τις μίζες φυσικά), ενώ για πρώτη φορά στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας τόσο ο Πρωθυπουργός, όσο και ο Τσάρος της Οικονομίας βγήκαν και δήλωσαν ξανά και ξανά προεκλογικώς ότι αν απαιτηθούν νέα μέτρα δεν θα διστάσουν να τα εφαρμώσουν (κοινώς την κάτσαμε). Ταυτόχρονα, η νουδού έχει την τεράστια τιμή να έχει στις τάξεις της μεταξύ άλλων και τον κατά την Ελληνοφρένεια μεγάλο Έλληνα Αριστοτέλη (Παυλίδη) (αν και προσωπικά θεωρώ ακόμη μεγαλύτερο τον κύριο Δένδια), που θα προτιμούσα να μην σχολιάσω περαιτέρω (αμάρτησε για την κόρη του άλλωστε, αν και ήταν πταίσμα μπροστά στο -επίσης κατά την Ελληνοφρένεια- Αναψυκτήριο Μαγγίνα). Την ίδια στιγμή, επικοινωνιακά η νουδού ελάμβανε λίαν επιεικώς είκοσι υπό το μηδέν με άριστα το εκατό και όλ'αυτά εν μέσω μιας τεράστιας και βαρβάτης διεθνούς οικονομικής κρίσης η οποία παρόλο που τώρα έχει αρχίσει να έρχεται εδώ (ένεκα τουρισμού που θα πατώσει φυσικά) και που μέχρι τώρα δεν μας είχε αγγίξει καν ως κρίση (αν και τα αποτελέσματά της ήδη μας έχουν ξεσκίσει). Και μέσα σε όλα αυτά λοιπόν, με τη συσπείρωση του εκλογικού σώματος της νουδού να βρίσκεται σε χαμηλότατα επίπεδα (περί το 60-70% πήρε το αφτί μου στην καλύτερη περίπτωση) η νουδού κατάφερε και έχασε με κοντά 4,5 μονάδες διαφορά από το ΠΑΣΟΚ, την ώρα που όλες οι τελευταίες δημοσκοπίσεις έδιναν στην καλύτερη περίπτωση διαφορά της τάξεως των 6 ή και 7 ποσοστιαίων μονάδων (ξαναλέω, στην καλύτερη). Πόσω δε μάλλον όταν μέχρι τώρα όντως αποδεικνύεται ότι οι ψηφοφόροι της νουδού δεν διέρευσαν προς άλλα κόμματα, αλλά όντως απείχαν. Δηλαδή συγγνώμη, αλλά τι άλλο έπρεπε να έχει συμβεί για να χτυπήσει η νουδού ιστορικό limit down, όπως το ΠΑΣΟΚ σχετικά πρόσφατα; Για τους λόγους αυτούς ο όχι απλά μεγάλος αλλά τεράστιος νικητής των χθεσινών Ευρωεκλογών ήταν η Νέα Δημοκρατία. Δεν θα διαφωνήσω ότι οι ψηφοφόροι της έστειλαν ηχηρό μήνυμα, μήτε θα αρνηθώ ότι τα ποσοστά της έπεσαν δραματικά. Άλλο αυτό όμως ως μεμωνομένο γεγονός και άλλο ως γεγονός σε συνδυασμό με τις όλες συνθήκες.
Πάμε στο ΠΑΣΟΚ τώρα: έχεις απέναντί σου μία κυβέρνηση που έχει φθαρεί όσο δεν πάει, από χίλιες δυο πάντες κι αφορμές. Έχουν ήδη περάσει 5 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία μέρα διακυβέρνησής σου, οι νέες τακτικές που δείχνεις να λανσάρεις (my ass) δείχνουν μια σχετική ανταπόκριση και παρά ταύτα αν και τρέχεις μόνος σου στο γήπεδο ουσιαστικά τερματίζεις δεύτερος. Ε, δεν είναι μεγάλη επιτυχία; Ποιο 36,κάτι τοις εκατό; Πλάκα μου κάνετε; Εδώ μιλάμε ότι σε απόλυτους αριθμούς το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν κατάφερε να κερδίσει έστω και έναν δυσαρεστημένο αλλά τουναντίον έχασε κιόλας. Ή για να το πούμε λίγο διαφορετικά, θυμάστε το 2004 που είχε διασυρθεί από τη Νέα Δημοκρατία; Ε, 8 έδρες είχε βγάλει τότε, 8 έβγαλε και φέτος. Η όλη διαφορά έγκειται στο ότι τις 3 έδρες που έχασε η νουδού τις πήραν οι μικροί. Και μου λένε για νίκη μόνο και μόνο επειδή στο αποτέλεσμα βγήκαν πρώτοι; Δεν υπάρχει καμία απολύτως νίκη του ΠΑΣΟΚ, αυτό είναι ξεκάθαρο. Καταποντισμός υπάρχει και τίποτε περισσότερο.
Τρίτον ανέφερα τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξαιρετικά δακρύβρεχτη η ανακοίνωση ήττας του Αλεξάκη του Τσίπρα (Έλααααα Αλέκο, αλήθεια θυμάσαι τι έλεγα πρόσφατα εδώ μέσα; Έχει παρακάτω. Και που'σαι ακόμη Αλέκο...). Τον θυμάστε τον Αλέξη, έτσι; Ναι βρε, αυτόν που έβλεπε κοινωνικές εξεγέρσεις τον Δεκέμβριο ντε... Σύμφωνα με τον Τσίπρα λοιπόν, ο λόγος του καταποντισμού του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ότι μας έχουν φλωμώσει στην μαλακία τόσους μήνες αλλά ότι συγκρούστηκαν κατά μέτωπον με συμφέροντα. Δάκρυα συγκίνησης γλίστρησαν από τα μάτια μου. Δεν τους φτύνουν, ψιχαλίζει. Ίσως να είναι και χαλάζι βέβαια, αλλά χλέπες δεν είναι. Ίσως τελικά η ψήφος στα 16 να είναι η λύση στο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ (να αντιπροτείνω ψήφο από τα 8, ή ακόμη καλύτερα και στα βρέφη, παρόλο που τα τελευταία επειδή δεν έχουν δόντια δύσκολα θα το ρίξουν δαγκωτό). Βέβαια ο Τσίπρας ζητάει ψήφο στα 16 του διότι θυμάται τι (του έλεγαν κι) έκανε στα δικά του 16 με τις σχολικές καταλήψεις, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε απλούστατα την δίκαιη ανταμοιβή που του άξιζε για τα όσα καραγκιοζιλίκια μας έχει προσφέρει εσχάτως. Τα λέγαμε από εδώ μέσα (καθώς και άλλοι) αλλά χαρακτηριζόμασταν στον κόσμο μας. Δεν πειράζει, καλή σας χώνεψη...
ΚΚΕ και ΛΑΟΣ στη συνέχεια οι ουσιαστικοί κερδισμένοι, ως προείπα. Το ΚΚΕ όχι τόσο εδώ που τα λέμε, αν και από το όλο κλίμα ήταν όντως επιτυχία το ότι κατάφερε να πάρει κόσμο. Αστειότατες οι απόψεις της κυρίας Κανέλλη ότι για να ψηφίσει κάποιος ΚΚΕ πρέπει να περάσει χαντάκι και δύσκολα κάνει την επιλογή, ακριβώς επειδή και το ΚΚΕ να κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση αύριο όχι μόνο δεν θα φύγει από την ΕΕ αλλά τουναντίον θα την παρακαλάει για κανά πακετάκι παραπάνω κιόλας. Πέραν αυτού, ξέχασε η γνωστή τηλεπαναστάτρια πως είναι ακόμη αρκετά νοπή η προτροπή της Παπαρρήγα στο προηγούμενο ντηπτέτοιο ότι όποιος ψηφίσει ΚΚΕ δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συντάσσεται και με τις θέσεις του ΚΚΕ αλλά μπορεί να το δει ως απλή αντίδραση και που φυσικά έρχεται σε απόλυτη αντίφαση και σύγκρουση (μιας και τους αρέση η λέξη σύγκρουση) με τις κανέλλειες θέσεις περί χάντακα. Το ΛΑΟΣ δε, ως εξαιρετικός καιροσκόπος-πτωματοφάγος όλο αυτό το διάστημα απλά μίλαγε για ό,τι συζητιώταν ευρέως και ως συνήθως για την ταμπακέρα τίποτε. Επιτυχημένη τακτική διαχρονικά, άκρως λαϊκιστική, με ελάχιστη ουσία μέσα (όχι ότι και αυτοί βέβαια δεν έχουν πει σωστά πράγματα. Όλοι όμως λένε και σωστά πράγματα, μαζί με τις όλες αηδίες τους). Ιδιαίτερο χιτ δε, ήταν η διαφήμιση που διαφήμιζε ότι δεν θα κάνει διαφήμιση παρά έδωσε τα χρήματα που προορίζονταν για διαφημίσεις στο ταμείο φτώχειας. Και μόνο γι'αυτό θα έπρεπε να έχουν πάρει 0,001%, αλλά αυτά γίνονται μόνο σε σοβαρές χώρες φυσικά, όχι στη δική μας.
Ααααα, έχουμε και τους Οικολόγοι. Πράγματι, χθες ήταν μια πολύ μεγάλη μέρα για τον κύριο... Τρεμάμενο (Τράγκα, είσαι θεός μιλάμε ρε!!!). Και αυτό διότι το κόμμα του αν και ευτυχώς με χαμηλότερα ποσοστά από αυτά των δημοσκοπήσεων, δυστυχώς κατάφερε να εκλέξει έναν πιστότατο σύμμαχο των Σκοπίων και της Τουρκίας στο Ευρωκοινοβούλιο. Του ευχόμαστε καλή θητεία, και απλώς αν του υπενθυμίσουμε ότι αν επιθυμεί να βγάλει "μακεδονικό" διαβατήριο να το πράξει πολύ νωρίτερα διότι οι διαδικασίες προς τη γείτονα χώρα είναι εξαιρετικά αργές. Όποιος έχει απορίες για τις θέσεις των Οικολόγοι σε εθνικά θέματα δεν έχει παρά να ψάξει λίγο στο γιουτιούμπι.

Το γκράντε σουξέ όμως ήταν η αποχή. Μια αποχή που όχι μόνο έσπασε όλα τα κοντέρ, αλλά και που αφορούσε απάντες. κατ' αρχήν όπως έχω δηλώσει κατ' επανάληψη, είμαι φανατικός εχθρός της αποχής (όπως και του λευκού και του άκυρου). Χθες όμως, κυριότερα λόγω του τεραστίου μεγέθους της την είδα με σχετικά μεγαλύτερο ενδιαφέρον (παντα όμως με αποδοκιμασία). Εδώ λοιπόν το συμπέρασμα που βγαίνει είναι σαφέστατο, άλλο αν τόσο οι φωστήρες μας, όσο και ο πανώριμος ελληνικός λαός δεν μπορεί να τα δει αυτά. Όταν έχεις μια κυβέρνηση η οποία βρίσκεται στη δίνη κάθε δυνατού σκανδάλου, τρώγωντας ευθείες βολές από την συντριπτική πλειοψηφία των Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης, με το καρνέ της να συμπληρώνεται από ένα παπάρι μεγέθους Τζον Χολμς προς τον Έλληνα πολίτη, η λογική λέει πως οι δυσαρεστημένοι πάνε αλλού. Και όντως πήγαν αλλού: είτε σε καφετέρειες, είτε σε παραλίες. Όχι σε κάποιο άλλο κόμμα όμως, και αυτό είναι το σημαντικότερο όλων. Πρακτικά, κατ' απόλυτους αριθμούς, ούτε το ΠΑΣΟΚ πήρε κόσμο, ούτε το ΚΚΕ, ούτε το ΛΑΟΣ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε καν οι Οικολόγοι εδώ που τα λέμε. Για να είχαν πάρει όλοι αυτοί από κάτι θα έπρεπε να είχαν ψηφίσει χθες όλοι όσοι ψήφισαν και στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές και παράλληλα να είχαν πειστεί εκείνοι που στις ίδιες εκλογές απείχαν. Πράγμα που όχι μόνο δεν έγινε αλλά απεναντίας απείχαν (χθες) ακόμη περισσότεροι. Τα αυξημένα ποσοστά των Οικολόγοι, του ΛΑΟΣ και του ΚΚΕ πιο πολύ οφείλονται σε μια μικρή μερίδα δυσαρεστημένων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ παρά σε επιτυχημένες και εύστοχες πολιτικές θέσεις που φέρνουν κάτι νέο στην Ελλάδα (αν κι εδώ που τα λέμε, οι θέσεις των Οικολόγοι έφεραν κάτι νέο: τέτοιες θέσεις μέχρι τώρα μόνο από το Ουράνιο Τόξο τις ακούγαμε). Τουτέστιν, η αποχή έδειξε απέχθεια και διαμαρτυρία προς ολόκληρο το πολιτικό σύστημα του τόπου, όχι μόνο προς τη νουδού. Αυτό είναι σαφέστατο και αδιαμφισβήτητο. Αν οι ψηφοφόροι ήιθελαν απλώς να αντιδράσουν στο κυβερνητικό έργο δεν θα είχαν επιλέξει τις παραλίες, θα είχαν επιλέξει ένα άλλο πολιτικό κόμμα. Για να μην επιλέγεις κανένα πολιτικό κόμμα όμως, δείχνει πως δεν σε πείθουν ούτε οι μεγάλοι, ούτε οι μικροί, ούτε φυσικά οι ακόμα πιο μικροί. Το συμπέρασμα από όλα αυτά ξέρετε ποιο είναι; Ότι το πολιτικό μας σύστημα είναι έτοιμο για κατάρρευση. Οι πολιτικοί μας στο σύνολό τους θυμίζουν μετενσάρκωση της Μαρίας Αντουανέτας που όταν της είπαν ότι ο λαός δεν έχει να φάει ψωμί διερωτήθηκε γεμάτη απορία γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι (το ψωμί δεν ήξερε καν τι ήταν άλλωστε): διαγωνίζονται στο ποιος θα φάει με τα πιο χρυσά κουτάλια, πως θα αγοράσει το καλύτερο διαμερισματάκι για την κόρη του, ποιος θα κάνει την ομορφότερη ροζ βίλα, ποιςο θα πάρει τις περισσότερες μίζες (και όλα αυτά την ίδιαν στιγμή που όλοι τους θα πάρουν τις νέες λιμουζίνες αξίας 7-8 δεκάρικων έκαστη) κλπ, όταν την ίδιαν στιγμή από κάτω ο κόσμος νοιώθει το αγγούρι να του μπαίνει ολοένα και πιο βαθειά στον κώλο.

Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος. Αν παρατηρήσατε χθες, οι πολιτικοί (επίδοξοι και μη) αναλώθηκαν σε έναν άτυπο διαγωνισμό να πείσουν όχι τι κέρδισαν αλλά ποιος έχασε τα λιγότερα και ιδίως σε σχέση με τους ανταγωνιστές. Πχ, στη νουδού πιο πολύ προβληματίστηκαν για τους λόγους που δεν τους ψήφισαν οι πικραμένοι νεοδημοκράτες παρά για το ότι κυριολεκτικά οι μισοί επέλεξαν τις παραλίες. Λες και η νουδού φορολογεί μόνο τους νεοδημοκράτες, ένα πράγμα... Την ουσία μάλλον θα την ξαναχάσουμε, όπως την έχουμε χάσει κάμποσες άλλες φορές εδώ που τα λέμε. Και δυστυχώς η ουσία, ότι ο κόσμος δεν αντέχει άλλο, θα θαφτεί μπροστά στις αναλύσεις περί εκλογικών δεξαμενών ημετέρων και υμετέρων ψηφοφόρων (βάζω στοίχημα ότι σε λίγο καιρό θα ξεκινήσουν και τέτοιες δημοσκοπήσεις, τι είχατε ψηφίσει και τι θα/δεν θα ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές, κλπ). Και εδώ υπεισέρχεται ο αρνητικός παράγοντας της αποχής, η οποία δεν θα επιδράσει ως μοχλός πίεσης να αλλάξουν πολιτικές τα κόμματα, απλά θα αναγκάσει τα κόμματα να προσπαθήσουν να γίνουν πιο αρεστά στον πολίτη. Δηλαδή παπάρια μάντολες. Γι'αυτό έλεγα στον Σπίθα προ αρκετών ημερών πως φέτος προτίθεμαι να ψηφίσω πάμμικρο κόμμα (ως και έπραξα) με την ενδόμυχη ελπίδα ότι καμιά δεκαριά τέτοια κόμματα θα συγκεντρώσουν από 2% έκαστο. Ένα 20-25% στα μικρά κόμματα θα ήταν καταστροφή για τα κοινοβουλευτικά και ιδίως για τα 2 μεγάλα. Η αποχή όμως απλά θα τα αναγκάσει να αλλάξουν το μαλλί τους. Όπως ο λύκος της παροιμίας...

Και μερικά παραλειπόμενα τώρα: ίσως η κορυφαία μεταπολιτευτική ατάκα εξεστομίσθη από τον Αβραμόπουλο χθες, ο οποίος περιγράφοντας τη νουδού την τοποθέτησε ώς "φιλελεύθερη κεντροδεξιά προοδευτική παράταξη" (όλο το κοινοβούλιο δηλαδή). Θεός ο άνθρωπος, δεν πιάνεται πουθενά. Ακόμη αναρωτιέμαι αν ήταν απλώς ανφαίρ ή μέγιστη μικρο(λιπο)ψυχία Αλαβάνου το γεγονός ότι ενώ στο ντηπτέτοιο είχε πάει ο ίδιος, την διαχείριση της τεράστιας πολιτικής ήττας την άφησε στον ελάχιστο Τσίπρα. Τα πανηγύρια των πασόκων δείχνουν ξεκάθαρα ένα πράγμα: ότι η εξουσία είναι ναρκωτικό και ότι ακόμη και σήμερα παρουσιάζουν συμπτώματα έντονης στέρησης. Διότι αφού κατάφεραν και είδαν νίκη χθες, μόνο ως σύμπτωμα στέρησης μπορεί να εκληφθεί. Πήρε τ'αφτί μου ότι έκανε δηλώσεις ο Κουβέλης (τον οποίον θεωρώ από τους σοβαρότερους πολιτικούς) περί του αποτελέσματος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κουβέλης για μια ακόμη φορά είπε πολύ σωστά πράγματα αλλά προσωπικά έχω βαρεθεί να τον ακούω να μιλάει. Αν δεν κάνει κάτι (ιδίως τώρα που του δίνονται με τον πλέον εμφατικό τρόπο τα πατήματα να το πράξει) καλύτερα να μην ξαναμιλήσει διότι δεν θα υπάρχει λόγος πλέον. Η Ντόρα (μιας και πάντα έχει γυρίσματα ο τροχός) πλέον θα βρεθεί για τα καλά στο μάτι του κυκλώνα (διότι μην ξεχνάμε την έκανε την γκάφα της πάνω που οι δημοσκοπήσεις έδειχναν να έχει κλείσει η ψαλίδα στο 2-2,5%), και δεν πιστεύω ότι θα την αφήσει χαμένη τέτοια ευκαιρία ο Καραμανλής (και φυσικά ούτε ο Αβραμόπουλος). Ενδιαφέρον μου προξένισε και η στάση της κυρίας Διαμαντοπούλου χθες, η οποίαν την ίδια στιγμή που διατυμπάνιζε τη "μεγάλη νίκη" άφηνε ταβανόπροκες (όχι απλά καρφιά) για τον Παπανδρέου (τον οποίον εκθείασε όσο δεν πήγαινε ο Βενιζέλος -θεέ μου, το ακούσαμε και αυτό!), ενώ ο Χρυσοχοϊδης έκανε λόγο για ποσοστό αυτοδυναμίας (το 36% με αποχή του ενός στους δύο... Ναι, και αυτό το ακούσαμε από τους ώριμοι πολιτικοί μας). Ο Καρατζαφέρης (ακροδεξιές θέσεις του οποίου υπάρχουν και διάσπαρτες και συγκεντρωμένες στην Ελληνοφρένεια) δείχνει δυστυχώς να εδραιώνεται στις ανοδικές τάσεις. Αυτό δεν είναι καθόλου καλό, διότι ο Καρατζαφέρης έχει εκπληκτικό λέγειν, είναι λαϊκιστής όσο δεν πάει, και γενικότερα τα ακροδεξιά (όσο κι αν κωλοχτυπιέται για το αντίθετο) κόμματα έχουν την τάση να κρατάνε τον κόσμο και όχι να τον χάνουν. Μοναδική ελπίδα, ότι θα του φύγουν ιδίως οι παραπονούμενοι της νουδού, διότι το ποσοστό του δεν μου αρέσει καθόλου. Εντωμεταξύ, το σημαντικό πολιτικό επιχείρημα που ακούστηκε τις τελευταίες μέρες ήτο από τον παμμέγιστο κύριο Τραγάκη (σε συγκέντρωσή του), σύμφωνα΄με το οποίο "Ποτέ δεν έχει χάσει Καραμανλής από Παπανδρέου, μην το επιτρέψουμε να συμβεί τώρα" (ναι, και αυτόν τον πλερώνουμε από την τσέπη μας). Όσον αφορά την χθεσινοβραδυνή ομιλία του Καραμανλή ήταν πολύ καλή και κυρίως έδειξε να έχει απόλυτη επαφή με την πραγματικότητα. Το πρόβλημα του Καραμανλή είναι ότι επαφή με την πραγματικότητα δεν έχουν όσοι τον περιτριγυρίζουν, ενώ στερούνται τέτοιας επαφής και οι ενέργειές του. Όπως έλεγα και πρόσφατα στην "ανοικτή επιστολή" μου προς τον Πρωθυπουργό, γράφω μεγαλοπρεπώς στα παπάρια μου δηλώσεις ότι οι δύσκολοι καιροί απαιτούν δύσκολες λύσεις, από την στιγμή που ουδέποτε (αν και είχε τις πλείστες όσες αφορμές) συμπεριέλαβε έστω κι έναν υπουργό του (ή απλό βουλετυή έστω) στις ίδιες δύσκολες αποφάσεις. Οι δύσκολες αποφάσεις ή τους πιάνουν όλους, ή τις γράφουμε εκεί που δεν πιάνει μελάνη (μαζί με αυτούς που τις εκστομίζουν). Ο λόγος του Παπανδρέου δε, ήταν αριστουργηματικός (το εννοώ). Μακάρι να είχε έστω και μισό τοις χιλίοις ως πιθανότητα να γίνει αληθινός. Αν κι εδώ που τα λέμε, και μην λέμε ό,τι θέλουμε, αν κάνουμε λόγο για Γιωργάκη και ΠΑΣΟΚ, τέτοια πιθανότητα δεν υφίσταται. Επίσης, ωραίο ήταν το τελείωμα του λόγου του Γιωργάκη, "για την πατρίδα". (UPDATE: Tο παρακάτω σχόλιο τελικώς δεν ισχύει αφού ο Κ.Αρσένης είναι 32 και όχι 22 ετών, όπως διάβασα σε πολιτική εφημερίδα χθες -προφανώς ένεκα του δαίμονος του τυπογραφείου. Ευχαριστώ διά την διόρθωση. Τας απολογίας μου.) Όντως νοιάζεται για την πατρίδα ο Γιωργάκης, γι'αυτό και εξελέγη ευρωβουλευτής ένας παντελός άγνωστος μα και άσχετος ένεκα ηλικίας και μόνο με την πολιτική) 22χρονος ονόματι Κρίτων Αρσένης. Το ερώτημα "με τι εμπειρία και γνώσεις θα υπερασπιστεί ένας 22χρονος τις ελληνικές θέσεις" θα μείνει αναπάντητο εις τον αιώνα τον άπαντα. Πέραν αυτού, διάβαζα το βιογραφικό του κυρίου Αρσένη σήμερα και είχα εκπλαγεί: έχει βγάλει Πολυτεχνική Σχολή (δηλαδή 5 χρόνια) και έχει κάνει κι από ένα μεταπτυχιακό σε Χάρβαρντ και Κωνσταντινούπολη ταυτόχρονα, ήτοι στην καλύτερη περίπτωση 1 έτος (αν τα έχει κάνει εξ αποστάσεως ταυτοχρόνως) ή 2 έτη αν τα έκανε κολλητά. Δηλαδή ας πούμε 6 (και όχι 7) χρόνια. Αν τα αφαιρέσουμε από τα 22 της ηλικίας του πάμε στα 16, που πιθανώς είναι η ηλικία εισαγωγής (με την πρώτη και έχοντας κερδίσει και έτος -πόσο άλλο πάσο να πάω) του κυρίου Αρσένη στο Πανεπιστήμιο. Και φυσικά, δίχως να υπολογίζουμε στρατιωτική θητεία μέσα. Εισαγωγή στα 16 λοιπόν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μια ακόμη καινοτομία του Γεωργίου Β' Παπανδρέου Γ' (που έλεγε κι ο Στάθης). Μια ομορφιά... Όχι, όχι, δεν μας δουλεύουν καθόλου. Αν κι εδώ που τα λέμε, για τους μεν μεγάλους οι Ευρωεκλογές είχαν αμιγώς δημοψηφισματικό χαρακτήρα, για τους δε μικρούς απλώς αποτελούσαν μέσον αντίδρασης. Για την ταμπακέρα, ουδείς οίδε κάτι, άρα δεν μας δουλεύουν πίσω από την πλάτη μας αλλά μέσα στα ίδια μας τα μούτρα. Κάτι είναι κι αυτό...

Εν κατακλείδι, το πολιτικό μας σύστημα είναι ετοιμόρροπο, πεπαλαιωμένο και επικίνδυνο. Πρακτικά δεν ενδιαφέρεται καν για την διακυβέρνηση της χώρας. Ενδιαφέρεται μόνο για τη μόστρα, τη μίζα και την συγκάλυψη. Και δεν μιλάω μόνο για τους 2 μεγάλους, μιλάω και για τους άλλους. Όσον αφορά την επαύριο (δηλαδή από σήμερα) δεν θα αλλάξει τίποτε, κυριολεκτικώς. Τουλάχιστον προς το καλύτερο, διότι προς το χειρότερο πάντα έχουμε περιθώρια "βελτίωσης". Κι αναφορικά με τον Καραμανλή, με Παυλίδηδες και δε συμμαζεύεται δε γίνεται δουλειά. Όση θέληση κι αν έχει έχει επιλέξει να είναι εσαεί όμηρος των ίδιων του των επιλογών (ακρογωνιαίος λίθος των οποίων αποτέλεσε το κλείσιμο της Βουλής για μια υπόθεση που ως έχουμε ξαναπεί έχουν προφυλακιστεί άνθρωποι ότι δωροδόκησαν αλλά ως διά μαγείας ουδείς τα πήρε). Και μιας και είπαμε για τον Καραμανλή, αποδεικνύεται όντως τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο για τη νουδού. Ναι μεν έφυγε χθες με πληγές και εκδορές, όμως για την ώρα μένει άφθαρτος, αν και υποψιάζομαι ότι αν συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο θα αλλάξει λίαν συντόμως και αυτό. Ειλικρινά πάντως δεν πιστεύω να υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο όπου όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου, μηδέ της συντριπτικότατης πλειοψηφίας των βουλευτών τους εξαιρουμένων, να είναι σχεδόν στο απόλυτο 100% στον κόσμο τους. Χρειάζεται αλλαγή και δη, στην πράξη.
Πως θα έρθει αλλαγή όμως ρε μαλάκα Έλληνα όταν για να αντιδράσεις πας στην παραλία;
Χαίρετε.