Η Σχολή της Συγκριτικής Ασχετότητας

..."Είναι ο Ντιοταλέβι" είπε ο Μπέλμπο κι έκανε τις συστάσεις.
"Α, ήρθατε να κοιτάξετε τους Ναϊτες; Δύστυχε. Άκου, μου ήρθε στο μυαλό ένα ωραίο: Αθιγγανική Πολεοδομία".
"Ωραίο", είπε ο Μπέλμπο με θαυμασμό. "Εγώ σκέφτηκα την Ιππική Τέχνη των Αζτέκων".
"Εξαίσιο. Όμως το κατατάσσεις στην Υγροτομία ή στα Αδύνατα;"
"Μια στιγμή να δούμε", είπε ο Μπέλμπο. Έψαξε στο συρτάρι και έβγαλε μερικά φύλλα χαρτί. "Υγροτομία...". Με κοίταξε και αντιλήφθηκε την περιέργειά μου. "Μάθετε ότι Υγροτομία είναι η τέχνη του να τεμαχίζεις το ζουμί. Όχι", στράφηκε στον Ντιοταλέβι, "η Υγροτομία δεν αποτελεί τομέα, αποτελεί επιμέρους θέμα, όπως η Μητραδελφοχαιρετιστήρια Μηχανική και η Τριχοκατάβαση, ανήκουν όλες στον τομέα της Τετρατριχεκτομίας".
"Τι είναι η τετραχε..." αποτόλμησα.
"Είναι η τέχνη του να κόβεις την τρίχα στα τέσσερα. Ο Τομέας αυτός περιλαμβάνει τη διδασκαλία αχρήστων τεχνικών, παραδείγματός χάριν η Μητραδεφλοχαιρετιστήρια Μηχανική σε διδάσκει να κατασκευάζεις μηχανές για να χαιρετάς τη θεία σου. Δεν είμαστε βέβαιοι αν στον τομέα αυτό θα πρέπει να εντάξουμε και την Τριχοκατάβαση, που είναι η τέχνη του να τη γλιτώνεις παρά τρίχα και δεν μου φαίνεται εντελώς άχρηστη, συμφωνείτε;"
"Σας παρακαλώ, πείτε μου τι είναι αυτή η ιστορία..." ικέτεψα.
"Ο Ντιοταλέβι και ο υποφαινόμενος οργανώνουμε την αναμόρφωση της γνώσης. Μια Σχολή της Συγκριτικής Ασχετότητας, όπου θα μελετώνται μαθήματα άχρηστα ή αδύνατα. Η Σχολή θα τείνει να παράγει μελέτες που θα είναι σε θέση να επαυξάνουν επ'άπειρον τον αριθμό των άσχετων μαθημάτων".
"Και πόσα τμήματα έχει;"
"Προς το παρόν τέσσερα, όμως μπορούν να περιλάβουν παν το επιστητόν. Το Τμήμα της Tετρατριχεκτομίας λειτουργεί προπαρασκευαστικά, σκοπός του είναι να εκπαιδεύσει τον νου στο άσχετο. Σημαντικό είναι το τμήμα των Αδυνάτων ή Impossibilia. Παραδείγματος χάριν, Αθιγγανική Πολεοδομία ή Ιππική Τέχνη των Αζτέκων... Ουσία του κλάδου είναι η κατανόηση των βαθυτέρων λόγων της μη-σχετικότητας του, και, ιδιαίτερα για το τμήμα των αδυνάτων, της μη-δυνατότητάς του. Ορίστε λοιπόν, Μορφηματική του Μορς, Ιστορία των Καλλιεργιών στην Ανταρκτική, Ιστορία της Ζωγραφικής στη Νήσο του Πάσχα, Σύγχρονη Σουμεριακή Λογοτεχνία, Στοιχεία Μοντεσοριανής Δοκιμολογίας, Ασσυρο-βαβυλωνιακός Φιλοτελισμός, Τεχνολογία του Τροχού στις Προκολομβιανές Αυτοκρατορίες, Εικονολογία Μπράιγ, Φωνητική του Βωβού Κινηματογράφου..."
"Τι λέτε για Ψυχολογία του Όχλου στη Σαχάρα;"
"Καλό", είπε ο Μπέλμπο.
"Καλό", είπε και ο Ντιοταλέβι με πεποίθηση. "Θα πρέπει να συνεργαστούμε. Ο νεαρός έχει στόφα, δε συμφωνείς Τζιάκοπο;"
"Ναι, το κατάλαβα αμέσως. Χθες το βράδυ έστηνε βλακώδεις συλλογισμούς με μεγάλη ευστροφία. Ας συνεχίσουμε όμως, αφού το θέμα μας ενδιαφέρει. Τι είχαμε βάλει στο τμήμα της Οξυμωρικής, γιατί δε βρίσκω πια τις σημειώσεις;"
Ο Ντιοταλέβι έβγαλε από την τσέπη του ένα φύλλο χαρτί και με κοίταξε με αποφθεγματική συμπάθεια: "Στην Οξυμωρική, όπως λέει και η ίδια η λέξη, βασιζόμαστε στην αυτοαντίφαση του κλάδου. Γι' αυτό και γνώμη μου είναι ότι η Αθιγγανική Πολεοδομία θα πρέπει να ενταχθεί εδώ..."
"Όχι", είπε ο Μπέλμπο, "μόνο αν ήταν Νομαδική Πολεοδομία. Τα αδύνατα έχουν σχέση με το εμπειρικά απραγματοποίητο, η Οξυμωρική με μια αντίφαση των όρων".
"Θα δούμε. Μα τι είχαμε βάλει στην Οξυμωρική; Ορίστε, Θεσμοί της Εξέγερσης, Παρμενίδεια Δυναμική, Ηρακλείτεια Στατική, Σπαρτιατικός Συβαριτισμός, Θεσμοί της Λαϊκής Ολιγαρχίας, Ιστορία των καινοτόμων Παραδόσεων, Ταυτολογική Διαλεκτική, Ρητορική του Μπούλ..."
Τώρα ένιωθα την πρόκληση να δείξω το ταμπεραμέντο μου: "Θα μπορούσα να προτείνω μια Γραμματική των Εξαιρέσεων;"
"Ωραίο, ωραίο!" είπαν και οι δύο μαζί και βιάστηκαν να το σημειώσουν.
"Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα", είπα.
"Ποιο;"
"Αν κοινοποιήσετε το σχέδιό σας, θα εμφανισθεί ένα σωρό κόσμος με έγκυρα συγγράμματα".

Για τον Σπίθα, που έχει σεληνιαστεί εσχάτως (όχι αδίκως τολμώ να πω) σχετικά με τις αλήθειες και τα ψέματα των πολιτικών, και κατά πόσον αυτά δημιουργούν ή αναιρούν πραγματικότητες.
Από το Εκκρεμές του Φουκώ, του Ουμπέρτο Έκο (αριστούργημα από τα ελάχιστα) το οποίο δηιγείται μια αριστουργηματική ιστορία συνωμοσίας η οποία παράγει απτά αποτελέσματα από μια ιστορία που ξεκίνησε από χαβαλέ, στόμα σε στόμα. Όποιος επιθυμεί (ακούς Σπίθα;) να κάνει μερικούς συνειρμούς με τις λέξεις με έντονο χρώμα (δικό μου) και τους πολιτικοί μας. Κάθε ομοιότητα είναι προφανώς λίαν συμπτωματική και όλως τυχαία. Ιδιαίτερα θα μπορούσε να μας απασχολήσει και η σχεδόν ανεπαίσθητη διαφορά του Αδυνάτου από το Οξύμωρο...