Τι διάολο τρέχει επιτέλους;

Υπό άλλες συνθήκες θα είχα κάθε διάθεση για χαβαλέ και καζούρα. Εξάλλου οι τρεις Πιζάρο είναι έως τώρα Παρλαπιπάρο και ακόμη περιμένουμε τα μεγάλα ονόματα (τα οποία δεν βλέπω να'ρχονται κιόλας, αν και ο Κατσουράνης είναι μεγάλο όνομα, 11 γράμματα έχει μην τον ματιάσω φτου φτου) Ιδίως τα πράσινα πρωτοσέλιδα της Χλέπας τις τελευταίες μέρες προσφέρονται για γέλιο μέχρι δακρύων, αφού από τον Πατέρα που πήρε πάνω του τον Μπελμπεργκ και την θωράκηση των μετόπισθεν με τον παικταρά φτάσαμε στην πόρτα που έκλεισε ο Δεκάγατος... Και πάει λέγοντας δηλαδή, αν και εντός πλαισίου εκτιμήσεων που από πέρσυ κιόλας έχουμε κάνει σύμφωνα με τις οποίε ςη πράσινη φανέλα θα συνεχίσει να μικραίναι ολοένα και περισσότερο (και πουσται ακόμη βάζελοι).

Επίσης, θα είχα λόγο να είμαι ευδιάθετος όχι μόνο επειδή πήραμε τον Μέλμπεργκ, αλλά επειδή έκλεισε κατά κύριο λόγο ο Άγγλος, που είναι γκράντε παιτκούρα ολκής. Ή που ανανέωσε ο Μπουρούσαρος στο μπάσκετ. Όμως έχω πάρει ανάποδες όσο ελάχιστες φορές...

Με τον Ερασιτέχνη...

Τα εγκλήματα στο βόλεϋ δείχνουν να μην έχουν τελειωμό. Η πρώτη ψυχρολουσία ήρθε πριν αρκετές μέρες, με την απόλυτη αδιαφορία που δείξαμε στον Χριστοφιδέλη, τον οποίον εμείς ωθήσαμε να πάει στον βάζελο (και μην ακούσω ότι δεν αποδέχθηκε την πρόταση που του κάνουμε: κάποιες προτάσεις γίνονται προκειμένου να μην τις αποδεχθεί ο άλλος). Και δεν είναι ότι δεν το ξέραμε: από την επομένη των επινικείων τα είχα γράψει εδώ μέσα. Χθες, ανακοινώθηκε και η λύση της συνεργασίας με τον Κουρνέτα, κάτι που επίσης ακουγόταν (είμαι απλώς περίεργος να δω αν θα πάει στον βάζελο ή στον Ηρακλή). Στο πόλο, οι παίκτες εξακολουθούν να είναι απλήρωτοι. Στην συνάντηση της Παρασκευής του προέδρου του ερασιτέχνη με τον προπονητή της ομάδος, κύριο Πάτερο, δώθηκε η διαβεβαίωση ότι τέλη του μήνα θα εξεταστούν όλες οι περιπτώσεις παικτών που μένουν ελεύθεροι (στο σύνολο, οκτώ και με μια λεπτομέρεια: δεν μένουν ελεύθεροι, έμειναν ελεύθεροι). Για να ακριβολογούμε, προφανώς θα εξεταστεί και η περίπτωση του Σάντα που ήδη είναι παρελθόν. Μάλιστα -λέω εγώ τώρα- αν είμαστε τυχεροί να μας φύγουν και οι περισσότεροι, ακόμη καλύτερα, ε; Σημειωτέον εδώ και μέρες η Βουλιαγμένη πλευρίζει τον Γ.Αφρουδάκη, όπου αν φύγει ο μεγάλος λογικά θα την κάνει και ο μικρός. Στο γυναικείο βόλεϋ η ευαγής διοίκηση απεφάνθη προ αρκετών ημερών ότι το τμήμα του γυναικείου βόλεϋ είναι ασύμφορο και αποφάσισε να το διαλύσει. Μετά από ένα σχετικά σύντομο πουταναριό αντιδράσεων από φιλάθλους της ομάδας, η φήμη αποδόθηκε σε... φήμες και μάλιστα διευκρινίσθηκε ότι θα έχουμε μεγάλη ομάδα. Μια μεγάλη ομάδα στην οποίαν προφανώς δεν χώραγε η σημαία της ομάδος και αρχηγός της εθνικής ομάδος, Χατζηνικολάου. Σε αυτό το σημείο, για να καταδείξουμε ακόμη περισσότερο την όλη κατάσταση να προσθέσω το εξής: στο ανδρικό βόλεϋ ο Μίλκοβιτς παρέμεινε επειδή τα λεφτά τα έβαλαν οι Αγγελόπουλοι, στο δε γυναικείο ο προπονητής Νικολάκης έμεινε επειδή έχει προπληρωθεί το ποσόν από τον Μαρινάκη (αν δεν με απατά η μνήμη μου - οποίος Μαρινάκης μην ανοίξω το στόμα μου πως και γιατί έφυγε κακήν κακώς από το βόλεϋ...). Και όχι μόνο αυτό, αλλά εξαιρετικά ανησυχητικά πράγματα ακούω σχετικά με τον Χατζηθεοδώρου, ο οποίος δεν είναι απλώς σημαία στο πόλο, αλλά αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες σημαίες στην ιστορία του Ολυμπιακού σε όλα τα αθλήματα.

Και σα να μην φτάνει αυτό, στο περιθώριο του παγκοσμίου συενδρίου φιλάθλων Ολυμπιακού, βγήκε ο κύριος Συγγελίδης (τον οποίον μάλλον ενδιαφέρουν περισσότερο οι πωλήσεις αυτοκινήτων απ'ό,τι φαίνεται) και ουσιαστικά ομολόγησε ότι για την οικονομική δυσπραγία οφείλονται οι οπαδοί του Ολυμπιακού που δεν εγγράφονται μέλη. Έλα μουνί στον τόπο σου, τι άλλο θα ακούσουμε δηλαδή... Παρεμπιπτόντως, μέλη έχουν εγγραφεί πάρα πολλοί. Το θέμα είναι πόσοι έχουν ανανεώσει. Εγώ ας πούμε, είμαι μέλος από τις πρώτες κιόλας μέρες. Το θέμα είναι ότι εν γνώσει μου δεν έχω ανανεώσει τα τελευταία 2 χρόνια ως ελάχιστη πράξη διαμαρτυρίας για όσα συμβαίνουν εκεί μέσα. Αν θέλει μέλη, κι άλλα μέλη, ή ξανά τα παλιά μέλη ο Κόκκαλης και (εν προκειμένω) ο Συγγελίδης, να δείξουν με τις πράξεις τους ότι ενδιαφέρονται για τα μέλη. Κι όχι να το πηγαίνουν μια ζωή στο φιλότιμό μας, πατώντας στην δεδομένη αγάπη που τρέφουμε άπαντες για τον Ολυμπιακό. Διότι ιδίως στον Ερασιτέχνη η κατάσταση έχει αρχίσει να φτάνει στο απροχώρητο. Και μην έρθει κανείς να μας πει ότι έχουν γίνει μεταγραφές, διότι υπάρχουν οι μεταγραφές με αρχίδια και οι αρχίδια μεταγραφές. Και με αυτά που έχουν γίνει φέτος στο βόλεϋ (και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουν οι βόμβες και στο πόλο), ευθαρσώς θα πω πως ό,τι μεταγραφές και να κάνουμε δεν πρόκειται να χρυσώσουν κανένα χάπι.

Πολύ φοβάμαι ότι οι αντιδράσεις θα είναι μεγάλες, έντονες και δίχως προηγούμενο. Α, και απολύτως δικαιολογημένες φυσικά. Όποιος -κύριοι- δεν γουστάρει να τιμήσει την Ιστορία του Ολυμπιακού να σηκωθεί να πάει στα τσακίδια από μόνος του. Διότι οι γαύροι όποτε απαιτήθηκε στο παρελθόν έδειξαν ότι έχουν στο καρνέ μέχρι και κορνέ.

ΥΓ. Κι αν τολμήσει κανείς να κάνει μαλακία ΚΑΙ στον Χατζηθεοδώρου, θα γίνει της πουτάνας το κάγκελο.

Ας φρεσκάρουμε την μνήμη μας

με μια ερώτηση που θα μπορούσε να τεθεί και ως κουίζ: ποια η μεγαλύτερη κατάντια του νεοΈλληνα;
Επί σειρά ετών ήμουν πεπεισμένος πως ήταν ο ωχαδελφισμός του. Ξέρετε ποιον εννοώ: αυτόν που λέει ώχ, βρε αδελφέ, εγώ θα σώσω τη χώρα (κλπ, κλπ); Τελικώς νομίζω ότι δεν είναι άλλη από την στυγνή διπροσωπία του.

Ας κάνουμε ένα σύντομο ταξιδάκι στο πρόσφατο παρελθόν. Βρισκόμαστε στις αρχές Δεκέμβρη του 2008 και ολόκληρη η χώρα συνταράσσεται από την κατά πως όλα δείχνουν ψυχρή δολοφονία ενός πιτσιρικά από όργανο της τάξεως. Ιδίως τα μεγάλα αστικά κέντρα είναι καζάνια που όχι μόνο βράζουν αλλά και είναι έτοιμα να εκραγούν. Και πράγματι, μέσα σε χρόνο ντε-τε ξεκινάει ένα απίστευτο χάος καταστροφών σε ολόκληρη τη χώρα. Πλιάτσικα, φωτιές, βανδαλισμοί, τρομοκρατία, μέχρι και για βιασμούς είχε γίνει λόγος, και όλα αυτά στο όνομα ενός πιτσιρικά που δεν έφταιξε σε τίποτε: ούτε για την σφαίρα που έφαγε, ούτε για τα όσα ακολουθησαν. Έχω πει τις απόψεις μου για τα λεγόμενα "Δεκεμβριανά" και δεν υπάρχει λόγος να επανέλθω.

Χθες, λοιπόν, ένας ακόμη αστυνομικός δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Άνοιξα με αγωνία την τηλεόραση να δω φωτιές και καταστροφές, βανδαλισμούς και ξύλο ανηλεές αλλά δεν είδα τίποτε. Για την ακρίβεια ακόμη και την είδηση την είδα να περνάει όπως οι υπόλοιπες. Και τελικώς συμπέρανα ότι η ανθρώπινη ζωή αξίζει διαφορετικά ανά περίπτωση, περίσταση και καμιά φορά και ανά ένδυση...

Προσωπικώς δεν μπορώ να πω ότι έχω τους αστυνομικοί σε καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση, αλλά οι λόγοι μου δεν αφορούν κανέναν και ούτε έχουν να κάνουν με την κρίση μου για τα όποια γεγονότα. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι μόνο και μόνο επειδή είναι αστυνομικοί θα τους υποβαθμίσω σε κάποιαν άλλη ζωϊκή κατηγορία πέραν του ζώου που λέγεται άνθρωπος και το οποίο ίδιο είμαστε όλοι μας. Έχω διαβάσει άπειρες αναλύσεις σχετικά με την ταύτιση κρατικής βίας και αστυνομίας και λοιπά δακρύβρεχτα, πάντοτε όμως έμενα με την απορία πως είναι δυνατόν μόνο εγώ να βλέπω ότι η κοινωνία μας στο σύνολο της είναι ένα μπουρδέλο και μισό άρα έχει και την φυσιολογική αστυνομία που της αξίζει. Διότι όταν εξαπολύεις μύδρους κατά των αστυνομικών, αυτό σημαίνει πως είναι οι μοναδικοί που χαλάνε την πιάτσα ενώ όλα τα υπόλοιπα λειτουργούν ωσάν ελβετικό χρυσούν ωρολόγιον. Θα μου πείτε φυσικά ότι οι αστυνομικοί κουβαλούν όπλο. Σωστό. Αλλά πλέον όπλο κουβαλά και η μισή Αθήνα, μην πω ότι άλλα μέρη όπως η Κρήτη για παράδειγμα έχει όπλα για τρεις Ελλάδες. Άρα όσο επικίνδυνος μπορεί να είναι ένας αστυνομικός σε όπλο, άλλο τόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι και ένας απλός καθημερινός πολίτης με όπλο, ακριβώς επειδή και οι δύο αποτελούν αναπόσπαστα στελέχη της ίδιας κοινωνίας-μπουρδέλο. Σε αυτήν μεγαλώνουν, με αυτήν ανδρώνονται, αυτήν απαρτίζουν. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας δηλαδή.

Το θέμα είναι, ότι λες και ο συγκεκριμένος αστυνομικός (που απλώς μπήκε στην ίδια λίστα πολλών άλλων που έχουν σκοτωθεί) ήταν κάποιου είδους υπάνθρωψ, κατώτερος όσο δεν πάει ο ανθρώπινος νους είχε μια αντιμετώπιση τελείως άδικη. Όχι ως αστυνομικός, αλλά ως άνθρωπος. Όταν είχαν γίνει τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, εκεί που σχεδόν σύσσωμος ο ελληνικός τύπος σχεδόν εκσπερμάτωνε με τα γεγονότα (πλην συγκεκριμένων εξαιρέσεων), το μάτι μου είχε πάρει μόνο ένα άρθρο της Καθημερινής (το οποίο και είχα λινκάρει κιόλας) που έλεγε και την αντίθετη άποψη, παρουσιάζοντας ένα κοριτσάκι (άσχετου με τα γεγονότα) αστυνομικού και τα όσα του έλεγαν για τον μπαμπά του στο σχολείο, μόνο και μόνο επειδή έκανε το λάθος... επάγγελμα. Τώρα λοιπόν, ένα παιδάκι θα μείνει δίχως πατέρα και ομοίως μια γυναίκα δίχως σύζυγο και πρακτικά δεν ενδιαφέρεται κανείς διότι ο τρόπος με τον οποίον παρουσιάζεται η είδηση τέτοιος είναι. Απ'ό,τι φαίνεται, η επιλογή ενός ανθρώπου να γίνει αστυνομικός καταδικάζει πέραν του ιδίου και τους πέριξ αυτού ανθρώπους. Διότι ούτε διαδηλώσεις μαθητών έχουμε, ούτε ο Τσίπρας κάνει λόγο για λαϊκές εξεγέρσεις της καταπιεσμένης νεολαίας, ούτε φωτιές μπαίνουν, μήτε φυσικά ξύλο πέφτει πανταχόθεν. Όπως έγινε τον περασμένο Δεκέμβρη δηλαδή. Και εδώ ακριβώς είναι η ντροπή και η διπροσωπία όλων μας (αν και αυτοί που παρακολουθούν Λαζόπουλο -τον οποίον αναμένω εναγωνίως να μιλάει πάλι για καναπέδες κλπ, όπως έκανε τότε- ίσως να έχουν μισό μερίδιο ευθύνης παραπάνω). Και τελικώς το συμπέρασμα που αβίαστα προκύπτει απ'όλ'αυτά (αν και ο κατά τα λοιπά αρμόδιος κύριος Μαρκογιαννάκης εξέφρασε την οδύνη του, άρα δέσαμε) είναι ότι η ανθρώπινη ζωή έχει διαφορετική αξία ανάλογα με το ποιος είναι ο φορέας της. Μυαλό δεν βάζουμε δηλαδή...

Κάποιος (και δεν θυμάμαι ποιος) είχε πει ότι η αξία της Δημοκρατίας φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους εχθρούς της. Εγώ από την μεριά μου θα προσθέσω, ότι η αξία μας ως άνθρωποι φαίνεται από το πως αντιμετωπίζουμε την ανθρώπινη ζωή προτίστως. Και όταν φτάνουμε σε σημείο να κατηγοριοποιούμε το δικαίωμα προς το ζην, τότε τα πράγματα πάνε ανεπιστρεπτί κατά διαόλου. Διότι, εδώ που τα λέμε, η όλη αντιμετώπιση του συγκεκριμένου περιστατικού δεν έχει καμία διαφορά από εκείνη την περιβόητη (και κατ' εμέ καταπτιστότατη) δήλωση Κούγια ότι ο θεός θα κρίνει αν αυτό το παιδί έπρεπε να πεθάνει. Απλώς τώρα γίνεται από την αντίθετη μεριά, αφού (και αυτό) το περιστατικό παρουσιάζεται ωσάν να ήταν φυσιολογικό που ένας αστυνομικός πέθανε.

Καληνύχτα μας και προσοχή στα κουνούπια.

Αγαπημένοι μου δίσκοι: Insane- Wait and Pray

Κατ' αρχήν, έχω γενικότερα ένα πρόβλημα με τις αντιγραφές. Με πιάνει μια σχετική ναυτία, όχι για κάποιον άλλον λόγο, αλλά επειδή σχεδόν όλες τις φορές ο αντιγραφεύς παρουσιάζει ως δικό του το έργο κάποιου άλλου.
Και η περίπτωση των Insane πρόκειται αναμφισβήτητα για αντιγραφή. Αλλά τι αντιγραφή όμως....

Σχεδόν όλες τις φορές που έχω πάει στον Γρηγόρη του κάνω την ίδιαν ερώτηση: έχεις τίποτε για 'μένα; (ξέρει αυτός...). Εκείνη την ημέρα λοιπόν, χαμογέλασε φαρδιά πλατιά και μου λέει "ναι, έχω ένα αλλά για να δούμε αν θα το βρεις". Πετάχτηκα πάνω αμέσως (διότι ο Γρηγόρης δεν τα λέει έτσι τυχαία) και μετά από περίπου 5 δευτερόλεπτα μπροστά από τα cd γύρισα έχοντας ένα στα χέρια. Αυτό εδώ, ε;, του είπα γελώντας ανυπόμονα...
Και η ανυπομονησία μου φυσικά είχε να κάνει διότι το έπιασα το υποννοούμενο από το εξώφυλλο κιόλας: Show no Mercy, ο -κατά Βενέρη (και όχι μόνο)- Ιερός Δίσκος (και φυσικά συμφωνώ πάραυτα).


Τέλος πάντων, μην τα πολυλογώ, το Wait and Pray είναι κυριολεκτικά Show no Mercy, από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, από το εξώφυλλο έως και τις ατέλειες του booklet. Όχι ότι δεν είχα κάποιες επιφυλάξεις βέβαια, όμως αυτές εξαφανίσθηκαν όταν άκουσα το cd, το οποίο είναι δισκάρα και το εννοώ. Οι Insane παίζουν σε ένα πολύ συγκεκριμένο στυλ και έχουν μία και μόνο μία επιρροή: το Show no Mercy των (τότε) θεών Slayer (διότι λίγα χρόνια μετά το γάμησαν το ζήτημα και αυτοί). Το λογότυπο της μπάντας είναι slayerικό. Το εξώφυλλο είναι ακριβώς όσο άθλιο όσο και του Show no Mercy και μάλιστα ιδίας... τεχνοτροπίας. Μέχρι και η φωτογραφία της μπάντας είναι επιρρεασμένη από την φωτογραφία των Slayer στον Ιερό Δίσκο.


Μην πω για τα τραγούδια: Die in Hell/Metal Torment οι Insane, Metalstorm/Face the Slayer οι Slayer. Evil is at Hand οι Insane, Evil Has no Boundaries οι Slayer. Sacrificer οι Insane, Tormentor οι Slayer. Death by Command οι Insane, Final Command οι Slayer. Four Magicians οι Insane, Black Magic οι Slayer. Exorcist οι Insane, Antichrist οι Slayer. Δηλαδή αν ο δίσκος δεν ήταν καλός πραγματικά θα κατάνταγε γελοίο. Έλα όμως που ο δίσκος είναι μπόμπα από τις λίγες...

Κατ' αρχήν μουσικά οι Insane θυμίζουν (αυτό έλειπε) Slayer εποχών Show no Mercy σε σημείο τέτοιο που να κόβεις το χέρι σου από τη βεβαιότητα τα τραγούδια αυτά ήταν αυτά που περίσσεψαν στο Show no Mercy και τελικώς βγήκαν τώρα μετά από 25 χρόνια! Το θέμα είναι ότι αυτό ακριβώς είναι το εκπληκτικό! Οι Ιnsane στο λένε στα μούτρα, ότι φίλε, κοίτα κάτι, εμείς αυτοί είμαστε, αυτό γουστάρουμε, αυτό παίζουμε. Αν σ'αρέσει οκ, ειδάλλως τράβα αλλού. Δεν στο παρουσιάζουν για δικό τους αλλά απεντίας δεν κρύβουν καν από που έχουν πάρει την ιδέα! Ειλικρινά το λέω, ακόμη κι αν το Show no Mercy δεν είχε βγει ποτέ (τρέμω και μόνο στην σκέψη), αυτός εδώ ο δίσκος των τρομερών Ιταλών θα ήταν και πάλι από τους αγαπημένους μου....

Evil makes us be
as long as we kill
(Four Magicians)

\m/ Metal και τα μυαλά στα κάγκελα \m/

Και επειδή πλησιάζει η 1η Ιουλίου

μην ξεχνάτε: την υγειά μας να'χουμε να καπνίζουμε... :):)

Αυτοί εκεί πέρα

στον Συνασπισμό έχουν πολλή πλάκα τελικά. Και γι'αυτό ασχολούμαι κι εγώ, επειδή περνάω καλά!

Ανεξαρτήτως αν αυτά που ακούγονται αποδειχθούν αλήθεια ή απλές φήμες, ότι δηλαδή επίκειται παραίτηση Αλαβάνου από πρόεδρος ή ακόμη και από βουλευτής, το πραγματικά πολύ ενδιαφέρον ήταν το χθεσινό...
"Δεν έχω καταλήξει ακόμη ότι έχω μετανιώσει για την επιλογή του Αλέξη Τσίπρα ως προέδρου του ΣΥΝ" είπε ο Αλέκος... Πως σας φαίνεται η δήλωση; Παρατηρείτε κάτι περίεργο; Για δείτε την λίγο καλύτερα...

Ο Αλαβάνος δεν είπε ότι δεν ξέρει αν έχει μετανοιώσει για την επιλογή Τσίπρα ως υποψήφιο. Ούτε είπε ότι δεν ξέρει αν έχει μετανοιώσει για την στήριξη Τσίπρα.

Ότι δεν ξέρει αν έχει μετανοιώσει για την επιλογή του Τσίπρα ως πρόεδρο, είπε.
Ή αλλιώς, είπε ότι όπως λέγαμε κάποιοι από τότε ότι μετά το δακτυλίδι Σημίτη υπήρξε και το δακτυλίδι Αλαβάνου, ενώ όλοι οι υπόλοιποι υποστήριζαν ότι είχε γίνει δημοκρατικότατη εκλογική διαδικασία (καλά νταξ' να'ούμ, και στον ΠΑΣΟΚ το ίδιο υποστήριζαν). Το θέμα είναι ότι ενώ από την στιγμή είχε βγει προς τα έξω πως ο Τσίπρας βγήκε κατόπιν εκλογών, ο Αλαβάνος ουσιαστικά έρχεται πλέον και ομολογεί ότι υπήρξε αδιαφάνεια και παρασκήνιο στην όλη ιστορία. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ενώ ήταν δική του επιλογή ο Τσίπρας, πλέον δεν είναι καν σίγουρος αν ήταν επιτυχημένη επιλογή ή όχι, το οποίο προσωπικά θα επιλέξω να μεταφράσω ως ότι δεν μπορεί να διαννοηθεί πως κατάφερε και έκανε ένα τόσο τεράστιο σφάλμα.

Φυσικά όλα αυτά μετά τις σιχαμερότατες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ιδίως στα γεγονότα του Δεκεμβρίου, οι οποίες -απόψεις- και έπαιξαν τεράστιο ρόλο στο πρόσφατο αποτέλεσμα του Συνασπισμού, για το οποίο κατά τα λοιπά ευθύνεται η Κοινωνία που δεν τα κατάλαβε τα παιδιά. Όχι τα παιδιά που μας έχουν πήξει στη μαλακία. Το ακόμη πιο ενδιαφέρον όμως είναι το άλλο: ο Αλαβάνος είπε πως θα πρέπει να αλλάξει η πολιτική του Συνασπισμού, μυστηριωδώς όμως αυτός θα προσπαθήσει (αν ισχύουν οι φήμες) να φύγει πριν αλλάξουν. Αναρωτιέμαι γιατί... Διότι αν παραδέχεσαι πως έκανες λάθος το έντιμο είναι να προσπαθήσεις να το διορθώσεις. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έρχεται σε σύγκρουση και με το πουλέν του, το οποίο ακόμη βαστάει το πουλί του αποτελέσματος των ευρωεκλογών στα χέρια και αναρωτιέται από που προέκυψε, ξέροντας όμως ότι δεν προέκυψε από τις πολιτικές του (διότι ως γνωστόν για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι). Και πέραν αυτού, βγήκε και δήλωσε ο Αλαβάνος (η τελευταία πρόκα στον φέρετρο ήταν) ότι θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να γίνει αποδεκτός και με εμπιστοσύνη από την κοινωνία ο Συνασπισμός, που δεν μεταφράζεται φυσικά ότι η κοινωνία δεν κατάλαβε, αλλά ότι ο Συνασπισμός αναλώνεται σε βλακείες.

Και διερωτώμαι τώρα εγώ το εξής: παρόλο που ο πολύς κόσμος δεν το γνωρίζει μυστηριωδώς, ο Συνασπισμός έχει για πρόεδρο τον Τσίπρα. Ο Αλαβάνος είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο Αλαβάνος παραιτηθεί από πρόεδρος, τι γίνεται με τον ΣΥΡΙΖΑ; Χα, θα γελάσουμε πολύ. Και με δεδομένη την άρση υποστήριξης του στον Τσίπρα (αν και ακόμη σε αρχικό στάδιο), με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών νωπό, τι γίνεται με τον Αλεξάκη; Παραμένει πρόεδρος στον Συνασπισμό; Αναβαθμίζεται σε πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ όπως προφανώς ήταν και το αρχικό σχέδιο; Ή μήπως εξαφανίζεται από προσώπου γης;
Νομίζω ότι η διαδικασία διάσπασης μόλις ενεργοποιήθηκε...

Δεν πειράζει, τουλάχιστον κάποιοι δείχνουν να κατάλαβαν έστω και αργά ότι τελικώς δεν ψιχαλίζει...

Τελικά δεν σώνεται η κατάσταση

σε αυτόν τον τόπο.
Χθες παρακολουθούσα μέχρι αργά τις λεκτικές σφαγές περί των αποτελεσμάτων των Ευρωεκλογών, των μηνυμάτων του ελληνικού λαού κλπ, κλπ. Και δεν το κρύβω ότι ο προβληματισμός μου μεγάλωνε ατάκα με την ατάκα (μιας και σωστές κουβέντες ακούστηκαν ελάχιστες). Διότι τελικά το αποτέλεσμα των έξιτ πολ (my ass) έδωσε τροφή όχι για κάτι άλλο παρά για το ποιος έχασε τα λιγότερα. Και εξηγούμαι (προσοχή, ακολουθεί σοβαρή πολιτική ανάλυση)...

Τα χθεσινά αποτελέσματα περιείχαν όντως σοβαρά συμπεράσματα, δεν είδα όμως και κανέναν να θέλει να τα προσεγγίσει σοβαρά. Και ποια ήταν αυτά;
Πρώτον, ο πολύ μεγάλος νικητής των Ευρωεκλογών ήταν η νουδού.
Δεύτερον, οι μεγάλοι καταποντισμένοι ήταν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τρίτον, οι πραγματικά κερδισμένοι ήταν το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ.
Τέταρτον, πρώτο κόμμα βγήκε η αποχή και μάλιστα με ποσοστό αυτοδυναμίας.
Ας τα πάρουμε όμως ένα, ένα...

Η νουδού έχει στο καρνέ της το Βατοπέδι και τη Ζήμενς, δύο σκάνδαλα που ασχέτως αν ξεκίνησαν από το ΠΑΣΟΚ προ πολλών ετών πρακτικά πιστώνονται βαρύτατα στην κυβέρνηση ένεκα των ηλιθίων χειρισμών (και των ακόμη χειρότερων δικαιολογιών) με κερασάκι στην τούρτα να αποτελεί το κλείσιμο της Βουλής για να παραγραφούν τα αδικήματα (κάνοντας χρήση ενός νόμου του ΠΑΣΟΚ βέβαια). Παράλληλα, η νουδού πιστώνεται τη σωρεία φόρων που δίκην λαιμητόμου έχουν επιβληθεί, ασχέτως αν το ΔΝΤ και η Κομισιόν έχουν πει πως ήδη ως λαός φορογούμαστε αρκετά και θα πρέπει να μειωθούν τα κρατικά έξοδα (δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη οδηγία συμπεριλαμβάνει και τις μίζες φυσικά), ενώ για πρώτη φορά στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας τόσο ο Πρωθυπουργός, όσο και ο Τσάρος της Οικονομίας βγήκαν και δήλωσαν ξανά και ξανά προεκλογικώς ότι αν απαιτηθούν νέα μέτρα δεν θα διστάσουν να τα εφαρμώσουν (κοινώς την κάτσαμε). Ταυτόχρονα, η νουδού έχει την τεράστια τιμή να έχει στις τάξεις της μεταξύ άλλων και τον κατά την Ελληνοφρένεια μεγάλο Έλληνα Αριστοτέλη (Παυλίδη) (αν και προσωπικά θεωρώ ακόμη μεγαλύτερο τον κύριο Δένδια), που θα προτιμούσα να μην σχολιάσω περαιτέρω (αμάρτησε για την κόρη του άλλωστε, αν και ήταν πταίσμα μπροστά στο -επίσης κατά την Ελληνοφρένεια- Αναψυκτήριο Μαγγίνα). Την ίδια στιγμή, επικοινωνιακά η νουδού ελάμβανε λίαν επιεικώς είκοσι υπό το μηδέν με άριστα το εκατό και όλ'αυτά εν μέσω μιας τεράστιας και βαρβάτης διεθνούς οικονομικής κρίσης η οποία παρόλο που τώρα έχει αρχίσει να έρχεται εδώ (ένεκα τουρισμού που θα πατώσει φυσικά) και που μέχρι τώρα δεν μας είχε αγγίξει καν ως κρίση (αν και τα αποτελέσματά της ήδη μας έχουν ξεσκίσει). Και μέσα σε όλα αυτά λοιπόν, με τη συσπείρωση του εκλογικού σώματος της νουδού να βρίσκεται σε χαμηλότατα επίπεδα (περί το 60-70% πήρε το αφτί μου στην καλύτερη περίπτωση) η νουδού κατάφερε και έχασε με κοντά 4,5 μονάδες διαφορά από το ΠΑΣΟΚ, την ώρα που όλες οι τελευταίες δημοσκοπίσεις έδιναν στην καλύτερη περίπτωση διαφορά της τάξεως των 6 ή και 7 ποσοστιαίων μονάδων (ξαναλέω, στην καλύτερη). Πόσω δε μάλλον όταν μέχρι τώρα όντως αποδεικνύεται ότι οι ψηφοφόροι της νουδού δεν διέρευσαν προς άλλα κόμματα, αλλά όντως απείχαν. Δηλαδή συγγνώμη, αλλά τι άλλο έπρεπε να έχει συμβεί για να χτυπήσει η νουδού ιστορικό limit down, όπως το ΠΑΣΟΚ σχετικά πρόσφατα; Για τους λόγους αυτούς ο όχι απλά μεγάλος αλλά τεράστιος νικητής των χθεσινών Ευρωεκλογών ήταν η Νέα Δημοκρατία. Δεν θα διαφωνήσω ότι οι ψηφοφόροι της έστειλαν ηχηρό μήνυμα, μήτε θα αρνηθώ ότι τα ποσοστά της έπεσαν δραματικά. Άλλο αυτό όμως ως μεμωνομένο γεγονός και άλλο ως γεγονός σε συνδυασμό με τις όλες συνθήκες.
Πάμε στο ΠΑΣΟΚ τώρα: έχεις απέναντί σου μία κυβέρνηση που έχει φθαρεί όσο δεν πάει, από χίλιες δυο πάντες κι αφορμές. Έχουν ήδη περάσει 5 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία μέρα διακυβέρνησής σου, οι νέες τακτικές που δείχνεις να λανσάρεις (my ass) δείχνουν μια σχετική ανταπόκριση και παρά ταύτα αν και τρέχεις μόνος σου στο γήπεδο ουσιαστικά τερματίζεις δεύτερος. Ε, δεν είναι μεγάλη επιτυχία; Ποιο 36,κάτι τοις εκατό; Πλάκα μου κάνετε; Εδώ μιλάμε ότι σε απόλυτους αριθμούς το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν κατάφερε να κερδίσει έστω και έναν δυσαρεστημένο αλλά τουναντίον έχασε κιόλας. Ή για να το πούμε λίγο διαφορετικά, θυμάστε το 2004 που είχε διασυρθεί από τη Νέα Δημοκρατία; Ε, 8 έδρες είχε βγάλει τότε, 8 έβγαλε και φέτος. Η όλη διαφορά έγκειται στο ότι τις 3 έδρες που έχασε η νουδού τις πήραν οι μικροί. Και μου λένε για νίκη μόνο και μόνο επειδή στο αποτέλεσμα βγήκαν πρώτοι; Δεν υπάρχει καμία απολύτως νίκη του ΠΑΣΟΚ, αυτό είναι ξεκάθαρο. Καταποντισμός υπάρχει και τίποτε περισσότερο.
Τρίτον ανέφερα τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξαιρετικά δακρύβρεχτη η ανακοίνωση ήττας του Αλεξάκη του Τσίπρα (Έλααααα Αλέκο, αλήθεια θυμάσαι τι έλεγα πρόσφατα εδώ μέσα; Έχει παρακάτω. Και που'σαι ακόμη Αλέκο...). Τον θυμάστε τον Αλέξη, έτσι; Ναι βρε, αυτόν που έβλεπε κοινωνικές εξεγέρσεις τον Δεκέμβριο ντε... Σύμφωνα με τον Τσίπρα λοιπόν, ο λόγος του καταποντισμού του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ότι μας έχουν φλωμώσει στην μαλακία τόσους μήνες αλλά ότι συγκρούστηκαν κατά μέτωπον με συμφέροντα. Δάκρυα συγκίνησης γλίστρησαν από τα μάτια μου. Δεν τους φτύνουν, ψιχαλίζει. Ίσως να είναι και χαλάζι βέβαια, αλλά χλέπες δεν είναι. Ίσως τελικά η ψήφος στα 16 να είναι η λύση στο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ (να αντιπροτείνω ψήφο από τα 8, ή ακόμη καλύτερα και στα βρέφη, παρόλο που τα τελευταία επειδή δεν έχουν δόντια δύσκολα θα το ρίξουν δαγκωτό). Βέβαια ο Τσίπρας ζητάει ψήφο στα 16 του διότι θυμάται τι (του έλεγαν κι) έκανε στα δικά του 16 με τις σχολικές καταλήψεις, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε απλούστατα την δίκαιη ανταμοιβή που του άξιζε για τα όσα καραγκιοζιλίκια μας έχει προσφέρει εσχάτως. Τα λέγαμε από εδώ μέσα (καθώς και άλλοι) αλλά χαρακτηριζόμασταν στον κόσμο μας. Δεν πειράζει, καλή σας χώνεψη...
ΚΚΕ και ΛΑΟΣ στη συνέχεια οι ουσιαστικοί κερδισμένοι, ως προείπα. Το ΚΚΕ όχι τόσο εδώ που τα λέμε, αν και από το όλο κλίμα ήταν όντως επιτυχία το ότι κατάφερε να πάρει κόσμο. Αστειότατες οι απόψεις της κυρίας Κανέλλη ότι για να ψηφίσει κάποιος ΚΚΕ πρέπει να περάσει χαντάκι και δύσκολα κάνει την επιλογή, ακριβώς επειδή και το ΚΚΕ να κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση αύριο όχι μόνο δεν θα φύγει από την ΕΕ αλλά τουναντίον θα την παρακαλάει για κανά πακετάκι παραπάνω κιόλας. Πέραν αυτού, ξέχασε η γνωστή τηλεπαναστάτρια πως είναι ακόμη αρκετά νοπή η προτροπή της Παπαρρήγα στο προηγούμενο ντηπτέτοιο ότι όποιος ψηφίσει ΚΚΕ δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συντάσσεται και με τις θέσεις του ΚΚΕ αλλά μπορεί να το δει ως απλή αντίδραση και που φυσικά έρχεται σε απόλυτη αντίφαση και σύγκρουση (μιας και τους αρέση η λέξη σύγκρουση) με τις κανέλλειες θέσεις περί χάντακα. Το ΛΑΟΣ δε, ως εξαιρετικός καιροσκόπος-πτωματοφάγος όλο αυτό το διάστημα απλά μίλαγε για ό,τι συζητιώταν ευρέως και ως συνήθως για την ταμπακέρα τίποτε. Επιτυχημένη τακτική διαχρονικά, άκρως λαϊκιστική, με ελάχιστη ουσία μέσα (όχι ότι και αυτοί βέβαια δεν έχουν πει σωστά πράγματα. Όλοι όμως λένε και σωστά πράγματα, μαζί με τις όλες αηδίες τους). Ιδιαίτερο χιτ δε, ήταν η διαφήμιση που διαφήμιζε ότι δεν θα κάνει διαφήμιση παρά έδωσε τα χρήματα που προορίζονταν για διαφημίσεις στο ταμείο φτώχειας. Και μόνο γι'αυτό θα έπρεπε να έχουν πάρει 0,001%, αλλά αυτά γίνονται μόνο σε σοβαρές χώρες φυσικά, όχι στη δική μας.
Ααααα, έχουμε και τους Οικολόγοι. Πράγματι, χθες ήταν μια πολύ μεγάλη μέρα για τον κύριο... Τρεμάμενο (Τράγκα, είσαι θεός μιλάμε ρε!!!). Και αυτό διότι το κόμμα του αν και ευτυχώς με χαμηλότερα ποσοστά από αυτά των δημοσκοπήσεων, δυστυχώς κατάφερε να εκλέξει έναν πιστότατο σύμμαχο των Σκοπίων και της Τουρκίας στο Ευρωκοινοβούλιο. Του ευχόμαστε καλή θητεία, και απλώς αν του υπενθυμίσουμε ότι αν επιθυμεί να βγάλει "μακεδονικό" διαβατήριο να το πράξει πολύ νωρίτερα διότι οι διαδικασίες προς τη γείτονα χώρα είναι εξαιρετικά αργές. Όποιος έχει απορίες για τις θέσεις των Οικολόγοι σε εθνικά θέματα δεν έχει παρά να ψάξει λίγο στο γιουτιούμπι.

Το γκράντε σουξέ όμως ήταν η αποχή. Μια αποχή που όχι μόνο έσπασε όλα τα κοντέρ, αλλά και που αφορούσε απάντες. κατ' αρχήν όπως έχω δηλώσει κατ' επανάληψη, είμαι φανατικός εχθρός της αποχής (όπως και του λευκού και του άκυρου). Χθες όμως, κυριότερα λόγω του τεραστίου μεγέθους της την είδα με σχετικά μεγαλύτερο ενδιαφέρον (παντα όμως με αποδοκιμασία). Εδώ λοιπόν το συμπέρασμα που βγαίνει είναι σαφέστατο, άλλο αν τόσο οι φωστήρες μας, όσο και ο πανώριμος ελληνικός λαός δεν μπορεί να τα δει αυτά. Όταν έχεις μια κυβέρνηση η οποία βρίσκεται στη δίνη κάθε δυνατού σκανδάλου, τρώγωντας ευθείες βολές από την συντριπτική πλειοψηφία των Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης, με το καρνέ της να συμπληρώνεται από ένα παπάρι μεγέθους Τζον Χολμς προς τον Έλληνα πολίτη, η λογική λέει πως οι δυσαρεστημένοι πάνε αλλού. Και όντως πήγαν αλλού: είτε σε καφετέρειες, είτε σε παραλίες. Όχι σε κάποιο άλλο κόμμα όμως, και αυτό είναι το σημαντικότερο όλων. Πρακτικά, κατ' απόλυτους αριθμούς, ούτε το ΠΑΣΟΚ πήρε κόσμο, ούτε το ΚΚΕ, ούτε το ΛΑΟΣ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε καν οι Οικολόγοι εδώ που τα λέμε. Για να είχαν πάρει όλοι αυτοί από κάτι θα έπρεπε να είχαν ψηφίσει χθες όλοι όσοι ψήφισαν και στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές και παράλληλα να είχαν πειστεί εκείνοι που στις ίδιες εκλογές απείχαν. Πράγμα που όχι μόνο δεν έγινε αλλά απεναντίας απείχαν (χθες) ακόμη περισσότεροι. Τα αυξημένα ποσοστά των Οικολόγοι, του ΛΑΟΣ και του ΚΚΕ πιο πολύ οφείλονται σε μια μικρή μερίδα δυσαρεστημένων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ παρά σε επιτυχημένες και εύστοχες πολιτικές θέσεις που φέρνουν κάτι νέο στην Ελλάδα (αν κι εδώ που τα λέμε, οι θέσεις των Οικολόγοι έφεραν κάτι νέο: τέτοιες θέσεις μέχρι τώρα μόνο από το Ουράνιο Τόξο τις ακούγαμε). Τουτέστιν, η αποχή έδειξε απέχθεια και διαμαρτυρία προς ολόκληρο το πολιτικό σύστημα του τόπου, όχι μόνο προς τη νουδού. Αυτό είναι σαφέστατο και αδιαμφισβήτητο. Αν οι ψηφοφόροι ήιθελαν απλώς να αντιδράσουν στο κυβερνητικό έργο δεν θα είχαν επιλέξει τις παραλίες, θα είχαν επιλέξει ένα άλλο πολιτικό κόμμα. Για να μην επιλέγεις κανένα πολιτικό κόμμα όμως, δείχνει πως δεν σε πείθουν ούτε οι μεγάλοι, ούτε οι μικροί, ούτε φυσικά οι ακόμα πιο μικροί. Το συμπέρασμα από όλα αυτά ξέρετε ποιο είναι; Ότι το πολιτικό μας σύστημα είναι έτοιμο για κατάρρευση. Οι πολιτικοί μας στο σύνολό τους θυμίζουν μετενσάρκωση της Μαρίας Αντουανέτας που όταν της είπαν ότι ο λαός δεν έχει να φάει ψωμί διερωτήθηκε γεμάτη απορία γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι (το ψωμί δεν ήξερε καν τι ήταν άλλωστε): διαγωνίζονται στο ποιος θα φάει με τα πιο χρυσά κουτάλια, πως θα αγοράσει το καλύτερο διαμερισματάκι για την κόρη του, ποιος θα κάνει την ομορφότερη ροζ βίλα, ποιςο θα πάρει τις περισσότερες μίζες (και όλα αυτά την ίδιαν στιγμή που όλοι τους θα πάρουν τις νέες λιμουζίνες αξίας 7-8 δεκάρικων έκαστη) κλπ, όταν την ίδιαν στιγμή από κάτω ο κόσμος νοιώθει το αγγούρι να του μπαίνει ολοένα και πιο βαθειά στον κώλο.

Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος. Αν παρατηρήσατε χθες, οι πολιτικοί (επίδοξοι και μη) αναλώθηκαν σε έναν άτυπο διαγωνισμό να πείσουν όχι τι κέρδισαν αλλά ποιος έχασε τα λιγότερα και ιδίως σε σχέση με τους ανταγωνιστές. Πχ, στη νουδού πιο πολύ προβληματίστηκαν για τους λόγους που δεν τους ψήφισαν οι πικραμένοι νεοδημοκράτες παρά για το ότι κυριολεκτικά οι μισοί επέλεξαν τις παραλίες. Λες και η νουδού φορολογεί μόνο τους νεοδημοκράτες, ένα πράγμα... Την ουσία μάλλον θα την ξαναχάσουμε, όπως την έχουμε χάσει κάμποσες άλλες φορές εδώ που τα λέμε. Και δυστυχώς η ουσία, ότι ο κόσμος δεν αντέχει άλλο, θα θαφτεί μπροστά στις αναλύσεις περί εκλογικών δεξαμενών ημετέρων και υμετέρων ψηφοφόρων (βάζω στοίχημα ότι σε λίγο καιρό θα ξεκινήσουν και τέτοιες δημοσκοπήσεις, τι είχατε ψηφίσει και τι θα/δεν θα ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές, κλπ). Και εδώ υπεισέρχεται ο αρνητικός παράγοντας της αποχής, η οποία δεν θα επιδράσει ως μοχλός πίεσης να αλλάξουν πολιτικές τα κόμματα, απλά θα αναγκάσει τα κόμματα να προσπαθήσουν να γίνουν πιο αρεστά στον πολίτη. Δηλαδή παπάρια μάντολες. Γι'αυτό έλεγα στον Σπίθα προ αρκετών ημερών πως φέτος προτίθεμαι να ψηφίσω πάμμικρο κόμμα (ως και έπραξα) με την ενδόμυχη ελπίδα ότι καμιά δεκαριά τέτοια κόμματα θα συγκεντρώσουν από 2% έκαστο. Ένα 20-25% στα μικρά κόμματα θα ήταν καταστροφή για τα κοινοβουλευτικά και ιδίως για τα 2 μεγάλα. Η αποχή όμως απλά θα τα αναγκάσει να αλλάξουν το μαλλί τους. Όπως ο λύκος της παροιμίας...

Και μερικά παραλειπόμενα τώρα: ίσως η κορυφαία μεταπολιτευτική ατάκα εξεστομίσθη από τον Αβραμόπουλο χθες, ο οποίος περιγράφοντας τη νουδού την τοποθέτησε ώς "φιλελεύθερη κεντροδεξιά προοδευτική παράταξη" (όλο το κοινοβούλιο δηλαδή). Θεός ο άνθρωπος, δεν πιάνεται πουθενά. Ακόμη αναρωτιέμαι αν ήταν απλώς ανφαίρ ή μέγιστη μικρο(λιπο)ψυχία Αλαβάνου το γεγονός ότι ενώ στο ντηπτέτοιο είχε πάει ο ίδιος, την διαχείριση της τεράστιας πολιτικής ήττας την άφησε στον ελάχιστο Τσίπρα. Τα πανηγύρια των πασόκων δείχνουν ξεκάθαρα ένα πράγμα: ότι η εξουσία είναι ναρκωτικό και ότι ακόμη και σήμερα παρουσιάζουν συμπτώματα έντονης στέρησης. Διότι αφού κατάφεραν και είδαν νίκη χθες, μόνο ως σύμπτωμα στέρησης μπορεί να εκληφθεί. Πήρε τ'αφτί μου ότι έκανε δηλώσεις ο Κουβέλης (τον οποίον θεωρώ από τους σοβαρότερους πολιτικούς) περί του αποτελέσματος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κουβέλης για μια ακόμη φορά είπε πολύ σωστά πράγματα αλλά προσωπικά έχω βαρεθεί να τον ακούω να μιλάει. Αν δεν κάνει κάτι (ιδίως τώρα που του δίνονται με τον πλέον εμφατικό τρόπο τα πατήματα να το πράξει) καλύτερα να μην ξαναμιλήσει διότι δεν θα υπάρχει λόγος πλέον. Η Ντόρα (μιας και πάντα έχει γυρίσματα ο τροχός) πλέον θα βρεθεί για τα καλά στο μάτι του κυκλώνα (διότι μην ξεχνάμε την έκανε την γκάφα της πάνω που οι δημοσκοπήσεις έδειχναν να έχει κλείσει η ψαλίδα στο 2-2,5%), και δεν πιστεύω ότι θα την αφήσει χαμένη τέτοια ευκαιρία ο Καραμανλής (και φυσικά ούτε ο Αβραμόπουλος). Ενδιαφέρον μου προξένισε και η στάση της κυρίας Διαμαντοπούλου χθες, η οποίαν την ίδια στιγμή που διατυμπάνιζε τη "μεγάλη νίκη" άφηνε ταβανόπροκες (όχι απλά καρφιά) για τον Παπανδρέου (τον οποίον εκθείασε όσο δεν πήγαινε ο Βενιζέλος -θεέ μου, το ακούσαμε και αυτό!), ενώ ο Χρυσοχοϊδης έκανε λόγο για ποσοστό αυτοδυναμίας (το 36% με αποχή του ενός στους δύο... Ναι, και αυτό το ακούσαμε από τους ώριμοι πολιτικοί μας). Ο Καρατζαφέρης (ακροδεξιές θέσεις του οποίου υπάρχουν και διάσπαρτες και συγκεντρωμένες στην Ελληνοφρένεια) δείχνει δυστυχώς να εδραιώνεται στις ανοδικές τάσεις. Αυτό δεν είναι καθόλου καλό, διότι ο Καρατζαφέρης έχει εκπληκτικό λέγειν, είναι λαϊκιστής όσο δεν πάει, και γενικότερα τα ακροδεξιά (όσο κι αν κωλοχτυπιέται για το αντίθετο) κόμματα έχουν την τάση να κρατάνε τον κόσμο και όχι να τον χάνουν. Μοναδική ελπίδα, ότι θα του φύγουν ιδίως οι παραπονούμενοι της νουδού, διότι το ποσοστό του δεν μου αρέσει καθόλου. Εντωμεταξύ, το σημαντικό πολιτικό επιχείρημα που ακούστηκε τις τελευταίες μέρες ήτο από τον παμμέγιστο κύριο Τραγάκη (σε συγκέντρωσή του), σύμφωνα΄με το οποίο "Ποτέ δεν έχει χάσει Καραμανλής από Παπανδρέου, μην το επιτρέψουμε να συμβεί τώρα" (ναι, και αυτόν τον πλερώνουμε από την τσέπη μας). Όσον αφορά την χθεσινοβραδυνή ομιλία του Καραμανλή ήταν πολύ καλή και κυρίως έδειξε να έχει απόλυτη επαφή με την πραγματικότητα. Το πρόβλημα του Καραμανλή είναι ότι επαφή με την πραγματικότητα δεν έχουν όσοι τον περιτριγυρίζουν, ενώ στερούνται τέτοιας επαφής και οι ενέργειές του. Όπως έλεγα και πρόσφατα στην "ανοικτή επιστολή" μου προς τον Πρωθυπουργό, γράφω μεγαλοπρεπώς στα παπάρια μου δηλώσεις ότι οι δύσκολοι καιροί απαιτούν δύσκολες λύσεις, από την στιγμή που ουδέποτε (αν και είχε τις πλείστες όσες αφορμές) συμπεριέλαβε έστω κι έναν υπουργό του (ή απλό βουλετυή έστω) στις ίδιες δύσκολες αποφάσεις. Οι δύσκολες αποφάσεις ή τους πιάνουν όλους, ή τις γράφουμε εκεί που δεν πιάνει μελάνη (μαζί με αυτούς που τις εκστομίζουν). Ο λόγος του Παπανδρέου δε, ήταν αριστουργηματικός (το εννοώ). Μακάρι να είχε έστω και μισό τοις χιλίοις ως πιθανότητα να γίνει αληθινός. Αν κι εδώ που τα λέμε, και μην λέμε ό,τι θέλουμε, αν κάνουμε λόγο για Γιωργάκη και ΠΑΣΟΚ, τέτοια πιθανότητα δεν υφίσταται. Επίσης, ωραίο ήταν το τελείωμα του λόγου του Γιωργάκη, "για την πατρίδα". (UPDATE: Tο παρακάτω σχόλιο τελικώς δεν ισχύει αφού ο Κ.Αρσένης είναι 32 και όχι 22 ετών, όπως διάβασα σε πολιτική εφημερίδα χθες -προφανώς ένεκα του δαίμονος του τυπογραφείου. Ευχαριστώ διά την διόρθωση. Τας απολογίας μου.) Όντως νοιάζεται για την πατρίδα ο Γιωργάκης, γι'αυτό και εξελέγη ευρωβουλευτής ένας παντελός άγνωστος μα και άσχετος ένεκα ηλικίας και μόνο με την πολιτική) 22χρονος ονόματι Κρίτων Αρσένης. Το ερώτημα "με τι εμπειρία και γνώσεις θα υπερασπιστεί ένας 22χρονος τις ελληνικές θέσεις" θα μείνει αναπάντητο εις τον αιώνα τον άπαντα. Πέραν αυτού, διάβαζα το βιογραφικό του κυρίου Αρσένη σήμερα και είχα εκπλαγεί: έχει βγάλει Πολυτεχνική Σχολή (δηλαδή 5 χρόνια) και έχει κάνει κι από ένα μεταπτυχιακό σε Χάρβαρντ και Κωνσταντινούπολη ταυτόχρονα, ήτοι στην καλύτερη περίπτωση 1 έτος (αν τα έχει κάνει εξ αποστάσεως ταυτοχρόνως) ή 2 έτη αν τα έκανε κολλητά. Δηλαδή ας πούμε 6 (και όχι 7) χρόνια. Αν τα αφαιρέσουμε από τα 22 της ηλικίας του πάμε στα 16, που πιθανώς είναι η ηλικία εισαγωγής (με την πρώτη και έχοντας κερδίσει και έτος -πόσο άλλο πάσο να πάω) του κυρίου Αρσένη στο Πανεπιστήμιο. Και φυσικά, δίχως να υπολογίζουμε στρατιωτική θητεία μέσα. Εισαγωγή στα 16 λοιπόν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μια ακόμη καινοτομία του Γεωργίου Β' Παπανδρέου Γ' (που έλεγε κι ο Στάθης). Μια ομορφιά... Όχι, όχι, δεν μας δουλεύουν καθόλου. Αν κι εδώ που τα λέμε, για τους μεν μεγάλους οι Ευρωεκλογές είχαν αμιγώς δημοψηφισματικό χαρακτήρα, για τους δε μικρούς απλώς αποτελούσαν μέσον αντίδρασης. Για την ταμπακέρα, ουδείς οίδε κάτι, άρα δεν μας δουλεύουν πίσω από την πλάτη μας αλλά μέσα στα ίδια μας τα μούτρα. Κάτι είναι κι αυτό...

Εν κατακλείδι, το πολιτικό μας σύστημα είναι ετοιμόρροπο, πεπαλαιωμένο και επικίνδυνο. Πρακτικά δεν ενδιαφέρεται καν για την διακυβέρνηση της χώρας. Ενδιαφέρεται μόνο για τη μόστρα, τη μίζα και την συγκάλυψη. Και δεν μιλάω μόνο για τους 2 μεγάλους, μιλάω και για τους άλλους. Όσον αφορά την επαύριο (δηλαδή από σήμερα) δεν θα αλλάξει τίποτε, κυριολεκτικώς. Τουλάχιστον προς το καλύτερο, διότι προς το χειρότερο πάντα έχουμε περιθώρια "βελτίωσης". Κι αναφορικά με τον Καραμανλή, με Παυλίδηδες και δε συμμαζεύεται δε γίνεται δουλειά. Όση θέληση κι αν έχει έχει επιλέξει να είναι εσαεί όμηρος των ίδιων του των επιλογών (ακρογωνιαίος λίθος των οποίων αποτέλεσε το κλείσιμο της Βουλής για μια υπόθεση που ως έχουμε ξαναπεί έχουν προφυλακιστεί άνθρωποι ότι δωροδόκησαν αλλά ως διά μαγείας ουδείς τα πήρε). Και μιας και είπαμε για τον Καραμανλή, αποδεικνύεται όντως τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο για τη νουδού. Ναι μεν έφυγε χθες με πληγές και εκδορές, όμως για την ώρα μένει άφθαρτος, αν και υποψιάζομαι ότι αν συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο θα αλλάξει λίαν συντόμως και αυτό. Ειλικρινά πάντως δεν πιστεύω να υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο όπου όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου, μηδέ της συντριπτικότατης πλειοψηφίας των βουλευτών τους εξαιρουμένων, να είναι σχεδόν στο απόλυτο 100% στον κόσμο τους. Χρειάζεται αλλαγή και δη, στην πράξη.
Πως θα έρθει αλλαγή όμως ρε μαλάκα Έλληνα όταν για να αντιδράσεις πας στην παραλία;
Χαίρετε.

Η Σχολή της Συγκριτικής Ασχετότητας

..."Είναι ο Ντιοταλέβι" είπε ο Μπέλμπο κι έκανε τις συστάσεις.
"Α, ήρθατε να κοιτάξετε τους Ναϊτες; Δύστυχε. Άκου, μου ήρθε στο μυαλό ένα ωραίο: Αθιγγανική Πολεοδομία".
"Ωραίο", είπε ο Μπέλμπο με θαυμασμό. "Εγώ σκέφτηκα την Ιππική Τέχνη των Αζτέκων".
"Εξαίσιο. Όμως το κατατάσσεις στην Υγροτομία ή στα Αδύνατα;"
"Μια στιγμή να δούμε", είπε ο Μπέλμπο. Έψαξε στο συρτάρι και έβγαλε μερικά φύλλα χαρτί. "Υγροτομία...". Με κοίταξε και αντιλήφθηκε την περιέργειά μου. "Μάθετε ότι Υγροτομία είναι η τέχνη του να τεμαχίζεις το ζουμί. Όχι", στράφηκε στον Ντιοταλέβι, "η Υγροτομία δεν αποτελεί τομέα, αποτελεί επιμέρους θέμα, όπως η Μητραδελφοχαιρετιστήρια Μηχανική και η Τριχοκατάβαση, ανήκουν όλες στον τομέα της Τετρατριχεκτομίας".
"Τι είναι η τετραχε..." αποτόλμησα.
"Είναι η τέχνη του να κόβεις την τρίχα στα τέσσερα. Ο Τομέας αυτός περιλαμβάνει τη διδασκαλία αχρήστων τεχνικών, παραδείγματός χάριν η Μητραδεφλοχαιρετιστήρια Μηχανική σε διδάσκει να κατασκευάζεις μηχανές για να χαιρετάς τη θεία σου. Δεν είμαστε βέβαιοι αν στον τομέα αυτό θα πρέπει να εντάξουμε και την Τριχοκατάβαση, που είναι η τέχνη του να τη γλιτώνεις παρά τρίχα και δεν μου φαίνεται εντελώς άχρηστη, συμφωνείτε;"
"Σας παρακαλώ, πείτε μου τι είναι αυτή η ιστορία..." ικέτεψα.
"Ο Ντιοταλέβι και ο υποφαινόμενος οργανώνουμε την αναμόρφωση της γνώσης. Μια Σχολή της Συγκριτικής Ασχετότητας, όπου θα μελετώνται μαθήματα άχρηστα ή αδύνατα. Η Σχολή θα τείνει να παράγει μελέτες που θα είναι σε θέση να επαυξάνουν επ'άπειρον τον αριθμό των άσχετων μαθημάτων".
"Και πόσα τμήματα έχει;"
"Προς το παρόν τέσσερα, όμως μπορούν να περιλάβουν παν το επιστητόν. Το Τμήμα της Tετρατριχεκτομίας λειτουργεί προπαρασκευαστικά, σκοπός του είναι να εκπαιδεύσει τον νου στο άσχετο. Σημαντικό είναι το τμήμα των Αδυνάτων ή Impossibilia. Παραδείγματος χάριν, Αθιγγανική Πολεοδομία ή Ιππική Τέχνη των Αζτέκων... Ουσία του κλάδου είναι η κατανόηση των βαθυτέρων λόγων της μη-σχετικότητας του, και, ιδιαίτερα για το τμήμα των αδυνάτων, της μη-δυνατότητάς του. Ορίστε λοιπόν, Μορφηματική του Μορς, Ιστορία των Καλλιεργιών στην Ανταρκτική, Ιστορία της Ζωγραφικής στη Νήσο του Πάσχα, Σύγχρονη Σουμεριακή Λογοτεχνία, Στοιχεία Μοντεσοριανής Δοκιμολογίας, Ασσυρο-βαβυλωνιακός Φιλοτελισμός, Τεχνολογία του Τροχού στις Προκολομβιανές Αυτοκρατορίες, Εικονολογία Μπράιγ, Φωνητική του Βωβού Κινηματογράφου..."
"Τι λέτε για Ψυχολογία του Όχλου στη Σαχάρα;"
"Καλό", είπε ο Μπέλμπο.
"Καλό", είπε και ο Ντιοταλέβι με πεποίθηση. "Θα πρέπει να συνεργαστούμε. Ο νεαρός έχει στόφα, δε συμφωνείς Τζιάκοπο;"
"Ναι, το κατάλαβα αμέσως. Χθες το βράδυ έστηνε βλακώδεις συλλογισμούς με μεγάλη ευστροφία. Ας συνεχίσουμε όμως, αφού το θέμα μας ενδιαφέρει. Τι είχαμε βάλει στο τμήμα της Οξυμωρικής, γιατί δε βρίσκω πια τις σημειώσεις;"
Ο Ντιοταλέβι έβγαλε από την τσέπη του ένα φύλλο χαρτί και με κοίταξε με αποφθεγματική συμπάθεια: "Στην Οξυμωρική, όπως λέει και η ίδια η λέξη, βασιζόμαστε στην αυτοαντίφαση του κλάδου. Γι' αυτό και γνώμη μου είναι ότι η Αθιγγανική Πολεοδομία θα πρέπει να ενταχθεί εδώ..."
"Όχι", είπε ο Μπέλμπο, "μόνο αν ήταν Νομαδική Πολεοδομία. Τα αδύνατα έχουν σχέση με το εμπειρικά απραγματοποίητο, η Οξυμωρική με μια αντίφαση των όρων".
"Θα δούμε. Μα τι είχαμε βάλει στην Οξυμωρική; Ορίστε, Θεσμοί της Εξέγερσης, Παρμενίδεια Δυναμική, Ηρακλείτεια Στατική, Σπαρτιατικός Συβαριτισμός, Θεσμοί της Λαϊκής Ολιγαρχίας, Ιστορία των καινοτόμων Παραδόσεων, Ταυτολογική Διαλεκτική, Ρητορική του Μπούλ..."
Τώρα ένιωθα την πρόκληση να δείξω το ταμπεραμέντο μου: "Θα μπορούσα να προτείνω μια Γραμματική των Εξαιρέσεων;"
"Ωραίο, ωραίο!" είπαν και οι δύο μαζί και βιάστηκαν να το σημειώσουν.
"Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα", είπα.
"Ποιο;"
"Αν κοινοποιήσετε το σχέδιό σας, θα εμφανισθεί ένα σωρό κόσμος με έγκυρα συγγράμματα".

Για τον Σπίθα, που έχει σεληνιαστεί εσχάτως (όχι αδίκως τολμώ να πω) σχετικά με τις αλήθειες και τα ψέματα των πολιτικών, και κατά πόσον αυτά δημιουργούν ή αναιρούν πραγματικότητες.
Από το Εκκρεμές του Φουκώ, του Ουμπέρτο Έκο (αριστούργημα από τα ελάχιστα) το οποίο δηιγείται μια αριστουργηματική ιστορία συνωμοσίας η οποία παράγει απτά αποτελέσματα από μια ιστορία που ξεκίνησε από χαβαλέ, στόμα σε στόμα. Όποιος επιθυμεί (ακούς Σπίθα;) να κάνει μερικούς συνειρμούς με τις λέξεις με έντονο χρώμα (δικό μου) και τους πολιτικοί μας. Κάθε ομοιότητα είναι προφανώς λίαν συμπτωματική και όλως τυχαία. Ιδιαίτερα θα μπορούσε να μας απασχολήσει και η σχεδόν ανεπαίσθητη διαφορά του Αδυνάτου από το Οξύμωρο...

Οι 100 μεγάλοι Έλληνες - Fin

Και είχαμε λοιπόν και την ολοκλήρωση αυτού του μεγάλου συμβάντος που εδώ και μέρες ήθελα να σχολιάσω μα δεν προλάβαινα λόγω της δουλειάς που μας έχει φάει εσχάτως (το έχουμε πει άλλωστε: αν η δουλειά ήταν κάτι καλό δεν θα μας πλήρωναν γι'αυτήν).
Μέγας Αλέξανδρος λοιπόν. Λίγο έως πολύ αναμενώμενο, όχι μόνο για τους λόγους που προσφάτως είχαμε αναπτύξει (παρεμπιπτόντως ρίχτε μια ματιά και στην εξ-αιρετικά ενδιαφέρουσα άποψη του polse).

Κατ' αρχήν, ας πούμε δυο λόγια για την όλη (τελική) εκπομπή: εν πολλοίς, φαρσοκωμωδία (αν και είχε και τα όμορφά της, όπως τον κύριο Δεσποτόπουλο για παράδειγμα!). Δεν διαφωνώ ότι για καθέναν από τους δέκα είχε επιλεχθεί κάποιος να τον παρουσιάσει, αλλά το να κάθονται να τρώγωνται στο πλατώ για το αν ήταν καλύτερος ο τάδε ή ο δείνα ήταν πραγματικά αστείο, πόσω δε μάλλον όταν μιλάμε για τελείως διαφορετικές (είτε εξ αντικειμένου είτε εκ περιστάσεων) προσωπικότητες. Πως μπορείς πχ να συγκρίνεις τον Βενιζέλο με τον Καραμανλή, ακόμη κι αν είναι και οι δύο πολιτικοί; Αδύνατον. Αυτό λοιπόν ήταν μια μεγάλη (αν και οφθαλμοφανής) παγίδα που δυστυχώς δεν διέκρινε κανείς (πιθανώς από την "πώρωση" των στιγμών). Ιδιαίτερη εντύπωση (αρνητική) μου προκάλεσε η ημιμάθεια κάποιων παρευρισκομένων (διότι δεν θέλω να πω ότι επρόκειτο για ηθελημένη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων), όπως για παράδειγμα κάποιες μυστήριες απόψεις περί Περικλέους που εξεφράσθησαν (για να μπουν ευτυχώς σχεδόν άμεσα στην θέση τους από το "ακροατήριο"). Γενικά ειπώθηκαν πάμπολλες ιστορικές ανακρίβειες, με μοναδικό γνώμωνα την... υποβάθμιση του "αντιπάλου" προκειμένου να βοηθηθεί "το δικό μας παιδί", ατόπημα στο οποίο υπέπεσαν πολλοί. Δε μου λέτε ρε φωστήρες: ένας Περικλής ή ένας Πλάτωνας (κρατήστε τα αυτά τα δυο ονόματα) χρειάζεται υποβάθμιση; Ή μήπως θα τα βάψει μαύρα που βγήκε κάτω από τον (κάθε) Παπανικολάου; Μην πω το άλλο το αστειότατον (όταν ήδη ήμασταν στην τελική τριάδα) όπου η κατά τα λοιπά συμπαθέστατη κυρία Χούκλη δίκην μιζαδώρου "ενημέρωνε" τους παρευρισκομένους ότι ο Παπανικολάου διάβαζε Πλάτωνα, ή ότι συμπαθούσε τον Καραμανλή... Ακόμη κι αυτοί που επεχείρησαν να μειώσουν τον Κολοκοτρώνη ξέχασαν πως αν δεν ήταν ο Κολοκοτρώνης πιθανώς εμείς να μην ήμασταν σήμερα έτσι όπως είμαστε. Αστειότητες...

Για να καταλάβετε πόσο "σκοτεινά" και "δυσνόητα" είναι τα διαχωριστικά σημεία ανάμεσα σε τόσο μεγάλες προσωπικότητες, ακόμη κι αν είναι ομορές θα σας θέσω ένα ερώτημα: είναι γνωστό ότι η Παγκόσμια Φιλοσοφία χωρίζεται στους προσωκρατικούς και στους... υπολοίπους. Το σημείο τομής είναι το πρόσωπο του Σωκράτη, ο οποίος ήταν αναντίλεκτα μια από τις μεγαλύτερες μορφές που ανέπνευσαν οξυγόνο σε τούτον τον πλανήτη. Έχετε, λοιπόν, αναρωτηθεί κατά πόσον τον γνωρίζουμε τον Σωκράτη; Κατά πόσον ο Σωκράτης ήταν όντως ο Σωκράτης που ξέρουμε; Δεν κάνω καθόλου πλάκα και μην με κοιτάτε καθόλου λοξά. Ο Σωκράτης δεν έγραψε ποτέ του τίποτε και όλα τα γνωρίζουμε από τον Πλάτωνα, του οποίου οι Διάλογοι είχαν ως κεντρικό πρόσωπο τον Σωκράτη (με όσα αυτό συνεπαγόταν, δηλαδή την Διαλεκτική, την Ηθική κλπ, κλπ). Άρα, για να "απεικονίσουμε" τον Σωκράτη αποδεχόμαστε σιωπηρά και δίχως καν να μας περάσει από το μυαλό πως ο Πλάτωνας έχει περιγράψει απόλυτα τον Σωκράτη ακριβώς όπως ήταν, παραθέτοντας τα λόγια που είπε. Εδώ όμως αναφύεται ένα άλλο πρόβλημα, ότι ο Πλάτωνας συνέχισε να συγγράφει ακόμη κι όταν ο Σωκράτης είχε πλέον πεθάνει, άρα αν αποδεχθούμε το πρώτο σκέλος της υπόθεσης αυτομάτως καταλήγουμε σε άτοπο. Το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο αν αναλογιστούμε ότι ο Σωκράτης ήταν όντως ακριβώς όπως τον περιέγραφε ο Πλάτωνας, ίσως μέχρι τελικού κόμματος κιόλας, γεγονός που γνωρίζουμε από τρία αναμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα: πρώτον, ότι οι Αθηναίοι έκαναν τα πάντα για να τον φάνε. Δεύτερον, ότι το σκυλομετάνοιωσαν σχεδόν αμέσως με το που τον έφαγαν. Και τρίτον, ότι δεν υπήρξε ούτε ένας σύγχρονος ή έστω "άμεσα" μεταγενέστερος που να αμφισβήτησε το πρόσωπο του Σωκράτη ως προς τα πλατωνικά κείμενα. Άρα ο Σωκράτης ήταν όντως έτσι. Πως γίνεται όμως να ήταν ακριβώς έτσι ένας άνθρωπος που ποτέ του δεν άφησε ούτε μία αράδα λέξεις, παρά μόνο γνωρίζουμε γι'αυτόν όσα μας έχουν μαρτυρήσει άλλοι; Απλούστατο: διότι ο Πλάτωνας ήταν το τεράστιο και απίστευτο μυαλό που ήταν. Γι'αυτό και μελετάται παγκοσμίως 2500 χρόνια μετά, γι'αυτό και θεωρείται κορυφή, γι'αυτό και όλοι μιλάνε για τον Πλάτωνα. Διότι απλούστατα ήταν ο Πλάτωνας, ένα μυαλό τεράστιο όσο δεν πήγαινε: ο Πλάτωνας δεν διδάχθηκε απλώς από τον Σωκράτη. Η διδασκαλία του Σωκράτη ήταν τόσο δυνατή, αληθινή και καθαρή που κυριολεκτικά εμπότισε πλήρως, έως και μετάλλαξε το μυαλό του Πλάτωνα, την ηθική του και την εν γένει στάση Ζωής του ολάκερη. Άρα ποιος ήταν σημαντικότερος; Ο Σωκράτης που έκανε έτσι τον Πλάτωνα, ή ο Πλάτωνας άνευ του οποίου ίσως να μην ξέραμε καν σήμερα τον Σωκράτη; Φυσικά ένα τέτοιο ερώτημα δεν υπάρχει λόγος να απαντηθεί, διότι απλούστατα ο ένας ήταν ο Σωκράτης, ο άλλος ο Πλάτωνας, όπως αντίστοιχα ο παράλλος είναι ο Μεγαλέξανδρος και πάει λέγοντας. Μοναδικές προσωπικότητες. Κορυφαίες. Μέγιστες.

Σε κάποιο σημείο ειπώθηκε κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον, αν και γελοιωδώς αναληθές (μιας και ειπώθηκε με ιδιαίτερο στόμφο, κάπου μεταξύ οργής και απαξίωσης): ότι αν η εν λόγω ψηφοφορία ήταν παγκόσμια, οι 3 φιλόσοφοι θα ήταν πρώτοι. Σωστότατο!
Το πρόβλημα είναι ότι την ίδιαν στιγμή είναι δραματικότατα λάθος (και το οποίο δυστυχώς επικρατεί). Διότι ο Σωκράτης, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης θα έβγαιναν πρώτοι αν σε παγκόσμιο επίπεδο ψήφιζαν Ακαδημαϊκοί. Αν ψήφιζαν φυσικοί, το πιθανότερο είναι ότι θα έβγαινε ο Δημόκριτος (ο οποίος έχει στα σωσμένα έργα του και αριστουργηματιές παρεναίσεις πέραν της φυσικής, παρεμπιτόντως). Ως επίσης -για να το φέρουμε πιο πολύ στα δικά μας μέτρα και σταθμά- αν ψήφιζαν σε παγκόσμιο επίπεδο και οι απλοί καθημερινοί πολίτες μάλλον δεν θα έβγαιναν πρώτοι, αλλά ίσως ούτε καν στην δεκάδα. Γενικά οι ξένοι έχουν τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης και ακόμη πιο διαφορετικά κριτήρια. Και για να υπενθυμίσω αυτό που έγραψα πιο πάνω, ο Πλάτων δεν έχει την παραμικρή ανάγκη να βγει πρώτος, ένατος ή ογδοηκοστός έκτος. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε εμείς είναι που αναδεικνύει τον Πλάτωνα και τον κάθε Πλάτωνα στην θέση την οποίαν τελικώς έλαβε ο καθείς. Και αυτό είναι που έχει τεράστια αξία.

Και ο τρόπος σκέψης μας ανέδειξε τον Μέγα Αλέξανδρο.
Έναν Μέγα Αλέξανδρο που όπως ήδη έχω αναφέρει εκτιμώς πως οι περισσότεροι ψήφισαν κατά κύριο λόγο για την διένεξή μας με τα Σκόπια. Χμμμμμμμμμμμ......... αυτό, είναι μόνο η μια όψη του νομίσματος. Ήθελα να έγραφα από το πρώτο σεντόνι και την δεύτερη, το βρήκα όμως πιο ενδιαφέρον να την άφηνα θαμμένη δίχως καν το παραμικρό υπονοούμενο. Αλήθεια, έχει κάτσει κανείς σας να αναρωτηθεί για ποιον λόγο έχουμε όλη αυτή τη μανία με τον Μεγαλέξανδρο; Και εννοώ να αναρωτηθεί αυστηρά αντικειμενικά, δίχως τις υποτιθέμενες διανοουμενιστικές παπαριές που κουβαλάει στο κεφάλι του καθένας έχωντας την απόλυτη επίγνωση ότι τα ξέρει όλα (ενώ στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν ξέρει τίποτε, αλλά ενοχλεί κι εμάς που όντως τα ξέρουμε!). Ξαναλέω: αντικειμενικά. Να σας το πω αλλιώς. Από τα αρχαία χρόνια ο Κύκλος ήταν το σύμβολο που όλοι θεωρούσαν Τέλειο. Η επιχειρηματολογία γνωστή: δεν έχει αρχή και τέλος, όλα τα σημεία ισαπέχουν από το κέντρο κλπ, κλπ, κλπ. Επίσης, ο Κύκλος είναι ένα σύμβολο που προκαλεί εσωτερικά ερεθίσματα στον άνθρωπο. Πάντα μας τραβάει η Πανσέληνος, πάντα ζωγραφίζαμε από παιδιά κιόλας στρογγυλή την Γη, πάντα είχαμε τον κύκλο ως σημείο αναφοράς ακόμη και στις καθημερινές μας εκφράσεις. Αυτά και πάμπολλα άλλα συμβαίνουν επειδή ο Κύκλος είναι λεγόμενο Αρχέτυπο. Τα Αρχέτυπα δεν είναι απλώς πρότυπα. Πρακτικά είναι ακριβώς αυτά που περιέγραψε ως Ιδέες ο Πλάτωνας. Μην ξεφεύγουμε όμως. Ο Κύκλος είναι αρχέτυπο. Ο Σταυρός (που φυσικά δεν περίμενε του χριστιανοί να διαδωθεί στον κόσμο) είναι Αρχέτυπο. Η Φωτιά είναι Αρχέτυπο. Το ίδιο και ο Κεραυνός. Και πάει λέγοντας. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στις προσωπικότητες, διότι τα αρχέτυπα δεν είναι μόνο τα σύμβολα. Ο Μέγας Αλέξανδρος λοιπόν νομίζω ότι είναι Αρχέτυπο και ξέρετε γιατί; Εδώ θα γελάσουμε πολύ κι αυτό διότι ο Μέγας Αλέξανδρος μόνο αυτός που οι προπαγανδιστές (διαφόρων τάσεων) διατυμπανίζουν δεν ήταν...

Όπως προανέφερα, έχω την αίσθηση πως οι περισσότεροι ψήφισαν Μεγαλέξανδρο για την διένεξή μας με τα Σκόπια. Σίγουρα θα ήταν ψηλά στην αξιολογούμενη κλίμακα ο Μέγας ακόμη και δίχως τους Σκοπιανούς, πιθανώς να ήταν ξανά πρώτος κιόλας, όμως ίσως να μην ήταν τόσο άνετα πρώτος και μάλιστα σχεδόν σε ολόκληρη τη διαδικασία με τις τρεις κλιμακωτές ψηφοφορίες (για τους 100, για τους 10 και εν συνεχεία για τον έναν). Υπάρχει όμως και ο πιο ισχυρός υποσυνείδητος λόγος κατά τον οποίον ο Έλληνας βλέπει στον Μεγαλέξανδρο τον εαυτό του. Και δεν κάνω καθόλου πλάκα...
Ξαναρωτάω: έχετε σκεφτεί τι ήταν ο Μεγαλέξανδρος; Ήταν ένας άνθρωπος των άκρων, ακριβώς όπως ο ΝεοΈλληνας. Με τα πλείστα όσα χαρίσματα, μα και τα πλείστα όσα μειονεκτήματα συνάμα, όπως ο ΝεοΈλληνας. Υπερβολικά φιλόδοξος μα δίχως το παραμικρό μέτρο και με μια τάση προς την καλοπέραση, όπως ο ΝεοΈλληνας. Τετραπέρατος και οξύνους, μα βολεψάκιας και υπερφύαλος, όπως ο ΝεοΈλληνας. Ικανός να κατακτήσει τα πάντα ακόμη και υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες, μα εξίσου ικανός να καταστρέψει τα πάντα και να φτάσει στο χείλος της καταστροφής επειδή πχ πούλησε τον καλύτερό του φίλο και δη, μέσα σε συνθήκες ευδαιμονικού κορεσμού, ακριβώς όπως ο ΝεοΈλληνας.
Ένας Μέγας Αλέξανδρος τον οποίον ακολούθησαν πιστά και με τυφλή εμπιστοσύνη πλήθος στρατιωτών (που ήξεραν πολύ καλά τι σήμαινε αυτό), στον οποίον όμως άρχισαν να μουρμουρίζουν επειδή άλλαξε συνήθειες. Ένας Μέγας Αλέξανδρος ο οποίος σκότωσε τον καλύτερό του φίλο σε μια στιγμή απύθμενης οργής και που παραλίγο ν'αυτοκτονήσει μόλις συνειδητοποίησε τι έκανε και που παρόλη την στάση του δεν τον πούλησε κανείς (αν και θα μπορούσε). Ένα απίστευτο στρατηγικό μυαλό που ικανοποίησε όλες τις φιλοδοξίες του στο έπακρο, που είχε όμως το σθένος να χύσει στην έρημο το "μισό ποτήρι" νερό που του προσέφεραν για να δείξει ότι είναι ίσος με τους συμμαχητές του. Ένας Μέγας Αλέξανδρος που μπροστά στον Γόρδιο Δεσμό μηχανεύτηκε την απλούστατη λύση του Σπαθιού αντί για την καταπόνηση του να ψάξει βρει την άκρη, που μόλις είδε από κοντά την περσική χλιδή κατακτήθηκε δίχως δεύτερη σκέψη, μα που ποτέ όμως δεν σκέφτηκε απλά ή ανεπαρκώς στην μάχη ή στην εδραίωση της κυριαρχίας του ή στο κτίσημο πόλεων στα σωστά σημεία κλπ. Πόσα και πόσα θα μπορούσαμε να πούμε για τον Μέγα Αλέξανδρο. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αν ο Μέγας Αλέξανδρος ζούσε σήμερα θα έβριζε καθημερινά το Δημόσιο αλλά την ίδια στιγμή θα έβαζε λυτούς και δεμένους για να μπει σε αυτό και δη, μονιμοποιημένος. Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε, απλούστατα, σχεδόν όλα τα ακραία στοιχεία που συνθέτουν την ψυχοσύνθεση του ΝεοΈλληνα. Και όσο κι αν δεν μας πηγαίνει το μυαλό, αυτά τα στοιχεία τα αναγνωρίζει το υποσυνείδητο, ευκολότατα κιόλας. Όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Πιθανώς ναι. Και μάλλον δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, αφού πρακτικά οι περισσότεροι βάζουν μπροστά στις προσωπικές τους συμφωνίες ή διαφωνίες και κολλάνε στον (κάθε) μεγαλέξανδρο τα κουσούρια που κατά το δοκούν επιθυμούν (σβήνοντας ταυτοχρόνως όλα όσα θεωρούν "εσφαλμένα"). Και εν προκειμένω μάλλον θα έπρεπε να μας προβληματίσει αυτή η επίσης ακραία συμπεριφορά (αφού ναι μεν θέλουμε να το κάνουμε εμείς στους άλλους, αλλά όταν το κάνουν οι άλλοι στους δικούς "μας" τότε γίνεται χαμός.

Κατακλείδα δε νομίζω να υπάρχει. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει. Δηλαδή, όχι πέραν των όσων είχαμε πει και στο πρώτο σεντόνι, ότι δηλαδή η όλη διαδικασία ήταν μάλλον αστεία αλλά με ανεκτίμητα αποτελέσματα, συν το ότι πάμπολλοι "μεγάλοι" μπήκαν στην εκατοντάδα από ηλιθιωδώς έως μην πω τι άλλο... Και για να μείνουμε στον Μεγαλέξανδρο, κατ' εμέ -όσο κι αν κωλοχτυπιούνται αι ορδαί πολλών και διαφόρων περιέργων και μη-ο Μεγαλέξανδρος είναι από τις μέγιστες προσωπικότητες παγκοσμίως. Κι αναφορικά με τον κύριο που είπε ότι αν η ψηφοφορία ήταν παγκόσμια θα έβγαιναν ασυζητητί πρώτοι οι 3 φιλόσοφοι να του υπενθυμίσω πως μάλλον του διέφυγε ότι για τον Μεγαλέξανδρο ήρθαν δύο Βρεττανοί (των οποίων η παρουσία και κυρίως η επιχειρηματολογία δεν το κρύβω ότι και μου άρεσε και με συγκίνησε) ενώ για τους 3 φιλόσοφους ούτε μισός. Και επειδή αφήσαμε μια εκκρεμότητα ανοικτή πιο πάνω, να την κλείσουμε: σας είχα πει να κρατήσετε δυο ονόματα: του Περικλή και του Πλάτωνα.
Αυτοί ήταν οι επιλογές μου.
Χαίρετε.