Κατσαρός στον Γκώνια και έχουμε τετ-α-κε...

Πως είπατε; Που κολάει το τετ-α-κε; Γιατί, αυτοί οι δύο με την μπάλα που κολάνε; Μιλάμε ότι τους ακούς και ξεχνάς ακόμη και αυτά που ξέρεις... Έχετε ακούσει ποτέ τον Γκώνια να κάνει ανάλυση αγώνα κατά τη διάρκεια του ματς; ποτέ. Μετά όμως δίνει ρεσιτάλ: ο έτσι που έμπαινε από δεξιά και τον κάλυπτε ο άλλος (ναι, ναι, να σιγοντάρει ο Κατσαρός) και ο άλλος που άλλαζε θέση με τον δείνα με αποτέλεσμα να.... Χέσε ψηλά κι αγνάντευε.
"Ευτυχώς που δεν με άκουσε ο Γκουαρντιόλα" είπε μετά την ισοφάριση ο Γκώνιας. Μα γι'αυτό δεν σε άκουσε αγόρι μου, επειδή αυτός είναι στην Μπάρτσα κι εσύ σχολιάζεις (με τα δικά μου λεφτά) στην ΝΕΤ. Τόσο απλό... Αμ το άλλο το κορυφαίο; Λέει ο μέγιστος μετά την αποβολή "όσο δεν τελειώνει το ματς η Τσέλσυ, η Μπαρτσελόνα θα είναι μέσα στο παιχνίδι", λες και η Μπαρτσελόνα είναι καμιά ομαδούλα Γ' Εθνικής Ελλάδος. Λες και έπαιζε, Τσέλσυ-Ταλαιπωριακός, ένα πράγμα, και η Τσέλσυ δεν έβγαινε μπροστά όχι επειδή τα'χε κάνει πάνω της, αλλά επειδή απαξιούσε ν'ασχοληθεί με τον αντίπαλο. Δηλαδή, ειλικρινά το λέω, αλλά θα μας φτάσουν στο πλέον χαμερπές σημείο να αναπωλήσουμε τον κυρ-Βερνίκο...
Όπως και να'χει, έχουμε πολλά να πούμε περί αθλητικών.

Ερώτηση πρώτη: Το κοράκι χθες ήταν στημένο; Εξυπηρετούσε την παράγκα της UEFA; Ήταν σε εντεταλμένη υπηρεσία; Ή μήπως ήταν απλά μετριότατος; Η Μπάρτσα ακόμη κι αν έμενε εκτός θα εξακολουθήσει να θεωρείται η εθνική ομάδα του έθνους των Καταλανών, το επιτελείο της θα συνεχίσει να δουλεύει με την ίδια θέρμη, οι οπαδοί της θα συνεχίζουν να πίνουν νερό στ'όνομά της. Αν η UEFA ήθελε να τονώσει κάποιου το ενδιαφέρον, αυτός θα έπρεπε να είναι ο Αμπράμοβιτς, έτσι δεν είναι; Για πείτε μου λοιπόν, αν η χθεσινή διαιτησία είχε γίνει στο ελληνικό πρωτάθλημα τι θα λέγαμε αυτήν την στιγμή; Τι πρωτοσέλιδα εφημερίδων θα είχαμε; Τι αφορισμούς θ'ακούγαμε; Φυσικά τώρα όλοι λένε το προφανές: ότι ο κόραξ ήταν απλώς μέτριος και λίγος για ένα τέτοιο παιχνίδι, όμως η σύγκριση με τις ημέτερες αντιδράσεις για τα εγχώρια είναι αναπόφευκτες...

Ερώτηση δεύτερη: στο γερμανικό πρωτάθλημα η Βόλφσμπουργκ κυνηγάει το πρώτο τηςε ιστορίας της. Με το πρωτάθλημα να είναι κυριολεκτικά λίγα μέτρα πριν το... φώτο φίνις, ο Μάγκατ προχθές ανακοίνωσε ότι από την επόμενη χρονιά θα προπονεί την Σάλκε (επιτέλους πήραμε έναν προπονητή της προκοπής. Να πέσουν και λίγα φράγκα όμως). Παραδόξως όχι μόνο δεν έχουν...κρεμάσει τον προδότη, αλλά η διοίκηση της Βόλφσμπουργκ έβγαλε και μια απολύτως ανεκδιήγητη ανακοίνωση, με την οποίαν ευχαριστεί τον Μάγκατ για την προσφορά του στην ομάδα, ευελπιστεί ότι η παρουσία του θα ολοκληρωθεί με τον πολυπόθητο τίτλο και του εύχεται καλή συνέχεια στην Σάλκε. Μα τι κάνουν αυτοί οι απολίτιστοι; Αντί να έχουμε σφαίρες μέσα σε ταχυδρομικούς φακέλους, αντί να έχουμε απειλητικά τηλεφωνήματα και εξοργισμένες διαδηλώσεις, αντί να καίνε το ομοίωμα του προδότη και να τυπώνουν ευρά έχουμε...ευχαριστήριο ανακοίνωση, δίχως καν ν'ανοίξει έστω μια μύτη; Αίσχος.... Φυσικά αντίστοιχο αίσχος αποτελούν και οι δηλώσεις του Κασίγιας μετά τον διασυρμό (αααααχχχχ!) από την Μπαρτσελόνα, ότι "μας ισοπέδωσαν, ήταν πολύ καλύτεροι", αντί να τα ρίξει στην διαιτησία. Οι συγκρίσεις και πάλι αναπόφευκτες...

Ερώτηση τρίτη: Έβλεπα τον χθεσινό ημιτελικό και αναρωτιώμουν πολλά και διάφορα. Ο Ντρογμπά, επί παραδείγματι πήγε στην Τσέλσυ (με ένα τσουβάλι λεφτά κιόλας) στα 26 του. Αν με τα ίδια λεφτά ήταν να έρθει στην Ελλάδα άραγε τι θα ακούγαμε; Μήπως ότι αν ήταν ταλέντο σιγά μην έμενε στην Γαλλία μέχρι τα 26; Μήπως ότι θα τον είχαν τσιμπήσει από τα 20 του αν όντως ήταν παικταράς; Μήπως ότι αν ήταν τόσο μεγάλος παίκτης σιγά μην τον άφηνε η Λυών; Άραγε ένας παίκτης με το επώνυμο Κακά θα ερχόταν ποτέ έστω και να δοκιμαστεί σε ελληνική ομάδα; Φαντάζεστε πρωτοσέλιδα; Φτου κακά, Μυρίζει από μακρυά η μεταγραφή κλπ. Τι θα έλεγε ο κόσμος αν επρόκειτο να έρθει κάποιος 20χρονος πιτσιρικάς από την Αλγερία με το όνομα Ζιντάν; Τι θα είχε ακούσει ο πρόεδρος της ομάδας αν εμπιστευόταν τον παντελώς άπειρο Γκουαρντιόλα μόνο και μόνο επειδή είναι από τα τσικό της ομάδας και ήταν επί σειρά ετών η σημαία; Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες...

Ερώτηση τέταρτη: τι θα έλεγε ο κόσμος (εχθροί και φίλοι) εάν η ομαδάρα μας έπαιζε φουλ αμυντικά για 2 σερί παιχνίδια, όπως η Τσέλσυ των δεκάδων αστέρων και των εκατοντάδων εκατομμυρίων απέναντι στην Μπαρτσελόνα; Οι μισοί θα κατηγορούσαν γιατί έμεινε πίσω, οι άλλοι μισή θα πανηγύριζαν για την τεράστια μπάλα. Μην πω για τα πρωτοσέλιδα και τις λοιπές αναλύσεις. Φαντάζεστε τι θα ακούγαμε για τον κάθε άλλο ημέτερο Χίτινγκ αν είχε χειριστεί το παιχνίδι με τον αυτόν τρόπο; Το κεφάλι του επί πινάκιο θα ζητάγαμε: με τον άσχετο που έχουμε μπλέξει, που δεν κάνει για την ομάδα κλπ, κλπ. Οι συγκρίσεις εκ νέου αναπόφευκτες...

Ερώτηση πέμπτη: θα σας πω μια ιστορία που ξέρω καλά. Δημιουργός της πολύ μεγάλης Βέρντερ Βρέμης είναι ο Ρεχάγκελ. Ναι, ο δικός μας. Πριν από πολλά χρόνια αποφάσισε να κάνει το μεγάλο άλμα και να πάει στην Μπάγερν. Τον ευχαρίστησαν όλοι για την τεράστια προσφορά του και όλα καλά, παρόλο που τον Μπεκεμπάουερ δεν τον έχουν σε ιδιαίτερη εκτίμηση έξω από τη Βαυαρία. Με την Μπάγερν στους 4 του UEFA και πρώτη στη βαθμολογία ο "Κάιζερ" αποφασίζει να απολύσει τελείως αναιτίως τον Ρεχάγκελ (τον οποίον δεν πήγαινε όμως είχε πιεστεί να προσλάβει). Ε, από τότε ξεκινάει το αβυσσαλέο μίσος ανάμεσα σε Βέρντερ και Μπάγερν (όχι ότι πιο πριν υπήρχε εκτίμηση βέβαια, ελάχιστοι την πάνε την Μπάγερν πέραν των δικών της): επειδή οι οπαδοί της Βέρντερ θεώρησαν ότι ο Μπεκεμπάουερ δεν επέτρεψε στον Ρεχάγκελ να πάρει τους τίτλους που άξιζε. Με άλλη ομάδα... Θέλετε μήπως ημέτερα παραδείγματα; Οι συγκρίσεις ξανά αναπόφευκτες...

Ερώτηση έκτη: σε ξένα πρωταθλήματα έχει παρατηρηθεί το αισχρό φαινόμενο την αγωνιστική που κρίνεται ο τίτλος ο ηττημένος να χειροκροτά (σε παράταξη κιόλας) τον νικητή. Το έχουμε δει ακόμη και σε αγώνα Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, όπου το μίσος ξεπερνάει κάθε όριο (μιας και δεν είναι ποδοσφαιρικό, αλλά πολιτικό, ιστορικό και εθνικό). Φαντάζεστε τι θα γινόταν εδώ πέρα αν είχαμε κάτι τέτοιο; ΑΘα παίζαμε ακόμη ξύλο, ναι ή όχι; Χθες είδαμε στο 80φεύγα με την Μπαρτσελόνα να είναι στο καναβάτσο, με 10 παίκτες και με το ενάμιση πόδι εκτός τελικού τον Γκουαρντιόλα να είναι αγκαλιασμένος με τον Χίτινγκ και να τα λένε γελώντας. Δεν θα κάναμε λόγο για στημένο αυτήν την στιγμή; Δεν θα μιλάγαμε για ύποπτη συμπεριφορά; Δεν θα εκτοξεύαμε αφορισμούς και κατάρες σήμερα για τον προπονητή που εν αντιθέσει με την ιστορία της ομαδάρας είδε ένα τόσο σημαντικό ματς τελείως σορολόπ; Οι συγκρίσεις για μια ακόμη φορά αναπόφευκτες...

Έχετε καταλάβει πόσο πίσω είμαστε; Τι άλλο δηλαδή πρέπει να συμβεί για να συνειδητοποιήσουμε πως δεν ψιχαλίζει αλλά μας φτύνουν; Για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και για ακόμη περισσότερους δεν πρόκειται ποτέ να κάνουμε κάτι σοβαρό στο ποδόσφαιρο. Ακόμη κι αν κοιμηθεί ο θεός του ποδοσφαίρου όπως το 2004 θα αποδειχθεί συμπτωματικό. Και δεν θα αποδειχθεί από μόνο του, εμείς θα κάνουμε τα πάντα για να αποδείξουμε ότι ήταν συμπτωματικό... Διότι μας αρέσει το δούλεμα, μας αρέσει το κουτόχορτο, μας αρέσει η μιζέρια της δικαιολογίας. Παράλληλα, είμαστε λαός που μισεί θανάσιμα την συστηματική δουλειά.

Και μερικά παραλειπόμενα: Από πέρσυ τα λέγαμε για την πολυμετοχικότητα. Από πέρσυ προειδοποιούσαμε τους βάζελους, φίλους και μη, να μην τρώνε το κουτόχορτο Βγενόπουλου. Τώρα, απλά καθόμαστε σε μια γωνία και γελάμε με την καρδιά μας. τα έχουμε ξαναπεί ότι η έτερη (φετινή) μάστιγα του βάζελου στην μπάλα είναι οι κοντοί. Θα έρθει η ώρα που θα το διαπιστώσουν οικτρά και αυτό. Μέχρι τότε εμείς θα συνεχίσουμε να γελάμε μέχρι δακρύων.
Σε'μάς, όλα δείχνουν ότι Βαλβέρδε τέλος, πλην συγκλονιστικού απροόπτου δηλαδή. Έναν πραγματικά σοβαρό προπονητή φέραμε κι αυτόν σπεύδουμε να τον διώξουμε (έχει ελαττώματα όμως και μάλιστα σοβαρά: θέλει λεφτά...). Και μην που πείτε τις φόλες που ακούγονται δεξιά κι αριστερά ότι ο Ολυμπιακός του δίνει τα ίδια λεφτά αλλά με άλλους όρους κλπ. Αν ήταν τα ίδια αφενός θα το δεχόταν, αφετέρου όμως ο Κόκκαλης έχει δείξει και σε άλλες περιπτώσεις ότι όταν λέει "με τους δικούς του όρους" υπάρχουν και άλλα από πίσω. Και από τον Βαλβέρδε θα πάμε σε ποιον; Πιθανώς τον Κετσπάγια (λυπάμαι αλλά δεν μου γεμίζει το μάτι με την καμία. Μην πω τίποτε πιο βαρύ...), ή (αν πιστεψουμε πάλι τα ρεπορτάζ) στον Μαντσίνι (τώρα δέσαμε), ή στον Τερίμ (ωχ...), ή στον Κούμαν (από τους ελάχιστους πραγματικά χειρότερους από τον Τεν Κάτε) και πάει λέγοντας. Το μοναδικό πραγματικά ρεαλιστικό όνομα απ'αυτά είναι του Κετσπάγια: μικρό το ποσόν αποζημίωσής του...
Για την ώρα αυτά...