Up the Hammers III

Αν και ακόμη δεν έχω συνέλθει από το διήμερο που πέρασε, δεν μπορώ να παραλείψω σε καμία περίπτωση την κριτική του μεγαλειώδους αυτού φεστιβάλ.
Κατ' αρχήν δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στα τρία UTH. Ήταν τελείως διαφορετικά όλα τους και αυτό είναι καλό φυσικά. Αναφορικά με το UTH III, μπορώ να πω ότι μας πήρε τα κεφάλια ανηλεώς. Βέβαια έχω να πω πολλά, αλλά η κατ' αρχήν γεύση που έμεινε ήταν πως εγάμησε (για να το θέσω εις τη δημοτική δηλαδή).

Μέρα πρώτη, 11 Απριλίου 2008
Dantesco
Δυστυχώς δεν εμφανίσθηκαν. Απ'όσο ρώτησα, κάτι ακούστηκε πως ο κιθαρίστας τους έπαθε κάποιο καρδιακό επεισόδιο και ήταν στο νοσοκομείο. Μικρή η ζημιά της απουσίας τους, μπροστά στην υγεία του παιδιού. Του ευχόμαστε σύσσωμοι περαστικά και σιδερένιος.
Heathendom
Το έλα να δεις... Αυτοί εδώ θα εξελιχθούν σε μεγάλη μπάντα (ευελπιστώ). Ναι μεν δείχνουν να επικρατούν τα doom στοιχεία τους (γεγονός που δεν μπορώ να πω ότι με χαροποιεί και ιδιαίτερα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), όμως τα κομμάτια τους τόσο ως συνθέσεις, όσο και ως εκτελέσεις είναι εκπληκτικά. Εξαιρετική εμφάνιση, πολύ καλός ήχος, θετικότατη η παρουσία τους. Τα τραγούδια τους ήταν μια μίξη από το demo και του επερχόμενου πρώτου δίσκου τους. Μια ακόμη μεγάλη ελπίδα της ελληνικής σκηνής η οποία εύχομαι να μην πάει στράφι. Α, επίσης... ξεκίνησαν με το War and Pain (και ουδέν άλλο σχόλιον.....).
Airged L'Amh
Πανικός... Το τι (μουσικό) ξύλο έπεσε δεν περιγράφεται εύκολα. Τεράστια μπάντα, διεθνών προδιαγραφών ασυζητητί. Με νέο δίσκο -τον δεύτερο- στο ενεργητικό τους αποδεικνύουν ότι είναι μια σταθερή αξία της χώρας, ένα πολύ δυνατό χαρτί. Ο νέος τους δίσκος είναι πιο "αργός" σε σχέση με τον πρώτο αλλά αυτό ουδόλως με απασχολεί, δεδομένων τα τραγουδιών που περιέχει και τα οποία τσακίζουν κόκκαλα. Έπαιξαν τραγούδια από όλο το χρονικό φάσμα τους, ήτοι και από το αριστουργηματικό demo τους, και από τους 2 δίσκους και γενικά έγινε χαμός. Εκπληκτική εμφάνιση, όπως ακριβώς την περιμέναμε, από ένα πραγματικά πολύ μεγάλο συγκρότημα. Και επίσης εκπληκτική η διασκευή στο Battle Hymns των Manowar.
Sentinel Beast
Η αλήθεια είναι ότι με έπιασε το κεφάλι μου λίγο. Πάνω-κάτω όπως τους θυμόμουν. Παρόλο που έχω μια σχεδόν έμφυτη κλίση προς τη γρήγορη μουσική, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα και ιδιαίτερα. Σαν εμφάνιση ήταν εξαιρετική, με ένα έντονο συναίσθημα δεκαετίας 80 στη μουσική τους (καραχυμαδιό εν ολίγοις), γούσταραν τρελά και οι ίδιοι (οι οποίοι μάλιστα αποκάλυψαν -και δεν το γνώριζα αυτό- ότι ήταν η πρώτη φορά που βγήκαν για συναυλία έξω από τις ΗΠΑ. Μια ακόμη τεράστια επιτυχία του Μάνου αυτό) και ο κόσμος τους. Μορφή απεδείχθη ο μπασίστας ο οποίος κυριολεκτικά τα έδωσε όλα επί σκηνής. Πολύ ζωντανή εμφάνιση, όπου παρά τον "πονοκέφαλο" που μου δημιούργησε την χάρηκα.
Dark Quarterer
Κατ'αρχήν τα παληκάρια είναι μουσικάρες, αυτό είναι αναμφισβήτητο. Η εμφάνισή τους ήταν εξαιρετική και επαγγελματικότατη. Υπήρχαν στιγμές που πραγματικά πορωνόμουν, αλλά και στιγμές που με κούραζαν. Είναι λίγο μυστήριο το στύλ τους -όπως το θυμόμουν, έστω κι από τον έναν μόλις δίσκο που έχω. Οι συνθέσεις τους είναι πραγματικά εκπληκτικές, με πολλά στοιχεία από jazz ενίοτε (και ιδίως σε κάτι τέτοια σημεία ανέβαινα πάρα πολύ). Ο κιθαρίστας -ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν τόσο ιταλόφατσα που τον βαφτίσαμε με τον Mad Putcher αμέσως με το που τον είδαμε Τζιουζέπε Μεάτσα!- απίστευτο χέρι. Έκανε θεοπάλαβα πράγματα το παληκάρι, είχαμε χαζέψει (ως του κιθαριστικού αθλήματος αμφότεροι). Θετικότατη η παρουσία τους.
Memory Garden
Πολύ doom ρε παιδάκι μου. Ντάξει, τα παιδιά το κατέχουν πολύ το άθλημα και πάνω στη σκηνή ήταν εκπληκτικοί, απλά... πολύ doom. Έπαιξαν απ'όλους τους δίσκους τους, το κοινό γούσταρε τρελά και γενικά πήραν κεφάλια. But not my cup of tea...
Omen
Και εγένετο της πουτάνας το κάγκελο. Θα ξεκινήσω με μπηχτή φυσικά: χαίρομαι που όλοι εκείνοι οι περίεργοι που έκαναν λόγο για "αμφιλεγόμενο line up" ψάχνουν λαγούμι να κρυφτούν. Η προχθεσινή εμφάνιση των Omen ήταν η καλύτερή τους απ'όσες έχουν δώσει στην Ελλάδα. Αν πω ότι τους καταχάρηκα, μάλλον δεν θα περιγράφω και πολύ αυτό που συνέβη. Κατ' αρχήν -αν και πιθανώς να ακουστεί ιερόσυλο- μου φαίνεται πως επιτέλους βρήκαν τον αντικαταστάτη του μακαρίτη Kimball. Εκπληκτική φωνή, εκπληκτική παρουσία και πάνω απ'όλα metal ρε γαμώτο (διότι όπως πολύ σωστά ανέφερε ο Mad Putcher, έχουμε πήξει στους καραφλούς τραγουδιστές με μούσι και όντως έτσι είναι). Ο Kenny και πάλι σε τεράστια βραδιά, τα έδωσε όλα. Συγκίνηση να βλέπεις πίσω από τα ντραμς τον Steve που ήταν και ο αυθεντικός ντράμερ. Αυτό το "αμφιλεγόμενο line up" που είχα βαρεθεί να διαβάζω από πάμπολλούς όλο αυτό το διάστημα λοιπόν μας άλλαξε τον αδόξαστο. Και πάνω απ'όλα έδειξε πως παίζεται σωστά η μουσική επί σκηνής. Το τι έλαβε χώρα, ειλικρινά δεν περιγράφεται εύκολα, σε όλα τα τραγούδια και όχι μόνο στα υπερ-άσματα. Επίσης έπαιξαν και ένα καινούριο τραγούδι ονόματι Voices το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ. Το κλου της βραδιάς ήταν μάλλον η ασύλληπτη εκτέλεση του Teeth of the Hydra, όπου σε ένα σημείο κυριολεκτικά ανατρίχιασα: το έκοψαν στη μέση (για την ακρίβεια τη στιγμή που ξεκίναγε το τρίτο και τελευταίο "τμήμα" του τραγουδιού) και έγινε ένας "ψιλοδιάλογος" με το κοινό. Και ξαφνικά μπουκάρουν ταυτόχρονα όλοι τους και το συνεχίζουν με τον τραγουδιστή να βγάζει μια απίστευτη φωνάρα, όλα ταυτόχρονα. Απίστευτο, απερίγραπτο.....
Η χθεσινή συναυλία -όπως οι ίδιοι μας είπαν- ήταν αφιερωμένη στον Kimball (δεν ξέρω γιατί, αλλά και μόνο αυτό έδωσε ένα άλλο συναίσθημα στην όλη εμφάνιση). Το Play list ήταν απλά άψογο. Μπορεί να ήθελα ν'ακούσω 2-3 τραγούδια ακόμη, αλλά με αυτά που έπαιξαν αποζημιώθηκα πλήρως (εδώ μιλάμε έπαιξαν έως τα Don't Fear the Night και In the Arena, τι να λέμε μετά...). Τεράστια εμφάνιση από μια πραγματικά τεράστια μπάντα. Μέσα στην τρελή χαρά φύγαμε όλοι, και ουδείς σκεφτόταν την αναμφισβήτητη κούραση...

Μέρα δεύτερη, 12 Απριλίου 2008
Trinakrius
Τούτους εδώ για doomάδες τους θυμόμουν, με στρωτό heavy προέκυψαν. Μια χαρά μπάντα, παρόλου που για κάποιους λόγους που δεν μπορώ να διευκρινίσω μου άφησαν μια γεύση ότι είναι λίγο "μοντέρνοι". Πολύ καλή προσπάθεια.
Celtic Legacy
Εκπληκτικοί οι Ιρλανδοί! Πάρα πολύ ωραίο heavy, στρωτό, κλασικό, μελωδικότατο. Ναι μεν δεν θεωρώ πως έχει κάτι το ιδιαίτερο στον ήχο για να με ενθουσιάζει, είναι όμως το στύλ τους τέτοιο που θα το ακούσεις με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Εξαιρετική σκηνική παρουσία, αμεσότητα με το κοινό, πορωτική εμφάνιση, πολύ ωραία τραγούδια. Μπράβο τους.
Silver Fist
Ωχ.... ωχωχ..... Απίστευτο ξύλο... Ιδίως ο πρώτος δίσκος των Silver Fist είναι υπέρτατο αριστούργημα. Η εμφάνισή τους ήταν πραγματικά μεγαλειώδης. Τρελή πόρωση, metal με τα όλα του. Τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς από μια παλιά καραβάνα στο καλό και δυνατό metal; Τίποτε λιγότερο φυσικά. Πορωτικές φυσιογνωμίες όλοι τους -και ιδίως ο μπασίστας, η πλέον κλασική ισπανόφατσα!- τα έδωσαν όλα επί σκηνής και αποθεώθηκαν. Να σημειωθεί ότι τα τραγούδια τους είναι ισπανόφωνα και αυτό δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία στον τρόπο με τον οποίον τους αντιμετώπισε ο κόσμος. Για τους περισσότερους το κλου μάλλον ήταν η διασκευή στο Raining Blood των Slayer, για κάποιους "άλλους" όμως ήταν η διασκευή στο μέγα άσμα της πρώτης μπάντας του Silverio, των Muro (που είναι από τα πρώτα ισπανικά metal συγκροτήματα), Acero y Sangre. Προσωπικά θα προτιμούσα το Mata αλλά και το Acero μας άλλαξε τα φώτα.
Lonewolf
Α-πί-στευ-το...
Ανεπανάληπτο... Τεράστια εμφάνιση από τους τρομερούς Γάλλους. Κατ' εμέ ήταν η εμφάνιση του διημέρου. Απλά τρομεροί. Ήρθαν, μας αποκεφάλισαν και κάθησαν ν'απολαμβάνουν τα αποτελέσματα των έργων τους. Ειλικρινά ό,τι κι αν πω δεν θα μπορέσω σε καμία περίπτωση να περιγράψω αυτό το μεγαλείο. Αν και είχαν πέράσει περίπου 5 χρόνια από την προηγούμενη (και μοναδική) εμφάνισή τους στην Ελλάδα, δεν έδειξαν να έχουν και ιδιαίτερο άγχος και αυτό διότι ήξεραν πολύ καλά τι θα έβρισκαν μπροστά τους. Και όντως το βρήκαν: την απόλυτη αποθέωση. Ξεκίνησαν ως ήταν αναμενόμενο με το Hellenic Warriors, ένα τραγούδι που είχαν γράψει ειδικά για το ελληνικό κοινό το οποίο στην προηγούμενη συναυλία τους τους είχε αποδείξει ότι το καλό metal εκτιμάται δεόντως σε τούτην εδώ τη γωνιά του πλανήτη και με το οποίο ήθελαν να μας ευχαριστήσουν όλους για την τότε υποδοχή. Μιλάμε ότι δεν έμεινε κολυμπιθρόξυλο όρθιο στο μαγαζί. Ήταν τόσο μεγάλη η ένταση που είχα εκείνη τη στιγμή, που αν και δεν είμαι σίγουρος έχω την εντύπωση ότι ο Jens πρέπει να τραγούδησε το πολύ το μισό τραγούδι: το υπόλοιπο μας επέτρεψε να το τραγουδάμε εμείς από κάτω -όχι πως τον αφήσαμε μόνο του όταν τραγούδαγε κι αυτός βέβαια. Το play list τους ήταν κυριολεκτικά άψογο, η εμφάνισή τους τέτοια που αναμφίβολα θα ζήλευαν πολλά "μεγάλα" συγκροτήματα γι'αυτό και η αποθέωση που γνώρισαν ήταν άνευ προηγουμένου. Αξίζει ν'αναφέρω ότι το όνομα "Lonewolf" ακούστηκε περισσότερες φορές απ'οποιοδήποτε άλλο, σε ολόκληρο το διήμερο. Τίποτε δεν είναι τυχαίο σε αυτόν τον κόσμο. Και εκεί που τους ανεβάζαμε εμείς, μας ανέβαζαν κι εκείνοι δείχνοντας πόσο πολύ γούσταραν. Είναι πραγματικά απερίγραπτο αυτό το συναίσθημα. Ο Damien έκανε σαν σεληνιασμένος, ο δε Jens στα μισά τουλάχιστον τραγούδια είχε σχεδόν επί μονίμου βάσεως ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του και πως να μην είχε με αυτά που έβλεπε από κάτω.... Τεράστιοι...
Battleroar
Μας άλλαξαν τα φώτα. Απίστευτη εμφάνιση από τον Μάνο και την παρέα του. Οι Battleroar τεράστια μπάντα και από πολλές απόψεις αδικούνται από το γεγονός ότι είναι ελληνική. Αν ήταν αμερικάνοι αυτήν την στιγμή θα τους προσκύναγε όλη η Υφήλιος -και κυριολεκτώ. Στο φεστιβάλ κυκλοφόρησε ο νέος τους δίσκος: μια συλλεκτική έκδοση digi σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, που μέσα είχε και ραυτό του συγκροτήματος, αποδεικνύωντας για μιαν ακόμη φορά (διότι δεν την ξέρουμε από χθές αυτήν την τεράστια μπάντα- πως είναι και μεγάλοι μερακλήδες. Πριν πάω στην εμφάνισή τους θα ηθελα να πω 2 λόγια για τον τρίτο τους δίσκο και θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και περιεκτικός: γαμάει.
Ειλικρινά όσες φορές τον έχω ακούσει αδυνατώ να πιστέψω πως έβγαλαν τέτοιο αριστούργημα. Είναι πραγματικά εξωπραγματικό. Μου'λεγε ο Μάνος χθες ότι "μας αρκεί που μας λένε όλοι οι φίλοι ότι τους αρέσει πολύ ο δίσκος". Εμένα δεν μου αρκεί φίλε Μάνο όμως. Αν με μια τέτοια δουλειά δεν έρθει η ευρωπαϊκή εδραίωση τότε ας το κλείσουμε (παγκοσμίως) το μαγαζί του metal. Αρκετές γκρουπάρες έχουμε δει να χάνονται μόνο και μόνο επειδή ήταν ελληνικές. Ως εδώ. Με αυτό που έβγαλαν οι Battleroar έχω μεγάλες απαιτήσεις από το πως θα το υποδεχθεί το κοινό εντός κι εκτός Ελλάδος. Μιλάμε για μέταλ με αρχίδια και όχι το αρχίδια μέταλ που μας πλασάρουν οι δισκογραφικές...
Για την εμφάνισή τους δεν θα πω πολλά. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Ήταν οι Battleroar που όλοι μας γνωρίζουμε καλά: εμφάνιση άψογη, εκπληκτική επαφή με τον κόσμο, επαγγελματισμός και πολύ κέφι. Το τζαμάρισμα με τον Kenny στο Megaloman ήταν αναμενώμενο. Έκπληξη ήταν όμως τον τζαμάρισμα με τον Mark στη διασκευή του Isle of the Dead. Τεράστια εμφάνιση και μπράβο τους. Οι καλύτεροι και πιο άξιοι εκπρόσωποί μας στο εξωτερικό. Τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια.
Cage
Υπέθετα ότι θα ήταν μεγάλη εμπειρία το να τους δούμε Live και όντως ήταν. Τρελό ξύλο, απίστευτο power metal. Ο τραγουδιστής τους ήταν μια στυγνή αντιγραφή του Rob Halford βέβαια (και μιλάω στα πάντα, από εμφάνιση, κούρεμα, ξύρισμα, τρόπο τραγουδίσματος, κορώνες κλπ) αλλά αυτό ουδόλως με ενόχλησε. Το μόνο αρνητικό τους (κατ' εμέ) ότι ήταν λίγο παραπάνω επαγγελματίες απ'όσο θα ήθελα. Κατά τα λοιπά εκπληκτική εμφάνιση. Θέλω να σταθώ όμως περισσότερο στον ντράμερ τους, ο οποίος είναι μια μυθική φυσιογνωμία στον χώρο του metal (ίσως να είναι κι εκτός metal αν υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτόν τον κόσμο). Και μιλάω φυσικά για τον τεράστιο Norm Leggio των μυθικών Psychotic Waltz. Όταν αντίκρισα στα 3 μέτρα αυτόν τον άνθρωπο ανατρίχιασα. Όσο τον παρακολουθούσα κατά τη διάρκεια της συναυλίας άνοιγα το στόμα ολοένα και περισσότερο... Τι έκανε ο άνθρωπος ρε, λες κι έπαιζε με 4 χέρια και 3 πόδια... Ιδίως το τελείωμά του ήταν απίστευτο, για να διδάσκεται σε όλους τους ντράμερ (το πως να κάνουν κάτι που δεν θα μπορέσουν να κάνουν ποτέ)... Απίστευτος....
Stormwarrior
Εδώ να με συμπαθάτε αλλά θα βγάλω μεγάλο φτυάρι. Τρελή απογοήτευση και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολόγησαν το γεγονός ότι ήταν δεύτερο όνομα της κυρίως μέρας του φεστιβάλ. Ναι μεν πολύς κόσμος γούσταρε, αλλά εκτιμώ όχι δικαίως. Κατ' αρχήν, οι Stormwarrior είναι ένα speed metal συγκρότημα, αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Τι επέλεξαν λοιπόν για play list; Κατά κύριο λόγο τις powerιές τους. Μιλάμε για ένα συγκρότημα που έχει παίξει επί σκηνής στο παρελθόν ολόκληρο το μυθικό Walls of Jericho που είναι ίσως ο ορισμός του ευρωπαϊκού speed metal, έτσι; Μιλάμε για ένα συγκρότημα που έχει σχεδόν οικειοποιηθεί τον "εθνικό ύμνο" των απανταχού μεταλλάδων, το Heavy Metal (is the Law) από τον ίδιο δίσκο. Μιλάμε για ένα συγκρότημα που -δικαίως- έγινε γνωστό και εδραιώθηκε προμοτάροντας περισσότερο τις speed στιγμές του έναντι όλων των υπολοίπων. Κι εχθές το speed το έθαψαν με συνοπτικές διαδικασίες. Δηλαδή πάλι καλά να λέμε που έπαιξαν το Iron preyers ως τελευταίο (!) κομμάτι. Πριν τη συναυλία ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα έπαιζαν και το Heavy Metal (is the Law). Μετά τη συναυλία ουδείς απορούσε που δεν το έπαιξαν. Εδώ δεν έπαιξαν το Bound by the Oathe που είναι μέγα άσμα και το περίμεναν πως και πως όλοι, θα έπαιζαν και διασκευή κιόλας; Μη λέμε ό,τι θέλουμε. Γενικά, η εμφάνισή τους ήταν λίγο ψυχρή, λες και έκαναν αγγαρεία που ήρθαν να παίξουν. Μεγάλη η απογοήτευσή μου, για το συγκρότημα που περίμενα πως και πως να δω και το οποίο δεν δικαιολόγησε τις προσδοκίες μου ούτε στο ελάχιστο.
Manilla Road
Το να βλέπεις τον Mark "The Shark" Shelton, αυτόν τον ζωντανό μύθο της metal μουσικής, επί σκηνής είναι μια τεράστια και ανατριχιαστική εμπειρία από μόνη της (δεδομένου μάλιστα ότι τις προηγούμενες φορές που είχαν έρθει δεν είχα καταφέρει να πάω). Επιβλητική φυσιογνωμία που στο μυαλό σου γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όσο σκέφτεσαι τι έχει κάνει μέσα στην μουσική αυτός ο άνθρωπος... Η εμφάνισή τους ήταν εκπληκτική. Πολύ ζωντανή -αν και δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο φυσικά. Ήξεραν πως να ξεσηκώσουν τον κόσμο, με τον οποίον έδειξαν πως έχουν μια σχέση φίλων και όχι συγκροτήματος-οπαδών. Δεν είναι τυχαίο πχ το γεγονός ότι πάμπολλες φορές μέσα στο καμίνι του An ο τραγουδιστής Bryan έδωσε στον κόσμο να πιει νερό, ή τον κατέβρεξε για να δροσιστεί (όπως έκανε μέχρι και ο ίδιος ο Mark κάποιες φορές). Αλλά δυστυχώς... ως εκεί. Το play list ήταν λίαν επιεικώς άθλιο. Περιμέναμε όλοι ν'ακούσουμε από τα παλιά και ακούσαμε τι; Το Avatar, το Flaming Metal Systems, το Necropolis και το Road of Kings. Ντάξει, έπαιξαν και κάποια απο το Deluge καθώς και από το Mystification αλλά η απογοήτευση ήταν τεράστια: ούτε το Metal, ούτε το Dreams of Eschaton, ούτε το Veils of Negative Existence, ούτε το Crystal Logic (έλεος γαμώτο, έλεος...), ούτε το Metalstorm, ούτε το Fires of Mars, ούτε πόσα ακόμη. Ναι, δεν διαφωνώ ότι γουστάρουν να παίζουν από τα καινούρια όπως είπε ο Mark, το θέμα είναι όμως και τι γουστάρει ν'ακούει ο κόσμος. Και το γαμήδι δηλαδή, δεν έπαιξαν και τίποτε από το Out of the Abyss κιόλας...
Προσωπικά κουράστηκα πάρα πολύ από τους Manilla. Δεν ήταν μόνο τα τραγούδια από τους τελευταίους 3 δίσκους τους, ήταν και το μπλα-μπλα επί σκηνής το οποίο από ένα σημείο κι έπειτα κατήντησε υπερβολικό. Τουλάχιστον, πάλι καλά που από πλευράς εμφανίσεως όντως μας αποζημίωσαν.

Πάμε τώρα σε κάποια γενικά σχόλια.
Το φεστιβάλ είχε τεράστια επιτυχία (που το είχαμε "όλοι" άγχος, είναι η αλήθεια). Αν στα δύο προηγούμενα ήμασταν "οι γνωστοί", οι της "οικογενείας" δηλαδή, το ΙΙΙ ομολογουμένως μάζεψε πολύ περισσότερο κόσμο. Επίσης ήρθαν πολύ περισσότεροι ξένοι από τις προηγούμενες φορές: αν και υπήρχαν οι κλασικές φιγούρες κάποιων Γάλλων και Γερμανών που ξέραμε κι από τα 2 προηγούμενα, αυτή τη φορά ήρθε ακόμη περισσότερος κόσμος. Χώρες προελεύσεως πάμπολλες: Βουλγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Ισπανία, ακόμη κι από Σουηδία. Επίσης πολύ μεγάλη ήταν και η "ιταλική απόβαση" (όπου εθεάθη και ο τραγουδιστής των Holy Martyr αλλά δεν τον πρόλαβα στο τσακ γαμώτο!). Το εξαιρετικά ευχάριστο ήρθε από πλευράς εισιτηρίων: την πρώτη μέρα ήταν καμιά 400ριά άτομα (ενώ τα παιδιά υπολόγιζαν προ φεστιβάλ καμιά 300ριά), τη δε δεύτερη καμιά 500ριά (ίσως και παραπάνω) και η επιτυχία είναι πραγματικά τεράστια, αφού με την ελάχιστη οργάνωση που διαθέτουμε κυριως από το απίστευτο φιλότιμο 2-3 ατόμων, όπως του Μάνου των Battleroar που το διοργανώνει όλο αυτό καθώς και του Γρηγόρη της Eat Metal που είναι πάντοτε αρωγός στην πράξη και όχι στα λόγια, πιάσαμε σε εισιτήρια το Keep It True που και μόνο ως σκέψη είναι εξωπραγματική. Αφενός οι Γερμανοί είναι στο κέντρο της Ευρώπης πράγμα που τους βοηθάει για επισκέψεις από το εξωτερικό, αφετέρου έχουν πολύ καλύτερη οργάνωση (στα πάντα), μα το σημαντικότερο όλων, το ΚΙΤ είναι φεστιβάλ που ξεκίνησε το 2003 και έκτοτε με 2 κάθε χρόνο έχουν γίνει 10. Το πρώτο sold out KIT (και μιλάμε για sold out 500 ατόμων) ήταν το πιο πρόσφατο. Το Up the Hammers λοιπόν, με τη μόλις τρίτη παρουσία του σε 3 χρόνια έπιασε ήδη το ΚΙΤ κάνοντάς μας όλους υπερήφανους, μα κυρίως εκείνους που το διοργάνωσαν και ήταν διαχρονικά από πίσω του.

Τα προβλήματα που υπήρξαν σε αυτό το UTH δεν ήταν λίγα. Δεν ήταν μόνο η ακύρωση της τελευταίας στιγμής από τους Dantesco -αυτό ήταν το λιγότερο. Το An ήταν κυριολεκτικά καμίνι. Υπήρχαν στιγμές που γινόσουν παπί δίχως να έχεις κουνηθεί καν. Το σημαντικότερο ήταν όμως στον ήχο: τα περισσότερα γκρουπ είχαν προβλήματα στην αρχή των εμφανίσεών τους, είτε στην κιθάρα, είτε στα φωνητικά. Βέβαια μετά το πρώτο -άντε δεύτερο- τραγούδι τα προβλήματα έπαυαν να υφίστανται, αλλά το θέμα αυτό πρέπει να προβληματίσει λίγο προκειμένου να το διορθώσουμε, όχι τόσο επειδή το φεστιβάλ δείχνει να παγιώνεται για τα καλά, αλλά καθαρά για την παρτη μας, για να γουστάρουμε εμείς καθώς απολαμβάνουμε την αγαπημένη μας μουσική.

Θα κλείσω με τις κουβέντες του Γρηγόρη πριν του Manilla. Αφού ευχαρίστησε τον κόσμο που έδωσε το παρόν ζήτησε από τον κόσμο να κρατήσει ζωντανό αυτό το φεστιβάλ επειδή είναι το μοναδικό metal φεστιβάλ που γίνεται στην Ελλάδα και είναι όντως έτσι. Το ότι διάφοροι μυστήριοι μας πλασάρουν σαν φεστιβάλ αυτά τα συνοθυλεύματα σήψης και παρακμής "των τριών συγκροτημάτων" δεν συνεπάγεται ότι είναι και φεστιβάλ. Όπως επίσης, μην ξεχνάμε πως εμείς με 50 ευρώ απολαύσαμε 14 συγκροτήματα (δίχως να υπολογίζω τους Dantesco), ενώ τα φεστιβάλ των "τριών" σου ζητούν κατοσταρούμπες. Και δεν το συζητάω για την διαφορά στην ποιότητα η οποία είναι τουλάχιστον αβυσσαλέα, έτσι;

Και του χρόνου καλά να είμαστε, διότι το πανηγύρι δεν σταματάει εδώ. Χαλάλι η κόπωση, αποζημιωθήκαμε τα μάλα. Εύγε σε όλα τα παιδιά. Και μιας και είπα για του χρόνου, καλά θα κάνουμε να αρχίσουμε να μαθαίνουμε και λίγα... γαλλικά. Διότι ιδίως η προφορά είναι πολύ δύσκολη αν δεν ξέρεις τη γλώσσα... χεχεχε...

We are bound to metal
Forever we Hail Hellenic Warriors

Φωτογραφίες από το Φεστιβάλ

Heathendom

Airged L'Amh

Sentinel Beast

Dark Quarterer

Memory Garden

Omen

Trinakrius

Celtic Legacy

Silver Fist

Lonewolf

Battleroar

Γεια σου ρε Μάνο!

Cage

Stormwarrior

Manilla Road