Πριν λίγο καιρό

βγήκε στην επικαιρότητα η είδηση ότι ένα ζευγάρι μπορεί να νομιμοποιηθεί και δίχως να έχει πατρευτεί πρώτα. Νομίζω ήταν ένα θετικό μέτρο ως εναλλακτική σε όσους και όσες δεν επιθυμουν επίσημη δέσμευση.

Παρόλο που ένα τέτοιο μέτρο ομολογουμένως μπορεί να λύνει τα χέρια σε πολύ κόσμο, εσχάτως έχει ξεσπάσει πόλεμος ολόκληρος αναφορικά με το δικαίωμα των ομοφυλόφιλων να παντρεύονται μεταξύ τους. Και προσωπικά είμαι σφόδρα αντίθετος. Τι πάει να πει, δικαίωμα; Μήπως έχουμε παρεξηγήσει τη λέξη; Μήπως την ερμηνεύουμε κατά το δοκούν, με το πως μας γουστάρει;
Αν ρωτήσουμε έναν παιδεραστή θα μας απαντήσει αβίαστα ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να πλαγιάζει με 5χρονα και γι'αυτό το κάνει.
Αν ρωτήσουμε έναν κατά συρροήν δολοφόνο θα μας πει πως είναι δικαίωμά του να τρώει κόσμο και γι'αυτό το κάνει.
Αν ρωτήσουμε έναν τσαντάκια θα μας πει ότι είναι δικαίωμά του να κλέβει και γι'αυτό το κάνει.
Αν ρωτήσουμε έναν έμπορο ναρκωτικών θα μας πει όχι μόνο ότι είναι δικαίωμά του, αλλά ότι βασίζεται και στους νόμους της ελεύθερης διακίνησης αγαθών. Και πάει λέγοντας...

Από πότε ρε παιδιά η προσωπική λόξα, κόλλημα, τρέλα ή ανωμαλία του καθενός είναι αναφαίρετο δικαίωμα; Και προσοχή, τι εννοώ: το να κάνεις μέσα στο σπίτι σου ό,τι γουστάρεις, αυτό είναι δικαίωμά σου, σαφώς. Ακόμη και το να παρανομήσεις έχεις το δικαίωμα (διότι είναι δικαίωμα επιλογής) δεδομένου ότι ξέρεις εκ των προτέρων είναι απαγορεύεται και τι όχι. Το να προκαλείς όμως την αισθητική μου (και όχι μόνο) λυπάμαι, αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα. Νόμοι δεν υπάρχουν μόνο έγγραφοι, υπάρχουν και άγραφοι. Και οι περισσότεροι νόμοι περί Ηθικής καλώς ή κακώς είναι άγραφοι.

Αν ήταν να είμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι θα μας είχε κάνει έτσι η φύση. Θα αναπαραγώμασταν με το ίδιο φύλο, το οποίο θα έλκυε τους περισσότερους και όχι τη μειωνότητα (όσο μεγάλη ή μικρή κι αν είναι η μειωνότητα αυτή). Από τη στιγμή που παρεκκλίνεις από της επιταγές της φύσεως, αυτό είναι αυτομάτως ανωμαλία. Δηλαδή αν εγώ τη βρίσκω να τρώω άπλυτες κάλτσες έχω το δικαίωμα να απαιτήσω από τα εστιατόρια να τις σερβίρουν; Αν γουστάρω ν'ακούω στη διαπασών μουσική στις 3 τα χαράματα έχω το δικαίωμα να ξεσηκώνω όλη τη γειτονιά; Όπως εγώ έχω το δικαίωμα ν'ακούω μέταλ κι εσύ σκυλάδικά, έτσι έχω το δικαίωμα να είμαι στρέητ κι εσύ ομοφυλόφιλος. Το δικαίωμα επιλογής υφίσταται. Τα περαιτέρω δεν μπορώ να καταλάβω όμως...

Σαφώς και υπάρχει το δικαίωμα επιλογής για όλους -και το ξαναλέω, ουδείς αντιλέγει. Αν γουστάρεις να'σαι ροδέλα, δεν με ενοχλεί. Δική σου επιλογή άλλωστε. Το να ξεπερνάς (μεταξύ άλλων) τη δημόσια αιδώ όμως, πάει πολύ. Αρκετά τα έχουμε ισοπεδώσει όλα μου φαίνεται.
Θυμάμαι μια φορά είχα πάει για έναν καφέ με ένα φιλαράκι και στο ενδιάμεσο ήρθε κι ένας γνωστός του. Δεν μου είπε τίποτε διότι νόμιζε πως το'ξερα ότι ήταν ομοφυλόφιλος, έλα που δεν το'ξερα όμως. Και ούτε θα το καταλάβαινα αν σε κάποια στιγμή δεν έκανε το σχόλιο "πωωωω, τι μωρό είναι αυτό". Γύρισα κι εγώ να θαυμάσω την αιθέρια ύπαρξη, αλλά αιθέρια ύπαρξη δεν έβλεπα παρά μόνον έναν μαντραχαλά και έμεινα με την απορία. Το παρατήρησε και μου το'πε από μόνος του. Και μέχρι τότε αλλά και στη συνέχεια είχαμε ρίξει τρελό γέλιο όλη η παρέα, κι ούτε με επηρέασε στην άποψή μου για το άτομό του το ότι έμαθα στο ενδιάμεσο πως ήταν ομοφυλόφιλος. Απεναντίας του'βγαλα το καπέλο διότι το κράταγε για την πάρτη του και μόνο και ήταν Κύριος με κάππα κεφαλαίο.

Όταν όμως μερικές μέρες πριν βγαίνει απόφαση που νομιμοποιεί όλα τα ζευγάρια ακόμη κι εκτός γάμου, κι εσύ έρχεσαι στα καπάκια και θέτεις θέμα γάμου ομοφυλοφίλων, είναι προφανές πλέον πως δεν ενδιαφέρεσαι για το δικαίωμά σου να είσαι ό,τι θες να είσαι, αλλά θες μόνο να με προκαλέσεις. I'm sorry δηλαδή...