Jag Panzer, 23 Απριλίου 2014

Και ναι, επιτέλους συναυλία ρε διάολε. Τα κατάφερα.
Ήμουν περίπου όπως ένα παιδάκι που ανακάλυψε κρυφά από τους γονείς του που κρύβουν τα γλυκά. Τέτοια χαρά. Τι ηρεμία ήταν αυτή, τι αγαλλίαση, την εσωτερική αρμονία. Όλα αυτά τα αισθάνεσαι σε μία metal συναυλία. Ιδίως δε, όταν η συναυλία είναι μπόμπα, τότε όλα είναι ακόμη καλύτερα. Να τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Η συναυλία ξεκίνησε με κάποια χαρακτηριστική καθυστέρηση (καλύτερα όμως, διότι είχαμε ψιλοκαθυστερήσει λίγο με τον Mad Putcher). Πρώτοι βγήκαν οι Sacral Rage τους οποίους έβλεπα για πρώτη φορά και ανυπομονούσα κιόλας, διότι μου άρεσε πάρα, πάρα πολύ η δουλειά τους. Η εμφάνισή τους οφείλω να ομολογήσω ότι με εντυπωσίασε τρομερά. Κατ' αρχήν τι νέα μπάντα και μαλακίες, τα παλικάρια τα έσπασαν όλα. Έπαιξαν λες και βρίσκονται αμέτρητα χρόνια μαζί και η απόδοσή τους ήταν τουλάχιστον καταπληκτική, τόσο ως εκτελέσεις όσο και ως προς την σκηνική παρουσία, ενώ και το αμερικανικού thrashίζοντος metal στυλάκι τους μάλλον συγκαταλέγεται στα αγαπημένα μου. Νομίζω ότι όσοι τους ξέρουν δικαίως κάνουν λόγο για μια από τις πολύ μεγάλες ελπίδες της χώρας και ειλικρινά θεωρώ ότι το μέλλον τους ανήκει. Παρεμπιπτόντως, πολύ ωραίο το εφέ με το γάντι του τραγουδιστή, ενώ ελπίζω ο ντράμερ να επιβίωσε του λάιβ!

Στη συνέχεια βγήκαν οι Power Crue. Ομολογουμένως επαγγελματική εμφάνιση αλλά δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε και ιδιαίτερα, ιδίως επειδή δεν μου πολυάρεσε το play list που επέλεξαν αφού θεωρώ ότι θα μπορούσε να είναι αρκετά δυναμικότερο. Τέλος πάντων, η εμφάνισή τους όπως είπα ήταν επαγγελματική και υποθέτω ότι άφησαν ικανοποιημένο το κοινό.

Μετά τους Power Crue είχαμε μια εμφάνιση έκπληξη από τους Dexter Ward οι οποίοι έπαιξαν 3 ή 4 τραγούδια και ήταν ως συνήθως γαμάτοι. Στο κλασικό τους στυλ, όπως μας έχουν συνηθίσει, υψηλών προδιαγραφών heavy με έναν Marco να είναι όπως πάντα θεός!

Και επιτέλους ήρθε η ώρα που περιμέναμε: Jag Panzer! Ναι, τους είδαμε και αυτούς (δεδομένου ότι στην προ αρκετών ετών εμφάνισή τους δεν είχα καταφέρει να πάω). Και τι να πεις; Βασικά, είχα συγκινηθεί, μην λέω μαλακίες. Το Ample Destruction είναι από τους πλέον αγαπημένους μου δίσκους και ξέροντας ότι θα το παίξουν όλο, ήμουν μέσα στην τρελή χαρά. Το ωραίο δε, ήταν ότι τα πήραν όλα σερί: ξεκίνησαν με το ΕΡ Tyrants και συνέχισαν με την δισκάρα την οποίαν έπαιξαν καταπληκτικά και αυτό το τελευταίο έχει ιδιαίτερα μεγάλη αξία διότι -μην λέω ψέματα- δεν περίμενα ότι ο Tyrant μπορούσε να βγάλει όλες τις κορώνες τους Ample Destruction μετά από 30 χρόνια. Ε, τελικώς έπεσα έξω. Τον έβγαλε όλο με υποδειγματικό τρόπο! Και γενικότερα η εμφάνισή τους ήταν σχεδόν σεμιναριακού επιπέδου. Πέραν των δύο πρώτων κυκλοφοριών τους, το υπόλοιπο του play list τους βασίστηκε στο Fourth Judgement, προφανώς επειδή ο Tafolla δεν πρέπει να πολυψηνόταν να παίξει από άλλους δίσκους. Έτσι, το αρχικό τμήμα ήρθε και κόλλησε με τα Shadow Thief, Tyranny, Black, Future Shock (και ελπίζω να μην ξέχασα κανένα) με το enchore να αποτελείται από το Chain of Command (που δεν το περίμενα για να είμαι ειλικρινής, αν και από τα αγαπημένα μου) και μια απίστευτη διασκευή στο Fast as a Shark που νομίζω ότι μας κούφανε όλους! Γενικά οι εκτελέσεις των κομματιών ήταν απίστευτες και για να γίνει κατανοητό να πω ότι μου άρεσε μέχρι και το Cardiac Arrest το οποίο θεωρώ τη φόλα του δίσκου, έτσι;

Φυσικά για το play list θα μπορούσαμε να πούμε πολλά, πχ όλοι μας νομίζω θα θέλαμε να ακούσουμε και άλλα τραγούδια, όπως το Iron Eagle για παράδειγμα ή κάμποσα άλλα από τα έπη που διαθέτει η εν λόγω γκρουπάρα. Αλλά εδώ που τα λέμε, δεν γίνονται όλα. Και μόνο που είδαμε ζωντανά όλο το Ample Destruction που είναι μία από τις μυθικότερες κυκλοφορίες του U.S. Metal αλλά και του metal γενικότερα (και ειδικότερα), πρέπει να είμαστε απολύτως ικανοποιημένοι.

Νομίζω ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια μετά από τέτοιες εμφανίσεις. Οι Jag Panzer τα έσπασαν όσο περισσότερο γινόταν και φάνηκε ξεκάθαρα (ιδίως από τις χαιρετούρες) ότι γούσταραν πάρα, μα πάρα πολύ. Για το τέλος θα ήθελα να σταθώ σε δύο σημεία μόνο. Το πρώτο, κάτι που δεν ήξερα και έχει να κάνει με την σύνθεση του γκρουπ. Όταν ο Tyrant παρουσίασε τα μέλη, ξεκίνησε από τον Tetley, πήγε στον Briody και μετά παρουσίασε τον εαυτό του, πράγμα περίεργο μιας και συνήθως οι τραγουδιστές αφήνουν εαυτόν για το τέλος και συνήθως να τους παρουσιάσει ένα άλλο μέλος της μπάντας. Όμως ο Tyrant έσπευσε να συμπληρώσει τον λόγο για τη σειρά που επέλεξε: οι τρεις τους ήταν συμμαθητές από το σχολείο! Αν είναι δυνατόν! Το εύστοχο σχόλιο του Mad Putcher εκείνη τη στιγμή ήταν ότι θα πρέπει να πρόκειται για ένα εξαιρετικό σχολείο για να βγάζει τόσο καλά παιδιά!
Για το δεύτερο θα σας μεταφέρω με δικά μου λόγια ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του Lemmy που είχα διαβάσει σε κάποιο γερμανικό έντυπο περί το 2000 (νομίζω στο Rock Hard πρέπει να ήταν αλλά δεν έχει και σημασία): κάποια στιγμή ο δημοσιογράφος ρώτησε τον Lemmy αν υπάρχει ποτέ περίπτωση να γίνει πραγματικότητα το όνειρο των οπαδών να δουν τους Motorhead με την αυθεντική σύνθεση ξανά. Η απάντηση του Lemmy ήταν ότι αδυνατεί να κατανοήσει την ερώτηση, διότι ο Fast Eddie ήταν μέλος των Motorhead μόλις για μια πενταετία ενώ ο Phil Campbell σχεδόν κόντευε τα 20, έχοντας δώσει όλο του το Είναι για την μπάντα, οπότε τι ακριβώς σημαίνει αυθεντική σύνθεση όταν η μπάντα έχει βρει τη χημεία που πρέπει.
Αυτό το μικρό απόσπασμα έστω και με τα δικά μου λόγια το μετέφερα για να εκφράσω την απορία μου σχετικά με το κυριολεκτικώς ανεξήγητο κόλλημα αρκετών με τον Tafolla. Κανείς δεν αντιλέγει ότι το άθλημα το κατέχει, όμως οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι δεν είναι και κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Για την ακρίβεια έχουμε δει και αρκετά καλύτερους. Δεν καταλαβαίνω όμως προς τι η πρόσθετη αποθέωση ότι "είναι ο Tafolla". Ναι, είναι ο κιθαρίστας που έπαιξε στην δισκάρα, στην οποίαν έπαιξαν και άλλοι 4 βεβαίως, βεβαίως (συν ένας κιθαρίστας ακόμη, επίσης παρών). Ναι, έπαιξε και σε έναν ακόμη δίσκο, οκ, αλλά τι λέει αυτό; Να ερχόταν και να έκανε την υπερεμφάνιση που θα μας έμενε κιθαριστικά χαραγμένη στη μνήμη, να το καταλάβω και προσοχή, έτσι; Δεν μειώνω την εξαιρετικά καλή του απόδοση (που είχε και κάτι θέματα με την κιθάρα του κιόλας όλες τις περασμένες μέρες). Αλλά αυτές οι υπερβολές νομίζω πρέπει σιγά, σιγά ν'αρχίσουν να σταματάνε.

Η ουσία ήταν ότι είδαμε και τους jag Panzer,  ιδίως εμείς που όταν είχαν ξαναέρθει δεν τα είχαμε καταφέρει. Μιλώντας πάντως με κόσμο που τους είχε δει, μου είπαν όλοι ότι η Tyrant ήταν η μέρα (προχθές) με τη νύχτα (τότε). Κάποιοι ίσως να προσπαθήσουν να τους συγκρίνουν με την προ ετών εμφάνιση των Titan Force στο UTH. Νομίζω ότι δεν μπορεί να σταθεί καμία σοβαρή σύγκριση, αφού τα τραγούδια των Panzer είναι απείρως πιο απαιτητικά σε όλο το φάσμα τους (και ιδίως στα φωνητικά).

Παρεμπιπτόντως να πω ότι ο Tyrant (aka Harry Conklin) παίζει να είναι από τα πιο ευγενικά παλικάρια που υπάρχουν στο metal. Απίστευτη φωνάρα, τρομερή φυσιογνωμία, συγκινητική φιγούρα.