Περί Προτάσεων Ι: Σύνταγμα

Διότι από που θα μπορούσαν να ξεκινάνε οι προτάσεις αν όχι από τον θεμέλιο λίθο της Δημοκρατίας μας;

Θα μου πεις, κάτσε ρε μόρτη, θα σε διαβάσει και κανείς;
Μωρέ δεν πα να μη με διαβάσει ούτε ένας, εγώ θα τα έγραφα ούτως ή άλλως, απλά δεν τα είχα για τώρα προγραμματισμένα, όμως η ευρύτερη χαζομάρα που επικρατεί με ζόρισε προκειμένου να τα επισπεύσω.
Ελπίζω μόνο να γίνει κατανοητό πως ό,τι ακολουθήσει στο κείμενο είναι γραμμένο με κοινή λογική και τίποτε περισσότερο, αφού το στήριγμα της Δημοκρατίας οφείλει να είναι απλό, λογικό, δίκαιο και κατανοητό. Εννοείται φυσικά ότι δεν κάθομαι να γράψω πράγματα τα οποία προέκυψαν επειδή πάτησα την κοιλιά μου. Προφανώς κάτι έχω διαβάσει κι εγω.
Άρξασθε και καλή σας διασκέδαση.

Εισαγωγικά
Ως γνωστόν το Σύνταγμα είναι το Α-Ω κάθε ευνομούμενου κράτους. Ένα Σύνταγμα πρέπει να αποτελεί την ραχοκοκαλιά, τον θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίον να στηρίζονται τα πάντα και να λειτουργούν εύρυθμα και με πνεύμα δικαιοσύνης. Παρομοίως και με κάτι που εδώ και χρόνια απουσιάζει από το δικό μας Σύνταγμα: λογική. Και σημασία δεν έχει αν απουσιάζει μόνο από ένα μικρό μέρος του, διότι σε ένα Σύνταγμα είναι ανεπίτρεπτο να απουσιάζει η λογική ακόμη κι από μια απλή προτασούλα.
Και δυστυχώς από την στιγμή που οι εμπλεκόμενοι αποφάσισαν να το κάνουν σαν τα μούτρα τους, η λογική χάθηκε.

Είναι προφανές ότι δεν θα μπορούσα να σχολιάσω ολόκληρο το Σύνταγμα και δη, πλήρως, αφού ένα τέτοιο εγχείρημα είναι λίαν επιεικώς τεράστιο και απαιτεί υψηλότατο επίπεδο γνώσεων, οπότε θα σταθώ κυρίως στα σημεία που θεωρώ ότι πρέπει ν'αλλάξουν ή πιό σωστά στα πιο κραχτά.
Επίσης να τονίσω κάτι ακόμη: το Ελληνικό Σύνταγμα σε γενικές γραμμές δεν το θεωρώ κακό. Ίσα ίσα που έχει μερικά πολύ δυνατά σημεία. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά είθισται να μην εφαρμόζονται.

Έχουμε και λέμε λοιπόν...

Κυρίως θέμα
Αλλαγή πρώτη:
"Εις το όνομα του Ελληνικού Λαού" αντί για "Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος".
Ας βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας καμιά φορά, μην τα περιμένουμε όλα από πάνω πια. Εξάλλου τόσα χρόνια από την Αγία Τριάδα τα περιμέναμε όλα και είδαμε που καταντήσαμε.

Επί του Άρθρου 3
Κατ' αρχήν θεωρώ ότι θα έπρεπε κάποια στιγμή να γίνει δημοψήφισμα σχετικά με την θρησκεία. Εν αντιθέσει με τους περισσοτέρους που μπερδεύουν το τι θα ήθελαν να ισχύει με το τι πραγματικά ισχύει, δεν τρέφω ιδιαίτερες αυταπάτες: οι ΧΟ πάλι περισσότεροι θα βγουν. Όπότε δεν με καίει και ιδιαίτερα ο όρος "επικρατούσα". Όμως επειδή δεν είμαστε κράτος ταλιμπάν, η παράγραφος 3 του άρθρου 3 για παράδειγμα είναι αχρείαστη. Αντ'αυτής θα πρέπει να γίνει κάποια προσθήκη του στυλ "ούτε η επικρατούσα εκκλησία, ούτε και καμία άλλη δεν πρέπει να έχει ανάμειξη με την καθημερινή ζωή της Πολιτείας". Επίσης, το άρθρο 3 καλό θα ήταν να πάει παρακάτω -μάλλον προς το άρθρο 13, μιας και η θρησκεία είναι αναμφίβολα υποδεέστερη της ισότητας των Ελλήνων (Άρθρο 4).

Επί του Άρθρου 5Α
Γενικόλογες περιγραφές τύπου "για την καταπολέμηση του εγκλήματος" καλό είναι να απαλειφθούν από ολόκληρο το Σύνταγμα. Δηλαδή πόσο σοβαρό έγκλημα πρέπει να είναι κάποιο ώστε να ωθήσει ολόκληρο κράτος να περιορίσει το δικαίωμα των πολιτών στην πληροφόρηση; Γενικά, τέτοιες ξυπνητζήδικες περιγραφές που υποδηλώνουν και την πχιότητα του πνευματικού επιπέδου των εμπνευστών τους, καλό είναι να θεωρηθούν παράθυρα και να αλλάξουν.

Επί του Άρθρου 10
Επί της παραγράφου 3 νομίζω καλό θα ήταν να υπάρξει και μία προσθήκη αυστηρών ποινών για όσους δημιουργούν τέτοια θέματα στους πολίτες. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο δημόσιος τομέας στο σύνολό του υπάρχει για να εξυπηρετεί τον πολίτη. Όσο λοιπόν αυτό δεν μπορεί να γίνει κατανοητό με την κοινή λογική, μπορεί να γίνει με δαμόκλειο σπάθη. Απλά πράγματα.

Επί του Άρθρου 13
Πέραν της "συγχώνευσης" που έγραψα στο Άρθρο 3, εδώ πρέπει να γίνει μια σημαντική προσθήκη στην παράγραφο 2. Πιο συγκεκριμένα, ακριβώς επειδή ο προσηλυτισμός απαγορεύεται, να σταματήσει επιτέλους η διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία, τουλάχιστον με την υπάρχουσα μορφή. Ας διδάσκονται 2-3 χρόνια, δεν διαφωνώ, σε καθαρά ενημερωτικό πλαίσιο και ισότιμα με όλες τις θρησκείες, ειδάλλως καθόλου. Απλά πράγματα (ξανά).
Στο ίδιο άρθρο πρέπει επιτέλους να λήξει οριστικά το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας καθώς και των λοιπών διεκδικήσεων (σε συνδυασμό με τη λειτουργία της Αθωνικής Πολιτείας). Τουτέστιν:
-οριστική μεταφορά της εκκλησιαστικής περιουσίας υπό το Κράτος.
-μη αναγνώριση παλαιών τίτλων ιδιοκτησίας (από Σουλτάνους, Βυζάντιο κλπ).

Επί του Άρθρου 14
Στην παράγραφο 9 καλό θα ήταν να κλείσει και το μέγα παράθυρο ως εξής: μετά το ιδιοκτησιακό καθεστώς, βάλτε ρε παιδιά και την μετοχική σύνθεση. Δεν είναι μόνο ο "βασικός μέτοχος" το πρόβλημα. Επιπρόσθετα για όλο το άρθρο, μιας και βρισκόμαστε στην εποχή του διαδικτύου, καλό θα είναι θα ληφθούν οι σχετικές μέριμνες. Όχι τίποτε άλλο αλλά επειδή δεν είναι μεταξύ άλλων τα μπλογκς το πρόβλημα...

Επί του (περιβόητου) Άρθρου 16
Προσωπικά δεν είμαι κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Δηλαδή λίγοι είναι αυτοί που στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό; Γιατί να μην τα κρατάνε στο εσωτερικό; Το θέμα είναι να μην αντικατασταθεί η δημόσια Παιδεία από την ιδιωτική. Οπότε το τι πρέπει να γίνει είναι λίαν σαφές.

Επί του Άρθρου 17
Στην παράγραφο 2 μήπως λείπει κάτι; Οι τράπεζες για παράδειγμα; Ρωτάω, δεν ξέρω...

Επί του Άρθρου 23
Να προστεθεί ότι ο συνδικαλιστής δεν απαιτείται να λαμβάνει επιπρόσθετο μισθό, ούτε να συντονίζει ενέργειες που ζημιώνουν τον λαό. Ας παραδειγματιστούμε μια φορά κι από τον συνδικαλισμό του εξωτερικού. Επίσης, μάλλον θα ήταν καλό να υπάρξη σχετικό νομοθέτημα για πλήρη χειραφέτηση κάθε είδους συνδικαλιστικού φορέα από κομματικά όργανα.

Επί του Άρθρου 24
Εδώ απαιτούνται πολλές αλλαγές, όπως για παράδειγμα η θέσπιση αυστηροτάτου θεσμικού πλαισίου ποινών για τους καταπατητές δημοσίας γης. Κάθε καμμένη δασική έκταση θα πρέπει αυτόματα και δίχως περαιτέρω διεργασίες να κηρύσσεται αναδασωτέα και να συνεχίζει να θεωρείται δασική. Βέβαια, εδώ υπάρχει το εξής περίεργο: μια σχετική μέριμνα υπάρχει στο Άρθρο... 117 (παρ 3), η οποία είναι παντελώς ανεξήγητη αφού θα μπορούσε κάλλιστα να μπει εδώ, αφετέρου φαίνεται να είναι ολίγον τι παραθυροειδής, μιας και δεν γίνεται κάποια αναφορά σε περιοχές που μπορεί να ήταν δάση αλλά να μην είχαν χαρακτηρισθεί έτσι! Τι να πεις, σαν τα μούτρα τους.
Ειδική μέριμνα πρέπει να δωθεί και για τ'αρχαία ευρήματα. Την ίδιαν στιγμή θα πρέπει να δημιουργηθεί ειδικό πλαίσιο ποινών για τους επιόρκους. Λυπάμαι, αλλά όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος λέει ο θυμόσοφος λαός.

Επί του Άρθρου 25
Στην παράγραφο 3 θα πρέπει να προστεθεί ότι απαγορεύεται και η καταχρηστική ερμηνεία πέραν της άσκησης. Διότι αύριο μεθαύριο θα κληθούμε να αναγνωρίσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα των παιδεραστών, των επιδειξιών, των μπαχαλάκηδων κλπ. Νομίζω, είμαι σαφής.

Επί του Άρθρου 26
Πάμε στην διάκριση των Εξουσιών. Θα πρέπει να γίνει σαφής διαχωρισμός. Δεν είναι δυνατόν η Βουλή να νομοθετεί, η Βουλή να ελέγχει, η Βουλή να εφαρμόζει. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε εδώ και 30 χρόνια: ασυδωσία, ατιμωρησία κλπ. Η διάκριση των Εξουσιών πρέπει να είναι ρητή, σαφής και αδιαπραγμάτευτη (σε μελλοντικές αναθεωρήσεις).

Επί του Άρθρου 29
Να προστεθεί παράγραφος που να μεριμνά για την πλήρη διαφάνεια των οικονομικών κάθε κόμματος για να αποφεύγουμε φαινόμενα τύπου ΚΚΕ "πριτς που θα μας ελέγξετε και τα οικονομικά" και παρομοίως για να αποφευχθούν φαινόμενα τύπου επιχορηγήσεων "εγώ τα έδωσα στο κόμμα/εμείς στα βιβλία δεν βρήκαμε τίποτε" α λα Τσουκάτου. Παράλληλα να θεσπιστούν ειδικές ποινές με χρηματικά πρόστιμα υπερπολλαπλάσια των παρανόμων επιχορηγήσεων (πχ δεκαπλάσιο). Επίσης να απαγορευθεί η προεκλογική αφισορύπανση κλπ.

Επί των Άρθρων 31 έως 50
Οι αρμοδιότητες του Προέρδου της Δημοκρατίας πρέπει να αλλάξουν. ο Αρχηγός του Ελληνικού Κράτους πρέπει επιτέλους να πάψει να είναι γλάστρα. Δεν το συζητώ καν ότι δεν πρέπει να επιστρέψουμε απλά στην προ Ανδρέα εποχή: οι αρμοδιότητές του πρέπει να είναι υπαρκτές, ουσιαστικές και άμεσες. Αν δεν γίνει έτσι, τότε δεν τον χρειαζόμαστε διότι απλούστατα είναι προσβολή για την ίδια την Δημοκρατία. Ενδεικτικό παράδειγμα: δεν είναι δυνατόν στην περίπτωση που αρνηθεί 2 φορές να υπογράψει νόμο, να έχει δικαίωμα η κυβέρνηση την τρίτη φορά να τον περάσει δίχως την υπογραφή του ΠτΔ. Απαράδεκτο.
Ενδεικτικό δεύτερο παράδειγμα: θέλει ο πρωθυπουργός να διαλύσει νωρίτερα τη Βουλή για τον οποιονδήποτε λόγο. Ο ΠτΔ να έχει το δικαίωμα να αναστείλει την πρωθυπουργική απόφαση. Απλά πράγματα.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιβάλλεται να έχει τις αρμοδιότητες που αρμόζουν και απαντούν στο μέγιστο και ιερό αξίωμα που φέρει. Τέλος, και δεν το συζητάω καν. Διότι έχουμε ξεχάσει ότι την εκάστοτε κυβέρνηση επί της ουσίας μόνο ο ΠτΔ μπορεί να την ελέγχει πολιτικά.
Πέραν τούτου, η εκλογή του ΠτΔ θα πρέπει να αποσυνδεθεί από την διάλυση της Βουλής. Τι πάει να πει "θέλω να ρίξω την κυβέρνηση άρα δεν ψηφίζω ΠτΔ"; Απαράδεκτα και αντιδημοκρατικά πράγματα. Βέβαια, εδώ το θέμα αρχίζει να μπλέκεται. Διότι ναι μεν μια λύση θα μπορούσε να είναι η άμεση εκλογή ΠτΔ από τον λαό, σε μια τέτοια περίπτωση όμως η εκλογή του αφενός θα έχει κομματικό χαρακτήρα, αφετέρου θα πρέπει να έχουμε μια περαιτέρω εκλογική αναμέτρηση (πέραν των βουλευτικών, δημοτικών και ευρωπαϊκών εκλογών). Επιπρόσθετα, ο ΠτΔ είναι υποχρεωτικό να είναι υπερκομματικός. Ίσως να ήταν μια καλή ιδέα να θεσπιστεί πάγια πρόταση από κάθε κόμμα για προσωπικότητα από κάποιον άλλον χώρο πέραν του ιδίου. Ίσως θα μπορούσε να είναι μια λύση, που ούτως ή άλλως γίνεται εδώ και αρκετά χρόνια.
Ειδικότερα δε, επί της παραγράφου 2 του Άρθρου 44 αναφορικά με δημοψηφίσματα, μιας και πολύ της μόδας έχουν γίνει εσχάτως, θα πρέπει να γίνει μια προσθήκη ώστε αυτά να γίνουν υποχρεωτικά όταν αφορούν κρίσιμο εθνικό ζήτημα. Όπως γίνεται και στα ελβετικά καντόνια, τα οποία είναι ίσως ό,τι πιο κοντινό προς την θεωρητική έννοια της αρχαίας Δημοκρατίας σε σύγχρονα πλαίσια. Καμία πλειοψηφία της Βουλής να μην απαιτείται για διενέργεια δημοψηφίσματος. Ενδεικτικά τι εννοούμε ως σοβαρά θέματα: υιοθέτηση ευρωσυντάγματος, συμμετοχή στο ευρώ (αυτά τα δύο όπως θα θυμάστε είχαν αποφασιστεί στον Κοινοβούλιο), θέματα μετανάστευσης κλπ. Εκτός δημοψηφισμάτων θα πρέπει να τίθενται αυτόματα ζητήματα που άπτονται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γενικότερα του Διεθνούς Δικαίου κλπ.

Επί του Άρθρου 51
Δεν υπάρχει λόγος για παράθυρα, αρκετά αεριστήκαμε: 200 βουλευτές είναι αρκετοί.
Όσον αφορά τις εθνικές εκλογές, μάλλον θα ήταν καλό να πάψει και το διαχρονικό παιχνίδι να γίνονται όποτε συμφέρει το εκάστοτε κυβερνόν κόμμα. Να παγιωθεί η τετραετία.

Επί του Άρθρου 54
Απλή αναλογική να ξεμπερδεύουμε. Μην το συζητάμε και πολύ. Ούτε μυστήριες πριμοδοτήσεις, ούτε ψηφοδέλτιο επικρατείας, ούτε β' διαλογή και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Πόσο πήρες κύριε; Τόσο. Συγχαρητήρια. Το απλό είναι το πλέον αδιάβλητο και το πιο δίκαιο. Όταν τα μπασταρδεύουμε τα πράγματα τόσο περισσότερο σπέρνουμε το χωράφι της διαφθοράς. Και ειδικότερα για την βουλευτική επικράτεια, ο όρος αυτός δεν έχει κανένα νόημα. Δηλαδή -για να φέρω ένα υποθετικό παράδειγμα- ας υποθέσουμε ότι ο Πάγκαλος οσμιζόμενος ότι θα μαυρίστεί δεόντως στις επόμενες εκλογές, κάνει το τρικ και μπαίνει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας και ξαναμπαίνει στην Βουλή. Είναι αυτό δημοκρατικό; Τότε γιατί να ψηφίζει πρόσωπα ο λαός; Πλάκα κάνουμε; Συνεπώς, κατάργηση του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Εξάλλου για την κυβέρνηση υπάρχει η δυνατότητα συμμετοχής εξωκοινοβουλευτικών προσωπικοτήτων.

Επί του Άρθρου 56
Να διαγραφεί το υπερμεγέθες παράθυρο της τελευταίας προτασούλας της παραγράφου 2 "Δεν υπάγονται στους περιορισμούς της παραγράφου αυτής οι υποψήφιοι βουλευτές Επικρατείας".

Επί των Άρθρων 59 έως 63 (για να φτάνουμε στο σύγχρονο αίσχος)
Κατ' αρχήν (άρθρο 59) εκτιμώ ότι δεν χρειάζεται καμία ορκωμοσία μπροστα σε ιερείς. Ένας βουλευτής που έχει εκλεγεί από τον ελληνικό λαό είναι υποχρεωμένος να τηρεί το Σύνταγμα και τους Νόμους, μέρος των οποίων αποτελούν και οι θρησκευτικές ελευθερίες καθώς και τα πιστεύω του κόσμου. Οπότε ο όρκος μπορεί να είναι αμιγώς πολιτικός κι ουχί θρησκευτικός.
Αναφορικά με το απαράδεκτο και κατ' εμέ πλήρως αντισυνταγματικό άρθρο 60, πολύ θα ήθελα κάποιος να μου διευκρινίσει τι ακριβώς σημαίνει η πρόταση "οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση". Η παράγραφος 1 δηλαδή πρέπει απλώς να καταργηθεί, διότι έρχεται σε αντίφαση με το Άρθρο 4 περί ισότητας. Διότι τι ακριβώς σημαίνει το απεριόριστο δικαίωμα γνώμης; Ότι βρίσκονται υπεράνω του Νόμου; Δε νομίζω. Αν όμως δεν βρίσκονται πάνω από τον Νόμο, τότε γιατί δεν τους καλύπτει το άρθρο 4; Είναι πολύ απλά τα πράγματα. Όλοι οι Έλληνες πολίτες έχουν απεριόριστο δικαίωμα γνώμης. Σε περίπτωση που υπερβούν τα εσκαμμένα υπάρχουν οι Νόμοι για να τους επαναφέρουν στην τάξη. Άρα αυτός που συνέλαβε κάποτε την ιδέα αυτής της παραγράφου "κάτι άλλο" πρέπει να είχε κατά νου. Το άρθρο 4 αλλά και το 5 και το 10 και το 14 και το 19 και το 25 εξασφαλίζουν παντοιοτρόπως το δικαίωμα της γνώμης, οπότε κάτι παραπάνω δεν απαιτείται. Αναφορικά δε, με το δεύτερο σκέλος, αφού η βουλευτική ψήφος είναι κατά συνείδηση, τότε δεν υπάρχει λόγος να είναι φανερή. Να είναι μυστική δηλαδή, έτσι όπως προβλέπεται για την ψήφο στις εκλογές. Διότι όταν η ψήφος του βουλευτή είναι φανερή τότε ο πρόεδρος μπορεί να βλέπει ποιο πρόβατο ξέφυγε από το μαντρί. Έτσι δεν πάει; Ή μήπως λέω κάτι που δεν έχουμε δει και ξαναδεί κατ' επανάληψη;
Το έτερο απαράδεκτο και προφανώς αντισυνταγματικό άρθρο 62 είναι αυτό που θεμελιώνει την βουλευτική ασυλία και εννοείται ότι πρέπει ν'αλλάξει εκ βάθρων. Για τους βουλευτές πρέπει να ισχύει ο Νόμος όπως ακριβώς για κάθε πολίτη. Ούτε ειδικοί νόμοι, ούτε μικρότερες περίοδοι παραγραφής του αδικήματος, ούτε τρικ τύπου κλεισίματος της Βουλής κλπ. Τα απολύτως αυτονόητα: ως Έλληνες πολίτες που είναι υπάγονται στους ίδιους νόμους με τους υπόλοιπους πολίτες. Υπάρχει όμως μια διαφορά: δεδομένου ότι ένας βουλευτής δύναται να διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα ή περιουσία καθώς επίσης να υποκύπτει και σε άλλου είδους πειρασμούς (όπως της προσφοράς ψήφου μεθ'ανταλλάγματος, κοινώς δωροδοκία) θα πρέπει να θεσπιστεί αυστηρότερο πλαίσιο ποινών για τις περιπτώσεις που άπτονται των πλεονεκτημάτων τους.
Επιπρόσθετα, για να υπάρχει πλήρης διαφάνεια, κάθε βουλευτής θα πρέπει να καταθέτει πλήρη κατάλογο με περιουσιακά στοιχεία, κινητά και ακίνητα απ'όλο το παρελθόν του, η δε περιουσία του να δημεύεται μέχρι την ολοκλήρωση της θητείας του, μετά το πέρας της οποίας η περιουσία του θα του επιστρέφεται εάν κι εφόσον δεν υπήρχε τίποτε μεμπτό κατά την διάρκεια διαχείρισης των δημοσίων θεμάτων.
Επίσης, είναι λίγο οξύμωρο η βουλευτική αποζημίωση να αποφασίζεται από τους ίδιους τους βουλευτές, οπότε κάτι τέτοιο μπορεί να αποφασίζεται (πχ) από τον ΠτΔ ή από τον Άρειο Πάγο. Πέραν αυτού όμως, πρέπει να αλλάξει άμεσα και η δεύτερη παράγραφος του Άρθρου 63: τι πάει να πει ότι απολαμβάνουν συγκοινωνιακή, ταχυδρομική και τηλεφωνική ατέλεια; Και μάλιστα με "μεταβλητή έκταση" η οποία αποφασίζεται από τη Βουλή; Ναι, δεν λέω, η δουλειά τους θα είναι τέτοια που θα πρέπει να έχουν κάποιες τέτοιες διευκολύνσεις, αλλά πρέπει να υπάρχει και έλεγχος, όχι όλα εν λευκώ. Ή μήπως ξεχάσαμε εκείνον τον εκπληκτικό πολιτικό που πέρναγε τα τηλεφωνήματα της προεκλογικής του εκστρατείας στον λογαριασμό του Δήμου Αθηναίων; Είδατε τι κάνει η δύναμη της συνήθειας; Πέραν αυτων όμως, θα πρέπει να υπάρξει ειδική πρόνοια ώστε να καταργηθούν λοιπές αβάντες, πχ, από που κι ως που να πληρώνονται οι επερωτήσεις; Για ποιον λόγο να λαμβάνουν δωρεάν αυτοκίνητο, επίδομα στέγασης, επίδομα γραφείου κλπ, κλπ, κλπ. Μαχαίρι όλα. Κυρίες και κύριοι βουλευτές. Ή θα ξαναγίνετε βουλευτές στο Κοινοβούλιο, ή θα παραμείνετε βολευτές στο Κυνοβούλιο που εσείς φτιάξατε. Αποφασίστε. Εξάλλου, ένας πολιτικός οφείλει να είναι υπόδειγμα, τύπος και υπογραμμός, οπότε επειδή ουδέν μορφώνει όσον το παράδειγμα οι βουλευτές πρέπει πρώτοι να δίνουν το καλό παράδειγμα. Απλά πράγματα, απλούστατα.

Επί των Άρθρων 64 έως 72
Κατ' αρχήν η Βουλή θα πρέπει να είναι ανοικτή σε κάθε Έλληνα πολίτη, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Θεωρώ ότι δεν έχουν κάτι να κρύψουν εκεί μέσα, έτσι δεν είναι;
Κατά δεύτερον, η ολομέλεια πρέπει να είναι καθημερινή. Τι πάει να πει "την Πέμπτη έχει ολομέλεια"; Δηλαδή τις άλλες μέρες γιατί να μην έχει; Οπότε τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει ν'αλλάξει και ο Κανονισμός της Βουλής (όπου αν τον διαβάσετε, λέει πολύ ωραία πράγματα μέσα). Στην περίπτωση που κριθεί αναγκαίο να υπάρχουν μέρες κενές, πχ ένεκα επιτροπών κλπ, τότε αυτό ή να γίνεται εκτός ολομέλειας, ή να υπάρχει μια μέρα κενή.
Τρίτον, εικόνες με 10 βουλευτές μέσα είναι λίαν επιεικώς απαράδεκτες και πρέπει να πάψουν άμεσα. Αυτή είναι η δουλειά τους, να είναι εκεί και να μελετάνε τα θέματα του κράτους.
Τέταρτον, οι μη συμμετοχές βουλευτών θα έπρεπε προσθετικά να αφαιρούνται από την μηνιαία αποζημίωση των βουλευτών.
Πέμπτον, είναι ανεπίτρεπτο η Βουλή να στέκεται εμπόδιο στο έργο της Δικαιοσύνης σε περιπτώσεις αδικημάτων πολιτικών. Ειδικότερα όμως επειδή οι πολιτικοί έχουν ένα σωστό επιχείρημα, αυτό της πολιτικής εξόντωσης από πολιτικό τους αντίπαλο, από την στιγμή λοιπόν που έχουμε πολιτικούς ανεύθυνους, τέτοιες πρακτικές θα πρέπει να έχουν εξοντωτικές ποινές (ιδίως στην τσέπη, που πονάνε πάρα πολύ). Έτσι ο λασπολόγος πολιτικός θα το σκεφτεί 10 φορές παραπάνω πριν προβεί σε πράξη πολιτικής ατιμίας.

Επί των Άρθρων 73 έως 77
Το νομοθετικό έργο ορθώς εμπίπτει στις αρμοδιότητες της Βουλής. Όμως, πρέπει να μείνει ως εκεί και μάλιστα με πολλές αλλαγές.
Πρώτον, πρέπει να απαγορευθεί αυστηρά και διά ροπάλου η εισαγωγή άσχετων τροπολογιών ή παραγράφων σε άσχετα νομοσχέδια, κάτι που αποτελεί κλασική πρακτική του παραθύρου. Τι δουλειά μπορεί να έχει πχ μια τροποποίηση ή προσθήκη του Νόμου για τυχερά παιχνίδια στον Νόμο για τα δάση; (τα παραδείγματα τυχαία)
Δεύτερον, οι Νόμοι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να έρχονται σε αντίθεση με άλλους Νόμους και κυρίως με το Σύνταγμα, κάτι που αποτελεί σύνηθες φαινόμενο της ελληνικής νομοθεσίας.
Τρίτον, θα πρέπει να θεσπιστεί κάτι αντίστοιχο με την γραφή παρανόμων που είχαν στην αρχαία Αθήνα, ήτοι να απαγορεύεται να μιλήσει κάποιος για θέμα παράνομο. Τι σημαίνει αυτό; Θες να κάνεις πρόταση που αντιτίθεται στον νόμο; Πολύ ωραία; Ρωτάς πρώτα και λαμβάνεις άδεια, τα ονόματα όσων συμφωνούν καταγράφονται προκειμένου εν συνεχεία να αντιμετωπίσουν κυρώσεις εάν απαιτηθεί, κάνεις την πρότασή σου και το θέμα παίρνει τον δρόμο του. Εάν το θέμα κριθεί τω όντι επιζήμιο καθ'όσον παράνομο, πληρώνεις το πρόστιμό σου και τελειώνει εκεί η δουλειά.
Τέταρτον, εάν κι εφόσον αποδειχθεί εκ των υστέρων ότι υπήρχε υστερόβουλη τακτική στην πρόταση ενός νόμου, ή ότι ο νόμος απεδείχθη επιζήμιος για το κράτος, τότε ο εισηγητής του νόμου να αντιμετωπίζει και τις συνέπειες των Νόμων οι οποίες να είναι σε μια τέτοια περίπτωση αυστηρότατες. Μόνο έτσι θα σταματήσουν να περνάνε νόμοι φωτογραφικοί ή που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα.
Πέμπτον, μη επικύρωση του Νόμου από τον ΠτΔ να καθιστά τον Νόμο ανενεργό ήτοι άκυρο, δίχως περαιτέρω παράθυρα και πόρτες.
Έκτον, η Δικαιοσύνη να προβαίνει σε συνεχή και ασταμάτητο έλεγχο τόσο των Βουλευτών, όσο και της Βουλής γενικότερα. Ειδικοί εισαγγελείς δε, να παρεμβαίνουν αυταπάγγελτα και αυτοδικαίως ανά πάσα ώρα και στιγμή, εάν κι εφόσον αυτό κριθεί απαραίτητο. Κοινώς, πλήρης διαχωρισμός των Εξουσιών.
Και κάτι ακόμα εξαιρετικά βασικό και θεμελιώδες: επειδή σαν πολύ της μόδας έχουν γίνει οι αναθερωρήσεις του Συντάγματος, γι'αυτό και έχει γίνει σαν τα μούτρα τους, καλό θα είναι αυτό το καλαμπούρι να σταματήσει. Το Σύνταγμα πρέπει να αναθεωρείται μόνο όταν και αν υπάρχει πραγματικά ζωτικής σημασίας λόγος. Ούτε για να παίζουμε με τις λέξεις, ούτε για να λέμε ότι κάναμε κάτι, πόσω δε μάλλον για να εξυπηρετούνται συμφέροντα. Σε περίπτωση αναθεωρήσεως πρέπει η Δικαιοσύνη να προβαίνει σε πλήρη έλεγχο των αναθεωρημένων διατάξεων με δυνατότητα ακυρώσεώς τους εάν έτσι κριθεί σωστό.

Επί των Άρθρων 78 έως 80
Επειδή εσχάτως έχουν γίνει πολύ της μόδας οι υπεράκτιες εταιρίες (off shore) στην περίπτωση που κάποιος πονήρης επιχειρήσει το παραμικρό τέτοιο μπορεί να θεσπιστεί ο εξής απλός τρόπος αντιμετώπισης. Δεν ξέρεις ποιος είναι από πίσω; Κανένα πρόβλημα: Κατάσχεται. Ό,τι κι αν είναι αυτό: σπίτι, αυτοκίνητο, τραπεζικός λογαριασμός κλπ. Μόλις σκάσει μύτη το κατασχετήριο, κάποιος θα σκάσει μύτη για να το προσβάλει. Οπότε εκεί ανακαλύπτεις και ποιος είναι από πίσω ή έστω αν δεν ανακαλύψεις κυνηγάς αυτόν που εμφανίσθηκε. Πραγματικά απλά πράγματα. Ούτε να κυνηγάς μύλους, ούτε να ψάχνεις ποιο ποσόν ήρθε από την Αντίγκουα/Μπαρμπούντα, ούτε το παραμικρό. Κάνεις αυτά που πρέπει, ελέγχεις όπως πρέπει και απλώς περιμένεις να έρθουν σε'σένα.
Επίσης να θεσπιστεί ειδική πρόνοια για φορολογία εγχώριων κεφαλαίων στο εξωτερικό. Όχι τίποτε άλλο αλλά επειδή τα τελευταία χρόνια το χρήμα πάει στο εξωτερικό πιο συχνά απ'όσο πάνε οι κάτοχοί του για διακοπές. θα μου πείς, και που το ξέρεις ότι ο τάδε έχει φράγκα έξω; Μπορείς να το μάθεις πανεύκολα, αν του απαγορέψεις να τα ξαναφέρει μέσα.
Εννοείται φυσικά ότι η φορολογία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι εξοντωτική. Τουναντίον πρέπει να είναι μικρή και να καθιστά την χώρα ελκυστική για τα πάντα: άπο απλές αγορές μέχρι τις μεγαλύτερες επενδύσεις. Κοινώς, πρέπει ταυτόχρονα να υπάρχει και νομοθετικό πλαίσιο που να ενθαρρύνει αλλά και να επιβραβεύει την ροή του χρήματος εντός της χώρας.
Τέλος, να καταστεί από τα σοβαρότερα εγκλήματα η φοροδιαφυγή. Μην ξεχνάμε ότι οι Αμερικάνοι τον Καπόνε για φοροδιαφυγή τον έπιασαν. Και μην ξεχνάμε ότι σε οικονομικά θέματα τέτοιας φύσεως οι Αμερικάνοι φυσάνε, οπότε ας δούμε πως το κάνουν, δεν είναι κακό.

Επί των Άρθρων 81 έως 85
Θα πρέπει να ληφθεί ειδική μέριμνα για περιπτώσεις μη εξυπηρέτησης του εθνικού συμφέροντος. Λυπάμαι, αλλά αφέλεια ή λάθη στην πολιτική δεν πρέπει να υφίστανται.
Επίσης, καλό θα ήταν να εξεταστεί και το εξής θεματάκι: έχει καταντήσει πραγματικά αηδία άνθρωποι που πολλοί εξ αυτών είναι κατ' ουσίαν ανεπάγγελτοι να χειρίζονται σχεδόν τα πάντα. Ακούμε "ο τάδε μετακινείται από το Υπουργείο Υγείας στο εργασίας. Παλιά είχε διατελέσει Οικονομικών και Εμπορικής Ναυτιλίας". Μα πως διάολο γίνεται αυτό; Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι τεχνοκράτης πάνω σε ένα αντικείμενο; Και φυσικά να το γνωρίζει κιόλας; Έχω βαρεθεί να βλέπω δικηγόρους και συνδικαλιστές στις περισσότερες θέσεις. Τι επάγγελμα είναι το "συνδικαλιστής" επιτέλους; Έχετε δει ποτέ πόσοι είναι οι συνδικαλιστές μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο για παράδειγμα; Πόσοι εξ αυτών έχουν εργαστεί πραγματικά, όπως ο καθημερινός Έλληνας πολίτης; Περιμένουμε από τον αρμόδιο Υπουργό να φτιάξει το εργασιακό. Ποιο εργασιακό αν δεν έχει δουλέψει ποτέ με 500 ευρώ και δίχως να πληρώνεται υπερωρίες; Πως θα φτιάξει την Υγεία ο αρμόδιος Υπουργός όταν ο ίδιος ασφαλίζεται σε ιδιωτικά νοσοκομεία κι αν χτύπα ξύλο συμβεί κάτι στραβό τρέχει στο εξωτερικό; Πως θα φτιάξει ο αρμόδιος Υπουργός την Παιδεία όταν ο ίδιος και οι περισσότεροι προέρχονται από ιδιωτικά σχολεία ή κολλέγια καθώς και αντίστοιχα πανεπιστήμια; Πως είναι δυνατόν δίχως επαφή με την πραγματικότητα να μας δώσουν λύσεις; Οπότε που καταλήγουμε; Αν ένα κόμμα δεν έχει τους σωστούς πολιτικούς, τότε να τοποθετεί προσωπικότητες που κατέχουν το αντικείμενο. Λέω κάτι παράλογο; Ενστάσεις δεκταί.

Επί του Άρθρου 86
Εδώ φτάνουμε στο έτερον αίσχος το οποίο συνεργάζεται αρμονικότατα με το άρθρο 62. Σε καμία περίπτωση η Βουλή δεν πρέπει να είναι η μόνη αρμόδια για να ασκήσει δίωξη σε κυβερνητικά μέλη. Αυτό είναι δουλειά της Δικαιοσύνης. Ναι, δικαίωμα πρότασης δίωξης καλό είναι να υπάρχει. Η Βουλή έχει και ελεκτικές αρμοδιότητες άλλωστε. Άλλο πράγμα όμως το ελέγχω και άλλο το ελέγχω πλήρως κι απόλυτα.

Επί των Άρθρων 87 έως 100Α
Κατ' αρχήν πρέπει να διασφαλιστεί η πλήρης ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, με κάθε τρόπο. Παράλληλα βέβαια, η Δημοκρατία πρέπει να λάβει και τα μέτρα της για τα φαινόμενα διαφθοράς εντός της Δικαιοσύνης: κατ' εμέ πρέπει να επανέλθει το παλαιό σύστημα μισθοδοσίας κατά το οποίο όλοι οι μισθοί ορίζονται βάσει των μισθών των Δικαστικών. Η Δικαιοσύνη είναι ύψιστο αγαθό και επειδή ο άνθρωπος εύκολα κυλάει στον πειρασμό του χρήματος, πρέπει να είναι οι πιο καλοπληρωμένοι. Για τον λόγο αυτόν οι ποινές για διεφθαρμένους δικαστικούς πρέπει να είναι σχεδόν εξοντωτικές, να μην τολμάει κανείς δηλαδή να σκεφτεί καν ότι υπάρχει περίπτωση να μην πράξει το σωστό. Παράλληλα, η Δικαιοσύνη πρέπει να έχει ευελιξία ως προς την τήρηση των Νόμων (αλλά αυτό, στο επόμενο σενδόνι). Επίσης, πρέπει και οι πολίτες να συνδράμουν στο έργο της Δικαιοσύνης από όλες τις απόψεις. Ένα απλό παράδειγμα: είναι γνωστό ότι είμαστε δικομανής λαός. Αυτό μπορεί να αντιμετωπισθεί πάρα πολύ εύκολα με ένα μέτρο που υπήρχε στην αρχαία Αθήνα: θες να κάνεις μήνυση; Κανένα πρόβλημα. Αν όμως η μήνυση αποδειχθεί κακόβουλη κλπ, τότε πάρε ένα γερό πρόστιμο για να το ξανασκεφτείς αν θα ξανακάνεις για πλάκα. Ένας δικαστής πρέπει να ασχολείται με τα πραγματικά σοβαρά θέματα της Πολιτείας και ένα από αυτά τα θέματα είναι ο έλεγχος του πολιτικού συστήματος ως προς το κατά πόσν τηρεί τη νομιμότητα. Και αυτό δεν είναι δουλειά αποκλειστικά της Βουλής.

Επί των Άρθρων 101 έως 102
Είναι αυτονόητο πως μεγάλο μέρος του προβλήματος αποτελεί η ασυδωσία του ίδιου του κράτους. Δικαιώνεσαι για την προσφυγή σου κατά του κράτους αλλά το κράτος δεν συμμορφώνεται. Ξαναπροσφεύγεις, ξαναδικαιώνεσαι, ξανά το κράτος σε γράφει. Ξαναπροσφεύγεις, ξαναδικαιώνεσαι, και ξανά μανά τα ίδια. Με ποιαν ελπίδα; Ότι σιγά μην τρέχεις στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Παρομοίως, το κράτος που δεν βάζει χέρι στην παρανομία των τραπεζών, που δεν επιστρέφει τον ΦΠΑ κλπ, κλπ. Είναι κράτος αυτό; Σε καμία περίπτωση. Οπότε για ποια διοίκηση και οργάνωση μιλάμε μετά, όταν οι ευθύνες αποδίδονται γενικώς στο κράτος λες και δεν υπάρχουν φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Δεν θες να επιστρέψεις το ΦΠΑ στις επιχειρήσεις; Κανένα πρόβλημα. Τίνος ήταν η απόφαση; Το ονοματάκι σας κύριε. Πρέπει λοιπόν να υπάρξει σχετική μέριμνα στο Σύνταγμα για την συμμόρφωση και τιμωρία των υπευθύνων σε τέτοιες περιπτώσεις. Διότι όπως το κράτος οφείλει να επιπτεύει, έτσι οφείλει να συμμορφώνεται και προς την εποπτεία των Νόμων.

Επί του Άρθρου 103
Κατ' αρχήν δεν κατάλαβα ποτέ μου τι ακριβώς σημαίνει η μονιμότητα στο δημόσιο. Το να μην είσαι μόνιμος αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να φοβάσει ότι θ'απολυθείς κιόλας. Βασικά η μονιμότητα είχε εισαχθεί προκειμένου να μην έρχονται οι νέοι και απολύουν όλους των άλλων (υποθέτω ότι ξέρετε την ιστορία της πλατείας Κλαυθμώνος). Σε ένα σύγχρονο κράτος Δικαίου όμως, τι θέση έχει η μονιμότητα, πόσω δε μάλλον όταν αποδεδειγμένα αυτή οδηγεί σε φαινόμενα ασυδωσίας. Διότι εδώ μιλάμε ότι και επίορκος να'ναι κάποιος, πατάει πάνω στην μονιμότητά του, μπαίνει και το ευαγές συνδικαλιστικό όργανο μπροστά ως συνήθως και άντε βγάλε άκρη μετά. Οπότε είναι προφανές ότι η εν λόγω παράγραφος δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης. Εξάλλου υποτίθεται πως το κράτος εγγυάται την εργασία και παρομοίως δημιουργεί τις σωστές εργασιακές συνθήκες.
Επίσης, όσον αφορά τις προσλήψεις, αυτές θα πρέπει να γίνονται αυστηρά και μόνο μέσω ΑΣΕΠ ή έστω κάποιου αντίστοιχου οργάνου και δη, μέσω γραπτών εξετάσεων. Παραθυράκι τύπου "μετακλητός" που έχουν γεμίσει την Βουλή και πόσα άλλα ακόμη, οφείλουν να πάψουν να υφίστανται. Τέλος στις αδιαφανείς διαδικασίες, τέλος στα ρουσφέτια. Μας έχουν καταστρέψει.
Επίσης, στην μάλλον άσχετη με το άρθρο παράγραφο 9 περί του Συνηγόρου του Πολίτη, θα πρέπει μάλλον σε ξεχωριστό άρθρο να γίνει ειδική μέριμνα όλων των ανεξάρτητών Αρχών, διότι υπάρχουν και άλλοι Συνήγοροι με πολύ σοβαρό αντικείμενο.

Επί του Άρθρου 105
Περί της Αθωνικής Πολιτείας πρακτικά είπαμε κάποια πράγματα στο Αρ.3. Κανείς δεν λέει να πάμε να γκρεμίσουμε τα μοναστήρια, κανείς δε λέει να βάλουμε ξενοδοχεία μέσα, αλλά σε θέματα ιδιοκτησίας, χρημάτων, περιουσιών κλπ, κλπ φωτιά και τσεκούρι και δεν το συζητάω καν. Εξάλλου ο χριστιανισμός προωθεί την πενία και όχι τον πλούτο. Έτσι δεν είναι;
Και φυσικά να σβηστεί με χρυσή γομολάστιχα αυτό το "τελωνειακά και φορολογικά πλεονεκτήματα" της παραγράφου 5. Τι πλεονεκτήματα; Κι άλλα; Απαράδεκτον.

Επί του Άρθρου 110
Τα γράψαμε και πιο πάνω, στα σχόλια των άρθρων 73-77. Πρέπει να μπει και φρένο στην ευκολία αλλαγής του Συντάγματος αλλά και κατάλληλος έλεγχος.
Επίσης μάλλον θα πρέπει να αλλάξει η μάλλον γελοία παράγραφος 6 του άρθρου, σύμφωνα με την οποίαν δεν επιτρέπεται αναθεώρηση του Συντάγματος πριν περάσει πενταετία από την περάτωση της προηγούμενης. Δηλαδή, επιτρέπεται η αναθεώρηση για πλάκα και για να περνάει η ώρα, αλλά αν χρειαστεί κάτι πραγματικά ουσιώδες δεν θα είναι εφικτό αν δεν έχει παρέλθει πενταετία. Ελπίζω να καταλαβαίνετε γιατί το έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους.

Επί του Άρθρου 120
Εδώ φτάνουμε ίσως στο σημαντικότερο σημείο του Συντάγματος, το οποίο κατ' εμέ δεν χρειάζεται κάποια προσθήκη. Όπως όμως σε όλο το σεντόνι τα έχωνα δεξιά κι αριστερά (κάπου και προς τον κόσμο, έστω και κάπως συγκαλυμμένα), πλέον ήρθε η ώρα να τα χώσω αποκλειστικά στον λαό για να περνάω και στην συγκεφαλαίωση σιγά, σιγά...

Κατ' αρχήν, όπως κατέστη σαφές, το Σύνταγμα το έχουν κάνει κουλουβάχατα και από εκεί ξεκινούν ίσως τα περισσότερα προβλήματα ολόκληρης της χώρας, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο. Βέβαια θα μου πεις, πόσοι έχουν κάτσει να διαβάσουν το Σύνταγμα για να διαπιστώσουν του λόγου το αληθές; Σωστό κι αυτό. Έχω τύχει αναρίθμητες φορές σε περιπτώσεις ανθρώπων που είχαν για ψωμοτύρι την φράση "αυτό είναι αντισυνταγματικό" και όταν τους ρώτησα τι ακριβώς ήταν αντισυνταγματικό, δεν ήξεραν να μου πουν. Βλέπετε δεν υπολόγιζαν ότι κάποιος θα τους ρώταγε.
Από την άλλη θα μου πείτε, και ποιος είσαι εσύ που ρωτάς ή που ασχολείσαι με το Σύνταγμα; Ο κανένας και ο παν. Είμαι ένας Έλληνας πολίτης που ενδιαφέρεται για τους Νόμους και τα δικαιώματά του, που ενδιαφέρεται για τα Κοινά και τη Δημοκρατία. Είναι πραγματικά απλούστατο αλλά το έχουμε καταντήσει τελείως εξεζητημένο. Πως λοιπόν θα τελέσω το χρέος μου ως Έλληνας πολίτης, ώστε να ελέγχω την τήρηση του Συντάγματος όπως επιτάσσει η ακροτελεύτια διάταξη στην 4η παράγραφο; Πως θα το κάνω όταν δεν το γνωρίζω; Άμα το γνωρίζω όμως πρέπει να είμαι σε θέση και να βρίσκω τα προβλήματά του, όχι ως Συνταγματολόγος, όχι ως νομικός, αλλά ως απλός πολίτης. Διότι αν φτάσουμε σε σημείο το Σύνταγμα να μην μπορεί να το καταλάβει ένας απλός πολίτης, τότε το πρόβλημα είναι ακόμη σοβαρότερο. Πρόβλημα που είναι εξίσου μεγάλο όταν ο απλός πολίτης μπορεί να το κατανοήσει αλλά αδιαφορεί να το πράξει.
Διότι ως έχω χρόνια ολόκληρα που γράφω ότι ναι μεν οι πολιτικοί ως "(δια)χειριστές" τα έχουν ρημάξει όλα, αλλά και ο λαός δεν είναι άμοιρος των ευθυνών του.

Είμαστε λοιπόν σε μία περίοδο που ενδεχομένως να βιώνουμε ιστορικές στιγμές, αυτό θα φανεί στο μέλλον. Μέσα σε αυτές τις έτσι κι αλλιώς ιστορικές στιγμές (αφού αρκετοί σηκώθηκαν από τους καναπέδες τους) καλό είναι οι πολίτες να κάνουμε και την αυτοκριτική μας. Και με δεδομένο ότι σαν πολλά αστεία πράγματα ακούγονται και γράφονται εσχάτως, ένα εκ των οποίων και η άμεση Δημοκρατία, καλό θα είναι να δούμε σε πρώτη φάση τις δικές μας γνώσεις. Σε τι επίπεδο είμαστε βρε αδελφέ, μια αυτοκριτική, πως το λένε, αν είμαστε καλοί ως πολίτες.

Διότι καλό το ανέκδοτο των πολεμίων των "αγανακτισμένων" περί απουσίας προτάσεων, αλλά ούτ'εγώ έχει τύχει να δω τις δικές τους αντιπροτάσεις, πέραν μερικών γενικόλογων αοριστιών και χαζομαρών του στυλ "να μην βγούμε από το ευρώ", όπως ακριβώς λέμε "αύριο να μην βρέξει". Άσε που είναι λίγοι εκείνοι που λένε να βγούμε από το ευρώ, το όλο θέμα έχει διαστρεβλωθεί εντελώς. Τα συνθήματα που δίνουν παλμό δεν είναι αιτήματα, και παρομοίως αυτή η φαρσοκωμωδία που ονομάζεται συνέλευση των αγανακτισμένων (my ass Αλεκάκη), δεν εκπροσωπεί κανέναν αγανακτισμένο πέραν εκείνων των ελαχίστων που συμμετέχουν. Την περασμένη Κυριακή παίζει να είχε μαζευτεί πάνω από 400 χιλιάδες κόσμου και στην εν λόγω συνέλευση άντε να συμμετείχαν 5-6 χιλιάδες. Το ρημάδι, δεν χωράει περισσότερους εκεί. Οπότε τους εαυτούς τους αντιπροσωπεύουν τα παιδιά, οι δε απόψεις τους είναι εκτός συζητήσεως και δεν αποτελούν κανενός είδους ψήφισμα. Παρομοίως άλλωστε τα όσα γράφω εγώ εδώ είναι οι δικές μου προτάσεις και κανενός άλλου. Τουλάχιστον εγώ όμως έχω μια εικόνα για κάποια πραγματρικά σοβαρά θέματα, εικόνα που πλείστοι όσοι ειδήμονες φαίνεται πως αγνοούν έως και πλήρως. Και από άσχετους εγώ δεν αντιπροσωπεύομαι και μάλιστα δίχως καν την δική μου εξουσιοδότηση.

Συγκεφαλαιώνοντας λοιπόν που καταλήγουμε; Ότι το Σύνταγμα πρέπει να ξαναγραφτεί. Πιθανώς αυτό να πρέπει να γίνει μέσα από Συντακτική Βουλή και όχι από Αναθεωρητική αλλά ακόμη και σ'αυτό μπαίνουν σημαντικά ερωτήματα, όπως κατά πόσον οι συγκεκριμένοι βουλευτές που έχουν διαλύσει τα πάντα είναι ικανοί να συγγράψουν εκ του μηδενός Σύνταγμα. Προσωπικά πολύ το αμφιβάλλω. Όπως και να γίνει όμως, η ουσία δεν αλλάζει: υπάρχουν αντισυνταγματικές και συνάμα αντιδημοκρατικές διατάξεις στην πεμπτουσία της Ελληνικής Δημοκρατίας, που επί σειρά ετών έχουν οδηγήσει στην πλήρη ασυδωσία που μας έφερε στην κατάσταση που είμαστε. Και όπως είπα δεν ευθύνονται μόνο οι πολιτικοί, άσχετα αν δεν υπάρχει σύγκριση ως προς τις ευθύνες. Τα βασικά σημεία που εγώ διακρίνω είναι ότι:
-πρέπει να καταργηθούν οι απαράδεκτες διατάξεις περί των βουλευτικών προνομίων
-πρέπει να αποκατασταθούν οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας
-πρέπει να υπάρξει σαφής διάκριση των τριών Εξουσιών και όχι η πελατειακή που εδώ και χρόνια έχει θεσμοθετηθεί
-πρέπει να δημιουργηθεί η δυνατότητα ελέγχου και της κυβερνήσεως και του κράτους και της Βουλής
-πρέπει να αναβαθμιστεί η Δικαιοσύνη
-πρέπει να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο στο οποίο η σωστή δουλειάνα επιβραβεύεται ενώ η κακή δουλειά να τιμωρείται. Και τιμωρία δεν σημαίνει απαραίτητα φυλάκιση με την οποίαν είμαι γενικά αντίθετος. Να μην υπάρχουν όμως παιδιά και αποπαίδια, με βουλευτικές ασυλίες κλπ.
-πάνω απ'όλα όμως πρέπει επιτέλους ν'αρχίσει να τηρείται το Σύνταγμα, δηλαδή τα ήδη υπάρχοντα άρθρα. Είναι πραγματικά εξευτελιστικό να διαβάζεις άρθρα της βάσης της Δημοκρατίας και να βλέπεις ότι σοδομίζονται με τις ευλογίες όλων των αρμοδίων.
Με τέτοιον παραδειγματισμό από τους από πάνω όμως, τι μπορείς να περιμένεις από τους από κάτω; Διότι ως έχω γράψει παλαιότερα στο εξαιρετικό περί Δημοκρατίας πόνημά μου (το οποίο σας συνιστώ να διαβάσετε πάραυτα διότι θα το επικαλεστούμε αρκετές φορές στις επόμενες μέρες), η Δημοκρατία δεν είναι απλό πολίτευμα: όπως της συμπεριφερθείς, θα σου συμπεριφερθεί.

Εννοείται ότι θα ακολουθήσει σειρά από σχετικά σενδόνια που θα έχουν και άλλες συγκεκριμένες προτάσεις και σε θέματα Νομοθεσίας που υπάρχει μείζον και σοβαρότατο πρόβλημα, και σε θέματα οικονομικά. Μπορεί να είναι άστοχες, μπορεί να είναι ό,τι θέλουν, δεν μου καίγεται καρφί. Αυτό που ξέρω είναι πως θα έχουν τουλάχιστον μια λογική. Και για να υπάρξουν αλλαγές θα πρέπει να ξεκινήσουν από το Σύνταγμα.
Ταυτόχρονα με την νοοτροπία του κόσμου, ταυτόχρονα με την νοοτροπία των πολιτικών.

Σημειωτέον ότι μερικά πολύ ενδιαφέροντα θεματάκια υπάρχουν σε παλαιότερα Συντάγματα, αλλά ας μην το παραμπλέξουμε.

Θα υπάρξει συνέχεια.