Αγαπημένα μου συγκροτήματα: Metallica

ή αλλιώς, Η Μεγάλη Προδοσία.
Έτσι, έτσι, απευθείας στο ψητό. Ναι, ναι, το γνωρίζω, έχω καιρό να γράψω για μέταλ και σας έλλειψε πολύ. Γι'αυτό και θα υπάρξει ένα μεγάλο ντεμαράζ για να σας αναπληρώσω τα αποθέματα. Μην μου πάθετε και τίποτε από την έλλειψη σιδήορυ δηλαδή... :)

Τι έλεγα λοιπόν; Α, ναι... Η Μεγάλη Προδοσία, όλα στην ώρα τους όμως. Ας ξεκινήσουμε με ένα ανέκδοτο: όταν είχα δει τους Metallica το 1993 στη Ν.Σμύρνη -μια συναυλία που περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία- μπροστά στα μάτια μου έγινε η εξής κουβέντα:
- ...είχα ανατριχιάσει ολόκληρος μόλις μπήκε το Unforgiven. Τι κομματάρες...
-Τα άλλα τα σκληρά ξέρεις από ποιον δίσκο είναι;
-Καινούρια είναι και δεν τον έχω αυτόν τον δίσκο.
Τους Metallica ο πολύς κόσμος τους έμαθε το 1991 και το τραγελαφικό ήταν ότι οι περισσότεροι τους νόμιζαν και για κανούριο συγκρότημα κιόλας. Προτρέχω όμως...
Θυμάμαι ότι όταν είχα ακούσει για πρώτη φορά Metallica είχα φάει μεγάλη ήττα. Το Master of Puppets ήταν η πρώτη δουλειά τους που είχε πέσει στα χέρια μου και πρέπει να ήταν κάπου στο 1989 νομίζω. Έκτοτε οι Metallica ήταν ένα από τα πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα. Προτρέχω όμως.

Δημιουργήθηκαν μέσα στο 1981 από τους James Hetfield και Lars Ulrich, εάν δεν απατώμαι συμπτωματικά στην Νέα Υόρκη (με μία μικρή επιφύλαξη) παρόλο που πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του μυθικού Bay Area. Το συγκρότημα αρχικώς ονομαζόταν Metallic, αλλά ο Lars αποφάσισε κάπως... αυθαίρετα να προσθέσει και ένα άλφα στο τέλος για να μην τους μπερδεύουν με συγκρότημα της jazz (ομολογουμένως αυτό ήταν κάτι που μόνο ένας Lars θα μπορούσε να έχει επιννοήσει). Σχετικά σύντομα το συγκρότημα έφτιαξε ένα σταθερό line-up Dave Mustaine και Rod McGovney και ξεκίνησε τα τζαμαρίσματα. Τραγούδια δικά τους δεν είχαν και παραδόξως το μόνο που έπαιζαν ήταν τραγούδια από το nwobhm που πρακτικά έμελλε να χαρακτηρίσει και το ύφος τους (όσοι έχουν ακούσει τα demo και έχουν γνώση του nwobhm ξέρουν καλά για τι ακριβώς μιλάω). Διόλου τυχαίο ότι τα 2 πρώτα τραγούδια που ηχογράφησαν ήταν τα Sucking my Love The Prince των Diamond Head (τους οποίους γενικά και ξέσκισαν με την πάροδο των ετών). Η πώρωση ήταν τρελή και οι Metallica κυριολεκτικά ασταμάτητοι. Από πολύ νωρίς είχαν δημιουργήσει δυνατό όνομα στην ευρύτερη σκηνή και ηχογραφούσαν το ένα demo πίσω απ'τ'άλλο. Μάλιστα ήταν από τα πρώτα συγκροτήματα που διοργάνωναν ας πούμε κάτι σαν περιοδείες μαζί με άλλα συγκροτήματα της περιοχής. Βέβαια αυτό δεν τους απέτρεψε από το να παίξουν έως και ξύλο, αφού το "διαζύγιο" με τον Mustaine ήρθε σχετικά νωρίς (1983) και όχι υπό τις πιο "ειρηνικές" συνθήκες. Επίσης αλλαγή υπήρξε πολύ νωρίς και στο μπάσο το οποίο ανέλαβε ο αδικοχαμένος (λίγα χρόνια αργότερα) Cliff Burton. Με τον Kirk Hammet, πρώην κιθαρίστα των Exodus, στη σύνθεση πλέον το κουαρτέτο από το San Fransisco έδειχνε έτοιμο για μεγάλα πράγματα. Και όχι αδίκως αφού το ταλέντο κυριολεκτικά περίσσευε. Δυστυχώς το ίδιο και η μαλακία...

Το 1983 σκάει η πρώτη βόμβα: Kill 'em All και το τι έγινε σε παγκόσμιο επίπεδο δεν περιγράφεται. Ένα εκπληκτικό υβρίδιο αμερικανικού thrash με επιρροές από nwobhm που σε καθήλωνε και που σε έκανε να ακούς ξανά και ξανά. Τα τραγούδια ήταν γνωστά ήδη φυσικά, όμως το να τα ακούς με πολύ καλύτερη παραγωγή και πολύ πιο επαγγελματικές εκτελέσεις ήτνα πραγματικά μεγάλη υπόθεση. Τι να πρωτοπείς για κομματάρες όπως τα FourHorsemen, Metal Militia, Seek and Destroy, No Remorse κλπ, κλπ. Έναν χρόνο μετά σκάει η δέυτερη βόμβα: Ride the Lightning. Όχι τόσο χύμα όσο το ντεμπούτο, πολύ πιο τεχνικό και δισκάρα από τις λίγες. Αυτά που γίνονται εκεί μέσα μπορούν να περιγραφούν μόνο ως τρελό πανηγύρι: Fight Fire with Fire, For Whom the Bell Tolls, Ride the Lightning και πάει λέγοντας, ενώ σε αυτόν τον δίσκο εμφανίζεται και το Creeping Death, του οποίου την ιστορία θα πούμε αργότερα. Η ιστορία όμως δεν σταματάει εδώ. 1986: ήρθε η ώρα του αριστουργηματικού Master of Puppets και το γλέντει καλά κρατεί. Οι Metallica είναι ήδη εδραιωμένη στη συνείδηση του κοινού ως μια από τις κορυφαίες μπάντες, κι εδώ που τα λέμε όχι αδίκως. Το Master of Puppets ανεβάζει κι άλλο τον πήχυ για το συγκρότημα που δείχνει κυριολεκτικά ασυγκράτητο: πέραν του ομώνυμου έπους υπάρχουν μεταξύ άλλων και τα Damage Inc, Welcome Home (Sanitarium), Disposable Heroes, Battery κλπ. Ο κόσμος έχει αρχίσει και τα χάνει με δαύτους αλλά οι Metallica δεν έχουν πει την τελευταία τους κουβέντα. Το 1987 κυκλοφορεί μια όχι ιδιαίτερα δημοφιλής αλλά πολύ σημαντική τους δουλειά: το Garage Days Re-revisited το οποίο είναι ένα ΕΡ με 5 διασκευές (6 πρακτικά) από τα αγαπημένα τους συγκροτήματα που τους επηρέασαν στο ξεκίνημά της καριέρας τους. Για την ιστορία θα πω ότι τα τραγούδια αυτά ήταν τα: Helpless (Diamond Head), Small Hours (Holocaust), The Wait (Killing Joke), Crash Course in Brain Surgery (Budgie), Last Caress και Green Hell (Misfits). Στη συνέχεια η μπάντα δέχθηκε το σκληρό χτύπημα της μοίρας: κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας ο μπασίστας Cliff Burton έχασε τη ζωή του σ εένα πραγματικά φριχτό ατύχημα. Τη θέση του πήρε ο Jason Newsted, ήδη εντυπωσιακός με τους Flotsam and Jetsam. Αν οι προηγούμενες δουλειές τους ήταν βόμβες απλές, αυτό που ακολούθησε ήταν βόμβα πυρηνική: ...and Justice for All και τα μυαλά στα κάγκελα. Πρόκειται σαφέστατα για έναν από τους πιο ψαγμένους δίσκους στην ιστορία της μουσικής, από πολλές και διαφορετικές απόψεις, ενώ παράλληλα πρόκειται για ένα από τα μεγάλα διαμάντια και πως να μην είναι, αφού περιέχει άσματα όπως το ομώνυμο, το Blackened, το Frayed Ends of Sanity, το Shortest Straw και φυσικά το One που ήταν και ο φόρος τιμής της μπάντας στην μνήμη του Cliff Burton και που είναι τουλάχιστον συγκινητικό. Το μόνο μειωνέκτημα του Justice πρακτικά είναι ότι για κάποιους λόγους είναι αρκετά "βαρύ", αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία, άσε που είναι κάτι που συνηθίζεται. Σε παγκόσμιο επίπεδο γίνεται το έλα να δεις με τους Metallica οι οποίοι απολαμβάνουν δικαίως τους κόπους πολλών ετών και πολύ μόχθου. Οι οπαδοί πίνουν νερό στ'όνομά τους, πράγμα φυσικά αναμενώμενο. Και φτάνουμε πλέον στο 1991...

Η Μεγάλη Προδοσία.
Πολλοί λένε ότι το Black Album είναι δισκάρα. Εγώ λέω ότι το Vlack Album δεν κυκλοφόρησε ποτέ, όπως και όλα τα υπόλοιπα. Στην δική μου συνείδηση, οι Metallica διαλύθηκαν αθόρυβα κάπου στο 1989, στον κολοφώνα της δόξας τους. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να δεχθώ -κι ούτε θα το κάνω ποτέ- ότι οι Metallica έκαναν τέτοια ηλίθια στροφή. Στροφές έχουν κάνει κι άλλα συγκροτήματα και δεν είχα πρόβλημα. Με αυτούς όμως έχω. Μπορεί να είναι καλός δίσκος το Vlack Album, δε λέω. Για την ακρίβεια είναι μάλλον ο μοναδικός δίσκος που λέω (και δεν το κουνάω ρούπι από αυτήν τη θέση) πως αν ήταν δίσκος κάποιου άλλου συγκροτήματος πιθανώς να μου άρεσε περισσότερο. Ως δίσκο των Metallica όμως απλά τον σιχαίνομαι, όπως σιχαίνομαι και όλους τους επόμενους. Προφανώς περί το 1990 ήταν που ξεκίνησε να τους στρίβει, αν και το "ξεκίνησε" δεν είναι απόλυτα αντιπροσωπευτικό της περιπτώσεώς τους, αφού η ιστορία έχει δείξει ότι καλώς ή κακώς οι Metallica πάντοτε είχαν τουλάχιστον μια βίδα λασκαρισμένη (και ιδίως ο Lars). Απλά τα πρώτα χρόνια της καριέρας τους αυτή η λασκαρισμένη βίδα μάλλον δρούσε ευεργετικά. Στην συνέχεια επέδρασε αρνητικά. Κάπου εκέι λοιπόν, γύρω στο 1990, πιθανολογώ ότι οι Metallica βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα αδυσώπητο δίλημμα: να συνεχίσουν ως έχουν, στο ίδιο μοτίβο, ή να επιλέξουν την οδό των χρημάτων; Καλώς ή κακώς επέλεξαν το δεύτερο (και παραλίγο να το πληρώσουν πανάκριβα κιόλας. Να πω θεία δίκη; Δεν ξέρω...) και αυτό δεν αλλάζει. Τι είδαμε με το Vlack Album; Την στροφή στο εμπόριο (με τις μπαλάντες κυρίως και μην ακούσω την κλασική μαλακία ότι είχαν και πιο παλιά μπαλάντες, διότι ούτε το One είναι μπαλάντα, ούτε το Fade to Black φυσικά), την στροφή σε πιο στρωτούς δρόμους (να και αυτό δεν ήταν απαράιτητα κακό), την στροφή στην μάζα. Δεν είναι ότι δεν πουλούσαν. Ποολούσαν σαν τρελοί κιόλας. Ιδίως το Justice είχε σπάσει τα ταμία. Προφανώς τους πιπήλησαν τα μυαλά. Τώρα το αν πέτυχαν και τι πέτυχαν, θα το δείξει η ιστορία, διότι όταν τρως μια δεκαετία σχεδόν από τη ζωή σου τρέχοντας σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους, δεν ξέρω κατά πόσον το τίμημα όντως άξιζε. Όπως και να'χει, το 1991 είναι χρονιά σταθμός στην ιστορία του συγκροτήματος. Δεν είναι ότι μίκρηνε, είναι ότι απλά ξεπουλήθηκε. Από τους "παλαιούς" ο περισσότερος κόσμος έριξε μαύρη πέτρα, εις εκ των οποίων κι εγώ.


Στο αυτό χρονικό σημείο δυστυχώς το μέταλ έπεσε θύμα μιας φριχτής συγκυρίας: η μουσική βιομηχανία είχε αρχίσει να παίρνει το πάνω χέρι και στο μέταλ (πράγμα αναμενώμενο φυσικά). Το αποτέλεσμα αυτού ήταν ότι πολλά συγκροτήματα που ήταν όντως και άξια και ικανά για μεγάλα πράγματα άρχισαν να αφανίζονται από την έλλειψη καλών συμβολαίων. Το thrash που -αρέσει, δεν αρέσει- αποτέλεσε μεγάλο στήριγμα για το μέταλ επί σειρά ετών έπνεε πλέον τα λοίσθια ερχόμενο φάτσα-κάρτα με τον αφανισμό, αφού πολλά συγκροτήματά του (ένα εκ των οποίων και οι Metallica) είτε διαλύονταν, είτε το γύριζαν. Έτσι, τη μόδα του thrash διαδέχθηκε η ακόμη χειρότερη μόδα του death metal, αφήνωντας στον ενδιάμεσο χώρο ένα μεγάλο κενό, το οποίο δυστυχώς έμελλε να καλυφθεί με το έκτρωμα που άκουγε στο όνομα grunge και που φυσικά ουδεμία σχέση με το μέταλ είχε, απλά πλασαριζόταν μαζί ως ντε και καλά ο "σύγχρονος απόγονος της garage-metal των αρχών της δεκαετίας του 80". Τότε το μέταλ μπήκε σε μια φάση όπου η παρακμή ήταν σε καθημερινή βάση. Έτσι, αυτή η στροφή των Metallica εκ των καταστάσεων δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα στη μουσική μας, αφού -ας μην κρυβόμαστε- οι Metallica ήταν από τα πολύ "βαριά χαρτιά".
Έκτοτε οι Metallica έχουν βγάλει πολλούς δίσκους (ούτε που θυμάμαι πόσους και δεν με ενδιαφέρει να μάθω κιόλας). Τους έχω ακούσει όλους και ως εκεί: μακρυά κι αγαπημένοι. Δεν είναι αυτοί οι Metallica τους οποίους είχα(με) σχεδόν θεοποιήσει. Είναι απλά μια άλλη μπάντα με το ίδιο όνομα.

Πάνω-κάτω αυτή είναι εν συντομία η πορεία τους όπως την βλέπω εγώ. Ας περάσουμε τώρα πίσω από την κουρτίνα που είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι. Ο Mustaine ήταν απίστευτο χέρι. Χμμμ... λάθος. Ο Hetfield και ο Hammet μαζί δεν κάνουν έναν ολόκληρο Mustaine. Για τον Dave μπορείς να πεις τα χίλια δυο: ότι ήταν σχεδόν αλκοολικός, ότι του είχαν κάψει το μυαλό τα ναρκωτικά, ότι είχε ψυχολογικά προβλήματα ή δεν ξέρω και 'γώ τι άλλο. Όποιος όμως πει ότι δεν είναι (από τότε ήταν) κορυφαίος κιθαρίστας τότε είναι απλά ηλίθιος. Πρακτικά ο Mustaine ήταν η ψυχή της μπάντας κι αυτό ήταν κάτι που μάλλον ο Lars δεν χώνεψε ποτέ. Ήταν ο κιθαρίστας που όχι απλά έπαιζε, αλλά του παραχωρούσαν τα περισσότερα σολαρίσματα καθαρά και μόνο λόγω ικανότητας. Το πρόβλημα είναι ότι η μπάντα ήταν του James και κυρίως του Lars -δηλαδή του Lars γιατί ο Hetfield ήταν πάντοτε ολίγον τι στον κόσμο του, και ο οποίος (Lars) σχετικά νωρίς αποκαλείτο από πάρα πολύ κόσμο στην Ελλάδα και ως Lar$ Ftulrich. Ναι, έδινε και δικαιώματα με την συμπεριφορά του και τελικά έφαγε σουτ. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια των πρώιμων Metallica ήταν το Mechanix, όπου στο demo τραγουδούσε ο Mustaine κιόλας. Όταν ο Mustaine έφυγε και έκανε τους Megadeth πήρε και το τραγούδι μαζί του. Φυσικά επειδή οι Metallica δεν ήτνα διατεθειμένοι να αφήσουν τέτοιο άσμα να φύγει, το άλλαξαν σε κάποια σημεία -όχι πολλά, μιας και δεν ήθελαν το τραγούδι να χάσει την ταυτότητά του-, του άλλαξαν τους στίχους, το μετονόμασαν σε Four Horsemen και το έβγαλαν στο Kill 'em All. Η έλευση του Kirk Hammet από τους Exodus έφερε μαζί και το τραγούδι Die by my Hand. Ένα τραγούδι των Exodus που είχε γράψει ο Hammet. Εδώ έχουμε λοιπόν την εξής περίεργη ιστορία: ο δίσκος που ήταν να κυκλοφορήσει πρώτος από όλη τη σκηνή του Bay Area ήταν ο Bonded by Blood των Exodus. Μιλάμε για το έτος 1983, οπότε για να βγήκε τελικά το 85 προφανώς κάτι είχε μεσολαβήσει. Και τι ήταν αυτό; Ότι ο Hammet κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα για το τραγούδι. Να σημειώσω ότι το Die by my Hand ουσιαστικά δεν έχει την παραμικρή σχέση με το μετέπειτα Creeping Death -όποιος το έχει ακούσει ξέρει τι εννοώ. Και όμως, τελικά οι Metallica βγήκαν από πάνω και εδώ, δημιουργώντας μάλιστα προβλήματα και στους Megadeth (οι οποίοι είδαν το -θεωρητικά- βαρύ πυροβολικό τους να κυκλοφορεί σχεδόν ίδιο νωρίτερα στον πρώτο δίσκο των Metallica) και στους Exodus (οι οποίοι δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο μέχρι να αποσαφηνισθεί η κατάσταση). Όχι ότι μειώνει την αξία των Metallica αυτό, αλλά η συγκυρία ήταν εξαιρετικά ευνοϊκή, αφού ο κόσμος διψούσε για μέταλ και οι ούτως ή άλλως μπροστάρηδες Metallica βρέθηκαν ακόμη πιο μπροστά.
Κεφάλιο Napster: ο πολύς κόσμος αγνοεί ότι πίσω από αυτήν την ιστορία με το Napster βρισκόταν ο Ulrich δηλαδή ουσιαστικά οι Metallica. Γιατί; Διότι προφανώς δεν του έφταναν τα όσα αμύθητα πλούτη ήδη είχε κερδίσει. Για να γίνω και λίγο κακός θα πω ότι ίσως να φοβόταν πως δεν θα του έφταναν για τους ψυχολόγους και ήθελε κι άλλα. Προσωπικά είμαι κατά του ακατάσχετου downloading (και το έχω αναλύσει σε ένα παλαιό σεντόνι), άλλο όμως αυτό και άλλο αυτό που είχαν κάνει τότε οι Metallica. Δεν το έχω διασταυρώσει ποτέ, αλλά οι φήμες έλεγαν τότε ότι είχαν κινηθεί εκτός από το napster ακόμη και εναντίον απλών χρηστών. Τρέχα γύρευε δηλαδή. Άσχημο πράγμα ο κατήφορος, ιδίως όταν υπάρχει η εικόνα ότι είσαι στην κορυφή κιόλας.
Παρά τη φαινομενική δόξα (και λέω φαινομενική, διότι οι παλιοί τους οπαδοί πλέον τους είχαν προ πολλού ξεγραμμένους) και τον πακτωλό χρημάτων, ο Newsted την έκανε το 2001 για άλλες πολιτείες. Ο λόγος απλός: κατ' αρχήν δεν άντεχε άλλο τον Ulrich, οποίος συμπεριφερόταν λες και ήτνα το κέντρο του σύμπαντος. Χμμμ... Λάθος: στην πραγματικότητα ήξερε ότι ποτέ δεν θα γινόταν ο Νούμερο Ένα, εξ ου και το κυριολεκτικά αβυσσαλέο μίσος που τρέφει για τους Maiden (κάτσε να γίνει επιτέλους Sir o Harris μεγάλε, να σου πω εγώ μετά... θα γελάω με την καρδιά μου). Επίσης, όπως έχει διαρρεύσει δνε άντεχε όλο αυτό το συνεχές στρεσσάρισμα που περίκλυε την μπάντα επί σειρά ετών (κι εδώ που τα λέμε αυτό είναι κάτι που οι ίδιοι οι Metallica είχαν προξενήσει στους εαυτούς τους. Μεγάλες κι επιτυχημένες μπάντες έχουν υπάρξει κι άλλες πολλές, αλλά τέτοιο χάλι και πάτο δεν έπιασαν). Τέλος πάντων, δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα να συνεχίσω να βγάζω τα άπλυτα των Metallica στη φόρα. Το νόημα το πιάσατε: αν οι Metallica είχαν όρεξη ν'ασχολούνται μόνο με τη μουσική ακόμη και η δική τους πορεία θα ήταν κατά πολύ ποιοτικότερη και καλύτερη, κι ούτε θα έτρεχαν σε γιατρούς.

Μουσικά μέχρι το 89 οι Metallica ήταν κορυφή. Όχι πως έπαιζαν τις πολύ δύσκολες μελωδίες, αλλά είχαν απίστευτη τεχνική και γενικά οι δίσκοι τους ήταν αριστουργήματα, τόσο συνθετικά όσο και εκτελεστικά. Δεν σταματάει εδώ όμως...
Ρίχτε μια ματιά στους στίχους τους από το 90 κι έπειτα... Έτσι από περιέργεια δηλαδή. Εξάλλου θεωρητικά από το 91 κι έπειτα έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς οι Metallica οπότε αφού τα πιο δημοφιλή τους τραγούδια είναι στην δεύτερη περίοδό τους. Καλό είναι λοιπόν να ρίξετε και μια ματιά να δείτε τι στίχους έχουν τα αγαπημένα σας τραγούδια. Στίχους για τον πούτσο.

Οι Metallica μέχρι και το 1989 είχαν στίχους αριστουργήματα, με όποιο θέμα κι αν καταπιάστηκαν. Θα παραθέσω παρακάτω αρκετά αποσπάσματα. Οι Metallica ασχολήθηκαν με πάμπολλα ζητήματα. Κοινωνικά για παράδειγμα. Στο Ride the Lightning επί παραδείγματι μεταφέρουν με εκπληκτικό τρόπο την αγωνία ενός καταδικασμένου να πεθάνει στην ηλεκτρική καρέκλα.

Guilty as charged
But dammit it ain't right
There's someone else controlling me
Death in the air
Strapped in the electric chair
This can't be happening to me
Who made you God to say
I'll take your life from you!
Flash before my eyes
Now it's time to die
Burning in my brain
I can feel the flame

Στο Master of Puppets, αντιθέτως με την απύθμενη ασχετοσύνη κόσμου και κοσμάκη που πιστεύει ότι μιλάει για το Σύστημα, έχουν περιγράψει τη μάστιγα των ναρκωτικών με τρόπο ανατριχιαστικό. Εδώ επιτρέψτε μου να παραθέσω ολόκληρους τους στίχους.

End of passion play, crumbling away
I'm your source of self-destruction
Veins that pump with fear, sucking darkest clear
Leading on your death's construction

[Chorus:]
Taste me you will see
more is all you need
you're dedicated to how I'm killing you

Come crawling faster
obey your Master
your life burns faster
obey your Master
Master

Master of Puppets I'm pulling your strings
twisting your mind and smashing your dreams
Blinded by me, you can't see a thing
Just call my name, `cause I'll hear you scream
Master
Master
Just call my name, `cause I'll hear you scream
Master
Master
[End Chorus]

Needlework the way, never you betray
life of death becoming clearer
Pain monopoly, ritual misery
chop your breakfast on a mirror
[Chorus]

Master, Master,
Where's the dreams that I've been after?
Master, Master,
You promised only lies
Laughter, Laughter,
All I hear and see is laughter
Laughter, Laughter,
laughing at my cries

Hell is worth all that, natural habitat
just a rhyme without a reason
Neverending maze, drift on numbered days
now your life is out of season

Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ γι'αυτό το αριστούργημα. Παρατηρήστε φερ ειπείν την αγωνία του του εξαρτημένου στο μέσον του τραγουδιού, όπου κατηγορεί τα ναρκωτικά ότι αθέτησαν τις υποσχέσεις τους. Είναι ν'ανατριχιάζει κανείς.
Στο Sanitarium κάνουν λόγο για τους ανθρώπους που κλείνονται μέσα σε ιδρύματα, τους τρελούς εν ολίγοις, και για τους οποίους όλοι μας πάντοτε κλείνουμε τα μάτια. Νομίζουμε ότι έιναι ζόμπι, φυτά, ότι δεν είναι άνθρωποι. Ξεχνάμε ότι ακόμη και κάποιος άνθρωπος με σοβαρά προβλήματα νοιώθει, έχει συναισθήματα, είναι άνθρωπος.

Welcome to where time stands still
no one leaves and no one will
Moon is full, never seems to change
just labeled mentally deranged
Dream the same thing every night
I see our freedom in my sight
No locked doors, No windows barred
No things to make my brain seem scarred

Ειλικρινά ανατριχιάζω: just mentally derranged. Just... Έτσι απλά... Μια ταμπέλα και τελειώσαμε. Άνθρωποι που ως ελευθερία ονειρεύονται το να μην βρίσκονται πίσω από παράθυρα με κάγκελα. Διαχρονικά προβλήματα, διαχρονική απανθρωπιά...
Στο Disposable Heroes κάνουν λόγο για τους συνεχείς πολέμους. Όχι από πλευράς αντιπολεμικής, αλλά από την ανθρώπινη. Στίχοι τουλάχιστον ανατριχιαστικοί:

Bodies fill the fields I see, hungry heroes end
No one to play soldier now, no one to pretend
running blind through killing fields, bred to kill them all
Victim of what said should be a servant `til I fall
[Chorus:]
Soldier boy, made of clay now an empty shell
twenty one, only son but he served us well
Bred to kill, not to care just do as we say
finished here, Greeting Death he's yours to take away

Back to the front
you will do what I say, when I say
Back to the front
you will die when I say, you must die
Back to the front
you coward
you servant
you blindman
[End Chorus]

Barking of machinegun fire, does nothing to me now
sounding of the clock that ticks, get used to it somehow
More a man, more stripes you bare, glory seeker trends
bodies fill the fields I see
the slaughter never ends

[Chorus]

Why, Am I dying?
Kill, have no fear
Lie, live off lying
Hell, Hell is here

I was born for dying

Life planned out before my birth, nothing could I say
had no chance to see myself, moulded day by day
Looking back I realize, nothing have I done
left to die with only friend
Alone I clench my gun

Απλά συγκλονιστικό. Μιλάμε για φιλοσοφία, όχι μαλακίες...
...And Justice for All και οι Metallica καταπιάνονται με τον χρηματισμό της δικαιοσύνης. Για μιαν ακόμη φορά ανατριχιαστικοί:

Halls of justice painted green
Money talking
Power wolves beset your door
Hear them stalking
Soon you'll please their appetite
They devour
Hammer of justice crushes you
Overpower

The ultimate in vanity
Exploiting their supremacy
I can't believe the things you say
I can't believe
I can't believe the price you pay
Nothing can save you

Justice is lost
Justice is raped
Justice is gone
Pulling your strings
Justice is done
Seeking no truth
Winning is all
Find it so grim
So true
So real
......
Lady justice has been raped
Truth assassin
Rolls of red tape seal your lips
Now you're done in
Their money tips her scales again
Make your deal
Just what is truth?i cannot tell
Cannot feel

Προσέξτε πως μπαίνει το τραγούδι: Οι χώροι της Δικαιοσύνης βάφτηκαν πράσινοι. Το χρώμα του δολλαρίου. Πρώτος στίχος, ηλεκτροσόκ. Στο Frayed Ends of Sanity δε, έχουμε το εξής μεγαλούργημα:

Never hunger
Never prosper
I have fallen prey to failure
Struggle within
Triggered again
Now the candle burns at both ends

Twisting under schizophrenia
Falling deep into dementia

Old habits reappear
Fighting the fear of fear
Growing conspiracy
Everyone's after me
Frayed ends of sanity
Hear them calling
Hear them calling me

Birth of terror
Death of much more
I'm the slave of fear,my captor
Never warnings
Spreading its wings
As i wait for the horror she brings
Loss of interest,question,wonder
Waves of fear they pull me under

Old habits reappear
Fighting the fear of fear
Growing conspiracy
Everyone's after me
Frayed ends of sanity
Hear them calling
Hear them calling me

Into run
I am sinking
Hostage of this nameless feeling
Hell is set free
Flooded i'll be
Feel the undertow inside me

Height, hell, time, haste, terror, tension
Life, death, want, waste, mass depression

Old habbits reappear
Fighting the fear of fear
Growing conspiracy Myself is after me
Frayed ends of sanity
Hear them calling
Frayed ends of sanity
Hear them calling
Hear them calling me

Είναι ν'αναρωτιέσαι πως διάολο έχουν γραφτεί τέτοιοι στίχοι. Το συγκεκριμένο τραγούδι πρακτικά αναφέρεται στις κλασικές θεωρίες συνωμοσίας που απασχολούν κάθε απλό άνθρωπο, όπου αν προσέξετε στα δύο πρώτα ρεφραίν αυτός που κυνηγάει είναι οι πάντες (everyone) ενώ στο τελευταίο ρεφραίν πλέον οι μάσκες έχουν πέσει: myself. Όλα είναι αποκύημα της φαντασίας...
Βέβαια, οι Metallica είχαν και άλλους στίχους. Αυτοί ήταν μόνο μερικοί ενδεικτικοί. Ας δούμε ένα απόσπασμα από το Whiplash...

The show is through the metal is gone
It is the time to hit the road
Another time another gig
Again we will explode
Hotel rooms and motorways
Life out here is raw
But we will never stop
We will never quit
Cause we are METALLICA

Βρε, βρε... τι λεςςςςς..... τα παιδιά που δεν θα τα παρατούσαν ποτέ... Η Μεγάλη Προδοσία...
Στο Μetal Militia (το οποίο έχει ένα από τα πλέον επικά τελειώματα που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ, όπου καθώς το τραγούδι κάνει fade out την ίδια στιγμή μπαίνει με fade in η μεταλλική στρατιά, η οποία εν μέσω βομβαρδισμών και πυροβολισμών με σταθερό βήμα προχωράει δίχως να καταλαβαίνει μία:

We are as one as we all are the same
Fighting for one cause
Leather and metal are our uniform
Protecting what we are
Joining together to take on the world
With our heavy metal
Spreading the message to everyone here
Come let yourself go

Oh through the mist and the
Madness
We are trying To get the message
To you
Metal militia

Σιγά τα καλσόν, Lars...
Α, μην το ξεχάσω, υπάρχει και το Damage Inc, που πρακτικά οι στίχοι του φτάνουν τα όρια της... μεταλλικής βιαιότητας (πέφτει πολύ ξύλο μιλάμε):

Dealing out the agony within
charging hard and no one's gonna give in
Living on your knees, conformity
or dying on your feet for honesty
Inbred, our bodies work as one
bloody, but never cry submission
Following our instinct not a trend
go against the grain until the end
[Chorus:]
Blood will follow blood
Dying time is here
Damage Incorporated
[End Chorus]

Slamming through, don't fuck with razorback
stepping out? You'll feel our hell on your back
Blood follows blood and we make sure
life ain't for you and we're the cure
Honesty is my only excuse
Try to rob us of it, but it's no use
Steamroller action crushing all
Victim is your name and you shall fall

[Chorus]

We chew and spit you out
we laugh, you scream and shout
All flee, with fear you run
You'll know just where we come from

Damage Incorporated

Damage jackals ripping right through you
sight and smell of this, it gets me goin'
Know just how to get just what we want
tear it from your soul in nightly hunt
Fuck it all and fucking no regrets
Never happy ending on these dark sets
All's fair for Damage Inc. you see
step a little closer if you please

Είπαμε, η μεγάλη προδοσία. Τουλάχιστον ας έμεναν στην μουσική. Τους στίχους τι τους ήθελαν;
Τέλος πάντων, η ιστορία έχει γράψει και δνε ξεγράφει. Για άλλους οι Metallica είναι κορυφή από τις ελάχιστες. Για 'μένα είναι τα πλέον πουλημένα τομάρια, με τον μεγαλύτερο καραγκιόζη στα παγκόσμια χρονικά στην σύνθεσή τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι έως και το 1989 δεν παραμένουν από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Περνάμε στο οπτικοακουστικό υλικό τώρα, έτσι για να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχχές.

Metallica- No Remorse (live 83)


Metallica- Seek and Destroy (live 83)


Metallica- The Mechanix (live 83)


Metallica- Metal Militia (live 83)


Metallica- Ride the Lightning (live 1986)


Metallica- Fight Fire with Fire (live 1986)


Metallica- Master of Puppets (live 86)


Metallica- ...and Justice for All (live 89)


Metallica- One (video clip)


Metallica- Am I Evil?
(φυσιολογικά και το καραγκιοζιλίκι έχει ένα όριο. Φυσιολογικά, διότι εδώ...)


Lars-Dave, 20 χρόνια μετά. Δείτε την κατάθεση ψυχής του Mustaine και το πόσο καραγκιόζης είναι ο Lars.


Metallica- I Disappear. Μια γεύση από τη σύγχρονη εποχή, για τις συγκρίσεις σας.


Και για να μην φύγουμε με φλωριές...


Και δύο τλευταίες ιστορίες:
η πρώτη, ο Hetfield συνολικά έκανε 3 φορές πρόταση στον τραγουδιστή των Armored Saint, John Bushm να αναλάβει τα φωνητικά της μπάντας. Φυσικά έφαγε ισάριθμες πόρτες.
Η δεύτερη, λίγο μετά την αποχώρησή του από τους Metallica o Mustaine είχε πει "Λυπάμαι πολύ που χτύπησα τον James. Είμαστε φίλοι. Του Lars έπρεπε να έχω σπάσει τα μούτρα."

Οι μεγάλες προδοσίες δύσκολα χωνεύονται.