Iron Maiden live, 2-8-2008

Λένε ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, πως όμως ν’αρκεστείς σε λίγα λόγια μετά τα του Σαββάτου; Είναι ένα μεγάλο δίλημμα δηλαδή...

Το Σάββατο το βράδυ οι Άρχοντες του Σύμπαντος, Iron Maiden, δίδαξαν.

Τι δίδαξαν;

Μα τα πάντα. Από το πώς πρέπει να είναι η σκηνική παρουσία ενός συγκροτήματος που εκτός από το όνομά του θέλει να σέβεται και τον οπαδό του, το πώς πρέπει να εκτελούνται τα κομμάτια όχι απλά για να μην χάνουν τη ζωντάνια τους αλλά και για να είναι ακόμη καλύτερα, πώς να ξεσηκώνεται ο κόσμος, πως το να παρουσιάσεις πραγματικό θέαμα είναι κάτι το εφικτό κλπ. Κυριολεκτικά για τα πάντα. Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως...

Περασμένες 21:30 και η κατά τα λοιπά συμπαθής κόρη του Steve, Lauren, έχει ολοκληρώσει επιτέλους την παρουσία της και έχει αφήσει την σκηνή ελεύθερη για την ίσως μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών. Δε λέω, συμπαθητική η Lauren, αλλά εδώ μιλάμε ότι πρόκειται να δούμε τους Άρχοντες του Σύμπαντος και θ’ασχολούμεθα με τα αλλότρια; Ποτέ των ποτών. Περί τις 21:40 ξεκινάει από τα μεγάφωνα το Doctor, Doctor των UFO, δείγμα ότι μας χωρίζουν μόλις μερικά δευτερόλεπτα από την Μεγάλη Είσοδο. Και ξαφνικά ακούγεται ο ήχος βομβαρδιστικών που πλησιάζουν απειλητικά... Και μετά... Churchill’s Speech...

We shall go on to the end

We shall fight in France

We shall fight on the seas and oceans

We shall fight with growing confidence and growing strength in the air

We shall defend our island whatever the cost may be.

We shall fight on the beaches

We shall fight on the landing ground

We shall fight in the streets and in the fields

We shall fight on the hills

We shall never surrender

ACES HIGH και τα μυαλά στα κάγκελα. Το τι έγινε κάτω απλά δεν περιγράφεται. Εξ’αρχής φαίνονται όλοι σε καλή φόρμα και όντως πέσαμε μέσα. Το μεγαλείο έχει ήδη ξεκινήσει. Επόμενο τραγούδι το 2 Minutes to Midnight και η κόλαση συνεχίζεται. Revelations για τη συνέχεια, χαμός. Ξαφνικά το σκηνικό πάνω από τον McBrain αλλάζει και εμφανίζεται ο Eddie ως Trooper. Με τις πρώτες νότες εμφανίζεται και ο Bruce με την στολή της εποχής και την αγγλική σημαία στα χέρια. Μας ισοπεδώνουν. Στο επόμενο τραγούδι δεν το κρύβω ότι δάκρυσα ακούγοντας τις πρώτες νότες του: Wasted Years και επιτέλους ήρθε η ώρα που άκουγα ζωντανά τραγούδι από τον αγαπημένο μου δίσκο, Somewhere in Time. Ανατριχίλα, άνευ υπερβολών. The Number of the Beast για τη συνέχεια και τι να πεις πια; Can I Play with Madness? Το επόμενο και μπήκαμε ήδη στην εποχή του μυθικού Seventh Son of a Seventh Son. Απλά πανδαιμόνιο. Ξαφνικά το σκηνικό ξαναλλάζει, αφού πρώτα ο Bruce επιχειρεί να θολώσει τα νερά μιλώντας για το σκοτάδι (και το μυαλό όλων πάει προς στιγμήν στο Fear of the Dark). Όμως τη στιγμή που λέει τη μαγική λέξη “sea” όλα είναι ξεκάθαρα: Rime of the Ancient Mariner -ανατριχιάζω και τώρα που το θυμάμαι- και ταυτόχρονα θαυμάζουμε την κουπαστή με τη γέφυρα του πλοίου. Σήμερα οι Maiden δε δείχνουν κανένα έλεος. Λίγο πριν τελειώσει το τραγούδι συζητάμε με τον Kevin ότι για να τηρηθούν οι παραδόσεις το επόμενο πρέπει να είναι το Powerslave και όντως ήταν. Βρίσκομαι σε έκσταση από την εισαγωγή κιόλας. Χοροπηδάω πάνω κάτω. Μέχρι τώρα δεν έχω χάσει στίχο, τους τραγουδάω όλους και παρόλο που καταλαβαίνω ότι ο λαιμός δεν βρίσκεται πλέον και στις καλύτερές του τώρα είναι που πρέπει να τα δώσω όλα. Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψω αυτό που έγινε. Επιστροφή στο Somewhere in Time εκ νέου, αυτή τη φορά για το Heaven Can Wait. Της πουτάνας από κάτω. Run to the Hills το επόμενο κι έχω ανατριχιάσει εκ νέου ολόκληρος. Επόμενο τραγούδι το Fear of the Dark και ήταν αυτό που επέλεξα να "ξεκουραστώ" λίγο, μιας και ήταν το μοναδικό που θεωρούσα παράταιρο. Όχι ότι δεν είναι καλό, απλά δεν ταίριαζε. Επόμενο τραγούδι της βραδιάς το Iron Maiden και ο κόσμος βρίσκεται σε πανζουρλισμό. Πάνω από τον Nicko εμφανίζεται όχι ως "φόντο" αλλά χειροπιαστό πλέον ένα τεράστιο πρόσωπο του φαραώ Eddie και λίγο πριν τα μέσα του τραγουδιού το πρόσωπο ανοίγει στη μέση και, θεέ μου, η μούμια του Eddie ακριβώς όπως ήταν στην World Slavery Tour βγαίνει έξω. Δεν έχει μείνει τρίχα που να μην μου έχει σηκωθεί όρθια. Το τραγούδι τελειώνει και οι Maiden αποχωρούν...

Ναι, καλά, το πιστέψαμε. Λίγα λεπτά αργότερα ξαναβγαίνουν για το enchore, και το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε είναι μια ακουστική κιθάρα αριστερά στην σκηνή. Ο Kevin απόρησε. Seven deadly sins του τραγούδησα χαμογελώντας. Και όντως μερικά δευτερόλεπτα μετά ξεκίνησε το ασύλληπτο Moonchild (το οποίο έφερε μνήμες σε πολυ΄κόσμο, μιας και με αυτό άνοιγε η Seventh Son tour, ήτοι είχε ξεκινήσει και το 88 η συναυλία) με’μένα να χοροπηδάω εκστασιασμένος. The Clairvoyant για τη συνέχεια και το κολαστήριο συνεχίζεται μιας και -αυτό κι αν ήταν έκπληξη- βγαίνει ο Eddie από το Somewhere in Time και αρχίζει να σουλατσάρει στην σκηνή πυροβολώντας τον κόσμο. Λίγο πριν φύγει κινήθηκε ιδιαίτερα απειλητικά προς τον Adrian ο οποίος προσπάθησε να αμυνθεί παίζοντας την κιθάρα του προς τον Eddie. Χαμός! Και για το τέλος Hallowed be thy Name όπου σχεδόν γκρεμίστηκαν τα πάντα.

Είχαμε πάει 5 άτομα. Απ’όλους αυτούς, πρακτικά ο μοναδικός up the irons έως το κόκκαλο ήμουν εγώ. Γι’αυτό και ξελαρυγγιάστηκα κιόλας. Το ότι και οι υπόλοιποι έπαθαν μεγάλη πλάκα λέει νομίζω πολλά. Για τον κόσμο τι να πω: αν και ήταν μόλις η πρώτη φορά (ελπίζω και η τελευταία) που πήγαινα στο Terravibe και δεν έχω άποψη του χώρου, εκτιμώ ότι μια 20ριά χιλιάδες την είχε. Μιλάμε ότι δεν έπεφτε καρφίτσα, από μπροστά έως τα μπαρ και τα «περίπτερα» τέρμα πίσω, συν τις "πλαγιές" φυσικά. Ακόμη δεν έχω συνέλθει. Κι ούτε πρόκειται άμεσα. Απλά το απολαμβάνω ακόμη...

Ήμασταν αρκετά πίσω όλη η παρέα, για να απολαμβάνουμε τη συναυλία καλύτερα και να είμαστε και πιο άνετα. Αν και σε τέτοιες περιπτώσεις πάντοτε πάω μπροστά, εν προκειμένω δεν με πείραζε τόσο, πρώτον επειδή οι περιστάσεις ήταν τέτοιες που ήθελα μια πανοραμική θέα, και δεύτερον επειδή τέρμα μπροστά κάγκελο ήμουν το 2000 στη Γερμανία όταν τους είδα για πρώτη φορά (σε μια συναυλία ιστορική κιόλας). Συνεπώς το βάπτισμα του πυρός το’χα πάρει προ πολλού άρα δεν υπήρχε θέμα για χθες. Τι είδα λοιπόν από ‘κει που βρισκόμουν; Έναν Dickinson σαν έφηβο, σε τεράστια κέφια, να τρέχει πάνω-κάτω-δεξιά-αριστερά ακατάπαυστα, έναν Harris να πηγαινοέρχεται δεξιά κι αριστερά και να χοροπηδάει διασκεδάζοντας το κάθε δευτερόλεπτο αυτού του ανυπέρβλητου κόσμου. Έναν McBrain που αντί να φύγει αυτός με το φορείο, έστειλε στο νοσοκομείο τα ντραμς του. Έναν Murray απλοϊκό, ακριβώς όπως ήταν πριν 30 χρόνια δηλαδή, να δίνει ρεσιτάλ. Έναν Smith που ζωγράφιζε με την ηλεκτρική του λες και κρατούσε τον μαγικό αυλό. Μόνο ο Gers με ξένισε λίγο. Απ’όταν επέστρεψαν οι Dickinson-Smith το 99, στις συναυλίες οι Smith-Murray είχαν παραχωρήσει τα περισσότερα σόλο στον Janick, το’χω δει με τα μάτια μου αυτό. Δεν ξέρω αν ήταν οι περιστάσεις ή αν αποφάσισαν να... αποκαταστήσουν την τάξη, πάντως νομίζω ότι χθες η συμβολή του Gers ήταν πιο πολύ στο επί σκηνής σόου παρά σε κάτι άλλο. Προσωπικά δεν με χάλασε, όπως δεν με είχε χαλάσει και το προηγούμενο "εγχείρημά" τους. Εξάλλου οι Maiden είναι κάτι ανώτερο απ’όλ’αυτά. Όπως και να’χει, ο Janick μάλλον περισσότερο "κομπάρσος" ήταν χθες, παρά στην πρώτη γραμμή όπως επί χρόνια με είχε συνηθίσει, αν μπορεί αυτό να σημαίνει κάτι. Το θέαμα που παρουσίασε μακράν η πιο αγαπημένη μου μπάντα τα τελευταία 20 χρόνια οπότε και ξεκίνησα ν’άκούω metal ήταν όχι απλώς φαντασμαγορικό, μα πολλά παραπάνω. Δύο διαφορετικοί Eddie ερχόμενοι κυριολεκτικά από το παρελθόν, όπως και ο τίτλος της περιοδείας Somewhere Back in Time Tour υποδήλωνε: ο ένας από το 85 και τη World Slavery και ο άλλος από το 87 και τη Somewhere on Tour. Και μην ξεχνάμε φυσικά την σαρκοφάγο. Ανατριχίλα. Φωτιές, πυροτεχνήματα, βεγγαλικά, καπνοί, διαφορετικά ανά περιστάσεις φόντα και φυσικά ένα εκπληκτικό stage-set με τα κλασικά αιγυπτιακά «must» (δύο τσακάλια στα πλάγια του MacBrain), πάνω σε κάποιο από τα πολλά επίπεδα της πυραμίδας, γεμάτο ιερογλυφικά. Αναφορικά με τα τελευταία, για όσους παρατήρησαν και το χθεσινό σκηνικό και θυμούνται καλά το εξώφυλλο του Powerslave και τις... χαβαλετζίδικες πτυχές του, τα σύμβολα που υπήρχαν χθες όπως του Parking , ένα αεροσκάφος κι ένα ποτήρι για κοκτέιλ δεν παραξένεψαν! Και ίσως να ήταν κι άλλα που δεν φαίνονταν καλά από ‘κει που βρισκόμουν όμως. Όσο κι αν ψάξω, ψεγάδι να βρω είναι αδύνατο. Όχι λόγω της αγάπης μου για τους Maiden, αλλά επειδή κυριολεκτικά δεν υπήρχε κανένα. Ήταν όλα λες και βγήκαν από κάποιο παραμύθι, άψογα οργανωμένα, άψογα στην εκτέλεση, άψογα ως αποτέλεσμα.

Στον γυρισμό, αφότου είχα αφήσει πλέον τους υπολοίπους καθόμουν και αναλογιζόμουν τις ηλικίες τους: Dickinson 7-8-1958, Harris 12-3-1956, Smith 27-2-1957, Murray 23-12-1956, Gers 27-1-1957, McBrain 5-6-1952. "Βρωμοπενηντάρηδες" όλοι τους... Και όμως, τραγούδια που θεωρητικά πρώτοι απ’όλους θα έπρεπε να τα έχουν βαρεθεί οι ίδιοι τα έπαιζαν με ασύλληπτη τελειότητα και κέφι. Χώρια ότι νόμιζες πως έχεις απέναντί σου ένα συγκρότημα εφήβων. Τέτοιο ήταν το πάθος τους. Ο δε Dickinson ήταν όχι απλώς σε τεράστια μέρα, αλλά δεν ξέρω κι εγώ σε τι. Από το ξεκίνημα της συναυλίας κιόλας και πιο συγκεκριμένα στο τελείωμα του Aces High έβγαλε μια απίστευτη κραυγή που αμέσως μια φράση έφερε στον νου μου: airraid siren. Έτσι τον είχαν βαφτίσει οι διάφοροι μαϊντανοί της τότε εποχής στην Αγγλία. Κι επειδή ο Bruce δεν μάσαγε μία, στο οπισθόφυλλο του Piece of Mind εμφανιζόταν κοροϊδευτικά με το αυτό παρατσούκλι. Και εννοείται ότι τόσα χρόνια μετά, δικαιωμένος είναι και ο Bruce και οι Maiden και όχι όλοι εκείνοι οι κατά τόπους (κι εποχές) μαϊντανοί και λοιποί γραφικοί τυπίσκοι.

Αν μας έμεινε μόνο μία πικρή γεύση, αυτή ήταν ότι και πάλι δεν έπαιξαν το Alexander the Great. Όπου δυστυχώς αφού δεν το έπαιξαν και τώρα που βοηθούσαν οι συνθήκες, προφανώς δεν θα το παίξουν ποτέ. Δυστυχώς. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα παραφιλολογία για το συγκεκριμένο τραγούδι, την οποίαν συζητάγαμε η παρέα μετά τη συναυλία, με «κλασικό» πρωτεργάτη τον Kev, ο οποίος ανέφερε κάτι που κλασικά ακούγεται από διάφορους αντιmaidenικους κύκλους, ότι δηλαδή δεν μπορούν να το βγάλουν πλέον. Αυτό που έχω να πω είναι ότι εδώ έχουν βγάλει άλλα κι άλλα, στο Alexander the Great κολλάνε; Που σιγά το δύσκολο τραγούδι που είναι κιόλας. Εδώ ήταν από τα πρώτα τραγούδια που έβγαλα εγώ στην κιθάρα, τι να λέμε μετά. Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος λόγος, αλλά το ποιος είναι αυτός μάλλον το ξέρουν μόνο οι ίδιοι.

Δε νομίζω να υπήρξε άνθρωπος που να έφυγε ανικανοποίητος το Σάββατο. Σίγουρα όλοι μας θα ήθελαν να έχουν παίξει κι άλλα. Εγώ το Seventh Son, ο Αβεσαλώμ με τον Mad Putcher το Infinite Dreams και πάει λέγοντας (μάλιστα σε μια συζήτηση των 2 τους, ο ΜΡ πέταξε και το ασύλληπτο "ρε παιδιά, δεν το παίζουμε εμείς το Infinite Dreams εδώ πέρα να μας φύγει η πίκρα τουλάχιστον;!"). Έπαιξαν όμως 16 τραγούδια όμως, κάποια εκ των οποίων πολύ μεγάλα σε διάρκεια. Άλλωστε, η συναυλία άγγιξε τη 1 ώρα και 40 λεπτά περίπου, οπότε τι άλλο να ζητήσουμε; Κι εδώ που τα λέμε, η δισκογραφία των Maiden συμπεριλαμβάνει τέτοια υπεράσματα που πάντα κάποιο είναι καταδικασμένο να μένει απ’έξω. Νομοτελειακά θα συμβαίνει έτσι πάντοτε. Και δεν είναι τυχαίο ότι από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο δεν σταμάτησαν να γνωρίζουν την αποθέωση. Στο τέλος με τον Kevin είχαμε μια ταχυπαλμία, υπό την έννοια ότι προς στιγμήν μας δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι θα βγουν και για δεύτερο enchore, κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ, αλλά τελικά δεν συνέβη. Δεν πειράζει όμως.

Μερικά (σχετικά και μη) παραλειπόμενα:

Πρώτον, σχετικά νωρίς στην συναυλία ο Dickinson είπε από σκηνής ότι είναι η μεγαλύτερη από προσέλευση κόσμου συναυλία που έχουν δώσει ποτέ οι Maiden. Συνήθως τέτοια λέγονται πολλά, για… ευνόητους λόγους από όλους και σε όλες τις χώρες. Όμως εν προκειμένω τα πράγματα ίσως να είναι διαφορετικά. Δεν επρόκειτο για φεστιβάλ, όπου ο καθείς μπορεί να πήγε και για διαφορετικό συγκρότημα. Για την ακρίβεια δεν υπήρχε καν άνθρωπος που να πήγε να δει την κόρη του Steve. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου πήγαν αυστηρά και μόνο για τους Maiden, και ο κόσμος ήταν πράγματι πάρα πολύς. Οπότε αυτό θα κάτσω να το ψάξω εν ευθέτω χρόνω.

Δεύτερον, για μια ακόμη φορά οι Maiden απέδειξαν ότι είναι σαν το παλιό καλό κρασί. Όσο περνάνε τα χρόνια γίνονται ολοένα και καλύτεροι, κάνοντας φυσικά τους διαφόρους μαϊντανούς να σκάνε από το κακό τους, κοκκινίζοντας ολοένα και περισσότερο (δεν πειράζει παίδες, πάρτε μια σοδίτσα για να το χωνέψετε καλά ότι οι Maiden πολύ απλά δεν πιάνονται, ούτε καν από τα κόμπλεξ σας).

Τρίτον, Steve ζούμε sir να σε δούμε...

Τέταρτον, ο συναυλιακός χώρος είναι πολύ καλός, αν και όχι με την καλύτερη δυνατή διαρρύθμιση θεωρώ. Όλα τα υπόλοιπα όμως είναι άθλια. Κατ’ αρχήν δεν κατάλαβα καθόλου, μα καθόλου, αυτήν την ιστορία με τις μάρκες. Τα ευρώ δεν περνάνε εκεί πέρα; Σε άλλη χώρα βρισκόμαστε. Αν ήμουν κακεντρεχής και κακοπροαίρετος, θα έλεγα ότι αν από τα 20 χιλιάρικα άνθρώπων που βρίσκονταν χθες εκεί οι 5 χιλιάδες είχαν περίσσευμα από μια μάρκα και έλεγαν "σιγά μην την πάω να πάρω πίσω 1 ευρώ", τότε αυτομάτως θα είχαμε 5000 ευρώ πεντακάθαρο κέρδος εκ του μη όντος. Επειδή κακοπροαίρετος δεν είμαι όμως, θα δεχθώ την οποιανδήποτε άλλη λογική εξήγηση.

Πέμπτον, πολύ ενδιαφέρουσα τακτική το να σου δίνουν το νερό δίχως καπάκι. Για ευνόητους λόγους το άνοιγαν μπροστά σου, επικαλούμενοι όμως κάποιους κανονισμούς ασφαλείας (προσωπικά τους αποκαλώ φαντάσματα) στα έδιναν έτσι τα μπουκαλάκια. Και πάλι αν ήμουν κακοπροαίρετος θα έλεγα ότι σε μια τέτοια περίπτωση είσαι υποχρεωμένος να πιεις το νερό μονοκοπανιά, αφού πόσοι θα κάτσουν να το κρατάνε προσέχοντας να μην πέσει κάτι μέσα κλπ; Τουτέστιν, αν μισή ώρα μετά θες νερό, θα πρέπει να πας να ξαναγοράσεις, έτσι; Επειδή και πάλι δεν είμαι όμως, θα πω ότι η οποιαδήποτε πραγματικά λογική εξήγηση θα με καλύψει, αρκεί να είναι όντως πειστική, διότι δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους απειλή για την ασφάλεια είναι ένα μπουκαλάκι νερό (εδώ που τα λέμε ακόμη και το 93 στη Ν.Σμύρνη κατά τον μέγα μπουκαλοπόλεμο στη συναυλία των Metallica πρόβλημα δεν υπήρξε κανένα. Μάλλον είχαμε σκάσει από τα γέλια, θα έλεγα). Αυτό που έχω να πω είναι ότι επειδή χθες έπαιζαν οι Maiden δεν έκανα μανούρα (έτοιμος ήμουν σε μια φάση), διότι πολύ απλά οι κανονισμοί ασφαλείας θα έπρεπε (αφού τους επικαλούνται) να είναι αναρτημένοι σε πολλά εμφανή σημεία, μιας και οι κανονισμοί δεν είναι για να τους ευαγγελίζονται αυτοί που τους έβγαλαν αλλά για να τους γνωρίζουν αυτοί στους οποίους απευθύνονται. Τα υπόλοιπα είναι για την λαϊκή κατανάλωση.

Έκτον, αν και δυστυχώς δεν την βρήκα στο νούμερό μου, η αγορά της επίσημης ποδοσφαιρικής μπλούζας της περιοδείας ήταν ανεκτίμητη. Τι 100 ευρώ και μαλακίες, αυτή σε μια 5ετία δεν θα κοστολογείται καν. Τη βλέπω να τη φοράω 2-3 φορές (αν και μου’ναι σχετικά στενή η ρημάδα) και μετά να μπαίνει σε ειδική βιτρίνα για να μην φθείρεται…

Έκτον, η ασυδοσία του "50 ευρώ το φτηνό εισιτήριο" πρέπει επιτέλους να λάβει τέλος. Αρκετά με τους απαράδεκτους...

UP THE IRONS

ΥΓ. Όπως χαρακτηριστικά μου είπε τηλεφωνικώς και ο Ζορζ (ένα φιλαράκι που ήταν σε άλλο σημείο του χώρου και δεν βρεθήκαμε) "τελείως ρεαλιστικά και αντικειμενικά, η σημερινή και η προ 20ετίας στη Ν.Φιλαδέλφεια είναι οι καλύτερες συναυλίες των 2 τελευταίων χιλιετιών. Του 88 της προηγούμενης χιλιετίας και αυτή εδώ της τρέχουσας". Νομίζω ότι με κάλυψε.