Για τις τελευταίες εξελίξεις.

Να πούμε και μερικές κουβέντες για τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών διότι η εθνική σχιζοφρένεια έχει χτυπήσει κόκκινα.
Κατ' αρχήν να ομολογήσω ενώπιον όλων σας ότι αν δεν είμαι ο μοναδικός πολίτης ετούτης της χώρας που να θεωρεί ότι κανένα απολύτως συμπέρασμα δεν μπορεί να εξαχθεί από αυτήν την (πρώτη) συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές, είμαι σίγουρα ένας από τους ελάχιστους που τα βλέπει έτσι τα πράγματα. Το τονίζω αυτό, διότι από την Παρασκευή κι έπειτα παρατηρώ τους μεν να χοροπηδάνε από τη χαρά τους ότι τους πήραμε και τα σώβρακα, ενόσω οι δε χοροπηδάνε από τη χαρά τους για τη μεγαλειώδη κωλοτούμπα συν τη δικαίωση των πολιτικών που υποστήριζαν.
Ναι, σχιζοφρένεια α λα ελληνικά.

Να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά όμως, παρουσιάζοντας μερικά "ασφαλή" συμπεράσματα.
- Κατά πρώτον, το βέβαιο είναι ένα και είναι χειροπιαστό: οι Ευρωπαίοι δέχθηκαν να κάτσουν στο τραπέζι για να συζητήσουν. Αυτό, είτε το γουστάρουμε είτε όχι και ανεξαρτήτως πορείας των διαπραγματεύσεων δεν το είχαμε ξαναδεί ποτέ. Αυτό και μόνο αποτελεί διαπραγμάτευση και σαφώς αφήνει μια αισιόδοξη γεύση για το μέλλον. Όποιος γουστάρει να τρέφει αυταπάτες περί του αντιθέτου παρακαλείται να επιστρέψει στα ναρκωτικά του.
- Κατά δεύτερον, διάβασα το κείμενο της συμφωνίας αρκετές φορές και ομολογώ ότι είναι τόσο σαφές που δεν κατάλαβα τίποτα. Όχι, δεν κάνω πλάκα σε αυτό που μόλις έγραψα, ούτε έκανα κάποιο λογικό λάθος. Εννοώ ακριβώς αυτό που έγραψα. Το κείμενο της συμφωνίας βρίθει τόσων πολλών σαφών ασαφειών (πχ για το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων το οποίο δεν το καθορίζει αν και το αναφέρει) που πιθανότερο θα ήταν να το είχε γράψει ο Βενιζέλος, παρά οι Ευρωπαίοι. Αυτό (σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα που όλοι ξέρουμε πλέον, ήτοι της τετράμηνης παράτασης του τρέχοντος προγράμματος) συνεπάγεται ότι οι Ευρωπαίοι βρήκαν έναν εξαιρετικά εύσχημο τρόπο να παρουσιάσουν την (μικρότερη ή μεγαλύτερη, δεν το γνωρίζουμε ακόμα) οπισθοχώρησή τους με τρόπο τέτοιο, που να αφήνει το δικαίωμα στην ντόπια κυβέρνηση να παρουσιάσει τους "σωστούς" αριθμούς με τη δική της πολιτική. Επίσης, σε κάποια σημεία είναι προφανές ότι πείστηκαν για το παράλλογον των απαιτήσεών τους (πχ ότι σε ένα διεθνές υφεσιακό περιβάλλον είναι μαθηματικά αδύνατον να πετυχαίνονται τέτοια πρωτογενή πλεονάσματα). Όλα αυτά αποδεικνύουν το προφανές που κατά τα λοιπά μόνο κάποιοι δεν ήξεραν, ότι δηλαδή στη χώρα η κυβέρνηση ήταν κάτι το εντελώς διακοσμητικό.
- Τρίτον, ας παίζουν όσο θέλουν με τις λέξεις οι κυβερνώντες. Και η τρόικα έμεινε, και το μνημόνιο παρατάθηκε και την αξιολόγηση αποδεχθήκαμε. Προσοχή όμως: αυτά είναι μέχρι τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος, δηλαδή για 4 μήνες. Είναι στο χέρι της κυβέρνησης να φανεί αξιόπιστη και να της δώσουν μεγαλύτερη ευελιξία. Κατά τα λοιπά όσα λέγονται δήθεν και τάχα μου για ξουτ και σουτ, τα ακούω βερεσέ. Και κάτι που πρέπει να κατανοήσουμε διότι είναι το άλφα και το ωμέγα: είναι αδύνατον να είσαι μέλος της Ευρωπαϊκής Οικογένειας δίχως να αποδέχεσαι τους κανόνες, ακόμη κι αν δεν σ'αρέσουν. Αυτό νομίζω ότι λέει πολλά.
- Τέταρτον, όλο το προηγούμενο διάστημα είχαμε μερικές πολύ σημαντικές αποκαλύψεις. Μία από αυτές ήρθε από τον Γιουνκέρ και είχε να κάνει με την πρόταση (στον Σαμαρά) για εξάμηνη παράταση του μνημονίου, όπου ο Σαμαράς γνωρίζοντας ότι θα έχανε τις εκλογές ζήτησε δύο μήνες ως αρκετούς. Θα προσπεράσω το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι πλέον ο Πιτσαδώρος συγκαταλέγεται επίσημα στα μεγάλα προδοτικά καθάρματα της χώρας και θα σταθώ στο ότι όλα τα σημεία αυτό έδειχναν και το είχαμε επισημάνει και προεκλογικά. Μια άλλη αποκάλυψη (η οποία περιέργως δεν είδα να διαψεύστηκε) είχε να κάνει με την περιβόητη ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος την οποίαν φέρεται να συνέγραψε ο Χρύσανθος Λαζαρίδης και η οποία ακόμη κι αν δεν συνεγράφη υπ'αυτού, υπεγράφη μετά χαράς από τον Σαμαρά. Και η τρίτη και νομίζω πολύ πιο ενδιαφέρουσα απ'όλες τις αποκαλύψεις, έχει να κάνει με τα μεθεόρτια του σοϊμπλικού "Όχι" της περασμένης βδομάδας στις προτάσεις Βαρουφάκη, ένα όχι που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις σχεδόν από όλη την Ευρώπη και όχι μόνο αυτήν: ο Γιουνκέρ αντέδρασε, ο Σουλτς αντέδρασε, ο αντικαγκελάριος της Γερμανίας αντέδρασε, πλήθος οικονομολόγων αντέδρασαν, οι Αμερικάνοι αντέδρασαν, μέχρι και η Μέρκελ εμφανίστηκε να τον αδεδιάζει τον μισάνθρωπο. Οι μόνοι που δεν αντέδρασαν αν και είχαν χρέος να αντιδράσουν ήταν οι (επίσημοι) μνημονιάκηδες της χώρας, Σαμαροβενιζέλος και σία, οι οποίοι (όλοι) επιδώθηκαν σε μία απολαυστική γαργάρα. Ας μην τα ξεχνάμε αυτά, έτσι για να κατανοούμε τι εστί γερμανοτσολιάς εν έτει 2015.
- Πέμπτον, όπως ο Τσίπρας είχε ποντάρει στο ότι οι δανειστές έχουν να χάσουν τα πάντα αν επιμείνουν στην ρήξη (και είχε δίκιο επί της ουσίας), έτσι και οι δανειστές πόνταραν τα πάντα στο ότι ουδείς Έλληνας πρωθυπουργός έχει το ειδικό βάρος να σηκώσει στους ώμους μια χρεωκοπία της χώρας και πιθανή επιστροφή στη δραχμή (και είχαν δίκιο και αυτοί). Ειρήσθω εν παρόδω να μνημονεύσω το εξής: γούστο έχει αναφερόμαστε όλοι στη δραχμή ενίοτε και δεν αναφέρομαι μόνο στους δραχμολάγνους αλλά συμπεριλαμβάνω και τους ευρωλάγνους, όμως η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνει αυτό στην πράξη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα έχει καμία σχέση με την δραχμή που ξέραμε, παρά τις όποιες ομοιότητες μπορεί να υπάρχουν. Τι σημαίνουν όμως αυτά; Ότι ο Τσίπρας και τόσο που άντεξε, νομίζω ότι αξίζει τον θαυμασμό μας. Προσωπικά ούτε το περίμενα, ούτε του το'χα. Και εννοείται ότι αξίζουν πολλά συγχαρητήρια και στον Βαρουφάκη, ο οποίος λασπολογήθηκε απίστευτα πολύ εντός κι εκτός συνόρων.
- Έκτον, πολύς κόσμος κάνει λόγο για κωλοτούμπα. Απολύτως καμία σχέση, Κατ' αρχήν κωλοτούμπα συνεπάγεται ότι επιστρέφεις στο σημείο που ήσουν. Εμείς σίγουρα δεν είμαστε στο σημείο που ήμασταν (βλ. mail Χαρδούβελη και λοιπά αιμοσταγή μέτρα, ιδίως όταν γνωρίζουμε ότι ο Σαμαράς έσυρε την χώρα σε εκλογές επειδή ήξερε ότι η κυβέρνησή του δεν θα άντεχε τα μέτρα που είχε δεσμευθεί να λάβει). Βέβαια από την άλλη δεν ξέρουμε και σε ποιο ακριβώς σημείο είμαστε διότι απλούστατα δεν έχουμε ξαναβρεθεί σε τέτοιο σημείο. Πάντως σίγουρα δεν μοιάζει το ίδιο με πριν, αν και θα παραμείνει για αρκετό καιρό ακόμα ασαφές το πόσο μπροστά έχουμε προχωρήσει. Εδώ έχουμε το εξής ενδιαφέρον... επιχείρημα (ο θεός να το κάνω): Αφού πανηγυρίζουν οι Ευρωπαίοι αυτό σημαίνει ότι μας πήραν και τα σώβρακα. Απάντηση (απλή και εύκολη): οι Ευρωπαίοι και ιδίως οι Γερμανοί νομοτελειακά θα πανηγύριζαν οποιαδήποτε κι αν ήταν η συμφωνία διοτι ο ισχυρός πρέπει πάντοτε να εμφανίζεται κερδισμένος προκειμένου να συνεχίσει να κρατάει τα γκέμια. Σε τούτο το σημείο υπεισέρχονται στην κουβέντα και κάποια ακόμη ημέτεροι λαχανοντολμάδες και συμπληρώνουν: Ναι, αλλά πανηγυρίζει και ο Σαμαράς μετά του Αδόνειδος, άρα λέει κάτι! Απάντηση (πάλι σε ευκολάκι πέσαμε): αν ο Σαμαράς δεν πανηγύριζε θα σήμαινε ότι θα είχε αποδεχθεί ότι μια άλλη πολιτική (την οποίαν δεν επιχείρησε ποτέ) ήταν εφικτή, άρα θα ομολογούσε την προσωπική του ανικανότητα. Άρα νομοτελειακά έπρεπε να απαντήσει έτσι. Συνεπώς μήτε οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων, μήτε των ντόπιων γερμανοτσολιάδων προσφέρονται για ασφαλή συμπεράσματα. Και τέλος πάντων, αν είναι κωλοτούμπα τότε το νουδουsok θα ψηφίσει τα πάντα, ε; Ή δεν θα τα ψηφίσει;
- Έβδομον, την ίδιαν στιγμή οι "από την άλλη" πανηγυρίζουν που τους πήραμε και τα σώβρακα. Μάλιστα, υπάρχει και η σχετική επιχειρηματολογία (γράφει αυτό, δεν γράφει εκείνο, παραγράφει το παράλλο κ.ο.κ.). Απάντηση (αμάν με τα εύκολα σήμερα): Παπάρια μάντολες. Στον ΣΥΡΙΖΑ σαφώς και δεν πέτυχαν τίποτε από όσα υπόσχονταν προεκλογικά και δεν αναφέρομαι μόνο στα "ανώδυνα" του τύπου "θα σκίσουμε το μνημόνιο με έναν νόμο" ή "θα ξανανοίξουμε την ΕΡΤ όπως ήταν" κλπ. Μιλάω για τα θεμελιώδη για τα οποία τους ψήφισε ο κόσμος, ήτοι το τι θα κάνουν με την τρόικα και το μνημόνιο στην ουσία του κλπ. Αν και δεν συμφωνώ με την τοποθέτηση Γλέζου υπό την έννοια ότι είναι ουτοπικό να περιμένεις τα πάντα σε έναν μήνα μέσα σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον και κυρίως δεν συμφωνώ με την επιχειρηματολογία που χρησιμοποίησε, όμως στην ουσία του πράγματος ο Γλέζος είχε δίκιο στην αυστηρή κριτική που εξαπέλυσε. Και εννοείται ότι επειδή τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι, δεν υπήρχε περίπτωση για άλλου είδους επιχειρηματολογία πλήν της θριαμβολογίας από τους κυβερνώντες.
- Όγδοον, αξιοσέβαστη θέση στα συμπεράσματά μας οφείλουν να λάβουν οι στάσεις των Ισπανών και Πορτογάλων κυβερνώντων, οι οποίοι με τις ταρζανιές του Τσίπρα παίζουν πλέον χοντρά και τα δικά τους τα κεφάλια. Γι'αυτούς είναι πολύ πιο σημαντικό να αποτύχει και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συμφωνίες και οι συνομιλίες, διότι απλούστατα θα υπεισέλθουν στην ίδιαν θέση με τον Σαμαρά στα μάτια των λαών τους. Αυτοί οι δύο πρακτικά μας πολέμησαν περισσότερο ακόμη κι από τον Ντάισενμπλουμ. Και μεταξύ άλλων μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι δεν είναι μόνο η Ελλάδα η χώρα στην οποίαν το μέλλον του λαού παίζεται στα μικροκομματικά συμφέροντα.
- Ένατον, ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο που πέρασε στα πολύ ψιλά ήταν η δήλωση του Σλοβάκου πρωθυπουργού ότι η Ελλάδα πρέπει να βγει από την Ευρωζώνη διότι δεν είναι δυνατόν η φτωχή Σλοβακία να πληρώνει τις συντάξεις των Ελλήνων (κάτι που αναπαράχθηκε κι από τους Λετονούς μετέπειτα). Μην σας παραξενεύει καθόλου αυτή η άποψη. Ιδίως από την τρισάθλια κυβέρνηση Παπανδρέου αλλά και όλες τις μεταγενέστερες (δηλαδή Παπαδήμ(ι)ου και Σαμαροβενιζέλου) ο λαός αυτός έχει κατασυκοφαντησθεί σε μέγιστο βαθμό από τους ίδιους του τους επίδοξους σωτήρες. Το σατανικά οξύμωρο όμως είναι το εξής: πως είναι δυνατόν να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα αν μας πληρώνουν τις συντάξεις; Καλά, όχι ότι έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά λέμε τώρα... Αυτό, τέλος πάντων, το θίγω για να μην θεωρηθεί άσχετη η ατάκα του Σλοβάκου ο οποίος απλώς αναπαρήγαγε αυτό που πρώτοι οι Έλληνες ομόλογοί του είχαν πει.
- Δέκατον, το προσεχές τετράμηνο θα έχει έναν χαρακτήρα που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε. Υποθέτω ότι πέραν της φαινομενικής άνεσης (με τις ειρωνίες και τις μπηχτές τους) οι Ευρωπαίοι πήραν το μαθηματάκι τους (και αυτοί) ότι τα πάντα μπορούν να τιναχθούν στον αέρα ανά πάσα στιγμή. Η άποψή μου είναι ότι ο Βαρουφάκης ως γνώστης των οικονομικών μπορεί να το κάνει αν το θελήσει (εννοείται και με ημέτερο κόστος, έτσι; Το θέμα είναι ότι εμείς κόστος έχουμε ούτως ή άλλως). Το τετράμηνο αυτό θα καθορίσει τι μέλλει γενέσθαι για μετέπειτα (που θα έχουμε πολύ καυτό καλοκαίρι ένεκα λήγοντων ομολόγων που θα πρέπει να πληρωθούν). Κοινώς, σίγουρα θα έχουμε μεγάλο πόλεμο νεύρων από πλευράς Ευρωπαίων αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι θα έχουμε τους τσαμπουκάδες που είχαμε επί τρόικας, ούτε αναμένω αντίστοιχα μέτρα. Σίγουρα η κοινωνική πολιτική του Τσίπρα θα έρθει αρκετά πίσω, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Τσίπρας το μόνο που κατάφερε ήταν απλώς να κερδίσει χρόνο μέχρι να δείξει ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και με άλλη πολιτική. Σε κάθε περίπτωση, όσο θα πλησιάζουμε προς το καλοκαίρι τόσο θα ανεβαίνει και το θερμόμετρο. Κυριολεκτικώς και μεταφορικώς.
- Ενδέκατον, η Ευρώπη έδειξε τελεσίδικα το πραγματικό της πρόσωπο .Είναι απλώς μια συναλλαγή χρημάτων. Μου δίνεις και σου δίνω για να μπορείς να μου ξαναδώσεις (με την αυτήν σειρά). Και οι Ευρωπαίοι, απλώς έδειξαν ποιοι πραγματικά είναι και τι πραγματικά πρεσβεύουν. Κάποια στιγμή ειπώθηκε ότι η κυβέρνηση δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένη στις παρουσιάσεις της, ευτυχώς που διέρρευσε ο φάκελος των παρουσιάσεων για να καταδειχθεί ότι όχι μόνο υποβάλαμε αρτιότατες μελέτες με πλήρη στοιχεία, αλλά στην πραγματικότητα η όλη στάση των Ευρωπαίων είχε να κάνει με το ότι όντως επεδίωκαν την καρατόμηση του Βαρουφάκη και την φθορά της κυβερνήσεως προκειμένου να απεργαστούν την πτώση της. Σε αυτό ας συνυπολογήσουμε και τις αναρίθμητες προεκλογικές ωμώτατες παρεμβάσεις (έως κι από τη Μέρκελ) ότι προτιμούμε αυτούς που ξέρουμε κλπ, και θα καταλάβετε πόσο πολύ τιμάει η Ευρώπη τη Δημοκρατία και τις εκλογές. Αναλογιστείτε τώρα τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει και μια ενδεχόμενη πολιτική ενοποίηση (που δυστυχώς δεν βλέπω να αποφεύγουμε). Σημειωτέον ότι πέρασε στα πολύ ψιλά και μια εξαιρετικά σημαντική δήλωση της Μέρκελ, η οποία δήλωσε ότι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη δεν είναι μονόδρομος. Σωστά (να προσθέσω εγώ), η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη πωλείται στον πλειοδότη.
- Δωδέκατον, εννοείται ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε την κατάπτυση παρέμβαση 42 αποτυχημένων της ζωής που προσπάθησαν να επαναφέρουν εις την τάξιν όλους εκείνους που θα ήθελαν ανθρωπιά και αξιοπρέπεια, υπενθυμίζοντάς μας ότι οι δανειστές μας παρεξηγούνται από την αξιοπρέπεια των άλλων και πρέπει να είμαστε πιο συγκαταβατικοί. Βεβαίως την ίδιαν στιγμή αποκαλύφθηκε ότι ο Τσίπρας επί της ουσίας υποχώρησε διότι έτσι όπως τον είχε φέρει προ τετελεσμένων γεγονότων ο Πιτσαδώρος, θα χρεωκοπούσαν οι τράπεζες (πάλι) δίχως να προλάβει να κάνει κιχ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι Ευρωπαίοι για μια ακόμη φορά έσωσαν τις τράπεζές μας προκειμένου αυτές να συνεχίσουν να εξυπηρετούν το χρέος, ήτοι τις τσέπες τους εις πολλαπλούν. Ε, εννοείται ότι από σιβηρικά iq επιπέδου τζημεροειδών δεν αναμένουμε να κατανοήσουν τόσο υψηλά νοήματα...
- Δέκατον τρίτον, μέσα σε όλα είχαμε και την εκλογή του ΠτΔ. Ξέρω ότι θα τ'ακούσω αλλά προσωπικά θεωρώ ότι ο Παυλόπουλος ήταν μια καλή επιλογή. Κατ' αρχήν, ήταν σωστή η κίνηση του Τσίπρα ν'αφήσει εκτός τον Μητσάρα τον Avrameau, από την στιγμή που τον ήθελε ο Γιουνκέρ (για καθαρά πολιτικούς λόγους). Με ένα τεράστιο μέτωπο ανοικτό με την Ευρώπη δεν χρειαζόταν δεύτερο. Κατά δεύτερον, ήταν σωστή η κίνησή του να τείνει χείρα συμφιλίωσης με την αντιμαχόμενη πτέρυγα και ο μοναδικός τρόπος για να το πετύχει αυτό ήταν να μπει μέσα στον καραμανλικό χώρο (ειδάλλως θα έπρεπε να πάρει είτε από τα ακροδεξιά ράφια του Πιτσαδώρου, είτε από το μητσοτακέικο). Και στα δύο ο Τσίπρας έδειξε μεγάλη ευελιξία και ιδιαίτερη σοφρωσύνη. Προσωπικά θεωρώ ότι ο Παυλόπουλος είναι πολύ καλύτερος πολιτικός από την Γιαννάκου και γενικά πιστεύω ότι τηρουμένων των αναλογιών ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή. Τώρα, όποιος ψάχνει για τον τέλειο πολιτικό ή προσωπικότητα, ας συνεχίσει να τον ψάχνει (αφού θεωρεί ότι υπάρχει τέτοιος).
- Δέκατον τέταρτον και τελευταίον, ακόμη αναμένω μια απλή απάντηση σε ένα αν μη τι άλλο λογικό ερώτημα: πως είναι δυνατόν μετά από τόση ανάπτυξη, τόση σωτηρία, τέτοιον πακτωλό χρημάτων, τόσο σανσέξ στόρυ, τέτοια διεθνή αναγνώριση, τόσα πρωτογενή πλεονάσματα, μόλις με μια απλή εκλογική αναμέτρηση να είμαστε και πάλι στο χείλος του γκρεμού και μάλιστα με δυσμενέστερες προδιαγραφές; δεκταί ακόμη και οι απαντήσεις από νεοδημοκράτες...

Η ουσία είναι μία.
Δυστυχώς η κυβέρνηση δεν έχει ιδιαίτερα μεγάλη χρονική άνεση για να παράξει έργο. Η αλήθεια είναι ότι το κράτος έτσι όπως το έχει καταντήσει το νουδουsok είναι εθισμένο στην ανικανότητα, κυρίως επειδή προσπαθεί πάντοτε να προστατέψει τα μικροκομματικά του συμφέροντα. Αυτό, λοιπόν, δείχνει ότι το έργο της κυβέρνησης θα είναι πολύ πιο δύσκολο απ'όσο νομίζουμε και το χρονικό διάστημα για να δείξει το έργο της θα είναι πολύ μικρό.
Μακάρι να τα καταφέρει διότι το παιχνίδι έχει χοντρύνει πολύ.
Μα πάρα πολύ...
Κι όσον αφορά αυτούς που έσπευσαν να βγάλουν συμπεράσματα, θα κάνω ένα πολύ σκληρό σχόλιο διότι δυστυχώς μόνο αυτό το σχόλιο υπάρχει για την περίπτωσή τους: δυστυχώς, ψηφίζουν και αυτοί. Το τι ακριβώς συμφωνήθηκε και το πόσο καλό ή κακό ήταν θα φανεί μόνο μετά από μήνες.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα πλήξουμε.
Γερό στομάχι να'χουμε μόνο για να αντέξουμε αυτά που έχουμε να δούμε.
Χαίρετε.

Αναφορικά με την τρομοκρατία για επικείμενη χρεωκοπία...

θα ήθελα να γράψω 2-3 πραγματάκια κι ο καθείς ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Ο βασικός λόγος που θα επιχειρήσω να προσεγγίσω το θέμα με τον τρόπο που θα διαβάσετε έχει να κάνει με το γεγονός ότι υπάρχει πλήθος κόσμου που πραγματικά το έχει σιχαθεί η ψυχή μου. Διότι οκ, να το καταλάβω ότι τα ΜΜΕ εξυπηρετούν συμφέροντα και επιθυμούν να επανέλθει η τόπος στην πρότερη πολιτική κατάσταση... ανάπτυξης και σταθερότητας. Το να εκβιάζει πλήθος άλλων ιστοσελίδων (επισήμων τε και μη) και ιδίως από το εξωτερικό, το κατανοώ κι αυτό, διότι ανάλογα με την θέση του καθενός στην σκακιέρα πάλι ανάλογα συμφέροντα υπάρχουν. Πχ, έχετε σκεφτεί κατά πόσον έναν Γερμανό πολίτη τον συμφέρει να χρεωκοπήσει η Ελλάδα ή τι ακριβώς σημαίνει γι'αυτόν το να παραμείνει η Ελλάδα στο προϋπάρχον πρόγραμμα; Αλλά ρε παιδιά, μα τον θεό μου και όλα τα δαιμόνια που έχω μέσα μου, το να αναπαράγουν αυτήν την σκαιά προπαγάνδα από την κυρά Μαρία έως τον κάθε φούφουτο που θεωρεί ότι το αναφαίρετο δικαίωμά του να τρέφει την ατομική του κοσμοθεωρία συνεπάγεται αυτόματα ότι η κοσμοθεωρία αυτή είναι και υπαρκτή ή η μοναδική ή πρέπει να γίνει κοινώς αποδεκτή, κάπου παραπηγαίνει, διότι έτσι ακριβώς μεταδίδεται ο ευγενής ιός της προπαγάνδας. Τουτέστιν, αν εσύ μεγάλε θες να πιστεύεις σε νεράιδες, οκ, δεν έχω κανένα πρόβλημα αλλά ούτε εγώ είμαι υποχρεωμένος να πιστεψω στην κοσμοθεωρία σου, ούτε το τι πιστεύεις σημαίνει ότι υπάρχει κιόλας. Για να εξηγούμεθα δηλαδή.

Τα παρακάτω λόγια βασίζονται σε δύο πυλώνες: πρώτον την κοινή λογική και δεύτερον τη Φυσική, ούτως ειπείν το προαιώνιο Αξίωμα ότι κάθε Δράση φέρνει μια ίση κι αντίθετη Αντίδραση. Γιατί και πως, θα τα καταλάβετε όλα καθ'οδόν.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις που όλες λαμβάνουν μορφή χιονοστιβάδας όπως αναμενόταν, η Ευρώπη (η εταίρος και σύμμαχος να υπενθυμίσω) μας έχει βάλει για τα καλά τη θηλιά στον λαιμό με ό,τι μέσον έχει διαθέσιμο. Ήδη ξεκίνησαν οι υποβαθμίσεις από Διεθνείς Οίκους Ανοχής Αξιολόγησης, ήδη όλα τα θεσμικά όργανα της Ευρώπης εντείνουν τις πιέσεις, ήδη η αρθρογραφία δίνει και παίρνει, ενώ όλοι οι εκβιασμοί είναι πάνω στο τραπέζι. Το αίτημα είναι μόνο ένα: επιστρέψτε στο πρόγραμμα. Τόσο απλό, τόσο ξάστερο.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η κυβέρνηση δεν επιστρέφει στο πρόγραμμα και η Ευρώπη υλοποιεί όλες τις απειλές της. Είναι προφανές ότι σε μια τέτοια περίπτωση χρεωκοπούμε με κάθε επισημότητα και τελεσίδικα. Ας δούμε, λοιπόν, αυτό το ενδεχόμενο και τι συνεπάγεται.
α) Για να μην χρεωκοπήσουμε εντός ευρώ, μας κρατούν διασωληνωμένους για λίγες μέρες μέχρι να φτιάξουν μηχανισμό ώστε να βγούμε από το ευρώ και να χρεωκοπήσουμε με την ησυχία μας. Εξάλλου όπως μας διαβεβαιώνουν, η Ευρώπη είναι έτοιμη να ανταπεξέλθει ενός τέτοιου ενδεχομένου, σωστά; Αυτό σημαίνει ότι στο τραπέζι όντως υπήρχε ένα πιστόλι και γι'αυτό χρησιμοποιήθηκε. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: αν το πιστόλι χρησιμοποιηθεί μια φορά, θα έχει ανοίξει ήδη η κερκόπορτα να χρησιμοποιηθεί κι άλλες και επειδή αυτό δεν το θέλει κανείς από τις χώρες που βγάζουν λεφτά με το τσουβάλι, γι'αυτό ακριβώς στο τραπέζι δεν υπάρχει κανένα απολύτως πιστόλι. Η απόδειξη γι'αυτό είναι ότι ενώ μας έλεγαν τα ίδια και προ τετραετίας αλλά τότε υποτίθεται ότι μας είχε σώσει η μη πρόβλεψη από πλευράς Γερμανίας ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο και γι'αυτόν τον λόγο δεν είχε φτιάξει μηχανισμό εξόδου χώρας από το ευρώ, τελικώς αποδεικνύεται ότι 4 χρόνια μετά εξακολουθεί να μην υπάρχει τέτοιος μηχανισμός. Άρα ή οι Γερμανοί είναι εντελώς ηλίθιοι, είτε δεν θέλουν να υπάρχει τέτοιος μηχανισμός διότι φοβούνται και τις βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις (δηλαδή να γίνουν στάχτη και μπούρμπερη σχετικά άμεσα όλες οι Οικονομίες της Ηπείρου) αλλά και τις μακροπρόθεσμες (ότι μπορεί να χρειαστεί να βγει κι άλλη χώρα στο μέλλον, αν υποθέσουμε ότι το ευρώ έχει παραμείνει όρθιο).

β) Αν υποθέσουμε ότι το προηγούμενο σενάριο είναι κάργα καταστροφολογικό, πάμε στο αμέσως επόμενο, ήτοι να μας εξωθήσουν σε τεχνητή στάση πληρωμών (όπως πάνε ήδη να κάνουν) προκειμένου να αναγκαστούμε να παρακαλέσουμε γονυπετείς να μας επιτρέψουν να φύγουμε μόνοι μας από το ευρώ. Ακόμη κι αν παραβλέπψουμε ότι και αυτή η περίπτωση προσκρούει στον ύφαλο της μη ύπαρξης σχετικού μηχανισμού, συγκεντρώνει εξίσου μεγάλα προβλήματα. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι σε μια τέτοια περίπτωση που θα μας εξωθήσουν να τυπώσουμε δικό μας χρήμα είναι προφανές ότι η επόμενη κίνηση που μοιραία θα γίνει θα είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους, διότι όταν μου επιτρέπεις να φύγω, τότε μου επιτρέπεις να κάνω και τα υπόλοιπα που συνεπάγεται η φυγή μου. Άρα, όταν οι δανειστές δεν θέλουν να ακούνε όχι για μερική διαγραφή αλλά σε αρκετές περιπτώσεις ούτε καν για επιμήκυνση, πως θα αποδεχθούν την πλήρη διαγραφή του χρέους; Διότι εδώ έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται ως χειροπιαστό ένα ακόμη μεγάλο πρόβλημα που μέχρι πρότινος νομίζαμε ότι ήταν μοναχά δικό μας αλλά τελικώς μάλλον είναι περισσότερο δικό τους, αλλά αυτό θα το αναπτύξουμε στο επόμενο σημείο. Η ουσία είναι ότι αν μας εξωθήσουν σε άτακτη χρεωκοπία χάνουν κυριολεκτικώς τ'αυγά και τα πασχάλια. Βέβαια σε αυτό το σημείο θα παρατηρήσετε κάτι: με όλα τα προηγούμενα μνημόνια συν τα μεσοπρόθεσμα έχουμε υποθηκεύσει ολόκληρη τη δημόσια περιουσία (ακόμη και γη), έχουμε αντικαταστήσει το ελληνικό δίκαιο με το αγγλικό, έχουμε παραιτηθεί από κάθε μορφή κυριαρχία μας κ.ο.κ. Άρα θεωρητικά μπορούν να μας πάρουν και τα σώβρακα. Έχω ξαναπεί και στο παρελθόν ότι το πράγμα δεν είναι τόσο απλό, ούτε είναι ακριβώς έτσι (αφού μέσα σ'όλα είναι παράνομο μια χώρα να παραιτηθεί της εθνικής της κυριαρχίας). Όλες αυτές οι δεσμεύσεις σαφώς και ισχύουν για την περίπτωση που ισχύει το πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας. Από την στιγμή που το πρόγραμμα πάψει να ισχύει αυτομάτως πρέπει να πάψουν να ισχύουν και οι επιμέρους όροι. Το κακό σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι υπεισερχόμεθα σε προπολεμική περίοδο εμπραγμάτων διεκδικήσεων. Το έχω ξαναγράψει και παλαιότερα, ότι αν διαβάσετε την Ιστορία που αφορά στην περίοδο του Μεσοπολέμου και ιδίως από την οπτική πλευρά της τότε Γερμανίας θα διαπιστώσετε φρικτά πολλές ομοιότητες.

γ) Αν υποθέσουμε ότι τα δύο προηγούμενα σημεία πηγαίνουν είτε το ένα είτε το άλλο, αυτό εδώ σίγουρα πηγαίνει και με τα δύο, και ποιο είναι αυτό: μπορεί στις τελευταίες γερμανικές εκλογές η Μέρκελ να αύξησε το ποσοστό του κόμματός της ως προς τις προηγούμενες, αυτό όμως δεν της επέτρεψε να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, όπως αντίστοιχα είχε συμβεί και στις προηγούμενες γερμανικές εκλογές (2009). Κοινώς, επρόκειτο για πύρρειο νίκη, τα ποσοστά της οποίας ήρθαν από το γεγονός ότι από την κρίση στην Ευρωζώνη η Γερμανία βγάζει πολλά λεφτά, κάτι που είχε αντίκτυπο και στον απλό Γερμανό πολίτη (ενδεικτικό παράδειγμα: οι μισθωτοί πήραν αυξήσεις για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια περίπου. Όλα αυτά εν μέσω κρίσης να υπενθυμίσω). Αν τώρα το αντίκτυπο στον απλό Γερμανό πολίτη έρθει τούμπα, τι θα συμβεί άραγε στη Γερμανία και τους Χριστιανοδημοκράτες συγκεκριμένα; Ας δούμε λίγο μια απεικόνιση των χρεών στην Ευρώπη:

Όπως βλέπουμε (αν και το ξέραμε ήδη), η Ευρώπη κρατάει ως ιδιωτικό χρέος το μεγαλύτερο κομμάτι του χρέους της χώρας μας. Αν και πρακτικά αναφέρω έννοιες που στο σημείο που βρισκόμαστε θα έπρεπε όλοι να γνωρίζουν, θα μνημονεύσω απλά ότι η φράση ιδιωτικό χρέος σημαίνει ότι δεν είναι χρέος "επενδυτών" (δηλαδή τραπεζών κλπ), ούτως ειπείν το έχουν φορτώσει στις πλάτες των λαών της Ευρώπης (εξ ου και η ανάγκη για ασταμάτητη τερατώδη προπαγάνδα εις βάρος μας, διότι πρέπει να κρατηθούν τα γκέμια). Αν η Ελλαδίτσα βαρέσει φαλιμέντο, πλέον μπορεί να την σκαπουλάρουν οι τράπεζες, όμως δεν θα την σκαπουλάρουν τα κράτη, διότι κάπου στην Ευρώπη που ζούμε έχουμε λησμονήσει ότι κράτος δίχως πολίτες δεν υφίσταται. Σε αυτό το σημείο υποθέτω ότι θα μπορεί η μία τράπεζα να παίρνει δάνεια από την άλλη, ελλείψει οικονομικά ενεργού πληθυσμού.
Να κάνουμε μια μικρή διακοπή για διαφημίσεις για να μη νομίζετε ότι κάποιες λογικές που μνημονεύω δεν τις έχουμε ξανακούσει.



Στην περίπτωση, λοιπόν, που μια ελληνική χρεωκοπία μετακυληστεί στα ευρωπαϊκά κράτη, έχετε σκεφτεί τι πρόκειται να γίνει; Το σώσε. Το πρώτο πράγμα που θα κληθεί να απαντήσει η Μέρκελ (καθώς και όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες του κώλου) θα είναι το γιατί επί τόσο χρόνια ποντάριζε σε ένα κουτσό άλογο. Και προσέξτε, σε ένα τέτοιο σημείο θα γυρίσει μπούμερανγκ και ολόκληρη η προπαγάνδα που έχουμε φάει στη μάπα τόσα χρόνια, διότι τι ακούγαμε όλον αυτό τον καιρό; Ότι είμαστε λαμόγια, τεμπέληδες, άχρηστοι, φοροφυγάδες, κλπ, κλπ. Όμως τόσα χρόνια που βγάζανε λεφτά εις βάρος μας, ναι μεν εξωτερίκευαν την οργή τους (οι πολίτες)επειδή έπρεπε να φορολογούνται για τα "γουρουνάκια" αλλά αυτό γινόταν σε λελογισμένα πλαίσια. Αν τώρα το ενδεχόμενο grexit τους πάρει και τους σηκώσει, το ερώτημα δεν θα είναι το ίδιο, αλλά γιατί επί τόσα χρόνια στηρίζαμε τα λαμόγια, τους τεμπέληδες, τους άχρηστους, τους φοροφυγάδες, κλπ, κλπ και αυτό ως είναι απολύτως λογικό θα στραφεί κατά της ίδιας της Μέρκελ και κατ' επέκταση κατά του πολυχρονεμένου μας νομίσματος.

δ) Ο κλασικός μπαμπούλας της περιπτώσεως είναι η Αργεντινή, εσχάτως και η Βενεζουέλα αλλά αυτή κυρίως λόγω των παρελθόντων ατυχών παραδειγμάτων που έφερνε ο Τσίπρας. Δείτε τι θα πάθουμε, δεν θα έχουμε χαρτιά υγείας κλπ, κλπ, μην επαναλαμβανόμεθα. Είναι γνωστό ότι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου ως λαός, αλλά εκτιμώ ότι οι εκλογές είναι ακόμη εντελώς νωπές προκειμένου ήδη να έχουμε ξεχάσει ότι η Λατινική Αμερική έπαιξε πολύ ως παράδειγμα προς αποφυγή από το νουδουsok. Είναι προφανές ότι όλα αυτά βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με'μάς και αυτό για πολλούς λόγους. Οι δύο σημαντικότεροι είναι οι εξής: πρώτον, εμείς είμαστε σε ένα κοινό νόμισμα, ούτως ειπείν εν αντιθέση με την Αργεντινή που την κατέρρευσαν εις διπλούν και έπεσε η μάσα της αρκούδας, το κοινό νόμισμα μπορεί να επιφέρει το σώσε παγκοσμίως. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σε 5 μέρες είχαμε τρεις παρεμβάσεις από τις ΗΠΑ, μία διά συνεντεύξεως του πλανητάρχη, μία από τον εκπρόσωπο του Λευκού Οίκου και μία από τον εδώ τοποτηρητή Πρέσβη. Και οι τρεις αυτές ανακοινώσεις έλεγαν ακριβώς τα ίδια πράγματα, εν αντιθέσει με τα όσα ήθελαν κάποιοι να μας πείσουν ότι τάχα μου οι αμερικάνοι τα έφεραν τούμπα ιδίως με την τρίτη. Παπάρια μάντολες. Εδώ διακυβεύονται πολλά και οι Αμερικάνοι βλέπουν ότι για την ώρα ουδείς εκ των δύο είναι αποφασισμένος να υποχωρήσει. Το δεύτερο που μας διαφοροποιεί από την Αργεντινή είναι το ότι εμείς χρωστάμε πλέον σε κράτη και όχι σε "επενδυτές". Θα θυμάστε ότι ο πρόσφατος στραγγαλισμός της Αργεντινής έγινε επειδή ο "επενδυτής" θέλησε να πληρωθεί μερικές εβδομάδες πριν τη λήξη των τίτλων που κατείχε. Άρα, αυτό που μας έκαναν να μετατρέψουν το χρέος μας από διατραπεζικό σε ιδιωτικό/κρατικό θα τους γυρίσει μπούμερανγκ με κάθε επισημότητα, διότι προφανώς και νόμιζαν οι άνθρωποι ότι η ίδια πολιτική μπορεί ν'ακολουθείται εσαεί.

Νομίζω ότι από τα παραπάνω 4 εξαιρετικά απλοϊκά σημεία κατέστη σαφές ότι το να χρεωκοπήσουμε δεν είναι τόσο εύκολη ή ορατή υπόθεση. Όπως λέγαμε όμως και στο προηγούμενο σενδόνι, η κατατρομοκράτηση πρέπει να είναι τέτοια που να φέρει τα πράγματα ξανά στο ίδιο σημείο που ήταν.

Βέβαια σε αυτό το σημείο να σημειώσω κάποια πράγματα, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, διότι προφανώς και όλα τα παρουσίασα λογικά μεν, αλλά εντελώς εξιδανικευμένα. Γιατί αυτό; Μα διότι προϋποθέτουν ότι στην Ευρώπη επικρατεί Κοινή Λογική. Η αλήθεια είναι ότι αυτή δεν υφίσταται. Η ευρώπη είναι ικανοί να βγάλει όπλο και νομίζοντας ότι πυροβολεί εμάς να πυροβολήσει απευθείας το κεφάλι της (ούτε καν τα πόδια της), οπότε ας το έχουμε κατά νου αυτό. Ο λόγος γι'αυτό έχει να κάνει καθαρά με το ότι όλες οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν κρυφτεί μέσα στο σώβρακο της Μέρκελ και αντιδρούν ωσάν σε κουκλοθέατρο. Και τέλος πάντων μην λησμονούμε ότι η Ευρώπη προέρχεται από ένα (επί σειρά ετών) σερί εξαιρετικά κακών αποφάσεων ακριβώς επειδή κατώτερη των περιστάσεων ούσα δεν μπόρεσε να διαβλέψει καμία αρνητική επίπτωση στα όσα έκανε.
Θα το λέω μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα, ότι η Γερμανία είναι αυτή που έχει να χάσει τα περισσότερα και γι'αυτό ακριβώς έχει την σκληρότερη στάση: είτε θα κάνει πίσω που σημαίνει ότι ο Δαυίδ όντως μπορεί να κερδίσει τον Γολιάθ, το οποίο πιθανώς να ξεκινήσει διαδικασίες να παύσει η γερμανική ηγεμονία του τετάρτου Ράιχ, είτε θα συμβιβαστεί που θα σημάνει ότι μια νέα Ευρώπη περισσότερο δημοκρατική είναι εφικτή, είτε θα εξωθήσει στα άκρα την κατάσταση που πιθανώς να σημάνει την απόλυτη υποβάθμιση έως και τη διάλυση του ευρώ. Επίσης, μάλλον πέρασα μια εικόνα ότι εμείς σε κάθε περίπτωση τη βγάζουμε καθαρή ακριβώς επειδή το μεγάλο τμήμα του βάρους θα πέσει στους Ευρωπαίους. Λάθος. Θα ρουφήξουμε κι εμείς το αυγουλάκι μας εν ευθέτω χρόνω, αρχής γενομένης από την επομένη. Παράδειγμα: η πρώτη επίπτωση που θα υπάρξει θα είναι στα εθνικά μας θέματα στα οποία θα σημειώσουμε θεμελιώδεις πανωλεθρίες (με πρώτο και πιο εύκολο το Σκοπιανό). Κατά δεύτερον, προφανώς και θα αντιμετωπίσουμε για αρκετούς μήνες μείζονα προβλήματα στην καθημερινότητα πχ σε βασικές ανάγκες, όπως το πετρέλαιο ας πούμε. Αυτό βεβα΄λιως δεν σημαίνει ότι δεν θα μας δίνει κανείς πετρέλαιο, αλλά ότι μπορεί για κάποιον καιρό να αγοράζουμε πιο ακριβά. Εννοείται δε, ότι εν αντιθέσει με κάποιες πεποιθήσεις και δοξασίες κάποιων, κάποιοι δρόμοι θα παραμείνουν ερμητικά κλειστοί. Οι Ρώσοι για παράδειγμα, οι οποίοι (όπως και οι Αμερικάνοι) δίνουν "βοήθεια" μόνο με χειροπιαστά ανταλλάγματα. Έχουμε αναπτύξει αρκούντως στο παρελθόν τι ακριβώς παίζει με τα αμερικανικά συμφέροντα και τους Ρώσους και γι'αυτό δύσκολα θα πατήσουν πόδι σε τούτη την αμιγώς αγγλοσαξωνική γωνιά του πλανήτη.

Γενικά πρέπει να κατανοήσουμε ότι εύκολος δρόμος για εμάς δεν υπάρχει. Αποτελεί εσφαλμένη αντίληψη το να πιστεύουμε πως το πρόβλημα δημιουργήθηκε τα τελευταία 5 χρόνια με τις τωόντι φρικτές πολιτικές που ακολουθήθηκαν. Λάθος. Το πρόβλημα ξεκίνησε πολλές δεκαετίες πριν και μάλιστα με τις εκλογικές μας ευλογίες, πολλαπλασιάστηκε τη δεκαετία του 80 και συνέχισε έτσι ως την έσχατη πενταετία που μπήκε το κερασάκι στην τούρτα.
Το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια του ή θα σπάσει, είναι κάτι που δεν το ξέρω. Επίσης δεν ξέρω αν έχει κάνει καλά που έχει ποντάρει τα πάντα πάνω στο γεγονός ότι το μόνο πράγμα που είναι προς το συμφέρον των Ευρωπαίων θα είναι το να κάνουν πίσω. Είναι σαφές ότι σε μια μετωπική σύγκρουση θα χάσουν όλοι, αλλά πλέον έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται ότι εμείς μάλλον θα είμαστε λιγότερο χαμένοι, δίχως αυτό να αποτελεί το ξαναλέω- ελαφρυντικό.
Υποθέτω ότι σύντομα θα ξέρουμε που πάει το πράγμα. Ήδη ανακοινώθηκε έκτακτο eurogroup για ην 11η του μηνός όπως μαντέψαμε στο προηγούμενο σενδονάκι (λες και ήταν δύσκολο) με αποκλειστικό θέμα την Ελλάδα. Λέτε να θέλουν να συζητήσουν για την χρεωκοπία μας; Αν ήταν έτσι, δεν θα συμμετείχαμε.

Αλλά σε αυτό το σημείο πρέπει να είμαστε κι εμείς σωστοί: οι Ευρωπαίοι θα κάτσουν στο τραπέζι να συζητήσουν μια χαρά εάν τους παρουσιάσουμε ένα δομημένο, δίκαιο και λογικό πρόγραμμα, με αριθμούς, το οποίο να αποδεικνύει ότι όντως θέλουμε να ξεφύγουμε από το πελατειακό κράτος και να φτιάξουμε τα πράγματα. Έχω εμπιστοσύνη ότι ο Βαρουφάκης το έχει ήδη έτοιμο. Ή μάλλον, για το καλό όλων μας, το καλό που του θέλω να το έχει έτοιμο.

Μέχρι τότε, θέλω μόνο να σας παρακαλέσω για ένα πράγμα: αν υποθέσουμε ότι είστε τωόντι ανίκανοι να πραγματοποιήσετε τη δική σας ακολουθία σκέψεων προκειμένου να εξάγετε τα δικά σας συμπεράσματα, τουλάχιστον σκεφτείτε για όλους εκείνους που τρομοκρατούν και προπαγανδίζουν, τι ακριβώς έχουν να χάσουν σε περίπτωση που ο Τσίπρας επιτύχει και για ποιον λόγο υποστηρίζουν την γερμανική πολιτική. Η απάντηση μάλλον θα σας αφήσει άφωνους και θα σας εξηγήσει από μόνη της πολλά.

Έρρωσθε κι ευδαιμονείτε.

Λίγα λόγια για τις τελευταίες εξελίξεις...

Κατ' αρχήν νομίζω ότι όλοι έχουμε καταλάβει πως έχει χαθεί η μπάλα. Το βράδυ σκάνε ειδήσεις που αναιρούν τις μεσημβρινές, οι οποίες με τη σειρά τους κάνουν τις πρωϊνές να μοιάζουν ωσάν ειδήσεις του προηγουμένου τριημέρου. Και μέχρι να έρθει το επόμενο πρωί, τα δεδομένα έχουν ξαναλλάξει προς κάποια κατέυθυνση (από τις ήδη γνωστές φυσικά).

Τι βλέπω εγώ;
Ότι μάλλον ούτε οι εμπλεκόμενοι δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει.
Κατ' αρχήν ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω ότι (ανεξαρτήτως πως θα καταλλήξει η όποια τωόντι συγκλονιστική προσπάθεια καταλάβει) όλοι μας πρέπει να ομολογήσουμε ότι παρουσιάστηκε πολύ πιο προετοιμασμένος απ'όσο περιμέναμε. Η πρόταση Βαρουφάκη για παράδειγμα δεν δείχνει να έγινε στο ποδάρι τις τελευταίες μέρες, αλλά ήταν μάλλον άρτια δομημένη και γι'αυτό τον λόγο δείχνει να έφερε τους πάντες (σχεδόν παγκοσμίως) σε αμηχανία.
Ως προς το διεθνές περιβάλλον τώρα, πρέπει να κάνουμε έναν βασικό διαχωρισμό ανάμεσα στη Γερμανία και το στενό της περιβάλλον, στο ελληνικό περιβάλλον (όπου με αυτό εννοώ τα συμφέροντα που έχει η Ελλάδα και πόσες άλλες χώρες μπορεί αυτά να εκφράζουν) και τέλος στο υπόλοιπο περιβάλλον παγκοσμίως που έχει σοβαρά οικονομικά συμφέροντα.

Για να ξεκινήσω από το τελευταίο που είναι και το πιο σημαντικό κατ' εμέ, νομίζω ότι έχει καταστεί σαφές πως αυτά που διακυβεύονται είναι υπερβολικά πολλά, γι'αυτό και είχαμε την διπλή παρέμβαση του Ομπάμα επί τούτου άλλωστε. Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω κάτι  μιας και διακρίνω μια ευρεία παρανόηση: ο Ομπάμα δεν πήρε το μέρος της Ελλάδας όπως εσφαλμένα πιστεύουν οι περισσότεροι (για την πρώτη), ούτε τα έχωσε στην Ελλάδα όπως αρκετοί λένε (για τη δεύτερη). Ο Ομπάμα πήρε ξεκάθαρα το μέρος των αμερικανικών συμφερόντων, τα οποία είναι σαφώς τεράστια. Στο πλαίσιο αυτής της εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους καλώς ή κακώς (κατ' εμέ, περιέργως, και καλώς και κακώς) εμείς είμαστε ακριβώς στο επίκεντρο. Υπό άλλες συνθήκες σε ένα παρόμοιο παράλληλο Σύμπαν ο εκεί πλανητάρχης θα μπορούσε να μιλάει έτσι για την Πορτογαλία, ή την Ιταλία. Εν προκειμένω μίλησε για εμάς διότι το ευρώ έχει συσσωρεύσει τα προβλήματά του πάνω μας. Είναι τόσο απλό. Μην ξεφεύγω όμως.
Και τα δύο σχόλια του Ομπάμα διαπνέονται από το ίδιο ακριβώς πνεύμα και λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα: με λιτότητα δεν σώνεται κανείς, κάντε και οι δύο κάποια βήματα προς την επίλυση των προβλημάτων σας και σε κάθε περίπτωση βρείτε τα. Υπήρξε η επίκριση για την Ελλάδα, υπήρξε όμως και η επίκριση για την γερμανική πολιτική. Και όσον αφορά την παραίνεση για συνεργασία, αυτή πήγαινε προς όλες τις πλευρές. Αυτό ήταν το πλήρες νόημα του Ομπάμα, εντελώς συμπυκνωμένο και το συμπέρασμα είναι πως ως και οι δύο δηλώσεις ήταν εμφανώς υπέρ μας. Από την γενικότερη στάση της πλειψηφίας του λεγόμενου διεθνούς παράγοντα πάντως, καταλήγουμε με όχι ιδιαίτερη δυσκολία ότι οι περισσότεροι είτε δειλά είτε όχι, υπέρ της Ελλάδας τοποθετούνται. Βέβαια αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι οι τοποθετήσεις γίνονται στο προφορικό, άρα έπεα πτερόεντα. Και αυτό έχει μεγάλη σημασία στο δεύτερο σημείο, δηλαδή τη Γερμανία και το περιβάλλον της.

Δεν ξέρω αν παρατηρήσατε τον Σουλτς, που αποτελεί και το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα των τελευταίων ημερών. Ο Σουλτς άλλα έλεγε όλο το προηγούμενο διάστημα στα δικά "του" ΜΜΕ (δηλαδη γερμανικά και προσκείμενα) και άλλα στα δικά "μας" (δηλαδή ελληνικά και ευρωπαϊκά αντιπολιτευόμενα). Όταν ήρθε εδώ, ήρθε με αυστηρό ύφος αλλά μίλησε ενωτικά στην κοινή συνέντευξη τύπου με τον Τσίπρα. Χθες όμως, που πήρε την πιο επίσημη θέση του έβγαλε όλα τα δόντια του και τα έδειχνε με μοχθηρία. Το ίδιο ισχύει και με τον Ντράγκι και με όλους αυτούς. Ο καθένας λέει ό,τι θέλει, όμως το ερώτημα είναι τι κάνει. Χθες το βράδυ είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα είδηση: η ΕΚΤ ανακοίνωσε ότι μετά την 11η Φεβρουαρίου δεν θα δέχεται τα ελληνικά ομόλογα ως ενέχυρο των συναλλαγών. Το πρώτο ενδιαφέρον σημείο είναι η ώρα που έγινε η συγκεκριμένη ανακοίνωση. Το δεύτερο, ότι το τρέχον πρόγραμμα θεωρητικά λήγει κάπου προς τα τέλη του μήνα οπότε θα μπορούσε να ανακοινωθει η τότε μέρα και όχι η ημέρα που λίαν... συμπτωματικώς συμπίπτει με την ημέρα διεξαγωγής του Eurogroup, άρα αυτό από μόνο του αποδεικνύει ότι πρόκειται για σαφή εκβιασμό. Κι αν ο εκβιασμός ως σενάριο δεν πείθει με το προηγούμενο παράδειγμα, έρχεται το τρίτο σημείο που τον καθιστά εντελώς ξεκάθαρο: οι τράπεζες έχουν μπει στον μηχανισμό εκτάκτου ρευστότητας (ELA) άρα δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα. Άρα που ακριβώς αποσκοπεί αυτή η ανακοίνωση της ΕΚΤ; Μα στο απλό: να ζορίσει την κυβέρνηση και να αναγκαστεί να μετακυλήσει το πρόβλημα αποκλειστικά στον ελληνικό λαό, ο οποίος με τη σειρά του να τιμωρηθεί "ολίγον τι" προκειμένου να μάθει να ψηφίζει με μεγαλύτερη ευρωπαϊκή σοφρωσύνη στο μέλλον, δηλαδή τους εγκεκριμένους πολιτικούς και όχι εκείνους που δεν πρέπει. Διότι για περίπτωση που δεν το κατανοήσατε, η όλη κίνηση έγινε έτσι ώστε να δημιουργήσει συνθήκες πτώσης της κυβέρνησης δίχως όμως να κάψει το τραπεζικό σύστημα και οι επόμενοι (αν υποθέσουμε ότι θα είναι οι προηγούμενοι) να μην βρουν τωόντι καμμένη γη (όπως όλοι πάντοτε ισχυρίζονται). Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι για μιαν ακόμη φορά η ΕΚΤ κατακεραυνώνεται και όχι από ελληνικά ΜΜΕ ότι επιχειρεί για μια ακόμη φορά να αναλάβει πολιτικό ρόλο εντός της ΕΕ.

Τώρα, τα αμιγή γερμανικά συμφέροντα τα αναλύσαμε ενδελεχώς και στο προηγούμενο υπερσενδόνι, οπότε δεν έχει νόημα να επανέλθουμε. Το μόνο που χρειάζεται να υπενθυμίσουμε είναι ότι η οποιαδήποτε υποχώρηση θα μπορούσε να πυροδοτήσει από το τέλος της γερμανικής ηγεμονίας έως και το τέλος του ευρώ, οπότε είναι σαφές ότι οι Γερμανοί ψάχνουν για άλλες λύσεις, οι οποίες βέβαια είναι όλες εις βάρος μας. Και σε αυτό το σημείο νομίζω ότι πλέον αποκτά ακόμη περισσότερη σάρκα και οστά η προδοτική στάση του Σαμαρά και των συν αυτώ, αφού φαίνεται ότι αυτό που έγραφα στο προηγούμενο πως η όλη κίνηση με την προεδρική εκλογή ήταν άψογα οργανωμένη και με συγκεκριμένη στόχευση με την ελπίδα ότι θα δέσει πλήρως τα χέρια του Τσίπρα και τελικώς θα γυρίσουμε στο πρόγραμμα γονυπετείς.

Να πάμε τώρα και στον δικό μας κύκλο, την σφαίρα επιρροής που μας επηρεάζει και μας ενδιαφέρει. Κατ' αρχήν δεν ξέρω πόσοι παρατηρήσατε ότι αμέσως μόλις ξεκίνησε ο Τσίπρας τις επαφές, οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι ανασκουμπώθηκαν ότι ναι μεν είμαστε ψυχολογικά μαζί σας αλλά ως εκεί και ίσως και να μην συμφωνούμε σε όλα κιόλας. Ο δε Ρέντζι, μας έλιωσε με τα γλυκά του λόγια κιόλας (και είναι και του ιδίου χώρου θεωρητικά), για να μην αναφέρω και την εξαιρετικά συμβολική κίνηση με τη γραβάτα που όπως είπε την έκανε διότι είναι βέβαιος ότι ο Τσίπρας θα τα καταφέρει αλλά ως εκεί. Ο Ολλάντ παρομοίως εξέφρασε την πλήρη υποστήριξή του προς τα ελληνικά αιτήματα για μια δίκαιη νέα λύση, αλλά δεν έδειξε να ενδιαφέρεται να μπει σε πορεία σύγκρουσης. Και μην ξεχνάμε ότι όλοι ανέφεραν το προφανές (που και ο Ομπάμα το είπε μερικές φορές) ότι δηλαδή πρέπει να σεβαστούμε τους κανόνες της Ευρώπης. Σαφές και κάνουμε πολύ καλά που το ξεκαθαρίζουμε/υπενθυμίζουμε κι εμείς σε κάθε ευκαιρία, μόνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν ο ίδιος ο σκληρός πυρήνας της Ευρώπης που πρώτος απ'όλους καταπάτησε τους ίδιους τους κανόνες (βλ. Σύμφωνο Σταθερότητας συν μερικούς κανόνες ύπαρξης της ίδιας της ΕΕ) που ζητάνε από εμάς να τηρήσουμε αυστηρότατα και που αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τα νούμερα (κι όχι μόνο) θα διαπιστώσουμε ότι ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να καταπατάει με διάφορους τρόπους.
Όλα αυτά δείχνουν ότι ναι μεν πολλοί ενδιαφέρονται να δουν την πορεία της σύγκρουσής μας με τους Γερμανούς διότι έχουν έννομο συμφέρον, όμως κανείς δεν θέλει να διαφανεί ότι τον ενδιαφέρει τόσο πολύ διότι μπορεί να παρεξηγηθεί ότι θέλει να συμμετάσχει κιόλας. Και γι'αυτό ακριβώς κάνει τα πάντα η Γερμανία για να μας πιέσει, αποφλυώνοντάς μας από τυχόν συμμάχους στο ενδιάμεσο, για να συνεχίζουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι να σφυρίζουν αδιάφορα και να μπει και το γκολ μαζί.

Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι με την τροπή που έχουν πάρει να πράγματα η Γερμανία ελέγχει πλήρως όλες τις χώρες (τουλάχιστον) του ευρωπαϊκού Νότου (μηδέ της Γαλλίας εξαιρουμένης) άρα είναι σαφές ότι όλες αυτές οι χώρες έχουν κάτι μεγάλο να χάσουν (ένεκα ντόμινο) και μου προκαλεί πραγματικά μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι κανείς δεν σκέφτεται το ενδεχόμενο να πάθει το ευρώ τόσο ανεπανόρθωτη ζημιά που να υπάρχει τελικώς ένα κοινό νόμισμα πλήρως απαξιωμένο. Διότι εδώ που τα λέμε, ωραία και καλά όλα, αλλά το ότι αποτελεί το δεύτερο αποθεματικό παγκοσμίως από μόνο του δεν αρκεί για την διάσωση ενός νομίσματος που έχει αποδειχθεί στρεβλά δομημένο και εντελώς προβληματικό.

Σήμερα είχαμε και την πολυαναμενώμενη συνάντηση του Βαρουφάκη με τον Σόιμπλε. Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές πήγε όπως όλοι οι λογικοί άνθρωποι περιμέναμε: ο Σόιμπλε γνωρίζει καλά ότι εντός του ελληνικού Κυνοβουλίου υπάρχει μια πολιτική δύναμη (διαφόρων χρωμάτων) που παρακαλάει νυχθημερόν να αποτύχει η σημερινή κυβέρνηση προκειμένου να αναλάβει αυτή ξανά τα ηνία και να συνεχίσει στην πολιτική της υποτέλειας και του ατέρμονου χρέους που εξυπηρετεί απόλυτα τα γερμανικά συμφέροντα. Άρα είναι σαφές ότι η Γερμανία θα συνεχίσει αυτό το παιχνίδι νεύρων, τούτον τον νέο ψυχρό πόλεμο άλλου τύπου προκειμένου να σπάσει η ελληνική κυβέρνηση. Από την άλλη ο Τσίπρας για την ώρα δεν μου δείχνει διατεθειμένος να κάνει κωλοτούμπα και αυτό ομολογώ ότι μου έχει προξενήσει τεράστια έκπληξη. Είναι σαφές ότι η κυβέρνησή μας ποντάρει στο πιο χειροπιαστό όπλο της φαρέτρας της: ότι τα προβλήματα της Ευρωζώνης είναι τόσα πολλά που η Γερμανία δεν θα αντέξει τελικώς να εξωθήσει στα άκρα την Ελλάδα. Είναι βέβαιο πλέον ότι είναι έτσι και η γερμανική τακτική το αποδεικνύει καθημερινά. Το μόνο ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση θα καταφέρει να αντέξει.

Ειρήσθω εν παρόδω να πω ότι αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στον Βαρουφάκη για τον τρόπο που αντιμετώπισε τον Σόιμπλε μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Δε νομίζω βέβαια να ίδρωσε και πολύ τ'αφτί του μεγαλύτερου Γερμανού μισάνθρωπου όλων των εποχών, αλλά έπρεπε να ακουστεί ακόμη και το ότι η γερμανική πολιτική αυξάνει την παρουσία των νεοναζί και στη χώρα και στην Ευρώπη ολόκληρη, ως επίσης ότι εκθρέφει τη διαφθορά πανταχόθεν.
Λόγω τιμής θα σας πω ότι αν και δεν ξέρω κατά πόσον η προσπάθεια για ανάκτηση της χαμένης μας αξιοπρέπειας θα μας βγει στο τέλος από τη μύτη όπως έγινε στην Κύπρο, αλλά ειλικρινά σας το λέω ότι η χώρα χρειάζοταν έστω αυτές τις μικρές ενέσεις ηθικού και αξιοπρέπειας που το τελευταίο δεκαήμερο έχουν δώσει κάποιοι νέοι άνθρωποι.
Όσο κι αν δεν του το'χα του Τσίπρα, όσο κι αν τον έχω ξεχέσει πατόκορφα εδώ και πάμπολλά χρόνια, όσο κι αν αναγνωρίζω ότι από πλευράς αποτελέσματος δέκα μέρες ίσον μηδέν μέρες, οφείλω να παραφεχθώ ότι σαν πρώτη εικόνα (και δείγμα γραφής) έχει κερδίσει τις εντυπώσεις. Μακάρι να φέρει και αποτελέσματα.

Για το τι μέλλει γενέσθαι, δε νομίζω να έχει και ιδιαίτερο νόημα να το αναρωτηθούμε, Είναι βέβαιο ότι για τις επόμενες μέρες τα δεδομένα θα αλλάζουν αρκετές φορές εντός της ίδιας ημέρας και δεν βλέπω να βγαίνουμε από το τέλμα σύντομα με αμιγώς ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες. Οι στυγνοί εκβιασμοί και η τρομοκρατία των γερμανοτσολιάδων τοποτηρητών της Γερμανίας δεν έπιασαν, άρα στα μάτια της Γερμανίας αυτό δείχνει ότι η δημοκρατία (ακόμη και ως υπόλειμμα) αποτελεί απειλή για τα γερμανικά σχέδια. Το γεγονός ότι η Ευρώπη έχει μετεξελιχθεί σε ένα απολύτως αντιδημοκρατικό μόρφωμα αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Έτσι, εντελώς απροκάλυπτα πλέον την σκυτάλη την έχει αναλάβει η ίδια η Γερμανία και τα θεσμικά όργανα της Ευρώπης που έχει καταντήσει να είναι πλήρως ελεγχόμενη. Η Ελλάδα δεν πρέπει απλώς να σπάσει, αλλά πρέπει να φανεί ότι ομολογεί από μόνη της κιόλας πως το πρότερο πρόγραμμα ήταν το σωστό και η μόνη λύση. Η κατατρομοκράτηση που θα ακολουθήσει θα είναι χειροπιαστή και θα ξεπεράσει ακόμη και τα πιο τρελά όνειρα του Αδόνειδος, χαρίζοντας αφειδώς χαμόγελα στον Σαμαρά και όλα τα σκουλήκια που αναμένουν την καταστροφή μας προκειμένου να πουν "σας τα λέγαμε".
Δεν ξέρω αν η Γερμανία θα πετύχει τον στόχο της αλλά δεν το βλέπω στο 100%. Κάποια στιγμή η λογική λέει ότι θα υπάρξει μια συμφωνία, αν και δεν μπορώ να μαντέψω τι είδους. Το πιθανότερο είναι ότι για μια ακόμη φορά καταλυτικό ρόλο θα παίξει ο αμερικανικός παράγοντας, ο οποίος πάντοτε δρα αοράτως σε όλες τις παρεμφερείς περιπτώσεις, και ο οποίος μην ξεχνάμε ότι τους Γερμανούς δεν τους γουστάρει μία και οι Γερμανοί έχουν σηκώσει πολύ τον αμανέ.

Επειδή πάντοτε μου άρεσε να παρακολουθώτις γεωπολιτικές εξελίξεις, θα κλείσω μνημονεύοντας ένα περιστατικό από το παρελθόν για να καταλάβετε τι ακριβώς σημαίνει αυτό το τελευταίο: όταν για ένα φεγγάρι ήμουν για κάτι δουλειές στη Γερμανία στις τελευταίες προ ευρώ εποχές, επί διακυβέρνησης Σοσιαλιστών και Πρασίνων (Σρέντερ και Φίσερ), οι ΗΠΑ προσπαθούσαν εξαρχής να υποβοηθούν την οικονομική οργάνωση της Ευρωζώνης (που ήταν στους τελευταίους μήνες της κυοφορίας). Ο λόγος φυσικά δεν ήταν για να μεταδώσουν την τεχνογνωσία τους, αλλά για να μπουν ως ιός εξαρχής μέσα στο νέο σύστημα και να το παρακολουθούν από κοντά. Εκείνη την περίοδο επειδή οι Γερμανοί είχαν αρχίσει να ξαναναπτύσσουν την ιδέα ότι είναι μεγάλοι και τρανοί, διατυμπάνιζαν δεξιά κι αριστερά την ιδέα του ευρωστρατού, μια ιδέα που έριχνε δεξιά κι αριστερά ο τότε Γερμανός Υπουργός Εθνικής Αμύνης. Όταν κάποια στιγμή σε μια σύνοδο του ΝΑΤΟ βρέθηκαν οι Υπουργοί, ο Αμερικάνος ρώτησε τον Γερμανό ομόλογό του το εξής απλό και αφοπλιστικό: δεν σας φτάνει το ΝΑΤΟ ή θέλετε να δράτε έξω απ'αυτό; Και κάπου εκεί το όνειρο του ευρωστρατού κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος και δεν ξανατέθηκε ποτέ, όπως θυμάμαι ότι έγραφαν οι γερμανικές εφημερίδες...

Το έχουμε ξαναπεί και πάντα θα ισχύει: οι Γερμανοί στο τέλος πάντα χάνουν τον πόλεμο.
Χαίρετε.

Δυστυχώς ζούμε σε ενδιαφέρουσες εποχές... (υπερσενδόνι γίγας deluxe)

Πριν από πάρα πολλά χρόνια υπήρξε ένας Έλληνας (ή πιο σωστά Ρωμηός) ονόματι Ρήγας. Ο άνθρωπος αυτός είχε οραματιστεί κάποια πράγματα, για την υλοποίηση των οποίων εργαζόταν με κάθε δυνατό μέσον της εποχής. Ως γνωστόν, ένα από αυτά ήταν και η αφύπνηση του Έθνους που εν συνεχεία μέσα από αγώνες και θυσίες θα σήμαινε και την εθνική ανεξαρτησία.
Η κατάληξη του Ρήγα ήταν γνωστή: κάποιος (γνωστός του) τον κάρφωσε στους (φιλοθωμανούς) Αυστριακούς οι οποίοι τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν. Αφού τον παρέδωσαν στους Τούρκους και έχοντας βασανιστεί για αρκετές μέρες, τελικώς τον στραγγάλισαν και πέταξαν το πτώμα του στον Δούναβη.

Είναι σαφές ότι κάποιος νεοφιλελές της εποχής (και όχι μόνο τέτοιος) θα του κουνούσε (μετά θάνατον) το δάκτυλο λέγοντας "προσπαθούσα εγκαίρως να σε προειδοποιήσω αλλά έκανες του κεφαλιού σου και να τα αποτελέσματα".
Ας αναλογιστούμε λίγο τι είδους προειδοποίηση θα μπορούσε να είναι αυτή: "τι πας να κάνεις Ρήγα; Είσαι με τα καλά σου; Δεν έχουμε υποδομές, δεν έχουμε δικό μας νόμισμα. Γιατί να φύγουμε από την τουρκική λίρα, ένα νόμισμα πανταχόθεν αναγνωρισμένο με το οποίο μπορούν να γίνονται όλες οι συναλλαγές; Στην αυλή του Σουλτάνου έχουμε παντού δικούς μας ανθρώπους να τον υπηρετούν άρα έχουμε σφαίρα επιρροής. Ο Σουλτάνος είναι ένας ηγεμών που όλοι τον υπολογίζουν και συν τοις άλλοις μας έχει παραχωρήσει και μερική αυτονομία. Έχουμε δικούς μας μπέηδες και κοτζαμπάσηδες, έχουμε μέχρι και δυνατότητα να ζούμε αρμονικά με τους Τούρκους, οι οποίοι είναι φίλοι μας (θα το εξηγήσει στους απογόνους μας κάποιος Τατσόπουλος κάποτε, Ρήγα, θα το δεις). Και τι μας ζητάνε σε αντάλλαγμα Ρήγα; Το ελάχιστο: να δουλεύουμε άνευ αντιλογίας γι'αυτούς. Να τους δίνουμε όσους φόρους μας ζητάνε. Να ελέγχουν αυτοί τα δικαστήρια και να είναι οι κύριοι της γης μας. Και να μην εξεγερθούμε ποτέ. Και σε όσα μας ζητάνε να τους λέμε ναι, ακόμη κι αν πρόκειται να τους δίνουμε τα παιδιά μας για να γίνουν γενίτσαροι. Δεν είναι δα και τόσο μεγάλο το τίμημα που σου ζητάνε προκειμένου να ζεις ως ένας ελεύθερος υποτελής και να έχεις το δικαίωμα να ολοκληρώνεις τον βίο σου δίχως να έχεις το παραμικρό να επιδείξεις. Μέχρι και παρατσούκλι μας έχουν κολλήσει -γκιαούρηδες μας λένε- προκειμένου να μας δείχνουν ότι μας αγαπούν περισσότερο από τα υπόλοιπα παιδιά τους. Κι εσύ τι πας να κάνεις Ρήγα; Να τους εκνευρίσεις; Να τους στρέψεις εναντίον μας; Θες να σπείρεις τον όλεθρο; Με τι λεφτά θα πάρουμε όπλα και στόλο; Με τι εμπειρία να αντιπαραταχθούμε στον έμπειρο και μπαρουτοκαπνισμένο οθωμανικό στρατό; Τι νόμισμα θα έχουμε μετά; Σκέψου καλά τι πας να κάνεις Ρήγα. Και σταμάτα επιτέλους να σκορπάς πλάνες στον κόσμο ότι δήθεν καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή κλπ διότι θα θεωρηθείς και ηθικός αυτουργός της καταστροφής που θα έρθει..."

Υποθέτω ότι οι περισσότεροι θα σκεφτείτε ότι πρόκειται για ένα κείμενο που αποτελεί αποκύημα της φαντασίας μου και όντως είναι, μόνο που επί της ουσίας πηγάζει από τα γεγονότα της εποχής όπως έχουν καταγραφεί σε πλήθος κειμένων δηλαδή αυτά που γράφω δεν είναι αβάσιμα.
Η αλήθεια είναι ότι και τότε οι Έλληνες είχαν διάφορα αντίστοιχα ερωτήματα να απαντήσουν προς τους ίδιους τους τους εαυτούς, και αντίστοιχα και ως προς την σημερινή εποχή υπάρχουν αξιοσημείωτες ομοιότητες: για παράδειγμα οι πολιτικοί τους ήταν υποτελείς σε άλλες δυνάμεις και εξυπηρετούσαν δευτερευόντως τα ελληνικά συμφέροντα. Μην ξεχνάμε ότι τρία κόμματα υπήρχαν όλα όλα και αυτά ήταν το αγγλικόν, το γαλλικόν και το ρούσσικον. Κανένα ελληνικόν δεν υπήρχε όπως εύστοχα έχει επισημάνει ο φίλος και συμμαχητής polse. Βέβαια η διαφορά με σήμερα είναι ότι τοτε τουλάχιστον είχαν την ευθιξία να το λένε φόρα παρτίδα, εν αντιθέσει με σήμερα που όλοι τους είναι πατριώτες, αλλά ας μην ξεφεύγουμε. Είναι σαφές ότι υπήρχε μεγάλη ανασφάλεια για το μέλλον αφού κανείς δεν ήξερε την έκβαση ενός τόσο μεγάλου αγώνα, ενώ την ίδιαν στιγμή υπήρχαν έως και νωπές πικρές μνήμες από αντίστοιχες αποτυχίες του παρελθόντος, γι'αυτό και υπήρχε και ατελείωτος φόβος που γιγαντωνόταν από την άγνοια αν αυτό το έθνος θα τύχαινε της στήριξης των Ευρωπαίων ή όχι. Διότι δεν είναι τυχαίο ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ονομαζόταν "ο Μεγάλος Ασθενής" και μόνο όταν οι Ευρωπαίοι διαπίστωσαν ότι μπορεί να τρωθεί, αποφάσισαν να βοηθήσουν την έρμη τούτη χώρα.

Μάλλον έχω δώσει μια εικόνα ότι πάω να παραλληλίσω την μάχη που ήδη εδώ και λίγες μέρες έχει ξεκινήσει (διότι όντως πρόκειται για μάχη) με τα γεγονότα του 1821 και την Εθνεγερσία, εμφανώς επηρεασμένος από τις θριαμβολογίες των ημερών. Λάθος και βιαστήκατε πολύ να κρίνετε.

Η αλήθεια είναι ότι το παρόν σενδονάκι ήθελα να το ξεκινήσω με μια σύντομη κριτική στο κυβερνητικό σχήμα, αλλά συνειδητοποίησα ότι απλώς θα έχανα την ώρα μου (κι εσείς τη δική σας) δίχως να υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος. Το μόνο που θα πω δίκην λακωνικού σχολίου είναι ότι κάποιους που έβαλε τους έχω σε εκτίμηση (πχ τον Βαρουφάκη ανέκαθεν τον γούσταρα και τον θεωρώ από τους ελάχιστους αξιόπιστους της σιχαμεροτέρας των επιστημών σε τούτη τη χώρα), ενώ κάποιους άλλους δεν γουστάρω ούτε τα ονόματά τους ν'ακούω (και επί της ουσίας δεν έχει νόημα να συζητήσουμε κάτι τέτοιο). Θα αναρωτιέστε φυσικά, πως διάολο κολλάει κάτι τέτοιο με την... (αν)ιστορική αναδρομή που επιχείρησα στο ξεκίνημα. Η απάντηση είναι πιο εύκολη απ'όσο νομίζετε.

Είμαστε σε μία κατάσταση όπου πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει επιστροφή, ή τουλάχιστον δεν υπάρχει επιστροφή σε κάποια από τις προγενέστερες καλές καταστάσεις που μπορεί να θυμόμαστε. Με δεδομένο ότι μάλλον έχει ξεκινήσει η τελική φάση του παιχνιδιού, στο τέλος του οποίου θα φανεί τι ακριβώς μέλλει γεννέσθαι με την αφεντιά μας, κάπου πρέπει να αναλογιστεί ο καθένας μας τι ακριβώς θέση επιθυμεί να λάβει στην Ιστορία. Για να το πράξει αυτό, πρέπει ο καθένας να σκεφτεί τι ακριβώς απαιτήσεις έχει από και για τον εαυτό του. Και για να το κάνει αυτό πρέπει να καταλάβει ότι για πρώτη φορά στη ζωή του πρέπει να δει τα πράγματα εντελώς ψύχραιμα αφήνωντας στην άκρη το τι θέλει ή ελπίζει να έρθει.

Το 1821 σαφώς και οι Έλληνες είχαν κάποια προνόμια, ουδείς το αμφισβητεί αυτό, και το αντάλλαγμα ήταν η υποταγή τους. Κάπως έτσι μας έχουν κάνει και σήμερα αν το καλοσκεφτείτε. Ακόμη και τα ανταλλάγματα που έχουμε δώσει είναι τα ίδια. Τότε οι Έλληνες είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε κάποια πράγματα, το βασικότερο εκ των οποίων ήταν να αναλογιστούν αν η Ελευθερία, η Αξιοπρέπεια , η Ανεξαρτησία κλπ, ήταν λέξεις (και κατ' επέκτασιν έννοιες) που γι'αυτούς ακόμα σήμαιναν κάτι. Είναι βέβαιο ότι και τότε φοβόντουσαν τον αφανισμό, ή είχαν ανασφάλειες για το τι πρόκειται να συμβεί. Κανείς δεν θέλει να πεθάνει, κανείς δεν θέλει να δει την Οικογένειά του να υποφέρει ή να ατιμάζεται, κανείς δεν θέλει να διακινδυνεύσει τα 2-3-5 κεκτημένα, όσο μικρά κι αν είναι αυτά, ακριβώς επειδή η άνθρωπος από τη φύση του ακόμη και το πιο μικρό το θεωρεί σημαντικό ως καλύτερο από το τίποτα. Το θέμα όμως είναι αν θεωρεί οτι αυτά που έχει είναι αυτά που του αξίζουν ούτως ειπείν αν το τίμημα είναι το ανάλογο για τα κεκτημένα του, καθώς και κατά πόσον υπό τις υπάρχουσες συνθήκες μπορεί να έχει τις Ελευθερίες του (που θεωρητικά εγγυάται ο σύγχρονος Δυτικός Κόσμος) και την Αξιοπρέπειά του, δίχως αυτό να σημαίνει ότι σε κάποιες περιπτώσεις κάποιες βασικές παραχωρήσεις δεν πρέπει να θεωρούνται αυτονόητες.

Καλώς ή κακώς εδώ και αρκετά χρόνια είμαστε βουτηγμένοι μέχρι τη μύτη μέσα σε έναν λάκκο με σκατά. Ουδείς λογικός άνθρωπος ισχυρίστηκε ότι ήμασταν κάποιο υποδειγματικό κράτος που τα έκανε όλα σωστά, αφενός όμως με τη νομισματική ενοποίηση (που ευτυχώς δεν συνοδεύτηκε αππο πολιτική ενοποίηση) και αφετέρου με την ολοένα αυξανόμενη ροή πληροφοριών κυρίως λόγω του διαδικτύου, ιδίως τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιήσαμε κάτι που ούτως ή άλλως είχαμε ως βασική υποψία όλα τα προηγούμενα χρόνια: ότι και οι ξένοι δεν πάνε πίσω. Μπορεί να είναι άλλου τύπου λαμόγια, αλλά κι αυτοί είναι λαμόγια. Η οδός που ακολουθούσαμε είναι προ πολλού (σχεδόν εξαρχής, για όποιον κόβει απλώς το μάτι του) σαφές ότι όχι μόνο δεν έβγαζε πουθενά μα τουναντίον επρόκειτο να χειροτερέψει την κατάσταση και ναι μεν, πλήθος από τους αναρρίθμητους βλάκες που αναπνέουν τον ίδιον αέρα με'μάς (και αρκετοί εκ των οποίων κατέχουν διάφορες προπαγανδιστικές θέσεις άποψης σε διάφορα ΜΜΕ, ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε) έβγαιναν και έλεγαν (αν θυμάστε) ατάκες ότι το πρόγραμμα έχει προβλέψει ύφεση για τα δύο πρώτα χρόνια αλλά μετά κλπ, κλπ,σλουρπο, σλουρπ, μπλα, μπλα, όμως πλέον κανείς δεν θυμάται τι λεγόταν τότε, διότι έχουν περάσει μόλις 5 γεμάτα χρόνια από το επίσημο ξεκίνημα της κρίσης αλλά στους περισσότερους μας μοιάζει με 5 δεκατίες, μόνο και μόνο από το πλήθος των γεγονότων και των εξελίξεων.

Κάπου ήταν προφανές ιδίως τους τελευταίους μήνες (και ιδίως μετά την επιβολή του δημευτικού ΕΝΦΙΑ) ότι το πράγμα πλέον δεν πήγαινε άλλο. Και δεν πήγαινε άλλο όχι επειδή είχαμε κάνει όλα αυτά που έπρεπε για να εξορθολογιστούμε ως κράτος και πλέον δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια, αλλά επειδή είχαμε ξεζουμίσει όλους αυτούς που δεν έπρεπε να ξεζουμίσουμε δίχως επί της ουσίας να ακουμπήσουμε το πελατειακό κράτος που μας έφτασε διαχρονικά σε αυτά τα χάλια. Το πρόβλημα -όπως έχω αναπτύξει κατ' επανάληψιν- έγκειται κατ' αρχήν και κατά βάσην στους φαύλους κι άχρηστους πολιτικούς, οι οποίοι ως έρμαια της πολιτικής τους ανικανότητας είχαν απλώς εναποθέσει την σωτηρία της χώρας στο γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα ήθελαν να χάσουν τα χρήματά τους. Μόνο που αυτό που δεν περίμεναν ακριβώς επειδή δεν είχαν καταλάβει σε τι είδους Ευρώπη βρισκόμαστε ήταν το ότι οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται μόνο να μην χάσουν τα χρήματά τους και δεν τους ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίον θα το επιτύχουν αυτό. Όταν, λοιπόν, ξεκινάς έναν οδικό χάρτη σωτηρίας μιας χώρας με μοναδικό γνώμωνα αυτόν, είναι δεδομένο ότι ευθύς εξαρχής θα παρεκκλίνεις της πορείας που έχεις στο μυαλό. Μία μοίρα να κάνεις λάθος στο αρχικό σημείο στον χάρτη και μετά από μερικά χιλιόμετρα ήδη έχεις παρεκλίνει πάρα πολλά χιλιόμετρα της αρχικής πορείας που είχες χαράξει. Είναι τόσο απλό.

Όπως έλεγα, λοιπόν, έχουμε φτάσει στο σημείο που έπρεπε να παρθούν (από εμάς ως λαός) κάποιες αποφάσεις. Όσοι παρακολουθούν στενά τις πολιτικές εξελίξεις (ούτως ειπείν έχουν αρκετά γερό στομάχι να παρακαλουθούν σε καθημερινή και πολύωρη βάση) είχαν καταλάβει το προφανές: η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είχε συμφωνήσει με την τρόικα διότι η τελευταία πολύ απλά ήθελε νέα αιματηρά μέτρα για να προχωρήσει στην εκταμίευση της τελευταίας δόσης του (συγκεκριμένου) μνημονίου (και προτού προβεί στην σύναψη νέου). Αυτό η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν μπορούσε να το αντέξει. Σ'εκείνο το σημείο ο Πιτσαδώρος_ έκανε ένα τρικ ότι τάχα μου βγαίνουμε από το μνημόνιο μπας και πάρει τον κόσμο με το μέρος του και όλοι είδαμε τι ακολούθησε. Άρα πλέον το μόνο χαρτί που του έμενε να παίξει ήταν αυτό της εκλογής του ΠτΔ, όπου ούτε αυτό του βγήκε και μοιραία πήγαμε σε εκλογές. Σε αυτό το σημείο να σημειώσω κάτι θεμελιωδώς βασικό: μην πέφτετε στη λούμπα ότι ο Σαμαράς έχασε έτσι αβίαστα τις εκλογές, διότι έχει αποδείξει ότι είναι ένας αδίστακτος πολιτικός δίχως ίχνος αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς μέσα του. Αυτό που έκανε ο Πιτσαδώρος_ ήταν να φέρει τα πράγματα σε τέτοιο σημείο όπου είτε θα έπαιρνε νωπή λαϊκή ετυμηγορία για να προχωρήσει στις "μεταρρυθμίσεις" (που θα είχαμε αίμα κι άμμο αν μετά από τέτοια μέτρα έβγαινε και πρώτος), είτε θα πέταγε την καυτή πατάτα από πάνω του με την ελπίδα ότι ο επόμενος (που νομοτελειακά θα ήταν ο Τσίπρας) θα πέσει γρήγορα (και ταυτόχρονα θα καεί και ως χαρτί) και έτσι ο ίδιος θα επανέλθει ως Μεσσίας για να συνεχίσει τα πράγματα απ'όπου τα είχε αφήσει προ Τσίπρα. Πρακτικά αυτό τι σημαίνει;

Σημαίνει ότι (όπως ήδη βλέπουμε) ο Τσίπρας δεν έχει καθόλου χρόνο για το παραμικρό. Πρέπει να πάει με την προετοιμασία που είχε κάνει έως τις εκλογές αναγκαστικά για μετωπική σύγκρουση. Εάν δεν πάει για μετωπική σύγκρουση, η μοναδική εναλλακτική λύση είναι αυτή που ακολουθούσαν όλοι οι προηγούμενοι.

Τις τελευταίες 5 μέρες όπως έγραφα και στο αμέσως προηγούμενο κείμενό μου διαβάζω είτε την απόλυτη καταστροφολογία των μεν (ήτοι των νεοφιλελέ και των συν αυτοίς), είτε τον απόλυτο ενθουσιασμό των δε. Δεν θα ασχοληθώ σε αυτό το σημείο με τους πρώτους, διότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να ασχολείσαι με παρθένες ζωντοχήρες που πλέον βρίσκονται προ πολλού σε φάση εμμηνόπαυσης και αναπολούν τα ωραία μαλαπέρδια των παίδαρων που κατά τα λοιπά ποτέ δεν πέρασαν ούτε απ'έξω. Με ενδιαφέρει όμως να ασχοληθώ με τους δεύτερους, διότι είναι η τάση που μπορεί να δημιουργήσει (ένεκα προσδοκιών και ελπίδας) σοβαρά προβλήματα ακριβώς επειδή είναι η τάση που εμποδίζει να δεις τα πράγματα ψύχραιμα.

Διαβάζω πολλά, τις τελευταίες μέρες, λοιπόν. Ότι ο Βαρουφάκης τους πήδηξε, τους έμπηξε, τους έδειξε και να δείτε τώρα ποιος την έχει πιο μεγάλη κλπ, κλπ. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Ο Βαρουφάκης έκανε απλώς το προφανές και λογικό συνάμα που θα έκανε ο οποιοσδήποτε σοβαρός οικονομολόγος που σέβεται τον εαυτό του (ανεξαρτήτως αξιώματος): βγήκε και είπε φόρα παρτίδα αυτό που ξέρουμε όλοι ότι το πρόγραμμα αυτό μετά από 5 χρόνια έχει αποδειχθεί ότι δεν βγάζει πουθενά, ότι χειροτερεύει τα πάντα, ότι διαλύει όλον τον κοινωνικό ιστό και ως εκ τούτου δεν χρήζει επισκευής παρά σηκώνει μονάχα αντικατάσταση με ένα άλλο πρόγραμμα. Απλά, κατανοητά, με απόλυτη σαφήνεια και με τρόπο που ουδέποτε έχουμε ξανακούσει να μιλάει ΥΠΟΙΚ σε τούτη τη χώρα. Είναι αυτονόητο ότι οι δανειστές κάτι τέτοιο δεν το επιθυμούν σε καμία περίπτωση και αυτό διότι από την Ελλάδα βγάζουν λεφτά με το τσουβάλι και μάλιστα με τις δικές μας ευλογίες. Όταν έχεις απέναντί σου δωσίλογους όπως οι προηγούμενοι που ευχαρίστως για λίγα (δικά του) ψίχουλα είναι πρόθυμοι να ξεπουλήσουν ολόκληρο το κράτος μαζί με τις ψυχές που το απαρτίζουν και ταυτόχρονα αυτοί να διατηρίσουν τις καρέκλες κι εσύ με τις ευλογίες τους να βγάζεις πακτωλό χρημάτων, ποιος είναι τόσο ασόβαρος που θα αρνηθεί μια τέτοια δυνατότητα μόνο και μόνο επειδή άλλαξε ο συνομιλητής; Κανείς, όπως κι έγινε δηλαδή.

Εδώ όμως είναι που αρχίζουν τα σοβαρά προβλήματα.
Έχουμε ξαναγράψει και στο παρελθόν ότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα με αποδεδειγμένα σοβαρότα δομικά προβλήματα. Προεκλογικά που το επανεξέτασα το θέμα, έκαναν έναν μάλλον όχι παράλογο συλλογισμό ότι μετά από τόσα χρόνια όλο και κάτι πρέπει να έχουν διορθώσει επί τούτου. Τελικώς από τις τελευταίες μέρες αρχίζει να αχνοφαίνεται ότι μάλλον δεν έχουν διορθώσει τίποτα μιας και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το απλό να βγάζουν λεφτά και τέλος.
Είναι προφανές ότι αρχίζουν πλέον να αποκτούν μορφή όλα τα βασικά διακυβεύματα των ημερών και τα οποία πρότιστα και στο μεγαλύτερό τους κομμάτι αφορούν τη Γερμανία:
α) ότι η χήνα με τα χρυσά αυγά ενδεχομένως να πάψει να βγάζει αυγά
β) ότι η τρομοκρατία και οι απειλές πιθανώς να μην πιάσουν
γ) ότι αν η Ευρώπη αναγκαστεί να εξωθήσει την χώρα στην καταστροφή θα έχει μια παγκόσμια κατακραυγή
και το πιθανώς το σημαντικότερο
δ) ότι παρά τις γερμανικές διαβεβαιώσεις ότι ουδεμία υπαναχώρηση θα γίνει και για κανέναν λόγο, αν τελικά κάτι τέτοιο γίνει πιθανώς να αποτελέσει πολύ κακό παράδειγμα για άλλες ενδιαφερόμενες χώρες σε συνδυασμό με την ευθεία αμφισβήτηση της Γερμανίας.

Για να το πούμε πιο απλά για να καταλάβετε πόσο "ενδιαφέρουσες εποχές" βιώνουμε (εάν γνωρίζετε για ποιον λόγο αυτό αποτελούσε κατάρα για τους Κινέζους), είμαστε σε ένα σταυροδρόμι που για την ώρα ο ένας δρόμος δείχνει να βγάζει στο τέλος του ευρώ, ο δεύτερος δρόμος στο τέλος της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη και ο τρίτος μάλλον διασπάται προς ώρας σε πολυάριθμα ενδεχόμενα (ένα εκ των οποίων είναι φυσικά και η έξοδός μας από το ευρώ, ένας άλλο η άτακτη υποχώρησή μας κλπ). Όπως καταλαβαίνετε το γεγονός ότι το χρέος μας (και όχι μόνο το δικό μας) πλέον δεν το έχουν τράπεζες (διότι είπαμε, το ευρώ έχει δομικά προβλήματα) αλλά οι Ευρωπαίοι πολίτες, τα παραπάνω ενδεχόμενα δημιουργούν ένα προπολεμικό κλίμα στο κέντρο του οποίου ήδη βρισκόμαστε από πλευράς προπαγάνδας (βλ. Bild, αξιολογήσεις Οίκων κλπ).
Στα πολύ θετικά που για τις πρώτες μέρες βλέπω είναι αναμφίβολα η στάση των περισσοτέρων διεθνών (σοβαρών) εντύπων, τα οποία δείχνουν να δικαιολογούν την ελληνική αντίδραση (παίρνοντας δειλά το μέρος μας). Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα έντυπα κάνουν το ίδιο. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αν όλα τα έντυπα μας έδιναν δίκιο θα ανησυχούσα πολύ περισσότερο. Εδώ, λοιπόν, υπεισέρχεται ένα θεμελιώδες ερώτημα: μήπως τους έπιασε κανάς ξαφνικός έρωτας με την Ελλάδα; Η απάντηση είναι απλή:
Όχι, αλλά τους έπιασε ένας ξαφνικός έρωτας με το δεύτερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, η ύπαρξη του οποίου από την ημέρα της εμφανίσεώς του έχει απλοποιήσει σε μεγάλο βαθμό διάφορες διαδικασίες (όπως πχ οι εμπορικές σχέσεις με τις ΗΠΑ κλπ) και το οποίο βλέπουν ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να καταρρεύσει και να πάρει στον πάτο την παγκόσμια οικονομία αύτανδρη. Μέχρι τώρα, λοιπόν, υπήρχε ένα πολιτικό υπηρετικό προσωπικό που του επέτρεπαν να διατηρεί την καρέκλα του μέσα από μια υποτιθέμενη αναγνώριση (θυμηθείτε το νόμπελ Ειρήνης, ή την φωτογραφία με το νεύμα "Αντώνης_, έλα δίπλα μου Μπούμπη") και ως αντάλλαγμα να κάνει ό,τι του λένε άρα η υπόθεση ήταν ελεγχόμενη. Πλέον και με τα έως τώρα δεδομένα (διότι αύριο μπορεί να ανακρούσουμε πρύμναν) το παιχνίδι έχει αρχίσει να γίνεται πολύ επικίνδυνο και να ξεφεύγει και αυτό επειδή η Γερμανία μπαίνει σε μια φάση πρωτοφανούς αμηχανίας στην οποίαν πιθανώς να μην έχει ξαναβρεθεί ποτέ.
Όταν βγαίνει και σου λέει ως κράτος με κάθε επισημότητα ότι δεν υπάρχει περίπτωση διαγραφής χρέους, αυτό κάτι δείχνει. Ισχυροποιείται δε από το γεγονός ότι το ίδιο σου διαμηνύουν οι Ευρωπαίοι κολαούζοι. Για την ώρα ο Τσίπρας (με τον Βαρουφάκη) έχουν υψώσει ανάστημα (όποιο κι αν είναι αυτό και λένε ότι δεν το δέχονται). Η Γερμανία δεν μπορεί λόγω οικονομικού μεγέθους και πολιτικής δύναμης να μπει σε μια τέτοια διαπραγμάτευση όταν επί σειρά ετών υποστηρίζει τα ακριβώς αντίθετα, πόσω δε μάλλον όταν έχει κάνει διπλή υποχώρηση μέσα σε δύο μέρες οπότε και ήρθαν δύο υψηλοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι για να επιπλήξουν διερευνήσουν το όλο ζήτημα που έχει ανακύψει. Αν, λοιπόν, κάτι τέτοιο συμβεί θα αποτελέσει μεγάλη ήττα ακόμη κι αν τελικά υπάρξει συμβιβασμός. Η περιπτωση, όμως, να μην υπάρξει συμβιβασμός είναι η ακόμα χειρότερη, διότι θα δείξει ότι η Γερμανία έχει αδυναμία να ελέγξει τις εξελίξεις και αυτό όχι μόνο θα σηκώσει ολάκερη θύελα, αλλά ενδεχομένως ν'ανοίξει και τις ορέξεις άλλων χωρών (βλ. Ισπανία, Ιταλία) οι οποίες όμως έσπευσαν να βγάλουν τις ουρίτσες τους απ'έξω μην τυχόν και φάνε καμιά γερμανική φάπα και ζαλιστούν.
Σε αυτό το σημείο (και αν υποθέσουμε ότι ο Τσίπρας έχει όντως τ'άντερα να το τραβήξει στα άκρα το θέμα) υπάρχει ένα κρυφό χαρτί που αν και επί της ουσίας ήταν ανέκαθεν ανοικτό, δεν το έχει υπολογίσει κανείς και μιλάω για τον Λαπαβίτσα. Για περίπτωση που το έχετε ξεχάσει, ο Λαπαβίτσας είναι θιασώτης της απόψεως ότι υπάρχει μόνο μία λύση για ανάκαμψη και αυτή είναι η έξοδος από το ευρώ. Μην απορήσετε αν ξαφνικά τον δείτε να έχει πιο ενεργό ρόλο στα των οικονομικών, διότι είναι προφανές ότι ο Βαρουφάκης μάλλον έχει πάρει την αποστολή της παραμονής στο ευρώ.

Όπως και να'χει, έχω γράψει και εμμένω στη θέση μου ότι ο Τσίπρας όσο καλές προθέσεις και να έχει, δεν ξέρω αν θα μπορέσει να αντέξει μέχρι τέλους και ως εκ τούτου δεν περιμένω να κάνει πολλά επί των οικονομικών, εκτός αν προκύψουν στρατηγικές συμμαχίες καθ'οδόν, και εννοείται ότι δεν αναφέρομαι στους Ρώσους αλλά στον αμερικανικό άξονα, ο οποίος παρατηρώ ότι δείχνει έντονο ενδιαφέρον για το θέμα (ξέχωρα ότι δεν γουστάρουν που οι Γερμανοί έχουν υψώσει ανάστημα, κάτι το οποίο αποτελεί και βασική παράβαση για τα αμερικανικά συμφέροντα). Σημειωτέον ότι κάποια θέματα που άπτονται επί των οικονομικών που όμως δεν είναι ζωτικά πιθανώς να τα επιτύχει (όπως πχ το να μην ξαναπατήσει η τρόικα το πόδι της). Αντίστοιχα είμαι βέβαιος ότι θα μπορέσει να κάνει και πολλά άλλα, όχι όμως αυτά που έχει εξαγγείλει και που έχουν οικονομικό αντίκρυσμα. Ήδη ας πούμε έχουμε ζωτικές (και θετικές) κωλοτούμπες για παράδειγμα στο θέμα του φράκτη στον Έβρο, για το πως θα "ανοίξει" η ΕΡΤ κλπ. Δεν είναι τυχαίο ότι και στο θέμα με τη Ρωσία και τις κυρώσεις που είχαν όλα τα δίκια μαζί τους, αναγκάστηκαν έως κι εκεί να ανασκευάσουν διότι ο τρόπος που εξέφρασαν τη διαμαρτυρία τους ήταν εντελώς εσφαλμένος, άσχετα αν επί της ουσίας πέρασε του Τσιπρα (και αυτό είναι στα υπέρ του).

Γενικά, αυτό που βλέπω είναι ότι όσα δίκια κι αν έχουμε και όσο λογικά πράγματα κι αν ζητάμε αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάρουμε και αυτά που ζητάμε. βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορόυμε και να προσπαθήσουμε, και αυτό το πιστώνεται ήδη η νέα κυβέρνηση και δεν το συζητώ.
Μπορεί να μετράει ούτε μια βδομάδα, αλλά τουλάχιστον έχει δώσει ένα πρώτο δείγμα γραφής ότι προτίθεται να κάνει κάτι διαφορετικό ξεφεύγοντας από την οδό της υποτέλειας. Εννοείται βέβαια ότι κάτι τέτοιο θα έχει και θύματα και θυσίες, σάμπως όμως δεν είχαμε θύματα και θυσίες με τον άλλον τρόπο; Άρα αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι στο σημείο που βρισκόμαστε είμαστε ούτως ή άλλως με την πλάτη στον τοίχο και σωτηρία για εμάς δεν υπάρχει παρά μόνο όπως είχε πει κάποτε ο Εκδόσης Αδόνειδος Γεωργιάδη, ότι όποιος δεν προσαρμοστεί πεθαίνει, με την συμπλήρωση τη δική μου ότι όσοι επιβιώσουν θα είναι υπόδουλοι για μια ζωή και μαζί και τα παιδιά τους και πάει λέγοντας. Άρα ο καθένας πρέπει να κάνει την επιλογή του, τι ακριβώς απαίτηση θέλει για τον εαυτό του. Μιας ώρας ελεύθερη ζωή, ή σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή; Πόσο επίκαιρο ερώτημα, ε;

Στην περίπτωση που κάποιος προτιμήσει τη δεύτερη επιλογή, τα πράγματα είναι σχετικά απλά και δεν χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης: θα συνεχιστεί το ίδιο αιματηρό πρόγραμμα λιτότητας μέχρι τελικής εξαφάνισης της χώρας κυριολεκτικά, αφού όποια χώρα δεν παράγει καταπίνεται από τις γειτονικές της.
Στην πρώτη περίπτωση όμως, η μετωπική σύγκρουση είναι μονόδρομος και προσωπικά αν και αναγνωρίζω το πλήθος από ρίσκα χαίρομαι που ο Τσίπρας έλαβε αυτήν την απόφαση.
Εδώ και 5 χρόνια είμαστε σε μία διαρκή και παγωμένη χρεωκοπία, Την στιγμή που λέγαμε χρεωκοπούμε, κάποιος πάτησε την παύση κι έκτοτε δεν ξαναπάτησε το play. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν είναι δυνατόν να ξεπουλάμε τα πάντα και να συρρικνώνονται από το ΑΕΠ μέχρι την Κοινωνία την ίδιαν προκειμένου να ισχύει το "δόγμα" ότι τα ελλείμματα του Νότου είναι τα πλεονάσματα του Βορρά, ο οποίος Βορράς δανείζει αενάως για να δημιουργεί μεγαλύτερα ελλείμματα στον Νότο και πάει λέγοντας.
θα σας πω κάτι που πέρασε στα πολύ ψηλά: πιο πάνω μνημόνευσα ότι στο θέμα της Ρωσίας είχε απόλυτο δίκιο. Έχετε αναλογιστεί γιατί; Η ΕΕ ήθελε να επιβάλει νέες κυρώσεις στη Ρωσία. Κάθε φορά που γίνεται αυτό, η Ρωσία παίρνει μέτρα κατά της ΕΕ, κόβωντας πρώτ'απ'όλα τις εισαγωγές από την ΕΕ. Εμάς λίγες πηγές εισοδήματος έχουν μείνει ως κράτος πλέον, και η ΕΕ με την πολιτική της τις συρρικνώνει. Θα έρθει μετά η τρόικα, λοιπόν, και θα μας πει ότι μειώθηκαν τα έσοδα άρα πάρτε μέτρα. Ε, δεν γίνεται ρε παιδιά. Αυτό το καλαμπούρι πρέπει να σταματήσει. Το αν θα καταφέρουμε να το σταματήσουμε όμως είναι μια άλλη ιστορία και εδώ υπεισέρχεται αυτό που έγραψα αρκετά πιο πάνω ότι καλά όσα λέει και κάνει ο Βαρουφάκης, αλλά μην τον παρουσιάζουμε και ως νέο Κολοκοτρώνη τον άνθρωπο. Ο Βαρουφάκης προσπαθεί να κάνει απλώς τη δουλειά του και αν θέλετε τη γνώμη μου τα πρώτα δείγματα γραφής του είναι ότι προσπαθεί να την κάνει αρκετά καλά.

Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και σήμερα έχουμε πολλά πλεονεκτήματα, παρά τις απίστευτες εθνοπροδοσίες που έχουν συντελεστεί με όλα τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα (πχ απεμπώληση εθνικής κυριαρχίας, αποδοχή αγγλικού δικαίου, υποθήκευση σύσσωμης της δημόσιας περιουσίας συμπεριλαμβανομένης και εθνικής κληρονομιάς αλλάκαι γης κλπ, κλπ). Προσωπικά είμαι της απόψεως (που μάλλον αυτό έχει και ο Τσίπρας στο πίσω μέρος του μυαλού του) ότι αν είναι να μας βυθίσουν, ας πάρουμε μαζί μας όσο το δυνατόν περισσότερους μπορούμε διότι το αξίζουν. Νομίζω ότι αυτή είναι και η τελευταία μας ελπίδα, αν δηλαδή κατανοήσουν ότι δεν μπλοφάρουμε, αν όχι να μας σώσουν, τουλάχιστον να μας αφήσουν να σωθούμε όπως ξέρουμε εμείς. Αξιοπρεπώς. Μέχρι τότε όμως το μόνο βέβαιο είναι ότι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε με την πιο απάνθρωπη και αδυσώπητη Ευρώπη από τη λήξη του Β' ΠΠ κι εντεύθεν, μια Ευρώπη που διόλου συμπτωματικώς θα έχει το πρόσωπο της ναζιστικής Γερμανίας, ακριβώς επειδή το όνειρο του Χίτλερ τελικώς έγινε πραγματικότητα: όλη η Ευρώπη είναι υποτεταγμένη υπό την γερμανική σκέπη και οι μπολσεβίκοι έχουν μείνει απ'έξω.

Ως έθνος τα έχουμε ξανακαταφέρει. Σαφώς και οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ μας.
Ένας εναντίον όλων; Χλωμό.
Αλλά το έχουμε ξανακάνει και περιέργως, έχουμε ξανακερδίσει.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η φούσκα είναι παγκόσμια και εδώ και χρόνια παίζονται και πολλά ενεργειακά παιχνίδια που θα φέρουν πολλές ανακατατάξεις σε γεωπολιτικό επίπεδο. Όλα αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία, μην το λησμονούμε. Δυστυχώς της φτωχής Ελλαδίτσας της έτυχε πάλι να είναι πρωτοπόρος στις εξελίξεις.
Και στον Β' ΠΠ που οι "λογικές" φωνές έλεγαν να συνθηκολογήσουμε, ο κατά τα λοιπά γερμανοτραφής Μεταξάς πιεσμένος από τον λαό πήγε ενάντια σε αυτό που πραγματικά ήθελε. Αγωνιστήκαμε και τότε ενάντια στις πιθανότητες και πληρώσαμε αναλογικα΄με τον πληθυσμό μας το βαρύτερο τίμημα στην Ευρώπη. Μέχρι τότε, οι συμμαχικές δυνάμεις δεν είχαν επιτύχει ούτε μία νίκη εις βάρος των Γερμανών ναζί και του Άξονα γενικότερα. Η πρώτη νίκη ήρθε από τον ελληνικό στρατό ενάντια σε κάθε λογική και κάθε πιθανότητα και ήταν μια νίκη που άλλαξε τη ροή όλου του πολέμου.
Μπορεί εμείς να μην κερδίσαμε τον πόλεμο, αλλά εξαιτίας μας κερδίθηκε ο πόλεμος.
Ίσως το ίδιο να συμβεί και τώρα.
Στους πολέμους είτε κερδίζεις, είτε χάνεις. Ισοπαλία δεν υπάρχει.
Περίέργως όμως αν και είμαστε από τα πλέον φιλοπόλεμα έθνη στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχουμε επιβιώσει αξιοσημείωτα πολύ. Αυτό ίσως να δείχνει κάτι.

Είναι σαφές ότι οι Ευρωπαίοι θα επιχειρήσουν να στραγγαλίσουν πολιτικά τον Τσίπρα. Ήδη διάβασα ότι ανακοινώθηκε επίσπευση του Eurogroup για την ερχόμενη βδομάδα. Είναι αυτονόητο ότιστο πλαίσιο των μοχλών πίεσης θα συνδράμουν και οι εγχώριοι γερμανοτσολιάδες και μάλιστα με περισσή χαρά. Είναι βέβαιο ότι ο Τσίπρας τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου θα ξεμείνει από συμμάχους και θα πρέπει να υπερσκελίσει και την αδιαμφισβήτητη απειρία του απέναντι σε αδίστακτες και σκληρές πολιτικές μετριότητες. Είναι αυτονόητο ότι θα κληθεί να λάβει σε απελπιστικά σύντομα χρονικά διαστήματα τις δυσκολότερες των αποφάσεων. Είναι δεδομένο ότι το προσεχές (άγνωστο πόσο) χρονικό διάστημα ενδέχεται να ζήσουμε μεγάλο εφιάλτη με τρομοκρατία μεγαλύτερη κι εντονότερη ακόμη κι απ'αυτήν της προεκλογικής περιόδου.
Αν και δεν ψήφισα τον Τσίπρα, θα τον στηρίξω όσο βλέπω ότι αγωνίζεται για το καλό του τόπου, όπως αντίστοιχα θα τον σταυρώσω ευκαιρίας δοθείσης, όπως κάνω πάντοτε με όλους. Και γιατί θα τον στηρίξω;

Διότι και τώρα πόλεμο έχουμε και μην το αμφισβητεί κανείς.
Ο πόλεμος δεν γίνεται μόνο με όπλα όπως εσφαλμένα νομίζει ο περισσότερος κόσμος. Μπορείς να διαλύσεις ένα κράτος δίχως να πέσει έστω μία σφαίρα και να είστε βέβαιοι ότι η... σύμμαχος Ευρώπη θα χρησιμοποιήσει πολλούς ανορθόδοξους τρόπους για να μας κάμψει και να περάσει το δικό της.
Τουλάχιστον ας αποφασίσουμε με τίνος το μέρος είμαστε.
Ήδη ας πούμε τα σκουλίκια παρακαλάνε να καταστραφούμε για να που ότι μας είχαν προειδοποιήσει.
Κάποια πράγματα σε τούτον τον τόπο δεν αλλάζουν ποτέ.
Είναι ο τόπος των μεγάλων γεγονότων αλλά και των μεγάλων προδοσιών.
Είναι ο τόπος των ηρώων αλλά και των ρουφιάνων.
Είναι ο τόπος με τους ξεφτιλισμένους πολιτικούς που ενίοτε βγάζει και πολιτικούς αρίστης πάστας.

Να γράψω και κάτι τελευταίο διότι σαν πολλή μαυρίλα δείχνει να έπεσε.
Όλο το τελευταίο σκέλος βασίζεται αποκλειστικά στην αποδεδειγμένη πολιτική μετριότητα των Ευρωπαίων από την οποίαν έχει πηγάσει πλήθος κακίστων επιλογών τα τελευταία χρόνια, καθώς και στην εκτίμηση ότι λογικά πιστεύουν πως η δική μας πλευρά είτε μπλοφάρει, είτε θα σπάσει προ του τέλους. Αν υπήρχε η σοφρωσύνη του παρελθόντος τα περισσότερα απ'αυτά δεν θα είχαν συμβεί ούτως ή άλλως και θα είχε βρεθεί μια έντιμη λύση προ πολλού δίχως να είχαμε φτάσει στην ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε, αλλά δυστυχώς η παλαιά σοφρωσύνη δεν υπάρχει. Οπότε ας είμαστε απλώς υποψιασμένοι και προετοιμασμένοι.

Ο καθείς εφ ω ετάχθη.
Είμαστε οι επιλογές μας.
Καμία μάχη δεν χάθηκε μέχρι να χαθεί και πάντα πρέπει να είμαστε με το σπαθί στο χέρι. Και κυρίως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι έχουμε πολύ και ανηφορικό δρόμο μέχρι να κερδίσουμε κάτι.
Αυτή είναι η κατάρα του να ζεις σε ενδιαφέρουσες εποχές.
Χαίρετε.

Αγαπητό μου ημερολόγιο.

Τρίτη μέρα με ΣΥΡΙΖΑ και αρχίζω να νοιώθω ότι συμβαίνουν περίεργα πράγματα.
Κατ' αρχήν, φοβάμαι βάσιμα για την υγεία μου.
Πιο συγκεκριμένα, νοιώθω ήδη σχεδόν από την πρώτη μέρα μία έντονη δυσφορία λίγο πιο κάτω από τη βουβωνική χώρα. Κυκλοφορώ μόνο με φόρμες. Τα ούμπαλά μου έχουν πρηστεί τόσο πολύ που πλέον είναι αδύνατον να φορέσω τζιν: δεν ανεβαίνει.
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη δυσφορία αλλά και το πρήξιμο έχουν ακολουθήσει την προγενέστερη δυσφορία και πρήξιμο της προεκλογικής περιόδου που είχε ακολουθήσει την προγενέστερη των προηγουμένων που μας έσωναν κ.ο.κ., αλλά δυστυχώς πλέον το πρόβλημα έχω συνειδητοποιήσει ότι είναι μεγαλύτερο.

Το πρόβλημα είναι ότι πλέον έχω αρχίσει να αμφιβάλλω μέχρι και για τον ίδιον μου τον εαυτό. Αυτό που εγώ βλέπω είναι απλώς μια νέα κυβέρνηση που ανεξάρτητα αν ποτέ δεν μου γέμιζε το μάτι, είναι αυτή που εξελέγη με δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν ξέρω αν κάνω καλά που δεν εκφράζω κι εγώ όπως πλήθος άλλοι τις δημοκρατικές μου ανησυχίες σπεύδοντας να τονίσω ότι δεν θα έπρεπε να βγουν αυτοί αλλά οι άλλοι, όπου βέβαια αν ρωτήσεις τους άλλους θα σου πουν ότι ούτε κι εσείς έπρεπε να βγείτε αλλά εμείς κλπ, κλπ.
Όπως και να'χει, σε αυτούς έκατσε η μπάλα και αυτούς είμαι υποχρεωμένος ως υπεύθυνος πολίτης να παρακολουθώ με στενό μαρκάρισμα και να σχολιάζω εξίσου καυστικά με τις προηγούμενες. Όμως έχω συνειδητοποιήσει ότι μάλλον είμαι μόνος στην χώρα ή έστω ο πυρηνικός όλεθρος που μεσολάβησε έχει αφήσει λίγους από εμάς σε μια έκταση τόσο μεγάλη που είναι δύσκολο να βρει ο ένας τον άλλον. Νοιώθω σαν τον Μελ Γκίμπσον στο Μαντ Μαξ...

Αυτό που ανέφερα μόλις, έχει μεγάλη σημασία διότι οι "μισοί" στη χώρα παρακαλάνε να καταστραφεί και να μην μείνει ρουθούνι όρθιο μόνο και μόνο για να βροντοφωνάξουν εκ των υστέρων ότι "σας τα λέγαμε εμείς", ενώ οι άλλοι "μισοί" ζουν σε μια ευτυχία τόσο όμοια με των ναρκωτικών ώστε σχεδόν να ισχυρίζονται ότι "ακόμη κι αν καταστραφούμε και δεν μείνει ρουθούνι όρθιο, σημασία θα έχει ότι συνέβε με τον Αλέξη μας". Ταυτόχρονα οι "μισοί" πανηγυρίζουν για το απολύτως αδιάφορο γεγονός ότι ο νέος πρωθυπουργός ορκίστηκε όπως γούσταραν, ενώ οι άλλοι "μισοί" κατακεραυνώνουν το αδιάφορο γεγονός ότι δεν ορκίστηκε όπως ανέμεναν. Το καλύτερο όμως ήρθε μόλις ανακοινώθηκε η κυβέρνηση, αγαπητό μου ημερολόγιο. Κανείς δεν κοιτάζει αν αυτοί που μπήκαν είναι ικανοί και άξιοι. Όλοι κοιτάζουν μόνο αν πληρούν τις προσωπικές προϋποθέσεις που θέτει ο καθένας με βάση τα γούστα του.
Δεν έχει πολλές γυναίκες, βροντοφώναξε η μία, λες και το να είσαι γυναίκα σκέτο σε καθιστά ταυτόχρονα ικανή.
Λογικό, απάντησε ο άλλος και πρόσθεσε, οι άντρες αντέχουν περισσότερο ξύλο στα όσα ακολουθήσουν, λες και το να είσαι άντρας είναι το στοιχείο που λείπει για να σε κάνει ικανό.
Ω, κοιτάχτε!, αναφώνησε κάποιος τρίτος. Έβαλε τον τάδε που είναι έτσι. Καταπληκτικό! Και τελικώς συνειδητοποίησα ότι σε τούτη τη χώρα το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι ένας τάδε που είσαι έτσι.Σπουδές και δεξιότητες είναι προαιρετικές.

Είχα μπουχτίσει. Αποφάσισα να παραγγείλω κάτι για να φάω. Κάλεσα τον αριθμό που με ενδιέφερε:
Οινομαγειρείοφ-ταχυφαγείοφ, τι θα θέλατε σύντροφε; ακούστηκε να λέει η στεντόρεια φωνή από την άλλη πλευρά.
Το ακουστικό μου έπεσε από το χέρι. Τρέμοντας το ξανάπιασα και το έκλεισα σχεδόν μηχανικά.
Το τελευταίο που ακούστηκε από την άλλη πλευρά ήταν μια αχνή φωνή να λέει σπασίμπα, σμιρνόφ, σπαρτάκ μόσκοβο...
Δεν είμαστε καλά, σκέφτηκα. Κοίτα να δεις που ο Λιακόπουλος είχε δίκιο...
Με έλουσε κρύος ιδρώτας όμως μετά συνήλθα.
Βοήθησε και ένα σφηνάκι τσίπουρο.

Τελικώς, συλλογίστηκα, σε τούτη τη χώρα δεν ενδιαφέρεται κανείς να δει αποτέλεσμα να έρχεται. Όλοι ενδιαφέρονται να συμβεί κάτι -το ο,τιδήποτε- αρκεί να γίνει με τους δικούς τους όρους. Έτσι όπως ο καθείς γουστάρει, βάσει του θλιβερού του μικρόκοσμου.
Μόλις τρεις μέρες κυβέρνηση, και οι μεν είναι πανηγυρίζουν για τη βέβαιη αλλαγή των πραγμάτων, οι δε είναι βέβαιοι για τον επικείμενο Αρμαγεδδώνα. Οι μεν πανηγυρίζουν ήδη, οι δε καταστροφολογούν  ακατάπαυστα. Κι αμφότεροι μας πρήζουν τους όρχεις ανηλεώς νομίζοντας ότι κάτι προσφέρουν στο παγκόσμιο Γίγνεσθαι.

Τελικώς, αγαπητό μου ημερολόγιο, κανείς δεν νοιάζεται γι'αυτή τη χώρα και πάνω απ'όλα δεν νοιαζονται εκείνοι που νοιάζονται περισσότερο απ'όλους τους άλλους.
Γι'αυτό λέω ότι στη χώρα τούτη δεν αξίζει να σωθεί.

Κάποτε ήξερα ότι υπήρχαν κάποιες Αξίες, κάποιες Σταθερές. Έβλεπες τι λέει κάποιος και μετά κοίταζες να δεις αν τηρεί αυτά που έλεγε. Κοινώς, περίμενες τις πράξεις του και δεν έμενες στα έπεα πτερόεντα. Κάπως έτσι τον έκρινες για τα έργα και τα λόγια του. Αμ, έπος, αμ, έργον που έλεγαν και οι άξιοι πρόγονοι ανάξιων απογόνων. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν προειδοποιούσες εγκαίρως όταν έβλεπες τα κακώς κείμενα, αλλά πλέον όλα έχουν γίνει τόσο πολύ αχταρμάς που δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.
Τώρα, δεν χρειάζονται τέτοιες αναχρονιστικές τακτικές. Όλοι ξέρουν, όλοι κατέχουν την μία και μοναδική και απόλυτη και αδιάψευστη αλήθεια. Το μόνο που αρκεί είναι να δηλώσεις μια ταμπέλα. Μπορεί να λες χοντροπαπάτζες, αλλά αν είσαι στην δική μας ταμπέλα τότε οι χοντροπαπάτζες σου είναι καλές και γίνεσαι ευρέως αποδεκτός. Αν όμως τις ίδιες ακριβώς χοντροπαπάτζες τις πει ο απέναντι, ουαί κι αλοίμονο και μαύρο φίδι που τον έφαγε τον εθνοπροδότη που θέλει να μας καταστρέψει.

Δυστυχώς σε τούτη την έρμη τη χώρα όλοι ξέρουν τα πάντα κι ως εκ τούτου ουδείς χρειάζεται να μάθει τίποτα. Ούτε καν από τα λάθη του δεν χρειάζεται να μάθει. Αν κι εδώ που τα λέμε, για να μάθεις από τα λάθη σου πρέπει να κάνεις λάθη, και όπως έχουμε ξαναπεί αγαπητό μου ημερολόγιο, ο Έλλην ποτέ δεν κάνει λάθος. Η χώρα τούτη έγινε εντελώς σώβρακο επειδή όλοι ήταν άξιοι και τα έκαναν όλα πάντα σωστά. Δεν άντεξε το βάρος τόσο μεγάλης αξιοσύνης και την έκταση τέτοιας αναντίλεκτης ικανότητας και γι'αυτό κατέρρευσε. Άρα; Πάλι στο ίδιο σημείο δεν είμαστε;

Έρμε Σωκράτη, αν σε είχε προειδοποιήσει η Πυθία θα είχες πιει νωρίτερα το κώνειο.
Καληνύχτα.

Μερικά πολιτικά σχόλια για τις επικείμενες εκλογές (μέρος τρίτον)

Ναι, το μαρτύριό σας τελειώνει!
Μετά από την τιτανομεγαλειώδη ανάλυση των δύο προηγούμενων σενδονιών (που εντελώς σεμνότυφα χαρακτήρησα ρεζουμέ) φτάνουμε, αισίως, στο τρίτο και τελευταίο μέρος της προεκλογικής σενδονιάδας, ήτοι στο τι θέλω εγώ να συμβεί.

Βέβαια, για να εξηγήσω κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα να αναπτύξω το σκεπτικό μου (ούτως ειπείν, πάλι τον ήπιατε). Ας ξεκινήσουμε μια ώρ'αρχύτερα λοιπόν...
Στις εκλογές έχουμε το κλασικό διακύβευμα των τελευταίων ετών, ήτοι το τι παίζει με τα οικονομικά της χώρας και κατ' επέκτασιν όλων μας. Όλα αυτά τα χρόνια έχω αναπτύξει με σαφήνεια όλες τις σχετικές θέσεις που συνθέτουν το πολιτικό μου προφίλ (και όχι μόνο αυτό). Για παράδειγμα:
- ναι, είμαι ευρωπαϊστής, όμως απεχθάνομαι το σύγχρονο ευρωπαϊκό μόρφωμα που θεωρώ ότι αποτελεί προπολεμικό κουκούλι το οποίο θρέφει τον φασισμό πανταχόθεν (κάτι που αποδεικνύεται από εκλογικά ποσοστά στις περισσότερες χώρες).
- ναι, γουστάρω το ευρώ, όμως απεχθάνομαι τον λόγο ύπαρξής του, που δεν είναι άλλος από το να εξυπηρετεί αμιγώς τα γερμανικά συμφέροντα κ;αι μόνο αυτά εις βάρος των περισσοτέρων χώρών της Ευρώπης. Κοινώς, δεν το θεωρώ πανάκεια.

Σε σχέση με αυτούς τους δύο όρους, λοιπόν, έχω εξηγήσει ότι από την στιγμή που δεν θέλω να φύγω από την Ευρώπη διότι θεωρώ ότι εκεί βρίσκεται ο προσανατολισμός μου, πρέπει να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου προκειμένου να εξωθήσω την συγκεκριμένη Ευρώπη να αλλάξει πρόσωπο και πιο συγκεκριμένα να γίνει μια Ευρώπη με ανθρωπιστικό χαρακτήρα, ακριβώς όπως την είχαν οραματιστεί και οι πολύ σοβαρότεροι ηγέτες του παρελθόντος (εν αντιθέσει με τους ηγέτες του κώλου που κυβερνούν σήμερα) αλλά και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες. Σαφώς και αναγνωρίζω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πάντοτε είχε οικονομικό χαρακτήρα και πάντοτε αποσκοπούσε πρώτιστα στην οικονομική συνεργασία και ανάπτυξη και αυτό δεν το θεωρώ καθόλου κακό, αρκεί να γίνεται σωστά. Όμως πλέον ο παράγοντας "άνθρωπος" έχει εξαλειφθεί από την Ευρώπη. Δεν είναι η Ευρώπη που θα θέλαμε και αυτό πρέπει ν'αλλάξει.
Ως προς το νόμισμα, έχω ξαναπεί παλιά την ιστορία με την γκομενάρα που κυκλοφορεί ένας καθημερινός απλός τύπος, η οποία όμως παραείναι απαιτητική για το βαλάντιό του. Το παλικάρι μας βγάζει κάθε μήνα το ποσόν Χ αλλά εκείνη επειδή έχει συνειδητοποιήσει πλήρως την τεράστια επιχείρηση που κουβαλάει πάνω της, τον ξεζουμίζει ασταμάτητα απαιτώντας κάθε μήνα τρεις τα διπλάσια απ'αυτά που βγάζει. Αυτός, λοιπόν, είτε επειδή πραγματικά τη γουστάρει, είτε επειδή είανι ψώνιο και θέλει να την κυκλοφορεί και να μένουν όλοι με ανοικτό το στόμα, έχει μπει σε αυτό το τρυπάκι αντί να κοιτάξει να την συνετίσει και να την προσγειώσει στην πραγματικότητα. Κάπως έτσι, τρώει όλο το εισόδημά του, τις οικονομίες του, έχει πουλήσει στο ebay κάποια προσωπικά αντικείμενα, έχει βάλει τους δικούς του να τον τσοντάρουν με χίλιες δυο δικαιολογίες και έχει καταλήξει και να πάρει έως και καταναλωτικό δάνειο από τράπεζα και όλα αυτά επειδή έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι η μόνη γαμάτη γκόμενα που υπάρχει, κάτι που δεν ααιρετίται ούτε από το γεγονός ότι παρόλο που η κατάσταση έχει γίνει αφόρητη, έχει αρχίσει (αργά πλέον) να αναρωτιέται μήπως κάτι δεν κάνει καλά. Μήπως τελικά η γκόμενα αυτή δεν είναι γι'αυτόν; Διότι δεν είναι ότι δεν την γουστάρει το παιδί, απλά δεν την αντέχει οικονομικά.
Κάπως έτσι είναι και το ευρώ. Το θέλουμε όλοι, σαφές αυτό, αλλά αν δεν το αντέχουμε τι νόημα έχει; Φυσικά αυτό δεν αποτελεί υπονοούμενο ότι είμαι υπέρ της εξόδου από το ευρώ (η οποία όπως αναπτύξαμε στο προηγούμενο είναι αρκούντως εκβιαστική κι επί της ουσίας αδύνατη για να είναι εφικτή), είμαι όμως υπέρ της απόψεως ότι με την στάση μας μπορούμε να πιέσουμε έως και αφόρητα να υπάρξει αλλαγή στην όλη ευρωπαϊκή πολιτική. Κάτι που καθιστά την πορεία του νομίσματος σε άμεση συνάρτηση με τον πρώτο όρο, δηλαδή της Ευρώπης του ανθρωπισμού.

Έχουμε τεκμηριώσει κατ' επανάληψη ότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα με άπειρα δομικά προβλήματα (τα οποία περιέργως ή μη δεν βλέπω διάθεση να διορθωθούν κιόλας). Αυτό αποδεικνύεται ασταμάτητα σε καθημερινή βάση και η μεγαλύτερη απόδειξη είναι ότι η ευρωζώνη δεν λέει να φύγει με τίποτε από την κρίση. Αν μη τι άλλο μετά από 6 χρόνια λιτότητας και... σωτηρίας που ο Γερμανός δερβέναγας έχει αποκαλέσει "επιτυχημένη πολιτική", θα έπρεπε τουλάχιστον να έχει σταθεροποιηθεί το πράγμα. Τουναντίον, διαβάζουμε συχνά πολύ μυστήρια πράγματα, όπως για παράδειγμα ότι η Ολλανδία έχει εκπονήσει σχέδιο επιστροφής στο φιορίνι εάν απαιτηθεί, ή ότι ακόμη και οι μεγάλες οικονομίες έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε ύφεση και να βλέπουν τους αριθμούς να χειροτερεύουν (κάτι που αποτελεί το πλέον εφιαλτικό σενάριο διότι η όλη ιστορία βασίζεται αποκλειστικά στην φούσκα της ευημερίας των αριθμών). Φυσικά εμείς διαβεβαιώνουμε για την ανάπτυξη μέσα σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον ύφεσης, αλλά ας μην ασχολούμαστε με μικρολεπτομέρειες. Άρα είναι προφανές ότι κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους με το πρόβλημα αντί να συνεχίσουμε να βαράμε το σαμάρι για ν'ακούσει ο γάιδαρος.

Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Πριν από τις διπλές εκλογές του 12 είχα κάνει μια ανάλυση (που πέραν της πλάκας τώρα, όποιος δεν την είχε διαβάσει έχει χάσει διότι άντε, ας μην πω ότι παίζει να έπεσα μέσα σε όλα, να πω ότι έπεσα μέσα στα περισσότερα) η οποία μέσες-άκρες διαπνέετο από την εξής φιλοσοφία: αν κουνιώμασταν μεμονωμένα ως κυβέρνηση, θα μας έτρωγαν λάχανο. Η ουσία ήταν το όλο οικοδόμημα να διαλυθεί (ή έστω να καταφέρει να βάλει μυαλό) από μόνο του δίχως να μας το φόρτωναν εμάς. Δυστυχώς, η θλιβερή κυβέρνηση δωσίλογων Σαμαρά, που ακολούθησε τις κυβερνήσεις δωσίλογων του Παπανδρέου και του Παπαδήμου ακριβώς επειδή κυβέρνησε περισσότερο και πέρασε με αμιγώς χουντικό τρόπο τεράστιο πλήθος "μεταρρυθμίσεων", αποτέλεσε και την ταφόπλακα των όποιων δυνατοτήτων είχαμε. Τότε, η Γερμανία δεν θα μπορούσε να κουνηθεί πολύ σε ένα συγκεκριμένο (αρνητικό για'κείνην) εκλογικό αποτέλεσμα. Πλέον όμως, έχουμε αποδείξει ως λαός ότι δεν είμαστε και πολύ κατά της όλης καταστάσεως. Κοινώς, αποδεχόμαστε ότι μαζί τα φάγαμε, ότι είμαστε διεφθαρμένοι, ότι έχουμε ένα βιωτικό επίπεδο πάνω από τις δυνατότητές μας, ότι πρέπει να τιμωρηθούμε κλπ, κλπ. Αν διαφωνούσαμε, θα ήμασταν κάθε μέρα στους δρόμους και φυσικά δεν θα επιβραβεύαμε τα μεγαλύτερα των καθαρμάτων με μια προνομιούχο θέση μακριά από την ανεργία. Πριν τις εκλογές του 12, είχαμε την ευκαιρία να απαιτήσουμε την ριζική αναδιαμόρφωση του ελληνικού πολιτικού συστήματος (αντί για το διαχρονικό άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς) και ταυτόχρονα να ρίξουμε στο ευρωοικοδόμημα μια κλωτσιά τόσο δυνατή, που να κατέρρεε μόνο του από τα ίδια του τα προβλήματα: μόνο έτσι η Γερμανία (και οι Αμερικάνοι και πολλοί άλλοι) θα έσπευδαν να σώσουν πραγματικά το ευρώ. Διότι θα καταστρέφονταν και οι ίδιες οι Οικονομίες τους. Και φυσικά η Γερμανία τότε δεν θα τολμούσε να εγείρει αξιώσεις για μεγαλύτερες παρεμβάσεις στα ελληνικά πράγματα, κυρίως επειδή θα ήταν υπερβολικά απασχολημένη να σώσει τα κεκτημένα της (που είναι και τα μόνα που την απασχολούν).

Πλέον, τα πράγματα είναι δύσκολα. Δεν ξέρω ποιος έχει πει την τεράστια φράση ότι αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα είχαν καταργηθεί, αλλά σημασία έχει ότι είναι όντως τεράστια φράση. Φυσικά θα μου πείτε ότι πρόκειται για γελοία υπερβολή. Ναι, όσο γελοία ήταν προ δεκαετίας και αυτά που ζούμε, με ανεργία στο 35%, με κόσμο να κάνει ουρές στα κοινωνικά παντοπωλεία και τα κοινωνικά ιατρεία, με τη μετανάστευση να πασχίζει να αγγίξει εκείνην των δεκαετιών 50-60, με πλήθος δικαιωμάτων να έχουν καταργηθεί κλπ. Αυτό είναι και το δόγμα του σοκ άλλωστε εδώ που τα λέμε, δεν είναι ότι δεν ήμασταν υποψιασμένοι. Με συνεχή τρομοκρατία, πλύση εγκεφάλου, καλλιέργεια ενοχικού συνδρόμου και ασταμάτητη προπαγάνδα, σε φτάνουν στο σημείο να δεχθείς ως φυσιολογικά και σωτήρια μέτρα τέτοια που υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες δεν θα τα δεχόσουν με τίποτα. Κι όσον αφορά τις εκλογές, όντως δεν αλλάζουν τίποτα διότι εμείς δεν τις θέλουμε να αλλάζουν κάτι. Επί της ουσίας δεν το απαιτήσαμε ποτέ ως πολίτες.

Αλήθεια, έχετε αναλογιστεί για ποιον λόγο πρέπει να μας ενδιαφέρει αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν τράπεζες; Για να παραλλάξω μια αμερικάνικη παροιμία που μιλάει για δικηγόρους, θα πω ότι οι τράπεζες εφευρέρθηκαν προκειμένου να τους παρέχουμε τη δυνατότητα να μας υπενθυμίζουν ότι κακώς υπάρχουν. Ή για να το πω αλλιώς, το περίεργο δεν είναι το γιατί δεν ζούμε δίχως τράπεζες, αλλά το γιατί θεωρούμε αυτονόητο ότι δεν μπορούμε καν να το φανταστούμε. Αν τα βάλουμε κάτω τα πραγματα, τα πάντα μπορούν να γίνουν σήμερα δίχως καν να απαιτείται η ύπαρξη τραπεζών. Ξέρω ότι και μόνο στο άκουσμα αυτού του ισχυρισμού, ιδίως οι φιλελέ αναγνώστες μου θα έχουν ανατριχιάσει, κάποια στιγμή όμως για να τελειώνουμε και με αυτήν την παντελώς γελοία οικονομική θεωρία, θα σας μιλήσω για το μεγαλείο της betfair που είναι το πρώτο (και πιθανώς μοναδικό) ανταλλακτήριο στοιχημάτων (διαδικτυακό), όπου τα πάντα τα κάνουν οι παίκτες μόνοι τους, δίχως καμία άλλη παρέμβαση, και που φυσικά στο πλαίσιο της ελεύθερης οικονομίας των φιλελέ και λοιπά πέη γαλάζια ωσάν το χρώμα των κυβερνώντων της νουδού, απαγορεύτηκε διά νόμου στν Ελλάδα. Όχι, για να μην λέμε ότι μόνο ο Ερντογάν κάνει τέτοια με το τουήτερ...

Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσω (ξανά) κάτι που έγραψα (και) πιο πάνω, ότι το μεγάλο διακύβευμα (καθ'όσον έχουμε ένα τωόντι διεφθαρμένο κράτος οθωμανικών προδιαγραφών) δεν είναι απλώς να γίνει μια πειστική μετάλλαξη του υπάρχοντος πολιτιού σκηνικού και να το εκλάβουμε ως ένα νέο κι ελπιδοφόρο σκηνικό, αλλά για να μπορούμε να αντιληφθούμε κάτι τέτοιο αυτό απαιτεί αυτογνωσία και ισχυρή κριτική ικανότητα (που σε τούτη τη χώρα λάμπουν διά της απουσίας τους και τα δύο). Για να καταλάβετε τι σημαίνει αυτό που προανέφερα, θα σας πω το εξής: η Ελιά δεν είναι ένα νέο κόμμα. Είναι απλώς το pasok δίχως χρέη (τα οποία θα έχουν φορτωθεί στον λαό). Αντίστοιχα, ο Γεώργιος Β' Παπανδρέου Γ' ο Δωσίλογος δεν είναι στο ΚΙΔΗΣΟ άλλος πολιτικός από εκείνον που ήταν κάποτε στο pasok κ.ο.κ. Και φυσικα΄το ίδιο ισχύει για όλα τα κόμματα και για όλους τους χώρους. Αυτό που έγραψα στο προηγούμενο σενδόνι, ότι η Μεταπολίτευση δημιούργησε τρία κόμματα εκτρώματα από τα οποία προέκυψαν και όλα τα υπόλοιπα, είναι ακριβές. Το σκηνικό αυτό, λοιπόν, θέλει ατομική βόμβα. Χρειάζεται να δημιουργηθούν νέοι πόλοι από ανθρώπους με κοινές ιδέες και οράματα, και όχι επειδή έχουν λόγο να βρίσκονται σε ένα συγκεκριμένο μαντρί. Όπως επίσης, οι πολίτες πρέπει να στέλνουν στα σπίτια τους τα διάφορα πολιτικά απόβλητα αντί να ψηφίζουν από συνήθειο, και βασικά να ψηφίζουν, καθ'όσον η αποχή ως έχουμε ξαναπεί και αποδείξει διαστρεβλώνει πλήρως κάθε εκλογικό αποτέλεσμα. Και εννοείται ότι όλα αυτά συνεπάγονται ότι σε μια χώρα πρέπει να ψηφίζονται οι άξιοι, επειδή πληρούν τις προδιαγραφές, και όχι επειδή έχουν το τάδε όνομα ή τους έσπρωξε το τάδε ρουσφέτι, όπως αποκλειστικά γίνεται σε τούτη τη χώρα. Όπως πολύ σοφά έχει πει ο φίλτατος κι αγαπημένος μου βλόγερε polse, ετούτη τη χώρα είχε την τραγωδία να έχει τρία ξένα κόμματα -το αγγλικόν, το γαλλικόν και το ρούσσικον- μόλις απελευθερώθηκε, ήτοι κανένα ελληνικό. Μήπως πρέπει να απαιτήσουμε να υπάρξει επιτέλους ένα ελληνικό κόμμα; Ένα κόμμα με φρέσκιες ιδέες που να ενδιαφέρεται για τον κόσμο μέσα από ένα υγιές ευρωπαϊκό περιβάλλον; Όχι ως ξενόφερτο, αλλά ως φιλοευρωπαϊκό, με αξίωση ισότιμης συμμετοχής και όχι με δουλοπρεπή υποτέλεια, όπως μας έχουν καταντήσει...

Να επιστρέψουμε, όμως, στις εκλογές.
Κάποια πράγματα είναι εντελώς απλά μαθηματικά, σχεδόν πρώτης δημοτικού θα έλεγα.
Ένα απ'αυτά το ανέφερα ήδη στο προηγούμενο σενδόνι. Αν η νουδού βγει πρώτη (που αν κρίνω κυρίως από τις δημοσιογραφικές αντιδράσεις των τελευταίων 2-3 ημερών με αποκορύφωμα την... έξοδο της προσεχούς Πέμπτης από το ευρώ, ως πληροφορηθήκαμε από το ευαγές τε κι ευπερδές συγκρότημα Αλαφούζου) αυτό θα σημαίνει (και δικαίως) απόλυτη επιβράβευση της έως τώρα πολιτκής και αυτό θα σημάνει ότι η πολιτική που θα ακολουθήσει θα είναι τουλάχιστον τρεις φορές χειρότερη. Για τους δε ηλίθιους και λοιπούς γελοίους που έχουν πειστεί από τις εξαγγελίες του Πιτσαδώρου_ ότι θα υπάρξουν ελαφρύνσεις κλπ, απλώς να τους υπενθυμίσω τι έλεγε στα Ζάππεια προ εκλογών του 12.
Είναι σαφές ότι ένα τέτοιο σενάριο δεν το επιθυμώ με την καμία. Το συγκεκριμένο κόμμα, ιδίως με την τρέχουμε υπερβολικά ακροδεξιοστρεφή δομή του το θεώρώ ένα από τα πιο επικίνδυνα που έχουν περάσει από τη χώρα, καθώς μεταξύ άλλων αποτελείται από πλήρως επικίνδυνους και άχρηστους πολιτικάντηδες (πλην βέβαια και κάποιων εξαιρέσεων).

Αυτή η παραδοχή μοιραία μας κάνει να αποδεχθούμε ότι από την εκλογική δυναμική των κομμάτων, μόνη λύση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο που το λέω αυτό, νοιώθω τη γλώσσα μου να καίει. Βεβαίως και θέλω αλλαγή αλλά σε καμία περίπτωση ως αλλαγή δεν εννοώ πχ τα Σκόπια να ονομάζονται Μακεδονία (και εκπλήσσομαι που ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί ψηφοφόροι, για να το θέσω έτσι με ένα σαφές υπονοούμενο, που αδυνατούν να κατανοήσουν για ποιον λόγο αυτό το θέμα είναι σοβαρό).
Στο προηγούμενο σενδόνι ανέπτυξα δύο βασικά ενδεχόμενα (λες και ήταν τίποτε βαθυστόχαστο): ή που θα βγει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ (το πιθανότερο), ή που θα βγει πρώτη η νουδού (το πιο απίθανο). Πλέον, με δεδομένο ότι ο Σαμαράς αποδεικνύει πόσο άχρηστος κι επικίνδυνος είναι αφού έχει στηρίξει ολόκληρη την προεκλογική του εκστρατεία στην κατατρομοκράτηση του κόσμου, δείχνοντας ότι καμία ελπίδα δεν υπάρχει, νομίζω ότι το δεύτερο σενάριο απομακρύνεται αισθητά. Άρα για'μένα πλέον το διακύβευμα είναι να μην βγει σε καμία περίπτωση αυτοδύναμος ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι εκεί φοβάμαι ότι θα πρέπει να αναμένουμε άλλα (σοβαρά) προβλήματα.
Οι περισσότεροι σκέφτονται ότι ότι σε μια τέτοια περιπτωση θα μπλέξουμε. Κι εγώ το έχω σκεφτεί, αλλά έχω δώσει και μια άλλη λύση πέραν της προφανούς, ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνος του (ιδίως αν δεν μπουν οι ΑΝΕΛ). Μην αποκλείετε να συμμαχήσει είτε το pasok, είτε το Ποτάμι για κυβέρνηση, όχι επειδή του ήρθε διάθεση για κωλοτούμπα (λες και δεν ξέρουμε ότι όντως είναι) αλλά για να ελέγχουν περισσότερο τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και πιθανώς να δημιουργήσουν μεγαλύτερη πολιτική αστάθεια που θα αναγκάζει να περνάνε τα συνήθη μέτρα ένεκα χρονικής στενότητος του τύπου λήγει το τάδε ομόλογο, τι θα κάνετε; Εξάλλου να υπενθυμίσω αυτό που εδώ και πάμπολλούς μήνες έχω γράψει και ξαναγράψει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει καλές προθέσεις, αλλά επί της ουσίας δεν βλέπω να κάνει κάτι. Χθες ας πούμε, μέχρι και τον Λαφαζάνη διάβαζα να λέει ότι δεν υπάρχει πρόθεση να φύγουμε από το ευρώ και ότι η επανάσταση μπορεί να περιμένει λιγουλάκι ακόμη, δήλωση που διάβασα να διαψεύστηκε κιόλας. Μάλλον έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν τι ακριβώς συνεπάγεται ο όρος "έξοδος από το ευρώ" και μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον που γεωπολιτικά γίνεται της υπερκαταπορνάρας (και με μια Τουρκία που κατά πως φαίνεται ετοιμάζεται και για "άλλες" καταστάσεις, αν με νοείτε) δείχνουν να το ξανασκέφτονται. Άρα όπως φαίνεται, ίσως τελικά σε οικονομικό επίπεδο να απομένει μόνο ένα στον ΣΥΡΙΖΑ ως κρυφό (φανερό) χαρτί, ήτοι το ότι κανείς δεν ξέρει τι μυαλά κουβαλάνε και κατά πόσον μπλοφάρουν ή όχι, και ο λόγος είναι απλός: από τη βλακεία πολιτικών ηγετών έχουν γίνει μέσα στους αιώνες τεράστιες γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Ποιος (τους) διασφαλίζει ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και τώρα; Εξου και οι φωνές από το εξωτερικό που πληθαίνουν όσο πλησιάζουμε στις εκλογές και που αν και μιλάνε για το ίδιο ακριβώς πράγμα, άλλες λένε να φύγουμε μόνοι μας (για να μην καταρρεύσει το ευρώ) και άλλες να γίνει ένας γενναίος συμβιβασμός (για να μην καταρρεύσει το ευρώ). Αυτό ακριβώς είναι και το μοναδικό σοβαρό και αξιόπιστο χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον ως προς το θέμα της οικονομικής διαπραγμάτευσης, ότι κανείς δεν έχει ξανακάτσει στο ίδιο τραπέζι μαζί του και ως εκ τούτου τον εκλαμβάνουν όλοι ως αχαρτογράφητα νερά. Σε αυτό το σημείο κι επειδή χρησιμοποίησα επίτηδες την συγκεκριμένη έκφραση που έχουν εισαγάγει εδώ και αρκετό καιτρό διάφορα παπαγαλάκια (ιδίως από τα εγχώρια), προκειμένου να καταδείξω την απύθμενη βλακεία τους σε συνδυασμό με το άπειρο θράσσος τους, θα ήθελα απλώς να θίξω ότι αν όλοι στο παρελθόν είχαν τα μυαλά τους, ο κόσμος ακόμη θα πίστευε ότι ζει σε μια επίπεδη σφαίρα και η Αμερική μάλλον δεν θα είχε ανακαλυφθεί. Λόγω αχαρτογράφητων υδάτων. Γελοιότητες.

Να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει και ένα ακόμη πολύ δυνατό χαρτί, αλλά αυτό ανήκει στην... "δευτερογενή αγορά". Εδώ νομίζω ότι θα σας κουφάνω όλους. Το χαρτί αυτό λέγεται Λαφαζάνης. Και θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ.
Όχι, ο Λαφαζάνης δεν ανέβηκε στα μάτια μου. Ίσα, ίσα το ν έχω στο ίδιο ακριβώς σημείο που ανέκαθεν τον είχα. Όμως, ακριβώς επειδή ο Λαφαζάνης είναι αυτός που είναι και έχει τα μυαλά που έχει, αποτελεί μάλλον την μοναδική μας ελπίδα να μάθουμε τι πραγματικά έχει συμφωνηθεί με τους δανειστές, εάν φυσικά τον στείλουμε εκεί μέσα. Που αν το καλοσκεφτούμε, από την στιγμή που εκπροσωπεί αρκετό κόσμο εντός του ΣΥΡΙΖΑ, λογικά όχι μόνο θα τον στείλουν εκεί μέσα αλλά θα το κάνουν και με καλό χαρτοφυλάκιο.
Υπάρχει κάτι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι: κάποιοι έχουμε διαβάσει τα κείμενα (μνημόνια κλπ. Δυστυχώς ανήκω σε αυτούς). Κάποιοι περισσότεροι ασχολούνται ίσως και σε καθημερινή βάση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Οι περισσότεροι σίγουρα έχουν επηρεαστεί από την όλη κατάσταση είτε έτσι, είτε αλλιώς. Επί της ουσίας ομως, δεν ξέρουμε τι ακριβώς συζητείται και τι έχει συμφωνηθεί.  Από ποιον, λοιπόν, μπορούμε να μάθουμε κάτι τέτοιο; Από τον Χατζηδάκη, τον Άδωνι και τον Χαρδούβελη, ή από τον Λαφαζάνη και όσους έχουν τα ίδια μυαλά; Νομίζω ότι η απάντηση είναι αυτονόητη.

Πάμε τώρα στα υπόλοιπα. Όπως είπα, δεν θέλω σε καμία περίπτωση αυτοδυναμία, παρόλο που θεωρώ ότι πρέπει να βροντοφωνάξουμε ότι είμαστε αντίθετοι με την πολιτική που ακολουθείται και κυρίως με τις γερμανικές επιταγές. Αυτά τα δύο αν και φαινομενικά αντιφάσκουν, πρακτικά μπορούν να συνδυαστούν αν αντι να δούμε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στρέψουμε την προσοχή μας στα ποσοστά των μνημονιακών δυνάμεων. Κατ' αρχήν για να μην υπάρει αυτοδυναμία, θα πρέπει να μιλάμε για πολυκομματική Βουλή σίγουρα, και προφανώς για μια σχετικά μικρή (ή έστω "υποφερτή") διαφορά με τη δεύτερη νουδού.  Βεβαίως, όπως έγραψα και στο δεύτερο σενδόνι, το να υπολογίσουμε είναι παντελώς αδύνατον από την στιγμή που εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από τα ποσοστά τόσο της αποχής, όσι και των κομμάτων που θα μείνουν εκτός Κυνοβουλίου. Άρα, για να μην το μπλέκουμε, κρατάμε ότι πρέπει να μπουν αρκετά κόμματα (όπου όπως είπα βλέπω εξακομματική, εκτός αν κάνουν την έκπληη και οι ΑΝΕΛ και γίνει με επτά).

Πάμε τώρα στα ποσοστά των υπολοίπων κομμάτων: θα γράψω κάτι που ξέρω ότι θα παρεξηγηθεί από αρκετόν κόσμο (διότι κάτι τέτοια ο κόσμος τα βλέπει με "γυαλιά" και δεν τα πιάνει. Απο μιαν άποψη θέλψ πολύ οι φασίστες της Χρυσής Αυγής να καταβαραθρωθούν και να μείνουν εκτός, αλλά από την άλλη θέλω και να βγουν τρίτο κόμμα, και τον λόγο τον έγραψα επίσης στο προηγούμενο σενδόνι. Να εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, σε καμία περίπτωση δεν θα ψηφίσω τους φασίστες και μην εκληφθεί έτσι, θέλω όμως οπωσδήποτε να δω πως θα συμπεριφερθεί όλο αυτό το δήθεν συνταγματικό τόξο, που αποτελείται από μερικούς εκ των κορυφαίων φασιστών όλων των εποχών, μπροστά στο ενδεχόμενο να πρέπει η Χρυσή Αυγή να πάρει ως τρίτο κόμμα την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης. Διότι εδώ πέρα, μπαίνουμε πλέον στη σφαίρα της φαντασίας και του παραδόξου, που μόνο στην Ελλάδα μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο: αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνηθεί έτσι απροκάλυπτα και ωμά να της δώσει την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης, θα πρόκειται κυριολεκτικά για πραξικόπημα αφού σφετερίζεσαι την εξουσια για να αποτρέψεις τον σχηματισμό κυβέρνησης. Αν, από την άλλη, της δώσει την εντολή και (υποθετικά) η ΧΑ σχηματίσει κυβέρνηση, τότε ως μια νέα δημοκρατία της Βαϊμάρης έχεις ανοίξει στον νέο Χίτλερ το δρόμο να κάνει πραξικόπημα καταργώντας το Σύνταγμα, όπως ρητά έχει δηλώσει. Αυτό το τονίζω διότι όταν λέω ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει αποτύχει πλήρως και πρέπει να καταρρεύσει, το εννοώ. Υποτίθεται ότι θεωρείται επιτακτική και η ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος. Ναι, συμφωνώ. Αλλά πως διάολο θα το αναθεωρήσεις; Διατηρώντας τα προβλήματα;

Τέλος, ως προς τα υπολοιπα κόμματα, δεν θα μνημονεύσω κάτι ως προς τα ποσοστά τους. Το μόνο που θα πω είναι ότι τα βλέπω γενικά χαμηλά, ένεκα της ασφυκτικής πόλωσης που έχουν πετύχει τα δύο πρώτα αλλά και της αποχής που βλέπω να χτυπάει πιο κόκκινα από ποτέ (και αν εξαιρέσουμε όσους έχουν μεταναστεύσει, δείχνει ότι σε τούτη τη χώρα δεν πρόκειται ν'αλλάξει ποτέ τίποτα).

Να το κλείνω σιγά, σιγά το πράγμα με το... χιούμορ των ημερών.
Ένα από τα σημεία που με κάνουν να γελάω πάρα πολύ τις τελευταίες μέρες, είναι ο πανικός ιδίως αρκετών εκ των φιλελέ γνωστών μου, οι οποίοι αν και είναι αναφανδόν υπέρ του να γίνουμε επιτέλους δυτικό κράτος, εντούτοις δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να δεχθούν ότι σε μια υγιή δημοκρατία μπορεί να βγει και μια κυβέρνηση που δεν γουστάρουν (και το γεγον΄ςο ότι δεν έχουμε υγιή δημοκρατία φυσικά δεν αποτελεί δικαιολογία για κάτι τέτοιο). Κοινώς, να αλλάξουμε αλλά μόνο με τους δικούς μας. Πράγματι, πολύ φιλελέ. Επιπέδου Τεχεράνης και Καμπούλ, ένα πράγμα.
Ένα άλλο σημείο που με κάνει να γελάω, είναι αυτός ο τρόμος ότι έρχεται η Αριστερά. Κατ' αρχήν δεν κατάλαβα ποτέ για ποιον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται Αριστερά. Επειδή έχει κάποιους αριστερούς; Οκ, και το pasok επί Ανδρέα είχε αριστερούς αλλά ούτε αριστερό ήταν, ούτε τίποτα. Ήταν απλώς με τα λεφτά, όπερ απεδείχθη με την πάροδο των ετών. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς ένα pasok 2.0 with virus κιόλας. Και όπως το ορίτζιναλ pasok δεν έκανε τίποτε απ'αυτά που έλεγε, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπω να υλοποιεί σήμερα το πρόγραμμά του, όχι επειδή δεν έχει την καλή πρόθεση να το κάνει, αλλά επειδή είναι πολιτικά ανέφικτο, εδώ που έχουν έρθει τα πράγματα.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να περάσει στην ιστορία ως μία πραγματικά καλή κυβέρνηση, θα πρέπει να πετάξει τις ιδεοληψίες και να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει γύρω του και όταν λέω γύρω του, εννοώ κατ' αρχήν από την ίδια τη χώρα πρώτα. Και πως μπορεί να το κάνει αυτό; Η φράση κλειδί είναι "να πετάξει τις ιδεοληψίες".
Πρέπει κύριε να φωνάξεις τους εφοπλιστές και να τους ρωτήσεις στα μούτρα, τι θέλετε για να φέρετε τα πλοία σας υπό ελληνική σημαία (που θα σημάνει νέες θέσεις εργασίας). Φοροελαφρύνσεις θέλετε; Καλώς, πάρτε τις.
Πρέπει να φωνάξεις όλες τις επιχειρήσεις και τις βιομηχανίες που έχουν φύγει στο εξωτερικό και να τις ρωτήσεις τι τους δίνουν οι χώρες στις οποίες πήγαν. Εγώ σου κάνω καλύτερη προσφορά και γύρνα. Απλά πράγματα.
Πρέπει να εξορθολογίσεις το δημόσιο, αλλά όχι με τον βλακώδη τρόπο που παπαγαλίζουν οι περισσότεροι. Το δημόσιο εξορθολογίζεται όταν είναι φιλικό προς τον πολίτη από όλες τις απόψεις. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι ΔΥ πρέπει (πχ) να μάθουν να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Δεν θες ή δεν μπορείς να μάθεις κύριε; Κανένα πρόβλημα, στον τομέα της καθαριότητας, ή ακόμη και στο σπίτι σου. Αυτό είναι επιχείρημα, και όχι το ότι οι Ολλανδοί με ίδιον πληθυσμό έχουν τους μισούς ΔΥ, διότι οι Ολλανδοί (και οι Γερμανοί και οι Βέλγοι κλπ) δεν έχουν το πλήθος των νησιών που έχουμε εμείς, ούτε την ίδια γεωγραφία γενικώς και ειδικώς. Και φυσικά εξορθολογισμός δεν σημαίνει συγχώνευση νοσοκομείων ή σχολείων, αλλά απόλυση υπαλλήλων της Βουλής και λοιπών βολεμένων που είναι παντελώς αχρείαστοι.
Παρομοίως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι διαχρονικά διεφθαρμένοι που αρνούνται να γίνουν 200 από 300 καθώς και να ελαττώσουν το εισόδημά τους (από τα 10 χιλιάρικα με πλήθος περαιτέρω παροχών) που ασταμάτητα νομοθετούν ή παρεμβαίονυν ρουσφετολογικά υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων, δεν είναι δυνατόν να εξορθολογίσουν τίποτα. Πρέπει να είναι διαχρονική μας απαίτηση να τους δούμε επιτέλους να δίνουν πρώτοι το καλό παράδειγμα.
Αντίστοιχα, πρέπει επιτέλους να αποτελέσει κοινή παραδοχή το γεγονός που ακόμη και οι πλέον άσχετοι με τα οικονομικά ή τις συναλλαγές γνωρίζουν από πρώτο χέρι: όταν το χρήμα δεν κυκλοφορεί, δεν δουλεύει τίποτα. Οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θέλουν μείωση, αλλά αύξηση. Και εννοείται ότι το ίδιο ισχύει και για τους ΔΥ. Ένας καθηγητής πως θα κάνει σωστό μάθημα αντί να έχει το μυαλό του να καλλιεργήσει στα παιδιά την ανάγκη για φροντιστήριο; Ένας υπάλληλος του ΥΠΟΙΚ πως θα κάνει τον οικονομικό έλεγχο σωστά αντί να θάψει στο κάτω συρτάρι τα χρέη του λαμόγιου; Ο δικαστής πως θα βγάλει την δίκαιη απόφαση αντί να μεροληπτήσει υπέρ εκείνου που έχει τα μέσα να επηρεάσει; Σε τούτη τη χώρα πολύ ανάλαφρα παίρνουμε κάποια πράγματα και γι'αυτό έχουμε γίνει εντελώς σώβρακο. Και όταν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα είναι πραγματικά ανθρώπινοι με συνθήκες εξίσου ανθρώπινες (πχ κανονικά ένσημα,πληρωμένες υπερωρίες κλπ), μόνο τότε οι πολίτες θα πάψουν να κυνηγούν το δημόσιο και θα πάψει αυτός ο φαύλος κύκλος.
Αν και βεβαίως, δεν θα πάψει έτσι μόνος του. Θέλει και ένα σοβαρό κράτος ως προς τους ελεγκτικούς του οργανισμούς, το οποίο προϋποθέτει συνταγματικές αλλαγές καθώς και αυστηροποίηση της σχετικής νομοθεσίας. Τα έχουμε ξαναπεί στα περί προτάσεων σενδόνια άλλωστε. Κάλυψες παρανομία; 3 χρόνια. Είσαι δημόσιος ελεγκτής; 9 χρόνια. Απλά πράγματα. Αυτές είναι οι αλλαγές, όχι οι ερασιτεχνισμοί και οι γελεοιότητες που ακούμε ακατάπαυστα και που παριστάνουν τάχα μου και πολιτικές θέσεις.

Όλα αυτά, όμως, θέλουν αλλαγή νοοτροπία πρώτ'απ'όλα από τους πολίτες. Και γι'αυτό δεν είμαι πολύ σίγουρος κατά πόσον έχουμε τα φόντα να το κάνουμε. Όλοι μας θέλουμε φορολογική δικαιοσύνη, αλλά η δικαιοσύνη δεν συνεπάγεται και ισότητα. Πρέπει επιτέλους να καταλάβυμε ότι αν αυτόν που έχει τη δυνατότητα να προσφέρει εργασία τον χτυπήσεις σαν χταπόδι, πολύ απλά θα πάει κάπου αλλού που δεν θα τον χτυπάνε σαν χταπόδι.
Όπως επίσης γιανα το πάω και από την ανάποδη, πόσοι σε τούτη την έρμη τη χώρα μπορούν πχ να καταλάβουν ότι κάτι κρατικό δεν είναι και κατ' ανάγκη κακό ακριβώς επειδή είναι κρατικό, αλλά επειδή οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν πάνω του ήταν κακές και πιθανώς δόλιες. Άρα η λύση δεν είναι το ξεπούλημα ή το κλείσιμο με χίλιες δυο δικαιολογίες, αλλά η τιμωρία των υπευθύνων και ο υπεύθυνος εξορθολογισμός. Δεν μπορεί ρε διάολε μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον που γίνεται το σώσε για την ενέργεια εσύ σαν κράτος να ελς ότι πρέπει να πουλήσυμε τη ΔΕΗ, δεν το καταλαβαίνεις; Κι από την άλλη δεν μπορείς να συνεχίσεις να έχεις τη ΓΕΝΟΠ ως ισότιμο συνομιλητή επειδή έτσι γούσταρε ο Ανδρέας κάποτε.
Παρομοίως ποτέ δεν κάθησε κανείς να υπολογίσει την τεράστια χασούρα του κράτους από την πώληση του ΟΠΑΠ, ή να διερωτηθεί πως είναι δυνατόν οι ξένοι (πχ Γερμανοί) να σπεύδουν να αγοράσουν τα υποτιθέμενα ελλειμματικά αεροδρόμια κ.ο.κ. Και όσο εμείς με τις επίσημες πολιτκές μας μειώνουμε το ΑΕΠ και καταβαραθρώνουμε τα έσοδα, αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε ολοένα και μεγαλύτερα ποσά.
Κι αντί να ρωτάμε "θέλετε να μην μπορέσουμε να έχουμε πολίτες σε ευημερία" ρωτάμε "θέλετε να μην πληρώσουμε το τάδε ομόλογο";

Πολύ αναρωτιέμαι αν μπορούν ν'αλλάξουν κάτι αυτές οι εκλογές.
Ίσως ναι.
Θα δείξει.
Όμως εμπιστεύομαι τον ελληνικό λαό. Γι'αυτό και δεν είμαι αισιόδοξος.

Εγώ από την πλευρά μου ένα τελευταίο θα σας πω. Όσο σε τούτη τη χώρα υπάρχουν δεξιοί κι αριστεροί, πράσινοι και παρδαλοί, ευρωπαϊστές και πιο ευρωπαϊστές, βόρειοι και νότιοι, καραμανλικοί και μητσοτακικοί  και πάει λέγοντας, σωτηρία δεν υπάρχει. Ζω και αναπνέω που στην χώρα αυτή θα εμφανιστούν ξανά οι Έλληνες. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε και δεν λέμε να το καταλάβουμε.
Χαίρετε και καλό βόλι.