Δυο λόγια για τα περί Παρισίων γεγονότα (ένα μυθιστόρημα για το της βλακείας ανάγνωσμα).

Δεν είναι να συμβεί τραγωδία σε τούτον τον δύσμοιρο πλανήτη που έχει την ατυχία να φέρει πάνω του το χειρότερο ζώον όλων των εποχών και πιθανώς όλων των γαλαξιών τε και συμπάντων, κι αμέσως πρέπει να φλομώσουμε την Πλάση με τις βλακείες μας.

Αν μη τι άλλο η περισυλλογή και η αυτοσυγκέντρωση θα ήταν μια αξιοπρεπής και σοβαρή στάση, αλλά μισό λεπτό... Μας κάνεις πλάκα ρε Άδη; Δεν θα πει ο κλασσικός μαλάκας ο Έλλην που λέει κι ο Γεωργίου την πάνσοφη μαλακία του; Βεβαίως και θα την πει, σαφέστατα, μόνο που δυστυχώς το πράγμα δείχνει να ξεφεύγει κι εκτός των πατροπαράδοτων ελληνικών συνόρων πλέον, απλώς ο Έλλην ως συνήθως διαπρέπει (είναι το ρημάδι το δι-εν-έη της φυλής, βλέπετε).

Μόλις λίγες ώρες έχουν περάσει από την τερατώδη τρομοκρατική ενέργεια στο Παρίσι και ήδη έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα βλακείας για μιαν ακόμη φορά. Μόλις μετά από λίγες (μα ελάχιστες σας λέω) ώρες κυκλοφόρησε ένα αρκετά πιασάρικο "στικεράκι" κιόλας που έλεγε PRAY FOR PARIS (οκ, υπάρχει πολύς κόσμος που πραγματικά πιστεύει ότι με προσεχές κάτι θα βγει. Σε αυτούς άλλωστε απευθύνεται και η πασίγνωστη παροιμία ότι με πορδές αβγά δεν βάφονται). Δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι εντός λεπτών (κυριολεκτικά) υπήρξε απάντηση: DON'T PRAY FOR PARIS, fight against hateful religious ideology.
Την ίδιαν στιγμή, υπήρξε κόσμος που προφανώς διέκρινε τα ψηφοδέλτια στα χέρια των θυματων και απεφάνθη ρητώς ότι οι επιθέσεις έγιναν σε περιοχές όπου ανθεί η Αριστερά, ενώ άλλοι βρήκαν αφορμή να βγάλουν κάθε σταγόνα μισανθρωπιάς από μέσα τους ζητώντας επιτακτικά να κλείσουν όλα τα σύνορα για να διασφαλιστεί η ακεραιότητα του λαού (όπως για παράδειγμα ν'αυτοκτονούμε ένεκα ανάχειας στην ησυχία μας, δίχως βρωμομουσουλμάνους δίπλα, λέω 'γώ τώρα). Η βλακεία πάει σύννεφο, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς.

Άλλοι βρήκαν τον ένοχο στην προαιώνια κόντρα δυτικού και μουσουλμανικού πολιτισμού (υποννοώντας προφανώς ότι είτε ο "δυτικός" είναι θρησκεία, είτε ότι ο "μουσουλμανικός" δεν είναι.
Άλλοι βρήκαν τον ένοχο στις θρησκείες.
Άλλοι ξεκίνησαν διενέξεις του στυλ "ναι αλλά εσείς ξεκινήσατε πρώτοι". Και πάει λέγοντας και όπως πάντοτε γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, έχει χαθεί η μπάλα αφού ο καθείς βλέπει μόνο ό,τι γουστάρει να δει.
Για να αναφέρω ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πλειοψηφία εκείνων που δήθεν -τάχα μου - λέμε τώρα - αντιμάχονται τις θρησκείες, δεν είχαν επιδείξει την ίδιαν ευαισθησία όταν κυκλοφορούσε η σπαρακτική εικόνα του πνιγμένου μικρού Aylan. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή ήταν μόλις τριών χρονών, ή μήπως γκουχ-γκουχ-μακρυά από 'μάς αδελφέ- ήταν μουσουλμανάκι; Ή ακόμη χειρότερα, μήπως επειδή ήταν προσφυγόπουλο κι ας ήξερε κολύμπι το κωλόπαιδο, ε; Ε;
Θέλω να πω, ότι ανάλογα με τη μαλακία που δέρνει τον καθένα τις ευαισθησίες του καθενός υπάρχουν και τα αντίστοιχα "κριτήρια". Το γεγονός ότι όσα Pray/Don't Pray είναι υπερπολλαπλάσια των όσων έχουμε δει για τα πνιγμένα παιδάκια στο Αιγαίο υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να μας είχε απασχολήσει, αλλά όχι σήμερα μεγάλε. Σήμερα κινδυνεύει ο δυτικός πολιτισμός να'ούμ και φυσικά τι είναι ο δυτικός πολιτισμός αν όχι η μάχη των πληκτρολογίων;

Αυτά που έχω να πω σχεδόν συμπερασματικά επί τούτου είναι τα εξής:
α) οι κερδοφόρες μπίζνες συχνά έχουν και σοβαρές παρενέργειες.
β) όταν σπέρνεις ανέμους πάντα θερίζεις θύελλες.
γ) από τις σχεδόν υστερικές αντιδράσεις του κόσμου εύκολα κατανοείς ότι τα θύματα ήταν εκλεκτά κι όχι τίποτε τρίχρονοι πρόσφυγες που να πνίγηκαν στο πανέμορφο βαθυκόκκινο του Αιγαίου.
δ) ακριβώς όπως η 11/9/01 έγινε αφορμή να μπει για τα καλά ο μεγάλος αδελφός στις ζωές μας και μάλιστα με απαίτηση των πολιτών, το ίδιο αναμένεται να γίνει και τώρα σε άλλο πλέον επίπεδο. Τέτοιες ευκαιρίες δεν μένουν ποτέ ανεκμετάλλευτες και ιδίως σε μια γερμανική Ευρώπη που ρέπει σταθερά προς τον ολοκληρωτισμό.
ε) μην έχετε καμία αμφιβολία περί του ποιοι θα είναι τα πρώτα "θύματα" των αντιδράσεων. Η φράση "και δαρμένος και κερατάς" δεν βγήκε τυχαία.
στ) τα λέγαμε καιρό πριν που πάει το πράγμα γενικώς και ειδικώς αλλά είχαμε φλομώσει στους μαλάκες με άποψη που κατείχαν τη μία και μοναδική αλήθεια. Μυαλό πάντως δε βάζουμε.

Μόνο ελάχιστους έχω δει να ασχολούνται με την πραγματική ουσία του προβλήματος η οποία ξεκινάει με ένα τεράστιο "γιατί;", αλλά όχι το "γιατί" που νομίζουν οι περισσότεροι. Μιλάω για ένα "γιατί" που ψάχνει να βρει τα βαθύετερα αίτια της τραγωδίας.
- Γιατί ένας άνθρωπος γίνεται φονταμενταλιστής ενώ θα μπορούσε να μην είναι;
- Γιατί ένας άνθρωπος που έγινε φονταμενταλιστής επιλέγει να πάει σε μια συγκεκριμένη ξένη χώρα;
- Γιατί σε αυτήν την ξένη χώρα αντί να ενσωματωθεί για ένα καλύτερο αύριο επιλέγει να γίνει τρομοκράτης;
- Γιατί ως τομοκράτης πλέον είναι αποφασισμένος να δώσει τη ζωή του με πρόσχημα έναν δήθεν απώτερο σκοπό;
Μήπως δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν όλοι αυτοί, ή μήπως κάτι άλλο τρέχει;

Στο Ιράκ μπορεί να υπήρχε ένας τωόντι δικτάτορας που να είχε υπάρξει και αρκετά σκληρός προς συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες (μιλάω για τον Σαντάμ), αλλά η πραγματικότητα είναι ότι υπήρχε ισορροπία (και μην μπερδευτεί κανείς ότι αυτό είναι δήθεν σχόλιο υπέρ του δικτάτορα, έτσι;). Μόλις ο δυτικός πολιτισμός έβαλε το χεράκι του (δις κιόλας) είδαμε τι έγινε. Όταν την δεκαετία του 80 προσπαθούσαν οι Σοβιετικοί να μπουν το Αφγανιστάν, ο δυτικός κόσμος "προπονούσε" (πάντα με το αζημίωτο) τους ταλιμπάν που τα κάνουν σήμερα γης μαδιάμ. Το ίδιο γίνεται τώρα και στην Συρία, το ίδιο έγινε την περασμένη πενταετία και στις περισσότερες χώρες του αραβικού κόσμου όπου είχαμε την λεγόμενη αραβική άνοιξη. Να πάρουμε το ενδεικτικό παράδειγμα της Αιγύπτου: κατόπιν "ανοίξεως" μπήκε ο εκλεκτός του δυτικού κόσμου. Μόλις έγιναν εκλογές όμως, δεν ψήφισαν μόνο τα πιο "εξευρωπαϊσμένα" (τρόπον τινά) βόρεια παράλια, ψήφισε και η ενδοχώρα και όπως όλοι θυμόμαστε είχαν βγει οι "αδελφοί μουσουλμάνοι". Ουπς, εκτός προγράμματος αυτό, ε; Δεν πειράζει, ξαναστήνουμε ένα πραξικόπημα και ρυθμίζουμε την κατάσταση. Μόνο που από την πολλή ρύθμιση ήρθε και η απορρύθμιση, διότι οι ιθύνοντες νόες λησμόνησαν ότι μετά την άνοιξη κάποια στιγμή έρχεται και ο χειμώνας.

Κι επειδή το ζήτημα είναι σφόδρα γεωπολιτικό, ο χειμώνας δεν έκατσε στους άραβες αλλά ήρθε στην Ευρώπη. Θέλω να πω ότι είναι καλό να θες να κάνεις μπίζνες (διότι ομιλούμε για ανάπτυξη ντε!) με δικτάτορες που δήθεν δεν βλέπεις ότι είναι δικτάτορες και πάει λέγοντας προκειμένου να τους πουλήσεις και τα όπλα και τα χημικά και την στρατιωτική εκπαίδευση, αλλά όταν διαταράσσεις την ισορροπία, η Φύση μας λέει έρχεται κάτι να την επαναφέρει και συνήθως αυτό το κάτι αποτελεί εξέλιξη της πρότερης κατάστασης. Και μην ξεχνάμε πως όσο τέρας κι αν γίνει το όρθιο άτριχο δίποδο, πάντοτε -μα πάντοτε- θα ελέγχεται από τους κανόνες της Φύσης.

Άνθρωποι που χρειάζονται μια ιδεολογική αιτιολογία προκειμένου να γίνουν καθεστώς, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους προκειμένου να αναλάβουν τα ηνία ακριβώς επειδή προηγουμένως ο δυτικός πολιτισμός τους είχε δείξει ότι είναι καλό να παίρνεις τα ηνία, είναι καλό να έχεις ισχύ και εξουσία, είναι καλό να βγάζεις λεφτά. Και όταν θες να πάρεις τα ηνία και να κάνεις και όλα τα υπόλοιπα, είναι από αρχαιοτάτων ετών πασίγνωστο ότι πρέπει να έχεις την πλέμπα μαζί σου. Είτε πολιτικοί, είτε στρατιωτικοί, είτε θρησκευτικοί ποιμένες μόνο έτσι επεβλήθηκαν ανά τους αιώνες. Το "χαλιφάτο" λοιπόν δεν κάνει τίποτε διαφορετικό από το να ακολουθεί την πεπατημένη: δίνει όραμα στους καταπιεσμένους, όπως πχ (κάποιους από) τους Παλαιστινίους, στους αδηφάγους όπως πχ (κάποιους από) τους Αφγανούς, στους πιο παραδοσιακούς και αυστηρούς όπως πχ (κάποιους από) τους Ιρανούς και πάει λέγοντας: εξάλλου όλοι οι "καλοί" χωράνε. Και έχοντας την στήριξη αυτών, δημιουργούν έναν πυρήνα που αποτελεί και την σφαίρα επιρροής τους και στο όνομα της προάσπισης των συμφερόντων αυτής της σφαίρας δρουν. Μόνο που έχουμε λησμονήσει ότι μια από τις πρώτες αρχές του Σύμπαντος είναι και ο νόμος της Αντίδρασης, η οποία ασκείται πάντοτε ως ίση και αντίθετη με τη Δράση που αρχικώς ασκήθηκε... Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η θρησκεία, ούτε η πολιτική, ούτε τίποτε άλλο. Το πρόβλημα είναι τα μυαλά από πίσω. Αν και ξέρω ότι από πολλούς μπορεί να παρερμηνευθεί (και μεταξύ άλλων να με περάσουν και για κουμμουνιστή -που ως γνωστόν δεν είμαι με κανέναν κερατά- θα το διακινδυνεύσω), το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός (ηλίθιε!). (Ναι, ποτέ δεν έκρυψα ότι τον Μπογιόπουλο τον γουστάρω και το συγκεκριμένο βιβλίο μαζί με το Δόγμα του Σοκ της Ναόμι Κλάιν είναι, νομίζω, ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί παγκοσμίως). Πάρα πολύ πρόσφατα έγραφα μια ανάλυση για το προσφυγικό, όπου μεταξύ άλλων εξηγούσα και για ποιους λόγους ακόμη κι αν πέσει ο φράκτης στον Έβρο θα συνεχίσει να θαλασσοπνίγεται κόσμος στο Αιγαίο.

Μπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο που όλοι ζουν αρμονικά; Που δεν υπάρχουν σύνορα και διενέξεις; Που δεν υφίστανται απαιτήσεις μιας ομάδας κατά μιας άλλης; Που ο οικονομικά αδύνατος στηρίζεται άνευ όρων από τον οικονομικά ισχυρό; Όχι βέβαια, σαφώς και δεν μπορείτε διότι απλούστατα τέτοιος κόσμος δεν υπήρξε ποτέ. Ή πιο σωστά, ακόμη κι όταν επιχειρήθηκε να υπάρξει σε "μικρόκοσμους" απέτυχε οικτρά. Δεν είναι τυχαίο ότι σφαγές γίνονται από αρχαιοτάτων χρόνων ακριβώς γι'αυτό το θέμα.
Πως θα επιτρέψουν πχ οι Αμερικάνοι έναν τέτοιον κόσμο; Μήπως δεν ήταν διαχρονικά οι Γερμανοί που έψαχναν για "ζωτικό χώρο"; Μήπως στην αρχαιότητα δεν ήταν οι Πέρσες ή μετέπειτα οι Αθηναίοι; Πως θα ζήσει η πολεμική βιομηχανία σε έναν τέτοιο κόσμο; Πως θα ζήσουν οι πολυεθνικές; Πως θα βγάζουν τα προς το ζην οι πτωχοί πλην τίμιοι βιοπαλαιστές CEO όπως εκείνο το μουνόσπερμα με το φάρμακο του AIDS; Δεν είναι δυνατόν ούτε Πολιτεία σαν του Πλάτωνα να υπάρξει, ούτε απόλυτη Δημοκρατία, ούτε τίποτε άλλο αντίστοιχο και αυτό πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας. Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος ανισοτήτων, όπου σε έναν τέτοιον κόσμο πρέπει να τηρούνται ισορροπίες και το πρόβλημά μας εδώ πέρα είναι ότι οι εν λόγω ισορροπίες έχουν διαταραχθεί οριστικά. Το πρώτο βήμα της επίλυσης ενός προβλήματος είναι το να κατανοήσεις την φύση του προβλήματος, και η φύση του κόσμου μας είναι και ο πυρήνας του προβλήματος.
Όλα τα άλλα απλώς έπονται, διότι όλα έχουν διαταραχθεί από την οικονομική αδηφαγία που υπάρχει, στο πλάισιο της οποίας πρέπει να δημιουργούνται "αγορές" προκειμένου να υπάρχουν νέα κέρδη και αυτό μας αναγκάζει να συνειδητοποιήσουμε ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ο άνθρωπος.
Σε αυτό το σημείο απλώς να υπενθυμίσω ότι και η τεράστια οικονομική κρίση που βιώνουμε πάνω στην ίδιαν λογική βασίστηκε: από τα σπίτια, που την είχαν δει όλοι νέοι Μαρξ και είχαν πιάσει την υπεραξία και την χτυπούσαν σαν χταπόδι αγοράζοντας πέντε και πουλώντας δέκα, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή έσκασε η φούσκα. Μια φούσκα, που ουαί κι αλοίμονο αν σκάσει και ως προς το δολλάριο διότι εκεί θα κλάψουν εκατοντάδες εκατομμύρια μανούλες.

Η φιλοσοφία είναι πάντοτε η ίδια: και έτσι -για να επανέλθουμε στο αρχικό θέμα μας- μέσα στο όλον της βλακείας ανάγνωσμα που έχω από το πρωί θαυμάσει, δεν έχω δει ούτε έναν να γράφει το απολύτως προφανές, ότι πίσω από όλα αυτά βρίσκεται το ένα και μοναδικό οικονομικό σύστημα που δημιουργεί οικονομικές κρίσεις, μετατοπίσεις πληθυσμών, ωσάν αυτές που βιώνουμε, σφαγές, πολέμους, τρομοκρατικές ενέργειες.
Έχουμε λησμονήσει ότι ο απελπισμένος δεν έχει τίποτε άλλο να χάσει και γι'αυτό ακριβώς διακινδυνύει τα πάντα. Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν αποτελεί αρχή του λεγόμενου Δυτικού Κόσμου.

Καλό είναι και πολλές φορές έχει έως και την πλάκα του να λέμε ότι ο δυτικός κόσμος είναι ό,τι μαλακία μας καπνίσει εννοώντας τα οικονομικά συστήματα, το δικαίωμα μόνο εγώ να σφάζω και να βομβαρδίζω κι όχι εσύ, το δικαίωμα εγώ να επιλέγω θρησκεία αλλά εσύ να μην μπορείς και πάει λέγοντας, μόνο που όλα αυτά αποδεικνύουν και πόσο πολύ έχουμε απομακρυνθεί από τον πραγματικό Δυτικό Κόσμο του Σωκράτη, των Δημοκρατικών Αξιών και Παραδόσεων της αρχαίας Ελλάδας, του Ρωμαϊκού Δικαίου, της Φιλοσοφίας, της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού, του Ανθρωπισμού, της Τεχνολογίας, της Αστροφυσικής, της Ιατρικής και τόσων άλλων μεγαλειωδών ανθρωπίνων ανακαλύψεων κι επιτευγμάτων. Μόνο που όλα αυτά χρειάζεται ν'ανοίξεις και κανά βιβλίο για να ξεστραβωθείς μάν-γκα μου, οπότε δύσκολα σου βάζω πάλι.

Κι επειδή το πρόβλημα οδεύει στην κορύφωσή του, και μόνο που πανθομολογουμένως σκεπτόμαστε πως το πρόβλημα ίσως λυθεί οριστικά με οργανωμένη (κοινή) στρατιωτική επέμβαση στην Συρία, δείχνει και το μέγεθος της αποτυχίας του δυτικού κόσμου, δείχνει την έκπτωση των αξιών, δείχνει τα χάλια της Ευρώπης και φυσικά εξηγεί για ποιον λόγο έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει.

Είναι πραγματικά τόσο απλό, που μάλλον γι'αυτό δεν γίνεται κατανοητό.
Χαίρετε.

ΥΓ. Λυπάμαι που δεν θα βάλω κάποιο από τα τωόντι πετυχημένα (πλην πικρά) σκίτσα για την γαλλική τραγωδία, μα θα (ξανα)επιλέξω την φωτογραφία του μικρού Aylan. Μόνο έτσι θα τιμήσω όλους τους νεκρούς αυτού του συστήματος.

 

Razor, 08-11-2015

...και παρόλο που εσχάτως μου έχουν έρθει όλα εντελώς ανάποδα σε σημείο έστω και... ημιμεταφορικώς να μην ξέρω καν τι ξημερώνει, τελικώς τους είδα τους φοβερούς και τρομερούς Καναδούς φίλους μας και ευτυχώς διότι από τα πρώτα λεπτά της βραδιάς κιόλας το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν το πόσο πολύ μου έχουν λείψει οι συναυλίες (διότι έχουν περάσει και φεγγάρια που μπορεί να πήγαινα και σε καμιά δεκαριά με δεκαπενταριά τον χρόνο). Αλλά ας τα πάρουμε με τη  σειρά.

Το πρώτο συγκρότημα της βραδιάς ήταν οι Endeless Recovery, μία σχετικά νέα μπάντα που τολμώ να πω ότι είναι πολλά υποσχόμενη. Το στυλ τους είναι thrash κι άγιος ο θεός, της παλαιάς γερμανικής σχολής (με πολλά στοιχεία από το χυμαδιό των Sodom θα έλεγα, αλλά και αρκετά τεχνικό, το οποίο

για την ηλικία τους είναι μάλλον εντυπωσιακό). Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ο πρώτος τους δίσκος δεν μου άρεσε πάρα πολύ, κυρίως επειδή θεωρώ ότι παραήταν χύμα ακόμη και για τα γούστα ενός παλιοthrasher. Ο δεύτερος όμως (που δυστυχώς δεν έχει βγει ακόμα και κακώς, διότι θα πούλαγαν αρκετές κόπιες) από όλα όσα έχουμε ακούσει δείχνει να έχει δουλευτεί πάρα πολύ από τα παιδιά (γκουχ, γκουχ... οκ, καλά μη βαράς, και από τον παραγωγό!) και γενικά δείχνει για έναν δίσκο πολύ πιο ώριμο, δεμένο, τεχνικό, γεμάτο. Τα άλματα προόδου που έχουν κάνει νομίζω ότι τα αποτύπωσαν και στην σκηνή, όπου ομολογουμένως ήταν εξαιρετικοί. Βεβαίως για να το προχωρήσω και λίγο παραπέρα, ομολογώ ότι θέλουν πολλά ψωμιά ακόμα για να γίνουν (από όλες τις απόψεις) Released Anger τους οποίους θεωρώ ό,τι καλύτερο στο είδος, αλλά αν μη τι άλλο είναι ακόμα πιτσιρικάδες.

Το δεύτερο συγκρότημα της βραδιάς δυστυχώς δεν ήταν οι Convixion και λέω δυστυχώς όχι μόνο επειδή  ήθελα να τους ξαναδώ πως και πως, αλλά και κυρίως επειδή ήμουν βέβαιος ότι θα έδιναν μεγάλη βάση σε τραγούδια του επερχόμενου δίσκου τους (Νίκο τελείωνεεεεεεεεεεε....) τα οποία (όχι

ότι δεν έχω ακούσει αρκετά αλλά) θα ήθελα πολύ να ακούσω στις τελικές τους εκτελέσεις. Δυστυχώς όμως και παρόλο που ο Νίκος το τράβηξε από τα μαλλιά κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία στιγμή μία αναποδιά με τον Μάνο τον ντράμερ τους ο οποίος ξέμεινε στην Κίνα (!!!) δεν τους επέτρεψε να συμμετάσχουν σε αυτό το τεράστιο live. Έτσι, κυριολεκτικώς την τελευταία στιγμή αντικαταστάθηκαν από τους Speedrush, ένα thrash συγκρότημα που οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ήξερα καν διότι αν και δείχνουν να έχουν αρκετά τραγούδια απ'όσο αλίευσα δεν πρέπει να έχουν κυκλοφορήσει κάτι. Η παρουσία τους οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν θετικότατη και στα υπέρ τους συγκαταλέγεται και το γεγονός ότι ειδοποιήθηκαν μόλις το προηγούμενο πρωϊ της συναυλίας. Επίσης οφείλω να ομολογήσω ότι μου άρεσε πολύ και η εξαιρετική διασκευή που επέλεξαν στο Fight (to stop the Tyranny) των Assassin, το οποίο συμπτωματικά είναι και το αγαπημένο μου τραγούδι από την συγκεκριμένη μπάντα.

Το τρίτο συγκρότημα που επίσης ήταν πολυαναμενόμενο ήταν οι Steamroller Assault, οι οποίοι ως προς εμένα δείχνουν να έχουν μία κατάρα: η πρώτη φορά που τους είχα δει ήταν σε ένα καλοκαρινό καταπληκτικό φεστιβαλάκι στην Καλλιθέα, όπου την στιγμή που έπαιζαν είχε έρθει ο Γρηγόρης Μπαξεβανίδης να εκσπερματώσει πάνω στο thrash το οποίο δεν χωνεύει με τίποτε με αποτέλεσμα με το ένα μάτι να βλέπω στην σκηνή και με το άλλο τον Γρηγόρη! Μια άλλη φορά που ήταν να τους δω ήταν στους Exciter όπου με το που μπαίνω το Underworld με βλέπει ο Γρηγόρης (ο Eat Metal) και μου

λέει "σε παρακαλώ, έχει γίνει μαλακία, έχουν ξεμείνει οι δύο από τους Exciter στο ξενοδοχείο" με αποτέλεσμα να τρέχουμε με τον Mad Putcher να πάρουμε τους δύο εκ των τεσσάρων για να μην καθυστερήσει η συναυλία, οπότε τι να πεις μετά; Ότι τους είδα μόνο στο τελευταίο... ενάμιση τραγούδι; Επίσης, δυο άλλες φορές που ήταν σχεδόν κανονισμένο να πάω να τους δώ, μου έκατσαν όλα τα ανάποδα και έφευγα για δουλειά και τους έχανα. Έτσι, η μοναδική φορά που τους είχα δει ολόκληρους ήταν στην απίστευτη συναυλία των Brocas Helm στο Ηράκλειο, όπου μάλιστα είχα γνωρίσει και από κοντά τον Witchkiller ο οποίος μιλάμε ότι είναι τρομερή περίπτωση παληκαριού: δώστου βρώμα και δυσωδία των 80s και του'χεις πάρει την ψυχή. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι έχει μεσολαβήσει και μια μέητζορ αλλαγή στο "ρόστερ" της μπάντας, συν το ότι επίκειται (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!) και νέος δίσκος, ε, δεν ήθελε και πολύ να είμαι έτοιμος να βραχώ από τη χαρά μου. Και οφείλω να ομολογήσω ότι δικαιώθηκα για την ανυπομονησία μου. Οκ, κάποιοι ισχυρίζονταν ότι στα πρώτα δύο τραγούδια οι κιθάρα δεν ακουγόταν καλά. Δεν ξέρω αν εγώ έχω κάποιου είδους βιονικό αφτί, αλλά εμένα μια χαρά μου έφτανε. Έπαιξαν ένα πανέμορφο play list, το οποίο θα χαρακτήριζα τυπικό Steamroller Assault ως προς τη βρωμιά που κουβάλησε στον ήχο. Το πιο ωραίο όμως ήταν ότι και η ίδια η μπάντα όσο πέρναγε η ώρα έδειχνε να ανεβάζει και στροφές και διάθεση (όπου και μόνο τη φάτσα του Witchy να παρακολουθείς δηλαδή το καταλαβαίνεις άνετα. Νομίζω ότι είναι από τους πιο εκφραστικούς ανθρώπους που έχω δει πάνω στην σκηνή από ελληνική μπάντα). Γενικά η εμφάνισή τους ήταν εξαιρετική, παρόλο που οφείλω να ομολογήσω ότι είχα κάποια θεματάκια προσαρμογής στο θέμα της φωνής, αφού ουσιαστικά η μπάντα έχει αλλάξει χαρακτήρα σε μεγάλο βαθμό (και αυτό δεν το λέω ως επίκριση). Γενικά, πήδησαν. Δεν χρειάζεταινα πούμε κάτι άλλο.

Και πλέον φτάνουμε στους Razor... Ντάξει, τι να πεις πια. Θυμηθήκαμε τα νιάτα μας. Και μόνο αυτό αρκεί. Αν κι εδώ που τα λέμε, δεν πρέπει να ήμασταν μόνο εμείς. Σε κάποια φάση που ήμουν στα κάτω "διαζώματα" με τον Witchy και τα λέγαμε λίγο πέρασε ο Campagnolo με το μπάσο του, με ένα χαμόγελο μέχρι τ'αφτιά (κυριολεκτικά). Ήμασταν 3-4 άτομα εκεί όπου δεν θυμάμαι να του είπε κανείς κάτι πολύ συγκεκριμένο πέραν κάποιων χαμογελαστών "hi" όπου ο τύπος γυρνάει μέσα στην τρελή χαρά και μας λέει "there are gonna be many surprises tonight guys". Μιλάμε ότι σε φτιάχνουν κάτι τέτοια και δεν αναφέρομαι στις "εκπλήξεις", διότι όταν όντως βλέπεις μια τέτοια μπάντα από τα 80s η οποία αποτελούσε μυθικό όνομα από μόνο του είναι έκπληξη. Αυτό που σε φτιάχνει είναι αυτή η χαρά που έβλεπες στον άλλον (και την οποίαν ομολογώ ότι σε όλη τη συναυλία είδαμε σε όλα τα μέλη της μπάντας) και πραγματικά σε κάνει να συνειδητοποιείς πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό που έκαναν όλες αυτές οι μπάντες σε τόσο δύσκολες εποχές και μέσα από πολλές αντιξοότητες, να βγάζουν κάτι που σου μιλάει διαχρονικά στην ψυχή και να βλέπουν την αναγνώριση και τις ευχαριστίες τόσες δεκαετίες μετά. Δεν ξέρω αν οι Razor είχαν έρθει ποτέ στην Ευρώπη όταν ήταν στα ντουζένια τους αλλά δεν το νομίζω. Εικάζω ότι πρέπει να είναι πολύ πρόσφατο φρούτο αυτό και μάλλον γι'αυτό ήταν τόσο ικανοποιημένοι από την υποδοχή του κόσμου. Και αυτό που γράφω είναι πολύ σημαντικό διότι ο κόσμος υποσυνείδητα έχει πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού του μπάντες όπως οι Maiden, οι Metallica, οι Judas Priest κλπ, δηλαδή μπάντες με δεκαετίες δισκογραφικής παρουσίας, υποστήριξη κλπ και οι οποίες δεν το έχουν σε τίποτα να "πηδάνε" ωκεανούς και να βρίσκονται σε άλλες ηπείρους. Δεν είναι έτσι όμως. Οι Razor για παράδειγμα είναι ένα συγκρότημα που ήταν πάντοτε underground (όπως και η πλειοψηφία του metal άλλωστε), που έχει να βγάλει δίσκο από το μακρινό 1997 και που στο ενδιάμεσο ήταν για αρκετά χρόνια διαλυμμένο κιόλας ως λογική συνέπεια όλου του δύσκολου παρελθόντος από το οποίο προερχόταν, οπότε όλη αυτή η αγάπη του κόσμου είναι η καλύτερη πληρωμή. Ας περάσουμε όμως στην συναυλία...

Στην αρχή βγήκε το τρίο έξω, δηλαδή ο Campagnolo με τον Carlo και τον Johnson στα ντραμς, γεγονός που προφανώς και υποδήλωνε αυτό που υποψιαζόμουν: θα ξεκίναγε με instrumental οπότε ο πιθανότερος "στόχος" ήταν το Evil Invaders, όπερ και εγενετο: Nowhere Fast για "εισαγωγή" με το πολυαγαπημένο Cross Me Fool να ακολουθεί και δυστυχώς εξαρχής διαπίστωσα που θα κυμαίνετο η συναυλία: στο ανηλεές ξύλο που έπεφτε από κάτω, όπου έχω δει πολλά και πολλά αλλά πιστέψτε με τέτοιο ξύλο δεν ξαναθυμάμαι (αρκεί να σας πω ότι σε διάφορες φάσεις έτσι όπως είχα μετατοπιστεί πίσω γέλαγα έτσι όπως σαβουριαζόταν κόσμος κάτω με κάθε πόζα αν και ιδίως με τη μούρη. Γενικά δεν το κρύβω ότι το mosh pit το θεωρώ πολύ μεγάλη μαλακία, αλλά τι να το κάνεις;). Αφού να σκεφτείτε, γινόταν τόσο πολύ το σώσε που με δυσκολία τράβηξα κάποιες φωτογραφίες! Τέλος πάντων, έπεσε τόσο ξύλο και η ένταση ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπορώ να θυμηθώ με την καμία όλα τα τραγούδια, οπότε ας καταγράψω όσα μου έρχονται:  Από το Evil Invaders τα Nowhere Fast, Cross Me Fool, Evil Invaders, Iron Hammer, Speed Merchants, Cut Throat και νομίζω στο τέλος το Legacy of Doom. Από το Executioner's Song τα Τake this Torch, Fast and Loud, City of Damnation, Hot Metal, από το Violent Restitution το ομώνυμο, Behind Bars, από το Shotgun Justice το Stabbed in the Back και ίσως κανά ακόμα που αδυνατώ να θυμηθώ, από το Malicious Intent νομίζω δεν έπαιξαν τίποτε, ενώ από το Shotgun Justice επίσης δεν θυμάμαι. Όσον αφορά το Open Hostility κάτι έπαιξαν αλλά δεν θυμάμαι τι! Τέλος, έπαιξαν και το εξαιρετικό Goof Soup από το καταπληκτικό Decibels (από το οποίο νομίζω ότι θα μπορούσαν να είχαν προσθέσει κανά δυο ακόμα, αλλά δεν πειράζει ). Να σημειώσω δε, ότι το Take this Torch το έπαιξαν δύο φορές και αυτό διότι τους πιάσαμε στον ύπνο! Και τι εννοώ: δεν ξέρω αν συνηθίζουν να μην παίζουν enchore ή εμείς τους είχαμε καθηλώσει τόσο πολύ που δεν τους πήγαινε η καρδιά να μας αφήσουν στη μέση και το πήραν σερί, αλλά όταν έπαιξαν και το Evil Invaders στο τέλος που ήταν και το λογικό enchore της συναυλίας αλλά ο κόσμος απαιτούσε κι άλλο, οι Razor μας υποσχέθηκαν ότι πάνε για ένα λεπτό μέσα και θα ξαναβγουν "for one more" και προφανώς όχι τόσο για να πάρουν μια ανάσα αλλά για να συνεννοηθούν τι θα έπαιζαν. Τελικά το one more ήταν two more, όπου το πρώτο ήταν αν δεν με απατά η μνήμη μου το Legacy of Doom για το οποίο ο Carlo εμμέσως μας είπε ότι είχαν να το προβάρουν κάτι χρόνια και το δεύτερο ήταν το Take this Torch (ξανά), για το οποίο ο Carlo μας "εκμυστηρεύθηκε" κιόλας κάτι πολύ ενδιαφέρον: ότι σε όλα τα χρόνια των Razor ήταν μόλις η δεύτερη φορά που η μπάντα αναγκάστηκε από τον κόσμο να παίξει δεύτερη φορά το ίδιο τραγούδι. Αυτό αν μη τι άλλο κάτι δείχνει για τον παλμό της συναυλίας. Παρεμπιπτόντως να σημειώσω και το εξής: αρκετά νωρίς στη συναυλία, ο Carlo εμφανώς ενθουσιασμένος από την υποδοχή του κόσμου γύρισε στον Campagnolo και του λέει ότι εδώ πέρα πρέπει να ξαναέρθουμε σύντομα.

Θα ήθελα να κάνω σε αυτό το σημείο μια απαραίτητη αναδρομή στο παρελθόν: οι Razor ήταν πάντοτε ένα συγκρότημα που έβγαζε αλητεία μέσα από τη μουσική του και όταν λέω αλητεία το εννοώ σχεδόν κυριολεκτικά: η πλειψοφία των τραγουδιών τους μιλάει για ξυλίκια στους από 'δώ ή τους από 'κεί, είχαν και πολλή hardcore θεματολογία αναφορικά με κόντρες με ρουφιάνους της αστυνομίας κι έτσι και γενικά περνούσαν πάντοτε ένα αρκετά σκληρό image. Η αλήθεια πάντως είναι ότι με αυτά που είδα την Κυριακή, το μόνο που μπορώ να πω γι'αυτούς είναι ότι παίζει να είναι καταπληκτικά παιδιά (και ιδίως ο Carlo με τον Campagnolo που ήταν οι πιο εκδηλωτικοί απέναντι στον κόσμο).
Γενικά, ήταν μια συναυλία που σίγουρα θα μας μείνει για τα καλά χαραγμένη στη μνήμη. Οι εκτελέσεις των κομματιών ήταν τουλάχιστον καταπληκτικές σε σημείο να συγκινούμαι που έβλεπα να παίζονται μπροστά μου κάποια συγκεκριμένα τραγούδια με τα οποία μεγάλωσα και σε όλα αυτά βοήθησε απίστευτα η τρομερά ζωηρή εμφάνιση της μπάντας, η οποία μας χάρισε (έτσι όπως το υπολόγισα) σχεδόν ένα γεμάτο δύωρο, το οποίο αν αναλογιστούμε τους κυριολεκτικά εξοντωτικούς ρυθμούς των συγκεκριμένων κομματιών μάλλον πρέπει να μας κάνει να πιστέψουμε στα θαύματα, αφού κάποια άλλη μπάντα πιθανώς να είχε καταρρεύσει.

Για το τέλος, θα αδράξω μιαν αφορμή να πω κάτι σε σχέση με κάτι που άκουσα να λένε κάποιοι πριν τη συναυλία και μιλάω στην επιθυμία να έβλεπαν τους Razor με τον "σκύλο" (Sheepdog) όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. κατ' αρχήν θεωρώ αστείο να μην ξέρεις τι πρόκειταινα δεις (ιδίως στην εποχή του ίντερνετ) αλλά ας το παραβλέψουμε. Το χειρότερο είναι αυτή η ανεξήγητη προσκόλληση με τα παλιά. Ναι, οκ, όλοι μας με τους Razor με τον Sheepdog μεγαλώσαμε (προφανώς και δεν υπάρχουν εναλλακτικές κυκλοφορίες των πρώτων δίσκων με τον Bob στη φωνή), όμως όπως τόνισε (και όχι τυχαία προφανώς) ο Carlo (αν και μπέρδεψε λίγο τη χρονιά, δεν πειράζει όμως) ο Bob είναι με το συγκρότημα από το 1989, ήδη 25 χρόνια δηλαδή. Ο Sheepdog μπορεί να έβγαλε δύο δίσκους παραπάνω (πέντε έναντι τριών) και σίγουρα πολύ καλύτερους αλλά έμεινε μόνο μια πενταετία στην μπάντα και συν τοις άλλοις δεν θυμάμαι να είχε και καμιά άλλη προσφορά πέραν της τωόντι χαρακτηριστικής φωνής του. Να πω, λοιπόν, σε αυτό το σημείο κάτι που εδώ και χρόνια έψαχνα μια αφορμή να το γράψω. Κάπου στο 2000 και επί τη ευκαιρία της κυκλοφορίας των Motorhead, We are Motorhead, θυμάμαι που διάβαζα μια συνέντευξη με τον Lemmy σε ένα από τα γερμανικά έντυπα (Metal Hammer, Heavy oder Was?, Rock Hard όπου δίχως να βάζω το χέρι μου στη φωτιά πρέπει να ήταν το χάμστερ). Σε κάποιο σημείο της συνέντευξης, λοιπόν, ο "δημοσιοκάφρος" ρωτάει τον Lemmy (ή πιο σωστά πετάει τη μαλακία του) "υπάρχει περίπτωση να δούμε ποτέ τους Motorhead με την αυθεντική σύνθεση;" (να σημειώσω ότι ακόμη δεν είχε ξεκινήσει η μάστιγα των επανασυνδέσεων). Οπότε γυρνάει ο Lemmy προφανώς άνετος αλλά αρκετά εκνευρισμένος από την μαλακία που έπρεπε να αντιμετωπίσει και απαντάει εντελώς φυσιολογικά του τύπου το εξής: "ο Fast Eddie ήταν κιθαρίστας για 6 χρόνια (76-82). O Phil Campbell είναι ο κιθαρίστα από το 83, για 17 (τότε) ολόκληρα χρόνια. Οπότε ποια είναι τελικά η αυθεντική σύνθεση;" (ακόμη βλέπω τον Γερμαναρά όταν κλείνω τα μάτια να ρουφάει απολαυστικά το πουλί του Lemmy στο άκουσμα μιας τέτοια απάντησης την οποίαν δεν θα ξεχάσω ποτέ). Κάτι τέτοιο ισχύει και με τους Razor αλλά και τους κάθε Razor φυσικά. Όταν έχεις έναν άνθρωπο ο οποίος είναι στην μπάντα επί σχεδόν 25 χρόνια έχοντας φάει όλα τα σκατά αυτά τα χρόνια, δεν συζητάς αν θα εμφανιστούν με κάποιον άλλον, όποιος κι αν είναι αυτός ο άλλος. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι, εδώ ο κόσμος αδυνατεί να αναγνωρίζει ότι πχ το Decibels είναι δισκάρα μόνο και μόνο επειδή δεν τραγουδάει ο Sheepdog, και θα κάτσει να αναγνωρίσει τα πιο απλά; Σωστό κι αυτό.
Κι εδώ που τα λέμε, αν εξαιρέσουμε ένα ζώο που είχα δίπλα μου που παρίστανε τον εμπειρογνώμωνα περί το thrash που ό,τι κι αν έπαιζαν ήθελε να είχαν παίξει κάτι άλλο, δεν είδα και κανέναν άλλον που να μην γούσταρε και με... αυτήν την σύνθεση, κάτι που δείχνει ότι μια μπάντα τραβάει επειδή είναι καλή η σύνθεσή της και όχι επειδή είναι η αυθεντική ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Αντί επιλόγου θα κάνω μια ημιαναδρομή. Οι Razor ήταν ανέκαθεν τέτοιας πάστας συγκρότημα που θα μπορούσαν κάλλιστα να συγκαταλέγονται στους πολύ μεγάλους του thrash. Χειμαρρώδεις, τεχνικότατοι, ασταμάτητοι, ακούραστοι. Ακόμη και στις μέτριές τους στιγμές τα έσπαγαν ανηλεώς. Πολλοί τους θεωρούσαν μονοδιάστατους, αλλά όχι οι οπαδοί τους που έβλεπαν στους Razor μια πολύ έντιμη μπάντα που πήγαινε ενάντια στο ρεύμα, που έμενε σταθερό σε κάποιες "παραδοσιακές αξίες" (και μουσικής και εμφάνισης, και να είστε σίγουροι ότι τα πλήρωσαν αμφότερα). Επίσης, οι Razor είχαν την μεγάλη... ατυχία να είναι Καναδοί. Οι Καναδοί, βλέπετε, δεν συμμετέχουν ούτε σε Big Four, ούτε σε Clash of the Titans και πόσα άλλα πιασάρικα, αφού  ως Καναδοί δεν είχαν ποτέ το ίδιο προμοτάρισμα με τους Αμερικάνους (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους Anvil. Όποιος έχει δει το απίστευτα συγκινητικό dvd τους έχει καταλάβει πολλά επί τούτου). Παρόλ'αυτά αν και είναι σαφώς συγκρότημα που θα άξιζε να παίζει μπροστά σε χιλιάδες κόσμο όπως πολλά άλλα (αρκετά εκ των οποίων δεν φτουράνε μία μπροστά τους), δυστυχώς παίζουν μπροστά σε μερικές εκατοντάδες. Παραταύτα, δείχνουν ξεκάθαρα ότι γουστάρουν αυτό που κάνουν και εκτιμούν αυτό που λαμβάνουν. Αυτό τους καθιστά έντιμους και πολύ σημαντικούς.
Και χαίρομαι σαν μικρό παιδί μπροστά στο βάζο με τα γλυκά να παρευρίσκομαι σε τέτοια live, αντί να βλέπω "επαγγελματικές" εμφανίσεις.

Καλά ήταν.
Πραγματικά πολύ καλά.
Θυμηθήκαμε τα νιάτα μας.

Τα περί φρακτών φαντάσματα και λοιπά ανέκδοτα της σύγχρονης καθημερινότητας.

Θα ξεκινήσω με αυτό που αρχικώς υπολόγιζα να κλείσω το παρόν σενδονάκι και ο λόγος είναι ότι θέλω να προβοκάρω. Παρακολουθείστε το διότι έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον (μικρούλι είναι κιόλας). Αν και είναι προφανώς αμερικάνικο να είστε σίγουροι ότι αντικατοπτρίζει πλήρως και την ελληνική νοοτροπία, ακριβώς όπως θα μας απασχολήσει κι εδώ.



Εδώ και αρκετές μέρες και με αφορμή την συνεχιζόμενη ασύλληπτη τραγωδία με τους πρόσφυγες (αλλά και τους λαθρομετανάστες παλαιότερα, μην τους ξεχνάμε κι αυτούς διότι εξίσου άνθρωποι είναι και ναι, εξακολουθώ να χρησιμοποιώ το πρόθεμα λάθρο- παρά τις politically correct επιβολές πολλών τσολιάδων εις τους όρχεις μας, διότι είναι απλώς μια ανώδυνη λέξη και τίποτε άλλο), διαβάζω για ένα κλασικό διαδικτυακό κίνημα (sic) που απαιτεί να πέσει ο φράκτης στον Έβρο για να περνάνε πιο άνετα οι πρόσφυγες από 'κεί. Τυπικός διαδιχτυακός αχχτιβυζμός από του καναπέως, ουτως ειπείν εντελώς για κανά πέος.

Ελάχιστα ν'ασχοληθεί κανείς θα διαπιστώσει ότι ο περιβόητος φράκτης στον Έβρο (από τη Νέα Βύσσα έως τις Καστανιές) δεν πιάνει όλη τη συνοριακή γραμμή αλλά ουσιαστικά εκτείνεται για λίγο παραπάνω από 10 χιλιόμετρα (κατ' άλλες μετρήσεις 12), δηλαδή για όλη εκείνη την συνοριογραμμή που ο ποταμός Έβρος βρίσκεται μέσα σε αμιγώς τουρκικό έδαφος και τα ελληνικά σύνορα βρίσκονται "εκτεθειμένα" σε τυχόν εισβολή από άρματα και στρατό της γείτονος.
Θα μου πείτε βέβαια (ανά περίπτωση είτε αθώα σκεπτόμενοι, είτε αφελώς, είτε σχεδόν με αυθόρμητη αντιδραστικότητα) ότι το συγκεκριμένο τμήμα του Έβρου είναι πιο εύκολο για πέρασμα διότι το κομμάτι του που είναι στην Τουρκία είναι αφύλακτο και προφανώς με γέφυρες, έτσι δεν χρειάζεται να περνάνε μέσα από το ποτάμι.
Πράγματι, αν πιστέψουμε το google earth, το συγκεκριμένο τμήμα δείχνει να εχει δύο γέφυρες, άρα λογικά θα έπρεπε όλοι οι πρόσφυγες να περνάνε από 'κεί. Περιέργως όμως, όλα τα προηγούμενα χρόνια ακούγαμε για πνιγμούς που προφανώς έχουμε λησμονήσει αλλά και για κάτι άλλο ακόμη σημαντικότερο, που εξίσου έχουμε λησμονήσει και θα μας απασχολήσει λίγο παρακάτω. Η κοινή λογική λέει, λοιπόν, ότι κατά τα παρελθόντα έτη, κάποιοι περνούσαν από την ξηρά και κάποιοι από το ποτάμι και αυτό διότι ερχόμενος ένας πρόσφυγας ή λαθρομετανάστης δεν είναι σε θέση να γνωριζει την γεωγραφια της περιοχής και μάλιστα μάλλον θα θεωρούσε λογικό να μπει σε μιαν άλλη χώρα δίχως να τον δουν οι συνοριακές δυναμεις της (αστυνομικές ή στρατιωτικές) άρα από ένα πιο επικίνδυνο πλην λιγότερο φυλασσόμενο μέρος. Συνεπώς η πτώση του φράκτη δεν μας λύνει το πρόβλημα και το τονίζω αυτό διότι αρκετές μαλακίες έχω διαβάσει τις τελευταιες μέρες. Μάλιστα, προς επίρρωσιν τούτου θα προσθέσω και τα υπόλοιπα που θα διαβάσετε στην συνέχεια.

Στον Έβρο υπάρχει και ένα δεύτερο κομμάτι όπου το ποτάμι βρίσκεται μέσα στην Τουρκία και αναφέρομαι στις Φέρες που βρίσκονται νοτιότερα. Εκεί εξ'όσων γνωρίζω φράκτης δεν υφίσταται. Άρα αφού θα έμπαιναν από την πάνω "είσοδο" αν αυτή ήταν ανοικτή, για ποιον λόγο δεν μπαίνουν από την κάτω "είσοδο" που είναι ανοικτή; Μήπως -λέω εγώ ο αφελής- επειδή δεν παίζει ρόλο;
Να το πάμε παρακάτω το θέμα για να γινει πιο κατανοητό: το να μην είναι σε θέση οι γυναίκες να σκεφτούν κάποια πράγματα, το κατανοώ απόλυτα, αλλά το να μην μπορούν να τα σκεφτούν άντρες που έχουν κάνει θητεία στον στρατό, το θεωρώ γελοίο. Διότι δεν χρειάζεται καν να έχεις υπηρετήσει στον Έβρο για να γνωρίζεις ότι τα ναρκοπέδια δεν βρίσκονται σε σημεία που είναι το ποτάμι (όπου ειρήσθω εν παρόδω να πω ότι δεν μιλάμε για ένα ποτάμι της πλάκας), αλλά κυρίως στα ελεύθερα πεδινά (και γενικότερα εκεινα που θεωρούνται πιθανά για εισβολή) και αυτά τα δύο για τα οποία ομιλούμε είναι δύο εξ αυτών.
Βεβαίως θα μου πείτε ότι εδώ και περίπου μία εικοσαετία περίπου η Ελλάδα έχει υιοθετήσει την Συνθήκη της Οττάβα, όμως από μια μικρή έρευνα που έκανα στο διαδίκτυο διαπίστωσα ότι η Ελλάδα παραείχε πολλές νάρκες και μάλλον δεν έχει ολοκληρώσει την εκκαθάριση των συνόρων της. Σε αυτό το σημείο, λοιπόν απλώς να υπενθυμίσω πόσες φορές έχουμε διαβάσει στο παρελθόν για θανάτους και διαμελισμούς από κάποια "αδέσποτη" νάρκη ανθρώπων που επιχειρούσαν να εισέλθουν κυριολεκτικώς και μεταφορικώς νύχτα στη χώρα μας.

Φυσικά δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος που να διαννοηθεί να σκεφτεί ότι η γνωστή ανθρωπιστική κυβέρνηση Αντωνίου Σαμαρά_ έβαλε τον φράκτη για να προστατέψει τους λαθρομετανάστες από τα ναρκοπέδια. Προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι εάν ήξερε ότι δεν θα υπόκειτο κατακραυγή θα φύτευε κι άλλες (το οποίο μην ξεχνάμε ότι αποτελεί και πάγια θέση της Χρυσής Αυγής). Και μόνο, όμως, το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος φράκτης ενδεχομένως να προστατεύει από παλαιές αδέσποτες νάρκες, για'μένα αποτελεί σημαντικότατο λόγο για να μην πέσει, μην πω ότι και μόνο γι'αυτόν τον λόγο ίσως να ήταν καλό να φτιαχτεί φράκτης και στο άλλο σημείο. Αρκετούς θανάτους έχουμε, μην επιδιώκουμε κι άλλους.
Βέβαια, εδώ ο συνηθισμένος αντιδραστικός θα σπεύσει να θριαμβολογήσει ότι στο παρελθόν οι νεκροί ήταν μερικές δεκάδες ενώ τώρα είναι εκατοντάδες υπονοώντας ότι τα "παλαιότερα περάσματα" ήταν ασφαλέστερα. Τι να απαντήσεις πια σε τέτοιο οχετό βλακείας. Όταν έρχονταν μερικές εκατοντάδες κάθε μήνα, οι νεκροί ήταν δεκάδες. Τώρα που έρχονται μερικές χιλιάδες κάθε μέρα όμως, οι νεκροί έχουν αυξηθεί και σε όλη αυτή τη νεκρολογία που διαβάζουμε καθημερινά, ουδείς υπολογίζει το ποσοστό (διότι εδώ που τα λέμε, τι σημασία έχει κιόλας. Και μια ζωή να χαθεί, αυτό ειναι που μετράει και όχι οι ξεφτιλισμένοι οι αριθμοί).

Να το πούμε αλλιώς: το να πάει η οποιαδήποτε κυβέρνηση και να ρίξει τον φράκτη αυτόν σημαίνει ότι διαθέτει την πολιτική βούληση να αντιμετωπίσει την μείζονα ανθρωπιστική κρίση με τους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες (και ξαναλέω, η λέξη λαθρομετανάστης δεν είναι ούτε μειοτική, ούτε προσβλητική αλλά απλώς περιγραφική της κατάστασης αυτών των ανθρώπων). Εάν όμως η κυβέρνηση διαθέτει την πολιτική βούληση, τότε μπορεί πολύ εύκολα να τους συγκεντρώνει (εάν μιλάμε πάντοτε για τον Έβρο) στα υπάρχοντα δύο συνοριακά φυλάκια και να τους καταγράφει εκεί. Δεν χρειάζεται να πέσει κανένας φράκτης για να γίνει κάτι τέτοιο, έλεος πια με τις μπούρδες. Όμως, δυστυχώς και για εμάς ως χώρα, και για ολόκληρο τον δυτικό κόσμο για την κατάντια του αλλά κυρίως και για τους ανθρώπους αυτούς, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο και αδύνατον να επιλυθεί διότι εμπεριέχει έναν παράγοντα που είθισται να ξεχνάμε να συμπεριλάβουμε. Και μιλάω για την Τουρκία.

Ακόμη κι αν η κυβέρνηση απευθύνει ανοικτή πρόσκληση σε όλους τους ταλαιπωρημένους αυτής της Υφηλίου, ακόμη κι αν επιδείξει όλη την καλή διάθεση να διαχειριστεί το πρόβλημα ή τουλάχιστον να καταβάλει τις μέγιστες δυνατές προσπάθειες προς αυτήν την κατεύθυνση, θα κάνει απλώς μια τρύπα στο νερό διότι πάντοτε οι Τούρκοι θα περνάνε τον κυριότερο όγκο των μεταναστών μέσα από το Αιγαίο και ο λόγος που το κάνουν αυτό είναι ακριβώς αυτός τον οποίον παρακολουθούμε εδώ και πολύ καιρό: για να πεθαίνει κόσμος.
Έχουμε ξαναγράψει κατά το παρελθόν πολλά πράγματα περί του τι παίζεται στο Αιγαίο για γεωπολιτικά ζητήματα και κυρίως για τις άοκνες προσπάθειες των Τούρκων να αμφισβητήσουν την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο. Η αμφισβήτηση αυτή (βλέπε ενδεικτικά εδώ κι εδώ) μπορεί να γίνει με πλήθος τρόπων όπως για παράδειγμα οι υπερπτήσεις στο Αιγαίο, μπορεί όμως να γίνει και διά της εξωθήσεώς μας στην έκφραση αδυναμίας να ελέγξουμε την επικράτειά μας. Και οι Τούρκοι ξέρουν πολύ καλά ότι το Αιγαίο είναι μια θάλασσα που δεν μπορεί να ελεγχθεί εύκολα, ούτε καν με τις μεγαλύτερες ναυτικές δυνάμεις και αυτό διότι δεν είναι θέμα απλής έκτασης αλλά συνδυασμός έκτασης και γεωγραφικών ιδιαιτεροτήτων. Για να το σπάσουμε σε πενηνταράκια λοιπόν, οι Τούρκοι δημιουργούν συνεχώς ανθρωπιστικές κρίσεις ωσάν αυτές με τους πρόσφυγες που πνίγονται ακριβώς για να μας αναγκάσουν να ζητήσουμε βοήθεια και ήδη το έχουμε κάνει μία φορά με την FRONTEX κατά το παρελθόν, ενώ στις μέρες που διανύουμε το θέσαμε και δεύτερη και ω, του θαύματος, οι Γερμανοι έθεσαν θέμα για κοινές περιπολίες με τους Τούρκους εντός ελληνικής επικράτειας, δηλαδή με λίγα λόγια έθεσαν πλαγίως ζήτημα αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο δηλαδή αυτό που επιμονα επιδιώκει η Τουρκία. Σε αυτό το θέμα (που σας εγγυώμαι ότι οσονούπω θα σκάσει με μεγαλύτερη ένταση) να ξέρετε ότι τυχόν κοινές περιπολίες θα ανακουφίσουν οικονομικά τις χώρες που συμμετέχουν στην ευρωπαϊκή δύναμη της FRONTEX, ήτοι τους δανειστές μας και αν διαβάζετε προσεκτικά πίσω από τις γραμμές, έχουν αρχίσει ήδη εδώ και καιρό τα φωνούλες (ακόμη χαμηλές και κυρίως μέσω λαγών ακριβώς για να κόψουν αντιδράσεις) ότι δεν είμαστε ικανοί να φυλάξουμε τα σύνορά μας. Οπότε καταλαβαίνετε τι έχει να παιχτεί το προσεχές (όχι ιδιαίτερα μικρό) διάστημα.
Πρέπει, συνεπώς, να κατανοήσουμε ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με πτώσεις φράκτη και άλες τέτοιες παρεεμφερείς "προτάσεις". Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από την Ελλάδα και η χώρα μας δεν μπορεί να ανταπεξέλθει μόνη της στην αντιμετώπισή του.

Για εμένα, λοιπόν, ο διαχρονικά ευαίσθητος ελληνικός κόσμος του διαδικτύου (μα τι έκπληξη) απλώς βρήκε μια εύκολη λύση να πετάξει τη μαλακία του δείχνοντας την υποτιθέμενη ανθρωπιά του, κοινώς παπάρια μάντολες (και με νομίζετε ότι επέλεξα τυχαία την σημερινή ημέρα που έχει καθοριστεί για τον αχτιβυζμό της Απλής Μεθόδου των Τριών -βλ. αμέσως προηγούμενη ανάρτηση). Και η εν λόγω ανθρωπιά του διαδικτύου μιας μορφής Απλή Μέθοδος των Τριών είναι.

Να πάω τώρα και στις λύσεις που θα έκανα εγώ αν πέρναγε από το χέρι μου;
Κατ' αρχήν, πρέπει να καθοριστεί τρόπος και μέρος εισόδου και υποδοχής κι εν συνεχεία οπως σωστά έχει ειπωθεί από πολλούς (αν και όπως είπαμε με εσφαλμένη αφορμή) πρέπει να γίνεται συγκέντρωση και καταγραφή και φυσικά όχι σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκεντρώσεως αλλά με πραγματικά σύντομες διαδικασίες οι οποίες βέβαια προϋποθέτουν ένα σοβαρό κράτος... και δεν θέλω σχόλια. Κοινώς, όπως τους παίρνουμε και τους πηγαίνουμε αλλού μέσα σε μια μέρα (διοτι ναι, αν δεν το γνωρίζετε, αυτό κάνουμε) κάπως έτσι να έχουμε τη δυνατότητα να τους πάμε κι αλλού. Που;
Εδώ είναι το ενδιαφέρον, όμως, που θέλω να θέσω στην συνέχεια είναι και το πιο σημαντικό, διότι η Ελλάδα υπάρχει τρόπος να ωφεληθεί πραγματικά από αυτήν την κατάσταση και ο τρόπος είναι απλός: να τους προσφέρει μόνιμη διαμονή αλλά με αυστηρότατες προϋποθέσεις, και τι εννοώ...
Ας μη γελιώμαστε, υπάρχουν αμέτρητα σπίτια (κάποια ίσως όχι ιδιαίτερα καλά για κατοίκηση κιόλας αλλά που να επισκευάζονται) σε ολόκληρη τη χώρα. Υπάρχουν αναρίθμητα χωριά εγκαταλειλημένα, νησάκια τόσο μικρά που κανείς δεν τους δίνει σημασία και είναι διάσπαρτα σε όλο το Αιγαίο. Η χώρα έχει μέρη που έχουν τουλάχιστον βασικές υποδομές (ακόμη κι αν μιλάμε και για κουφάρια κτιρίων τα οποία όμως μπορούν να επισκευαστούν). Πιάνεις, λοιπόν, αυτούς τους ανθρώπους και τους θέτεις ευθέως ένα θέμα: μπορώ να σου προσφέρω κατοικία για πάντα στο τάδε μέρος. Θα σου δώσω δωρεάν σπίτι που να είναι δικό σου (και στο οποίο να μπορείς να μείνεις με την οικογένειά σου). Από τις γύρω εκτάσεις θα σου δώσω και ένα αγροτεμάχιο να σπείρεις αν θες (εξάλλου ανεκμετάλλευτα είναι όλα τόσα και τόσα). Θα σε βοηθήσω να επαναφέρεις τις υποδομές, να φτιάξουμε κάπως τους δρόμους, να στήσουμε ένα κέντρο υγείας, να δημιουργήσουμε ζωή στην περιοχή. Εσύ όμως θα πρέπει να συμφωνήσεις ότι γίνεσαι Έλληνας πολίτης με όσα αυτό συνεπάγεται (δηλαδή και δικαίωμα ψήφου αλλά και φορολογία ισότιμη φορολογία βεβαίως, βεβαίως) και θα δεσμευτείς εγγράφως ότι δεν θα κινηθείς ποτέ (ούτε εσύ ουτε τα παιδιά σου κλπ) κατά των συμφερόντων του Ελληνικού κράτους (δηλαδή με λίγα λόγια, δεν θα πάω 300 από εσάς στο τάδε νησάκι κι επειδή είστε μουσουλμάνοι θα τα τακιμιάσετε με την Τουρκία μετά διότι αν το κάνετε, παίρνετε και πόδι). Τα σχολεία θα είναι δίγλωσσα με πρώτη γλώσσα την ελληνική και πάει λέγοντας. Και προσοχή: όχι όσοι γουστάρετε ελάτε, αλλά κατόπιν μελέτης που να αναφέρει ρητώς πόσους μπορούμε να υποστηρίξουμε.

Με αυτόν τον τρόπο θα γεμισεις περιοχές που πλέον δεν τις έχεις καν υπό τον έλεγχό σου παρά μόνο γεωγραφικά και κυρίως με ανθρώπους που θα σου είναι ευγνώμονες. Και να σημειώσω ότι αρκετές απο αυτές τις περιοχές είναι στρατηγικής σημασίας και ως εκ τούτου μπορεί να θεωρηθεί μείζον εθνικό ζήτημα να είναι κατοικημένες (πάρτε για παράδειγμα την Ρω). Και να διευκρινισω κάτι ακόμα: δεν χρειάζεται να τους πάμε σε εντελώς ακατοίκητα μέρη όλους αυτούς τους ανθρώπους. Δεν ειναι εγκληματίες. Εγκληματίες θα αναγκαστούν να γίνουν αν διαπιστώσουν οτι δεν μπορούν να επιβιώσουν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους. Αν τους δώσεις τις σωστές συνθήκες, είναι βέβαιο ότι θα εγκληματιστούν και με τους ντόπιους.
Βεβαίως είναι λογικό να υπαρξουν και προβλήματα, από τα πιο απλά έως τα πιο πολυσύνθετα, για παράδειγμα που θα βρεις τα σπιτια; Απλό: πόσα και πόσα έχει η εκκλησία, πόσα και πόσα παραχωρρούνται στο κράτος λόγω αδυναμίας να πληρώσουν οι ιδιοκτήτες τους, πόσα και πόσα είναι άνευ ιδιοκτήτη (λόγω θανάτων και απουσίας κληρονόμων κλπ). Μπορεί να γίνει από χρησικτησία έως και αναγκαστική απαλλωτρίωση με αντάλλαγμα φοροελαφρύνσεις στους δικαιούχους. Χίλιοι δυο τρόποι υπάρχουν ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, η τουλάχιστον να κάνουμε ότι μπορούμε για να αντιμετωπίσουμε τις ιστορικές μας ευθύνες ως άνθρωποι.

Όσον αφορά τα περί φρακτών φαντάσματα, λυπάμαι αλλά η απομάκρυνσή τους δεν θα επιλύσει κανένα απολύτως πρόβλημα όσο σε αυτήν τη γειτονιά η Τουρκία θεωρεί ότι εξακολουθεί να έχει ζωτικά συμφέροντα. Η πικρή αλήθεια είναι ότι πάντα θα βλέπουμε πτώματα στο Αιγαίο, το οποίο από βαθύ μπλέ έχει μετατραπεί σε βαθύ κόκκινο.
Βέβαια, αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τον αυτονόητο παράγοντα του τρόπου με τον οποίον οι ελληνικές κυβερνήσεις συμπεριφέρονται διαχρονικά στους ίδιους του Έλληνες, μάλλον δεν μας αφήνει και ιδιάιτερα περιθώρια αισιοδοξίας. Διότι αν μη τι άλλο η ανθρωπιστική κρίση δεν έχει μόνο πνιγμούς. Έχει και αυτοκτονίες, έχει και αστέγους, έχει και άλλες όψεις που αν μη τι άλλο χρήζουν εξίσου της προσοχής μας. Οπότε μάλλον ας μην ελπίζουμε και ιδιαίτερα...
Χαίρετε.