Sacral Rage, Illusions In Infinite Void: κάτι πολύ παραπάνω από μια κριτική.

Το λεπόν, ως γνωστόν (λέμε τώρα) αποφεύγω τις κριτικές δίσκων σε τούτο το ταπεινό βλόγι (εκτός φυσικά αν μιλάμε για Maiden οπότε αλλάζει το πράγμα, ή για αγαπημένα συγκροτήματα και δίσκους που εκεί πλεόν ομιλούμε για αφιερώματα κι ουχί κριτικές). Αν το καλοσκεφτείτε, το γεγονός αυτό είναι απολύτως λογικό αν αναλογιστούμε πόσες κυκλοφορίες υπάρχουν και με ενδιαφέρουν πάραυτα: εν ολίγοις θα έπρεπε να έχω ένα βλόγι που θα ήταν σκέτο κριτικές, όπερ αδιανόητον (μην πω και εντελώς ανόητον). Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα... παγόβουνο που είμαστε υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε διότι πέραν του κομματιού που φαίνεται υπάρχει κι αυτό που δεν φαίνεται. Για πάμε λοιπόν...
(εξέρχεται της θήκης του χρυσούν φτυάρι. Όχι για τους Sacral Rage, θα καταλάβετε γιατί.)




Κατ' αρχήν, πρέπει να προειδοποιήσω όποιον μπορώ και περνάει από το χέρι μου, ώστε να μην πράξει το ίδιο λάθος που διέπραξα κι εγώ ακούγοντας αυτόν τον δίσκο: ιδίως πριν το πρώτο άκουσμα είναι επιβλεβλημένη η αγορά πολλών εσωρούχων, διότι μόλις ο δίσκος τελειώσει αυτά μετά βεβαιότητος θα έχουν εξαφανιστεί από το σπίτι. Εγώ την πάτησα αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη: δεν είχα προμηθευτεί αυτά που έπρεπε με αποτέλεσμα το ίδιο βράδυ να μην υπάρχει σώβρακο στο σπίτι να φορέσω. Μου τα είχαν πάρει όλα.

Ήταν περίπου ένας χρόνος πριν όταν είδα (στους Jag Panzer) για πρώτη φορά τους Sacral Rage ζωντανά και είχα εντυπωσιαστεί. Λίγους μήνες πιο πριν είχα ακούσει για πρώτη φορά και το ΕΡ τους (για την ακρίβεια λίγο αργότερα απ'όταν κυκλοφόρησε), το οποίο μου είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις στο σύνολό του, σε σημείο να με κάνει να αποφασίσω να τους παρακολουθήσω σχετικά στενά ως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση. Εξάλλου κάποια στιγμή είδα και το καταπληκτικό βίδεον κλιπ του Master of a Darker Light το οποίο μεταξύ άλλων το γούσταρα και για τις καταπληκτικές αλλαγές του τολμώ να πω ότι σχεδόν τους ερωτεύτηκα, μιας και ήταν εξ αρχής  προφανές ότι δεν επρόκειτο απλώς για παικταράδες αλλά για γκρουπάρα συνολικά. Κάπως έτσι τέλος πάντων, μείναμε για αρκετό καιρό στην αναμονή για τον δίσκο τους: έστω και με μικρογεύσεις, αφού το Panic in Urals είχε ήδη κυκλοφορήσει ως δείγμα κάποια στιγμή και η πρώτη εντύπωση που μου είχε αφήσει ήταν λίαν επιεικώς θετικότατη: ξέρετε πως πάει, σάλια να τρέχουν από την πείνα και την ανυπομονησία που πάντοτε συνοδεύει εκείνο το περίεργο συναίσθημα ότι επίκειται δισκάρα.

Πριν κυριολεκτικά ελάχιστο καιρό, λοιπόν, η δισκάρα βγήκε. Και το εννοώ με όλη τη σημασία της λέξεως: δισκάρα, κάτι που αποδεικνύεται μεταξύ άλλων και από το γεγονός ότι παρά το μικρό διάστημα που έχει μεσολαβήσει από την κυκλοφορία της, η πρώτη χιλιάδα έχει σχεδόν εξαντληθεί!
Αν πω ότι σχεδόν μου έπεσε το σαγώνι ακούγοντάς τους, δεν θα λέω ψέματα. Βασικά το πρώτο που σου τρυπάει τ'αφτιά είναι η ασύλληπτη τεχνική της μπάντας. Για να φανταστείτε τι εννοώ (και όσοι με ξέρουν θα δώσουν μεγάλη βαρύτητα σε αυτό) σε πολλά σημεία ίσως ν'αγγίζει μέχρι και το progressive και εν προκειμένω δεν το θεωρώ καν ενοχλητικό (μιας και ως γνωστόν εγώ με το progressive βγάζω καντήλες και παθαίνω αναφυλαξία ακόμη κι εξ αποστάσεως). Πιο συγκεκριμένα, από τις περίπου 50φεύγα φορές που άκουσα (σερί) τον δίσκο (δεν πρόκειται για υπεροβλή το νούμερο) όλες τις φορές μου έφερε στο μυαλό αναρίθμητα περάσματα από το Never Neverland (που θεωρώ έναν όχι μόνο ασύλληπτο δίσκο αλλά και εν πολλοίς progressive κιόλας, αφού ο Waters μάλλον είχε μαζεμένες όλες τις εμπνεύσεις της ζωής του), σε σημείο να αναρωτιέμαι ποιος απ'όλους από την μπάντα μεγάλωσε με αφίσα αυτού του δίσκου στο δωμάτιό του (τελικώς την απάντηση την έλαβα κατ' ιδίαν αλλά δεν σας τη λέω, για να έχετε αγωνία). Αν και σε μεγάλο βαθμό θεωρώ αρκούντως χαζό όταν ακούμε κάτι να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας θυμίζει (αφού όλοι έχουν τις επιρροές τους), εν προκειμένω ο υψηλότατος βαθμός δυσκολίας που έχουν βάλει τα παιδιά στους εαυτούς τους νομίζω ότι επιβάλει αυτήν την εξαίρεση.

Βέβαια, σε αυτό το σημείο πρέπει να ανοίξω μια παρένθεση ώστε να κάνω και μια απαραίτητη διευκρίνιση που μάλλον θα κάνει αρκετούς από το αρκούντως ψαγμένο κοινό της χώρας να ανατριχιάσουν από την αηδία. (Ως γνωστόν) Μία από τις επιρροές της μπάντας είναι και οι Watchtower. Οκ, τους αναγνωρίζουμε αυτό το ολίσθημα και το παραβλέπουμε ως μικρής σημασίας. Εντάξει, εντάξει, κάντε τα εγκεφαλικά να περιμένουν λίγο (διότι σας ετοιμάζω και έμφραγμα μαζί) ώστε να το αναλύσω λιγουλάκι: το ότι οι Watchtower (όπως και πλήθος άλων progressive μπαντών) αποτελούνται από υπερπαικταράδες που ο καθένας τους ξέρει από 145 καντάρια μουσική όταν ο μέσος όρος για έναν καλό μουσικό είναι τα 30 καντάρια, δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από το ότι οι συγκεκριμένοι μουσικοί είναι απλώς καταπληκτικοί. Όπως, όμως, υπάρχουν και καθηγητές που ξέρουν άριστα το αντικείμενό τους αλλά δεν έχουν καλή μεταδοτικότητα στους μαθητές τους, κάπως έτσι και οι Watchtower ναι μεν παίρνουν πολύ παραπάνω από άριστα σε ατομικό επίπεδο, αλλά πολύ κάτω από τη βάση ως σύνολο. Διότι αυτό το τελευταίο μάλλον το έχουμε ξεχάσει: παίρνωντας έναν δίσκο ακούς το σύνολο, την μπάντα. Ακόμη κι αν θαυμάσεις τις τεχνικές του ντράμερ ή το απίστευτο χέρι του κιθαρίστα, κανείς τους δεν μπορεί να καπελώσει το σύνολο στην τελική. Οι Watchtower είναι η κλασική περίπτωση των τύπων που ξεκίνησαν για να πάνε να φάνε μοσχαρίσιες μπριζόλες σε αμερικάνικο στεϊκάδικο, και κατέληξαν να παίζουν play station μέσα σε γήπεδο ποδοσφαίρου, δηλαδή αλλού γι'αλλού. Να το πω αλλιώς; Το πιλοφόρι στον ώμο και γρήγορα στον τρίτο όροφο της οικοδομής για τα τούβλα και διάλειμμα για τοστ στις 12. Και μην αλλάξετε θέση στις σακούλες σκουπιδιών στο ενδιάμεσο γιατί μπορεί να το κάνετε λάθος.
Θέλω να πω ότι είναι άλλο πράγμα να μιλάμε για τις ικανότητές τους ως μεμονωμένους μουσικούς και άλλο για το σύνολο και τη συνεργασία τους η οποία μας χάρισε μερικά (ευτυχώς λίγα) κουραστικά αποτελέσματα (και γι'αυτό δεν έκαναν ποτέ καριέρα κιόλας). Από αυτήν την οπτική γωνία, λοιπόν, θεωρώ πάρα πολύ άδικο αυτό που διαβάζω από αρκετό κόσμο, να επιχειρεί μια άτυπη σύγκριση ανάμεσα στους Sacral Rage και τους Watchtower. Το ότι κάποιοι εκ των πρώτων έχουν ως επιρροή (και) τους δεύτερους (ήτοι όχι μόνο αυτούς), δεν σημαίνει ότι σώνει και καλά τους μοιάζουν ή ότι υπάρχει ανάγκη συγκρίσεως.
Για να το πούμε πολύ χύμα, βασικά μια τέτοια σύγκριση αδικεί  εκ των πραγμάτων τους Sacral Rage διότι αν και είναι σημαντικά ανώτεροι από τους Watchtower ως σύνολο, θα υστερούν μέχρι τον αιώνα τον άπαντα στους δύο παράγοντες που για το ελληνικό κοινό έχουν σημασία: την εθνικότητα και τον μύθο που τους ακολουθεί. Οι Watchtower θα είναι πάντοτε Αμερικάνοι και θα φέρουν πάντοτε την ταμπέλα της γκρουπάρας, άσχετα αν είναι ικανοί να κάψουν μέχρι και το γάλα με τα κορν φλέικς ως άλλος (επίσης Αμερικάνος) Όμηρος Σίμπσον. Κλείνω την παρένθεση και μπορείτε να καλέσετε ελεύθερα το 166 να σας παραλάβει.

Κάτι άλλο που με έχει κουράσει πολύ και που μου δίνεται η ευκαιρία επ'αφορμή των Sacral Rage να το θίξω είναι αυτή η μάστιγα με τις ταμπέλες, διότι εδώ συμβαίνει κάτι πολύ σημαντικό (που είχα θίξει και με τους Convixion αν ενθυμείστε). Ψάχνουν όλοι να βρουν τι ακριβώς παίζουν. Μην είναι speed; Μην είναι thrash; Μην είναι τεχνικό αμερικανοτραφές υποσαχάρειο power με ψήγματα από progressive καυκάσιο thrashospeedoheavy και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο; Μην είναι ο σούπερμαν; Ή εν τέλει, μήπως είναι απλώς η μαλακία που μας δέρνει, ως κατάλοιπο της μάστιγας του μέταλ χάμστερ με την οποίαν γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές μεταλλάδων στη χώρα; Διότι όταν αναρωτιέσαι τι ακριβώς παίζουν οι Sacral Rage η απάντηση είναι εύκολη και είναι μόνο μία που δεν αφήνει περιθώρια ούτε για παρεξηγήσεις, ούτε για παρερμηνείες: παίζουν απλώς metal. Metal που το λες και που γεμίζει το στόμα σου ρε αδελφέ. Εδώ έχουμε να κάνουμε ίσως με έναν από τους καλύτερους (και πιθανώς και σημαντικότερους) δίσκους που έβγαλε ποτέ ελληνικό συγκρότημα και υπάρχει κόσμος που διερωτάται τι ακριβώς παίζει αυτή η υπερμπάντα; Δηλαδή αν παίζουν thrash θα σου αρέσουν περισσότερο, ενώ αν παίζουν speed θα σου αρέσουν λιγότερο;
Τα τελευταία χρόνια (και αυτό το είχαμε διαπιστώσει κατά βάσιν με το προσωπικό μου απωθημένο, τους τιτανοτεράστιους Convixion) παρατηρώ ότι έχουν αρχίσει να βγαίνουν και μπάντες που είτε παίζουν αυτό που γουστάρουν δίχως να ενδιαφέρονται για το ποιος θα πει τι, είτε δεν έχουν έναν σαφή μουσικό προσανατολισμό, παρά παίρνουν ό,τι καλό βρουν από όπου γουστάρουν να το πάρουν, δίχως να έχουν στο κεφάλι το μεταλχαμστέρειο άχθος του παρελθόντος (αρχικής εφευρέσεως του μυθικού Χαρούλη -ξέρετε ποιον Χαρούλη εννοώ, δεν τα ρωτάνε αυτά τα πράγματα) ότι υπάρχουν ταμπέλες αποδεκτές και ταμπέλες μη αποδεκτές. Νομίζω ότι ήγγικεν η ώρα αυτό το βάρος να καταρρεύσει οριστικά και συνειδητοποιήσουμε πως όταν το metal είναι αυτό που μας αρέσει και που μας γεμίζει, δεν έχει καμία σημασία η όποια κωλοταμπέλα. Κάπως έτσι είναι και οι Sacral Rage: απλά κόβουν κεφάλια και αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε.

Έλεγα πιο πάνω ότι τεχνικά έχουν θέσει πολύ ψηλά τον πήχυ. Αυτό είναι κάτι που υπάρχει σε όλα τα τραγούδια τους και αυτό είναι αρκετά εντυπωσιακό. Οκ, θα ομολογήσω ότι το Sanctum Asylum είναι το μοναδικό τραγούδι που δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα αλλά και πάλι το προσωπικό μου γούστο είναι υποδεέστερο του αποτελέσματος που μας έχουν προσφέρει. Το Never Neverland που μνημόνευσα πιο πάνω δεν το επέλεξα στην τύχη. Νομίζω ότι όντως θα μπορούσα να συγκρίνω το Illusion in Infinite Void ακόμη και με έναν δίσκο επιπέδου Never Neverland. Είναι τόσο μεγάλη δισκάρα, έχω φάει τόσο μεγάλη ήττα.
Θεωρώ ότι οι Sacral Rage δεν είναι απλώς αυτό που λέμε το the next big thing στην ελληνική σκηνή. Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο και για να το διαπιστώσουμε θα πρέπει απλώς να είμαστε υπομονετικοί. Αρκεί βέβαια να μην πάρουν τα μυαλά τους αέρα.

Και όπως είπα και στον Νικόλα, θα το γράψω κι εδώ: φίλε, οι Convixion απέκτησαν πολύ σοβαρό ανταγωνισμό μου φαίνεται.

Προκειμένου να γίνει κατανοητό τόσο όλο αυτό το ξέσπασμα που προηγήθηκε, όσο και ο περίεργος τίτλος της εν λόγω αναρτήσεως, επέλεξα έναν ολίγον τι διαφορετικό (και αρκετά συναισθηματικό) πρόλογο.
Όσοι με ξέρουν από κοντά γνωρίζουν την αγάπη που είχα ανέκαθεν για την ελληνική σκηνή. Κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω μέχρι κι ένα βλόγι για την σκηνή, το Hellenic Metal (επειδή έτσι γούσταρα ρε αδελφέ). Όταν, όμως, έσκασε μύτη ιδίως η κρίση που αναγκάστηκα εκ των πραγμάτων να παρακολουθώ πολύ στενότερα σε σχέση με το παρελθόν τα πολιτικά πράγματα, αναγκάστηκα να αφήσω το Hellenic Metal στην άκρη διότι οι απαιτήσεις που έχω από τον εαυτό μου γι'αυτό το βλόγι είναι αυστηρότατες. Προτίμησα, λοιπόν, να μην κάνω νέες αναρτήσεις από το να βγαίνει προχειροδουλειά.
Πριν λίγες μέρες έψαχνα κάτι σε μια κούτα με "παλιατζούρες" και έπεσα πάνω σε ένα παλιό τετράδιο, στο οποίο η πρώτη καταχώρηση έχει γίνει το φθινόπωρο του 1993. Τότε ήταν που αγόρασα με το χαρτζιλίκι μου τον πρώτο μου δίσκο (δεν μιλάω για κασσέτες αλλά για βινύλια) και είχα την λόξα να θέλω να καταγράφω τι αγόρασα, πόσο, και την ημερομηνία. Στο πίσω μέρος του τετραδίου λοιπόν είχα γράψει δύο πράγματα όπως τα βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία.

(άσχετη υποσημείωση: επισήμως το nwobhm λογίζεται ως το 81, αλλά εγώ πάντοτε έγραφα ως το 82 προκειμένου να συμπεριλαμβάνεται και η δισκάρα The Unexpected Guest)


Σχεδόν με πήραν τα ζουμιά. Greek Scene Exists...
Το έγραφα το 1993 σχεδόν με παράπονο για μια σκηνή που πέθαινε, δίχως υποστήριξη από πουθενά και ιδίως από τον εγχώριο μεταλλικό τύπο (και δεν αναφέρομαι στους φανζινάδες, οκ;). Ακόμη και ο συνομήλικός μου Γρηγόρης είναι αρκετά μεταγενέστερος (τον οποίον Γρηγόρη θεώρώ από τους ελάχιστους πραγματικούς υποστηρικτές της σκηνής και τον οποίον θεωρώ από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στη χώρα μας στον χώρο της αγαπημένης μας μουσικής, ίσως λίγο παρακάτω από τον Ανδρέα Βενέρη που μάλλον είναι η σημαντικότερη προσωπικότητα γενικώς στο μέταλ στην Ελλάδα αλλά μην ξεφεύγουμε, αυτά είναι για άλλη συζήτηση). Αναλογιζόμενος πόσες γκρουπάρες έχουν βυθιστεί αύτανδρες, πόσες πισώπλατες μαχαιριές έχουν πέσει αλλά και πόσο δούλεμα ταυτόχρονα, πόσος κόπος έχει πάει χαμένος αλλά και που έχουν φτάσει σήμερα τα ελληνικά συγκροτήματα, δεν είναι και πολύ εύκολο να μην συγκινηθείς, ιδίως αν σκεφτείς ακόμη και σήμερα πόσες αδικίες μπορούν να αντιμετωπίζουν πολλά πανάξια συγκροτήματα. Και ξάφνου πέφτεις πάνω σε κυκλοφορίες όπως αυτή των Sacral Rage και συνειδητοποιείς ότι ακόμη κι έτσι δεν πήγαν όλα στον βρόντο και στην συνέχεια φέρνεις στο μυαλό σου ονόματα του παρόντος που κρατούν με κόπο, ιδρώτα και αίμα, πολύ ψηλά την σημαία της χώρας, συκγροτώντας πιθανώς την καλύτερη underground σκηνή της Ευρώπης: Airged L'Amh, Dexter Ward, Steamroller Assault, Verdict Denied, Released Anger, Convixion, Illusory, Sacral Rage, Wrathblade, Valor, Heathendom, Dark Nightmare, Black Sword Thunder Attack, InnerWish και πόσα άλλα ακόμα!

Κάτι τελευταίο: όταν νοιώθετε ότι θέλετε να πείτε μια καλή κουβέντα σε μια ελληνική μπάντα, μην διστάσετε να την πείτε. Όλες οι μπάντες το εκτιμούν βαθύτατα και τους δίνει κουράγιο να συνεχίσουν. κατανοώ ότι όλοι μας με τα ξένα συγκροτήματα μεγαλώσαμε, αλλά το ρημάδι ας κρατήσουμε και μια καλή κουβέντα για να πούμε και σε όποια δικά μας συγκροτήματα θεωρούμε ότι αξίζουν.

Και για να κλείσω με το επίκεντρο του σμερινού μας σενδονιού, τους Sacral Rage: Μπράβο παιδιά. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο.
Περιμένουμε εναγωνίως την συνέχεια.
Κι ευχαριστώ για την συγκίνηση πανάθεμά σας.