Το πρώτο γεγονός της αθλητικής εβδομάδος ήταν η λεβέντικη πρόκριση εις βάρος της Μπαρτσελόνα στο μπάσκετ, μιας ομάδας αρκετά πιο ισχυρής από τον Ολυμπιακό η οποία είχε και τις πιθανότητες υπέρ της και όχι αδίκως. Η Μπαρτσελόνα είναι από τις ομάδες που παραδοσιακά όχι απλώς μας ζορίζουν ως ομάδα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις μας κερδίζουν κιόλας. Έτσι, με την προϊστορία σαφώς υπέρ της, το γεγονός ότι έχει μια από τις ισχυρότερες έδρες και φυσικά το δεδομένο ότι είχε περισσότερες (και όχι αμελητέες) επιλογές στον πάγκο σε σχέση με το προερχόμενο από προβλήματα τραυματισμού ρόστερ του Ολυμπιακού, η πρόκριση έμοιαζε εξαιρετικά δύσκολη, μην πω αδύνατη. Μάλιστα, η έκβαση του σχεδόν εφιαλτικού πρώτου αγώνα περισσότερο επιβεβαίωσε τις υποθέσεις παρά τις έθεσε σε αμφιβολία. Μόνο που αυτό που δεν περίμενε κανείς ήταν ότι ο εγωϊσμός της ομάδας θα είχε χτυπηθεί σε τόσο σημαντικό βαθμό που θα ακολουθούσε η επική συνέχεια.
Δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει ότι οι δηλώσεις που ακολούθησαν της επικής πρόκρισης δεν ήταν δήθεν και τάχα μου, αλλά στην πραγματικότητα αντικατοπτρίζουν πλήρως την... οικογενειακή και χαμηλού προφίλ λειτουργία αυτής της ομάδας. Ο Πρίντεζης, για παράδειγμα, που όπως όλοι μας γνωρίζουμε δεν είναι η πρώτη φορά που βάζει τέτοιο καλάθι, έθεσε τα πράγματα στην σωστή τους βάση αν και ξέχασε να αναφέρει το βασικό, ότι δηλαδή το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο που μπορεί να μπει ένα γκολ και όλοι να αποθεώνουν τον σκόρερ. Στο μπάσκετ όμως για να φτάσεις σε σημείο να παίζεις μια πρόκριση ή μια κούπα στο τελευταίο δευτερόλεπτο έχει προηγηθεί η ομαδική προσπάθεια όλης της ομάδας για όλα τα προηγούμενα λεπτά του αγώνα.
Ας πάρουμε τον Σπανούλη για παράδειγμα: ένας παίκτης που έχει αμφισβητηθεί όσο ελάχιστοι (σε αυτά τα επίπεδα κατάντιας έχουμε φτάσει) σε σημείο το περασμένο καλοκαίρι να σκέφτεται σοβαρότατα να αποχωρήσει από την ομάδα. Και γιατί έχει αμφισβητηθεί; Επειδή δεν έχει φέρει τα αποτελέσματα που περίμενε ο κόσμος (δηλαδή μόνο δύο ευρωλίγκες κολλητές ρε παιδάκι μου κλπ). Δεν θα ανεβάσω το εμετικό πρωτοσέλιδο υποτιθέμενης ημέτερης αθλητικής εφημερίδας μετά τον φετινό αποκλεισμό από τον βάζελο στο κύπελλο: όσοι θυμάστε τι έγραφαν τα πρωτοσέλιδα της επομένης, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Δυστυχώς οι περισσότεροι που έχουν γαλουχηθεί με το μπάσκετ Συρίγου δηλαδή με το συνήθειο ενός παίκτη-ηγέτη να φορτώνει τις αντίπαλες άμυνες με 40 πόντους (όπως ο Γκάλης) και ταυτόχρονα να τρώει από τον παίκτη του 30 πόντους, δεν μπορεί να καταλάβει ότι το μπάσκετ έχει μεταλλαχθεί εντελώς. Πλέον ένας παίκτης για να θεωρείται κυριολεκτικά μεγάλος πρέπει να βάζει "μόνο" 15 πόντους και να έχει μοιράζει τουλάχιστον 10 ασσίστ και αυτά μόνο ως τμήμα της συμμετοχής του στον αγώνα. Ο Σπανούλης ως ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών στο ευρωπαϊκό μπάσκετ σε κάθε αγώνα όχι μόνο έχει συνεχείς εναλλαγές παικτών πάνω του με προσπαρμοσμένα συστήματα, αλλά έχει και συχνά-πυκνά δύο παίκτες σχεδόν βδέλες για να του δυσκολέψουν όχι το σουτ (αφού πλέον δεν μιλάμε για τέτοιο) αλλά την πάσα. Και βεβαίως όταν μιλάμε για Σπανούλη, μιλάμε για τον παίκτη της στιγμής που η μπάλα ζεματάει. Θυμηθείτε ας πούμε την στιγμή (εκεί στα τελειώματα) που έκανε την διείσδυση μπροστά στα μούτρα του μόλις... 2.17 Τόμιτς και έβαλε το εξαιρετικά κρίσημο καλάθι, υπενθυμίζοντας όχι μόνο στον αντίπαλο σέντερ αλλά σε ολόκληρη την Μπαρτσελόνα ποιος είναι το αφεντικό. Και όλα αυτά προερχόμενος από αρκετά ύπουλο και σημαντικό τραυματισμό. Ο άνθρωπος όμως τα είπε όλα στις ανατριχιαστικές του δηλώσεις: όχι μόνο απέδωσε τα εύσημα στο τημ και τους συμπαίκτες του, αλλά εξεθείασε τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας. Για τον δε εαυτό του, αρκέστηκε να πει απλώς το σεμνότυφο ότι διέκρινε ότι οι συμπαίκτες του χρειάζονταν βοήθεια και ένοιωθε ότι πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω. Ο άνθρωπος τα είπε όλα. Ο Σπανούλης -για όσους δεν το έχουν καταλάβει- είναι ενσάρκωση της Ιδέας του Ολυμπιακού. Αυτός ο παίκτης δεν πρέπει να φύγει ποτέ από τον Σύλλογο.
Αντίστοιχα, βέβαια, μπορούμε να μιλήσουμε για όλους τους παίκτες (όπως πχ για τον Μάντζαρη και τον Σλούκα, ή τον καταπληκτικό Χάντερ), αλλά δεν έχει νόημα, διότι το πιάσατε. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός τόσο σε διοικητικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο ομάδας αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για οποιαδήποτε ομάδα (και ιδίως του Ολυμπιακού άλλων τμημάτων) και γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο μας έχει κεράσει περισσότερες επιτυχίες απ'όσες έχουμε συνειδητοποιήσει (και οι οποίες συχνά δεν συνοδεύονται από τίτλους. Παράδειγμα: ακόμη κι αν δεν πάμε καλά στο final 4 μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η φετινή χρονιά στην Ευρώπη είναι αποτυχημένη; Όχι. Απλώς πάμε για το υπέρτατο πλέον).
Πάμε τώρα στο δεύτερο μεγάλο γεγονός, σαφώς μεγαλύτερο και πιο κρυστάλλινο αφού συνοδεύτηκε κι από την κορυφαία ευρωπαϊκή κούπα και αναφέρομαι στην χθεσινή κατάκτηση της Ευρωλίγκας από την γυναικεία ομάδα πόλο του Ολυμπιακού. Εδώ δεν μιλάμε για ένα απλό επίτευγμα, αφού δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε απλώς μια ισχυρή ομάδα. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε κατ' αρχήν μια παραδοσιακή δύναμη του γυναικείου ευρωπαϊκού πόλο στα ημιτελικά, την ρωσική Κίνεφ, η οποία στα τελευταία 10 f4 έχει 8 συμμετοχές, και στην συνέχεια μια υπερδύναμη του ευρωπαϊκού πόλο (από την οποίαν φέτος μετράγαμε και μια ακόμη ήττα, στο τελικό του σούπερ καπ), την ισπανική Σαμπαδέλ, η οποία ήταν αήττητη επί σχεδόν τρία χρόνια όπου κι αν είχε παίξει (συνολικά 115 αγώνες). Ο Ολυμπιακός, έδωσε τέλος σε αυτό το απίστευτο σερί, κατακτώντας όχι απλώς την κούπα, αλλά την δεύτερη συνεχόμενη ευρωπαϊκή κούπα μιας και είχε προηγηθεί η περσινή του LEN Trophy. Η υπέρβαση που έκανε η ομάδα ήταν τεράστια, διότι όχι απλώς ως τα μέσα του δευτέρου οκταλέπτου οι Ισπανίδες είχαν προηγηθεί με 4-1, αλλά ξαναπροηγήθηκαν με 9-8 ελάχιστα λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα. Και όμως το γυρίσαμε και αυτό πανηγυρίσαμε μια ακόμα κλασική πειραιώτικη κούπα σαν και τις υπόλοιπες που (μετά βεβαιότητος) θα έρθουν και στο μέλλον.
Και σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω μια σούμα ως προς όλα αυτά τα κατορθώματα του Συλλόγου, τα οποία ξεφεύγουν κατά πολύ των δυνατοτήτων ενός ελληνικού Συλλόγου.
Ο Ολυμπιακός έφτασε πλέον τους 10 διεθνείς τίτλους σε ομαδικά αθλήματα. Πιο συγκεκριμένα, έχουμε στο μπάσκετ 3 ευρωλίγκες (1997, 2012, 2013) και 1 διηπειρωτικό (2013), 2 κύπελλα κυπελλούχων στο βόλλεϋ (1996 και 2005), 1 κύπελλο πρωταθλητριών και 1 σούπερ καπ Ευρώπης στο ανδρικό πόλο (το 2002 αμφότεροι τίτλοι) και 2 κούπες στο γυναικείο πόλο (2014-2015 όπως προαναφέρθηκε).
Όχι, δεν θα μπω στην διαδικασία να προσμετρήσω το βαλκανικό κύπελλο του 1963 (παρόλο που ήταν επίσημα αναγνωρισμένος θεσμός) διότι το θεωρώ δευτερεύον ως προς τους πρωτοκλασάτους τίτλους, δίχως αυτό να σημαίνει ότι υποβαθμίζω την όποιαν αξία του (ιδίως για την εποχή του και τον τρόπο με τον οποίον είχε έρθει), ενώ δεν προσμετράω και έναν διεθνή τίτλο που κατέχουμε από το 2006 και στην πάλη καθ'όσον ασχολούμαι με τα ομαδικά αθλήματα εν προκειμένω. Μένω λοιπόν στους 10 τίτλους.
Αξίζει να συνεχίσω με την περαιτέρω ανάλυση των ευρωπαϊκών διακρίσεων του Συλλόγου, διότι η γενικότερη παρουσία του στο διεθνές στερέωμα επιβάλει μια μικρή μνεία εκ μέρους μας (μιας και όπως όλοι μας γνωρίζουμε οι... πρέσβεις είναι άλλοι). Ο Ολυμπιακός στο βόλλεϋ για παράδειγμα έχει και ένα πλήθος άλλων (παράλληλων) διακρίσεων όπως για παράδειγμα την τρίτη θέση στο μουντιαλίτο συλλόγων το 1992 ή τα 7 συνεχόμενα final 4 από το 1992 έως το 1998. Επίσης, αξίζει να μημονευθεί η παραδοσιακή συμμετοχή της ομάδας όχι μόνο σε f4 πολλών αθλημάτων, αλλά και σε τελικούς ειδικότερα.
Πιο συγκεκριμένα ο Σύλλογος μετράει συνολικά 8 τελικούς στο μπάσκετ (6 της Ευρωλίγκας και 2 του Διηπειρωτικού, αφού πρέπει να συνυπολογίζουμε τον αγώνα ορόσημο απέναντι στους Chicago Bulls το 1997 στο Διηπειρωτικό με την τότε μορφή του που λεγόταν McDonalds Cup), ενώ συνολικά μετράει 8 συμμετοχές σε final 4 συν μία αρκετά παλαιότερα στην εποποιία της τελικής φάσης των 6 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1979 (που όμως για όσους γνωρίζουν και έχουν ασχοληθεί με το μπάσκετ, εκείνη αποτελεί την πρώτη ουσιαστική προσπάθεια για διάρκεια ελληνικής ομάδας στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση).
Στο βόλλευ μιας και μνημονεύσαμε τα 7 συνεχόμενα final 4 (και δυστυχώς ενθυμούμενοι τον εφιαλτικό τελικό του 1992 απέναντι στην καταπληκτική Μεσσατζέρο Ραβένα που γύρισε από έναν άτυχο τραυματισμό του Βίλντε), να πω ότι συνολικά η ομάδα μετράει 11 συμμετοχές σε f4 (6 στο Πρωταθλητριών, 5 στο Κυπελλούχων), με 7 τελικούς (2 στο Πρωταθλητριών και 4 στο Κυπελλούχων). Το μόνο άσχημο είναι ότι το τμήμα βόλλεϋ δυστυχώς έχει χάσει πολύ από το ευρωπαϊκό βάρος της φανέλλας της και είναι κρίμα διότι ήταν το τμήμα που έφερε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο στον Σύλλογο (και μάλιστα ανήμερα των γενεθλίων του) μετά από πολυετείς προσπάθειες που τον είχαν κατατάξει στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης.
Όσον αφορά το πόλο τώρα, εδώ το πράγμα γίνεται πολύ ενδιαφέρον, αφού οι διακρίσεις έρχονται από δύο τμήματα: το ανδρικό και το γυναικείο. Το ανδρικό που πασχίζει να ξαναβρεθεί στην ευρωπαϊκή ελίτ τα τελευταία χρόνια μετράει 6 συμμετοχές σε final 4: 2 στο Κυπελλούχων, 3 στο Πρωταθλητριών και 1 στο σούπερ καπ. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ανδρικό τμήμα έχει 4 στις 5 προκρίσεις σε τελικούς. Πάμε τώρα στο γυναικείο τμήμα πόλο το οποίο δυστυχώς κάποιοι ανακάλυψαν πολύ εσχάτως. Το εν λόγω τμήμα μετράει (κρατήστε την αναπνοή σας): 10 συμμετοχές σε final 4, εκ των οποίων οι 5 στο Κυπελλούχων/LEN Trophy, οι 4 στην Ευρωλίγκα συν ο φετινός χαμένος τελικός του σούπςερ καπ. Συμμετοχές σε τελικούς ήταν στις 3 περιπτώσεις (1 στο Κυπελλούχων συν οι δύο τελευταίες εκτός από το σούπερ καπ).
Όλα αυτά ξέρετε τι μας δίνουν; Έτσι για να ξέρουμε για τι ακριβώς μιλάμε. Μας δίνουν (σε όλα τα αθλήματα και όλα τα τμήματα) 33 συμμετοχές σε final 4, 4 συμμετοχές σε τελικούς άλλων θεσμών (σούπερ καπ και διηπειρωτικό), 23 συμμετοχές σε τελικούς συνολικά με 10 πρώτες θέσεις. Καθόλου άσχημα, έτσι; Ιδίως αν αναλογιστείτε ότι η μοναδιή ομάδα πανευρωπαϊκά που ξεπερνάει τον Ολυμπιακό σε έκταση τέτοιων επιτυχιών είναι η μυθική CSKA Μόσχας, η οποία έχει σαφώς και περισσότερους τίτλους και περισσότερες συμμετοχές αλλά και κούπες σε όλα τα αθλήματα.
Θα μου πείτε τώρα, δηλαδή ρε Άδη κάθησες να γράψεις όλο αυτό το σενδόνι για να μας εξυμνήσεις το μεγαλείο που θεωρείς ότι έχει ο Ολυμπιακός. Απάντηση: ναι, αλλά δεν το έκανα για να μπω στο μάτσι κανενός. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η κάθε ομάδα έχει τη δική της ιστορία και οι διακρίσεις της αφορούν αποκλειστικά αυτή και κανέναν άλλον. Μπορεί πολλοί να σιχαίνονται ένα τέτοιο σενάριο, αλλά ο Ολυμπιακός παίζει να είναι ο τελευταίο πραγματικά καλός εκπρόσωπος της χώρας στο εξωτερικό (ακόμη και στο ποδόσφαιρο, όπου εκεί βέβαια μια ουσιαστική διάκριση αποτελεί δυσκολότερο διακύβευμα). Μας δίνει χαρά, μας κάνει να νοιώθουμε περήφανοι και για να μην σας λέω ψέματα, επειδή εδώ και αρκετό καιρό έχω κουραστεί πολύ ψυχολογικά με τον όλο βομβαρδισμό ειδήσεων πανταχόθεν (και ιδίως από τα.. αντικειμενικά ΜΜΕ), έχω αναβαθμίσει πολύ την ενασχόλησή μου τόσο με το metal, όσο και με τον αθλητισμό με την ελπίδα ότι θα αποτρέψω το γενικότερο σαλτάρισμά μου. Ειλικρινά ελπίζω το παράδειγμα του Ολυμπιακού να το μιμηθούν όλοι οι Σύλλογοι της χώρας (όπου έχουμε γενικά πάρα πολλές διακρίσεις και κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό το πολύ ενδιαφέρον θέμα).
Μόνο μια τελευταία σημείωση: στο μπάσκετ αξίζουν συγχαρητήρια και στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Μπορεί να έδειξε ότι είχε φτάσει το ταβάνι του αλλά είχε μεγάλη συμμετοχή. Επίσης αξίζουν θερμότατα συγχαρητήρια και στον Πασκουάλ για την κίνηση που έκανε να πάει στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού να συγχαρεί. Ελπίζω τέτοιου είδους αθλητικό πολιτισμό να δω κάποτε και από τη δική μου ομάδα προς όλους.
Μέχρι τη Μαδρίτη λοιπόν, μόνο ένα χρειάζεται να πούμε:
ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Για την ιστορία (επειδή δύσκολα βρίσκονται ακόμη και στο διαδίκτυο) οι παραπάνω διακρίσεις συγκεντρωτικά:
Μπάσκετ
Συμμετοχές σε F4 (Ευρωλίγκα): 1994 (2), 1995 (2), 1997 (1), 1999 (3), 2009 (3), 2010 (2), 2012 (1), 2012 (1), 2015 (;)
Διηπειρωτικό: 1997 (2), 2013 (1)
Βόλλεϋ
Συμμετοχές σε F4 (Πρωταθλητριών): 1992 (2), 1993 (4), 1994 (3), 1995 (4), 2001 (4), 2002 (2)
Συμμετοχές σε F4 (Κυπελλούχων/Challenge Cup): 1982 (3), 1996 (1), 1997 (2), 1998 (2), 2005 (1)
Πόλο (ανδρών)
Συμμετοχές σε F4 (Πρωταθλητριών/Ευρωλίγκα): 2001 (2), 2002 (1), 2007 (4)
Συμμετοχές σε F4 (Κυπελλούχων): 1998 (2), 1999 (2)
Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ: 2002 (1)
Πόλο (γυναικών)
Συμμετοχές σε F4 (Πρωταθλητριών/Eυρωλίγκα): 1996 (4), 2010 (4), 2011 (3), 2015 (1)
Συμμετοχές σε F4 (Κυπελλούχων/LEN Trophy): 2007 (4), 2008 (2), 2009 (4), 2012 (3-4), 2014 (1)
Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ: 2014 (2)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου