Νηστίσιμες φαιδρότητες

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο παρακολουθούμε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Ένα από αυτά είναι και η γραφικότητα αρκετών που έχει ενσωματωθεί στις ελληνορθόδοξες (sic) παραδόσεις αποδεικνύωντας ότι εκείνη η παροιμία που κάνει λόγο για τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος είναι περισσότερο σοφή απ'όσο μπορούμε να νομίζουμε.

Θα σας διηγηθώ μια σύντομη ιστορία.
Στην περιοχή που από ένα σημείο κι έπειτα μεγάλωσα όταν την κάναμε από την αγκαλιά του αγαπημένου μου Πειραιά υπάρχουν μερικές χαρακτηριστικές νοοτροπίες τις οποίες θεωρούσα ανέκαθεν αρκούντως γελοίες κι έτσι δεν τις ενστερνίστηκα ποτέ. Μία από αυτές αγγίζει και το θέμα μας και αναφέρομαι στην νηστεία των ημερών (η οποία συνήθως εμπεριέχει την μη νηστίσιμη προσμονή όλων για την διπλή κραιπάλη της Αναστάσεως μετά του Πάσχα που περιμένουν πως και πως). Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, με θυμάμαι αρκετά αντιδραστικό αλλά ουδέποτε παράλογα αντιδραστικό (έτσι για την αντίδραση δηλαδή). Το metal βεβαίως δεν ευθύνεται γι'αυτό. Τουναντίον ο χαρακτήρας μου συνέβαλε τα μέγιστα για να γνωρίσω το μεγαλείο του metal το οποίο προσιδίαζε άψογα την ψυχοσύνθεσή μου και βοηθούσε να εξωτερικεύω με τον πιο κόσμιο τρόπο την αστείρευτη οργή που θέριευε μέσα μου για όσα έβλεπα να συμβαίνουν γύρω μου. Το αποτέλεσμα αυτών ήταν ότι επρεπε να βρίσκω συνεχώς τρόπους για να την λέω στους άλλους δίχως όμως ποτέ να φεύγω από το δικό τους το τεραίν. Είναι απαράβατος όρος αυτού του παιχνιδιού προκειμένου να μην χάνεις ποτέ το πλεονέκτημα, ότι πρέπει πάντοτε να παίζεις εκτός έδρας.
Έτσι, όταν με το σχολείο μας πήγαιναν για εκκλησιασμό, δεν μπορώ να πω ότι ήμουν το πιο αγαπημένο παιδί του παπά της ενορίας, αφού αντί να το βουλώνω στο κήρυγμα έκανα τις πιο ενοχλητικές ερωτήσεις (όπως πχ για ποιον λόγο κάποιος για να αγιάσει έφευγε από την πόλη και πήγαινε στην ερημιά όταν στην πόλη είναι όλοι οι πειρασμοί ενώ στην ερημιά δεν υπήρχε τίποτα;, ή σε ποια γλώσσα μίλησε το φίδι στην Εύα;). Μην πω για εκείνον τον δύσμοιρο θεολόγο στην Β' Λυκείου, που σε κάποιο συγκεκριμένο χρονικό σημείο αποφάσισε μόλις έμπαινε στην τάξη να με πετάει έξω δίχως προφανή αιτία και περιέργως, δίχως απουσία κιόλας. Τις πρώτες δυο φορές το έβλεπα σαν χαβαλέ παρόλο που βαριόμουν οικτρά μόνος μου έξω, μετά όμως άρχισα να ψιλιάζομαι ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι δεν μου μίλαγε κανείς από την τάξη επί τούτου. Τελικώς από την παρέα μου είπαν ότι ήθελε να μας μιλάει ελεύθερα για την... σχέση του metal με τον σατανισμό και δεν ήθελε αντίλογο. Βλέπετε, ήταν η εποχή που είχε σκάσει η ιστορία με τους υποτιθέμενους σατανιστές της Παλήνης (Κατσούλα, Δημητροκάλη κλπ) και τα πράγματα ήταν σοβαρά σε ολόκληρη την εξαιρετικά πουριτανική ελληνική κοινωνία. Τελικώς ο θεολόγος μετά βίας γλίτωσε το τριπλό εγκεφαλικό όταν την επομένη μπήκε στην τάξη και είδε μια άψογη αναπαράσταση σατανιστικής "τελετής" ζωγραφισμένης στον πίνακα (είχα δυνατό χέρι ο άτιμος), η οποία περιελάμβανε ένα τεράστιο πεντάλφα, αναμένα κεριά στις κορυφές, στο κέντρο έναν σφαμένο -σχεδόν αποκεφαλισμένο- κόκορα με το αίμα να έχει γεμίσει το "πάτωμα" και στο βάθος να εμφανίζεται σχεδόν τρισδιάστατα η μάπα του όξω-από-δώ. Και το ωραίο είναι ότι όταν με πήγε στον διευθυντή για την αποβολή, τελικώς έγινε και ρόμπα μόλις αποκάλυψα τι έκανε. Γενικά το καρνέ μου έχει πλήθος από τέτοιου είδους "τρομοκρατικές" ενέργειες (ιδίως άμα μου πάταγες τον κάλο).

Μια από αυτές ήταν και η συνηθισμένη ετήσια της Μ.Παρασκευής: πάντοτε πήγαινα στην περιφορά του Επιταφίου διότι απλούστατα ήταν η καλύτερη ευκαιρία να βλέπεις όλα τα ξέκωλα μαζεμένα, πάντοτε με την απαιτούμενη θρησκευτική κατάνυξη συνοδευόμενη από ένα μίνι σχεδόν ως τον αφαλό. Δεν χρειάζεται να πιστεύεις για να σου αρέσει το Ωραίο (μην πω ότι όσο περισσότερο δεν πιστεύεις τόσο περισσότερο σου αρέσει). Εννοείται δε, ότι πάντοτε πήγαινα και στην εκκλησία μετά: μου άρεσε πάρα πολύ να παρακολουθώ τους πιστοί σε όλες τις οικογενειακές τους στιγμές με το μεγαλείο της θρησκευτικής ταπεινότητος να τους διακατέχει. Ήξερες για παράδειγμα ότι η τάδε έχει πάρει και αυτήν την πόλη και την παραδίπλα ενώ υπάρχουν σοβαρές υπόννοιες ότι έχει βγει και εκτός νομού. Κανένα πρόβλημα, η εκκλησία, εκκλησία. Ή μήπως ο άλλος; Που του τον έχουν φορέσει τρεις φορές για φοροδιαφυγή και ακούγεται ότι έχει καταπατήσει και 2-3 οικοπεδάκια στην περιοχή; Εκκλησία και αυτός. Το ίδιο και ο παράλλος που ακούγεται ότι δεν εμπορεύεται και τα πιο νόμιμα αγαθά, αν με νοείτε, καθώς και κάμποσοι άλλοι. Όλοι στην εκκλησία, κυριολεκτικά κουτσοί-στραβοί στον άγιο Παντελεήμονα. Όπως και να'χει όμως, αυτή η διπροσωπεία ήταν πάντοτε κάτι που ήθελα να βλέπω διότι ανέκαθεν μου άρεσε -θεός γαρ από μικρή ηλικία- να παρακολουθώ τους Ανθρώπους.
Στην συνέχεια η παράδοση της ημέρας προέβλεπε την απαραίτητη επίσκεψη σε ταβέρνα. Η νηστεία ήταν τόσο έντονη από όλους που αν αργούσες λίγο, δεν χωρούσες να φτάσεις ούτε ως την είσοδο του μαγαζιού. Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν έτρωγαν κάτι τραγικό οι άνθρωποι: συνήθως τίποτε χορταρικά και σαλάτες ή στην πολύ χειρότερη περίπτωση ψαρικά και τα τοιαύτα. Νηστίσιμα δηλαδή, παρόλο που σύμφωνα με τις γραφές το ψάρι δεν είναι νηστίσιμο αλλά ας το παραβλέψουμε και αυτό. Ο μοναδικός που δεν τηρούσε επακριβώς τα ήθη και τα έθιμα της ημέρας ήμουν εγώ. Η αλήθεια είναι ότι τα κοψίδια τα παρήγγελνα μόνο όταν είχα κέφια (δηλαδή τις περισσότερες φορές), είτε ήταν παϊδάκια, είτε άλλης μορφής κρεατικά. Άλλες φορές μπορεί απλώς να μην είχα χωνέψει ακόμη το νηστίσιμο σουβλάκι με γύρο χοιρινό απ'όλα (διαίτης) του μεσημεριού και να έμενα σε τηγανιτές πατάτες και κανά καλαμάρι. Ανάλογα με τα κέφια όλα. Το πιο ωραίο όμως δεν ήταν η γεύση. Για την ακρίβεια το πιο ωραίο δεν ήταν καν η μούρη του σερβιτώρου που αναρωτιώταν αν είχε ακούσει καλά. Το πιο ωραίο απ'όλα ήταν οι εντελώς ξυνισμένες φάτσες των παρευρισκομένων, όχι επειδή με θεωρούσαν βλάσφημο αλλά επειδή θα ήθελαν και οι ίδιοι να παραγγείλουν τα ίδια όμως φοβόνταν την... κατακραυγή. Έτσι, εγώ απολάμβανα τα κοψίδια μου ενώ οι άλλοι την έβγαζαν είτε με ραδίκια, είτε με καμιά αθερίνα τηγανιτή και ταυτόχρονα τους έτρεχαν τα σάλια με αυτά που έβλεπαν να χλαπακιάζω.

Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά τα χρόνια που το έκανα αυτό, δεν θυμάμαι να βγήκα ποτέ να το διαφημίσω ή να το γνωστοποιήσω και ο λόγος είναι προφανής: ό,τι έκανα το έκανα για την πάρτη μου, επειδή εγώ ένοιωθα ότι έτσι ήθελα να κάνω. Ως γνήσιο πνευματικό τέκνο του Πανός, είχα το πειραχτήρι στο αίμα μου και δεν μπορούσα να το κρατάω μέσα μου. Αν ήθελα να προβοκάρω θα μπορούσα κάλλιστα να πάω στην εκκλησία με κάποια προκλητική metal μπλούζα με κανάν ανάποδο σταυρό ή κάμποσα άλλα ενδιαφέροντα, αλλά αυτό θα μου στερούσε αυτομάτως το πλεονέκτημα. Τουναντίον, ήμουν πάνοτε στην πέννα ντυμένος με το σακάκι μου, ξυρισμένος άψογα κλπ. Έκανα τα πάντα για να μην δίνω στόχο.

Τα τελευταία χρόνια και ιδίως μετά την έκρηξη των σόσιαλ μύδια-στρείδια και δεν συμμαζεύεται, έχει καταντήσει γραφική η ούτως ή άλλως γελοιότητα που παρακολουθούμε και που κορυφώνεται ιδίως τέτοιες μέρες με φανερούς δείπνους και λοιπές χαζομαρίτσες που παριστάνουν ότι κάτι είναι ή κάτι κάνουν, Αν επρόκειτο για χιούμορ όπως πχ του Δράκου με τον Θείο από τη Δράμα, να το δεχόμουν πολύ ευχαρίστως διότι είναι εξαιρετικά καλαίσθητο και εύστοχο (παρόλο που θεωρώ εν πολλοίς άδικη τόσο την σχεδόν υποβάθμιση της έννοιας δράμα το οποίο είναι προγενέστερο του χριστιανισμού, όσο και το ότι ιδίως η περιγραφή των γεγονότων στο δάσος των ελαιών είναι συγκλονιστική και δεν χρειάζεται να είσαι χριστιανός για να την θεωρείς όμορφη). Δεν μπορώ να καταλάβω όμως που ακριβώς κολλάει όλη αυτή η διαφήμιση ότι συγκεκριμένα την τάδε μέρα θα κάνουμε αυτό. Μου θυμίζει εκείνους που περιμένουν τη μέρα του αγίου Βαλεντίνου για να δείξουν στο έτερον ήμισυ ότι το αγαπούν. Καραγκιοζιλίκια.

Ο υποφαινόμενος θεός έχει την τιμή να γνωρίζει αρκετούς από το συνάφι των αθέων, είτε διαδικτυακά, είτε και διά ζώσης. Οι περισσότεροι εξ'αυτών είναι άνθρωποι σοβαρότατοι με απόλυτο σεβασμό στις πεποιθήσεις των άλλων και κυρίως απόλυτη κατανόηση στο δικαίωμά τους να πιστεύουν σε όποια φιλοσοφία ή ακόμη και σκοταδιστικό δόγμα θέλουν. Αυτό σημαίνει ελευθερία άλλωστε. Μάλιστα, οι περισσότεροι εξ'αυτών αν δεν στο πουν ότι είναι άθεοι δεν τους παιρνεις καν χαμπάρι. Τόσο... ινκόγκνιτο. Κατ' εμέ έτσι πρέπει να είναι όχι απλώς ένας άθεος αλλά ο οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος που σέβεται πρώτιστα τον εαυτό του. Εγώ βεβαίως ουδέποτε έκρυψα ότι δεν είμαι άθεος: πως θα μπορούσα άλλωστε όταν είμαι θεός; Όμως οι φιλοσοφικές μου πεποιθήσεις απέχουν πάρα πολύ από τέτοιες μικρότατες έννοιες που ξεθωριάζουν μπροστά στο μεγαλείο ενός Πλάτωνα, ενός Ηράκλειτου, ενός Καντ, ενός Καζαντζάκη ή ακόμη και μπροστά στο Σύμπαν το ίδιο. Οι λέξεις είναι απλές λέξεις.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ με ιδιαίτερη ανησυχία την αυξανόμενη δράση μιας ομάδας που αυτοπροσδιορίζονται ως άθεοι (και το θέτω έτσι διότι θεωρώ προσβλητικό για τους φίλους μου που δεν είναι έτσι να μπαίνουν κάτω από την ίδια σκέπη με αυτούς εδώ). Η ομάδα αυτή που προφανώς αυταπατάται ότι η όποια ταμπέλα προσδίδει και ποιότητα στην οντότητα, σε μεγάλο βαθμό χαρακτηρίζεται από έντονη αμάθεια (ενδεικτικά ο Βιασμός του Επίκουρου μέρος πρώτον και μέρος δεύτερον), που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει, και που τέλος πάντων χρησιμοποιεί ακριβώς τις ίδιες αρτηριοσκληρωτικές τακτικές με τους ταλιμπάν της ορθοδοξίας. Η ομάδα αυτή κηρύττει το μίσος ή το λιγότερο την απέχθεια για την άλλη πλευρά, προωθεί μια υποτιθέμενη ανωτερώτητα έναντι του υποτιθέμενου "αντιπάλου" (ακόμη και αποκρύπτωντας ότι σημαντικοί επιστήμονες ήταν δηλωμένοι χριστιανοί) και γενικά προβαίνει σε τακτικές που μόνο ανθρώπους με ελευθερία πνεύματος δεν χαρακτηρίζουν. Και κάπως έτσι, στο πλαίσιο της όλης χαζομάρας, δήθεν για να πικάρουν την από 'κει πλευρά διαφημίζουν κοψίδια και φαγωπότια που υπό φυσιολογικές συνθήκες μπορούν να κανονίσουν οποιαδήποτε μέρα. Μόνο που η διαφήμιση και μόνο αποδεικνύει ότι ο σκοπός δεν είναι το φαγωπότι, ούτε καν η καλή παρέα. Για την ακρίβεια ο σκοπός δεν είναι καν το πείραγμα των άλλων. Ο σκοπός είναι η πρόκληση. Δυστυχώς ξεχνούν ότι ο πραγματικά ανώτερος (αν και η εν λόγω λέξη μπορεί εύκολα να παρερμηνευτεί σε βαθμό μεγάλης παρεξηγήσεως) ούτε να το δείχνει ενδιαφέρεται, ούτε να το διαφημίζει, ούτε να το κανονίζει.

Θα μου πείτε τώρα, γιατί τα λες όλα αυτά ρε Άδη;
Διότι απλούστατα το κράταγα καιρό και κάπου μου τη βίδωσε η όλη ιστορία με τις αηδίες που βλέπω να γίνονται.
Κάπου πρέπει να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι η υποβάθμιση του άλλου δεν είναι ο τρόπος που αρμόζει για μια υγιή ιδεολογική αντιπαράθεση και οι αστειότητες σε καμία περίπτωση δεν προσδίδουν είτε κύρος, είτε το οποιοδήποτε ιδεολογικό προβάδισμα.
Εξάλλου και οι από'κεί ακριβώς το ίδιο έκαναν, ε;

Θα κλείσω με το κλασικό τραγούδι που ακούω παραδοσιακά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες.
Είναι απλώς ένα τραγούδι, όπως για όσους πιστεύουν είναι ακριβώς κάποιες συγκεκριμένες μέρες, όπως για κάποιον που δεν πιστεύει είναι απλώς κάποιες μέρες σαν τις άλλες. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Χαίρετε.

Slayer, The Antichrist