Γαύρος για κυρίως πιάτο σήμερα.

 Όπως έχουμε ξαναναλύσει, στην Ελλάδα δύο είναι τα πράγματα που εξακολουθούν να λειτουργούν άψογα. Το πρώτο είναι η ελληνική metal σκηνή και το δεύτερο είναι ο Ολυμπιακός.Το πρώτο το έχουμε πρόσφατο με την αμέσως προηγούμενη ανάρτηση για τους Sacral Rage, οπότε νομίζω ότι πλέον πρέπει ν'ασχοληθούμε και με το δεύτερο που μας έδωσε αρκετές αφορμές ετούτη την εβδομάδα (όχι τίποτε άλλο αλλά έχω ν'ασχοληθώ περιέργως πολύ καιρό με τα αθλητικά εδώ μέσα).

Το πρώτο γεγονός της αθλητικής εβδομάδος ήταν η λεβέντικη πρόκριση εις βάρος της Μπαρτσελόνα στο μπάσκετ, μιας ομάδας αρκετά πιο ισχυρής από τον Ολυμπιακό η οποία είχε και τις πιθανότητες υπέρ της και όχι αδίκως. Η Μπαρτσελόνα είναι από τις ομάδες που παραδοσιακά όχι απλώς μας ζορίζουν ως ομάδα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις μας κερδίζουν κιόλας. Έτσι, με την προϊστορία σαφώς υπέρ της, το γεγονός ότι έχει μια από τις ισχυρότερες έδρες και φυσικά το δεδομένο ότι είχε περισσότερες (και όχι αμελητέες) επιλογές στον πάγκο σε σχέση με το προερχόμενο από προβλήματα τραυματισμού ρόστερ του Ολυμπιακού, η πρόκριση έμοιαζε εξαιρετικά δύσκολη, μην πω αδύνατη. Μάλιστα, η έκβαση του σχεδόν εφιαλτικού πρώτου αγώνα περισσότερο επιβεβαίωσε τις υποθέσεις παρά τις έθεσε σε αμφιβολία. Μόνο που αυτό που δεν περίμενε κανείς ήταν ότι ο εγωϊσμός της ομάδας θα είχε χτυπηθεί σε τόσο σημαντικό βαθμό που θα ακολουθούσε η επική συνέχεια.
Δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει ότι οι δηλώσεις που ακολούθησαν της επικής πρόκρισης δεν ήταν δήθεν και τάχα μου, αλλά στην πραγματικότητα αντικατοπτρίζουν πλήρως την... οικογενειακή και χαμηλού προφίλ λειτουργία αυτής της ομάδας. Ο Πρίντεζης, για παράδειγμα, που όπως όλοι μας γνωρίζουμε δεν είναι η πρώτη φορά που βάζει τέτοιο καλάθι, έθεσε τα πράγματα στην σωστή τους βάση αν και ξέχασε να αναφέρει το βασικό, ότι δηλαδή το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο που μπορεί να μπει ένα γκολ και όλοι να αποθεώνουν τον σκόρερ. Στο μπάσκετ όμως για να φτάσεις σε σημείο να παίζεις μια πρόκριση ή μια κούπα στο τελευταίο δευτερόλεπτο έχει προηγηθεί η ομαδική προσπάθεια όλης της ομάδας για όλα τα προηγούμενα λεπτά του αγώνα.

Ας πάρουμε τον Σπανούλη για παράδειγμα: ένας παίκτης που έχει αμφισβητηθεί όσο ελάχιστοι (σε αυτά τα επίπεδα κατάντιας έχουμε φτάσει) σε σημείο το περασμένο καλοκαίρι να σκέφτεται σοβαρότατα να αποχωρήσει από την ομάδα. Και γιατί έχει αμφισβητηθεί; Επειδή δεν έχει φέρει τα αποτελέσματα που περίμενε ο κόσμος (δηλαδή μόνο δύο ευρωλίγκες κολλητές ρε παιδάκι μου κλπ). Δεν θα ανεβάσω το εμετικό πρωτοσέλιδο υποτιθέμενης ημέτερης αθλητικής εφημερίδας μετά τον φετινό αποκλεισμό από τον βάζελο στο κύπελλο: όσοι θυμάστε τι έγραφαν τα πρωτοσέλιδα της επομένης, καταλαβαίνετε τι εννοώ.  Δυστυχώς οι περισσότεροι που έχουν γαλουχηθεί με το μπάσκετ Συρίγου δηλαδή με το συνήθειο ενός παίκτη-ηγέτη να φορτώνει τις αντίπαλες άμυνες με 40 πόντους (όπως ο Γκάλης) και ταυτόχρονα να τρώει από τον παίκτη του 30 πόντους, δεν μπορεί να καταλάβει ότι το μπάσκετ έχει μεταλλαχθεί εντελώς. Πλέον ένας παίκτης για να θεωρείται κυριολεκτικά μεγάλος πρέπει να βάζει "μόνο" 15 πόντους και να έχει μοιράζει τουλάχιστον 10 ασσίστ και αυτά μόνο ως τμήμα της συμμετοχής του στον αγώνα. Ο Σπανούλης ως ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών στο ευρωπαϊκό μπάσκετ σε κάθε αγώνα όχι μόνο έχει συνεχείς εναλλαγές παικτών πάνω του με προσπαρμοσμένα συστήματα, αλλά έχει και συχνά-πυκνά δύο παίκτες σχεδόν βδέλες για να του δυσκολέψουν όχι το σουτ (αφού πλέον δεν μιλάμε για τέτοιο) αλλά την πάσα. Και βεβαίως όταν μιλάμε για Σπανούλη, μιλάμε για τον παίκτη της στιγμής που η μπάλα ζεματάει. Θυμηθείτε ας πούμε την στιγμή (εκεί στα τελειώματα) που έκανε την διείσδυση μπροστά στα μούτρα του μόλις... 2.17 Τόμιτς και έβαλε το εξαιρετικά  κρίσημο καλάθι, υπενθυμίζοντας όχι μόνο στον αντίπαλο σέντερ αλλά σε ολόκληρη την Μπαρτσελόνα ποιος είναι το αφεντικό. Και όλα αυτά προερχόμενος από αρκετά ύπουλο και σημαντικό τραυματισμό. Ο άνθρωπος όμως τα είπε όλα στις ανατριχιαστικές του δηλώσεις: όχι μόνο απέδωσε τα εύσημα στο τημ και τους συμπαίκτες του, αλλά εξεθείασε τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας. Για τον δε εαυτό του, αρκέστηκε να πει απλώς το σεμνότυφο ότι διέκρινε ότι οι συμπαίκτες του χρειάζονταν βοήθεια και ένοιωθε ότι πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω. Ο άνθρωπος τα είπε όλα. Ο Σπανούλης -για όσους δεν το έχουν καταλάβει- είναι ενσάρκωση της Ιδέας του Ολυμπιακού. Αυτός ο παίκτης δεν πρέπει να φύγει ποτέ από τον Σύλλογο.

Αντίστοιχα, βέβαια, μπορούμε να μιλήσουμε για όλους τους παίκτες (όπως πχ για τον Μάντζαρη και τον Σλούκα, ή τον καταπληκτικό Χάντερ), αλλά δεν έχει νόημα, διότι το πιάσατε. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός τόσο σε διοικητικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο ομάδας αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για οποιαδήποτε ομάδα (και ιδίως του Ολυμπιακού άλλων τμημάτων) και γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο μας έχει κεράσει περισσότερες επιτυχίες απ'όσες έχουμε συνειδητοποιήσει (και οι οποίες συχνά δεν συνοδεύονται από τίτλους. Παράδειγμα: ακόμη κι αν δεν πάμε καλά στο final 4 μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η φετινή χρονιά στην Ευρώπη είναι αποτυχημένη; Όχι. Απλώς πάμε για το υπέρτατο πλέον).

Πάμε τώρα στο δεύτερο μεγάλο γεγονός, σαφώς μεγαλύτερο και πιο κρυστάλλινο αφού συνοδεύτηκε κι από την κορυφαία ευρωπαϊκή κούπα και αναφέρομαι στην χθεσινή κατάκτηση της Ευρωλίγκας από την γυναικεία ομάδα πόλο του Ολυμπιακού. Εδώ δεν μιλάμε για ένα απλό επίτευγμα, αφού δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε απλώς μια ισχυρή ομάδα. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε κατ' αρχήν μια παραδοσιακή δύναμη του γυναικείου ευρωπαϊκού πόλο στα ημιτελικά, την ρωσική Κίνεφ, η οποία στα τελευταία 10 f4 έχει 8 συμμετοχές, και στην συνέχεια μια υπερδύναμη του ευρωπαϊκού πόλο (από την οποίαν φέτος μετράγαμε και μια ακόμη ήττα, στο τελικό του σούπερ καπ), την ισπανική Σαμπαδέλ, η οποία ήταν αήττητη επί σχεδόν τρία χρόνια όπου κι αν είχε παίξει (συνολικά 115 αγώνες). Ο Ολυμπιακός, έδωσε τέλος σε αυτό το απίστευτο σερί, κατακτώντας όχι απλώς την κούπα, αλλά την δεύτερη συνεχόμενη ευρωπαϊκή κούπα μιας και είχε προηγηθεί η περσινή του LEN Trophy. Η υπέρβαση που έκανε η ομάδα ήταν τεράστια, διότι όχι απλώς ως τα μέσα του δευτέρου οκταλέπτου οι Ισπανίδες είχαν προηγηθεί με 4-1, αλλά ξαναπροηγήθηκαν με 9-8 ελάχιστα λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα. Και όμως το γυρίσαμε και αυτό πανηγυρίσαμε μια ακόμα κλασική πειραιώτικη κούπα σαν και τις υπόλοιπες που (μετά βεβαιότητος) θα έρθουν και στο μέλλον.

Και σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω μια σούμα ως προς όλα αυτά τα κατορθώματα του Συλλόγου, τα οποία ξεφεύγουν κατά πολύ των δυνατοτήτων ενός ελληνικού Συλλόγου.
Ο Ολυμπιακός έφτασε πλέον τους 10 διεθνείς τίτλους σε ομαδικά αθλήματα. Πιο συγκεκριμένα, έχουμε στο μπάσκετ 3 ευρωλίγκες (1997, 2012, 2013) και 1 διηπειρωτικό (2013), 2 κύπελλα κυπελλούχων στο βόλλεϋ (1996 και 2005), 1 κύπελλο πρωταθλητριών και 1 σούπερ καπ Ευρώπης στο ανδρικό πόλο (το 2002 αμφότεροι τίτλοι) και 2 κούπες στο γυναικείο πόλο (2014-2015 όπως προαναφέρθηκε).
Όχι, δεν θα μπω στην διαδικασία να προσμετρήσω το βαλκανικό κύπελλο του 1963 (παρόλο που ήταν επίσημα αναγνωρισμένος θεσμός) διότι το θεωρώ δευτερεύον ως προς τους πρωτοκλασάτους τίτλους, δίχως αυτό να σημαίνει ότι υποβαθμίζω την όποιαν αξία του (ιδίως για την εποχή του και τον τρόπο με τον οποίον είχε έρθει), ενώ δεν προσμετράω και έναν διεθνή τίτλο που κατέχουμε από το 2006 και στην πάλη καθ'όσον ασχολούμαι με τα ομαδικά αθλήματα εν προκειμένω. Μένω λοιπόν στους 10 τίτλους.
Αξίζει να συνεχίσω με την περαιτέρω ανάλυση των ευρωπαϊκών διακρίσεων του Συλλόγου, διότι η γενικότερη παρουσία του στο διεθνές στερέωμα επιβάλει μια μικρή μνεία εκ μέρους μας (μιας και όπως όλοι μας γνωρίζουμε οι... πρέσβεις είναι άλλοι). Ο Ολυμπιακός στο βόλλεϋ για παράδειγμα έχει και ένα πλήθος άλλων (παράλληλων) διακρίσεων όπως για παράδειγμα την τρίτη θέση στο μουντιαλίτο συλλόγων το 1992 ή τα 7 συνεχόμενα final 4 από το 1992 έως το 1998. Επίσης, αξίζει να μημονευθεί η παραδοσιακή συμμετοχή της ομάδας όχι μόνο σε f4 πολλών αθλημάτων, αλλά και σε τελικούς ειδικότερα.
Πιο συγκεκριμένα ο Σύλλογος μετράει συνολικά 8 τελικούς στο μπάσκετ (6 της Ευρωλίγκας και 2 του Διηπειρωτικού, αφού πρέπει να συνυπολογίζουμε τον αγώνα ορόσημο απέναντι στους Chicago Bulls το 1997 στο Διηπειρωτικό με την τότε μορφή του που λεγόταν McDonalds Cup), ενώ συνολικά μετράει 8 συμμετοχές σε final 4 συν μία αρκετά παλαιότερα στην εποποιία της τελικής φάσης των 6 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1979 (που όμως για όσους γνωρίζουν και έχουν ασχοληθεί με το μπάσκετ, εκείνη αποτελεί την πρώτη ουσιαστική προσπάθεια για διάρκεια ελληνικής ομάδας στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση).
Στο βόλλευ μιας και μνημονεύσαμε τα 7 συνεχόμενα final 4 (και δυστυχώς ενθυμούμενοι τον εφιαλτικό τελικό του 1992 απέναντι στην καταπληκτική Μεσσατζέρο Ραβένα που γύρισε από έναν άτυχο τραυματισμό του Βίλντε), να πω ότι συνολικά η ομάδα μετράει 11 συμμετοχές σε f4 (6 στο Πρωταθλητριών, 5 στο Κυπελλούχων), με 7 τελικούς (2 στο Πρωταθλητριών και 4 στο Κυπελλούχων). Το μόνο άσχημο είναι ότι το τμήμα βόλλεϋ δυστυχώς έχει χάσει πολύ από το ευρωπαϊκό βάρος της φανέλλας της και είναι κρίμα διότι ήταν το τμήμα που έφερε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο στον Σύλλογο (και μάλιστα ανήμερα των γενεθλίων του) μετά από πολυετείς προσπάθειες που τον είχαν κατατάξει στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης.
Όσον αφορά το πόλο τώρα, εδώ το πράγμα γίνεται πολύ ενδιαφέρον, αφού οι διακρίσεις έρχονται από δύο τμήματα: το ανδρικό και το γυναικείο. Το ανδρικό που πασχίζει να ξαναβρεθεί στην ευρωπαϊκή ελίτ τα τελευταία χρόνια μετράει 6 συμμετοχές σε final 4: 2 στο Κυπελλούχων, 3 στο Πρωταθλητριών και 1 στο σούπερ καπ. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ανδρικό τμήμα έχει 4 στις 5 προκρίσεις σε τελικούς. Πάμε τώρα στο γυναικείο τμήμα πόλο το οποίο δυστυχώς κάποιοι ανακάλυψαν πολύ εσχάτως. Το εν λόγω τμήμα μετράει (κρατήστε την αναπνοή σας): 10 συμμετοχές σε final 4, εκ των οποίων οι 5 στο Κυπελλούχων/LEN Trophy, οι 4 στην Ευρωλίγκα συν ο φετινός χαμένος τελικός του σούπςερ καπ. Συμμετοχές σε τελικούς ήταν στις 3 περιπτώσεις (1 στο Κυπελλούχων συν οι δύο τελευταίες εκτός από το σούπερ καπ).
Όλα αυτά ξέρετε τι μας δίνουν; Έτσι για να ξέρουμε για τι ακριβώς μιλάμε. Μας δίνουν (σε όλα τα αθλήματα και όλα τα τμήματα) 33 συμμετοχές σε final 4, 4 συμμετοχές σε τελικούς άλλων θεσμών (σούπερ καπ και διηπειρωτικό), 23 συμμετοχές σε τελικούς συνολικά με 10 πρώτες θέσεις. Καθόλου άσχημα, έτσι; Ιδίως αν αναλογιστείτε ότι η μοναδιή ομάδα πανευρωπαϊκά που ξεπερνάει τον Ολυμπιακό σε έκταση τέτοιων επιτυχιών είναι η μυθική CSKA Μόσχας, η οποία έχει σαφώς και περισσότερους τίτλους και περισσότερες συμμετοχές αλλά και κούπες σε όλα τα αθλήματα.

Θα μου πείτε τώρα, δηλαδή ρε Άδη κάθησες να γράψεις όλο αυτό το σενδόνι για να μας εξυμνήσεις το μεγαλείο που θεωρείς ότι έχει ο Ολυμπιακός. Απάντηση: ναι, αλλά δεν το έκανα για να μπω στο μάτσι κανενός. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η κάθε ομάδα έχει τη δική της ιστορία και οι διακρίσεις της αφορούν αποκλειστικά αυτή και κανέναν άλλον. Μπορεί πολλοί να σιχαίνονται ένα τέτοιο σενάριο, αλλά ο Ολυμπιακός παίζει να είναι ο τελευταίο πραγματικά καλός εκπρόσωπος της χώρας στο εξωτερικό (ακόμη και στο ποδόσφαιρο, όπου εκεί βέβαια μια ουσιαστική διάκριση αποτελεί δυσκολότερο διακύβευμα). Μας δίνει χαρά, μας κάνει να νοιώθουμε περήφανοι και για να μην σας λέω ψέματα, επειδή εδώ και αρκετό καιρό έχω κουραστεί πολύ ψυχολογικά με τον όλο βομβαρδισμό ειδήσεων πανταχόθεν (και ιδίως από τα.. αντικειμενικά ΜΜΕ), έχω αναβαθμίσει πολύ την ενασχόλησή μου τόσο με το metal, όσο και με τον αθλητισμό με την ελπίδα ότι θα αποτρέψω το γενικότερο σαλτάρισμά μου. Ειλικρινά ελπίζω το παράδειγμα του Ολυμπιακού να το μιμηθούν όλοι οι Σύλλογοι της χώρας (όπου έχουμε γενικά πάρα πολλές διακρίσεις και κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό το πολύ ενδιαφέρον θέμα).

Μόνο μια τελευταία σημείωση: στο μπάσκετ αξίζουν συγχαρητήρια και στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Μπορεί να έδειξε ότι είχε φτάσει το ταβάνι του αλλά είχε μεγάλη συμμετοχή. Επίσης αξίζουν θερμότατα συγχαρητήρια και στον Πασκουάλ για την κίνηση που έκανε να πάει στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού να συγχαρεί. Ελπίζω τέτοιου είδους αθλητικό πολιτισμό να δω κάποτε και από τη δική μου ομάδα προς όλους.

Μέχρι τη Μαδρίτη λοιπόν, μόνο ένα χρειάζεται να πούμε:

ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Για την ιστορία (επειδή δύσκολα βρίσκονται ακόμη και στο διαδίκτυο) οι παραπάνω διακρίσεις συγκεντρωτικά:
Μπάσκετ
Συμμετοχές σε F4 (Ευρωλίγκα): 1994 (2), 1995 (2), 1997 (1), 1999 (3), 2009 (3), 2010 (2), 2012 (1), 2012 (1), 2015 (;)
Διηπειρωτικό: 1997 (2), 2013 (1) 
Βόλλεϋ
Συμμετοχές σε F4 (Πρωταθλητριών): 1992 (2), 1993 (4), 1994 (3), 1995 (4), 2001 (4), 2002 (2)
Συμμετοχές σε F4 (Κυπελλούχων/Challenge Cup): 1982 (3), 1996 (1), 1997 (2), 1998 (2), 2005 (1)
Πόλο (ανδρών)
Συμμετοχές σε F4 (Πρωταθλητριών/Ευρωλίγκα): 2001 (2), 2002 (1), 2007 (4)
Συμμετοχές σε F4 (Κυπελλούχων): 1998 (2), 1999 (2)
Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ: 2002 (1)
Πόλο (γυναικών)
Συμμετοχές σε F4 (Πρωταθλητριών/Eυρωλίγκα): 1996 (4), 2010 (4), 2011 (3), 2015 (1)
Συμμετοχές σε F4 (Κυπελλούχων/LEN Trophy): 2007 (4), 2008 (2), 2009 (4), 2012 (3-4), 2014 (1)
Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ: 2014 (2)

Sacral Rage, Illusions In Infinite Void: κάτι πολύ παραπάνω από μια κριτική.

Το λεπόν, ως γνωστόν (λέμε τώρα) αποφεύγω τις κριτικές δίσκων σε τούτο το ταπεινό βλόγι (εκτός φυσικά αν μιλάμε για Maiden οπότε αλλάζει το πράγμα, ή για αγαπημένα συγκροτήματα και δίσκους που εκεί πλεόν ομιλούμε για αφιερώματα κι ουχί κριτικές). Αν το καλοσκεφτείτε, το γεγονός αυτό είναι απολύτως λογικό αν αναλογιστούμε πόσες κυκλοφορίες υπάρχουν και με ενδιαφέρουν πάραυτα: εν ολίγοις θα έπρεπε να έχω ένα βλόγι που θα ήταν σκέτο κριτικές, όπερ αδιανόητον (μην πω και εντελώς ανόητον). Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα... παγόβουνο που είμαστε υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε διότι πέραν του κομματιού που φαίνεται υπάρχει κι αυτό που δεν φαίνεται. Για πάμε λοιπόν...
(εξέρχεται της θήκης του χρυσούν φτυάρι. Όχι για τους Sacral Rage, θα καταλάβετε γιατί.)




Κατ' αρχήν, πρέπει να προειδοποιήσω όποιον μπορώ και περνάει από το χέρι μου, ώστε να μην πράξει το ίδιο λάθος που διέπραξα κι εγώ ακούγοντας αυτόν τον δίσκο: ιδίως πριν το πρώτο άκουσμα είναι επιβλεβλημένη η αγορά πολλών εσωρούχων, διότι μόλις ο δίσκος τελειώσει αυτά μετά βεβαιότητος θα έχουν εξαφανιστεί από το σπίτι. Εγώ την πάτησα αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη: δεν είχα προμηθευτεί αυτά που έπρεπε με αποτέλεσμα το ίδιο βράδυ να μην υπάρχει σώβρακο στο σπίτι να φορέσω. Μου τα είχαν πάρει όλα.

Ήταν περίπου ένας χρόνος πριν όταν είδα (στους Jag Panzer) για πρώτη φορά τους Sacral Rage ζωντανά και είχα εντυπωσιαστεί. Λίγους μήνες πιο πριν είχα ακούσει για πρώτη φορά και το ΕΡ τους (για την ακρίβεια λίγο αργότερα απ'όταν κυκλοφόρησε), το οποίο μου είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις στο σύνολό του, σε σημείο να με κάνει να αποφασίσω να τους παρακολουθήσω σχετικά στενά ως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση. Εξάλλου κάποια στιγμή είδα και το καταπληκτικό βίδεον κλιπ του Master of a Darker Light το οποίο μεταξύ άλλων το γούσταρα και για τις καταπληκτικές αλλαγές του τολμώ να πω ότι σχεδόν τους ερωτεύτηκα, μιας και ήταν εξ αρχής  προφανές ότι δεν επρόκειτο απλώς για παικταράδες αλλά για γκρουπάρα συνολικά. Κάπως έτσι τέλος πάντων, μείναμε για αρκετό καιρό στην αναμονή για τον δίσκο τους: έστω και με μικρογεύσεις, αφού το Panic in Urals είχε ήδη κυκλοφορήσει ως δείγμα κάποια στιγμή και η πρώτη εντύπωση που μου είχε αφήσει ήταν λίαν επιεικώς θετικότατη: ξέρετε πως πάει, σάλια να τρέχουν από την πείνα και την ανυπομονησία που πάντοτε συνοδεύει εκείνο το περίεργο συναίσθημα ότι επίκειται δισκάρα.

Πριν κυριολεκτικά ελάχιστο καιρό, λοιπόν, η δισκάρα βγήκε. Και το εννοώ με όλη τη σημασία της λέξεως: δισκάρα, κάτι που αποδεικνύεται μεταξύ άλλων και από το γεγονός ότι παρά το μικρό διάστημα που έχει μεσολαβήσει από την κυκλοφορία της, η πρώτη χιλιάδα έχει σχεδόν εξαντληθεί!
Αν πω ότι σχεδόν μου έπεσε το σαγώνι ακούγοντάς τους, δεν θα λέω ψέματα. Βασικά το πρώτο που σου τρυπάει τ'αφτιά είναι η ασύλληπτη τεχνική της μπάντας. Για να φανταστείτε τι εννοώ (και όσοι με ξέρουν θα δώσουν μεγάλη βαρύτητα σε αυτό) σε πολλά σημεία ίσως ν'αγγίζει μέχρι και το progressive και εν προκειμένω δεν το θεωρώ καν ενοχλητικό (μιας και ως γνωστόν εγώ με το progressive βγάζω καντήλες και παθαίνω αναφυλαξία ακόμη κι εξ αποστάσεως). Πιο συγκεκριμένα, από τις περίπου 50φεύγα φορές που άκουσα (σερί) τον δίσκο (δεν πρόκειται για υπεροβλή το νούμερο) όλες τις φορές μου έφερε στο μυαλό αναρίθμητα περάσματα από το Never Neverland (που θεωρώ έναν όχι μόνο ασύλληπτο δίσκο αλλά και εν πολλοίς progressive κιόλας, αφού ο Waters μάλλον είχε μαζεμένες όλες τις εμπνεύσεις της ζωής του), σε σημείο να αναρωτιέμαι ποιος απ'όλους από την μπάντα μεγάλωσε με αφίσα αυτού του δίσκου στο δωμάτιό του (τελικώς την απάντηση την έλαβα κατ' ιδίαν αλλά δεν σας τη λέω, για να έχετε αγωνία). Αν και σε μεγάλο βαθμό θεωρώ αρκούντως χαζό όταν ακούμε κάτι να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας θυμίζει (αφού όλοι έχουν τις επιρροές τους), εν προκειμένω ο υψηλότατος βαθμός δυσκολίας που έχουν βάλει τα παιδιά στους εαυτούς τους νομίζω ότι επιβάλει αυτήν την εξαίρεση.

Βέβαια, σε αυτό το σημείο πρέπει να ανοίξω μια παρένθεση ώστε να κάνω και μια απαραίτητη διευκρίνιση που μάλλον θα κάνει αρκετούς από το αρκούντως ψαγμένο κοινό της χώρας να ανατριχιάσουν από την αηδία. (Ως γνωστόν) Μία από τις επιρροές της μπάντας είναι και οι Watchtower. Οκ, τους αναγνωρίζουμε αυτό το ολίσθημα και το παραβλέπουμε ως μικρής σημασίας. Εντάξει, εντάξει, κάντε τα εγκεφαλικά να περιμένουν λίγο (διότι σας ετοιμάζω και έμφραγμα μαζί) ώστε να το αναλύσω λιγουλάκι: το ότι οι Watchtower (όπως και πλήθος άλων progressive μπαντών) αποτελούνται από υπερπαικταράδες που ο καθένας τους ξέρει από 145 καντάρια μουσική όταν ο μέσος όρος για έναν καλό μουσικό είναι τα 30 καντάρια, δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από το ότι οι συγκεκριμένοι μουσικοί είναι απλώς καταπληκτικοί. Όπως, όμως, υπάρχουν και καθηγητές που ξέρουν άριστα το αντικείμενό τους αλλά δεν έχουν καλή μεταδοτικότητα στους μαθητές τους, κάπως έτσι και οι Watchtower ναι μεν παίρνουν πολύ παραπάνω από άριστα σε ατομικό επίπεδο, αλλά πολύ κάτω από τη βάση ως σύνολο. Διότι αυτό το τελευταίο μάλλον το έχουμε ξεχάσει: παίρνωντας έναν δίσκο ακούς το σύνολο, την μπάντα. Ακόμη κι αν θαυμάσεις τις τεχνικές του ντράμερ ή το απίστευτο χέρι του κιθαρίστα, κανείς τους δεν μπορεί να καπελώσει το σύνολο στην τελική. Οι Watchtower είναι η κλασική περίπτωση των τύπων που ξεκίνησαν για να πάνε να φάνε μοσχαρίσιες μπριζόλες σε αμερικάνικο στεϊκάδικο, και κατέληξαν να παίζουν play station μέσα σε γήπεδο ποδοσφαίρου, δηλαδή αλλού γι'αλλού. Να το πω αλλιώς; Το πιλοφόρι στον ώμο και γρήγορα στον τρίτο όροφο της οικοδομής για τα τούβλα και διάλειμμα για τοστ στις 12. Και μην αλλάξετε θέση στις σακούλες σκουπιδιών στο ενδιάμεσο γιατί μπορεί να το κάνετε λάθος.
Θέλω να πω ότι είναι άλλο πράγμα να μιλάμε για τις ικανότητές τους ως μεμονωμένους μουσικούς και άλλο για το σύνολο και τη συνεργασία τους η οποία μας χάρισε μερικά (ευτυχώς λίγα) κουραστικά αποτελέσματα (και γι'αυτό δεν έκαναν ποτέ καριέρα κιόλας). Από αυτήν την οπτική γωνία, λοιπόν, θεωρώ πάρα πολύ άδικο αυτό που διαβάζω από αρκετό κόσμο, να επιχειρεί μια άτυπη σύγκριση ανάμεσα στους Sacral Rage και τους Watchtower. Το ότι κάποιοι εκ των πρώτων έχουν ως επιρροή (και) τους δεύτερους (ήτοι όχι μόνο αυτούς), δεν σημαίνει ότι σώνει και καλά τους μοιάζουν ή ότι υπάρχει ανάγκη συγκρίσεως.
Για να το πούμε πολύ χύμα, βασικά μια τέτοια σύγκριση αδικεί  εκ των πραγμάτων τους Sacral Rage διότι αν και είναι σημαντικά ανώτεροι από τους Watchtower ως σύνολο, θα υστερούν μέχρι τον αιώνα τον άπαντα στους δύο παράγοντες που για το ελληνικό κοινό έχουν σημασία: την εθνικότητα και τον μύθο που τους ακολουθεί. Οι Watchtower θα είναι πάντοτε Αμερικάνοι και θα φέρουν πάντοτε την ταμπέλα της γκρουπάρας, άσχετα αν είναι ικανοί να κάψουν μέχρι και το γάλα με τα κορν φλέικς ως άλλος (επίσης Αμερικάνος) Όμηρος Σίμπσον. Κλείνω την παρένθεση και μπορείτε να καλέσετε ελεύθερα το 166 να σας παραλάβει.

Κάτι άλλο που με έχει κουράσει πολύ και που μου δίνεται η ευκαιρία επ'αφορμή των Sacral Rage να το θίξω είναι αυτή η μάστιγα με τις ταμπέλες, διότι εδώ συμβαίνει κάτι πολύ σημαντικό (που είχα θίξει και με τους Convixion αν ενθυμείστε). Ψάχνουν όλοι να βρουν τι ακριβώς παίζουν. Μην είναι speed; Μην είναι thrash; Μην είναι τεχνικό αμερικανοτραφές υποσαχάρειο power με ψήγματα από progressive καυκάσιο thrashospeedoheavy και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο; Μην είναι ο σούπερμαν; Ή εν τέλει, μήπως είναι απλώς η μαλακία που μας δέρνει, ως κατάλοιπο της μάστιγας του μέταλ χάμστερ με την οποίαν γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές μεταλλάδων στη χώρα; Διότι όταν αναρωτιέσαι τι ακριβώς παίζουν οι Sacral Rage η απάντηση είναι εύκολη και είναι μόνο μία που δεν αφήνει περιθώρια ούτε για παρεξηγήσεις, ούτε για παρερμηνείες: παίζουν απλώς metal. Metal που το λες και που γεμίζει το στόμα σου ρε αδελφέ. Εδώ έχουμε να κάνουμε ίσως με έναν από τους καλύτερους (και πιθανώς και σημαντικότερους) δίσκους που έβγαλε ποτέ ελληνικό συγκρότημα και υπάρχει κόσμος που διερωτάται τι ακριβώς παίζει αυτή η υπερμπάντα; Δηλαδή αν παίζουν thrash θα σου αρέσουν περισσότερο, ενώ αν παίζουν speed θα σου αρέσουν λιγότερο;
Τα τελευταία χρόνια (και αυτό το είχαμε διαπιστώσει κατά βάσιν με το προσωπικό μου απωθημένο, τους τιτανοτεράστιους Convixion) παρατηρώ ότι έχουν αρχίσει να βγαίνουν και μπάντες που είτε παίζουν αυτό που γουστάρουν δίχως να ενδιαφέρονται για το ποιος θα πει τι, είτε δεν έχουν έναν σαφή μουσικό προσανατολισμό, παρά παίρνουν ό,τι καλό βρουν από όπου γουστάρουν να το πάρουν, δίχως να έχουν στο κεφάλι το μεταλχαμστέρειο άχθος του παρελθόντος (αρχικής εφευρέσεως του μυθικού Χαρούλη -ξέρετε ποιον Χαρούλη εννοώ, δεν τα ρωτάνε αυτά τα πράγματα) ότι υπάρχουν ταμπέλες αποδεκτές και ταμπέλες μη αποδεκτές. Νομίζω ότι ήγγικεν η ώρα αυτό το βάρος να καταρρεύσει οριστικά και συνειδητοποιήσουμε πως όταν το metal είναι αυτό που μας αρέσει και που μας γεμίζει, δεν έχει καμία σημασία η όποια κωλοταμπέλα. Κάπως έτσι είναι και οι Sacral Rage: απλά κόβουν κεφάλια και αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε.

Έλεγα πιο πάνω ότι τεχνικά έχουν θέσει πολύ ψηλά τον πήχυ. Αυτό είναι κάτι που υπάρχει σε όλα τα τραγούδια τους και αυτό είναι αρκετά εντυπωσιακό. Οκ, θα ομολογήσω ότι το Sanctum Asylum είναι το μοναδικό τραγούδι που δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα αλλά και πάλι το προσωπικό μου γούστο είναι υποδεέστερο του αποτελέσματος που μας έχουν προσφέρει. Το Never Neverland που μνημόνευσα πιο πάνω δεν το επέλεξα στην τύχη. Νομίζω ότι όντως θα μπορούσα να συγκρίνω το Illusion in Infinite Void ακόμη και με έναν δίσκο επιπέδου Never Neverland. Είναι τόσο μεγάλη δισκάρα, έχω φάει τόσο μεγάλη ήττα.
Θεωρώ ότι οι Sacral Rage δεν είναι απλώς αυτό που λέμε το the next big thing στην ελληνική σκηνή. Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο και για να το διαπιστώσουμε θα πρέπει απλώς να είμαστε υπομονετικοί. Αρκεί βέβαια να μην πάρουν τα μυαλά τους αέρα.

Και όπως είπα και στον Νικόλα, θα το γράψω κι εδώ: φίλε, οι Convixion απέκτησαν πολύ σοβαρό ανταγωνισμό μου φαίνεται.

Προκειμένου να γίνει κατανοητό τόσο όλο αυτό το ξέσπασμα που προηγήθηκε, όσο και ο περίεργος τίτλος της εν λόγω αναρτήσεως, επέλεξα έναν ολίγον τι διαφορετικό (και αρκετά συναισθηματικό) πρόλογο.
Όσοι με ξέρουν από κοντά γνωρίζουν την αγάπη που είχα ανέκαθεν για την ελληνική σκηνή. Κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω μέχρι κι ένα βλόγι για την σκηνή, το Hellenic Metal (επειδή έτσι γούσταρα ρε αδελφέ). Όταν, όμως, έσκασε μύτη ιδίως η κρίση που αναγκάστηκα εκ των πραγμάτων να παρακολουθώ πολύ στενότερα σε σχέση με το παρελθόν τα πολιτικά πράγματα, αναγκάστηκα να αφήσω το Hellenic Metal στην άκρη διότι οι απαιτήσεις που έχω από τον εαυτό μου γι'αυτό το βλόγι είναι αυστηρότατες. Προτίμησα, λοιπόν, να μην κάνω νέες αναρτήσεις από το να βγαίνει προχειροδουλειά.
Πριν λίγες μέρες έψαχνα κάτι σε μια κούτα με "παλιατζούρες" και έπεσα πάνω σε ένα παλιό τετράδιο, στο οποίο η πρώτη καταχώρηση έχει γίνει το φθινόπωρο του 1993. Τότε ήταν που αγόρασα με το χαρτζιλίκι μου τον πρώτο μου δίσκο (δεν μιλάω για κασσέτες αλλά για βινύλια) και είχα την λόξα να θέλω να καταγράφω τι αγόρασα, πόσο, και την ημερομηνία. Στο πίσω μέρος του τετραδίου λοιπόν είχα γράψει δύο πράγματα όπως τα βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία.

(άσχετη υποσημείωση: επισήμως το nwobhm λογίζεται ως το 81, αλλά εγώ πάντοτε έγραφα ως το 82 προκειμένου να συμπεριλαμβάνεται και η δισκάρα The Unexpected Guest)


Σχεδόν με πήραν τα ζουμιά. Greek Scene Exists...
Το έγραφα το 1993 σχεδόν με παράπονο για μια σκηνή που πέθαινε, δίχως υποστήριξη από πουθενά και ιδίως από τον εγχώριο μεταλλικό τύπο (και δεν αναφέρομαι στους φανζινάδες, οκ;). Ακόμη και ο συνομήλικός μου Γρηγόρης είναι αρκετά μεταγενέστερος (τον οποίον Γρηγόρη θεώρώ από τους ελάχιστους πραγματικούς υποστηρικτές της σκηνής και τον οποίον θεωρώ από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στη χώρα μας στον χώρο της αγαπημένης μας μουσικής, ίσως λίγο παρακάτω από τον Ανδρέα Βενέρη που μάλλον είναι η σημαντικότερη προσωπικότητα γενικώς στο μέταλ στην Ελλάδα αλλά μην ξεφεύγουμε, αυτά είναι για άλλη συζήτηση). Αναλογιζόμενος πόσες γκρουπάρες έχουν βυθιστεί αύτανδρες, πόσες πισώπλατες μαχαιριές έχουν πέσει αλλά και πόσο δούλεμα ταυτόχρονα, πόσος κόπος έχει πάει χαμένος αλλά και που έχουν φτάσει σήμερα τα ελληνικά συγκροτήματα, δεν είναι και πολύ εύκολο να μην συγκινηθείς, ιδίως αν σκεφτείς ακόμη και σήμερα πόσες αδικίες μπορούν να αντιμετωπίζουν πολλά πανάξια συγκροτήματα. Και ξάφνου πέφτεις πάνω σε κυκλοφορίες όπως αυτή των Sacral Rage και συνειδητοποιείς ότι ακόμη κι έτσι δεν πήγαν όλα στον βρόντο και στην συνέχεια φέρνεις στο μυαλό σου ονόματα του παρόντος που κρατούν με κόπο, ιδρώτα και αίμα, πολύ ψηλά την σημαία της χώρας, συκγροτώντας πιθανώς την καλύτερη underground σκηνή της Ευρώπης: Airged L'Amh, Dexter Ward, Steamroller Assault, Verdict Denied, Released Anger, Convixion, Illusory, Sacral Rage, Wrathblade, Valor, Heathendom, Dark Nightmare, Black Sword Thunder Attack, InnerWish και πόσα άλλα ακόμα!

Κάτι τελευταίο: όταν νοιώθετε ότι θέλετε να πείτε μια καλή κουβέντα σε μια ελληνική μπάντα, μην διστάσετε να την πείτε. Όλες οι μπάντες το εκτιμούν βαθύτατα και τους δίνει κουράγιο να συνεχίσουν. κατανοώ ότι όλοι μας με τα ξένα συγκροτήματα μεγαλώσαμε, αλλά το ρημάδι ας κρατήσουμε και μια καλή κουβέντα για να πούμε και σε όποια δικά μας συγκροτήματα θεωρούμε ότι αξίζουν.

Και για να κλείσω με το επίκεντρο του σμερινού μας σενδονιού, τους Sacral Rage: Μπράβο παιδιά. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο.
Περιμένουμε εναγωνίως την συνέχεια.
Κι ευχαριστώ για την συγκίνηση πανάθεμά σας.

Νηστίσιμες φαιδρότητες

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο παρακολουθούμε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Ένα από αυτά είναι και η γραφικότητα αρκετών που έχει ενσωματωθεί στις ελληνορθόδοξες (sic) παραδόσεις αποδεικνύωντας ότι εκείνη η παροιμία που κάνει λόγο για τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος είναι περισσότερο σοφή απ'όσο μπορούμε να νομίζουμε.

Θα σας διηγηθώ μια σύντομη ιστορία.
Στην περιοχή που από ένα σημείο κι έπειτα μεγάλωσα όταν την κάναμε από την αγκαλιά του αγαπημένου μου Πειραιά υπάρχουν μερικές χαρακτηριστικές νοοτροπίες τις οποίες θεωρούσα ανέκαθεν αρκούντως γελοίες κι έτσι δεν τις ενστερνίστηκα ποτέ. Μία από αυτές αγγίζει και το θέμα μας και αναφέρομαι στην νηστεία των ημερών (η οποία συνήθως εμπεριέχει την μη νηστίσιμη προσμονή όλων για την διπλή κραιπάλη της Αναστάσεως μετά του Πάσχα που περιμένουν πως και πως). Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, με θυμάμαι αρκετά αντιδραστικό αλλά ουδέποτε παράλογα αντιδραστικό (έτσι για την αντίδραση δηλαδή). Το metal βεβαίως δεν ευθύνεται γι'αυτό. Τουναντίον ο χαρακτήρας μου συνέβαλε τα μέγιστα για να γνωρίσω το μεγαλείο του metal το οποίο προσιδίαζε άψογα την ψυχοσύνθεσή μου και βοηθούσε να εξωτερικεύω με τον πιο κόσμιο τρόπο την αστείρευτη οργή που θέριευε μέσα μου για όσα έβλεπα να συμβαίνουν γύρω μου. Το αποτέλεσμα αυτών ήταν ότι επρεπε να βρίσκω συνεχώς τρόπους για να την λέω στους άλλους δίχως όμως ποτέ να φεύγω από το δικό τους το τεραίν. Είναι απαράβατος όρος αυτού του παιχνιδιού προκειμένου να μην χάνεις ποτέ το πλεονέκτημα, ότι πρέπει πάντοτε να παίζεις εκτός έδρας.
Έτσι, όταν με το σχολείο μας πήγαιναν για εκκλησιασμό, δεν μπορώ να πω ότι ήμουν το πιο αγαπημένο παιδί του παπά της ενορίας, αφού αντί να το βουλώνω στο κήρυγμα έκανα τις πιο ενοχλητικές ερωτήσεις (όπως πχ για ποιον λόγο κάποιος για να αγιάσει έφευγε από την πόλη και πήγαινε στην ερημιά όταν στην πόλη είναι όλοι οι πειρασμοί ενώ στην ερημιά δεν υπήρχε τίποτα;, ή σε ποια γλώσσα μίλησε το φίδι στην Εύα;). Μην πω για εκείνον τον δύσμοιρο θεολόγο στην Β' Λυκείου, που σε κάποιο συγκεκριμένο χρονικό σημείο αποφάσισε μόλις έμπαινε στην τάξη να με πετάει έξω δίχως προφανή αιτία και περιέργως, δίχως απουσία κιόλας. Τις πρώτες δυο φορές το έβλεπα σαν χαβαλέ παρόλο που βαριόμουν οικτρά μόνος μου έξω, μετά όμως άρχισα να ψιλιάζομαι ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι δεν μου μίλαγε κανείς από την τάξη επί τούτου. Τελικώς από την παρέα μου είπαν ότι ήθελε να μας μιλάει ελεύθερα για την... σχέση του metal με τον σατανισμό και δεν ήθελε αντίλογο. Βλέπετε, ήταν η εποχή που είχε σκάσει η ιστορία με τους υποτιθέμενους σατανιστές της Παλήνης (Κατσούλα, Δημητροκάλη κλπ) και τα πράγματα ήταν σοβαρά σε ολόκληρη την εξαιρετικά πουριτανική ελληνική κοινωνία. Τελικώς ο θεολόγος μετά βίας γλίτωσε το τριπλό εγκεφαλικό όταν την επομένη μπήκε στην τάξη και είδε μια άψογη αναπαράσταση σατανιστικής "τελετής" ζωγραφισμένης στον πίνακα (είχα δυνατό χέρι ο άτιμος), η οποία περιελάμβανε ένα τεράστιο πεντάλφα, αναμένα κεριά στις κορυφές, στο κέντρο έναν σφαμένο -σχεδόν αποκεφαλισμένο- κόκορα με το αίμα να έχει γεμίσει το "πάτωμα" και στο βάθος να εμφανίζεται σχεδόν τρισδιάστατα η μάπα του όξω-από-δώ. Και το ωραίο είναι ότι όταν με πήγε στον διευθυντή για την αποβολή, τελικώς έγινε και ρόμπα μόλις αποκάλυψα τι έκανε. Γενικά το καρνέ μου έχει πλήθος από τέτοιου είδους "τρομοκρατικές" ενέργειες (ιδίως άμα μου πάταγες τον κάλο).

Μια από αυτές ήταν και η συνηθισμένη ετήσια της Μ.Παρασκευής: πάντοτε πήγαινα στην περιφορά του Επιταφίου διότι απλούστατα ήταν η καλύτερη ευκαιρία να βλέπεις όλα τα ξέκωλα μαζεμένα, πάντοτε με την απαιτούμενη θρησκευτική κατάνυξη συνοδευόμενη από ένα μίνι σχεδόν ως τον αφαλό. Δεν χρειάζεται να πιστεύεις για να σου αρέσει το Ωραίο (μην πω ότι όσο περισσότερο δεν πιστεύεις τόσο περισσότερο σου αρέσει). Εννοείται δε, ότι πάντοτε πήγαινα και στην εκκλησία μετά: μου άρεσε πάρα πολύ να παρακολουθώ τους πιστοί σε όλες τις οικογενειακές τους στιγμές με το μεγαλείο της θρησκευτικής ταπεινότητος να τους διακατέχει. Ήξερες για παράδειγμα ότι η τάδε έχει πάρει και αυτήν την πόλη και την παραδίπλα ενώ υπάρχουν σοβαρές υπόννοιες ότι έχει βγει και εκτός νομού. Κανένα πρόβλημα, η εκκλησία, εκκλησία. Ή μήπως ο άλλος; Που του τον έχουν φορέσει τρεις φορές για φοροδιαφυγή και ακούγεται ότι έχει καταπατήσει και 2-3 οικοπεδάκια στην περιοχή; Εκκλησία και αυτός. Το ίδιο και ο παράλλος που ακούγεται ότι δεν εμπορεύεται και τα πιο νόμιμα αγαθά, αν με νοείτε, καθώς και κάμποσοι άλλοι. Όλοι στην εκκλησία, κυριολεκτικά κουτσοί-στραβοί στον άγιο Παντελεήμονα. Όπως και να'χει όμως, αυτή η διπροσωπεία ήταν πάντοτε κάτι που ήθελα να βλέπω διότι ανέκαθεν μου άρεσε -θεός γαρ από μικρή ηλικία- να παρακολουθώ τους Ανθρώπους.
Στην συνέχεια η παράδοση της ημέρας προέβλεπε την απαραίτητη επίσκεψη σε ταβέρνα. Η νηστεία ήταν τόσο έντονη από όλους που αν αργούσες λίγο, δεν χωρούσες να φτάσεις ούτε ως την είσοδο του μαγαζιού. Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν έτρωγαν κάτι τραγικό οι άνθρωποι: συνήθως τίποτε χορταρικά και σαλάτες ή στην πολύ χειρότερη περίπτωση ψαρικά και τα τοιαύτα. Νηστίσιμα δηλαδή, παρόλο που σύμφωνα με τις γραφές το ψάρι δεν είναι νηστίσιμο αλλά ας το παραβλέψουμε και αυτό. Ο μοναδικός που δεν τηρούσε επακριβώς τα ήθη και τα έθιμα της ημέρας ήμουν εγώ. Η αλήθεια είναι ότι τα κοψίδια τα παρήγγελνα μόνο όταν είχα κέφια (δηλαδή τις περισσότερες φορές), είτε ήταν παϊδάκια, είτε άλλης μορφής κρεατικά. Άλλες φορές μπορεί απλώς να μην είχα χωνέψει ακόμη το νηστίσιμο σουβλάκι με γύρο χοιρινό απ'όλα (διαίτης) του μεσημεριού και να έμενα σε τηγανιτές πατάτες και κανά καλαμάρι. Ανάλογα με τα κέφια όλα. Το πιο ωραίο όμως δεν ήταν η γεύση. Για την ακρίβεια το πιο ωραίο δεν ήταν καν η μούρη του σερβιτώρου που αναρωτιώταν αν είχε ακούσει καλά. Το πιο ωραίο απ'όλα ήταν οι εντελώς ξυνισμένες φάτσες των παρευρισκομένων, όχι επειδή με θεωρούσαν βλάσφημο αλλά επειδή θα ήθελαν και οι ίδιοι να παραγγείλουν τα ίδια όμως φοβόνταν την... κατακραυγή. Έτσι, εγώ απολάμβανα τα κοψίδια μου ενώ οι άλλοι την έβγαζαν είτε με ραδίκια, είτε με καμιά αθερίνα τηγανιτή και ταυτόχρονα τους έτρεχαν τα σάλια με αυτά που έβλεπαν να χλαπακιάζω.

Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά τα χρόνια που το έκανα αυτό, δεν θυμάμαι να βγήκα ποτέ να το διαφημίσω ή να το γνωστοποιήσω και ο λόγος είναι προφανής: ό,τι έκανα το έκανα για την πάρτη μου, επειδή εγώ ένοιωθα ότι έτσι ήθελα να κάνω. Ως γνήσιο πνευματικό τέκνο του Πανός, είχα το πειραχτήρι στο αίμα μου και δεν μπορούσα να το κρατάω μέσα μου. Αν ήθελα να προβοκάρω θα μπορούσα κάλλιστα να πάω στην εκκλησία με κάποια προκλητική metal μπλούζα με κανάν ανάποδο σταυρό ή κάμποσα άλλα ενδιαφέροντα, αλλά αυτό θα μου στερούσε αυτομάτως το πλεονέκτημα. Τουναντίον, ήμουν πάνοτε στην πέννα ντυμένος με το σακάκι μου, ξυρισμένος άψογα κλπ. Έκανα τα πάντα για να μην δίνω στόχο.

Τα τελευταία χρόνια και ιδίως μετά την έκρηξη των σόσιαλ μύδια-στρείδια και δεν συμμαζεύεται, έχει καταντήσει γραφική η ούτως ή άλλως γελοιότητα που παρακολουθούμε και που κορυφώνεται ιδίως τέτοιες μέρες με φανερούς δείπνους και λοιπές χαζομαρίτσες που παριστάνουν ότι κάτι είναι ή κάτι κάνουν, Αν επρόκειτο για χιούμορ όπως πχ του Δράκου με τον Θείο από τη Δράμα, να το δεχόμουν πολύ ευχαρίστως διότι είναι εξαιρετικά καλαίσθητο και εύστοχο (παρόλο που θεωρώ εν πολλοίς άδικη τόσο την σχεδόν υποβάθμιση της έννοιας δράμα το οποίο είναι προγενέστερο του χριστιανισμού, όσο και το ότι ιδίως η περιγραφή των γεγονότων στο δάσος των ελαιών είναι συγκλονιστική και δεν χρειάζεται να είσαι χριστιανός για να την θεωρείς όμορφη). Δεν μπορώ να καταλάβω όμως που ακριβώς κολλάει όλη αυτή η διαφήμιση ότι συγκεκριμένα την τάδε μέρα θα κάνουμε αυτό. Μου θυμίζει εκείνους που περιμένουν τη μέρα του αγίου Βαλεντίνου για να δείξουν στο έτερον ήμισυ ότι το αγαπούν. Καραγκιοζιλίκια.

Ο υποφαινόμενος θεός έχει την τιμή να γνωρίζει αρκετούς από το συνάφι των αθέων, είτε διαδικτυακά, είτε και διά ζώσης. Οι περισσότεροι εξ'αυτών είναι άνθρωποι σοβαρότατοι με απόλυτο σεβασμό στις πεποιθήσεις των άλλων και κυρίως απόλυτη κατανόηση στο δικαίωμά τους να πιστεύουν σε όποια φιλοσοφία ή ακόμη και σκοταδιστικό δόγμα θέλουν. Αυτό σημαίνει ελευθερία άλλωστε. Μάλιστα, οι περισσότεροι εξ'αυτών αν δεν στο πουν ότι είναι άθεοι δεν τους παιρνεις καν χαμπάρι. Τόσο... ινκόγκνιτο. Κατ' εμέ έτσι πρέπει να είναι όχι απλώς ένας άθεος αλλά ο οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος που σέβεται πρώτιστα τον εαυτό του. Εγώ βεβαίως ουδέποτε έκρυψα ότι δεν είμαι άθεος: πως θα μπορούσα άλλωστε όταν είμαι θεός; Όμως οι φιλοσοφικές μου πεποιθήσεις απέχουν πάρα πολύ από τέτοιες μικρότατες έννοιες που ξεθωριάζουν μπροστά στο μεγαλείο ενός Πλάτωνα, ενός Ηράκλειτου, ενός Καντ, ενός Καζαντζάκη ή ακόμη και μπροστά στο Σύμπαν το ίδιο. Οι λέξεις είναι απλές λέξεις.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ με ιδιαίτερη ανησυχία την αυξανόμενη δράση μιας ομάδας που αυτοπροσδιορίζονται ως άθεοι (και το θέτω έτσι διότι θεωρώ προσβλητικό για τους φίλους μου που δεν είναι έτσι να μπαίνουν κάτω από την ίδια σκέπη με αυτούς εδώ). Η ομάδα αυτή που προφανώς αυταπατάται ότι η όποια ταμπέλα προσδίδει και ποιότητα στην οντότητα, σε μεγάλο βαθμό χαρακτηρίζεται από έντονη αμάθεια (ενδεικτικά ο Βιασμός του Επίκουρου μέρος πρώτον και μέρος δεύτερον), που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει, και που τέλος πάντων χρησιμοποιεί ακριβώς τις ίδιες αρτηριοσκληρωτικές τακτικές με τους ταλιμπάν της ορθοδοξίας. Η ομάδα αυτή κηρύττει το μίσος ή το λιγότερο την απέχθεια για την άλλη πλευρά, προωθεί μια υποτιθέμενη ανωτερώτητα έναντι του υποτιθέμενου "αντιπάλου" (ακόμη και αποκρύπτωντας ότι σημαντικοί επιστήμονες ήταν δηλωμένοι χριστιανοί) και γενικά προβαίνει σε τακτικές που μόνο ανθρώπους με ελευθερία πνεύματος δεν χαρακτηρίζουν. Και κάπως έτσι, στο πλαίσιο της όλης χαζομάρας, δήθεν για να πικάρουν την από 'κει πλευρά διαφημίζουν κοψίδια και φαγωπότια που υπό φυσιολογικές συνθήκες μπορούν να κανονίσουν οποιαδήποτε μέρα. Μόνο που η διαφήμιση και μόνο αποδεικνύει ότι ο σκοπός δεν είναι το φαγωπότι, ούτε καν η καλή παρέα. Για την ακρίβεια ο σκοπός δεν είναι καν το πείραγμα των άλλων. Ο σκοπός είναι η πρόκληση. Δυστυχώς ξεχνούν ότι ο πραγματικά ανώτερος (αν και η εν λόγω λέξη μπορεί εύκολα να παρερμηνευτεί σε βαθμό μεγάλης παρεξηγήσεως) ούτε να το δείχνει ενδιαφέρεται, ούτε να το διαφημίζει, ούτε να το κανονίζει.

Θα μου πείτε τώρα, γιατί τα λες όλα αυτά ρε Άδη;
Διότι απλούστατα το κράταγα καιρό και κάπου μου τη βίδωσε η όλη ιστορία με τις αηδίες που βλέπω να γίνονται.
Κάπου πρέπει να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι η υποβάθμιση του άλλου δεν είναι ο τρόπος που αρμόζει για μια υγιή ιδεολογική αντιπαράθεση και οι αστειότητες σε καμία περίπτωση δεν προσδίδουν είτε κύρος, είτε το οποιοδήποτε ιδεολογικό προβάδισμα.
Εξάλλου και οι από'κεί ακριβώς το ίδιο έκαναν, ε;

Θα κλείσω με το κλασικό τραγούδι που ακούω παραδοσιακά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες.
Είναι απλώς ένα τραγούδι, όπως για όσους πιστεύουν είναι ακριβώς κάποιες συγκεκριμένες μέρες, όπως για κάποιον που δεν πιστεύει είναι απλώς κάποιες μέρες σαν τις άλλες. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Χαίρετε.

Slayer, The Antichrist

Πασχαλιναί ευ-χές.

Επί τη ευκαιρία του επικείμενου Πάσχα, το παρόν ιστολόγιον σας εύχεται καλές μάσες (που είναι και η πεμπτουσία της συγκεκριμένης εορτής) και καλή ανάσταση.
Ναι, καλά διαβάσατε, καλή ανάσταση.
Βεβαίως επειδή τα ζόμπι δεν περπάτησαν ποτέ σε τούτον τον κόσμο και ουδέποτε θα περπατήσουν,  ανάσταση σωματική δεν θα υπάρξει ποτέ, γι'αυτό και ως ο εις και μοναδικός θεός που έπλασε ποτέ ο Άνθρωπος, ο θεός του Κάτω Κόσμου, του Κόσμου των αηδών και των αφανών, του Κόσμου των αρρήτων, της αφετηρίας και του τέλους των πάντων, σας εύχομαι να πρωτοτυπήσετε για μια φορά στη ζωή σας και να μην μείνετε στα λόγια, επιδιώκοντας μια πνευματική ανάσταση ώστε να αναβαθμίσετε τους εαυτούς σας ξεφεύγωντας από τη μιζέρια στην οποίαν σας έχουν (με τη συναίνεσή σας) καταδικάσει.
Αν ανοίξετε και κανά βιβλίο κιόλας, θα δείξετε ότι έχετε βρει και τον δρόμο να το επιτύχετε.