Up the Hammers X Anniversary Edition, 6-7 Μαρτίου 2015.

Προσμονή και αγωνία.
Δεν υπάρχει άλλη επαρκής επεξήγηση των συναισθημάτων όσο πλησίαζε το φετινό επετειακό Up the Hammers.
Προσμονή λόγω της καταπληκτική συνθέσεώς του (άσχετα αν μια-δυο διαφωνίες τις είχα, δεν έχει σημασία) αλλά και ένεκα της αραιής δυνατότητας που έχω πλέον να πηγαίνω σε συναυλίες, ενώ αγωνία για την περίπτωση που κάτι στράβωνε την τελευταία στιγμή και δεν τα κατάφερνα. Αφού να σκεφτείτε ότι για να... εκβιάσω τον εαυτό μου είχαμε αποφασίσει να πάρουμε εισιτήρια από πέρσι (κάτι που δεν είχα ξανακάνει ποτέ μου), άσχετα αν τελικά αυτό κατέστη επιτακτικό διότι ήδη από πέρσι εξαντλήθηκαν όλα!
Τέλος πάντων, όλα πήγαν καλά.
Δηλαδή σχεδόν όλα.

Ο Mad Putcher δυστυχώς δεν κατάφερε να έρθει την πρώτη μέρα λόγω ενός σοβαρού θέματος υγείας που είχε προκύψει μόλις δύο μέρες πριν και δεν ήταν τόσο απλό να προσπελαστεί οπότε έχασε την πολύ ενδιαφέρουσα βραδιά της Παρασκευής. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, την αρχή την έχασα κι εγώ διότι κατέστη εντελώς αδύνατον (χρονικά) να είμαι στις 3 ακριβώς εκεί για τους Magister Templi, για τους οποίους είχα ακούσει καλά λόγια που δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να επιβεβαιώσω. Μικρό το κακό πάντως αν και μου την ψιλοέσπασε. Να λέω πάλι καλά όμως που δεν έχασα και περισσότερο...

Στην συνέχεια βγήκαν οι Convixion. Οκ, τι να πω γι'αυτό το συγκρότημα πια; Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός και το ξέρω. Έχω γράψει ξανά και ξανά ότι τους θεωρώ κορυφαία περίπτωση αφού μεταξύ άλλων δεν τους έχω δει ποτέ μου να γκελάρουν ρε αδελφέ. Πάντοτε οι εμφανίσεις τους τα σπάνε, τόσο από κέφι όσο και εκτελεστικά και πιστέψτε με σε αυτό διότι τους έχω δει περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη μπάντα, ξένη ή ελληνική. Το play list που επέλεξαν ήταν νομίζω το καλύτερο δυνατό δεδομένου του λίγου χρόνου που είχαν στην διάθεσή τους και λέω το καλύτερο δυνατό διότι υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήθελα να ακούσω όλα τα τραγούδια τους, ακόμη και τα καινούρια από τον δίσκο που θα κυκλοφορήσει σε κανάν μήνα περίπου! Ή έστω για να κάνω την καρδιά μου πέτρα, να ακούω για κανά 20λεπτό σερί σε κάποια ειδική έκδοση το Black Magic Night και στο τέλος ένα δεκαλεπτάκι Drink Metal για να στανιάρουμε (παρόλο που όπως μου είπε ο ντράμερο τους ο Μάνος την επομένη, 10 λεπτά Drink Metal μάλλον δεν βγαίνουν όχι μόνο από τον ίδιον αλλά ίσως ούτε από ανθρώπινο ον, και τον πιστεύω σε αυτό). Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, μια γκέλα την έκαναν: μετά την εμφάνιση με ρώτησε ο Νίκος πως μου φάνηκαν. Δεν τα ρωτάνε αυτά παιδάκι μου... Μόνη έκπληξη της εμφάνισής τους ήταν το ότι δεν είδα τον Στέλιο στην δεύτερη κιθάρα και όπως έμαθα αποτελεί παρελθόν από την μπάντα για προσωπικούς λόγους. Πάντως το παλικάρι από τους Sacral Rage που τον κάλυψε τα πήγε περίφημα, αλλά δε νομίζω να αποτελέσει μόνιμη λύση.
Μετά από λίγη ώρα ανέβηκαν στην σκηνή οι Damien Thorne, ένα όνομα που εξαρχής με είχε παραξενέψει. Δυστυχώς τα δύο προηγούμενα UTH τα είχα χάσει (σπάζοντας έτσι το σερί των 7/7 που είχα μέχρι τότε που γινόταν 9/9 αν συνυπολογίσουμε και τα δύο πρώτα Special Edition, έχοντας χάσει το τρίτο) κι έτσι δεν ήμουν σε θέση να γνωρίζω πόσο καλά είχαν παίξει στο VIII που να οδήγησε στην επαναπρόσκλησή τους. Παρακολουθώντας τους πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι άσχημα δεν τα πήγαν σε καμία περίπτωση. Και παικτικά ήταν ωραίοι και σκηνικά, αν και υπερβολικά λιτοί. Γενικά η παρουσία τους δεν παίρνει αρνητικό πρόσημο, παρόλο που διέκρινα μια σχετική (και λογική) ξενέρα λόγω της μικρής προσελεύσεως κόσμου κατά τη διάρκεια του σετ τους.
Όταν τελείωσαν οι DT την σκυτάλη πήραν οι Dexter Ward, ένα συγκρότημα που πάντοτε γουστάρω

να βλέπω και λόγω σκηνικής παρουσίας και λόγω των τραγουδιών τους. Και εννοείται ότι δεν το μετάνιωσα. Πάρα πολύ ευχάριστη παρουσία όπως πάντα, με επαγγελματισμό και έναν Marco σε μεγάλα κέφια ως συνήθως. Ειλικρινά δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να γράψω κάτι περισσότερο. Μετά από τόσα χρόνια πλέον νομίζω ότι το μόνο άξιο σχολιασμού θα είναι το να τους δω να μην αποδίδουν καλά. Παρεμπιπτόντως, σε λίγες βδομάδες αν όλα πάνε καλά θα κυκλοφορήσουν τη νέα τους δουλειά, την οποίαν αναμένω εναγωνίως (αφού άλλωστε εδώ και καιρό μόνο ελληνικά συγκροτήματα αγοράζω).

Επόμενοι ήταν οι Battleroar με την τρέχουσα σύνθεση. Εδώ δεν θα πω κάτι, διότι θα τα γράψω όλα μαζί με τους Battleroar του Σαββάτου. Στην συνέχεια είχαμε τους Atlantean Kodex τους οποίους δεν μπορώ να κρύψω ότι βρήκα αρκετά βαρετούς, άσχετα αν από κάτω το κοινό τους έδειχνε να περνάει πολύ καλά. Προσωπικά θα προτιμούσα κάτι σε Sorcerer αντ'αυτών ή Solstice που αμφότεροι είναι του ιδίου στυλ και κατ' εμέ πολύ καλύτεροι. Τέλος πάντων, αυτούς είχαμε, αυτούς είδαμε. Οκ, μην λέω ψέματα, έπεσε κι ένα σουβλάκι εκεί μέσα διότι είχε κόψει λόρδινγκ. Πάντως θα ήθελα να παρατηρήσω κάτι που με όσους το συζήτησα δεν το είχε παρατηρήσει κανείς και όλοι έμεναν με ανοικτό το στόμα μόλις τους το έλεγα: τα τελευταία λεπτά του δεύτερου κομματιού τους (που φυσικά δεν θυμάμαι τον τίτλο) ήταν χαρτί και καλαμάρι το Child in Time, τόσο σε φωνές όσο και σε μελωδία. Όπως και να'χει ομολογώ ότι το γούσταραν και φάνηκαν έντιμη μπάντα.
Doomsword για τη συνέχεια και το πράγμα αρχίζει να σοβαρεύει, μιας και οι Ιταλοί συγκαταλέγονται

στις αγαπημένες μου μπάντες! Δυστυχώς στο παρελθόν τους έχω δει μόνο μια ακόμη φορά και λέω δυστυχώς, διότι είχαν πέσει πάνω σε μια ανυπέρβλητη συγκυρία που λειτούργησε εις βάρος τους: είχαν βγει αμέσως μετά τους Slauter Xstroyes στο UTH V του 2010, με αποτέλεσμα πέραν του κοινού τους να μην δίνει κανείς άλλος σημασία στο τι συνέβαινε εκείνες τις στιγμές στην σκηνή του An. Το μόνο που θυμάμαι από τότε ήταν ότι ήταν σε σχετικά μέτρια μέρα ο Deathmaster μιας και δεν του έβγαινε ούτε μία κορώνα, οπότε όπως καταλαβαίνετε ήθελα πως και πως να τους δω σε μια αξιοπρεπή εμφάνιση δίχως να βρίσκομαι υπό την.. επήρεια μιας μπάντας που τα έσπασε όλα όπως το 10 οι Slauter Xstroyes. Η αλήθεια είναι ότι ήταν καλοί και κλασικά πωρωτικοί. Βέβαια ο Deathmaster έβγαλε τα τρία τελευταία τραγούδια εντελώς βραχνιασμένος, κάτι που δείχνει είτε ότι είχε κάποιο θεματάκι που του βγήκε προς το τέλος, ή δεν έκανε καλή διαχείριση με αποτέλεσμα να την πατήσει από την αδιαμφισβήτητη υπερκαύλα που είχε. Όπως και να'χει, η παρουσία τους ήταν θετικότατη κι ο κόσμος γούσταρε πολύ, πόσω δε μάλλον εγώ που σε κάτι άσματα όπως το Heathen Assault ή το Doomsword ενδέχεται να χοροπήδαγα και σαν κατσίκι αλλά να μην το θυμάμαι.

Και για μετά είχε Omen το μενού, κι εδώ το πράγμα όντως παρασοβάρεψε, αλλά όχι όπως θα περίμενε κανείς. Η αλήθεια είναι τους Omen τους είχα δει άλλες δύο φορές στο παρελθόν και γενικά δεν είχα μεγάλη πρεμούρα να τους ξαναδώ (για αρκετούς λόγους). Βέβαια θα μου πεις ότι και τους Manilla είχες δει άλλες δυο φορές στο παρελθόν αλλά περίμενες πως και πως να τους ξαναδείς, άρα;
Για να μη λέω ανακρίβειες, δεν είχα καν ασχοληθεί να δω με τι line-up έρχονταν. Κατά βάθος ήλπιζα να έρθουν με τον τραγουδιστή των Aska (δηλαδή νομίζω ότι ήταν αυτός) όπως είχαν εμφανιστεί δηλαδή στο UTH III του 2008 όπου και πανθομολογουμένως είχαν κάνει μια καταπληκτική εμφάνιση με μια φωνή που συνειρμικά έφερνε αυτήν του Kimball στο μυαλό. Επειδή όμως ο Powell είναι γνωστός για τα τερτίπια του, δεν ήμουν και πολύ αισιόδοξος. Για να μη λέω και μαλακίες όμως, το ότι θα ξαναέβλεπα τον μετριότατο Goocher δεν το περίμενα. Αυτό και μόνο με έκανε να ξενερώσω. Μόλις είδα ότι ο χοντρός είχε βγεί και με "πανοπλία" προσπαθώντας να θυμίσει κάτι από το ένδοξο παρελθόν, εκεί σχεδόν μου ήρθε να φύγω. Και μόνο η εικόνα έφτανε τα όρια της βεβήλωσης. Το μοναδικό που περίμενα και όντως βγήκε ήταν ότι ο Powell ήταν πάλι λιάρδα, κάτι που έχει αρχίσει και καταντάει κουραστικό. Κι αν τουλάχιστον άλλες φορές είχε παίξει λιάρδα αλλά του έβγαιναν αυτά που έκανε, την Παρασκευή δεν μπορώ να πω ότι του βγήκαν πάρα πολλά πράγματα.
Διάβασα δεξιά κι αριστερά διάφορες ενθουσιώδεις κριτικές για την εμφάνιση των Omen. Το κοινό σημείο όλων αυτών ήταν ότι αυτοί που τις έγραφαν τους έβλεπαν για πρώτη φορά. Κατανοώ απόλυτα ότι είχαν την αυθόρμητη κάβλα μέσα τους να δουν αυτό το μυθικό όνομα. Κάπως έτσι ένοιωθα κι εγώ όταν τους είχα πρωτοδεί πριν από καμιά δεκαετία, όπου μέχρι κι ο Goocher παίζει να μου είχε φανεί σχεδόν καταπληκτικός στο καταγώγι του Underworld. Όμως από τότε έχουν περάσει 10 χρόνια και τους είχα δει και ξαναδεί και απο την στιγμή που δεν είμαι πιτσιρίκι πλέον, έχω μεγάλες απαιτήσεις, ιδίως από ένα όνομα επιπέδου Omen το οποίο απαιτώ πρώτ'απ'όλα να δείχνει σεβασμό στο ίδιο του το όνομα. Δεν μπορώ, λοιπόν, να βλέπω έναν Powell λιάρδα να κάνει το ένα λάθος πίσω από άλλο (σε κάποιο τραγούδι έχασε μέχρι και τον ρυθμό και το έσωσε ο ντράμερ μετά από λίγα δευτερόλεπτα), έναν Goocher γενικότερα μετρίων δυνατοτήτων να τα κάνει όλα χειρότερα με πιο παγωμένο κι από "κράκουλη" μπύρα χιούμορ του, ή να ανεβάζει την κόρη του να συντραγουδήσει ακριβώς με το ίδιο νταβατζιλίκι που προ δεκαετίας είχε βάλει support στους Omen το άλλο (μέτριο) συγκότημά του ονόματι Phantom X ή με εκτελέσεις ένα τακ πιο αργές από τις φυσιολογικές διότι προφανώς πλέον δεν βγαίνουν αλλιώς. Γελοιότητες και στεναχώρια που δεν αρμόζουν σε ένα συγκρότημα που έχει γράψει μερικά από τα πιο πωρωτικά τραγούδια στο metal και το οποίο είχε ένα όνομα ίσως πιο μυθικό ακόμη κι από την θεματολογία του. Επίσης, έχω κουραστεί κι από την πατέντα να παίζει το θέμα του Nightmares που είναι κομματάρα ούτως ή άλλως μόνο και μόνο για να το κάνει outro, αντί να παίζει το ίδιο το τραγούδι. Λυπάμαι, αλλά ο Kenny θα πρέπει να σκεφτεί πολύ σοβαρά να δώσει ένα τέλος σε αυτό το τσίρκο, που δεν αρμόζει στο ένδοξο παρελθόν της μπάντας. Μοναδικός διασωθείς ήταν ο ντράμερ ο οποίος ομολογουμένως έδωσε με απόλυτη αξιοπρέπεια τα ρέστα του. Ως προς την εμφάνιση τώρα, το μοναδικό αξιοπρόσεκτο ήταν η ατάκα ενός (εμφανώς εξίσου ξενερωμένου) μέταλου που βρισκόταν λίγο πιο πίσω μόλις ο χοντρός προλόγισε την κόρη του. Αμέσω φώναξε το τυπάκι "γδύστην... τα βυζιά, τα βυζιά..." και λιώσαμε στο γέλιο. Εξάλλου δεν ήταν για σοβαρότερα σχόλια οι Omen αυτό το βράδυ....

Και μ'αυτά και μ'αυτά φτάσαμε στους Titan Force, τους οποίους τι κι αν τους είχα ξαναδεί; Κανένα πρόβλημα. Να το πω κυνικά, το να βλέπεις τον Tyrant να τραγουδάει είναι από τις μεγαλύτερες

εμπειρίες και αυτό συμπεριλαμβάνει όλες τις πιθανές εκδοχές, μία εκ των οποίων είναι και οι Titan Force φυσικά. Νομίζω ότι για την παρουσία τους δεν πρέπει να ειπωθεί κάτι: ήταν τόσο τέλεια που πολύ φοβάμαι πως ό,τι σχόλιο κι αν κάνω θα τους αδικήσω. Όσο κι αν θες να είσαι αυστηρός, να βρεις το οποιοδήποτε ψεγάδι, είναι πραγματικά αδύνατον να βρεις κάτι. Όλα λειτούργησαν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι, κάνοντας την εμφάνιση των Omen απόλυτη καρικατούρα καθ'όσον η συγκριση ήταν άμεση. Τόσο από πλευράς κεφιού, όσο και από εκτελεστικής απόψεως η μπάντα έδωσε τα ρέστα της. Βέβαια δεν έδωσε τα ρέστα έτσι σκέτα, διότι σε αντάλλαγμα μας πήρε και τα σώβρακα ταυτόχρονα, αλλά ποιος δίνει σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες; Ειλικρινά το λέω, όπου κι αν γύρναγα, έβλεπα χαρούμενα πρόσωπα, χαμογελαστά, να έχουν ξεχάσει για λίγες στιγμές τις μίζερες εποχές που ζούμε. Με όσους φίλους μίλησα, είχαν όλοι την ίδιαν άποψη με'μένα για την εμφάνιση: λίαν επιεικώς τέλεια. Δεν υπήρχε ενδεχόμενο να μπορούμε να απαιτήσουμε κάτι περισσότερο διότι πολύ απλά δεν υπήρχε πιο πάνω: οι Titan Force είχαν πιάσει ταβάνι.

Κάπως έτσι κύλησε η πρώτη μέρα, πολύ ευχάριστα αλλά αρκετά κουραστικά.
Κουραστικά διότι ο Κύτταρο δυστυχώς δεν έχει τις αβάντες του An, να μπορείς να κάτσεις σε κάποιο σημείο (για πάνω δεν το συζητάμε κάν), έστω και έξω από το μαγαζί. Έτσι η ορθοστασία είναι αναγκαστική, κάτι που σε συνδυασμό με τις.. μαγκιές του παρελθόντος που έχουν αρχίσει να βγαίνουν στην μέση με έκαναν να βγάλω τους Omen και τους Titan Force με αρκετά ενοχλητικούς πόνους, κάτι που με ανάγκασε να πω στον εαυτό μου το αδυσώπητο: Άδη, μεγαλώνεις φίλε...

Και φτάνουμε στη δεύτερη μέρα.
Battle Ram η πρώτη μπάντα, την οποίαν έχασα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν πολυψηνόμουν να τους δω κιόλας, όχι επειδή δεν μου αρέσουν. Ίσα, ίσα τους βρίσκω συμπαθητικούς, αλλά ιδίως επειδή είχα αποφασίσει να κάνω μια συντήρηση δυνάμεων για να μην την πατήσω με τη μέση όπως την Παρασκευή. Έτσι, ενώ υπό άλλες συνθήκες θα ξέχεζα τον Mad Putcher που είχε καθυστερήσει χαρακτηριστικά να περάσει από το σπίτι ("έλα, περνάω σε ένα μισάωρο" είπε, και περασε κλασικά μετά από μία ώρα κι ένα τέταρτο αποδεικνύωντάς μου ότι σε αυτήν τη χώρα μπορούν ν'αλλάξουν τα πάντα εκτός από την αίσθηση του χρόνου που έχει ο Mad Putcher). Από Wrathblade δεν έχασα πολλά, μάλλον μόνο το πρώτο τραγούδι και ομολογώ ότι τα έσπασαν όλα ακριβώς όπως ανέμενα. Καταπληκτική μπάντα, άκρως πωρωτική και φιλότιμη. Μεταξύ άλλων βρίσκονται απ'όσο έμαθα ήδη σε πορεία να κυκλοφορήσουν τον νέο τους δίσκο, ο οποίος όμως ένεκα της όλης κατάστασης μάλλον θα κυκλοφορήσει με ρυθμούς... Litany! Δηλαδή τόσο αργά που είναι άγνωστο το πότε! Ντάξει, καλά να είμαστε και θα τον περιμένουμε και αυτό.

Στην συνέχεια βγήκαν οι Valor, ένα συγκρότημα που που εδώ και χρόνια παρακολουθώ σχετικά στενά διότι αποτελούν μια σταθερή και αυξανόμενη αξία της σκηνής της χώρας. Μάλιστα ετούτη η φορά ήταν ακόμη πιο σημαντική διότι ήταν η πρώτη φορά που τους είδα και με δεύτερο κιθαρίστα, κάτι που ήταν πάγια απαίτηση όλων μας και που είχε τα αποτελέσματα που όλοι περιμέναμε: η ούτως ή άλλως εξαιρετική μουσική τους γέμιζε αρχοντικά με την δεύτερη κιθάρα και το συγκρότημα έδειχνε πολύ πιο δεμένο. Γενικά η εμφάνισή τους ήταν εξαιρετική, αλλά πάλι έμεινα με το παράπονο ότι δεν έπαιξαν το Perseus, το οποίο αδυνατώ να καταλάβω για ποιον λόγο θάβουν -τολμώ να πω- συστηματικά.

Και φτάνει η σειρά των Battleroar για τους οποίους έχουμε και την εκκρεμότητα από την προηγούμενη μέρα, από την οποίαν και θα αρχίσω.. Δεν θα διαφωνήσω ότι ο Gerrit είναι ένας καταπληκτικός frontman, πλήρως επαγγελματίας που τα δίνει όλα με τον μοναδικό χαρακτηριστικό του τρόπο. Επίσης δεν θα διαφωνήσω ότι η εμφάνισή τους το Σάββατο ήταν καταπληκτική. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι μπροστά στην κλασική σύνθεση των Battleroar με Μανώλη, Marco και Μακρυκώστα δεν πιάνουν μία. Δεν είναι τόσο το ότι με ξενέρωσε αρκετά ο νέος βιολιστής που αν και ωραίος στο παίξιμο, στην performance έκανε σχεδόν σαν κούκλα σε κουκοθέατρο με κάτι απότομες -σχεδόν σπαστικές- κινήσεις. Έχει να κάνει ξεκάθαρα με το συναίσθημα που βγάζει το κάθε line-up και όταν μιλάμε για το κλασικό line-up των Battleroar δηλαδή αυτό του Σαββάτου κυριολεκτικά μιλάμε για τους Battleroar. Για να το πω απλά ώστε να γίνει απολύτως κατανοητό: ευτυχώς που ξαναείδαμε το καλό line-up και μας θύμησε ότι κάποτε υπήρχε ένα συγκρότημα με το όνομα Battleroar. Τόσο αδιάφοροι μου είναι οι Battleroar πλέον και λυπάμαι πολύ που το λέω. Έτσι απλά και άνετα. Η δε συγκίνηση δεν περιορίστηκε μόνο πάνω στην σκηνή, αλλά έπεσε και κάτω στον κόσμο και αυτό φάνηκε από την ζεστασιά και την προσμονή με την οποίαν αγκάλιασε αυτό το εγχείρημα. Ιδίως η συγκίνηση του Μανώλη και του Marco ήταν παραπάνω από έκδηλη και αυτό βγήκε και στην απόδοσή τους. Παρεμπιπτόντως να μνημονεύσω κάτι ακόμη, αν και στο warm up της Πέμπτης δεν ήμουν (όπως και δεν έχω καταφέρει να πάω σε κανένα warm up): εκεί μεταξύ άλλων έπαιξαν και οι Battleroar με την πρώτη σύνθεσή τους. Απ'όσο έμαθα κι εκεί τα έσπασαν.
Στην συνέχεια είχαμε την πολυαναμενόμενη παρουσία των Crush, η οποία δυστυχώς ήταν λίγο μικρότερη από την προγραμματισμένη λόγω ενός προβλήματος υγείας που αντιμετώπιζε ο τραγουδιστής. Έπαιξαν κάποια παλιά αλλά και δύο καινούρια από τον επερχόμενο δίσκο. Βέβαια εδώ είναι και το ανέκδοτο της ημεράς μάλλον, διότι αυτόν τον καινούριο δίσκο των Crush τον περιμένουμε περί τα 15 χρόνια τουλάχιστον. Ίσως θα έπρεπε να κρατήσουν και καμιά πισινή του στυλ "ξέρουμε ότι δεν μας πιστεύετε και εδώ που τα λέμε καλά κάνετε". Τέλος πάντων, μακάρι να τον δούμε στα ράφια κι αυτόν. Όσον αφορά την εμφάνισή τους, ήταν ως συνήθως αξιοπρεπέστατη, αφού σαφώς πρόκειται για τεράστια μπάντα. Τα δε παλιά τραγούδια δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να τα σχολιάσω, ευνόητοι οι λόγοι. Αν είχαν παίξει και το Gloriest Night μπορεί πάντως να έλεγα και καμιά παραπάνω καλή κουβέντα!
Για τη συνέχεια είχαμε την "εποχική" μπάντα tribute στους Bathory όπου ως μέγας (μέγιστος) φαν του Quorthon περίμενα να δω αυτό το πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και καιρό είχα μια μεγάλη απορία: τι διάολο μπάντα μπορεί να είναι για να ανεβαίνει τρίτο όνομα; Από κάποιες

ερωτήσεις που έκανα ιδίως την πρώτη μέρα τελικώς έμαθα ότι είχε κάποιες καλές συμμετοχές, όπως πχ τον Τζώρτζη των Battleroar, τον τραγουδιστή των Ιρλανδών Primordial συν διάφορους άλλους, όπου μεταξύ άλλων θα ανέβαινε και ο Σάκης των Rotting Christ. Μάλιστα... ιδίως αυτό το τελευταίο θα ήθελα πολύ να το δω. Βέβαια τελικώς διαπίστωσα ότι ο Σάκης θα ανέβαινε μόνο για φωνή (όπερ και εγένετο) και όχι για κιθάρα (όπου είχαμε μια ακόμη σπεσιαλ συμμετοχή από τους RC κι εκεί). Το play list δεν ήταν μεγάλο (5 ή 6 τραγούδια έπαιξαν) αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν πολύ ενδιαφέρον. Δυστυχώς όμως όσο ενδιαφέρον ήταν άλλο τόσο απεδείχθη και προβληματικό, υπό την έννοια ότι και να μην μας το έλεγε ο Alan ότι η μπάντα δεν είχε κάνει ούτε μία πρόβα, το καταλάβαμε και μόνοι μας, καθ'όσον ο τύπος δολοφονούσε με μαεστρία την πλειοψηφία των στίχων. Ιδίως στα Home of Once Brave και Fine Day to Die τα δολοφόνησε με σχεδόν μαφιόζικο τρόπο, θα έλεγα. Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι ιδίως το Fine Day to Die και το τελευταίο Enter the Eternal Fire (το οποίο παίζει να είναι το πιο επικό black κομμάτι που έχει γραφτεί παγκοσμίως και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της ιδιοφυίας του αείμνηστου Σουηδού) ήταν καταπληκτικές εκτελέσεις που έδειχναν να ταιριάζουν εκτελεστικά περισσότερο στο στυλ του Alan. Επίσης, δεν πρέπει να μας ξεφύγει ότι ήταν στην εκτέλεση του Enter the Eternal Fire που είχαμε την σχεδόν συγκινητική παρουσία του Necromayhem (για να μην ξεχνιώμαστε δηλαδή) στην σκηνή του Κυττάρου. Ειρήσθω εν παρόδω να σημειώσω κάτι επί τούτου: τους Rotting Christ δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να τους δω ποτέ live μέχρι σήμερα και θέλω να το κάνω οπσωδήποτε κάποια στιγμή διότι τα παιδιά είναι απίστευτα. Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν στο στόμα για να πουν μια ..."καλή" κουβέντα, η πραγματικότητα όμως είναι ότι ιδίως οι RC είναι ένα συγκρότημα που έφαγε πολλά σκατά στη μάπα για να γίνει αυτό που είναι και η μουσική τους πορεία που επί της ουσίας από ένα σημείο κι έπειτα μόνο black δεν μπορεί να θεωρηθεί αποτελεί μεγάλη απόδειξη για πολλά πράγματα, οπότε τα όποια ειρωνικά σχόλια ακούστηκαν από κάποιους θα έπρεπε να απουσιάζουν και η γλώσσα θα έπρεπε να είχε βουτηχτεί πρώτα στο μυαλό.

    Και πλέον αρχίζουμε να μπαίνουμε σε τελική φάση. Η καρδιά έχει αρχίσει να χτυπάει σχετικά δυνατά από την ανυπομονησία που περιέργως παραπέμπει σε εφηβικά καρδιοχτύπια κι έτσι. Μπορεί να ξενίζει ο παραλληλισμός αλλά μην το ψάχνετε: όσοι δεν κατέχετε το metal είναι αδύνατον να κατανοήσετε αυτήν την κουβέντα. Το metal είναι απλώς το ελιξήριο της νεότητας. Η ώρα περνάει και ναι, οι τέσσερεις φοβεροί και τρομεροί Αμερικάνοι από το Σικάγο είναι ξανά μπροστά μας, για πρώτη φορά μετά από εκείνη την μυθική εμφάνιση του 2010 στο An. Ήμουν πολυ περίεργος να δω αν θα την... πάταγαν και παλι. Τι εννοώ; Το 2010 είχαν ανοίξει την εμφάνισή τους με το Winter Kill. Η αμηχανία τους από αυτά που γινόντουσαν από κάτω ήταν παραπάνω από εμφανής. Οι τύποι πολύ απλά δεν περίμεναν με τίποτε αυτά που έβλεπαν. Ένα μικρό συγκρότημα κάπου από τα βάθη των ΗΠΑ με μόλις δύο δίσκους στο ενεργητικό του και πλήθος προβλημάτων στο παρελθόν, γνώριζαν την απόλυτη αποθέωση από έναν κόσμο που είχε κατακλύσει το An. Τελικώς απεδείχθη ότι το μάθημά τους το πήραν καλά εκείνο το βράδυ και το θυμούται ακόμα, κι έτσι άνοιξαν με το Free the Beast. Μμμμ... Καλό σημάδι. Επόμενο τραγούδι, ξανά από το δεύτερο. Μμμμ... καλά πάμε... Επόμενο τραγούδι, Winter Kill...κι εγένετο το σώσε, αδέλφια, όπου μεταξύ άλλων διαλύθηκε και η όποια αμφιβολία αν όντως είχαν πάρει το μάθημά τους το 2010 ή αν μέχρι τώρα απλώς παρακολουθούσαμε κάτι συγκυριακό... Ο τραγουδιστής παίζει να τραγούδησε σχεδόν το μισό τραγούδι, και ηθελημένα διότι ήθελε να βιώσει το μεγαλείο της συμμετοχής του κόσμου αλλά και λόγω μιας ατυχούς συγκυρίας. Ποια ήταν αυτή; Περί το τελευταίο 1/3 κάτι έγινε και χάθηκε ο ήχος από όλη την μπάντα. Κανένα πρόβλημα: έστω και με υπόκωφα το πάσο, την κιθάρα και τα ντραμς, ο κόσμος από κάτω υποκατέστησε τη φωνή και τα έλεγε αυτός. Μιλάμε για ανατριχίλα. Αν και το ξέραμε, είναι ωραίο να ακούς ότι φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από την κυκλοφορία αυτής της υπερδισκάρας. Βέβαια ήταν προφανές ότι αυτό δεν ειπώθηκε για να ειπωθεί αλλά για να τονίσει ότι θα παίξουν όλον τον δίσκο. Τι να πεις μετά... Το play list ήταν απλά άψογο (συμπληρώθηκε και απο 2-3 κομμάτια ακόμα), η δε εμφάνιση... χμμμ... ειλικρινά δεν ξέρω αν τα λόγια είναι αρκετά για να την περιγράψουν. Να πω ότι ήταν μεγαλειώδης; Θα τους αδικήσω. Να πω πως πρόκειται αναμφίβολλα για μια από τις μεγαλύτερες μπάντες που έχω δει; Λίγα θα λέω. Ειλικρινά τα παιδιά (και οι 4) είναι τόσο παικταράδες που κάθεσαι και γελάς και μόνο στην σκέψη κάποιων άλλων δήθεν rock idols που είναι με το χρονόμετρο και το σταγονόμετρο για να παίζουν τραγουδάκια για γκομενίτσες. Νομίζω ότι η φράση όλου του φεστιβάλ δικαίως ανήκει στον Μητσάρα τον Beerdrinker, ο οποίος κάπου ανάμεσα σε δύο τραγούδια παρατήρησε το προφανές: "πόσο βαριά είναι τ'αρχίδια σας;". Ακριβώς έτσι. Αυτή η μπάντα βγαίνει από την σφαίρα της φαντασίας και για καλή μας τύχη δεν μένει μόνο εκεί. Για κάτι τέτοια ακούμε μέταλ ρε πούστη...

Και πλέον φτάνουμε στους Manillaaaaaaa.... Καλά, δεν μπορώ να μην σχολιάσω ότι η ανυπομονησία και η αγωνία είχε χτυπήσει κόκκινα... Θα βλέπαμε τον Randy "Thrasher" Foxe. μιλάμε για φιγούρα σχεδόν ανάλογη με αυτήν του Τsamis (για περίπτωση που ενθυμείστε τι έγραφα για τους Warlord). Δεν είναι λίγο αυτό το πράγμα... Τέλος πάντων, το συγκρότημα βγήκε, είχαμε λίγες δοκιμές των οργάνων, λίγο ζέσταμα και τα γνωστά και ξαφνικά ο Mark αποφασίζει να ζεστάνει λίγο καλύτερα την κιθάρα με ένα σολάρισμα. Αλλά για μισό λεπτό... δεν είναι ακριβώς σολάρισμα αυτό... είναι το... Flamming Metal Systems... μας έπιασαν στον ύπνο, μας πήραν και τα σώβρακα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το σώσε από κάτω! Η μπάντα δείχνει από την αρχή σε καλή βραδιά. Να σημειώσω ότι ήδη ξέρουμε ότι πάνε πάλι για τρίωρη εμφάνιση οπότε ποιος τη χάρη μας. Η εμφάνιση χωρίστηκε εκ των πραγμάτων στη μέση: το πρώτο μισό βασίστηκε περισσότερο στις πιο νέες δουλειές και κυρίως στην πολύ πρόσφατη νέα τους δουλειά από την οποίαν έπαιξαν τα περισσότερα κομμάτια, ενώ σαφώς και είχαμε και κάποιες από τις "παλιατζούρες" που έγινε το έλα να δεις (Far Side of the Sun, Crystal Logic, Cage of Mirrors, Necropolis καθώς και το κουλό της βραδιάς, το Ram που ομολογουμένως παίζει να είναι το χειρότερο τραγούδι του Crystal Logic). Μετά από περίπου μιάμιση ώρα, χρονικό διάστημα που άλλες μπάντες θα πήγαιναν κατάκοπες για κακάκια και ύπνο δηλαδή, η μπάντα μας ενημέρωσε ότι θα αποχωρήσει για λίγο προκειμένου να γίνουν οι απαιτούμενες "αλλαγές" συν ένα ceremonial (αυτό δεν το είχα κατά νου αλλά θα το μάθαινα μαζί με όλους). Οκ, το πιάσαμε το υποννοούμενο μεγάλε!



Με την επανέναρξη, ανέβηκε ο Μανώλης στην σκηνή που μας ενημέρωσε ότι επί τη ευκαιρία των 10 ετών του φεστιβάλ ήθελε να κάνει κάποιες βραβεύσεις για κάποιους ανθρώπους. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν ο Tyrant, ο Kenny Powell, o Mark Shelton, ο Randy Foxe, ο Γρηγόρης και ο Oliver που είναι ο ιθύνων νους του Keep It True. Τον Tyrant τον βράβευσε ο Marco των Dexter Ward, τον δε Randy ο ντράμερ των Battleroar. Τους υπόλοιπους τους ανέλαβε ο Μανώλης και γενικά η ατμόσφαιρα ήταν συγκινησιακά φορτισμένη. Αν εξαιρέσουμε τον Marco που σχεδόν έκανε τον Harry να κοκκινίσει από μετριοφροσύνη από αυτά που άκουγε, γενικά δεν ειπώθηκαν περισσότερες από δύο κουβέντες για τον καθέναν. Ακόμη και την βράβευση του Powell μπορώ να δικαιολογήσω, αφού παρά τα χάλια του εδώ και κάμποσα χρόνια, έχει υπάρξει ο συνθέτης μερικών από των πιο πωρωτικών επικών κομματιών στο μέταλ και αυτό δεν είναι λίγο. Νομίζω όμως ότι οι σημαντικότερες βραβεύσεις ήταν αυτές του Γρηγόρη και του Γερμανού. Για τον Γρηγόρη τα είπε ο Μανώλης λιτά και καθαρά: του χρωστάμε όλοι μας, διότι όταν κανείς δεν ήθελε καν ν'ακούει για τέτοια εγχειρήματα, ήταν ο πρώτος (και επί σειρά ετών μοναδικός) που είχε τ'αρχίδια να φέρει underground συγκρότημα για συναυλία στην Ελλάδα (και αναφέρομαι φυσικά στους Brocas Helm το 2001). Αν ο Γρηγόρης δεν είχε κάνει κάτι τέτοιο (έχοντας μπει πολλάκις μέσα κιόλας, τα ξέρω από πρώτο χέρι αυτά) η συναυλιακή πορεία της χώρας θα ήταν εντελώς διαφορετική, να είστε σίγουροι. Γενικά ο Γρηγόρης είναι από τα σημαντικότερα παιδιά στο μέταλ στην χώρα μας και κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε μια τέτοια κουβέντα. Προσωπικά τον κατατάσσω σχεδόν στην συνομοταξία του Ανδρέα Βενέρη, ο οποίος είναι μακράν η σημαντικότερη προσωπικότητα στο μέταλ που έχουμε αναδείξει ως χώρα (αλλά κι αυτός είναι ένα σεντόνι από μόνος του). Όσον αφορά τον Γερμανό, η αλήθεια είναι ότι το ΚΙΤ έστω και διά της τεθλασμένης έχει βοηθήσει πολύ το Up the Hammers. Δίχως την "επικείμενη" εμφάνιση στο ΚΙΤ, ίσως πολλά συγκροτήματα να μην είχαν έρθει ποτέ σε τούτο το φεστιβάλ όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και φυσικά δεν αποκλείσω ο τύπος να έχει βοηθήσει τον Μανώλη και σε άλλα θέματα που δεν γνωρίζω. Τέλος πάντων, κάπως έτσι τελείωσε και η λιτή τελετή... Και πλέον φτάνουμε στο ζουμί...

Οι Manilla είναι ήδη στην σκηνή και ένας από τους ήρωες των εφηβικών μας μεταλλικών χρόνων βρίσκεται πίσω από τα ντραμς. Όποιος δεν έχει ακούσει τον Randy πραγματικά χάνει πολλά πράγματα από την ουσία των ντραμς, αφού μιλάμε για έναν από τους πιο δυναμικούς ντράμερ όλων των εποχών, ο οποίος έπαιρνε σβάρνα τους πάντες και τα πάντα με τον απίστευτο συνδυασμό της απαράμιλλης τεχνικής του και της απερίγραπτης δύναμης που είχε. Και η αλήθεια είναι ότι μόλις ξεκίνησε το Open the Gates συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν σαν να μην είχε περάσει μια μέρα ρε διάολε... Απίστευτος...
Αν και θα ήθελα ένα κατά τι διαφορετικό play list, νομίζω ότι αυτό περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ήταν σχεδόν βέβαιο ότι οι Manilla θα είχαν επιλέξει τραγούδια τέτοια που να δίνουν την ευκαιρία στο τιμώμενο πρόσωπο να βγάζει τον καλύτερό του εαυτό. Έτσι, δεν θεωρώ παράλογο το γεγονός ότι επιλέγησαν πολλά τραγούδια από το Mystification ή το Deluge όπου εκεί πέρα (όπως και στο διαχρονικά αδικημένο Out of the Abyss βέβαια) τα έσπαγε μεγαλοπρεπώς. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι το ανυπέρβλητο σοκ των δύο τελευταίων κομματιών (Into the Courts of Chaos και Prophecy)  που προέρχονταν από το πτωχό πλην τίμιο (σε σχέση με όλα τα προηγούμενα) Courts of Chaos. Σε αυτό το σημείο πρέπει να κάνω μια απαιραίτητη εισαγωγή: όπως όλοι μας θυμόμαστε, στα μικρά παιδιά οι μεγαλύτεροι είθισται να λένε διάφορες ιστορίες για να τα κρατάνε το κατά δύναμην ήρεμα και υπάκουα. Μια από αυτές είναι το ότι θα έρθει ο αράπης που τρώει ζωντανά τα μωράκια, ή ο μπαμπούλας που έρχεται το βράδυ, ή ο παλιατζής που δεν μαζεύει μόνο τα παλιά αντικείμενα κλπ. Κάπως έτσι είχαμε μεγαλώσει και με μια ακόμη ιστορία (σχεδόν αστικό μύθο), ότι δηλαδή ο Randy ταυτόχρονα με τα ντραμς έπαιζε και πλήκτρα. Μα φυσικά αυτά τα πράγματα δεν γίνονται σκέφτεται ο κάθε λογικός άνθρωπος, όπως ακριβώς δεν γίνονταν και οι λοιπές απειλές των μεγάλων. Εξάλλου στο Ninth Wave που του έφτιαξαν μια ειδική εκτέλεση για την περίσταση (αφού οι Manilla υπεραγαπούν την Ελλάδα και πάντοτε προσπαθούν να κάνουν κάτι ξεχωριστό) ο Randy έπαιξε μια ολόκληρη εισαγωγή με πλήκτρα οπότε ήταν προφανές ότι αυτή ήταν η χρησιμοτητά τους. Όμως η αλήθεια μας χτύπησε κατακούτελα σαν ψυχρολουσία. Το σοκ ήταν μεγαλύτερο κι από το απότομο κόψιμο μετά τα περιβόητα σουβλάκια των γηπέδων. Ο Randy όντως παίζει ταυτόχρονα και πλήκτρα και ντραμς και μάλιστα με τρόπο... "προκλητικό": με το δεξί χέρι έπαιζε και τις κάλτσες τους, με ταμπούρα, γυρίσματα, πιατίνια και με το αριστερό χέρι έπαιζε ωσάν καλός αρμονίστας τα πλήκτρα του. Αδιανόητο... Αυτό που ακούγαμε στα φάνζιν τη δεκαετία του 90 και θεωρούσαμε ότι είναι απλές φόλες μόνο και μόνο για να πουλήσει το φάνζιν καμιά δεκαριά κόπιες παραπάνω, ήταν τελικώς αλήθεια. Και όχι μόνο το έκανε σε δύο τραγούδια αυτό, αλλά πως το έκανε κιόλας; Το τελευταίο 20λεπτο και βάλε ο Randy αντιμετώπισε ένα πρόβλημα στο δεξί χέρι: ίσως από την πολλή πώρωση (μιας και ήταν εμφανώς συγκινημένος και από τη συμμετοχή του σε αυτήν την συναυλία αλλά και από την μεγαλειώδη αποθέωση του κοινού -τα σκέφτομαι και ανατριχιάζω) πρέπει να τα έσπασε όλα με τόση δύναμη που κάτι έπαθε. Χτύπημα ήταν; Κράμπα ήταν; Τράβηγμα ήταν; Κάτι ήταν τέλος πάντων και δεν του επέτρεψε να παίξει κανονικά. Έτσι, ήδη πριν το Courts of Chaos είχαν αρχίσει κάποιες παύσεις για να κάνει κάποιες κινήσεις για να συνέλθει. Ήταν σαφές ότι το συγκρότημα είχε και άλλα κομμάτια να παίξει: εξάλλου ο Bryan τον ρώτησε αμέσως μετά το Prophecy αν μπορεί να παίξει ένα ακόμα (που κατά πάσα πιθανότητα πρέπει να ήταν το Metalstrom) αλλα πόναγε τόσο πολύ που έγνεψε αρνητικά. Είχε φτάσει στα όριά του και το συγκρότημα έπρεπε να σταματήσει. Δε νομίζω να πειράχτηκε κανείς όμως.

Όσο σκέφτομαι ότι αυτός ο άνθρωπος έβγαλε δύο απαιτητικά τραγούδια παίζοντας με ένα χέρι κι αυτό χτυπημένο, μιας και το άλλο ήταν απασχολημένο στα πλήκτρα, ανατριχιάζω. Όπως έλεγε χαριτολογώντας ο Mad Putcher μετά, είναι η κλασική ερώτηση: "Είναι λίγο κουλός ο ντράμερ σας, ε; Διότι παρατήρησα ότι έπαιζε με το ένα χέρι...". Τι να πεις δηλαδή; Το άτομο εβγαλε κανονικότατα δύο τραγούδια δίχως να πάρει χαμπάρι κανείς τίποτα. Σημειωτέον ότι δεν κοίταζε καν τα ντραμς: ήταν γυρισμένος προς την πλευρά των πλήκτρων. Στα τραγούδια αυτά έτυχε να έχω δίπλα μου τον ντράμερ των Convixion, Μάνο, με τον οποίον αλλάζαμε και καμιά κουβέντα σε κανά διάλειμμα. Στο Into the Courts of Chaos σχεδόν χλωμός παραλίγο να πέσει πάνω μου καθώς κοίταζε στην σκηνή να καταλάβει τι γινόταν... Το παιδί (που τον θεωρώ καταπληκτικό ντράμερ) όχι μόνο δεν ήταν βέβαιος ότι ο Randy έπαιζε και πλήκτρα ταυτόχρονα, αλλά προσπαθούσε να καταλάβει αν αυτό που έβλεπε ήταν όντως κάτι που έβλεπε και που δεν ήταν προϊόν της φαντασίας του. Πριν προλάβει να με ρωτήσει του το είπα εγώ: καλά βλέπεις, παίζει και πλήκτρα. Μαλάκα δε γίνεται, μου απάντησε ο ντράμερ... Έτσι για να καταλάβετε τι ακριβώς παρακολουθήσαμε...

Στο διά ταύτα...
Ήταν ένα διήμερο με έντονες συγκινήσεις. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, με δεδομένο τον ρυθμό που πηγαίνω σε συναυλίες εδώ και 3 χρόνια, το πρώτο και σημαντικότερο πράγμα που με χαροποίησε ήταν ότι μετά από πολύ καιρό βρέθηκα ανέμσα σε γνωστούς και φίλους και γενικότερα κοντά στην "οικογένεια". Όσο νταπαντούπα κι αν έχει, όση κούραση, η χαρά που παίρνεις σε τέτοιους χώρους, σε τέτοιες γιορτές, με τέτοιους ανθρώπους είναι απερίγραπτη. τα φιλαράκια που είχα να δω κάμποσους μήνες τα είδα όλα καλά. Μεταξύ άλλων και τον παλαιολιθικόθεν διαδικτυακό συμμαχητή Mordred εκ Πορτογαλίας (εδώ και χρόνια ιδυτή και κιθαρίστα των Ravensire), με τον οποίον πιάσαμε και μια πολιτικοοικονομική κουβεντούλα στην οποίαν μου εξήγησε πόσο πολύ βγαίνει από το μνημόνιο η Πορτογαλία (για να μην αλλάζουμε θέμα, μου περιέγραφε χαρτί και καλαμάρι την κατάσταση στην Ελλάδα, δίχως να το ξέρει). Επίσης μέσα σε όλους τους φίλους είδα μετά από καιρό και τον παιδικό φίλο και σύμμαχο Γιώργαρο που μας έκανε την τιμή να ανέβει από την Κρήτη και τα είπαμε επί μακρώ! Και φυσικά να μνημονεύσω ότι γνώρισα από κοντά και κάποιον νέο κόσμο.
Από πλευράς μουσικής και εμφανίσεων, μόνο ικανοποιημένος μπορεί να μείνει κάποιος, με μοναδική ίσως παραφωνία την θλιβερή παρουσία των Omen που είναι πλέον σκιά του εαυτού τους. Όλοι οι υπόλοιποι έδωσαν ό,τι μπορούσαν και αυτό που μπορούσαν μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ήταν εξαιρετικό. Ως κάποιο σημείο οφείλω να ομολογήσω ότι με ξένισαν λίγο οι Battleroar αλλά δεν έχει νόημα να επεκταθώ περισσότερο σε αυτό. Δίχως να θέλω να υποβαθμίσω τις εμφανίσεις των υπολοίπων συγκροτημάτων και ιδίως όλων των ελληνικών που πήραν σώβρακα και αποτέλεσαν την εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη του φεστιβάλ, τόσο οι Titan Force, όσο οι Slauter Xstroyes και οι Manilla Road μας χάρισαν τρεις από τις πιο μεγαλειώδεις εμφανίσεις επί ελληνικού εδάφους, οι οποίες προφανώς και γιγαντώνονται επειδή ήρθαν μαζεμένες και δεν μας επέτρεψαν να πάρουμε ανάσα.
Από πλευράς κόσμου τώρα, εδώ και κάμποσους μήνες το φεστιβάλ ήταν sold out (600 άτομα) και αυτό νομίζω ότι λέει τα πάντα. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που είδα τόσους ξένους κιόλας, όπου αυτό δεν ξέρω πως μπορώ να το εκλάβω. Το γεγονός της οικονομικής κρίσης μάλλον συνέβαλε πολύ στο να υπάρχει μικρότερη εγχώρια εκπροσώπηση. Υπήρχαν Γάλλοι, Ιταλοί, Γερμανοί, ενώ είδα και άτομα από Πορτογαλία, Σουηδία και πλήθος άλλων χωρών που έδειξε ότι το Up the Hammers πλέον έχει καθιερωθεί στην συνείδηση της underground μεταλλικής κοινότητας πανευρωπαϊκά.

Θα ήθελα για το τέλος να σταθώ σε κάποια πραγματάκι. Αμέσως μετά το τέλος της εμφάνισης των Manilla, μίλαγα με τον καλό φίλο τον Κώστα (γνωστό και ως ΚΚ) ο οποίος μου είπε κάτι που εκείνη την ώρα δεν μπόρεσα να αξιολογήσω σωστά: ότι τα δύο τελευταία κομμάτια είναι η ουσία των Manilla. Φυσικά δεν εννοούσε την ποιότητα των κομματιών που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνα για τα οποιά τους έχουμε αγαπήσει, αλλά το feeling και την αξία όσων παρακολουθήσαμε στα τραγούδια αυτά.
Επίσης, έχοντας ως δεδομένο ότι ανεξαρτήτως των προσωπικών γούστων του καθενός, σε όλα τα UTH έχουμε δει πράγματα από ενδιαφέροντα έως αδιάφορα, που είτε μας διέλυσαν όντας εξαιρετικά είτε εμφανίστηκαν έως και κάτω του αναμενωμένου. Προσωπικά όμως πάντοτε έβαζα σαν πρώτο με διαφορά (μικρή ή μεγάλη) το πρώτο, το παρθενικό Up the Hammers του 2006 που είχε εκείνη την απίστευτη νεανική καύλα που μόνο στο underground μπορείς να βρεις. Ξέχωρα ότι ήταν και το πρώτο ουσιαστικό φεστιβάλ που γινόταν στη χώρα. Πλέον όμως μετά τα όσα παρακολουθήσαμε νομίζω ότι δικαιωματικά μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι παρακολουθήσαμε το καλύτερο UTH, δίχως να θέλω σε καμία περίπτωση να υποβαθμίσω όλα τα προηγούμενα.

Κι όσον αφορά αυτό που μας προσέφερε το Randy "Thrasher" Foxe, ειλικρινά δε νομίζω ότι θα το ξαναδούμε ποτέ. Πάντοτε για κάποιους ανθρώπους έχεις κάποιες έμφυτες απορίες, πως δηλαδή καταφέρνουν κάποια πράγματα. Όταν ο Randy πήρε μικρόφωνο να μας μιλήσει και κόντεψε να μας σπάσει τα τύμπανα από την ένταση της φωνής του, συνειδητοποίησα το μέγεθος του νεύρου και της δύναμης που κρύβει μέσα του αυτό το παιδί, τα οποία μαζί με το ταλέντο του και την αδιαμφισβήτητη Παιδεία που απέδειξε ότι έχει, δημιούργησαν αυτό το τεράστιο είδωλο των εφηβικών μας χρόνων. Αναφορικά με την Παιδεία, από τα λίγα λόγια που μας απηύθηνε καταλάβαμε πολλά για το ήθος του, το οποίο συμπίπτει άριστα με το ήθος και τον ψυχισμό της υπόλοιπης μπάντας.

Νομίζω είπα πολλά, αν και όλα ήταν απαραίτητα.
Up the Hammers ρε!

(ΥΓ. Τις δυο τελευταίες φωτογραφίες τις βούτηξα από το προφίλ του Μανώλη στο φεηστσιμβούκιον)