Πιάσε ένα σανσέξ στόρυ με ολίγη και πάντα με πλήρη σεβασμό προς το Πολίτευμα.

(κι εμένα ένα, ακούστηκε η φωνή από το βάθος)

Τα πράγματα είναι απλά και απορώ γιατί προσπαθούν κάποιοι να τα παρουσιάσουν διαφορετικά. Τον τελευταίο καιρό με πρόσχημα την εκλογή του ΠτΔ στην χώρα παίζεται ένα χοντρό πολιτικό παιχνίδι, πέραν φυσικά όλων των άλλων παιχνιδιών που παίζονται εδώ και χρόνια.

Ο Αντώνιος_ ο Σαμαράς ο Α' ο Πιτσαδώρος, γνωστός και ως στραβοχυμένος ένεκα του ιδιαιτέρως χαρακτηριστικού στυλ με το οποίο περπατάει και γέρνει μονόμπαντα, επί σειρά μηνών πίστευε ότι το παιχνίδι σώζεται. Και λογικό να το πίστευε, εδώ πίστευε και τις δημοσκοπήσεις, αλλά τέλος πάντων ο λόγος ήταν άλλος:  αφού ο πιο άχρηστος λαός που έχει αναπνεύσει ποτέ οξυγόνο στον πλανήτη εξακολουθεί να ανέχεται την ξενόφερτη χουντάρα  με τις ντόπιες ευλογίες εντελώς αδιαμαρτύρητα γιατί να πίστευε κι ο Αντώνης_ μας ότι πετάει ο γάιδαρος; Οπότε, ποιος να αντιμιλήσει και γιατί; Ο Γαρουφαήλ και οι λοιποί του Δικτύου 21(ης Απριλίου) ή μήπως το κύτος με το λίπος αντί εγκεφάλου; Μέχρι και ο Δον κυρ-Φώτης λογικά παρών θα έλεγε σε κάτι τέτοιο. 

Βέβαια στις διπλές εκλογές που είχαμε πριν λίγους μήνες (ευρωεκλογές και τοπικής αυτοδιοίκησης) έφαγε βέβαια την σακουλίτσα του που όπως θυμόμαστε είχε αναλύσει ως πλήρη αποδοχή της πολιτικής που ακολουθεί, αλλά και πάλι η νοοτροπία ενός αχρήστου ανθρώπου που δεν έχει δουλέψει ποτέ είναι πάντοτε η ίδια: εμείς τα κάνουμε όλα σωστά και το μήνυμα ήταν λάθος άρα πρέπει να το διορθώσουμε με κάποιον τρόπο.

Έλα όμως που ακόμη και η πιο άχρηστη (και ίσως επικίνδυνη) αξιωματική αντιπολίτευση όλων των εποχών (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) νομοτελειακά θα αρχίσει να ανοίγει την ψαλίδα από ένα σημείο κι έπειτα και ο λόγος είναι απλός και όχι μόνο αυτό αλλά απεδείχθη περίτρανα με τους τελευταίους λεονταρισμούς περί δήθεν και τάχα μου και λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα περί εξόδου από το Μνημόνιο. Μόλις ο πιτσαδώρος που έχει εφεύρει την πίτσα με τα 4 τυριά με γεύση πίτσας με 5 τυριά (όπως λέει και ο φίλτατος polse) ανακοίνωσε ότι η χώρα ετοιμάζεται να βγει από το Μνημόνιο, τι συνέβη λοιπόν;

Απάντηση: το σώσε μαζί με το έλα να δεις, στον κύβο.

Εδώ, λοιπόν, αναγκαστικά αναφύονται μερικές αυτονόητες ερωτήσεις τε και απορίες. Φερειπείν, εδώ και 5 χρόνια που έχουμε μπει σε αυτό το σπιράλ θανάτου (κυριολεκτικά κι ουχί μεταφορικά) υποτίθεται ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο βελτιώνουμε την κατάσταση. Μάλιστα, κάθε τόσο έχουμε και μια καλή κουβέντα ν'ακούσουμε από τα ομώτιμα καθάρματα της διεθνούς τοκογλυφίας υπό την Μέρκελ και του μισανθρώπου ανθρωποειδούς. Τα πάτε καλά, ο ένας. Χαιρετίζουμε τις μεταρρυθμίσεις, ο άλλος. Η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει στον σωστό δρόμο, ο τρίτος κ.ο.κ. Φυσικά την ίδιαν στιγμή στην χώρα οι αριθμοί απλώς χειροτερεύουν και αναφέρομαι σε όλους τους αριθμούς: το χρέος, το ΑΕΠ, τις αυτοκτονίες, την ανεργία, το ύψος των μισθών, τους ανασφάλιστους, τους υποαπασχολούμενους, τους απλήρωτους, την μετανάστευση, τη δυνατότητα κατανάλωσης και γενικά όλους τους αριθμούς. Τίποτε στην χώρα δεν πάει καλά, αλλά το κατά Πιτσαδώρο σανσέξ στόρυ είναι αναγνωρισμένο απ'όλους. 

Συμφωνώ και επαυξάνω: όσο μας πηδάνε και μας αλλάζουν τα φώτα, όσο μας κλέβουν από τους πόρους μέχρι τις ζωές, το σανσέξ στόρυ πάει καλά. Μόνο που μόλις ειπώθηκε -διότι δεν ξέρω αν το καταλάβατε ότι απλώς ειπώθηκε και τίποτε περισσότερο- έγινε της εκδιδομένης η καγκελαρία κιγκαλερία. Το χρηματιστήριο έπαθε ένα μίνι κραχ, τα περιβόητα spread έφτασαν σε ύψη μεγαλύτερα από εκείνα που δήθεν-τάχα μου-λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα μας είχα αναγκάσει να μπούμε στο Μνημόνιο, πανταχόθεν άρχισαν να πέφτουν από ήπια καντήλια μέχρι κόσμια σκατά ότι κόφτε τις μαλακίες, ενώ άρχισαν πάλι να εξωτερικεύονται κάτι περίεργες φοβίες περί της νομισματάρας, του ευρώ, συν φυσικά του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος που περιέργως μέσα από την πλήρη σταθερότητά του φέρεται έτοιμο (πάλι) προς κατάρρευση και όλα αυτά μέσα από έναν ορυμαγδό ανακοινώσεων. Μυστήρια πράγματα. Οι επιτυχίες του χθες είναι οι ανασφάλειες του σήμερα και ενδεχομένως η αποτυχία του αύριο. Κάτι δενπάει καλά...

Είπαμε, δηλαδή, μια μαλακιούλα για να περνάει η ώρα, σχεδόν σαν αυτές που λέγονται κάπου ανάμεσα στον καφέ και το τσιγάρο, άντε και λίγο μετά την πρώτη μπυρίτσα, και κόντεψε να διαλυθεί το ορατό (οικονομικό) Σύμπαν. Και διερωτώμαι, πέντε χρόνια σωτηρίας που στο διάολο εξαφανίστηκαν; Φτερνηστήκαμε στο πλαίσιο της σαμαρικής κουραδομαγκιάς ότι η χώρα τάχα μου κυβερνάται από μόνη της και μάλιστα εν πλήρη ευρωπαϊκή μεγαλοπρέπεια (αυτό κρατήστε το διότι θα ακολουθήσει -ελπίζω σύντομα- δεύτερο σενδόνι, σχετικό και απείρως σοβαρότερο) και ξαφνικά άρχισαν πάλι να φοβούνται για παγκόσμιο κραχ. Διάβαζα πριν λίγες μέρες από ξένα μέσα (μιας και προφανώς κάποιοι που μας ξέρουν καλά ήταν βέβαιοι ότι ο Πιτσαδώρος θα την έκανε την κίνηση ανωτερότητος) ότι το γερμανικό θαύμα, ούτως ειπείν deutsches wunder, είναι έτοιμο να καταρρεύσει και ότι στα επόμενα 5 χρόνια η Γερμανία θα βιώσει δραματικές στιγμές, το οποίο εκτός από Θεία Δίκη θα είναι και το μοναδικό λογικό συνεπακόλουθο όπως άλλωστε έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν. Άλλοι, Γερμανοί και μη, τα χώνουν προσπαθώντας να προλάβουν καταστάσεις αλλά δυστυχώς είναι ήδη αργά, συνολικά στην οικονομική πολιτική. Το δε χάσμα φιλοσοφίας ανάμεσα στην ευρωπαϊκή/γερμανική οικονομική πολιτική και την αμερικανική (που έχουμε ξεχάσει ότι είναι αυτή που κάνει το κουμάντο κιόλας) όχι μόνο είναι τεράστιο αλλά ανοίγει ολοένα και περισσότερο. Οι Αμερικάνοι κατάλαβαν ότι η συγκέντρωση του πλούτου σε συγκεκριμένες σφαίρες δεν προσφέρει τίποτε και τελικώς για να υπάρχει κατανάλωση το πείραμα να κυκλοφορεί λιγότερο χρήμα απέτυχε. Μόνο που τώρα πρέπει να πείσουν όλη την Υφήλιο ότι τα τελευταία 40 χρόνια έλεγαν μαλακίες, που είναι και το πιο δύσκολο. Η εξίσωση, λοιπόν, δεν βγαίνει και πλέον το βλέπουν όλοι, ή μάλλον όλοι όσοι έχουν τα μάτια ανοικτά, διότι εξακολουθούμε να ζούμε ανάμεσά τους. Ο λόγος που τις τελευταίες μέρες ο ένδοξος κι ευπερδής πρωθυπουργός μας ανέκρουσε πρύμνην και από τις μάγκικες εξόδους από το Μνημόνιο παρήγγειλε άλλα τρία με ολίγη για να έχει το κεφάλι του ήσυχο, είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν όχι επειδή έχουμε κάνει κάτι λάθος, αλλά ακριβώς επειδή έχουμε κάνει όλα αυτά που μας έχουν επιβάλει. Ο λόγος που οι αριθμοί πάνε κατά διαόλου, ο λόγος που μας έχουν ζητήσει συγγνώμη για εσφαλμένες εκτιμήσεις καμιά δεκαριά φορές το τελευταίο έτος, ο λόγος που τίποτε δεν γίνεται όπως είχε προβλεφθεί, ο λόγος που είμαστε σε απείρως δυσχερέστερη θέση από την αρχική, ο λόγος που ακόμη και σήμερα τόσο εντός ευρωζώνης όσο και παγκοσμίως φοβούνται για το μεγάλο κραχ, είναι ακριβώς ότι είμαστε στο Μνημόνιο. Το πρόβλημα είναι το Μνημόνιο, το πρόβλημα είναι η Ευρώπη, τα έχουμε ξαναπεί και ξανατεκμηριώσει και απλώς το βιώνουμε μέσα από το σύνολο της νεοελληνικής μας σχιζοφρένειας. 

Το πρόβλημα δεν είναι της Ελλάδας, το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα είχε απλώς την γεωργακικοπαπανδρεϊκή μεγαλειώδη έμπνευση να βγάλει πρώτη την τάπα. Το ίδιο ακριβώς θα συνέβαινε αν την τάπα την είχε βγάλει πρώτη η Πορτογαλία, με τη μόνη διαφορά ότι εμείς θα ήμασταν στη θέση της Πορτογαλίας και η Πορτογαλία στη δική μας. Το πρόβλημα το έχει το σύστημα, είναι τόσο απλό. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς που μας έχουν βάλει στο πρόβλημα και που μας βυθίζουν μέσα του ολοένα και περισσότερο, να μας βγάλουν εντέλει έξω από αυτό. Αυτό θα ήταν το ιδανικό αλλά δυστυχώς ρεαλιστικά είναι αδύνατον να συμβεί και ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι αποδεδειγμένα άχρηστοι. Και φυσικά δεν είναι δυνατόν να σωθεί ένα σύστημα που δεν είναι φτιαγμένο για να μπορεί να σωθεί.

Όποιος νομίζει ότι η ιστορία σώνεται, είναι βαθύτατα νυχτωμένος, και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα. Ειδικότερα για την Ελλάδα βέβαια, είναι γνωστή η μοίρα των βαριδίων σε ένα αερόστατο: τα πετάνε όσοι είναι μέσα μπας και σωθούν. Βέβαια το αερόστατο δεν πρόκειται να σωθεί διότι έχει και τρύπα, γι'αυτό και χάνει ολοένα και περισσότερο ύψος: η μόνη διαφορά, κοινώς, είναι το ποιος θα πέσει πρώτος και ποιος τελευταίος, ακριβώς όπως και σε ένα πλοίο που βυθίζεται και που αυτοί που βρίσκονται στην πλώρη νομίζουν ότι θα σωθούν βλέποντας την πρύμνη να βυθίζεται. 

Η σύγχρονη οικονομική πολιτική αποδεδειγμένα πλέον βασίζεται σε μία απλή παραδοχή: ότι απαγορεύεται να συμβεί κάτι κακό, διότι το σύστημα είναι φτιαγμένο με τέτοιον τρόπο που δεν μπορεί να έχει (κατασκευαστικά) αντίμετρο. Είναι τόσο απλό, γι'αυτό και όλα γίνονται όπως έχουμε που γράφουμε εδώ και χρόνια, όχι μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι. Τα πράγματα είναι μετρημένα κουκιά, μόνο που το πιο ανησυχητικό δεν είναι άλλο παρά ο στρουθοκαμηλισμός των περισσοτέρων (υπενθύνων και μη), που παριστάνουν ότι δεν βλέπουν γύρω τους τα γεγονότα και ευελπιστούν πως μόλις το πρόβλημα λυθεί θα σταματήσουν και όλα τα παρατράγουδα.

Παρεμπιπτόντως, μιας και ανέφερα πιο πάνω την ανικανότερη αξιωματική αντιπολίτευση αν και τα έχω ξαναπεί, δεν πρέπει να λησμονούμε ή να παρερμηνεύουμε (επειδή δεν μας συμφέρει) και το ότι η όλη ιστορία έγινε μεταξύ άλλων και για να το δει ο Τσίπρας και οι συν αυτώ. Ναι, έχουμε πει ξανά και ξανά ότι ο Τσίπρας δεν θα μπορέσει να κάνει το παραμικρό και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να συνεχίσει την ίδιαν ιστορία και ιδίως τώρα που πλέον έχει ξεκινήσει και η αντίστροφη μέτρηση της βόμβας, για την οποίαν το ερώτημα δεν είναι το πότε θα σκάσει αλλά το εις τίνος τα χέρια θα σκάσει, διότι μετά τους μεγαλοφυείς χειρισμούς Πιτσαδώρου προκειμένου να σκάσει στα χέρια του Τσίπρα υπάρχει ένα σοβαρό ένδεχόμενο τελικώς να σκάσει στα δικά του. Αλλά τέλος πάντων ας μην προτρέχουμε. Η ουσία είναι ότι με έναν σμπάρο έπεσαν πολλά τρυγώνια. Δεν ξέρω αν θυμάστε που γράφαμε εδώ και καιρό ότι δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν σε προεκλογική φάση μας γίνει κανά στρατιωτικού τύπου καψόνι α λα Κύπρου, που τους έκλεισαν τα ΑΤΜ για κανά δίμηνο -όσο ήταν τέλος πάντων- και έτρεχαν οι άνθρωποι και δεν έφταναν. Κάτι αντίστοιχο ήταν και αυτό, για να τα δει κι ο Τσίπρας, για να τα δούμε και εμείς, για να καταλάβει και ο Αντώνης_ ότι πλέον έκαψε το χαρτί του και μόνο σε κανάν διορισμό στο Χάρβαρντ μπορεί να ελπίζει μπας και περισώσει το όνομά του από τον κάδο των πολιτικών περιττωμάτων στο οποίο το έχει εναποθέσει με περισσή σπουδή, όπως έκανε και ο συμφοιτητής του αλλά και πλήθος άλλων, μικροτέρων και εμγαλυτέρων καθ'όλα τα χρόνια ύπαρξης αυτού του χιλιοταλαιπωρημένου κράτους.

Θα κλείσω δανειζόμενος μια κουβέντα από τον αγαπημένο μου βλόγερε, polse, ότι το δράμα αυτού του έθνους είναι ότι μόλις πρωτοσυστάθηκε μετά το 21, είχε κόμμα ρούσσικο, είχε κόμμα γαλλικό, είχε κόμμα αγγλικό, αλλά δεν είχε κανένα ελληνικό. Δυστυχώς εξακολουθεί να μην έχει κανένα ελληνικό. Κι επίσης να προσθέσω ότι προτού ακόμη συσταθεί, είχε ήδη χρεωθεί με δάνεια που όπως ξέρουμε σχεδόν δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους, μιας και κυρίως τα έφαγαν οι ίδιοι οι δανειστές, όπως άλλωστε γίνεται και σήμερα. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν και πάνω απ'όλα δείχνουν αν μη τι άλλο λαό του κώλου, κάτι που προφανώς και επιβεβαιώνεται στο πλήρες μεγαλείο του σε συνεχή και καθημερινή βάση σε κάθε τομέα της καθημερινότητάς μας. Δεν απαιτούμε να αλλάξει τίποτε, διότι φοβόμαστε μήπως πρέπει να συμμετάσχουμε κι εμείς στις αλλαγές αλλά περιμένουμε να αλλάξουν όλα. Με την ίδιαν λογική συνεχώς ψηφίζουμε τους πλέον ανίκανους και άχρηστους πολιτικούς που έχουν υπάρξει, διότι έχουμε αποδεχθεί ότι αυτούς έχουμε και ότι δεν αλλάζει αλλά αυτοί που δεν αλλάζουν είναι η ελπίδα μας για αλλαγή. Παρομοίως, έχουμε εναποθέσει τη σωτηρία μας μοναχά στους άλλους, μόνο που οι άλλοι κάνουν τη δουλειά τους σωστά αφού κοιτάνε τη δική τους πάρτη και όχι τη δική μας. Πιστεύουμε καθημερινά αυτούς που ξέρουμε ότι μας λένε τα μεγαλύτερα ψέματα και σπεύδουμε να κατηγορήσουμε τον δίπλα μας βασιζόμενοι σε αυτά τα ψέματα. Αρνούμαστε να κάνουμε την αυτοκριτική μας αλλά είμαστε εξπέρ στο να κάνουμε την αυτοκριτική των άλλων, την ώρα που όποιος κάνει τη δική μας αποτελεί casus belli. 

Κοινώς, είμαστε εθισμένοι στην ίδιαν την μετριότητα και την ανικανότητά μας, που ευχόμαστε να ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα προκειμένου να νοιώσουμε καλύτερα μιας και πρόσφατα ψόφησε και η δική μας κατσίκα. Κι αν ακόμα καλύτερα συμβεί στον δίπλα κάτι κακό αλλά σε'μένα όχι, θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που υπάρχει διότι θα έχω ξαναθυμηθεί με απολύτως αναίμακτο τρόπο ότι συμβαίνουν και άσχημα πράγματα στην ζωή. Δεν πα να περνάνε τα πάντα με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δεν πα να καταστρατηγείται το Σύνταγμα, δεν πα να χεστούν και οι Νόμοι με τον όποιον ρομαντισμό αποπνέουν; Σημασία έχει το ευρώ. Θα είναι τραγωδία αν πεθάνουμε με δραχμές, σημασία έχει να πεθάνουμε με ευρώ.
Για όλα έχουμε πάντα έτοιμη μια δικαιολογία συν μια κατηγορία διά παν ενδεχόμενον. Αυτό είναι ο νεοέλληνας, μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Άριστα έλεγε ο μέγιστος Ηλίας Μπαζίνας ότι η τουρκοκρατία ήταν η μεγαλύτερη ευλογία που συνέβη στον Έλληνα διότι του έδωσε μια δικαιολογία ότι του φταίνε τα πάντα και το πάτημα να μην κάνει ποτέ τίποτα.

Και μου λέτε μετά ότι μπορεί να σωθεί ετούτη η χώρα, ε;

Δυστυχώς ούτε πρόκειται αλλά ούτε και της αξίζει.

Με έχετε κουράσει, ω, άνθρωποι.

Χαίρετε.