Μεταλλικές ιστορίες...

ή αλλιώς Δέκα μουσικές κυκλοφορίες που με σημάδεψαν...

Ξέρω, θυμίζει λίγο από τα παλαιά παιχνίδια που κοπροσκύλιαζαν στα βλόγια, αλλά εν προκειμένω πρόκειται για μια πρόσκληση ενός φίλου από το φεηστσιμβούκιον, να μνημονεύσω τις δέκα πιο σημαντικές κυκλφοροίες που με σημάδεψαν ανεξίτηλα.

Η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο για'μένα που ως βασικό χόμπυ και κύριο αποκούμπι έχω τη μουσική, είναι εξαιρετικά δύσκολο διότι μέσα από μερικές χιλιάδες δίσκους και cd, demos και singles πως μπορείς να διαλέξεις τα δέκα, που να μην είναι όμως τα τοπ αλλά αυτά που "απλώς" σε άλλαξαν; Και αυτό ανεξάρτητα από το αν είναι στα αγαπημένα σου ή όχι, άλλο μπλέξιμο αυτό! Είναι εξαιρετικά δύσκολη η επιλογή, αλλά θα το δοκιμάσω, κυρίως επειδή έχει ένα ενδιαφέρον για να δω τι αποτέλεσμα θα βγει και ελπίζω οι δίσκοι που θα αφήσω έξω να με... συγχωρέσουν.

1) Iron Maiden- Piece of Mind
Είναι ο πρώτος μου metal δίσκος, ή μάλλον πιο σωστά κασσέτα, διότι δεν είχα πικάπ τότε. Μέχρι τότε το metal το ήξερα από τρεις πηγές: πρώτον, από τις κουβέντες των άλλων (όσων άκουγαν), δεύτερον από το Αγόρι που ο Κουτουβός μας είχε πρήξει στις αφίσες ιδίως των Megadeth (ντάξει, οκ, και των Maiden έβαζε πολλές), και τρίτον, έστω και καθ'υπερβολή μιας και δεν ήταν metal αλλά δώρο της μητέρας μου στη γιορτή μου το 1988, ημερομηνία που εκλαμβάνω επίσημα ως πρώτη ημέρα μου στο metal. Παρεμπιπτόντως να πω ότι η μητέρα μου είναι αυτή που μου μετέδωσε και την όλη αγάπη για τη μουσική). Στην παρέα, λοιπόν, υπήρχαν 2-3 φιλαράκια που άκουγαν metal και εμένα ομολογουμένως οφείλω να ομολογήσω ότι κάτι με έτρωγε. Βεβαίως η μετέπειτα πορεία απέδειξε περίτρανα το γιατί. Η πρώταση ενός εκ των τότε κολλητών της παιδικής ηλικίας, του Γιάννη, ήταν το Piece of Mind. Πράγματι, με λίγο χαρτζιλίκι από 'δώ, λίγο από 'κει, λίγο τσοντάρισμα και από τη μητέρα μου, κάπου στο 1989 την Άνοιξη αν δεν με απατά η μνήμη μου, αγόρασα για τρία ολόκληρα χιλιάρικα την κασσέτα από ένα δισκάδικο στην Αφεντούλη, στον Πειραιά, κοντά στα λημέρια μου. Η κασσέτα αυτή (της οποίας το εξώφυλλο δυστυχώς έχασε κάποτε ένα φίλος, στο λύκειο) δεν αποτέλεσε μόνο την επίσημη είσοδό μου στον μαγευτικό κόσμο του metal, αλλά σηματοδότησε και την ανεξίτηλη σχέση μου με τους Maiden που είναι απλώς οι Άρχοντες του Σύμπαντος, ένα (παραπάνω από) συγκρότημα που με έχει σημαδέψει σε ολόκληρη τη ζωή μου. Για χαρές ή στεναχώριες, για μεγάλες προσμονές ή αγωνίες, στο σπίτι παίζει πάντα κάτι από Maiden και όλα αυτά σαφώς και οφείλονται στο Piece of Mind σε τεράστιο βαθμό.
hard rock, από το Lovedrive των Scorpions που ήταν η πρώτη μου κασσέτα και γενικώς σημείο αναφοράς (

2) Helloween- Walls of Jericho
Πιο πριν έγραψα ότι η μετέπειτα πορεία μου στο metal απέδειξε το γιατί το αγάπησα τόσο. Η απάντηση μάλλον βρίσκεται σε τούτον τον δίσκο: if you don't feel it you won't understand. Είναι απλά τα πράγματα. Το metal πολλοί το βλέπουν ελιτίστικα αλλά στην πραγματικότητα εκ φύσεώς της αυτή η μουσική μόνο ελιτίστικη δεν μπορεί να είναι. Είναι όμως πολύ ιδιαίτερη και απευθύνεται σε συγκεκριμένο κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να έχεις την... γεννετική προδιάθεση να "μολυνθείς" προκειμένου να ακούσεις και κυρίως να μείνεις στο metal. Ε, όταν έπεσε στα χέρια μου αυτός ο δίσκος που (στις εποχές της νεότητός μου, απουσία του ίντερνετ και λοιπών δυνατοτήτων) ήταν εξαιρετικά σπάνιος κιόλας, τολμώ να πω ότι έπαθα ένα τεράστιο σοκ. Ήταν σα να άκουγα τον εαυτό μου σε νότες και σα να τον διάβαζα σε στίχους. Από τον ύμνο εις την ελευθερίαν "Ride the Sky" και το αντριχιαστικά σχεδόν επικό "Metal Invaders" έως τον υπέρτατο εθνικό ύμνο "Heavy Metal (is the Law)" και το ασύλληπτα συναισθηματικό How Many Tears, ο δίσκος αυτός αποτέλεσε μια μικρή αποκάλυψη στα μάτια μου, κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω με την πάροδο των ετών ότι το metal είμαι εγώ, δηλαδή είμαι απόλυτα ταυτισμένος μαζί του, είναι κάτι σαν την αναπνοή και τον χτύπο της καρδιάς. Δίχως metal τα πράγματα είναι δύσκολα και η ζωή άχρωμη και μονότονη... Φιλοσοφία με ηλεκτρικές κιθάρες.

3) Slayer- Show No Mercy
Ο κατά Βενιέρη, Ιερός Δίσκος. Και πόσο δίκιο είχε. Η στήλη του στο μέταλ χάμστερ υπό τον τίτλο Underground Metal παίζει να είναι ό,τι σημαντικότερο έχει υπάρξει ποτέ στον ελληνικό metal τύπο. Η αλήθεια είναι ότι ο πάλαι ποτέ (πρωτοπόρος) φανζινάς Ανδρέας Βενιέρης είναι μάλλον η σημαντικότερη προσωπικότητα στον ελληνικό μικρόκοσμο του metal, ο οποίος μας έμαθε τα κέρατά του τα τράγια. Βέβαια, δεν παραγνωρίζω ότι παραμένει και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, κυριολεκτικώς χαμένη στον μύθο, όπου κι εγώ ακόμη του τα έχω χώσει αμέτρητες φορές ίσως και άδικα πολλές φορές, αλλά η ουσία για την αξία του Βενιέρη δεν αλλάζει ό,τι κι αν λέμε: ο άνθρωπος ήταν τεράστιος. Μέχρι να πέσει στα χέρια μου αυτός ο δίσκος, λοιπόν, είχα διαβάσει αμέτρητες φορές για το πόσο δισκάρα είναι οπότε δεν ήθελε και πολύ να τον προσμένω πως και πως. Όπως καταλαβαίνετε, η απορία μου ήταν συνεχώς αυξανόμενη. Όταν επιτέλους έλαβα την κόπια μου κάπου στο 1990, απλώς δεν είχα άλλες απορίες. Τα πάντα ήταν διαφορετικά. Ανήκα πλέον στο thrash, είχα ταχθεί. Μην με ρωτάτε να σας το εξηγήσω αυτό. Απλώς δεν περιγράφεται. Μεγαλωμένος (έστω και κατά τι μετά) με την πρασούλειο κόντρα των manowarάδων με τους thrashάδες που κατέστρεψε (σχεδόν κυριολεκτικά) την metal κοινότητα της χώρας για ένα τερτίπι ενός περίεργου που παρίστανε τον ιδεολόγο, εγώ είχα πάρει τη θέση μου στο στρατόπεδο των όξω από 'δώ. Και μην λέω μαλακίες, δεν μπορώ να πω ότι το μετάνιωσα κιόλας. Τουλάχιστον εμείς γούνινα βρακάκια δεν φοράγαμε...

4) Celtic Frost- To Mega Therion
Οι εποχές είναι περίεργες, η πληροφόρηση ελάχιστη και απολύτως ελεγχόμενη κι από νέο υλικό, μόνο αν είσαι κωλόφαρδος, εκτός αν το επιδιώκεις διά αλληλογραφίας που είναι πολυέξοδη και δρα εις βάρος του tape trading από πλευράς χρημάτων. Εγώ τότε η αλήθεια είναι ότι είχα σταθεί κωλόφαρδος ως ένα σημείο. Κάποια στιγμή μέσα στην όλη τύχη μου, λοιπόν, έπεσε στα χέρια μου κάπου στην άνοιξη του 1991 και η κόπια ενός μυθικού άλμπουμ υπό τον τίτλο To Mega Therion. Κατά διαβολική σύμπτωση, κανάν χρόνο αργότερα έπεσαν στα χέρια μου και οι στίχοι (ακόμη πιο σπάνια περίπτωση αυτή) με αποτέλεσμα το... πάρτι να ολοκληρωθεί. Αναμφίβολα από τους πολυαγαπημένους μου δίσκους, εντελώς σκοτεινός σε αμέτρητα σημεία του, απέπνεε ένα αδιαμφισβήτητο μεγαλείο σε κάθε δευτερόλεπτο, δίχως να σε κουράζει ούτε στιγμή με την επιβλητικότητά του. Αυτό που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωσε δε, ήταν ο εντελώς σκοτεινός τρόπος με τον οποίον πέρναγαν ακόμη και οι επικές αναφορές τόσο σε μουσικό, αλλά και ιδίως σε στιχουργικό επίπεδο. Ο δίσκος αυτός αν και όχι άμεσα διότι ήταν δύσπεπτος, με έκανε να συνειδητοποιήσω έστω και με την πάροδο των ετών πολλά πράγματα, όπως ότι το metal τελικώς δεν είναι και τόσο πολύ σκέτο metal αλλά μπορεί να πηγαίνει και με πολλά άλλα, καθώς επίσης και ότι η προ ολίγων ετών στροφή μου προς το speedthrash τελικώς δεν είχε και ιδιαίτερο νόημα. Το μόνο που είχε νόημα ήταν το metal, σκέτο. Οι ταμπέλες ήταν αδιάφορες και όλα έπρεπε να μπαίνουν στο μικροσκόπιο ως προς τον λόγο ύπαρξής τους πλέον... Και όλα αυτά σε μία εποχή που το μέταλ χάμστερ έδινε σαφείς "οδηγίες" για το πως πρέπει να συμπεριφέρεται ο κόσμος, έτσι; Ο σπόρος είχε φυτευτεί...

5) Running Wild- Pile of Skulls
Ο δίσκος αυτός είχε πολλαπλά οφέλη. Κατ' αρχήν κυκλοφόρησε το 1992. Κρατήστε το αυτό διότι έχει τεράστια σημασία. Έτυχε να διαβάζω μέταλ χάμστερ από το πρώτο του τεύχος (απ'όταν μετονομάστηκε δηλαδή), το οποίο αν δεν με απατά η μνήμη μου ήταν το καλοκαίρι του 88 με εξώφυλλο τον Eddie από το Can I Play with Madness?. Στο αντίστοιχο τεύχος (4-93) που είχε την απόλυτη ατυχία να φιλοξενήσει την κριτική του υπέρτατου θεού Πάνου Ματθαιογιάννη για το Pile of Skulls, λοιπόν, το θάψιμο που είχε πέσει ήταν άνευ προηγουμένου. Για την ακρίβεια είχα σοκαριστεί τόσο πολύ, που σχεδόν είχα σταματήσει ν'ασχολούμαι με τους Running Wild, οι οποίοι κατά τα λοιπά ήταν από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Η δισκοκριτική ήταν τόσο πειστική, που τελικώς είχα διαγράψει τα πάντα από τη μνήμη μου όσον αφορά την μετά-Blaze of Stone εποχή, απλώς επειδή αρνιώμουν να δεχθώ ότι η γκρουπάρα αυτή είχε ξεπέσει έτσι (που να ήξερα ο έρμος τι εστί Ματαθιογιάνης...). Φυσικά και μόνο απ'αυτό που γράφω καθίσταται σαφές ότι τον δίσκο δεν τον είχα ακούσει ποτέ μου. Μια μέρα, όμως, που έτυχε να κοπροσκυλιάζω στο Metropolis του Πειραιά περιμένωντας να έρθει ένα φιλαράκι για καφέ, έτσι όπως κοίταζα ένα-ένα τα cds στον αλφαβητικό πάκο, νάσου πέφτω πάνω στο Pile of Skulls. Πάγωσα. Ήμουν αντιμέτωπος με το μεγάλο παλτό, το κράταγα στα χέρια μου. Τι έπρεπε να κάνω; Ήμουν σε δίλημμα. να το έσπαγα για να μην το αγόραζε κανείς άλλος; Θα είχαν και στοκ, αναμφίβολλα. Να το άφηνα στη θέση του; Ε, και; Τι θα είχα καταφέρει; Μήπως να το έβαζα στα pop ή τα σκυλλάδικα; Όλο και κάποιος θα το έπαιρνε χαμπάρι και θα το ξανάβαζε στη θέση του. Εκείνη την στιγμή μίλησε το δαιμόνιο μέσα μου, το οποίο ήταν το ίδιο που μερικά χρόνια πριν με είχε σπρώξει μέσα σε έναν χώρο που είχα μάθει από το σχολείο πως πρόκειται για χώρο ανόσιο, με πλήθος από μπούρδες και που τελικά απεδείχθη ότι είχε δίκιο που με έσπρωξε να μπω αυθόρμητα μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο διότι έκτοτε δεν ξαναβγήκα έξω. Η φωνή αυτή λοιπόν μου είπε με ηρεμία και απόλυτη λογική το εξής: "μα είναι Running Wild βρε μαχλέμπουρα, πόσο χάλια μπορεί να είναι πια; Σταδιάλα πάρτο να τελειώνουμε να σου φύγει και η απορία, λες και δεν έχεις αγοράσει και χειρότερες φόλες". Αυτό ήταν, με είχε πείσει, το αγόρασα. Όταν πήγα σπίτι και το άκουσα, όχι μόνο που έφυγε το καφάσι και μου έπεσε το σαγόνι κάτω, αλλά παραλίγο να το κάψω κυριολεκτικώς έτσι όπως έπαιζε τη μία φορά μετά την άλλη. Τελικώς συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε κανένα δίλημμα: έκοψα μαχαίρι το μέταλ χάμστερ και κυριολεκτικώς ξεβρώμισε το σπίτι. Εξαιτίας ενός γελοίου έκανα 7 ολόκληρα χρόνια να πάρω στα χέρια μου αυτήν την δισκάρα. Χαλάλι, τουλάχιστον γλίτωσα από τους άσχετους, έστω κι αν μου πήρε (ακριβώς) 12 χρόνια που δεν είχα χάσει ούτε ένα τεύχος.
UPDATE: Επίσης ξέχασα να μνημονεύσω το ιστορικότατον, ότι η ιστορία αυτή με την δισκοκριτική του Ματθαιογιάννη αποτέλεσε την έμπνευση για τη δημιουργία του παμμυθικού και τιτανοτεράστιου Skorthum Biskotum 'zine που ως μοναδικό σκοπό είχε την προώθηση (πάντοτε αντικειμενικά) της μεγαλύτερης μπάντας όλων των εποχών, των Skatanic Religion. Νομίζω ότι πλέον ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να σας τα αποκαλύψω αυτά, και όταν έρθει η ώρα να πούμε 2-3 πράγματα επί τούτου. Σημειωτέον βέβαια ότι οι παμμεγιστοι SR είναι κατά μερικά χρόνια προγενέστεροι, αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης. Τέλος UPDATE.

6) Brocas Helm- Black Death
Ένας ακόμη δίσκος που μάθαμε από τον Βενιέρη και τη στήλη του, ένα ακόμη δυσεύρετο διαμάντι που έπρεπε να απλώσουμε τα χέρια ωσάν χταπόδι με την ελπίδα ότι κάποια κόπια (αντεγραμμένη πάντα) θα κόλλαγε σε κάποια βεντούζα. Διότι και μόνο που διάβαζες τις κριτικές του Βενιέρη, πριζωνόσουν, αυτή είναι η αλήθεια. Κάποια στιγμή, έπεσε στα χέρια μου η πολυπόθητη κόπια. Όταν άκουσα τον δίσκο αυτό το σοκ που ακολουθησε ήταν απερίγραπτο. Μέσα από την εμφανώς κάκιστη ποιότητα ένεκα των πολλών αντιγραφών από κασσέτα σε κασσέτα, υπήρχε ένα μεγαλειώδες διαμάντι που συνδύαζε απίστευτα στοιχεία στη μουσική του. Αν οι Celtic Frost με είχαν κάνει να συνειδητοποιήσω ότι τελικώς αυτό που μετράει είναι το metal δίχως ταμπέλες, οι Brocas Helm και το Black Death με είχαν κάνει να καταλάβω οριστικά και αμετάκλητα ότι στο μέταλ χωράνε τα πάντα, ακόμη και το μεσαιωνικό feeling συνοδευόμενο από ένα απερίγραπτο ξύλο. Σημασία έχει να ξέρεις τι κάνεις και πως να το κάνεις. Ή μάλλον νόμιζα ότι είχα καταλάβει, αλλά μην προτρέχουμε... Για την ιστορία να πω ότι ο ήχος δεν ήταν χάλια από τις πολλές αντιγραφές αλλά από την αισχρή παραγωγή. Παρόλο που ήμουν διαχρονικά χωμένος στον βούρκο της ελληνικής σκηνής ακούγοντας ακόμη και τα αθλιότερα των demo (από πλευράς ήχου), ο δίσκος αυτός ήταν που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η παραγωγή είναι κάτι καλό, θεμιτό, που μπορεί να αλλάξει όλη την εικόνα αλλά είναι και κάτι δευτερεύον. Κάτι μπορεί να γαμεί και δίχως σοβαρή παραγωγή.

7) Riot- Privilege of Power
Από τον δίσκο αυτό, επίσης εξαιρετικά σπάνιο, είχα ακούσει μόνο το Storming the Gates of Hell από την εκπομπή Metal City του τότε (παλαιού) φίλου Ηλία. Γενικά η μόνη επαφή μου είχα με αυτούς ήταν (κλασικά) το Thundersteel από τις εποχές του γυμνασίου. Είχα πάντως μία εντύπωση ότι πρόκειται για ανηλεές ξύλο, speed και άγιος ο θεός που λέγαμε άρα νομοτελειακά ήταν καλό, όπως και το Thundersteel άλλωστε. Κάποια στιγμή, σε ένα υπαίθριο παζάρι στη Γερμανία που ήμουν για δουλειές κάπου ανάμεσα στο 1999 και το 2000, μέσα σε πάμγκους με μεταχειρισμένα σαμπουάν και ανοικτά χαρτιά κουζίνας ή σπασμένα μεταχειρισμένα έπιπλα, τσουπ, νάσου ένας πάγκος με δίσκους και cd. Άλλο που δεν ήθελα εγώ να σκοτώσω τη βαρεμάρα μου και άρχισα να ψάχνω. Μ'αυτά και μ'αυτά εκείνη την ημέρα παίζει να είχα αγοράσει καμιά 20ριά cd και καμιά 10ριά δίσκους (ο τύπος έτριβε τα χέρια του λέμε). Εννοείται ότι ο πρώτος που άκουσα μόλις μπήκα στο σπίτι ήταν το Privilege of Power και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ήξερα από που μου έρχονταν οι μπουνιές και οι κλωτσιές. Ναι μεν μόλις 3-4 μήνες πριν είχα κόψει μαχαίρι το "κωλοπεριοδικό" και ήδη ένοιωθα άλλος άνθρωπος (περίπου σα να έχεις όψει το τσιγάρο, ένα πράγμα) αλλά η αλήθεια είναι ότι όπως και στην περίπτωση του τσιγάρου, οι επιπτώσεις μένουν για αρκετό καιρό μέσα σου. Μία από αυτές τις επιπτώσεις ήταν και ότι το metal σαφώς και δεν είχε καμία σχέση με τα λοιπά μιαρά είδη μουσικής, τα σαφώς υποδεέστερα, που πιθανώς να απευθύνονται σε γελοίους και ενίοτε υπανθρώπους και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Προφανώς και ένα απ'αυτά τα είδη ήταν και η τζαζ, ενα είδος που οι μουσικοί εμφανώς παίζουν ό,τι τους κατέβει, έτσι σκέτα. Ο δίσκος αυτός με έκανε απλώς να χάσω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου και να συνειδητοποιήσω πως τα πάντα έχρηζαν επανεκτιμήσεως. Ο κακοήθης όγκος του μέταλ χάμστερ είχε επεκτεθεί περισσότερο απ'όσο νόμιζα και έπρεπε να βρεθεί και να αφαιρεθεί πλήρως. Οι μίξεις επιρροών καθώς και ειδών όταν αυτός που τις επιχειρεί ξέρει πως να το κάνει, όχι μόνο δεν είναι κακές αλλά τουναντίον μπορουν να προσφέρουν μεγαλειώδη αποτελέσματα. Με τον δίσκο αυτόν, διεύρυνα κατά πολύ τους ορίζοντές μου έχοντας αφαιρέσει πλήρως τις παρωπίδες. Από τότε το μόνο κριτήριο που υπήρχε ήταν απλώς το να μου άρεσε κάτι.

8) King Diamond- Them
Μέχρι το μυστήριο καλοκαίρι του 1991 το μόνο που είχα ακούσει από King Diamond ήταν το Eye of the Witch από την εκπομπή του Ριχάρδου στον Ηχώ FM. Τίποτε άλλο. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε αρκετά έστω και με ένα τραγούδι. Εκείνο το καλοκαίρι, λοιπόν, έπεσαν στα χέρια μου μετά από μεγάλη αναμονή οι τρεις πολυπόθητες 90ρες maxell, που περιείχαν όλη την δισκογραφία του King Diamond. Πιο συγκεκριμένα η πρώτη είχε το Fatal Portrait και το The Eye, η δεύτερη το Conspiracy και το Dark Sides και η τρίτη το Them και το Abigail. Αυτή ήταν και η σειρά με την οποίαν τις άκουσα. Δεν πρόκειται να ξεχάσω εκείνο το απόγευμα με τίποτα. Οι γονείς μου δούλευαν, η αδελφή μου είχα πάει σε ένα γειτονικό σπίτι να παίξει με το κοριτσάκι της οικογενείας εκεί, κι εγώ είχα όλο το σπίτι δικό μου να κάνω ό,τι θέλω. Αρχοντιά! Ξεκίνησε η πρώτη κασσέτα. βαρύ πράμα, αλλά καλό. Η δεύτερη ήταν ακόμη καλύτερη, αν και με το Cremation είχα πάθει ένα σοκ. Κι όσον αφορά το Dark Sides, οκ, αυτό πέρασε γρήγορα. Η τρίτη όμως ήταν το κάτι άλλο. Το Abigail που ήταν στην πρώτη πλευρά με έστειλε εντελώς αδιάβαστο, απίστευτη δισκάρα. Εντωμεταξύ ήδη είχε βραδιάσει, ήταν περασμένες 9. Να βάλω και το Them, ή να το αφήσω για αύριο;, αναρωτιώμουν. Άστο καλύτερα, έλεγε η φωνή μέσα μου, εξάλλου θα έρθουν και οι δικοί σου όπου να'ναι. Τελικώς αποφάσισα να το βάλω.
Μεγάλο λάθος....
Κατά τις 12 το βράδυ και παρόλο που είχαν μεσολαβήσει λίγες ώρες δίχως μουσική, αναγκάστηκα να σηκωθώ από το κρεβάτι και να βάλω λίγο Maiden στο walkman για να ηρεμήσω. Εννοείται ότι για ώρες δεν έκλεισα μάτι. Από παντού άκουγα ψιτ και ψιτ: κάτω από το κρεβάτι, έξω από το παράθυρο, μέσα από την κουζίνα. Θα σας πω και κάτι που, ντάξει, για γέλια είναι αλλά τότε παραλίγο να πάθαινα συγκοπή. Βαθειά στη νύχτα, μπορεί να'ταν και 5 η ώρα, κι ενώ είχα καταφέρει να αποκοιμηθώ, ξαφνικά αισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά στο δωμάτιο. Για την ακρίβεια ήμουν σίγουρος ότι κάποιος ήταν μέσα. Θυμάμαι να προσπαθώ να χλευάσω τον εαυτό μου μέσα στον περίπου ύπνο μου ότι όλα αυτά είναι ιδέα μου και ότι είχα επηρεαστεί από τις ιστορίες των δίσκων του King Diamond. Τελικώς επειδή η ανησυχία μου μεγάλωνε άνοιξα τα μάτια και... τρόμος. Στο παράθυρο υπήρχε μια τεράστια σκιά που κάλυπτε πάνω από το μισό. Προσπάθησα να συγκρατήσω τον εαυτό μου και συγκεντρώθηκα: δεν ήταν ιδέα μου. Ξαφνικά η σκιά έγινε σχεδόν τριπλάσια και έμοιαζε να θέλει να κινηθεί προς το μέρος μου. Αμέσως, είδα ένα κεφάλι να γυρνάει και δύο πολύ άγρια ολοστρύγγυλα κιτρινωπά μάτια να με κοιτάζουν έντονα. Πήρα με αργές κινήσεις μια σαγιονάρα από το πάτωμα και με δύναμη την πέταξα προς το παράθυρο. Ο τεράστιος μπούφος που είχε πάει και είχε σταθεί στο παράθυρο έφυγε...
Δυστυχώς την επόμενη μέρα δεν πήγα να παίξω λόττο, το ομολογώ, διότι η όλη συγκυρία ήταν ανεπανάληπτη!
Και μου λες μετά ότι ο King Diamond είναι "ντάξει μωρέεεε"... Πως να μην ακούς μετά φανατικά;

9) Manilla Road- Open the Gates
Manilla Road... ένα συγκρότημα που γενικά είχα πάρει πολύ στραβά λόγω της περίεργης χροιάς στη φωνή του Mark Shelton. Η αλήθεια είναι ότι μόνο το Deluge είχα μέχρι τότε, το οποίο είναι ένας γενικά βαρύς δίσκος από πολλές απόψεις. Όπως και να'χει, είχα επιλέξει να μην ασχοληθώ ιδιαίτερα. Κάποια στιγμή,ο Mad Putcher που οφείλω να ομολογήσω ότι όλα τα χρόνια της γνωριμίας μας που έτρωγε τα σωθηκα ν'ακούσω και ν'ακούσω Manilla Road, μου έγραψε μια κασσέτα με το Open the Gates στην πρώτη πλευρά και το Crystal Logic στη δεύτερη. Θα ντραπώ που θα ομολογήσω ότι αυτήν την κασσέτα παίζει να την άκουσα με κανάν χρόνο καθυστέρηση -κάπου στο 95, ίσως και 96- και αυτό το έκανα πιο πολύ για χαβαλέ, επειδή του την έλεγα για πλάκα τι συγκροτήματα είναι αυτά που ακούει κι έτσι. Στην πραγματικότητα ήθελα απλώς να διασκευάσω κάτι από δαύτους για να τον δουλεύω. Βεβαίως, το master plan δεν λειτούργησε ακριβώς έτσι. Ευτυχώς ο αρκετά προνοητικός σε τέτοιες περιπτώσεις Mad Putcher είχε μεριμνήσει να μου δώσει και τους στίχους. Το Metalstrom που είναι και το πρώτο κομμάτι του δίσκου, μάλλον μου ξερίζωσε τα παπάρια εντελώς και δεν είναι τυχαίο που είναι το διαχρονικώς αγαπημένο μου τραγούδι από Manilla. Η χροιά της φωνής του Mark είχε πάψει να με απασχολεί και ήδη ταξίδευα πάνω στις νότες, ωσάν να ήμουν σε κάποιο ακυκλοφόρητο παραμύθι της Αλίκης σε κάποια νέα χώρα ακόμα μεγαλύτερων θαυμάτων. Μετά το πρώτο άκουσμα, έσπευσα να βρω τους στίχους. Μα που διάολο τους είχα; Αααα! Εδώ είναι. Μα γιατί τους είχα καταχωνιάσει εδώ κάτω; (έλα μου ντε)... Πάμε, δεύτερη φορά... Ψυχρολουσία... Σοκ... Εμφράγματα... Μα τι έχει γράψει το παλικάρι ρε; Μυθολογία, φιλοσοφία, διαχρονική μάχη του καλού με το κακό με κάθε τρόπο ώστε να επικρατήσει το καλό. Ένας σύγχρονος ιππότης που αντί για σπαθί είχε κάτι πιο δυνατό: μία κιθάρα και πολλή φαντασία. Με τον δίσκο αυτόν, έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Μεταξύ άλλων, άρχισα να βλέπω τους στίχους με άλλο μάτι, να τους σπουδάζω περισσότερο. Αυτό και μόνο με μύησε σε βαθύτερα επίπεδα του metal. Δεν μπορώ να πω ότι οι στίχοι μου ήταν αδιάφοροι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με έκαιγε κιόλας να τους τραγουδάω. Από τότε το θεωρούσα απλώς αδιανόητο να μην διαβάσω και συχνά αποστηθήσω τους στίχους των τραγουδιών που μου άρεσαν πολύ και αυτό ήταν κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ στα χρόνια που ακολούθησαν. Κι όσον αφορά τη μουσική, οκ, δεν είναι πολλά τα τραγούδια που να έχω δακρύσει από την συγκίνηση όπως το Fires of Mars. Δεν υπάρχουν λόγια. Ναι, και οι μεταλλάδες κλαίνε ενίοτε.

10) Cirith Ungol- King of the Dead
Άφησα επίτηδες για το τέλος αυτόν τον δίσκο, καθώς ολοκληρώνω με πόνο ψυχής αυτήν την δεκάδα απ'όπου άφησα απ'έξω ό,τι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους (ενδεικτικά παραδείγματα Death, Bathory, το Bonded by Blood και το Seven Churches, το υπέρτατο Operation Mindcrime και το demo καθώς και ο δίσκος των Sarissa, το Winter Kill των Slauter Xstroyes, τα Somewhere in Time/7th Son αλλά ακόμη και το Epicus, Doomicus, Metallicus και φυσικά οι Warlord και οι Omen ή οι Savatage και τόσα άλλα. Τι να πρωτοχωρέσεις στα 10 πιο επιδραστικά άλμπουμ;;; Για το metal μιλάμε ρε! Αααααααααχχχχχχ.....).
Ο λόγος που τον άφησα για το τέλος είναι ότι για κάποιον περίεργο λόγο που ποτέ μου δεν κατάλαβα αλλά ούτε και με ενδιέφερε να διερευνήσω, αυτός ο δίσκος μου έχει γίνει σχεδόν τατουάζ. Στο βλόγι τον έχω χαλάκι. Το ίδιο και στο προφίλ μου στο φεηστσιμβούκιον. Επιφάνεια εργασίας είναι και στον υπολογιστή, ομοίως και στο κινητό (αν και καμιά φορά κάνω καμιά εναλλαγή με τους Blaspheme). Επίσης, είναι και αυτή η σχέση που έχω με αυτόν τον δίσκο αλλά και το συγκρότημα γενικότερα. Ίσως να είναι το χαρακτηριστικόν της φωνής, ίσως το επικόν των εξωφύλλων, ίσως το ασύλληπτον των συνθέσεων, τέλος πάντων δεν έχει καμία σημασία. Θα μπορούσα να γράφω για το One Foot in Hell που μου αρέσει κατά πολύ περισσότερο, αλλά όχι, είναι το King of the Dead που πάντοτε με ιντριγκάριζε, που πάντοτε θεωρούσα πιο βαθύ και πιο μυστηριώδες. Ίσως να είναι εκείνο το.. κοροϊδευτικό δάκτυλο που μας σημαδεύει όλους, δεν ξέρω.... Όπως και να'χει, χωρίς αυτόν εδώ δεν πάω πουθενά...

Αυτά είναι λοιπόν. Ειλικρινά δεν ξέρω αν αύρι οθα έγραφα κάτι άλλο, αλλά σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι έκανα καλή δουλειά. Προσπάθησα να κρατήσω το επίπεδο του αρχικού αιτήματος και να περιοριστώ σε σημαντικούς δίσκους που όντως με άφησαν κάτι σοβαρό.

Για το τέλος, ένα πράγμα θα πω μόνο: όποιος δεν ακούει μουσική είναι πραγματικά δυστυχισμένος. Αυτό συμπεριλαμβάνει κι εκείνους που ακούνε σκουπίδια αλλά νομίζουν πως πρόκειται για μουσική (όπως τα σκυλάδικα για παράδειγμα). Η μουσική, να ξέρετε, ότι αποτελεί την εξωτερική εμφάνιση του εσωτερικού μας κόσμου. Για την αφεντιά μου ξέρω πολύ καλά την οργή που κρύβω μέσα μου από μικρό παιδί, μάλλον θα το'χετε διαπιστώσει και από τις αναρτήσεις άλλωστε. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο metal κόλλησα ωσάν ο μαγνήτης στο μέταλλο, ούτε φυσικά ότι με τράβηξε το thrash από μικρή ηλικία. Τα πάντα έχουν την εξήγησή τους και η μουσική είναι ο μεγαλύτερος γιατρός, από πολλές απόψεις. Δεν ξέρω τι μουσική ακούει ο καθένας, αλλά είναι ενδιαφέρουσα διαδικασία αυτή που μόλις έγραψα. Κάντε την και θα δείτε ότι βγάζει ωραία συμπεράσματα!

Για το τέλος να μνημονεύσω κάτι: το Mindcrime υπήρχε λόγος που δεν μπήκε. Το πως και γιατί, άλλη φορά.Το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε είναι ότι το Mindcrime παραείναι μεγάλο κεφάλαιο ακόμη και για ένα τέτοιο κείμενο.