Για τον ξάδελφό μου που έφυγε νωρίς...

Την Κυριακή έμαθα κάτι άσχημο.
Το απόγευμα του Σαββάτου ένας κοντινός μου ξάδελφος πέθανε από ανακοπή. Νέος, στα 42.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες που άπτονταν της προσωπικής του ζωής, διότι θα ήταν ασέβεια από πλευράς μου.
Το μόνο που θα πω είναι ότι ήταν μακροχρόνια άνεργος, το ίδιο και η γυναίκα του. Εμφανώς αχάριστοι αμφότεροι, δεν πρέπει να εκτίμησαν ποτέ την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και τις θυσίες του ελληνικού λαού που πιάνουν τόπο αν και αυτός σώθηκε χάρη στη μεγαλοψυχία των Ευρωπαίων εταίρων.

Δεν ήξερα ότι ο ξάδελφος είχε θέμα με την καρδιά του που έπρεπε να το προσέχει.
Το ερώτημα όμως είναι άλλο: όταν είσαι διαρκώς μέσα στην στεναχώρια (έχοντας και ένα μικρό παιδάκι) δεν την επιβαρύνεις την καρδιά σου; Προφανώς.
Μήπως έχεις τη δυνατότητα να αγοράσεις τα φάρμακά σου ή να προσέξεις την υγεία σου; Εννοείται πως όχι.
Μήπως έχεις τη δυνατότητα περίθαλψης; Αυτό έλειπε δα! Δεν θα επιβαρύνεις εσύ το ελληνικό δημόσιο κύριε, το έχει πει και ο τηλεβιβλιοπώλης που παριστάνει τον Υπουργό Υγείας.

Όταν έφτασε το ΕΚΑΒ κάποια ώρα μετά, απλώς έκανε τις τυπικές προσπάθειες που έπρεπε. Η ιστορία είχε ήδη τελειώσει. Είχε ξεψυχήσει στον δρόμο, 42 χρονών παλικάρι.

Την ίδιαν στιγμή η χώρα σώνεται, το πρωτογενές πλεόνασμα θα μοιραστεί στις ευπαθείς ομάδες, θα βγούμε στις αγορές και λοιπές πίπες για να ακούνε και να πιστεύουν τα ντόπια ζώα.
Διότι ακόμη και στις μέρες μας υπάρχουν ζώα που θεωρούν ότι ένας αποτυχημένος οικονομολόγος με στραβοχυμένο ύφος που δεν δούλεψε ποτέ στην ζωή του καθώς και ένας αμόρφωτος φασίστας τηλεπλασιέ συν όλος ο υπόλοιπος συρφετός μπάσταρδων της πολιτικοοικονομικής ελίτ της χώρας, θα τη σώσουν, όταν αυτοί ήταν που συστηματικά την χαντάκωσαν.

Αυτοί που σου λένε ότι πρέπει να κάνεις θυσίες, όταν οι ίδιοι δεν έχουν κάνει ούτε μία. Μόλις προ δεκαημέρου διάβαζα ότι ο σταρχίδιατου πρόεδρος της Βουλής σκέφτηκε να κόψει τους τσάμπα καφέδες διότι προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Λίγες μέρες παλαιότερα διάβαζα ότι χαρίζονται τα χρέη του Μεγάρου Μουσικής. Και πάει λέγοντας, κάθε τρεις και λίγο η ίδια διεφθαρμένη ιστορία. Πάρτυ, ξανά πάρτυ και ξανά πάρτυ, με χρυσές μασέλες, με τα δικά σου λεφτά ηλίθιε. Και τα δικά μου. Με λεφτά που θα έπρεπε να αναλογούν σε ανασφάλιστους, σε ανέργους, σε σχολεία, σε νοσοκομεία, σε γιατρούς, σε δασκάλους και καθηγητές, στο κοινωνικό κράτος.

Ο ξάδελφός μου, ο Μήτσος, ήταν από τον Πειραιά. Από φτωχογειτονιά. Στην ομιλία του είχε αυτήν την χαρακτηριστική προφορά που έχουν οι Πειραιώτες από αυτές τις περιοχές. Ο Μητσάκος είχε τρία πράγματα: την αγάπη του για την Οικογένειά του, τον Ολυμπιακό και την αξιοπρέπειά του.
Τα δύο του τα πήραν, επειδή έτσι γουστάρουν.
Την αξιοπρέπειά του την πήρε μαζί του, αφήνωντας πίσω μια γυναίκα και ένα παιδάκι, καθώς περίμενε πάντα κι έλεγε ότι "που θα πάει, νέος άνθρωπος είμαι, θα βρω δουλειά".

Την ίδιαν στιγμή εμένα με ζώνουν οι τύψεις. Λόγω των καιρών έχουμε φτάσει όλοι με όλους να μιλάμε μόνο σε γιορτές, πλην ελαχίστων περιπτώσεων. Με τον Μητσάκο από εκεί που κάθε τόσο πηγαίναμε και για κανά καφεδάκι στο Πασαλιμάνι, φτάσαμε σε σημείο να μιλάμε αραιά και πού, έως σπανίως. Προ καιρού που μιλήσαμε μου είχε πει ότι είναι δύσκολα τα πράγματα αλλά δεν πήγαινε το μυαλό μου πόσο. Και αναρωτιέσαι, δυστυχώς πάντα εκ των υστέρων, αν θα μπορούσες να είχες κάνει κάτι διαφορετικά. Μας έχουν κάνει να βλέπουμε ως έξοδο ακόμη και το να είμαστε άνθρωποι, το να έχουμε κοινωνικές σχέσεις, το να πάμε λίγο να ξεσκάσουμε ή να πιούμε έναν κωλοκαφέ, να σηκώσουμε το τηλέφωνο για να ρωτήσουμε τον άλλον τι κάνει ρε διάολε.

Όμως αν θα ακούσετε ποτέ κανά σχόλιο επί τούτου μάλλον θα είναι του στυλ "είναι γεμάτες οι καφετέριες, ποια κρίση;". Κι ούτε φυσικά θα ακούσετε για περιπτώσεις σαν του ξαδέλφου μου στα ΜΜΕ διότι δεν πουλάνε. Δεν είναι καν αυτοκτονίες για να βγει ο κάθε καραγκιόζης να τις αποδώσει έστω σε ψυχολογικά προβλήματα. Κι ούτε, φυσικά, θα κάτσει κανείς να αναλύσει πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι οδηγοί του ΕΚΑΒ ή τραυματιοφορείς θα έπρεπε να υπάρχουν ή πόσα θα έπρεπε να πληρώνονται. Αυτά είναι ψιλά γράμματα που πήρε η τρόικα.
Μας έχουν κάνει να μη θεωρούμε ως δεδομένα ούτε καν τα αυτονόητα και το χειρότερο είναι ότι εμείς το έχουμε αποδεχθεί. Γιατί;

Όμως μη φοβάσαι, ηλίθιε τε και γελοίε της διπλανής πόρτας τε και ιστολογίου, βγαίνουμε στις αγορές.
Καληνύχτα.

Οργή... Μόνο οργή...