Πολιτικώς ορθόν ΙΙ

Και γράφω ΙΙ, διότι πριν από εξήμισι χρόνια είχα γράψει το Πολιτικώς Ορθόν Ι (αν και πιο αγγλιστί, μιας και απευθυνόμεθα πάντοτε σε μορφωμένους να'ούμ, όχι στην πλέμπα ωσάν τον υποφαινόμενο).
Βέβαια θα αναρωτιέστε για ποιον λόγο επανέρχομαι αφού τα έχω ήδη γράψει; Μα ο λόγος είναι απλός: διότι το πράγμα έχει χειροτερέψει σε βαθμό (νομίζω) μη ελέγξιμο πλέον και ακριβώς γι'αυτόν τον λόγο επιβάλλεται να μην είμαι εξίσου ευγενικός (στην φρασεολογία μου) με τότε, αλλά να τα χώσω ολίγον τι (αρκετά) πιο χύμα και για όσους δεν το έπιασαν το υπονοούμενο, όποιος θεωρεί ότι παρεξηγείται με το ο,τιδήποτε παρακαλείται να μας αδειάσει τη γωνιά από τώρα που είναι ακόμα νωρίς.

Έχουμε και λέμε λοιπόν και για να μπαίνουμε από νωρίς-νωρίς στο πνεύμα του σενδονιού, ο μαλάκας είναι μαλάκας. Τέλος.
Παρένθεση: Να ξεκαθαρίσω κάτι: χρησιμοποιώ επίτηδες τη λέξη "μαλάκας" (και κυρίως με την φιλοσοφική διάθεση που την χρησιμοποιούσε ο Αποδυτηριάκιας) επειδή ξέρω ότι με αυτήν θα προβοκάρω (αφού έχουμε πολλούς ευέξαπτους τε και ευαίσθητους στο διαδίκτυο) και ως εκ τούτου δεν την χρησιμοποιώ κυριολεκτικώς. Όπου μαλάκας μπορείτε να βάλετε όποια σχετική λέξη θεωρείτε σωστή, πχ γελοίος, ασόβαρος, μαλάκας (φυσικά), ηλίθιος, γραφικός, βαρετός κλπ, κλπ. Κάθε περίπτωση άλλωστε έχει τον δικό της χαρακτηρισμό. Ας κλείσουμε την παρένθεση για να συνεχίσουμε.

Δεν έχει καμία σημασία αν ο μαλάκας είναι οπαδός του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ.
Δεν έχει καμία σημασία αν ο μαλάκας είναι ψηφοφόρος της νουδού, του pasok ή του ΚΚΕ.
Δεν έχει καμία σημασία αν ο μαλάκας είναι αναρχικός που τα σπάει, ακροαριστερός που τα σπάει ή χρυσαυγήτης που τα σπάει.
Δεν έχει καμία σημασία αν ο μαλάκας είναι Έλληνας, Αλβανός ή Πακιστανός.
Δεν έχει καμία σημασία αν ο μαλάκας είναι γκέι, στρέιτ, κτηνοβάτης ή κοπρολάγνος.

Ο μαλάκας, είναι μαλάκας.
Τέλος.
Και αυτό αποτελεί Αξίωμα της ζωής, είτε το γουστάρουμε είτε όχι.

Μόνο που στην ευρύτερα προβληματική αυτή χώρα της οποίας το πτώμα επιθυμεί να σοδομίσει τε και σκυλεύσει κάθε κοινωνική ομάς, οι όροι έχουν αντιστραφεί κάπως. Δηλαδή αν (πχ, έτσι για να ξαναπροβοκάρω κιόλας) ο μαλάκας είναι γκέι, τότε ίσως τελικά να μην είναι και τόσο μαλάκας. Και ακόμη καλύτερα, αν ο μαλάκας είναι και προβεβλημένος, τότε μάλλον είναι κεγαμό τα παλουκάρια. Πλήρης μετάλλαξη μόνο και μόνο ένεκα προβολής ή γενικότερης προσπάθειας δημιουργίας συνειδήσεων. Από μαλάκας σε κεγαμό τα άτομα.

Θέλω να θέσω (επίσημα) μερικά ερωτήματα για να τα θέσετε εν συνεχεία στον εαυτό σας.
Αν αύριο μεθαύριο καθιερωθεί μια παρέλαση των στρέιτ τι θα πείτε;
Αντίστοιχα αν καθιερωθεί μια παρέλαση των οπαδών της χιπ χοπ, των χρυσαυγητών, των οπαδών του Αχαρναϊκού, των Ταξιτζήδων κλπ. Δεν θα την χαρακτηρίσετε ανά περίπτωση αρνητικά; Δεν θα πείτε ότι τι διάολο θέλουν και μας σκοτίζουν τον έρωτα; Μήπως θα πείτε, ας κάνουν ό,τι θέλουν; Ή μήπως θα χαρακτηρίσετε γελοίο το όλο εγχείρημα; Μάλλον, ναι.

Εκτός βέβαια αν είναι γκέι παρέιντ ή κάτι παρεμφερές, οπότε εκεί είμεθα υποχρεωμένοι να εκφράσουμε τον θαυμασμό μας προκειμένου να μην βγουν οι στρατιές του διαδικτύου να μας περιλάβουν στις φραστικές επιθέσεις τε και χαρακτηρισμούς. Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν συνηθισμένο χαρακτηρισμό της περιστάσεως: ομοφοβικός. Η λέξη αυτή δεν στέκει με τίποτε. Είναι σαν να λέμε σαρδελοφικός, μπατονετοφοβικός, ανεμογκαστροφοβικός κ.ο.κ. Το να είσαι υψοφοβικός έχει επιστημονική υπόσταση. Επίσης το να είσαι αραχνοφοβικός, ή κλειστοφοβικός κλπ. Μπορείς να πεθάνεις από τέτοια πράγματα. Αλλά επειδή κάποιου ο γείτονας μπορεί να είναι ομοφυλόφιλος δεν θυμάμαι ποτέ να πέθανε κανένας. Ούτε, φυσικά, επειδή υπάρχουν σαρδέλες στη θάλασσα. Όμως ο όρος είναι όχι απλά ετοιμοπαράδοτος κάθε φορά, αλλά και σχεδόν καθιερωμένος. Αν δεν γουστάρεις αυτά που κάνει κάποιος γκέι, τότε είσαι εκ των πραγμάτων ομοφοβικός διότι εκλαμβάνεται ως ότι δεν γουστάρεις τους γκέι (και όπου γουστάρω ταυτίζεται με αποδέχομαι, εγκρίνω κλπ), πάντοτε κατά την μεγάλη του Γένους νοοτροπία ότι αφού ο αστυνόμος είναι όργανο και το μπουζούκι είναι όργανο, τότε ο αστυνόμος είναι μπουζούκι. Και αναρωτιέμαι, γιατί ποτέ δεν με έχει αποκαλέσει κάποιος βαζελοφοβικό (αφού δεν γουστάρω πολλά απ'αυτά που κάνουν οι βάζελοι) ή τουρκοφοβικό (αφού δεν γουστάρω πολλά απ'αυτά που κάνουν οι τούρκοι) ή ευρωπαιοφοβικό (αφού δεν γουστάρω πολλά απ'αυτά που κάνουν οι Ευρωπαίοι), ή ταριφοφοβικό (αφού δεν γουστάρω πολλά απ'αυτά που κάνουν οι ταρίφες), ή αντίστοιχα παντζαροφοβικό, χορτοφοβικό, χαμηλοκαβαλοπαντελονοφοβικο κλπ, κλπ. Νομίζω ότι το πιάσατε το νόημα, έτσι;

Αυτό που εγώ δεν μπόρεσα ποτέ μου να κατανοήσω είναι το γιατί πρέπει ένας άνθρωπος να βγάζει στον δρόμο το κρεβάτι του. Μήπως νομίζει ότι μας ενδιαφέρει; Όχι βέβαια. Με τον κώλο σου άντε τράβα κάνε ό,τι γουστάρεις αγαπητέ κι αγαπητή, δικό σου πρόβλημα. Εγώ που δεν κάνω το ίδιο όμως, γιατί πρέπει να ανέχομαι τέτοια τερτίπια; Εγώ το κρεβάτι μου το θεωρώ αυστηρά προσωπικό, ξέχωρα ότι πιστεύω πως θα προσέβαλα και την Περσεφόνη εάν έβγαζα στην φόρα το τι γουστάρω να κάνω για πάρτη μου. Είναι, λοιπόν, τόσο ακραίο τε και περίεργο το ότι την αντίληψη που έχω περί του Οίκου μου (και μην ξεχνάμε ότι παλαιολιθικόθεν ίσχυε ότι τα εν οίκω μη εν δήμω) να αναμένω και από τους άλλους να την έχουν; Θυμάμαι μια ωραία ατάκα που είχε πετάξει στο παρελθόν ο δράκος, ότι αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε να βγάλουμε ο καθένας την μπανιέρα του και να κάνουμε μπάνιο σε κοινή θέα. Αντίστοιχα υποθέτω ότι αν θεωρήσω πως είναι δικαίωμά μου να βγω με το παπάρι όξω σε ώρα αιχμής, μάλλον θα με μπουζουριάσουν για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Όλα αυτά είναι αστειότητες.

Θυμάμαι μια φορά μου είχε αντιτείνει κάποιος το ερώτημα αν λέω το ίδιο και για τις απεργίες. Πρόσφατα διάβαζα μιαν άποψη (ξέρετε τι είδους άποψη, από αυτές που έλεγε ο Επιθεωρητής Κάλαχαν) ότι ο Βαλλιανάτος κάνει ακτιβισμό. Μιλάμε για οργασμό βλακείας. Και γενικά ο καθένας λέει ό,τι θέλει σε τούτη τη χώρα.
Όπου, οκ, το να λες ό,τι θες είναι δικαίωμά σου, ελευθερία λόγου έχουμε. Αλλά μην προσπαθείς να μου το επιβάλεις κιόλας ως γεγονός ρε μεγάλε επειδή εσύ το βλέπεις/εκλαμβάνεις/ερμηνεύεις έτσι, έλεος πια. Τα πράγματα τις περισσότερες φορές είναι εντελώς απλά. Κάποτε ο τρομερός αμερικάνος κωμικός Γκρούτσο Μαρξ είχε πει το αξεπέραστο ότι αν ένας άνθρωπος δει στο διάβα του μια μαύρη γάτα, αυτό σημαίνει ότι το ζώο κάπου πήγαινε. Τα περί χρουσουζιάς κλπ αποτελούν απλές δοξασίες, η εξήγηση όμως παραμένει απλή και γενικά έχουμε μια τάση στην καθημερινότητά μας να ξεχνάμε τις απλές εξηγήσεις και μία από αυτές ταιριάζει στην περίπτωση που αναλύουμε: όταν κάποιος πετάει μαλακίες, απλώς πετάει μαλακίες. Μην ψάχνουμε να βρούμε φαντασματάκια στον ώμο μας διαμέσου πολύπλοκων ερμηνειών.

Κάπως έτσι το εκμεταλλεύεται (εν προκειμένω) και ο Βαλλιανάτος (όπως και ο κάθε Βαλλιανάτος), ένας άνθρωπος που κατά την άποψή μου ποτέ του δεν έχει πει κάτι το πραγματικά αξιόλογο και που όλοι τον θυμούνται μόνο γι'αυτό που θέλει να είναι (και δικαίωμά του). Μάθαμε ξαφνικά ότι έχει υπάρξει επί σειρά ετών συνοδός ανδρών -στα παπάρια μας. Μάθαμε ότι είναι οροθετικός -στα παπάρια μας. Μάθαμε ότι έχει πάει με λιγότερους από 9.000 άνδρες -στα παπάρια μας. Μάθαμε ότι υπάρχουν και άλλοι γκέι υποψήφιοι στον δήμο της Αθήνας -στα παπάρια μας. Και πάει λέγοντας, πάντα με τα παπάρια μας σε πρώτο πλάνο.

Όταν κατεβαίνεις για υποψήφιος οφείλεις να αναπτύξεις το πρόγραμμά σου. Γι'αυτό θα σε ψηφίσει κάποιος αν το εγκρίνει, γι'αυτό θα σε μαυρίσει αν το αποδοκιμάσει. Όταν δεν έχεις τι να πεις, το γυρίζεις στα προσωπικά σου γούστα, τα οποία δεν ενδιαφέρουν και κανέναν στο κάτω-κάτω της γραφής.
Απλώς ο Βαλλιανάτος προσπαθεί να υπενθυμίσει την "αρχή" που τον έκανε διάσημο στο παρελθόν, ότι το να είσαι διαφορετικός σε κάνει (στην Ελλάδα) και ιδιαίτερο.
Λάθος. Αυτή η στρέβλωση δεν θα έπρεπε να ισχύει ποτέ και το ότι ίσχυσε επί σειρά ετών δεν σημαίνει τίποτε. Πρέπει να αναχαιτιστεί άμεσα αυτή η άρρωστη νοοτροπία. Το να είσαι διαφορετικός σημαίνει κατ' αρχήν ότι εσύ ορίζεις εαυτόν διαφορετικό (άρα το αποδέχεσαι) και αυτό σημαίνει ότι είσαι απλώς διαφορετικός. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Δεν θυμάμαι ποτέ κανέναν να μπαίνει στο μετρό και να ρωτάει αν μέσα επιβαίνει κανάς αποτέτοιος.
Μόνο που εδώ υπάρχει κάτι που πολλοί τείνουν να ξεχνάνε (και συνήθως ηθελημένα): το να είσαι κάτι (το ο,τιδήποτε) είναι αδύνατον να σου προσθέσει κύρος, είναι όμως πολύ πιθανόν να σου αφαιρέσει υποβαθμίζοντάς σε στο επίπεδο των γραφικών, των ενοχλητικών, και δεν ξέρω κι εγώ ποιων άλλων.

Θυμάμαι μια περίπτωση στο metal, ιδιαίτερα βαρύνουσα (ένεκα ονόματος του συγκροτήματος). Το 1991 ο Rob Halford, μία από τις πλέον κορυφαίες φωνές στην ιστορία τουλάχιστον της μέταλ, μην πω όλης της μουσικής, αποφάσισε για δικούς του λόγους να φύγει από τους Judas Priest. Ξαναγύρισε το 2003, μετά από 12 ολόκληρα χρόνια, στα οποία πάτωσε πλήρως και αυτός και οι Priest. Μόλις γύρισε λοιπόν (προφανώς όχι επειδή το ήθελε αλλά επειδή του το υπέδειξαν τίποτε μανατζαραίοι), σε όλες τις πρώτες συνεντεύξεις που έδινε τότενες υπερθεμάτιζε την ικανοποίησή του που ο κόσμος είχε αποδεχθεί στο ενδιάμεσο ότι είναι γκέι και ότι αυτό ήταν σημαντικό γι'αυτόν κλπ. Σημειωτέον ότι οι Priest από την εποχή του Painkiller κι έπειτα (1990) έβγαλαν όλους κι όλους 4 δίσκους, όπου ο ένας ήταν χειρότερος από τον άλλον εκ των οποίων οι δύο εν τη απουσία του. Αντί, λοιπόν να κάτσουν να γράψουν κάτι όπως στα παλιά τα χρόνια, αποφάσισαν να το γυρίσουν στο άσχετο. Το ότι ο Halford αποφάσισε να αυτοδιασύρεται επί σειρά ετών όμως (λες και ενδιέφερε κανέναν τι διάολο ήταν ή λες ότι αλλάξαμε άποψη για τις ικανότητές του στο ενδιάμεσο), αυτό ήταν κάτι που στον υποβάθμισε στα μάτια του κόσμου διότι ουδείς λάτρεψε τον Halford (και τους Priest) λόγω των προσωπικών του(ς;) γούστων. Για την μουσική τους γουστάραμε πάντοτε και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

Άξιος είναι αυτός που αποδεικνύει ότι είναι άξιος.
Το ίδιο ισχύει και για τον σοβαρό, το ίδιο και για τον εργατικό, το ίδιο και για τον σώφρονα, το ίδιο και για τον λογικό κ.ο.κ.
Αν εγώ βρίσκομαι μέσα σε μια κοινότητα που παράγει σοβαρούς ανθρώπους δεν σημαίνει ότι κι εγώ είμαι ντε φάκτο σοβαρός. Αν σε μια επιχείρηση ο κόσμος είναι εργατικός, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι εργάζονται το ίδιο. Δεν είναι όλοι το ίδιο. Αντίστοιχα υπάρχουν και γκέι που σέβονται και τον εαυτό τους και τον σύντροφό τους και τα γούστα τους και τους συμπολίτες τους και τα πάντα. Προφανώς, λοιπόν, αυτοί και δεν εμπίπτουν στην θεμελιώδη (για την ελληνική κοινωνία) κατηγορία του μαλάκα που προανέφερα. Ας είσαι ό,τι θες ρε φίλε, δεν με ενδιαφέρει και δεν σε ρώτησα να μάθω. Σάμπως εσένα σε ενδιαφέρει τι μπορεί να είμαι εγώ;

Και να γίνει επιτέλους σαφές ότι το να αυτοξεφτιλίζεσαι (και μάλιστα ασταμάτητα) δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα όποια δικαιώματα θέλει να προασπίσει ή αποκτήσει η οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα. Υπό άλλες συνθήκες θα έλεγα ότι έχουμε λησμονήσει πως Δημοκρατία συνεπάγεται να σέβεσαι ότι οι ελευθερίες σου σταματούν εκεί που ξεκινάνε οι ελευθερίες του άλλου, αλλά από την άλλη έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σε τούτη τη χώρα μάλλον δεν κατανοήσαμε ποτέ τι είναι τελικώς η Δημοκρατία.

Θα κλείσω με μία υποκλοπή από το μαγαζί του δράκου, διότι τη θεωρώ δέουσα για την περίπτωση.
Χαίρετε.

Α, και για να μην νομίζετε ότι εστίασα σε μία συγκεκριμένη περίπτωση, απλώς να πω ότι έτυχε ο συγκεκριμένος να επισκιάσει τον Τατσόπουλο και πολλούς άλλους τις τελευταίες μέρες.
Ας πρόσεχε.