Ο Ραγιάς...

...Γιατί ραγιάς δεν είναι απλά ένας σκλάβος. Είναι ένας σκλάβος που λέει τον αφέντη του πολυχρονεμένο. Η διαφορά είναι μεγάλη. Ο ραγιάς δεν θέλει να αντισταθεί. Βλέπει τον εαυτό του ως κατώτερο και τον αφέντη ως απαραβίαστο...

Από το τεράστιο Ηλία Μπαζίνα, από κείμενό του στον Φίλαθλο με ημερομηνία 16/6/99.
Για τον φίλο μου τον polse που ξέρω ότι μοιραζόμαστε τον ίδιον θαυμασμό για τον γίγαντα Λιάκο.

Επίσης θέλω να παραθέσω και ένα (ακόμη) διαχρονικό ποίημα του μέγιστου Γεωργίου Σουρή, τον Ρωμηό...

Στον καφενέ απ'έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,

τού ήλιου τίς ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,

και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,

κανέναν δεν κυττάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

Σε μιά καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,

το άλλο σε μιαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί

αφίνω το καπέλλο, και αρχινώ με τόνο

τούς υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός! τί φύσις!

αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές,

κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,

και μόνος μου τίς βρίσκω μεγάλες και σοφές.

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω

και στρίβω το μουστάκι μ' αγέρωχο πολύ,

και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλλω

τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νούν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο

κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,

τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,

κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω

απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...

Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,

κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τίς πω.

Στον καφετζή ξεσπάνω...φωτιά και κείνος παίρνει.

Αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ,

τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,

και τέλος δεν πληρώνω...δεκάρα τον καφέ!"

Διότι πάντα ραγιάς θα είσαι μαλάκα Έλληνα... Πάντα...
Και θα τα αξίζεις μέχρι την τελευταία σταγόνα τα χειρότερα (της σωτηρίας) που έρχονται...