Ανακοίνωση εφησυχασμού

Αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη.

Πριν λίγες μέρες (πριν 3 για την ακρίβεια) το ιστολόγιον αυτό (ελληνιστί μπλόγκ, χαριτολογώντας βλόγι) έκλεισε 5 χρόνια μάταιης περιφοράς στον ψεύτικο διαδικτυακό κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να γράψω κάτι την ημέρα των γενν-αθλίων του, οπότε επέλεξα να κρατήσω 2-3 λόγια για την σημερινή ημέρα που όπως θα έλεγε κι ο Φέυνμαν λίαν συμπτωματικώς είναι Σάββατο 14 Ιουλίου (η οποία ως πασίγνωστον είναι μια μέρα που φοβούνται όλοι οι δεισιδαίμονες ανά την Υφήλιο. Διότι όλοι μας ξέρουμε τι έχει συμβεί κατά το παρελθόν το Σάββατο 14 Ιουλίου, ε; Δεν ξέρουμε; Ε; ). Τώρα θα μου πείτε, γιατί στα 5 χρόνια και όχι στα 10 ή τα 7 ή τα 9; Μα είναι προφενές! Το 5 είναι το ήμισυ του 10, το οποίο 10 είναι σημαντικός αριθμός: 10 ήταν οι εντολές! 10+2 ήταν οι μήνες! 10-6 είναι οι εποχές! Οπότε 10 διά 2 μας κάνει 5! Ήταν προφανές ότι επροορίζετο για τα 5 χρόνια! Και μην σας πω τι θεωρούσε για το 5 ο Πυθαγόρας! Κάπως έτσι άλλωστε δεν προκύπτουν όλες οι αριθμοσοφίες της καθημερινότητός μας; Καλά, αφήστε κάτω τα ξυραφάκια, σταματάω...

Το ατυχές πενταετίας και βάλε περιστατικό για όλες και όλους σας είχε να κάνει με το ότι δεν άντεχα άλλο στα φόρα όπου έπεφτα συνεχώς πάνω σε πλήθος από φουρναραίους που πάσχιζε να μου τα κάνει τσουρέκια, ενώ εγώ ταυτόχρονα πάσχιζα να τους αποφεύγω. Όχι, το No Prayer for the Dying δεν είναι καλός δίσκος μου έλεγαν. Μα εμένα μου αρέσει, τους απαντούσα. Πως τολμάς και σου αρέσει;, μου ανταπαντούσαν...
Γιατί δεν είναι καλοί οι Cirith Ungol; ρώταγα. Επειδή δεν μου αρέσουν, μου έλεγαν. Και ό,τι δεν σου αρέσει δεν είναι καλό δηλαδή;, ρώταγα. Φυσικά, γι'αυτό δεν μου αρέσει, η πληρωμένη απάντηση. Πως να συνεννοηθείς μετά; Αδύνατον. Ιδίως όταν συνειδητοποιούσα ότι έπρεπε κάθε φορά να είμαι εγώ αυτό που θα έβαζε νερό στο κρασί του για να διατηρηθεί το καλό κλίμα... Παπάρια μάντολες!
Δεν θα σας πω από πόσα φόρα έχω περάσει διότι πραγματικά είναι αμέτρητα. Έχω περάσει από πολλών ειδών και με διάφορα nicks. Το Hades όμως είναι το πιο διαχρονικό και πολυχρησιμοποιημένο μου που έχει και ένα τεράστιο φιλοσοφικό υπόβραθρο. Μέσα απ'όλα αυτά όμως θα σταθώ σε ένα metal φορουμάκι που θυμάμαι και που είχα αναγκασθεί με τον παλαιόθεν συμμαχητή Kevin να συζητάμε μέσα σε ένα συγκεκριμένο thread μιας εντελώς άσχετης κατηγορίας. Νομίζω ήταν η κατηγορία "Ερωτήσεις" όπου οι ενδιαφερόμενοι έθεταν ένα ερώτημα με την ελπίδα να λάβουν απάντηση. Εκεί είχα ανοίξει κάποια στιγμή ένα θέμα αν έχει ακούσει κανένας ποτέ το Heavy Metal (is the Law) σε κανονική εκτέλεση. Ε, από κάτω -μιας και ουδείς ήξερε την απάντηση- τα λέγαμε σχεδόν κάθε μέρα με τον Kev για ο,τιδήποτε, μέχρι που τελικώς μας την έπεσαν μέχρι κι εκεί τα διάφορα τρολ και μας έσπασαν τα νεύρα. Στην συνέχεια αφού την πουλέψαμαν (αττική σύνταξις) πήγαμε και κάναμε ένα δικό μας. Τα τρολ μας βρήκαν κι εκεί. Μετά το δαλύσαμε το μαγαζί διότι πραγματικά δεν πήγαινε άλλο. Πάνω-κάτω η πορεία μου όμως στα φόρα ήταν διαχρονικά αυτή. Κόντρες, μανούρες, τσακωμοί, φυγή. Πολύ απλά δεν τα βρίσκαμε με αρκετούς που νόμιζαν πολλά για τους εαυτούς τους και επειδή εγώ δεν ήμουν διατεθιμένος κάθε τόσο να τους τρώω στη μάπα αλλά μήτε να πίνω και πολύ νερομένο το κρασί μου καθ'όσον είχε αλλοιωμένη γεύση, συνήθως την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Κάπως έτσι λοιπόν κατέληξα στα μπλογκ. Θυμάμαι μια σχετική παραίνεση από κάποιον (δεν έχει σημασία ποιος είναι) είχα ήδη από το 2005 (αν δεν με απατά η μνήμη μου) όταν σε ένα συγκεκριμένο (και πολύ εξειδικευμένο φόρουμ) που προ πολλού δεν υπάρχει έγραφα ακριβώς έτσι, ως μπλόγκερ δηλαδή. Δίχως να περιμένω απάντηση, δίχως να με νοιάζει αν θα διαβάσει και ποιος (όπου μαντέψτε, κι εκεί μου την έπεφταν διάφοροι άσχετοι). Θα μου πείτε βέβαια, και γιατί στην έπεφταν εσένα ρε Άδη; Μήπως ήταν ιδέα σου; Μήπως τους μαζεύεις;
Ναι, τους μαζεύω και είναι πραγματικά απλό το γιατί και εκπλήσσομαι που τότε δεν το είχα καταλάβει. Εγώ έγραφα πολύ επειδή απλώς μου άρεσε να γράφω (όπως έχετε έντρομοι διαπιστώσει και εδώ μέσα). Άλλοι όμως έμπαιναν -και δεν λέω όλοι- για να συνάψουν κοινωνικές σχέσεις, για να γνωρίσουν κόσμο, που εμένα δεν με ενδιέφερε καν (και γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο έχω γνωρίσει και από κοντά πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους από το ίντερνετ, ακριβώς επειδή δεν με ενδιέφερε ποτέ, δεν υπήρχε συμφέρον). Όταν έβλεπαν ότι εγώ δεν ανταποκρινόμουν σε κάτι τέτοιο το εξελάμβαναν ως προσωπική προσβολή και πέρναγαν στην αντεπίθεση. Και φυσικά μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε εκείνους που θεωρούσαν ότι είναι μεγάλες μορφές του παγκοσμίου στερεώματος -συνήθως άνευ αντικειμένου βέβαια, το οποίο απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι- και οι οποίοι συνήθως πάθαιναν κάποιου είδους αλλεργία στις εμπεριστατωμένες απόψεις των άλλων. Βέβαια όπως είπα, υπήρχαν και άλλοι που δεν ήσαν διατεθημένοι να βάλουν και ιδιαίτερα πολύ νερό στο κρασί τους, όπως μάλλον κι εγώ άλλωστε με αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε, συχνά και δίχως να υπήρχε λόγος και με υπαιτιότητα αμφοτέρων. Η ουσία όμως ήταν η ίδια κι εγώ ήμουν στο επίκεντρο: έντονοι πόνοι στην ευαίσθητη περιοχή των γεννητικών οργάνων.
Βέβαια τέτοιου είδους σκηνικά έχω βιώσει και εδώ μέσα. Τι να πρωτοθυμηθώ ας πούμε; Τον άλλον που μου είχε βγει μετά από Up the Hammers όπου έλεγα το προφανές ότι οι Ereb Altor δεν μου άρεσαν και με εγκαλούσε ότι ήμουν άσχετος και δεν ήξερα την προσφορά του εν λόγω συγκροτήματος στο metal; (η οποία παρεμπιπτόντως δεν υπάρχει. Ίσως γι'αυτό μπήκε κάποια στιγμή και έσβησε από μόνος του τα σχόλιά του κιόλας, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι μιλάω με τον τοίχο, όπου εδώ που τα λέμε με τοίχο μιλούσα).
Να θυμηθώ τον παράλλον που είχα βρεθεί για να του δώκω κάτι βιβλία που μαζεύονταν για παιδιά και με είχε φάει μετά να πάμε για καφέ;
Να θυμηθώ μήπως τον παρακείνον που μετά από σενδόνι που ήθελε ώρες να διαβάσεις κιόλας (πόσω δε μάλλον να γράψεις) μπήκε και μου απάντησε μονολεκτικώς "λες μαλακίες μεγάλε";
Και πόσα άλλα τέτοια ωραία;! Πραγματικά ωραία! Το εννοώ! Η βλακεία των άλλων πάντοτε δίνει χρώμα στη ζωή σου. Ναι οκ, σου ανεβάζει και την πίεση βέβαια συχνά-πυκνά, όμως δίνει χρώμα συνήθως. Πραγματικά, έχετε διερωτηθεί τι θα κάναμε δίχως τους βλάκες; Και μόνο ότι θα περνάγαμε απείρως καλύτερα δείχνει πόσο πολύ μας επηρεάζουν και πόσο δικαίως πρέπει να ασχολούμεθα μαζί τους δίχως το παραμικρό έλεος. Εγώ σήμερα μπορεί να έχω ζοχάδες, μπορεί να μου την έχει βιδώσει, μπορεί να μ'έχει πάρει από κάτω. Ο βλάκας όμως και αύριο βλάκας θα είναι. Εμένα θα μου περάσει, εκείνου ποτέ.

Αυτά τα 5 χρόνια έχω γνωρίσει είτε διαδικτυακώς είτε διά ζώσης πάρα πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους και πραγματικά χαίρομαι γι'αυτό. Ξέρουν ποιοι είναι οπότε δεν θα μπω στον κόπο να τους αναφέρω, αφού μεταξύ άλλων αυτό θα παρεξηγηθεί και από τους βλάκες. Επίσης όπως εναργώς άφησα να εννοηθεί έχω γνωρίσει βέβαια και πάρα πολλούς βλάκες, από αυτούς που κατέχουν τα πάντα, που όλα τα σφάζουν-όλα τα μαχαιρώνουν κλπ, κλπ. Ναι, αναφέρομαι στην μνημειώδη κατηγορία που συμπεριλαμβάνουν τους μαλάκες με άποψη, που είναι και οι χειρότεροι μαλάκες που μπορούν να σου τύχουν. Αυτοί μάλλον δεν ξέρουν ποιοι είναι οπότε ας μην τους χαλάσουμε την μακαριότητα και τους αναφέρουμε. Εξάλλου όπως έχω ξαναπεί, ο βλάκας δεν μπορεί να ξέρει ότι είναι βλάκας διότι αν το ήξερε δεν θα ήταν βλάκας, άρα μην του χαλάσουμε τη μαγιά. Όπως και να'χει, δεδομένου ότι προτίθεμαι να σας σπάω για πολύ καιρό ακόμη τα παπάρια (ακόμη και σε όσους/όσες δεν έχετε) εξ ου και η δήλωση καθησυχασμού του θέματος, το βέβαιο είναι ότι θα γνωρίσω και άλλους πολλούς και από τις δύο κατηγορίες. Ιδίως από τη δεύτερη, αφενός διότι σε αυτήν έχω μίαν έφεση ίδιαν με του μυρμηγκοφάγου να βρίσκει μυρμήγκια -άγνωστο το γιατί, αφετέρου επειδή άνθρωποι της πρώτης κατηγορίας σπανίζουν και δεν τους πετυχαίνεις πολύ εύκολα.

Όπως και να'χει, θα συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο. Με πολύ χιούμορ, ιδίως από το καυστικό με το οποίο συχνά-πυκνά μπορείτε να καθαρίσετε και την τουαλέτα σας, με πολύ πολιτικό σχολιασμό καθ'όσον όπως είχε πει και ο Αριστοτέλης ο άνθρωπος είναι ένα φύσει πολιτικό ον (ζώον έπρεπε να πει βέβαια), με πολύ metal μιας και είναι το alter ego μου και φυσικά με πολύ μπινελίκι το οποίο υποδηλώνει άνθρωπο που ως θεός που είναι ασχολείται με πολλά πράγματα με πάθος. Θα συνεχίσουμε με Ηλία Μπαζίνα, με Ηράκλειτο, με Ολυμπιακό, με υπεράσπιση των εθνικών θεμάτων, με φιλοσοφία και φυσικά με τη βλακεία που δέρνει τον νεοΈλληνα μέσα από ένα τεράστιο σύνολο με άσβεστες ανησυχίες.
Ως νέα Ιλιάδα ετούτο εδώ το βλόγι έρχεται μέσα από λεκτικές αιματοχυσίες να μην κρύψει κανένα από τα ελαττώματα του ιδιοκτητη του. Ο διοκτήτης του είναι τα ελαττώματά του και τα πάθη του, γι'αυτό ακριβώς και είναι τόσο τέλειος. Έτσι κατάφερε να γίνει θεός, όταν συνειδητοποίησε πόσο μεγαλειώδες είναι να είναι άνθρωπος και αυτό είναι που προσπαθεί να σας μεταδώσει. Μόνο που για να το επιτύχεις αυτό χρειάζεται αφενός ασταμάτητο κόπο και αφετέρου πολλή διαλλεκτική και σωκρατική άγνοια. Ο Σωκράτης όταν έλεγε ότι ένα ήξερε ότι δεν ήξερε τίποτε προφανώς δεν εννοούσε ότι τίποτε δεν ήξερε αλλα΄ότι όσα κι αν ήξερε πάντα θα υπάρχουν απείρως περισσότερα που δεν ξέρει, με αποτέλεσμα εκείνα που ξέρει να είναι πάντοτε αμελητέα ως αριθμός. Η κατ' εμέ πλέον μνημειώδης ρήση του ήταν για την πραγματεία του μεγίστου των Ελλήνων, Ηρακλείτου, πως όσα κατάλαβε ήταν σημαντικά, αλλά εξίσου σημαντικά ήταν και όσα δεν κατάλαβε. Η γνώση μας σε κάποια πράγματα δεν μας αποκαλύπτει και το σύνολο του κόσμου μας μπροστά στα μάτια μας. Μας αποκαλύπτει απλώς το τμήμα της ιστορίας που έχουμε την έμφυτη δυνατότητα να δούμε. Και πάντοτε υπό αυτό το πρίσμα βλέπουμε τα πράγματα εδώ μέσα.

Ναι, ξέρω ότι πολλές φορές χρησιμοποιώ υπερβολές στον γραπτό μου λόγο. Στην πραγματικότητα πλην ελαχίστων περιπτώσεων ο γραπτός λόγος μου είναι κυριολεκτικά προφορικός. Αυτή είναι η χρήση των λέξεων που μου αρέσει να κάνω, συχνά ακόμη και στα σοβαρότερα των σενδονιών μου, ως θα έχετε παρατηρήσει. Επίσης, ξέρω ότι το αρκετά καυστικό στυλ μου είναι εύκολα παρεξηγήσημο μιας και αρκετές φορές είναι στοχευμένα και τεχνηέντως προκλητικό. Το γνωρίζω και αυτό, αλλά δεν θέλω να το αλλάξω. Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τι εστί χιούμορε, μάλλον ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που θα απαιτούσαν την εξορία ακόμη και του Αριστοφάνη από την αρχαία Αθήνα θεωρώντας ότι έτσι προσφέρουν έργο μεγάλο τε κι εκλεκτό. Τι να κάνουμε όμως; Παρόλο που γνωρίζω ότι κάποιες φορές μπορεί να παρεξηγηθούν τα λεγόμενά μου κυρίως λόγω του καυστικού ύφους μου, δεν προτίθεμαι να αλλάξω το ύφος μου. Προτιμώ να ξεφορτωθώ εκείνον που δεν έχει έστω το μυαλό να με ρωτήσει τι ακριβώς εννοούσα, παρά να αλλάξω το ύφος μου, το οποίο εδώ που τα λέμε πρέπει να το ψιλογουστάρετε κιόλας. Σας έχω κόψει τι παλιομαζόχες είστε, ειδάλλως δεν θα ήσασταν εδώ μέσα, ως πιστές αναγνώστριες, πιστοί αναγνώστες. Εξάλλου αυτή κυρίως είναι και η έννοια του μπλογκ: πετάς στα σκουπίδια αυτούς που οφείλουν να βρίσκονται στα σκουπίδια. Μόνο έτσι διατηρείς την ηρεμία σου (όπου όπως έχετε καταλάβει όλοι, είμαι της ηρεμίας εγώ...).

Τέλος πάντων, καλά να είμαστε και θα έχουμε πολλά ακόμη να πούμε. Χρρρρρρρρ... χρρρρρρρρρρ.... χχχχχχχχχχχχχχχχχρρρρρρρρρρ,,, φφφφτου μην το ματιάσω δηλαδή.
Όσες και όσοι τρέφατε κάποια ενδόμυχη ελπίδα να το σταματήσουμε ένδοξα κάπου εδώ γύρω, ποντάρατε πάλι σε κουτσό άλογο. Θα τονε πιείτε πάραυτα με όλες τις ευλογίες μου!
Ο Κάτω Κόσμος είναι ανεξάντλητος κυρίες και κύριοι. Δεν είναι τυχαίο που ένεκα του πλούτου του τον ονόμαζαν και Πλούτωνα.

Χαίρετε.