Up the Hammers VII, 2-3 Μαρτίου 2012

Πολυαναμενώμενο από πολλές απόψεις και για πολλούς λόγους.
Θες για να ξεχαστούμε από τις πολλές σκοτούρες; Παίζει.
Θες για να δούμε κανάν γνωστό που έχουμε χαθεί; Παίζει.
Θες για το metal και τα μυαλά στα κάγκελα; Παίζει.
Θες για τις συναυλίες που πλέον εκ των πραγμάτων δεν πάμε σε πολλές; Παίζει.
Θες για το καθεαυτώ φεστιβάλ που πάω από την πρώτη του χρονιά; Παίζει.
Και χίλιοι δυο άλλοι λόγοι τέλος πάντων, μην το κουράζουμε το θέμα. Η ουσία είναι ότι άφησε για λίγες ώρες στην άκρη τις σκοτούρες μου και πήγα ως συνήθως με τον Mad Putcher και στο φετινό UTH.

Στην πορεία βέβαια ανακάλυψα κάτι ενδιαφέρον: ότι εν αντιθέσει με όλα τα προηγούμενα, φέτος δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με το ποιος παίζει ποια μέρα, πότε βγαίνει (ώρα και σειρά) κλπ, με αποτέλεσμα να είναι λίγο κίντερ έκπληξη, ιδίως την πρώτη μέρα. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι αρχικώς νόμιζα πως την πρώτη μέρα άνοιγαν οι Lethal Saint που όμως άνοιγαν τη δεύτερη, ενώ οι Holy Martyr που έπαιζαν την πρώτη είχα την εντύπωση πως έπαιζαν τη δεύτερη. Γενικώς, ήμουν εντελώς κώλος όπως και εποχές που ζούμε.

Τέλος πάντων, πρώτο συγκρότημα του διημέρου (και λέω διημέρου διότι δυστυχώς στο warm up ούτε φέτος κατάφερα να πάω, αν και το ήθελα πάρα πολύ, αφού μεταξύ άλλων έπαιζαν και οι Finger of Scorn που είναι μια εκπληκτική μπάντα-έμπνευση που παίζει τραγούδια Cirith Ungol, εγχείρημα από μόνο του όχι ιδιαίτερα εύκολο) ήταν οι Θεσσαλονικείς Witchcurse, ένα συγκρότημα που δεν μπορώ να πω πως με πολυενθουσιάζει λόγω του στυλ του (nwobhm). Θα τους αναγνωρίσω ότι ήταν κεφάτοι αλλά όταν ξεκινάω κάτι ψιλοαδιάφορα πρέπει να υπάρχει κάτι πραγματικά εξαιρετικό για να με κάνει να αλλάξω άποψη. Και τέλος πάντων, όπως είπε και ο Μητσάρας ο Beer Drinker, καλοί οι Witchcurse αλλά πήξαμε στην τεχνική... Σόρρυ παιδιά αλλά πολύ μακρυά από το στυλ μου.
Επόμενο συγκρότημα οι Gae Bolga από το Βέλγιο (και όχι Bloga όπως βλέπω να αναπαράγεται ένεκα ενός ορθογραφικού λάθους. Μα ένας άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται να το ψάξει ρε; Έλεος πια. Και μετά αναρωτιώμαστε γιατί δεν πάει μπροστά το όλο πράγμα): thrash και άγιος ο θεός. Πολύ ξύλο τα παιδιά. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι διαπίστωσα εκ νέου και κάτι που έχω παρατηρήσει στον εαυτό μου εδώ και αρκετό καιρό, ήτοι ότι τα ακούσματα αλλάζουν όσο περνάνε τα χρόνια. Ενώ ως υπερήφανος thrasher του παρελθόντος υπό άλλες συνθήκες θα γούσταρα τρελά, οι Βέλγοι αν και ήταν πολύ πωρωτικοί από ένα σημείο κι έπειτα με κούρασαν λίγο, σημείο εμφανώς καινοφανές για τα ιστορικά μου δεδομένα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους διασκέδασα. Ίσα, ίσα που σε πολλά σημεία κατάφεραν όχι μόνο να μου θυμήσουν τα νειάτα μου αλλά και να βγάλουν από μέσα μου οργή (που είναι βασικό στοιχείο του καλού thrash) σε σημείο να ήθελα ευχαρίστως να έχω έναν πολιτικό μπροστά μου εκείνη την ώρα (ας πούμε εντελώς τυχαία τον ΥΠΟΙΚ) να τον ανοίγω χειρουργικά σιγά-σιγά και ιδιαίτερα επώδυνα έως βασανιστικά κατά μήκος της κοιλιάς με κάτι όχι ιδιαίτερα αιχμηρό, όπως ένα κουταλάκι του γλυκού ας πούμε. Τέλος πάντων, το πρόσημο ήταν εξαιρετικά θετικό για τους Βέλγους, οι οποίοι παρεμπιπτόντως να αναφέρω ότι τη δεύτερη μέρα ήταν κάτω και συμμετείχαν ως κοινό, γεγονός που μου έδωσε την ευκαιρία να πιάσω την κουβέντα με τον τραγουδιστή τους και να του πω κάποια πραγματάκια που διαπίστωσα ότι τον χαροποίησαν. Φιλότιμα παιδιά.
Τρίτο συγκρότημα της πρώτης ημέρας οι Sorrow's Path, ήτοι η γωνιά του doom, ήτοι ώρα για σουβλάκι (αν και η αλήθεια είναι ότι είχαμε πιάσει την πάρλα και τελικώς πήγε μετά το επόμενο σετ το σουβλάκι). Ντάξει, είπαμε ότι τα ακούσματα αλλάζουν καθώς περνάνε τα χρόνια (και το ρημάδι, 24 χρόνια ακούω metal και η σημαία παραμένει πολύ ψηλά, έτσι;) αλλά το doom δε χωνεύεται. Δε λέω, προφανώς οι doomάδες θα τους γούσταραν αρκετά μιας και γενικότερα έχουν καλό όνομα αλλά ως εκεί. Μεταξύ άλλων έπαιξαν και μια διασκευή στο Black Mass των Warlord η οποία ως εκτέλεση για να πω το κρίμα μου, μου φάνηκε λίγο πιο αργή από την κανονική, αλλά τέλος πάντων ας το παραβλέψουμε.
Επόμενη μπάντα της μέρας ήταν οι Φινλαδοί Evil Lyn, συγκρότημα με το οποίο δεν είχα ξανασχοληθεί ποτέ μου και που ομολογουμένως μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Πωρωτική μουσική σε στυλ, με 2 ομολογουμένως κουφές διασκευές (Purgatory από Maiden και Heavy Metal Angels από Heavy Load όπου και εγένετο το έλα να δεις). Γενικά θα έλεγα ότι αποτέλεσαν μάλλον την ευχάριστη έκπληξη της πρώτης βραδιάς.
Για τη συνέχεια το σουβλάκι ήτο καλό ανεφώνησεν ο Κύριος και η επιστροφή στο An έγινε τρέχωντας μόλις τέθηκε το θέμα ότι επόμενο συγκρότημα ήταν οι Holy Martyr, μπάντα που πιθανώς να ενθυμείστε ότι γουστάρω παλαιολιθικόθεν και που ευτυχώς χάσαμε μόλις στα πρώτα δευτερόλεπτα, χρόνος όμως που απεδείχθη στρατηγικός μιας και θα τολμούσα να πω πως το μαγαζί είχε σχεδόν τιγκάρει, τουλάχιστον στην "αρένα", κοινώς διαπίστωσα ότι οι εποχές που τους Holy Martyr τους αποθέωνα κυρίως εγώ έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί (θυμάμαι μια παλιά ατάκα του Μητσάρα του Beer Drinker που με έβλεπε να έρχομαι από μακρυά σε ένα γκιγκάκι των Strikelight στα ολυμπιακά του Φαλήρου "ποιος είναι αυτός με την μπλούζα Holy Martyr; Α, ο Άδης πρέπει να είναι". Ήταν τόσο βέβαιος ότι σιγά μην φόραγε άλλος μπλούζα Holy Martyr προ τόσων ετών). Όπως και να'χει καλές οι αναδρομές και οι αναμνήσεις αλλά το γκρουπάκι τα σπάει και είναι γκρουπάρα και δικαιότατα έχει τόσο φανατικό κοινό (αν και πολύ φοβάμαι ότι οι περισσότεροι εκ του κοινού τους γουστάρουν όχι τόσο για τη μουσική όσο για τη θεματολογία τους, αλλά τέλος πάντων). Το σετ ήταν ωραίο, αν και με στεναχώρησε που δεν έπαιξαν το Warmonger που είναι διαχρονικά και το προσωπικό μου απωθημένο. Επίσης, σε σχέση με το UTH II που είχαν ξαναεμφανισθεί , οφείλω να ομολογήσω ότι όχι μόνο δεν έχουν χάσει σε πώρωση, αλλά τουναντίον την έχουν εκτοξεύσει κιόλας. Νομίζω ότι ήταν η εμφάνιση που γούσταρα περισσότερο από οποιανδήποτε άλλη την πρώτη μέρα.
Επόμενοι ήταν οι Pagan Altar, ένα συγκρότημα που μέχρι πρότινως δεν μου άρεσε (αν και συναυλιακά που τους είχα δει παλαιότερα γούσταρα πάρα πολύ). Πλέον μου αρέσουν (είπαμε, τα ακούσματα. Απαπαπα, μην το μάθει το Μήτσος αυτό γιατί δεν ξέρω αν θα αντέξω το δούλεμα που'χει να πέσει...). Επίσης μου ξανάρεσαν ως εμφάνιση, παρόλο που ο τραγουδιστής είχε εμφανώς κάποιο θεματάκι που δεν του επέτρεψε να δώσει το 100% (κάτι πήρε τ'αφτί μου για κάποια ίωση, αλλά το μεταφέρω με επιφύλαξη), Τέλος πάντων, δεν με χάλασαν καθόλου. Δυστυχώς όμως προς τα τέλη των Βρετανών προέκυψε ένα πάρα πολύ σημαντικό και έκτακτο θέμα προσωπικής φύσεως που με ώθησε να φύγω δίχως δεύτερη σκέψη, με αποτέλεσμα να χάσω τους Shock Paris. Ο Mad Putcher έμεινε βέβαια και μου είπε ότι ήταν εξαιρετικοί, με πεντακάθαρο ήχο και πολλή δύναμη και κέφια, αλλά δυστυχώς δε γινόταν διαφορετικά. Τι να κάνεις, κάποια στιγμή στο μέλλον μάλλον θα σας εξηγήσω τι ακριβώς συνέβη...

Μέρα δεύτερη και είχε μεσολαβήσει η απαιτούμενη ξεκούραση - ανασύνταξη δυνάμεων, μιας και το να βγάζεις κάτω σχεδόν όλο το φεστιβάλ (και δη, όρθιος) δεν είναι και το πιο εύκολο σπορ. Η δεύτερη μέρα τέλος πάντων είχε κάποια καλά, ένα εκ των οποίων ότι δεν είχε doom: τι ευτυχία. Αυτό από μόνο του σου έδινε δύναμη για τη συνέχεια! Πρώτο συγκρότημα ήταν οι Lethal Saint από την Κύπρο, τους οποίους είχα ήδη δει άλλη μία φορά και που τα παιδιά τα σπάνε. Εξαιρετική εμφάνιση, τα έδωσαν όλα και γουστάραμε όλοι πολύ.
Στην συνέχεια βγήκαν οι Δανοί Serpent Saints οι οποίοι οφείλω να ομολογήσω ότι κέντρισαν από πολλές απόψεις το ενδιαφέρον μου. Κατ' αρχήν το στύλ τους είναι... πολύ περίεργο ρε παιδάκι μου. Τουλάχιστον συναυλιακά. Powerάδες θα τους χαρακτήριζα αλλά με πολύ μυστήρια περάσματα. Κι αυτός ήταν ένας από τους λόγους που με ξένισε ιδιαίτερα η διασκευή στο Trooper, όπου θα μπορούσα να περιμένω από αυτούς το ο,τιδήποτε άλλο αλλά όχι Maiden. Δεν ξέρω γιατί αλλά απλά δεν μου καθόταν "σωστό". Τέλος πάντων, η σκηνική παρουσία των παλικαριών ήταν καταπληκτική και γενικά τα έσπασαν αγρίως. Μου άρεσαν αρκετά και θέλω να τους ψάξω.
Axevyper για τη συνέχεια και τι να πρωτογράψεις εδώ πέρα. Σεβασμός για τα πάντα! Από την καραcult 80ίλα εμφάνιση της μπάντας, έως το κασκόλ της Fiorentina που είχε μαζί ο μπασίστας και την ασύλληπτη για τον ανθρώπινο νου εμφάνιση του τραγουδιστή. Τι να σχολιάσεις πια, μιλάμε για 80s μεγαλείο! Μουσικά εντωμεταξύ μια χαρά μπάντα είναι τα παιδιά, αν και νομίζω ότι γενικά μπορούν και πολύ καλύτερα. Εξαιρετική σκηνική παρουσία, πωρωτική από την αρχή έως το τέλος. Κάναμε και κάποια "πικρόχολα" πλην εντελώς καλοπροαίρετα και χαβαλετζίδικα σχόλια με τον Mad Putcher, ενθυμούμενοι τον... Giuseppe Meatsa του UTH III (μην το ψάχνετε ποιος ήταν αυτός, η ουσία είναι ότι ΗΤΑΝ!!!). Θετικό και σε αυτούς το πρόσημο.


Και σιγά, σιγά το πράγμα αρχίζει να σοβαρεύει. Επόμενο συγκρότημα οι Valor τους οποίους ήθελα να δω πως και πως. Τολμώ να πω ότι η πορεία τους προς τα πάνω είναι σταθερή. Φιλότιμο συγκρότημα που δουλεύει αρκετά και γι'αυτό το αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Πολύ καλά παιγμένα τραγούδια με πολύ καλή εμφάνιση γενικότερα, ΑΝ ΚΑΙ για μία ακόμη φορά δεν είδα το Perseus, γεγονός που με προβλημάτισε ιδιαιτέρως. Απ'ό,τι είπαν μετά, απλώς έτυχε. Προσωπικά θα έλεγα ότι δεν έτυχε, πέτυχε. Μα το Perseus ρε; Τι σόι επιλογή είναι αυτή όταν αφήνεις έξω το τραγούδι με το οποίο θα έπρεπε να ξεκινάς και να τελειώνεις; Τέλος πάντων, χαλάλι τους διότι ήταν εξαιρετικοί.
Και επιτέλους η ώρα των τρομερών Metal Inquisitor! Επτά ολόκληρα χρόνια από την πρώτη και μοναδική (έως προχθές) φορά που έπαιξαν στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στο UTH (δίχως Ι διότι τότε ακόμη δεν ξέραμε αν θα γίνουν και άλλα!), ούτως ειπείν το μυθικό (τολμώ να πω) πρώτο φεστιβάλ που μάλλον εξακολουθεί να παραμένει το αγαπημένο μου και στο οποίο γενικώς και ειδικώς μας είχαν πάρει από τα σκαλπ έως τις σούφρες. Χθες αν και δεν ήταν headliners όπως την πρώτη φορά, πάλι μια από τα ίδια μας πήραν, αν και με μικρότερο σετ και με κάποιες εμφανείς ελλείψεις (όπως τα δύο του εφταριού, Beware και RIF, για τα οποία σε μια κουβεντούλα που πιάσαμε εκ των υστέρω έξω μου είπαν ότι δεν τα έπαιξαν διότι λόγω δουλειών αφενός αλλά και του πρόσφατού τρίτου δίσκου αφετέρου, έχουν πολύ καιρό να τα προβάρουν κι έτσι δεν ήθελαν να το διακινδυνεύσουν). Πάντως είχε πλάκα μεταξύ άλλων το όλο σκηνικό, αφού κάποια στιγμή περί τα μέσα του σετ τους, πήγε χέρι-χέρι ένα χαρτί στον τραγουδιστή λες και ήμασταν σε σκυλάδικο (!) που μόλις το διάβασε έκανε έναν μορφασμό λέγοντας "πολύ δύσκολο" ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Αμέσως μετά πετάχτηκε ο Γκρέγκυ λέγοντας "read the fucking paper carefully" για να προσθέσει λίγο αργότερα "Beware, Resistance is Futile or die"... Κορυφαίες καταστάσεις! Όπως και να'χει, η εμφάνισή τους ήταν καταπληκτική, τα παιδιά προσφέρουν τρομερή πώρωση και γουστάραμε όλοι. Γενικότερα έγινε το έλα να δεις στο μαγαζί. Μακάρι να τους δούμε σύντομα και για κανονική συναυλία, να παίξουν με την ησυχία τους.
Στη συνέχεια βγήκαν οι Cloven Hoof. Άλλη γκρουπάρα από 'κεί. Τα έσπασαν κι αυτοί με τη σειρά τους, το έλα να δεις έγινε. Τι Gates of Gehenna, τι Road of Eagles, τι Reach for the Sky και δεν συμμαζεύεται. Της πόρνςη έγινε κάτω. Και δυστυχώς σχετικά νωρίς διαπίστωσα ότι ο σβέρκος είχε ήδη βγει εκτός λειτουργίας από την... υπερένταση κατά τους Metal Inquisitor. Το αποτέλεσμα είναι να είμαι σχετικά (αρκετά) προσεκτικός και να ξελαρυγγιάζομαι κυρίως άνευ headbanging. Όπως και να έχει πάντως, οι Cloven Hoof μας υπενθύμισαν ότι τον Ιούνιο ξαναέρχονται (να προσθέσω κάτιπου σχολιάζαμε με τον Mad Putcher βέβαια: αν δεν ξαναγίνουν μαλλιά κουβάρια, κάτι που αποτελεί σχεδόν χόμπυ τους κατά τα τελευταία... αμέτρητα χρόνια και που έχουν οδηγήσει τον North να έχει αποχωρήσει περί τις 473 φορές από το συγκρότημα, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα) και μάλιστα έρχονται για να κάνουν ειδικά Live με όλο Sultans Ransom (μεταξύ άλλων). Αυτό ομολογουμένως θα έχει πολύ ενδιαφέρον, οφείλω να ομολογήσω.
Και ήγγικεν η ώρα για τους μεγάλους headliners του φετινού UTH, τους Βρετανούς Skyclad, ένα συγκρότημα εξαιρετικά ιδιότροπο (για όσους το έχουν ακούσει) από το οποίο δεν ξέρεις τι απ'όλα να περιμένεις. Εγώ από την πλευρά μου το μόνο που έλεγα ήταν ότι για να τους φέρνει ο Μάνος πάει να πει ότι παίζουν καλά, αφού ό,τι έχει φέρει είναι καλό, οπότε κάτι λιγότερο δεν περίμενα. Η αλήθεια είναι όμως ότι τόσο καλή εμφάνιση δεν την περίμενα σε καμία περίπτωση. Τα παιδιά τα έδωσαν όλα και φάνηκαν να το διασκεδάζουν κιόλας μιας και αποθεώθηκαν κατ' επανάληψιν και όχι αδίκως. Να σας πω την αλήθεια, αν και γενικώς μου άρεσαν οι Skyclad από την εποχή του πρώτου τους δίσκου κιόλας έστω κι αν κάποιες φορές το folk στυλ τους μου καθόταν κάπως στον λαιμό, μετά από αυτήν την εμφάνιση (που ήταν και δίχως τον Martin έτσι;) ανέβηκαν τρομερά στην εκτίμησή μου. Κατ' αρχήν ο Kevin Ridley μου άρεσε πολύ ακριβώς επειδή ήταν όλη την ώρα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Τρομερό παλικάρι! Ντάξει δε λέω, Martin δεν μπορεί να είναι κανένας άλλος και σε κάποιες φάσεις κιόλας μας έπιασε μια ψιλομελαγχολία με τον Mad Putcher τύπου "α, ρε Μάρτιν", αναλογιζόμενοι τι έχει γράψει αυτός ο άνθρωπος στο παρελθόν (όπου η μουσική και κυρίως η στιχουργική ιδιοφυία του φαινόταν από τις πρώιμες εποχές των Sabbat σημειωτέον). Γενικά η εμφάνιση των Skyclad ήταν καταπληκτική και νομίζω μας αποζημίωσε όλους. Και δε νομίζω να πείραξε κανέναν το γεγονός ότι τελικά έπαιξαν από τους 5 πρώτους δίσκους και όχι από τους 4, ή που σίγουρα ο καθένας δεν άκουσε κάτι που θα ήθελε. Τι να πρωτοακούσεις άλλωστε...

Τα γνωστά ετήσια παραλειπόμενα...
Σε μια φάση ο Γρηγόρης μεταξύ άλλων είπε την πρώτη μέρα (χώνωντάς τα δικαίως) ότι "που διάολο είναι πάλι ο κόσμος της Αθήνας;"
Κάθε χρόνο εμείς κι εμείς είμαστε, στο τέλος θα βγάζουμε οικογενειακές φωτογραφίες για να βλέπουμε πόσο έχουμε αλλάξει χρόνο με τον χρόνο. Πραγματικά λίγες οι νέες φάτσες, πράγμα τραγικό. Θα μου πείτε, κρίση. Παπάρια μάντολες. Κάθε χρόνο κρίση έχουμε εδώ και χρόνια απ'ό,τι φαίνεται. Ακόμη και προ κρίσης, πάλι κρίση είχαμε εμείς. Από δικαιολογίες καλά τα πάμε. Στην συμμετοχή πάσχουμε.
Όπως και να'χει, ολόκληρη τη δεύτερη μέρα σκεφτόμουν αυτό που είπε ο Γρηγόρης και ταυτόχρονα αναλογιζόμουν τα στάνταρ χεστίδια που χώνω κι εγώ στην ετήσια κριτική μου για το φεστιβάλ και τελικώς συνειδητοποίησα κάτι: το Up the Hammers είναι ένα φεστιβάλ που γίνεται από καβλωμένους προς καβλωμένους με συμμετοχή καβλωμένων. Πολύ απλά τα πράγματα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το φεστιβάλ το κάνουν και το στηρίζουν άτομα καβλωμένα με τη μουσική μας. Ότι οι μπάντες που έρχονται ξέρουν ότι δεν θα γίνουν ποτέ rock stars και ως εκ τούτου τα δίνουν όλα όσο κοινό κι αν έχουν από κάτω (ενδεικτικά, αυτό ακριβώς μου είπε εν μέρει ως παράπονο ο τραγουδιστής των Gae Bolga, ότι δηλαδή θα ήθελαν λίγο περισσότερο κόσμο, το συμπλήρωσε όμως λέγοντας "αλλά τι να κάνεις"). Ότι ο κόσμος που συμμετέχει, δεν είναι τυχαίο ή συμπτωματικό ότι είναι συνεχώς οι ίδιοι και οι ίδιοι και δεν εννοώ μόνο από την Αθήνα αλλά και από την υπόλοιποι Ελλάδα αλλά ακόμη και από την Ευρώπη. Είδα τον κλασικό Σουηδό, τους κλασικούς Γάλλους, τους κλασικούς Γερμανούς (ολόκληρη αποικία είναι αυτοί πλέον) κλπ. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο δηλαδή, δεν γίνονται τυχαία αυτά τα πράγματα. Νέα πρόσωπα, ναι, υπάρχουν κάθε χρόνο όπως αντίστοιχα υπάρχουν και κάποιες απουσίες, αλλά πλέον είναι παρατηρημένο ότι πάνε σχεδόν ποσοστιαία ως προς το σύνολο των συμμετεχόντων οι οποίοι σε γενικές γραμμές είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι. Ένας Γερμανός πχ δεν θα σηκωθεί να έρθει εδώ για 2 μέρες από τη Γερμανία προκειμένου να δει τι; Τους Valor; Έτσι απλά; Διότι όλα τα υπόλοιπα τα έχει δει από 2 έως 52 φορές στη Γερμανία ήδη. Είναι προφανές ότι θα έρθει επειδή γουστάρει τη φάση. Ως επίσης ο ηρωϊκός Έλληνας εκδρομέας που έρχεται κάθε χρόνο από ολόκληρη την περιφέρεια, ενίοτε (ή συχνότατα) σπαταλώντας έναν σκασμό λεφτά, είναι προφανές ότι το κάνει γιατί διψάει για πραγματικά καλή μουσική. Το ίδιο ακόμη και ο (με την ευρύτερη έννοια) Αθηναίος μεταλλάς (όπως εγώ και ο Mad Putcher για παράδειγμα) που ανεξαρτήτως συνθηκών θα δώσει το παρόν. Δηλαδή τι; Εγώ δεν έχω ζοριστεί οικονομικά νομίζετε; Αίμα έχω φτύσει. Αλλά τι να κάνουμε; Να καθόμαστε 365 μέρες στο σπίτι να μιζεριάζουμε; Να μην βλέπουμε κόσμο; Να μην κάνουμε τίποτε; Ε, δε γίνεται ρε αδελφέ. Γι'αυτό και είναι ωραίες οι συναυλίες αυτού του είδους, οι οικογενειακές, γι'αυτό τις στηρίζουμε, διότι μας επιστρέφουν πίσω στο πολλαπλάσιο αυτά που δίνουμε. Τι να πεις δηλαδή...
Πραγματικά δεν περιμένω να έρθει κανένας άλλος στο UTH. Πλέον είμαι πεπεισμένος ότι κάθε χρόνο είμαστε ακριβώς αυτοί που πρέπει συν κάποιες εξτρά φάτσες πάνω-κάτω, που πιθανώς να εμπίπτουν και στο όριο του στατιστικού λάθους. Θα είναι παράταιρο να έρθει κάποιος άλλος άσχετος, να χαλάσει το "ποσοστό" της αναλογίας. Κατά πως φαίνεται το UTH είναι το φεστιβάλ που απευθύνεται σχεδόν ονομαστικά σε πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Κι όποιος δε γουστάρει, δεν τρέχει και τίποτε ρε αδελφέ, υπάρχουν και οι πχιοτικές συναυλίες τύπου χάμστερ να'ούμ.

Πέραν όλων αυτών, είχαμε και κάτι μαλακιούλες που παρολίγον να οδηγούσαν και σε παρεξηγήσεις και ίσως όχι αδίκως κι αυτό γιατί; Διότι κάποιοι βλάκες έχουν την εντύπωση ότι όλοι μέσα σε έναν συαυλιακό χώρο είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται τους λίγους βλάκες που θεωρούν ότι metal life είναι να κάνουν ό,τι τους κατεβάσει η ξερή τους η γκλάβα. Αμ, έλα που δεν είναι έτσι όμως μόρτη μου. Το ότι σε ανέχομαι για 5-10 μίζερα λεπτά της ζωής σου δε σημαίνει ότι δεν μου σπάς και τα παπάρια με αυτά που κάνεις, τουτέστιν δεν προτίθεμαι να σε αφήσω να μου τα σπας ολόκληρο το βράδυ μόνο και μόνο επειδή εσύ έτσι έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι γουστάρεις. Άσε την metal life και get a life.
Επί τούτου, μια πολύ ωραία ατάκα πέταξε ο Russ North που όμως δεν εισακούστηκε. Τι είπε ο άνθρωπος; Τραγουδήστε και φωνάξτε όσο θέλετε αλλά αφήστε αυτό το χαζό stagediving που μπορεί να χτυπήσει κανείς και το οποίο παρεμπιπτόντως δεν είναι καν metal. Αμερικάνικο είναι και εντελώς grunge (προφανώς εννοούσε hardcore βέβαια). Και είχε δίκιο ο άνθρωπος. Τι stagediving και παπαριές. Ειλικρινά 1-2 τυπάκια που μέτρησαν απευθείας την επιτάχυνση της βαρύτητας καθώς και την ποιότητα του πατώματος με τη μάπα, τολμώ να πω ότι τα χάρηκα.

Γενικά, περάσαμε μια χαρά. Σίγουρα η δεύτερη μέρα ήταν σαφώς ανώτερη από την πρώτη, αλλά γενικότερα το feeling ήταν άψογο. Ήταν κάτι που μου είχε λείψει. Περάσαμε πολύ καλά και ιδίως για τη δεύτερη μέρα απεδείχθη ότι η έλλειψη doom βοηθάει στην ψυχική ανάταση. Παρά την 8ωρη ορθοστασία (σερί) δεν ένοιωθα κουρασμένος! Επίσης χάρηκα πολύ που είδα πολλούς φίλους αν και κάποιοι πήραν δικαιολογημένες απουσίες (το λέω γιατί ξέρω τι και πως). Τους αγαπάμε και αυτούς.

Για την ώρα βάζουμε στην πλώρη μας το χειμερινό Up the Hammers με Manilla Road και αναμένουμε ήδη από τώρα και το επόμενο κανονικό, με μια ενδιάμεση στάση σε Cloven Hoof, καλά να είμαστε!

Και μην ξεχνάμε ότι η αλήθεια φαινόταν στον πάγκο του Γρηγόρη, απ'όπου και αποκτήθηκε σε βινύλιο ο δίσκος των Wrathblade κιόλας!

Τις θερμότερες ευχαριστίες μου στον Μάνο και σε όλους τους εμπλεκόμενους. Διότι η αλήθεια είναι ότι πλέον εκδηλώσεις όπως το UTH τις έχουμε μεγάλη ανάγκη.

Heavy Metal ρε μουνιά!