Δυό-τρία λογάκια για τις χθεσινές παρελάσεις

και φυσικά ως είναι αυτονόητο, θα προβοκάρω κάργα, αρχής γενομένης με τη συγγνώμη μου που δυσαρέστησα τους δανειστές αλλά και πλήθος νενέκων και βλακών χθες με την ενέργειά μου να σηκώσω ελληνική σημαία αντί για κάποια (πχ) γερμανική.
Στο διά ταύτα βέβαια, ναι μεν τα είχα ξαναπει προ ετών για τη χρησιμότητα των παρελάσεων, η διαφωνία όμως είχε παραμείνει. Τα έφερε έτσι όμως η τύχη (ή η ατυχία, διαλέχτε ό,τι σας βολεύει) και χθες απεδείχθη η τεράστια αξία των παρελάσεων σε αυτήν τη χώρα.

Διότι χθες με τα γεγονότα που θαυμάσαμε λύθηκαν και οι έσχατες απορίες για το τι πολίτευμα έχουμε σε αυτήν τη χώρα. Ή μάλλον για να είμαστε πιο σωστοί, για το τι πολίτευμα δεν έχουμε. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω διότι υπάρχουν πολλές εκδοχές. Πχ προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δικτατορία, ή ευρωπαϊκή επιτροπική βουλή, ή χούντα σκέτο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν έχουμε Δημοκρατία πλέον.
Μπορεί η Δημοκρατία μας ανέκαθεν να είχε προβλήματα, όπως και όλες οι δημοκρατίες άλλωστε, αλλά πλέον δεν έχουμε Δημοκρατία.

Στον τόπο τούτο που η Δημοκρατία γεννήθηκε,
στον ίδιον τόπο δολοφονήθηκε κιόλας.

Διότι περί δολοφονίας πρόκειται. Ούτε από γηρατειά μας άφησε, ούτε από κάποια ασθένεια.

Όταν δεν μπορείς να παρευρεθείς στην παρέλαση της επετείου της Εθνεγερσίας στην κεντρικότερη και σημαντικότερη πλατεία της χώρας, μίας πλατείας που πρέπει άμεσα να μετονομασθεί διότι δεν υφίσταται και Σύνταγμα φυσικά, τότε για ποια δημοκρατία μιλάμε;
Όταν γίνονται προληπτικές προσαγωγές για να μείνει ήρεμος -τάχα μου- ο κόσμος, για ποια δημοκρατία μιλάμε;
Όταν τα χημικά είναι παρά πόδα, όπως λέγαμε και στον στρατό, τότε για ποια δημοκρατία μιλάμε;
Έπεσε πολλή χλεύη σχετικά με τους ελεύθερους σκοπευτές, δεν βρέθηκε όμως ούτε ένας να μας εξηγήσει πειστικά ότι αφού υπήρχαν και τα περασμένα χρόνια, γιατί ποτέ δεν τους είχε δει κανείς; Μήπως επειδή δεν υπήρχαν; Λέω'γώ ο εγκάθετος τώρα... Για ποια δημοκρατία μιλάμε λοιπόν;
Για μία φερόμενη δημοκρατία της οποίας ο αδρά αμειβόμενος πρόεδρος καλεί τους πολίτες του σε νέες θυσίες με έναν εμετικό -τάχα μου ενωτικό- λόγο; Για ποια αξιοπρέπεια μιλάς πρόεδρε; Αυτήν που σε καθημερινή βάση κλέβει η κυβέρνηση που στηρίζεις με τις υπογραφές σου;



(*δεν ξέρω αν πιάσατε τον παραλληλισμό των τότε φιλελλήνων με τους... σημερινούς)

Πήγαινε πρόεδρε να εξηγήσεις στους αστέγους την ανάγκη να παραμείνουμε στο ευρώ. Πήγαινε εξήγησε σε όσους έχουν κόψει το ρεύμα ή δεν έχουν να φάνε ότι δραχμή είναι καταστροφή. Μόνο μην το κάνεις μέσα από το πανάκριβο αυτοκίνητο με το οποίο έφυγες από τηην παρέλαση, πρόεδρε της... κάπως πρέπει να την ονομάσουμε.

Μια φερόμενη δημοκρατία της οποίας ο διορισμένος πρωθυπουργός, κυριολεκτικά ένας σύγχρονος Τσολάκογλου, ένας δωσίλογος (ούτως ειπείν κάποιος που δίνει λόγο σε κάποιους ανώτερούς του, ένας κοινός τοποτηρητής) κάνει λόγο για την καλύτερη παρέλαση που έγινε ποτέ. Εμ, λογικό: αφού δεν είχε κόσμο, πως να μην ήταν η καλύτερη. Και μην ξεχνάμε τα νεράντζια που επί μέρες πριν μαζεύονταν από τα δέντρα. Τόσο είχατε χεστεί, δωσίλογοι.




Μια φερόμενη δημοκρατία της οποίας ο υπουργός Άμυνας έκανε δηλώσεις υπερηφάνειας ενόσω μια τουρκική φρεγάτα και ένα τουρκικό σαπιοκάραβο εδώ και μέρες αλωνίζουν στο Αιγαίο. Ομιλούμε για τον άνθρωπο που στην πρώτη ημέρα του στο Υπουργείο το πρώτο πράγμα που παρήγγειλε ήταν το κόκκινο χαλί.



Είναι αυτό δημοκρατία;
Μια φερόμενη δημοκρατία που κυνηγείται η ελεύθερη άποψη και η ελέυθερη παρουσία;

Η τελευταία φορά που παρήλασαν στρατεύματα στην Αθήνα δίχως κόσμο, τη μαύρη 27η Απριλίου 1941, ανιστόρητοι ξεφτιλισμένοι, ήταν η μέρα που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα.

Ακόμη και στην χούντα οι παρελάσεις είχαν κόσμο. Μέχρι και οι πρωταίτιοι ένοιωθαν την ανάγκη -μην πω το πολύ βαρύ, ότι είχαν την τσίπα- να επιζητούν την παρουσία του κόσμου ως λαϊκή νομιμοποίηση. Μια λαϊκή νομιμοποίηση την οποίαν αυτή η κυβέρνηση των δωσίλογων αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι.

Ο Αντωνάκης ο Σαμαράς ζητάει λυσσαλέα εκλογές.
Α, ναι; Ε, και γιατί δεν παραιτείται από την συγκυβέρνηση για να τις εκβιάσει; Αφού τόσο πολύ τις θέλει.
Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι εκλογές ακούω όλη την ώρα και εκλογές δε βλέπω .Τι δημοκρατία είναι αυτή, λοιπόν, όπου δε γίνονται εκλογές; Βλάξ μου εξηγούσε πρόσφατα ότι αφού όλα θα γίνουν όπως ζητάνε οι αγορές, τι να τις κάνουμε; Τις εκλογές, όχι τις αγορές. Και σοβαρολογούσε ο άνθρωπος, προσπαθούσε να με πείσει διά το δίκαιον της απόψεώς του. Και ενώ εγώ προσπαθώ να φερθώ δημοκρατικά υποφέρωντας τις βλακείες του με ευγένεια μέσα σε ένα σφόδρα αντιδημοκρατικό -σχεδόν όξινο πολιτικά- καθεστώς, αυτός προσπαθούσε να με πείσει ότι το να εκφράζομαι πολιτικά είναι κακό. Διότι για πείτε μου: είναι μήπως αυτή η κυβέρνηση που έλαβε προ διετίας και βάλε την λαϊκή εντολή να κυβερνήσεί; Ή μήπως είχε αυτό το πρόγραμμα; Τίποτε από τα δύο. Είναι απλώς μια κυβέρνηση από νενέκους, με επικεφαλής έναν Τσολάκογλου, που περνάει όσο το δυνατόν περισσότερα ανθελληνικά νομοσχέδια με τα οποία οι δανειστές μας βγάζουν λεφτά, έχουν κέρδη, βγαίνουν από την κρίση. Και δεν το λέμε εμείς: αυτοί το λένε... Το γερμανικό κρατικό κανάλι...



Δεν με ενδιαφέρει πλέον αν επρόκειτο για εσχάτη προδοσία, αν ήταν κοινή βλακεία ή πολιτικό στοίχημα που δεν έκατσε. Σημασία έχει το τι βιώνω ως πολίτης αυτής της χώρας. Μιας χώρας που πνέει τα λοίσθια.

Όλοι αυτοί οι βλάκες (για τους οποίους έχουμε ξαναμιλήσει και ξαναμιλήσει και ξαναμιλήσει και φυσικά θα ξαναμιλήσουμε στο μέλλον) που καθορίζουν πάντοτε το εκλογικό αποτέλεσμα, μπορούν να μου πουν τι είναι η Δημοκρατία; Ξέρουν; Γνωρίζουν; Διότι και επί χούντας αντίστοιχη δημοκρατία είχαμε (και θα το συζητήσουμε σύντομαι και αυτό). Ήταν τω όντι δημοκρατία όμως; Ε; Για πείτε μου. Τι στοιχεία δημοκρατίας έχει αυτός ο χυλός στον οποίον ζούμε; Τι δημοκρατία είναι αυτή που δεν έχουμε κανένα δικαίωμα; Που το Σύνταγμα καταστρατηγείται σε καθημερινή βάση; Είναι σαν την γυναίκα που επί μήνες τη βιάζουν δεκάδες φορές την ημέρα. Μετά την 5-6η φορά δεν καταλαβαίνει κανέναν βιασμό πλέον, απλώς ξέρει ότι δεν έχει άλλη αξιοπρέπεια. Ο βιασμός όμως γίνεται. Λαμβάνει χώρα. Εξακολουθεί. Δεν σταματά. Και είναι απάνθρωπος.

Και οι βλάκες επικροτούν.

Σωζόμεθα! Επιλέξαμε ευρώ! Επιλέξαμε σταθερότητα!

*Βέβαια, όπως θα θυμάστε το ότι επιλέξαμε να σωθούμε ήταν αποτέλεσμα ένός παντελώς εκβιαστικού και ψευδούς ως αποδεικνύεται σε καθημερινή βάση διλήμματος, ότι αν βγούμε από το ευρώ δεν θα έχουμε λεφτά ούτε για πετρέλαιο, ούτε για να φαγητό, ούτε για τίποτε. Θα καταστραφούμε. Και βγαίνει αυτή η ρουφιάνα η ανοργασμικιά γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελε (κατά το Μέγκελε) και τι λέει; Ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μας επιτρέψουν να φύγουμε -προσοχή, όχι να μας διώξουν αλλά ούτε καν να μας επιτρέψουν να φύγουμε εμείς!- διότι θα καταστρεφόταν όλη η ευρωζώνη.



Ακριβώς όπως τα λέγαμε δηλαδή εμείς οι... ανθέλληνες εγκάθετοι. Και τώρα που εδώ και καιρό έχει σκάσει μύτη ορυμαγδός αποκαλύψεων όχι από εμάς, αλλά από τους ίδιους τους δανειστές, οι βλάκες (που είναι πολλοί περισσότεροι απ'όσους νομίζουμε) έχουν λουφάξει και θα περιμένουν την επόμενη βροχούλα να βγουν

χαμερπείς σαν σαλιγκάρια
να μας σπάσουν τα παπάρια

(με έπιασε και το ποιητικό μου και κάνει και ομοιοκαταληξία).

Όλα αυτά λοιπόν καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος ένεκα της παρελάσεως. Ένεκα μιας παρελάσεως που τόση λάσπη έχει φάει και που με τόσες χαζομάρες έχει ταυτιστεί.
Μιας παρελάσεως που όπως τα πάντα στη χώρα μας έτσι κι αυτή σαφώς έχει και τα αρνητικά της, ουδείς αντιλέγει, που όμως έχει και τη διαχρονική της προσφορά. Η τελευταία της ήταν ότι μας έδειξε τι ακριβώς είναι όλοι αυτοί που μας κυβερνάνε και που ακριβώς ζούμε.

Τώρα, λοιπόν, που τα είπαμε όλα αυτά, ελάτε να μου εξηγείσετε πόσοι γιόρτασαν πραγματικά χθες, τι γιόρτασαν και τι πρέπει να σκεφτούμε για το μέλλον...
Καληνύχτα μας και χαίρετε.

Όσα έπαθε η πατρίς δια τους «νόμους» και το καλό αυτεινών και όσα παληκάρια σκοτώθηκαν, δεν τάπαθε η πατρίς εις τον αγώνα των Tούρκων.

Στρατηγός Ι. Μακρυγιάννης

Επειδή δε ο Καραϊσκάκης επιμένων δεν έδιδε γνώμην να φύγωσι, τινές των αξιωματικών προσκαλούντες και τους άλλους εις την φυγήν ενώπιον του Καραϊσκάκη, είπον ότι δεν κάθονται να γένωσι θύματα της φιλοδοξίας του Καραϊσκάκη, τότε ο Καραϊσκάκης απεκρίθη με αγανάκτησιν «Πηγαίνετε όπου αγαπάτε. Ο Καραϊσκάκης θέλει επιμείνει εις την θέσιν του, και ας χαθή. Όταν όμως σας ερωτήσωσιν οι άνθρωποι τι εκάμετε τον αρχηγόν σας, ειπέτε ότι τον παρεδώσαμεν εις τους εχθρούς, διότι δεν ηθέλησε να γένη αρχηγός της λειποταξίας».