Cult metal στίχοι: Skyclad- Cardboard City

Hands locked in darkness - a nocturnal greeting
We flutter like moths round the brazier's flame
Shrouded in shadow - our clandestine meeting
Here where past and present are one and the same.

No-one dies in Cardboard City
Faces only fade away
Eat your pride and take their pity
Fight to live another day.

And did those feet in ancient times
Walk bare upon these lonely streets like mine?
Does God watch us from that penthouse high above
His children down below who live on air and love?
Wrapped in old headlines beneath this shop awning
I shiver in silence and wait for the morning.

No-one cries in Cardboard City
That would be a waste of tears
Eat your pride and take their pity
Like you have so many years.

Youth of our nation - A lost generation
Like lepers we march to the chimes of Big Ben.
Exiled and rejected by powers elected
Our cries from the gutter don't reach number ten.
Give us this day our daily bread
Before the headlines read "bring out your dead."
Chip-wrapper flowers are blown onto this cardboard grave
My spray paint epitaph upon the wall it says...
"Here lies the bones of some poor homeless vagrant
He died as he lived, in the shit on the pavement."

No-one dies in Cardboard City
Faces only fade away
Eat your pride and take their pity
Fight to live another day.

No-one cries in Cardboard City
That would be a waste of tears
Eat your pride and take their pity
Like you have so many years.

Κατ' αρχήν να πω ότι οι Skyclad είναι από τα πλέον πολιτικοποιημένα συγκροτήματα στο metal. Κύρια αιτία για'αυτό, η καρδιά του συγκροτήματος, ο πρώην τραγουδιστής τους Martin Walkyier, άνθρωπος με τεράστιο ταλέντο στην ποίηση (όπως αποδεικνύεται από τους στίχους τους) και τεράστιες ανησυχίες. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει γράψει (με το πρώτο του συγκρότημα, τους Sabbat) το αμίμητο:

I have wealth beyond measure - my treasures are words
Forged by time in a tale of such beauty they cry to be heard.
Still a young fool was I as my story begins,
Yet like all fools considered myself to be wise - a match for all things.
But the lessons I've learned I will never forget,
When your teacher is life then Success is survival and Failure is death

από το τεράστιο (πλην αρκετά θορυβώδες) Dreamweaver, Reflections of our Yesterdays.
Αλλά ας μην πλατειάζουμε. Διάλεξα το Cardboard City (που αναφέρεται στο Λονδίνο) ως πρώτη γνωριμία με αυτόν τον κυριολεκτικά μέγιστο στιχουργό, καθ'όσον το θεωρώ πιο λάιτ περίπτωση σε σχέση με άλλα τραγούδια τους.

Οι στίχοι όπως είπα είναι πολιτικοποιημένοι σε τεράστιο βαθμό και απευθύνονται σχεδόν ποιητικά προς τους κυβερνώντες με στίχους μαχαιριές. Πάρτε για παράδειγμα τον κορυφαίο στίχο όλου του τραγουδιού που επίτηδες έχω μαρκάρει και με κόκκινο χρώμα: exiled and rejected by powers elected. Ένας στίχος που πρακτικά είναι τόσο απλός να τον σκεφτείς, τόσο όμως ποιητικός, τόσο ισχυρός όταν τον διαβάζεις, που νοιώθεις ότι σου καρφώνεται στο μυαλό: αυτοί που εσύ εκλέγεις είναι αυτοί που ενσυνείδητα σε πετάνε στο περιθώριο. Είναι αυτοί που σε φτάνουν στο σημείο αντί να ζεις για να πολεμήσεις μιαν άλλη μέρα (αφού η φράση είναι live to fight another day) σε κάνουν να προσπαθείς το ανάποδο, δηλαδή να πολεμάς μπας και ζήσεις μιαν ακόμη μέρα (fight to live another day). Οι πολιτικοί που σε φέρνουν στα όριά σου, που σε αναγκάζουν μέσω της λύπησής τους να μην έχεις καν αξιοπρέπεια, επί χρόνια. Όλα τα χρόνια, το ίδιο πράγμα. Έξις δευτέρα φύσις. Μεγάλο πράγμα το συνήθειο. Μην τολμήσει και έρθει κανάς νέος απατεώνας στο μαντρί, εμείς εμπιστευόμαστε μόνο τους απατεώνες που ξέρουμε.

Συγκλονιστικό όμως είναι και το τελείωμα του τραγουδιού, που ουσιαστικά αναφέρεται σε ένα γκράφιτι με σπρέυ, μιας και οι θάνατοι (κυριολεκτικοί ή μεταφορικοί) είναι τόσοι πολλοί που δεν έχει νόημα να πετάξεις τα πτώματα σε νεκροταφείο. Σχεδόν σαν σε πόλεμο δηλαδή.

Ή μήπως δεν έχουμε πόλεμο; \m/