Οκ, επρόκειτο περί σοδομισμού, δεν υπάρχει αμφιβολία αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Στην αρχή μια παγωμάρα τη φάγαμε, αλλά κυριολεκτικά αφού οι πόρτες στο Κύτταρο άργησαν ν'ανοίξουν κανά 20λεπτό με αποτέλεσμα να κάνουμε διαγωνισμό παγοκολώνας. Διότι μην ξεχνάμε ότι ήμασταν ενδεδυμένοι ακριβώς διά την περίσταση, ήτοι όχι ακριβώς με παλτά και γάντια...
Τέλος πάντων, ήγγικεν η ώρα και μπουκάραμε μέσα όταν άνοιξε το μαγαζί σχεδόν ΄λοπως βγαίνουν οι γαλάτες από το χωριό για να περάσουν πάνω από τους Ρωμαίους.
Εξαρχής υπήρχαν αρκετοί γνωστοί στα περίξ και είχαμε πιάσει την κουβέντα μαζί με τον Mad Putcher και τους λοιπούς, μαθαίνοντας διάφορα ενδιαφέροντα για την σκηνή και μη. Στο μπλα-μπλα πέρασε η ώρα και βγήκαν στην σκηνή οι WarDance, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον συγκρότημα που είχα ακούσει μεν αλλά δεν είχε τύχει να δω live.
Και η αλήθεια είναι ότι ο σοδομισμός ξεκίνησε νωρίς χθες το βράδυ. Τι ήταν αυτοί ρε; Τα παιδιά είναι αστέρια μιλάμε, από τις πιο γαμάτες εμφανίσεις ελληνικών συγκροτημάτων που έχω δει.
Δεν είναι μόνο ότι με άφησαν εντελώς μαλάκα και με τις δυνατότητές τους αλλά και με το στύλ τους (όπου συναυλιακά θυμίζει σε πολλά και Warlord εν αντιθέσει με το promo που τουλάχιστον σε'μένα θυμίζει κυρίως Manowar), όσο κυρίως το ότι σκέφτομαι πόσα περισσότερα μπορούν να κάνουν τα παιδιά. Κατ' αρχήν, τι να πεις για τις εκτελέσεις των κομματιών. Δηλαδή αν στο promo μου αρέσουν μια φορά, χθες ίσα που μπορεί να μου άρεσαν και στο δεκαπλάσιο. Ιδίως σε αυτό το Freedom παίζει να είχα εκσπερματώσει κιόλας. Ή στις διασκευές, όπου εκεί κι αν με κούφαναν! Η αλήθεια είναι ότι 'ντάξει, το Gloves of Metal πες ότι μπορεί να θεωρηθεί εντός λογικών πλαισίων. Σε διασκευή Warlord όμως (Lucifer's Hammer) δεν είμαστε και πολύ συνηθισμένοι, πόσω δε μάλλον σε διασκευή Sarissa (Marathon) όπου εκεί πετάχτηκα σχεδόν σαν ελατήριο μιας και οι Sarissa είναι αναμφίβολα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Γενικά οι εντυπώσεις που μου έμειναν από τους Wardance ήταν θετικότατες, αν και πρέπει να δουλέψουν αρκετά στο θέμα της σκηνικής παρουσίας (κυρίως σε επίπεδο τραγουδιστή, ο οποίος μου φάνηκε μάλλον τρακαρισμένος και δε νομίζω να υπήρχε λόγος μιας και ο κόσμος τους υποδέχθηκε θερμότατα όπου και γενικώς έχουν αποσπάσει πολύ καλά σχόλια όπως το αξίζουν. Να τονίσω πάντως ότι έχει καταπληκτική φωνή με εξαιρετικό μέταλλο το παιδί). Τα παιδιά είναι σαφές ότι έχουν ολόκληρο το μέλλον μπροστά τους και δεν κρύβω ότι ήδη ξερογλείφομαι για την επόμενή τους δουλειά. Επίσης θα ήθελα να κάνω μια μικρή μνεία σε κάποια πράγματα: κατ' αρχήν ο πρώτος που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν ο ντράμερ, τον οποίον θα χαρακτήριζα λίαν επιεικώς καταπληκτικό. Ήταν κάποιες φάσεις που παρατηρούσα την κάσα να κουνιέται έτσι όπως κοπάναγε με τόσο πάθος το παιδί. Αυτό που μου
είχε διαφύγει εντελώς διότι δεν είχα ασχοληθεί και πολύ (είναι τα σημεία των καιρών βλέπετε που έχω αλλού το μυαλό μου) ήταν ότι ο ντράμερ είναι αυτός των Verdict Denied, ακριβώς όπως και ο Βασίλης βέβαια, που τον έβλεπα όλη την ώρα και αναρωτιώμουν ποιον μου θυμίζει (τελικώς μου το θύμισε ο Γρηγόρης μετά), τον οποίον πέτυχα τυχαία μετά την εμφάνισή τους και πιάσαμε λίγο την κουβέντα (όπου γενικά με χαροποίησε με τα νέα που μου είπε). Για τον Βασίλη τι να πεις, το παιδί είναι γνωστός παικταράς, δεν θα τον μάθουμε τώρα. Όμως δεν το κρύβω ότι αυτό το επικό στυλ των Wardance δεν μου πήγαινε το μυαλό ότι θα του πήγαινε τόσο πολύ. Τελικά αποδεικνύεται ότι αν είσαι καλό χέρι ό,τι κι αν παίξεις θα το κάνεις καλά. Στην αντίπερα όχθη της σκηνής ο έτερος κιθαρίστας, που είχε υπάρξει και μέλος των Sarissa για μια διετία (μετά την κυκλοφορία του δίσκου) και απ'όσο έμαθα ανεβοκατέβαινε Θεσσαλονίκη σε εποχές ομολογουμένως δύσκολες. Πορωτική φιγούρα και αυτός, έπαιζε τις κάλτσες του με ιδιαίτερη άνεση. Πολύ ωραία φιγούρα και ο μπασίστας (που έπαιζε με δάκτυλα κιόλας!) παρεμπιπτόντως. Ειλικρινά τους θεωρώκαταπληκτική μπάντα και θα τους έχω από κοντά πλέον.
Μετά το διάλειμμα βγήκαν οι Strikelight, κουαρτέτο πλέον πράγμα που μου κίνησε την περιέργεια είναι η αλήθεια. Εκεί που βέβαια έπαθα πλάκα ήταν η χαρακτηριστική άνεση με την
οποίαν ο Νικόλας κρατούσε τον ήχο μόνος του (εννοείται φυσικά με ωραίο γέμισμα του μπάσου από πίσω). Και ειλικρινά αν και ανέκαθεν ήταν τρομερό ταλέντο (εκτός από γαμώ τα παιδιά) ο Νίκος, όμως πλέον νομίζω ότι έχει πάει πολύ παραπέρα, άσχετα αν ο ίδιος μάλλον από μετριοφροσύνη έλεγε μετά πόσα πολλά λάθη έκανε (η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά τα ίδια λέει οπότε πλέον δεν τον πιστεύουμε!). Το play list τους ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον και για να'μαι ειλικρινής διαπίστωσα μια σχετική απομάκρυνση από τις nwobhm προτιμήσεις τους, πράγμα που δεν με στεναχώρησε καθόλου μα καθόλου. Γενικά ξέρω ότι και αυτοί είχαν περάσει διάφορες φάσεις τα τελευταία χρόνια (μα με θητείες, μα με αποχωρήσεις κλπ) οπότε τους βρήκα σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτήν που μάλλον αρχικά περίμενα. Κανένα πρόβλημα λοιπόν, η συναυλία κυλούσε ομαλότατα. Ακριβώς όπως έπρεπε.
Και ήρθε λοιπόν η στιγμή που βγήκαν οι τρομεροί Ολλανδοί! Ευθύς εξαρχής είχαμε κάποιες μετακινήσεις πληθυσμών μιας και αποφάσισαν να ξεκινήσουν με βαρύ πράμα, ήτοι Iron on Iron και πλέον το τι θα γινόταν στην συνέχεια ήταν σαφές από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Η αλήθεια
είναι ότι οι προσδοκίες επαληθεύτηκαν. Τα παλικάρια είναι απίστευτες περιπτώσεις και ειδικότερα ο ασύλληπτος τραγουδιστής ο οποίος εξακολουθεί να τραγουδάει παπάδες 30 χρόνια μετά. Βέβαια όπως μας "εκμυστηρεύθηκε" και ο ίδιος στο τέλος οπότε και ο κόσμος ζητούσε το Witch, είναι πλέον στα 51 και δεν μπορεί να βγάζει τα ίδια πράγματα και το συγκεκριμένο όχι μόνο δε βγαίνει αλλά είχε περάσει και κάμποση ώρα προσπάθειας επί σκηνής. Και που το'πε όμως μάλλον από μετριοφροσύνη πρέπει να ήταν.
Ναι μεν ήταν εμφανές ότι δεν πιάνει τις κορώνες του δίσκου, όμως το τι έβγαζε δεν περιγράφεται. Και το πλέον συγκλονιστικό ήταν ότι έβλεπες πόσο πολύ προσπαθούσε. Ήταν σαφές ότι η σχέση ήταν αμφίδρομη, ο κόσμος έπαιρνε από την μπάντα και το επέστρεφε στην
μπάντα για να ανέβει κι άλλο κ.ο.κ. Είμαι 1000% βέβαιος ότι αν ο κόσμος δεν ήταν έτσι χθες, ούτε οι Emerald θα είχαν παίξει έτσι. Διότι -διάολε- έναν δίσκο έχουν όλον-όλον, σιγά την δισκογραφία. Λες να μην το ξέρουν και οι ίδιοι; Όμως όχι! Αυτό ακριβώς είναι που τους ανεβάζει στα ουράνια, ότι ακριβώς με έναν δίσκο είχαν χθες την συγκεκριμένη αντιμετώπιση του κόσμου. με έναν μόλις δίσκο κι αυτόν στα μέσα της δεκαετίας του 80. Πραγματικά πρέπει να είναι απίστευτο το συναίσθημα να βλέπεις όχι μόνο ότι σε θυμούνται αλλά και ότι σε αγαπάνε τόσο πολύ! Διότι υπήρχαν στιγμές χθες που η αποθέωση ήταν πλήρης και η χαρά τους δεν κρυβόταν με τίποτε. Δεν πα να έχουν γκριζάρει τα μαλλιά και να έχει ανοίξει και λίγο το... σωσιβιάκι! Δεν υπάρχουν αυτά μπροστά σε τέτοιες συναυλίες!
Να σας το πω αλλιώς: όσοι διαβάζετε τις συναυλιακές μου... ανταποκρίσεις θα έχετε διαπιστώσει ότι ήδη από το περσινό Up the Hammers αναφέρω την μιζέρια που επικρατεί στον κόσμο ένεκα της όλης καταστάσεως. Ε, χθες νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που δεν το πρόσεξα στον κόσμο. Όχι ότι ο κόσμος περνάει καλύτερα (το γεγονός ότι με τόσο φθηνό εισιτήριο δεν είχαν έρθει περισσότεροι μαρτυρεί το αντίθετο άλλωστε) αλλά ήταν τόση πολλή η ενέργεια που πήραμε, ήταν τόσο μεγάλη η αλληλεπίδραση με την μπάντα (ή μάλλον και με τις 3 μπάντες, ιδίως όμως με τους Ολλανδούς) που ο κόσμος προς στιγμήν μεταμορφώθηκε σε κάτι καλύτερο. Πραγματικά το σκέφτομαι και ανατριχιάζω. Αφού να σκεφτείτε ότι μόλις τελείωσαν το set έφυγαν και λίγο μετά μπήκε μουσική στα μεγάφωνα καθιστώντας σαφές ότι δεν θα υπήρχε enchore. Παρολαυτά, περί τα 5 λεπτά αργότερα και μετά από προφανείς διαπραγματεύσεις με τον μάνατζέρ τους, οι Emerald ξαναβγήκαν και έπαιξαν για άλλη μια φορά το Iron on Iron καθώς και το συγκλονιστικό Suicide, όπου να σημειώσω και το εξής: όταν βγήκαν ρώτησαν τι θα θέλαμε να παίξουμε όπου ως είναι αναμενώμενο ο καθείς ζήταγε και το δικό του. Αρκετοί ζήτησαν το Witch για παράδειγμα και εκεί ακριβώς μας είπε αυτό που προανέφερα, ότι το εν λόγω δεν είναι δυνατόν να το βγάλει πλέον. Άλλοι ζήταγαν το Iron on Iron και άλλοι το Suicιde. Σε εκείνο το σημείο νομίζω ο Νικόλας του έκανε νόημα να παίξουν και τα δύο όπου το ξέκοψε ότι είναι κουρασμένος και για τα δύο. Τελικώς ο Allard αποφάσισε να έπαιζαν το Iron on Iron όπου και εγένετο της πόρνης εκ νέου φυσικά. Στην συνέχεια και αφού έφυγαν οι 4, ο Allard παρέμεινε και άρχισε να παίζει μόνος του το Suicide όπου κάποιοι από τον κόσμο το τραγουδούσαν. Ήταν τόσο συγκλονιστικό όπου ξαναγύρισαν και οι άλλοι 4 και τελικώς το συνέχισαν και αυτό παίζοντάς το κανονικά. Πραγματικά δηλαδή όχι μόνο συνέβησαν εντελώς αντισυμβατικά (για μια "λογική" συναυλία) πράγματα, αλλά γενικώς ήταν τέτοιο το όλο συναίσθημα. Ήταν metal, ήταν 80s, ήταν το παλιό καλό underground. Τι να πρωτοζητήσεις; Ή μάλλον, τι άλλο να ζητήσεις μετά από τέτοιο μεγαλείο; Διότι η συναυλία ήταν πραγματικά μεγαλειώδης και το ξέρω ότι είναι αδύνατο να μεταφέρω στο βλόγι αυτά που συνέβησαν χθες.
Και για να το συνδυάσω με τα παραλειπώμενα, είχε απόλυτο δίκιο ο Μάνος όταν ανέβηκε πάνω και ζήτησε ένα μεγάλο χειροκρότημα για τον Γρηγόρη (μεταξύ άλλων και) για το ότι έφερε αυτήν την γκρουπάρα να παίξει μπροστά στο κοινό που της άξιζε. Πράγματι, δεν ήμασταν πολλοί αλλά ήμασταν μάλλον αυτοί που έπρεπε γι'αυτό και η συναυλία ήταν παράτερα ζεστή και πωρωτική αναλογικά με το ευρύτερο κλίμα που επικρατεί. Και παρομοίως είχε δίκιο και ο Γρηγόρης όταν έκανε λόγο για τους κουλτουριάρηδες... Όπως ωραία τα είπε και ο Μητσάρας (που μας έχει λείψει ρε γαμώτο!) στο τέλος για κάποια θεματάκια. Όπως και γαμώ τα γέλια είχε ο Νικόλας που ανέλαβε οικειοθελώς το... βάρος των "διαπραγματεύσεων" για το enchore που δεν υπήρχε στο πρόγραμμα ("εεεε, ντράμμερ... κομ, κομ" μιλάμε ότι είχα λιώσει).
Ο Mad Putcher μου εκμυστηρεύθηκε ότι στο δεύτερο Suicide μάλλον πρέπει να δάκρυσε. Πραγματικά τέτοια ήταν η ένταση. Εγώ νομίζω ότι είχα απλώς ανατριχιάσει. Γενικά το κλίμα ήταν... πως να το περιγράψω... σχεδόν εορταστικό. Λες και ήμασταν όλοι συνεννοημένοι ότι είχαμε ανάγκη από ένα καλό πάρτυ, για ν'ανέβουμε λίγο, για ν'αποτινάξουμε τη μιζέρια από πάνω μας, για να δείξουμε ότι είμαστε έτοιμοι να πάμε και να τους πηδήξουμε το σπίτι (ξέρετε σε ποιούς, καταλάβατε).
Καθόλου δεν μας πείραξε το γεγονός ότι φύγαμε στις 00:35 μέσα σε ψοφόκρυο, κουρασμένοι, ιδρωμένοι, με αυτιά να βουίζουν και σβέρκο να πονάει και με όχι πολύ βαρύ ντυσιμο (έως το αυτοκίνητο, όπου δούλεψε καλοριφέρι στο φουλ μιλάμε!).
Πλέον είναι σαφές ότι περιμένουμε το Up the Hammers. Μέχρι τότε δεν ξέρω αν έχει κάτι άλλο του ενδιαφέροντος, αλλά και να έχει δε νομίζω να δύναμαι να ανταποκριθώ. Άσε που θέλω να μαζέψω και κανά φράγκο για καμιά αγορά εκεί. Οπότε, καλά τα περάσαμε και μακάρι να έχουμε και άλλα τέτοια γιατί πραγματικά τα χρειαζόμαστε.
Τέλος, να πω και κάτι ακόμη για τον κόσμο. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που είδα τόσο πολύ κόσμο από συγκροτήματα. Και άλες φορές έχω δει αρκετούς, αλλά ιδίως χθες νομίζω ότι σπάσαμε το ρεκόρ. Να υποθέσω ότι σημαίνει κάτι αυτό; Μακάρι.
Γενικά πάντως χάρηκα που είδα και κάποιους καλούς φίλους που είχα να δω καιρό.
Και μέσα σε όλα έμαθα και πληροφορίες που μου άρεσαν.
Ετοιμαστείτε για ωραίους δίσκους προσεχώς! :)
Στην αρχή μια παγωμάρα τη φάγαμε, αλλά κυριολεκτικά αφού οι πόρτες στο Κύτταρο άργησαν ν'ανοίξουν κανά 20λεπτό με αποτέλεσμα να κάνουμε διαγωνισμό παγοκολώνας. Διότι μην ξεχνάμε ότι ήμασταν ενδεδυμένοι ακριβώς διά την περίσταση, ήτοι όχι ακριβώς με παλτά και γάντια...
Τέλος πάντων, ήγγικεν η ώρα και μπουκάραμε μέσα όταν άνοιξε το μαγαζί σχεδόν ΄λοπως βγαίνουν οι γαλάτες από το χωριό για να περάσουν πάνω από τους Ρωμαίους.
Εξαρχής υπήρχαν αρκετοί γνωστοί στα περίξ και είχαμε πιάσει την κουβέντα μαζί με τον Mad Putcher και τους λοιπούς, μαθαίνοντας διάφορα ενδιαφέροντα για την σκηνή και μη. Στο μπλα-μπλα πέρασε η ώρα και βγήκαν στην σκηνή οι WarDance, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον συγκρότημα που είχα ακούσει μεν αλλά δεν είχε τύχει να δω live.
Και η αλήθεια είναι ότι ο σοδομισμός ξεκίνησε νωρίς χθες το βράδυ. Τι ήταν αυτοί ρε; Τα παιδιά είναι αστέρια μιλάμε, από τις πιο γαμάτες εμφανίσεις ελληνικών συγκροτημάτων που έχω δει.
Δεν είναι μόνο ότι με άφησαν εντελώς μαλάκα και με τις δυνατότητές τους αλλά και με το στύλ τους (όπου συναυλιακά θυμίζει σε πολλά και Warlord εν αντιθέσει με το promo που τουλάχιστον σε'μένα θυμίζει κυρίως Manowar), όσο κυρίως το ότι σκέφτομαι πόσα περισσότερα μπορούν να κάνουν τα παιδιά. Κατ' αρχήν, τι να πεις για τις εκτελέσεις των κομματιών. Δηλαδή αν στο promo μου αρέσουν μια φορά, χθες ίσα που μπορεί να μου άρεσαν και στο δεκαπλάσιο. Ιδίως σε αυτό το Freedom παίζει να είχα εκσπερματώσει κιόλας. Ή στις διασκευές, όπου εκεί κι αν με κούφαναν! Η αλήθεια είναι ότι 'ντάξει, το Gloves of Metal πες ότι μπορεί να θεωρηθεί εντός λογικών πλαισίων. Σε διασκευή Warlord όμως (Lucifer's Hammer) δεν είμαστε και πολύ συνηθισμένοι, πόσω δε μάλλον σε διασκευή Sarissa (Marathon) όπου εκεί πετάχτηκα σχεδόν σαν ελατήριο μιας και οι Sarissa είναι αναμφίβολα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Γενικά οι εντυπώσεις που μου έμειναν από τους Wardance ήταν θετικότατες, αν και πρέπει να δουλέψουν αρκετά στο θέμα της σκηνικής παρουσίας (κυρίως σε επίπεδο τραγουδιστή, ο οποίος μου φάνηκε μάλλον τρακαρισμένος και δε νομίζω να υπήρχε λόγος μιας και ο κόσμος τους υποδέχθηκε θερμότατα όπου και γενικώς έχουν αποσπάσει πολύ καλά σχόλια όπως το αξίζουν. Να τονίσω πάντως ότι έχει καταπληκτική φωνή με εξαιρετικό μέταλλο το παιδί). Τα παιδιά είναι σαφές ότι έχουν ολόκληρο το μέλλον μπροστά τους και δεν κρύβω ότι ήδη ξερογλείφομαι για την επόμενή τους δουλειά. Επίσης θα ήθελα να κάνω μια μικρή μνεία σε κάποια πράγματα: κατ' αρχήν ο πρώτος που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν ο ντράμερ, τον οποίον θα χαρακτήριζα λίαν επιεικώς καταπληκτικό. Ήταν κάποιες φάσεις που παρατηρούσα την κάσα να κουνιέται έτσι όπως κοπάναγε με τόσο πάθος το παιδί. Αυτό που μου
είχε διαφύγει εντελώς διότι δεν είχα ασχοληθεί και πολύ (είναι τα σημεία των καιρών βλέπετε που έχω αλλού το μυαλό μου) ήταν ότι ο ντράμερ είναι αυτός των Verdict Denied, ακριβώς όπως και ο Βασίλης βέβαια, που τον έβλεπα όλη την ώρα και αναρωτιώμουν ποιον μου θυμίζει (τελικώς μου το θύμισε ο Γρηγόρης μετά), τον οποίον πέτυχα τυχαία μετά την εμφάνισή τους και πιάσαμε λίγο την κουβέντα (όπου γενικά με χαροποίησε με τα νέα που μου είπε). Για τον Βασίλη τι να πεις, το παιδί είναι γνωστός παικταράς, δεν θα τον μάθουμε τώρα. Όμως δεν το κρύβω ότι αυτό το επικό στυλ των Wardance δεν μου πήγαινε το μυαλό ότι θα του πήγαινε τόσο πολύ. Τελικά αποδεικνύεται ότι αν είσαι καλό χέρι ό,τι κι αν παίξεις θα το κάνεις καλά. Στην αντίπερα όχθη της σκηνής ο έτερος κιθαρίστας, που είχε υπάρξει και μέλος των Sarissa για μια διετία (μετά την κυκλοφορία του δίσκου) και απ'όσο έμαθα ανεβοκατέβαινε Θεσσαλονίκη σε εποχές ομολογουμένως δύσκολες. Πορωτική φιγούρα και αυτός, έπαιζε τις κάλτσες του με ιδιαίτερη άνεση. Πολύ ωραία φιγούρα και ο μπασίστας (που έπαιζε με δάκτυλα κιόλας!) παρεμπιπτόντως. Ειλικρινά τους θεωρώκαταπληκτική μπάντα και θα τους έχω από κοντά πλέον.Μετά το διάλειμμα βγήκαν οι Strikelight, κουαρτέτο πλέον πράγμα που μου κίνησε την περιέργεια είναι η αλήθεια. Εκεί που βέβαια έπαθα πλάκα ήταν η χαρακτηριστική άνεση με την
οποίαν ο Νικόλας κρατούσε τον ήχο μόνος του (εννοείται φυσικά με ωραίο γέμισμα του μπάσου από πίσω). Και ειλικρινά αν και ανέκαθεν ήταν τρομερό ταλέντο (εκτός από γαμώ τα παιδιά) ο Νίκος, όμως πλέον νομίζω ότι έχει πάει πολύ παραπέρα, άσχετα αν ο ίδιος μάλλον από μετριοφροσύνη έλεγε μετά πόσα πολλά λάθη έκανε (η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά τα ίδια λέει οπότε πλέον δεν τον πιστεύουμε!). Το play list τους ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον και για να'μαι ειλικρινής διαπίστωσα μια σχετική απομάκρυνση από τις nwobhm προτιμήσεις τους, πράγμα που δεν με στεναχώρησε καθόλου μα καθόλου. Γενικά ξέρω ότι και αυτοί είχαν περάσει διάφορες φάσεις τα τελευταία χρόνια (μα με θητείες, μα με αποχωρήσεις κλπ) οπότε τους βρήκα σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτήν που μάλλον αρχικά περίμενα. Κανένα πρόβλημα λοιπόν, η συναυλία κυλούσε ομαλότατα. Ακριβώς όπως έπρεπε.Και ήρθε λοιπόν η στιγμή που βγήκαν οι τρομεροί Ολλανδοί! Ευθύς εξαρχής είχαμε κάποιες μετακινήσεις πληθυσμών μιας και αποφάσισαν να ξεκινήσουν με βαρύ πράμα, ήτοι Iron on Iron και πλέον το τι θα γινόταν στην συνέχεια ήταν σαφές από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Η αλήθεια
είναι ότι οι προσδοκίες επαληθεύτηκαν. Τα παλικάρια είναι απίστευτες περιπτώσεις και ειδικότερα ο ασύλληπτος τραγουδιστής ο οποίος εξακολουθεί να τραγουδάει παπάδες 30 χρόνια μετά. Βέβαια όπως μας "εκμυστηρεύθηκε" και ο ίδιος στο τέλος οπότε και ο κόσμος ζητούσε το Witch, είναι πλέον στα 51 και δεν μπορεί να βγάζει τα ίδια πράγματα και το συγκεκριμένο όχι μόνο δε βγαίνει αλλά είχε περάσει και κάμποση ώρα προσπάθειας επί σκηνής. Και που το'πε όμως μάλλον από μετριοφροσύνη πρέπει να ήταν.Ναι μεν ήταν εμφανές ότι δεν πιάνει τις κορώνες του δίσκου, όμως το τι έβγαζε δεν περιγράφεται. Και το πλέον συγκλονιστικό ήταν ότι έβλεπες πόσο πολύ προσπαθούσε. Ήταν σαφές ότι η σχέση ήταν αμφίδρομη, ο κόσμος έπαιρνε από την μπάντα και το επέστρεφε στην
μπάντα για να ανέβει κι άλλο κ.ο.κ. Είμαι 1000% βέβαιος ότι αν ο κόσμος δεν ήταν έτσι χθες, ούτε οι Emerald θα είχαν παίξει έτσι. Διότι -διάολε- έναν δίσκο έχουν όλον-όλον, σιγά την δισκογραφία. Λες να μην το ξέρουν και οι ίδιοι; Όμως όχι! Αυτό ακριβώς είναι που τους ανεβάζει στα ουράνια, ότι ακριβώς με έναν δίσκο είχαν χθες την συγκεκριμένη αντιμετώπιση του κόσμου. με έναν μόλις δίσκο κι αυτόν στα μέσα της δεκαετίας του 80. Πραγματικά πρέπει να είναι απίστευτο το συναίσθημα να βλέπεις όχι μόνο ότι σε θυμούνται αλλά και ότι σε αγαπάνε τόσο πολύ! Διότι υπήρχαν στιγμές χθες που η αποθέωση ήταν πλήρης και η χαρά τους δεν κρυβόταν με τίποτε. Δεν πα να έχουν γκριζάρει τα μαλλιά και να έχει ανοίξει και λίγο το... σωσιβιάκι! Δεν υπάρχουν αυτά μπροστά σε τέτοιες συναυλίες!Να σας το πω αλλιώς: όσοι διαβάζετε τις συναυλιακές μου... ανταποκρίσεις θα έχετε διαπιστώσει ότι ήδη από το περσινό Up the Hammers αναφέρω την μιζέρια που επικρατεί στον κόσμο ένεκα της όλης καταστάσεως. Ε, χθες νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που δεν το πρόσεξα στον κόσμο. Όχι ότι ο κόσμος περνάει καλύτερα (το γεγονός ότι με τόσο φθηνό εισιτήριο δεν είχαν έρθει περισσότεροι μαρτυρεί το αντίθετο άλλωστε) αλλά ήταν τόση πολλή η ενέργεια που πήραμε, ήταν τόσο μεγάλη η αλληλεπίδραση με την μπάντα (ή μάλλον και με τις 3 μπάντες, ιδίως όμως με τους Ολλανδούς) που ο κόσμος προς στιγμήν μεταμορφώθηκε σε κάτι καλύτερο. Πραγματικά το σκέφτομαι και ανατριχιάζω. Αφού να σκεφτείτε ότι μόλις τελείωσαν το set έφυγαν και λίγο μετά μπήκε μουσική στα μεγάφωνα καθιστώντας σαφές ότι δεν θα υπήρχε enchore. Παρολαυτά, περί τα 5 λεπτά αργότερα και μετά από προφανείς διαπραγματεύσεις με τον μάνατζέρ τους, οι Emerald ξαναβγήκαν και έπαιξαν για άλλη μια φορά το Iron on Iron καθώς και το συγκλονιστικό Suicide, όπου να σημειώσω και το εξής: όταν βγήκαν ρώτησαν τι θα θέλαμε να παίξουμε όπου ως είναι αναμενώμενο ο καθείς ζήταγε και το δικό του. Αρκετοί ζήτησαν το Witch για παράδειγμα και εκεί ακριβώς μας είπε αυτό που προανέφερα, ότι το εν λόγω δεν είναι δυνατόν να το βγάλει πλέον. Άλλοι ζήταγαν το Iron on Iron και άλλοι το Suicιde. Σε εκείνο το σημείο νομίζω ο Νικόλας του έκανε νόημα να παίξουν και τα δύο όπου το ξέκοψε ότι είναι κουρασμένος και για τα δύο. Τελικώς ο Allard αποφάσισε να έπαιζαν το Iron on Iron όπου και εγένετο της πόρνης εκ νέου φυσικά. Στην συνέχεια και αφού έφυγαν οι 4, ο Allard παρέμεινε και άρχισε να παίζει μόνος του το Suicide όπου κάποιοι από τον κόσμο το τραγουδούσαν. Ήταν τόσο συγκλονιστικό όπου ξαναγύρισαν και οι άλλοι 4 και τελικώς το συνέχισαν και αυτό παίζοντάς το κανονικά. Πραγματικά δηλαδή όχι μόνο συνέβησαν εντελώς αντισυμβατικά (για μια "λογική" συναυλία) πράγματα, αλλά γενικώς ήταν τέτοιο το όλο συναίσθημα. Ήταν metal, ήταν 80s, ήταν το παλιό καλό underground. Τι να πρωτοζητήσεις; Ή μάλλον, τι άλλο να ζητήσεις μετά από τέτοιο μεγαλείο; Διότι η συναυλία ήταν πραγματικά μεγαλειώδης και το ξέρω ότι είναι αδύνατο να μεταφέρω στο βλόγι αυτά που συνέβησαν χθες.
Και για να το συνδυάσω με τα παραλειπώμενα, είχε απόλυτο δίκιο ο Μάνος όταν ανέβηκε πάνω και ζήτησε ένα μεγάλο χειροκρότημα για τον Γρηγόρη (μεταξύ άλλων και) για το ότι έφερε αυτήν την γκρουπάρα να παίξει μπροστά στο κοινό που της άξιζε. Πράγματι, δεν ήμασταν πολλοί αλλά ήμασταν μάλλον αυτοί που έπρεπε γι'αυτό και η συναυλία ήταν παράτερα ζεστή και πωρωτική αναλογικά με το ευρύτερο κλίμα που επικρατεί. Και παρομοίως είχε δίκιο και ο Γρηγόρης όταν έκανε λόγο για τους κουλτουριάρηδες... Όπως ωραία τα είπε και ο Μητσάρας (που μας έχει λείψει ρε γαμώτο!) στο τέλος για κάποια θεματάκια. Όπως και γαμώ τα γέλια είχε ο Νικόλας που ανέλαβε οικειοθελώς το... βάρος των "διαπραγματεύσεων" για το enchore που δεν υπήρχε στο πρόγραμμα ("εεεε, ντράμμερ... κομ, κομ" μιλάμε ότι είχα λιώσει).
Ο Mad Putcher μου εκμυστηρεύθηκε ότι στο δεύτερο Suicide μάλλον πρέπει να δάκρυσε. Πραγματικά τέτοια ήταν η ένταση. Εγώ νομίζω ότι είχα απλώς ανατριχιάσει. Γενικά το κλίμα ήταν... πως να το περιγράψω... σχεδόν εορταστικό. Λες και ήμασταν όλοι συνεννοημένοι ότι είχαμε ανάγκη από ένα καλό πάρτυ, για ν'ανέβουμε λίγο, για ν'αποτινάξουμε τη μιζέρια από πάνω μας, για να δείξουμε ότι είμαστε έτοιμοι να πάμε και να τους πηδήξουμε το σπίτι (ξέρετε σε ποιούς, καταλάβατε).
Καθόλου δεν μας πείραξε το γεγονός ότι φύγαμε στις 00:35 μέσα σε ψοφόκρυο, κουρασμένοι, ιδρωμένοι, με αυτιά να βουίζουν και σβέρκο να πονάει και με όχι πολύ βαρύ ντυσιμο (έως το αυτοκίνητο, όπου δούλεψε καλοριφέρι στο φουλ μιλάμε!).
Πλέον είναι σαφές ότι περιμένουμε το Up the Hammers. Μέχρι τότε δεν ξέρω αν έχει κάτι άλλο του ενδιαφέροντος, αλλά και να έχει δε νομίζω να δύναμαι να ανταποκριθώ. Άσε που θέλω να μαζέψω και κανά φράγκο για καμιά αγορά εκεί. Οπότε, καλά τα περάσαμε και μακάρι να έχουμε και άλλα τέτοια γιατί πραγματικά τα χρειαζόμαστε.
Τέλος, να πω και κάτι ακόμη για τον κόσμο. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που είδα τόσο πολύ κόσμο από συγκροτήματα. Και άλες φορές έχω δει αρκετούς, αλλά ιδίως χθες νομίζω ότι σπάσαμε το ρεκόρ. Να υποθέσω ότι σημαίνει κάτι αυτό; Μακάρι.
Γενικά πάντως χάρηκα που είδα και κάποιους καλούς φίλους που είχα να δω καιρό.
Και μέσα σε όλα έμαθα και πληροφορίες που μου άρεσαν.
Ετοιμαστείτε για ωραίους δίσκους προσεχώς! :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου