Με σχετικό ενδιαφέρον...

Λοιπόν τις προάλλες ήρθε η Περσεφόνη και μου υπέδειξε ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι, από αυτά που δεν ακούω βέβαια, αλλά δεδομένου ότι η μουσική πάντοτε μου κέντριζε το ενδιαφέρον (είναι αυτή η σχέση μου με τον Πάνα και τον Απόλλωνα βλέπετε και δεν μπορώ ν'αντισταθώ σε μια καλή μελωδία), αποφάσισα να το μελετήσω λίγο.
Ποιο ήταν το τραγούδι, που όπως σωστά καταλάβατε ουδεμία σχέση με το μέταλ έχει;
Αυτό εδώ:



Επειδή δεν ψάχνομαι πολύ σε τέτοια, δεν μπορώ να πω ότι τους ήξερα.
Οφείλω να ομολογήσω λοιπόν τα εξής:
Πρώτον, η μελωδία στο ρηφραίν είναι εξαιρετική.
Δεύτερον, η φωνή του τύπου αν δεν είναι πειραγμένη έχει ωραίο μέταλλο μέσα της.
Τρίτον, οι στίχοι είναι εξαιρετικοί.
Τουτέστιν βαθμολογία, λίαν επιεικώς κάτω από τη βάση.
Σας κούφανα, έτσι;

Προσέξτε να δείτε: γενικά οι πειραματισμοί δεν με άφηναν ποτέ αδιάφορο, είμαι όμως εξαιρετικά αυστηρός ως προς το αποτέλεσμά τους. Πχ στο μέταλ υπάρχουν πλείστοι όσοι πειραματισμοί πχ με τζαζ, όπου δεν είναι όλοι επιτυχημένοι κιόλας (μάλλον το αντίθετο θα έλεγα). Δεν είναι τυχαίο ότι σε γενικές γραμμές το λεγόμενο progressive το απευχθάνομαι ακριβώς επειδή θεωρώ ότι οι περισσότεροι παίκτες ανεξαρτήτως αν ξέρουν ή όχι να παίζουν ατομικά, σε επίπεδο συνεργασίας (συγκροτήματος δηλαδή) καταντούν κουραστικότατοι. Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Ένα μείγμα ελληνικής ροκ (όρος που έχω ξαναεξηγήσει ότι είναι αδόκιμος, αλλά τέλος πάντων) και χιπχοπ την οποίαν θεωρώ αυστηρά μη μουσική. Η Περσεφόνη μάλλον είναι ενθουσιασμένη με τον συγκεκριμένο συνδυασμό του εν λόγω κομματιού και πιθανώς το ίδιο να ισχύει με πολλούς άλλους. Εγώ όμως και μόνο στην σκέψη δεν κρύβω ότι μου γυρνούν τ'άντερα.
Η αλήθεια είναι ότι μου πέταξε ένα τω όντι σοβαρό επιχείρημα: ότι οι στίχοι είναι τόσοι πολλοί που μόνο σε ρυθμό χιπχοπ θα μπορούσαν να τραγουδηθούν. Πιθανώς να ισχύει και να είμαι εξαιρετικά αυστηρός, αλλά σε αυτό το σημείο να πω το εξής: σε κάτι τέτοιους σκοπέλους φαίνεται η μαγκιά του καπετάνιου (συνθέτη), να μπορεί να παντρεύει τον στίχο με τη μουσική και πιστέψτε με αυτό δεν μπορούν να το κάνουν όλοι (γι'αυτόν τον λόγο και συνθήως βλέπετε άλλον να έχει μελοποιήσει και άλλον να έχει γράψει τους στίχους). Ίσως λοιπόν απλά να μην μπορούσαν, ίσως βέβαια να μην τους έβγαινε, ίσως από την άλλη να μην ήθελαν κιόλας τα παιδιά, μην τους πάρω και τα κεφάλια.
Η ουσία που δημιουργεί την υπό της βάσεως οξύμωρη βαθμολογία μου είναι ενώ πολλά μου κέντρισαν το ενδιαφέρον στο εν λόγω τραγούδι, ο συνδυασμός λειτούργησε ανασταλτικά.

Όπου βέβαια, ανασταλτικά λειτούργησε και κάτι άλλο...
Αλλά ας θυμηθούμε πρώτα μια ωραία ιστορία.
Πριν από μια συναυλία των Sex Pistols ο Rotten είχε φτιαχτεί (καταλαβαίνετε πως) με μια γκόμενα που είχε γνωρίσει λίγο πριν, και με την οποίαν είχαν μερικές στιγμές πάθους (διότι σιγά μην άντεχε πολλή ώρα ξύπνιος με τόσα που έπαιρνε αυτός) πριν καταρρεύσει στις αγκαλιές του Μορφέα. Για κάποιον λόγο που δεν με ενδιέφερε ποτέ μου να διερευνήσω, η τύπισσα ξύπνησε νωρίτερα από τον Rotten και φεύγοντας του πήρε κυριολεκτικά και τα σώβρακα. Λίγη ώρα πριν τη συναυλία λοιπόν όταν ο μάνατζερ των Sex Pistols κατάφερε να ανακαλύψει τον Rotten έστω και στην αυτή άθλια κατάσταση που ήταν, του είπε "ντύσου και τέλειωνε διότι έχουμε συναυλία σε μισή ώρα". Όμως ο Rotten δεν είχε να φορέσει το παραμικρό. Πανικόβλητος ο μάνατζερ άρχισε να ψάχνει για ρούχα που να κάνουν στον Rotten. Τελικώς το μόνο που βρήκε ήταν ένα σμόκιν, το οποίο ο Rotten αναγκάστηκε να φορέσει για να βγάλει τη συναυλία. Όταν βγήκε στην σκηνή ο κόσμος αρχικά πάγωσε. Μετά ακολούθησε μια άνευ προηγουμένου αποθέωση, καθ'όσον η ένδυση του Rotten εξελήφθη ως γροθιά στο κατεστημένο της αγγλικής άρχουσαν τάξης με τους λόρδους κλπ, κλπ, κλπ.

Φυσικά όπως καταλαβαίνετε ιστορίες σαν του Johnny Rotten είναι εξαιρετικά σπάνιες γι'αυτό και δεν τις παρατηρούμε συχνά. Πιο συχνές είναι πχ ιστορίες εποχής όπου είχαν πετάξει έξω από μαγαζί έρως και την Doro επειδή δεν ήταν σωστά ενδεδυμένη.
Γενικά, η πραγματικότητα είναι ότι το στερεότυπο του μεταλλά που υποχρεωτικά πρέπει να είναι μαλλιάς με σκισμένα τζιν ή δερμάτινα κλπ έχει απομακρυνθεί πολύ από τα γεγονότα, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα σκάσει και κάποιος με κοστούμι και γραβάτα σε μια μέταλ συναυλία ή σε ένα μέταλ μαγαζί. Ντάξει, μπορεί να μην ασχοληθεί κανείς με έναν τέτοιο τύπο όμως δεν είναι φυσιολογικό.

Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να μου σκάτε μύτη ρε παλουκάρια ο ένας μοϊκάνι κι ο άλλος με αλυσίδες και metal look σε ένα τέτοιο τραγούδι, την ώρα που ο τραγουδιστής είναι εμφανές ότι πρέπει ν'ακούει πολύ Rammstein. Θέλω να πω, έλειψε δηλαδή μια εμφάνιση πιο κοντινή στη μουσική σας; Εμένα με ξενερώνουν κάτι τέτοια, ακριβώς όπως ξενερώνουν οι καράφλες των συγκροτημάτων τον Mad Putcher. Πρόσφατα πχ έμαθε ότι πλέον είναι καράφλας και ο τραγουδιστής των Metal Inquisitor τους οποίους θα ξαναθαυμάσουμε στο επικείμενο Up the Hammers. Η μοναδική φράση που κατάφερε ν'αρθρώσει ήταν πως επρόκειτο για μαχαιριά στην πλάτη. Ε, κάπως έτσι το βλέπω κι εγώ. Τι να κάνουμε, όλοι έχουμε τις περιέργειές μας.

Θα μου πείτε τώρα, κάτσε ρε μεγάλε, κάθεσαι και συγχέεις την όποια εμφάνιση κάποιων με τη μουσική τους; Μα μην ξεχνάτε ότι αυτήν την στιγμή διαβάζετε έναν θεό που τα τελευταία 30 χρόνια γελάει με την εμφάνιση των Manowar σε σημείο να αποφεύγει να τους ακούει κιόλας (αν και αυτό είναι μεγάλη ιστορία και έχει να κάνει με το ότι η εμφάνιση δεν πάει σκέτη αλλά συνοδεύεται από την αντίστοιχη νοοτροπία, διότι κατά τα λοιπά οι Manowar είναι γκρουπάρα)! Τέλος πάντων, δεκτές οι όποιες ενστάσεις αλλά αυτά είναι γούστα και είστε τυχεροί που δεν θυμάμαι ποιο είναι για να το ανεβάσω ένα ποπ βίδεον με κάτι εντελώς ξέκωλλα γκομενέτα που σε μια φάση είχαν κάτι flying v τις οποίες ατίμαζαν προσποιούμενες ότι έπαιζαν και μου'χε ανέβει το αίμα στο κεφάλι όταν το'χα δει πριν από κάτι χρόνια.

Στο διά ταύτα. Θεωρώ ότι το τραγούδι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, παρά την απέχθειά μου στο χιπχοπ (σημειωτέον και για να μην με χαρακτηρίσετε εγκάθετο να πω ότι καθ'υπέρβαση κάποια τραγούδια των Going Through μ'αρέσουν, κυρίως λόγω στίχου βέβαια), θα μπορούσε όμως να είναι πολύ καλύτερο. Γενικά στην μουσική θέλω ο άλλος να μπορεί να σου πει τι ακούει: εγώ ας πούμε ακούω μέταλ. Ακόμη κι όταν οι Riot στο ασύλληπτο On Your Knees έβαζαν έναν σκασμό σαξόφωνα, πάλι μέταλ άκουγα, ακριβώς επειδή τα σαξόφωνα ήταν συνοδευτικά. Πάνω κάτω όπως το τζατζίκι: σου ομορφαίνει τη γεύση αλλά μπορείς να επιβιώσεις και δίχως αυτό (έστω και με δυσκολία βεβαίως, βεβαίως!). Άλλο πράγμα αυτό και άλλο το να είναι το μισό τραγούδι χιπχοπ και το μισό ροκ.

Πάντως δεν έχετε παράπονο, το βρήκα τόσο ενδιαφέρον που μέχρι και ολόκληρο σενδόνι έγραψα. Έστω, για την προσπάθεια και τους εξαιρετικούς στίχους.

UPDATE: Βρήκα και το βίδεον που έφερα ως παράδειγμα, με τις... flying V.