Coroner, live 17-12-2011

Βασικά ήταν ένα πολύ περίεργο βράδυ από πολλές απόψεις.
Όπως και να'χει, ήταν μια πολυαναμενώμενη συναυλία που από την πρώτη στιγμή που είχα ακούσει μου έτρεχαν τα σάλια. Βλέπετε, οι Coroner, αυτοί οι τρομεροί Ελβετοί με τους μόλις 6 δίσκους (όπου ο ένας αν και είναι συλλογή επί της ουσίας ως δίσκος λογίζεται) είναι από τα γαγαπημένα μου συγκροτήματα. Πρόκειται για ένα συγκρότημα με εξαιρετικά ιδιότροπο στυλ, τεχνικό και πειραματικό ταυτόχρονα, χύμα και δομημένο την ίδιαν στιγμή, πορωτικό και προσεκτικό. Αφενός λοιπόν ήμουν εκ των πραγμάτων βέβαιος ότι η συναυλία θα τα σπάσει, αφετέρου είχα δει κάποια πράγματα στο γιουτούμπι από τις πρόσφατες συναυλίες τους και αυτά που είδα με είχαν ικανοποιήσει. Γενικά περίμενα μια συναυλία σε υψηλά στάνταρ. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Πρώτο συγκρότημα της βραδιάς οι Rex Mundi. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής τους θεώρησα αρκετά παράταιρους, κυρίως επειδή το κοινό της βραδιάς ήταν εντελώς διαφορετικό. Από αυτήν την άποψη αδικήθηκαν. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν και ιδιαίτερα μιας και γενικά δεν είναι του στυλ μου αυτό που παίζουν. Παραταύτα κάθησα και τους παρακολούθησα όπως κάνω με όλες τις μπάντες και ιδίως τις ελληνικές. Στο τέλος ξενέρωσα βέβαια με το τραγούδι-διασκευή από το "πολύ γνωστό συγκρότημα" που δεν υπήρχε λόγος να το αναφέρουν αυτό ή τον τίτλο του κομματιού και τελικώς προέκυψε τόσο γνωστό που 3 άτομα ψάχναμε να βρούμε ποιο διάολο τραγούδι είναι και δεν το βρίσκαμε. Τελικώς βρήκα έναν γνωστό, τον Θάνο, όπου μεταξύ άλλων τον ρώτησα και με ύφος σχεδόν βαρεμάρας μου απάντησε ότι ήταν Nevermore. Τι να σας πω παιδιά, οι Nevermore και οι Metallica από πλευράς δημοφιλίας, οι υπόλοιποι έπονται.

Εν συνεχεία βγήκαν οι Released Anger οι οπίοι κλασικά τα έσπασαν με μια άκρως εντυπωσιακή εμφάνιση και επιβεβαιώνουν αυτό που έγραφα προ λίγου καιρού ότι δηλαδή όσο περνάει ο καιρός τόσο καλύτεροι γίνονται. Ιδίως χθες υπήρξε κάτι που με εντυπωσίασε και πιο συγκεκριμένα ότι δεν έπαιξαν κάποια διασκευή, παρόλο που οι διασκευές τους τα σπάνε αγρίως! Είμαι γενικώς υπέρ του σετ-λιστ με τραγούδια των συγκροτημάτων και αυτό με χαροποίησε. Πραγματικά καταπληκτική εμφάνιση και η μπάντα ήταν ομολογουμένως σε μεγάλα κέφια, ενώ από κάτω οι thrashers του έδωσαν και κατάλαβε! Εξαιρετικότατοι!

Τρίτο συγκρότημα της βραδιάς ήταν οι Acid Death τους οποίους δεν ακούω διότι το στυλ τους δεν μου αρέσει. Για την ακρίβεια δεν μου άρεσε από παλιά. Καθόλου όμως. Και προχθές απ'όσο παρατήρησα εξακολουθεί να μην μου αρέσει. Γούστα είναι αυτά. Δε λέω, σαν σκηνική παρουσία δεν ήταν κακοί (αν και δεν πλησίασαν ούτε στο ελάχιστο πχ την παρουσία των Released Anger, όπου βέβαια δεν έχουν και την ίδια ηλικία, έτσι;) αλλά μουσικά... δεν. Με τίποτε. Βέβαια πάνω στα μέσα της εμφάνισης των Acid Death εγώ είχα ένα προσωπικό ευτράπελο που προέκυψε όχι ακριβώς εκ του μη όντως με αποτέλεσμα να αναγκασθώ να βγω εκτός, όπου και έφαγα ένα μισάωρο μίνιμουμ και που γενικά μου πήδηξε σε αρκετά μεγάλο βαθμό τη ζωή. Στο ενδιάμεσο είχα στείλει και ένα μήνυμα στον Mad Putcher να με ειδοποιήσει μόλις πάνε να βγουν οι Coroner, όπως και έκανε διότι ικανός ήμουν να χάσω και το μισό κυρίως πιάτο (που ως ένα σημείο υπήρξε ενδεχόμενο να το χάσω ολόκληρο κιόλας). Τέλος πάντων, απ'ό,τι μου'πε ο ΜΡ μόλις μπήκα μέσα έχασα και μια μεγαλειώδη διασκευή στο Flattering of Emotions των τεραστίων Death και την έθεσε μεγαλειώδη διότι ήταν τόσο αποτυχημένη. Κοινώς ήταν τόσο κακή που καταντούσε καλή. Όπως πολύ σωστά μου είπε "ποιος τους έχει πει ότι τα τραγούδια των Death ακούγονται ωραία όταν τα παίζουν άλλοι;" και πράγματι δεν είχε άδικο διότι οι Death και εριδικότερα ο Chuck ήταν τεράστιοι παικταράδες με απίστευτα υψηλό επίπεδο τεχνικής και ικανότητας απόδοσης που ε, όπως και να το κάνουμε, καλό το φιλότιμο δε λέω αλλά οι Acid Death δεν το διαθέτουν, δίχως -ξαναλέω- να θέλω να θίξω το φιλότιμο των παιδιών. Όχι από Death ρε μόρτες, κάποια πράγματα τ'αφήνουμε εκεί που είναι στην ησυχία τους. Τουλάχιστον ας παίζατε από τον πρώτο που είναι και πιο "στρέητ". Τέλος πάντων... Η μισή εμφάνιση των Acid Death συμπεριλαμβάνομένης και της διασκευής με βρήκε έξω στην βροχή να ασχολούμαι με... άλλα πράγματα, άκρως απαραίτητα και ιδιαιτέρως σημαντικά και που δυστυχώς είχαν κάνει τη ζημιά τους για ολόκληρο το υπόλοιπο βράδυ.

Μόλις ο ΜΡ που έστειλε το μήνυμα ότι βγαίνουν οι τρομεροί Ελβετοί μπήκα μέσα μεμιάς. Ούτως ή άλλως είχε ήδη κάνει όσα μπορούσα να κάνω για την υπόθεση που με απασχολούσε και δεν είχε νόημα να κάτσω να σκέφτομαι περισσότερο άλλα πράγματα εκτός απ'αυτά για τα οποία είχα πάει στο Γκαγκάριν το Σάββατο το βράδυ. Έτσι ξεκίνησαν οι Coroner...


H εμφάνισή τους δεν ήταν απλώς απίστευτη αλλά δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Μου έδειξαν αυτά ακριβώς που περίμενα: υψηλότατο επίπεδο -δεν πα να ήταν διαλυμένοι εδώ και 15 χρόνια, η τέχνη πραγματικά δεν ξεχνιέται. Ο ήχος ήταν ασύλληπτος, αν και σε κάποιες φάσεις ο Marquis τα έσπαγε τόσο πολύ στην δίκαση που κυριολεκτικώς κάλυπτε την κιθάρα! Όπως στο Masked Jackal ας πούμε! Γενικά όμως δεν υπήρχε κανένα θέμα με τον ήχο. Οι εκτελέσεις των τραγουδιών ήταν απλά καταπληκτικές. Τι να πεις δηλαδή. Και οι ίδιοι οι Coroner έδειξαν να το απολαμβάνουν αρκετά, νοιώθοντας εμφανώς δικαιωμένοι για την απόφασή τους να επανασυνδεθούν. Μια τόσο αδικημένη και εντελώς αντισυμβατική μπάντα αποτελούμενη από τρεις μουσικούς τεραστίου επιπέδου που ζει σήμερα πράγματα που θα έπρεπε να είχε βιώσει προ εικοσαετίας, αλλά δυστυχώς οι εποχές τότε ήταν εντελώς κατευθυνόμενες με αποτέλεσμα οι Coroner να διαλυθούν μέσα από μια περιοδεία που είχε συνοδευτεί από μια συλλογή σχεδόν ανεπίσημη που διανεμόταν στις τότε συναυλίες τους ως υστατο ευχαριστώ προς όσους τους είχαν στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια. Η μουσική τους όμως ήταν τέτοια που αν και τα χρόνια πέρασαν, οι Coroner δεν ξεχάστηκαν και όπως μας απέδειξαν ούτε αυτοί ξέχασαν. Ρώτησαν μάλιστα πόσοι από τους παρεβρισκόμενους ήταν και στην πρώτη τους συναυλία προ 18 ετών (τότε ήταν support στους Rage) και μάλιστα έδειξαν να συγκινούνται λίγο όταν υψώθηκαν κάποια χέρια. Αρκετά με τις συγκινητικές στιγμές όμως, πάμε πίσω στην συναυλία...


Το set list τώρα... Αμφιλεγόμενο, θα συμφωνήσω... Για κάποιον λόγο ξέραμε ότι έχουν ρίξει το βάρος στο Grin. Δεν ξέρω αν είναι έτσι, αλλά ίσως να μαντεύω τον λόγο: το Grin είναι μία δισκάρα ασύλληπτου επιπέδου, μακράν ο πιο δύσκολος (και πιο progressive) τεχνικά δίσκος τους, τον οποίον όμως λόγω της διάλυσής τους προφανώς δεν είχαν προλάβει να "ευχαριστηθούν" όσο έπρεπε. Έτσι ίσως να έκριναν ότι έπρεπε να αποκαταστήσουν αυτόν τον δίσκο, έστω και εις βάρος των πρώτων τριών από τους οποίους έπαιξαν μόλις τέσσερα τραγούδια. Δεν ξέρω. Η ουσία πάντως είναι ότι και έτσι που έγινε, δεν μπορώ να πω ότι με χάλασε ιδιαίτερα. Ναι, κι εγώ θα προτιμούσα ένα εντελώς διαφορετικό "μενού", που να εμπεριείχε από το Sudden Fall και το Nosferatu μέχρι το ακυκλοφόρητο Arrogance in Uniform και το καταπληκτικό instrumental Last Entertainmen, δίχως να ξεχνάμε απ'έξω το πολυαγαπημένο μου The Favourite Game αλλά και το Paralysed, Mesmerized με την σχεδόν εφιαλτική μελωδία του που είναι τόσο.......... απλή, και που εκπλήσσομαι πως το άφησαν απ'εξω... Και τι δεν θα'θελα να δω από τους Coroner. Δεν θα με χάλαγε καν να μπουν να παίξουν ένα πεντάωρο κατεβάζοντας στα μούτρα μας όλους τους δίσκους τους, πλήρεις, και πιστέψτε με αυτό δεν θα το έγραφα για πολλά συγκροτήματα. Ούτε καν για τους Maiden δεν θα το έγραφα. Για να πάρετε μια γεύση τι εστί Coroner δηλαδή.

Το μόνο αρνητικό της βραδιάς ήταν ότι δεν ευχαριστήθηκα τη συναυλία όσο έπρεπε, όσο ήθελα και όσο μπορούσα. Δυστυχώς αυτή η μαλακία που συνέβη και που δε λέω, σε καλό αποσκοπούσε, έγινε με τρόπο που μου τρύπησε εντελώς το κεφάλι σε σημείο να συνειδητοποιώ ότι μέσα στη συναυλία υπήρχαν σημεία που κυριολεκτικά ταξίδευα, χάνοντας ολόκληρα δευτερόλεπτα από τραγούδια. Προσπάθησα πάντως να συγκεντρωθώ και να κάνω αυτό για το οποίο είχα πάει εκεί, έστω κι αν κοπανήθηκα μόνο στο Masked Jackal.

Κατά τα λοιπά ήταν μια συναυλία να την πιείς στο ποτήρι.
Μακάρι να είχαμε κι άλλες τέτοιες.

Όσον αφορά κάποια παρελειπόμενα τώρα, κατ' αρχήν μεταξύ σοβαρού και αστείου θα ήθελα να αναφέρω το εξής: η Ελβετία εντελώς εσφαλμένα είναι γνωστή για το τραπεζικό της σύστημα, το τυρί της και τις σοκολάτες. Μέγα σφάλμα: θα έπρεπε να είναι γνωστή για τους Celtic Frost και τους Coroner. Και μόνο αυτά τα δύο μέγιστα συγκροτήματα συγκροτούν ένα εντελώς διαφορετικό, ξεχωριστό και θεμελιώδες όσο και τεράστιο κεφάλαιο στην ευρωπαϊκή μουσική του σκληρού ήχου. Και δεν είναι τυχαίο ότι ο Tommy G. Warrior των CF είχε κάνει τα φωνητικά στο πρώτο demo των Coroner προκειμένου να βοηθήσει την μπάντα, ούτε είναι τυχαίο ότι η φωνή του Ron όλα αυτά τα χρόνια σε πολλά σημεία θυμίζει T.G. Warrior στα νειάτα του!
Ο κόσμος δε νομίζω να ήταν αρκετός για την περίσταση, αλλά γενικά θα το χαρακτήριζα μάλλον γεμάτο το Γκαγκάριν. Πραγματικά θεωρώ ότι τέτοιες συναυλίες είναι ευκαιρία για όλους να τις παρακολουθήσουν και θα έπρεπε να γινόταν το αδιαχώρητο. Τέλος πάντων δεν έγινε οπότε όσοι χάσατε, χάσατε. Τι να κάνουμε;

Γενικά, όσο μου το επέτρεψε η θολούρα μου έπαθα χοντρή πλάκα και αυτό είναι που με στεναχωρεί, ότι αν ήμουν οκ ξέρω πολύ καλά πως θα ήμουν μετά τη συναυλία. Τα παιδιά είναι παικταράδες ολκής και αναντίλεκτα μας άλλαξαν τα φώτα. Το μοναδικό πράγμα από ολόκληρη τη βραδιά που βρήκα κυριολεκτικώς απαράδεκτο και δε νομίζω να ευθύνονται οι Coroner γι'αυτό ήταν η απίστευτη υπερβολή στα εφε και ιδίως στον καπνό που δεν με άφησε να βγάλω ούτε μία φωτογραφία της προκοπής. Τα φώτα, άντε πες να το καταλάβω, αλλά τόσο καπνό τι τον θέλατε ρε παλουκάρια; Δηλαδή απορώ πως ανέπνεαν μπροστά κιόλας...

Όπως και να'χει τρομερή συναυλία, χαίρομαι που έδωσα το παρόν.
Και μεταξύ άλλων συνειδητοποίησα ότι αυτό το ιστολόγιο έχει απομακρυνθεί αρκετά από τις μέταλ καταβολές του (το ιστολόγιο είπα, όχι ο ιδιοκτήτης του) και θα υπάρξει μέριμνα για το θέμα, σύντομα κιόλας.