Η μέρα ξεκίνησε απογοητευτικά μιας και ο Mad Putcher δεν μπόρεσε τελικώς να παρευρεθεί ένεκα ανωτέρας βίας (στα'χα πει εγώ παπάρα να μην παντρευόσουν αλλά εσύ δεν με άκουγες!). Έτσι ανηφόρησα προς τον Γκρέγκυ πρώτα με τον οποίον είχαμε να τα πούμε σαν άνθρωποι ίσως και πολύ πάνω από έναν χρόνο, αλλά δυστυχώς οι πολιτικοί εκεί μας έχουν καταντήσει. Όχι μόνο έχουμε κόψει τους δίσκους και τις συναυλίες ως περιττά έξοδα αλλά έχουμε χαθεί έως και με τους φίλους και τους γνωστούς. Βέβαια τι σας λέω, εδώ κόψαμε έως και το τσιγάρο (έκπληξη, ε; Για'μένα να δείτε...). Τέλος πάντων, μην ξεφεύγω... Κάτσαμε τα είπαμε για κανά διωράκι γεμάτο-γεμάτο, πήρα και κάποια πραγματάκια που ήθελα, σημαντικότερο εκ των οποίων το εφτάρι των Convixion με τους οποίους έχω το γνωστό προσωπικό κόλλημα καθ'όσον γκρουπάρα του κερατά, χαβαλεδιάσαμε κι αρκετά πίνωντας το καφεδάκι μας και λίγο πριν τις 8 ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε προς το.... μμμμμ... νομίζω Seven Sins λέγεται, μιας κι έχει αλλάξει σχεδόν κυριολεκτικά καμιά εικοσαριά ονόματα την τελευταία 5ετία.
Και ομολογουμένως δεν μπορώ να πω ότι μου΄χε λείψει το συγκεκριμένο μαγαζί αλλά ας μην ξεκινήσουμε στραβά.
Το ότι δεν θα είχε πολύ κόσμο ήταν για πολλούς λόγους αναμενώμενο και ένας από αυτούς είναι η οικονομική κατάσταση των περισσοτέρων. Το πως θα πήγαινε η δουλειά όμως φάνηκε από τους Crimson Fire τους οποίους ζήτημα αν παρακολούθησαν 20-25 άτομα, το οποίο θεωρώ κατάντια.Έχουμε που'χουμε τη μιζέρια της όλης καταστάσεως (το οποίο σε μια φάση το σχολιάζαμε κιόλας μιας και ήδη από το τελευταίο UTH είχε αρχίσει να φαίνεται), έχουμε που'χουμε τα προβλήματα και τις σκοτούρες μας όλοι, ε, αφού πήγες που πήγες (ή έστω θα πήγαινες), κατέβα κάτω να περάσουμε καλά τουλάχιστον ρε μεγάλε, να'χει λίγο κόσμο η μπάντα. Τέλος πάντων, ό,τι κι αν λέμε τώρα δεν αλλάζει κάτι...
Δεν ήταν κακοί οι Crimson Fire αλλά ο ήχος τους δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε, κάτι που προφανώς πιστώνεται στο μαγαζί -το οποίο έχω ξεσυνηθίσει είναι η αλήθεια και δεν μου έχει λείψει καθόλου. Γενικά το προσπάθησαν αρκετά, μου άρεσαν κιόλας, ξέχωρα ότι με κούφαναν και με την διασκευή του Sortilege το οποίο απέδωσαν πολύ ωραία κιόλας! Πιστεύω ότι σε άλλο χώρο και με λίγο περισσότερο κόσμο θα απέδιδαν κι αυτοί καλύτερα.
Στη συνέχεια βγήκαν οι Lethal Saint από την Κύπρο, στους οποίους δεν είχε τύχει ποτέ να δώσω ιδιαίτερη βάση παρόλο που είχα μια δουλειά τους και οφείλω να ομολογήσω ότι μου
άρεσαν αρκετά. Για την ακρίβεια υπήρχαν κάποιες φάσεις που τα παιδιά τα έσπασαν εντελώς. Βέβαια θα κάνω κι έναν απαραίτητο αστεϊσμό λέγοντας ότι ο ένας κιθαρίστας πρέπει οπωσδήποτε να κάνει γενικό λίφτινγκ έως και πλαστική προσώπου μιας και θυμίζει δραματικά πολύ τον Slash τον οποίον απεχθάνομαι, πέραν τούτου όμως θα χαρακτήριζα απολαυστική την παρουσία τους. Τα παιδιά τα έδωσαν όλα κι αυτό φάνηκε, έπαιξαν και μια εξαιρετικότατη διασκευή στο Break Out των Hitman (όπου προφανώς ήταν η μέρα με τις "κουφές" διασκευές απ΄ότι φαίνεται) συν μια στο Lead me On των Spitfire (με special συμμετοχή του μπασίστα τους) και γενικά άφησαν πάρα πολύ καλές εντυπώσεις.Και πλέον είχε πλησιάσει η ώρα να βγουν οι φοβεροί και τρομεροί Helstar, ένα συγκρότημα ομολογουμένως πολύ ιδιότροπο ως προς τον ήχο τους και αναμφίβολα πολυαναμενώμενο. Δεδομένου ότι κόσμο όντως δεν είχε -καμιά 150ριά άτομα το πολύ πρέπει να είχε μαζέψει και όταν λέω το πολύ εννοώ στην πλέον αισιόδοξη πρόβλεψη αλλά θ'ασχοληθούμε μετά με αυτό- είχα θρονιαστεί μπροστά-μπροστά και απλώς ανέμενα την έναρξη του ξύλου.
Και πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να περιμένω. Ντάξει, οκ... σίγουρα θα ήθελα να είχαν παίξει λιγότερα από τα καινούρια -και ποιος δεν θα το'θελε άλλωστε- αλλά με τέτοια εμφάνιση κάπου λες "δεν πάει στο διάολο;". Πριονοκορδέλα μας πέρασαν, δεν το συζητάμε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις... εξοργιστικές κιθάρες των Larry Barragan και Rob
Trevino όπου έπαιζαν και τις κάλτσες τους οι τύποι με μια ασύλληπτα εκνευριστική χαλαρότητα κι ευκολία του στυλ "φοράω τις παντόφλες μου" -και ιδίως ο Larry, ο οποίος χτυπιώταν και σε διαφορετικές πόζες τη φορά κιόλας. Αν είναι δυνατόν, μιλάμε για τρελό χέρι ο τύπος, όπου 'ντάξει, ότι το ξέραμε-το ξέραμε αλλά άλλο να το βλέπεις κι ακόμη πιο διαφορετικό να το βλέπεις και στο ένα μέτρο κιόλας... Αφού σε μια φάση αυθόρμητα σκέφτηκα ότι κιθάρα τέλος, δεν έχει νόημα να ξαναπροσπαθήσω το ο,τιδήποτε. Από αύριο είτε φυσαρμόνικα είτε ντέφι. Μιλάμε ότι έχανες πάσα ιδέα από τον τρόπο που έπαιζαν...Γενικά όλη η μπάντα ήταν σε πολύ μεγάλα κέφια. Ο ντράμερ τα έσπασε, τα διέλυσε. Απορώ πως δεν συνεχίζει να παίζει και πηγαίνωντας στο σπίτι, από κεκτημένη ταχύτητα. Πολύ ωραία φιγούρα και ο μπασίστας οφείλω να ομολογήσω, μου άρεσε πάρα πολύ το στυλ του. Ο James ήταν κι αυτός σε πολύ μεγάλη μέρα, πολύ ζεστός προς το κοινό, χιουμορίστας και νομίζω μας συγκίνησε όλους προς το τέλος που συγκινήθηκε από την πολύ ζεστή και γεμάτη αγάπη αντιμετώπιση του -έστω λίγου- κόσμου που τον έκανε να σπάσει η φωνή του και να δακρύσει η από συγκίνηση ενώ μίλαγε.
Για τα τραγούδια μάλλον δεν χρειάζονται πολλά σχόλια. Σε γενικές γραμμές και με δεδομένο ότι είναι σχεδόν αδύνατο να μείνεις ικανοποιημένος, θα έλεγα ότι με κάλυψαν. Και μόνο που
παρακολούθησα ζωντανά το Baptized in Blood από το ασύλληπτο Nosferatu καθώς και το King is Dead, ε, τι άλλο να ζητήσω μετά; Ιδίως κάπου μετά το BIB πρέπει να είχα πλέον παραδόσει πνεύμα. Από τα καινούρια τους που ομολογουμένως δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζουν θυμάμαι το King of Hell και το Alma Negra. Από τα άλλα έπαιξαν μεταξύ άλλων τα Burning Star, Run with the Pack, Bitter End, Angel of Death, Conquest, Evil Reign. Προς το τέλος και πιο συγκεκριμένα στο enchore θυμάμαι αμυδρά να αναφέρουν το Winds of War, έλα όμως που δεν θυμάμαι ν αέπαιξαν το Winds of War (μιας και θεωρώ μάλλον ανεπίτρεπτο να ξέχναγα το συγκεκριμένο έπος), καθ'όσον όπως προείπα είχα παραδώσει κυριολεκτικώς πνεύμα οπότε μάλλον λάθος θυμάμαι. Τέλος πάντων, και που θυμάμαι 7-8 τραγούδια με τόσο κοπάνημα και αντίστοιχα ξελαρύγγιασμα που έριξα στους στίχους, είναι μάλλον θαύμα. Ξέχωρα ότι είχα να πάω από το UTH σε συναυλία κι έχω αναμφίβολα χάσει τη φόρμα μου κιόλας...Η ουσία είναι ότι καλά περάσαμε κι αν είχε λίγο περισσότερο κόσμο ίσως να είχαμε περάσει και καλύτερα. Βέβαια ήταν εξαρχής γνωστό ότι κόσμο δεν θα είχε. Δεν έχει νόημα να μπαίνω σε φιλολογίες-παραφιλολογίες αλλά τέλος πάντως δίχως λεπτομέρειες, αυτό είχε να κάνει με τον διοργανωτή. Δεν θα κρύψω ότι ούτε εγώ πηγαίνω σε συναυλίες του συγκεκριμένου αλλά εν προκειμένω επειδή ήταν οι Helstar ήταν επιτακτικό να κάνω μια εξαίρεση, μιας και δεν ξέρω κατά πόσον θα μπορέσω να τους ξαναδώ, όση καλή διάθεση και αντίστοιχα υποννοούμενα άφησε ο James για κάτι τέτοιο. Η ουσία είναι ότι για κάποιους συγκεκριμένους λόγους κόσμο δεν είχε και είναι κρίμα και για τον κόσμο που θα ήθελε να τους δει και δεν το έκανε αλλά και για την συγκεκριμένη μπάντα που είναι από τις εξαιρετικότατες που έχουν βγει και που φυσικά γουστάρω τρελά. Κρίμα πάντως... το πολύ 150 άτομα στους Helstar ρε γαμώτο; Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, δικαιολογημένος ή μη... Τι να πω...
Όπως και να'χει, καλά ήταν και παρέλειψα να πω ότι περιέργως είχαν και εξαιρετικό ήχο κιόλας -αυτό κι αν μας κούφανε. Τώρα πάμε για τα επόμενα. Ποια θα είναι αυτά βέβαια, θα μου πεις; Ιδέα δεν έχω αλλά για Sanctuary δεν το βλέπω... Κι έχει να γίνει χαμός μέσα στο φθινόπωρο που να δω για που θα πρωτομαζέψουμε λεφτά... Ωχχχχ.... \m/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου