Πάνε κι αυτές οι εκλογές...

Και τι θα κάνουμε τώρα δίχως εκλογές και διλήμματα; Πως θα περνάει η βαρετή καθημερινότητά μας; Μόνο με τα άνοστα κι αναμενώμενα νέα μέτρα; Ανία...

Το θέμα είναι ότι όπως και σε όλες τις περασμένες περιπτώσεις, ούτε τώρα είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος ότι τα πραγματικά μηνύματα των εκλογών θα αναλυθούν/εκληφθούν δεόντως από τους αρμοδίους.
Και ποια ήταν αυτά τα μηνύματα;
Μα αυτό είναι που θα αναλύσουμε εδώ πέρα...

Κατ' αρχήν αν και έγινε πολύς λόγος περί αποχής, ο μόνος που διαπίστωσα ότι πέταξε μια σωστή κουβέντα κι αυτή μάλλον στο περιθώριο, ήταν (εδώ είναι η έκπληξη) ο Σαμαράς. Καλώς ή κακώς ήταν ο μόνος που δήλωσε ευθέως ότι η μεγάλη αποχή ήταν αποδοκιμασία προς όλους. Και έτσι ακριβώς ήταν.
Λέγαμε σε πρόσφατο κείμενο ότι πρακτικά το μόνο κόμμα που κέρδισε ήταν το ΚΚΕ, κι αυτό γιατί σε σχέση με τις προηγούμενες εκογές πήρε περισσότερους ψήφους. Αντικειμενικά όμως, ούτε καν αυτό δεν κέρδισε και ο λόγος είναι απλός: όταν απέχουν μερικά εκατομμύρια ψηφοφόρων (δεν αναφέρομαι στην... καθιερωμένη αποχή, δηλαδή ανθρώπων που απλά δεν έχουν διαγραφεί από τους εκλογικούς καταλόγους ή βρίσκονται εκτός χώρας) και εσύ καταφέρνεις να πάρεις μερικές χιλιάδες μόνο, πάει να πει ότι απέτυχες οικτρά. Βέβαια από μιαν άλλη άποψη ίσως ακόμη πιο κερδισμένη να ήταν η Δημοκρατική Αριστερά των ανανεωτικών, καθ'όσον έχοντας εξωτερικεύσει ελάχιστες πολιτικές θέσεις πήραν αξιοπρεπέστατα ποσοστά εκ του μη όντος. Αλλά ως νέο κόμμα πρέπει να το δούμε λίγο διαφορετικά και σε βάθος χρόνου.
Η ουσία με την όντως μεγάλη αποχή είναι ότι υπήρξε μια ευρεία αποδοκιμασία προς το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Το πρόβλημα είναι ότι η αποδοκιμασία αυτή δεν έγινε αποκλειστικά με συνείδηση, αλλά έγινε και από σπόντα κλπ, οπότε τα συμπεράσματα της αποχής παραμένουν συγκεχυμένα.

Αξιόλογα συμπεράσματα όμως υπήρχαν και από τη συμμετοχή: δεν ξέρω αν παρατηρήσατε ότι στον δεύτερο γύρο έγιναν πολύ μεγάλα ντέρμπυ που κρίθηκαν στο... φώτο φίνις. Ως επίσης υπήρξε μια έντονη υποστήριξη ανεξαρτήτων υποψηφίων (και δεν αναφέρομαι σε αυτούς που είναι κομματικά στελέχη αλλά κατέβαιναν ως δήθεν ανεξάρτητοι). Είδαμε δηλαδή ακόμη και πρωτοπόρους του α' γύρου να καταποντίζονται μόνο και μόνο επειδή ήταν κομματικά στελέχη. Αυτό ήταν πολύ μεγαλύτερη αντίδραση από την αποχή, η οποία θα είχε νόημα μόνο αν μπορούσε να φτάσει ποσοστά της τάξης του 90%, πράγμα θεωρητικώς και πρακτικώς αδύνατον.

Ένα ακόμη αξιόλογο συμπέρασμα ήταν ότι σε κάποιες περιπτώσεις τη νίκη δεν τη φέρνει τόσο η προσπάθεια του (μετέπειτα) νικητή, όσο η άθλια στάση του (μετέπειτα) ηττημένου. Και αναφέρομαι φυσικά στην περίπτωση Κακλαμάνη κυρίως, ο οποίος κατάφερε μόνος του όσα δεν κατάφεραν πόσοι άλλοι μαζεμένοι, μηδέ του (μετρίου) Καμίνη εξαιρουμένου. Ως επίσης,κάτι αντίστοιχο πέτυχε ο Άνθιμος στην Θεσσαλονίκη για λογαριασμό... Μπουτάρη (έτερη χρυσή μετριότητα από 'κεί).
Και μέσα σε όλα είχαμε και την ενδιαφέρουσα περίπτωση Κικίλια, ο οποίος μόνο χαμένο στοίχημα για τον Σαμαρά δεν απεδείχθη. Αυτό που είδα ήταν ότι συνολικά τα πήγε εξαιρετικά, ότι κι αν αναλύουν περί του αντιθέτου τα μουμουέ. Διότι και στον β' γύρο πέρασε ενώ φερόταν τρίτος, και με μικρή διαφορά έχασε, ενώ όλοι περίμεναν περίπατο Σγούρου. Από την στιγμή που τίποτε από τα δύο δε συνέβη και με δεδομένο ότι η νουδού έχει αποχωρήσει μόλις έναν χρόνο από την καταστροφική διακυβέρνηση της χώρας άρα λογικό να υπάρχει μερική κατακραυγή συνολικά προς το κόμμα, γι'αυτό ο Κικίλιας τηρουμένων των αναλογιών τα πήγε εξαιρετικά. Και θέλω να τονίσω ότι ο λόγος που στέκομαι στον Κικίλια είναι ένας (και τον θεωρώ πολύ σημαντικό): ο "μικρός" έδειξε ότι δεν το κατέχει το άθλημα της πολιτικής γενικώς και ειδικώς και παρά ταύτα τα πήγε καλά. Τι εννοώ...
Πρώτον, δεν ήταν τηλεπερσόνα (τύπου -μπλιαχ- Ψινάκη). Τουναντίον, ήταν πάντα μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας. Δεύτερον και εν συναρτήσει με το πρώτον, είναι νεαρός σε ηλικία. Και τρίτον, όπως ήδη προείπα, δεν το κατέχει το άθλημα της πολιτικής. Και μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι το μόνο που είχε ήταν η κομματική στήριξη, πράγμα που ακόμη δεν έχω καταλήξει αν τον βοήθησε ή τον χαντάκωσε. Παρόλαυτά όμως, πήρε τα ποσοστά που πήρε σε αντίθεση με όλα τα προγνωστικά εις βάρος του, γεγονός αν μη τι άλλο αξιοπρόσεκτο, που δείχνει ότι ο κόσμος δεν έχει πρόβλημα να εμπιστευθεί κάποιον νέο που να μην είναι κατ'εξοχήν πολιτικός με τη νεοελληνική έννοια, αρκεί να ξέρει ότι θα ξεφορτωθεί όλους αυτούς τους δεινοσαύρους που έχουν καταληστέψει και καταβαραθρώσει τη χώρα.

Βέβαια, τα συμπεράσματα δεν σταματούν εδώ: ένα ακόμη πολύ ενδιαφέρον πλην ανησυχητικό ήταν η άνοδος της χρυσής αυγής σε διάφορα σημεία (τα οποία σημεία είναι... κομβικής σημασίας ως προς την εξαγωγή συμπερασμάτων). Η αλήθεια με δαύτους είναι μία: αν η κοινωνία δεν βάλει συνολικά μυαλό, τότε σε μια δεκαετία από σήμερα η χρυσή αυγή θα έχει... αξιόλογα ποσοστά σε πανελλαδικό επίπεδο. Έχουμε ξαναπεί άλλωστε ότι φάσεις όπως η παρούσα ευνοούν την στροφή προς τα ακροδεξιά και αυτό είναι ιστορικά αποδεδειγμένο. Όσοι το πιάσουν, το'πιασαν.
Φυσικά όσον αφορά τις περιφερειακές εκλογές τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι άνευ κομματικών χρωματισμών. Το ερώτημα είναι βέβαια τι είδους χρωματισμοί είναι αυτοί. Ας πάρουμε τον Τατούλη για παράδειγμα: πρώην της νουδού, ντορικός και υποστηριζόμενος από το ΠΑΣΟΚ και δίχως την παραμικρή ατάκα από την Ντόρα. Το χρώμα που μπαίνει εδώ είναι μάλλον εμπριμέ, "περιέργως" όμως η εν λόγω περιφέρεια βάφτηκε πράσινη. Ελλάς η χώρα του μυστηρίου...
Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο ήταν η στάση της Ντόρας: μετά τον α' γύρο ευχαρίστησε τους συντοπήτες της, για να λάβει και αυτή με τη σειρά της ένα μεγαλοπρεπές μαύρισμα στον β' γύρο, έτσι για να αναμένουμε πιο ευχάριστα την εξαγγελία του νέου κόμματος με τα νέα παλαιά στελέχη που επιθυμούν να βγάλουν την χώρα από το τέλμα που αυτοί (μεταξύ άλλων) έσυραν. Αθάνατο ελληνικό πολιτικό τοπίο.

Κι όσον αφορά τα μικρά κόμματα, γι'αυτά ισχύει ότι προείπα και για το ΚΚΕ: από την στιγμή που δεν μπόρεσαν επί της ουσίας να εξασφαλίσουν περισσότερες ψήφους μέσα σε ένα τόσο μεγάλο ποσοστό δυσαρέσκειας, αυτό δείχνει ότι ο κόσμος έχει σιχαθεί και αυτά και όχι μόνο τα μεγάλα. Άρα το ηθικό δίδαγμα είναι ότι το πολιτικό σκηνικό πάσχει μέχρι το μεδούλι, πράγμα που φυσικά φάνηκε από τους καθολικούς πανηγυρισμούς του α' γύρου οι οποιοι μετριάστηκαν για κάποιους/ανεστράφησαν για κάποιους άλλους στον β', και όλα αυτά μέσα σε μία εβδομάδα.

Για να συγκεφαλαιώσουμε βάζοντας τα κομμάτια του παζλ στα σημεία που πρέπει, η ιστορία εξελίχθηκε ως εξής: τα μεν κόμματα επέλεξαν να παίξουν ένα παιχνίδι προεκλογικά. Το pasok με τις ευλογίες της νουδού έβαλε το εκβιαστικό δίλημμα εκλογών επειδή έτσι γουστάρω αν δεν μου αρέσει το αποτέλεσμα, από την άλλη μετιά τα μικρά κόμματα αλληλοφαγώθηκαν για το ποιος είναι αντιμνημονιακότερος του αντιμνημονιακοτέρου. Παράλληλα σε όλα τα κομματικά επιτελεία ήταν σαφής η πληροφορία ότι θα πέσει το μαύρισμα του αιώνα, γι'αυτό και παρατηρήσαμε το καινοφανές σκηνικό να παρουσιάζονται άνευ κομματικών αντιδράσεων σωρός υποψηφίων που το έπαιζαν ανεξάρτητοι (κοινώς ως ήδη έχουμε σχολιάσει, ενώ παλαιότερα ξεσκίζονταν για το ποιος θα λάβει το κομματικό χρίσμα, τώρα ξεσκίζονταν για το ποιος δεν θα το λάβει). Οι πολίτες δε, φάνηκαν μπερδεμένοι, μιας και πολλοί την πάτησαν, είτε από την προπαγάνδα των εκλογών, είτε από την αντίστοιχη της αποχής. Το αποτέλεσμα είναι ψιλομπασταρδεμένο, αφού ναι μεν η τεράστια αποχή έδειξε εν μέρει μια έντονη δυσφορία, αυτή όμως εξεφράσθη περισσότερο από την συμμετοχή, η οποία έχω την εντύπωση ότι ήταν πολύ περισσότερο πολιτική σε σχέση με άλλες εκλογικές αναμετρήσεις, γι'αυτό και είχαμε ανάδειξη πολλών ανεξαρτήτων υποψηφίων ακόμη και με αλλαγές σκηνικού σε σχέση με τον πρώτο γύρο.

Φυσικά, αυτά είναι συμπεράσματα που όπως είπαμε (και θα το λέμε μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα) τα κόμματα κάνουν πως δε βλέπουν.
Γι'αυτό και καλώς ή κακώς η μόνη λύση που υπάρχει είναι η πλήρης διάλυση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, πάντοτε με δημοκρατικές διαδικασίες φυσικά.
Επιβάλλεται να γεννηθεί ένα νέο πολιτικό σκηνικό, με νέα κόμματα εξουσίας, με νέα αριστερά που δεν θα αυτοπροσδιορίεται ως "διαμρτυρίας", ακόμη και με νέο Καρατζαφέρη (στην Δημοκρατία άλλωστε υπάρχει χώρος για όλους, πάντοτε). Νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, νέα κόμματα. Κόμματα πολιτικά όμως και ουχί κομματικά. Κόμματα που δημιουργήσουν μια νέα σχέση με τους πολίτες και όχι που θα συνεχίσουν στον δρόμο της υπάρχουσας κομμένης σχέσης με αυτούς.

Και ένα τέτοιο πολιτικό σκηνικό φυσικά δεν μπορεί να γίνει με πρόσωπα τύπου Ντόρας, η οποία το μόνο που δεν μας έχει πει ακόμη είναι ότι πρόκειται για παρθενογέννεση, ούτε με αριστερές τύπου Παπαρηγας με ορολογίες και ιδέες περασμένων αιώνων (ούτε καν δεκαετιών, πλέον), ούτε με νέους Τσίπρες φυσικά (ο οποίος αν δεν ήταν ξεροκέφαλος θα μπορούσε να είχε σηματοδοτήσει μια τέτοια νέα εποχή, αλλά μόνος του έκαψε το χαρτί του), και φυσικά ούτε με Αλαβάνους που να ονειρεύονται γ' γύρους και νέες κοινωνικές εξεγέρσεις (οι οποίες αν και όταν γίνουν, βλέπω να τον συμπεριλαμβάνουν από τους πρώτους στην... αποπληρωμή που του αξίζει, μιας και ούτε αυτός το έπιασε το νόημα των ποσοστών του).
Βέβαια πως θα γίνει αυτό; Μμμμμ... επί τούτου θα μπορούσα να πω πολλά, αλλά θα το αποφύγω από την ώρα μιας και αυτό είναι σενδόνι ολκής από μόνο του. Μια σπόντα θα πετάξω μόνο, η οποία είναι πολύ πιθανό να ανατριχιάσει πολλούς. Ποια είναι αυτή;

Έβλεπα το βράδυ των εκλογών στον ΣΚΑΪ τον Κυριάκο Μητσοτάκη (είπα, θα σας ανατριχιάσει) και ειλικρινά εξεπλάγην με κάτι που είπε, και ποιο ήταν αυτό; Ότι στην επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος θα πρέπει να το ξαναγράψουμε από την αρχή και όχι απλά βλέποντάς το ως ένα ακόμη κείμενο το οποίο θα αλλάξουμε μερικώς. Διότι ναι μεν η πολιτική αφέλεια των πολιτών είναι αυτή που νομιμοποιεί την ασυδωσία των πολιτικών, είναι όμως -ω, ποία κατάντια- το ίδιο το Ελληνικό Σύνταγμα που έχει φέρει τη χώρα σε αυτό το επίπεδο διά μέσου των οργάνων του. Όταν λοιπόν λέμε ότι πρέπει να αλλάξουν όλα από τη βάση τους, δεν θα ήταν κακή ιδέα οι αλλαγές να ξεκινήσουν κάπως έτσι... Και γιατί όχι, από όλα τα εδάφια περί βουλευτικής ασυλίας και λοιπών προνομίων.

Ειδάλλως μια ζωή τα ίδια θα έχουμε.