Η δολοφονία της Κοινωνίας μας

Πραγματικά οι εξελίξεις πάσης λογής και φύσεως τρέχουν με ασύλληπτο ρυθμό, σε σημείο να καθίσταται κυριολεκτικώς (και ρεαλιστικώς) αδύνατο να τις παρακολουθήσεις.
Το θέμα είναι ότι για μια ακόμη φορά θα βρεθούμε πίσω από τις εξελίξεις και θα αναρωτιώμαστε με ανοικτό το στόμα τι τελικώς συνέβη.

Αν θελήσουμε να σταχυολογήσουμε τα πιο "κύρια" γεγονότα του τελευταίου τριημέρου, θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε ως εξής:

Κατ' αρχήν, το μέγιστο πλήγμα για την δημοκρατία μας: ο θάνατος τριών αθώων ανθρώπων, ή πιο σωστά τεσσάρων αν συνυπολογίσουμε και το βρέφος που δεν πρόλαβε ποτέ να αναπνεύσει θυσιαζόμενο στον βωμό πολλών -ισμών μαζί.
Δυστυχώς, είναι εξίσου θλιβερή με την στυγερή δολοφονία η όλη ηλίθια παραφιλολογία που έχει αναπτυχθεί. Αν δηλαδή ήταν προβοκάτσια ή όχι και οι λοιπές αηδίες, και λέω εξίσου, διότι αποτελεί Ύβρι μέγιστη προς τους φονευθέντες η όλη προσπάθεια είτε καπήλευσης είτε υποβάθμισης των θανάτων τους. Αν πχ προσέξουμε την ασυλλήπτου γελοιότητας αγόρευση του κυρίου Παφίλη στην Βουλή ανήμερα των γεγονότων θα διαπιστώσουμε ότι δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στους φονευθέντες και η προβοκάτσια πετάγεται γενικώς και αορίστως. Τουτέστιν, οι άνθρωποι αυτοί ουδέποτε εφονεύθησαν αλλά κι αυτό προβοκάτσια ήταν. Επικίνδυνες γελοιότητες από ανθρώπους που είναι διαχρονικά στον κόσμο τους. Ο Τσίπρας, απεναντίας, στάθηκε πολύ περισσότερο στο ύψος των περιστάσεων. Όχι μόνο καταδίκασε ευθέως και ξεκάθαρα τις δολοφονίες καθώς και τα βίαια επεισόδια, αλλά επί της ουσίας επιχείρησε να θέσει εαυτόν και κόμμα στην κολυμβίθρα του Σιλωάμ, αποποιούμενος τέτοιες πρακτικές και τακτικές. Αν προσέξατε τις δηλώσεις του, εκεί που είπε ότι ήταν εγκλωβισμένοι στο Πολυτεχνείο είπε ότι "ευτυχώς δεν στοχοποίησαν εμάς". Για όσους θυμούνται τις μετά δεκεμβριανών 08 δηλώσεις του (που είχαν συμπερασματικά καταλήξει στα περί τρίτου κόμματος προεκλογικώς), η αλλαγή πλεύσης ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Για τα δυο μεγάλα κόμματα, οι δολοφονίες απετέλεσαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μετατοπίσουν το κέντρο βάρους από τα μέτρα που έρχονται και θα ξανάρθουν στις βιαιότητες που δεν συνάδουν με το δίκαιο του εργαζομένου κλπ. Το δε κόμμα του Καρατζαφέρη έχοντας αλλάξει πολυκατοικία εσχάτως προσπάθησε μια ακόμη φορά ευκαιρίας δοθήσεις εν μέσω λαϊκισμών να πείσει ότι του αξίζει ένα χαρτοφυλάκιο. Το μόνο πράγμα που δεν έχουμε ακούσει ακόμη να λέει ο Καρατζαφέρης είναι η ορολογία "επάρρατη δεξιά". Μόλις το πει κι αυτό, θα τα έχουμε ακούσει όλα πλέον...
Μ'αυτά και μ'αυτά όμως, ξεχάσαμε την ουσία. Τρεις συνάνθρωποί μας, δολοφονήθηκαν στο πλαίσιο κάποιων σκοπιμοτήτων.

Για το ποιες ήταν αυτές οι σκοπιμότητες έχει γίνει πολύς λόγος. Αδίκως κιόλας. Δεν ξέρω αν παρατηρήσατε ότι την ώρα που το τραπεζικό κατάστημα καιγόταν, ο κόσμος από κάτω είτε αδιαφορούσε, είτε επικροτούσε. Ακούστηκε (και δεν μου φαίνεται ψευδές) ότι στις δραματικές εκκλήσεις των εγκλωβισμένων συνανθρώπων μας, από τον δρόμο ακούστηκαν απαντήσεις τύπου "να καείτε μουνάκια" ή "να μην δουλεύατε" (παρόλο που ο προφανώς ίδιος κόσμος βγήκε απ'τα ρούχα του άμα τη εμφανίση του Βγενόπουλου -παρακαλώ τηνπροσοχή σας περί το 43ο δευτερόλεπτο κατά την καταμέτρηση των κοτέρων). Το αναφέρω αυτό, διότι στο πλαίσιο της όλης παραφιλολογίας με χαζές εκφράσεις όπως "στοχοποίηση", "προβοκάτσια" κλπ, έχουμε χάσει εκτός από το μέτρο, και την ουσία. Ακόμη κι αν ισχύει το ακραίο ενδεχόμενο οι κουκουλοφόροι να ήταν παρα-κρατικοί, ο κόσμος επικρότησε την κίνηση. Ξέρετε γιατί; Διότι είμαστε μαθημένοι να χτυπάμε το σαμάρι για ν'ακούσει ο γάιδαρος. Έχουμε την αφελέστατη εντύπωση πως αν κάψουμε μια τράπεζα, χτυπήθηκε το κεφάλαιο 'η/και ο ιδιοκτήτης. Παπάρια μάντολες. Δεν υπάρχει κανένας συμβολισμός. Όπως αντίστοιχα το πρόβλημα δεν είναι στο κτήριο της Βουλής, αλλά στους 300 βουλευτές. Ακόμη κι αν μπουκάρει ο εξοργισμένος κόσμος να κάνει ρημαδιό το κτήριο, οι βουλευτές θα συνεχίσουν να καθορίζουν απερίσπαστοι τις τύχες της χώρας και του κόσμου από κάποιο άλλο κτήριο. Ακόμη κι από τα σπίτια τους εν ανάγκει. Ως επίσης, δεν θα βγει κανένα αποτέλεσμα ακόμη κι αν... κρεμάσουμε τους βουλευτές. Θα φύγουν αυτοί, θα έρθουν άλλοι. Κ.ο.κ. Υπάρχουν οι υγιείς δημοκρατικές διαδικασίες για να ομαλοποιηθούν τα πράγματα. Το μέγα ζήτημα είναι να τηρηθούν. Ως επίσης, και να λειτουργήσουν οι μηχανισμοί. Όμως και πάλι ξεφεύγουμε...

Έγινε λόγος -εκτεταμένος- για προβοκάτσια. Επιτρέψτε μου να σας αναφέρω ένα άλλο είδος εμετικής προβοκάτσιας που έλαβε χώρα, που το είδα στις ειδήσεις, και που μυστηριωδώς θάφτηκε. Κάποια στιγμή, έξω από τη Βουλή τεράστια μερίδα του κόσμου άρχισε να τραγουδάει τον Εθνικό Ύμνο. Μόλις το αντελήφθησαν αυτό κάποιοι φασισταράδες που αυτοαποκαλούνται δημοκράτες, έσπευσαν να γιουχάρουν παρατεταμένα. Και ερωτώ: μεγάλο πλήθος κόσμου, ένιωσε την ανάγκη ή την παρόρμηση να τραγουδήσει τον Ύμνο. Αυτοί δεν ήταν εργαζόμενοι; Δεν ήταν απεργοί; Δεν έχουν δικαιώματα; Δεν ήθελαν να διαμαρτυρηθούν; Σε όλα απαντάμε ναι. Όμως, παραδίπλα υπάρχαν κάποιοι, μάλλον εκ των οργανωτών, οι οποίοι έδειξαν στην πράξη ότι το δίκαιο του εργάτη το γνωρίζουν μόνον εκείνοι. Την διαμαρτυρία την πατρονάρουν μόνο εκείνοι. Τις κινητοποιήσεις τις καπελώνουν μόνο εκείνοι. Κοινώς, ότι τολμήσει να ξεφύγει έξω από το κομματικό μαντρί, εκτελείται πάραυτα, τακτική που θυμίζει την εφιαλτική κλίνη του Προκρούστη. Ξέρετε γιατί το αναφέρω αυτό το παράδειγμα; Διότι για τις δολοφονίες εκφράζεται από πολλούς η πεποίθηση ότι επρόκειτο περί προβοκάτσιας, παρόλο που κανείς δεν είναι σε θέση να το γνωρίζει. Εδώ όμως που είχαμε μια ξεκάθαρη περίπτωση προβοκάτσιας, κάνουν όλοι την πάπια. Περίεργο και ενδιαφέρον συνάμα...

Μιας και πολύ περί προβοκάτσιας ο λόγος, να προσθέσω το εξής: είναι αυτονόητο ότι παρακράτος πάντοτε υπήρχε και πάντοτε θα υπάρχει. Το παρακράτος και οι αντιδράσεις σε αυτό είναι ωσάν την κότα και το αβγό, τη δράση και την αντίδραση. Κανείς δεν ξέρει τι ήρθε πρώτο ή ποιο είναι ποιο και πρακτικά δεν έχει σημασία να το διαπιστώσουμε. Σημασία έχει τι υπάρχει. Το θέμα είναι ότι η έννοια παρακράτος είναι πολύ ευρύτερη απ'όσο νομίζουμε. Ας αναφέρω ένα απλό παράδειγμα: πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε διερωτηθεί, πως διάολο και δεν χώνουν μέσα τους διαφόρους πασίγνωστους αγνώστους. Η απάντηση είναι απελπιστικά απλή: αν χώσουν μέσα εκείνους που πρέπει, δεν θα υπάρχει η δικαιολογία να βγει όξω όλη αστυνομία την επαύριον, ούτε θα υπάρχει η ανάγκη για προμήθεια νέων ειδικών συστημάτων με κάμερες που παρακολουθούν μέχρι και τις σταγόνες του ιδρώτα σου. Τι κάνεις λοιπόν; Επιτρέπεις τεχνηέντως τα μπάχαλα και τις ταραχές και πάς και κάνεις καταστολή. Δυο-τρεις φορές να το κάνεις αρχικά, ο φαύλος κύκλος όχι μόνο έχει ξεκινήσει αλλά και δεν έχει τελειωμό. Μια τέτοια τακτική, λοιπόν, είναι αναμφισβήτητα παρακρατική, παρομοίως όμως είναι και αυτές οι αντιδράσεις. Θέλω να πω ότι το λεγόμενο παρακράτος δεν αποτελείται αναγκαστικά από ανθρώπους. Μπορεί να απαρτίζεται κι από ιδεολογίες. Και όχι απαραίτητα μόνο της μια όχθης. Και ως προείπα, είναι σαν την κότα με το αβγό. Ούτε ξέρουμε ποιο βγήκε πρώτο, ούτε έχει σημασία να το διαπιστώσουμε πλέον. Διότι οι προσπάθειες να το διαπιστώσουμε το μόνο που κάνουν είναι να μας αποπροσανατολίζουν από την πραγματικότητα.

Ας επιστρέψουμε λίγο στις αντιδράσεις για τις δολοφονίες.
Μου προκάλεσε ιδιαιτέρως αλγεινή εντύπωση η αντίδραση κατά κύριο λόγο του ΚΚΕ, το οποίο βασίστηκε σε μια κατά τα λοιπά κλασική και αστεία δήλωση Καρατζαφέρη, η οποία μέσες-άκρες ήταν η εξής: κάποιοι φωνάζουν να καεί το μπουρέλο η Βουλή. Αναρωτιέμαι αν έχει ξεκινήσει κάποιο νέο αντάρτικο.
Ερώτημα πρώτον: ο Καρατζαφέρης μας είπε κάτι που δεν είχε ξαναπεί έως σήμερα; Όχι.
Ερώτημα δεύτερον: μήπως δεν πέριμέναμε να πει κάτι τέτοιο ή πέσαμε απ'τα σύννεφα; Όχι.
Ερώτημα τρίτον: μήπως περιμέναμε να πει κάτι διαφορετικό; Όχι.
Κινούμενος, λοιπόν, στα γνωστά ρηχά και λαϊκίστικα νερά του ο Καρατζαφέρης, υποτίθεται πως ήταν αυτός που έδωσε τροφή για το ξέσπασμα του ΚΚΕ.
Εγώ ξέρετε τι έχω να πω; Ακριβώς επειδή ο Καρατζαφέρης ξέρουμε τι πρεσβεύει κι επειδή τα έχει ξαναπεί πάνω-κάτω τα ίδια, η δήλωσή του ήταν (ως αφορμή) μη γενόμενη.
Βγαίνει λοιπόν ο προαναφερθείς κύριος Παφίλης και λέει όσα λέει σε μία εμετική αγόρευση.
Το ακόμη χειρότερο όμως ήταν η αντίδραση της κυρ-Αλέκας μετέπειτα, η οποία έκανε λόγο για προβοκάτσια με αφορμή (άκουσον-άκουσον) κάποιους φουσκωτούς χρυσαυγήτες!!! Δηλαδή η κυρ-Αλέκα που προεδρεύει ενός κοινοβουλευτικού -ήτοι δημοκρατικώς εκλεγμένου- κόμματος επί της ουσίας μας είπε τι; Ότι το διάγγελμά της το καθόρισαν κάποιοι παρακρατικοί φασίστες με αυτά που ενδεχομένως να έκαναν, και που σίγουρα τα ξέρουμε καθ'όσον τα έχουν ξανακάνει. Και όχι μόνο αυτό αλλά τους νομιμοποίησε κιόλας. Και όλα αυτά γιατί; Για να υποβαθμίσει το γεγονός και να... προβοκάρει και η ίδια.

Πιθανώς να σας παραξενεύει το γιατί στέκομαι ιδίως στα κόμματα της Αριστεράς.
Διότι ως έχω ξεκαθαρίσει κατ' επανάληψιν, η πλήρης απουσία αριστεράς από τον τόπο αποτελεί εθνική τραγωδία.
Ο zaphod εδώ και καιρό μεταξύ σοβαρού και αστείου με λέει δεξιό. Στο παρελθόν με έχουν χαρακτηρίσει από ακροδεξιό φασίστα έως και τροτσκιστή. Κάποιος άλλος κάποτε προσπαθούσε να με πείσει πόσο θα μου άρεσε και θα μου ταίριαζε να διαβάσω Μαρξ. Ο κόσμος, απλά αδυνατεί να διαννοηθεί πως ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται να μπουν κάτω από οποιαδήποτε ταμπέλα, ή ότι το να ψηφίσεις το τάδε ή το δείνα κόμμα δεν σε βάζει στο μαντρί του αν έχεις προηγουμένως κριτήρια ψήφου.
Ακριβώς λοιπόν επειδή δεν άγομαι ή φέρομαι από κανέναν κομματικό πούστη, δεν ενστερνίζομαι ή υιοθετώ καμία ιδεολογία, γι'αυτό και δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να πω αυτό που πιστεύω, ό,τι κι αν είναι αυτό. Και φυσικά αυτό δεν το λέω για τον καλό φίλο zaphod τον οποίον εκτιμώ κιόλας και ο οποίος ξέρω τι εννοεί, αλλά για όλους εκείνους που θεωρούν ότι η ταμπέλα είναι αυτή που θα σε κάνει σωστό πολίτη.

Πολύ πρόσφατα αγόρευσε ο Ψαριανός στην Βουλή (έχει αρχίσει να κυκλοφορεί στα βλόγια το σχετικό βίδεο που επίσης παραθέτω πιο κάτω). Σε γενικές γραμμές δεν μπορώ να πω ότι έχω σε μεγάλη εκτίμηση τον Ψαριανό. Η συγκεκριμένη αγόρευσή του όμως με βρίσκει πολύ σύμφωνο σχεδόν σε όλα, παρόλο που αναγνωρίζω ότι άφησε απ'έξω άλλα τόσα για τον δικό του χώρο.



Κι αναφορικά με τα όσα είπε, κάτι που ξέχασε είναι ότι διαμαρτυρόμενοι δεν είναι οι μόνο μερικές χιλιάδες που βγήκαν να διαδηλώσουν, αλλά προπάντων είναι τα μερικά εκατομμύρια που έκατσαν μέσα επειδή δεν γουστάρουν τις ταμπέλες, το πατρονάρισμα, την κομματικοποίηση, το μαντρί, την αγέλη. Αν αύριο δημιουργηθούν οι υγιείς συνθήκες να βγουν όλοι αυτοί στους δρόμους, τότε να δείτε τι έχει να γίνει και τότε να δείτε πόσο θα τρομοκρατηθούν οι βουλευτές μας και οι πολιτικοί γενικότερα. Διότι ο κόσμος που όντως βράζει δεν περιορίζεται μοναχά στους λίγους που βγήκαν έξω, όσο πολλοί κι αν φάνηκαν. Ο κόσμος που βράζει μένει μέσα. Για την ώρα τουλάχιστον...


Όμως, δεν σταματάμε εδώ. Χθες έλαβε χώρα ένα μοναδικό περιστατικό στην σύγχρονη ιστορία της χώρας, εξόχως ανησυχητικό: την τροπολογία που πέρασε από το παράθυρο να χειρίζεται τα πάντα (ως προς το ΔΝΤ) ο Υπουργός Οικονομίας δίχως την έγκριση της Βουλής. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την βαρειά λέξη "πραξικόπημα" που μάλλον δικαίως έχουν αποδώσει κάποιοι (όχι λίγοι), θα πω όμως ότι τέτοιο όργιο αδιαφάνειας με την επίσημη βούλα του Κράτους και με μέθοδο από το παράθυρο δεν το περίμενα σε καμία περίπτωση. Διότι μεταξύ άλλων μιλάμε και για μια κυβερνητική τακτική που όντως παραπέμπει σε "άλλες εποχές". Ξέρετε όμως πως έχει επισκιαστεί αυτό; Μα φυσικά από τις... διαγραφές. Ναι, κυρίως αυτές που εδώ και μήνες ξέραμε ότι ήταν θέμα χρόνου να γίνουν. Γίνεται της πουτάνας πανταχόθεν, τα μέτρα εποδεικνύεται ότι είναι απλά το 50% όσων έχουν συμφωνηθεί να έρθουν, η αδιαφάνεια μένει αταλάντευτη και γιγαντωμένη και όμως, τα ευαγή Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (και δεν εννοώ όλα, αλλά σίγουρα τα περισσότερα) εξακολουθούν να εξυπηρετούν σκοπιμότητες χάνοντας και το δέντρο και το δάσος και ασχολούμενα με το τι θα γίνει με την Ντορίτσα (η οποία ήταν τόσο έκπληκτη που μέσα σε μερικά λεπτά είχε έτοιμη τρισέλιδη ανακοίνωση-απάντηση) και τους λοιπούς, καθώς και το αν θα κάνει νέο κόμμα ή όχι. Μιλάμε για φόλες ολκής, τις οποίες τρώμε αμάσητες. Κι ας ωρύεται όσο θέλει ο κύριος Σόμπολος ως πρόεδρος αυτού του ευαγούς κλάδου. Εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι μετά τους πολιτικούς, οι δημοσιογράφοι είναι οι Νο2 στην "λίστα" των εξοργισμένων. Αν δεν θέλουν να το βλέπουν αυτοί, πρόβλημά τους.

Και όλα αυτά την στιγμή που οι αγορεύσεις στην Βουλή σου δίνουν την εντύπωση ότι ουδείς εξ αυτών κυβέρνησε ποτέ μέχρι σήμερα, ότι ουδείς ήσκησε ποτέ αντιπολίτευση όλα αυτά τα χρόνια. Την ίδιαν στιγμή που παρακολουθείς τις πολιτικές συζητήσεις και μένεις με την εικόνα ότι τους νόμους τους ψήφιζα εγώ, τις ρεμούλες τις έκανες εσύ, στα σκάνδαλα εμπλέκεται ο μπακάλης της γειτωνιάς κ.ο.κ. Μιλάμε για τρομακτικών διαστάσεων αίσχος. Δεν έχουμε μάθει ακόμη ποιοι μιζώθηκαν από την Ζήμενς και ακούμε για δήθεν αποκαλύψεις ότι κάποιος υπουργός αγόρασε κουρτίνες αξίας 28.000 ευρώ. Δεν μας νοιάζουν τα εκατομμύρια και πετάμε προπετάσματα καπνού με μερικά χιλιάρικα. Και υπάρχουν παρά ταύτα αφελέστατοι που θεωρούν ότι οι πολιτικοί μας έβαλαν μυαλό και ότι θα μάθουμε ονόματα και συνεχίζουν να τους λιβανίζουν. Τι κατάντια ενός έθνους, ω, θεοί...

Όπως και να'χει, τα πράγματα στην κοινωνία μας δεν πάνε καθόλου καλά. Την δολοφονούμε την Κοινωνία μας και μάλιστα με αργό και βασανιστικό θάνατο.
Ο κόσμος βράζει και οι μικροκομματικές πρακτικές δεν του επιτρέπουν να ξεσπάσει. Απαιτεί αλήθεια και αντ'αυτού λαμβάνει νέο δούλεμα, νέα αδιαφάνεια, νέες πιέσεις. Νοιώθει ότι υποθηκεύεται εκτός από το μέλλον και η ίδια του η ζωή. Στην πληροφόρηση δεν μπορεί να βασιστεί διότι πρόκειται για την πιο σύγχρονης μορφής τρομοκρατία. Τα πράγματα ήδη έχουν γίνει δύσκολα και θα γίνουν δραματικά δυσκολότερα ενόσω αυτοί που πρώτοι απ'όλους οφείλουν να πληρώσουν δεν ακούγονται καν. Και το χειρότερο, ότι με την αιτιολογία πως οι πολιτικοί τα ρήμαξαν όλα, δεν αναγνωρίζουμε τις δικές μας ευθύνες. Λες και δεν ήμασταν εμείς αυτοί που φοροδιαφεύγαμε, αυτοί που γλείφαμε για μια θεσούλα στο δημόσιο ή κάποιο άλλο ρουσφετάκι, αυτοί που τους ψηφίζαμε με χέρια και με πόδια, αυτοί που πανηγυρίζαμε στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και τις μετεκλογικές νίκες. Ναι, δεν είπε κανείς ποτέ ότι όλοι φταίμε το ίδιο. Είναι εγκληματικό όμως το να λέμε και ότι δεν φταίμε καθόλου επειδή κάποιοι άλλοι φταίνε περισσότερο.
Το χείριστο όλων όμως, το πλέον εγκληματικό είναι η δολοφονία συνανθρώπων μας στο πλαίσιο της οποιασδήποτε αντίδρασης και ιδεολογίας, και μάλιστα υπό την αδιαφορία/επικρότηση των υπολοίπων.

Και μην ξεχνάτε ότι ο φασισμός δεν είναι ούτε πολιτική θέση, ούτε ιδεολογία. Είναι καθημερινός τρόπος ζωής, σκέψης κι αντιμετώπισης των πραγμάτων. Κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό...
Χαίτερε.