Σκέτο ποίημα. Διαβάστε το.

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στον χθεσινό (5-5-2010) Φίλαθλο από τον "ντόπερμαν" Βασίλη Γαλούπη και πρόκειται για αριστούργημα (για όσους δεν θυμούνται, είναι ο ίδιος που μέσα σ'όλα έχει γράψει και το Περί Διοξινών έπος). Και χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους νέους και σοβαρούς όπως ο Βασίλης που μοιράζονται παρόμοιους προβληματισμούς και έχουν ανάλογες ανησυχίες. Οι τονισμοί στο κείμενο είναι δικοί μου.
Επίσης, μετά το κείμενο έχω τρία συνεχόμενα αριστουργηματικά κείμενα του Ηλία Μπαζίνα (από προχθές έως και σήμερα).
Πάμε...

Το ξεκαθαρίζω από τώρα. Το κείμενο είναι προσωπικό και μη δημοσιογραφικό. Δεν περιμένω να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει κάποιος. Θα ήθελα να το γράψω σε ένα προσωπικό ημερολόγιο, αλλά δεν έχω τον χρόνο γι'αυτό. Άρα, θα τις μοιραστώ θέλοντας και μη αυτές τις σκέψεις με όσους αναγνώστες επιθυμούν κι ας θεωρηθώ γραφικός, περιθωριακός, αντισυμβατικός, τρελός, ένα νούμερο σκέτο, ένα βλαμμένο που θέλει κάπου να πει τον πόνο του. Δεν πειράζει... Για όλους υπάρχει χώρος... Στο φινάλε, δεν καταδέχομαι να αυτολογοκριθώ.

Ανήκω στην ευάλωτη γενιά μεταξύ 30-40 ετών. Αν ήμουν μεγαλύτερος ίσως να τα έβλεπα αλλιώς τα πράγματα. Το ίδιο κι αν ήμουν ένας 18χρονος.
Έχω ανατραφεί σε μια χώρα που ο γονιός μου, ο φίλος μου, ο γνωστός μου, ο πολιτικός της γειτονιάς μου, από την ημέρα της γέννησής μου μέχρι σήμερα περίμεναν από 'μένα να σκέφτομαι λογικά... Να κάνω το σωστό. Να είμαι εντάξει τύπος.
...Την ίδια στιγμή ο γονιός μου σήκωνε στο μπαλκόνι τη μια φορά σημαία του ΠΑΣΟΚ και την άλλη της ΝΔ με την ελπίδα ότι κάπου θα του βολέψουν τον 18χρονο γιο. "Όπως όλοι να το κάνουμε κι εμείς... Που θα σε πάρουν για δουλειά εσένα τον άχρηστο;..."
...Την στιγμή που ο άλλος συνομήλικος συγγενής μου τόλμαγε να με ξυπνάει τρεις το πρωί για να κάνουμε αφισοκόλληση στο κόμμα μήπως και "χωθούμε κι εμείς κάπου ρε μαλάκα"...
...Την στιγμή που για να πάω τη μάνα μου σε ένα νοσοκομείο έπρεπε να έχω λεφτά για να δώσω φακελλάκι. Αν δεν είχα, δεν την κοιτάζανε. Ο δημόσιος λειτουργός; Ο υπάλληλός "μας"; Δεν του έφτανε ο μισθός που του δίναμε, ήθελε και λάδωμα αν ήταν σε πόστο που περνούσε από το χέρι του να μας εξυπηρετήσει.
...Την στιγμή που τα κομματόσκυλα κυκλοφορούσαν με μαύρες σακούλες γεμάτς λεφτά, λεφτά μας από τα κλεμμένα, να μοιράζουν σε ψηφοφόρους.
...Την στιγμή που η δικτατορία των καναλιών με παραπληροφορούσε εν γνώσει της με σκληρές κομματικές γραμμές και με κοίμιζε αυνανιστικά με πουτανάκια που αντί για βύζητες κάνανε σόου τηλεοπτικό για το φιλοθέαμον κοινό και με "στημένους" λοξούς που φωνάζανε τόσο δυνατά για να μου θολώνουν κι άλλο το μυαλό.
...Την στιγμή που η χούντα της παγκοσμιοποίησης άρχισε να βλέπει κάθε κίνησή μου..., στον δρόμο με κάμερες, στο τηλέφωνο, στο ίντερνετ, ακόμα και στον δορυφόρο του GPS στο αυτοκίνητο. Για να βλέπουν αν είμαι... σωστός.
...Την στιγμή που ο κάθε Άγγλος, Αμερικάνος, Γερμανός θεωρούσε τον τόπο που γεννήθηκα ιδιοκτησία του. Δική του γη. Αν ήθελε να πολεμήσω, θα με έβαζε να πολεμήσω με τον "εχθρό" Τούρκο. Αν ήθελε να μου κάνει χούντα, θα μου την έκανε. Αν ήθελε να πεινάσω, θα έφτανα να ψάχνω στους κάδους. Αν ήθελε να με δανείσει, θα με "αγόραζε" για άλλον έναν αιώνα.
...Και μου επέβαλε ένα μοντέλο ζωής, όπου για να βρω γκόμενα θα έπρεπε να έχω αμάξι, να έχω δουλειά, να έχω λεφτά για ξόδεμα κι ένα σπίτι. Και η γκόμενα θα έπρεπε να με κοιτάει στην τσέπη, διότι αυτό είναι το μοντέλο ζωής, τι να κάνουμε;... Κι αν σ'όλα αυτά έλεγες "όχι" από την αρχή, τότε ήσουν ανθέλληνας, ήσουν στημένος, ήσουν μοναχικός, ήσουν περίεργος και αντιδραστικός, ήσουν οφ...

...Η φιλία... ποια φιλία; Φιλία είναι πλέον οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στα κομματικά συνέδρια, οι φίλοι που έχεις στο facebook. Δεν υπάρχουν άλλοι φίλοι. Με ποιον να μιλήσεις; Και τι να μοιραστείς; Τα άγχη σου; Τα κόμπλεξ σου; Τα απωθημένα σου; Τι να πεις και τι να σου πούνε; Ή απλά να βρίσκεσαι με κάποιον πίνωντας μπύρες για να κοιτάς τον κώλο της πιτσιρίκας στο δίπλα τραπέζι; "Ναι, αλλά είσαι ελεύθερος...", μου λένε. "Ζεις σε δημοκρατία..." μου λένε. Ελευθερία είναι, τί; Να μπορώ να πάρω μια πλάσμα τηλεόραση για να βλέπω μπάλα; Ελευθερία είναι, τι; Να μπορώ να επιλέξω σε ποιο διαμέρισμα μπορώ να μείνω και τι μάρκα υπολογιστή να αγοράσω; Καταναλωτική ελευθερία ίσον ελευθερία, ή απλά φιλελευθερισμός;...

Και δημοκρατία είναι, τι; Να μου αρπαζουν τα λεφτά οι πολιτικοί και τα κόμματα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν μπορώ να τους ασκήσω ούτε καν δίωξη; Να παραγράφουν τα αίσχη τους; Να βολευτούν τα παιδιά τους με δικά μου λεφτά σε κόμματα και υπηρεσίες δημοσίου; Να μου επιβάλλουν τι θα ψηφίσω μέσω της πλύσης εγκεφάλου των ΜΜΕ, που πετσοκόβουν, που αμέσως υποβαθμίζουν όποια άποψη είναι εκτός γραμμής; Να νιώθουν τα κομματόσκυλα ηδονή από τις μίζες διαπλεκομένων επιχειρηματιών όταν εγώ κι εσύ πέφτουμε όλο και πιο κάτω, ενώ αυτοί ανεβαίνουν αρπάζοντας κάτω από τη μύτη σου, με ψηφοφορική εξουσιοδότηση σου και την κοινωνική αδιαφορία σου, τα χρήματα των παιδιών σου για να σπουδάζουν τα δικά τους στο Χάρβαρντ;

...Πριν μερικά χρόνια αν η αστυνομία κυκλοφορούσεμε τέτοια πυκνότητα στους δρόμους, όπως εδώ και λίγες μέρες, όλοι θα μιλούσαν για ασφυκτική αστυνομοκρατία. Σήμερα, όλοι νιώθουν ασφάλεια. Όλοι το βλέπουν με καλό μάτι. Μας προφυλάσσουν, λέει. Από τι; Από τον Αλβανό και τον Νιγηριανό; Από τον κάθε τρομοκράτη; Ή από τον ίδιο μας τον θυμό μας... προφυλάσσουν σε αυτό το ελεύθερο και δημοκρατικό καθεστώς;
"Να παντρευτείς να κάνεις παιδάκια...". Από μωρό το ακούω. Τι να σου πούνε οι περισσότεροι σήμερα; Δεν μπορώ ρε. Αυτό θα σου πούνε. Δεν βγαίνω στα λεφτά μου για να παντρευτώ, ούτε για να κάνω παιδάκια. Και αν βγαίνω τώρα, δεν έβγαινα χθες, ούτε ξέρω αν θα βγαίνω αύριο. Ούτε εγγυώμαι αν θα μπορώ να τα θρέψω τα όποια κουτσούβελα ή αν θα έχω τον χρόνο να ασχοληθώ μαζί τους πραγματικά. Και που να τα φέρω; Σε μια Ελλάδα παραλογισμού που όλοι θα τους ζητάνε να σκέφτονται λογικά και να πράττουνε τα νόμιμα μέτρα για την κάσα μας;... Και τι να τους κληροδοτήσω; Μια ξεφτίλα κοινωνία, στην οποίαν είμαι κι εγώ βασικός μέτοχός της και παίρνω τα μερίσματα που μου δίνουν κάθε φορά;...
...Βαρέθηκα τις ξελιγωμένες μοντέλες, τον φτηνό χαβαλέ, σιχάθηκα τα δελτία ψευδοειδήσεων, τα πάνελ των πολιτικών που φωνάζουνε κι ασεβούν απέναντι στον συνομιλητή τους, τις λαμογιές, τις Μέρκελ και τους Τρισέ και τους Ομπάμες, την βαβούρα. Δεν θέλω το όνειρο φαλιρισμένων "-ισμών", που από πίσω πίσω πάντα κάτι μου κρύβουν. Το όνειρο ότι θα έχω κάποτε μια αμαξάρα, μια γκομενάρα, μια σπιταρόνα κι όλοι θα μου τραβάνε προσοχές, ενώ ο γείτονάς μου μπορεί να έχει καταντήσει ζητιάνος και τα παιδιά του να μην έχουν αύριο. Ο διπλανός σου είναι ανταγωνιστής σου. Δεν θέλει το καλό σου. Το δικό σου συμφέρον είναι η δική του χασούρα. Άρα ό,τι μπορείς πάρτου το πριν στο πάρει εκείνος. Αυτό δεν μας μάθανε;
...Δεν μου κάνει το όνειρο αυτό, δεν το φτιάξανε για'μένα, δεν με σκέφτηκε κανείς όταν το φτιάχνανε... Δεν θέλω να είμαι ανταγωνιστικός και να έχω επιτυχίες, ούτε με φοβίζουν οι αποτυχίες σε έναν τέτοιο πόλεμο με στημένο σκηνικό ώστε αν χρειαστεί αύριο, τότε εγώ να φάω εσένα, κι εσύ να φας εμένα το ίδιο ξεδιάντροπα.

Τι θα κάνουμε τώρα; Τίποτα δεν θα κάνουμε. Δεν νιώθουμε ότι γίνονται αυτά για εμάς. Τα βλέπουμε στην τηλεόραση κι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αφορούν κάποιους άλλους. Κοιτάζαμε τους Αργεντίνους όταν πτωχεύαμε και λέγαμε "βρε τους φουκαράδες". Σήμερα οι Αργεντίνοι βλέπουν εμάς και λένε τα ίδια. Τρώγαμε σάντουιτς και πίναμε μπύρα στον καναπέ βλέποντας το "σοκ και δέος" του Ράμσφελντ στο Ιράκ. Τώρα κάποιοι άλλοι βλέπουν εμάς, μασώντας σνακ στην πολυθρόνα τους. Κι εμείς το ίδιο κάνουμε. Βλέπουμε τηλεόραση για να... μάθουμε τι γίνεται, όπως κοιτάμε ένα ματς, μια ταινία, ένα σόου. Κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει τι συμβαίνει στον ίδιον και τι συμβαίνει στον άλλον. "Θα ξεσηκωθούμε", λένε κάποιοι. Εναντίον ποιου; Με ποιον θα τα βάλεις; Με τους άλλους που είναι πολιτικοί ή συνδικαλιστές ή ξένα συμφέροντα ή μήπως καλύτερα με τον εαυτό σου πρώτα και ύστερα με όλους τους άλλους; Τι θέλουμε τελικά; Επιστροφή στον παλιό μας κόσμο του χαβαλέ ή να κάνουμε ένα βήμα εμπρός;

Δες το παζλ. Ζούμε σε έναν μεσαίωνα. Στον χειρότερο μεσαίωνα από τον προηγούμενο. Έχασες την μουσική σου, τα βιβλία σου, το πνεύμα σου, την σκέψη σου, την ενέργειά σου, τον αυθορμητισμό σου. Τίποτα δεν έχεις. Όλα σου τα ρούφηξαν κι εσύ απλά άνοιγες την κάνουλα μέχρι να σου πάρουν και την τελευταία σταγόνα. Έμεινες ορφανός από ουσία. Τώρα που την χρειάζεσαι την ουσία για να σε βοηθήσει να βγεις από το σοκ, δεν την έχεις...
...Κι απέμεινες να κοιτάς σαν κομπιούτερ τους αριθμούς, τους δείκτες, τα συμφέροντα... Ό,τι είναι μετρήσιμο, έχει αξία. Έτσι, ε; Έτσι δεν μας μάθανε; Η αξία στην εμπορική αξία. Μόνο αυτό μετράει. Δεν μετράει αν η Αφρική πεθαίνει από την πείνα. Η Αφρική ας πεθάνει, εμείς να μην πεθάνουμε. Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε πόσο κοντά είναι η Αφρική στο Δυτικό όνειρο... Και πόσο εύκολο είναι το όνειρο να γίνει εφιάλτης...
...Τι είναι η οικονομική κρίση; Είναι η πρόοδος του σύγχρονου πολιτισμού. Μέσα από την κρίση θα έρθει η άνοδος. Και μέσα από την άνοδο θα έρθει, αναπόφευκτα, η ύφεση. Είναι νόμος αυτός στην καπιταλιστική θεώρηση. Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Κι ό,τι κατεβαίνει, ανεβαίνει. Όποιος τρώει, αφοδεύει. Κι όποιος αφοδεύει, μετά ξαναπεινάει και τρώει.
Η Δύση δεν καταλαβαίνει πως το ψεύτικο αμερικανικό όνειρο που πούλησε στον κόσμο είχε μια διάρκεια 100 χρόνων. Τόσο άντεξε το δόλωμα του συγκεκριμένου συστήματος... Και τώρα όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει όνειρο. Ποτέ δεν υπήρξε... Κι όπως άλλοι ήταν στη θέση μας μέχρι τώρα, έτσι κι άυριο θα έρθουν στη θέση μας άλλοι.. Μπήκαμε σε πηγάδι χωρίς πάτο. Ένα πηγάδι κλάψας και υποκρισίας. Και δεν θέλω να με σώσει κανένας "-ισμός", ίδιος ή καινούριος, κανένας "άλλος" που θα σκεφτεί το δικό μου καλό. Θέλω απλά να ξαναθυμηθώ πως είναι να είσαι αυθόρμητος πραγματικά. Πως είναι να χαίρεσαι με τα λίγα και τα απλά, τα διαχρονικά κι αιώνια..., όχι με τα πολύπλοκα των άλλων. Όποιος πήγε να με σώσει από οτιδήποτε και οποτεδήποτε, ήταν μια μαριονέττα που μου έσφιξε πιο πολύ τη θηλιά στον λαιμό... Δεν μου προσέφερε φως στο τούνελ. Δόλωμα έβαλε στη φάκα... Αυτά. Και συγγνώμη για μια ακόμη φορά. Απλά ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου.

4-5-2010

5-5-2010

6-5-2010

Ως έχω ξαναπεί, όσοι δεν διαβάζετε Φίλαθλο δεν ξέρετε τι χάνετε.